Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η υπερκάλυψη της μίξης

Ο Ολυμπιακός (και) φέτος κυριαρχεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν τίθεται αμφιβολία επ' αυτού. Κανείς δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί. Ούτε καν ο Π.Α.Ο.Κ. Με την προπαγάνδα και την αβάντα των δημοσιογράφων υπέρ της αρμάδας του Σαββίδη, μετά την τεσσάρα και την άνοστη, άγευστη εμφάνιση, να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Να γκρεμίζεται συθέμελα. Το πρωτάθλημα, επομένως, θεωρείται ήδη καπαρωμένο. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα έχει ως άμεση συνέπεια την ανυπαρξία κινήτρου από τον Μάρτιο και έπειτα, αλλά μικρή σημασία έχει. Πλείστοι θα θυμούνται την κατάκτηση και ελάχιστοι τις τελευταίες εμφανίσεις. Αυτά, όμως, ισχύουν για το περιορισμένης δυναμικότητας/ταχύτητας ελληνικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη, όπου ισχύουν άλλα δεδομένα, τι συμβαίνει; Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα επί της Μπενφίκα, γράφει: «Ο Ολυμπιακός, χωρίς την μπάλα, δεν συμπεριφέρεται σωστά καιρό τώρα και το είχα γράψει και πριν το ματς: στα διαστήματα που αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο υποφέρει, είτε αυτός έχει προικισμένους χαφ όπως η Μπενφίκα και η Παρί, είτε απλούς μαχητές, όπως η Άντερλεχτ και ο Π.Α.Ο.».

Με αφορμή αυτή την άποψη, αρχίζω να ξεδιπλώνω την σκέψη μου. Κι άλλες ομάδες δεν συμπεριφέρονται σωστά χωρίς την μπάλα, ήτοι να παίζουν άμυνα στο τερέν τους κι όχι σε αυτό του αντιπάλου. Για παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Οι Καταλανοί έπεφταν σαν σκυλιά του πολέμου κάθε φορά που έχαναν την μπάλα: μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα είχαν ανακτήσει την κατοχή. Είναι προφανές ότι η άμυνα που έπαιζαν στο τερέν του αντιπάλου, ήταν πολύ καλύτερη και αποτελεσματική από εκείνη που έπαιζαν στο δικό τους τερέν. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο όπλο τους ή, έστω, ένα από τα μεγαλύτερα όπλα τους. Για να έχει ελπίδες ο αντίπαλος, λοιπόν, θα έπρεπε να τους πάρει την μπάλα. Αλλά αυτό σπάνια γινόταν. Δεύτερο παράδειγμα: η Ντόρτμουντ του Κλοπ. Μια ομάδα, δηλαδή, που τρέχει πολύ, τρέχει γρήγορα, και τρέχει ποιοτικά. Δεν το βλέπουμε συχνά. Όταν, όμως, πρέπει να αμυνθεί στο τερέν της, δεν τα πολυκαταφέρνει. Για αυτό και βλέπεις ότι ακόμα κι αν προηγείται με 1-0 και πρέπει να προφυλάξει το σκορ, δεν δίνει χώρο στον αντίπαλο. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κλοπ διδάσκει συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου, στο οποίο δεν έχει πέσει τόσο μεγάλος βάρος στο πως να ανταποκρίνεται η ομάδα χωρίς την μπάλα. Γιατί; Διότι ο σκοπός των Βεστφαλών δεν είναι το ποδόσφαιρο αναμονής, ούτε να κλέψουν την μπάλα με τον τρόπο της Μπάρτσα, αλλά να φθείρουν και να εξουθενώσουν τον αντίπαλο, με ανελέητο τρέξιμο,  πριν αυτός φτάσει στην περιοχή τους. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε και συγγνώμη αν δεν μπορώ να το καταστήσω πιο σαφές. Ίσως το καταλάβετε καλύτερα, και πληρέστερα, αν σας πω ότι αυτός ο τρόπος άμυνας δίνει την δυνατότητα στην ομάδα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να βάλει σε εφαρμογή το επιθετικό transition game. Και όταν το βάζει, βλέπουμε ωραία πράγματα.


