Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Θα μας είχαν βγει τα συκώτια και οι σπλήνες

Τα μάτια μου έπεσαν σε μια λίστα που έδειχνε τις ομάδες με το περισσότερο τρέξιμο. Πρώτοι οι φιλότιμοι Αυστραλοί. Δεύτεροι οι Ρώσοι του Καπέλο. Πόσα χρήματα, άραγε, έπαιρνε ο Καπέλο; Δέκα μύρια; Έντεκα; Δώδεκα; Κάπου εκεί. Όσα και να έπαιρνε, πήγε σπίτι του. Αυτός ο ωραίος προπονητής του Μεξικό παίρνει γύρω στα 300 χιλιάρικα. Ο Σάντος, με τα καλά του και τα στραβά του, έχει λαμβάνειν περίπου 700 χήνες. Ξεφύγαμε, όμως. Έχουμε πει πολλές φορές ότι το τρέξιμο από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Δεν αρκεί να τρέχεις πολύ, πρέπει να τρέχεις ποιοτικά. Έξυπνα. Να γνωρίζεις τα τετραγωνικά και να ξέρεις να κινείσαι στον χώρο, με ή χωρίς την μπάλα.


Το πόσο τρέχει μία ομάδα επηρεάζεται από αρκετούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η φυσική κατάσταση: δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περαιτέρω. Άλλος ένας, κάπως υποτιμημένος, είναι ο προπονητής. Το σύστημα, δηλαδή, που επιλέγει ή, για να είμαι ακριβέστερος, τη διάταξη. Και, φυσικά, την τακτική. Το αγωνιστικό πλάνο. Αν μια ομάδα έχει κατοχή μπάλας, προσπαθεί να πάρει την πρωτοβουλία και παίζει στο τερέν του αντιπάλου, συνήθως δεν τρέχει πολύ. Ο αντίπαλος, αντίθετα, που αμύνεται, γράφει περισσότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ. Κι αυτό είναι λογικό: το κυνήγι της μπάλας, αλλά και παιχτών, έχει τίμημα. Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι η Βραζιλία βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της σχετικής λίστας. Με την Ελλάδα, μια χώρα που κατά κανόνα παίζει χωρίς την μπάλα, δηλαδή αμύνεται, να βρίσκεται μία θέση πάνω από την Βραζιλία. Στην 27η η Ελλάδα, στην 28η η Βραζιλία. Σε αυτό το σημείο, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η αμέσως επόμενη χώρα που πόνταρε στην άμυνα και προκρίθηκε, ήταν η Αλγερία, η οποία βρίσκεται στην 6η θέση! Η χαμηλότατη θέση της Ελλάδας, εντούτοις, εξηγείται σε μερικό βαθμό. Η άμυνά της, εδώ και και μια δεκαετία, αποτελεί το δυνατό της σημείο -έστω κι αν, πλέον, δεν βρίσκεται στα υψηλά επίπεδα των προηγουμένων ετών. Υπάρχει διάκριση ρόλων, επιμερισμός εργασιών, μια ενσυνείδητη πίστη ότι εκεί πρέπει να στηριχτούμε. Αυτό μεταφράζεται σε καλές τοποθετήσεις, αλληλοκαλύψεις, έστω κι αν στις διαγώνιες έχουμε πρόβλημα, στενό πλάτος σε κατάσταση άμυνας και, γενικώς, γνώση του πως να παίζουμε σε λίγα τετραγωνικά και να καλύπτουμε το χώρο. Όλα αυτά οδηγούν σε λιγότερο τρέξιμο από μια ομάδα που αμύνεται άναρχα, άτακτα, με αφέλεια. Συν το γεγονός ότι δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεγαθήρια. Σκεφτείτε να πέφταμε στον όμιλο της Γερμανίας. Θα μας είχαν βγει τα συκώτια και οι σπλήνες. Τέλος, αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν είμαστε ειδικοί στην τέχνη της αντεπίθεσης (τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, ταχύτητα, κίνηση άνευ μπάλας), κάπως έτσι προκύπτει, υποθέτω, η θέση της Ελλάδας στη λίστα με τα χιλιόμετρα των ομάδων.

Η απορία, πιστεύω εύλογη, που αναδύεται είναι απλή και συνοψίζεται στο πως καταφέραμε και προκριθήκαμε με τόσο λίγο τρέξιμο, παίζοντας και με παίχτη λιγότερο για περίπου 50 λεπτά στο ματς με την Ιαπωνία, και κάνοντας, επί της ουσίας, 1,5 καλό παιχνίδι. Σαν το Euro του 2012, όπου προκριθήκαμε στον επόμενο γύρο, πέφτοντας πάνω στην Γερμανία, έχοντας κάνει μόνο ένα καλό παιχνίδι απέναντι στη Ρωσία! Μάλιστα, εκείνο το ματς, με αντίπαλο τους Ρώσους, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της τρίτης και τελευταίας φάσης του Euro. Όπως συνέβη και τώρα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Φαίνεται ο Σάντος κάνει πρώτα το λάθος για να βρει το σωστό. Διορθώνει τις ατέλειες, ξεφεύγει από τις εμμονές του, αν και οι εμμονές συχνά αντιπροσωπεύουν ατέλειες του αγωνιστικού πλάνου, και, όπως φαίνεται, οι παίχτες κι ο προπονητής της Εθνικής αντιδρούν καλύτερα όταν βρίσκονται υπό κράτος πίεσης και αμφισβήτησης.

Αντί επιλόγου, ας αναφέρω έναν ακόμα λόγο που η Εθνική έτρεξε τόσο λίγο. Δεν τον συμμερίζομαι, δεν με αντιπροσωπεύει, αλλά νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ο λόγος, λοιπόν, έχει ονοματεπώνυμο: Κώστας Κατσουράνης. Και καλά ότι μόλις βγήκε από την εντεκάδα, όλα, ως διά μαγείας, διορθώθηκαν. Τρίχες κατσαρές. Δεν είναι Μέσι ο Κατσουράνης για να αλλάξει τόσο πολύ τις αγωνιστικές ισορροπίες ενός αγώνα και να βελτιωθεί εντυπωσιακά το mentality της ομάδας. Δεν θέλω κουταμάρες. Απλά ο όχλος, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο, ψάχνει εξιλαστήριο θύμα. Δεν υπονοώ ότι ο Κατσουράνης είχε καταπληκτική απόδοση απόδοση ή άριστη φυσική κατάσταση, ούτε ότι η εντεκάδα πρέπει να ξεκινά από αυτόν. Αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι λάθος να κράζουν τον Κατσουράνη και να μιλούν ορισμένοι με τόσο υποτιμητικά λόγια. Λες κι αυτός είναι η πηγή όλων των κακών. Εξάλλου, ο Σάντος είναι αυτός που τον επέλεγε. Ο Σάντος είναι αυτός που τον έβαζε να παίζει ως αμυντικό χαφ, ουσιαστικά μόνο του στον άξονα, έχοντας δεξιά και αριστερά εσωτερικά χαφ. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.1 Μεγάλο ματς απόψε. Και εξόχως αινιγματικό, καθώς αγωνίζονται δυο ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά Δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Κόστα Ρίκα συνιστά μια ενθουσιώδη ομάδα, με ταλαντούχους παίχτες, που παίζει άμυνα στο τερέν της και, μόλις αναγκάσει τον αντίπαλο σε λάθος, χτυπάει στην αντεπίθεση σαν κόμπρα. Παραδοσιακά έχουμε πρόβλημα με τέτοιες ομάδες -ο Σάντος το γνωρίζει πολύ καλά-, κάτι που σημαίνει ότι θα δούμε την Εθνική να αμύνεται περισσότερο και να επιτίθεται λιγότερο. Μπορούμε, πάντως, να φέρουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το μηδέν μέχρι το ημίχρονο, κάτι που σίγουρα θα αγχώσει τους Κοσταρικανούς: ποιοτικός αντίπαλος, αλλά σε καμία περίπτωση φόβητρο. Προσοχή, όμως, στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, οι οποίες αποτελούν αδυναμία της ελληνικής άμυνας, και, θυμίζω, απαιτούνται γρήγορες επιστροφές. Η Εθνική, εν κατακλείδι, θα πρέπει να τρέξει περισσότερο από ό,τι συνήθως για να επικρατήσει.

