Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Λάθη και τακτικός ρεαλισμός



Υ.Γ.1 Το παιχνίδι στο Τορίνο δεν μου άρεσε. Είχε, βέβαια, ένα σασπένς, αλλά αυτό προέκυπτε ως απόρροια των (ατομικών) λαθών, καθώς αρκετοί ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων βρέθηκαν σε μέτρια βραδιά. Από την Γιουβέντους ξεχώρισε ο Μοράτα, ο οποίος ήταν συγκινητικός. Από εκεί και πέρα, η μεσαία γραμμή της Γιουβέντους δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ο Πίρλο δείχνει μια επιμονή στο να επιλέγει τη δύσκολη πάσα. Ο Βιντάλ δεν έχει επανέλθει πλήρως μετά από τον τραυματισμό του. Ο Πογκμπά νομίζει ότι βρίσκεται σε διαγωνισμό επίδειξης ικανοτήτων. Για καλή τους τύχη, αντίστοιχα προβλήματα αντιμετώπιζε και η Ντόρτμουντ. Ο Μχιταριάν βρίσκεται εκτός κλίματος όλη τη σεζόν, οι Γκουντογκάν και Σαχίν δεν είναι κόφτες, ενώ τα ακραία μπακ κι ο τερματοφύλακας βρίσκονται σε κακή φόρμα. Και οι δυο ομάδες είχαν ανοίξει το πλάτος, ειδικά η Γιουβέντους λόγω συστήματος, αλλά παραδόξως δεν υπήρχαν χώροι. Τα αβίαστα λάθη αποτελούσαν τον κανόνα, ενώ εντύπωση μού έκανε ο Κλοπ, ο οποίος φανέρωσε έντονα ψήγματα τακτικής αφέλειας. Δεν θα τον κατηγορήσω για την επιλογή του Ιμόμπιλε, αλλά, όσο και να προσπάθησα, δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν τράβηξε ελαφρώς την ομάδα πίσω μόλις ισοφάρισε ο Ρόις. Αφού έβλεπε ότι δεν υπήρχε η απαιτούμενη εκρηκτικότητα. Το εκτός έδρας γκολ, πάντως, θεωρώ ότι θα αποδειχθεί αποφασιστικό.

Υ.Γ.2 Ποιος περίμενε ότι η Άρσεναλ θα δεχτεί τρία γκολ; Υπέθετα ότι, ελέω Ζαρντίμ, θα έπρεπε να προσπαθήσει αρκετά για να παραβιάσει την εστία της Μονακό, αλλά δεν πίστευα ότι θα παρουσιαστεί τόσο άνευρη. Ναι, η Άρσεναλ είναι soft ομάδα, με πρώτο καλύτερο τον Οζίλ που φαίνεται ότι δεν ταιριάζει στους αγγλικούς ρυθμούς, αλλά, επίσης, παρουσιάστηκε ασύνδετη, ίσως φανέρωσε και κάποια μορφή αλαζονείας. Η Μονακό, εν τω μεταξύ, απέναντι στον Κοκλέν είχε να αντιπαρατάξει τρία και τέσσερα κορμιά. Οι Μονεγάσκοι στα χαρτιά παίζανε 4-3-3, σε φάση επίθεσης 4-4-2, με τον Μουτίνιο να πλαισιώνει τον Μπερμπάτοφ, και, τέλος, σε φάση άμυνας 4-5-1. Οι παίχτες του Ζαρντίμ ακολούθησαν ένα πολύ χαμηλό τέμπο, είχαν ταχύτατες επιστροφές και διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, απομόνωσαν τον Ζιρού, ενώ κατάφεραν και έκλεισαν όλους τους χώρους, μην αφήνοντας τις μπαλαδόφατσες της Άρσεναλ (Καθόρλα και Σάντσες) να βρουν κενούς χώρους. Νικητής, λοιπόν, αναδείχτηκε ο τακτικός ρεαλισμός. Και με τον Ζαρντίμ να αναμένεται να εφαρμόσει ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής στον επαναληπτικό, νομίζω ότι οι πιθανότητες πρόκρισης για την Άρσεναλ είναι εξαιρετικά μειωμένες.