Θα μπορούσα να αναφέρω και να αναλύσω, ίσως και ανεπιτυχώς, κι άλλα παραδείγματα. Προς οικονομία της συζήτησης, ας δεχτούμε, προς το παρόν τουλάχιστον, τα παραπάνω. Τι προκύπτει, λοιπόν; Η Μπαρτσελόνα και η Ντόρτμουντ υπερκαλύπτουν το αδύνατο σημείο τους, δηλαδή το να μην παίζουν ικανοποιητική άμυνα στο τερέν τους, με τα δυνατά τους σημεία και το γεγονός ότι έχουν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που ουδέποτε έκρυψαν ότι είναι προβλέψιμη -στοιχείο της μεγάλης ομάδας. Ποτέ δεν θα δώσουν συνειδητά χώρο στον αντίπαλο, εκτός αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι (π.χ. αριθμητικό μειονέκτημα ή τρομακτική πίεση αντιπάλου) Ποια είναι τα δυνατά σημεία του Ολυμπιακού που μπορούν να υπερκαλύψουν, έστω να εξισορροπήσουν, την λανθασμένη συμπεριφορά του χωρίς την μπάλα; Την απάντηση την αφήνω στους αναγνώστες. Μια ομάδα, λοιπόν, που θέλει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πρέπει να πρεσάρει και, συνήθως, να (δια)τηρεί αποδεκτά ποσοστά κατοχής. Το κάνει αυτό ο Ολυμπιακός; Η απάντηση είναι όχι. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, όχι με συνέπεια. Κι αυτό το καταλαβαίνεις από το πόρισμα που προκύπτει εκ της μίξης των τακτικών επιλογών, συστημάτων και διατάξεων που χρησιμοποιεί ο Μίτσελ. Με την Παρί προσπάθησε να πάρει την πρωτοβουλία για ένα ημίχρονο και στο επόμενο φώναζε βοήθεια. Στο Βέλγιο πιστεύω ότι η ομάδα δεν περίμενε την πίεση και το τρέξιμο της Άντερλεχτ, με αποτέλεσμα να δεχτεί πλείστες ευκαιρίες και αναπόφευκτα να συμπιέσει τις γραμμές της και να κλειστεί πίσω, αλλά κατάφερε να εξαργυρώσει την αφέλεια των γηπεδούχων με τρία γκολ στην κόντρα. Με την Μπενφίκα, εκτός έδρας, αντιμετώπισε μια πολύ κακή ομάδα, σε βαθμό έκπληξης. Και επειδή οι πιθανότητες να έκανε εκ νέου η Μπενφίκα κακή εμφάνιση ήταν τρομακτικά μειωμένες, στο Καραϊσκάκη δεινοπάθησε, με ηρωική εμφάνιση του Ρομπέρτο -προφανώς στο μέλλον η εμφάνιση αυτή θα εισέλθει στη σφαίρα του μύθου. Στην Ελλάδα, λοιπόν, ''πρέπει να παίξει'' ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, στην Ευρώπη, ίσως να θέλει -δεν το έχω καταλάβει ακόμα-, αλλά δεν μπορεί. Και προκύπτει αυτό το πράγμα με την κακή συμπεριφορά, όταν δεν έχει την μπάλα στα πόδια του. Φαίνεται να μην είναι εκπαιδευμένος για/σε αυτό. Και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, ανεξαρτήτως ιδιότητας, αδυνατούν να καταλάβουν ότι οι πιο εποικοδομητικές κριτικές προέρχονται μετά από νικηφόρο παιχνίδι. Και μπορεί οι δημοσιογράφοι να υπογράφουν επιταγές επιφανειακής προσέγγισης, αλλά η δουλειά του προπονητή είναι να μην επιτρέπει στις αστοχίες της περιρρέουσας ατμόσφαιρας να εισβάλλουν στη δουλειά του. Όπως, επίσης, να καταλαβαίνει ότι το κοουτσάρισμα δεν μπορεί πάντα να υποκαθιστά τις αδυναμίες του στησίματος.

Γιατί, όμως, δεν (μπορεί να) το κάνει αυτό ο Ολυμπιακός; Η απάντηση εντοπίζεται, και νομίζω ότι εξαντλείται, στον άξονα. Ξεκινάμε από την επίθεση. Μπορεί τα Μ.Μ.Ε. και η άγνοια των ''προπονητών'' να πιστεύουν ότι ο Μήτρογλου είναι παιχταράς, αλλά κάτι τέτοιο, καλώς ή κακώς, δεν συμβαίνει. Ο επιθετικός του Ολυμπιακού, μεταξύ άλλων, δεν αμύνεται σωστά, δεν πιέζει την πρώτη πάσα, ούτε καν τη δεύτερη, δεν ντουμπλάρει αντίπαλο, στερείται ταχύτητας και κουράζεται πολύ εύκολα. Ευτυχώς υπάρχει ο Σαβιόλα, έστω κι αν επιθετικά κινείται σε ρηχά νερά, η αμυντική προσήλωση του οποίου βρίσκεται σε ανώτερα επίπεδα, και ο εργάτης Φουστέρ. Εντούτοις, το πρόβλημα εντείνεται όταν βλέπεις την καρτέλα με την εντεκάδα του Ολυμπιακού και παρατηρείς ότι στα χαφ αγωνίζονται οι Μανιάτης και Σάμαρης. Μαζί. Παρεούλα. Ζευγαράκι. Τι σημαίνει αυτό; Αδυναμία καλής κυκλοφορίας της μπάλας -κάτι ήξερε ο Βαλβέρδε που τοποθετούσε τον Ιμπαγάσα στα χαφ. Όταν πιέζονται, το τόπι δεν φτάνει μπροστά ούτε με αίτηση. Μόνο με γεμιστά. Έστω μια κούρσα του Βάις ή του Χολέμπας. Πιάνει, λοιπόν, ο Μίτσελ τον Σάμαρη και του λέει υπό την απειλή ηλεκτρομαγνητικού όπλου: «Στο επόμενο ματς θέλω να σε δω να παίζεις κάθετο ποδόσφαιρο». Τρίχες κατσαρές. Πώς θα το κάνει αυτό ο Σάμαρης; Αφού δεν ξέρει. Δεν μπορεί. Το μόνο που ξέρει και μπορεί είναι να τρέχει. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι στα ματς του τσου λου βγαίνει πρώτος σε αυτόν τον τομέα. Αρκεί το τρέξιμο; Όχι, βέβαια. Αν αρκούσε το τρέξιμο, τα Μουντιάλ θα τα έπαιρναν οι Ιάπωνες και οι Νοτιοκορεάτες.

