Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Καμιά δικαιολογία



Το παιχνίδι στην Μαδρίτη ήταν τακτικά ευανάγνωστο. Και το αποτέλεσμα δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση, όσο κι αν οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες, διότι, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η Ατλέτικο είναι ανώτερη ομάδα. Και το γήπεδο της είναι κατηφορικό. Τελεία και παύλα. Ούτε ο Ολυμπιακός «αδίκησε τον εαυτόν του», ούτε η «αγωνιστική απραξία» στάθηκε εμπόδιο για μια μεγαλειώδη νίκη ή εμφάνιση, ούτε η «ατυχία» ευθύνεται για το αποτέλεσμα. Αν κάποια ομάδα «αδίκησε τον εαυτόν της» και φάνηκε «άτυχη», αυτή ήταν η Ατλέτικο. Μετά από αυτήν τη σύντομη εισαγωγή, ας γράψω εν τάχει ορισμένα πράγματα:

  • Είναι φανερό ότι ο Μίτσελ υπερτίμησε τον Ολυμπιακό ή, αν προτιμάτε, υποτίμησε την Ατλέτικο. Το στήσιμο του Ισπανού ήταν αφελές, ερασιτεχνικού επιπέδου και οι εξωτερικές αλλαγές που επιχείρησε ήταν καθυστερημένες. Για παράδειγμα, με ποιο σκεπτικό ξεκινάει τον Τσόρι, όταν τον είχε αφήσει εκτός στη Σουηδία για να «καλύψει η ομάδα καλύτερα τους χώρους»; Έπρεπε να δεχτεί δυο γκολ για να καταλάβει ότι κάποιος πρέπει να μαρκάρει στα άκρα; Και γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ να αντιληφθεί ότι η Ατλέτικο έχει τα φόντα να βάλει τέσσερα, και πέντε, και έξι γκολ;  Επίσης, είναι προφανές ότι δεν είχε προετοιμάσει κατάλληλα την ομάδα σε ψυχολογικό επίπεδο: οι παίχτες ήταν άτολμοι, άνευροι, χωρίς πάθος και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά.
  • Έχουμε αναφέρει πολλάκις τη διαφορά των όρων «άμυνα» και «αμυντική γραμμή». Η «άμυνα» λαμβάνει μέρος από όλη την ομάδα και, συνήθως, ξεκινάει από την επιθετική γραμμή ή, έστω, τους επιθετικογενείς παίχτες. Για παράδειγμα, από τον Αφελάι, ο οποίος θεωρεί το μαρκάρισμα ένα είδος ποδοσφαιρικής ταπείνωσης -για αυτό ο Μαζουακού έγινε έρμαιο στις ορέξεις των Χουανφράν, Αρντά και Ραούλ Γκαρσία-, και τον Τσόρι, ο οποίος θύμιζε ένα άψυχο πτώμα. Η «αμυντική γραμμή», πάλι, αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που υποδηλώνει ο όρος: αφορά τους παίχτες που στελεχώνουν τη γραμμή άμυνας. Χθες, ο Ρομπέρτο έδωσε μια θαυμάσια πάσα ακριβείας στον Χουανφράν, ενώ ο Μποτία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει την μπάλα. Πού θέλω να καταλήξω; Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Διότι, όταν σου ασκείται τέτοια πίεση και δέχεσαι τόσες φάσεις. είναι προφανές ότι τα λάθη που έγιναν στον αγώνα ήταν, κυρίως, λάθη της άμυνας, δηλαδή της αμυντικής λειτουργίας, κι όχι της αμυντικής γραμμής. Κι αυτό δεν τιμά ιδιαίτερα τον Μίτσελ και τους συμπαίχτες των Ρομπέρτο και Μποτία.
  • Γιατί τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού συνέκλιναν τόσο πολύ προς το κέντρο αμύνης; Απάντηση δεν μπόρεσα να βρω. Ίσως να οφείλεται σε ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης των Ελαμπντελαουί και, κυρίως, Μαζουακού. Το πλάτος, ακόμα και για εκτός έδρας παιχνίδι στην Ευρώπη, ακόμα και απέναντι σε ομάδες τύπου Ατλέτικου, ήταν υπερβολικά στενό. Όταν μια ομάδα αξιοποιεί όλο το πλάτος, πρέπει κι εσύ να αμυνθείς αναλόγως. Και για να γίνει αυτό, απαιτούνται διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και μετατροπή των αμυντικών χαφ σε στόπερ. Αυτό δεν συνέβη σε καμία περίπτωση.
Η Ατλέτικο, λοιπόν, με overlap, πολλούς συνδυασμούς, ασφυκτικό πρέσινγκ στη μεσαία γραμμή, ποιοτικό τρέξιμο, εναέρια κυριαρχία και τακτική πειθαρχία, πέρασε ένα εύκολο βράδυ και πήρε την πρόκριση για την επόμενη φάση. Ο Σιμεόνε, πάντως, έχει φτιάξει ένα εξαιρετικά δυσκατάβλητο σύνολο που συνιστά μία πραγματική ομάδα. Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, υπέστη μία βαριά ήττα και, το κυριότερο, πραγματοποίησε κάκιστη εμφάνιση. Αυτό έχει και ένα θετικό: απέναντι στην Μάλμε θα είναι πιο προσεκτικός. Εξάλλου, και η τρίτη θέση του ομίλου που οδηγεί στο πρώην Ουέφα δεν είναι μικρή υπόθεση. Κι αυτό ελπίζω κάποια στιγμή να το καταλάβουμε σε αυτήν την χώρα.

