Λέγαμε ότι ο Μήτρογλου στο τελευταίο ματς του Ολυμπιακού ήταν περικυκλωμένος από τρία σέντερ μπακ. Νταξ, όμως, έπαιζε με την Γιουβέντους και ένοιωθε την καυτή ανάσα των Κιελίνι, Μπονούτσι και Ογκμπόνα. Υπάρχει, άρα, ένα άλλοθι. Στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό τι άλλοθι υπάρχει; Τι θα σκεφτούν, άραγε, οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού για να δικαιολογήσουν την εμφάνισή του; Την απάντηση, υποθέτω, θα την δώσει ο Νικολακόπουλος -και δεν αστειεύομαι. Έβλεπες, λοιπόν, τον Μήτρογλου να μην μπορεί να στρίψει, να μην μπορεί να σπριντάρει, να μην μπορεί να κοντρολάρει, να μην μπορεί να κινηθεί, με ή χωρίς την μπάλα, και σε έπιανε θλίψη. Η αποθέωση, όμως, έρχεται στη φάση που βγαίνει τετ-α-τετ με τον Στιλ. Μπορεί να μην έχει επιτάχυνση, ταχύτητα ή ντρίπλα, αλλά η πιρουέτα που επιχειρεί, και μάλιστα σε δεύτερο χρόνο, είναι εντυπωσιακή. Το ίδιο και η γκριμάτσα (φώτο) μετά το χαμένο πέναλτι.
Σε ανάλογη κλίμακα, εντούτοις, κυμάνθηκε και η παρουσία του Αμπιντάλ. Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους φίλους του Ολυμπιακού, αλλά αυτό το πράγμα που βλέπουμε δεν έχει σχέση με τις εμφανίσεις του σε Λιλ, Λιόν και Μπαρτσελόνα. Αδυνατεί να συνεργαστεί με τον παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας, δεν επικοινωνεί με τον Ρομπέρτο, δείχνει να μην έχει φρεσκάδα και του λείπει τελείως η στοιχειώδης σοβαρότητα που πρέπει να διέπει έναν παίχτη της αμυντικής γραμμής. Ας μην στεκόμαστε, όμως, μονάχα στον Αμπιντάλ, αλλά ας επεκταθούμε λίγο περισσότερο. Έχω την αμυδρά εντύπωση ότι αν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ανέβει (λίγο πιο) ψηλά, θα προκύψουν σοβαρά προβλήματα στην πλάτη της άμυνας. Και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση που έχει να αντιμετωπίσει μεγαθήρια. Λίγη άγνοια κινδύνου να έχεις, όπως ο Εργοτέλης, και προξενείς έντονη εφίδρωση στον Μίτσελ. Αυτό, βέβαια, το γνωρίζει ο προπονητής του Ολυμπιακού, αλλά δεν μπορεί να στήνει την ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα όπως στα ευρωπαϊκά ματς, δηλαδή να περιμένει τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο και να ψάχνει την κόντρα: θα τον πάρει ο Σάββας στο κυνήγι και θα έχει και δίκιο. Όπως, επίσης, γνωρίζει πως όταν ο αντίπαλος ασκήσει έντονη πίεση στην περιοχή του Ρομπέρτο, όπως στα παιχνίδια με Ατλέτικο και Γιουβέντους, τότε κάνει την εμφάνισή του ο πανικός. Χθες, πάντως, μάθαμε ότι ακόμα κι αν ο αντίπαλος, ο οποίος θα ήθελε την ισοφάριση, δεν έχει τα φόντα να περικυκλώσει την περιοχή του Ολυμπιακού, πάλι εμφανίζεται ο πανικός. Κι αυτό είναι κακό σημάδι. Ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την ταμπέλα του σούπερ φαβορί τα τρία τελευταία χρόνια που αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό εντός έδρας.
