Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Σημειώσατε διπλό

Η απώλεια του Τσάμπι Αλόνσο ήταν τεράστια. Χωρίς τον Βάσκο, η Ρεάλ έδειχνε κομμένη στα δύο. Αυτός ο Ιγιαραραμέντι είναι ικανός, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιο ρόλο στη μεσαία γραμμή. Ρόλο μαέστρου. Κι ο Κεντίρα, ο οποίος πρέπει να έχασε δέκα κιλά από τον ιδρώτα, είναι πολύ καλός, σχεδόν ιδανικός, ως στήριγμα του Τσάμπι, αλλά μάλλον παίρνει ελλειμματικό βαθμό, όταν πρέπει να οργανώσει και να ρυθμίσει το τέμπο. Η κυκλοφορία, επομένως, ήταν κακή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, αναφερόμενος πάντα για το επίπεδο της Ρεάλ, κάκιστη. Αυτό έχει μια εξήγηση. Δεν υπήρχαν όβερλαπ, ενώ το πλάτος ήταν σχετικά μεγάλο, και δεν υπήρχαν αυτοματισμοί. Το τέμπο θα το χαρακτήριζα βιαστικό. Όχι γρήγορο. Επαναλαμβάνω, βιαστικό. Ανυπόμονο. Από τη μία είχες τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος άλλαζε πλευρές, όντας εγκλωβισμένος από την τακτική συμπεριφορά των συμπαιχτών του, να ψάχνει ευκαιρίες για να σουτάρει: ο Ίσκο ήταν κυριολεκτικά άφαντος, ο Μπενζεμά απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα κι ο Ντι Μαρία απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι είναι υπερτιμημένος. Κι από την άλλη, όποιος παίχτης των γηπεδούχων έπαιρνε την μπάλα, πήγαινε λίγο προς τα πλάγια κι έκανε σέντρα. Με τους Γκοντίν και Μιράντα να παίρνουν όλες τις κεφαλιές.  Οι γηπεδούχοι είχαν ανεβάσει ψηλά την αμυντική γραμμή, αλλά και την άμυνα, παρά το γεγονός ότι η Ατλέτικο διατηρούσε τον Ντιέγκο Κόστα και τον Βίγια εξίσου ψηλά για να παίζουν γρήγορα την κόντρα, ώστε να πιέσουν την ομάδα του Σιμεόνε στο τερέν της και να πάρουν την πρωτοβουλία.


Και εδώ έγκειται το παράδοξο. Οι Colchoneros, χωρίς να έχουν την κατοχή, είχαν την πρωτοβουλία! Σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Αλλά συμβαίνει. Κι όταν το διαπιστώνεις, σου προκαλεί πάντοτε ποδοσφαιρική ηδονή. Μια ευφορία. Έπαιξαν θαυμάσια άμυνα, απεγκλώβιζαν αποτελεσματικά την μπάλα σε σημείο άκρατου εντυπωσιασμού, είχαν ταχύτατες επιστροφές (η Ρεάλ δεν έβγαλε ούτε μία αντεπίθεση!), έπαιζαν ψύχραιμα και χτυπούσαν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Τα ακραία μπακ, ο Χουανφράν και ειδικά ο Φελίπε Λουίς, έπαιρναν μέτρα στον ασβέστη, οι Γκάμπι και Τιάγκο έγιναν κλώνοι του Κρόνου και κατάπιαν τους αντιπάλους, ενώ ο Ντιέγκο Κόστα έπαιζε άκρως ικανοποιητικά ως target man. Ειδική μνεία αξίζουν ορισμένοι παίχτες. Για παράδειγμα, ο Τουράν. Στα χαρτιά βρισκόταν έξω δεξιά, αλλά η διάταξή του στο χόρτο υποδείκνυε ότι μάλλον έπαιζε έναν ελεύθερο ρόλο. Τρομερή εντύπωση προξένησε ο Τιάγκο. Αυτός ο soft Πορτογάλος που έβγαινε πρώτος στην μπάλα και κέρδιζε κάθε μονομαχία. Άξιος συμπαραστάτης ο Γκάμπι. Ο αρχηγός. Τέλος, οφείλω να αναφερθώ στον Βίγια. Και μόνο η παρουσία του στο γκαζόν, δημιουργεί ένα είδος αντιπερισπασμού υπέρ του ικανότατου Ντιέγκο Κόστα. Του δίνει ελευθερία κινήσεων και του ανοίγει πολύτιμους χώρους. Όλα αυτά έλαβαν μέρος στο πρώτο μέρος. Απλά να αναφέρω ότι μετά το γκολ του Ντιέγκο Κόστα, η ομάδα δεν οπισθοχώρησε όπως θα περίμενε κάποιος. Κι αν αυτό συνέβη, ήταν τόσο ελάχιστα τα όπισθεν μέτρα που δεν μπόρεσα να τα αντιληφθώ.