Υ.Γ.1 Έρχονται τα Χριστούγεννα και φέρνουν μαζί τους τη μελαγχολική διάθεση. Δεν πειράζει, ας είναι. 

Υ.Γ.2 Έξοχο τραγούδι.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Έχασαν τον δρόμο

Το ακόλουθο περιστατικό συνέβη στα μέσα, περίπου, Νοεμβρίου, την ώρα που ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, πήγαινε από την Χίο στα Ψαρά για να επισκεφτεί το εκεί φυλάκιο του ελληνικού στρατού. Τα τουρκικά F-16 καταδίωξαν το αεροσκάφος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας από τον εναέριο χώρο των Ψαρών περίπου έως την Μύκονο, όπου εκεί βρέθηκαν αντιμέτωπα με ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη που είχε «σηκώσει» στο μεταξύ το Ελληνικό Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας. Ακολούθησε αερομαχία και αναχαιτίστηκαν τα τουρκικά F-16. Φτάνοντας στα Ψαρά, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ενημέρωσε τον Πρωθυπουργό για το περιστατικό και ο αρχηγός Γ.Ε.ΕΘ.Α., Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, ο οποίος συνόδευε τον Δένδια, ενημέρωσε αμέσως το υπουργείο Εξωτερικών. Ο αρχηγός της Τακτικής Αεροπορίας, Αντιπτέραρχος Χρήστος Βαΐτσης, κάλεσε τον Τούρκο ομόλογό του και ζήτησε εξηγήσεις. Αφού απολογήθηκε, είπε ότι θα περάσουν τον Τούρκο πιλότο από πειθαρχικό για το παράπτωμά του και ότι πιθανόν να μπερδεύτηκε και να έχασε τον δρόμο (!).


Γιατί αναφέρω τη συγκεκριμένη είδηση; Διότι μου θύμιζε ένα περιστατικό που διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο για την επίθεση της Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941. Ο Ζούκοφ (φώτο) κι ο Βοροσίλοφ, οι οποίοι γλίτωσαν στο τσακ από τις μαζικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν, απευθυνόμενοι στον τελευταίο, και κατά τη διάρκεια του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, τον ρώτησαν γιατί πετάνε γερμανικά αεροπλάνα πάνω από τον εναέριο χώρο της Σοβιετικής Ένωσης. Η απάντησή του προς τους δυο αξιωματικούς ήταν ότι δεν θα έπρεπε να είναι τόσο φιλύποπτοι και ότι οι πιλότοι της Luftwaffe έχαναν τον δρόμο (!).

Τον δρόμο, όμως, έχει χάσει κι ο Μίτσελ. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Με μια πρόχειρη ματιά. Πέρυσι έμοιαζε με τον Βαλβέρδε. Φέτος, και χωρίς ίχνος υποτίμησης, μοιάζει με τον Τεννέ. Δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει, δεν μπορεί να παίξει με την άμυνα ψηλά, έχει πρόβλημα στις στημένες φάσεις. Και μπορεί στην Ευρώπη, όπου επιχειρεί επική υπέρβαση, να τον ικανοποιεί το ποδόσφαιρο αναμονής και να καταστρώνει αναλόγως τα σχέδιά του, αλλά στην Ελλάδα, όπου πρέπει να έχει πάντοτε την πρωτοβουλία, συναντά προβλήματα. Λογικό και αναμενόμενο, θα πει κάποιος, από τη στιγμή που άλλαξε σχεδόν όλη η εντεκάδα. Είχε πρόβλημα να αλλάξει, Όχι, βέβαια! Αυτό δείχνει ότι δεν έχει αγαπημένα παιδιά, καταλαβαίνει τις ανάγκες της Π.Α.Ε. και αναγνωρίζει τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για πωλήσεις παιχτών. Δείχνει, επιπρόσθετα, ειδικά από τα παιχνίδια της Ευρώπης, ότι τείνει περισσότερο προς τον τακτικό ρεαλισμό. Δεν αντιπροσωπεύει, δηλαδή, ένα είδος προπονητή που διδάσκει, ανεξαρτήτως υλικού, τα «θέλω» του, όπως ο Φαν Χάαλ ή ο Γκουαρντιόλα, αλλά, αντιθέτως, προσαρμόζεται στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του. Δεν τον κατηγορώ για αυτό: απλά το σημειώνω.

