Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Η άγνοια των ''προπονητών''

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε σχηματίσει για το (ποδοσφαιρικό) ποιόν του Κάνθαρου. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με αυτά που γράφω. Υπενθυμίζω ότι τα γραπτά μου αποτελούν προέκταση της σκέψης μου, την οποία αποτυπώνω στην οθόνη του υπολογιστή, πατώντας τα αρμόδια πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Αυτό με κάνει προπονητή πληκτρολογίου; Όλοι εκείνοι που γράφουν σε φόρουμ και αθλητικές σελίδες είναι προπονητές πληκτρολογίου; Μήπως πρέπει να εξετάσουμε τι σκέψεις έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του; Από τι κίνητρα διακατέχεται; Το να μπαίνουν φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. στο site του Σούπερ 3 και να υποδύονται Αρειανούς δεν νομίζω ότι συνιστά ορθολογική σκέψη ή υγιές κίνητρο. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να προκαλούν ή να βρίζουν μέσα από έναν υπολογιστή. Το ίδιο ισχύει και για όλους αυτούς που γκρινιάζουν συνεχώς και ακατάπαυστα. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα. Θεωρώ ότι δεν ανήκω σε αυτά.

Μένω Αθήνα και δυστυχώς δεν μπορώ να παρακολουθώ την Αρειανάρα στο Χαριλάου. Όποτε ανεβαίνω Σαλονίκη πάω και βλέπω. Αυτό με κάνει προπονητή κερκίδας; Υποθέτω ότι εξαρτάται σε ποια θύρα πηγαίνεις. Αν επισκέπτεσαι την τρία ή την ένα μάλλον δεν είσαι προπονητής κερκίδας. Αν πηγαίνεις στη δύο; Οι περισσότεροι νομίζουν ότι με το πατάς τα τσιμέντα της θύρας δύο, υπάρχει ένας υπάλληλος της Π.Α.Ε. που σου λέει να προτάξεις τον καρπό σου για να σου τυπώσει τη φράση ''προπονητής κερκίδας''. Μήπως, όμως, παίζει ρόλο το τι λέει ο καθένας και κυρίως το χρονικό σημείο που το εκστομίζει;
 

Δυστυχώς, οι περισσότεροι κράζουν για να κράξουν. Βρίζουν για να βρίσουν. Φωνάζουν για να φωνάξουν. Θυμάμαι τα εντός έδρας ματς με Γιαγκελόνια και Αούστρια Βιέννης. Παρά τη ζέστη είχα αφοσιωθεί στους αγώνες και πρόσεχα ιδιαίτερα την εξέλιξή τους. Έβλεπα το Χαβίτο στο ένας εναντίον ενός και δεν τα κατάφερνε. Πανικός στη θύρα δύο. Κουνελοδόντης τσίριζε ο ένας, χαζογκόλης ούρλιαζε ο άλλος. Ο Κάνθαρος μούγκα. Τι να πει για τον Χαβίτο; Το τι παίχτης είναι το ξέραμε και το ξέρουμε. Δεν το μάθαμε σε εκείνα τα ματς. Και φτάνουμε στην αποθέωση. Εκείνοι οι αγώνες ήταν εκ των πρώτων που έβλεπα τον Τόχα και τον Μίτσελ. Έχει την μπάλα ο Γκιάρο. Βγάζει κάθετη μπαλιά προς τον Τόχα. Εκείνος την στοπάρει, την ξαναστοπάρει, κάνει μια περιστροφή, κάνει δεύτερη περιστροφή και δίνει παράλληλη πασούλα πέντε μέτρων στο Ναφτί. Μονολογώ σιωπηλά: «What the fuck?». Γυρίζω στην παρέα και λέω τι είναι αυτός ρε; Με κοιτούσαν απορημένοι. Κουνάω το κεφάλι μου για να δω αν φρίκαρε κάποιος άλλος με την ενέργεια του Τόχα. Ουδείς. Μηδέν εις το πηλίκιον που λέει κι ο Τζέφρυ. Για τα πρακτικά αναφέρω ότι ο Κολομβιανός εξακολουθεί να κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση και δεν έχει διορθώσει τίποτα στο παιχνίδι του. Δώσε την πάσα με τη μία αγόρι μου. Σε κάποια άλλη στιγμή, την τιμητική του είχε ο Μίτσελ και μάλιστα σε δυο κολλητές περιπτώσεις. Στην πρώτη φάση το τόπι παίρνει ύψος, ο Βραζιλιάνος αδυνατεί να κάνει σωστό κοντρόλ, η μπάλα πάει σε αντίπαλο, αλλά ως διά μαγείας εκεί βρισκόταν ο Λαζαρίδης. Εν τέλει, ο Λαζαρίδης μόνο από μαγεία δεν βρισκόταν εκεί. Ο Κούπερ είχε δώσει ξεκάθαρες εντολές, διότι είχε αντιληφθεί την ανεπάρκεια του Μίτσελ. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι νταξ του έφυγε το κοντρόλ -συμβαίνει και στους καλύτερους παίχτες. Ωστόσο, οι συνοπαδοί μου έσπευσαν να τον κρεμάσουν για το λάθος κοντρόλ. Στην αμέσως επόμενη φάση χάνουμε την μπάλα στη μεσαία γραμμή και βγαίνουν στην κόντρα οι αντίπαλοι από την αριστερή μας πλευρά. Έψαχνα να βρω το αριστερό μπακ. Εν τέλει, εμφανίστηκε σαν άλλος Phantom Duck. Βλέπω, λοιπόν, τον Μίτσελ να τρέχει πίσω από τον αντίπαλο λες και κυνηγάει λουκάνικα. Ξαφνικά ο αντίπαλος φρενάρει, όμως, ο Μίτσελ συνέχιζε να τρέχει λόγω αδράνειας. Έλεγα από μέσα μου φάτον ρε. Τίποτα ο Μίτσελ. Βρε φάτον. Τίποτα ο Μίτσελ. Κοιτούσε τον αντίπαλο λες και ήταν Καρυάτιδα. Ο αντίπαλος έβγαλε μια σέντρα που παραλίγο να καταλήξει γκολ. Γυρνάω στην παρέα και τους λέω τι είναι αυτός ρε; Κουνάω το κεφάλι μου για να κόψω αντιδράσεις από τους συνοπαδούς μου, αλλά τζίφος. Νηνεμία. Για τα πρακτικά αναφέρω ότι ο Μίτσελ παραμένει κίνδυνος θάνατος. Για την ομάδα μας βεβαίως. Τουλάχιστον, δεν είναι το χειρότερο αριστερό μπακ του πρωταθλήματος: υπάρχει κι ο Σπυρόπουλος.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, καταλήγω για πολλοστή φορά στο συμπέρασμα ότι το ποδόσφαιρο ή το ξέρεις ή δεν το ξέρεις. Προσοχή: αναφέρομαι για ποδόσφαιρο, όχι μπάλα. Ήρθε η ώρα να διαχωρίσουμε αυτές τις δυο λέξεις. Όταν λέμε τη φράση ''ξέρω μπάλα''  εννοούμε ικανότητα με το τόπι στα πόδια, ήτοι τεχνική, κοντρόλ, ντρίμπλα, πάσα και λοιπά. Ο όρος ''ποδόσφαιρο'' περιέχει την έννοια της τακτικής παιδείας, συνέπειας και συμπεριφοράς. Ουσιαστικά σημαίνει δράση χωρίς κατοχή μπάλας, σημαίνει ορθή ποδοσφαιρική λογική π.χ. ανάπτυξη, μαρκάρισμα, αλληλοκάλυψη κ.ά. Τα μόνα στοιχεία που δεν εμπεριέχονται στις έννοιες ''μπάλα'' και ''ποδόσφαιρο'' είναι τα πνευματικά και σωματικά στοιχεία. Ακόμα κι εδώ, όμως, μπορείς να προβείς σε κάποιες αόριστες διαπιστώσεις. Για παράδειγμα, αυτός που ξέρει μπάλα είναι συνήθως soft, ντελικάτος, τεμπελόσκυλο, ποζεράς και απείθαρχος. Αυτός που ξέρει ποδόσφαιρο είναι δυναμικός, εργάτης, μαχητής, αφοσιωμένος και ουσιαστικός. Για να το καταλάβουμε καλύτερα θα φέρω κάποια παραδείγματα από το ελληνικό πρωτάθλημα. Κλασικό παράδειγμα τύπου που ξέρει μπάλα, αλλά όχι ποδόσφαιρο είναι ο Λέτο και ο Σκόκο. Το γνωρίζουν το τόπι, αλλά ουδεμία τακτική κυβερνά το παιχνίδι τους. Κλασικό παράδειγμα παίχτη που γνωρίζει ποδόσφαιρο, αλλά όχι μπάλα είναι ο Νεμπεγλέρας και ο Βιτόλο. Αστείρευτες δυνάμεις, αφοσίωση και τακτική συνέπεια. Από τα συμφραζόμενα, προκύπτει ότι συνήθως οι επιθετικογενείς παίχτες γνωρίζουν μπάλα και οι αμυντικογενείς παίχτες ποδόσφαιρο. Είναι απολύτως αναμενόμενο και λογικό. Σκεφτείτε τα σέντερ μπακ μιας ομάδας να μην μπορούσαν να παίξουν το τεχνητό οφσάιντ ή να μην μπορούν να καθοδηγήσουν την άμυνα και τους επιθετικούς να μην μπορούσαν να βάλουν φάλτσο στη μπάλα ή να κάνουν ένα στοιχειώδες κοντρόλ. Επιπλέον, αυτός που δεν είναι τεχνίτης, προκειμένου να καλύψει τις τεχνικές αδυναμίες του, πρέπει να δουλέψει πάνω στην τακτική. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλοι οι επιθετικογενείς παίχτες είναι τεχνίτες ή όλοι οι αμυντικογενείς είναι γνώστες της τακτικής. Όχι βέβαια. Κλασικό παράδειγμα ο Μπλάνκο που δεν ξέρει μπάλα, αλλά γνωρίζει αρκετά καλά πως να κινείται χωρίς αυτή και να τη στέλνει στα δίχτυα και ο Μπαρτολίνι που, αν και κεντρικός αμυντικός, είναι άτακτος και άναρχος. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που δεν ξέρουν ούτε μπάλα ούτε ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κουλουχέρης, ο Παπάζογλου, ο Γκέντζογλου, ο Τζόρβας, ο Ρουμπάκης και ο Κορδονούρης. Η διαφορά των δυο τελευταίων με τους τέσσερις πρώτους είναι στα πνευματικά και σωματικά στοιχεία που ανεφέραμε παραπάνω. Ο Ρουμπάκης με τον Κορδονούρη κυριολεκτικά ματώνουν στο γήπεδο. Και παμε στον ακόλουθο συνδυασμό: γνώση μπάλας και ποδοσφαίρου. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Ιμπαγάσα, ο Εστογιανόφ, ο Μπομπαντίγια, ο Βιερίνια κι ο Λυμπερόπουλος. Προφανώς και υπάρχουν ποδοσφαιριστές που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους κατατάξεις σε κάποια κατηγορία.
  