Στο δεύτερο μέρος περίμενα ότι ο Αντσελότι θα έκανε εξωτερικές αλλαγές. Θα ήταν αναμενόμενο. Και λογικό. Όντως, προέβη σε αντικαταστάσεις. Αλλά σε λάθος αντικαταστάσεις! Δεν εννοώ ότι δεν του βγήκαν οι αλλαγές. Απλά η τακτική ερμηνεία αυτών δεν έχει εξήγηση. Θα σας παρακαλούσα να μην εξετάσετε τις αλλαγές ως μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ως ενιαίο κομμάτι της τακτικής της Ρεάλ. Έβαλε, λοιπόν, σωστά τον Μόντριτς, αντί του Ιγιαραμέντι, ώστε να παίξουν λίγο με την μπάλα κάτω, ενώ, έναντι κάθε λογικής, κράτησε στο τερέν τον εξαφανισμένο Ίσκο. Είμαι σίγουρος ότι μετά από αυτήν την εμφάνιση πολλοί θα αναπολούν -εκ νέου- τον Οζίλ. Αυτή η απόφαση ακύρωσε ουσιαστικά τον ρόλο του Μόντριτς, ο οποίος προσπαθούσε να σπάσει μπάλες και δεν ήξερε το που και το πως. Το επόμενο λάθος του Αντσελότι ήταν η αντικατάσταση του Ντι Μαρία με τον Μπέιλ -τον χρειαζόταν πραγματικά αυτόν τον παίχτη;- και η παραμονή του Μπενζεμά στο παιχνίδι, με τον Μοράτα στη συνέχεια να εκθέτει πλήρως τον προπονητή του. Ειδικά η είσοδος του Μπέιλ δεν είχε καμιά λογική. Ο Ουαλός θέλει ανοιχτούς χώρους, τους οποίους σπάνια βρίσκει στους αγώνες της Ρεάλ, τη στιγμή που η Ατλέτικο ήταν προφανές ότι θα δώσει έξτρα αμυντικό βάθος και θα έπαιζε με μικρότερο πλάτος. Συν τοις άλλοις, ο Κριστιάνο Ρονάλντο αποσυντονίστηκε πλήρως και τολμώ να πω ότι φαινόταν κάπως εκνευρισμένος. Από την άλλη πλευρά, ο Σιμεόνε, έχοντας εμπιστοσύνη στο αγωνιστικό πλάνο και στους τακτικούς ρόλους των ποδοσφαιριστών, δεν άλλαξε πολλά πράγματα. Έπραξε τα αυτονόητα. Έδωσε, όπως είπαμε, αμυντικό βάθος, κράτησε ψηλά τον Ντιέγκο Κόστα, έδωσε εντολή στον πολυδιάστατο Κόκε να μετατραπεί σε τρίτο χαφ, συρρίκνωσε κάπως το πλάτος και έδωσε εντολή για αντεπιθέσεις. Με τα χωράφια που άφηναν πίσω οι γηπεδούχοι, αυτό ήταν παιχνιδάκι. Η Ρεάλ προσπάθησε ορισμένες φορές να βάλει την μπάλα κάτω, σταμάτησε τις σέντρες, έδειξε διάθεση για πρέσινγκ, αλλά σε ολόκληρο το 90λεπτο έβγαλε μισή αντεπίθεση (!), ο Μπέιλ έκανε κούρσες και έφτανε μέχρι τις διαφημιστικές πινακίδες, ο Μπενζεμά δεν μπόρεσε να κοντρολάρει σωστά ούτε μία φορά την μπάλα, ενώ ο Ίσκο, χωρίς να είμαι υπερβολικός, βρισκόταν εκτός παιχνιδιού, κλίματος και πραγματικότητα. Κι όμως, ο Ιταλός προπονητής, ενάντια όλων των προγνωστικών, τον κράτησε μέχρι το 70' λεπτό! 

