Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους


Ισχυρίζονται ορισμένοι ότι ο Άρης είναι η χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος. Προς οικονομία της συζήτησης θα το δεχτώ. Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι η χειρότερη ομάδα δεν έχει δικαίωμα να παλέψει για την σωτηρία της; Αν είναι να υποβιβαστούμε, αφήστε μας να πέσουμε αγωνιστικά. Δεν χρειαζόμαστε εξωτερική βοήθεια. Αλλά είναι ολίγον περίεργο το αμφιλεγόμενο σφύριγμα να δίνεται πάντα εις βάρος του Άρη. Στατιστικά να το πάρεις, δεν βγαίνει. Απλά δεν βγαίνει. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο φέτος. Όχι, βέβαια. Αυτό το μοτίβο επικρατεί από πέρυσι. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Κι ας ουρλιάζουν κάποιοι ότι πέρυσι ανεβήκαμε στο άρμα του Μαρινάκη. Τρομάζω στη σκέψη τι άλλο θα έβλεπαν τα ματάκια μου, αν δεν «είχαμε ανέβει σε άρματα και καρνάβαλους». Ποια είναι η πλάκα; Ότι όλοι αυτοί που φώναζαν, κυρίως οι οπαδοί της Α.Ε.Κ. και του Π.Α.Ο.Κ., που συμπαρέσυραν κι άλλες ομάδες τύπου Πανιωνίου, και καλά ότι ο Άρης ανέβηκε στο άρμα του Μαρινάκη, είχαν ως αποτέλεσμα να φέρουν ακόμα πιο σκληρές διαιτησίες και ακόμα πιο εχθρική στάση από την Ε.Π.Ο. Για να φανεί ότι ο Άρης δεν έχει σχέση με το so called σύστημα. Κι όμως, ακόμα κι έτσι, ο Άρης δεν έβγαλε την στάμπα του. Κερδίζει ο Άρης; «Είναι παράρτημα», λέει ο όχλος. Χάνει ο Άρης; «Εκεί στη Β' Εθνική», λέει ο ίδιος όχλος. Και υπάρχουν και κάποιοι περίεργοι τύποι που πάνε να βγάλουν τον Άρη ευνοημένο. Όπως γράφει ο Αντώνης Πανούτσος: «Από εκεί και πέρα, όποιος έχασε κι έχει παράπονο από τη διαιτησία, δεν είναι παράρτημα, κι όποιος κέρδισε, εκτός από τον Π.Α.Ο.Κ., είναι. Μέχρι την επόμενη αγωνιστική που όσοι ήταν παραρτήματα και κέρδισαν, αν χάσουν θα πάψουν να είναι, κι όσοι κερδίσουν θα γίνουν». Θα σας παρακαλούσα, λοιπόν, να μας βγάζετε κάθε βδομάδα μια λίστα που θα περιλαμβάνει ποιες ομάδες είναι παραρτήματα. Αυτή η ιδέα μπορεί κάλλιστα να υλοποιηθεί από τους δημοσιογράφους, οι οποίοι, εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα, ενώ βρισκόμαστε στην 26η αγωνιστική, ανακάλυψαν ότι ο Άρης είναι αδικημένος! Απίστευτα πράγματα. Και, τέλος, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί η διαιτησία να έχει αδικήσει τον Άρη, αλλά όχι στον βαθμό που ο Άρης έχει αδικήσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Υ.Γ.1 Η νίκη του Ολυμπιακού επί της Μάντσεστερ συνιστά μία πολύ μεγάλη επιτυχία και, ειλικρινά σας μιλάω, το χάρηκα πάρα πολύ. Δεν έχει σημασία που αυτό το πράγμα δεν ήταν Μάντσεστερ. Όσοι παρακολούθησαν το ματς, γνωρίζουν λίγο ποδόσφαιρο και δεν έχουν οπαδικές παρωπίδες, καταλαβαίνουν πλήρως τι εννοώ. Και, επίσης, καταλαβαίνουν ότι η κακή εμφάνιση της Μάντσεστερ, σε σημείο νωχελικότητας, υπεροψίας και αδιαφορίας, δεν μειώνει, σε καμία περίπτωση, την νίκη του Ολυμπιακού. Καλά να πάθουν. Δεν ευθύνεται, λοιπόν, ο Ολυμπιακός για την κατάσταση της Μάντσεστερ αλλά, μάλλον, η ίδια η Μάντσεστερ. Κι όλα αυτά από έναν Ολυμπιακό που δεν παρουσίασε και τίποτα σπουδαίο. Είμαι βέβαιος ότι ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν τους Άγγλους τόσο κακούς! Εν κατακλείδι, λέγαμε ότι η καλύτερη κλήρωση θα ήταν να πέσει με την Μάντσεστερ. Και, πράγματι, έτσι έγινε. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ρεβάνς. Και στην Αγγλία, στο Old Trafford, σε ένα κατηφορικό γήπεδο, θα είναι εξαιρετικά σπάνιο να ξαναδούμε την ομάδα του Μόγιες σε αυτήν την θλιβερή κατάσταση. Ελπίζω ο Μίτσελ να το θυμάται αυτό. 