Όπως γίνεται αντιληπτό το να μάθεις ποδόσφαιρο δεν είναι τόση εύκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο ποδοσφαίρου. Αν θες να μάθεις τόπι θα πας σε κάποια ομάδα για να σε προπονήσουν. Όσο άσχετος και να είσαι κάτι θα μάθεις. Θα υπάρξει βελτίωση, έστω και μερική. Για να μάθεις ποδόσφαιρο τι κάνεις; Πού πας; Στην καλύτερη των περιπτώσεων να συναντήσεις τον μέγιστο θεωρητικό του ποδοσφαίρου Νίκο Νιόμπλια για να σου αναλύσει τις ένδοξες στιγμές που έζησε στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Εντούτοις, θα πρέπει να μην υποτιμούμε κάποια πράγματα. Δεν είναι τυχαίο ότι για να βγουν οι αυτοματισμοί σε μια ομάδα θέλει αμέτρητες ώρες προπόνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι για να μάθεις να εφαρμόζεις αμυντικά και επιθετικά συστήματα θέλει τεράστια προσήλωση και συνέπεια. Είμαι σίγουρος ότι θα έχει τύχει να ακούσετε προπονητές να μιλάνε για νοητική κούραση. Το έλεγε ο Κούπερ στο παρελθόν. Το λέει κι ο Τσιώλης στο παρόν. Ουσιαστικά εννοούν της αφομοίωση της τακτικής. Μπορεί να σας φαίνεται ήσσονος σημασίας και κάπως υπερβολικό, αλλά σας εγγυώμαι ότι έχει τεράστια και υπέρτατη δόση αλήθειας.


Ακριβώς ότι ισχύει για τους παίχτες ισχύει και για εμάς. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ποδόσφαιρο; Ελάχιστοι. Αυτό φαίνεται από την κριτική που ασκούμε, την οποία συνήθως την εφαρμόζουμε αποκλειστικά σε πράγματα που αφορούν την τεχνική επάρκεια ή ανεπάρκεια. Την εφαρμόζουμε σε πράγματα που φαίνονται και κάνουν μπαμ. Για παράδειγμα όταν χάνουμε ευκαιρία, όταν τρώμε ντρίμπλα, όταν το τέρμα πνίγει γκολ, όταν κάνουμε κακό κοντρόλ, όταν δίνουμε άσχημη πάσα. Με λίγα λόγια κρίνουμε, χρησιμοποιώντας ως ορόσημο την στρογγυλή κατασκευή που ονομάζεται μπάλα. Πιανόμαστε από τεχνικά στοιχεία για να κρίνουμε το ποδόσφαιρο που παίζει μια ομάδα, δηλαδή την τακτική που ακολουθεί. Τραγικό λάθος. Όταν ο Κάνθαρος κράζει τον Τζόρβα δεν το κάνει μόνο, επειδή δεν ξέρει να κάνει κοντρόλ, αποκρούει την μπάλα με τα πόδια σε σουτ τριάντα μέτρων και αποκρούει τα σουτ σε κόρνερ που βγαίνουν από μόνα τους άουτ. Αυτό ισχύει ως απόρροια των παρακάτω. Το να μην έχει ιδέα των τετραγωνικών, της εστίας και της περιοχής είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι αδυνατεί να καθοδηγήσει τους αμυντικούς του. Δεν ξέρει που να δώσει την μπάλα μετά από ελεύθερο. Αγνοεί που να σταθεί όταν γίνεται κόρνερ ή σέντρα. Δεν ξέρει τι να κάνει την μπάλα όταν δέχεται πάσα. Το να μην ξέρεις μπάλα συνιστά πρόβλημα. Το να μην γνωρίζεις ποδόσφαιρο συνιστά άλυτο πρόβλημα. Ως εκ τούτου, δεν κατέχεις τη θέση. Κι αυτός ο άνθρωπος αγωνιζόταν ως βασικός στον Παναθηναϊκό και έχει χριστεί διεθνής. Θεέ και Κύριε.

Δεν μπορώ να ακούω ακροατές ή τηλεθεατές να παίρνουν τηλέφωνο σε μια εκπομπή και να ξεκινάνε την ομιλία τους λέγοντας: «Έχω παίξει μπάλα». Και τι σημαίνει αυτό, ρε μάγκα; Ότι ξέρεις και ποδόσφαιρο; Όχι, βέβαια. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχεις παίξει μπάλα για να γνωρίζεις ποδόσφαιρο. Όπως έχει δηλώσει ο Αρίγκο Σάκι: «Δεν ήξερα πως πρέπει να έχεις προϋπάρξει άλογο για να γίνεις τζόκεϊ». Το ''έχω παίξει μπάλα'' σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι πως λειτουργεί μια ομάδα ως σύστημα. Καταννοώ τις διαστάσεις και τα τετραγωνικά του γηπέδου. Διακρίνω το ρόλο του προπονητή. Ξεχωρίζω τη βοήθεια των συμπαιχτών μου. Καταλαβαίνω τι σημαίνει φυσική κατάσταση, τραυματισμοί, ψυχολογία, προετοιμασία, ιεραρχία ή αρχηγία. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γνωρίζω και ποδόσφαιρο. Για αυτό ερμηνεύουμε έναν αγώνα με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Διότι, δεν ξέρουμε πως να αποκρυπτογραφήσουμε την τακτική. Επομένως, ποια είναι η εύκολη λύση; Αφού κέρδισε, μάλλον, έπαιξε καλύτερα. Το ίδιο γίνεται και στις κριτικές των παιχτών. Βλέπουμε π.χ. τον Καστίγιο να ''παίζει πολύ'' κι ως εκ τούτου θεωρούμε ότι ''παίζει καλά''. Το γεγονός ότι ο Καπετάνος ή ο Φατί μπορεί να έχουν κόψει και να έχουν τρέξει όλο το γήπεδο δεν το λογαριάζουμε ιδιαίτερα. Σε αυτό το σημείο κρίνω σκόπιμο να κάνω μια διευκρίνιση. Θα έχετε ακούσει τη λέξη M.V.P. (Most Valuable Player), ελληνιστί πολυτιμότερος παίχτης. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι πολυτιμότερος παίχτης δεν σημαίνει καλύτερος (Man of the Match). Ο πολυτιμότερος είναι εκείνος που με μία ενέργειά του (π.χ. πάσα, σουτ, τάκλιν, απόκρουση) αλλάζει τη ροή του αγώνα. Ο καλύτερος είναι εκείνος που έχει καλή απόδοση, συνέπεια και διάρκεια σε όλο το 90λεπτο. Όταν το σκορ είναι 0-0 και π.χ. ο επιθετικός -που μέχρι εκείνο το σημείο είχε πιει το φίλτρο της εξαφάνισης- βάζει το νικητήριο γκολ, τότε χαρακτηρίζεται ως πολυτιμότερος. Όταν π.χ. το αμυντικό χαφ της ομάδας έχει υψώσει έναν τοίχο στη μεσαία γραμμή, έχει κόψει από βούτυρο μέχρι ατσάλι και έχει παίξει κάθετο ποδόσφαιρο, τότε είναι ο καλύτερος, αλλά όχι απαραίτητα και ο πολυτιμότερος. Θυμηθείτε τον επιθετικό με το νικητήριο γκολ. Σας προτείνω ένα μικρό πείραμα. Πάρτε μια εφημερίδα μετά από το τέλος μιας αγωνιστικής, διαβάστε τις κριτικές των παιχτών και κάντε σύγκριση με αυτά που είδατε εσείς. Θα τραβάτε τις κωλότριχές σας. Κάντε κι ένα άλλο πείραμα. Πάρτε τέσσερις εφημερίδες, διαβάστε τις κριτικές των παιχτών και κάντε σύγκριση. Σας διαβεβαιώνω ότι όχι μόνο θα τραβάτε τις κωλότριχές σας, αλλά θα τις βγάλετε κιόλας. 