Υ.Γ.3 Τι θα κάνει ο Ολυμπιακός; Τα πάντα είναι εις βάρος του. Ψυχολογία δεν έχει, πρέπει οπωσδήποτε να σκοράρει, κάτι που δημιουργεί έξτρα πίεση, ενώ δεν ξέρω την αγωνιστική ετοιμότητα των παιχτών. Αν κρίνω από τα τελευταία παιχνίδια, τότε ας ετοιμαστούμε για μια (ακόμη) άσχημη εμφάνιση. Εκτός αν ο προπονητής ντοπάρει ψυχολογικά τους παίχτες και επέμβει καίρια με τακτικές ενέσεις. Επειδή δεν θεωρώ τον Περέιρα τέτοιου είδους προπονητή, προβλέπω ότι οι παίχτες θα πατήσουν τον χόρτο με αυτόματο πιλότο και, ενδεχομένως, με το ένστικτο αυτοσυντήρησης να κυριαρχεί. Οι παίχτες αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση δεν είναι ιδανική, καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν πολλές μουρμούρες, βλέπουν ότι δεν υπάρχει κανένα άλλοθι για την απόδοσή τους και, ίσως, θελήσουν να δείξουν μεγαλύτερο ζήλο. Και κάτι τέτοιο θα φανεί από το πρώτο δεκάλεπτο του παιχνιδιού.

Υ.Γ.4 Διακοπή στο πρωτάθλημα υπήρξε και πριν τέσσερις μήνες, επί, αν θυμάστε, Υπουργείας Ανδριανού. Όσο έλυσε το πρόβλημα της βίας εκείνη η διακοπή, μπορεί να το λύσει και η επόμενη. Τα πράγματα, πάντως, στο δικό μου μυαλό είναι πολύ απλά: αν οι Π.Α.Ε. ήθελαν να εξαλειφθεί η βία, θα είχε γίνει προ πολλού. Ζήτημα μερικών ημερών είναι.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Τα συμπεράσματα