Υ.Γ.2 Όποιος θέλει να δει ίντριγκα, σαπουνόπερες και κωμικοτραγικές καταστάσεις, μπορεί να παρακολουθήσει τις συνεδρίες της Βουλής. Ούτε κουτσομπολίστικες εκπομπές, ούτε τούρκικα σίριαλ, ούτε τους κλώνους του Μάρκου Σεφερλή.

Υ.Γ.3 Πάμε λίγο δυνατά!

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Μοιάζει πιο γήινη

Η Μπάρτσα, λένε ορισμένοι, έχει αλλάξει αγωνιστικό στυλ. Ακολουθεί διαφορετική τακτική. Ισχύει, αλλά σε μερικό βαθμό. Σίγουρα, οι παίχτες της ομάδας σουτάρουν περισσότερο, διεξάγουν λιγότερα κάθετα σπριντ και φαίνεται να μην φρενάρουν τον ρυθμό/τέμπο με απόλυτη πειθαρχία. Αλλά, ακόμα κι έτσι, όλα τα παραπάνω στοιχεία παραμένουν σε υψηλό(τατο) επίπεδο. Αυτό που, επί της ουσίας, έχει αλλάξει, είναι η συμπεριφορά της στη διαχείριση του σκορ. Μόλις σκοράρει, κλειδώνει. Επιστρατεύεται σκοπιμότητα, οι γραμμές συρρικνώνονται και εμφανίζεται μια τάση για αντεπιθέσεις. Μην φανταστείτε ότι αυτά λαμβάνουν μέρος σε υπερθετικό βαθμό, αλλά για την Μπαρτσελόνα που έχουμε θαυμάσει τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια αλλαγή συμπεριφοράς είναι αξιοσημείωτη και -προφανώς!- πιστώνεται στον Τάτα Μαρτίνο. Αυτά ως προς την εισαγωγή.


