Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Η αλλαγή, οι ήρωες και το καλεντάρι

Στο πρώτο ημίχρονο πήραν πρωτοβουλίες οι Μαυρίας και Μαρίνος, δηλαδή η αριστερά πλευρά του Παναθηναϊκού. Στο δεύτερο ημίχρονο το βάρος έπεσε στον Σισοκό και στον Σεϊταρίδη, δηλαδή στη δεξιά πτέρυγα. Όμως, η αγωνιστική μεταμόρφωση ήρθε από τον άξονα. Ο Φάμπρι διέκρινε σωστά την ανεπάρκεια του Φουρλάνου και τον αντικατέστησε, στο 37΄λεπτό, με τον Ζέκα, ο οποίος μάρκαρε σωστά στον χώρο, πίεζε ψηλά και έσπαγε τις μπάλες διαγώνια προς τις πλευρές. Σε συνδυασμό με τον Σο του δευτέρου ημιχρόνου και το αδιάκοπο τρέξιμο του Βιτόλο, η ομάδα πήρε μέτρα και απέκτησε αυτοπεποίθηση. Ο Ζέκα, λοιπόν, χωρίς να κάνει κάτι extravagant, απλά τα βασικά, λειτούργησε σαν θερμοστάτης μεταξύ των δυο πλευρών. Κι αν η ομάδα δεν ήταν τόσο φλύαρη και τόσο δεκτική στην επίδειξη ικανοτήτων (βλέπε Σισοκό), θα μπορούσε να πετύχει κι άλλα γκολ. Και ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσουν τα αστεία για τον Τοτσέ: χωρίς να παίρνει βοήθειες, μοχθεί στο γήπεδο, γνωρίζει τα της θέσης του και βγάζει τίμια το ψωμί του. Από την άλλη πλευρά, ο Κουτσιανικούλης αγωνιζόταν ως κρυφός επιθετικός, ο Βερόν προσπαθούσε να παίξει κάθετα κι ο Παπάζογλου μαχόταν να τραβήξει παίχτες για να ανοίξει διαδρόμους, αλλά ουδείς από τα χαφ πατούσε περιοχή και οι μακρινές μπαλιές προς το τερέν του Παναθηναϊκού, εν πολλοίς, δεν είχαν τύχη, ενώ, στην άμυνα, δεν υπήρχαν σωστές αλληλοκαλύψεις: τα ακραία μπακ δεινοπάθησαν στο ένας εναντίον ενός. Και κάτι ακόμα: αρνούμαι να πιστέψω ότι αν καθόταν ο Αναστόπουλος στον πάγκο, θα έτρωγε ο Ο.Φ.Η. τρία γκολ. Ο Αναστόπουλος δούλεψε σκληρά επί 1,5 χρόνο και είναι κρίμα να χαθεί αυτή η μαγιά σε μόλις λίγες αγωνιστικές.


Επόμενη στάση: Βαρκελώνη. Ο Αλέξις το κατέχει το τόπι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει προσαρμοστεί στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα -εν μέρει κι ο Βίγια: δεν με ξεγελάει το γκολ που πέτυχε. Του αρέσει να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και να κρατά την μπάλα στα πόδια του, αλλά με την Μπάρτσα σπάνια συναντά κανείς μια τέτοια κατάσταση: οι Καταλανοί φρενάρουν συνειδητά το ρυθμό και οι αντίπαλοι συρρικνώνουν υπερβολικά τις γραμμές τους. Ακριβώς ότι έγινε και με την Σεβίλλη. Οι γραμμές των φιλοξενούμενων είχαν συμπιεστεί σχεδόν στο 1/4 του γηπέδου. Χωρίς υπερβολή. Κι αυτό το μοτίβο ίσχυε από το πρώτο 5λεπτό του αγώνα. Ειδικά στις αρχές του δεύτερου μέρους, χρονικό διάστημα κατά το οποίο η Σεβίλλη προηγείτο στο σκορ, η άμυνα, προκειμένου να αντέξει την ασφυκτική πίεση των Καταλανών, προσδιοριζόταν σε ένα ξεκάθαρο 4-4-2 με διπλή ζώνη άμυνας, ακόμα και τριπλή: δηλαδή άμυνα πίσω από σέντρα και μπάλα. Ναι, τα μέτρα που έπρεπε να διανύσουν για να αμυνθούν ήταν σχετικά λίγα. Αλλά η απόσταση που έπρεπε να καλύψουν για να βγουν μπροστά ήταν τεράστια. Πόσο να αντέξουν σε βάθος 90λέπτου;  Εν τω μεταξύ, οι μακρινές μπαλιές δεν είχαν νόημα, αφού οι επιστροφές των γηπεδούχων ήταν άριστες και το τερέν της Μπάρτσα άδειο από Σεβιγιάνους. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν, ώστε να ελπίζουν σε κάτι καλό, ήταν passing game με χαμηλές, κοντινές μπαλιές και πολύ τρέξιμο, δηλαδή να εφαρμόσουν, όσο πληρέστερα μπορούσαν, ένα επιθετικό transition game. Κι αυτό έκαναν. Με πληθώρα ψυχικών και σωματικών αποθεμάτων. Αλλά μέχρι να το κάνουν, έχασαν το προβάδισμα, τρώγοντας δυο γκολ σε 14' λεπτά, και σπατάλησαν υπερπολύτιμο χρόνο. Το ρεζουμέ είναι ότι γηπεδούχοι πήραν το τρίποντο, κάνοντας συντήρηση δυνάμεων, έστω κι αν υπήρχαν ορισμένα τακτικά λαθάκια. Για παράδειγμα, κακές ομαδικές αντιδράσεις στο ψηλό παιχνίδι (βλέπε γκολ Σεβίλλης), μέτρια απόδοση του 4-3-3 με ψευτοεννιάρι (δεν έβγαιναν παίχτες από πίσω), περιορισμένη εκμετάλλευση του έξτρα παίχτη που έμενε ξεμαρκάριστος από το ντουμπλάρισμα πάνω στον Μέσι (Βίγια) και τακτικά ανισόρροπο πλάτος στο πρώτο μέρος (διορθώθηκε με την είσοδο του Τέγιο αντί του Αλέξις). Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν άξιο αντίπαλο που μόχθησε στο γήπεδο κι έπεσε ηρωικά.

Και σβήνουμε με το Ολυμπιακός - Άρης. Το λογικό θα ήταν ένα ξέσπασμα του Ολυμπιακού -αλλά όχι απαραίτητα και το αναμενόμενο: οι τελευταίες εμφανίσεις δεν έπειθαν ούτε τον πιο φανατικό οπαδό. Κι όταν λέω ξέσπασμα, εννοώ ηγετική εμφάνιση. Τελικά, η εμφάνιση δεν ήταν ηγετική, αλλά τουλάχιστον στο πρώτο μέρος η ομάδα έδειξε διάθεση, ορμή, νεύρο και όρεξη: θα μπορούσε να πετύχει και άλλο γκολ -στο δεύτερο μέρος η απόδοση του Άρη ανέβηκε κατακόρυφα, συμπαρασύροντας σε άνοδο τη δυσαρέσκεια του λιγοστού κόσμου που βρέθηκε στο γήπεδο. Κι αν για τον Ολυμπιακό το ματς είχε κάποια ουσία, για τον Άρη ήταν αδιάφορο. Αυτό που έπρεπε να κάνει ο Μιχαλήτσιος ήταν να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες (π.χ. τραυματίες και κάρτες) και να αποτρέψει έναν διασυρμό. Και τα κατάφερε καλά. Το παιχνίδι επιλέχθηκε για να εκτίσει ο Αγκάνθο μέρος της ποινής του. Δεν ρίσκαρε με τον Κοέλιο, που αισθάνθηκε ενοχλήσεις πριν το ματς, για να τον έχει μάχιμο στο επόμενο παιχνίδι. Έδωσε εντολή για προσεκτικά μαρκαρίσματα, καθώς γνωρίζει την ''ευαισθησία'' ορισμένων. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά πειραματίστηκε και λίγο -ελπίζω να πειραματιζόταν και με τα μυαλά του Γιαννώτα. Λες και ήταν παιδί που βουτάει το κεφτεδάκι στην κόκα κόλα για να δει τι γεύση αποκτά. Χρησιμοποίησε τον Ηρακλή ως δεξί μπακ για να του τονώσει την ψυχολογία, το ηθικό και την αυτοπεποίθηση, και κατόπιν στο ημίχρονο τον άλλαξε -σωστά- με τον Αγγελούδη για να τονώσει λίγο και την επίθεση. Τοποθέτησε, στο πρώτο μέρος, τον Καζναφέρη ως αριστερό χαφ, σε μια ομολογουμένως άτυχη έμπνευση. 'Εβαλε αμυντικό χαφ τον Τριανταφυλλάκο, στη θέση του χαμένου Κοτσαρίδη, με σαφή οδηγία να προωθείται μπροστά. Ποιον θα φοβόταν, εξάλλου; Τον Φέισα; Ας είμαστε σοβαροί. Έστω κι αν η αλλαγή δεν του βγήκε. Έδωσε ξεκάθαρα έναν τελείως ελεύθερο ρόλο στον Τάτο -ήθελε να κλείσει στόματα-, ο οποίος είχε την άδεια να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο γήπεδο, όπως ορισμένες περιττές ενέργειες. Ακόμα και να μην μαρκάρει ή, για να το θέσω καλύτερα, να μαρκάρουν δυο παίχτες για εκείνον. Προσοχή: δεν παρεξηγώ επ' ουδενί τη χρησιμότητα και την ικανότητά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής. Τέλος πάντων. Συνεπώς, ο Μιχαλήτσιος άνοιξε το καλεντάρι, είδε ότι παίζει στο Καραϊσκάκη και γύρισε σελίδα -οι παίχτες απαγορεύεται να γυρίζουν σελίδα. Ο Άρης δεν διαθέτει τα απαραίτητα εφόδια για να κοντράρει τον Ολυμπιακό εκτός έδρας -έστω κι αν το δεύτερο ημίχρονο (μας) έδωσε κενές υποσχέσεις. Προέχει, βλέπετε, η Βέροια. Σε εκείνο το ματς θα πέσουν κορμιά. Κι ας ελπίσουμε να μην είναι τα δικά μας.

