Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Ο μόνος τρόπος

Κάθε φορά που μιλάω για πολιτικά με κάποιον, βρίσκομαι σε μια πρωτοφανή κατάσταση. Αν μιλάω με ακροδεξιό, ο συνομιλητής μου με θεωρεί κομμουνιστή, κι αν μιλάω με κομμουνιστή, τότε δέχομαι συντονισμένα πυρά περί χουντικών πεποιθήσεων. Φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει διότι δεν τους λέω αυτά που θέλουν να ακούσουν και, απαλλαγμένος από κομματικές παρωπίδες, απλά έχω το θάρρος της γνώμης μου να αποτυπώσω λεκτικά αυτά που συλλαμβάνουν οι νοητικοί ορίζοντές μου.


Ωστόσο, έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι το ίδιο τραγούδι ο κάθε ένας εξ ημών το μεταφράζει διαφορετικά. Ακούμε όλοι την ίδια μελωδία, αλλά ανάθεμα αν καταλαβαίνουμε το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποστηρίζουν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Γιατί να το υποστηρίζουν; Η απάντηση, εν τέλει, είναι πολύ απλή και κυμαίνεται σε δύο αλληλένδετες συνιστώσες. Η πρώτη αφορά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οφείλεται στην απέχθεια και την αποστροφή που ένιωσαν οι ψηφοφόροι για προηγούμενες κυβερνήσεις. Και είναι φανερό ότι αυτή η απέχθεια, παρά τα εγκληματικά λάθη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εξακολουθεί και υποβόσκει σε υπερθετικό βαθμό εις βάρος της σύνεσης. Μολαταύτα, επιμένω ότι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και η ημερομηνία λήξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει ήδη αποτυπωθεί ανεξίτηλα στον καμβά της πολιτικής: ο Τσίπρας (φώτο) και η παρέα του, οι οποίοι έχουν παρασύρει τη χώρα σε αριστερούς ατραπούς, δημιούργησαν πολύ υψηλές προσδοκίες στους ψηφοφόρους, κάτι το οποίο, πιθανότατα, σχεδόν σίγουρο δηλαδή, θα εντείνει την αβεβαιότητα και θα πυροδοτήσει εξάρσεις κομματικών αντιπαραθέσεων.

Η δεύτερη συνιστώσα, γεννηθείσα ως άμεση απόρροια της πρώτης, σχετίζεται με τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις μεγαλεπήβολες υποσχέσεις -κενές και έωλες στο σύνολό τους- του Τσίπρα. Συγγνώμη αν θα στενοχωρήσω τους φίλους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά τέτοια ψέμματα, τέτοια έλλειψη αυτογνωσίας, τέτοιες υπερβολές, τέτοιο μπαράζ βερμπαλισμού, δεν έχω δει πουθενά και πολύ αμφιβάλλω αν θα ξανασυναντήσω. Ο Έλληνας, βλέπετε, ζει ακόμα με το χθες. Στερείται πολιτικής παιδείας. Δεν διαθέτει κριτική ικανότητα. Ξεχνάει και συγχωρεί πολύ εύκολα. Μπερδεύεται συχνά στον ιστό που υφαίνουν οι λαϊκιστές. Και, τέλος, έχει δημιουργήσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ένα πολιτικό σύστημα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το ότι διάφορες συνιστώσες του ίδιου του κόμματος διαδηλώνουν εις βάρος της κυβέρνησης και συμμετέχουν σε πορείες εναντίον αυτής. Και κακώς, κάκιστα αιφνιδιάζονται οι νοητικοί μηχανισμοί μας. Ο Μάρκος Αυρήλιος, στωικός φιλόσοφος και Αυτοκράτορας της Ρώμης, πάντοτε με λιτό και απλό τρόπο, γράφει: «Όπως είναι ντροπή να παραξενεύεσαι που η συκιά βγάζει σύκα, άλλο τόσο είναι ντροπή παραξενεύεσαι που ο κόσμος γεννά αυτά που εγκυμονεί. Είναι ντροπή ο γιατρός ή ο πλοίαρχος να παραξενεύονται αν ο άρρωστος ανεβάζει πυρετό ή αν ο άνεμος φυσάει αντίθετα». Επομένως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ούτε ο ο πολιτικός στίβος μήτε οι Έλληνες ψηφοφόροι, που δεν φημίζονται για την ωριμότητά τους, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο συνοψίζεται στο να το εφαρμόσουμε.

