Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Περί ηγεσίας

Αφού προσπαθήσω να συγκρατήσω τον εαυτόν μου ως προς το πως κατέληξαν οι Σύμμαχοι στην επιχείρηση ''Πυρσός'', δηλαδή στην απόβαση συμμαχικών στρατευμάτων στην Βόρεια Αφρική, καθώς πάντοτε με ιντριγκάρουν τα ιστορικά ζητήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επιτρέψτε μου να σας πω δυο λόγια για το Β΄ Σώμα Στρατού του Αμερικανικού Στρατού. Είχε τη φήμη του πιο απείθαρχου τμήματος των συμμαχικών δυνάμεων στη Βόρεια Αφρική. Ειδικά μετά την ήττα των άπειρων Αμερικανών στο πέρασμα του Κασσερίν -πραγματικά οδυνηρό βάπτισμα πυρός-, εννοείται από την Αλεπού της Ερήμου, τον Ρόμελ, το ηθικό είχε πέσει στο πάτωμα και η επιχειρησιακή ετοιμότητα κυμαινόταν σε χαμηλότατα επίπεδα. Τότε, ως διά μαγείας, συνέβη κάτι φαινομενικά αναπάντεχο. Η διοίκηση του Β' Σ.Σ. ανατέθηκε στον Τζορτζ Πάττον (φώτο). Και η κατάσταση άλλαξε άρδην. Σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Επέβαλε σιδηρά πειθαρχία και όρισε αυστηρότατες ποινές. Από την ώρα που σερβίρεται το πρωινό μέχρι τις υπηρεσίες και το πόσο γυαλισμένοι ήταν οι στρατιώτες. Ως δυναμική προσωπικότητα και ηγετική φυσιογνωμία, χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό κόστος των πράξεών του ως προς την ανόρθωση του ηθικού και την επαναφορά της πειθαρχίας του στρατεύματος, κατάφερε να μετατρέψει ένα σύνολο από απείθαρχους στρατιώτες σε μια καλοκουρδισμένη πολεμική μηχανή. Με ρωτάτε αν οι εκάστοτε στρατιώτες τον επευφημούσαν; Στην αρχή, όχι. Για την ακρίβεια, είχε γίνει κόκκινο πανί. Αλλά, στη συνέχεια, αντιλαμβανόμενοι ότι μοιράζεται την ίδια τρέλα με αυτούς, άρχισαν να τον βλέπουν με άλλο μάτι. Κι ας τους έβγαζε το λάδι. Τουλάχιστον τους το έβγαζε με δίκαια και αξιοκρατικά κριτήρια.


Ο Πάττον, όμως, με τα καλά του και τα στραβά του, ήταν ένας ηγέτης. Και ένας καλός ηγέτης πρέπει να δίνει πάντοτε το καλό παράδειγμα. Πρέπει να λειτουργεί ως πρότυπο. Να δρα υπέρ του κοινού συμφέροντος. Να εμπνέει τους υφιστάμενούς του. Να γνωρίζει τα περί λήψης αποφάσεων, να παίρνει πρωτοβουλίες, να διακατέχεται από φαντασία, να βρίθει δημιουργικότητας και να μην φοβάται να αναλάβει το προσωπικό κόστος. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Σας έρχεται κάποιος συνειρμός; Για την εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό, για παράδειγμα; Ρητορικό το ερώτημα. Ας φέρω, όμως, δυο ερωτήματα που χρίζουν άμεσης απάντησης. Πρώτον, τι είναι ηγεσία; Και, δεύτερον, υπάρχουν ηγέτες; Ας ξεκινήσουμε με τη λύση του πρώτου ερωτήματος. Η ηγεσία, έστω το προνόμιο, η ικανότητα ή το προσόν αυτής, δεν αποκτάται με σπουδές και σεμινάρια. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο που να διδάσκει την ''ηγεσία''. Η ηγεσία, άλλωστε, είναι μια δυναμική διαδικασία. Ο ηγέτης δεν βαφτίζεται μόνος του ως τέτοιος. Ούτε αναδεικνύεται με λόγια. Επιπλέον, δεν πρέπει να ταυτίζουμε την ηγεσία με τη διοίκηση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Γιατί; Η διοίκηση τοποθετείται, η ηγεσία αναδεικνύεται. Κι όμως, επί της ουσίας δεν υπάρχει ηγεσία χωρίς διοίκηση. Ούτε διοίκηση χωρίς ηγεσία. Και φτάνουμε στο δεύτερο ερώτημα. Εδώ δεν θα μακρηγόρησω. Υπάρχουν ηγέτες; Όχι. Τουλάχιστον εγώ, ως Κωστής, δεν τους βλέπω. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, όπου η ηγεσία βασίζεται αποκλειστικά στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας κι όχι στην ικανότητα ή στην προσωπικότητα του υποτιθέμενου ηγέτη. Επ' αυτού, θυμηθείτε την διάκριση μεταξύ ηγεσίας και διοίκησης.

Μολαταύτα, το ερώτημα αντιστρέφεται. Θέλουμε να αποκτήσουμε κάποιον ηγέτη; Κάποιον σαν τον Πάττον, για παράδειγμα. Που δεν θα διστάζει να κάνει πράξη αυτά που επιβάλλουν οι καταστάσεις. Που δεν θα βρίσκει δικαιολογίες του κώλου και δεν θα προβάλει παιδικά επιχειρήματα. Που θα πάψει την εμμονή στην τυπικότητα. Ίσως να ζητάω πολλά. Πάρα πολλά. Η πλειοψηφία του κόσμου κινείται και λειτουργεί χωρίς ηθική πυξίδα και ψυχολογικούς φραγμούς. Και θλίβομαι υπέρ το δέον όταν διαπιστώνω ότι έχουμε μετατραπεί σε συναισθηματικά ρομπότ περιορισμένης νοητικής ικανότητας. Επομένως, η εθελούσια συμμόρφωση των πολιτών σύμφωνα με τον μακρόπνοο σχεδιασμό, τις αναπηρίες και τις ανάγκες της χώρας κρίνεται λίαν απαραίτητη. Και προφανώς αναφέρομαι σε ζητήματα συμπεριφοράς. Το γράφω αυτό έχοντας πλήρη συνείδηση της βαρύτητας των λέξεων που χρησιμοποιώ. Διότι μπορεί να μην υπάρχουν ηγέτες, δηλαδή αυτός ο ένας που θα ηγηθεί των πολλών, αλλά ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: ότι ο κάθε ένας εξ ημών μπορεί να ηγηθεί του εαυτού του. Εν ολίγοις, αναφέρομαι στην καλλιέργεια εσωτερικής πειθαρχίας, δηλαδή ενσυνείδητης. Μολαταύτα, το ερώτημα, πιστεύω εύλογο, συνοψίζεται ως εξής: ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας θέλει να ηγηθεί του εαυτού του; Πρόκειται, βλέπετε, για επίπονη διαδικασία. Κι ο Έλληνας τηρεί μια κάκιστη σχέση με αυτά που χαρακτηρίζονται ως/σαν χρονοβόρα, δύσκολα ή κοπιαστικά. Εντούτοις, το να προσπαθείς και να αποτυγχάνεις, το δέχομαι και το καταλαβαίνω. Το να μην θες να προσπαθήσεις το θεωρώ καταδικαστέο και αποτρόπαιο. Και οι Έλληνες θα πρέπει -επιτέλους!- να ξεκινήσουν την νοητική προσπάθεια. Αν δεν προσπαθείς υπεύθυνα, μην γκρινιάζεις για την οποιαδήποτε κατάσταση, πολιτική, οικονομική, κοινωνική ή προσωπική, που σε ταλανίζει. Δεν θα λυθεί έτσι το πρόβλημα. Πιο πιθανό είναι να βγάλεις νερό από μια πέτρα.

Υ.Γ.1 Μην χάσετε την ταινία ''Patton'', με τον εξαιρετικό George Scott στον ρόλο του ομώνυμου ρόλου. Μπορεί να περιέχει ορισμένες ιστορικές ανακρίβειες, αν και ελάχιστες, αλλά η ταινία θεωρείται must see!

Υ.Γ.2 Λίγο το καλοκαίρι, λίγο το ότι δεν διακρίνω κάτι ενδιαφέρον/ουσιαστικό προς συζήτηση, λίγο το γεγονός ότι προετοιμάζομαι για δυο νέους, σημαντικούς κύκλους της ζωής μου που ανοίγουν τον Σεπτέμβριο, ο χρόνος που καταναλώνω στο blog έχει μειωθεί. Πάντως, δεν θα με ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα!

Υ.Γ.3 Τι έχουν πάθει οι γυναίκες και κάνουν προσθετική στήθους; Τον τελευταίο καιρό έχω δει δεκάδες ζευγάρια στήθη που αψηφούν τη βαρύτητα!

Υ.Γ.4 Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Metallica. Και ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Λευτεριά στον Δώνη!