Με ένα λιτό άρθρο, και μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, θα καταθέσω τα συμπεράσματά μου από τον αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού:
  • Οι λακαμάδες/αλήτες στην κερκίδα κάνουν ό,τι γουστάρουν. Από τη στιγμή που έφυγε ο Βαρδινογιάννης, η ομάδα απελευθερώθηκε από τα δεσμά της και άνοιξε τα φτερά της. Έτσι δεν είναι, κύριε Αλαφούζο;
  • Ακόμα και οι μεγάλοι παίχτες κάνουν λάθη μέσα στο γήπεδο. Δεν θα τους κρεμάσουμε. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά το λάθος. Πως αντιδράς. Αυτό εξαρτάται από τα ψυχολογικά σου αποθέματα και την προσωπικότητά σου. Και βλέποντας τον Μαζουακού μετά το αυτογκόλ, τολμώ να πω ότι ένα φοβισμένο γατάκι έχει περισσότερα κότσια.
  • Θα αναφερθώ για μία ακόμη φορά στον Μήτρογλου. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποδόσφαιρο. Δεν ξέρει που να σταθεί, δεν ξέρει τη σημασία της κίνησης άνευ μπάλας, δεν ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ, δεν ξέρει τι σημαίνει άμυνα. Στον Ατρόμητο και στον Πανιώνιο βελτίωσε την τεχνική του και τα τελειώματά του, αλλά έκτοτε έχει μείνει κυριολεκτικά στάσιμος. Δεν ξέρω αν θα μείνει ή θα φύγει από τον Ολυμπιακό, αλλά η ομάδα χρειάζεται επειγόντως σέντερ φορ.
  • Πόσο μέτριος είναι αυτός ο Τριανταφυλλόπουλος; Για να παίζει σε ντέρμπι υψηλής έντασης, δηλαδή σε αγώνα που απαιτείται ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς, δεν είναι άσχημος. Μόλις πιεστεί, μετατρέπει την μπάλα σε ρουκέτα, ρίχνει και καμιά κλωτσιά αν χρειαστεί, κι όλα καλά. Στα ματς που δεν είναι ντέρμπι; Τι κάνεις; Λες ότι ο ποδοσφαιριστής «κράτησε τη θέση του» και ησυχάζεις.
  • Η εμφάνιση του Πέτριτς, ακόμα και οι εκλάμψεις του Πράνιτς, φανερώνει με μεγαλοπρέπεια την χαμηλή ποιοτική στάθμη του ελληνικού πρωταθλήματος. Το ίδιο ισχύει και για τον Παναθηναϊκό που βρίσκεται τρεις βαθμούς από την κορυφή. Λυπάμαι για αυτά που γράφω, αλλά ορισμένες φορές η ανταγωνιστικότητα/πρωταθλητισμός προκύπτει μέσα από την ανυπαρξία ανταγωνισμού.
  • Η αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού είχε πολύ καλή απόδοση. Ο Σίλντενφελντ έχει κουμπώσει με τον Ταυλαρίδη. Ο πρώτος έβγαινε πρώτος στην μπάλα, ενώ ο δεύτερος, παίζοντας ένα είδος λίμπερο, κυριάρχησε στον αέρα και σπάνια έχανε μονομαχία. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, λοιπόν, τηρώντας μια διάταξη λοξής φάλαγγας, έστησε ένα τοίχος μπροστά από τα κεντρικά χαφ του Ολυμπιακού. Η αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού, πάλι, ήταν...
  • ...για κλάμματα, με αποτέλεσμα μεγάλη μερίδα φίλων του Ολυμπιακού να αναπολεί τον Μποτία. Αν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ανεβάσει τη γραμμή ψηλά, οι επιστροφές λαμβάνουν μέρος σε αργή κίνηση. Τα κεντρικά χαφ δεν καλύπτουν διαγώνια, οι επιθετικογενείς παίχτες δεν μαρκάρουν ποτέ και τα ακραία μπακ συχνά εκτίθενται αμυντικά με τις κούρσες τους. Αν, αντίθετα, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο μείνει κοντά στην περιοχή του Ρομπέρτο, τότε ανακύπτουν άλλου είδους προβλήματα. Οι δυο κεντρικοί αμυντικοί δεν μπορούν να παίξουν με την μπάλα κάτω, ενώ δεν υπάρχει το «τρικ» που έκανε ο Βαλβέρδε με τον Ιμπαγάσα να κατεβαίνει κάτω από τη σέντρα για να πάρει την πρώτη πάσα και να επωμιστεί την οργάνωση. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να πιέσει στο τερέν του Ολυμπιακού και να τον εξαναγκάσει σε λάθη. Κι αυτό ακριβώς έκανε ο Παναθηναϊκός. Πίεσε μπροστά, έκλεψε μπάλες, κέρδισε μονομαχίες. Ακόμα και η είσοδος του Ατζαγκούν στο παιχνίδι αυτή τη λογική είχε. Το στήσιμο, εν γένει, του Αναστασίου ήταν άκρως ικανοποιητικό.
  • Όχι, δεν είναι μπαλαδόφατσα. Αλλά τείνει να εισέλθει στην κατηγορία που ανήκουν παίχτες όπως ο Βαγκέλι, ο Πάντος, ο Νεμπεγλέρας κι ο Γεωργέας. 'Εκανε επίθεση ο Παναθηναϊκός και έβλεπες τον Ζέκα στο σημαιάκι του κόρνερ να ταλαιπωρεί τον Μαζουακού. Στη συνέχεια, τον έβλεπες να μετατρέπεται σε δεξί εσωτερικό χαφ. Λίγο αργότερα έπαιζε δίπλα στον Σίντεφελντ. Και στην επόμενη φάση έτρεχε πάλι στον ασβέστη προς το σημαιάκι του κόρνερ. Τέτοια εργαλεία, τέτοιοι στρατιώτες, είναι πάντα χρήσιμοι σε μια ομάδα. Υπερχρήσιμοι, για την ακρίβεια.
  • Όσοι ήλπιζαν ότι ο Ολυμπιακός θα αλλάξει με τον ερχομό του Περέιρα είχαν απόλυτο δίκιο. Μόνο που άλλαξε προς το χειρότερο. Έτσι δείχνουν τα τελευταία παιχνίδια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται οι Πορτογάλοι προπονητές, από τον Μασάδο του Άρη, τον Ρουί Κόστα της Εθνικής Πορτογαλίας και τον Μουρίνιο της Τσέλσι, είναι να μην δεχτούν γκολ. Κι όταν κατεβαίνεις για να μην δεχτείς γκολ, να κρατήσεις το μηδέν στην άμυνα, σπάνια το πετυχαίνεις.
  • Το να βγαίνει ο Μαρινάκης και να δηλώνει στις κάμερες «κτηνωδία και ξεφτίλα» μου θυμίζει τον Αντώνη Σαμαρά που σαν αντιπολίτευση, πριν κάποια χρόνια, έσπευσε να μετατραπεί σε ένθερμος αντιμνημονιακός.
Αυτά.