Υ.Γ.1 Keep going Leicester!

Υ.Γ.2 Η αύρα του Παλέ είναι πιο καυτή κι από την κόλαση. Εκπληκτική έδρα!

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να καταλάβω την εμπάθεια ορισμένων προς τον Owens. Νταξ, δεν διαθέτει τη σκηνική παρουσία του Halford, αλλά έχει, μέχρι και σήμερα, καταπληκτική φωνή. Τα δυο album, δε, που κυκλοφόρησε με τους Priest περιέχουν παντοδύναμα riffs. Ορίστε ένα μικρό δείγμα.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Overkill

Στην ερασιτεχνική μου καριέρα, όταν προσπαθούσα να προετοιμάσω τους συμπαίχτες μου για το ματς, μία από τις ατάκες που τους έλεγα ήταν η εξής: «Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό, αλλά το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο είναι το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει». Τι σημαίνει απλό ποδόσφαιρο; Επί της ουσίας, προσδιορίζεται σε ορισμένες βασικές αρχές: πάσα, σουτ, κίνηση χωρίς μπάλα, μαρκάρισμα. Για παράδειγμα, την πάσα τη δίνεις συνειδητά κι όχι επειδή ξέμεινες από επιλογές ή την κίνηση χωρίς την μπάλα την κάνεις για να ανοίξουν οι χώροι κι όχι απαραίτητα για να πάρεις πάσα. Προσοχή, όμως: το πότε και το που θα πασάρεις, ποιους χώρους επιδιώκεις να ανοίξεις  ή τι είδους μαρκάρισμα (άμυνα) θα επιλέξεις δεν υπόκεινται σε κανόνες. Ο κάθε προπονητής -αλλά και το mentality κάθε ομάδας- διέπεται από τη δική του φιλοσοφία. Για παράδειγμα, ο Γκουαρντιόλα αποζητεί απεγνωσμένα την κατοχή. Νοιώθει ότι ασφυκτιά χωρίς αυτήν. Θέλει κοντινές πάσες, με την μία, του αρέσει να παίζει πολύ με την αδύνατη πλευρά και ζητάει από τους παίχτες του, μόλις χάνουν την μπάλα, να τρέχουν σαν βαμπίρ για να την αποκτήσουν εκ νέου. Όπως και έχει, όμως, σέβεται απεριόριστα τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου.


Ο Ρότζερς τι ήθελε να πετύχει στο Λίβερπουλ; Πιθανολογώ ότι επιδίωξε να δημιουργήσει μία ομάδα που θα απέδιδε απλό ποδόσφαιρο, με κατοχή μπάλας, με υψηλότατο τέμπο και μεγάλο πλάτος. Δεν τα κατάφερε για πολλούς λόγους, οι οποίοι δεν είναι επί της παρούσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν τόσο κακός ή ότι, σε μια επίδειξη άγνοιας εκ μέρους των φίλων της Λίβερπουλ, «κατέστρεψε» την ομάδα. Σίγουρα, ο Ρότζερς είχε και άστοχες μεταγραφικές επιλογές, δεν εφάρμοζε αποτελεσματικά την πίεση στο τερέν του αντιπάλου, δεν διατηρούσε την πρωτοβουλία των κινήσεων στο ακέραιο και έπασχε από αμυντική αφέλεια -αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει τέτοια απαξίωση. Και ναι, η έλευση του Κλοπ δημιούργησε υψηλές προσδοκίες, χάρισε ενθουσιασμό στα πλήθη και εξουδετέρωσε μονομιάς την παρουσία του Ρότζερς στον πάγκο.