Υ.Γ.1 Πολύ μεγάλη νίκη της Παρί επί της Μαρσέιγ, με τον Μπέκαμ να ντεμπουτάρει. Με αυτό το αποτέλεσμα η Παρί κάνει επίδειξη δύναμης, ανακτά μέρος της χαμένης ψυχολογίας της και θέτει σοβαρότατη υποψηφιότητα για το κατσαρόλι. Το μόνο που έχει να φοβηθεί είναι η υπεροψία της.

Υ.Γ.2 Αυτό το αστείο με τα λεπτά των καθυστερήσεων πρέπει να τελειώσει. Γελάει ο κόσμος. Δώστε τα λεπτά που πρέπει ή μην τα δίνετε καθόλου.

Υ.Γ.3 Έξοχη μουσική, έξοχοι στίχοι, έξοχο αποτέλεσμα.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Συμπεράσματα και απορίες

Από το ματς του Ολυμπιακού προκύπτουν ορισμένα θλιβερά συμπεράσματα. Σε εξωαγωνιστικό και αγωνιστικό επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε με τα εξωαγωνιστικά. Πρώτον, η τραγική διαχείριση των δημοσιογράφων. Κι όταν μιλάω για τραγική διαχείριση, εννοώ την αδικαιολόγητη αβάντα υπέρ του Ολυμπιακού κι όχι πάντα με το κριτήριο της ''φουστανέλας''. Ένας επικοινωνιακός μανδύας που προσπαθεί να μας πείσει για το απίστευτο, προεξοφλεί, με ιδανικό τρόπο θα έλεγα, δονκιχωτικές καταστάσεις και, κατόπιν, καταλήγει στο φιάσκο των ''μετά Χριστόν προφήτων''. Αιώνια θύματα αυτής της νοσηρής συμπεριφοράς είναι οι οπαδοί της ομάδας, ορισμένοι εκ των οποίων δείχνουν να συνέρχονται από τον υπνωτισμό. Αρκεί να ξεκαθαρίσουν μέσα στο κεφάλι τους ''πως ονειρεύονται τον Ολυμπιακό'': θέαμα ή αποτέλεσμα; Να πω κι αυτό πριν το ξεχάσω: το να βγαίνουν διάφοροι και να λένε ότι η Λεβάντε δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ως ομάδα, είναι κάπως άκομψο και άκαιρο όταν ο αντίπαλός της έχει αποκλειστεί με τέσσερα γκολ στην κεφάλα. Έτσι δεν είναι, κύριε Γιαννακόπουλε; Δεύτερον, οι δηλώσεις του Βλαχοδήμου -αλλά, εν μέρει, και του Φετφατζίδη. Ενός ποδοσφαιριστή, δηλαδή, που είχε ενεργή συμμετοχή και στα δυο παιχνίδια και έζησε διά ζώσης το πως ήρθαν αυτά τα δυο αποτελέσματα. Είναι προφανές ότι το καράβι του συγκεκριμένου παίχτη δεν αρμενίζει στην πραγματικότητα. Πάλι καλά που οι Κοντρέρας και Κάρολ είχαν άλλη άποψη. Πιο ρεαλιστική.

Τρίτον, η συμπεριφορά των οπαδών των άλλων ομάδων. Να παίζει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη και να εύχεσαι να χάσει ή να ξεφτιλιστεί είναι από τα άγραφα. Ό,τι κι αν έχει διαπράξει ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρέπει να καταλάβουμε πως στην Ευρώπη βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι: το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται απεγνωσμένα βαθμούς. Εκτός αν θεωρούμε ότι, προκειμένου να επιβιώσουμε στη ''ζούγκλα'', πρέπει να υιοθετήσουμε ανάλογες τακτικές. Τότε, να το κλείσουμε το μαγαζί και να το γυρίσουμε στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Επειδή σκοτώνει ο ένας, θα σκοτώνουμε κι εμείς; Έτσι πάει; Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Και, τέλος, ουδείς έχει δικαίωμα να σνομπάρει ευρωπαϊκό αγώνα. Είτε πρόκειται για ελληνικές ομάδες, είτε για οπαδούς, είτε για δημοσιογράφους. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού απέναντι στη Λεβάντε θύμιζε καλοκαιρινή προετοιμασία. Η αντίδραση του Ολυμπιακού στο μοναδικό γκολ του αγώνα θύμιζε τις ευχές όλων που θέλανε γρήγορο γκολ. Και δικαιώθηκαν. Απλά το γκολ το έβαλαν οι Ισπανοί.


Αλλά έχουμε και τα αγωνιστικά συμπεράσματα. Ξεκινώ με μια γενική παρατήρηση. Τι ήθελε ο Μίτσελ; Να κυνηγήσει την πρόκριση; Να κερδίσει το παιχνίδι; Να μην χάσει; Να παίξει ωραίο ποδόσφαιρο; Ειλικρινά, όσο και να βασανιζόμουν, δεν μπορούσα να καταλάβω. Επίσης, δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν ο ρόλος του Γκρέκο. Στα χαρτιά έπαιζε έξω αριστερά, στο χόρτο έπαιζε κάτι σαν αριστερό εσωτερικό χαφ και στην πραγματικότητα δεν έπαιζε πουθενά. Κι αυτή η απορία μου δεν είναι πρόσφατη. Εδώ και μήνες προσπαθώ να καταλάβω σε ποια θέση αγωνίζεται και ποια διάταξη λαμβάνει στο χώρο. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθεί ανεπανόρθωτα ο Λυκογιάννης. Πώς να τα βάλει απέναντι σε υπεράριθμους αντιπάλους, όντας μόνος και αβοήθητος; Τι άλλο δεν μπορούσα να καταλάβω; Το λόγο που ο Ιμπαγάσα καθόταν στον πάγκο. Το ίδιο ισχύει και για την ταχύτητα του Μανωλά. Και γιατί μπήκε ο Φετφατζίδης ως αλλαγή στο δεύτερο 45λεπτο; Νομίζω ότι παίρνω την απάντηση στο τι ήθελε ο Μίτσελ από το ματς. Και σκεφτείτε ότι ο Μίτσελ γνώριζε, υποτίθεται, καλά την Λεβάντε. Όμως, τον Ολυμπιακό τον γνώριζε; Δεν το νομίζω. Με ένα αργό κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ένα αμυντικό χαφ (Φέισα) που φαίνεται δυσκίνητο, διστακτικό, αδύναμο και χωρίς ικανότητα για κάθετο ποδόσφαιρο, τον Μασάδο σε έναν ελεύθερο ρόλο που μάλλον τον επέλεξε ο ίδιος, τον Μήτρογλου να εξακολουθεί να αγνοεί τι σημαίνει οφσάιντ και τον Τζιμπούρ, για μία ακόμη φορά, απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς; Ο μόνος που έβγαζε φρεσκάδα ήταν ο άναρχος Βλαχοδήμος -αλλά είπαμε: ζει σε άλλη πραγματικότητα.