Εξαίρεση από τα παραπάνω αποτελεί ο Ρομπέρτο, ο οποίος είναι καλός, αξιόλογος, κανονικός τερματοφύλακας, αλλά έχει ένα ελάττωμα που δεν διορθώνεται: όταν πρέπει να πάει αυτός στην μπάλα, δηλαδή να κάνει έξοδο, τη διώχνει, αν την βρει, με μπουνιές προς το χόρτο, λες και θέλει να το εκδικηθεί. Να ανοίξει τρύπα στο έδαφος. Είναι, όμως, ικανότατος και εμπνέει σιγουριά. Κι αυτό είναι μεγάλο προσόν. Μια ομάδα που εμπιστεύεται τον τερματοφύλακά της, αγωνίζεται πιο απελευθερωμένη στην επίθεση, αφού, αν έχεις κάτω από τα γκολπόστ (κλισέ) έναν κλώνο του Τζόρβα, η ψυχολογία σού επιβάλλει να σκέφτεσαι περισσότερο την άμυνα και να είσαι κάπως άτολμος να βγεις μπροστά. Συν το γεγονός ότι ένας καλός τερματοφύλακας ανεβάζει και τις μετοχές της αμυντικής γραμμής. Ξέρετε τι σημαίνει να καλύπτονται τα λάθη των αμυντικών, κεντρικών και πλάγιων, δηλαδή λάθη που φαίνονται και κάνουν μπαμ, και κανείς να μην το σχολιάζει; Σπουδαία υπόθεση. Τόσο σπουδαία που έχω την εντύπωση ότι οι μεγαλύτεροι μάνατζερ στην Ελλάδα είναι οι δημοσιογράφοι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η αβάντα προς τον Μανωλά και το αστείο με τον Χολέμπας ως αριστερό μπακ.

Υ.Γ.1 Το Σάββατο, ο Πανιώνιος υποδέχτηκε τον Ατρόμητο. Στο τέταρτο λεπτό του αγώνα, γυρίζει ο αμυντικός του Ατρομήτου την μπάλα στον Σηφάκη. Κι ο τελευταίος, χωρίς να του ασκείται συγκλονιστική πίεση, έκανε ένα κοντρόλ που δεν κάνω ούτε εγώ. Η κατάληξη της φάσης; Γκολ για τον Πανιώνιο. Ποιο είναι το πόρισμα; Ότι οι τερματοφύλακες δεν ξέρουν μπάλα. Με πρώτο και καλύτερο τον Τζόρβα, ο οποίος είναι ο χειρότερος (και) σε αυτόν τον τομέα. Ο πρώτος τερματζής που θυμάμαι να κατείχε το τόπι, ήταν ο Ντέιβιντ Σίμαν. Πραγματικά φοβερή τεχνική. Από τους σύγχρονους θα αναφέρω τον Βαλντές. Ίσως και τον Νόιερ. Αλλά είμαι πραγματικά περίεργος να δω τι σκατά κάνει ένας προπονητής τερματοφυλάκων με τους τερματοφύλακες. Και δεν εννοώ μόνο αν προπονούνται με την μπάλα στα πόδια. Ξέρετε πόσο καιρό έχω να δω τερματζή να απογειώνεται στο γάμα και να προσγειώνεται με την μπάλα στην αγκαλιά του; Από την εποχή του Σμάιχελ. Άντε να το έχει κάνει μια φορά κι ο Μπουφόν.

Υ.Γ.2 Η τεσσάρα που έφαγε ο Π.Α.Ο.Κ. από τον Ολυμπιακό δεν είναι κι ότι καλύτερο για τον Άρη. Το γιατί θα το καταλάβουμε την επόμενη αγωνιστική που θα επισκεφτούμε την Τούμπα.

Υ.Γ.3 Φαγώθηκαν όλοι με τον τραυματισμό του Μέσι. Δεν είναι ρομπότ. Άνθρωπος είναι. Αίμα βγάζει. Εμείς, όμως, δεν βάζουμε μυαλό. Ήδη κάποιοι βιάστηκαν να τον βαφτίσουν τελειωμένο. Και καλά ότι έφαγε τα ψωμιά του ή κόπηκε η ντόπα. Χωρίς σχόλιο.

Υ.Γ.4 Για την Εθνική και τον επερχόμενο αγώνα με την Ρουμανία, δεν έχω να πω τίποτα. Ακόμα και να προκριθούμε, δεν το αξίζουμε. Αυτή είναι η άποψή μου.

Υ.Γ.5 Μπαίνει, λοιπόν, ο καθηγητής, ηλικίας 63 ετών, μέσα στην αίθουσα και αρχίζει το μάθημα. Ξαφνικά, λίγο αργότερα, χτυπάει το κινητό του. Στην αρχή σκάλωσα. Υπέθεσα ότι άκουσα λάθος. Μετά από λίγο ξαναχτυπάει. Ακούω εκ νέου την μελωδία. Σιγουρεύτηκα. Πάω στο ημίχρονο και τον ρωτάω: «Η μελωδία που έχει το κινητό σας είναι Black Sabbath;». «Ναι», μου λέει. Και του απαντάω: «Ωραίος». Ιδού.

20 σχόλια:

  1. Ο Μήτρογλας όσο και να μην πρεσάρει είναι επιθετικός που το καρφώνει το μπαλάκι και αυτό είναι το σημαντικό! Δεν είναι για επίπεδο Αγγλίας ή Ισπανίας αλλά αν τρέχουν και για αυτόν οι άλλοι θα το πετάξει και στην τελική αυτό θα γράψει!

