Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Νταούλια και πεντοζάλι

Ο Τσίπρας, είναι αλήθεια, αυτός ο ευκλεής πολιτικός, κατάφερε πολλά. Δίχασε, για παράδειγμα, τους Έλληνες, κατέλυσε την κοινή λογική και, έπειτα από ψέμματα και αντιφάσεις, έπεισε τους Ευρωπαίους ότι η Ελλάδα έχει καταστεί συνώνυμο της κουτοπονηριάς, της αναξιοπιστίας και της ψευτομαγκιάς. Μην απορείτε με αυτό που γράφω: μιλάω πολύ σοβαρά. Απαιτείται σπουδαίος κόπος για να γκρεμίσεις σε, μόλις, πέντε μήνες μια προσπάθεια έξι ετών. Έστω κι αν η προσπάθεια αυτή περιείχε λάθη, ατέλειες και αστοχίες.


Νομίζω ότι η μόνη υπόσχεση που κράτησε ο Τσίπρας, ο οποίος αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα ηγέτη που εκτροχιάστηκε πριν ακόμα καταλάβει την εξουσία, είναι ότι το δεύτερο Μνημόνιο δεν υφίσταται πια: το «έσκισε», όπως είχε πει, και το έκανε χίλια κομμάτια. Και δεν υφίσταται διότι ήρθε το number three. Πώς ήταν τα Rocky (φώτο) και τα Rambo; Κάπως έτσι, λοιπόν. Το Μνημόνιο ΙΙΙ, όμως, δεν είναι ένα απλό Μνημόνιο. Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Το εν λόγω Μνημόνιο είναι το πρώτο της Αριστεράς. Φέρει την σφραγίδα του ανθρώπου που έχει οδηγήσει τη χώρα σε αριστερούς ατραπούς. Δεν πέρασε, δηλαδή, το Μνημόνιο που θέλανε οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Δεν πέρασε το Μνημόνιο που ήθελε το «ΝΑΙ» του λαού. Δεν πέρασε το Μνημόνιο που θέλανε οι κακοί Ευρωπαίοι. Πέρασε το Μνημόνιο που θέλει ο Τσίπρας. Πέρασε το Μνημόνιο της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας. Η Αριστερά, εξάλλου, αλλά κι ο ελληνικός λαός, δεν εκβιάζεται. Στο πάτωμα βρισκόταν η Μέρκελ και παρακαλούσε τον Τσίπρα να δεχτεί το δάνειο και τα μέτρα. Τα γόνατά της μάτωσαν.

Δεν παίζει ρόλο που ο Τσίπρας μετονόμασε το Μνημόνιο σε «Εθνική Προσπάθεια» και «επαναδιαπραγματεύση με τους δικούς μας όρους», ούτε ότι η Τρόικα μετατράπηκε σε «Θεσμοί». Όσο, βλέπετε, και να παίζουμε με τις λέξεις για εντυπωσιοθηρικούς λόγους, η ουσία παραμένει. Δεν έχει σημασία που κάποτε ο Τσίπρας δήλωνε με στόμφο, κατά την επίσκεψη του Darth Vader στην Ελλάδα, «go back madame Merkel» και στην τελευταία διαπραγμάτευση ο Τσακαλώτος και το επιτελείο του πρόσθεταν μόνοι τους μέτρα στο Μνημόνιο III. Λες και είμαστε πρεζάκια που θέλουν τη δόση τους. Σαν την πουτάνα που δεν μπορεί να κρυφτεί από τον νταβατζή της. Δεν έχει καν σημασία που το ηρωικό «ΟΧΙ», εφάμιλλο των ημερών του 1940, που βροντοφώναξε το 61% του ελληνικού λαού και ανάγκασε τον κόσμο να βγει στο Σύνταγμα για να χορέψει και να πανηγυρίσει, βαφτίστηκε εν μία νυκτί «ΝΑΙ». Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα, λοιπόν, τα περισσότερα από τα μέτρα των δανειστών που απέρριψε το 61% του πληθυσμού στο ανυπόστατο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, και με την ελληνική Κυβέρνηση να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του «ΟΧΙ», βρίσκονται και πάλι εδώ. Ούτε παίζει ρόλο που τα μέτρα και το ύψος του δανείου, ως απόρροια της μεγάλης μάχης κατά τις διαπραγματεύσεις, εκτινάχθηκαν. Σκεφτείτε να μην ήταν μεγάλη, δηλαδή. Η κομματική παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πάντως, δηλώνει παρούσα, ενιαία και αδιαίρετη. Φάνηκε, εξάλλου, και στην ψηφοφορία της Βουλής.