Το ίδιο συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ποδόσφαιρο. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν και μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν την τακτική μιας ομάδας. Και για να έχουμε καλό ερώτημα ποια είναι τα κίνητρα των δημοσιογράφων; Να γράψουν την αλήθεια; Σαφώς όχι και είμαι απόλυτος σε αυτό. Να γράψουν υπερβολές και ψεύδη για να κερδίσουν παραπάνω φύλλα και κλικς; Να γράφουν -επί πληρωμή- αυτά που θέλουν κάποιοι ανυπόστατοι και ανήθικοι άνθρωποι; Να γίνονται προκλητικοί και εριστικοί; Να αποπροσανατολίσουν το κοινό από την πραγματικότητα. Να κάνουν κακό στην ομάδα; Μάλλον ναι, έστω κι άθελά τους. Μήπως να είναι προσεκτικοί σε αυτά που γράφουν για να μην σκάσει καμιά μήνυση στο γραφείο τους; Να ρωτήσουμε τον κύριο Κόκκαλη και τον κύριο Μαρινάκη. Σίγουρα γνωρίζουν περισσότερα από μένα στο συγκεκριμένο θέμα. Πάντως, το πως δουλεύουν οι δημοσιογράφοι αποτελεί αίνιγμα για δυνατούς λύτες. Νομίζω ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποτυπώνουν την αλήθεια, να είναι ειλικρινείς και να προβλέπουν γεγονότα. Με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουν αξιοπιστία, σεβασμό, φύλλα και κλικς. Έχουν, όμως, και κάποια ελάχιστα ελαφρυντικά. Αρκετοί από αυτούς γράφουν κάθε μέρα και μάλιστα κάποιοι γράφουν σε παραπάνω από ένα μέσο. Αν έρθει κάποιος και μου πει θα γράφεις ένα άρθρο κάθε μέρα θα αντιμετώπιζα σοβαρότατο πρόβλημα. Θα έξυνα το κεφάλι μου και θα απορούσα πως θα κατάφερνα να γράφω ποιοτικά άρθρα κάθε μέρα. Το να γράψω και χαζομάρες θα ήταν αναπόφευκτο. Αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι ξεκινάς συστηματικό γράψιμο σε δυο εφημερίδες και ένα site θα φρίκαρα. Ειλικρινά δεν θα ήξερα τι να γράψω. Το ότι θα έγραφα υπερβολές, αστοχίες και βλακείες θα ήταν βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια. Τότε γιατί εξακολουθούν να φέρονται καθ' αυτόν τον τρόπο; Διότι, πληρώνονται. Πάνω και κάτω από το τραπέζι. Άρα δεν νοιάζονται για την αλήθεια και το ποδόσφαιρο. Κοιτάνε την τσέπη τους. Επ' ουδενί δεν τους κατηγορώ για αυτό, αλλά τουλάχιστον ας κάνουν καλά τη δουλειά τους.


Φεύγουμε από τους δημοσιογράφους για να εξετάσουμε περαιτέρω την άγνοια μας. Τι άλλο δεν ξέρουμε; Το τι γίνεται και επικρατεί στις προπονήσεις. Οφείλω να επισημάνω ότι ο περισσότερος κόσμος, θεωρεί τις προπονήσεις συμπληρωματικές του αγώνα της Κυριακής. Λάθος. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οι προπονήσεις αποτελούν τα θεμέλια του επίσημου αγώνα και συνιστούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. Ο κάθε προπονητής, λοιπόν, προκειμένου να κρατήσει ισορροπίες, πρέπει να είναι δίκαιος και αποφασιστικός. Όταν βλέπει π.χ. ότι ο Χαβίτο σκίζεται στις προπονήσεις δεν γίνεται να μην τον ξεκινήσει. Ειδάλλως, καταστρέφει τον παίχτη, μεταλλάσσει προς το χειρότερο την πειθαρχία και αλλοιώνει τις ισορροπίες. Εμείς, όμως, βλέπαμε τον Χαβίτο και κράζαμε. Όπως ξέρετε, ο Κάνθαρος φωνάζει συχνά για την ποιότητα του Τόχα και του Μίτσελ. Δεν ξέρω το τι δείχνουν στις προπονήσεις κι ως εκ τούτου ενδέχεται οι διαμαρτυρίες μου να είναι αβάσιμες και υπερβολικές. Όμως, όταν βλέπω ότι στο γήπεδο είναι ανεπαρκείς, οφείλω να σκεφτώ όχι την δικιά τους παρουσία στις προπονήσεις, αλλά των συμπαιχτών τους που αγωνίζονται στην ίδια θέση. Οφείλω να σκεφτώ τον ανταγωνισμό. Ελπίζω να με πιάνετε. Και πάμε σε ένα παράδειγμα. Ο Φερέιρα ξεκίνησε στο εντός έδρας ματς με την Οντένσε τον Κλέιτον ως επιθετικό και άκουσε τα εξαμάξης. Γιατί δεν ξεκίνησε βασικός ο Τοτσέ ή ο Πετρόπουλος; Γιατί άλλαξε το σύστημα; Γιατί έκανε εκείνο; Γιατί έκανε το άλλο; Εκ των υστέρων φυσικά. Πάντα η κριτική γίνεται εκ των υστέρων για να υπάρχει η ασφάλεια της επιβεβαίωσης. Στην περίπτωση, κατά την οποία ο Κλέιτον κι ο κάθε Κλέιτον μαγέψει, γίνεται εν μία νυκτί παιχταράς μέχρι να (ξανα)γίνει παιχτάκι. Ο προπονητής παραμένει μυρουδιάς και άμπαλος. Προφανώς, ο Φερέιρα ξεκίνησε τον Κλέιτον, διότι κάτι διέκρινε. Το ίδιο ισχύει και για τον Τσιώλη, όταν τοποθετούσε τον Φατί ως σέντερ φορ ή τον Βαλβέρδε όταν προτιμά τον Μαρκάνο από τον Αβραάμ. Επομένως, το τι γίνεται στις προπονήσεις είναι άγνωστο για εμάς. Το τι έχει στο μυαλό του ο κάθε προπονητής είναι άγνωστο για εμάς. Όχι μόνο επειδή δεν είμαστε παρόντες, αλλά κυρίως διότι οι ρεπόρτερ της εκάστοτε ομάδας διενεργούν επιλεκτικά ρεπορτάζ και βγάζουν προς τα έξω άσχετα ή πιασάρικα νέα, αλλά όχι την ουσία. Για παράδειγμα, έπαθε θλάση ο Βιερίνια ή μίλησε ο Χιμένεθ στους παίχτες. Ήρθε το νέο απόκτημα και έβγαλε μάτια ή ο υπό δοκιμήν παίχτης (δεν) ικανοποίησε. Τετριμμένα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό αρχίζω και αμφιβάλλω έντονα για την αναγκαιότητά των ρεπορτάζ. Κυρίως, αρχίζω να πιστεύω ότι πέφτει πολύ copy paste. Άθλιο και ανήθικο. Πάντως, αν υπάρχει κάποιο πραγματικά σοβαρό πρόβλημα να είστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγει προς τα έξω. Όταν θέλουν τα μυστικά μένουν επτασφράγιστα. Κάντε πάλι ένα πείραμα. Πάρτε τέσσερις εφημερίδες και διαβάστε τα ρεπορτάζ της ομάδας σας. Είμαι σίγουρος ότι θα διακρίνετε αρκετές ανομοιότητες. Το ερώτημα είναι γιατί; Δεν θα έπρεπε ο ρεπόρτερ της κάθε εφημερίδας να αποτυπώνει τα γεγονότα, όπως ακριβώς έχουν γίνει; Βέβαια, θα πρέπει να έχουμε υπόψη και τα κονέ του κάθε δημοσιογράφου. Είναι γνωστό ότι ο Τζόρτζεβιτς του Ολυμπιακού είχε ανοιχτή επικοινωνία με τον Νικολακόπουλο και του έδινε την εντεκάδα πριν την μάθει ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας. Είναι γνωστό ότι ο Γκούμας ήταν το ποντικάκι που έβγαζε τα τεκταινόμενα των αποδυτηρίων στη φόρα. Είναι γνωστό ότι ο Κόκε είχε καλές σχέσεις με τον Σούπερ 3. Όπως, επίσης, είναι γνωστά τα τηλέφωνα που πέφτουν από παράγοντες ή μάνατζερ στις εφημερίδες, προκειμένου να διαφημιστεί ένα όνομα που θα γλυκάνει τους οπαδούς ή θα φέρει μεγαλύτερη προσφορά στον παίχτη.