Υ.Γ.1 Η Επιτροπή Επίλυσης Οικονομικών Διαφορών της Ε.Π.Ο. δικαίωσε πρωτοβάθμια τον πρώην προπονητή του Π.Α.Ο.Κ. Λογικό και αναμενόμενο. Όπως λογικό και αναμενόμενο είναι να ασκήσει έφεση η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. Έστω, λοιπόν, ότι πέφτει και η έφεση στο κενό. Τι θα κάνει ο Σαββίδης; Θα πάει στο C.A.S.; Με τι επιχειρήματα; Με ποια υπερασπιστική γραμμή; Τι να τους πει; Να τους μιλήσει για συμβόλαια και πρότυπες συμπεριφορές; Θα γελάνε και οι πέτρες. Καλά να πάθουν, λοιπόν. Ας πρόσεχαν. Ο Σαββίδης έκανε πρώτο μάγκα τον Δώνη. Αυτά παθαίνει όποιος ασχολείται με παραποδοσφαιρικά. Κι ας καταφέρονται οι οπαδοί εναντίον του Δώνη. Κι ας λένε ότι η Ε.Π.Ο. ελέγχεται από τον Ολυμπιακό. Όμως, τόσα χρόνια έτσι έμαθαν να λειτουργούν. Τώρα που βρήκαν τον Ιβάν τον τρομερό θα σταματήσουν; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα. Σε κάποια άλλη χώρα μπορεί. Στην Ελλάδα ποτέ. Λευτεριά στον Δώνη!

Υ.Γ.2 Κάπου διάβασα ότι ο Άρης ενδιαφέρεται για τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Ελπίζω να πρόκειται για κακόγουστη φάρσα. Δεν θέλω αλήτες στην Αρειανάρα.

Υ.Γ.3 Πώς αλλάζουν οι καιροί; Κάποτε διάβαζες άρθρα και σχόλια που υποδήλωναν ότι η Μπαρτσελόνα, επί Γκουαρντιόλα, δεν χρειαζόταν προπονητή -επρόκειτο για αδαή ψέμματα! Και τώρα, με την αντικατάσταση του Βιλανόβα, διαβάζεις ότι η Μπάρτσα χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν κανονικό προπονητή για να μπει ένα οριστικό τέλος στον αυτόματο πιλότο. Είμαστε για κλάμματα. Είναι φανερό ότι δεν γνωρίζουμε ποδόσφαιρο -μακάρι να μην γνωρίζαμε μόνο αυτό. Τέλος πάντων. Ποιος είναι, εν τέλει, αυτός ο Μαρτίνο; Προσωπικά δεν έχω ιδέα. Θα τον δούμε και θα τον κρίνουμε. Οι φήμες, πάντως, τον παρομοιάζουν σαν μετεμψύχωση του Μπιέλσα. Να το δω και να μην το πιστέψω.

Υ.Γ.4 Διαβάζω ότι ο Σαβιόλα θεωρείται ήδη παίχτης του Ολυμπιακού. Αν δεν πέσουν υπογραφές, δεν πιστεύω τίποτα. Έχω εκπαιδευτεί χρόνια στα μεταγραφικά σενάρια και ξέρω. Μακάρι να έρθει, πάντως. Όπως και να το κάνουμε, θα πρόκειται για μεγάλη μεταγραφή.

Υ.Γ.5 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Μη ρωτάς τι κάνει ο Παναθηναϊκός για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τον Παναθηναϊκό». Εμπρός, φίλοι Παναθηναϊκοί, πάρτε μυστρί, τσάπα και πινέλο και συμμετάσχετε στην ανάπλαση της Λεωφόρου!

Υ.Γ.6 Ο καθένας έχει δικαίωμα στα όνειρα. Για παράδειγμα, ο Κάνθαρος ονειρεύεται να ανοίξει δική του επιχείρηση και να έχει δίπλα του την Kate Upton. Ένας φίλος μου ονειρεύεται να κατακτήσει την παγκόσμια αγορά με κάποια applications που θέλει να δημιουργήσει. Και ορισμένοι φίλοι της Παρί και του ποδοσφαίρου ονειρεύονται ένα σύστημα 4-4-2 με επιθετικό δίδυμο τους Ζλάταν και Καβάνι.

Υ.Γ.7 Sucking my love!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Η μουσική της νύχτας

Μερικές φορές δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Είναι ικανοί να κάνουν τα πιο τρελά πράγματα, και, αρκετές φορές, για τους πιο χαζούς λόγους. Και συχνά, πράγματα που δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι. Αυτό, συνήθως, αποτελεί χαρακτηριστικό των έξυπνων, καθώς, ως γνωστόν, οι χαζοί λένε τις κουταμάρες και οι έξυπνοι τις κάνουν. Καταλαβαίνω, πάντως, ότι υπάρχουν στιγμές που το μυαλό αρνείται να συνεργαστεί με την υπαρκτή πραγματικότητα και δρα αιφνιδιαστικά παράλογα. Επίσης, είναι απόλυτα κατανοητό ότι ο καθείς εξ ημών διαχειρίζεται διαφορετικά τα ορόσημα που συναντά στη ζωή του. Ακόμα κι αυτά που είναι αναμενόμενο και λογικό να συναντήσει, π.χ. γενέθλια. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη. Ο κάθε άνθρωπος κυβερνάται από τη δική του ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται από τη δική του φιλοσοφία. Διακρίνεται από τη δική του νοοτροπία. Και πολύ καλά κάνει. Αρκεί να σέβεται κάποιους άγραφους κανόνες. Και κυρίως να δείχνει μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση προς τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν και νοιάζονται για εκείνον -ο εαυτός μας δεν (πρέπει να) αποτελεί εξαίρεση.


Όμως, τα πράγματα αλλάζουν όταν ψάχνουμε διακαώς τρόπο διαφυγής. Εκεί ισχύουν τα ίδια. Για όλους. Ονειρευόμαστε να αποδράσουμε από την δραματική καθημερινότητα, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό για αυτό -μήπως μας ιντριγκάρει, έστω και ενδόμυχα, μια τέτοια κατάσταση; Περιμένουμε εναγωνίως ένα αόρατο χέρι να μας πιάσει από το μπράτσο και να μας ταξιδέψει σε μέρη μακρινά. Εξωτικά. Κοσμοπολίτικα. Και του καταχρεώνουμε τα πάνδεινα, όταν αυτό δεν εμφανίζεται, ενόσω προβάλλουμε επιδεικτικά την ατσάλινη πανοπλία που (νομίζουμε ότι) φοράμε. Για να κρύψουμε, υποθέτω, την παιδική πιτζάμα που καλύπτει πρωτογενώς το σώμα μας. Κι όμως, η δραστική ουσία στο μηχανισμό αντίδρασης είναι -πάντα ήταν- ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο αυθεντικός μας εαυτός. Ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερες και μεγαλύτερες δυνάμεις από αυτές που πιστεύει ότι έχει, και δίνει αυξημένη βαρύτητα σε θέματα που, εν τέλει, δεν αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Καταραμένη ματαιοδοξία! Εκείνη είναι που τον έχει οδηγήσει σε τέτοια μονοπάτια. Πώς βάζουμε ένα τέλος στην κολακεία της ματαιοδοξίας; Πολύ απλά παύουμε να ενδιαφερόμαστε για την γνώμη αυτών που δεν μας ενδιαφέρουν. Τότε ίσως μπορέσουμε να διακρίνουμε στο μαύρο του βραδινού ουρανού τα λαμπερά αστέρια που ανθίζουν. Ή να χαζέψουμε στο γαλάζιο της θάλασσας τα κύματα που ορθώνονται για να μας χαιρετίσουν, μόνο και μόνο για να αναπαυθούν με ένα μελωδικό πλαφ. Διότι, οφείλω να σας ενημερώσω, έτσι βλέπω τα αστέρια και τα κύματα. Εξαρτάται, υποθέτω, από την οπτική γωνιά του καθενός.

Υ.Γ.1 Βρίσκομαι σε διαστημική φυσική κατάσταση και σε ικανοποιητική ψυχολογία! Επομένως, μην αποπροσανατολίζεστε από το άρθρο: απλά αποτυπώνω στην οθόνη ορισμένους προβληματισμούς που με συντροφεύουν. Σε λίγη ώρα αναχωρώ για το λιμάνι του Πειραιά, προκειμένου να επισκεφτώ την αρχοντική Σύρο, όπου πέρυσι, αν θυμάστε, είχα περάσει μαγευτικά. Υπέροχα! Τέλεια! Υπόσχομαι ότι θα απαντήσω στα σχόλιά σας, πάντοτε με χαρά, μόλις επιστρέψω! Να έχετε ένα θεσπέσιο Σου-Κου!

Υ.Γ.2 Μπαλαντέρ, μη με μαλώνεις για το περιεχόμενο της ανάρτησης! Και αστέρια σου έχω, και θάλασσα σου έχω, μέχρι και Σύρο σου έχω!

Υ.Γ.3 Ο αινιγματικός Gerard Butler, ο Leonidas από τους 300, δίνει μια απρόσμενα πανέμορφη ερμηνεία στο ρόλο του Φαντάσματος. Και ναι, το τραγούδι με ανατριχιάζει! Αγνή έμπνευση από τον Andrew Lloyd Webber.

Night time sharpens, Heightens each sensation, Darkness stirs and wakes imagination, Silently the senses, Abandon their defenses, Slowly, gently, Night unfurls it's splendor, Grasp it, sense it, Tremulous and tender, Turn your face away, From the garish light of day, Turn your thoughts away, From cold, unfeeling light, And listen to the music of the night, Close your eyes, And surrender to your darkest dreams, Purge your thoughts of the life you knew before, Close your eyes, Let your spirit start to soar, And you'll live as you've never lived before, Softly, deftly, Music shall caress you, Hear it, feel it, Secretly possess you, Open up your mind, Let your fantasies unwind, In this darkness that you know you cannot fight, The darkness of the music of the night, Let your mind, Start a journey through a strange new world, Leave all thoughts of the life you knew before, Let your soul take you where you long to be, Only then can you belong to me, Floating, falling, Sweet intoxication, Touch me, trust me, Savor each sensation, Let the dream begin, Let your darker side give in, To the power of the music that I write, The power of the music of the night, You alone can make my song take flight, Help me make the music of the night...