Το τελικό σκορ αδικεί τους φιλοξενούμενους. Θα μπορούσαν να πετύχουν τουλάχιστον ένα γκολ ακόμη. Δεν πειράζει. Η νίκη τους ίδιους βαθμούς φέρνει. Αν και το παιχνίδι θα μπορούσε να κλειδώσει νωρίτερα, καθώς ο Σιμεόνε εξάντλησε όλα τα περιθώρια και άργησε κάπως να προβεί σε αλλαγές: ηταν φανερό από το 80' λεπτό ότι η ομάδα χρειαζόταν φρεσκάρισμα. Ο Αργεντινός τεχνικός, ο οποίος έχει ζήσει το double της ομάδας το 1996, έχει σφυρηλατήσει ένα ελκυστικό σύνολο που αμύνεται λυσσαλέα και επιτίθεται βίαια. Ανελέητα. Δίχως διαλείμματα. Non stop. Είχαμε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι ο τεχνικός της Ατλέτικο Μαδρίτης (κλισέ) φτιάχνει κάτι καλό στην Μαδρίτη. Κι αυτή η ομάδα έχει την σφραγίδα του Σιμεόνε. Όποιος θυμάται τι είδους παίχτης ήταν ο Ντιέγκο, καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ. Και είχα υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσω να παρακολουθώ την αγαπημένη μου ισπανική ομάδα όσο περισσότερο μπορώ. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι φιλοξενούμενοι κέρδισαν για έναν απλό λόγο: τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι καλύτερη ομάδα από την Ρεάλ. Κι αυτό το γνωρίζει κι ο ίδιος ο Αντσελότι. Δεν έχασε η Ρεάλ, η Ατλέτικο κέρδισε. Το 4-4-2 και το ποδόσφαιρο αναμονής βγήκαν νικητές. Πανάξιοι, να προσθέσω, νικητές.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Ευτυχώς που ανέλαβε την Ξάνθη ο Γερμανός Μάουρερ -και δεν το λέω μόνο γιατί ο άνθρωπος είναι μεγάλος λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου και κάτι μπορεί να αλλάξει. Το λέω γιατί, χάρη στην πρόσληψή του, επιτέλους καταρρίφθηκε ένας αστικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο Πανόπουλος έχει τέσσερις προπονητές, που τους πληρώνει όλους ισοβίως, (δηλαδή τον Ματζουράκη, τον Κεχαγιά, τον Καραγεωργίου και τον Κωστένογλου) και τους αλλάζει τον ένα με τον άλλο όποτε τους βαριέται».

Υ.Γ.2 Με ρωτάνε πολλοί φίλοι μου την άποψή μου για τις εξελίξεις με την Χρυσή Αυγή. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι να ετοιμάσω ένα άρθρο, αλλά διστάζω. Με κουράζει να εξηγώ το αυτονόητο. Βαριέμαι αφόρητα. Δεν με εξιτάρει.  Μου φαίνεται και ολίγον ντροπιαστικό. Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι ο ήλιος είναι κίτρινος και ο ουρανός γαλάζιος;

Υ.Γ.3 Ευπειθώς αναφέρω ότι όσο περνάνε οι μέρες, ο χρόνος που αφιερώνω στο blog μειώνεται. Κι όχι μόνο στο δικό μου, αλλά και σε αυτά που παρακολουθώ. Συγχωρέστε με. Δεν το κάνω επίτηδες. Αλλά αυτό το διάστημα έχουν πέσει πολλά μαζεμένα. Επομένως, μάλλον οι αναρτήσεις αναπόφευκτα θα περιοριστούν. Ή, για να το θέσω, καλύτερα, οι μακροσκελείς αναρτήσεις. Αλλά αυτό δεν πειράζει ιδιαίτερα. Ούτως ή άλλως, δεν τις διαβάζουν και πολλοί.