Επιπρόσθετα, δεν έχουμε ιδέα τι όρους και ρήτρες έχουν τα συμβόλαια των παιχτών. Αν κρεμόμαστε από τα χείλη των δημοσιογράφων σωθήκαμε. Είναι πολύ πιθανό κάποιος να μην αγωνίζεται, λόγω μιας ειδικής ρήτρας που λέει ότι μόλις ο παίχτης συμπληρώσει είκοσι παιχνίδια πρωταθλήματος, η ομάδα θα πρέπει να του καταβάλλει το ποσό των 200.000 γιούρο. Έστω ότι βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του πρωταθλήματος με τον παίχτη να έχει συμπληρώσει δεκαοχτώ ματς. Να είστε σίγουροι ότι η ομάδα δεν θα τον χρησιμοποιήσει. Ο κόσμος μπορεί να φωνάζει για τη μη χρησιμοποίησή του, αλλά δεν θα γνωρίζει το λόγο. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν αρκετές με αποκορύφωμα τα περίφημα μπόνους που ανάθεμα αν ξέρει έστω κι ένας τι περιλαμβάνουν και φυσικά την εφορία που σχεδόν κανείς δεν λογαριάζει παρά μόνο οι ιθύνοντες της εκάστοτε ομάδας. Το κοινό, όμως, αδιαφορεί για αυτά τα πράγματα. Το εντυπωσιακό είναι το πόσο εύκολα φωνάζει ο κόσμος για συμβόλαια και λεφτά. Ατάκες του στυλ: «Βγάλτε τα καβούρια και δώστε στον παίχτη 300.000 χιλιάρικα παραπάνω για να υπογράψει», είναι όλα τα λεφτά. Κυριολεκτικά όλα τα λεφτά. Φυσικά, ο μάγκας που φωνάζει δεν έχει κάτσει ποτέ να μετρήσει 300.000 χιλιάρικα -θα μετράει μέχρι να κόψει αντίπαλο ο Σπυρόπουλος. Όπως έχει γράψει ο Μάνος Αντώναρος: «Άνθρωποι που ζήτημα είναι αν έχουν 1000 ευρώ στην τράπεζα, έχουν ολοκληρωμένη άποψη για το πώς πρέπει να διοικείται μια εταιρεία (Π.Α.Ε.) που έχει Δ.Σ., κεφάλαια, περιουσία, μετοχές». Και συμπληρώνει ο Κάνθαρος: είναι δυνατόν όλοι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν κουμάντο στο σπίτι τους, να υποδεικνύουν την μεταγραφική και οικονομική πολιτική που πρέπει να εφαρμόσει μια Π.Α.Ε.; Δυστυχώς, μας έχει προσβάλλει (και) η μεγαλομανία. Νομίζουμε ότι η ομάδα που υποστηρίζουμε μας ανήκει. Σας έχω νέα. Δεν μας ανήκει. Όπως οι Έλληνες πολίτες που συζητούν για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας και κάθε φορά κράζουν τους πάντες και τα πάντα. Τεχνηέντως, όμως, αμελούν να αναφέρουν ότι τους πάντες τους ψηφίζουν οι ίδιοι και τα πάντα τα προκαλούν αυτοί που εκλέχτηκαν από τους ίδιους. Και φυσικά προτείνονται ''έτοιμες'' και ''σίγουρες'' λύσεις για όλα τα προβλήματα, έστω κι αν η διάθεση για αυτοκριτική και αμφιβολία χαρακτηρίζεται ως μηδενική. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την οπαδική αυτοκριτική και αμφιβολία. Τι θέλω να πω; Οι φταίχτες δεν είμαστε ποτέ εμείς και η άποψη μας είναι πάντα σωστή. Και είμαστε βέβαιοι σε αυτό, όπως ήταν κι ο Τζέφρυ για τα ''λεφτά υπάρχουν''. Επομένως, οι Αρειανοί που φωνάζουν για την πρόσληψη του Γιάκομπ ας έχουν στο μυαλό τους ότι αυτό μπορούσαμε να φέρουμε κι αυτό φέραμε. Εσείς αν είχατε δέκα δραχμές στην τσέπη ή αποφασίζατε ότι θα ξοδέψτε μέχρι δέκα δραχμές για μια συγκεκριμένη αγορά θα πηγαίνατε να αγοράσετε κάποιο προιόν που κοστίζει 15 ή 20 φράγκα, χωρίς μάλιστα να γνωρίζετε αν το προϊόν αυτό θα σας ικανοποιήσει; Δεν νομίζω. Πάντως, ας θυμόμαστε ότι το οικονομικό στάτους των ομάδων είναι επτασφράγιστο μυστικό. Επομένως, ας είμαστε λίγο φειδωλοί στις εκφράσεις μας. Επί παραδείγματι, αν ο Άρης υπερέβη το αρχικό μπάτζετ για να φέρει τα παλικάρια από το Βόλο έκανε λάθος. Αυτοί που ικανοποίησαν το λαϊκό αίσθημά τους θα είναι οι ίδιοι που θα γκρινιάζουν για τη διατάραξη της βιωσιμότητας και τα ''ανοίγματα'' της επιχείρησης. Άσχετα αν δεν έχουμε ιδέα περί μπάτζετ, ισολογισμών και λοιπών αριθμητικών στοιχείων.


Τέλος, έχουμε τους μάνατζερ. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ιδέα πως γίνεται μια μεταγραφή. Είναι γνωστό ότι ο εμπνευστής της γαργαρόπουτσας έφερνε παίχτες στον Ιωνικό μέσω youtube. Είναι γνωστή, επίσης, η τεράστια επίδραση που έχει το ηλεκτρονικό παιχνίδι manager σε οπαδούς και παράγοντες. Αρκετές ομάδες αναθέτουν στους ανιχνευτές τους να σκανάρουν τους παίχτες που έχουν πολύ καλά χαρακτηριστικά στο manager. Είναι ενδιαφέρουσα η ιστορία του πως ήρθε ο Ντούντου στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια αρκετές ομάδες πληρώνουν μεγάλα ποσά, προκειμένου να αποκτήσουν την βάση δεδομένων του παιχνιδιού, αρκετούς μήνες πριν αυτό κυκλοφορήσει -το έπραξε πρόσφατα η Έβερτον. Στην Ελλάδα, φυσικά, η έννοια του scouting είναι ευρέως άγνωστη. Πλείστοι το ευαγγελίζονται, πολλοί το αναφέρουν, λίγοι γνωρίζουν την σημασία του και ελάχιστοι το εφαρμόζουν. Οι περισσότερες μεταγραφές βασίζονται σε αμφιλεγόμενα κίνητρα και οφείλονται στα κονέ του τεχνικού διευθυντή, στα κολλητιλίκια του προπονητή και κυρίως στην τύχη. Για παράδειγμα, ο Βαλβέρδε και η (μιζοφόρα;) συνεργασία του με τον Ιμπάνιεθ. Το σπρώξιμο του Κοβάσεβιτς στη σέρβικη αγορά. Ο Κόντης που διαρρέει το νέο ότι ο Άρης ψάχνει επιθετικό και εντός 24ώρου τα φαξ πέφτουν βροχή. Σε αυτή την περίπτωση, το scouting λαμβάνει -αν λάβει- μέρος εκ των υστέρων και συνήθως εφαρμόζεται μέσω παρακολούθησης βίντεο και σπανιότερα μέσω δοκιμής στην προπόνηση. Σαν να σου κάνουν προξενιό με μια γκόμενα και να την βλέπεις για πρώτη φορά στα σκαλιά της εκκλησίας. Αντίθετα, το πραγματικό scouting απαιτεί πολλούς μήνες παρακολούθησης. Φυσικά κάτι τέτοιο θέλει χρήμα και κυρίως χρόνο. Οι ελληνικές ομάδες θεωρούν τον χρόνο πολυτέλεια. Μεταφράζουν την υπομονή ως αδυναμία. Θυμάμαι όταν είχαμε υπογράψει τον Ρομπέρζ από την Παρί. Τότε, είχαν πει ότι τον παίχτη τον παρακολουθήσαμε σε 22 ματς. Αν πράγματι τον παρακολουθήσαμε σε 22 ματς σημαίνει ότι το τμήμα scouting υπολειτουργεί ή στελεχώνεται με ανεπαρκές και ανίκανο προσωπικό. Στην Ελλάδα, κατά την γνώμη μου, ο μόνος άνθρωπος που κάνει σοβαρή δουλειά είναι ο Ρότσα. Κάποτε υπήρχε κι ο Γκέραρντ -ο μοναδικός που πήγαινε στα Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Νέων. Δυστυχώς, όμως, ουδείς λογαριάζει τις προτάσεις του Μπουμπλή. Αν είχα σχέση ή επιρροή με την Π.Α.Ε. Άρης θα έκανα ότι περνάει από το χέρι μου για να έρθει ο Ρότσα στο Χαριλάου. Όπως γίνεται αντιληπτό, το να είμαι ο Βρύζας και να φέρνω πρώην συμπαίχτες μου από πρώην ομάδες μου στον Π.Α.Ο.Κ. δεν συνιστά scouting. Το να είμαι ο Κόντης και να αξιοποιώ τα -ομολογουμένως ισχυρά- κονέ μου δεν συνιστά scouting. Το να είμαι ο Αντωνίου και να ξοδεύω 6.5 εκατομμύρια γιούρο για Χριστοδουλόπουλο και Μελίσση δεν συνιστά scouting. Το να είμαι ο γυμνός βασιλιάς και να εκτελώ ότι κινείται στον ελληνικό χώρο δεν συνιστά scouting. Επίσης, το να φέρνω ονόματα όπως Σισέ, Αμπρέου ή Ριβάλντο δεν συνιστά scouting. Το μεταγραφικό σκηνικό στην Ελλάδα συνάδει άψογα με την νοοτροπία που διέπει τις ομάδες στο σύνολό τους. Δεν μας νοιάζει το μέλλον. Ούτε καν το σήμερα. Μας νοιάζει το τώρα. Το μόνο που θέλουμε είναι να βγει η χρονιά. Όπως ακριβώς γράφει κι ο Πανούτσος: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μπει στη λογική με την οποία αντιμετωπίζεται και η οικονομία. Στην οποία δεν κοιτάμε να στρώσουμε κώλο και να σωθούμε, αλλά να βρούμε τρόπους να φεσώσουμε τους πιστωτές και να επιβιώσουμε εκβιάζοντάς τους ότι αν χαθούμε, θα τους πάρουμε μαζί μας». Επομένως, για ποιo scouting μιλάμε; Χρονοβόρα και κοπιαστική διαδικασία. Βάζω τους μάνατζερ, παίρνουν τη μίζα τους και όλα βαίνουν καλώς. Η δουλειά μπορεί να γίνεται, αλλά κατόπιν προκύπτουν γκρίνιες. Λόγου χάρη, ο Άρης και η ανάδειξη του Κόντη σε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Τι σαπάκι είναι αυτός, τι σακάτης είναι ο άλλος, ποιος διάλεξε τους παίχτες, ποιος έκανε το σχεδιασμό και πάει λέγοντας. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον και οι οπαδοί τους πάντες. Για αυτό σε κάθε μεταγραφική περίοδο, οι ελληνικές ομάδες αλλάζουν τους παίχτες σαν πλαστικά μαχαιροπίρουνα. Για να γίνουμε και ολίγον κυνικοί, το θέμα δεν είναι ποιος φέρνει τους παίχτες και πως αυτοί έρχονται, αλλά η επίτευξη του σκοπού, ήτοι η νέα μεταγραφή να έχει καλή επίδοση και απόδοση με όσο το δυνατόν χαμηλότερες οικονομικές απολαβές. Και έρχομαι εγώ ο περήφανος Αρειανός και ρωτάω: γιατί η Μπαρτσελόνα και η Μάντσεστερ του τσίχλα κάνουν μεταγραφές που είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού; Ρητορικό το ερώτημα. Θέλετε να φέρω την ερώτηση στα μέτρα μας; Να την φέρω. Να την εξισώσω με τα δικά μας δεδομένα; Να την εξισώσω. Γιατί ο Εργοτέλης κάνει μεταγραφές στα δάχτυλα του ενός χεριού; Εκ νέου ρητορικό το ερώτημα. Για αυτό ακριβώς υποτιμούμε την δράση και τα συμφέροντα των μάνατζερ. Όπως, επίσης, υποτιμούμε τα οφέλη ενός αξιόλογου δικτύου ανίχνευσης και αξιοποίησης ταλέντων. Ενός ορθολογικού σχεδίου που να στοχεύει στην μεταγραφική πολιτική, τις υποδομές και τα φυτώρια. Για να καταστεί καλύτερα κατανοητό ας το ονομάσουμε μεταπωλητική αξία παιχτών.