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Θα σε φάει η μαρμάγκα

Εισαγωγή
Δεν γνωρίζω τι θα κάνει ο Πεπ στην Bayern φέτος. Εκείνο που γνωρίζω όμως, είναι ότι η Dortmund έχει καθιερωθεί σαν διεκδικήτρια  του τίτλου. Με τον προπονηταρά Jurgen Klopp (φώτο), να έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αναμόρφωση της ομάδας. Τον Klopp τον γνωρίζω από τη θητεία του στην Mainz, που τοτε ακόμα ήταν στη Β' Εθνική. Όταν την ανέβασε στην πρώτη κατηγόρια το 2003-04, κατάφερε να την κρατήσει για τρεις συνεχόμενες χρόνιες, πριν πέσει πάλι στη Β' Εθνική, το 2007-08. Τότε ήρθε και η πρόταση της Dortmund, και από το καλοκαίρι του 2008, είναι στο τιμόνι της.


Χαρακτηριστικά
Το πρώτο χαρακτηριστικό της Dortmund είναι η γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση. Το transition game που λένε, ή αλλιώς το counter attack. Για να παίξεις όμως την κόντρα επίθεση, χρειάζεται να έχεις γρήγορους παίχτες, και να φεύγει η μπάλα με τη μία, τελειώνοντας τη φάση με όσον το δυνατόν λιγότερα χτυπήματα. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της Dortmund, είναι η ''επιθετική άμυνα'' μόλις χάσει την μπάλα. Το λεγόμενο aggressive defense. Δηλαδή όταν επιτίθεται και χάνει την μπάλα ο επιθετικός, κοντά στην αντίπαλη περιοχή, όλοι οι κοντινοί συμπαίχτες του μαρκάρουν σκυλίσια, με σκοπό να ξαναπάρουν την κατοχή. Αυτό το στοιχείο μας το έδειχνε η Barcelona του Guardiola. Όχι του Τιτο. Το τρίτο στοιχείο της Dortmund είναι οι στημένες φάσεις, σε άμυνα κι επίθεση. Στοιχείο που δουλεύουν όλες οι ομάδες, μόνο που στην Dortmund υπάρχει μεγάλη αποτελεσματικότητα. Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Transition game
Μέχρι τώρα τα Μ.Μ.Ε. μάς είχαν ζαλίσει τα παπάρια με τον Μουρίνιο και την Μαδρίτη. Η μεγάλη πάσα του Αλόνσο και τα τρεξίματα του Ρονάλντο και των υπολοίπων. Ο Κλοπ και η Dortmund το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, αφού μετά την πρώτη πάσα της αντεπίθεσης, φεύγουν μπροστά οι τέσσερις μεσοεπιθετικοί σαν σφαίρα, και ακολουθούν σε κοντινή απόσταση τα δυο αμυντικά χαφ, Guntogan και Bender. Πολλές φορές λείπει η μεγάλη πάσα, και η αντεπίθεση βγαίνει με περισσότερες πάσες, που όμως είναι μ’ ένα άγγιγμα. One touch game. Εδώ παίζει ρόλο και η τεχνολογία, αφού είναι γνωστό ότι η Dortmund έγινε η πρώτη ομάδα που κατέχει το υπερμηχάνημα ''Footbonaut''. Ποδοναύτη επί το ελληνικότερον, που κάνει ρίμα και με τον αργοναύτη.



Έτσι οι παίχτες έχουν εθιστεί στο παιχνίδι με μία πάσα. Πολλές φορές οι πιο τεχνίτες παίχτες κάνουν παπάδες, όπως ο Reus στην πάσα με το τακουνάκι στην ισοφάριση 1-1 στον αγώνα με την Μάλαγα για το Champions League.

Επιθετική άμυνα
Βλέπουμε πολλές φορές κάποιον επιθετικό να προσπαθεί να περάσει τον αμυντικό στο ένας εναντίον ενός και να χάνει την μπάλα, ή να κάνει λάθος πάσα/σέντρα. Όμως, αμέσως μόλις χαθεί η μπάλα, ο πιο κοντινός συμπαίχτης ορμά να την ξανακερδίσει, ενώ οι υπόλοιποι μαρκάρουν την πάσα του αντιπάλου. Αν την κερδίσουν ξανά και είναι κοντά στην εστία, πηγαίνουν για το γκολ. Αν ειναι πιο μακριά, τη γυρίζουν πίσω, μέχρι τον τερματοφύλακα, και οργανώνουν την επίθεση από την αρχή. Αν, όμως, ο αντίπαλος καταφέρει και περάσει την μπάλα, και πάει να βγάλει αυτός κόντρα επίθεση, τότε γίνεται φάουλ και δίνεται κάρτα που είναι δικαιολογημένη. Αυτό το στοιχείο της επιθετικότητας το είχε η Barca του Pep και το είχα πρωτοδεί στη μεγάλη Milan του Arigo Sacchi και της Εθνικής Ιταλίας το 1994. Το βλέπουμε ξανά κι απο την Dortmund του Klopp.

Στημένες φάσεις
Τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, η Dortmund είναι πολύ δουλεμένη στον τομέα αυτό. Αμυντικά σπανίως δέχεται γκολ από κόρνερ-κεφαλιά ή από φάουλ-κεφαλιά. Επιθετικά δεν είναι λίγες οι φορές που οι Hummels, Subotic και Lewandowski έχουν σκοράρει μετά από καλές εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ.

Συμπέρασμα
Για τη φετινή Dortmund, o Klopp έχει περισσότερες λύσεις στα χέρια του. Του εφυγαν οι Gotse και Santana, αλλά ήρθαν οι Σωκρατης, Mkhkitaryan και Aubameyang, που μπορούν να γίνουν αμέσως βασικοί, ενω προωθήθηκαν οι Hofmann και Duckcsh που είναι μεγάλα ταλέντα. Επίσης ο τερματαράς Langerak, ίσως κερδίσει θέση βασικού φέτος. Για κάθε θέση υπάρχουν δυο παίχτες, πλην, ίσως, του αριστερού μπακ, που πίσω από τον Schmelzer, δεν υπάρχει κάποιος καθαρά αμυντικός. Συνήθως καλύπτει ο Grosskreutz όποτε χρειαστεί. Τα συμπεράσματά μου για τη φετινή Dortmund ενισχύθηκαν βλέποντας τα δυο φιλικά της, με τη Βασιλεία 3-1 και με τη Λουκέρνη 4-1. Άντε να ξεκινήσει και το πρωτάθλημα, να τα δούμε και στα επίσημα παιχνίδια.

Υ.Γ.1 Το παραπάνω κείμενο ανήκει στον Νικόλα, έναν από τους ηρωικούς αναγνώστες αυτού του blog (ass kissing). Ο Κάνθαρος απλά το δημοσίευσε (και πρόσθεσε μια φωτογραφία). Επομένως, το credit πηγαίνει σε εκείνον!

Υ.Γ.2 Στο ρόλο της μαρμάγκας οι Lewandowski, Reus, Mkhkitarian.

Υ.Γ.3 Στην προηγούμενη ανάρτηση είχαμε μια κουβέντα περί Δημοκρατίας. Είναι φανερό και ξεκάθαρο ότι τον συγκεκριμένο όρο τον αντιλαμβάνεται αλλιώς ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα την ιδιότητα που φέρει. Θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Προφανώς, όχι. Στην πραγματικότητα, όμως, ο όρος σημαίνει διαφορετικά πράγματα για έναν πολιτικό, έναν πλούσιο, έναν άνεργο, έναν φτωχό ή έναν μετανάστη. Νομίζω πως όλοι το καταλαβαίνουμε και το βιώνουμε -αλλά προσωπικά, ως Κωστής, δεν μπορώ να κατανοήσω το λόγο που αυτό συμβαίνει: ίσως να είμαι πολύ αφελής, διαβασμένος ή ρομαντικός. Τέλος, για να μην σας κουράζω, επαναλαμβάνω, και τονίζω ιδιαίτερα, ότι η Δημοκρατία είναι πολύ σκληρό και απαιτητικό πολίτευμα. Πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Ή θέλουμε να νομίζουμε. Το σταματώ εδώ, διότι το παρόν υστερόγραφο θα βγει μεγαλύτερο από την κύρια ανάρτηση.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Άρης, κρασί και AC/DC






Υ.Γ.1 Πρώτη ερώτηση: αν ο Στέφενς τοποθετεί τον Κατσουράνη στα σέντερ μπακ, θα φωνάζουν οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες.; Δεύτερη ερώτηση: αν ο Στέφενς δεν έχει τον Γκαρσία (επαναστάτης) στις πρώτες του επιλογές, θα φωνάζουν οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες; Θέτω αυτά τα δυο ερωτήματα προς πάντα ενδιαφερόμενο, διότι τον Δώνη τον είχαν ξεσκίσει για αυτά τα δυο ζητήματα.