Αλλά δεν έχει αλλάξει μόνο το ότι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Φέτος φαίνεται πιο άτεγκτος στην πειθαρχία και περισσότερο επικοινωνιακός, αλλά με διαφορετικό στυλ, χωρίς αβρότητα. Για παράδειγμα, δεν δίστασε να «αδειάσει» τον Κασάμι στους δημοσιογράφους. Αυτό σημαίνει ότι έχει πίστη στον εαυτόν του. Αυτοπεποίθηση. Και δεν παριστάνει τον στοργικό πατερούλη, όπως ο Σάντος, αλλά δίνει την εικόνα ενός προπονητή που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Αυτή η υπεροψία, βέβαια, δεν συνιστά πάντα κάτι κακό. Ο προπονητής πρέπει να είναι και λίγο εγωιστής. Κι όταν έχεις προϋπάρξει αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, μια τέτοια συμπεριφορά δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση, αλλά συχνά παρεξηγείται και ίσως η ένταση του power diastance θα πρέπει κάπως να μειωθεί. Καλό είναι να μην περιμένει από τους ποδοσφαιριστές του αυτά που έκανε ο ίδιος στην Ρεάλ. Πρόκειται για διαφορετικές συνθήκες.

Υ.Γ.1 Με λύπη διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι παντρεύονται για να «παντρευτούν» και κάνουν παιδιά για να «κάνουν παιδιά». Προβλέπω ότι οι δικηγόροι του εγγύς μέλλοντος θα έχουν πολλή δουλειά.

Υ.Γ.2 Οι θρυλικοί Jethro Tull ερμηνεύουν, αψεγάδιαστα, ένα κομμάτι από το «Songs from the Wood» που κυκλοφόρησε το 1977. Το μοναδικό πρόβλημα εντοπίζεται στη φωνή του Ian Anderson, η οποία από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 παρουσιάζει ολοένα και μεγαλύτερη φθορά. Για αυτό και ο ίδιος ο Anderson τα τελευταία χρόνια έχει προσλάβει έναν έξτρα τραγουδιστή για τις live εμφανίσεις του.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Ωρέ, πού πάμε, ρε;


Υ.Γ.1 Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Ρανιέρι νόμιζε ότι είχε να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Διαψεύστηκε πανηγυρικά. Σε παν επίπεδο. Ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι παράγοντες της Ε.Π.Ο., ούτε οι ποδοσφαιριστές παρουσίασαν στοιχεία επαγγελματισμού. Οι τελευταίοι, δε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ταλανίζονται από κάποιο πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ήθελαν να διώξουν/σαμποτάρουν τον Ρανιέρι ή έχουν εκνευριστεί με τις πρωτοβουλίες της Ε.Π.Ο., αλλά αυτά τα κορμιά με τις γαλανόλευκες φανέλες που περιφέρονται στο χόρτο, δεν θυμίζουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Και είμαι απόλυτος σε αυτό.