Όλα αυτά που αράδιασα προβάλλουν τη μιζέρια μας. Μηδέν αυτοκριτική, μηδέν αμφιβολία. Αντίθετα, βασιλεύει η ημιμάθεια και η έλλειψη γνώσης. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε. Να κρίνουμε. Να αξιολογούμε. Να μαθαίνουμε. Να ακούμε. Ωστόσο, υποτασσόμαστε σε διαφορετικούς κανόνες. Τους δικούς μας κανόνες. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής. Συγχωρέστε με για την έκταση του κειμένου. Είναι πολλά αυτά που έγραψα κι όμως αποδεικνύονται τόσα λίγα. Προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω κάποιες βασικές ποδοσφαιρικές καταστάσεις, οι οποίες πρέπει να θεωρούνται δεδομένες και αυτονόητες, αλλά, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Παραμένουμε προσκολλημένοι σε ένα προκλητικό πλαίσιο άγνοιας που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ατέρμονη γκρίνια και ανεξήγητη συνωμοσιολογία, ενώ παράλληλα βασίζεται στα θέλω του καθενός και στην καθολική επικράτηση αυτών. Καταννοώ ότι το παρόν άρθρο θα το διαβάσουν ελάχιστοι αναγνώστες, όμως οφείλω να τα γράψω, ώστε να τα επικαλούμαι, όποτε κριθεί απαραίτητο. Σας ευχαριστώ για τη υπομονή σας.

Υ.Γ.1 Την Παρασκευή έχουμε και Εθνική. Επίσης, έχουμε και το ποδοσφαιρικό come back του Κάνθαρου. Νοιώθω σαν θηρίο στο κλουβί.

Υ.Γ.2 Βρισκόμαστε στο 1971. Επιστροφή στις ρίζες. Οι Black Sabbath, αποτελούμενοι από την κλασσική τετράδα,  κυκλοφορούν το ''Master of Reality'', από όπου ακούμε την πρώτη κομματάρα της ανάρτησης. Παραμένουμε στις ρίζες. Το έκτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας κυκλοφορεί το 1975. Λέγεται ''Sabotage'' και εμπεριέχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Sabbath. Καλή απόλαυση.


24 σχόλια:

  1. Μπράβο Κάνθαρε, από τα καλύτερά σου άρθρα. Ίσως το καλύτερο και το πληρέστερο. Συνέχισε έτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγχαρητήρια!! Έπος και σημείο αναφοράς!!Μπράβο ρε φίλε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eδω ειμαι.Προπονητης κερκιδας θυρας 2.Μετα τα πετρινα χρονια της ομαδας οπου βολοδερνα στα τσιμεντα της 5 κατεληξα και λογω ηλικιας στη 2.
    Η 2 εχει το πλεονεκτημα οτι μπορεις να μιλησεις με τον διπλανο σου,να πεις τη γνωμη σου να μιλησεις και για αλλα θεματα εκτος ποδοσφαιρου.Φυσικα και μπορεις να μιλησεις για την κατασταση της ομαδας.Η 2 δεν ειναι 3 οπου οι περισσοτεροι αγοραζουν την Δευτεριατικη εφημεριδα για να μαθουν τι εκανε η ομαδα την Κυριακη.Η 2 εντασεται ιδεολογικα στον αριστερο χωρο οπου ολοι διαμαρτυρονται για το οτιδηποτε.Και πως να μη γινουν προπονητες κερκιδας οταν βλεπουν τις καραβιες των παλτων να κανουν παρελαση στον αγωνιστικο χωρο για να κονομησουν οι μανατζαρεοι.Αν ολα ειν αι καλα δυσκολα να ακουσεις γκρινια για την ομαδα,αν εχεις μια Ferrari δε σε νοιαζει αν ο δρομος εχει και λιγες λακουβες.
    Εχουμε και λεμε Iraldino,Veretenikov,Amoroso,Neozinho,Bassir,Savic(ναι αυτος με τη σφαιρα στο ποδι),Tsaves,Quemaha,Ofomubard,Dellorte,Inoqui,Equeme,Aγαθοκλεους και ουκ εστε τελος.
    Οχι λοιπον να μη κανουμε τον προπονητη της κερκιδας οταν τους βλεπουμε στο Χαριλαου.
    Ρε σεις πατε καλα,δε θα μιλησω?
    Και ειδικα φετος που ξεκουμπιστηκαν οι σουπεραδες απο διπλα μας,η καλυτερη μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Κάνθαρε,

    Τα είπες όλα! Εύγε, νέε μου. Συμφωνώ και προσυπογράφω κάθε λέξη-μέχρι και τα σημεία στίξης. Το είδα μεγάλο και φοβήθηκα (That's What She Said) αλλά αποδείχθηκε ένα από τα πιο ουσιώδη κείμενα που έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα. Το μόνο που έχω να πω είναι μπράβο και ευχαριστώ.

    Τα σέβη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αντιρρησία Συνείδησης, σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια. Ομολογώ ότι είμαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα, καθώς επίσης και με τις προβλέψεις που έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου.

    Μάρκο, σε ευχαριστώ πολύ. Θεωρώ ότι η λέξη έπος είναι (άκρως) υπερβολική. Το σημείο αναφοράς γίνεται δεκτό.

    Φόρη, δεν λέω να μην μιλάμε. Προς Θεού (του Πολέμου). Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Να μην βιαζόμαστε, να μην κινούμαστε στα άκρα και να έχουμε υπομονή. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ καλοπροαίρετης κριτικής και ατέρμονης γκρίνιας είναι πολύ λεπτή και την ξεπερνάμε συχνά. Δυστυχώς.

    Vaggnamite, το ξέρω ότι βγήκε μεγάλο. Το ξέρω ότι οι περισσότεροι (σχεδόν όλοι δηλαδή) δεν θα το διάβαζαν. Όμως, όφειλα να τα γράψω. Μακάρι να έβγαινε μικρότερο σε έκταση, αλλά φοβήθηκα μην χαθεί η ουσία. Από ότι φαίνεται έπραξα ορθώς. Κι όπως είπα και παραπάνω είμαι ευχαριστημένος με το αποτελέσμα.

    Σας ευχαριστώ όλους. Καλό ξημέρωμα να έχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νικολας.

    Χαιρετω το μεγα Κανθαρο με τα σεντονια του και αρχιζω σχολιασμο στα γραφομενα του.
    Σωστη η τοποθετηση σου περι μπαλας και ποδοσφαιρου. Απο φαλτσα κανονικα κι αναποδα ξερουν πολλοι. Τακτικη παιδεια εχουν ομως ελαχιστοι. Ενας απ’ αυτους ηταν και ο μεγαλος Αχιλλεας Ζαφειριου που τον εκραζε ολο το γηπεδο, αλλά ολοι οι προπονητες απ΄αυτον αρχιζαν την 11αδα.
    Η τακτικη φτανει μεχρι τη μεγαλη περιοχη. Εκει μιλα το ταλεντο του παιχτη. Για παραδειγμα ο Μεσσι. Ολη η Μπαρτσα δουλευει ρολοι μεχρι την περιοχη. Εκει αναλαμβανει ο Μεσσι και κανει πραγματα που κανενας προπονητης δεν μπορει να διδαξει. Και δεν πρεπει να διδασκονται, γιατι αφαιρουν την πρωτοβουλια και την εμπνευση του παιχταρα.
    Μιας και μιλαμε για Μπαρτσα, ποσοι εχουν αντιληφθει την αναγκαιοτητα του Sergio στην 11αδα ? Ο Γκουαρδιολα για χαρη του αφησε να φυγει ο Yaya Toure, ενω εκανε τον Mascherano αμυντικο. Κι αυτο γιατι ο Sergio δινει παντα στηριγμα στους αμυντικους και κυριως στον Τσαβι, ενω ποτε δεν ‘’τρεχει’’ την μπαλα. Παντα με τη μια.