Υ.Γ.1 Η Ντόρτμουντ πέτυχε, και μάλιστα με σβηστές τις μηχανές, την τρίτη συνεχόμενη νίκη της. Αναμένω με γνήσιο ενδιαφέρον το παιχνίδι απέναντι στην Γιουβέντους!

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα τα παιχνίδια των τριών πρωτοπόρων του ισπανικού πρωταθλήματος. Η Μπαρτσελόνα είχε κατοχή μπάλας, διενεργούσε κάθετα σπριντ, αλλά, για κάποιο λόγο που αγνοώ, ήταν τρομερά ανυπόμονη στην τελική προσπάθεια. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι η ομάδα δεν έχει σχεδιαστεί για να κυνηγάει το σκορ. Ίσως, πάλι, η Μάλαγα έκανε αυτό που πρέπει να κάνει όποιος αντιμετωπίζει την Μπάρτσα: έπαιξε ποδόσφαιρο. Και πάμε στην Μαδρίτη, όπου η Ατλέτικο κέρδισε πολύ εύκολα την Αλμερία, με τους παίχτες του Σιμεόνε να συνεργάζονται ωραία, να δίνουν μεγάλος πλάτος στο γήπεδο και να μην αφήνουν τον αντίπαλο να πάρει ανάσα. Αυτό το 4-4-2, με τον Γκριζμάν σε ελεύθερο ρόλο πίσω από τον Μάντζουκιτς, τους Σικέιρα και Χουαφράν να παίρνουν συνεχώς μέτρα στον ασβέστη, τον Γκοντίν σε αντιαεροπορικό ρόλο σε άμυνα και επίθεση, και τον Τουράν να κάνει ταναπού την αριστερή πτέρυγα του αντιπάλου, έχει ενδιαφέρον. Κι όλα αυτά χωρίς τον Κόκε. Τέλος, η Ρεάλ Μαδρίτης, για μία ακόμη φορά, δεν μου άρεσε. Νταξ, είχε φάσεις, αλλά ο αντίπαλος έχει τραγική άμυνα και κάκιστη κυκλοφορία. Όσον αφορά τον Κριστιάνο Ρονάλντο, έχω να πω ότι είχα να δω τόσες βουτιές από την εποχή του Γιαννακόπουλου και του Τζόλε. Κρίμα.

Υ.Γ.3 Guns N' Roses και Terminator. Τρομερός συνδυασμός.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Επιστροφή στις ρίζες


Αυτήν την φορά η ομάδα δεν πανικοβλήθηκε. Διαχειρίστηκε άψογα την πίεση, έμεινε πιστή στο αγωνιστικό πλάνο και, μοιραία, επικράτησε. Αρκετοί, στην πλειοψηφία τους αδαείς και ημιμαθείς, θεωρούν ότι για να κερδίσεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα αρκούν οι καλοί παίχτες. Φευ! Στο ποδόσφαιρο, αυτό το θαυμάσιο άθλημα, σπουδαίο ρόλο διαδραματίζει η ψυχολογία. Και είναι προφανές ότι το σύστημα της Ντόρτμουντ δούλεψε σκληρά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ναι, σίγουρα, η ανανέωση του συμβολαίου του Ρόις αποδείχτηκε μέγιστη ψυχολογική ένεση και τόνωσε το σύστημα της γερμανικής ομάδας, αλλά το μυστικό ήταν άλλο: η επιστροφή στις ρίζες. Η Ντόρτμουντ θυμήθηκε τι σημαίνει επίθεση. Όχι, δεν έπιασε σπουδαία επίπεδα, εφάμιλλα της περσινής και προπέρσινης σεζόν, αλλά είδαμε μια ομάδα με συνεργασίες, συνδυασμούς, κινήσεις χωρίς την μπάλα, τελειώματα. Επίσης, η ικανοποιητική επιθετική λειτουργία αποφόρτισε την άμυνα, καθώς οι αντίπαλοι, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, έπρεπε να αμύνονται συνεχώς, κάτι που σημαίνει ότι σπάνια είχαν κατοχή. Εντούτοις, τις λίγες φορές που βγήκαν μπροστά φάνηκαν απειλητικοί, αλλά αυτό οφείλεται στην κακή εμφάνιση της αμυντικής γραμμής της Ντόρτμουντ κι όχι στην αξία της Μάιντς. Οι Σμέλτσερ, Πίστσεκ, Βάιντενφελερ και Σούμποτιτς βρέθηκαν σε κακή βραδιά. Και μπορεί οι δυο πρώτοι να έδωσαν ικανοποιητικό πλάτος στη φάση επίθεσης, αλλά στην άμυνα, ειδικά ο Πίστσεκ, έχασαν αρκετές μονομαχίες. Όσον αφορά τον Σούμποτιτς, ο Κλοπ θα πρέπει να βρει άλλον κεντρικό αμυντικό. Δεν ταιριάζει ούτε με τον Χούμελς μήτε με τον Παπασταθόπουλο. Και είναι τρομερά ασταθής, δεν εμπνέει καθόλου εμπιστοσύνη. Συν τοις άλλοις, η ομάδα φανέρωσε πρόβλημα στα αμυντικά χαφ. Ο φοβερός και τρομερός Γκουντογκάν φαίνεται ότι δεν έχει επανέλθει πλήρως μετά τους τραυματισμούς του, ενώ ο ντελικάτος και δημιουργικό Σαχίν δεν είναι τόσο καλός στα αμυντικά του καθήκοντα. Το κενό στη μεσαία γραμμή, όμως, κάλυψε ο Καμπλ, ο οποίος, ενώ στα χαρτιά έπαιζε δεξί χαφ, στην πραγματικότητα αγωνιζόταν σαν δεξί εσωτερικό χαφ. Η Ντόρτμουντ, λοιπόν, κατάφερε και πέτυχε δύο συνεχόμενες νίκες για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν, έδειξε να ανακτά την αυτοπεποίθησή της και βάζει πλώρη για την άλωση της Στουτγκάρδης. Εκτός κι αν ο Κλοπ, ο οποίος μετά από ένα διάστημα αδράνειας και περισυλλογής εμφανίστηκε πάλι δυναμικός και εκδηλωτικός (φώτο), θέλει να κρατήσει δυνάμεις για το επερχόμενο ματς με την Γιουβέντους.