Στην έδρα της Ρεάλ Σοσιεδάδ, λοιπόν, στο Ανοέτα, η Μπάρτσα αδυνατούσε να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα των Βάσκων. Και δεν μπορούσε να τη διασπάσει, διότι φαινόταν να παίζει ένα ποδόσφαιρο κατοχής, αρνούμενη να πάρει την πρωτοβουλία, σαν να προσπαθεί να ροκανίσει τον χρόνο και να κουράσει τον αντίπαλο με συνεχές passing game. Ναι, οι γηπεδούχοι έπαιζαν τριπλή άμυνα ζώνης, με την πρώτη ζώνη να βρίσκεται μπροστά από την μπάλα, μόλις αυτή περνούσε τη σέντρα. Με αυτόν τον τρόπο, οι Βάσκοι είχαν ήδη ακροβολισμένους παίχτες, έτοιμους να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο με ή χωρίς την μπάλα. Και για αυτό η Μπάρτσα φαινόταν κάπως διστακτική στο να ανοίξει ξαφνικά το πλάτος και να αυξήσει το τέμπο. Κοινώς, έδειχνε, νομίζω, σημάδια φόβου. Κι αυτή, τελικά, είναι θνητή. Γήινη. Με σάρκα και οστά. Το ίδιο ισχύει και για τους Βέλα, Γκριεζμάν και Κανάλες, οι οποίοι αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος για τους γηπεδούχους και ζάλιζαν τους αντιπάλους τους. Όμως, το έλεγε η καρδούλα τους. Η απάντηση της Μπάρτσα, εντούτοις, άμεση. Μόλις ο Βαλντές μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα του, η ομάδα, σαν να άναψε ένα λαμπάκι, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: μετουσίωσε την κατοχή σε πρωτοβουλία, έβγαλε συνδυασμούς σε ελάχιστα τετραγωνικά και, μοιραία, σκόραρε. Μία φάση που θύμισε Μπαρτσελόνα. Το ματς, επομένως, ξεκινούσε από την αρχή. Ένα οι Βάσκοι, ένα και οι Καταλανοί. Οι παίχτες της Σοσιεδάδ, πάντως, δεν πτοήθηκαν. Εξακολουθούσαν να προωθούνται στο τερέν των φιλοξενούμενων, πηγαίνοντας κόντρα στον τακτικό ρεαλισμό, αλλά και στην συμβατική σοφία που επιβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού απέναντι στην Μπάρτσα, και, πράγματι, προκάλεσαν πολλαπλά προβλήματα σε όλο το πλάτος της αμυντικής γραμμής του αντιπάλου. Σε σημείο πανικού. Με εμφατικό τρόπο. Ως αντίποινα, υποθέτω, για τον αποκλεισμό από τον ημιτελικό του Κυπελλου Ισπανίας. Όμως, τι φταίει; Το rotation του Τάτα Μαρτίνεθ; Η ικανότητα της επιθετικής τριπλέτας της Σοσιεδάδ; Η επιλογή του να παίζεις με ψευτοεννιάρι; Η μη χρησιμοποίηση του Τσάβι; Η ορμητικότητα των γηπεδούχων; Η κούραση, σωματική και ψυχολογική, των Καταλανών; Η αποφασιστικότητα και το κίνητρο των Βάσκων; Το χρόνιο ντεφορμάρισμα του Πικέ και, εσχάτως, του Μέσι; Δεν ξέρω. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι το πρόβλημα ξεκινούσε από την συνολική άμυνα. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Κάποτε, μόλις οι Καταλανοί έχαναν την μπάλα, έπεφταν σαν βαμπίρ στον αντίπαλο και την ανακτούσαν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Άμεσα. Χωρίς να δείχνουν έλεος. Πλέον, η άμυνα που εφαρμόζεται δεν είναι επιθετική και, το κυριότερο, δεν φαίνεται να είναι ομαδική. Σαν να βλέπεις μαν του μαν στο μπάσκετ. Ο προπονητής ξέχασε, φαίνεται, ότι η άμυνα που παίζει η ομάδα στο τερέν του αντιπάλου είναι πιο αποτελεσματική, και πιο ανώδυνη, από αυτή που παίζει στο τερέν της. Η Σοσιεδάδ, λοιπόν, με το που κέρδιζε την μπάλα, κάτι λογικό και αναμενόμενο ελέω της ανυπομονησίας των φιλοξενούμενων, έριχνε βαθιές μπαλιές, σαν οβίδες από κανόνι, στους ακροβολισμένους παίχτες που περίμεναν καρτερικά να χτυπήσουν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Και, πράγματι, χτυπούσαν. Με ταχύτητα. Πείσμα. Συνέπεια. Οι μακρινές μπαλιές στην πλάτη της άμυνας, η οποία ποτέ δεν επέλεξε να παίξει με βάθος, ταλαιπώρησαν υπέρ το δέον την Μπαρτσελόνα. Οι επιστροφές ήταν πολύ αργές, οι αντιδράσεις νωχελικές, και η ομάδα έδειξε αδυναμία στην εφαρμογή του τεχνητού οφσάιντ. Οι Βάσκοι, πάλι, ήταν ασυγκράτητοι. Έπαιζαν στο όριο του οφσάιντ, διενεργούσαν κάθετα σπριντ, έτρεχαν σαν σκυλιά, έβγαζαν σεντρούλες στο δεύτερο δοκάρι, και, όποτε χρειαζόταν, έκαναν και επίδειξη ικανοτήτων. Σας θυμίζει κάτι;

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Μόνο σαν δικαιολογία μπορεί να ακουστεί από την πλευρά του Φερνάντο Σάντος η δήλωση του Επιλεκτικά Κρυπτώμενου Γιώργου Σαρρή για να το αν θα παραμείνει στην Εθνική. ''Πρέπει να περιμένουμε περίπου 10 μέρες. Θέλω να μείνει, η διάθεσή του είναι να μείνει κι αυτό που τον προβλημάτιζε είναι το αν τον ικανοποιεί η εργασία σε μια Εθνική ομάδα ή πρέπει να επιστρέψει στην καθημερινότητα του συλλόγου. Είναι ένας εργατικός άνθρωπος και θέλει να δουλεύει καθημερινά'', είπε ο Ε.Κ. μετά την επιστροφή του από την Ελβετία. Και λέω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: ''Τέσσερα χρόνια είναι ο Φερνάντο στην Εθνική. Αν σε τέσσερα χρόνια δεν κατέληξε αν αντέχει να δουλεύει σε Εθνική ή αν χρειάζεται  την καθημερινότητα της ομάδας, χρειάζεται τις 10 μέρες για να το αποφασίσει;''. Μην τρελαθούμε δηλαδή. Κάποιος έχει στο περίμενε τον Σάντος κι αυτός έχει στο περίμενε την Ε.Π.Ο.».