    Τακτικη παιδεια ομως μπορει να εχουν και διαφορετικοι παιχτες, απο διαφορετικες σχολες. Για παραδειγμα ο Bielsa που ανεφερα σε προηγουμενο post. Η αναγκαιοτητα του Sergio στην Μπαρτσα, ειναι αχρηστη στην Αθλετικ του Loco Marcelo. Eκει υπαρχει ο πιο δυνατος Χαβι Μαρτινεζ, που μπορει να παιξει box to box και η διαταξη 3-4-3 γινεται σε καθετη αναφορα.
    Αρα οταν μιλαμε για τακτικη παιδεια, θα πρεπει να βλεπουμε την προελευση του παιχτη και τους προπονητες του. Ενας Αυστριακος παιχτης ταιριαζει γαντι σε Γερμανικη ομαδα. Ενας ΛατινοΑμερικανος, δυσκολα προσαρμοζεται σε μια Αγγλικη ομαδα.
    Υπαρχει και το τρανο παραδειγμα του Χαριστεα. Σε ομαδα που παιζει αμυντικα και βοηθουν ολοι οι παιχτες, ο Αγγελος ειναι υπερχρησιμος. Σε ομαδα που εχει κατοχη μπαλας και πρεπει μεσα σε μικρο χωρο να δημιουργησει καταστασεις, ο Αγγελος ειναι περιττος. Γι αυτο με την Εθνικη του Οθωνα ηταν παντα κορυφαιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Περνω στους δημοσιογραφους, που το 99% ειναι αρπακολατζηδες.
    Εχω μια ιστορια με τον τεραστιο Ivica Osim απο τη θητεια του στην Παναθα. Ο Οσιμ ηταν προπονητης της μεγαλης Εθνικης Γιουγκοσλαβιας, πριν διαλυθει σε κρατιδια. Και θυμαμαι εναν φιλικο αγωνα Γιουγκο-Ολλανδιας 0-2 πριν το Italia Novanta. Τοτε η ομαδα των Savisevic-Stoicovic-Prosinecki, Yugovic, Mihailovic, ειχε ‘’πατησει’’ την πρωταθλητρια Ευρωπης Ολλανδια των Van Basten-Gullit, Rijkaard.
    O Osim λοιπον μετα ηρθε στην Παναθα και μετα απο καποια παιχνιδια αποφασισε να κανει συνεντευξη τυπου και να μιλησει στους ρεπορτερς της Παναθας και να τους εξηγησει τις αποψεις του, αλλά και ν’ ακουσει απ’ αυτους τις δικες τους.
    Οταν μπηκε στην αιθουσα, ειδε κατι νεαρους, οχι πανω απο 25 χρονων και τους ρωτησε που σπουδασαν ποδοσφαιρο και ασκουν κριτικη μεσω των Μεσων τους. Τοτε καταλαβε με ποιους ειχε μπλεξει και την εκανε ομορφα.
    Ηταν ολοι τους αποφοιτοι της σχολης του τεραστιου Γιωργου Μινου στην καλυτερη περιπτωση.
    Οι πιο παλιοι θα θυμουνται κατι μουντιαλ με τον Γερακαρη, Σεφτελη, Αλευροπουλο και Μανολο. Μιλαμε να κοβεις φλεβες.
    Γενικα τα γραφεια τυπου των ΠΑΕ και οι γραφιαδες των οπαδικων εφημεριδων ειναι μεγαλο σιχαμα. Και δυστυχως εκφραζουν τις αποψεις των ομαδων. Πληρωνονται γι αυτα που γραφουν.

    Και παω στους μανατζαραιους που ειναι η ανοιχτη πληγη του ποδοσφαιρου. Δες τον τεραστιο Βλασση Τσακα και καταλαβαινεις το χαρακτηρα τους. Οταν βλεπεις ομαδα να κανει πολλες μεταγραφες, τοτε υπαρχει ‘’παιχνιδι’’ στις πλατες της ομαδας και των ταμειων της.
    Προσφατο παραδειγμα ο ΠΑΟΚ. Το πορισμα των ορκωτων λογιστων βγαζει ελλειματα, κακοδιαχειριση, υψηλα ποσοστα μεσιτειας (μανατζαρικα).
    Ο Αρης δεν βγαζει καν ισολογισμους, η ΑΕΚ εχει προβληματα, η Ξανθη ο,τι πει ο Πανοπουλος και ο Θρυλος αγοραζει τα παντα, μπας και γλιτωσει τον Εισαγγελεα ο Βαγγελας.
    Ο Εργοτελης γιατι να κανει μεταγραφες ? Τιμια και ιδρωμενα λεφτα εχει ο Παπουτσακης.


    Το scouting ειναι πολυπλευρη υποθεση και δεν μπορει να ανλυθει σε μερικες γραμμες. Ενδεικτικα αναφερω οτι η Chelsea διελυσε το δικο της συστημα ανιχνευσης ταλεντων μετα μια πενταετια, γιατι δεν απεδωσε καρπους.
    Η Λιβερπουλ που ειχε κανει ενα παιδομαζωμα πριν πεντε χρονια, παρατησε κι αυτη το εγχειρημα.
    Αντιθετα η Αρσεναλ παντα εβγαζε και βγαζει παιχτες.
    Αρα το ερωτημα και το προβλημα ειναι, πως οριζει καποιος το scouting και τι ζητα απο τους φερελπιδες νεαρους.

    Παω τωρα να παιξω μπαλιτσα σε τουρνουα over 30’s και επιστρεφω για περισσοτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δεν ξέρω τί λες αλλά ψοφάω για τον τρόπο που τα λες!
    έλεγα πότε θα το πω, ορίστε το ΄πα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οκ, ορισμένες φορές, μια λέξη αρκεί για να πεις όσα θα ήθελε κανείς να πει σ' ένα κατεβατό.

    Στην προκειμένη περίπτωση, το ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ αρκεί. Απίθανο άρθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χάρης

    Εύγε για το άρθρο Κάνθαρε, θα μπορούσες να έχεις γράψει ολόκληρο πόρισμα για το κωλοχανείο του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

    Θεωρώ τον εαυτό μου λάτρη πρώτα απ' όλα του ποδοσφαίρου αλλά δεν θεωρώ ότι ξέρω ποδόσφαιρο, αν και χρόνο με τον χρόνο μπορώ να διακρίνω όλο και περισσότερα πράγματα από όσα λαμβάνουν χώρα στον αγωνιστικό χώρο. Μπορώ να διακρίνω από το πότε το γήπεδο "γέρνει" μέχρι και να διακρίνω και τα "κοράκια" που δολοφονούν το ποδόσφαιρο με πέτσινα πέναλτυ και οφσάιντ κατά το δοκούν. Και πολλά άλλα.

    Δεν έχω δει σχεδόν κανέναν προπονητή είτε να εξελίσσει έναν παίχτη βρίσκοντάς του θέση στην ενδεκάδα, είτε να τολμάει να ανακατέψει την τράπουλα, πριν ή κατά την διάρκεια αγώνα. Από τον Βαζάκα και τον Χατζάρα μέχρι τον Σούλη Παπαδόπουλο, και από τον Μπάντοβιτς μέχρι τον Νιόπλια, όλοι τους είναι σκιντζήδες, πρακτικοί, επειδή πήραν το χρίσμα από κάποιον πρόεδρο που τους βάφτισε προπονητές. Οι μόνοι προπονηταί που παραδέχομαι διαχρονικά που ανατράφηκαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ελάχιστοι: Αναστασιάδης, Μπάγεβιτς, Κυράστας. Ελάχιστοι πήραν κάποιο υπολογισμένο ρίσκο. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι τον Λεμονή που έκανε μια κίνηση που όλοι οι θεατές απόρησαν: στο περίφημο εκτός έδρας παιχνίδι με την Βέρντερ (1-3) και ενώ χάνει 1-0, βγάζει τον Γκαλέτι (τον καλύτερο παίχτη του Ολυμπιακού τότε στο παιχνίδι) και περνάει τον Κοβάσεβιτς, για να παίξει με 2 φορ (μαζί με Λούα Λούα), και ήρθαν τα πάνω-κάτω. Χαρακτηριστικό είναι το σχετικό βίντεο του Γεωργίου στο youtube μετά το παιχνίδι, αν και διαφωνώ με την ανάλυση που κάνει.

    Όσο για την λειτουργία των ποδοσφαιρκών σωματείων, δύσκολα θα μπορούσε να είναι τραγικότερη. Μετά έχει άδικο ο Κούγιας που λέει ότι οι περισσότεροι πρόεδροι παίζουν ζωντανό στοίχημα την ώρα των αγώνων, στημένων ή μη. Αφού μπήκαν στον χώρο απλά για να τα κονομήσουν αντί να προσφέρουν και κάτι, πώς να νοιαστούν για να μετατρέψουν τις ΠΑΕ σε πραγματικές εταιρείες, με έσοδα-έξοδα και ισολογισμούς.