Υ.Γ.1 Τρομερό παιχνίδι έγινε την περασμένη Τρίτη ανάμεσα την Λίβερπουλ και την Τότεναμ. Σκόραρε μέχρι κι ο Μπαλοτέλι!

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα, για μία ακόμη φορά, την Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι φανερό ότι η ομάδα είναι ντεφορμέ. Νταξ, η ομάδα έβαλε δυο γκολ, είχε επιθετικές εκλάμψεις, αλλά παρουσίασε αμυντικές αδυναμίες, είχε μέτρια κυκλοφορία και στηριζόταν περισσότερο στις προσωπικές πρωτοβουλίες παρά στις συνεργασίες. Ο Κασίγιας παίζει χωρίς όρεξη, ο Μπέιλ εγκλωβίζεται σε κλειστούς χώρους, καθώς στο ισπανικό πρωτάθλημα η Ρεάλ καλείται να διασπά κλειστές άμυνες, ο Κρος δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση το ποδοσφαιρικό μυαλό που θαυμάσαμε σε Μπάγερν και Εθνική Γερμανίας, ο Ιγιαραμέντι δεν είναι επιπέδου Ρεάλ και, τέλος, ο Κριστιάνο Ρονάλντο φαίνεται χωρίς νεύρο και όρεξη. Δεν ξέρω αν ο χωρισμός με την Ιρίνα Σάικ τον έχει επηρρεάσει ψυχολογικά, αλλά ίσως o Αντσελότι θα πρέπει να τον βάλει λίγο στον πάγκο για να ξεκουραστεί και να αποφορτιστεί νοητικά. Αυτός ο Ίσκο, πάντως, αποτελεί όαση. Και η απουσία του Μόντριτς, του καλύτερου παίχτη της περσινής Ρεάλ, αποδεικνύεται καταλυτική.

Υ.Γ.3 Λυπάμαι αυτούς που γιορτάζουν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, επειδή τους πρήζουν τα καλαμπαλίκια οι γκόμενές τους. Αλίμονο αν περιμέναμε τον Άγιο Βαλεντίνο για να γιορτάσουμε. Κάποιος που γουστάρει να είναι με κάποιον, γιορτάζει κάθε μέρα. Είναι θλιβερό να νομίζουν ορισμένες γυναίκες ότι όποιος άντρας δεν γιορτάζει τη συγκεκριμένη μέρα είναι γουρούνι και γάιδαρος. Πρόκειται περί άκρως επιφανειακή προσέγγισης.