Υ.Γ.4 Αν όλα πάνε καλά, η επόμενη ανάρτηση θα είναι κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες. Διότι τόσα χρόνια δεν έχουμε πει τίποτα για αυτό το blog.

Υ.Γ.5 Θυμάμαι τα κλικ μέσα στο μυαλό μου την πρώτη φορά που το άκουσα.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Η παράγκα του Πλατινί

Ο Πλατινί δεν έχει στοχοποιήσει μόνο τον Ολυμπιακό. Όχι, βέβαια. Με τις φήμες να υποδηλώνουν ότι, όσο ζει ο Μισέλ, ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ σε τελικό τσου λου. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο ο Μαρινάκης και οι φίλοι του Τάκη του Τσουκαλά που λατρεύει να μισεί ο Γάλλος Πρόεδρος. Η παράγκα του Πλατινί έχει στηθεί για να μην επιτρέψει επ΄ουδενί στις ελληνικές ομάδες να σηκώσουν κεφάλι. Για παράδειγμα, δεν δίνει αδειοδότηση στον Παναθηναϊκό για να συμμετάσχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με τον Αλαφούζο να αναγκάζεται και να υποχρεώνεται να πηγαίνει στην Νιόν, μην υπολογίζοντας χρήμα και χρόνο. Όμως, ας φανούμε ρεαλιστές: μπροστά σε τέτοιες κατάφωρες αδικίες δεν επιτρέπονται τσιγγουνιές. Ούτε μπορεί να λυθεί το ζήτημα με ένα tweet. Ας όψεται αυτός ο κακούργος ο Πλατινί και η ανθελληνική του συμπεριφορά. Κάποιοι λένε ότι πρόκειται για αντίποινα από το Euro 2004. Άλλοι λένε ότι προμοτάρει γαλλικές ομάδες, όπως συνέβη στο πρόσφατο ματς του Ολυμπιακού με την Παρί. Όποιος και να είναι ο λόγος, τέτοιο μένος από τον Πλατινί μόνο ως ανεξήγητο μπορεί να εξηγηθεί.


Ο Π.Α.Ο.Κ., λοιπόν, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτό έλειπε. Είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο η αρμάδα του Ιβάν του Σαββίδη να συνιστά εμπόδιο στα σχέδια του Πλατινί για world domination. Πώς ήταν ο Pinky με τον Brain (φώτο); Κάπως έτσι. Εξάλλου, ο Πρόεδρος του Π.Α.Ο.Κ. έχει κάνει λόγο για τελικό τσου λου, πρωταθλήματα και κύπελλα. Ο Λαζάρ, πάντως, φάνηκε πιο ολιγαρκής. Πιο ρεαλιστής, θα μπορούσε να πει κανείς. Δεν δήλωσε τίποτα για τσου λου, παρά μόνο για τελικούς πρώην Ουέφα. Πολύ εφικτός στόχος. Τέτοια ακούει ο Πλατινί και τρέμει στην ιδέα ότι στον προσεχή τελικό του Europa League θα γεμίσει το γήπεδο από Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Από περήφανους Μακεδονομάχους. Επομένως, μην έχοντας άλλη λύση, προσπαθεί να κοντράρει την εκτόξευση του Π.Α.Ο.Κ. με αθέμιτα μέσα. Ποια είναι αυτά; Πολύ απλά, απλούστατα, ακολουθεί τον κανονισμό.

