Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Το πιο άγριο θηρίο

Ο άνθρωπος, ένα εξόχως ευπροσάρμοστο είδος, ιδιαίτερα πετυχημένο θα μπορούσε να πει κανείς, συνιστά ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα οντότητα. Συχνά υποτιμά τα κυρίαρχά ένστικτά του. Διακατέχεται από προσωποπαγή κίνητρα. Αγνοεί συνειδητά την πραγματικότητα. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Έλα ντε! Υποτίθεται ότι, ένεκα της λογικής που διέπει το νοητικό του στάτους, θα έπρεπε να σκέφτεται και να λειτουργεί πιο ορθολογικά. Και να είναι λιγότερο προσανατολισμένος σε μονοπάτια που βρίθουν υπέρμετρου εγωισμού -ή προκλητικής αναίδειας πάσης φύσεως. Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν ψίθυρο σε ανεμοθύελλα.


Ειδάλλως δεν θα (συμπερι)φερόταν σαν άνθρωπος, αλλά ως άνθρωπος.  Το τακτ και το savoir vivre, όμως, έχουν προ πολλού χαθεί.  Και εκατό κλώνους του Χρήστου Ζαμπούνη (φώτο) να είχαμε, δεν θα έφταναν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι τράπεζες δεν δανείζουν λογική, ήθος και ανθρωπιά. Μόνο χρήματα μοιράζουν. Τι να κάνουμε τα χρήματα; Με τα μυαλά που κουβαλάμε στα κεφάλια μας, πάλι θα χρωστάμε.  Η οικονομική κρίση, βλέπετε, έχει προκύψει ως μία σπαρακτική απόρροια της ηθικής, πολιτιστικής και αξιακής κρίσης που βιώνει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως. Ο άνθρωπος, λοιπόν, ζητά συνεχώς περισσότερα. Δύσκολα ικανοποιείται. Είναι άπληστος. Δείχνει, και μάλιστα ποικιλοτρόπως, να απορρίπτει την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Δεν την γουστάρει. Δεν την βρίσκει ελκυστική. Δεν τον ιντριγκάρει. Τα παραπάνω, εντούτοις, υπόκεινται στη σφαίρα του χειρότερου. Το χείριστο είναι ότι (θα) κάνει τα πάντα για να αποκτήσει ποσότητα. Με κάθε κόστος. Είτε πρόκειται για το φυσικό περιβάλλον, είτε για κάποιο ζώο, είτε για κάποιον συνάνθρωπό του. Σας παρακαλώ, μην νομίζετε ότι είμαι αφελής. Ρομαντικός ναι, αφελής όχι. Γνωρίζω ότι το σύγχρονο στάτους κβο ικανοποιείται πρωτίστως με την ποσότητα και αρνείται να συμβιβαστεί με την ποιότητα. Αλλά, ρωτάω ο καψερός, μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να τολμήσουμε μια τέτοια στροφή; Ίσως η κατάσταση να ήταν πιο ευοίωνη, αν δεν ποντάραμε όλα μας τα λεφτά στην υπερβολική ματαιοδοξία μας. Νομίζοντας, βαυκαλιζόμενοι, ότι διαθέτουμε εξουσία. Ωστόσο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η εξουσία, μεγάλο ναρκωτικό, χωρίς κέντρο απεξάρτησης, εκφυλίζει πρόσωπα, ιδέες, θεσμούς και αξίες. Ο εκτροχιασμός, συνεπώς, και συχνά για ασήμαντους, αδιάφορους και αμυδρούς λόγους, κυβερνά την ιδιοσυγκρασία των περισσοτέρων. Το καλάμι, με άλλα λόγια, αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο.

Το λιοντάρι, λοιπόν, όταν δεν τον διατάζει το αρχέγονο ένστικτο της πείνας να επιτεθεί, δεν θα σε πειράξει. Ο καρχαρίας αν είναι χορτάτος, κολυμπά δίπλα σου σαν χρυσόψαρο. Ακόμα και μικρότερα ζώα, όπως η αράχνη, ο σκορπιός ή το φίδι, θα αμυνθούν/επιτεθούν μόνο όταν νοιώσουν ότι κινδυνεύουν ή απειλούνται, ή όταν πρέπει να προστατεύσουν τους απογόνους τους. Θα έχουν, τέλος πάντων, κάποιον σημαντικό λόγο που κρίνεται ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους. Κανένα ζώο του πλανήτη δεν θα σε βλάψει για την κάβλα του. Ο άνθρωπος, όμως, επιλέγει το κακό από αγνή διασκέδαση. Πραγματικός φετιχιστής. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Ούτε κάποιο είδος μηχανιστικού αντανακλαστικού. Συνειδητά το επιλέγει. Αυτός είναι το πιο άγριο θηρίο. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μείνουμε μακριά του.