Υ.Γ.2 Έχασε η Α.Ε.Κ. από την Θύελλα Ραφήνας. Ε, και; Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.

Υ.Γ.3 Ο Βελλής, ο Πρόεδρος του Απόλλωνα Αθηνών, τα είπε. Ακούει κανείς;

Υ.Γ.4 Ο Καρπετόπουλος ισχυρίζεται ότι το όριο της παραμονής είναι οι 35 βαθμοί. Μπορεί και να είναι. Θυμίζω, εντούτοις, ότι πέφτουν απευθείας οι δυο τελευταίοι, ενώ ο τρίτος δίνει μπαράζ με ομάδα της Β' Εθνικής -με ό,τι αυτό συνεπάγεται-, κι ότι το όριο παραμονής αυξάνεται όσο κερδίζουν οι ομάδες που βρίσκονται στη ζώνη του υποβιβασμού.

Υ.Γ.5 Με τιμάει που την Παρασκευή, λίγο πριν φύγω για να παίξω 8x8, άκουγα Σάκη Ρουβά για ψυχολογική ντόπα; Με τιμάει που το κόλπο έπιασε, καταγράφοντας μία αρχοντική, επιβλητική εμφάνιση;

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Ορισμένες παρατηρήσεις

Ναι, είναι αλήθεια. Ο χρόνος που αφιερώνω στο blog έχει μειωθεί. Όχι, δεν βαρέθηκα ούτε να γράφω μήτε την παρέα σας. Αλλά δεν έχω χρόνο. Ειλικρινά σας μιλάω. Όμως, δεν είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Ακόμα και να μπορούσα να γράψω, δεν θα ήξερα που να επικεντρωθώ. Θα λέγαμε τα ίδια και τα ίδια. Θα ανακυκλώναμε τα ίδια πράγματα. Σαν τον Πανόπουλο που έχει στο καρνέ του τέσσερα ονόματα προπονητών και τους υπογράφει με αλφαβητική σειρά. Οι αθλητικές ειδήσεις είναι ελάχιστες, ενώ κάποια νέα ή ρεπορτάζ της πλάκας αναδημοσιεύονται και σχολιάζονται από πολλαπλούς πομπούς. Η παρερμηνεία, η υπερβολή και η παραπληροφόρηση, ως απόρροια της άγνοιας και της έλλειψης κρίσης που στοιχειώνουν το είναι μας, συνιστούν, δυστυχώς, τα εφόδια που συνοδεύουν την συντριπτική μερίδα των αναγνωστών/ακροατών/θεατών/οπαδών.


Ήθελα, λοιπόν, να γράψω για το ματς με τον Πανιώνιο -αλλά όχι για τακτικές και συστήματα. Και, πράγματι, αναφερόμενος στο δύσκολο εγχείρημα της ομάδας για αποφυγή του υποβιβασμού, έγραψα μια μικρή ανάρτηση. Ήταν, όμως, ημιτελής. Διότι ήθελα να αναφερθώ και σε κάποια άλλα στοιχεία του αγώνα· ήθελα να προβώ σε ορισμένες παρατηρήσεις. Για πάμε:

