Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Περικυκλωμένος από παντού

Το Σάββατο βρέθηκα στο Ο.Α.Κ.Α. να παρακολουθήσω τον τελικό κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού και Ξάνθης. Όλα ήταν όπως τα περίμενα. Για να φτάσεις στη θύρα έπρεπε να κάνει ολόκληρους κύκλους, καθώς έπρεπε να περνάς από συγκεκριμένα μονοπάτια. Αλλά αυτά τα κάνουν σε ματς πρωταθλήματος, σε τελικό κυπέλλου θα κολλούσαν; Κάποια στιγμή, λοιπόν, φτάνουμε στη θύρα. Ένας τυπάκος μας έκοψε το εισιτήριο και μπήκαμε μέσα. Ούτε σωματικούς ελέγχους, ούτε ερωτήσεις του στυλ «τι έχεις στις τσέπες σου;», ούτε τίποτα. Μάλλον αυτά τα «μέτρα» επαφίενται στις νέες ρυθμίσεις (;) του Πανούση και του Κοντονή, και γενικότερα σε απόψεις που πηγάζουν από τις αριστερές ιδεολογίες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αφού δεν είδαμε κανά μπαζούκα, πάλι καλά. Να δω τότε τι θα λέγαμε. Τέλος πάντων. Ψάχνοντας να βρούμε που θα κάτσουμε, έπρεπε να προετοιμαστώ ψυχολογικά για αυτά που θα άκουγα. Αφού παρατηρούσα μια μεσήλικη κυρία με το μικρό γιο της να προσπαθούν να κάτσουν, προφανώς μάταια, στις θέσεις που αναγραφόντουσαν στο εισιτήριο τους, το σόου δεν άργησε να ξεκινήσει. 



Έχω πει και έχω γράψει πολλές φορές ότι στο γήπεδο είσαι περικυκλωμένος από την μαλακία. Για παράδειγμα, κάποιος άρχισε να συζητάει με τον διπλανό του για την Γιουβέντους. Ξαφνικά οι παίχτες της Γιουβέντους βαφτίστηκαν τσεκούρια κι ο Μαρκίζιο παρτενέρ του Κιελίνι στο κέντρο άμυνας. Έπειτα κοιτούσα με δέος ένα πιτσιρίκι, περίπου 12 ετών, να φωνάζει με μανία πως χοροπηδάει στο μουνί της μάνας του Αλαφούζου (sic!) κι από δίπλα ο πατέρας να καμαρώνει. Νταξ, αναγνωρίζω ότι αυτά συμβαίνουν σε όλα τα γήπεδα και δηλώνω ότι όταν πηγαίνω γήπεδο συνιστά συνειδητή πρωτοβουλία. Η παράνοια, ωστόσο, ξεκίνησε όταν ο διαιτητής άρχισε να παίζει 50-50 και, ενδεχομένως, να δίνει λίγα σποράκια στην Ξάνθη. Το τι άκουσα δεν περιγράφεται. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Όταν ο διαιτητής σου δίνει όλόκληρο το καρπούζι έχει πλάκα, αλλά όταν μοιράζει λίγα σποράκια στον αντίπαλο ουρλιάζεις και κάνεις λόγο για σφαγές. Πάντως, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αλαζόνας και υπερόπτης. Και δεν εννοώ μόνο στο χόρτο, αλλά και στην κερκίδα. Καθόμουν δίπλα στους φανατικούς και προσπαθούσα να καταλάβω αν ήμουν σε παιδική χαρά ή εκκλησία. Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, ότι η κατάσταση άλλαξε όταν τα ηνία της κερκίδας ανέλαβε ο Τσουκαλάς, δηλαδή ένας σπουδαίος εμψυχωτής και οργανωτής που απολαμβάνει κοινής αποδοχής από την μερίδα των φανατικών. Εξού και τα δεκάδες μπουκάλια που εκτοξευόντουσαν από την κερκίδα.