Η Λεβάντε, λοιπόν, αμυνόταν με 4-5-1. Ουσιαστικά, ο Μάρτινς ήταν ο μοναδικός που στεκόταν μπροστά από την μπάλα. Και μόλις το ποδόσφαιρο αναμονής κέρδιζε την μπάλα από τους γηπεδούχους -δεν ήταν δύσκολο-, ξεδίπλωναν, χωρίς χρονοτριβή, το κάθετο ποδόσφαιρό τους. Ο Ρίος, αν και δεν βρήκε τον Χολέμπας απέναντί του, όργωνε την αριστερή πλευρά, ο Ρούμπεν κρατούσε άψογα τη θέση του κι ο Μπακέρο έδειχνε στον Μασάδο πως πρέπει να αγωνίζεται κάποιος που έχει ελεύθερο ρόλο. Πιο πίσω, στη μεσαία γραμμή, όλα κυλούσαν ρολόι. Χωρίς να κουραστούν τα χαφ της Λεβάντε, υποχρέωναν τους γηπεδούχους σε λάθη. Προσοχή: αβίαστα λάθη -υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ λάθους και αβίαστου λάθους, και κάποια στιγμή πρέπει να το εξηγήσουμε. Το ίδιο μοτίβο επικρατούσε και στην αμυντική γραμμή. Με στοιχειώδη αλληλοκάλυψη και βασικό ντουμπλάρισμα αντιπάλων, κυρίως μέσα στην περιοχή, δεν προέκυψε το παραμικρό πρόβλημα και ο παραμικρός κίνδυνος. Πώς προσπαθούσε να σπάσει ο Ολυμπιακός την άμυνα των αντιπάλων; Με σέντρες στο πουθενά, ορισμένες προσωπικές ενέργειες που φανέρωναν απόγνωση, ανυπομονησία και έλλειψη ομαδικότητας, και μακρινά σουτ που κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Και χωρίς πλάτος. Αυτό έδειχνε την αδυναμία/ανικανότητα του Ολυμπιακού να αναπτυχθεί κάθετα, να διασπάσει κλειστές άμυνες, να πάρει την πρωτοβουλία και να πλαγιοκοπήσει. Το μόνο που έκανε ήταν να παίζει ένα ανούσιο ποδόσφαιρο κατοχής, με οριζόντιες πασούλες και χωρίς αυτοματισμούς, και να έχει αργές επιστροφές κάθε φορά που έχανε την μπάλα. Κι όλα αυτά, απέναντι σε μια στατική άμυνα. Γιατί η άμυνα της Λεβάντε ήταν στατική; Διότι η επίθεση του Ολυμπιακού ήταν σαν σουμπότεο. Λες και τα πόδια των παιχτών είχαν βυθιστεί σε τσιμέντο ταχείας πήξης. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν καταφέραμε να δούμε πως θα ανταποκρινόταν η Λεβάντε απέναντι σε ισχυρή πίεση και ταχύτητα σκέψης. Τέλος, αντί επιλόγου, έχω ακόμα μια απορία. Υποτίθεται ότι όταν ο προπονητής είναι καινούριος σε μια ομάδα, οι παίχτες προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση. Προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του. Για παράδειγμα, να βγάλουν πάθος και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, και να δείξουν αγωνιστική ετοιμότητα. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο;

Υ.Γ.1 Για τα χρέη του Άρη, αλλά και της Α.Ε.Κ., είχαμε αναφερθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου. Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από τον Κώστα Καίσαρη: «Από µόνος του τις έφερνε ο Κόντης όλες αυτές τις καραβιές µε τους ξένους ποδοσφαιριστές; Ο Παναθηναϊκός, όπως και η ΑΕΚ, χρεοκοπήσανε για άλλον λόγο. Υπήρχαν µέτοχοι που βάζανε λεφτά. Τα παρατήσανε και φύγανε και το καράβι βούλιαξε. Στον Άρη δεν υπήρχανε αφεντικά. Διαχείριση κάνανε εκ των ενόντων. Και δεν αφήσανε κολυµπηθρόξυλο. Τον ξεσκίσανε τον Άρη. Τον ξεπατώσανε. Και το χειρότερο απ' όλα: Αυτή η οµερτά που επικρατεί. Κανένας δεν καταγγέλλει κανέναν. Κανένας δεν ζητάει έλεγχο. Και ο ''Σούπερ 3'' στο κόλπο. Με τον Μιχαλήτσιο τα βάζουνε και µε τους ποδοσφαιριστές. Για τη ληστεία, που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια στον Άρη, ουδείς ασχολείται. Ούτε καν ο Ιωαννίδης, που το παίζει Αρειανός. Να διατάξει έναν έλεγχο για να φανεί πού πήγανε τα λεφτά του Άρη. Τίποτα. Λες και είναι όλοι στο κόλπο. Έτσι ακριβώς µεταφράζεται αυτή η συνωµοσία της σιωπής. Όλοι µαζί τα φάγαµε, καταπώς λέει ο Πάγκαλος και κανείς δεν κατηγορεί κανέναν. Έτσι πάει. Αν δεν πληρώνεις τους ποδοσφαιριστές, αν δεν πληρώνεις την Εφορία κι έχουνε φτάσει τα χρέη σου κοντά στα 20 εκατοµµύρια Γιούρο, κάπου αλλού πηγαίνανε τα λεφτά όλα αυτά τα χρόνια». 

Υ.Γ.2 Φοβερά πράγματα στο Λιόν - Τότεναμ. Ο Πρόεδρος της Λιόν χαρακτήρισε, πριν το ματς στο Ζερλάν, την Τότεναμ ''αγγλικά ροζ μπιφ'', ενώ άφησε υπόνοιες για τον διαιτητή του πρώτου αγώνα, σχολιάζοντας καυστικά: «Δεν θέλω να συνδέσω το γεγονός ότι ήταν Πορτογάλος ο διαιτητής, ίδιας δηλαδή εθνικότητας με τον προπονητή της Τότεναμ». Η συνέχεια δόθηκε σε παμπ της Λυών, όπου οπαδοί της Τότεναμ δέχθηκαν επίθεση από Γάλλους νεοναζί, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι Άγγλοι οπαδοί πάθανε τα ίδια και στην Ρώμη, όταν η ομάδα αγωνίζόταν απέναντι στην Λάτσιο. Η διοίκηση της Λυόν, πάντως, έσπευσε να απευθύνει συγγνώμη προς τους οπαδούς της Τότεναμ για τα επεισόδια. Όχι, όμως, και για το ''αγγλικά ροζ μπιφ''.

Υ.Γ.3 People are strange when you're a stranger, Faces look ugly when you're alone, Women seem wicked when you're unwanted, Streets are uneven when you're down...

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Θα χάσουμε μόνο το πάρτι

Διακρίνω μια φθορά. Ψυχολογική φθορά. Είναι αναμενόμενο -αλλά όχι απαραίτητα και λογικό. Η κατάσταση της οικονομίας, οι υποχρεώσεις πάσης φύσεως, η αδυναμία καλλιέργειας αντιστάσεων, η βιασύνη στις κρίσεις μας, η έλλειψη παιδείας, η μετάφραση της υπομονής ως ανοχή και οι φρενήρεις ρυθμοί δεν μας επιτρέπουν να χαλαρώσουμε. Για μια στιγμή, όμως: θέλουμε να χαλαρώσουμε; 


Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν ψυχαναγκαστικά. Όντας, ανήμποροι να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο ηρεμίας, μέτρου και ορθολογισμού, προτιμούν να υποταχθούν στην γκρίνια. Και γκρινιάζουν άσχημα. Ατέρμονα. Χωρίς τακτ. Δίχως να αντιλαμβάνονται ότι δεν βιώνουν μόνοι μια κατάσταση: ο μικρόκοσμός τους γειτνιάζει με τις ζωές άλλων ανθρώπων, γνωστών και αγνώστων, που δεν μοιράζονται απαραίτητα την ίδια παρανοϊκή τρέλα με αυτούς. Δεν κλεινόμαστε, λοιπόν, μόνο μέσα στα σπίτια μας, τα οποία μετατρέπουμε συνειδητά σε ψυχολογική φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά, επίσης, αποκλείουμε όποιον προσπαθεί να διαπεράσει την εσωτερική μας πανοπλία. Υψώνουμε ένα νοητικό φράγμα, προκαλώντας τον οποιοδήποτε να το υπερπηδήσει, σταυρώνουμε τα πόδια και τα χέρια, και παραμένουμε έγκλειστοι στο σπίτι μας. Λες και μας αρέσει αυτή η κατάσταση. Σαν να διοργανώνουμε ένα πάρτι και να έχουμε στείλει προσκλητήρια στην απαισιοδοξία, στον πανικό, στη μιζέρια, στην γκρίνια και στη θλίψη. Κι όλοι αυτοί οι υποψήφιοι να περιμένουν με λαχτάρα τον επίτιμο καλεσμένο του πάρτι: το μίσος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι λογικοί, συνετοί, αισιόδοξοι, σκεπτικοί, υπομονετικοί ή/και ψύχραιμοι -μολαταύτα, υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν για αυτό που είμαστε, έστω κι αν δεν επεξεργαζόμαστε τις συμβουλές και τις γνώμες που μας χαρίζουν απλόχερα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το χείριστο, όμως, είναι ότι δεν προσπαθούμε. Και θα πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουμε την προσπάθεια. Ο Μαχάτμα Γκάντι υποστήριζε: «Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο». Εμείς, άραγε, τι είδους αλλαγή ευχόμαστε;

Αυτός ο έντονος αρνητισμός δεν έχει προσβάλλει μόνο τους πολίτες της διπλανής πόρτας, αλλά και την κυβέρνηση -δηλαδή τους διαχειριστές. Απογυμνωμένη από ορθά αντανακλαστικά, αρνούμενη να προβεί στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, αλυσιδωμένη με τα ψυχολογικά δεσμά της Τρόικας, αποκομμένη από την πραγματική πραγματικότητα και όντας αδύναμη να αφουγκραστεί τον παλμό, τα αποθέματα και τις αντιστάσεις της κοινωνίας, προσπαθεί να επιβάλλει τα θέλω της μέσω μιας άκρατης νομολαγνείας που, εν τελευταία ανάλυση, μάλλον προξενεί περισσότερο κακό και διαιωνίζει το πρόβλημα (π.χ. υπέρμετρη φορολογία). Η νομολαγνεία, λοιπόν, την οποία έχει αγκαλιάσει προ πολλού το πολιτικό σύστημα, αποτελεί τη δραστική ουσία στο μηχανισμό αντίδρασης της κυβέρνησης. Κι όλα αυτά, ενώ επιμένουμε να ερμηνεύουμε την πραγματική ζωή με μαθηματικά (π.χ. επίδομα ανεργίας), να συγχέουμε τους πραγματικούς ανθρώπους με στατιστικά στοιχεία (π.χ. δείκτες ανεργίας) και να μεταθέτουμε την ευθύνη στον πολίτη/καταναλωτή, υπό την μορφή κοινωνικών αυτοματισμών, χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς πάσης φύσεως. Ουσιαστικά, πρόκειται για υπεκφυγή που δίνει φιλί ζωής σε ένα παρωχημένο μοντέλο. Διότι, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν χρειάζονται περισσότεροι νόμοι και σκληρότερα μέτρα, αλλά άμεση εφαρμογή/τήρηση των ήδη υπαρχόντων. Και επειδή το κράτος μπορεί, όταν θέλει και του κάνει κέφι, να εφαρμόσει και το παραμικρό άρθρο, εδάφιο, διάταξη ή κανόνα, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν πρόκειται για έλλειψη ικανότητας ή θέλησης. Έστω επιλεκτικής δράσης. Τέλος πάντων.