    Ο Ρομπέρτο έχει άστρο φέτος αλλά δεν έπιασε τις προηγούμενες χρονιές στις ομάδες που έπαιξε, έχω μεγάλη περιέργεια για να δω τη διάρκεια του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tommy, για να τρέχει η ομάδα για σένα, πρέπει να είσαι ποδοσφαιριστής κορυφαίου επιπέδου. Κι ακόμη και τότε, σύμφωνα με πάμπολλα παραδείγματα, δεν είναι βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα συμβαίνει. Τέλος, δεν ξέρω που θα πάει και τι θα κάνει ο Μήτρογλου. Ξέρω, όμως, ότι, ακόμα και σε αυτό το χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημα, έχει πολλές ατέλειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χάρης

    Επειδή είμαι αντιολυμπιακός, εχθρός του Μαρινάκη και κονδυλοφόρος του Μελισσανίδη, του Αλαφούζου και του Σαββίδη, και ζηλεύω όποιον είναι επιτυχημένος, θα πω ότι ο Μήτρογλου είναι σπάνια περίπτωση Έλληνα γκολτζή (πρέπει να είναι ο πρώτος τέτοιος γκολτζής μετά τον Αλέκο Αλεξανδρή, που και πάλι δεν ήταν παικταράς, ούτε έτρεχε ούτε πάσαρε ούτε σούταρε, απλώς τα έβαζε), που για το καλό του δεν πρέπει να περάσει τα σύνορα. Αν τύχει και πάει κάπου σε σοβαρό πρωτάθλημα, θα έχει γυρίσει τα πίσω μπρος στο πρώτο εξάμηνο. Όπως ο Γεωργάτος, που ήταν πολύ καλύτερος ποδοσφαιριστής και αθλητής απ' ότι ο Μήτρογλου. Είπαμε, καλός σέντερ φορ, τα χώνει, αλλά μέχρι εκεί. Στο Τσου Λου μόνο στην Άντερλεχτ τα έβαλε σε ένα περίεργο ματς, και ακόμα σημαντικότερο, μόνο με την Μπενφίκα εκτός έδρας έπαιξε καλά στον αγώνα, και δεν σκόραρε.

    Επίσης δεν μπορώ άλλο να ακούω για τον Μανωλά. Το παιδί είναι πηγή κινδύνων στην άμυνα, και επειδή τρέχει σαν τον Βέγγο να καλύψει τα δικά του λάθη (και, ομολογουμένως, συνήθως τα καταφέρνει έστω και τελευταία στιγμή), τον αποθεώνουν οι κωλοδημοσιογράφοι. Όχι τυχαία. Είναι για κάποιο λόγο προστατευόμενος του Προέδρου. Οπότε, γλείφοντας τον Μανωλά, γλείφουν τον Μαρινάκη. Δεν είναι εικόνα κεντρικού αμυντικού αυτή. Έτρεχε έτσι σαν τρελός ο Μέλμπεργκ? Όχι βέβαια, επειδή ήξερε να τοποθετείται.

    Ο Σάμαρης είναι καλός, χρυσός και άγιος, αλλά είναι μόνο για να τρέχει και να βάζει κόντρες στους αντιπάλους. Για κάτι άλλο, απλά δεν το έχει. Πόσο μάλλον για κάθετο ποδόσφαιρο.

    Δεν θα πω κάτι ποδοσφαιρικό για το ΟΣΦΠ-ΠΑΟΚ. Τί να πω για μια 4άρα και με ανύπαρκτο τον ΠΑΟΚ? Στην καφετέρια που έκατσα να δω το ματς, είχε ταυτόχρονα το Άρσεναλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε 3 οθόνες πλάι-πλάι (2 για το "ντέρμπυ" μας, και 1 για το πραγματικό ντέρμπυ). Τα μάτια μου αρνούνταν να μετακινηθούν από το αγγλικό ματς. Η Μάντσεστερ με τα προβλήματά της να κερδίζει 0-1, και παρ' όλ' αυτά να τρέχει αντί να κλειστεί στην άμυνά της. Η Άρσεναλ να τρέχει ακόμα περισσότερο (άσχετα αν δεν κατάφερε να το γυρίσει). Στο "ντέρμπυ", τα παλληκάρια που τάχα γυμνάζονται και προπονούνται περισσότερο απ' ότι εγώ που απλώς πάω γυμναστήριο, και πληρώνονται με εκατομμύρια ενώ εγώ πληρώνω την συνδρομή μου, περπατούσαν, ή έκαναν τζόκινγκ στην καλύτερη περίπτωση, και όχι στο τέλος του αγώνα, αλλά στην μέση του 1ου ημιχρόνου. Οι συγκρίσεις δεν σταματούν εδώ. Χάνει μια φάση η Άρσεναλ προς το τέλος του αγώνα και ο Εζίλ επέστρεφε στην θέση του ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ. Αντίστοιχα, ο Σαλπιγγίδης στο 1ο ημίχρονο επέστρεφε στην θέση του ΣΕΡΝΟΜΕΝΟΣ, αργά αλλά σταθερά. Σταματώ εδώ, γιατί θα νευριάσω που αναγκαζόμαστε να βλέπουμε αυτό το δήθεν ποδόσφαιρο, επειδή τυχαίνει να κατοικούμε στην Ελλάδα.

    Οι τερματοφύλακες δεν είναι ότι δεν ξέρουν απαραίτητα μπάλα και φαίνονται άμπαλοι (εν προκειμένω, οι περισσότεροι είναι όντως άμπαλοι). Η θέση που αγωνίζεται κάποιος, του επιβάλλει ένα ψυχολογικό προφίλ. Ειδικά ο τερματοφύλακας και ο σέντερ μπακ πρέπει να είναι στην τσίτα, με μηδέν λάθη και σίγουρες κινήσεις, γιατί αλλιώς θα κάνουν λάθος και θα φάνε γκολ. Κι εγώ όταν στα 5Χ5 παίζω αμυντικός, έχω μια συγκεκριμένη ψυχολογία, ότι δεν πρέπει να κάνω λάθος και να πουλήσω την μπάλα, γιατί θα το φάμε. Όταν όμως παίξω στο κέντρο, έχω μια εντελώς διαφορετική ψυχολογία, είμαι απελευθερωμένος από τέτοιες ευθύνες και μπορώ να κάνω σχεδόν ό,τι θέλω, αφού δεν είμαι στην τελευταία γραμμή άμυνας.

