Τι σημαίνει «νεοτενία»; Ο συγκεκριμένος όρος αναφέρεται στην εγγενή τάση του ανθρώπινου είδους, σε σχέση με άλλα ζωικά είδη, να έχουν μια πιο αργή εξέλιξη προς την ενηλικίωση. Αυτό έχει ως άμεση απόρροια την κλίση του ανθρώπινου είδους να εκπαιδεύεται/μαθαίνει/παραδειγματίζεται με βραδύτερο ρυθμό από, π.χ., το αρκουδάκι ή το τιγράκι, αλλά, παράλληλα, να προκρίνεται με άρτιο τρόπο η εγκεφαλική ανάπτυξη. Ο Homo Sapiens, επομένως, ωριμάζει για αισθητά μεγάλο διάστημα. Με άλλα λόγια, πάντοτε σε σύγκριση με άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει για περισσότερο χρόνο παιδί.
Θυμάστε πώς ήταν όταν ήμαστε παιδιά; Αρκετοί, θεωρώ, το έχουν ήδη ξεχάσει. Κάποιοι, ίσως, ακόμα και να έχουν διαγράψει κάθε σκέψη και σύνδεση με το παρελθόν. Στενοχωριέμαι, δεν σας το κρύβω, όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους. Η παιδική μας ηλικία συνιστά ανεκτίμητο παράσημο. Κι αυτό επειδή δεν γυρνάει πίσω. Αιχμαλωτίζεται στον χρόνο. Εξοστρακίζεται λόγω ηλικιακής ωρίμανσης και νοητικής φθοράς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αντικαθίσταται από νοητικές συμπληγάδες, ψυχολογικά αδιέξοδα και ακόρεστη πλεονεξία.
Σαν ενήλικες, λοιπόν, ασπαζόμαστε όλες τις συνιστώσες, έστω τις περισσότερες, που επιβάλλει η συμβατική σοφία και αρνούμαστε την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Γινόμαστε, επί της ουσίας, θύματα της κουλτούρας που καλούμαστε να υπηρετήσουμε και, μοιραία, μετατρεπόμαστε σε άοκνους σκλάβους της απληστίας. Έχετε αναρωτηθεί πόσο βαρύ είναι το φορτίο με τις επιθυμίες ενός ενήλικα; Το παιδί, αντίθετα, ικανοποιείται με λίγα. Για παράδειγμα, με ένα παιχνίδι, μια γκριμάτσα, ένα γλειφιτζούρι, μια αγκαλιά, ένα τόπι, μια ζωγραφιά. Με τι ικανοποιείται, άραγε, ένας ενήλικας; Πώς και πότε επέρχεται κορεσμός στην έκδηλη ματαιοδοξία του; Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Ο αυθορμητισμός και η αθωότητα των παιδιών, αντίθετα, οδηγεί σε αδιαφορία για τη γνώμη των υπολοίπων, σε μεγαλειώδη αποκάλυψη της αλήθειας και, ενίοτε, σε αναγκαία κριτική. Εμείς, όμως, επιλέγουμε να χάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία που διέπουν τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού προς τέρψιν των προσωπικών επιδιώξεων και των κοινωνικών σκοπιμοτήτων.
Προσοχή! Οι παρωθητικές νύξεις του κειμένου σχετίζονται με τη συμφιλίωση της παιδικής πτυχής που αποκρύπτουμε με ευλάβεια στην ψυχολογική φυλακή μας. Δεν προτείνω, με άλλα λόγια, να εξαιρέσουμε εαυτόν από την ατομική ευθύνη και τους προσωπικούς στόχους που έχει ο καθένας, ούτε να απαρνηθούμε τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τους ρόλους μας, αλλά, απλώς, να μην απαξιώνουμε την παιδική οντότητα που αντανακλά ο ψυχολογικός μας καθρέφτης. Ναι, έχετε δίκιο, δεν είναι εύκολο να μένεις παιδί -αλλά ούτε και ενήλικας. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Με όνειρα, με ενέργεια, με φαντασία, με ενθουσιασμό, με ακόρεστη δίψα για παιχνίδια και τσαχπινιές. Πιστέψτε (σε) αυτό που σας λέω και θα δείτε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα πιστέψουν σε εσάς. Και πού ξέρετε; Ίσως οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν μείνει και ολίγον παιδιά.
Υ.Γ.1 Φαίνεται ότι όταν δεν έχω κέφια και ψυχολογικά είμαι πεσμένος, διακατέχομαι από συγγραφικό οίστρο.
Υ.Γ.2 Αφορμή για το παραπάνω άρθρο στάθηκε το παρακάτω τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Εξαιρετικό τραγούδι σε στίχους και μουσική. Απλά εξαιρετικό.
Υ.Γ.3 Καιρό τώρα προβληματίζομαι και βασανίζομαι από δύο σκέψεις, και νομίζω ότι, με αφορμή ορισμένες εξελίξεις που έλαβαν μέρος πρόσφατα, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να τις εξωτερικεύσω. Η πρώτη, και η σημαντικότερη, αφορά την πτώση των στάνταρ αναφορικά με την ανεύρεση σχέσης. Προφανώς δεν εννοώ να ρίξεις τα στάνταρ σου σχετικά με την -συγχωρέστε μου τον όρο- «νορμαλότητα» της κοπέλας. Προσωπικά αυτό θεωρώ ότι είναι αδιαπραγμάτευτο: δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με μια τύπισσα που δεν αισθάνεται, δεν νοιώθει, δεν αντιλαμβάνεται, δεν καταλαβαίνει και δεν αφουγκράζεται καταστάσεις. Ίσως, όμως, ήρθε η ώρα να πέσουν τα στάνταρ, πάντοτε προς όφελος της «νορμαλότητας», σε σχέση με το πόσο εμφανίσιμη/όμορφη είναι η κοπέλα, ή, για να είμαι πιο ακριβής, με το πόσο έντονο είναι το «κλικ» που σου κάνει. Το πρόβλημα, ωστόσο, σε αυτή την κατάσταση συνοψίζεται -κι αυτό είναι θλιβερό- στο ότι η εύρεση νορμάλ τύπισσας είναι πιο δύσκολη από την εύρεση όμορφης. Το ρεζουμέ, εν τέλει, προσδιορίζεται ότι (θα) πρέπει να κάνουμε και ορισμένες υποχωρήσεις/συμβιβασμούς στα θέλω μας. Νοιώθω ότι μόνο κερδισμένοι θα βγούμε και μάλλον είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες περιπτώσεις. Η δεύτερη σκέψη σχετίζεται με την έντονη εμπλοκή των social media στο «φλερτ». Ο γράφων δεν ασχολείται με social media τύπου Facebook και σία, και ουδόλως τον απασχολούν, αλλά παρατηρεί ότι αυτός ο τύπος ανεύρεσης σχέσης επιστρατεύεται σε αξιοσημείωτο αριθμό από τους άντρες και, παράλληλα, επικροτείται σιωπηρά από τις γυναίκες. Γιατί, επομένως, προβληματίζομαι; Διότι εδώ και καιρό δέχομαι έντονες πιέσεις για να δημιουργήσω προφίλ στο Facebook. Και, για να προλάβω τους κακοπροαίρετους, δεν εννοώ να «ψαρεύεις» γκόμενες από το Facebook, αλλά να προσεγγίσεις κάποια κοπέλα που γνώρισες και απλά δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις κίνηση εκ του σύνεγγυς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.