Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Καριέρα φτιάχνεις μία φορά


Είχα σκοπό να γράψω για τον Κλοπ και την Λίβερπουλ. Μετά, όμως, παρακολούθησα το ματς στο Μπέλφαστ -μπράβο στην Βόρεια Ιρλανδία για την πρόκριση (φώτο)- και σκέφτηκα όλα αυτά που έχω αναφέρει κατά καιρούς. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είχα γράψει ότι αν το πρόβλημα ήταν ο Ρανιέρι, τότε με την φυγή του Ιταλού όλα θα έστρωναν και η ομάδα θα άνοιγε τα φτερά της. Το πρόβλημα, φυσικά, δεν ήταν ο νυν τεχνικός της Λέστερ, αλλά η αρρωστημένη κατάσταση που διέπει το κλίμα της Εθνικής και το υλικό της ομάδας. Κι αν κάποιος θέλει να διαβάσει κάπως πιο αναλυτικά τις αιτίες που η Εθνική ακολουθεί φθίνουσα πορεία, μπορεί να ανατρέξει σε παλαιότερες αναρτήσεις. Και μπορεί οι διεθνείς στο γήπεδο να χαρακτηρίζονται από έλλειψη αγωνιστικής ετοιμότητας, τακτικής παιδείας και τεχνικής επάρκειας, αλλά μπροστά στις κάμερες, όταν προβαίνουν σε δηλώσεις, φαίνεται να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση/φόρμα. Ναι, ο Έλληνας ποδοσφαιριστής χρειάζεται καθοδήγηση και έμπνευση από έναν έμπειρο προπονητή, αλλά αλίμονο αν απαιτείται ένας μπαμπούλας πάνω από τα κεφάλια των ποδοσφαιριστών για να καταστεί αντιληπτό ότι ωραίες είναι οι φράντζες, τα τατουάζ, το μούσι, η μόστρα και οι γκόμενες, αλλά καριέρα φτιάχνεις μία φορά. Και αυτά τα παιδάκια έχουν γίνει βεντέτες, χωρίς να έχουν προϋπάρξει ποδοσφαιριστές.

Υ.Γ.1 Εντυπωσιακά πράγματα γίνονται στον ποδοσφαιρικό Άρη! Η ομάδα έχει άριστο υλικό για Γ' Εθνική, έκλεισε χορηγό για τρία χρόνια στη φανέλα, ενώ αναμένεται να δοθούν τα τηλεοπτικά δικαιώματα σε ένα εκ των δύο συνδρομητικών καναλιών. Μου φαίνεται ότι η ομάδα άργησε, αλλά μπήκε στο νόημα. 

Υ.Γ.2 Αγνή απόλαυση!

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Η ισοπέδωση και οι Θεοί του ποδοσφαίρου

Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Την μία μέρα βλέπεις μια νωχελική και άνευρη Άρσεναλ να χάνει από τον Ολυμπιακό, έχοντας μονάχα εκλάμψεις στο παιχνίδι της, και την άλλη παρακολουθείς την ομάδα του Βενγκέρ να ισοπεδώνει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι, δεν υπερβάλλω. Στο πρώτο ημίχρονο η Άρσεναλ παρέδωσε δωρεάν μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου. Το παράξενο, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά η αδράνεια του πάγκου της Μάντσεστερ. Ο Ολλανδός έβλεπε την καταιγίδα και δεν έπραξε το παραμικρό! Οι αποστάσεις σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν τεράστιες και οι επιστροφές πολύ αργές. Στις μονομαχίες οι παίχτες των γηπεδούχων έβγαιναν πάντα νικητές. Η αμυντική γραμμή ήταν ψηλά, ο άγουρος Μαρσιάλ έδειχνε απομονωμένος, ο Ρούνεϊ απλά περιφερόταν πίσω από τον Γάλλο επιθετικό κι ο Ντεπάϊ κλεινόταν από δύο αντιπάλους, κι όμως, παρόλα αυτά, δεν προέβη σε καμιά διορθωτική κίνηση, έστω σε μια εσωτερική αλλαγή ή μια φωνή από τον πάγκο. Ο Ολλανδός είναι της άποψης ότι στον επίσημο αγώνα όλα πρέπει να τα σχεδιάζεις από την προπόνηση κι ότι οι παίχτες πρέπει να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σενάριο. Δεν διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις, όπως το παιχνίδι με την Άρσεναλ, στις οποίες οι αλλαγές σε τακτική και πρόσωπα κρίνονται επιβεβλημένες από νωρίς. Μόλις ο Ολλανδός αποφάσισε να αλλάξει τα πιόνια στην σκακιέρα ήταν πολύ αργά.


Η Άρσεναλ, από την άλλη πλευρά, ήταν απολαυστική. Απεγκλώβιζε έξοχα την μπάλα από το τερέν της, έπαιζε «με την μία», ήταν φονική στο ανοιχτό γήπεδο, κέρδιζε, με πρωτεργάτη τον Κοκλέν, κάθε μονομαχία στην μεσαία γραμμή και δημιούργησε πολλά ρήγματα στην αριστερή πλευρά της Μάντσεστερ. Οι Σάντσες (φώτο) και Καθόρλα εκμεταλλευόντουσαν με υπέροχο τρόπο το γεγονός ότι η αντίπαλη αμυντική τετράδα δεν είχε συνοχή και ταχύτητα, ενώ άξιο αναφοράς είναι ότι ακόμη κι ο Γουόλκοτ μάρκαρε σαν δαιμονισμένος! Στο δεύτερο ημίχρονο, πάλι, οι γηπεδούχοι έδωσαν λίγο χώρο στον αντίπαλο, αλλά, πλην ορισμένων φάσεων, η Μάντσεστερ δεν φάνηκε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού ικανή να ανατρέψει τα δεδομένα. Η Άρσεναλ, λοιπόν, μια ομάδα που δεν έχει μυστικά και δεν έχει τίποτα να κρύψει, μια ομάδα που είναι απρόβλεπτα προβλέψιμη, έδωσε ρεσιτάλ επιθετικότητας και (απ)έδειξε πόσο όμορφο άθλημα είναι το ποδόσφαιρο.