Απαιτείται, λοιπόν, πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται κι από τις δυο πλευρές (κράτος και πολίτες). Κι όλα αυτά, με τη συνδρομή της ειλικρίνειας: οι περίτεχνες ντρίμπλες στην αλήθεια πρέπει να σταματήσουν. Τι άλλο χρειάζεται; Ρεαλισμός. Όνειρα. Συναίσθημα. Αξίες. Ηθική. Η περιφρόνηση στους άγραφους κανόνες επισύρει δυσαρέσκειες, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιστρέφουν το χτύπημα. Δυστυχώς, όμως, η προσήλωσή μας στους εν λόγω κανόνες βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες της προσωπικής μας ατζέντας. Κι αυτό, διότι κοιτάμε την πάρτι μας -και το πάρτι μας με τους προαναφερθέντες καλεσμένους. Είμαστε, βλέπετε, εγκλωβισμένοι στην υπερβολική φιλαυτία μας. Εγωισμός του κώλου, δηλαδή. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά. Επομένως, αν θέλουμε να απελευθερωθούμε από την ψυχολογική φθορά, θα πρέπει να αποδεσμεύσουμε τη σκέψη μας από την σκοπιμότητα. Θα πρέπει να ξαναβρούμε τα αρχέτυπα και να πάψουμε να μιμούμαστε πλήθος κακέκτυπων. Θα πρέπει να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Ίσως για αυτό ο Θεός μας έδωσε δυο αυτιά και ένα στόμα. Κι αν θέλουμε να πούμε κάτι, ας είναι μια καλή κουβέντα. Δεν χρειάζεται να στάζει συνέχεια δηλητήριο η γλώσσα μας. Ούτε να προκρίνει το ψέμα ή τη χαζομάρα. Και πού ξέρετε; Ίσως ταξιδέψουμε από την πλάνη στην αλήθεια κι από το σκοτάδι στο φως. Ας το δοκιμάσουμε. Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Εκτός από το πάρτι που διοργανώνουμε. Ε, καλύτερα για όλους μας.

Υ.Γ.1 Οι γιορτές έχουν λάβει τέλος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα λάβει τέλος και η ανθρωπιά μας. Η αγάπη, εκδηλωθείσα με πάσα μορφή, δεν πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης. Όποιος νοιάζεται και ενδιαφέρεται, συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Σιωπηλά και διακριτικά, αλλά πάντοτε με συνέπεια.

Υ.Γ.2 Η Μπάγερν, όντας με τα εννιά δάχτυλα πάνω στη γερμανική κούπα, έχει αφοσιωθεί πλήρως στην Ευρώπη. Και η άλωση του Λονδίνου αποτελεί γεγονός. Απέναντι σε μια Άρσεναλ που παλεύει να τρουπώσει στην πρώτη τετράδα της Πρέμιερ, δηλαδή το τσου λου, και αδυνατεί να κερδίσει την Μπλάκμπερν για το κύπελλο. Επομένως, ποια Ευρώπη και ποια Μπάγερν; Ο Βενγκέρ έχει άλλα προβλήματα λύσει. Και κάτι μου λέει ότι μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι, παρά την απεριόριστη εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό του, δεν θα έχει προλάβει να τα λύσει. Ας μην ξεχνάμε και το Μίλαν - Μπαρτσελόνα. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα για την Μίλαν να γινόταν το πρώτο ματς στην Βαρκελώνη. Τώρα θα πρέπει να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Κι αυτό απέναντι στην Μπάρτσα, σπάνια φέρνει αποτέλεσμα.

Υ.Γ.3 Ορισμένα τραγούδια ακούγονται πιο ευχάριστα live παρά στη studio version. Όπως αυτό που ακολουθεί.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Δυο προβληματικές ομάδες

Έχει σχέση ο Παναθηναϊκός του καλοκαιριού με τον τωρινό; Απαντώ μόνος μου: ουδεμία. Άλλος προπονητής, άλλοι παίχτες, άλλοι στόχοι. Μόνο η διοίκηση έμεινε ίδια -και δεν εννοώ τον Αλαφούζο ή ορισμένα μέλη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι παραμένει η νοσηρότητα. Όλοι οι άλλοι, με την καλή ή την ανάποδη, αποτελούν παρελθόν. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν το να πηγαίνουν οι οργανωμένοι στο γήπεδο, έχει πλέον νόημα για αυτούς. Χωρίς τον Τζίγγερ, τον Βύντρα και τον Σπυρόπουλο, ποιον θα βρίζουνε; Λέτε να αρχίσουν να φωνάζουν συνθήματα υπέρ του Παναθηναϊκού; Όλα είναι πιθανά. Εδώ ο Λοβέρδος δήλωσε ότι πρέπει επιτέλους να βγει ένα κόμμα και να πει την αλήθεια στους Έλληνες (!), ενώ ο Μπένι υποστήριξε, με αφορμή την παραίτηση του Πάπα, ότι μακάρι να υπήρχαν παραιτήσεις (και) στην Ελλάδα (!). Και ερωτώ: με τέτοια μυαλά και τέτοιες αντιφατικές συμπεριφορές υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα; Με τέτοια μυαλά και τέτοιες αντιφατικές συμπεριφορές υπάρχει περίπτωση να σωθεί ο Παναθηναϊκός; Τέλος πάντων.


Ας μιλήσουμε και λίγο για το αγωνιστικό. Οι μεταγραφές του χειμώνα προσδίδουν ένα είδος μυστηρίου στην εντεκάδα. Βέβαια, θα μου πείτε ότι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός αποτελεί μυστήριο από μόνος του. Δεν διαφωνώ. Για παράδειγμα, πάει και κερδίζει μέσα στο Περιστέρι και μετά χάνει από την Ξάνθη του Ουζουνίδη. Το θέμα είναι ότι για να κερδίσει πρέπει να είναι καλύτερος από τον αντίπαλο. Πάνε οι εποχές που με μισή εμφάνιση, ή άλλους τρόπους, έπαιρνε (το) αποτέλεσμα. Κι αυτό λέει πολλά για την αγωνιστική κατάσταση και ετοιμότητα της ομάδας. Λέει πολλά για την μετάπτωση του πρεστίζ της. Για το υλικό της. Μολαταύτα, αυτά πλέον αποτελούν δεδομένα. Σταθερές. Δεν γίνεται να μην τα υπολογίζεις. Όπως δεν γίνεται να μην υπολογίζεις τη μέτρια αμυντική λειτουργία και τη φτωχή επιθετική συγκομιδή. Όταν σε 21 ματς έχεις βάλει 22 γκολ και έχει δεχτεί άλλα τόσα, τι σόι συμπεράσματα μπορείς να εξάγεις και τι μπορείς να περιμένεις; Και στο αμυντικό κομμάτι, υπενθυμίζω, δεν εμπεριέχεται δόση ατυχίας. Πρόκειται περί ανικανότητας. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι η άμυνα είναι δουλειά. Και στο φετινό Παναθηναϊκό, κανείς δεν δούλεψε σε αυτόν τον τομέα. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Άρη. Κι αν στον Παναθηναϊκό ορισμένα από τα γκολ που έχει δεχθεί, οφείλονται στην τεχνική ανεπάρκεια της αμυντικής γραμμής, στον Άρη, τα αμυντικά λάθη τακτικής αποτελούν πιο συχνό φαινόμενο κι από τα σαρδάμ του Τζέφρυ: πρόκειται για λάθη ερασιτεχνικού επιπέδου. Και μπορεί η επίθεση της ομάδας να χαρακτηρίζεται υποφερτή έως ικανοποιητική, έστω κι αν εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τον Αγκάνθο, αλλά έπρεπε να καταλάβουμε, ήδη από το καλοκαίρι, ότι ο Άρης του 2012, πριν παίξει επίθεση, πρέπει να παίζει άμυνα. Όπως, επίσης, έπρεπε να καταλάβουμε ότι ο σκοπός της φετινή περιόδου ήταν, είναι και θα είναι ένας και μοναδικός. Κι ο Κατσαβάκης γνώριζε πως να τον εκπληρώσει. Οι διάδοχοί του αμφιβάλλω.