Υ.Γ.2 Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας του ποδοσφαίρου για να καταλάβεις ότι το υλικό της Εθνικής Ελλάδος είναι μέτριο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι αρκετοί. Ας εξετάσουμε μερικούς.
  • Δεν είμαστε ποδοσφαιρομάνα σαν τα Νησιά Φερόε (sic!). Δεν έχουμε, για παράδειγμα, την ταχύτητα του Ολλανδού, την τεχνική επάρκεια του Ισπανού ή την τακτική πληρότητα του Γερμανού. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν γνωρίζει μπάλα, όπως ο Βραζιλιάνος, και για να μάθει πόδόσφαιρο χρεάζεται εκπαίδευση και καθοδήγηση από κάποιον έμπειρο, ικανό προπονητή. Διαθέτει, πάντως, κάποια στοιχεία, κυρίως ψυχικά και σωματικά, όπως αντοχή, φιλότιμο και πάθος, ενώ αμύνεται σωστά σε λίγα τετραγωνικά και ανταποκρίνεται ικανοποιητικά χωρίς κατοχή μπάλας, αλλά αυτά τα εφόδια επαρκούν μέχρι την περιοχή του αντιπάλου. Από εκείνο το σημείο και έπειτα χρειάζεται ταλέντο κι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν το διαθέτει. Επομένως, δεν προξενεί εντύπωση ότι δεν έχουμε εξτρέμ, δεκάρια και, σε γενικές γραμμές, παίχτες που μπορούν να οργανώσουν, να πλαγιοκοπήσουν, να κάνουν μπούκες και να παίξουν κάθετα. Και κάτι τελευταίο: στην προηγούμενη παράγραφο απέφυγα συνειδητά να μιλήσω για τον φίλαθλο/οπαδικό κόσμο. Αναφέρομαι σε αυτούς που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Με κανέναν προπονητή, με καμία πρόκριση, με καμία νίκη. Και έχουν το θράσος να δημιουργούν γκρουπάκια στα social media για να βγάλουν τα απωθημένα τους και την οργή του. Βρίσκοντας, συχνά, αποδιοπομπαίους τράγους. Σαν τον Κατσουράνη (φώτο) που συλλήβδην οι Έλληνες, οι οποίοι γνωρίζουν τα πάντα, θεώρησαν ότι αποτελεί την πηγή όλων των κακών. Φευ! Ελπίζω τώρα να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικοί αποδεικνύονται παίχτες όπως ο Κατσουράνης κι ο Καραγκούνης ή, παλαιότερα, ο Δέλλας κι ο Χαριστέας. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και μέσα στα αποδυτήρια. Δεν ευθύνεται, με άλλα λόγια, μονάχα η πενία τάλαντος. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο επόμενο bullet.
  • Η Εθνική στερείται προσωπικοτήτων. Τουλάχιστον αυτού του είδους η αύρα αναδύεται από το περιβάλλον της ομάδας. Σε αυτό, βέβαια, φέρουν ευθύνη οι υπεύθυνοι των φυτωρίων στις ελληνικές ομάδες, οι οποίοι πρέπει να επιτελούν και το έργο του παιδαγωγού, οι γονείς, που θεωρούν ότι ο κανακάρης τους είναι κλώνος του Χατζηπαναγή, οι δημοσιογράφοι και, τέλος, το κακό κεφάλι των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να απαγορευτεί κάθε αναφορά των δημοσιογράφων για νεαρούς, ταλαντούχους παίχτες. Πόσοι ταλαντούχοι Έλληνες, άραγε, δικαίωσαν τους διθυράμβους των δημοσιογράφων; Ο Νίνης; Ο Κουτσιανικούλης; Ο Φετφατζίδης; Ο Βέλλιος; Ο Μαυρίας; Ο Γιαννώτας; Ο Καπίνο; Μολαταύτα, γίνονται βεντέτες πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Και το καλάμι αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο. Βλέπεις, λοιπόν, φράντζες, τατουάζ, βόλτες στην παραλιακή, βίζιτες και αναρωτιέσαι πως αυτά τα κακομαθημένα παιδιά θα νοιαστούν για (το) ποδόσφαιρο. Και ως επιστέγασμα όλων αυτών που γράφω, παρατηρείς τον Κονέ να βγαίνει στην κάμερα και να μιλάει για «ανανέωση» και «ομαλή ένταξη των νέων», λες και ο ίδιος είναι μπαρουτοκαπνισμένος με το εθνόσημο και βρίσκεται στην Εθνική όλη του τη ζωή. Κι όμως, ο παίχτης έχει είκοσι, μόλις, συμμετοχές!
  • Συν τοις άλλοις, αρκετοί Έλληνες, νεαροί και μη, έχουν πάρει μεταγραφή στο εξωτερικό. Ορισμένοι, δε, εξ αυτών με ιδιαίτερα μεγάλα ποσά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ήδη ένα καλό συμβόλαιο κι ότι βρίσκονται στα μπλοκάκια των managers. Κάποιοι, μάλιστα, αγωνίζονται σε κορυφαία πρωταθλήματα και σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Θέλω να πω ότι είναι ήδη γνωστοί στον ευρωπαϊκό χάρτη. Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο τέτοιοι παίχτες να μην έχουν ιδιαίτερο κίνητρο για να αγωνιστούν με την Εθνική. Ίσως να πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, ενδεχομένως να θεωρούν ότι θα καλούνται ανεξαρτήτως συνθηκών (π.χ. κακή φόρμα, άσχημη φυσική κατάσταση ή λίγα παιχνίδια στα πόδια) ή, απλώς, μπορεί να μην θέλουν να διακινδυνεύσουν κάποιο τραυματισμό που θα τους στερήσει τη θέση από την εντεκάδα του συλλόγου τους. Τέτοιοι παίχτες, δηλαδή, δεν βλέπουν την Εθνική ως μια ευκαιρία για να γίνουν γνωστοί, να βρουν ένα καλό συμβόλαιο στο εξωτερικό ή να καθιερωθούν, ούτε επειδή αποτελεί τιμή να εκπροσωπούν τη χώρα τους, αλλά σαν μια υποχρέωση «που πρέπει να γίνει» ή μια ευκαιρία για να πιουν φραπέ στη Γλυφάδα.
Υ.Γ.3 Έπαιρνε χαρτάκι ο Ρανιέρι; Αμφιβάλλω υπέρ το δέον. Πρώτον, διότι αυτές οι φήμες ξεκίνησαν, σχεδόν, άμεσα. Σαν τον τύπο που κλάνει και μετά ρωτάει ποιος την αμόλησε: πρωτοκλάστης, πρωτομυριστής. Επομένως, φαίνεται σαν προσχεδιασμένο το όλο εγχείρημα. Κι όταν βλέπεις τους δημοσιογράφους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρονται με τόση σφοδρότητα εναντίον του προπονητή, καταλαβαίνεις ότι ο Ιταλός άλλαξε, ή ήθελε να αλλάξει, κάποια πράγματα που ενόχλησαν ορισμένους. Επομένως, ποιον άκουγε ο Ρανιέρι; Σίγουρα επικοινωνούσε με τον Καραγκούνη και θεωρώ βέβαιο ότι ο τελευταίος τού πρότεινε ποδοσφαιριστές. Εξάλλου, έπρεπε, υποτίθεται, να εντάξουμε και νέο αίμα στην Εθνική. Είναι, επίσης, λογικό να μιλούσε με τον manager του και αναμενόμενο να του προτείνει κάποιους παίχτες. Αλλά να πέφτει σαν rookie στην παγίδα και να τους βάλει να αγωνιστούν σε επίσημο παιχνίδι για να αποκτήσει αξία ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής; Δεν μου φαίνεται πιθανό το σενάριο. Τι είναι; Ο Νιόμπλιας; Εκτός αν ο υπαίτιος manager είναι ο Κόντης. Τότε, μπροστά σε τέτοιο μαέστρο, πάω πάσο: κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον Κόντη. Για αυτό, λοιπόν, πιστεύω ότι οι επιλογές του για την αποστολή της ομάδας γινόντουσαν με βάση αυτά που έβλεπε στις προπονήσεις -αλλά και την τάση που έχει να δουλεύει με νεαρούς παίχτες. Κι όπως έχω αναφέρει πολλάκις, εμείς δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στις προπονήσεις και, μοιραία, υποβαθμίζουμε τη σημασία τους. Τέλος, πήρε χαρτάκι από τον Σαρρή; Φρονώ πως όχι. Ο Ρανιέρι δεν έδειξε διατεθειμένος να συνεργαστεί ιδιαίτερα με τους παράγοντες της Ε.Π.Ο. κι ο Σαρρής θα ήταν αφελής -ας μην τον χαρακτηρίσω διαφορετικά- να δώσει χαρτάκι σε έναν προπονητή με πλούσιες παραστάσεις. Τις φήμες, λοιπόν, τις πυροδότησαν οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι όλο και κάποια «ποντικάκια» θα έχουν στα αποδυτήρια ή στην Ε.Π.Ο., αλλά για την εξάπλωση αυτών φρόντισε κι ο ίδιος ο προπονητής με τις κλήσεις του! Τον λόγο τον αναφέραμε σε προηγούμενο υστερόγραφο: νόμιζε ότι είχε να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Αν υποθέσουμε, πάντως, ότι ένας προπονητής παίρνει χαρτάκι, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δημιουργείται άσχημο κλίμα στα αποδυτήρια και οικοδομείται έντονος αρνητισμός: οι παίχτες δύσκολα ακούνε έναν προπονητή που ακούει άλλους.

