Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Η ισοπέδωση και οι Θεοί του ποδοσφαίρου

Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Την μία μέρα βλέπεις μια νωχελική και άνευρη Άρσεναλ να χάνει από τον Ολυμπιακό, έχοντας μονάχα εκλάμψεις στο παιχνίδι της, και την άλλη παρακολουθείς την ομάδα του Βενγκέρ να ισοπεδώνει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι, δεν υπερβάλλω. Στο πρώτο ημίχρονο η Άρσεναλ παρέδωσε δωρεάν μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου. Το παράξενο, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά η αδράνεια του πάγκου της Μάντσεστερ. Ο Ολλανδός έβλεπε την καταιγίδα και δεν έπραξε το παραμικρό! Οι αποστάσεις σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν τεράστιες και οι επιστροφές πολύ αργές. Στις μονομαχίες οι παίχτες των γηπεδούχων έβγαιναν πάντα νικητές. Η αμυντική γραμμή ήταν ψηλά, ο άγουρος Μαρσιάλ έδειχνε απομονωμένος, ο Ρούνεϊ απλά περιφερόταν πίσω από τον Γάλλο επιθετικό κι ο Ντεπάϊ κλεινόταν από δύο αντιπάλους, κι όμως, παρόλα αυτά, δεν προέβη σε καμιά διορθωτική κίνηση, έστω σε μια εσωτερική αλλαγή ή μια φωνή από τον πάγκο. Ο Ολλανδός είναι της άποψης ότι στον επίσημο αγώνα όλα πρέπει να τα σχεδιάζεις από την προπόνηση κι ότι οι παίχτες πρέπει να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σενάριο. Δεν διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις, όπως το παιχνίδι με την Άρσεναλ, στις οποίες οι αλλαγές σε τακτική και πρόσωπα κρίνονται επιβεβλημένες από νωρίς. Μόλις ο Ολλανδός αποφάσισε να αλλάξει τα πιόνια στην σκακιέρα ήταν πολύ αργά.


Η Άρσεναλ, από την άλλη πλευρά, ήταν απολαυστική. Απεγκλώβιζε έξοχα την μπάλα από το τερέν της, έπαιζε «με την μία», ήταν φονική στο ανοιχτό γήπεδο, κέρδιζε, με πρωτεργάτη τον Κοκλέν, κάθε μονομαχία στην μεσαία γραμμή και δημιούργησε πολλά ρήγματα στην αριστερή πλευρά της Μάντσεστερ. Οι Σάντσες (φώτο) και Καθόρλα εκμεταλλευόντουσαν με υπέροχο τρόπο το γεγονός ότι η αντίπαλη αμυντική τετράδα δεν είχε συνοχή και ταχύτητα, ενώ άξιο αναφοράς είναι ότι ακόμη κι ο Γουόλκοτ μάρκαρε σαν δαιμονισμένος! Στο δεύτερο ημίχρονο, πάλι, οι γηπεδούχοι έδωσαν λίγο χώρο στον αντίπαλο, αλλά, πλην ορισμένων φάσεων, η Μάντσεστερ δεν φάνηκε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού ικανή να ανατρέψει τα δεδομένα. Η Άρσεναλ, λοιπόν, μια ομάδα που δεν έχει μυστικά και δεν έχει τίποτα να κρύψει, μια ομάδα που είναι απρόβλεπτα προβλέψιμη, έδωσε ρεσιτάλ επιθετικότητας και (απ)έδειξε πόσο όμορφο άθλημα είναι το ποδόσφαιρο.

Δεν μπορώ να πω, βέβαια, το ίδιο για την Ρεάλ Μαδρίτης. Το mentality της Ρεάλ στηρίζεται στην επιθετικότητα. Το κοινό της είναι απαιτητικό και δεν του αρκεί να κατακτά απλά τίτλους, αλλά θέλει αυτοί οι τίτλοι να έρχονται με εμφατικό σκορ, με πολλά γκολ, με επίδειξη δύναμης. Με βάση αυτή τη λογική, η πρόσληψη του Μπενίτεθ από τον αντιφατικό Πέρεθ είναι παράλογη. Και μπορεί οι Θεοί του ποδοσφαίρου να συγχωρούν τακτικές σαν αυτή που είδαμε στο Βιθέντε Καλντερόν, καθώς η έδρα της μισητής Ατλέτικο θεωρείται αδιαπραγμάτευτα σκληρή, αλλά αλίμονο αν η Ρεάλ απολέσει το σήμα κατατεθέν της: την επιθετικότητα. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, ευτύχησαν να προηγηθούν με όμορφη κεφαλιά του Μπενζεμά, πράγμα που έφερε την Ατλέτικο σε δύσκολη θέση, καθώς ο Σιμεόνε έχει δημιουργήσει ένα δυσκατάβλητο σύνολο που σκοράρει πρώτο και, κατόπιν, προστατεύει το σκορ. Το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι έπρεπε να κυνηγούν το σκορ από τόσο νωρίς, έφερε τα πάνω-κάτω στο αγωνιστικό πλάνο της Ατλέτικο. Η πίεση στη μεσαία γραμμή εντάθηκε περισσότερο, ο Κριστιάνο έφαγε δυο κλωτσιές και εξαφανίστηκε από το γήπεδο, ο Γκριεζμάν κι ο Κορέα προσπαθούσαν να ακροβολιστούν και να συγκλίνουν προς τον άξονα, ο Τόρες απασχολούσε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ο Χουανφράν άρχισε να παίρνει πολλά μέτρα στον ασβέστη και να προξενεί δισεπίλυτα προβλήματα στον Μαρτσέλο ενώ το πλάτος άνοιξε και το παιχνίδι να μεταφέρθηκε οριστικά στην περιοχή του Νάβας. 