Υ.Γ.2 Η κατάσταση με τον Τζιμπούρ είναι κάπως μπερδεμένη. Ελπίζω να θυμάστε την (υποτιθέμενη) συμβολή του Μαρινάκη στην υπογραφή του νέου συμβολαίου. Τεράστια επιτυχία, έτσι δεν έλεγαν; Ενώ, λοιπόν, όλα ήταν ωραία και ανθηρά, ξαφνικά ο παίχτης, και μάλιστα με δική του πρωτοβουλία, ψάχνει ομάδα να φύγει. Τα ρεπορτάζ υποδηλώνουν ότι δεν συμπαθεί τον Μίτσελ κι ότι αναζητά μια νέα πρόκληση στην καριέρα του. Επίσης, τα ίδια ρεπορτάζ, δηλαδή του Ολυμπιακού, γράφουν ότι ο παίχτης συζητάει με διάφορες ομάδες, αλλά σε κανένα από αυτά δεν αναφέρεται ο Π.Α.Ο.Κ. Και τα αντίστοιχα ρεπορτάζ του Π.Α.Ο.Κ. αναφέρουν ότι γίνονται προσπάθειες απόκτησης του ποδοσφαιριστή. Καλώς ή κακώς, στο ποδόσφαιρο χρειάζονται και οι μεταγραφές εντυπωσιασμού, αυτές που υποδηλώνουν επίδειξη δύναμης. Αλλά, πρωτίστως, κάθε μεταγραφή πρέπει να υπηρετεί τον μακρόπνοο σχεδιασμό και να εξαϋλώνει τις αγωνιστικές αναπηρίες της ομάδας. Και ερωτώ: είναι απαραίτητος ο Τζιμπούρ στον Π.Α.Ο.Κ.; Τον Στέφενς τον ρωτάει κανείς;

Υ.Γ.3 Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Καρνέζης ρώτησε πόσο τον κοστολογεί η ομάδα και ο Νταμπίζας τού είπε πάνω από 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Κι ο διεθνής τερματοφύλακας απάντησε: «Γιατί τόσα πολλά; Ο Μπουφόν είμαι;». Ωραίος ο Καρνέζης! Και δεν ειρωνεύομαι. Για την ιστορία, η προσφορά της Ουντινέζε, όπως λένε τα ρεπορτάζ, δεν ξεπερνά τα οχτώ κατοστάρικα. Βέβαια, όταν ο Μαυρίας πωλείται για τρία εκατομμύρια -ορθώς πωλείται- και ο Καρνέζης, ο οποίος έχει σταθεροποιήσει την απόδοση του και δικαίως έχει καθιερωθεί στην Εθνική ομάδα, για οχτώ κατοστάρικα, να μην απορεί ο Αλαφούζος γιατί ορισμένοι φίλοι του Π.Α.Ο. τον αποκαλούν ψιλικατζή. Τα τρία μύρια είναι πολλά για τον Μαυρία, τον οποίο πρέπει να τυλίξουν με  πράσινη κορδέλα και να τον στείλουν Αγγλία πριν το μετανοιώσει η Σάντερλαντ, και τα οχτώ κατοστάρικα είναι λίγα για τον Καρνέζη. Όσο για το συμβόλαιο του Καρνέζη που λήγει το επόμενο καλοκαίρι, γιατί δεν φρόντισαν κάποιοι να το ανανεώσουν; Να υπογράφουν όμως ανέτοιμους ποδοσφαιριστές με τριετή και τετραετή συμβόλαια ξέρουν. Η μόνη δικαιολογία που έχει κάποια βάση είναι ότι θέλουν να δώσουν τα ηνία στον Καπίνο.

Υ.Γ.4 Ο Αρσέν Βενγκέρ δήλωσε ότι η καρδιά του βρίσκεται στην Άρσεναλ κι ότι αν ήθελε ο ίδιος θα μπορούσε ήδη να εργάζεται στο Παρίσι. Παράλληλα, έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για ανανέωση της συνεργασίας και παραμονή στο Λονδίνο. Ειλικρίνεια ή κόλπο;

Υ.Γ.5 Ο Ιγιαραμέντι, το νέο μεταγραφικό απόκτημα της Ρεάλ Μαδρίτης, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου, με δάκρυα στα μάτια, ευχαρίστησε την Ρεάλ Σοσιεδάδ και τόνισε ότι η προοπτική των Μαδριλένων αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία και μια πρόταση που δεν απορρίπτεται. Δεν έχει άδικο. Κι αφού αναφέραμε την Ρεάλ (Μαδρίτης), να πούμε και δυο λόγια για τον Αντσελότι. Η Ρεάλ, μετά τον συγκεντρωτισμό του Μουρίνιο, ήθελε κάτι διαφορετικό. Χρειαζόταν κάποιον που να δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα αποδυτήρια, να μην πιέζει ή φορτώνει ψυχολογικά τους παίχτες και να μην τσαλακώνει την εικόνα της Ρεάλ. Θεωρώ ότι ο Αντσελότι είναι ιδανικός για αυτόν τον ρόλο. Όπως είχε γράψει, νομίζω, ο Καρπετόπουλος, ο Ιταλός προπονητής είναι ένας ικανότατος διαχειριστής ομάδων. Και γνώστης της τακτικής. Δεν φοβάται να επιτεθεί, αν κρίνει ότι έχει τους παίχτες για να το κάνει, και σίγουρα δεν έχει κανένα πρόβλημα να αμυνθεί ή να προσθέσει σκοπιμότητα. Και είμαι βέβαιος ότι ο Αντσελότι ξέρει πολύ καλά ότι η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Όπως ξέρει ότι ένας προπονητής μπορεί να λάμπει, χωρίς να επισκιάζει άκομψα την ομάδα.

Υ.Γ.6 Άρης, κρασί και AC/DC. Τέλος!

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Έρχονται



Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο άνθρωπος που περίμενε να υποβιβαστεί η Α.Ε.Κ. στην Γ' Εθνική για να πάρει τα ηνία της, αυτός που αναμένεται να πουλήσει την ίδια ομάδα δύο φορές, άνοιξε, υποτίθεται, τα χαρτιά του και μας έδωσε μια μικρή γεύση για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Έταξε ένα γήπεδο υψηλών προδιαγραφών, αρνήθηκε να μιλήσει για την αργοπορία του στα κοινά της Α.Ε.Κ., έθεσε ως στόχο την άμεση άνοδο στην Α΄Εθνική, συνέστησε ενότητα και συσπείρωση, τόνισε ότι δεν είναι μόνος στην προσπάθεια αναστήλωσης της ομάδας και, εν γένει, φάνηκε ιδιαίτερα σίγουρος για την επίτευξη των στόχων. Και κάπου εδώ έρχεται ο Κάνθαρος, ο οποίος δεν συμμερίζεται την αδικαιολόγητη αισιοδοξία του Μελισσανίδη, για να προβεί σε ορισμένες παρατηρήσεις.
  • Οφείλω να σχολιάσω την απουσία του Ντέμη. Και οφείλω να την σχολιάσω, διότι ουσιαστικά ήταν ο μόνος που έλειπε! Όλοι οι άλλοι ήταν εκεί. Σαν τα ψάρια, που πετάς στη θάλασσα λίγο ζυμαράκι και κάνουν την εμφάνισή τους. 
  • Είναι φανερό ότι οι διαδικασίες για το γήπεδο θα καθυστερήσουν αρκετά. Επίσης, δεν έχω καταλάβει τι γήπεδο θα κατασκευαστεί. Χωρίς εμπορικό κέντρο; Ποιο σύγχρονο γήπεδο δεν έχει εμπορικό κέντρο; Και πού θα κατασκευαστεί; Στον περιορισμένο χώρο της Νέας Φιλαδέλφειας; Και πώς θα κατασκευαστεί; Με το 50% των εσόδων από τα διαρκείας να πηγαίνουν προς την αποπεράτωση του Ιερού Ναού; Κι αν τα διαρκείας δεν φτάνουν ούτε για ζήτω; Εξάλλου, δεν είναι και ιδιαίτερα φθηνά. Και ποιος μου λέει ότι ο Δήμος θα συνεργαστεί ή ότι δεν παρουσιαστεί πρόβλημα με το Συμβούλιο της Επικρατείας; 
  • Όλοι οι Α.Ε.Κ.τσήδες έφαγαν φρίκη όταν υποβιβάστηκε η Α.Ε.Κ., κατηγορώντας τους πάντες, και κυρίως τον Άρη, πλην των εαυτών τους, αλλά ουδείς εξ αυτών δείχνει επιμονή στο πως επήλθε η πτώση στην Γ' Εθνική. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ο κύριος Μελισσανίδης θα μπορούσε να (μάς) δώσει τα φώτα του. Εκτός αν φοβάται ή ντρέπεται.
  • Δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει αυτή η σιγουριά ότι η Α.Ε.Κ. σε δυο χρόνια θα επιστρέψει στην Α' Εθνική. Λες και η Γ' Εθνική είναι παιδική χαρά και η Α.Ε.Κ. πάει για βόλτα στις κούνιες. Δεν έχει ιδέα από τις ιδιαιτερότητες της κατηγορίας, δεν έχει ιδέα τι αντιπάλους θα αντιμετωπίσει, δεν έχει ιδέα αν θα μπορέσει να αντιδράσει σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά -όμως, ξεκάθαρα, έχει ιδέα από ανυπόστατο σνομπισμό. Αν βασίζεται μόνο στη δυναμική της ομάδας, τότε τολμώ να πω ότι πετάει ένα μπούμερανγκ στον αέρα. Κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Εκτός αν η παρακάτω φράση κρύβει περισσότερα από αυτά που αντιλαμβάνεται ο ρομαντισμός μου: «Το πρωτάθλημα κι εγώ να παίξω στη Γ' Εθνική θα το πάρω».
  • Τελικά σε ποια κατηγορία αγωνίζεται η Α.Ε.Κ.; Άκυρο. Επιτρέψτε μου να αναδιατυπώσω. Σε ποιο πρωτάθλημα θα αγωνίζεται; Διότι, αν διαβάσεις τα ρεπορτάζ και τις αντιδράσεις των φίλων της Α.Ε.Κ., έχεις την εντύπωση ότι θα συμμετάσχει στην Primera. Έστω στο Championnat. 
Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο Μελισσανίδης έδειξε σοβαροφάνεια και τίποτα άλλο. Δεν απεκάλυψε τίποτα ουσιαστικό. Περιορίστηκε σε ανούσιες λεπτομέρειες και μάλλον προσπάθησε να κάνει επίδειξη δύναμης. Με το στόμα. Ναι, είναι πολύ δυνατός παίχτης. Και πράγματι υπάρχουν προοπτικές. Αλλά θεωρώ ότι η Α.Ε.Κ. είναι πολύ κοντά στο να πετάξει στον κάδο των αχρήστων αυτή την μεγάλη ευκαιρία που της παρουσιάζεται. Να αναδιοργανωθεί, δηλαδή, σε κάθε επίπεδο, να ανανεωθεί και, όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της. Η βιασύνη, βλέπετε, δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος. Το ίδιο και η ανεξήγητη σιγουριά.