Υ.Γ.4 Ποιο ήταν το λάθος του Ρανιέρι; Υπερτίμησε τις δυνατότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή και υποτίμησε την ισχυρή αντίσταση που επιδεικνύει στην αλλαγή. Υπέπεσε σε άστοχες δηλώσεις που ήρθαν σε ασυμφωνία με το κύμα ανανέωσης που, υποτίθεται, έπλεε στο background. Κι όταν λέω άστοχες δηλώσεις, εννοώ το σαφές και ρητό μήνυμα ότι θα προκριθούμε στο Euro. Αν θέλαμε να προκριθούμε στο Euro, συγγνώμη, αλλά ο Ρανιέρι εξαρχής ήταν ακατάλληλος: θα έπρεπε να προτιμήσουμε ένα κλώνο του Ρεχάγκελ ή του Σάντος. Σε μια τέτοια περίπτωση το λάθος δεν είναι του Ρανιέρι, αλλά της Ε.Π.Ο., αλλά δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τη λογική που κρύβεται από πίσω, διότι δεν γνωρίζω τι έχει ειπωθεί μεταξύ Ρανιέρι και Σαρρή. Προσωπικά κατάλαβα ότι ο Ιταλός έρχεται για να προσθέσει νέα στοιχεία στο παιχνίδι της Εθνικής και να εκπαιδεύσει σε διαφορετικά πεδία τον Έλληνα ποδοσφαιριστή (π.χ. στο επιθετικό παιχνίδι ή στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας), ώστε να γίνουμε περισσότερο απρόβλεπτοι. Ουδέποτε πίστεψα, και επ' ουδενί δεν αντιλήφθηκα, ότι θεωρούσαμε σίγουρη και δεδομένη την πρόκριση στο Euro. Πρόκειται σίγουρα περί επικοινωνιακού λάθους, αλλά τότε ουδείς αντέδρασε. Ίσως, πάλι, ο Ιταλός να υποτίμησε τον όμιλο, ακόμα και διάφορες μεταβλητές, όπως τραυματισμούς, που πάντοτε διαδραματίζουν υπεύθυνο ρόλο στην εξίσωση μιας πρόκρισης. Εντούτοις, οι δηλώσεις του περί «καταστροφής» σε περίπτωση που δεν παίρναμε την πρόκριση, φανερώνουν ότι είχε γνώση της κατάστασης -εκτός αν το κίνητρο των δηλώσεων αυτών σχετιζόταν αποκλειστικά με την αφύπνιση των ποδοσφαιριστών και την ενδόμυχη πίστη περί πρόκρισης. Ίσως, πάλι, να μην υποτίμησε τον όμιλο, αλλά να υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Εξού και τα αγωνιώδη πειράματα με διάφορα συστήματα και διατάξεις όταν διέγνωσε τακτικές αστοχίες, το γεγονός ότι, εν τέλει, δεν αποδείχτηκε τόσο διαβασμένος για τα χαρακτηριστικά ορισμένων ποδοσφαιριστών ή η απομάκρυνση των Φύσσα και Βόκολου, και η αντικατάσταση αυτών από τους συνεργάτες του Ιταλού. Αλλά είμαι της άποψης ότι η αντικατάσταση των Φύσσα και Βόκολου γνώρισε υπερβολική προβολή: αν ερχόντουσαν οι νίκες, ουδείς θα έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Και, για να είμαστε και λίγο ειλικρινείς, υπάρχει προπονητής τέτοιου βεληνεκούς στον ποδοσφαιρικό πλανήτη που αναλαμβάνει μια ομάδα και δεν φέρνει τους συνεργάτες του μαζί του; Δεν το νομίζω.