Υ.Γ.2 Αν οι Βραζιλιάνοι, στο ματς με την Χιλή, έβγαζαν τις εμφανίσεις τους και φορούσαν φανέλες του Αχαρναϊκού, θα καταλάβαινε κανείς τη διαφορά; Τι θλιβερό θέαμα είναι αυτό; Τουλάχιστον δεν δαγκώνουν τους αντιπάλους τους. Κυριολεκτικά το εννοώ.

Υ.Γ.3 ...

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Περί τουρισμού

Αντιγράφω από μία παλαιά ανάρτηση: «Ο τουρισμός, όπως η ίδια η Ελλάδα, διαθέτει δυο όψεις: μία καλή και μία κακή. Η καλή συνοψίζεται στο ότι -μαζί με την ναυτιλία- αποτελεί την βαριά βιομηχανία της χώρας. Και φέτος το καλοκαίρι η Ελλάδα έχει ''βουλιάξει'' από (αλλοδαπούς) τουρίστες. Η κακή έγκειται στο ότι έχουμε μείνει -ακόμα!- στον τουρισμό του 1960-1970. Με τη χώρα να διαφημίζει τα 3 S: sea, sun, sand. Αν και για κάποιους προστίθεται και ένα τέταρτο, το sex. Τέλος πάντων. Εν έτει 2013, λοιπόν, δεν βρισκόμαστε σε ικανή θέση να επενδύσουμε ουσιαστικά πάνω στον τουρισμό. Κι αυτό το μοτίβο ισχύει από τις διαφημιστικές καμπάνιες της χώρας στο εξωτερικό μέχρι τις συμπεριφορές ορισμένων Ελλήνων (π.χ. καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, υπάλληλοι αρχαιολογικών χώρων) που η μόνη ξένη γλώσσα που γνωρίζουν είναι αυτή της κουτοπονηριάς. Εκτός αν θεωρούμε σωστό και θεμιτό, π.χ., να έρχονται τουρίστες, κυρίως αλλοδαποί αλλά και ημεδαποί, σε αρχαιολογικούς χώρους και να τους βρίσκουν κλειστούς. Οι λόγοι προσδιορίζονται στο ομολογουμένως αξιοπερίεργο ωράριο και στις λαμπρές απεργίες. Όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στην Ακρόπολη, με ένα πανό του ΠΑ.ΜΕ. να στολίζει τον Ιερό Βράχο. Τζάμπα τα χιλιάδες χιλιόμετρα των Κινέζων και των Ιαπώνων. Πρωτοφανή πράγματα. Μιλάμε για ένα πρωτόγονο είδος τουρισμού. Το θέμα, επομένως, δεν εξαντλείται στην έλευση του τουρίστα. Αυτό είναι το εύκολο. Πάντοτε θα έρχονται τουρίστες. Ανεξαρτήτως ποιος είναι Υπουργός Τουρισμού και πόσα λεφτά ρίξαμε στην διαφημιστική καμπάνια. Η εγγενής αξία της Ελλάδας το εξασφαλίζει. Το θέμα είναι ο ίδιος τουρίστας να ξανάρθει. Να μείνει ικανοποιημένος και να προτιμήσει εκ νέου τη χώρα μας. Αυτό είναι το δύσκολο. Δεν πειράζει, όμως. Θα τα φτιάξει όλα η Όλγα (γυναικάρα!)».


Εξάλλου, και μόνο το ντεκολτέ της αρκεί για να ταρακουνήσει τα νερά. Όπου εμφανιστεί, γίνεται σάλος. Πάταγος. Όπως κάποτε γινόταν με τους Beatles (φώτο). Πάει στην Κίνα και όλα τα μάτια πέφτουν πάνω της. Κι όχι άδικα. Είναι εντυπωσιακή γυναίκα. Και μορφωμένη. Με πτυχία. Δεν έχει περιοριστεί, δηλαδή, στο επώνυμο του πατέρα της και στη σύνδεσή της με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Πάει στην Κωνσταντινούπολη, λοιπόν, και βλέπεις παπάδες, πολιτικούς και τοπικούς φορείς να την λιγουρεύονται. Με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης να καλύπτουν με photoshop το ντεκολτέ της. Για να μην σκανδαλιστούν οι άντρες και παρεκτραπούν. Αφορμής δοθείσης, λοιπόν, αφού αναφερθήκαμε στην γείτονα χώρα, να πούμε ότι η Τουρκία δαπανά για διαφημιστικές καμπάνιες δεκαπλάσια ποσά από ό,τι η Ελλάδα. Και, επίσης, στοχεύει σε τουρισμό υψηλού επιπέδου, προσφέροντας υπηρεσίες που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό πελάτη. Στην Ελλάδα, πάλι, έρχονται τουρίστες αμφιβόλου ποιότητας. Όχι, δεν ευθύνονται οι επισκέπτες. Η Ελλάδα είναι που τους έλκει σαν μαγνήτης. Συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια ή μηχανιστικό αντανακλαστικό. Τα ελλειμματικά σχέδια, όμως, χαρακτηρίζονται από φινετσάτες ατέλειες.

Και μπορεί ο τουρισμός να αποτελεί για τη χώρα μας μία μορφή βαριάς βιομηχανίας, αλλά θα πρέπει να αποφασίσουμε τι είδος τουρισμό θέλουμε. Ωραία τα ρεκόρ προσέλευσης και τα στατιστικά στοιχεία, αλλά από μόνα τους συνιστούν ψίθυρο σε ανεμοθύελλα. Απαιτείται η ενσωμάτωση νέων πρακτικών που θα προσελκύσουν τον τουρίστα και θα τον πείσουν ότι η Ελλάδα δεν απαρτίζεται μόνο από ήλιο, θάλασσα και μουσακά.  Εν ολίγοις, πράγματι ο τουρισμός φέρνει χρήματα στο ταμείο, αλλά δεν ξεριζώνει νοοτροπίες ετών. Ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι ο τουρισμός και μόνο θα συμπαρασύρει τη χώρα σε ανάπτυξη. Όχι, βέβαια. Για να ισχύσει αυτό, θα πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Να μην δαιμονοποιούμε το είναι και να θεοποιούμε το φαίνεσθαι. Λογική και συναίσθημα αποτελεί το δίπτυχο της επιτυχίας. Κι όλα θα γίνουν.

Υ..Γ.1 Μία μέρα ξεκούραση και συνεχίζουμε με προημιτελικά. Προμηνύονται εκπλήξεις!