Υ.Γ.1 Αν ήμουν ο Αλαφούζος θα πήγαινα στην Παναγία της Τήνου και, μπουσουλώντας στα σκαλιά του Ιερού Ναού, θα έκανα τάμα για την ολοκλήρωση της μεταγραφής του Μαυρία στην Σάντερλαντ. Κι όταν αυτό συμβεί, θα άναβα μια λαμπάδα στο μπόι του μάνατζερ που πλάσαρε τον παίχτη στην αγγλική ομάδα. Διότι, χωρίς να το καταλάβει κανείς, ο Παναθηναϊκός, με τα τρία εκατομμύρια (!) που θα εισπράξει από την επικείμενη πώληση του παίχτη, έβγαλε τη σεζόν.

Υ.Γ.2 Έπαιξε το πρώτο φιλικό ο Άρης και σκόραρε τέσσερις φορές. Ε, και; Το λυπηρό είναι ότι ο Μανιάς έβαλε δυο γκολ. Ακόμα δεν ξεκίνησε η σεζόν και άρχισαν οι παιάνες. Με τίποτα δεν μαθαίνουμε.

Υ.Γ.3 Τα λαμπρά μυαλά του ελληνικού ποδοσφαίρου σκέφτονται, διαβάζω, ότι επιθυμούν νέα αναδιάρθρωση του πρωταθλήματος. Ένα πρωτάθλημα, δηλαδή, με 16 ομάδες. Ελπίζω να θυμάστε τι είχε συμβεί πέρυσι. Μιλάμε για το απόγειο της κωμωδίας. Ή μήπως τραγωδίας;

Υ.Γ.4 Κομματάρα!

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Χρονιά επιβίωσης

Η περσινή σεζόν συνιστά έναν ποδοσφαιρικό άθλο. Η ομάδα απέδειξε ότι η πίστη και η τρέλα, παρέα με μερικές δόσεις ικανότητας, μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και απέναντι σε όλα τα προγνωστικά, διαψεύδοντας ακόμα και τους ίδιους τους Αρειανούς, αποφύγαμε τον υποβιβασμό. Έχοντας, μάλιστα, να αντιμετωπίσουμε εξωτερικές και εσωτερικές απειλές. Οι διαιτησίες που είχε ο Άρης πρέπει να ήταν από τις χειρότερες που θυμάμαι να έχει οποιαδήποτε ομάδα όσο παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο -το μόνο που θέλαμε είναι να μας αφήσουν να παίξουμε και να μην μας γαμάνε. Μιλάμε για σφαγή με το γάντι. Χωρίς αναισθητικό. Το ίδιο ισχύει και με την ανελέητη προπαγάνδα που δέχθηκε από τον Φεβρουάριο και έπειτα. Αδυσώπητος επικοινωνιακός πόλεμος. Ότι και καλά ανέβηκε στο άρμα του Μαρινάκη. Τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ! Ήθελα να ήξερα, αν δεν είχα ''ανέβει'' στο άρμα του Μαρινάκη, τι άλλο θα έβλεπαν τα ματάκια μου! Κι όλα αυτά με την Ε.Π.Ο. να έχει διακόψει διπλωματικές σχέσεις με την Π.Α.Ε. Άρης. Μολαταύτα, το μέγεθος της επιτυχίας διογκώνεται, και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό, από τις εσωτερικές απειλές. Τις οποίες δεν μπορέσαμε να τιθασεύσουμε και να διαχειριστούμε σε κανένα σημείο της σεζόν. Ελπίζω να θυμάστε την Λειψία και το Βατερλώ. Και ευτυχώς που πήρε το πηδάλιο η λελογισμένη τρέλα του Σούλη και του Σκόρδα, διότι αυτή τη στιγμή θα ψάχναμε μεταχειρισμένο τρακτέρ για να κάνουμε τουρνέ στην επαρχία.


Ούτε αυτοκριτική, ούτε απόδοση ευθυνών, ούτε ορθή επικοινωνιακή πολιτική, ούτε εταιρικό πλάνο, ούτε τίποτα. Για να μην αναφέρω τις αντικαταστάσεις επί αντικαταστάσεων. Όχι μόνο στους προπονητές, αλλά και στους παίχτες. Μέχρι και Πρόεδρο αλλάξαμε. Μυαλά αλλάξαμε; Το καλό που μας θέλω. Πέρυσι, μέσα από αυτό το blog είχα κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά δυστυχώς απευθυνόμουν σε ώτα μη ακουόντων. Είχα προσπαθήσει να προετοιμάσω νοητικά τους Αρειανούς για αυτά που επρόκειτο να δουν και να αντιμετωπίσουν. Και απέτυχα σε μεγάλο βαθμό, έστω κι αν, εν τέλει, οι οπαδοί στήριξαν ανιδιοτελώς την ομάδα. Ευτυχώς φέτος δεν χρειάζεται να προβώ σε παρόμοιες ενέργειες. Ο μέσος φίλαθλος του Άρη, με την πολύτιμη πείρα που απέκτησε από την περσινή σεζόν, έχει εναρμονιστεί ικανοποιητικά με το νέο status quo της Π.Α.Ε. και πλέον ξέρει τι να (μην) περιμένει. Έχει κατανοήσει ότι (και) η φετινή σεζόν θα είναι χρονιά επιβίωσης και μάλλον έχει πάψει να εναποθέτει τις ελπίδες του στην so called περηφάνια και δυναμική του συλλόγου. Εν ολίγοις, έχει εμποτιστεί με ρεαλισμό. Κι αυτό μόνο σε καλά πράγματα μπορεί να οδηγήσει.

Όσο για το αγωνιστικό, ας μην περιμένουμε θαύματα -θα το αναλύσουμε περαιτέρω σε ανύποπτη χρονική στιγμή. Εν αρχή, αυτός ο Χατζηνικολάου δεν με πείθει. Νταξ, είναι Αρειανός -κύριε Ηλιάδη, για αυτό προσλήφθηκε; Προπονητής είναι; Θα το διαπιστώσουμε κατά τη διάρκεια της σεζόν. Αλλά, ρε παιδιά, με το χέρι στην καρδιά, ποιος πιστεύει ότι ο Χατζηνικολάου θα βγάλει τη σεζόν; Παρακαλώ να σηκωθεί άφοβα από τη θέση του και να το δηλώσει. Υπόσχομαι ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να τον πιστέψω. Το ευτυχές είναι ότι η διοίκηση έχει δείξει μια ζωντάνια και μια κινητικότητα. Μεταξύ άλλων, ανανέωσε τον Αγκάνθο, ο οποίος, όταν είναι νοητικά νηφάλιος, αποτελεί vital part σε αυτόν τον Άρη, κράτησε τον χρήσιμο Πουλίδο, για να κρατάει κι ο ίδιος την αμυντική γραμμή, βρήκε πολύ γρήγορα έναν Σλοβένο, που δεν έχω ιδέα τι ψάρια πιάνει, για αντικαταστάτη του Κοέλιο και υπέγραψε τον Παπαδόπουλο για τη θέση του Παπαστεριανού. Συν τον Μανιά που τον ήθελαν οι μισές ομάδες του πρωταθλήματος. Όμως, ας μην αποπροσανατολιζόμαστε από τα γρήγορα αντανακλαστικά της διοίκησης: υπάρχουν ακόμα ορισμένα κενά, αγωνιστικά και μη. Ο Άρης του 2013 πρέπει να παίζει άμυνα πριν παίξει επίθεση και να καταλάβει ότι η περσινή αναγκαιότητα της βίαιης ένταξης των νεαρών παιχτών πρέπει βαθμιαία να μετατραπεί σε σχέδιο. Επιπλέον, η προσπάθεια με το άρθρο 99 καλό θα είναι να μας πουν γιατί διεξάγεται. Για να λειτουργήσουμε -επιτέλους!- με έναν οικονομικό (εξ)ορθολογισμό και να πάψουμε να γινόμαστε βορά των μάνατζερ ή να μηδενίσουμε το κοντέρ των χρεών και να τραβήξουμε ξανά προς την ''δόξα''; Αν ισχύει το δεύτερο, καλύτερα να υποβιβαστούμε μόνοι μας, να συγχωνευθούμε ή να αυτοδιαλυθούμε. Εκτός αν πήραμε το μάθημά μας. Τέλος, θεωρώ αυτονόητο ότι ως στόχος ορίζεται η αποφυγή του υποβιβασμού. Αρκεί να αφήσουμε τις ντρίμπλες για το γήπεδο κι όχι στην αλήθεια.