Bottom line: αύριο κοντράρονται δυο προβληματικές ομάδες που προσπαθούν να βγουν πρώτες στο ''ποιος θα αλλάξει περισσότερους προπονητές μέσα στη σεζόν''. Οι προπονήσεις του Παναθηναϊκού έχουν μετατραπεί σε μεταγλωττισμένη σαπουνόνερα και η επικοινωνιακή πολιτική της εταιρίας παραμένει κάκιστη, ενώ στον Άρη κατηγορούν -δικαίως- τη διαιτησία και την Ε.Π.Ο., αλλά αρνούνται πεισματικά να σπεκουλάρουν τα διοικητικά τους λάθη και διστάζουν προκλητικά να γευτούν (αυθεντικό) τιραμισού. Το πρωτάθλημα, όμως, έχει ακόμα δρόμο: ένα δρόμο που βαδίζουμε ολομόναχοι, χωρίς να περιμένουμε δώρα και εκπλήξεις από αγνώστους. Και με ορατό ενδεχόμενο ότι η σωτηρία έρχεται, μάλλον, στους 30 βαθμούς, το συγκεκριμένο ματς αποκτά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Και θα αποκτήσει έτι μεγαλύτερο, αν το κερδίσουμε.

Υ.Γ.1 Η Δ.Ο.Ε. θέλει να καταργήσει το αγώνισμα της πάλης από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μα, πόσο ανιστόρητοι είναι οι ''αθάνατοι'' της εκτελεστικής επιτροπής της Δ.Ο.Ε.; Το να αδυνατούν να συλλάβουν ότι η πάλη είναι κάτι παραπάνω από ένα αγώνισμα, είναι εξαιρετικά θλιβερό. Ακόμα και για αυτά τα αδηφάγα πλάσματα που έχουν εξισώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες με εμπορικό πανηγύρι. Κρίμα.

Υ.Γ.2 Διαβάζω ότι ο Ολυμπιακός προέβη σε επίσημη καταγγελία στην U.E.F.A. για τη διαιτησία του αγώνα στο Λεβάντε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρόκειται για ανυπέρβλητη αλαζονεία και ''διδαχή ήθους'', χωρίς ίχνος ντροπής. Και τώρα, πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά: υπάρχει περίπτωση να σωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Υ.Γ.3 Παρακολούθησα το Α.Ε.Κ. - Π.Α.Ο.Κ. Το να βλέπω μια στοίβα παγάκια να λιώνουν θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Κι αυτό το αστείο με το να πλημμυρίζουν τα γήπεδα, μετά από ένα τέταρτο βροχής, πρέπει να τελειώσει.

Υ.Γ.4 Μπράβο στον Ελευθερόπουλο, που δούλεψε υπό αντίξοες συνθήκες, για το έργο και την υπομονή που επέδειξε και μπράβο και στους παίχτες που τον στήριξαν μετά την παραίτησή του. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους οπαδούς του Πανιωνίου.

Υ.Γ.5 Δεν το χορταίνω!

In the shadow of night, I see the full moon rise, Telling me what's in store, My heart starts aching, My body started shaking, And I can't take no more, no, no, Now I just wanna get close to you, And taste your love so sweet, And I just wanna make love to you, Feel your body heat... 

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Σαν ζευγάρι τελικού

Η Ρεάλ κυνηγάει το τσου λου. Βέβαια, αυτό δεν συνιστά είδηση. Ας μην ξεχνάμε ότι το ισπανικό πρωτάθλημα έχει κάνει φτερά προ πολλού. Το πολύ πολύ να ανατρέψει την Ατλέτικο και να καταλάβει την δεύτερη θέση. Από την άλλη πλευρά, έχουμε την Μάντσεστερ. Στην Αγγλία είναι με το ένα χέρι πάνω στο πρωτάθλημα. Δεν κινδυνεύει από κανέναν. Ούτε καν από αυτοκτονίες. Έχει το knowhow να συντηρεί δυνάμεις, να διαχειρίζεται αποτελέσματα και να προσθέτει σκοπιμότητα, όποτε κριθεί απαραίτητο από τον προπονητή της. Ρεάλ και Μάντσεστερ, λοιπόν. Μεγάλα ονόματα, βαριές φανέλες. Σαν να πρόκειται για τελικό. Δεν είναι, όμως. Ούτε πρόκειται για πρωτάθλημα, δηλαδή κάποιον μαραθώνιο 34 ή 38 αγωνιστικών. Δυο ματς είναι όλα κι όλα. Ένα στην Μαδρίτη κι ένα στο Μάντσεστερ. Με τις ισορροπίες να είναι πολύ λεπτές και εύθραυστες. Όπως συνέβη χθες, μεταξύ Παρί και Βαλένθια, με το γκολ του Ραμί να ανατρέπει τα δεδομένα.


Ο περισσότερος κόσμος, καθώς και οι εταιρίες στοιχημάτων, βάφτισαν ως φαβορί την Ρεάλ. Δεν έχω σκοπό να σας πείσω για το αντίθετο. Το σκορ, όμως, υποδηλώνει άλλα πράγματα. Έχουμε πει, πάντως, ότι το αποτέλεσμα αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ κι όχι ολόκληρη την εικόνα. Ένα άλλο κομμάτι, για παράδειγμα, είναι η εμφάνιση. Και η αλήθεια είναι ότι η Ρεάλ έδειχνε πιο ορμητική, πιο πληθωρική, πιο διψασμένη -αλλά και πιο ανυπόμονη. Η άμυνά της παρατάχθηκε πέντε μέτρα πίσω από την σέντρα, ελέω της ταχύτητας του Βαράν, αλλά, προϊόντος χρόνου, φάνηκε ότι υπάρχει μερικό πρόβλημα στο τεχνητό οφσάιντ: αυτός ο σχιστομάτης ο Καγκάβα, που έβγαινε ως κρυφός φορ, πήγε να την κάνει τη ζημιά. Ο Αλόνζο ήταν το μυαλό κι ο Κεντίρα τα πόδια. Ο τελευταίος, μάλιστα, έπαιρνε μέτρα στον άξονα και πατούσε περιοχή. Ο Μπενζεμά, ο οποίος δείχνει ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό των υπολοίπων, άνοιγε χώρους για τον Ρονάλντο, ενώ ο Ντι Μαρία προσπαθούσε να συγκλίνει -το έκανε με σχετική επιτυχία- από τη δεξιά πτέρυγα προς τον άξονα και να απειλήσει με το αριστερό του πόδι. Οι φιλοξενούμενοι, πάντως, την είχαν μυριστεί την δουλειά. Παρουσίασαν αμυντικό βάθος, έστηναν παγίδες στα άκρα αμύνης και έψαξαν την κόντρα στο ανοιχτό γήπεδο. Και πράγματι, μέχρι ενός σημείου δημιούργησαν προβλήματα στο δεδομένο πλάτος της Ρεάλ -αλλά όχι στην πρωτοβουλία της. Το γκολ του Γουέλμπεκ, στο 20' λεπτό, έκρουσε το καμπανάκι του κινδύνου για τους Ισπανούς: η Ρεάλ κατάλαβε ότι πριν παίξεις επίθεση, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να καλύψεις τα μετόπισθεν. Η αντίδραση ήταν άμεση. Ο Ρονάλντο, με αξιοθαύμαστο επιτόπιο άλμα, έπιασε την κεφαλιά και έφερε το ματς στα ίσια. Αλλά δεν ήταν αρκετό για να ξεπλύνει το εντός έδρας γκολ που δέχτηκε η Ρεάλ και δεν φανέρωνε την υπεροχή της.

Στις αρχές του δεύτερου 45λέπτου, η εικόνα των γηπεδούχων δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Διατηρούσαν ψηλά τις γραμμές, είχαν μεγάλο πλάτος και, όποτε έχαναν την μπάλα, έκαναν γρήγορα φάουλ για να κόψουν την αντεπίθεση των αντιπάλων. Από την άλλη πλευρά, ο τσίχλας πήρε δραστικές αποφάσεις. Συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο αναμονής, απομόνωσε τον Φαν Πέρσι, έδωσε εντολή στον Ρούνεϊ να καλύπτει τον Ράφαελ και μετέτρεψε τον Γουέλμπεκ σε ένα είδος σκύλου που κυνηγάει ρουκέτες που έρχονται από την άμυνα. Επίσης, καθώς κυλούσε ο χρόνος, τοποθέτησε τον Κάρικ ελάχιστα μέτρα πιο πίσω -πιο κοντά στους Έβανς και Φέρντιναντ-, ώστε να κλείσει τους διαδρόμους από τον άξονα. Εν μέρει, οι τακτικές του ενέσεις είχαν αποτέλεσμα. Ωστόσο, το αμυντικό βάθος δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, αν δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς τους ανοιχτούς χώρους. Δεν εννοώ να μπεις με την μπάλα στα δίχτυα, αλλά να την απεγκλωβίζεις ανώδυνα από την περιοχή σου, να την κυκλοφορείς και να πάρεις λίγο την κατοχή -έστω κι αν υπήρχαν αντεπιθέσεις που οι Άγγλοι χτυπούσαν σαν κόμπρες. Υποθέτω ότι για αυτό ευθύνονται, εν πολλοίς, η πίεση, όταν χανόταν η μπάλα, και οι γρήγορες επιστροφές των Μαδριλένων. Κι ας είχε ανεβάσει ο Μουρίνιο, από το 70' λεπτό και έπειτα, την αμυντική γραμμή ακριβώς στη σέντρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συμπίεση των γραμμών της Μάντσεστερ, η οποία, πλέον, μετά τη διπλή ευκαιρία που είχε στο 72' λεπτό, αμυνόταν -με τακτική συνέπεια- πίσω από την μπάλα και τη σέντρα. Παρόλα αυτά, στο τελευταίο πεντάλεπτο, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, η Μάντσεστερ βγήκε από το καβούκι της και ανέβασε τις γραμμές της, προκαλώντας προβλήματα στην ανάπτυξη των γηπεδούχων και ρήγματα στην συνοχή τους. Όσο για τις αλλαγές, δεν νομίζω ότι έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη του ματς, παρά μόνο φρέσκαραν τις ομάδες, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σκεφτόταν ο Μουρίνιο όταν έβαζε τον Πέπε, στο 84' λεπτό. Τέλος πάντων.