Υ.Γ.5 Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, αλίμονο αν ο μοναδικός φταίχτης είναι ο Ρανιέρι: τότε η πρόγνωση θα ήταν καλή και η θεραπεία σύντομη. Ο Ρανιέρι και η Εθνική δεν έκαναν fit. Δεν ταίριαζαν. Η Εθνική Ελλάδος, όμως, ήδη από την εποχή Σάντος, φαίνεται ότι ταλανίζεται από εσωτερικά προβλήματα. Ελπίζω να το καταλαβαίνουμε αυτό.


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Επική υπέρβαση

Τι παιχνίδι, άραγε, περιμένεις να παρακολουθήσεις, όταν το heavy favourite σκοράρει στο πρώτο, μόλις, λεπτό του αγώνα; Και πώς να αντιδράσει ο Α.Π.Ο.Ε.Λ.; Τι να κάνει; Έφαγε το γκολ και η άμεση αντίδραση της ομάδας του Δώνη (φώτο) ήταν να αμυνθεί πίσω από σέντρα και μπάλα με τρεις γραμμές άμυνας. Μπορεί κανείς να προβεί σε οποιαδήποτε κατηγορία; Όχι, βέβαια. Εξάλλου, όταν βλέπεις αυτήν την ποδοσφαιρική απάτη, τον Λούκας Μόουρα, να κάνει την καλύτερή του εμφάνιση με αντίπαλο ένα άβγαλτο αριστερό μπακ, δεν μπορείς να σχολιάσεις το παιχνίδι.


Μήπως μπορείς να σχολιάσεις το παιχνίδι στο Τορίνο; Κάπως περισσότερο. Αν και δεν θέλω να αναφερθώ σε τακτική, αλλά σε ορισμένες λεπτομέρειες. Βλέπεις, λοιπόν, τον Μπουφόν, σε μια εύκολη ομολογουμένως φάση, αντί να μπλοκάρει την μπάλα, να την διώχνει σε κόρνερ. Το αποτέλεσμα; Γκολ από τον Μποτία και ισοφάριση από τον Ολυμπιακό. Μου θύμισε ένα ματς της Α.Ε.Κ. στο οποίο ο Μανωλάς, ο θείος του Έλληνα Μπεκενμπάουερ, όντας πιεζόμενος, αντί να διώξει την μπάλα πλάγιο άουτ, προτίμησε για κάποιον λόγο που μόνο ο ίδιος ξέρει να την πετάξει κόρνερ. Και μόλις έγινε η εκτέλεση, παίρνει κεφαλιά ο αντίπαλος και την καρφώνει στα δίχτυα του Μήνου. Με την κάμερα να κάνει κοντινό στον Μανωλά ο οποίος έχει πάρει μια φάτσα του στυλ «έκανα μαλακία». Παρόμοια φάτσα πήρε κι ο Μπουφόν.

Το ποδόσφαιρο, πάντως, δεν ερμηνεύεται πάντα με τη λογική. Για αυτό κι εγώ ευθαρσώς δηλώνω ότι η πορεία του Ολυμπιακού στο τσου λου συνιστά κάτι παράλογο. Όχι, δεν θα αποθεώσω την ήττα από την Γιουβέντους -από πότε πανηγυρίζουμε όταν χάνουμε;-, αλλά θα δηλώσω ευθαρσώς ότι στην Ευρώπη, όπου επικρατούν συνθήκες υψηλής πίεσης, έντασης και επικινδυνότητας, το να αγωνίζεσαι με εννιά παίχτες, με καλύτερο παίχτη τον τερματοφύλακα και με τον διαιτητή να κόβει το καρπούζι στην μέση, και παρόλα αυτά να έχεις μαζέψει έξι βαθμούς, συνιστά υπέρβαση. Επική υπέρβαση.