Υ.Γ.1 Βαρέθηκα να διαβάζω, αγγίζοντας τα όρια της εμπάθειας/ζήλιας, για το αργό, όπως ισχυρίζεται μεγάλη μερίδα του κόσμου, κέντρο του Π.Α.Ο.Κ. Είναι προφανές ότι η άγνοια μας βρίσκεται σε έξαρση. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση, αλλά θα το αναφέρω επιγραμματικά. Μια ομάδα που έχει μεσαία γραμμή με αργούς παίχτες, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι αργή. Μια ομάδα που έχει γρήγορους παίχτες, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι γρήγορη. Ελπίζω να καταλαβαίνουμε την αξία της ανάπτυξης, των αυτοματισμών, του transition game και της ορθής διάταξης, συν το γεγονός ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίχτη. Αυτά.

Υ.Γ.2 Είμαι σίγουρος ότι ο Βίγια στην Ατλέτικο δεν θα χαραμίζεται στον ασβέστη και, όντας πλέον υγιής, θα ξαναβρεί την φόρμα του!

Υ.Γ.3 Ο Σισοκό της Παρί για τον Ολυμπιακό, ο Γκουργκάφ για τον Π.Α.Ο.Κ. και ο Κίβου για τον Παναθηναϊκό. Οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες εν δράσει!

Υ.Γ.4 Οφείλω να δηλώσω ότι ορισμένες φορές η (αθλητική) δημοσιογραφία παρουσιάζει πραγματικές ειδήσεις κι όχι νέα του κώλου. Όπως στην περίπτωση του Τζόρβα, ο οποίος υπέγραψε στον Απόλλωνα. Πολύ όμορφα. Ποια είναι η είδηση στην προκειμένη περίπτωση; Ότι ένας τερματοφύλακας της ικανότητας του Τζόρβα βρήκε συμβόλαιο στην Α' Εθνική. Το λογικό και το αναμενόμενο θα ήταν να πάει σε κάποια ομάδα που αγωνίζεται σε χαμηλότερη κατηγορία. Αλλά τότε δεν ήταν είδηση.

Υ.Γ.5 Γκαρσόν, πιάσε δυο I Want You (She's So Heavy)!



Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Το αφήνω στη φαντασία σας

Αναχώρησε η αποστολή του Παναθηναϊκού για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Όχι, δεν πήγε στα Καμμένα Βούρλα ή στο Λουτράκι. Ούτε καν σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί. Στην Ολλανδία πήγε. Στη χώρα της τουλίπας. Άσχετα αν η τουλίπα υφίσταται ως είδος στην Ελλάδα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Καταραμένο marketing! Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την προετοιμασία του Παναθηναϊκού. Ομολογώ ότι είμαι πολύ περίεργος να δω τη μορφή αυτής. Θα παίρνει δηλαδή την μπάλα ο Αναστασίου, θα μαζεύει τους παίχτες στο κέντρο του γηπέδου και τι θα τους λέει; Για αυτοματισμούς και τριγωνάκια; Για πίεση στο μισό γήπεδο και διαγώνιες αλληλοκαλύψεις; Για υψηλό τέμπο και μεγάλος πλάτος στο γήπεδο; Έστω, λοιπόν, ότι αυτός τα λέει. Πόσοι ποδοσφαιριστές από την αποστολή θα τα καταλάβουν; Ο Ζέκα κι ο Καρνέζης; Λογικά, ναι. Προφανώς κι ο Μπαϊράμι. Άντε κι ο Ντίνας. Οι υπόλοιποι; Το αφήνω στη φαντασία σας.


Εξάλλου, οι κακές οι γλώσσες λένε ότι ο Αναστασίου τους δίνει ένα τόπι και παίζουν σαν μικρά παιδιά -και έπρεπε να πάνε στην Ολλανδία για να το κάνουν αυτό; Όπως στο μάθημα της γυμναστικής που κάναμε πέντε κοιλιακούς, τρέχαμε 50 μέτρα και μετά παίζαμε μπάλα. Μισό λεπτό, όμως: τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος; Αφού η συντριπτική πλειοψηφία των παιχτών που έχει μαζί του είναι ανέτοιμοι και αδούλευτοι. Άραγε, ποιος ευθύνεται για αυτό; Το αφήνω στη φαντασία σας. Όμως, θα παρακαλούσα να εξαιρεθεί ο Αλαφούζος. Δεν θέλω κακοήθειες. Η καθημερινή πάλη που δίνει για να φέρει πίσω τον Καραγκούνη, τον έχει εξουθενώσει. Σαν τον Βενιζέλο που έχει σώσει την Ελλάδα τρεις και τέσσερις φορές. Μέχρι εκεί έφτασε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Παναθηναϊκού. Άλλοι παλεύουν να ρίξουν γκόμενα, άλλοι παλεύουν με κροκόδειλους και αρκούδες, άλλοι παλεύουν με τους κλώνους του Hulk Hogan (φώτο), άλλοι παλεύουν με τους δαίμονές τους και, τέλος, άλλοι παλεύουν να φέρουν έναν 36χρονο ποδοσφαιριστή που δεν θέλει να έρθει. Λίγη επιείκεια, λοιπόν, δεν βλάπτει.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά έφυγε κι ο Σεϊταρίδης. Τον οποίο, να σημειωθεί, τον είχανε και σίγουρο. Δεν γνωρίζω το ύψος της προσφοράς προς τον παίχτη, αλλά για να μην έγινε δεκτή θα ήταν πολύ χαμηλή για το επίπεδό του. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι βόλτες με την Ferrari στην παραλιακή κοστίζουν. Επομένως, ο Νταμπίζας θα πρέπει να βρει δεξί μπακ. Και κεντρικό αμυντικό. Και κόφτη. Και ακραίο χαφ. Και επιθετικό. Σχεδόν μια εντεκάδα, όπως έλεγε ο Υπουργός. Ο Κάνθαρος, πάντως, είναι ελεύθερος. Αγωνίζεται ως αμυντικό χαφ, παίρνει μέτρα στον άξονα, σουτάρει και με τα δύο πόδια, πασάρει κάθετα, ενίοτε μετατρέπεται σε τρίτο σέντερ μπακ, καλύπτει διαγώνια στην άμυνα και βρίσκεται σε εξωπραγματική φυσική κατάσταση -λευτεριά στο ταχίνι! Σε ποιον παίχτη μοιάζει; Το αφήνω στη φαντασία σας. Σας εγγυώμαι, πάντως, ότι υπογράφει με τρία χιλιάρικα το μήνα και έρχεται να θωρακίσει τη μεσαία γραμμή. Κουνούπι δεν θα περνάει!

Τέλος, θα ήθελα να προβώ σε ορισμένες εύλογες και ριψοκίνδυνες απορίες. Ας υποθέσουμε, καθώς στην Ε.Π.Ο.land δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, ότι την ερχόμενη σεζόν θα πέσουν τρεις ομάδες. Ποιες θα είναι αυτές; Ας μειώσω τον βαθμό δυσκολίας. Ποιες ομάδες θα παλέψουν για την αποφυγή του υποβιβασμού; Ο Παναθηναϊκός θα αποτελεί μία από αυτές; Ε, αφού πήραμε το κολάι, το αφήνω κι αυτό στη φαντασία σας.

Υ.Γ.1 Αυτός ο Βάις που πήρε ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι παιχταράς. Τόσο παιχταράς που μάλλον δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος.

Υ.Γ.2 Ο Αμπροζίνι, ο σκληροτράχηλος Ιταλός που φλέρταρε σε κάθε παιχνίδι με την κίτρινη κάρτα, ο άνθρωπος που τίμησε την φανέλα της Μίλαν για 18 σεζόν, ένα διάστημα που για ορισμένους φαντάζει μια ολόκληρη ζωή, ανήκει, και επίσημα πλέον, στην Φιορεντίνα. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.

Υ.Γ.3 Με τιμάει που ονειρεύτηκα, εννοείται στον ύπνο μου, ότι ήμουν Πρωθυπουργός της Ελλάδας και παντρεμένος με την  Kate Upton (γυναικάρα!);

Υ.Γ.4 Κομματάρα!