Όσο για το παιχνίδι δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Περίμενα ότι η Ξάνθη θα μπει δυνατά στο γήπεδο και, μάλιστα, είχα προβλέψει- ανεπιτυχώς όπως φάνηκε- ότι θα πετύχει και γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Σκεφτόμουν ότι διάφοροι παίχτες της ομάδας, όπως ο Κλέιτον, ο οποίος ψάχνει ένα τελευταίο καλό συμβόλαιο, αλλά και οι Μπέρτος, Γούτας και Βασιλακάκης, οι οποίοι θα ήθελαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα τους, έχουν πολλά να αποδείξουν. Και πράγματι στο πρώτο ημίχρονο οι Ακρίτες φάνηκαν να προβληματίζουν έντονα τον Ολυμπιακό. Σε κάποιο σημείο, περίπου στο 12ο λεπτό και έπειτα, οι παίχτες του Περέιρα δεν μπορούσαν, χωρίς υπερβολή, να περάσουν τη σέντρα, ενώ κάτι γιόμες προς το τερέν τη Ξάνθης κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Μολαταύτα, ένα τραγικό λάθος του Μπέρτου, και μάλιστα σε κρίσιμο χρονικό σημείο, άλλαξε τις ισορροπίες και, κυρίως, την ψυχολογία. Τι κρατάω από το παιχνίδι; Κάποια ωραία κοριτσάκια και μιλφάκια που πήρε το μάτι μου, και την ικανότητα του Τσόρι (φώτο). Τίποτα άλλο.

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι ο Εσιέν, αλλά χειρότερος από τα ήδη υπάρχοντα χαφ του Παναθηναϊκού, με εξαίρεση τον Ζέκα, αποκλείεται να είναι. Και θα δώσει λάμψη και σε αυτό το χαμηλής ταχύτητας πρωτάθλημα.

Υ.Γ.2 Δεν το χορταίνω!

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Το καρέ του τσου λου

Στις αρχές Απριλίου αναμετρήθηκε η Μπάγερν εκτός έδρας με την Ντόρτμουντ. Το εντυπωσιακό σε εκείνο το παιχνίδι προσδιορίζεται στην τακτική προσέγγιση του Γκουαρντιόλα. Ο Ισπανός προπονητής ήξερε πολύ καλά ότι η ομάδα του Κλοπ λειτουργεί αρκετά καλά όταν δεν έχει κατοχή μπάλας και το ισχυρό σημείο της ονομάζεται επιθετικό transition game -η Ντόρτμουντ συνιστά μια λαμπρή εξαίρεση ομάδας που έχει την πρωτοβουλία χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής. Τι έκανε, λοιπόν, ο Γκουαρντιόλα; Έδωσε χώρο στον αντίπαλο, τού χάρισε απλόχερα την κατοχή και τον άφησε να προσπαθεί να διασπάσει την άμυνα των Βαυαρών. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε και η αφέλεια του Κλοπ, ο οποίος, αντί να χτυπήσει στην κόντρα, προσπάθησε να ξεπεράσει τον εαυτόν του, παίζοντας παραδοσιακό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δηλαδή προσπαθώντας να εφαρμόσει ένα είδος ποδοσφαίρου για το οποίο δεν έχει εκπαιδεύσει τους παίχτες του. Το ρεζουμέ, όμως, είναι ένα: ο Γκουαρντιόλα, προς τέρψιν/έκπληξη μεγάλης μερίδας φιλάθλων, προσαρμόστηκε στον αντίπαλο. Κι από όσο θυμάμαι, ο Γκουαρντιόλα της Μπαρτσελόνα ποτέ δεν εφάρμοσε παρόμοιο αγωνιστικό πλάνο.


Ο Γκουαρντιόλα της Μπάγερν, ωστόσο, έκανε κάτι παρόμοιο και στον πρώτο ημιτελικό του τσου λου. Προς οικονομία της συζήτησης, να δεχτώ ότι απέναντι στην Ντόρτμουντ η απόφαση να προσαρμοστεί στον αντίπαλο είχε κάποια ψήγματα τακτικού ρεαλισμού. Όταν, όμως, έχεις να αντιμετωπίσεις την Μπάρτσα, μια ομάδα που γνωρίζεις πάρα πολύ καλά, δεν ξέρεις ότι το να προσαρμόζεσαι πάνω της είναι ό,τι χειρότερο; Έχω δηλώσει αμέτρητες φορές ότι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο είναι να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Πόσω μάλλον όταν λέγεσαι Μπάγερν Μονάχου. Μολαταύτα, αντί να μπει μέσα στο γήπεδο και να μασήσει σίδερα, προτίμησε να παίξει ένα μπερδεμένο ποδόσφαιρο. Ήθελε να κρατήσει την εστία ανέπαφη (κλισέ) αλλά η διάταξη της αμυντικής γραμμής βρισκόταν ψηλά. Έχανε με δύο γκολ, κι αντί να κρατήσει λίγο την μπάλα για να πάει στο Μόναχο και να γυρίσει το ματς, βγήκε μπροστά να κυνηγήσει το γκολ και, μοιραία, έφαγε και τρίτο, βάζοντας ταφόπλακα στις λιγοστές ελπίδες πρόκρισης. Ναι, ήταν λογικό και αναμενόμενο ότι στον επαναληπτικό η φοβισμένη Μπάγερν του πρώτου ημιτελικού θα μετατρεπόταν σε ένα αδηφάγο τέρας που θα πίεζε τον αντίπαλο, αλλά η Μπαρτσελόνα δεν είναι Πόρτο. Και δεν θα γίνει Πόρτο ούτε στον τελικό.