Υ.Γ.1 Όταν στην Βουλή έχουν μαζευτεί άνθρωποι -και «άνθρωποι»- χωρίς παιδεία, γνώση και ήθος, γιατί απορούμε με αυτά που λέγονται και γίνονται στις συνεδριάσεις; Και γιατί παραξενευόμαστε με αυτά που βλέπουμε στην κοινωνία;

Υ.Γ.2...

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Μόνο αυτό καταλαβαίνει

Ο Έλληνας είναι ωραίος τύπος. Λεβεντόπαιδο και τσολιάς. Καλαμπουρτζής. Και, σύμφωνα με τις τουρίστριες, αλλά όχι τις Ελληνίδες, Greek Lover. Πας, ρε παιδί μου, σε ένα ταβερνάκι και περνάς ωραία μαζί του. Τρως τα τζατζίκια σου, τα λοκάνικά (sic!) σου, τους κολοκυθοκεφτέδες σου και ακούς ιστορίες, φανταστικές και μη, για πλείστα ζητήματα. Με τη συνοδεία του οίνου να καθιστά το κλίμα πιο παιχνιδιάρικο και, άρα, οι δόσεις μυθοπλασίας που λαμβάνει το είναι σου να γίνονται (απο)δεκτές πιο ευχάριστα. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, πρέπει να αναφέρουμε ότι ορισμένοι λατρεύουν τα ψέμματα και τις υπερβολές, επιδεικνύοντας μία αδιαφιλονίκητη αλλεργία στην αλήθεια. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση που ένας άντρα προσπαθεί να ρίξει μια γκόμενα. Όχι, βέβαια! Με τις γυναίκες να ερωτεύονται σφόδρα αυτές τις ιστοριούλες που τους ξεφουρνίζουν οι επίδοξοι καζανόβες, σε σημείο να θεωρούνται πλέον απαραίτητες, και, στη συνέχεια, να πλάθουν τα δικά τους ευφάνταστα και, εν πολλοίς, παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό τους. Αυτό, λοιπόν, ισχύει και για τους Έλληνες πολίτες.


Θυμάστε τον Καραμανλή που έκανε λόγο για μέτρα λιτότητας, ενόσω ο Τζέφρυ δήλωνε, πάντοτε με στόμφο, «λεφτά υπάρχουν»; Ποιον εξέλεξε, άραγε, ο ελληνικός λαός; Ρητορικό το ερώτημα. Για να μην αναφέρω τον Μητσοτάκη που εδώ και είκοσι χρόνια έβγαινε στις κάμερες και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τα των οικονομικών, και τον λοιδορούσαν. Ο Έλληνας πολίτης, όμως, τον χαβά του. Συνέχιζε ακάθεκτος. Και συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν βάζει μυαλό με τίποτα. Σαν να παριστάνει την πουτάνα που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον νταβατζή της. Σειρά, λοιπόν, παίρνει ο ευκλεής Τσίπρας, ο οποίος καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να εισέλθει στο πάνθεον της υπερβολής, της μιζέριας και της χαζομάρας. Και, πράγματι, φαίνεται να τα καταφέρνει. Με τον όχλο να ζητωκραυγάζει και να ονειρεύεται την επιστροφή στις μέρες της δόξης. Τότε που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξέφραζε την κυρία Διαμαντοπούλου και τους λοιπούς συντρόφους. Ναι, οι Έλληνες ζούνε με το χθες, αλλά θα πρέπει, σήμερα κιόλας, να ξεκινήσουν την καταβολή νοητικής προσπάθειας. Ειδάλλως, το έργο στον καμβά της άμβλυνσης της αξιακής πτώχευσης προμηνύεται έτι δυσκολότερο· προμηνύεται άχρωμο και άοσμο. Και να σταματήσουν να πειραματίζονται με γεύσεις παγωτών ή να δέχονται παράλογα ρίσκα, όπως τον κοπιώδη αγώνα του Τσίπρα να συμπαρασύρει την Ελλάδα και, ίσως, ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο προς επικίνδυνες «αριστερές» ατραπούς.