Αντί επιλόγου, αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι στην Κυβέρνηση, αφού χρονοτρίβησαν επιδεικτικά, συνειδητοποίησαν την ύστατη, έστω, ώρα, όντας σε κατάσταση πανικού, ότι μια κακή συμφωνία είναι προτιμότερη από μία μη συμφωνία. Το κακό, ωστόσο, έχει γίνει: οι Ευρωπαίοι ουδόλως μας εμπιστεύονται και λογικά θα κάνουμε πολλά χρόνια για να βαράμε νταούλια και να χορεύουν οι αγορές πεντοζάλι (sic!). Τέλος, επιμένω ότι όλοι αυτοί που ψήφισαν «ΟΧΙ» θα γίνουν οι χειρότεροι εχθροί του Τσίπρα και αναρωτιέμαι τι θα έκανε η Ελλάδα αν βρισκόταν στη θέση της Γερμανίας και η Γερμανία στη θέση της Ελλάδας. Και μόνο στη σκέψη τρομάζω.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Ξεφτίλα, ντροπή, κατάντια, αίσχος

Ο Τσίπρας, αυτός ο επικίνδυνα αντιφατικός άντρας που οδηγεί τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και σε ένα άνευ προηγουμένου πισωγύρισμα, ανακοίνωσε τις προάλλες ένα ανούσιο και ανυπόστατο δημοψήφισμα. Ελάχιστοι κατάλαβαν το νόημα που κρυβόταν πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία. Οι περισσότεροι Έλληνες αγνόησαν θεμελιώδη στοιχεία του υπαρκτού ρεαλισμού, δεν ενεργοποίησαν τη λογική τους διάθεση και ερμήνευσαν αυτό το ανυπόστατο, αυτό το ανούσιο δημοψήφισμα με αξιοπερίεργα και εγωκεντρικά κριτήρια. Όπως δήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ: «Οι Έλληνες ψηφοφόροι μίλησαν και θα ήθελα να κατανοήσω τι είπαν με την ψήφο τους. Πρέπει να κατανοήσουμε τι σήμαινε το δημοψήφισμα. Οι πολίτες ψήφισαν ''ΟΧΙ'' πάνω σε ένα κείμενο που δεν υφίσταται. Το κείμενο που είπαν ''ΟΧΙ'' είχε ήδη ξεπεραστεί. Δεν ήταν το κείμενο που ανταποκρινόταν στο κείμενο των διαπραγματεύσεων».


Το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος ώθησε κάποιους παρορμητικούς συμπολίτες να σπεύσουν στην Πλατεία Συντάγματος και να πανηγυρίσουν (!!!), λες και η ομάδα που υποστηρίζουν κατέκτησε κάποιον τίτλο. Το γιατί, πρέπει να ομολογήσω, πιθανολογώ ότι δεν το κατάλαβαν ούτε οι ίδιοι. Ναι, ο μέσος Έλληνας πίστεψε (σ)τον Τσίπρα· πίστεψε όσα άκουσε από αυτόν. Θεώρησε ότι θα φέρει μία καλή (;) συμφωνία. Όποιος, βέβαια, πείστηκε ότι με το ''ΟΧΙ'' η ελληνική κυβέρνηση απέκτησε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, ίσως θα πρέπει να αρχίσει να αναθεωρεί την άποψή του. Τι θα γινόταν, δηλαδή; Θα πήγαινε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες, επικαλούμενος τη λαϊκή ετυμηγορία, και οι Ευρωπαίοι θα φορούσαν τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσουν από την μανιώδη οργή της αλλοπρόσαλλης παρέας του Έλληνα Πρωθυπουργού; Σε ποιο βιβλίο της διπλωματίας το διάβασαν αυτό το πράγμα; Τύφλα να έχει ο Κίσινγκερ κι ο Ταλεϋράνδος (φώτο).