Ο Π.Α.Ο.Κ., βλέπετε, και η κάθε ελληνική ομάδα, μηδενός εξαιρουμένης, ο οποίος είναι γαλουχημένος σε αυτό το υποανάπτυκτο ελληνικό πρωτάθλημα που δεν τηρεί ούτε καν τα προσχήματα, θεώρησε ότι η κουτοπονηριά υπερβαίνει την εξυπνάδα των φλώρων (sic!) Ευρωπαίων. Δήθεν, πάνω από όλους. Και όλα. Ένα είδος über alles, δηλαδή. Έστω και πλασματικό. Διότι αυτή η κουτοπονηριά, αυτή η προσπάθεια να ξεγελάσεις τους αρμόδιους της Ουέφα, οι οποία είχαν το θράσος να τιμωρήσουν την Τούμπα, δεν οδηγεί πουθενά. Αδιέξοδο. Dead end. Εκτός αν ο δρόμος του ερασιτεχνισμού θεωρείται ευρωπαϊκή καταξίωση. Τότε ο Π.Α.Ο.Κ. θα έπρεπε να διάγει πορεία πρωταθλητισμού στο Champions League τους ερασιτεχνισμού, της κουτοπονηριάς και της μιζέριας. Κάθε χρόνο, μαζί με τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες, πρωταθλητής θα έβγαινε. Υπόθεση για έναν ρόλο. Το χειρότερο, λοιπόν, δεν είναι ότι πήγε να ξεγελάσει τους ιθύνοντες της Ουέφα, βάζοντας συνειδητά στην τιμωρημένη Τούμπα υπεράριθμους οπαδούς στο ματς με την Σάλκε, αλλά το ότι θεώρησε δεδομένο ότι δεν θα συμβεί τίποτα απολύτως. Το παραμικρό. Κι όμως, αυτή η ομάδα που τα βάζει με όλους και με όλα, που ο Πρόεδρός της βρίσκεται σε ανοιχτή συνομιλία με τον Πούτιν και έχει τον Σαμαρά να κάθεται με το ένα πόδι στη γωνία, που έχει προτάξει τα στήθη της έναντι του κράτους των Αθηνών, τολμάει να τα βάλει και με την παράγκα του Πλατίνι. Δεν παίζει ρόλο που κατάφερε εκ νέου να τιμωρηθεί σε ματς κεκλεισμένων των θυρών. Η αδικία είναι καταφανέστατη. Το να βλέπεις τον Κάτσε με μπλούζα του U.C.K. και σηκωμένους αντίχειρες, αντέχεται. Νταξ, γκρινιάζεις λίγο στην αρχή, αλλά μετά το καταπίνεις. Το να σε τιμωρεί η Ουέφα επειδή δεν σεβάστηκες τον κανονισμό, δεν υποφέρεται. Είναι από τα άγραφα. Και δεν καταπίνεται με τίποτα. Ενώπιον τέτοιων καταστάσεων δεν χωράνε συναισθηματισμοί και χρονοτριβές. Να είστε σίγουροι ότι, με την πολύτιμη συνδρομή των δημοσιογράφων της Σαλονίκης, ο Π.Α.Ο.Κ. θα βρει το δίκιο του και θα λάμψει η αλήθεια.

Υ.Γ.1 Στην αρχή είχαμε τη σύγκριση μεταξύ Φετφατζίδη και Χατζηπαναγή. Μετά προέκυψε η σύγκριση Διαμαντίδη - Γκάλη. Έπειτα, ακούσαμε ότι ο Μήτρογλου κι ο Ιμπραΐμοβιτς είναι συγκρίσιμα μεγέθη. Και το τελευταίο χτύπημα ακούει στη σύγκριση Σπανούλη - Πάρκερ. Ρε παιδιά, είπαμε να πούμε καμιά μαλακία, αλλά κάποιοι το έχουν ξεφτιλίσει. Κατανοώ ότι ορισμένοι δεν έχουν τι να γράψουν ή επιθυμούν να προκαλέσουν το κοινό με τις αστοχίες τους, αλλά σε μια τέτοια περίπτωση οφείλω να τους ενημερώσω ότι έχουν επιλέξει λάθος επάγγελμα.