Ο Έλληνας πολίτης, επομένως, προσκολλημένος στις ανεδαφικές υποσχέσεις του Τσίπρα, βαυκαλίζεται ότι οι τωρινές νόρμες θα καταρρεύσουν και το κατεστημένο της Τρόικας θα κλονιστεί συθέμελα. Και, όντας τυφλωμένος, αδυνατεί να διακρίνει την φαντασία από την πραγματικότητα. Είναι ανήμπορος να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Τι τον ενδιαφέρει, άραγε; Τι έλκει την προσοχή του; Τι, εν τέλει, τον ενοχλεί; Τον απασχολεί, για παράδειγμα, η επιθυμία του Λάκη Γαβαλά (φώτο), του βασιλιά της πασαρέλας, να πολιτευτεί; Με τον ίδιο να δείχνει μια προτίμηση για το Υπουργείο Τουρισμού ή Πολιτισμού. Όπως δήλωσε: «Τόσα χρόνια έχω φέρει πάρα πολύ κόσμο στην Ελλάδα από το εξωτερικό. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, ξέρω τι είναι αυτό που θέλει ο τουρίστας για να περάσει καλά». Θα μου πείτε, βέβαια, και θα έχετε και δίκιο, ότι τόσοι γελωτοποιοί έχουν μαζευτεί στην Βουλή, ένας ακόμα δεν πειράζει. Τέλος πάντων. Μήπως του προκαλεί δυσφορία το γεγονός ότι τα ρουσφέτια συνεχίζουν να υφίστανται; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Προφανώς και η απάντηση είναι αρνητική, εκτός αν τα απολαμβάνουν άλλοι κι όχι οι ίδιοι. Οι προκλήσεις της Τουρκίας τον ανησυχούν; Για παράδειγμα, τα τουρκικά αεροπλάνα πετάνε πάνω από τη Χίο και οι τουρκικές φρεγάτες κάνουν κρουαζιέρα μέχρι την Εύβοια (!!!), ενώ, μόλις χθες, μία τουρκική ακταιωρός στο Θρακικό Πέλαγος, μιμούμενη τις τριήρεις των αρχαίων Ελλήνων, επιχείρησε να εμβολίσει μια ελληνική μηχανότρατα.

Εν κατακλείδι, ο Έλληνας πολίτης δεν συγκινείται και δεν πτοείται από τέτοιες καταστάσεις. Τι επιζητά; Την παλινόρθωση. Τότε που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα. Όποιος υποσχεθεί χρήμα, ασχέτως ικανοτήτων, αυτόματα μετατρέπεται σε λαοφιλή σωτήρα. Έχει σημασία το πως και γιατί έφτασε η χώρα σε αυτό το σημείο; Φυσικά! Αλλά o Έλληνας πολίτης αρνείται να βασανίσει εαυτόν με τέτοιες λεπτομέρειες: αποφεύγει την ατομική ευθύνη, αρνείται να αντικαταστήσει τους εγωιστικούς ατομικισμούς με ήθος και διαφημίζει, με την κυριολεξία της λέξης, την αφοσίωσή του σε μια κατάσταση ανωριμότητας, ανειλικρίνειας και απόλυτης ευπιστίας ή άρνησης. Η άγνοια του, δηλαδή, κυριαρχεί των ενστίκτων του και καταργεί τη λογική διάθεση. Μολαταύτα, νομίζει ότι τα γνωρίζει όλα: από ιατρική και πολιτική μέχρι προπονητική και, εσχάτως, αρχαιολογία. Κι όμως, δεν γνωρίζει τον εαυτόν του. Φοβάται να το αποτολμήσει και για αυτό προτιμά να σπάσει τον καθρέφτη του. Αυτή η άγνοια, λοιπόν, τον οδηγεί στο ανόητο συμπέρασμα ότι πρέπει να λειτουργεί με αξιοπερίεργα και, συνάμα, απόλυτα κριτήρια. Ο Έλληνας, επομένως, πονάει στην τσέπη. Μόνο αυτό τον ενδιαφέρει. Μόνο αυτό καταλαβαίνει. Τίποτα άλλο.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Έχει κληθεί σε τηλεοπτική εκπομπή ο Σταύρος Θεοδωράκης και μια κοπέλα από το πάνελ των θεατών τού κάνει την ερώτηση: ''Γιατί να σας πιστέψουμε και να σας εμπιστευθούμε;''. Κι ο Σταύρος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει την Ελλάδα δίνει την εξής απάντηση: ''Ενας άνθρωπος που είναι δέκα χρόνια στην τηλεόραση, δεν μπορεί να λέει ψέματα!'' Πάταγος. Αν είναι έτσι, να γίνει πρωθυπουργός ο Γιώργος Τράγκας. Με 25 χρόνια στην τηλεόραση κατά τη θεοδωράκεια λογική λέει πάντα αλήθεια».

Υ.Γ.2 Αυτός ο Καρπετόπουλος τι έχει πάθει τους τελευταίους μήνες και έχει ξεφύγει; Σε ορισμένα άρθρα γράφει χειρότερα κι από τον Νικολακόπουλο, ενώ έχω παρατηρήσει ότι συχνά το ένα του κείμενο αναιρεί το άλλο.

Υ.Γ.3 Τι κοινό έχουν οι  Eric Adams, Bruce Dickinson και Rob Halford; Και οι τρεις θεωρούνται κορυφαίες φωνές. Και, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, δικαίως συγκαταλέγονται στους κορυφαίους. Αλλά, να με συγχωρούν ορισμένοι, το απόλυτο είδωλο είναι ο Messiah Marcolin. Ο τύπος δεν υπάρχει. Απίστευτη φωνή! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε studio εκδόσεις, αλλά σε live που κρατάνε 1,5 ώρα. Το ίδιο ισχύει και για τις εκτελέσεις των τραγουδιών από τον Leif Edling και την παρέα του. Όσο και να ψάξεις, δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα ψεγάδι!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...