Υ.Γ.1 Πόσο τέλειο θα ήταν το καλοκαίρι αν δεν γινόταν το πουκάμισο σκατά από τον ιδρώτα;

Υ.Γ.2 «Ναι, έχω κάνει sex tape».
Βανέσα Αδαμοπούλου

Υ.Γ.3 Εγώ και οι γείτονές μου ακούμε τη συγκεκριμένη έκδοση του παρακάτω τραγουδιού, και γουστάρουμε!

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Deutschland über alles


Ποιος άλλος θα μπορούσε να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Με τα περισσότερα φαβορί να φαίνονται εξασθενημένα, και τους «μικρούς» να βελτιώνονται συνεχώς και να κλείνουν την ψαλίδα, η ποδοσφαιρική λογική επέβαλε την επικράτηση των Γερμανών. Νομίζω ότι, ανεξαιρέτως από συμπάθειες και αγάπες, συμφωνούμε σε αυτό. Και κάτι τελευταίο: ας μην μπλέκουμε τα πολιτικά με το ποδόσφαιρο. Δεν έχει σχέση η κλώνος του Darth Vader με την Εθνική Γερμανίας και την κατάκτηση του Μουντιάλ.

Υ.Γ.1 Άξιζε το βραβείο ο Μέσι; Όχι, βέβαια. Νταξ, δεν έκανε κακό τουρνουά, αλλά το ίδιο ισχύει και για δυο ντουζίνες παίχτες. Τι έπρεπε, δηλαδή; Να πάρουν κι αυτοί βραβείο; Και για να σοβαρευτώ, ο Ρόμπεν, ο Μίλλερ ή ο Ροντρίγκεζ τι έπρεπε να πάρουν;

Υ.Γ2 Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες μου έχουν τατουάζ, αλλά δεν κολλάω, θα το πω. Έχει παραγίνει το κακό. Πας στην παραλία και βλέπεις το κάθε παρτσακλό και τον κάθε ρούκουνα να «στολίζει» το σώμα του με ηλίθια σχέδια και γραφές. Ας καταλάβουμε- επιτέλους!- κάτι: τα τατουάζ δεν πάνε σε όλους. Δεν μπορούν όλοι να τα κάνουν support. Τίθενται κι άλλες παράμετροι στην εξίσωση, όπως στυλ, σώμα, ντύσιμο, εμφάνιση. Σκληρό να λέγεται, αλλά αληθές.

Υ.Γ.3 Πηγαίνω προς το Καβούρι για μπάνιο. Περπατάω με τα συμπράγκαλα στους ώμους και κάποια στιγμή τα αφήνω κάτω, διότι οι τύπισσες θέλουν να πάρουν καφέ. Ξαφνικά, βλέπω να έρχεται μια κοπέλα. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, και χωρίς να εξετάζω το φύλο ή την εμφανισιμότητα, παραμερίζω την μία τσάντα για να περάσει η κοπέλα. Αυτόματα η κοπέλα σκάει ένα λαμπερό χαμόγελο και συνεχίζει το περπάτημά της. Κατόπιν, ο φίλος από δίπλα μού λέει: «Ρε μαλάκα, η Δούκισσα ήταν». Και είχε δίκιο ο μπάσταρδος. Ωραία γυναίκα.

Υ.Γ.4 Κορυφαία μπάντα, κορυφαίο άλμπουμ, κορυφαίο τραγούδι.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Η συνέχεια επί χόρτου και οθόνης