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Το Ελληνόμετρο

Δεν υπάρχει μόνο το Αρειανόμετρο. Όχι, βέβαια. Για να βλέπουν και να εξακριβώνουν οι Σουπεράδες πόσο Αρειανός είσαι και, κατ' επέκταση, αν έχεις το δικαίωμα να κολλάς οπαδόσημα στο κιτρινόμαυρο άλμπουμ της κάθε σεζόν. Υφίσταται και το Ελληνόμετρο. Το οποίο μετράει τον πατριωτισμό -ή ''πατριωτισμό'': κάντε υπομονή μέχρι τον επίλογο. Και προσθέτει εκατοστά στο ελληνικό πουλί μας. Η μέτρηση πραγματοποιείται με ταχύτητα Όβερμαρς. Και θεωρείται πάντα αξιόπιστη και μη διαπραγματεύσιμη. Αν οι Θεοί του Πατριωτισμού λάβουν μια απόφαση, δύσκολα αυτή αλλάζει. Σαν τα σφυρίγματα ενός διαιτητή σε κάποιον αγώνα. Και το σημαντικότερο: είναι τζαμπέ. Από όλες τις απόψεις. Δεν απαιτεί πολύ χρόνο. Ούτε κόπο. Μόνο στόμα. Όσο για χρήμα; Ελάχιστο. Ένα κομμάτι ύφασμα και ένα σπρέι φτάνουν και περισσεύουν. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. Ούτε καν επιχειρήματα, λογικά ή παράλογα. Άντε και μια βροντερή φωνή, κλίμακας 4. Σαν αυτή του Γιάννη Μποσταντζόγλου (φώτο). Αλλά μάλλον την ίδια δουλειά κάνουν και οι φωνητικές χορδές του Άδωνι ή του Καμμένου. Μέγιστοι πατριώτες και οι δυο. Εμείς, αλήθεια, πότε θυμόμαστε να είμαστε πατριώτες; Όταν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, προφανώς προς όφελος της πατρίδος, μάς πίνουν το αίμα με φόρους και χαράτσια; Όταν η Χρυσή Αυγή διοργανώνει, πάντοτε άρτια, αυτές τις υπέροχες συγκεντρώσεις και δηλώνει με στόμφο ότι δεν υπάρχει ούτε ένας νόμιμος μετανάστης; Όταν στεκόμαστε στο φωτεινό σηματοδότη και διαπιστώνουμε ότι ο Πακιστανός με την βούρτσα και τον κουβά στο χέρι, (μάς) δημιουργεί ένα είδος αισθητικής ρύπανσης; Όταν μάς κάνει κέφι κι όποτε μάς συμφέρει; Εν τέλει, τι προσπαθούμε να μασκαρέψουμε με τον (ντεμέκ) πατριωτισμό; Διότι είναι σίγουρο ότι τον χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τεχνηέντως δεδομένες ανεπάρκειες. Είτε αυτές αναφέρονται στην πολιτική, είτε στην προσωπική μας ζωή, είτε σε ηθικοπλαστικά ζητήματα.


Ναι, το ξέρω, η εισαγωγή είναι μακροσκελής. Ζητώ άφεση αμαρτιών και συγχώρεση. Αλλά, πρωτίστως, ζητώ να καταλάβουμε πως η τωρινή κρίση, την οποία βιώνουμε ποικιλοτρόπως, είναι κυρίως αξιακή -η οικονομική κρίση αποτελεί το αποτέλεσμα κι όχι το πρωτογενές αίτιο. Τι προκαλεί μια αξιακή κρίση; Νοητική σύγχυση. Κι ως γνωστόν, είναι χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση. Σε κοινωνική αναστάτωση. Mίζερη γκρίνια. Αδικαιολόγητο μίσος. Και σε αστραφτερή απόγνωση. Κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή του το Ελληνόμετρο. Οι μετρήσεις του οποίου υπερκαλύπτουν, ή ακυρώνουν, κάθε εύλογο ερώτημα που μπορεί να προκύψει ως απόρροια μιας τεθλασμένης κατάστασης. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τα τεκταινόμενα σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Τα πεπραγμένα πολιτικών και πολιτών πυροδοτούν τον πάσης φύσεως πατριωτισμό; Ας εμβαθύνουμε κάπως περισσότερο. Πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τυχαία επιλέγω το αγώνισμα της άρσης βαρών. Οι αθλητές που συνιστούσαν την αποκαλούμενη Dream Team του Χρήστου Ιακώβου ενθάρρυναν ή αποθάρρυναν τον πατριωτισμό; Μας ένοιαζε που ο συμπαθέστατος και αξιοπρεπέστατος Κάχι Καχιασβίλι είναι Γεωργιανός; Μήπως το μόνο που μας ένοιαζε είναι η συλλογή μεταλλίων; Με κάθε κόστος; Αν ο εν λόγω αθλητής δεν είχε ταλέντο προς την άρση βαρών, τι αντιμετώπιση θα είχε; Την ίδια; Ελαφρώς διαφορετική; Ολότελα διαφορετική; Και τι μέτρηση θα έβγαζε τότε το Ελληνόμετρο; Ο Γεωργιανός με τον οποίο πλέναμε μαζί πιάτα και ποτήρια σε μια καφετέρια που δούλευα πριν χρόνια, τι αντιμετώπιση είχε; Αλλά, ξέχασα, η λάντζα δεν λογίζεται ως ταλέντο. Και δεν (αντ)αμείβεται με ελληνικά διαβατήρια. Ο καψερός, βλέπετε, δεν μπορούσε να ανακαλύψει κάποιο κρυφό του ταλέντο, έστω να ειδικευτεί στο ζετέ και στο αρασέ, για να κατευνάσει τον πατριωτικό πατριωτισμό ορισμένων.

Την ίδια περίπου κατάσταση, και διαχείριση, βιώνουμε αυτό το διάστημα με την περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούμπο. Του εκκολαπτόμενου μπασκετικού σταρ που ορίστηκε, θυμίζω, στο νούμερο 15 του φετινού ντραφτ. Ο ίδιος μπορεί να νοιώθει Έλληνας, όπως λέει, και πολύ καλά κάνει, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Δεν διαδραματίζει κανέναν σημαίνοντα ρόλο. Το ζητούμενο είναι τι θα αποφασίσει η συμβατική σοφία του Ελληνόμετρου. Κι αυτό το καταραμένο όργανο μέτρησης, κυριολεκτικά υποκριτικό, απεφάνθη ότι από τη στιγμή που έχει ταλέντο στο μπάσκετ, δικαιούται να πάρει και το ελληνικό διαβατήριο -αλλά δεν κρατάμε καν τα προσχήματα: οι γονείς του Γιάννη πήραν ελληνικό διαβατήριο; Για να σηκώνει τη σημαία της Ελλάδος ψηλά, με τις Εθνικές ομάδες και την μελλοντική του καριέρα στο Ν.Β.Α., και να εκσπερματώνει η δημοσιογραφία της φουστανέλας, η περήφανη ελληνική πολιτεία και ορισμένοι απολίτιστοι πολίτες. Και ερωτώ: αυτό αποτελεί ή δεν αποτελεί υπέρτατη, και συνάμα ύπουλη, μορφή ρατσισμού; Να πριμοδοτούμε ένα νέο παιδί, επειδή έτυχε να έχει ταλέντο στο μπάσκετ, ενώ, την ίδια στιγμή, χιλιάδες συνομήλικοί του που δεν έχουν έφεση σε κάποιο άθλημα, τηγανίζουν πεπόνια και ξύνουν με τα νύχια τους τα κάγκελα. Εν τέλει, μόνον οι ταλαντούχοι και οι ικανοί αξίζουν να γίνουν Έλληνες; Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μέχρι και η Χρυσή Αυγή, αυτή η πάντοτε ευαίσθητη παράταξη σε θέματα (λαθρο)μεταναστών, τήρησε σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Διότι ήξερε πολύ καλά ότι αν έβγαινε και έλεγε το παραμικρό για τον Γιάννη Αντετοκούμπο θα την έτρωγε η μαρμάγκα -επιλεκτική πολιτική: αυτό δείχνει ότι η Χρυσή Αυγή αρχίζει να απορροφάται από το σύστημα. Όπως η ελληνική πολιτεία, δηλαδή η εκάστοτε Κυβέρνηση, σπεύδει να δώσει ελληνικά διαβατήρια σε όσους προστάζει η φωνή της ψηφοθηρίας. Ένας Θεός ξέρει, πάντως, πως άντεξε ο Μιχαλολιάκος, ο Καιάδας κι ο Κασιδιάρης να βλέπουν τον Αντετοκούμπο, έναν Νιγηριανό, να ανεμίζει την ελληνική σημαία. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα την Χρυσή Αυγή να βγάλει μια ανακοίνωση στην οποία να αποδίδει η ίδια τα εύσημα στον εαυτό της για την σκληρή προπόνηση που υποβάλλει καθημερινά τους (λαθρο)μετανάστες. Έχετε δει τους Σουδανούς, τους Νιγηριανούς και τους Πακιστανούς πώς τρέχουνε; Πιο γρήγορα κι από κόψιμο. Δεν είναι τυχαίο.

Τέλος, επιτρέψτε μου να προβώ σε ορισμένα συμπεράσματα, υπό μορφή ερωτημάτων. Πρώτον, μπερδεύουμε, με πρώτους και καλύτερους τα κομματόσκυλα, τον γνήσιο πατριωτισμό με τον ντεμέκ πατριωτισμό. Και, έπειτα, πόσοι εξ ημών γνωρίζουν τον ορισμό του εθνικισμού; Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, Πρόεδρος και Στρατηγός της Γαλλίας, έλεγε: «Πατριωτισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα την αγάπη για τη χώρα σου. Εθνικισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα το μίσος για τις άλλες». Ο γνήσιος πατριωτισμός, λοιπόν, δεν χρειάζεται Ελληνόμετρα και λοιπά αποστάγματα αλχημειών. Αυτά είναι τρίχες κατσαρές. Επομένως, ας αποφασίσουμε τι είδους πατριωτισμό θέλουμε κι ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεύτερον, συχνά λέμε να φύγουν οι ξένοι -αλλά σε ποιους ξένους αναφερόμαστε; Οι ταλαντούχοι και οι ικανοί, όπως ο Κάχι Καχιασβιλι κι ο Γιάννης Αντετοκούμπο, συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς; Ή εννοούμε μόνο τους ανίκανους, τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους; Τρίτον, και τελευταίον, γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ ιθαγένειας και εθνικότητας; Είναι δυνατόν, πιστεύετε, κάποιος που έχει την ελληνική ιθαγένεια (=υπηκοότητα), αλλά όχι την εθνικότητα, να νοιώθει περισσότερο Έλληνας και να εκτιμά πληρέστερα κάποια πράγματα από κάποιον που γεννήθηκε εξ ορισμού Έλληνας; Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική. Κι αν αναρωτιέστε (το) γιατί, ρίξτε μια καθαρή, νηφάλια ματιά γύρω σας. Θα εκπλαγείτε με αυτά που θα παρατηρήσετε.