Οφείλω να ομολογήσω ότι όλες αυτές οι τακτικές ενέσεις είχαν αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα τις επιπόλαιες γκάφες του Ράμος και τα τραγικά διωξίματα του Νάβας, αλλά το αμυντικογενές στήσιμο του Μπενίτεθ δεν βοήθησε. Ο Ισπανός προπονητής είχε τοποθετήσει πίσω από τους Μόντριτς και Κρος έναν σύρτη, τον Καζεμίρο, έδωσε εντολή στον Ίσκο να μετατραπεί σε εσωτερικό αμυντικό χαφ, ενώ ήταν φανερό ότι έβαλε φρένο σε όποια διάθεση υπήρχε για αντεπίθεση και τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, πράγμα που έφερε ως αποτέλεσμα το να παλεύει ο Μπενζεμά με συμπλιγάδες και το να κάθεται ο Κριστιάνο σε μια γωνία σαν παιδάκι που δεν τον έπαιζαν οι φίλοι του. Αλλά ακόμα κι αν οι παίχτες της Ρεάλ έδειχναν διάθεση για αντεπίθεση, οι Γκάμπι και Τιάγκο έκαναν ένα γρήγορο φάουλ και έκοβαν το ρυθμό. Το αποκορύφωμα για την Ρεάλ ήρθε με την αντικατάσταση του Μπενζεμά από τον Κόβατσιτς: στην πρώτη φάση που ακουμπάει μπάλα ο Κόβατσιτς, έρχεται ο Γκοντίν με δύναμη και, βάζοντας σωστά το κορμί του, τον πετάει κάτω. Η άμυνα της Ατλέτικο, λοιπόν, απελευθερώθηκε πλήρως από το αντίπαλο σέντερ φορ, και, με τους Μαρτίνες και Βιέτο να βγάζουν ενέργεια, κυνήγησε την ανατροπή. Αυτή, εν τέλει, δεν ήρθε, αλλά αλίμονο στην Ρεάλ αν πραγματοποιήσει πάλι παρόμοια εμφάνιση.

Υ.Γ.1 Αυτός ο Μουρίνιο είναι μέγιστο τρολ. Τους γλεντάει όλους.

Υ.Γ.2 Μεγάλα ντέρμπι είχαμε στο Λίβερπουλ, Μόναχο και Παρίσι. Ο Ρότζερς έπαιζε μονάχα για νίκη, η Μπάγερν δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης στην Ντόρτμουντ, ενώ η Παρί, με μπροστάρη τον Ζλάταν, πήρε μεγάλη νίκη με αντίπαλο την μισητή Μαρσέιγ. 

Υ.Γ.3 Μία από τις πιο δυνατές φωνές του metal, ο Eric Adams, βρίσκεται σε μεγάλα κέφια!

2 σχόλια:

  1. Χάρης

    Θεωρώ την Arsenal μια αφελή τακτικά ομάδα. Είναι της (συναφούς με την κλασική αγγλική) λογικής "φουλ επίθεση και έχει ο Θεός". Έχασε από τον Ολυμπιακό γιατί εκείνος στήθηκε πολύ ωραία, έκλεισε τους χώρους και ευτύχησε να σκοράρει σε όσες φάσεις έκανε. Με την Manchester Utd. πιστεύω ότι βρήκε και τα έκανε. Οι μπέμπηδες είναι ακόμα σε φάση που ψάχνονται, μετά την εποχή του Sir Alex. Έχουν κενά στο roster (σε σημείο να μην υπάρχει 2ο σέντερ φορ και να παίζει τον ρόλο αυτό πού και πού ο Fellaini επειδή είναι ψηλός 1,95m), ο Van Gaal δεν με πείθει ότι είναι προπονητής για μεγάλα πράγματα, και το 3-0 ήρθε πολύ χαλαρά, σχεδόν από τα αποδυτήρια.

    Δεν έχω δει καθόλου την Real Madrid φέτος, αλλά ο Benitez είναι φανερό ότι τους έχει φέρει ανακατωσούρες. Αμφιβάλλω αν θα τελειώσει την χρονιά, ειδικά αν βάλει τις φωνές ο Cristiano Ronaldo, πόσο μάλλον να μείνει και του χρόνου.

    Η Chelsea και ο Mourinho περνάνε αγωνιστική κρίση, όπως πέρυσι η Borussia Dortmund. Το καλοκαίρι μεταγραφές της προκοπής δεν έγιναν, και το περυσινό roster είναι καταπονημένο. Πιστεύω σε βάθος χρόνου θα αντιστραφεί το κλίμα. Άσε που δύσκολο να δώσει €50 εκατομμύρια ο Abramovic στον Mourinho για να τον αποζημιώσει.