Υ.Γ.2 Διάβασα ότι ο Γκάλης αναλαμβάνει ρόλο συμβούλου στην Κ.Α.Ε. Άρης. Γιατί, Νίκο; Σίγουρα, όλοι θα θέλαμε έναν ισχυρό επενδυτή, με τον Γκάλη Πρόεδρο και τον Γιαννάκη προπονητή, αλλά ο Γκάλης αποτελεί ένα ιερό τέρας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι αφού κατάφερε και έμεινε εκτός των κοινών του Άρη τόσα χρόνια, αμόλυντος, απρόσβλητος από τη μιζέρια, καλό θα ήταν να κάτσει σπιτάκι του. Και μόνο η παρουσία του, ως θεατής, στα καρεκλάκια του Παλέ, είναι αρκετή.

Υ.Γ.3 Βγαίνει ένας περίεργος τύπος, ονόματι Γαλανός, και λέει ότι είχε κλείσει τον Τσιώλη για προπονητή του Άρη. Λίγες ώρες μετά βγαίνει ο Τσιώλης και διαψεύδει τον κύριο Γαλανό. Μία μέρα αργότερα ο Τσιώλης υπογράφει στην Ξάνθη. Αυτοί είμαστε.

Υ.Γ.4 Ποιος βράβευσε τον Gus G; Μα, φυσικά, ο metal Γιάννης Μπουτάρης! Και μπράβο του.

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Δωρεάν μαθήματα

Είναι λυπηρό να βλέπεις έναν επαγγελματία προπονητή, έστω κι αν αυτός είναι νέος και άπειρος, να μην έχει σκιαγραφήσει επαρκώς το αγωνιστικό προφίλ του αντιπάλου του. Λες και η Ελλάδα συνιστά τακτικό σταυρόλεξο ολκής. Ο Σαμπρί Λαμουσί, λοιπόν, πήγε για δύο αποτελέσματα και, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν πήρε κανένα. Και καλά να πάθει. Έχουμε πει πολλές φορές ότι το να πηγαίνεις για δυο αποτελέσματα συνιστά παγίδα ολκής: είναι εξαιρετικά δύσκολο να τιθασεύσεις την ψυχολογία των παιχτών και να δώσεις στην ομάδα ξεκάθαρο στόχο. Ο Λαμουσί υποτίμησε την Ελλάδα και έπαιξε ένα παράξενο ποδόσφαιρο αναμονής. Η επιθετική λειτουργία της Ακτής Ελεφαντοστού προσδιοριζόταν από τις εμπνεύσεις του Γιάγια Τουρέ, τη δύναμη του Ντρογκμπά και την ικανότητα του Ζερβίνιο στο ένα εναντίον ενός. Από εκεί και πέρα, τίποτα. Τζίφος. Μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Κι όλα αυτά χωρίς να στοχοποιήσει τον Χολέμπας. Μα, ποιος επαγγελματίας προπονητής αρνείται να δεχτεί ένα τέτοιο δώρο; Έστω κι αν ο Χολέμπας έπαιρνε βοήθειες από τον Χριστοδουλόπουλο κι όχι τον Σαμαρά.


Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι η Εθνική δεν άξιζε την νίκη; Όχι, βέβαια! Δεν θέλω κουταμάρες. Η Εθνική, ασχέτως αποτελέσματος, είχε πολύ καλή απόδοση. Με τον Σάντος να στήνει άψογα την ομάδα και να κοουτσάρει υποδειγματικά. Με τους παίχτες να θυμίζουν κάτι από Euro 2004. Και την Εθνική να δικαιώνει όλους αυτούς που φώναζαν, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων, ότι ο Πορτογάλος τεχνικός (κλισέ) οφείλει να σκεφτεί λίγο περισσότερο την επίθεση -αλλά, για να έχουμε καλό ερώτημα, έπρεπε να παίξουμε με την πλάτη στον τοίχο για να συμβεί αυτό; Εν ολίγοις, η ίδια η Εθνική εξέθεσε τον εαυτόν της.  Έστω κι αν ο Σάντος, οι διεθνείς και ορισμένοι δημοσιογράφοι που αβαντάρουν συνεχώς τον προπονητή δεν θα το παραδεχτούν ποτέ. Προσωπικά δεν με πειράζει αυτό. Δεν ψάχνω τη δικαίωση. Αυτό που θα ήθελα, πάντως, είναι να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και να αναγνωρίσουμε ορισμένες αλήθειες. Διότι ο συγκεκριμένος αγώνας μάς χάρισε δωρεάν μαθήματα. 

Για παράδειγμα, η δημοσιογραφία της φουστανέλας ζει και βασιλεύει. Ας μην ξεφύγω, όμως. Όπως γίνεται αντιληπτό, το να βρίσκεται στον όμιλο μια ομάδα που σφουγγαρίζει τους πάντες και τα πάντα, όπως η Κολομβία στον όμιλό μας, αποτελεί σανίδα σωτηρίας. Πώς αλλιώς, άλλωστε, θα περνούσε η Ελλάδα; Επίσης, μια νίκη, ή καλύτερα μια πρόκριση, κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι -αλλά μια ήττα/αποκλεισμός εξαφανίζει το χαλάκι και τα επαναφέρει στο προσκήνιο. Αυτά δεν πρέπει να απασχολούν ένα προπονητή: από τις νίκες αντλείς σημαντικά δεδομένα κι ο Σάντος οφείλει να προβεί σε παρατηρήσεις στον Μανωλά και στον Σάμαρη. Ο πρώτος πρέπει να είναι πιο σταθερός στις επεμβάσεις του, κι όχι άτσαλος, κι ο δεύτερος πρέπει να πασάρει στον συμπαίχτη του κι όχι να πάει να γίνει ήρωας, όπως συνέβη στο πρώτο γκολ: το γεγονός ότι σκόραρε δεν καθιστά την επιλογή του σωστή. Επιπρόσθετα, ακόμα και τώρα, την ύστατη ώρα, ο Σάντος θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα μέσα στο κεφάλι του. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεις το ίδιο στυλ ποδοσφαίρου και τα ίδια τακτικά τρικ σε κάθε αγώνα, ανεξαιρέτως αντιπάλου. Χρειάζεται τακτικός ρεαλισμός και συχνά ο Σάντος μπερδεύει το τι θα ήθελε να παίξει με το τι παίζει. Αυτό το γράφω διότι το παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα θα είναι τελείως διαφορετικό. Ελπίζω να καταλαβαίνουμε ότι η συνταγή που πέτυχε στο παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού, δεν σημαίνει ότι θα πετύχει και σε αυτό με την Κόστα Ρίκα. Όπως, φυσικά μπερδεύονται οι δημοσιογράφοι και το κοινό με τη διαχείριση επιτυχιών -αλλά και αποτυχιών. Το έχουμε πει, εξάλλου, ότι όταν κερδίσουμε έχουμε ψυχή, πάθος και τσαμπουκά, κι όταν χάνουμε ευθύνεται η διαιτησία και το ψηλό χορτάρι. Αυτά για το πέτσινο πέναλτι που κερδίσαμε.