Ίσως διότι ο εξωστρεφής Γερμανός τεχνικός (κλισέ) λατρεύει τις προκλήσεις, κάτι το οποίο οι φίλοι της ομάδας αντιλαμβάνονται πλήρως, και προκρίνει επιτυχώς την τακτική επιλογή. Ο Κλοπ, βλέπετε, θεωρεί ότι με μια ανώτερη τακτική μπορείς να κερδίσεις έναν ποιοτικότερο αντίπαλο. Πιστεύει ότι η καλύτερη στιγμή για να ανακτήσεις την κατοχή είναι αμέσως μόλις την χάσεις, καθώς ο αντίπαλος βρίσκεται σε τακτική αφασία και προσπαθεί να προσανατολιστεί στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Δηλώνει θιασώτης του επιθετικού transition game, καθώς θεωρεί ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τους παίχτες, και αξιοποιεί όλα τα τετραγωνικά του γηπέδου. Και, τέλος, όπως όλοι οι μεγάλοι προπονητές, είναι απρόβλεπτα προβλέψιμος: η τακτική προσέγγιση του Γερμανού είναι ανοιχτό βιβλίο, αλλά αλίμονο σε όποιον δεν αφιερώσει χρόνο για να την αποκρυπτογραφήσει σωστά.

Υπάρχει, εντούτοις, ένας αντίλογος. H Premier δεν είναι ένα συνηθισμένο πρωτάθλημα. Δεν έχει το passing game του ισπανικού, την σκοπιμότητα του ιταλικού, την ανεμελιά του ολλανδικού ή την χαλαρή αμυντική προσέγγιση του γερμανικού. Το αγγλικό πρωτάθλημα βρίθει υψηλού τέμπο, είναι αρκετά physical, οι τακτικές προσεγγίσεις των προπονητών ποικίλουν αρκετά, ο ανταγωνισμός κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, η κριτική από τα ενδιαφερόμενα μέρη είναι αρκετά έντονη, η έλλειψη ποιοτικών γηγενών παιχτών δημιουργεί υπεραξίες και συχνά το παρασκήνιο μετατρέπεται σε προσκήνιο. Αν καταφέρει ο Κλοπ να αντεπεξέλθει και να βγει νικητής από το άγριο περιβάλλον της Premier, τότε θα μιλάμε για overkill. Από τον τετραπέρατο Lemmy και την παρέα του.



Υ.Γ.1 Τις προάλλες, μια όμορφη βραδιά, βρισκόμουν στην Καραγιώργη Σερβίας, στο κέντρο Αθηνών. Το μπροστινό αμάξι ήταν μια χλιδάτη BMW, πεντακάθαρη, ολοκαίνουρια, με φιμέ τζάμια. Ξαφνικά σταματάει, ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και βγαίνει ο Μάκης Ψωμιάδης. Ψηλός, με μουστάκα, πάντοτε κουστουμάτος και χτενισμένος, με το πούρο κλάσης Τσόρτσιλ στο στόμα, το κομπολόι στο χέρι και ύφος μάγκα παλαιάς κοπής ανοίγει την πόρτα ενός κοσμηματοπωλείου και μπαίνει μέσα. Αυτός ήταν ο Μάκαρος.

Υ.Γ.2  Θέλω να πιστεύω ότι το επόμενο άρθρο θα αφορά τη Ρεάλ Μαδρίτης και τα καπρίτσια του Πέρεθ. Αυτά βλέπει ο Αλαφούζος και τα εφαρμόζει μετά στον Παναθηναϊκό. Για να τα κάνει κοτζάμ Ρεάλ, σου λέει, κάτι θα ξέρουν.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...