  • Ο Τάτος είναι απαράδεκτος. Αναφέρομαι στην συμπεριφορά του. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ξέρει τόπι, αλλά υπάρχουν παιχνίδια που είναι κυριολεκτικά ο δωδέκατος παίχτης των αντιπάλων. Ευτυχώς που ήρθε κι ο Μπακασέτας και του έχει δώσει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Όμως, κάποιος πρέπει να του υπενθυμίσει ότι δεν παίζει στον Ολυμπιακό. Κάποιες φορές μου θυμίζει τον Καστίγιο. Γκρίνια, ψευτοτσαμπουκάδες, μπινελίκια. Δεν θέλω στον Άρη τέτοιους παίχτες. Μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι αντρικό άθλημα, και πράγματι είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να επιτίθεσαι στον αντίπαλο με κουτουλιά. Ούτε οι διαστάσεις του συμβάντος μειώνονται επειδή το έχει κάνει κι ο Ζιντάν.
  • Πάμε στον Σούλη. Είναι ένας προπονητής περιορισμένων ικανοτήτων, αλλά αυτό δείχνει και την κατάντια του Άρη. Τον συμπαθώ, όμως, διότι έχει ψυχή, έχει πίστη, λελογισμένη τρέλλα, ξέρει να ανεβάζει την ψυχολογία των παιχτών, γουστάρει που εργάζεται στον Άρη και, παρά το γεγονός ότι δεν τον θεωρώ ικανό να στήνει ομάδες, νομίζω ότι αν δεν τον είχε διώξει πέρυσι ο Ηλιάδης, επειδή τον είχε φέρει ο Σκόρδας, αυτή τη στιγμή θα είχαμε καλύτερη βαθμολογική θέση και πολύ καλύτερη επικοινωνία στην άμυνα. Ο Σούλης, βλέπετε, είναι πρακτικός προπονητής. Αλλά το να πιάνεις από τον λαιμό τον Λαμπρόπουλο του Πανιωνίου δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Νταξ, καταλαβαίνω ότι οι παλμοί και η ένταση έχουν φτάσει στο μάξιμουμ, αλλά, ρε Σούλη, δεν είσαι προπονητής της Ελπίδας Σαππών. Θες να πιάσεις τον αντίπαλο από τον λαιμό, πιάσ' τον. Όταν, όμως, υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, μην μας κάνεις τον ανήξερο. Παραδέξου ότι έκανες μαλακία και λήξε το θέμα.
  • Να πω και κάτι περί εύνοιας. Δεν γίνεται όταν ευνοείται ο Άρης, κάτι εξαιρετικά σπάνιο, σαν ορισμένα είδη ζώων, να βγαίνουν όλοι και να μιλάνε για παράρτημα, κι όταν αδικείται, κάτι που έχει γίνει κανόνας στο πρωτάθλημα, να μην μιλάει κανείς. Δείχνει εμπάθεια, δεν το καταλαβαίνετε; Είναι χαζό. Άτιμο. Σίγουρα, δεν γίνεται όταν αδικείσαι να ουρλιάζεις για χειρουργεία, κι όταν ευνοείσαι να κάνεις τουμπεκί. Πρόκειται για επιλεκτική ευαισθησία. Και συνεχίζω, λέγοντας ότι οι προηγούμενες σφαγές που έχει υποστεί ο Άρης, και είναι πλείστες, δεν νομιμοποιούν, ούτε δικαιολογούν την εύνοια, ακόμα κι αν αυτή έρχεται, όπως ανέφερα, σπανιότατα. Επομένως, ο Τάτος έπρεπε να αποβληθεί με απευθείας κόκκινη κάρτα. Έστω κι αν δεν πιστεύω τον διαιτητή του αγώνα, που δήλωσε, υποτίθεται, ότι: «Αν τον απέβαλα, θα έμπαινε ο κόσμος μέσα». Δεν τον πιστεύω για τέσσερις λόγους. Πρώτον, ο κόσμος ήταν μια ακόμη φορά υπόδειγμα. Μέχρι και οι παίχτες του Πανιωνίου το παραδέχτηκαν. Δεύτερον, πότε σεβάστηκαν τον Άρη στην τρέχουσα σεζόν για να τον σεβαστούν τώρα; Τρίτον, οι διαιτητές συχνά καταφεύγουν σε μετατόπιση ευθυνών, για να καλύψουν τα δικά τους λάθη. Και είμαι της άποψης ότι ο διαιτητής δεν πήρε πρέφα τι συνέβη στη συγκεκριμένη φάση. Κάτι που, τέταρτον, ενισχύεται από το γεγονός ότι στα αποδυτήρια ο διαιτητής προφανώς επικοινώνησε με κάποιον φίλο που εμπιστεύεται, όπως είθισται να συμβαίνει, για να του πει τι έκανε λάθος. Προφανώς του είπανε ότι έκανε μαλακία με τον Τάτο και για αυτό στο δεύτερο ημίχρονο σφύριζε φανατικά υπέρ του Πανιωνίου. Το γεγονός ότι ο Πανιώνιος δεν πήρε ούτε κίτρινη κάρτα αποτελεί θαύμα που πρέπει να γραφτεί στα ρεκόρ Γκίνες!
Αυτά είχα να πω. Και κάτι τελευταίο: κερδίστε την Βέροια!