    Η είδηση του ΠΣΚ ήταν η απόλυση του Rodgers από την Liverpool. Πραγματικά χαίρομαι που τον έδιωξαν, ο άνθρωπος αυτός κατασπατάλησε (ή δεν είχε την πυγμή να επιβληθεί στην Επιτροπή Μεταγραφών της ομάδας) 10άδες εκατομμύρια λίρες σε μεταγραφές τύπου Carrol και Balotelli. Το ποιός θα έρθει θα φανεί σύντομα, αν και λέγεται ότι θα είναι ο Klopp.

    Η Bayern έριξε 5άρα στην Dortmund, και ακόμα δεν έχει ανεβάσει στροφές στο μέγιστο που μπορεί. Για να δούμε αν θα κατακτήσει και το Champions League.

    Τα σέβη μου στον τιτάνα Zlatan. Πέρα από παικταράς, έγινε ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της PSG ξεπερνώντας ακόμα και τον Pauleta. Λογικό, αφού τα 20+ γκολ κάθε χρόνο τα έχει στο τσεπάκι.

    Τέλος, στο ΠΑΟΚ-ΟΣΦΠ φάνηκε ότι ο ΠΑΟΚ έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να φτάσει τον Ολυμπιακό, αλλά τουλάχιστον έχει μπει σε μια πορεία που σε βάθος χρόνου θα τον φέρει σε σημείο να χτυπάει την κορυφή. Έχει κάποιους παίκτες να στηριχθεί, ειδικά μπροστά (Mak, Rodriguez, Berbatov, Αθανασιάδης, με τον Πέλκα δεν πολυψήνομαι), αλλά πίσω έχει μεγάλο πρόβλημα, ακόμα κι αν παίζει σφιχτά με 3 αμυντικούς, 2 αμυντικά χαφ και 2 μπακ χαφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου, Χάρη!

    Δεν θα διαφωνήσω ότι η Άρσεναλ αρκετές φορές παρουσιάζεται τακτικά αφελής. Ναι, ισχύει. Αλλά στο ματς με την Μάντσεστερ ήταν απολαυστική. Σίγουρα η Μάντσεστερ είχε στηθεί λάθος, αλλά η Άρσεναλ ήταν πραγματικά καταιγιστική. Λες και έπαιζε με τον Άρη αντίπαλο.

    Η Ρεάλ από την άλλη πλευρά ήταν μάλλον κακή. Κι ο Μπενίτεθ δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς τι θέλει να κάνει και γιατί τον προσέλαβαν στην Μαδρίτη. Ακόμα και τίτλους να πάρει, θα έχει την κατάληξη του Ντελ Μπόσκε και του Καπέλο. Άσε που το παραξηλώνει με την αμυντικογενή τακτική. Η γκρίνια θα έρθει σίγουρα.

    Ο Ρότζερς, τον οποίο κάποτε λάτρευαν οι φίλοι της Λίβερπουλ, έκανε τόσο τραγικές επιλογές στις μεταγραφές που δεν θα τις έκανα ούτε εγώ. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτή η so called ''επιτροπή μεταγραφών'', αλλά ακόμα και να υπήρχε με τι κριτήρια ήρθε αυτός ο κλόουν ο Μπαλοτέλι; Τέλος πάντων. Οι φήμες λένε ότι ο Κλοπ βρίσκεται προ των πυλών. Είμαι περίεργος να δω τι θα καταφέρει. Θα γράψω κάποιο άρθρο σχετικά.

    Ο Μουρίνιο έχει χάσει την μπάλα. Αλαζόνας, εγωιστής, κολλημένος σε ίδια πρόσωπα και τακτικές. Επίσης, φαίνεται ότι, όπως και στη Μαδρίτη, αρχίζει να χάνει τα αποδυτήρια. Ο Ντιέγκο Κόστα που επί Σιμεόνε ήταν αρνάκι γκρινιάζει, ο Αζάρ φαίνεται άκεφος και χωρίς κίνητρο, ακόμα και οι αντικαταστάτες δείχνουν χωρίς όρεξη. Αυτά παθαίνει ένας προπονητής όταν ασχολείται με το να την λέει σε δημοσιογράφους, αντίπαλους προπονητές και στην γιατρό της ομάδας του.

    Ο Ζλάταν είναι παιχταράς. Και ατακαδόρος. Στο Παρίσι, όπου τον σέβονται και τον εκτιμούν, έχει βρει την υγεία του. Φαίνεται ότι περνάει καλά και το απολαμβάνει. Παουλέτα; Ο τελευταίος γνήσιος Πορτογάλος striker. Μεγάλος σκόρερ.

    Το ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός δεν το είδα. Ένας ΠΑΟΚτσής μου είπε ότι ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός κι ένας φίλος του Ολυμπιακού ότι κέρδισε στο ρελαντί και με κόντρα διαιτησία. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ολυμπιακός είναι πολλά μίλια μπροστά από τους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...