Το θέμα είναι ότι το εκτός έδρας γκολ της Μάντσεστερ μπορεί να αποδειχθεί χρυσάφι και να καταστήσει την Ρεάλ μια ομάδα χωρίς στόχους. Ναι, ο Έβανς δεν γνωρίζει μπάλα. Ναι, ο Τζόουνς ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Ναι, η Μάντσεστερ δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τα αδύναμα αμυντικά άκρα του αντιπάλου και δεν πρόκρινε το ένας εναντίον ενός. Και, τέλος, ναι, οι Μαδριλένοι ήταν καλύτεροι. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι το πιο δίκαιο άθλημα στον κόσμο -όμως, είναι από τα πιο ελκυστικά. Και ο επαναληπτικός δεν είναι εκδρομή να λένε οι παίχτες κι ο προπονητής της Ρεάλ ''τα περάσαμε όμορφα''.

Υ.Γ.1 Το σκέφτηκα τις προάλλες και κατόπιν, εντελώς τυχαία, το διάβασα στον Καρπετόπουλο: «Το ακόμα χειρότερο για τον Αρη είναι ότι τόσο ο Πλατανιάς όσο και η Βέροια έχουν να παίξουν τις τελευταίες αγωνιστικές με τον συμπολίτη ΠΑΟΚ. Θα παίξει ο ΠΑΟΚ για να σώσει τον Αρη; Επειδή δεν έχω ξεχάσει το ματς με την Καλαμαριά, όπου η εξέδρα του ΠΑΟΚ σφύριζε τον Φερνάντεζ για τις επεμβάσεις και τον Μίετσελ για το γκολ, λέω όχι. Ο Αρης ακόμα κρατάει την τύχη στα χέρια του. Δώρα όμως δεν μπορεί να περιμένει από κανέναν». Θα έρθει η στιγμή που θα μιλήσουμε και για τα ''δώρα''. Διότι δεν είναι μόνο η επικοινωνιακή τακτική εις βάρος του Άρη και τα τακτικά διαιτητικά λάθη, αλλά και τα ερασιτεχνικά έργα της διοίκησης. Κι αν προσδιορίσουμε το μονοπώλιο ευθυνών στην διαιτησία, την Ε.Π.Ο. ή σε κάποια πλεκτάνη, τότε έχουμε υποβιββαστεί και δεν το ξέρουμε.

Υ.Γ.2 Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα παραταχθεί ο Ολυμπιακός. Ο Μίτσελ φαίνεται ενημερωμένος για το υλικό της ομάδας, αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάποιο αδιάφορο ματς που χωράνε πειραματισμοί και δοκιμές. Επίσης, είμαι περίεργος να δω τη διαχείριση του αποτελέσματος. Κυρίως από τους δημοσιογράφους.

Υ.Γ.3 Θέλω εδώ και πολύ καιρό να γράψω ένα άρθρο για τις ''σημαίες'' των ομάδων, αλλά πραγματικά διστάζω. Χαίρε, Ράιαν Γκιγκς!

Υ.Γ.4 Ας πάρουμε μια γερή δόση εϊτίλας! Έστω και διασκευασμένη.

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Η γρήγορη μετάβαση του brand name

Ο Σάντος δήλωσε ότι θέλει να φύγει. Στην Εθνική Ελλάδος έμεινε, λέει, για άλλα δυο χρόνια με απόφαση καρδιάς κι όχι λογικής. Θα παραβλέψω τις οικονομικές παραμέτρους που ορίζουν το συμβόλαιό του και θα το δεχτώ. Επίσης, είπε ότι του έλειψε η καθημερινή τριβή των πάγκων. Να το δεχτώ κι αυτό. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι αν έμεινε με απόφαση καρδιάς, λογικής ή χρημάτων. Ούτε γιατί θέλει να φύγει. Το πρόβλημα είναι ποιος θα τον αντικαταστήσει. Οι φήμες λένε ότι η Ε.Π.Ο. θα βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του Μπάγεβιτς, ενώ κάποιοι τολμηροί, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων, θεωρούν ότι θα πρέπει να κάτσει κάποιος Έλληνας, με επικρατέστερο τον υποτιμημένο Αναστόπουλο. By the way, που λένε και στο χωριό μου, έχουμε και ένα φιλικό με τους Ελβετούς. Δεν θα ασχοληθώ τακτικά με το παιχνίδι. Εξάλλου, ο Σάντος άλλα λέει κι άλλα κάνει. Θα σταθώ σε μέρος των δηλώσεων του προπονητή της Εθνικής Ελβετίας, Ότμαρ Χίτσφελντ, ο οποίος υποστήριξε: «Η Ελλάδα είναι μια ομάδα που παίζει πάντα καλά στην άμυνα και ξεχωρίζει σε αυτό τον τομέα. Ο κ. Σάντος είναι λάτρης της πειθαρχίας. Είναι μια ομάδα που παίζει δυνατά και μπορεί να αλλάξει γρήγορα από την άμυνα στην επίθεση και από την επίθεση στην άμυνα». Κι έρχομαι ο καψερός και ρωτάω: μπορεί ο κύριος Χίτσφελντ να μας πει πότε διέκρινε στην Εθνική Ελλάδος γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση; Εκτός αν είμαι πιο άσχετος από όσο νομίζω και αγνοώ πλήρως τη σημασία του όρου ''επιθετικό transition game''. 


Και πάμε στην Γαλλία και συγκεκριμένα στην Παρί. Έχουμε αναφέρει πλείστες φορές ότι το χρήμα από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζεται σχέδιο. Εταιρικό σχέδιο. Βέβαια, όταν διαθέτεις την οικονομική δύναμη της Παρί, θεωρείς ότι όλα αγοράζονται. Μέχρι και τα εταιρικά σχέδια. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν αρκεί να έχεις το χρήμα, αλλά πρέπει να το ξοδεύεις και σωστά. Να το επενδύεις. Ειδάλλως, θα προβαίνεις σε ανούσιες και άσκοπες σπατάλες. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Μάντσεστερ Σίτι. Τα ποσά που έχει ξοδέψει, π.χ. για μεταγραφές, είναι τρομακτικά. Το ίδιο ισχύει και για τον Ρομάν Αμπράμοβιτς, ο οποίος ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά την αγορά της εταιρίας από τον Κεν Μπέιτς, δείχνει να μην έχει μάθει τι σημαίνει εγκράτεια και υπομονή. Παρατηρώ, όμως, ότι η Παρί έχει μια ιδιαιτερότητα: το γαλλικό πρωτάθλημα δεν έχει το πρεστίζ της Πρέμιερ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγίες, προβολή κ.ά.). Και η μεταγραφή του Μπέκαμ έγινε ακριβώς για αυτόν το λόγο. Για να φέρει λάμψη στο Παρίσι. Να γίνει η ομάδα πιο αναγνωρίσιμη, να αποκτήσει πιο ισχυρό brand name. Δεν μπορώ να προβλέψω αν θα αξιοποιηθεί αγωνιστικά.