Υ.Γ.4 Οι Grave Digger κυκλοφορούν το 1995 το ''Heart of Darkness''. Enough said.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Θα είναι μόνος του

Θεωρώ ότι οι περισσότεροι Έλληνες προπονητές είναι μέτριοι στο τακτικό κομμάτι -αλλά και στο επικοινωνιακό. Γνωρίζουν λίγα πράγματα κι αυτά προτιμούν να εφαρμόσουν. Δεν επιλέγουν ρίσκα, λελογισμένα ή μη, δεν θα τους δεις να προσθέτουν νέα στοιχεία στο σχέδιό τους, δεν θα τους δεις να βελτιώνονται. Από αυτή τη μάζα, θα ξεχωρίσω τέσσερις Έλληνες προπονητές. Ο πρώτος είναι ο Δώνης, ο οποίος, πράγματι, έχει δείξει σημάδια βελτίωσης και εξέλιξης. Για παράδειγμα, ο παραμερισμός της τακτικής αφέλειας που τον διέκρινε στο αμυντικό κομμάτι, οδήγησε τον Ατρόμητο σε δύο σερί τελικούς κυπέλλου. Ο δεύτερος είναι ο Τσιώλης, ο οποίος ξέρει να παίζει και επίθεση, δεν φοβάται να επεμβαίνει στη ροή του αγώνα και πάντα, σε όποια ομάδα και να πήγε, οι παίχτες έπιναν νερό στο όνομά του. Ο τρίτος είναι ο Αναστόπουλος. Γιατί; Διότι ο Αναστόπουλος είναι ο μοναδικός θαυματοποιός του πρωταθλήματος. Μέγιστος ψυχολόγος, μετρ της τακτικής στο αμυντικό κομμάτι, λάτρης του ποδοσφαίρου αναμονής και τρομερά υποτιμημένος προπονητής. Πρέπει να βελτιωθεί, πάντως, όταν οι ομάδες του αποκτούν κατοχή: η περιπέτεια του στον Ατρόμητο, όπου έπρεπε να παίρνει κάποιες φορές την πρωτοβουλία, είναι ενδεικτική. Τι κοινό έχουν οι τρεις προπονητές; Ο καθένας με τον τρόπο του, υποπίπτει σε επικοινωνιακά λάθη. Ο Δώνης, για παράδειγμα, δεν παραδέχεται ποτέ τα λάθη του, κάτι το οποίο έχει καταντήσει κουραστικό και τον καθιστά αντιπαθή σε κόσμο και, πιθανολογώ, παίχτες. Το λάθος του Τσιώλη, πάλι, συνοψίζεται στο ότι, προκειμένου να γίνει συμπαθής, είναι υπερβολικά επικοινωνιακός. Τέλος, οι επικίνδυνες αποστολές του Αναστόπουλου, η τάση να εμπιστεύεται ελάχιστους και η χυλόπιτα που είχε ρίξει στον Ολυμπιακό, τον καθιστούν περίεργο, παρείσακτο και απόβλητο.


Ο τέταρτος Έλληνας προπονητής της λίστας μου χρησιμοποιεί το σύστημα εξαγνισμού και σε όποια ομάδα και να πάει έχει βοηθό την Παναγιά. Αλλά γιατί η Παναγιά να βοηθάει την ομάδα του Αναστασιάδη (φώτο) κι όχι τον αντίπαλο; Μέγιστο αίνιγμα. Για δυνατούς λύτες. Για παράδειγμα, στο πρόσφατο ματς με τον Ο.Φ.Η. η Παναγιά ήταν με τον Αναστόπουλο. Φαίνεται ότι η Παναγιά προτίμησε τα ιταλικά κοστούμια από τις αθλητικές φόρμες. Μπορεί, πάλι, να προτίμησε τον τακτικό ρεαλισμό κι όχι τη μέση λύση που συχνά προκρίνει ο Αναστασιάδης. Η αποθέωση της μέσης λύσης, δηλαδή ενός μείγματος τακτικού ρεαλισμού και τακτικής επιλογής, έλαβε μέρος όταν είχε αναλάβει τα Γιάννενα: η τακτική μεταμόρφωση των παιχτών και η αλλαγή της βαθμολογικής θέσης της ομάδας αποτελούσαν αξιοσημείωτα στοιχεία.