Τέλος, ένα σπουδαίο μάθημα που αλιεύουμε από τέτοιες περιπτώσεις είναι η αισιοδοξία και η υπομονή. Έβλεπα το παιχνίδι με έναν φίλο και, μόλις η Ακτή Ελεφαντοστού ισοφάρισε, μου έβγαλε το κερί από τα αυτιά. Κάνε υπομονή, του έλεγα, έχει χρόνο. Τίποτα αυτός, είχε κολλήσει το μικρόβιο της απαισιοδοξίας και της ηττοπάθειας. Με το που σκόραρε ο Σαμαράς, πανηγύριζε σαν μικρό παιδί. Ξαφνικά, όλα ξεχάστηκαν.

Υ.Γ.1 Το Μουντιάλ είναι συναρπαστικό. Τα γκολ πέφτουν βροχή, τα φαβορί των ομίλων αποκλείονται, η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο. Αλλά το να βλέπω τερματοφύλακες που δεν ξέρουν μπάλα, χτυπάει κάπως άσχημα.

Υ.Γ.2 Όποιος προπονητής αποτυγχάνει με την Εθνική του ομάδα παραιτείται ή απολύεται. Με συνοπτικές διαδικασίες. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι στο φύλλο αναφοράς του διαιτητή.

Υ.Γ.3 «Υποφέρω, δεν είχα προγραμματίζει να ζω με 1800 ευρώ τον μήνα».
Θεόδωρος. Γ. Πάγκαλος

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Μόνο στην Ελλάδα κυνηγάς λαγό με αγκίστρι

Η Ελλάδα συνιστά έναν επίγειο παράδεισο. Ευλογημένη χώρα. Από όλες τις απόψεις. Τίποτα δεν της λείπει. Όλα τα διαθέτει. Όλα τα κομφόρ. Δεν είναι τυχαίο ότι όποιος επισκέπτης έρχεται σε αυτή την χώρα δεν θέλει να φύγει. Το πρόβλημα, βέβαια, με την Ελλάδα δεν είναι οι ξένοι, όσο κι αν ουρλιάζουν ορισμένοι, αλλά οι πολίτες αυτού του τόπου. Ο Αλκέτας Παναγούλιας, ένας μεγάλος Έλληνας, έλεγε: «Η ζωή έχει λογική. Δεν πας για ψάρεμα με λάσο ούτε για κυνήγι με ψαροντούφεκο και απόχη. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τα απίθανα και προσπαθούμε να ψαρέψουμε λαγό με αγκίστρι». Για παράδειγμα, ο Σάντος και οι επιλογές του. Με τους δημοσιογράφους να έχουν μετατρέψει τον Πορτογάλο προπονητή σε τοτέμ (φώτο) και να στήνουν ένα είδος επικοινωνιακής ασπίδας γύρω από το όνομά του. Με τους διεθνείς να εκμετελλεύονται στο έπακρο την υφιστάμενη κατάσταση, και να δείχνουν χαλαροί και βολεμένοι. Εξάλλου, δεν φαίνεται να τους νοιάζει και ιδιαίτερα η παρουσία τους στο Μουντιάλ: ποζεριά, selfies, ελάχιστο πάθος, κανά μπινελίκι στην προπόνηση, και άσε τον Σάντος και τους δημοσιογράφους να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κλίμα στα αποδυτήρια είναι άριστο -μήπως η Ε.Π.Ο. δεν έπρεπε να ανακοινώσει, πριν το μουντιάλ, ότι ο Σάντος θα αποτελεί παρελθόν; Έχει, πάντως, ενδιαφέρον να βλέπεις την Εθνική να προσπαθεί να σκοράρει. Σαν να κυνηγάει λαγό με αγκίστρι.


Η λογική, όμως, δηλώνει απούσα και σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Δεν εξαντλείται, δηλαδή, μόνο στα της Εθνικής και του Σάντος. Υπάρχει ένα τεράστιο πολιτικό μέγεθος που επισκιάζει τα πάντα, ακόμα και τον αποκλεισμό της Ισπανίας ή τις εμφανείς αδυναμίες της Βραζιλίας. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λοιπόν, αυτός ο ευκλεής άντρας, υποστηρίζει: «Μόλις πετύχαμε το πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι μεγάλος άθλος στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αρχίσαμε να κρατάμε δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους που έχουν μπει στο Δημόσιο με αμφισβητούμενες διαδικασίες». Γιατί, άραγε, αποτελεί άθλο το πρωτογενές πλεόνασμα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα; Ποιος διόριζε υπαλλήλους στο Δημόσιο με αμφισβητούμενες διαδικασίες; Πού βρισκόταν ο Πάγκαλος εκείνες τις εποχές; Σε άλλη χώρα; Ένας δημοσιογράφος δεν βρέθηκε να τον ρωτήσει αυτά τα πράγματα; Ο Πάγκαλος, όμως, είναι ατρόμητος. Στη συνέχεια, δήλωσε ότι πρέπει να απολυθούν οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι. Μέσα σε αυτούς τους μισούς, άραγε, θα συγκατελέγεται η κόρη του;

Τώρα θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, εδώ βγαίνει ο Βενιζέλος και εξαγγέλλει, πάντοτε με περηφάνεια, την αναγέννηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο Βενιζέλος, όμως, αυτός ο μεγάλος πατριώτης, τα έβγαλε εις πέρας. Αντιμέτωπος με πολλαπλούς εχθρούς, κατάφερε να βγει νικητής. Και χωρίς να διαθέτει τη στήριξη των δημοσιογράφων, όπως ο Σάντος. Ξεφύγαμε, όμως. Τι σχέση έχει, λοιπόν, το Δημόσιο με τον Σάντος; Ο Κώστας Καίσαρης γράφει: «Ποιος μπορούσε να βρει την ενδεκάδα της Εθνικής επί Ρεχάγκελ; Σε κάποια παιχνίδια μόλις τη μάθαινε ο Γκαγκάτσης, έκανε το σταυρό του. Τώρα με τον Σάντος δεν ξέρεις μόνο τους έντεκα. Ξέρεις ποιες θα είναι κατά σειρά και οι τρεις αλλαγές. Και ποιοι θα μπούνε και ποιοι θα βγούνε. Αντίληψη και συμπεριφορά 100 τοις 100 δημοσιοϋπαλληλική».

Εν κατακλείδι, δεν με ενοχλούν τα λάθη. Για παράδειγμα, το λάθος του Ακινβέεφ στο ματς με την Νότια Κορέα. Έκανε ένα λάθος ο άνθρωπος. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός τερματοφύλακας -τουναντίον. Ή το άστοχο στήσιμο του προπονητή της Εθνικής Αργεντινής, κάτι που παραδέχτηκε ο ίδιος και δημόσια. Όπως δημόσια παραδέχθηκε κι ο Ντελ Μπόσκε ότι η Ισπανία αποκλείστηκε δίκαια. Και τα λάθη, λοιπόν, μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το πρόβλημα είναι όταν δεν υπάρχει πρόγραμμα, όταν αρνείσαι να τα παραδεχτείς και όταν επιμένεις να κυνηγάς λαγό με αγκίστρι. Όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Πάντα φταίνει οι άλλοι, ποτέ εμείς. Λέτε να το δούμε, πάλι, στο ματς με την Ιαπωνία;

Υ.Γ.1 Απαιτώ την άμεση επιστροφή των Μανώλη Μαυρομάτη και Αλέκο Θεοφιλόπουλο! Θα μιλάμε για μυθικές περιγραφές!