    Όσο για τις μεταγραφές του Κανελλάκη από το ίντερνετ, υπάρχουν και χειρότεροι. Ο Καλογιάννης είχε πάρει προπονητή τον Αλέκο Αλεξανδρή στην Κέρκυρα, επειδή στην Αθλητική Κυριακή τον άκουγε που τα έλεγε καλά... Το Scouting παιχτών και προπονητών δεν υπάρχει στην Ελλάδα, είναι ανέφικτο με τα μυαλά που κυριαρχούν. Τα μυαλά που κυριαρχούν είναι το να προσφέρουμε βαλίτσες με λεφτά στους αντιπάλους για να πάρουμε ένα ματσάκι, αντί να δώσουμε τα ίδια λεφτά για να πάρουμε έναν παίχτη της προκοπής. Γι' αυτό και θησαυρίζουν οι μάνατζερ, αν και το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Ποιός ξεχνάει το φαινόμενο προηγούμενων ετών, όπου διαιτητές που ολοκλήρωναν την καριέρα τους προσλαμβάνονταν άμεσα από ΠΑΕ (Μποροβήλος στον Αστέρα Τρίπολης, Κασναφέρης στην Ξάνθη) και αναλάμβαναν πόστα, προφανώς επειδή είχαν κονέ και γνώριζαν τα κατατόπια στον χώρο της Διαιτησίας και του υποκόσμου του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

    Σταματάω εδώ, γιατί δεν έχει νόημα να επεκταθώ κι άλλο, ούτε έχω χρόνο να τα βάλω κάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μου άρεσε πάρα πολύ το άρθρο.

    Προς το παρόν θα γράψω μόνο για το 1ο μισό. Αν βρω χρόνο θα επανέλθω. Δίνω ένα άλλοθι σε όσους γράφουμε για μπάλα στα μπλογκς. Εκτός από την ανεπαρκέστατη πληροφόρηση έχουμε να αντιμετωπίσουμε την παραπληροφόρηση. Πόσες φορές έχουμε "μάθει" ότι οι παίκτες λιώνουν στις προπονήσεις και αργότερα φανερώνεται η αλήθεια, ότι οι προπονήσεις ήταν παιδική χαρά. Ή πότε μαθαίνουμε ότι οι παίκτες είναι απλήρωτοι 7-8 μήνες, όπως τώρα στην ΑΕΚ.

    Παράλληλα δεν υπάρχει σύγκριση των μπλόγκερς με τα δημοσιογράφα. Εμείς γράφουμε για την καύλα μας και προσκαλούμε όποιον γουστάρει να πέσει μαζί μας στο κρεββάτι. Να μας κριτικάρει σκληρά για να διορθωθούμε και να μπούμε βαθύτερα στο νόημα. Ενώ εκείνοι οφείλουν πρώτιστα να αποτυπώνουν με ακρίβεια την πραγματικότητα, πράγμα που σπάνια γίνεται.

    Όσο για τεχνικές αναλύσεις εκ μέρους τους, παρατηρήστε ποιοι και πόσοι επώνυμοι δημοσιογράφοι δεν γράφουν ποτέ τεχνικά και τακτικά θέματα. Αμύνονται γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι δεν έχουν ιδέα!

    Για τη διαφορά μεταξύ μπάλας και ποδοσφαίρου δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο.

    Ετοιμάζω εδώ και μήνα - ίσως παραπάνω - ένα σχετικό θέμα, αλλά μου βγαίνει σεντόνι και κρίνω ότι κάπου κάνω λάθος. Μάλλον θα το περιορίσω στις αρμοδιότηττες και ευθύνες αυτών που βρίσκονται έξω απ' τις 4 γραμμές, διοίκησης και τεχνικού επιτελείου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κανθαρέ , το είδα μεγάλο και το φοβήθηκα αλλά τελικά το αποτέλεσμα μετράει !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είσαι φοβερός!
    Γράφεις-γράφεις σαν να ζωγραφίζεις.
    Χαρά στο κουράγιό σου! Πάντως με χαρά μου διαπιστώνω πως είσαι σε καλύτερη "κατάσταση" από ότι πέρυσι το χειμώνα!
    Καληνύχτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μακράν το καλύτερο σου άρθρο φίλε Κάνθαρε.
    Και πίστεψε με, εγώ μόνο σεντόνι δεν το βρήκα, μακάρι να ήταν άλλο τόσο!

    Υ.Γ Οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές, αυτοί που άφησαν ιστορία, δεν είναι, δυστυχώς, όσοι ξέρουν και μπάλα και ποδόσσφαιρο. Και ακόμη πιο κρίμα είναι το ότι όσο εξελίσσεται το ποδόσφαιρο, βλέπω τους παίκτες να κλίνουν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. . Είμαι σίγουρος ότι θα έχει τύχει να ακούσετε προπονητές να μιλάνε για νοητική κούραση. Το έλεγε ο Κούπερ στο παρελθόν. Το λέει κι ο Τσιώλης στο παρόν. Ουσιαστικά εννοούν της αφομοίωση της τακτικής.

    Κάνθαρε,
    1) τά περί νοητικῆς στέρησης, ναί, νά τα ἐπικαλεῖται ὁ Κοῦπερ με τό 4-4-2. Ὁ Τσιώλης ὅμως;
    2) Αὐτά πού γράφει ὁ Φώτης Μουρατίδης ὅτι δηλαδή ἡ Θ2 εἶναι..."ἀριστερή", καί ὅτι μποροῦν καί μιλᾶνε καί γιά "ἄλλα θέματα" εἶναι, ἀπό τήν μιά γιά γέλια καί ἀπό τήν ἄλλη γιά κλάμματα. Ουαί καί ἀλοίμονο άν κατατάξουμε ἔτσι τίς Θῦρες ἠ τούς ὀπαδούς. Ποῦ ἀλλού θά καταντήσουμε; Ποῦ θά μᾶς φτάσουν οἱ ἰδεοληψίες μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γεια σου Νικόλα. Ένας σωστός προπονητής δεν καλουπώνει τους ποδοσφαιριστές του. Προφανώς δεν μιλάω για θέματα πειθαρχίας. Για παράδειγμα, ο Μουρίνιο κάνει λάθος όταν καταπιέζει τους επιθετικούς του. Οι πρωτοβουλίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός ορθολογικού αγωνιστικού πλάνου. Οι πρωτοβουλίες, όχι οι ατομιστίες. Αυτό που λες με το Μέσι και τον Σέρτζιο είναι εύστοχο. Ενας Σέρτζιο που το πιθανότερο είναι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα να μην αγωνίζεται βασικός. Οξύμωρο κι όμως ενδεχόμενη πραγματικότητα. Επίσης, συμφωνώ για τον Χαριστέα. Προφανώς υπάρχουν πάρα πολύ παίχτες σαν τον Χαριστέα. Αυτό σημαίνει ότι ο προπονητής προσπαθεί να αποζυμήσει τα ισχυρά σημεία του κάθε παίχτη και, γιατί όχι, να προσαρμόσει το σύστημα στους παίχτες του. Το μείγμα προκύπτει ειδικά πετυχημένο όταν η φιλοσοφία ενός προπονητή συνάδει με το διαθέσιμο υλικό. Πολλά τα πραδείγματα. Για τους δημοσιογράφους, δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας. Συνήθως η ηλικία έχει να κάνει με το πόσα γεγονότα έζησες, πόση ποδοσφαιρική ιστορία γνωρίζεις και λοιπά. Δέχομαι, ωστόσο, ότι είναι στοιβαρό κριτήριο και καταννοώ τον Όσιμ. Τι ιερό τέρας είναι ο Μανόλο;Μεγάλη μορφή. Στο εξωτερικό, π.χ. στην Αγγλία, υπάρχει ο εκφωνητής που περιγράφει αποκλειστικά την ροή του αγώνα και κάποιος σχολιαστής ενδεχομένως που μιλάει για ποδόσφαιρο, ήτοι για τακτική. Εδώ βάζουμε έναν εκφωνητή και δυο αχρείαστους ρεπόρτερ και ζήτημα είναι αν λένε κάτι το ουσιώδες. Άντε σε κάποιο ντέρμπι να βάλουμε κάποιον οπαδικό σχολιαστή τύπου Καρούλια, Μίχο, Μπαλλή. Οι δημοσιογράφοι, ακόμα και οι ρεπόρτερ -κι αυτό είναι μεγάλη ξεφτίλα- υποστηρίζουν και ακολουθούν την γραμμή της εκάστοτε ΠΑΕ, όχι της ομάδας. Η ομάδα είναι ένα σύστημα, η ΠΑΕ είναι ένα κομμάτι του συστήματος. Αυτό το πράγμα με τους μάνατζερ έχει αρχίσει να με κουράζει. Έχουν πλάκα τα πρωτοσέλιδα και γενικώς έχει πλάκα να τα παρακολουθείς, αλλά αν το πάρεις σοβαρά θα διαπιστώσεις ότι σίγουρα έχουμε πάρει το λάθος δρόμο. Για παράδειγμα, οι τεχνικοί διευθυντές. Ούτε που ξέρουμε ποιος είναι ο ρόλος του. Και το χειρότερο δεν ρωτάμε καν. Συνεχίζουμε να νομίζουμε ότι είναι ένας άνθρωπος που παριστάνει τον αρχισκάουτερ ή το διακοσμητικό στοιχείο. Και πάμε στο σκάουτινγκ. Αφού διαπιστώνω ότι είσαι ενήμερος για το παιδομάζωμα της Λίβερπουλ, να σε ρωτήσω πόσα από αυτά τα παιδιά πραγματικά άξιζαν να παίζουν στο Λίβερπουλ; Πιστεύω ότι όταν αποσυρθεί ο Κάραχερ κι ο Τζέραρντ, τότε θα ρίξουν πάλι βάρος. Το πρόβλημα και το ερώτημα που θέτεις είναι εύλογα, αλλά μάλλον η απάντηση είναι σχετικά απλή. Ψάχνεις παίχτες διψασμένους, μπαλαδόφατσες και το πιο σημαντικό: με προσωπικότητα. Αφού τους βρεις, δουλεύεις μαζί τους, τους παροτρύνεις να δουλέψουν μόνοι τους και κατόπιν -αν αξίζουν- τους χρησμοποιείς στην εντεκάδα. Τρανταχτό παράδειγμα η Μπάρτσα, Άντερλεχτ, η Βασιλεία και ο Άγιαξ. Αν είσαι Μπάρτσα θα τους κρατήσεις για την πάρτυ σου. Αν είσαι Άντερλεχτ ή Βασιλεία θα τους πουλήσεις στο εξωτερικό. Έτσι η Μπάρτσα χρησιμοποιεί τα φυτώρια και δεν ξοδεύει για παίχτες αμφιβόλου προσφοράς, συν τοις άλλοις έχει πετύχει δεδομένη ομοιόγενεια. Κι ας ορίζεται το μπάτζετ για τις υποδομές γύρω στα συν/πλην δέκα μύρια. Πόσο κοστίζει, άραγε, ένας πολύ καλός παίχτης; Αν είσαι Άντερλεχτ τροφοδοτείς μεγαλύτερους συλλόγους από σένα, παίρνεις λεφτά, αναδεικνύεις τον παίχτη και γίνεσαι βιώσιμη επιχείρηση. Κι όσοι παίχτες δεν είναι τόσο καλοί θα τροφοδοτούν μικρότερες ομάδες. Οι ελληνικές ομάδες πρέπει να λειτουργούν σύμφωνα με το παράδειγμα της Άντερλεχτ, της Βασιλείας και εσχάτως του Άγιαξ. Ελπίζω η μπάλα να πήγε καλά και σε ευχαριστώ.