    Τέλος, σε πληροφορώ ότι ο Πρόεδρός μας, ο τιράντας με τα μούσια, ζήλεψε τον Πανόπουλο και τον μεγαλομπακάλη τον Αρβανιτίδη, και έδιωξε τον Μπάμπη Τεννέ από τον Απόλλωνα, μετά από μόλις έναν μήνα δουλειάς. Όχι ότι ο Τεννές έπρεπε να μείνει, αλλά με τους παίκτες που ΔΕΝ έχει η ομάδα, ακόμα και ο Σερ Άλεξ δεν θα έκανε τίποτα καλύτερο. Το αστείο της υπόθεσης, είναι ότι ακούστηκε ακόμα και η επιστροφή του... διωγμένου Βοσνιάδη (!), που είχε αντικατασταθεί από τον Τεννέ. Μάλλον για να μας οδηγήσει πάλι στην Φούτμπολ Ληγκ και να ξαναπάρει ο Απόλλωνας το πρωτάθλημα του χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με την επιλογή Τεννέ ο Βελλής με απογοήτευσε, τον είχα για πολύ παραπάνω σε γνώσεις και σκέψη. Δεν γίνεται να ξέρω ότι ο Μπάμπης ζητούσε μίζα από τους ξένους του Αγρινίου για να τους βάζει να παίζουν - γι' αυτό το έδιωξε με σούτια ο Κωστούλας μόλις το έμαθε - και να μην το ξέρει ένας πρόεδρος.

      Ούτε περίμενα να καταπιεί αμάσητο το μανατζαρέικο σφόλι του Τζόρβα. Θέλει σεμινάρια ο Βελλής. Άμεσα και ταχύρρυθμα.

      Διαγραφή
  4. Για το Σαββίδη τα αναφέραμε πριν το καλοκαίρι, με την υπόθεση Δώνη. Ο Πόντιος πασσάρει μαρούλι στα δημοσιογράφα για να έχει αβάντα, αλλά το τόπι δεν το μυρίζει. Πράγμα που δεν θα ήταν κακό αν άφηνε τη δουλειά σε γνώστες, αλλά δεν την αφήνει.

    Από την άλλη ο ... γάτος έχει δίπλα του Ζησοθόδωρους, που μόνο το καλό της ομάδας δεν έχουν στόχο. Μάζεψαν στον ΠΑΟΚ τα «αποφάγια του Παναθηναϊκού» (Αλέ) και δανεικούς (κι' αγύριστους).

    Λίγο γκόσσιπ.

    Ο Μίροσλαβ Στοχ κάνει ζωάρα στη Θεσσαλονίκη. Κυκλοφορεί στην συμπρωτεύουσα με μια λευκή «Bentley» συνοδευόμενος μόνιμα από μια ξανθιά και εντυπωσιακή γυναικεία παρουσία.

    Ο Γαύρος έχει άστρο φέτος στας Ευρώπας, αρκεί να μη δώσει καμιά κλωτσιά στην καρδάρα. Γιατί ποδοσφαιρικά δεν πείθει. Με Άντερλεχτ, με Μπενφίκα εδώ και λιγότερο με ΠΑΟ (πολύ κατώτερος ποδοσφαιρικά φέτος) έδειξε ότι έχει θέματα και ζητήματα. Όταν σου κάνει ο φετινός ΠΑΟ 2 τετ-α-τετ και η Μπενφίκα στο Τηγάνι δεν σε αφήνει σχεδόν να περάσεις τη σέντρα, κοντά είναι η βραδιά να φας σφόλι. Όχι από Παρί, από κει που δεν το περιμένεις.

    Ο Βαλντέζ δεν μ' αρέσει. Απορροφητήρα δεν τον λες, αλλά συχνά πυκνά τα "πνίγει".

    Εδώ και κοντά 2 χρόνια φαγώνομαι, το νο1 στη Μπάρτσα ήταν ο Τσάβι Ερνάντεζ. Έπεσε η απόδοσή του και έπεσε όλη η ομάδα.

    Περί Μέσι ο Γιώργος Καραμάνος είχε χτυπήσει την κουδούνα από τον Αύγουστο. Του έδωσα και τα σέβη μου προχθές. Και θα τον βλέπω στη συνέχεια με άλλο μάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΥΓ2.Θα το ξεπεράσουν ευκολα το 0-4,θα κερδίσουν εμάς μεθαυριο,και θα εχουν να κοκορευονται,μεχρι εκει ειναι οι δυνατότητές τους και η φιλοδοξία τους,να ειναι πρωτη ομάδα στην Καρντασούπολη,πέραν τούτου ουδέν,βλέπε τα ματς με την Μακάμπι Χάιφα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάρη, κάποιες φορές νομίζω ότι το μόνιμο θέμα αυτού του blog είναι ο Μήτρογλου. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχει διαφημιστεί τόσο πολύ από τα ΜΜΕ, σε σημείο που να έχει φανατικούς υποστηρικτές. Τέλος πάντων. Στο κείμενο απλά αναφέρω την ελλιπή αμυντική προσήλωση του παίχτη (στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας που υποτίθεται ότι θέλει να παίζει ο Ολυμπιακός).