Στον έτερο ημιτελικό, φάνηκε για μια ακόμη φορά ότι η Ρεάλ έχει σοβαρότατο πρόβλημα με την άμυνα. Πώς είναι δυνατόν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς καθαρό κόφτη και να λες σε παίχτες με επιθετικά χαρακτηριστικά να τρέχουν για άλλους; Πώς είναι δυνατόν ο Αντσελότι να ανέχεται τις πριμαντόνες και τα τερτίπια τους; Πώς είναι δυνατόν ο Κασίγιας (φώτο) να μην ξέρει πως εκτελείται ένα πλάγιο άουτ; Πολλές φορές, όμως, τέτοιου είδους προβλήματα μασκαρεύονται από την επιθετική συγκομιδή. Στην Ρεάλ, εντούτοις, μια ομάδα που ανέκαθεν βασίζόταν στην επίθεση και στο γκολ, φαίνεται να το ξέχασαν αυτό. Το πρόβλημα ξεκινά με την απουσία του Μόντριντς, η οποία αποδεικνύεται σε χέουσα πληγή. Έχω καταντήσει κουραστικός, και συγχωρέστε με για αυτό, αλλά ο Κροάτης είναι το απόλυτο βαρόμετρο της ομάδας. Χωρίς αυτόν στην εντεκάδα η Ρεάλ παίζει ένα άναρχο ποδόσφαιρο, ένα ποδόσφαιρο αλάνας, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Νοιώθω ότι ελάχιστοι αντιλαμβάνονται την ποιότητά του. Δεν ξέρω γιατί αυτό συμβαίνει. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν κοστίζει 100 μύρια ή ότι δεν διαφημίζει αφρόλουτρα. Τέλος πάντων. Επίσης, η ομάδα δεν έχει παίχτες που να μπορούν να διασπάσουν κλειστές άμυνες. Μόνο ο Ντι Μαρία υπήρχε και τον πούλησαν. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είναι μπουκαδόρος, δεν είναι ντριμπλαδόρος, μόνο εφέ και ντεκόρ, κι ο Μπέιλ σε λίγα τετραγωνικά δεν μπορεί να αξιοποιήσει την έκρηξη και την ταχύτητά του. Κάπως έτσι αρχίζουν τα γεμιστά. Γιόμες και σέντρες, στο πουθενά, με τον Μπέιλ να μετατρέπεται σε κεντρικό επιθετικό και να πλαισιώνει τον Κριστιάνο που μέρα με την μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο παίχτης περιοχής. Τουλάχιστον ο Πέρεθ θα είναι ευχαριστημένος από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας.