Υ.Γ.2 Θαύμασα για μία ακόμη φορά την Αυστραλία. Επίσης, με εντυπωσίασε η Βοσνία και η Κόστα Ρίκα. Μεγάλη απογοήτευση, πάντως, η Βραζιλία, αλλά και η Ουρουγουάη. Και όχι, δεν θεωρώ εκπλήξεις τον διασυρμό της Πορτογαλίας και τον αποκλεισμό της Ισπανίας.

Υ.Γ.3 Με ρώτησε ένας φίλος τι θα έκανα αν καθόμουν στον πάγκο της Εθνικής στο παιχνίδι με την Ιαπωνία. Του απάντησα ότι θα έβρισκα έναν θαυματοποιό. Η απάντηση, λοιπόν, στο κουίζ, έστω και αργοπορημένα, είναι ο τεράστιος Μπράιαν Κλαφ.

Υ.Γ.4 Θα φύγω την Παρασκευή το πρωί εκτός Αθηνών. Έχω να παραστώ σε ένα γάμο στη Χίο. Επομένως, σε όσα σχόλια δεν απαντήσω, να είστε σίγουροι ότι, μόλις επιστρέψω, θα το κάνω.

Υ.Γ.5 Μην το χάσετε!

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Τα δύο προβλήματα της Εθνικής

Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το ντεφορμάρισμα των Ελλήνων παιχτών, αλλά του Σάντος. Το γνωρίζαμε ότι οι δυο πρώτες αλλαγές θα ήταν ο Φετφατζίδης κι ο Μήτρογλου. Όπως και να πήγαινε το ματς, ό,τι και να γινόταν, είτε κερδίζαμε, είτε χάναμε, ο Σάντος, πάντοτε εκ των προτέρων, είχε αποφασίσει ότι αυτοί οι δυο παίχτες θα έμπαιναν στο ματς. Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο ποιοι μπαίνουν, αλλά και, κυρίως, ποιοι βγαίνουν. Στο 57' λεπτό, λοιπόν, μπαίνει ο Φετφατζίδης στη θέση του Σάλπι. Λογική κίνηση, θα σκεφτεί κάποιος. Εντούτοις, ο Φετφατζίδης έχει μια εγγενή τάση να συγκλίνει προς τον άξονα. Ο Τοροσίδης είχε κουραστεί για να κάνει κούρσες και, με τον Σάλπι να μην το καλύπτει, ήταν δύσκολο για αυτόν να πάρει μέτρα στον ασβέστη. Παίζαμε, επομένως, χωρίς δεξί χαφ. Υπενθυμίζω ότι ένα λεπτό μετά την είσοδο του Φέτφα, δεχόμαστε ένα χαζό γκολ από στημένη φάση. Όπως χαζό γκολ είναι και το πρώτο. Τέλος πάντων. Ας μην μιλήσω για Χολεμπάδες, Μανωλάδες, Σαμαράδες και Καρνέζηδες. 


Έστω, λοιπόν, ότι η είσοδος του Φέτφα έχει κάποια λογική. Η επόμενη αλλαγή είναι ακατανόητη. Βγάζει επιθετικό, βάζει επιθετικό. Το matrix του γηπέδου δείχνει 2-0 εις βάρος μας, κυνηγάς απεγνωσμένα ένα γκολ για να μπεις πάλι στο παιχνίδι, κι ο Σάντος προβαίνει σε αλλαγή προσώπων στην επίθεση. Ποιο το νόημα; Γιατί να μην αφήσει τον Γκέκα και, επίσης, να βάλει τον Μήτρογλου στη θέση του Σαμαρά; Με αυτόν τον τρόπο θα κρατούσε πίσω την Κολομβία, θα φόρτωνε την αντίπαλη περιοχή με κορμιά και θα έδινε στήριγμα στον Μήτρογλου. Εξάλλου, η αριστερή πλευρά ήταν, ούτως ή άλλως, χωνί. Τρυπητήρι. Δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα. Δύο γκολ στο κεφάλι μετρούσαμε. Κι όμως, ο Σάντος αρνήθηκε να πάρει αυτό το «τρομερό ρίσκο». Αυτό, εκτός από ατολμία, δείχνει δύο πράγματα: πρώτον, δεν ήθελε να ξεφτιλιστεί και, δεύτερον, δεν πίστευε στην ανατροπή. Και με την τρίτη αλλαγή, τέζα ο Κάνθαρος. Αποσύρει από το ματς τον Κονέ, ο οποίος έδειξε διάθεση και ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να παίξει ως κρυφός επιθετικός, και τον αντικαθιστά με τον Καραγκούνη. Κύριε Σάντος, ο Καραγκούνης θα ήταν ιδανικός αν το σκορ ήταν στο 2-0 υπέρ μας. Τι θα μπορούσε να κάνει ο Σάντος; Να ρισκάρει περισσότερο. Με τους Κολομβιανούς να αμύνονται και να μην δείχνουν ιδιαίτερη όρεξη να βγουν στην αντεπίθεση, μετατρέπεις το σύστημα σε 3-5-2, κερδίζοντας έναν έξτρα παίχτη στα χαφ, με Γκέκα και Μήτρογλου μαζί, και πιέζεις, όπως μπορείς, με όλες σου τις δυνάμεις τους Κολομβιανούς.

Το δεύτερο πρόβλημα της Εθνικής αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά της μετά το ματς. Κι όταν λέω Εθνική, εννοώ όλο το σύστημα: παίχτες, προπονητής, δημοσιογράφοι, κόσμος. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως:
  • Οι δηλώσεις των παιχτών μετά το παιχνίδι ήταν για γέλια και κλάματα. Λες κι όποιος έχει δοκάρι σε ένα παιχνίδι, κάνει δυο φάσεις ή έχει λίγο παραπάνω κατοχή από τον αντίπαλο πρέπει να επικρατεί. Το 3-0, αν και ήταν αυστηρό σαν σκορ, δεν επιτρέπει δικαιολογίες. Ναι, η Εθνική θα μπορούσε να έχει πετύχει ένα γκολ, αλλά, χωρίς να έχει παίξει τόσο άσχημα ή τραγικά, δεν δικαιούταν τίποτα παραπάνω από ένα τέτοιον αγώνα. 
  • Δεν ξέρω αν ο Σάντος ήξερε κάτι παραπάνω σχετικά με τις σπόντες που πέταξε μετά το ματς προς τους παίχτες του. Αυτό που ξέρω είναι ότι έπρεπε να πετάξει σπόντες και προς τον εαυτόν του. Ο Πορτογάλος συμπεριφέρεται σαν να προπονεί μια ομάδα που συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα τριάντα αγωνιστικών. Οι επιλογές παιχτών, οι εξωτερικές αλλαγές, η τακτική προσέγγιση αυτό δείχνουν. Και το λυπηρό είναι ότι θα κάτσει στον πάγκο της Εθνικής ακόμα δύο παιχνίδια, και μετά καπούτ. Μολαταύτα, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να προβεί σε βαθιές τομές ή να ρισκάρει λίγο παραπάνω. Θέλει, φαίνεται, μέχρι το τέλος να τα έχει με όλους καλά.
  • Η προσέγγιση των δημοσιογράφων κινείται στη σφαίρα του ερασιτεχνισμού. Το να μην ασχολούνται με τον Σάντος συνιστά κάτι τετριμμένο πλέον. Λες και η Εθνική δεν έχει προπονητή και στον πάγκο κάθεται η σκόνη. Και το επιχείρημα που χρησιμοποιούν είναι ατράνταχτο: η Εθνική, λένε, μάς έχει προσφέρει πολλές χαρές, άρα δεν πρέπει να την κρίνουμε. Να μην την κρίνουμε κακοπροαίρετα, ναι, αλλά αυτοί αποκλείουν κάθε είδος κριτικής, ακόμα κι αν αυτή εντάσσεται σε ένα εποικοδομητικό πλαίσιο.
  • Και φτάνουμε στον κόσμο. Με τους περισσότερους να μην αγαπούν το ποδόσφαιρο και να εύχονται να χάσει η Εθνική για να κράξουν ελεύθερα. Να χρησιμοποιούν την Εθνική σαν ορμητήριο για οπαδικά ευαγγέλια και να χρησιμοποιούν παραδείγματα και επιχειρήματα που δεν στέκονται σε κανένα δικαστήριο του ποδοσφαίρου.
Με λίγα λόγια, η Εθνική δεν πρέπει να βρίσκεται σε τέτοιες διοργανώσεις. Δεν έχουμε μάθει τίποτα από το επικό έπος της Πορτογαλίας. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επιτυχίες, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αποτυχίες. Δεν υπάρχει σωστή κρίση, καθώς αυτή θολώνεται από οπαδικά νέφη και αξιοπερίεργα κίνητρα. Και, τέλος, το χειρότερο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουμε.


