Ας ξεκινήσουμε τη σημερινή ανάρτηση από την Μαδρίτη. Η Ατλέτικο, λοιπόν, τέθηκε αντιμέτωπη με την Χετάφε. Το ξεκίνημα του αγώνα βρήκε τους γηπεδούχους να προηγούνται από νωρίς στο σκορ, πράγμα που τους επέτρεψε να διαχειριστούν το ματς ακριβώς όπως ήθελαν. Η Ατλέτικο αποτελεί μία ομάδα που μπορεί να επιτίθεται με τους Χουαφράν και Σικέιρα να βρίσκονται στον ασβέστη της σέντρας και, μόλις χαθεί η κατοχή, η άμυνα να λαμβάνει μέρος στο τερέν της, πιέζοντας λυσσαλέα, καλύπτοντας διαγώνια και τρέχοντας συνεχώς. Οι επιστροφές της ομάδας είναι ταχύτατες, υψηλού επιπέδου, ενώ ο Σιμεόνε δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει ποδόσφαιρο αναμονής ακόμα και εντός έδρας, ακόμα και με αντίπαλο την Χετάφε. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Αλίμονο! Με αιχμή του δόρατος τον Γκριεζμάν χτυπάει σαν κόμπρα στις αντεπιθέσεις. Ο Γάλλος, βλέπετε, ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις μού θυμίζει τον Αζάρ, είναι ικανότατος στο ένας εναντίον ενός, του αρέσει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και είναι καλός finisher, στοιχεία που καθιστούν την ομάδα του Σιμεόνε απρόβλεπτα προβλέψιμη, έστω κι αν έφυγαν οι Μάντζουκιτς, Τουράν και Μιράντα.
Απρόβλεπτα προβλέψιμη, όμως, είναι και η Ντόρτμουντ. Ο Κλοπ μπορεί να αποτελεί παρελθόν, αλλά ο αντικαταστάτης του φαίνεται ότι μοιράζεται τις ίδιες ποδοσφαιρικές ιδέες. Η Ντόρτμουντ απέναντι στην Χόφενχαϊμ ήταν καθολικά ανώτερη, είχε ευκαιρίες, είχε την πρωτοβουλία, αλλά είχε και κενά στην άμυνα. Οι επιστροφές δεν είναι τόσο γρήγορες, τα ακραία μπακ φαίνονται ντεφορμέ, ενώ στον άξονα, παρά την παρουσία των Χούμελς και Κάστρο, η ομάδα παρουσιάζεται κάπως ασύνδετη. Πιθανολογώ ότι αυτό οφείλεται στην αδυναμία τής Ντόρτμουντ -ή, μήπως, οδηγία του προπονητή;- να μειώσει το πλάτος της σε φάση άμυνας, καθώς οι Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ βρίσκονται συνεχώς ακροβολισμένοι, ενώ ο Χόφμαν δεν φαίνεται να μπορεί να μετατραπεί σε δεξί εσωτερικό χαφ όπως έκανε ο Καμπλ επί Κλοπ. Ίσως ο νεαρός Γερμανός (κλισέ), θα έπρεπε να παίξει ως κεντρικό χαφ και τη θέση στην εντεκάδα να πάρει ο Γιανουζάι. Με αυτόν τον τρόπο ο φοβερός και τρομερός Γκουντογκάν θα μπορέσει να πάρει μέτρα στον άξονα και να μην σπαταλάει δυνάμεις καλύπτοντας διαγώνια. Η Ντόρτμουντ, μολαταύτα, δεν κρύβεται και δεν έχει μυστικά. Βασίζεται στο επιθετικό transition game, στην τάση του Χούμελς να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω και να παίζει με την μπάλα κάτω, στο αδιάκοπο τρέξιμο των χαφ, στο μεγάλο πλάτος και στην εκρηκτικότητα του Ομπαμεγιάνγκ. Όλοι τα γνωρίζουν αυτά, αλλά λίγοι καταφέρνουν να βρουν αντίδοτο.
Υ.Γ.1 Ο τραυματισμός του Μέσι έχει πυροδοτήσει έναν κυκεώνα συζητήσεων σχετικά με τον αν θα μπορέσει ο Νεϋμάρ να σηκώσει το βάρος και πως θα καταφέρει η Μπάρτσα να βάζει περισσότερα γκολ από αυτά που τρώει. Η άποψή μου είναι ότι βιαζόμαστε. Και πέρυσι η ομάδα είχε ξεκινήσει σε χαμηλή ταχύτητα, αλλά από τον Νοέμβρη και μετά πατούσε συνεχώς γκάζι μέχρι να κατακτήσει τα πάντα. Ας μην προτρέχουμε, λοιπόν.
Υ.Γ.2 Όχι, δεν συνιστά σύμπτωση: μόλις ο Γκουαρντιόλα έβγαλε από την κορυφή της επίθεσης τον Μίλερ και έβαλε τον Λεβαντόφσκι, έναν κανονικό επιθετικό, ο τελευταίος «πυροβόλησε» πέντε φορές σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Υ.Γ.3 Καλό θα είναι τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού να μην ξεχάσουν ότι το το γήπεδο της Άρσεναλ είναι ολίγον κατηφορικό. Την Τρίτη, να θυμούνται, δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον Λίλα με τους αετούς και τον Στρούνα.
Υ.Γ.4 Τελειότητα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;