Εντούτοις, ο Μπέκαμ αδικείται στις συζητήσεις για την ποδοσφαιρική του επάρκεια. Η υστερία, βλέπετε, σχετικά με το lifestyle που ακολουθούσε, τον επισκίαζε. Προσωπικά, ανέκαθεν τον θεωρούσα υψηλότατης ποιότητας ποδοσφαιριστή. Πάντα ήταν παίχτης του προπονητή, αν και τα Μ.Μ.Ε. το απέκρυβαν επιμελώς, απόλυτος επαγγελματίας και σκύλος μέσα στο γήπεδο. Ήξερε μπάλα και γνώριζε ποδόσφαιρο. Και το πιο σημαντικό: κατάφερε να υποτάξει την πίεση ενός τεράστιου επικοινωνιακού μηχανισμού. Η αντοχή που έχει επιδείξει, σε μακροχρόνιο επίπεδο, και οι αντιστάσεις που έχει καλλιεργήσει αποτελούν αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Είναι προφανές ότι η μεταγραφή του στην Παρί αποτελεί προϊόν μάρκετινγκ και δημοσίων σχέσεων, αλλά αυτό δεν μειώνει, επ' ουδενί, την αξία και την ιστορία του 37χρονου Εγγλέζου (sic!). Και είμαι περίεργος να δω σε τι κατάσταση βρίσκεται. Ο Βενγκέρ, πάντως, που τον παρατηρούσε μέχρι πρότινος στις προπονήσεις της Άρσεναλ, έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Υ.Γ.1 Όταν κερδίζει ο Π.Α.Ο.Κ., οφείλεται στον κόσμο, και εσχάτως στον Σαββίδη· όταν χάνει ο Π.Α.Ο.Κ., φταίει ο Δώνης. Όσον αφορά τον ''επαναστάτη'', ο οπαδός σε ό,τι έχει να κάνει με τα είδωλά του είναι πιο φανατικός κι από τον Ηλία Κασιδιάρη. Κι ας καπελώνεται ο προπονητής. Το εντυπωσιακό, πάντως, είναι το πόσο γρήγορα ενεργοποιήθηκαν, μάλλον άδικα και για λάθος λόγους, οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί εις βάρος του Δώνη. Ούτε υπολογισμένο να ήταν. Ή μήπως ήταν; Μπα, αποκλείεται. Δραάττωμαι της ευκαιρίας, λοιπόν, και υπενθυμίζω το στοίχημα του Σαββίδη.

Υ.Γ.2 Δεν έχασε ο Ολυμπιακός, κέρδισε ο Ατρόμητος. Από θέαμα, πάντως, το οποίο ζητούσαν επισταμένα οι φίλοι του Ολυμπιακού, δεν υπήρχε πρόβλημα. Δεν πρέπει να υπάρχει παράπονο. Πέντε γκολ, δοκάρια, πέναλτι, ανατροπές στο σκορ. Χαμός στο ίσωμα. Καλώς έφυγε ο Ζαρντίμ και ήρθε ο Αντώνης. Το θέαμα επέστρεψε -κι ας μην ήταν μονόπλευρο από πλευράς Ολυμπιακού: ακόμα καλύτερα. Το κοινό που βρέθηκε στο Καραϊσκάκη πρέπει να έμεινε ευχαριστημένο. Να έφυγε ικανοποιημένο. Και ο κόσμος που είχε κόψει το γήπεδο επί Ζαρντίμ, αναμένεται να επιστρέψει με χορό και με τραγούδι. Και για να σοβαρευτώ: με αυτά που είδε ο Μίτσελ, μην απορήσετε αν ακολουθήσει ακριβώς την τακτική του Ζαρντίμ.

Υ.Γ.3 Με αφορμή την σύλληψη των τεσσάρων ''αναρχικών'' με τα Καλάσνικοφ, τα μεθεόρτια αυτής και την αντίδραση της κοινής γνώμης, θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο, πάντοτε με τσαχπινιά και στυλ, για να σας χαρίσω απλόχερα τη δική μου διάσταση των πραγμάτων. Δεν μπορώ να το κάνω, όμως. Έχω βαρεθεί να γράφω τα αυτονόητα. Ντρέπομαι όταν αυτό συμβαίνει. Ειλικρινά σας μιλάω.

Υ.Γ.4 The Chain!



Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Οι ερασιτεχνισμοί και η επιστροφή του καμικάζι

Η στατιστική υποδηλώνει ότι έχουμε φάει τα περισσότερα γκολ στο πρωτάθλημα. Κι όμως, λέει ψέμματα! Κι αυτό, διότι δεν παίζει απόλυτο ρόλο πόσα γκολ τρως. Για παράδειγμα, παίζει ρόλο και πόσα γκολ βάζεις. Αν βάζεις παραπάνω από αυτά που δέχεσαι, παίρνεις το παιχνίδι. Απλά μαθηματικά είναι. Ισχύει αυτό στην περίπτωσή μας; Ας είμαστε σοβαροί. Επίσης, παίζει ρόλο πως τρως τα γκολ. Αυτό δεν το δείχνει η στατιστική. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα γκολ που έχουμε φάει είναι της πλάκας. Ερασιτεχνικού επιπέδου.

Ο Αλκαράθ, ο οποίος την Κυριακή αντί του Δώνη θα αντιμετωπίσει τον Μουρίνιο, τι έκανε για αυτό; Σχεδόν τίποτα. Πρόσθεσε λίγη σκοπιμότητα, αλλά έχουμε πει ότι η σκοπιμότητα βγαίνει σε πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Από κει και πέρα, ένας προπονητής που γνωρίζει εκ των έσω ότι η ομάδα έχει πρόβλημα στην αμυντική τακτική, προσπαθεί να την θωρακίσει, αρχικά  με ποσότητα παιχτών (π.χ. μήκος στον άξονα ή αμυντικό βάθος) και κατόπιν με ρεαλιστικές τακτικές ενέσεις που αφομοιώνονται εν καιρώ -έχουμε πει ότι η άμυνα είναι δουλειά και η επίθεση ταλέντο. Συνέβη αυτό το πράγμα στον Άρη; Όχι. Άρχισε να μιμείται τα πειράματα του Πολωνού Γκουαρντιόλα, απαξιώνοντας συγκεκριμένους παίχτες και προβαίνοντας σε αμφιλεγόμενα ''τακτικά'' τρικ. Θεέ και Κύριε. Άντε, ας ευχηθούμε όλοι στον Κοέλιο να παίξει και τερματοφύλακας. Έστω φουνταριστός. Δεν φταίει, όμως, ο Αλκαράθ για αυτό. Η διοίκηση είναι αυτή που άρχισε τους πειραματισμούς με την πρόσληψη του Ισπανού. Ερασιτεχνικού επιπέδου κι αυτή.


Και πάμε στον αγώνα της Κυριακής. Στον πάγκο θα κάθεται ένας καμικάζι (φώτο). Έχει δείξει, στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν, ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί υφιστάμενες καταστάσεις, αλλά πόσο χειρότερα μπορεί να τα πάει από τους φετινούς προκατόχους του; Το καλό είναι ότι πρόκειται για γνώστη της Αρειανής πραγματικότητας -κι όχι για κάποιον τυχάρπαστο Ίβηρα που αγνοεί τις ιδιαιτέροτητες της ομάδας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και είναι πρακτικός. Ρεαλιστής. Έστω κι αν δεν είναι καθόλου καλός στο κοουτσάρισμα ή φοβάται την ανάληψη ρίσκων -αλλά οι τωρινές καταστάσεις μάλλον δεν προκρίνουν τα ρίσκα: πρέπει να πάμε στα σίγουρα κι ελπίζω ο Μιχαλήτσιος να το έχει καταλάβει αυτό. Επομένως, υποθέτω, και θέλω να πιστεύω, ότι θα παρουσιαστούμε εξαιρετικά συμπαγείς -αν και υπάρχουν ενστάσεις επ' αυτού: θα καταλάβετε αργότερα γιατί. Πιθανολογώ ότι θα παίξουμε ένα είδος ελαστικής άμυνας που σταδιακά, και ανάλογα με την εξέλιξη του ματς, θα μετατραπεί σε πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου. Τι σύστημα θα παίξουμε; Μάλλον κάποια παραλλαγή του 4-3-3 -κι όχι 4-4-2. Ο Αγκάνθο στην κορυφή, στις πτέρυγες Γιαννώτας και Σουνάς (ή Διαμαντάκος;) και ο Τάτος σε έναν ελεύθερο ρόλο. Το πρόβλημα σε αυτήν την τετράδα είναι ο Γιαννώτας. Όπως γράφει ο Παντελής Ζουμπούλης: «Αποδεικνύεται ότι ο μικρός δεν είναι έτοιμος να διαχειριστεί τις ευθύνες που του φόρτωσαν φέτος, αλλά τις αποδέχτηκε ο ίδιος». Κι ο Κάνθαρος προσθέτει ότι ο εν λόγω παίχτης έχει γίνει βεντέτα, η οποία πέφτει εύκολα από πλευρικούς ανέμους, πριν ακόμα γίνει ποδοσφαιριστής. Τέλος πάντων. Το βέβαιο είναι ότι ο Αγκάνθο κι ο Τάτος θα επιτηρούνται στενά, ενδεχομένως από κάποιον μαντουμανίστα. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν χώροι στις πτέρυγες, καθώς το βάρος της αμυντικής προσπάθειας του Δώνη θα πέσει στον άξονα, ενώ, επίσης, ανοίγεται πεδίο δράσης για κάποιον παίχτη που θα έρχεται από πίσω, θα παίρνει μέτρα και θα μετατρέπεται σε κρυφό επιθετικό (Τριανταφυλλάκος;). Άρα, περιμένω να πλαγιοκοπήσουμε, να παίξουμε το όβερλαπ (με Ζαραδούκα και Καζναφέρη) και να ποντάρουμε στο ένας εναντίον ενός. Στα κεντρικά χαφ, η απουσία του Παπαστεριανού αποτελεί πλήγμα. Πρόκειται για δυναμικό παίχτη που γνωρίζει τι εστί ανασταλτική λειτουργία -δυστυχώς γνωρίζει μόνο αυτό. Δεν μπορώ να ξέρω αν ο soft Κοέλιο κι ο αινιγματικός Οικονομόπουλος (ή ο Τριανταφυλλάκος;) θα μπορέσουν να κρατήσουν τα ηνία της μεσαίας γραμμής -ή την μπάλα. Θα το δούμε στην πράξη. Πάντως, αυτό που θέλω από τα δυο κεντρικά χαφ είναι να καλύπτουν διαγώνια και, αν είναι δυνατόν, να μετατρέπεται ένας εκ των δύο (μάλλον εκείνος που θα αναλάβει ρόλο σύρτη μπροστά από αμυντικό κεντρικό δίδυμο) σε κεντρικό μπακ -για την ανάπτυξη, η οποία συνήθως γίνεται με οριζόντιες πασούλες ή γιόμες, δεν περιμένω θαύματα: πάντως, θεωρώ ότι κουτσά στραβά θα φτάνει η μπάλα στο τερέν του αντιπάλου. Τέλος, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην αμυντική γραμμή. Η επιστροφή του Πουλίδο σουλουπώνει την άμυνα, προσθέτει αμυντικό βάθος και προσφέρει σιγουριά στον Γιαννίτση. Ας ελπίσουμε ότι θα αποτρέψει και τα γκολ της πλάκας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν (απο)κλείσεις τον Κλάους και τον εξωθήσεις εκτός περιοχής, τον έχεις απενεργοποιήσει σε μέγιστο βαθμό, καθώς οι βοήθειες που παίρνει από πίσω είναι ελάχιστες. Ο Έλληνας επιθετικός (κλισέ) δεν μπορεί να παίξει ικανοποιητικά με πλάτη, δεν έχει ιδιαίτερες δημιουργικές ικανότητες και δεν διαθέτει έκρηξη: ουσιαστικά, χωρίς να το θέλει, εκθέτει το 4-3-3 του Δώνη. Αν, εν τέλει, ο προπονητής του Π.Α.Ο.Κ. προκρίνει αυτό το σύστημα.