Υ.Γ.1 Δεν κατάφερα να δω το ολλανδικό φορτηγό να ισοπεδώνει την Ισπανία! Παρακολούθησα μόνο το πρώτο ημίχρονο, καθώς μετά έπαιζα 8x8. Ομολογώ ότι δεν περίμενα, σε καμία περίπτωση, τέτοιο διασυρμό! Ας μην βιαζόμαστε, όμως. Η νίκη της Ολλανδίας, τουλάχιστον ακόμα, δεν σημαίνει τίποτα. Το γράφω αυτό, διότι εν μία νυκτί το νέο φαβορί της διοργάνωσης θεωρείται πλέον η ομάδα τοιυ Φαν Χάαλ.

Υ.Γ.2 Άκουγα για την Αυστραλία και την Κόστα Ρίκα ότι είναι αδύναμες ομάδες και τρίχες κατσαρές. Ο καθρέφτης είναι το χόρτο. Και το χόρτο έδειξε ότι και οι δυο ομάδες κατέβηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.3 Αρχίζω να πιστεύω ότι το Μουντιάλ συνιστά τον παράδεισο του 5-3-2 ή, έστω, του 3-5-2.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Υπάρχει φαβορί;

Ναι, υπάρχει. Σωστά μαντέψατε. Η διοργανώτρια χώρα, η Βραζιλία, ποζάρει ως φαβορί. Όχι, δεν είναι ακλόνητο. Δεν είναι απόλυτο. Ούτε αδιαφιλονίκητο. Αλλά αποτελεί το πρώτο φαβορί της διοργάνωσης. Μα, θα πει κάποιος, γίνεται η καλύτερη γραμμή της Βραζιλία να είναι η αμυντική; Όχι, θα πω εγώ, δεν γίνεται. Δεν ακούγεται -και δεν είναι- λογικό. Mια καλή αμυντική γραμμή θα πρέπει να τη θεμελιώνεις και με γρανάζια που ανήκουν σε άλλες γραμμές. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, μια καλή αμυντική γραμμή δεν αντιπροσωπεύει πάντα μια καλή άμυνα. Ο Νεϊμάρ το γνωρίζει αυτό;


Πάντως, η Αργεντινή πολύ θα επιθυμούσε να κάνει χουνέρι στην Βραζιλία και να κατακτήσει το τρόπαιο. Θα πρόκειται για μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Και οι φίλαθλοι λαχταρούν τέτοιου είδους ιστορίες. Πώς θα φτάσει η Αργεντινή ψηλά; Ένας τρόπος υπάρχει: αντεπιθέσεις. Δίνεις χώρο στον αντίπαλο και, μόλις πάρεις κατοχή, ξεχύνεσαι σαν εμετός στην κόντρα (sic!). Με εκρηκτικούς παίχτες, όπως Ντι Μαρία, Λαβέτσι, Ιγκουαΐν, Αγουέρο, και με τον Μέσι (φώτο) να δείχνει ότι κρατούσε δυνάμεις για το Μουντιάλ, δεν υπάρχει εναλλακτική: επιθετικό transition game, στήσιμο στο όριο του οφσάιντ, τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, μεγάλο πλάτος, υψηλό τέμπο. Το μοναδικό ψεγάδι εντοπίζεται στην άμυνα: κάποιος πρέπει να τρέχει για όλους αυτούς. Τουλάχιστον, δεν πρόκειται, νομίζω, να ξαναδούμε τις προπονητικές τακτικές του Μαραντόνα που στελέχωνε την αμυντική του γραμμή με τέσσερις κεντρικούς αμυντικούς. Απίστευτα πράγματα.

Πρόβλημα, όμως, με την άμυνά τους έχουν και οι Ιταλοί. Δεν υπάρχει η ισχυρή προσωπικότητα στα μετόπισθεν. Νταξ, εξαιρείται ο Μπουφόν. Καλοί οι Κιελίνι και Μπαρτσάλι, αλλά δεν είναι επιπέδου Μαλντίνι, Καναβάρο ή Νέστα. Και το να βλέπεις την Ιταλία να μην διαθέτει στις τάξεις της αξιόπιστους αμυντικούς, ε, όσο να 'ναι, χτυπάει λίγο άσχημα. Θα στηριχθεί σίγουρα στην μετατροπή του Μαρκίζιο σε κρυφό επιθετικό, στις εμπνεύσεις του Πίρλο, οποίος μετά τον τραυματισμό του Μοντολίβο μοιάζει σαν το απόλυτο βαρόμετρο, και την σταθερότητα του Ντε Ρόσι, αλλά με επιθετικό τον Μπαλοτέλι, δεν μπορείς να έχεις μεγάλες βλέψεις. Μυστικό όπλο ο Ιμόμπιλε, το νέο απόκτημα της Ντόρτμουντ, και το γεγονός ότι, αν καταφέρει και περάσει από έναν ομολογουμένως δύσκολο όμιλο, στα νοκ άουτ θα αποδειχτεί τρομακτικά δύσκολος αντίπαλος!

Και πάμε στην Γερμανία. Ο Λεβ έχει αποδειχτεί άψογος διαχειριστής. Προκρίνει τον τακτικό ρεαλισμό, αποδίδει έξοχα με την μπάλα στα πόδια, παίζει ένα γνήσιο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά για να φτάσει στην κορυφή θα πρέπει να λάβει πολλά από τους μέσους και τους μεσοεπιθετικούς: το Μουντιάλ δεν είναι προκριματικά. Ο Κλόζε, αν και killer, μεγάλωσε, ο Γκόμεζ απουσιάζει, ο Ποντόλσκι μοιάζει στάσιμος εδώ και χρόνια, ο Σίρλε δεν με ενθουσιάζει, άρα ο κλήρος θα πεσει στον Κρος, τον Σβάινι, τον Οζίλ, τον Γκέτσε και, φυσικά, τον πολύτιμο Μίλερ. Και ναι, πλήγμα ο τραυματισμός του Ρόις, αλλά υπάρχει κι ο Ντράξλερ.