Υ.Γ.2 Οι στοιχηματικές εταιρίες έχουν τον Άρη ως ένα εκ των φαβορί για υποβιβασμό. Μπα, κάποιο λάθος θα έχει γίνει...

Υ.Γ.3 Πόσο παιχταράς είναι ο Ιμπαγάσα;

Υ.Γ.4 Ο Κουρτουά, ο Βέλγος τερματοφύλακας της Ατλέτικο Μαδρίτης, δήλωσε ότι περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία το ματς με τη Ρεάλ. Το ίδιο κι εγώ.

Υ.Γ.5 Αύριο, ημέρα Παρασκευή, που έχω μουντιάλιτο 8x8, θα ακούσω πριν τον αγώνα 2-3 φορές το συγκεκριμένο τραγούδι -επιστέγασμα ενός κορυφαίου album- για να πάρω τα πάνω μου. Οι αντίπαλοι έχουν ήδη χάσει και δεν το ξέρουν!

I know you like it hot, Love to writhe and sweat, You think that this feels good, You ain't felt nothin' yet...We'll rise inside ya till the power splits your head, We're gonna rock ya till your metal hunger's fed... 

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Συμβαίνουν κι αυτά

Στην αρχή έχασε τον Τιάγκο Σίλβα με τραυματισμό. Συμβαίνουν κι αυτά. Αλλά δεν υπήρχε θέμα: ο Καμαρά τα πήγε περίφημα ως αντικαταστάτης. Έπειτα, έχασε και το προβάδισμα. Αυτό, με βάση την ροή του αγώνα, δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη. Η ομάδα προηγήθηκε νωρίς με τον Ζλάταν, μόλις στο 5' λεπτό, και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οπισθοχώρησε. Ίσως να φταίει η ιταλικοποίηση του Αντσελότι. Ξεχνάμε, όμως, ότι σχεδόν ολόκληρη η εντεκάδα της Παρί προέρχεται από την Ιταλία! Η άμυνα, λοιπόν, πιέστηκε, η Μονακό έφτιαξε δυο καλές φάσεις και, εν τέλει, ισοφάρισε με τον Φαλκάο. Ο Κολομβιανός πέτυχε ένα παλικαρίσιο γκολ που μόνο τα γνήσια εννιάρια μπορούν να πετύχουν. Φαίνεται, όμως, ότι η Παρί δεν αντιδρά καλά όταν δεν έχει την μπάλα στα πόδια της -τότε για ποια ιταλικοποίηση μιλάμε; Ήταν εμφανές ότι οι Παριζιάνοι δεν είχαν τακτική συνοχή, φαινόντουσαν αγωνιστικά ανέτοιμοι και είχαν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, προφανώς λόγω αργών επιστροφών.