Η Γιουβέντους, αντίθετα, δεν ήταν αγχωμένη, δεν ήταν μπερδεμένη, δεν ήταν ανυπόμονη. Εφάρμοσε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέχασε την επίθεση, με μυαλό και σχέδιο, παίζοντας στο maximum των δυνατοτήτων της. Ακόμα κι όταν έμεινε πίσω στο σκορ δεν φάνηκε να αποπροσανατολίζεται: ο Αλέγκρι είχε προετοιμάσει ψυχολογικά και τακτικά τους παίχτες του. Η ομάδα κράτησε τις θέσεις της και, παρά το γεγονός ότι το πλάτος δεν ήταν μικρό, επικράτησε στα χαφ και κατάφερε να ελέγξει τα άκρα και το κέντρο άμυνας. Ένα άλλο μυστικό της ιταλικής ομάδας, και πραγματικός πονοκέφαλος για τον αντίπαλο προπονητή, είναι η τάση των Βιδάλ και Μαρκίζιο να μετατρέπονται σε κρυφά φορ: δεν είναι τυχαίο ότι στην Μαδρίτη και οι δυο είχαν ευκαιρίες για να σκοράρουν. Το μόνο πρόβλημα που διαπίστωσα είναι ότι βρίσκεται μερικώς εγκλωβισμένη στο παιχνίδι του Πίρλο. Σπουδαίος ο Ιταλός, αλλά ψάχνει συνεχώς την δύσκολη πάσα και αρκετές φορές μπερδεύει τους συμπαίχτες του παρά τους αντιπάλους. Μπορεί, λοιπόν, να μην είδαμε μια Γιουβέντους που έτρεχε με την μπάλα στα πόδια, γούσταρε να έχει κατοχή, έπαιζε επιθετική άμυνα ή πλαγιοκοπούσε, αλλά ενάντια στην Ρεάλ έδειξε ότι έχει τον τρόπο της. Αρκεί αυτός ο τρόπος απέναντι στην Μπάρτσα;

Υ.Γ.1 Από τις (απειρο)ελάχιστες φορές που θα συμφωνήσω με τον Τσαλτίδη: «Μου αρέσει που πανηγυρίζετε για τα χρέη. Δηλαδή 13 χρόνια τώρα που δεν τα πληρώνατε ποια διαφορά υπήρξε; Ποιος σας πίεσε; Ποια επίπτωση είχε η ομάδα σας; Είχατε προβλήματα αδειοδότησης, ενώ χρωστούσατε καμιά 40-50 εκ ευρώ;». Μαντέψτε σε ποια ομάδα αναφέρεται.

Υ.Γ.2 Δεν μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Άρης δεν βγήκε πρώτος στην Γ' Εθνική. Είχα δηλώσει ότι αν αυτό συνέβαινε θα επρόκειτο για θαύμα ολκής. Στο εγγύς μέλλον θα το αναλύσουμε περαιτέρω.

Υ.Γ.3  Είχα χρόνια να το ακούσω και μου το θύμησε ένα φίλος την Κυριακή.

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Δεν αρκεί να είσαι στοργικός πατερούλης

Στην Βαρκελώνη αρκετοί θεώρησαν ότι ο Γκουαρντιόλα θα έβρισκε τρόπο να μπλοκάρει την πρώην του ομάδα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φάνηκε εφικτό. Δεν θα σταθώ στις απουσίες του Ριμπερί και του Ρόμπεν. Αλίμονο αν μία ομάδα του μεγέθους της Μπάγερν αρχίσει να χρησιμοποιεί τέτοιου είδους δικαιολογίες. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι ομάδες του Γκουαρντιόλα ξοδεύουν πολλή ενέργεια στις αρχές και στα μέσα της σεζόν, και μετά στο ντεπόζιτο δεν υπάρχει αρκετή βενζίνη για να κινηθεί το όχημα: αν έχουμε κατηφόρα, κάτι γίνεται, αλλά στις ανηφόρες, όπως στο παιχνίδι με την Μπάρτσα, τα πράγματα είναι δύσκολα. Τι είδαμε, λοιπόν, στην Βαρκελώνη. Μια φοβισμένη Μπάγερν να προσπαθεί να κρατήσει το μηδέν. Η κατοχή μπάλας δεν λειτουργούσε σαν όπλο για να διασπάσει την πανοπλία του αντιπάλου, αλλά σαν ένα είδος άμυνας. Το γεγονός ότι η γερμανική ομάδα δεν κατέγραψε σουτ (!) λέει πολλά για το mentality των φιλοξενούμενων. Οι γηπεδούχοι, αντίθετα, φάνηκαν πιο αποφασισμένοι. Δεν ασχολήθηκαν με τον Γκουαρντιόλα, αλλά μόνο με τη σκέψη ότι πρέπει να πετύχουν γκολ. Και, πράγματι, το κατάφεραν. Για να συμβεί αυτό επιστρατεύθηκε το υπέρτατο ταλέντο του Μέσι, αλλά ας μην χάνουμε την ουσία. Η ομάδα έχει γίνει πιο απρόβλεπτη. Παλιά, επί Γκουαρντιόλα, σπάνια θα τους έβλεπες να τρέχουν με την μπάλα στα πόδια. Πλέον, με τον Λουίς Ενρίκε στον πάγκο, αρέσκονται να τρέχουν (και) στο ανοιχτό γήπεδο. Επίσης, η παρουσία του Σουάρες, ενός παίχτη που βρίθει εκτελεστικής δεινότητας, ποδοσφαιρικού πείσματος και υψηλού work-rate, έχει αλλάξει τον τρόπο που αμύνεται η ομάδα: ακόμα κι αν ο αντίπαλος έχει την κατοχή, το πρέσινγκ ξεκινάει από πολύ ψηλά.