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό το χθεσινό δίδυμο (σ.σ. αναφέρεται στο ματς με την Βέροια) δεν είναι συνταγή που εύκολα επαναλαμβάνεται. Με τη Βέροια, για ένα ημίχρονο κι ιδιαίτερα το δεύτερο που οι αντίπαλοι είναι κουρασμένοι το δίδυμο Τσόρι και Ιμπαγάσα είναι επιβλητικό. Σε δυνατότερο ματς, ας πούμε με τη Γιουνάιντεντ λόγω ταχύτητας ένα τέτοιο πείραμα θα ήταν αυτοκτονικό. Για να μην το μουρμουράω όμως, στο ελληνικό πρωτάθλημα παίζει ο Ολυμπιακός με τη Βέροια και τον Πανθρακικό και το ότι μεταξύ άλλων μπορεί να κατεβάσει οκτάρι-δεκάρι τον Τσόρι και τον Ιμπαγάσα όταν τα ματς στραβώνουν δεν είναι ευκαταφρόνητο όπλο».

Υ.Γ.2 Οι παρανοϊκές γυναίκες, παραμένουν παρανοϊκές. Γκαραντί. Συμβουλή προς άντρες: μην προσπαθείστε να τις αλλάξετε και κάντε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να τις αποφύγετε! Κι αν ερωτευτείτε μια τέτοια γυναίκα, καταπιέστε τα συναισθήματά σας!

Υ.Γ.3 Νέος προπονητής στην Φούλαμ. Με τους φίλους της Μάντσεστερ να λένε πως όταν φτάσουν την βαθμολογική θέση των Λονδρέζων, θα αλλάξουν κι εκείνοι προπονητή.

Υ.Γ.4 Πολύ ωραίο άλμπουμ. Δυνατό. Σαν το κομμάτι που ακολουθεί.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Έπεται συνέχεια (;)


Τρία ματς φωτιά, λοιπόν. Να καίνε. Να τσουρουφλίζουν. Το πρώτο, αυτό με τον Πανιώνιο, το πήραμε. Τα επόμενα ματς, με Βέροια και Πλατανιά, είναι εξίσου κομβικά. Αν κερδίσεις, συνεχίζεις. Αν χάσεις, χάθηκες. Όπως και να έχει, πάντως, πρόκειται για ψυχοφθόρα διαδικασία. Ο Πανιώνιος λοιπόν, διαγράφηκε από τη λίστα. Επιτυχώς, να προσθέσω. Αλλάζουμε, πλέον, σελίδα στο καλεντάρι. Κοιτάμε τον επόμενο αντίπαλο. Ποιος είναι αυτός; Η Βέροια. Μπορείς να κερδίσεις την Βέροια. Φυσικά! Μπορείς να χάσεις από την Βέροια; Βεβαίως! Ο φετινός Άρης, βλέπετε, είναι συνεπής με την ασυνέπειά του. Το ευτυχές είναι ότι η Αρειανάρα δείχνει -επιτέλους!- σημάδια ομάδας. Κι αυτό το γράφω ανεξαρτήτως σκορ και βαθμολογιών. Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτή η εμμονή με τον Άρη πρέπει να σταματήσει. Δεν γίνεται όταν χάνει να είναι ομάδα Γ' Εθνικής, κι όταν κερδίζει να είναι παράρτημα. Αποφασίστε τι ισχύει και, όταν καταλήξετε σε κάποιο πόρισμα, ενημερώστε κι εμάς τους αδαείς.

Υ.Γ.1 Τα ξαναγράφω μπας και τα εμπεδώσουμε: 1) Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι δημιούργημα των δημοσιογράφων. 2) Αν ο Δώνης έκανε αυτά που κάνει ο Στέφενς, θα τον είχαν κρεμάσει από τα δοκάρια. 3) Στον Π.Α.Ο.Κ. ισχύει «ο νόμος του Ιβάν», τα υπόλοιπα είναι τρίχες κατσαρές 4) Τα λεφτά δεν αγοράζουν εταιρικά σχέδια.

Υ.Γ.2 Ο Γκαλέτι στον Ο.Φ.Η., άσχετα αν το σώμα του δεν άντεξε, ο Ντούντου στον Ο.Φ.Η., ο Νούνιες στον Ο.Φ.Η. Ζήτω οι μάνατζερς!