Κλείνουμε με τους Γάλλους και τους Ισπανούς. Ο Ντεσάν είχε δηλώσει ότι προσπαθεί να φτιάξει μια καλή ομάδα. Ο Γάλλος είναι πρακτικός προπονητής, σπάνια προβαίνει σε μεγαλεπήβολες δηλώσεις και, ως εκ τούτου, δεν νομίζω ότι θα δούμε τολμηρές τακτικές εκ μέρους του. Kάτι που σε τέτοιου είδους διοργανώσεις πάντα παίζει θετικό ρόλο. Ο τραυματισμός του Ριμπερί είμαι σίγουρος ότι τον προβληματίζει, αλλά η Γαλλία βρίθει νεαρών παιχτών με υψηλό τάλαντο (Ντινέ, Σακό, Γκριζμάν, Πογκμπά, Βαράν). Το 2016 ίσως πατήσει κορυφή, αρκεί να παραμερίσει τις ίντριγκες, τους καυγάδες και τα σκάνδαλα. Όσο για τους Ισπανούς, θα εκπλαγώ αν κατακτήσουν το τρόπαιο και τώρα. Δεν είναι μόνο η σωματική κούραση, αλλά, κυρίως, η ψυχολογική. Είναι εξουθενωτικό να παραμείνεις στην κορυφή και λυτρωτικό όταν, μετά από αρκετά χρόνια παραμονής σε αυτήν, δεν το πετυχαίνεις.

Τέλος, είμαι πολύ περίεργος να δω πως ακριβώς θα μετατρέψει ο Φαν Χάαλ, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα, αυτήν την Ολλανδία σε πολεμική μηχανή, πότε θα βρει η Πορτογαλία τον αντικαταστάτη του Παουλέτα και, επίσης, πόσοι θα βρεθούν να υποστηρίξουν ότι (και) φέτος είναι η χρονιά της Αγγλίας. Το σίγουρο είναι ότι ξεκινά ένα ποδοσφαιρικό όνειρο για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Είθε να το σηκώσει ο καλύτερος!

Υ.Γ.1 Ποιος θα μαζέψει όλα αυτά τα πολιτικά/κομματικά φυλλάδια και αφίσες, κατάλοιπα, των εκλογών, που προκαλούν αισθητική -και περιβαλλοντική- ρύπανση;

Υ.Γ.2 Το Σάββατο θα γίνει χαμός. Το μενού έχει σουβλάκια, σεφταλιές, λουκάνικα, μπύρες και Ελλάδα!

Υ.Γ.3 Σχεδόν πάντα, διαχρονικά μιλώντας, βρίσκεται μια ομάδα που κάνει την έκπληξη. Για παράδειγμα, η Βουλγαρία το 1994, η Κροατία το 1998 ή η Τουρκία το 2002. Φέτος;

Υ.Γ.4 Λευτεριά στα αυτοκόλλητα Panini!

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Χρειαζόμαστε έναν θαυματοποιό

Ρανιέρι, λοιπόν. Εξαιρετική επιλογή σαν όνομα και βιογραφικό. Έχει προπονήσει Γιουβέντους, Ίντερ, Τσέλσι, Ατλέτικο Μαδρίτης, Φιορεντίνα, Βαλένθια και, φυσικά, την αγαπημένη του Ρόμα. Τελευταίος σταθμός η Μονακό. Σοβαρός προπονητής, καλός διαχειριστής ομάδων και παιχτών, μου θυμίζει λίγο τον Αντσελότι. Δεν ξέρω αν θα αποδειχτεί καλύτερη επιλογή από τον Γιολ, αλλά το βέβαιο είναι ότι σαν Ιταλός προπονητής ξέρει να παίζει άμυνα, κάτι λίαν απαραίτητο για την Εθνική.


Άμυνα, όμως, παίζει και η Εθνική του Σάντος. Ο οποίος, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας (κλισέ), πειραματίζεται και προβαίνει σε χαζά λάθη. Όπως στο φιλικό με την Πορτογαλία που άφησε τον Κατσουράνη να μαρκάρει με το δάχτυλο για ένα ολόκληρο 90λεπτο! Φαίνεται ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι οι καλές σχέσεις με τους δημοσιογράφους -και τους ποδοσφαιριστές-, αυτός ο επικοινωνιακός μανδύας που δεν ξέρω αν θα προσφέρει ποτέ παρόμοια ασυλία σε όσους προπονητές περάσουν από την Εθνική μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Η κριτική των δημοσιογράφων για τον Σάντος είναι συγκινητική. Σκεφτείτε να έκανε ο Ρεχάγκελ αυτά που κάνει ο Σάντος. Θα τον είχαν κρεμάσει από τα κορδόνια! Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την άμυνα. Το ισχυρό μας, υποτίθεται, σημείο. Μπας και καταφέρουμε να εφαρμόσουμε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής. Το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο ισχυρό μας σημείο, τείνει να μην είναι, εν τέλει, και τόσο ισχυρό. Σίγουρα, υπάρχουν ξεκάθαρες αρμοδιότητες, μοίρασμα ρόλων, τακτικός ρεαλισμός, αλλά ξεχνάμε ορισμένα πράγματα. Οι παίχτες δεν είναι φορμαρισμένοι, δεν βρίθουν υψηλής ποιότητας και, μάλλον, εξαιρουμένου του Σαμαρά λόγω εύρεσης νέου συμβολαίου και του Μανωλά που «πρέπει να πουληθεί», δεν έχουν σπουδαίο κίνητρο. Επίσης, οι αντίπαλοι μάς έχουν πάρει πρέφα: το 2004 αποτελεί οριστικά παρελθόν. Και κάτι ακόμα: όσο καλή άμυνα και να παίζεις, θα δεχτείς φάσεις. Το θέμα είναι αν μπορείς να δημιουργήσεις κι εσύ. Έστω αυτές τις λιγοστές που δημιουργούσαμε κάποτε και τις μετουσιώναμε σε γκολ. Αποτελεσματικότητα, δηλαδή. Προσοχή: δεν εννοώ να πάρουμε τα γιαταγάνια και τα καρυοφύλλια και να κυνηγήσουμε με άναρχο γιουρούσι το γκολ. Όχι, βέβαια! Αν το κάνουμε αυτό, θα βαρεθούμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα. Απλά θα ήθελα να δω την Εθνική να σκέφτεται λίγο παραπάνω την επίθεση.