Εντούτοις, το μεγαλύτερο όπλο του Π.Α.Ο.Κ., και συγχρόνως η μεγαλύτερη ανησυχία του Μιχαλήτσιου,  είναι η ισοπαλία του Άρη με την Κέρκυρα. Το γεγονός ότι ο Άρης δεν κέρδισε σχεδόν τον υποχρεώνει να ρισκάρει με τον Π.Α.Ο.Κ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ενδέχεται να δούμε απίστευτα πράγματα: ελπίζω τα ρεπορτάζ που διαβάζω και ακούω να είναι αναληθή. Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να παρασυρθούμε. Αν το παιχνίδι ανοίξει εκ μέρους μας, θα βαρεθούμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα ή, έστω, ο αντίπαλος θα πάρει ένα ξεκούραστο Χ. Κι όπως γράφει ο Καρπετόπουλος: «Μια νέα απώλεια βαθμών εντός έδρας θα πνίξει τους Σαλονικιούς (σ.σ. εννοεί τον Άρη) στο άγχος: αν είχαν νικήσει στην Κέρκυρα, το κυριακάτικο ματς δεν θα ήταν τόσο καθοριστικό, όπως μοιάζει τώρα». Άρα, τι κάνουμε; Οι κλειστές άμυνες προβληματίζουν σφόδρα τον Π.Α.Ο.Κ. και τον υποχρεώνουν να παίξει ένα αργό και ανούσιο ποδόσφαιρο κατοχής, καθώς αδυνατεί να παίξει με αξιώσεις κάθετα, να πλαγιοκοπήσει με συνέπεια ή να εκμεταλλευτεί την αδύναμη πλευρά του αντιπάλου. Το mentality του Δώνη θα φανεί από τη θέση του Κατσουράνη. Αν ο τεχνικός του Π.Α.Ο.Κ. τον τοποθετήσει στην άμυνα, σημαίνει ότι φοβάται την ταχύτητα ορισμένων παιχτών του αντιπάλου (π.χ. Γιαννώτας Διαμαντάκος, Σουνάς), τη δημιουργικότητα του Τάτου και την εκτελεστική δεινότητα του Αγκάνθο -άρα, θα φυλάει τον κώλο του. Επίσης, σημαίνει ότι οι επιλογές που έκανε ο Δώνης το καλοκαίρι για το κέντρο αμύνης, ήταν πανάστοχες -και το γράφω εγώ, διότι εκείνος αποκλείεται να το παραδεχτεί. Αν, λοιπόν, τον πετάξει στην μεσαία γραμμή, δείχνει ότι υποτιμά τα ατομικά χαρακτηριστικά ορισμένων αντιπάλων και ποντάρει στην καλή κυκλοφορία, στην ανάληψη πρωτοβουλίας και στην ασύνδετη άμυνα/αδύναμη αμυντική γραμμή του αντιπάλου. Η ταπεινή μου γνώμη υποδηλώνει ότι ο Κατσουράνης θα παίξει στην άμυνα κι ο Δώνης θα προστατεύσει τα μετόπισθεν. Κι αυτό, διότι δεν νοιώθει σίγουρος με αυτό το ρόστερ για κάτι παραπάνω -δεν ισχύει μόνο για το παιχνίδι με τον Άρη. Εξάλλου, γνωρίζει κι ο ίδιος ότι αυτήν τη φορά δεν θα υπάρχει δωδέκατος παίχτης. Η επιθυμία του για ικανά εξτρέμ, κινητικούς επιθετικούς και πολυσύνθετα αμυντικά χαφ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη, προκειμένου να εφαρμόσει το 4-4-2, αλλά στο Χαριλάου, κι όχι μόνο, θα πρέπει να παίξει με τα όπλα που διαθέτει -επίσης, θα πρέπει να τιθασεύει τα νεύρα του και να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις μεθεόρτιες δηλώσεις του. Τέλος, οι χειμερινές μεταγραφές του Π.Α.Ο.Κ. προσθέτουν ένα είδος μυστηρίου στο τι εντεκάδα θα παρουσιαστεί στο χόρτο. Ας ελπίσουμε ότι ο Άρης θα εξιχνιάσει τα μυστήρια και θα λύσει τους τακτικούς γρίφους του αντιπάλου, χωρίς να επηρεαστεί από την ψυχολογική πίεση που του ασκεί η βαθμολογία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ντέρμπι.

Υ.Γ.1  Από τον Κώστα Καίσαρη: «Αφού μετά τον Τζίγγερ έφυγε και ο Βύντρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πηγαίνει η ''Θύρα 13'' στο γήπεδο». Και συνεχίζει ο ίδιος δημοσιογράφος: «Τι κάνεις για να μπορέσεις να τη σκαπουλάρεις και να μείνεις στην κατηγορία; Αλλάζεις στις είκοσι μέχρι τώρα αγωνιστικές τέσσερις προπονητές και ψάχνεις τώρα για τον πέμπτο; Καλύτερα να το κλείσεις το μαγαζί και να πεις ''πέφτω μόνος μου''. Πάει στράφι, δηλαδή, και η γιγαντιαία προσπάθεια του Γιάννη Ιωαννίδη. Να βρίσκει άκρες στο γραφείο του πρωθυπουργού, για να μη δώσει το ''παρών'' το Δημόσιο στο δικαστήριο για το άρθρο 99. Να την πέφτει στον Σαρρή, για να πάει πάσο η ΕΠΟ. Να χτυπάει την πόρτα του Βαγγέλη για να δώσει δανεικούς Τάτο, Διαμαντάκο και Ζαραδούκα. Και αυτοί οι σουρουκλεμάδες αλλάζουν τους προπονητές για πλάκα. Αυτό που απομένει είναι να αναλάβει ο Ιωαννίδης πρόεδρος. Και γιατί όχι; Ασυμβίβαστο δεν υπάρχει. Και θα είναι και φερ, μάλιστα. Αντί να τα κάνει όλα αυτά ο Ιωαννίδης εξωθεσμικά και στο παρασκήνιο, να βγει μπροστά ως Μακεδόνας που είναι και να πάρει απάνω του τη σωτηρία του Άρη».

Υ.Γ.2 Διαβάζω τα άρθρα του Κόλκα και πραγματικά ντρέπομαι για λογαριασμό του. Είναι ασυναγώνιστος. Μέγας Π.Α.Ο.Κ.άρχης, τρανός προπαγανδιστής και προκλητικά προκλητικός. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος έχει ζήτηση, έχει επισκεψιμότητα, έχει πέραση. Πρόκειται για το αντίπαλο δέος του Χρύσανθου Τσαλτίδη, με τον οποίο δεν έχουν κυριολεκτικά να χωρίσουν τίποτα. Αποτελεί πλέον ακλόνητο γεγονός: η δημοσιογραφία -δεν εννοώ μόνο την αθλητική- πνέει τα λοίσθια.

Υ.Γ.3 Για τις χειμερινές μεταγραφές του Παναθηναϊκού, με αφορμή τις μεταγραφές του Άρη πριν δυο χρόνια, έχουμε πει ότι το χειμώνα έχει κρύο και ψέμματα. Όσον αφορά την επικοινωνιακή πολιτική των ''πρασίνων'' (κλισέ), νομίζω τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Υ.Γ.4 Είμαι εθισμένος στο χάος. Το ίδιο και οι Megadeth.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...