    Συμφωνώ ότι ο Μανωλάς αποτελεί πηγή κινδύνων για την ομάδα του. Έχει ταχύτητα, έχει άλμα, παίζει στον Ολυμπιακό, δηλαδή δέχεται λιγοστές φάσεις και έχει διάφορε αβάντες, αλλά δεν ξέρει να τοποθετείται, καθυστερεί πολύ να πασάρει, δεν παίζει καλά με την μπάλα κάτω και πολλές φορές αφήνει την θέση του για να κάνει επέλαση από τον άξονα, με συχνότητα που δεν έκανε ούτε ο Λούσιο! Πολλές φορές μου θυμίζει συμπεριφορά αλάνας. Η αβάντα των ΜΜΕ (και) προς αυτόν τον ποδοσφαιριστή είναι προκλητικά προκλητική.

    Πρέπει, λοιπόν, να αμυνθείς. Η, για να το θέσω καλύτερα, να πρεσάρεις. Και έχεις μπροστά τον Μήτρογλου που τον πιάνει η κάμερα από το 60ο λεπτό να μην μπορεί να πάρει ανάσα, τον Μανιάτη και τον Σάμαρη που έτσι και πάρουν την μπάλα από τον αντίπαλο νομίζουν ότι κρατάνε βόμβα και τον Μανωλά να υποδύεται τον κεντρικό αμυντικό. Τι τύχη μπορεί να έχει αυτή η ομάδα στην Ευρώπη; Και αναφέρομαι σε εμφανίσεις. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να πω δυο πράγματα. Πρώτον, καλό είναι να βγει ο Μαρινάκης να δηλώσει πως ονειρεύεται τον Ολυμπιακό. Αν τον ονειρεύεται έτσι, να εξηγήσει στον κόσμο γιατί έδιωξε τον Ζαρντίμ και γιατί θολώνει τα μυαλά του κόσμου με ανυπόστατες δηλώσεις ή επιτρέπει στα ΜΜΕ να συγκρίνει τον Μίτσελ με τον Βαλβέρδε. Και δεύτερον, όποιος νομίζει ότι η Άντερλεχτ έρχεται στην Αθήνα για να χάσει, ας το ξανασκεφτεί καλύτερα. Δεν θα εκπλαγώ αν κερδίσουν οι Βέλγοι. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους που θα μιλάνε λες και τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.

    Συμφωνώ ότι ο τερματοφύλακας νοιώθει εξτρά ψυχολογική πίεση. Και συμφωνώ εν πολλοίς σε αυτό που γράφεις για το 5x5. Κι εγώ χθες που έπαιζα άμυνα, είχα έναν φόβο μην τυχόν και κάνω το λάθος. Γιατί, όμως; Διότι τα τετραγωνικά έιναι πολύ μικρά κι ο αντίπαλος κυριολεκτικά στα ένα και δύο μέτρα. Τον ίδιο φόβο νοιώθω κι όταν παίζω στην μεσαία γραμμή. Διότι οι αποστάσεις είνναι πολύ μικρές. Μια λάθος ντρίπλα ή πάσα κι ο αντίπαλος μπορεί να βομβαρδίσει. Όταν, όμως, παίζω 9x9 αυτό δεν ισχύει. Είτε με βάλεις στην άμυνα, όπου μετατρέπομαι σε έναν μικρό Πουγιόλ, είτε με βάλεις στη μεσαία γραμμή, όπου οι συμπαίχτες μου λένε ότι έχω γεννηθεί να είμαι δεκάρι, δεν φοβάμαι να κάνω το λάθος. Παίζω με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Κι αυτό επειδή έχω χώρο και μπορώ να τον ελέξχω και να τον διαχειριστώ κατάλληλα. Επομένως, νομίζω ότι η αμπαλίαση που δέρνει ορισμένους τερματοφύλακες είναι μεγαλύτερη από την ψυχολογική πίεση που νοιώθουν. Εδώ υπάρχουν τερματοφύλακες που δεν έχουν και τα δυο τους πόδια. Να είναι το τέρμα δεξιοπόδαρος, να του γυρνάει ο αμυντικός την μπάλα στο αριστερό και να παίρνει η μπάλα φάλτσο μπανάνα και να βγαίνει κόρνερ. Τι σκατά κάνουν στις προπονήσεις;

    Ο τιράντας με τα μούσια φαίνεται ότι ζήλεψε τον Αρβανιτίδη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υπουργέ, καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά με τον Σαββίδη, όταν στην πρώτη συνέντευξη τύπου ασχολείται με τον εαυτόν του, την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Ρωσίας, τους αντιπάλους, τα παραποδοσφαιρικά και έπειτα με τον ΠΑΟΚ. Ή όταν στην παρουσίαση του Στέφενς αφήνει τον Ολλανδό να μιλήσει για πέντε λεπτά και μετά το παίρνει μονόστηλο.

    Αυτή η Θεσαλονίκη έχει κάψει πολύ κόσμο. Στον Άρη να δεις τι γινόταν με Κόκε, Κάλβο και Νέτο. Τα ίδια, βέβαια, γίνονται και στην Αθήνα. Αλλά η Σαλονίκη είναι μικρότερη πόλη και όλοι γνωρίζονται. Ουδέν κρυπτόν...

    Προφανώς κι ο Ολυμπιακός έχει ζητήματα. Για αυτό γράφω και το κείμενο. Το ξέρω ότι λίγοι το διαβάζουν και ελάχιστοι το καταλαβαίνουν, αλλά η ομάδα έχει προβλήματα που αποκρύβονται τεχνηέντως από ορισμένες νίκες και επιμελώς από τα ΜΜΕ.