Δεν μπορώ να πω, βέβαια, το ίδιο για την Ρεάλ Μαδρίτης. Το mentality της Ρεάλ στηρίζεται στην επιθετικότητα. Το κοινό της είναι απαιτητικό και δεν του αρκεί να κατακτά απλά τίτλους, αλλά θέλει αυτοί οι τίτλοι να έρχονται με εμφατικό σκορ, με πολλά γκολ, με επίδειξη δύναμης. Με βάση αυτή τη λογική, η πρόσληψη του Μπενίτεθ από τον αντιφατικό Πέρεθ είναι παράλογη. Και μπορεί οι Θεοί του ποδοσφαίρου να συγχωρούν τακτικές σαν αυτή που είδαμε στο Βιθέντε Καλντερόν, καθώς η έδρα της μισητής Ατλέτικο θεωρείται αδιαπραγμάτευτα σκληρή, αλλά αλίμονο αν η Ρεάλ απολέσει το σήμα κατατεθέν της: την επιθετικότητα. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, ευτύχησαν να προηγηθούν με όμορφη κεφαλιά του Μπενζεμά, πράγμα που έφερε την Ατλέτικο σε δύσκολη θέση, καθώς ο Σιμεόνε έχει δημιουργήσει ένα δυσκατάβλητο σύνολο που σκοράρει πρώτο και, κατόπιν, προστατεύει το σκορ. Το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι έπρεπε να κυνηγούν το σκορ από τόσο νωρίς, έφερε τα πάνω-κάτω στο αγωνιστικό πλάνο της Ατλέτικο. Η πίεση στη μεσαία γραμμή εντάθηκε περισσότερο, ο Κριστιάνο έφαγε δυο κλωτσιές και εξαφανίστηκε από το γήπεδο, ο Γκριεζμάν κι ο Κορέα προσπαθούσαν να ακροβολιστούν και να συγκλίνουν προς τον άξονα, ο Τόρες απασχολούσε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ο Χουανφράν άρχισε να παίρνει πολλά μέτρα στον ασβέστη και να προξενεί δισεπίλυτα προβλήματα στον Μαρτσέλο ενώ το πλάτος άνοιξε και το παιχνίδι να μεταφέρθηκε οριστικά στην περιοχή του Νάβας. 

Οφείλω να ομολογήσω ότι όλες αυτές οι τακτικές ενέσεις είχαν αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα τις επιπόλαιες γκάφες του Ράμος και τα τραγικά διωξίματα του Νάβας, αλλά το αμυντικογενές στήσιμο του Μπενίτεθ δεν βοήθησε. Ο Ισπανός προπονητής είχε τοποθετήσει πίσω από τους Μόντριτς και Κρος έναν σύρτη, τον Καζεμίρο, έδωσε εντολή στον Ίσκο να μετατραπεί σε εσωτερικό αμυντικό χαφ, ενώ ήταν φανερό ότι έβαλε φρένο σε όποια διάθεση υπήρχε για αντεπίθεση και τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, πράγμα που έφερε ως αποτέλεσμα το να παλεύει ο Μπενζεμά με συμπλιγάδες και το να κάθεται ο Κριστιάνο σε μια γωνία σαν παιδάκι που δεν τον έπαιζαν οι φίλοι του. Αλλά ακόμα κι αν οι παίχτες της Ρεάλ έδειχναν διάθεση για αντεπίθεση, οι Γκάμπι και Τιάγκο έκαναν ένα γρήγορο φάουλ και έκοβαν το ρυθμό. Το αποκορύφωμα για την Ρεάλ ήρθε με την αντικατάσταση του Μπενζεμά από τον Κόβατσιτς: στην πρώτη φάση που ακουμπάει μπάλα ο Κόβατσιτς, έρχεται ο Γκοντίν με δύναμη και, βάζοντας σωστά το κορμί του, τον πετάει κάτω. Η άμυνα της Ατλέτικο, λοιπόν, απελευθερώθηκε πλήρως από το αντίπαλο σέντερ φορ, και, με τους Μαρτίνες και Βιέτο να βγάζουν ενέργεια, κυνήγησε την ανατροπή. Αυτή, εν τέλει, δεν ήρθε, αλλά αλίμονο στην Ρεάλ αν πραγματοποιήσει πάλι παρόμοια εμφάνιση.

Υ.Γ.1 Αυτός ο Μουρίνιο είναι μέγιστο τρολ. Τους γλεντάει όλους.

Υ.Γ.2 Μεγάλα ντέρμπι είχαμε στο Λίβερπουλ, Μόναχο και Παρίσι. Ο Ρότζερς έπαιζε μονάχα για νίκη, η Μπάγερν δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης στην Ντόρτμουντ, ενώ η Παρί, με μπροστάρη τον Ζλάταν, πήρε μεγάλη νίκη με αντίπαλο την μισητή Μαρσέιγ. 

Υ.Γ.3 Μία από τις πιο δυνατές φωνές του metal, ο Eric Adams, βρίσκεται σε μεγάλα κέφια!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...