Ξεφύγαμε, όμως. Παίζει, λοιπόν, ο Ολυμπιακός στην Τρίπολη. Ο διαιτητής με τους δυο επόπτες παραδίδουν δωρεάν μαθήματα διαιτητικών αποφάσεων κι ο Ολυμπιακός, κυριολεκτικά από του πουθενά, τσιμπάει ένα πονταλάκι. Ο Άγγελος, όμως, προς απογοήτευση πολλών, δηλώνει: «Δεν με ενδιαφέρει τι έγινε στην Τρίπολη». Και πολύ καλά έκανε. Η γκρίνια είναι για τις γυναίκες. Αν γκρίνιαζε, τι θα κέρδιζε; Μάτια δεν έχουμε; Και οι τυφλοί είδαν. Αν γκρίνιαζε, λοιπόν, θα έδινε άλλοθι στους παίχτες του για τυχόν αποτυχίες. Κι όποιος προπονητής δίνει άλλοθι στους παίχτες του, το χάνει το παιχνίδι. Εξάλλου, εκείνη την περίοδο, ο Π.Α.Ο.Κ. βρισκόταν στο +5. Αυτός κρατούσε τα γκέμια. Η ομάδα, όμως, δεν άντεξε την πίεση. Γιατί; Ευθύνεται ο Αναστασίαδης; Κάποιες ευθύνες, κυρίως όσον αφορά τις επιλογές προσώπων στην εντεκάδα, πράγματι, τις έχει. Για παράδειγμα, έδωσε ευκαιρίες σε παίχτες που τους θεωρούσε τελειωμένους (π.χ. Μαντούρο), ενώ προτίμησε να παραμερίσει ορισμένα νέα παιδιά (π.χ. Κουλούρης). Υπάρχουν, ωστόσο, και ελαφρυντικά. Ο Άγγελος δεν είχε την στήριξη κανενός. Ο Σαββίδης τον προσέλαβε, επειδή είναι πιο φθηνός από προπονητές τύπου Στέφενς. Οι ιδιαιτερότητες του Αναστασιάδη (π.χ. δεν γουστάρει τις βεντέτες) λειτουργούσαν σαν εχέγγυο ότι η ομάδα θα έχει μικρότερο μπάτζετ. Το ρούβλι, εξάλλου, στη Ρωσία δεν πάει και πολύ καλά. Το ρόστερ, όμως, παραήταν μικρό. Η διαχείριση του Αναστασιάδη ήταν υποδειγματική, αλλά η ομάδα μπούκωσε. Λύγισε από την πίεση του πρωταθλητισμού και, υποθέτω, ότι η κατάσταση στα αποδυτήρια δεν ήταν και η καλύτερη. Το εντυπωσιακό, όμως, της υπόθεσης, δεν είναι ότι ο Σαββίδης ήθελε να ρίξει το μπάτζετ, αλλά ότι αποφάσισε να το αυξήσει μόλις διέκρινε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. είχε κάποιες πιθανότητες να κοντράρει μέχρι τέλους τον Ολυμπιακό -αν κι ο Σαββίδης, συνηθίζει να αλλάζει στρατηγική μεσούσης της περιόδου: πρόκειται περί σοβαρού λάθους. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο κόσμος του Π.Α.Ο.Κ. δεν πίστεψε ποτέ την φετινή προσπάθεια. Να είναι πρώτη η ομάδα στην βαθμολογία, να αγωνίζεται εντός έδρας και στο γήπεδο να βρίσκονται, με το ζόρι, 5.000 νοματαίοι! Συγγνώμη, αλλά αυτό ονομάζεται αδιαφορία και έλλειψη πίστης. Πού είναι η δίψα; Πού είναι η στήριξη;

Αντί επιλόγου, ας κατηγορήσουμε τον Αναστασιάδη για ορισμένες επιλογές προσώπων και, ίσως, για τακτικές αστοχίες. Αλίμονο αν ένας προπονητής δεν υποπίπτει σε λάθη: και αυτά μέσα στο παιχνίδι βρίσκονται και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο καιρό έχει σταματήσει τις αναφορές στην Παναγία. Κι αυτό, επειδή γνωρίζει τις ευθύνες του. Όμως, δεν ευθύνεται για τις μειωμένες αντιστάσεις που τηρεί το σύστημα του Π.Α.Ο.Κ. Λες και η ομάδα οδεύει με αυτόματο πιλότο και δεν έχει Πρόεδρο. Λες και η ομάδα δεν είναι ευερέθιστη και ευεπηρέαστη σε δημοσιογραφικές επιρροές. Το ρεζουμέ είναι ότι, είτε φύγει ο Αναστασιάδης είτε όχι, ο Π.Α.Ο.Κ. βρίσκεται εκτός στόχων. Είπε αντίο στο κύπελλο, αντίο στην Ευρώπη και, όπως δείχνουν τα πράγματα θα πει αντίο και στο πρωτάθλημα. Το μόνο που μπορεί να διασώσει την παρτίδα είναι η πρώτη θέση των play off. Αλλά και σε αυτή την προσπάθεια θα είναι μόνος του.

