Νταούλια και πεντοζάλι

Ο Τσίπρας, είναι αλήθεια, αυτός ο ευκλεής πολιτικός, κατάφερε πολλά. Δίχασε, για παράδειγμα, τους Έλληνες, κατέλυσε την κοινή λογική και, έπειτα από ψέμματα και αντιφάσεις, έπεισε τους Ευρωπαίους ότι η Ελλάδα έχει καταστεί συνώνυμο της κουτοπονηριάς, της αναξιοπιστίας και της ψευτομαγκιάς. Μην απορείτε με αυτό που γράφω: μιλάω πολύ σοβαρά. Απαιτείται σπουδαίος κόπος για να γκρεμίσεις σε, μόλις, πέντε μήνες μια προσπάθεια έξι ετών. Έστω κι αν η προσπάθεια αυτή περιείχε λάθη, ατέλειες και αστοχίες.

Νομίζω ότι η μόνη υπόσχεση που κράτησε ο Τσίπρας, ο οποίος αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα ηγέτη που εκτροχιάστηκε πριν ακόμα καταλάβει την εξουσία, είναι ότι το δεύτερο Μνημόνιο δεν υφίσταται πια: το «έσκισε», όπως είχε πει, και το έκανε χίλια κομμάτια. Και δεν υφίσταται διότι ήρθε το number three. Πώς ήταν τα Rocky (φώτο) και τα Rambo; Κάπως έτσι, λοιπόν. Το Μνημόνιο ΙΙΙ, όμως, δεν είναι ένα απλό Μνημόνιο. Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Το εν λόγω Μνημόνιο είναι το πρώτο της Αριστεράς. Φέρει την σφραγίδα του ανθρώπου που έχει οδηγήσει τη χώρα σε αριστερούς ατραπούς. Δεν πέρασε, δηλαδή, το Μνημόνιο που θέλανε οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Δεν πέρασε το Μνημόνιο που ήθελε το «ΝΑΙ» του λαού. Δεν πέρασε το Μνημόνιο που θέλανε οι κακοί Ευρωπαίοι. Πέρασε το Μνημόνιο που θέλει ο Τσίπρας. Πέρασε το Μνημόνιο της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας. Η Αριστερά, εξάλλου, αλλά κι ο ελληνικός λαός, δεν εκβιάζεται. Στο πάτωμα βρισκόταν η Μέρκελ και παρακαλούσε τον Τσίπρα να δεχτεί το δάνειο και τα μέτρα. Τα γόνατά της μάτωσαν.

Δεν παίζει ρόλο που ο Τσίπρας μετονόμασε το Μνημόνιο σε «Εθνική Προσπάθεια» και «επαναδιαπραγματεύση με τους δικούς μας όρους», ούτε ότι η Τρόικα μετατράπηκε σε «Θεσμοί». Όσο, βλέπετε, και να παίζουμε με τις λέξεις για εντυπωσιοθηρικούς λόγους, η ουσία παραμένει. Δεν έχει σημασία που κάποτε ο Τσίπρας δήλωνε με στόμφο, κατά την επίσκεψη του Darth Vader στην Ελλάδα, «go back madame Merkel» και στην τελευταία διαπραγμάτευση ο Τσακαλώτος και το επιτελείο του πρόσθεταν μόνοι τους μέτρα στο Μνημόνιο III. Λες και είμαστε πρεζάκια που θέλουν τη δόση τους. Σαν την πουτάνα που δεν μπορεί να κρυφτεί από τον νταβατζή της. Δεν έχει καν σημασία που το ηρωικό «ΟΧΙ», εφάμιλλο των ημερών του 1940, που βροντοφώναξε το 61% του ελληνικού λαού και ανάγκασε τον κόσμο να βγει στο Σύνταγμα για να χορέψει και να πανηγυρίσει, βαφτίστηκε εν μία νυκτί «ΝΑΙ». Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα, λοιπόν, τα περισσότερα από τα μέτρα των δανειστών που απέρριψε το 61% του πληθυσμού στο ανυπόστατο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, και με την ελληνική Κυβέρνηση να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του «ΟΧΙ», βρίσκονται και πάλι εδώ. Ούτε παίζει ρόλο που τα μέτρα και το ύψος του δανείου, ως απόρροια της μεγάλης μάχης κατά τις διαπραγματεύσεις, εκτινάχθηκαν. Σκεφτείτε να μην ήταν μεγάλη, δηλαδή. Η κομματική παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πάντως, δηλώνει παρούσα, ενιαία και αδιαίρετη. Φάνηκε, εξάλλου, και στην ψηφοφορία της Βουλής.

Αντί επιλόγου, αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι στην Κυβέρνηση, αφού χρονοτρίβησαν επιδεικτικά, συνειδητοποίησαν την ύστατη, έστω, ώρα, όντας σε κατάσταση πανικού, ότι μια κακή συμφωνία είναι προτιμότερη από μία μη συμφωνία. Το κακό, ωστόσο, έχει γίνει: οι Ευρωπαίοι ουδόλως μας εμπιστεύονται και λογικά θα κάνουμε πολλά χρόνια για να βαράμε νταούλια και να χορεύουν οι αγορές πεντοζάλι (sic!). Τέλος, επιμένω ότι όλοι αυτοί που ψήφισαν «ΟΧΙ» θα γίνουν οι χειρότεροι εχθροί του Τσίπρα και αναρωτιέμαι τι θα έκανε η Ελλάδα αν βρισκόταν στη θέση της Γερμανίας και η Γερμανία στη θέση της Ελλάδας. Και μόνο στη σκέψη τρομάζω.