Όταν η Αργεντινή παρουσιάζει θλιβερό θέαμα, κάποιοι το ονομάζουν επαγγελματική νίκη. Όταν η Βραζιλία δεν μπορεί να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα, τότε γίνεται λόγος για ανορθόδοξη τακτική. Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο ομάδες παρουσιάζουν άναρχο ποδόσφαιρο. Με την Αργεντινή να παίζει πιο άναρχα από την Βραζιλία. Συμπαίχτες και αντίπαλοι ψάχνουν τον Μέσι, με τον Καμπέγια να μην μπορεί να βρει λύσεις από τον έξτρα παίχτη που μένει αμαρκάριστος λόγω της προσαρμοσμένης άμυνας πάνω στον Μέσι. Αυτό, δηλαδή που γινόταν στην Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Ένας Μέσι, λοιπόν, δεν φέρνει την άνοιξη: χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη από τους συμπαίχτες του. Εντούτοις, είναι κάπως υποκριτικό και αστείο αυτή η Αργεντινή να δέχεται τη μισή κριτική από αυτήν της Βραζιλίας. Με τον κλώνο του Τζιν Χάκμαν, τον Φελίπε Σκολάρι (φώτο), να καλείται να βρει τον αντικαταστάτη του Νεϊμάρ. Οι Γερμανοί, πάντως, οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν την Βραζιλία την ερχόμενη Τρίτη, δεν αστειεύονται. Ξεκίνησαν δυναμικά το τουρνουά, κάνοντας επίδειξη δύναμης απέναντι στην Πορτογαλία, αλλά φαίνεται ότι ο Λεβ, επηρεασμένος από την ισοπαλία με την Γκάνα, όπως φάνηκε στα παιχνίδια με Αλγερία και Γαλλία, προσέχει ιδιαίτερα τον κώλο του. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για νοκ άουτ παιχνίδια. Με την απουσία του Νεϊμάρ να δίνει μια ενδιαφέρουσα χροιά, μία αινιγματική πινελιά θα έλεγα, ως προς το τι είδους ποδόσφαιρο θα παίξει η διοργανώτρια χώρα (κλισέ). Θα έλεγα, λοιπόν, ότι οι Γερμανοί, που ξέρουν να παίζουν σωστό ποδόσφαιρο, έχουν το προβάδισμα για να πάνε τελικό.


Στην αντίπερα όχθη, έχουμε τους Ολλανδούς. Η ομάδα του Φαν Χάαλ, την οποία -λανθασμένα- είχα υποτιμήσει πριν την έναρξη του τουρνουά, θα αντιμετωπίσει την Αργεντινή. Εντούτοις, για να φτάσει η Ολλανδία σε αυτό το σημείο, έπρεπε να αποκλείσει την ηρωική Κόστα Ρίκα, μια πειθαρχημένη ομάδα, με οργανωμένη άμυνα, στελεχωμένη με ενθουσιώδεις παίχτες, και με έναν προπονητή, ρεαλιστή και πρακτικό, που έπαιζε ποδόσφαιρο αναμονής -εντούτοις κάποια προβληματάκια στις αντεπιθέσεις τα είχαν (π.χ. μικρό πλάτος και μέτριο επιθετικό transition game), ενώ με καλύτερο παίχτη τον τερματοφύλακα δύσκολα φτάνει κανείς μακριά. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει η Αργεντινή; Να παίξει με αντεπιθέσεις -έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Αυτή η ομάδα δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ενώ διαθέτει ευάλωτη άμυνα και μπερδεμένη τακτική. Καταλαβαίνω τους νοσταλγούς του Μαραντόνα που θέλουν να δουν την Αργεντινή πρώτη, αλλά θα πρόκειται για έκπληξη ολκής αν συμβεί κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια, θα εκπλαγώ αν καταφέρει να προκριθεί εις βάρος της Ολλανδίας. Αρκεί ο ορεξάτος και εκρηκτικός Ρόμπεν, ο M.O.M της Ολλανδίας, να πασάρει πιο γρήγορα. Το ίδιο, βέβαια, λέω εδώ και χρόνια, αλλά προκοπή δεν βλέπω. Τέλος πάντων. Η συνέχεια επί χόρτου και οθόνης.

Υ.Γ.1 «Εξαρχής θεωρώ πως κάθε παίκτης έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και πιστεύω πως ο Κρουλ είναι ο καταλληλότερος στα πέναλτι. Μπορεί να φτάσει σε κάθε γωνία της εστίας κι έτσι τον προετοιμάσαμε, πέφτοντας σε όλα στη σωστή πλευρά. Είμαι περήφανος για τη συνεργασία μας», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Φαν Χάαλ μετά το τέλος του αγώνα. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είδα τον Κρουλ, αμέσως θυμήθηκα τον Φαν Μπρόκελεν. Ένα κτήνος που μπορούσε να τεντώσει το κορμί του και να φτάσει τις γωνίες. Ήμουν πολύ μικρός όταν τον είχα παρακολουθήσει, αλλά είχα εκπλαγεί από αυτήν την ικανότητά του.

Υ.Γ.2 Ομολογώ την έκπληξή μου μόλις διάβασα ότι ο Αμπιντάλ έκλεισε στον Ολυμπιακό. Κυρίως διότι μου φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι η Μονακό ανακοίνωσε την ανανέωση του παίχτη και μία μέρα αργότερα αυτός βρέθηκε στον Πειραιά. Όπως και να έχει, πρόκειται για έναν μεγάλο παίχτη που θα δώσει λάμψη στο μίζερο πρωτάθλημά μας.

Υ.Γ.3 Ωραίος ο Αλαφούζος. Λεβεντόπαιδο. Και, πιθανολογώ, χιουμορίστας. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συμπεριφορά προς τον Καραγκούνη.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...