Υ.Γ.3 Μια φορά επαναστάτης, πάντα επαναστάτης. Πανόπουλε, πάρε πίσω τον Πάμπλο τον Γκαρσία!

Υ.Γ.4 Αν δεν κάνω λάθος, αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα από τους W.A.S.P.  

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Μόνο δύο ομάδες

Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, δεν είναι κακό να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να έχεις κατασταλάξει σε κάποιες αρχές. Σε κάποια ιδανικά. Και, πάντοτε με κάποια ευελιξία, να τα ακολουθείς. Να έχεις, με άλλα λόγια, ένα πλάνο μέσα στο μυαλό σου. Ένα προσωπικό πλάνο, νοητικής φύσεως. Σας παρακαλώ, μην με παρεξηγείτε. Το πλάνο συνιστά απαραίτητο εφόδιο. Θεμελιώδες. Ζωτικό. Για όλους. Και είναι αδιαπραγμάτευτο. Ακόμα και οι μηχανισμοί της Φύσης στηρίζονται σε ένα είδος πλάνου. Το ότι εμείς δεν το καταλαβαίνουμε ή το παρερμηνεύουμε δεν μειώνει/ακυρώνει την σημασία, την ορθότητα ή την εγκυρότητα αυτού.


Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Μια επιχείρηση χωρίς πλάνο, δεν λειτουργεί. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Κανόνας. Απαράβατος. Χωρίς εξαιρέσεις. Αδυνατεί να υλοποιήσει τους στόχους που έχει θέσει. Να φανεί ανταγωνιστική. Να καταστεί βιώσιμη. Είναι προφανές ότι οι Π.Α.Ε. δεν αποτελούν εξαίρεση. Μην κοιτάτε που ορισμένες Π.Α.Ε. λόγω κόσμου, άρα πολιτικών σκοπιμοτήτων, παίρνουν βαθιές ανάσες και ξανά προς την δόξα τραβούν. Η αποκαθήλωση, αργά ή γρήγορα, έρχεται. Και τότε, ο όχλος, σαν βαμπίρ που διψάει για αίμα, σπεύδει να αποφύγει την ατομική ευθύνη και εξαπολύει βέλη κατηγοριών προς πάσα κατεύθυνση. Φταίει η Ε.Π.Ο., η Κ.Ε.Δ., ο Ολυμπιακός, κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα που λατρεύουμε να μισούμε, το ψηλό χορτάρι, αλλά ποτέ η έλλειψη στοχοθεσίας, η απουσία μακρόπνοου σχεδιασμού και η ανυπαρξία εταιρικού πλάνου.

Και σε αυτό το μίζερο πρωτάθλημα, χαμηλής δυναμικότητας και ταχύτητας, χωρίς να φαίνεται στο φόντο κάποιος λαμπερός φανοστάτης, μόνο δυο ομάδες, με τα καλά τους και τα κακά τους, φαίνεται να τηρούν κάποιο είδος σχεδιασμού. Ποιες είναι αυτές; Ο Ολυμπιακός κι ο Ατρόμητος. Ουδείς άλλος. Ούτε ο Π.Α.Ο.Κ. του Σαββίδη, ούτε ο Π.Α.Ο. του Αλαφούζου, ούτε η Α.Ε.Κ. του Μελισσανίδη. Σας παρακαλώ. Ας είμαστε σοβαροί. Ακόμα και Π.Α.Ε. που έδειχναν ότι το τσούλαγαν καλά το πράγμα, κάπου παραστράτισαν. Τρανό παράδειγμα ο Αστέρας Τρίπολης. Άντε να εξαιρέσω την Ξάνθη του Πανόπουλου, λόγω της συνέπειας που δείχνει στη συγγραφή ανακοινώσεων. Μόνο δύο ομάδες, λοιπόν. Ο Ολυμπιακός φαίνεται να βαδίζει στο σωστό μονοπάτι. Την έχει μυριστεί τη δουλειά. Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι αυτό που πρέπει να κάνουν οι ελληνικές ομάδες είναι να μετατραπούν σε feeder clubs για την Ευρώπη -όμως, πόσες το εφαρμόζουν; Για να γίνει αυτό, χρειάζεσαι κονέ, και μάλιστα ισχυρά, με αυτούς που κινούν τα νήματα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο: τους μάνατζερς. Και ο Ολυμπιακός το έχει κάνει πράξη. Δεν είναι και μικρό πράγμα να παίρνεις έναν ποδοσφαιριστή με δύο μύρια και να τον πουλάς εφτά. Ή να πουλάς ποδοσφαιριστές σε μεγαλύτερη τιμή από αυτή που πραγματικά αξίζουν. Κι ας ουρλιάζουν ορισμένοι οπαδοί και δημοσιογράφοι, δηλαδή άνθρωποι που αδυνατούν να καταλάβουν ότι μια Π.Α.Ε. έχει ισολογισμούς, μετοχές, Δ.Σ. και λοιπά, περί αποδυνάμωσης. Τρίχες κατσαρές. Εξάλλου, ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι διαθέτει γρήγορα αντανακλαστικά. Έφυγαν οι Βάις και Μήτρογλου, ήρθαν οι Πέρες και Βαλντές. Άμεσα. Δίχως χρονοτριβή. Επίσης, σαρώνει την ελληνική αγορά για κάθε ταλαντούχο παίχτη που ξεπετάγεται, αλλά πρέπει -επιτέλους!- να κάνει κάτι με τα φυτώριά του.  