    Ο Βαλντές, κατά την γνώμη μου, είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί αυτήν την στιγμή στον πλανήτη με την μπάλα στα πόδια -προφανώς αναφέρομαι για τερματοφύλακες. Η συνεισφορά του στην ανάπτυξη της ομάδας είναι σημαντικότατη, με τους συμπαίχτες του να τον εμπιστεύονται με κλειστά μάτια, ενώ έχω δει πολλά παιχνίδια με τα ίδια μου τα ματάκια, στα οποία έδειχνε φοβερή υπομονή στο που θα πασάρει την μπάλα, με το τόπι να μην παίρνει ύψος ούτε μία φορά. Αν μη τι άλλο, άξιο αναφοράς. Γενικώς πιστεύω ότι είναι υποτιμημένος ως τερματοφύλακας.

    Μεγάλωσε ο Τσάβι, Υπουργέ! Αν και νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας, αλλά κορεσμού. Και εννοώς κυρίως τον ψυχολογικό. Ή, αν προτιμάς, τον νοητικό.

    Αυτός ο Καραμάνος είναι αξιόλογος, αλλά στο θέμα ''Μέσι'' δεν ανακάλυψε την Αμερική. Δεν μπορώ, πάντως, να καταλάβω αυτή την έχθρα και καχυποψία για κάποια άτομα. Επειδή, λένε, τραυματίστηκε, σημαίνει ότι συνέβη λόγω του ότι κόπηκε η ντόπα. Ό,τι να 'ναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι Σαλονικιές παλιότερα, εξ όσων έχω ακουστά, ήταν καλύτερο πακέτο σε προσφορά - lol - απ' ότι οι χαμουτζούδες. Τα τελευταία χρόνια οι Αθηναίες έχουν καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες και τις έχουν φτάσει, είναι κοντά.

      Όπως το λες, θέμα κορεσμού. Βαρέθηκε πια ο Τσάβι.

      Ο τέρμας μιας ομάδας σαν κύριο προσόν του πρέπει να έχει τη σταθερότητα στις αποκρούσεις. Όλα τα ρέστα έπονται. Ειδικά μιας κορυφαίας που ο αντίπαλος κάνει λίγες ευκαιρίες. Εκεί δεν μ' αρέσει ο Βαλντέζ, δεν τον βάζω στο πάνω ράφι.

      Ο Καραμάνος με το Μέσι πέτυχε κέντρο στο στόχο γιατί σημάδεψε καλά. Όποιος διαβάσει το αυγουστιάτικο άρθρο του θα δει ότι τεκμηριώνει την πρόβλεψή του, δεν ήταν φιρμάνι στα κουτουρού. Το εντελώς αντίθετο από τα γραπτά (τα ποια) του αποτυχημένου εστιάτορα Μπάμπη.

      Διαγραφή
    2. Η αλήθεια είναι ότι οι Σαλονικιές είναι ανώτερες από τις Αθηναίες. Για δυο λόγους. Πρώτον, περιποιούνται τον εαυτόν τους και, δεύτερον, όταν πας να τις μιλήσεις, δεν σου γυρνάνε την πλάτη με αγένεια.

      Συμφωνώ ότι ο Βαλντέζ δεν είναι από το πάνω ράφι. Αλλά δεν είναι και άχρηστος. Για το σύστημα της Μπάρτσα θεωρώ ότι είναι πολύτιμο γρανάζι. Πάντως, αν ρωτάς την γνώμη μου, το κύριο προσόν του τερματοφύλακα είναι να κατευθύνει την άμυνά του και να είναι σοβαρός.

      Το έχω διαβάσει το άρθρο του Καραμάνου. Και επαναλαμβάνω ότι είναι αξιόλογος. Δεν είναι λακαμάς. Ούτε ανεμοδούρα.

      Διαγραφή
  8. VAD, έχει γούστο να καρφώσει κανά γκολ ο Μανιάς και να φύγουμε με το διπλό. Και να βγαίνει ο Τσαλτίδης, όπως στο πρώτο φιλικό του Άρη όπου ο Μανιάς είχε βάλει δυο γκολ, με τίτλο ''ο μανιάς της γειτονιάς''. Για αυτά έχω γεννηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. για εμένα όλα τούτα κινέζικα. οπότε, θα συμφωνήσω μαζί σου γιατί ξέρω πως και αντικειμενικός είσαι και γνώσεις για το αντικείμενο έχεις.
    όμορφη η αλλαγή στο μπλοκ και κυρίως εδώ που άλλαξες τις διαστάσεις.
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. What is this that stands before me? / Figure in black which points at me
    Turn around quick, and start to run, / Find out I' m the chosen one...

    Συγνώμη αλλά σε ανάρτηση που υπάρχει ο άρχοντας Iommi (έστω και σε υστερόγραφο) αδυνατώ να σχολιάσω ποδοσφαιρικά. Τα (υπερ)καλύπτει όλα ο δάσκαλος με την επιβλητική του παρουσία και τα ακόμη πιο επιβλητικά του riffs!

    http://metalhummer.blogspot.com/2013/10/black-sabbath-black-sabbath-full-flbum.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ευχαριστώ, Βίκυ, για τα καλά σου λόγια!