Υ.Γ.1 Αυτό που συνέβη στην Μαδρίτη κάποιοι δεν μπορούν να το πιστέψουν. Όσοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η αξία ενός προπονητή, ναι, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Ο Σιμεόνε έδωσε ρεσιτάλ προπονητικής. Παρέδωσε δωρεάν μαθήματα ποδοσφαίρου. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Η εμφάνιση της Ατλέτικο απέναντι στην Ρεάλ δεν είχε ούτε ένα ψεγάδι. Ούτε ένα! Οι παίχτες του Σιμεόνε σμπαράλιασαν κάθε σύστημα και τακτική του Αντσελότι, και κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τον αντίπαλο με βελούδινο σφυρί. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο σκορ, οι διαστάσεις του οποίου θα μπορούσαν να είναι και μεγαλύτερες, αλλά στην τακτική πληρότητα και ανωτερότητα που επέδειξε η Ατλέτικο.

Υ.Γ.2 Στον Άρη εμφανίστηκε ο Άλεξ Κάλας. Αυτός ο περίεργος τύπος από την Αμερική που διατηρεί μπίζνα με εστιατόρια. Δεν ξέρω τι θα κάνει στο μέλλον, αλλά είναι ο μοναδικός επενδυτής στον Άρη, υποψήφιος ή μη, που δεν έταξε. Κι αυτό δεν αρέσει σε πολλούς.

Υ.Γ.3 Παρακολούθησα τα τρία τελευταία παιχνίδια της Ντόρτμουντ. Ήθελα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι την αντίδραση των παιχτών του Κλοπ αναφορικά με την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Στο πρώτο παιχνίδι, απέναντι στη Λεβερκούζεν, η ομάδα προτίμησε να βάλει στο περιθώριο τα τακτικά στοιχεία που την αντιπροσωπεύουν και, αντί αυτού, να παίξει άμυνα παλαιάς κοπής. Ο Κλοπ, ίσως και επειδή η ομάδα ήταν ανενεργή λόγω της χειμερινής διακοπής, δεν ήθελε να ρισκάρει και δικαιώθηκε με έναν πόντο. Στο δεύτερο παιχνίδι τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελαν. Αρκετοί πίστευαν ότι η ομάδα θα ξεμπούκωνε, αλλά ο Μπομπαντίγια και η παρέα του είχαν διαφορετική άποψη. Ο αντίπαλος έκλεισε έξυπνα τους χώρους (sic!), πόνταρε στις αντεπιθέσεις και, απέναντι σε μια αψυχολόγητη, ακίνδυνη και χωρίς αυτοπεποίθηση Ντόρτμουντ, πήρε σχετικά εύκολα τους τρεις βαθμούς. Το αποτέλεσμα ήταν, σε μια υπέροχη επίδειξη ποδοσφαιρικού και κοινωνικού πολιτισμού, 80.000 άτομα στο γήπεδο να γιουχάρουν τους παίχτες. Προσοχή: μόνο να γιουχάρουν! Ούτε μπουκάλια στο γήπεδο, ούτε ντου, ούτε ψευτομαγκιές, ούτε ξύλο. Και στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι, να είστε σίγουροι ότι πάλι το γήπεδο θα είναι γεματό, με τους φίλους της ομάδας να τραγουδούν επί 90λεπτο. Η ομάδα του Κλοπ, λοιπόν, φαίνεται ότι δούλεψε στον ψυχολογικό τομέα κι ως εκ τούτου, το ρόδι έσπασε στο τρίτο ματς: φάνηκε πιο δυναμική, είχε τη χαρά να πετύχει νωρίς γκολ, και έφυγε με τρεις βαθμούς στο σακούλι. Στα τρία τελευταία παιχνίδια, λοιπόν, η ομάδα παρουσίασε τρία διαφορετικά τακτικά πρόσωπα. Αρνούμαι, πάντως, να πιστέψω ότι η συγκεκριμένη ομάδα θα κινδυνεύσει.

Υ.Γ.4 Sookie, sookie, sookie, sookie, sookie, sookie, sue!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...