Τουναντίον, ήταν αναμενόμενο και λογικό ότι οι Ευρωπαίοι θα σκληρύνουν τη στάση τους. Και μακάρι να μας λυπηθούν -γιατί, όμως, να το κάνουν όταν βλέπουν ότι εμείς δεν λυπόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό;- και να μας απαλλάξουν από τις κατηγορίες λόγω κεκτημένης χαζομάρας. Μακάρι να μας λυπηθούν, διότι, εν τέλει, βλέπω ότι ούτε σοφότεροι γίναμε μήτε περισσότερο οξυδερκείς. Αρνούμαστε να αποχωριστούμε τις κομματικές παρωπίδες, νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε όλα, δηλώνουμε ασυμβίβαστοι με την αλήθεια και θεωρούμε ότι με άστοχους ηρωισμούς, ψεύτικους λεονταρισμούς και ανόητους τσαμπουκάδες πραγματοποιούμε ένα είδος επανάστασης. Για ποια επανάσταση μιλάμε, όμως; Οι επαναστάσεις πρωτίστως είναι νοητικές και απαιτούν υπεύθυνη σκέψη. Εμείς ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί το ύψος του βάθους που έχουμε περιέλθει. Και, επίσης, για να έχουμε καλό ερώτημα, επαναστατούμε απέναντι σε τι και σε ποιον; Στον Darth Vader; Μήπως πρέπει να πάμε να κάτσουμε μπροστά από έναν καθρέφτη και να φτύσουμε το είδωλο που θα αντικρίσουμε μπροστά μας;

Το δημοψήφισμα, λοιπόν, ως συνέχεια των άθλιων χειρισμών της ελληνικής κυβέρνησης, έδωσε τη χαριστική βολή στην αξιοπρέπειά μας και, ίσως, στην ελληνική οικονομία. Ο Τσίπρας, με ένα χαζό τέχνασμα, και απευθυνόμενος σε χαζούς, προσπάθησε να ισχυροποιήσει την εν Ελλάδι πολιτική του θέση, καθώς γνωρίζει ότι η κυβέρνησή του ταλανίζεται από έντονους κλυδωνισμούς. Οι εξωπραγματικές συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., άλλωστε, σαν ορδές του χάους, δεν του αφήνουν και πολλά περιθώρια ελιγμών. Θα πρέπει, ωστόσο, να ενημερώσω τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ότι με το δημοψήφισμα υπέγραψε την πολιτική του καταδίκη: το μέλλον του πλέον είναι προδιαγεγραμμένο. Όλοι αυτοί που εκφράζονται και εντυπωσιάζονται από την ιδέα της Αριστεράς, που γοητεύονται από τις υποσχέσεις του Τσίπρα και το πόσο όμορφα σουφρώνει το μέτωπο του, θα είναι οι πρώτοι που θα τον πάρουν στο κυνήγι μόλις διαπιστώσουν που οδεύει η κατάσταση. Κι όλοι αυτοί που δηλώνανε με στόμφο ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, θα ανακαλύψουν ότι είχαν να χάσουν πολλά περισσότερα από αυτά που νόμιζαν. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι, δεδομένου ότι ο ίδιος έχει ήδη ξεφτιλιστεί, να μην ξεφτιλίσει άλλο αυτόν τον πανέμορφο τόπο. Το είχα πει, εξάλλου, πριν δύο χρόνια: ο Τσίπρας θα πρέπει να προσέχει τι δηλώνει και τι εύχεται.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Έστω, λοιπόν, ότι...

...την προεκλογική περίοδο, εκεί προς τα τέλη Ιανουαρίου, τότε που ο Αλέξης ο Τσίπρας υποσχόταν με το στόμα και έταζε λαγούς με πετραχήλια, έβγαιναν τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δήλωναν ότι δεν θα δεχόντουσαν τις προτάσεις των Ευρωπαίων επί μήνες, ούτως ώστε να εξαντλήσουν τα χρονικά περιθώρια και να πιέσουν καταστάσεις. Έστω, λοιπόν, ότι δήλωναν πως, αφού απέρριψαν υποφερτές προτάσεις από τους Ευρωπαίους, θα έφερναν επίτηδες και συνειδητά την κατάσταση στο αμήν, ώστε οι Ευρωπαίοι να μην έχουν άλλη επιλογή από το να προτείνουν ευνοϊκότερα μέτρα. Έστω, λοιπόν, ότι τότε, την προεκλογική περίοδο, δήλωναν ότι είχαν σκοπό να προβούν σε δημοψήφισμα, με σκοπό να βάλουν μπουρλότο στις διαπραγματεύσεις και να εξαναγκάσουν τους Ευρωπαίους να προτείνουν πιο αρεστό πρόγραμμα, ασχέτως αν η Κυβέρνηση θα είχε απορρίψει τις αρχικές προτάσεις τους για ένα σχετικά ανεκτό πρόγραμμα.