Κι εδώ αναδύεται το εξής ερώτημα: ποια ήταν η τακτική του Αναστασίου; Να το θέσω αλλιώς. Τι ήθελε να αποκομίσει από το ματς; Επιθετική άμυνα δεν έπαιζε. Όρεξη για να κλέψει μπάλες δεν διέκρινα. Διάθεση για να βγει στην κόντρα δεν είχε -άρα απορρίπτεται το ποδόσφαιρο αναμονής. Τι ήθελε, επομένως; Η αίσθησή μου είναι ότι προσπάθησε να συγκρατήσει το σκορ σε χαμηλά επίπεδα και να φύγει απ΄οτο γήπεδο με μια ανώδυνη ήττα -κι αν καθόταν το Χ, ακόμα καλύτερα. Η ομάδα, ειδικά από την στιγμή που δεν σπαταλούσε δυνάμεις στην επίθεση, μπόρεσε να αμυνθεί σχετικά ικανοποιητικά σε λίγα τετραγωνικά και να «καταστρέψει», κατά κάποιον τρόπο, το παιχνίδι του αντιπάλου. Κι όμως, αν έψαχνε το γκολ, θεωρώ ότι θα μπορούσε να το πετύχει, αλλά πιθανολογώ ότι φοβήθηκε τον Ολυμπιακό περισσότερο από όσο έπρεπε. Έναν Ολυμπιακό που δείχνει να έχει σοβαρά προβλήματα όταν προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Και μπορεί αυτό στην Ευρώπη να του ταιριάζει και να παίρνει μεμονωμένες νίκες, αλλά στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει απώλεια βαθμών. Και η Παναγιά δεν αστειεύεται.
Υ.Γ.1 Θα το ξαναγράψω για να το εμπεδώσουμε. Το πρωτάθλημά μας είναι χειρότερο από αυτό που νομίζει ο μέσος φίλαθλος/οπαδός. Και εννοώ αποκλειστικά από πλευράς ποιότητας. Αυτό, δηλαδή, που βλέπουμε στο χόρτο. Μην το πάμε σε παραγοντιλίκια και παρασκήνια.
Υ.Γ.2 Δεν ξέρω τι όνειρο είδε ο Λουίς Ενρίκε και ξεκίνησε τον Σουάρες στην βασική εντεκάδα. Πιθανολογώ ότι πίσω από αυτήν την επιλογή κρύβονται χορηγίες, διαφημίσεις και συμβόλαια. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ούτε κατάλαβα γιατί έβαλε τον Ματσεράνο δίπλα στον Πικέ. Νόμιζα ότι είχε τελειώσει αυτό το αστείο. Το ξέρω ότι ο Ματιέ μπορεί να καλύψει και την αριστερή πλευρά, αλλά όχι απέναντι σε μια ομάδα που απλώνει το παιχνίδι της σε όλο το πλάτος του γηπέδου, τρέχει σαν άλογο κούρσας στο ανοιχτό γήπεδο και έχει το καλύτερο επιθετικό transition game στον πλανήτη. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούν όλα αυτά που ακούγονται για τον Μέσι. Τι να κάνει ο άνθρωπος; Να πάρει την μπάλα και να περάσει όλη την Ρεάλ; Η άμυνα της Μπαρτσελόνα, πάντοτε για το επίπεδό της, ήταν κάκιστη. Το ίδιο και η κυκλοφορία της μπάλας. Πού ήταν τα κάθετα σπριντ; Πού ήταν οι κάθετες πάσες; Και για μία ακόμα φορά είδαμε μια ομάδα, την Ρεάλ, να έχει την πρωτοβουλία, αλλά να μην έχει κατοχή. Εντυπωσιακό.
Υ.Γ.3 Μην περιμένετε να γράψω άρθρο για τον Άρη. Μου αρέσει να γράφω για ομάδες, όχι μπουρδέλα.
Υ.Γ.4 Πάμε δυνατά. Πολύ δυνατά! Πάρα πολύ δυνατά!