Η Ρεάλ Μαδρίτης, πάλι, έχει σοβαρότατο πρόβλημα στην άμυνα. Κι όταν λέω άμυνα, δεν εννοώ την αμυντική γραμμή. Ο όρος «άμυνα» λαμβάνει μέρος από όλη την ομάδα και συνοψίζεται στον τρόπο με τον οποίο μια ομάδα εφαρμόζει το αμυντικό της πλάνο. Για παράδειγμα, η Γιουβέντους παίζει άμυνα παλαιάς κοπής. Δίνει χώρο στον αντίπαλο, κάθεται υπομονετικά στο τερέν της και απλώς περιμένει το λάθος του αντιπάλου. Δεν κυνηγά, δηλαδή, το κλέψιμο της μπάλας για να βγει στην αντεπίθεση, ούτε πιέζει εξαντλητικά τον αντίπαλο. Απλά καταλαβαίνει ότι όταν μια ομάδα είναι σωστά στημένη και γνωρίζει πως να τοποθετηθεί στο χόρτο, τότε ο αντίπαλος δεν θα μπορεί να βρει διαδρόμους και, μοιραία, θα υποπέσει σε λάθος. Θα μπορούσα να πω ότι η Γιουβέντους παίζει ένα μείγμα ποδοσφαίρου αναμονής και πρωτοβουλίας. Το μυστικό της Ρεάλ, από την άλλη πλευρά, ονομάζεται επίθεση. Το επιθετικό transition game βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, αλλά το περίεργο είναι ότι αυτό συμβαίνει χωρίς να παίζει επιθετική άμυνα. Αυτό δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: αν εξαιρέσεις τον Ράμος και τον Πέπε, οι υπόλοιποι παίχτες είναι ιδιαίτερα soft. Συν το γεγονός ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται στο να ανακτήσουν την μπάλα. Αλλά μόλις την πάρουν στα πόδια τους, όπως ο Ρονάλντο κι ο Μπέιλ, φέρονται σαν παιδάκια που ήπιαν την πρώτης τους μπύρα. Και μπορεί απέναντι σε ανοιχτές άμυνες, οι επιθετικογενείς παίχτες της Ρεάλ να παραδίδουν μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου, αλλά τι συμβαίνει όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια ιταλική άμυνα που απλά δεν πρέπει να δεχτεί γκολ;

Εν κατακλείδι, τι θα συμβεί στους επαναληπτικούς; Δύσκολο να προβεί κάποιος σε οποιαδήποτε εκτίμηση. Παρόλα αυτά, η ποδοσφαιρική λογική υποβάλλει ότι η Μπάρτσα θα πετύχει γκολ, με αποτέλεσμα η Μπάγερν να θέλει πέντε για να πάρει την πρόκριση. Όσο για την Ρεάλ, ο Αντσελότι (φώτο) θα πρέπει να βρει αντίδοτο με την απουσία του Μόντριτς και να θυμηθεί ότι αυτός που κάθεται στον πάγκο μιας ομάδας δεν αρκεί να είναι απλά ένας στοργικός πατερούλης που να τα έχει καλά με τους παίχτες του, αλλά πρωτίστως προπονητής.

Υ.Γ.1 Ωραίος ο Κοντονής. Τις μονές μέρες δηλώνει ότι δεν φεύγουμε από FIFA και UEFA, και τις ζυγές ότι και να αποχωρήσουμε δεν τρέχει και τίποτα. Απλά θα βλέπουμε περισσότερο Μπαρτσελόνα...

Υ.Γ.2 Αγαπημένο κομμάτι.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...