Ο Ατρόμητος, πάλι, δεν διαθέτει τα κονέ του Ολυμπιακού -ή τα χρήματα. Όμως, έχει θεσπίσει ένα δικό του σχέδιο. Αγοράζει παίχτες που γνωρίζει και τον γνωρίζουν -το ίδιο ισχύει και με τους προπονητές, άσχετα αν ορισμένοι, όπως ο Αναστόπουλος ή ο Μπάγιεβιτς, δεν τα πήγαν ιδιαίτερα καλά. Μία άκρως, οφείλω να ομολογήσω, αποδοτική συνταγή. Δεν αναλαμβάνει, δηλαδή, μεταγραφικά ρίσκα. Νταξ, θα υπάρξουν και αστοχίες, όπως η περίπτωση Κούτσι, αλλά, επαναλαμβάνω, το εγχείρημα, εν πολλοίς, κρίνεται επιτυχές. Θα πάρει, για παράδειγμα, τον Ινγκλέσιας, τον Ναπολεόνι, τον Πίτου Γκαρσία, τον Ούμπιντες (παιχταράς). Για όλους έχει γνώση. Εικόνα. Ξέρει τι μπορούν να προσφέρουν στην ομάδα. Κάπως έτσι ήρθε το καλοκαίρι ο Δημήτρης Παπαδόπουλος και το χειμώνα ο Φωτάκης. Κι όχι μόνο αυτό. Στις ακαδημίες γίνεται καλή δουλειά Και μπορεί οι φήμες να υποδηλώνουν ότι ο Σπανός (φώτο) γνωρίζει τόπι, αλλά αυτός που κινεί τα νήματα στο ποδοσφαιρικό τμήμα είναι ο Αγγελόπουλος. Κι αυτό τιμάει, υποθέτω, ιδιαίτερα τον Σπανό. Θέλει κότσια να δώσεις το πηδάλιο σε κάποιον άλλο.

Υ.Γ.1 Η Μάντσεστερ πήρε τον Μάτα. Τεχνίτης, μπαλαδόρος, ωραία πάσα, κάθετη και διαγώνια, ενίοτε σκόρερ αλλά κάπως soft και ακίνδυνος όταν παίζει στον ασβέστη. Οι κακές γλώσσες, πάντως, λένε ότι η ομάδα δεν χρειάζεται τον Μάτα, αλλά προπονητή.

Υ.Γ.2 Έλεος με τον Μουρίνιο. Κέρδισε την Σίτι και σπεύδουν όλοι να τον αποθεώσουν. Τι προσωπολατρία είναι αυτή;

Υ.Γ.3 Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γράψω μια ανάρτηση που θα αναλύει τακτικά την υπέροχη ομάδα του Σιμεόνε. Καταραμένη έλλειψη χρόνου!

Υ.Γ.4 Τι θα γίνει, ρε παιδιά, με τις γυναίκες; Μόλις δουν άντρα με αυτοπεποίθηση, που ξέρει τι είναι και τι θέλει, μπλοκάρουν, φρικάρουν, και τον κατηγορούν κι από πάνω ότι εκείνος ευθύνεται για το κοκομπλόκο που τρώνε. Και μετά έχουν το θράσος να λένε ότι δεν υπάρχουν γνήσιοι άντρες! Θεέ και Κύριε!

Υ.Γ.5 Ανεβάστε το ποτενσιόμετρο στα ύψη, και σπάστε τα όλα!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...