    Summertime Blues, με κάνετε και κοκκινίζω. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να το διαβάζετε, πόσω μάλλον να σχολιάσετε. Ευχαριστώ και πάλι.

    Γιάννη, δυστυχώς, δεν μπορούσα να το καταστήσω μικρότερο σε έκταση. Ειλικρινά, ευχαριστώ πολύ. Δεν το περίμενα να έχιει τέτοια απήχηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χάρη, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν το ποδόσφαιρο. Και πρέπει να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή, είτε μέσω ενός blog είτε από το γήπεδο είτε είτε είτε. Το να γίνεις προπονητής δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση, έστω κι αν ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι είναι της πλάκας. Ειδάλλως θα παρίσταναμε τους προπονητές; Ο Αλέφαντος λέει ότι δεν είναι δυαντόν να είσαι προπονητής χωρίς να έχεις πάει να διδαχτείς στο εξωτερικό και να παρακολουθήσεις προπονήσεις μεγάλων προπονητών. Έχει δίκιο. Ποιος Νιόμπλιας; Θεέ και κύριε. Η θεωρία είναι καλή και ωραία, αλλά ποιος Νιόμπλιας; Από τότε που ανέλαβε τα έλεγα κι ο Πατέρας τον κράτησε. Τόσο άσχετος. Συμφωνώ με τα τρία ονόματα προπονητών που γράφεις. Υποθέτω ότι σίγουρα ξεχνάμε κάποιους. Να σου πω τι γίνεται για το σκάουτινγκ. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην μπορούμε να κρίνουμε πότε ένας ποδοσφαιριστής είναι ταλαντούχος. Οι ισορροπίες πολλές φορές είναι λεπτές και οι κριτές όχι τόσο καταρτισμένοι. Εν προκειμένω, ψάξε και βρες ικανούς ανθρώπους. Δεν γίνεται διαφορετικά. Εννοείται ότι το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά το κακό έχει παραγίνει. Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πόσα παιδιά έχουν καεί, επειδή κάποιος μέσα από την ομάδα ζήτησε μίζα από τον πατέρα του παιδιού για να παίξει στον αγώνα ή να τον προωθήσει. Ευχαριστώ Χάρη. Τα σέβη μου.

    Γεια σου Παβού γίγαντα. Που χάθηκες ρε θηρίο; Ύμνους γράφουν μόνο οι Manowar.

    Υπουργέ, εννοείται ότι γράφουμε για την κάβλα μας. Αν γινόμουν δημοσιογράφος -λέμε τώρα- θα έδινα μεγάλη μάχη για να τιθασεύσω τις ορμές κάποιων που θα ήθελαν να γράφω ότι γουστάρουν εκείνοι. Οι δημοσιογράφοι που δεν μιλάνε για μπάλα γίνονται σεβαστοί. Καλά κάνουν. Από την άλλη, αν δεν ξέρουν, γιατί είναι δημοσιογράφοι; Βέβαια, δεν τον τηρούν όλοι αυτό τον κανόνα, αλλά τέλος πάντων. Θα περιμένω το κείμενο. Καλή συνέχεια. Λευτεριά στον Κούγια.

    Μίνιμαρκετ, εν προκειμένω, ναι, μετράει το αποτέλεσμα. Εσείς είστε οι κριτές. Ευχαριστώ ρε άρχοντα.

    Γιάννη, σίγουρα είμαι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά τα σημάδια μένουν. Ελπίζω να μην μετατραπούν σε κόμπλεξ, αν και το ελέγχω. Να ζωγραφίζω; Δεν μπορώ να κάνω ούτε στρογγυλό κύκλο. Ελπίζω απόψε το βράδυ να είμαι φοβερός και στο ποδοσφαιρικό come back. Έχω να πάρω ποδοσφαιρική εκδίκηση.

    Μικρέ Σκάουτερ, σε ευχαριστώ. Να ήταν άλλο τόσο; Είσαι αχόρταγο παιδί. Για το υστερόγραφό σου συμφ-ωνώ και επαυξάνω. Πανεύστοχη παρατήρηση. Υποθέτω ότι απλά στεκόμαστε στα ισχυρά σημεία του κάθε ποδοσφαιριστή, αλλά δεν φροντίζουμε να βελτιώσουμε τις υπάρχουσες αδυναμίες, είτε αυτό λέγεται τακτική είτε τεχνική. Ακόμα και μυαλό.

    Cummulus, το έχει δηλώσει κι ο Τσιώλης. Τον πιστεύω. Αυτά που γράφει ο Φόρης αποτελούν την προσωπική του άποψη. Σίγουρα στην τρία πάνε οι Σουπεράδες, στην ένα οι Ιερολοχίτες και στην δυο οι προπονητές κερκίδας. Δεν ξέρω κάτι για αριστερισμούς και ιδεολήψίες. Η θύρα είναι για να βλέπεις μπάλα και να παρακολουθείς ποδόσφαιρο. Αν θες να πεις και δυο κουβέντες με τον διπλανό σου είναι θεμιτό και απολύτως λογικό. Δεν νομίζω, πάντως, ότι το εννοούσε κατά αυτόν τον τρόπο. Κι εγώ, καμιά φορά, πηγαίνω στην δυο, αλλά δεν έχω αριστερούς προβληματισμούς. Αντίθετα, θέλω να έχω πιάτο το γήπεδο.

    Καλό μεσημέρι, καλή όρεξη και καλή Εθνική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κάνθαρε,
    δέν ἀμφιβάλλω >οτι τό δήλωσε ¨ο Τσιώλης. Άπλῶς ἀναρωτιἐμαι, πῶς ζητάει κατανόηση τακτικῆς ὅταν τίς ἀλλάζει συνεχῶς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Υποθέτω και θέλω να πιστεύω ότι δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση. Το ότι αλλάζει την τακτική δεν σημαίνει ότι δεν έχει δουλέψει πάνω σε αυτήν. Επίσης, από ότι καταλαβαίνω το συνηθίζει -έγινε και πέρυσι. Είναι ακόμα νωρίς. Αν θέλουμε διάρκεια είναι νωρίς. Αν θέλουμε εφήμερες επιτυχίες τότε είναι πάρα πολύ αργά. Έπρεπε, ήδη, να είχαμε το τρία τα τρία. Σε τοιαύτη περίπτωση ο μηδενισμός είναι απαραίτητος. Τι από τα δυο θέλουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Κάνθαρε,
    συμφωνῶ ἀπόλυτα ὅτι εἶναι νωρίς῎ Ἐξ΄ἄλλου, ἡ ὁμάδα μόλις τώρα συμπληρώθηκε, καί στήν οὐσία διανύουμε στάδιο προετοιμασίας ἐν μέσω πρωταθλήματος. Τίς ὑπομονές-τουλάχιστόν ἐγώ- τίς ἔχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ειναι απο τις ελαχιστες φορες που διαβασα "καποιον" στο νετ που εχει κατι να γραψει...χωρις δολο...χωρις μιζες...ειμαι πολυ χαρουμενος που υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι....(χωρις αυτο να σημαινει οτι ειμαι ενας απο αυτους....)σε ευχαριστω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Φίλε μου, με τιμάει το σχόλιο σου. Ίσως περισσότερο από όσο πρέπει. Εγώ σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...