    Μπαλαντέρ, στην επόμενη ανάρτηση θα έχουμε κι άλο τραγούδι από Black Sabbath. Τεράστιος ο Iommi. Τεράστιος! Αλλά ούτε ένα σχόλιο για τον 63χρονο καθηγητή και την μελωδία κλήσεως Black Sabbath;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου έτυχε το ίδιο με το "Child in Time" ringtone...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να πω και δύο λόγια για το τραγούδι. Είναι το εναρκτήριο κομμάτι του ομότιτλου ντεμπούτου των Sabs (13 Φεβρουαρίου 1970). (Υπάρχει και σε ένα 12ιντσο τεσσάρων τραγουδιών που βγήκε την ίδια χρονιά.) Ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 1969 (demo έκδοση) και Νοέμβριο του 1969 (στουντιακή έκδοση.) Νομίζω (χωρίς να είμαι σίγουρος) πως η demo version είναι αυτή που ακούμε στο ‘’The Ozzman Cometh’’. Ήταν εμπνευσμένο από μία ‘’περίεργη φάση’’ που περνούσε ο Geezer Butler. Βοήθησε σ’ αυτό και ο Ozzy που του έδωσε να διαβάσει ένα βιβλίο σχετικό με την (μαύρη) μαγεία. Την περίοδο εκείνη η μπάντα ονομαζόταν ‘’Earth’’.

    [Παρένθεση:
    1ο όνομα συγκροτήματος - ‘’The Polka Tulk Blues Band’’
    2ο - ‘’Polka Tulk’’
    3ο - ‘’Earth’’
    4ο και τελευταίο (εξαιρώ τους Heaven and Hell) - Black Sabbath.]

    Κάποτε οι Earth έπαιζαν σε ένα τοπικό κλαμπάκι. Το ύφος του group αρκετά διαφορετικό από αυτό που τους καταξίωσε ως Sabbath. Ο κόσμος δεν έδινε σημασία. Μιλούσαν φωναχτά μεταξύ τους, έπιναν κι έκαναν χαβαλέ. Η μπάντα περνούσε απαρατήρητη. Ώσπου ήρθε σε κάποιον (δεν θυμάμαι ποιο μέλος ήταν) η ιδέα για το συγκεκριμένο τραγούδι.

    Τέρμα οι ενισχυτές, όγκος, δύναμη, δέος, το έρεβος άπλωσε τα φτερά του πάνω από το club και ξάφνου βουβάθηκαν όλοι και κοιτούσαν με περιέργεια το συγκρότημα. Στο φινάλε του live όλοι πήγαιναν και τους ρωτούσαν ποιο (και τι) ήταν εκείνο το ‘’περίεργο’’ κομμάτι. Και εγένετο Black Sabbath και εγένετο Heavy Metal. Η μπάντα κατάλαβε εκείνη την βραδιά ποια κατεύθυνση έπρεπε να ακολουθήσει και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όσο παίρνει βαθμούς ο Ολυμπιακος στην Ευρώπη και βάζει τεσσάρες στον ΠΑΟΚ σημαίνει, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους πάντα, ότι παίζει μπαλάρα, γαμεί και δέρνει και άλλα τέτοια. Δεν εχει σημασία παραπέρα γι' αυτούς...

    Για τους τερματοφύλακες νομίζω θα πρόσθετα μαζί με τον Σίμαν (που διοργάνωνε την άμυνα τέλεια απ' όσο θυμάμαι)και τον Σιλαβέρτ. Και μαζί με το Σμάιχελ θα πρόσθετα ίσως και τον Φαν ντε Σαρ στα καλά του..

    Υ.Γ.: Ωραίο το νέο στυλ του μπλογκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Child In Time; Τον πούστη τον Gillian!

    Καλά σου λέω ότι είσαι ο Σωτηρακόπουλος της μουσικής! Το τραγούδι της επόμενης ανάρτησης, που θα είναι Sabbath, αφιερώνεται εκ των προτέρων σε σένα!

    Πρόεδρε, αυτό συμβαίνει, διότι έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε την τακτική, την εμφάνιση αν προτιμάς, με βάση το αποτέλεσμα. Εγκληματικό λάθος. Κι αυτό ισχύει για όλες τις ελληνικές ομάδες. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό. Ναι, κι ο Σιλαβέρτ ήξερε μπάλα. Απλά ώρες ώρες δεν είχε σοβαρότητα. Ευχαριστώ για το στυλ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Kάνθαρε, το κακό ή καλό με το ποδόσφαιρο είναι ότι με το πρώτο κακό αποτέλεσμα, μπορείς να πεις "σας τα έλεγα εγώ " και με το πρώτο καλό αποτέλεσμα να πω "σας τα λεγα εγώ". Και το ωραίο είναι ότι υπάρχουν μόνο δύο αποτελέσματα (την ισοπαλία τη θεωρώ ήττα ).
    Οσο για τον παιχταρά το Μήτρογλου, τι να λέμε τώρα... Πρέπει να είναι κανείς προκατειλημμένος για να μην αναγνωρίζει την αξία του .
    Τώρα για τους Sabbath, τι να πω. Εν αρχή ην οι Sabbath .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ηλία, αν αναφέρεσαι σε μένα, να πω δυο πράγματα. Πρώτον, ότι το συγκεκριμένο άρθρο έχει γραφεί μετά από νίκη του Ολυμπιακού στο τσου λου και, δεύτερον, τα γραπτά μένουν. Ο καθένας μπορεί να ανατρέξει στο ιστορικό του blog και να δει τα ''σας τα έλεγα εγώ''.

    Για τον Μήτρογλου νομίζω ότι έχει κουράσει το θέμα. Είναι προφανές ότι διαφωνούμε.

    Iommi: ο πατέρας όλων των riffs.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...