Έστω, λοιπόν, ότι δήλωναν τότε πως το δημοψήφισμα θα ήταν ανυπόστατο και θα έφερνε ένα είδος διχασμού στους Έλληνες, θα είχαμε capital control, θα έκλειναν οι τράπεζες, θα σχηματιζόντουσαν ουρές έξω από τα ΑΤΜ για 60 ευρώ, οι συνταξιούχοι που δεν είχαν κάρτες ΑΤΜ θα έστηναν καραούλι έξω από τις τράπεζες για να πάρουν το «υπέρογκο» ποσό των 120 ευρώ, τα ράφια των supermarkets θα άδειαζαν από όσπρια και ζυμαρικά, η αγορά θα στέρευε, η ρευστότητα θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, τα κόμματα στη Βουλή θα ήταν εγκλωβισμένα στον μικρόκοσμό τους, η επιστροφή στην δραχμή θα αντιπροσώπευε ένα υπαρκτό σενάριο που θα λαμβανόταν σοβαρά υπόψη, αρκετοί Έλληνες θα έψαχναν αγγελίες για εργασία στο εξωτερικό, το κούρεμα καταθέσεων θα ήταν εξαιρετικά πιθανό, τα τουριστικά πρακτορεία του εξωτερικού θα ακύρωναν τις κρατήσεις των αλλοδαπών τουριστών και η χώρα θα έχανε σε πέντε, μόλις, μήνες την μερική αξιοπιστία που επανέκτησε έπειτα από έξι χρόνια.

Έστω, λοιπόν, ότι τότε δήλωναν όλα αυτά τα πράγματα. Πόσοι, άραγε, θα τους ψήφιζαν; Πόσοι θα επέλεγαν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να κυβερνήσει τη χώρα και να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους; Και πόσοι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων, θα πίστευαν ότι οι διαπραγματεύσεις θα είχαν αίσιο τέλος; Αυτά, όμως, δεν δηλώθηκαν ποτέ. Και για αυτό τα ποσοστά του κόμματος εκτινάχθηκαν. Εντούτοις, τι συμβαίνει τη σήμερον ημέραν; Όλα αυτά που δεν δήλωσαν τότε έλαβαν μέρος την τελευταία εβδομάδα. Γιατί τα ποσοστά του ΟΧΙ παραμένουν υψηλά;

Με μεγάλη λύπη μου δηλώνω ότι ο ελληνικός λαός, για μία ακόμα φορά, ψηφίζει με λάθος κριτήρια. Δεν καταφέρνει να ζυγίσει κάποια πράγματα και να απεμπλακεί από σκοπιμότητες. Δεν κατορθώνει να δραπετεύσει από εγωιστικούς ατομικισμούς. Για παράδειγμα, αρκετός κόσμος έσπευσε στις κάλπες να ψηφίσει ΟΧΙ, επειδή έχουν ενεργοποιηθεί μηχανισμοί υπέρ του ΝΑΙ. Μα, συγγνώμη, είναι αυτό σοβαρό επιχείρημα; Σε ποιο δικαστήριο της νόησης και της λογικής θα σταθεί ένα τέτοιου είδους επιχείρημα; Θα ψηφίσεις ΟΧΙ επειδή δεν γουστάρεις τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη που λένε ΝΑΙ; Θα ψηφίσεις ΟΧΙ επειδή αηδιάζεις με την προπαγάνδα στα ΜΜΕ; Κλείσε τη γαμημένη τηλεόραση, κλείσε και το φρικιαστικό Facebook, κάνε ένα meeting με τον εαυτό σου, και κάτσε να αναλογιστείς ποιες είναι οι ευθύνες σου και ποιες είναι οι προεκτάσεις των επιλογών σου. Αναλογίσου και εκτίμησε τι θα συμβεί σε κάθε περίπτωση, προσπάθησε να είσαι ρεαλιστής και, τέλος, εξέτασε τα χειρότερα σενάρια. Και -δυστυχώς!- οι πολίτες αυτού του ευλογημένου τόπου δεν έχουν διανοηθεί ότι οι προεκτάσεις του ΟΧΙ είναι κατά πολύ χειρότερες από αυτές που νομίζουν. Αν θέλουν, λοιπόν, κάποιοι συμπολίτες να ψηφίσουν ΟΧΙ, ας το κάνουν για τους σωστούς λόγους.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...