Υ.Γ.1 Πέρυσι, το σύμπαν συνωμότησε με τέτοιον τρόπο, μαγικό τρόπο, για όλα τα μέλη της παρέας, που μου χάρισε τις πιο τέλειες διακοπές! Φέτος, η κατάσταση φαντάζει μάλλον κάπως διαφορετική. Λέτε να κάνω καμιά θυσία στους Θεούς των Διακοπών;

Υ.Γ.2 Ο George Harisson γράφει μελωδία και στίχους, ο Paul τραγουδάει, ο Eric Clapton στην lead guitar και εγένετο τραγουδάρα!

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Ένας πραγματικός manager

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Αρσέν Βενγκέρ. Είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι καθηγητής Οικονομικών. Μιλάει έξι γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και γιαπωνέζικα), και συνηθίζει να βγάζει το σκληρό του πρόσωπο στους Γάλλους παίχτες του για να μην τον κατηγορήσουν ότι ευνοεί τους συμπατριώτες του. Και κύριος με ''κ'' κεφαλαίο. Εντός και εκτός γηπέδου. Αρκετά, όμως, με τα δημοσιογραφικά ευφυολογήματα. Ο Αρσέν Βενγκέρ είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την Άρσεναλ. Πραγματικός manager. Καινοτόμος. Δημιουργικός. Ναι, έδειξε υπομονή με τα σκληρά γεροντοπαλίκαρα που είχε βρει στο Λονδίνο και, αλήθεια, προσπάθησε να αξιοποιήσει κάθε πτυχή του ταλέντου τους. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είχε διαφορετικά πλάνα για την ομάδα. Πιο φανταχτερά. Όταν η ανηλεής φθορά του χρόνου επέβαλλε την απομάκρυνση της παλαιάς φρουράς, άρχισαν τα ωραία. Διότι ο Αρσέν, στην μακρόχρονη παρουσία του στον πάγκο της Άρσεναλ, έχει παρουσιάσει πραγματικό ποδόσφαιρο. Ελκυστικό. Μοντέρνο. Επιθετικό. Με ισχυρές δόσεις τακτικής επιλογής και μάλιστα χρησιμοποιώντας διαφορετικά συστήματα. Είναι, δηλαδή, ένας δάσκαλος. Ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Σήμα κατατεθέν το εντυπωσιακό transition game, δηλαδή υψηλό τέμπο και passing game, και οι γραμμές που πάντα βρίσκονται κοντά. Βέβαια, σε αυτό παίζει ρόλο, πλην του τρεξίματος, και το γεγονός ότι του αρέσει να τοποθετεί την αμυντική γραμμή σχετικά ψηλά. Πράγμα που τις τελευταίες δυο σεζόν, λόγω ανεπάρκειας των άλλων γραμμών, το έχει πληρώσει ακριβά. Φαίνεται ότι ακόμα κι αυτός ο άνθρωπος, για τον οποίο όλοι όσοι πέρασαν από την ομάδα στάζουν μέλι, δεν μπορεί να βγάζει πάντα και συνέχεια τον καλύτερο εαυτό του κάθε παίχτη.


Η πολιτική του Βενγκέρ να επενδύει συνεχώς σε νέα ταλέντα, χάνοντας παράλληλα του κορυφαίους παίκτες του στην καλύτερη και πιο ώριμη ηλικία, δεν απέδωσε και τώρα βρίσκεται υπό έντονη πίεση για να κάνει τους ''Κανονιέρηδες'' και πάλι πρωταγωνιστές. Οχτώ χρόνια χωρίς τίτλο θεωρούνται πολλά από τους οπαδούς. Έχει, όμως, και κάποια ελαφρυντικά. Δεν είναι ότι ξαφνικά ξέχασε να κάνει εύστοχες επιλογές ή να δημιουργεί παίχτες. Επί χρόνια το μπάτζετ του συλλόγου, λόγω της κατασκευής του νέου γηπέδου, κυμαινόταν σε χαμηλά επίπεδα: αναγκαστικά έπρεπε με μικρό κόστος να πετύχει μεγάλη απόδοση -αλλά την ίδια στιγμή οι βασικοί αντίπαλοί του μεγάλωναν συνεχώς. Έπειτα, έχει να αντιμετωπίσει -όπως και οι υπόλοιπες ομάδες- την υπεραξία των Άγγλων ποδοσφαιριστών: για αυτό η Premier έχει καταντήσει η Μέκκα της ποδοσφαιρικής ξενομανίας. Συν τοις άλλοις, το Δ.Σ. αποτελείται από Βρετανούς, Αμερικανούς και κάτι περίεργους τύπους από το ανατολικό μπλοκ. Είναι προφανής, πιστεύω, η ασυμβατότητα απόψεων. Φέτος, όμως, του δίνεται ένα μεταγραφικό μπάτζετ της τάξεως των 73 εκατομμυρίων ευρώ. Θα μπορέσει να υπογράψει παίχτες με εμπειρία που θα ''βγουν μπροστά'' όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις; Εξάλλου, η μαγιά υπάρχει. Οι Τζακ Γουίλσιρ, Αάρον Ράμσεϊ, Κιέραν Γκιμπς, Άλεξ Τσάμπερλέϊν και Καρλ Τζέκινσον θεωρούνται, πλέον, τουλάχιστον από τον Αλσατό, έτοιμοι ποδοσφαιριστές. Απλά χρειάζονται άξιους συμπαραστάτες. Έχουν ακουστεί πολλοί μεταγραφικοί στόχοι. Από τον φοβερό Γκουντογκάν της Ντόρτμουντ, τον ντεφορμέ Τόρες της Τσέλσι και τον φευγάτο Χιγκουαΐν της Ρεάλ μέχρι τον Αμπτούν (!) του Ολυμπιακού. Αλλά μέχρι στιγμής έχει υπογράψει μόνον ο ταλαντούχος Σανόγκο.

Οι οπαδοί του αγγλικού συλλόγου εθισμένοι τα τελευταία χρόνια στην γκρίνια, βρίσκουν ευκαιρία να ξεσπάσουν. Με το παραμικρό. Οι φωνές πλέον δεν πνίγονται, όπως γινόταν κάποτε για την έλλειψη Άγγλων στην εντεκάδα, για την απειθαρχία ορισμένων ποδοσφαιριστών ή για τις πωλήσεις παιχτών σε ανταγωνιστές, σε μια κίνηση που έδειχνε ότι η Άρσεναλ μετατρεπόταν σε ένα είδος feeder club για μεγαλύτερες ομάδες. Μέχρι και πανό σηκώθηκε εις βάρος του Αλσατού προπονητή (κλισέ). Η τελευταία κατηγορία έχει να κάνει με το ότι καθυστερεί πολύ να αγοράσει παίχτες. Όμως, είναι φανερό ότι ψάχνουν αφορμή. Και καλό θα ήταν να σήκωναν και κάποιο πανό για τον ιδιοκτήτη, ο οποίος δήλωσε δημόσια ότι ήρθε στην Άρσεναλ για να βγάλει λεφτά κι όχι να βάλει, μη μπορώντας να καταλάβει ότι μια ποδοσφαιρική επιχείρηση διακατέχεται από πολλές ιδιοτροπίες και φλογερά πάθη, ή να εκτιμήσουν το γεγονός, έστω και λίγο, ότι η πολιτική της εταιρίας συνάδει με το F.F.P. και τη βιωσιμότητα. Ναι, μπορεί η Άρσεναλ να έχει μετατραπεί σε Άγιαξ της Αγγλίας, αλλά το Δ.Σ. και οι οπαδοί πρέπει να προβούν σε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Εν τέλει, ίσως όλα αυτά να μην έχουν σημασία. Το επόμενο καλοκαίρι λήγει το συμβόλαιό του και όλοι περιμένουν ότι ο άνθρωπος που κάθεται στον πάγκο της ομάδας από το 1996 θα αποτελέσει παρελθόν. Κι ο πρώτος που σίγουρα θα στενοχωρηθεί με αυτό το γεγονός είναι ο Μουρίνιο, ο οποίος λάτρευε να βγάζει τον Βενγκέρ έξω από τα ρούχα του. Στο Παρίσι, πάντως, τον περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Και ανοιχτές τσέπες.

Υ.Γ.1 Το ότι ο Αγγέλου επέκτεινε την συνεργασία του με τον Άρη για τρία επιπλέον χρόνια, δεν σημαίνει ότι θα κάτσει κιόλας μια ολόκληρη τριετία. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για θαύμα ολκής.

Υ.Γ.2 Βραζιλία - Ισπανία, 3-0; Τι έγινε, ρε παιδιά;

Υ.Γ.3 Αποσύρθηκε ο Δήμος Ντικούδης. Καλός παίχτης. Είχε περάσει κι από την Αρειανάρα, με πολύ μέτρια αποτελέσματα, σε μια ομολογουμένως περίεργη σεζόν.

Υ.Γ.4 Έχω ετοιμάσει ένα άρθρο κοινωνικού χαρακτήρα, το οποίο θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει σε αυτό το blog. Κι αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Να είστε σε εγρήγορση.

Υ.Γ.5 Ελπίζω να αρέσουν οι Judas Priest στους γείτονές μου!

...Now you are mine, In my control, One taste of your life, And I own your soul, Softly you stir, Gently you moan, Lust's in the air, Wake as I groan...You knew at first sight, You'd enjoy my attack, That with my first bite, There'd be no turning back, So come in my arms, I strike any hour, I will return, To trap and devour, In the dead of night, Love bites... 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...