Όμως, μισό λεπτό, για ποια επίθεση μιλάμε, αράγε; Δεν μπορούμε να παίξουμε κάθετο ποδόσφαιρο. Δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι αν ο αντίπαλος δεν είναι επιπέδου Αρμενίας, Μάλτας και Μολδαβίας, δεν μπορούμε καν να παίξουμε ποδόσφαιρο κατοχής. Επιχειρούμε πολλές βαθιές μπαλιές με τελικό αποδέκτη τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Όπως έλεγε ένας θαυματοποιός: «Αν ο Θεός ήθελε να παίζουμε με σέντρες, τότε θα έβαζε στα σύννεφα χορτάρι!». Αλλά, για να έχουμε καλό ερώτημα, πώς αλλιώς μπορεί η Εθνική να επιτεθεί; 
  • Παίζουμε οριζόντιο ποδόσφαιρο. 
  • Το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε αργούς παίχτες, αλλά αργή ομάδα. Ξεχνάμε ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή.
  • Την πάσα δεν την δίνουμε όταν είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά όταν δεν έχουμε τι άλλο να την κάνουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φετφατζίδης κι ο Σαμαράς, έστω κι αν ο τελευταίος έχει ορισμένες ελάχιστες στιγμές εκλάμψεων και πνευματικής διαύγειας. Όπως έλεγε ένας θαυματοποιός: «Απλά δώσε την μπάλα σε έναν παίκτη που φοράει την ίδια φανέλα με σένα!». Αυτό το λέω για να διαχωρίσουμε -επιτέλους!- μέσα στο μυαλό μας τη διαφορά της πρωτοβουλίας/προσωπικής ενέργειας με την ατομιστία.
  • Η άμυνα δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη, όπως κάποτε. Κι όταν δεν δείχνεις εμπιστοσύνη στην άμυνα, τότε η ψυχολογία σού επιβάλλει να επιτίθεσαι με φειδώ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω τον Μανωλά. Στο να χαζεύει, να χάνει τον προσωπικό του αντίπαλο και να κάνει γκέλες είναι σπουδαίος. Μακάρι να σκεφτόταν με την ταχύτητα που έτρεχε. Και με αφορμή την κουβέντα που είχα με έναν φίλο μου για τον Καρνέζη, να πω ότι ο τελευταίος μεγάλος τερματοφύλακας που είχε η Εθνική ήταν ο Σαργκάνης.
  • Πρόβλημα με τους επιθετικούς. Ο Γκέκας είναι χρήσιμος για να παίξουμε την κόντρα και να χτυπήσουμε σαν κόμπρες, αλλά, όπως ανέφερα προηγουμένως, η ομάδα είναι αργή, ο Σάντος δεν ποντάρει στις αντεπιθέσεις -σε τι ποντάρει;- κι ο Γκέκας έχει χάσει κάποια κλικ από το ξεπέταγμά του. Όσον αφορά τον Μήτρογλου, ουδέν σχόλιο.
  • Δεν βγάζουμε παίχτες από πίσω. Δεν έχουμε κάποιον παίχτη να παίξει σαν κρυφός επιθετικός. Ο Κατσουράνης κάποτε ήταν ιδανικός για αυτή τη δουλειά, με τον Τεν Κάτε να είναι ο μοναδικός που κατάλαβε πως μπορεί να προσφέρει αυτός ο παίχτης. Τώρα, βέβαια, ο Κατσουράνης μαρκάρει με τη φωνή του και το δάχτυλο. Για αυτό πριν από κάθε ματς πίνει μία κούπα χαμομήλι και κάνει ασκήσεις με λαστιχένιο μπαλάκι. Μία λύση, πάντως, θα ήταν η τοποθέτηση του Κονέ σαν δεξί εσωτερικό χαφ. Το θετικό θα ήταν πως θα κερδίζαμε έναν έξτρα παίχτη στην επίθεση που πατάει περιοχή, αλλά θα είχαμε σοβαρότατο πρόβλημα στις αλληλοκαλύψεις.
Επομένως, αν ήμουν ο προπονητής της Κολομβίας, τι θα έκανα; Θα έτρεχα συνέχεια, θα πίεζα, θα φόρτωνα την αριστερή πλευρά της Εθνικής και θα στοχοποιούσα τον Χολέμπας. Αθλητικό κορμί, τρεχαλατζής, παίρνει μέτρα στον ασβέστη, αλλά μετριότατος στο ένας εναντίον ενός, χωρίς υψηλή ποδοσφαιρική ευφυΐα, και με αργές επιστροφές στην άμυνα. Κι όλα αυτά μεγεθύνονται από τον Σαμαρά. Ο οποίος είτε έχει πάρει εντολή από τον Σάντος να ακροβολίζεται και να κρατάει ψηλά τα αντίπαλα μπακ για να ανοίξουν οι χώροι και να βγάλουμε αντεπίθεση, είτε δεν θέλει να μαρκάρει και να βοηθάει τον Χολέμπας για να μην ιδρώσει και χαλάσει η φόρμα της ανεμίζουσας χαίτης.

Εν κατακλείδι, τον Σάντος τον γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Δεν είναι θαυματοποιός. Ξέρουμε τον τρόπο του. Γνωρίζουμε τη φιλοσοφία του. Επομένως, ας μην βαυκαλίζομαι ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα. Πάμε για το καλύτερο δυνατό κι ό,τι προκύψει. Το πρώτο παιχνίδι είναι κρισιμότατο. Και για αυτό ας περιμένουμε την κλασική εντεκάδα του Προτογάλου. Ευελπιστώ, πάντως, ότι ο Σάντος δεν έχει να χάσει τίποτα, μιας και είναι η τελευταία του διοργάνωση στον πάγκο της Εθνικής, και, άρα, θα είναι όσο περισσότερο τολμηρός, δίκαιος και απερίσπαστος τού επιτρέπουν οι καταστάσεις.

Υ.Γ.1 Ποιος είναι ο θαυματοποιός που αναφέρω στο κείμενο; Απλά να πω ότι έχει κατακτήσει δυο συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών με μια μικρομεσαία ομάδα. Νομίζω ότι αυτή η λεπτομέρεια αρκεί.

Υ.Γ.2 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Πλάκα κάνουμε; Νεκρός ν' αναστηθεί γίνεται. Πότε πότε γίνεται κανένα θαύμα. Να παίξει ο Άρης στη Β' Εθνική δεν γίνεται με τίποτα. Τα χρέη είναι περισσότερα από τα δάνεια της Αγγλίας: σε πρώην ποδοσφαιριστές και πιστωτές πεντέμισι εκατομμύρια γιούρο, που θέλουνε να κάνουν συμβιβασμούς και να τα κατεβάσουνε στο ένα. Στο Δημόσιο δεν λένε πόσα χρωστάνε, αλλά διευκρινίζουνε ότι, ακόμα κι αν γίνει ρύθμιση σε 48 δόσεις, δεν μπορούνε να πληρώσουνε. Στο ΙΚΑ χρωστάνε επτά κατοστάρικα και θέλουνε να κάνουνε ρύθμιση. Άλλα εφτά κατοστάρικα στη ΔΕΗ και για τις υποχρεώσεις αυτής της σεζόν σε ποδοσφαιριστές, προσωπικό, πιστωτές τρεισήμισι εκατομμύρια που θέλουνε να διακανονίσουνε. Γνωστά ήτανε πάνω κάτω αυτά, αλλά να τα βλέπεις γραμμένα ένα προς ένα είναι διαφορετικό. Να το ξαναπούμε, λοιπόν, για μια ακόμα φορά και να τελειώνουμε: όσοι έχουν λαμβάνειν χρήματα από τον Άρη, να τα γράψουνε στο χιόνι. Το κανόνι είναι δεδομένο. Στη Γ' Εθνική θα παίξουνε και ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Το κοντέρ θα μηδενίσει και φτου κι απ' την αρχή για να δημιουργήσουνε καινούργια χρέη. Μια απορία μόνο: εφορία δεν πληρώνανε. ΙΚΑ δεν πληρώνανε. ΔΕΗ δεν πληρώνανε. Τους πρώην ποδοσφαιριστές δεν πληρώνανε. Τους ποδοσφαιριστές που παίξανε φέτος, προσωπικό κ.λπ., δεν πληρώνανε. Τα έσοδα του Άρη από χορηγίες, τηλεοπτικά, εισιτήρια κ.λπ., κάποια εκατομμύρια γιούρο, σε ποιες τσέπες πηγαίνανε;».

Υ.Γ.3 Πω, πω, πω, πω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...