Το ''τρικ'' του Μπλαν με τον Καβάνι, δηλαδή η τοποθέτηση του Ουρουγουανού στο δεξί άκρο της επίθεσης, δεν φέρνει αποτέλεσμα. Ο Γάλλος προπονητής θα πρέπει να επαναθεωρήσει κάποια πράγματα μέσα στο μυαλό του. Ο Καβάνι, λοιπόν, λόγω εγγενούς τάσης, συνέκλινε προς τον άξονα και πατούσε περιοχή. Το κενό του καλυπτόταν από τον Βαν ντερ Βιλ, αλλά ήταν ηλίου φαεινότερο ότι φοβόταν να πάρει πρωτοβουλίες, καθώς γνώριζε ότι ο μόνος που θα μπορούσε να τον καλύψει ήταν ο Βεράτι, ο οποίος μάλλον είχε πάρει εντολές για δημιουργία, ή ο Μότα, όντας το μοναδικό αμυντικό χαφ στην ενδεκάδα. Πάλι καλά που ο Κουρζαβά, το αριστερό μπακ της Μονακό, δεν πήρε μέτρα στον ασβέστη. Τέλος πάντων. Όταν ο Καβάνι ερχόταν στην κορυφή, ο Σουηδός αγωνιζόταν λίγο πιο πίσω, με κύριο σκοπό να ανοίξει χώρους και να δημιουργήσει. Ούτε το ένα δεν έκανε μήτε το άλλο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε δυο περιπτώσεις που θα μπορούσε να κάνει το απλό και να σκοράρει, προτίμησε το εξεζητημένο. Το αποτέλεσμα; Τα σκάτωσε. Πάντως, το κούτελό του είχε σταγόνες ιδρώτα. Συμβαίνουν κι αυτά. Με λίγα λόγια, η συμβίωση των Ζλάταν και Καβάνι αποδεικνύεται τακτικό σταυρόλεξο μεγάλης δυσκολίας. Κι όλα αυτά με τον Παστόρε στον πάγκο. Επομένως, πώς αναπτυσσόταν η Παρί; Προβλέψιμα. Και το εννοώ με την κακή έννοια. Το πλάτος ήταν μονόπλευρο, καθώς από την αριστερή πτέρυγα, ελέω Μάξουελ και Λαβέτσι, ξεκινούσαν όλες οι επιθέσεις, ενώ ο Ματουιντί δεν μπόρεσε να παίξει ως κρυφό φορ. Όσες φορές ο Βεράτι πήρε μπάλα και έπαιξε κάθετα, οι Μονεγάσκοι τα βρήκαν σκούρα, αλλά αυτό το μοτίβο δεν επικράτησε.

Η κατάσταση άλλαξε στο δεύτερο μέρος, με την Μονακό εμφανώς οπισθοχωρημένη, ειδικά από το 55' λεπτό και έπειτα, και χωρίς να παίζει τρομακτική άμυνα, όπου η Παρί πήρε την κατοχή και προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να πάρει την πρωτοβουλία. Οι Μονεγάσκοι απεγκλώβιζαν εύκολα την μπάλα, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερη διάθεση να παίξουν την κόντρα. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι ο Φαλκάο τροφοδοτήθηκε μονάχα δυο φορές. Ο Ρανιέρι, λοιπόν, έδωσε εντολή για ποδόσφαιρο αναμονής, ποντάροντας στις εμπνεύσεις του ξεκούραστου Ροντρίγκεζ και στην καλή εμφάνιση του Καράσκο, τη στιγμή που ο Μπλαν έκανε αλλαγές σε πρόσωπα, αλλά όχι σε θέσεις. Ο Μόουρα κι ο Μενέζ πρόσθεσαν κινητικότητα, αλλά όχι ουσία, άσχετα αν η Παρί έφτιαξε κάποιες φάσεις, έστω κάπως ανορθόδοξα, με την Μονακό να παίρνει μάλλον εύκολα το βαθμό. Συμβαίνουν κι αυτά. Αρκεί να μη γίνει συνήθεια.

Υ.Γ.1 Ο Λαζάρ, μετά τις δηλώσεις του για τον τελικό του πρώην Ουέφα, έκανε λόγο για πρωτάθλημα και κύπελλο. Αυτό θα πει προσγειωμένος ποδοσφαιριστής.

Υ.Γ.2 Όλα έχουν ένα όριο. Μια ημερομηνία λήξης. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Ακόμα και η κατοχή της Μπαρτσελόνα. Μπορεί να έριξε τέσσερα γκολ στην Βαγιεκάνο, και μάλιστα με σβηστές τις μηχανές, αλλά, σύμφωνα με τα στατιστικά του αγώνα, η κατοχή ήταν 49% έναντι 51% του αντιπάλου! Κάτι τέτοιο, δηλαδή ο αντίπαλος να έχει μεγαλύτερα ποσοστά κατοχής, είχε να συμβεί 5,5 χρόνια ή, αν προτιμάτε, 315 παιχνίδια. Αν και ορισμένα sites, όπως και η ισπανική λίγκα, καταθέτουν διαφορετική άποψη, με την κατοχή μπάλας να φτάνει το 52% υπέρ των Καταλανών.

Υ.Γ.3 Διαβάζω ότι ο Ιβάν Σαββίδης δεν έχει πρόθεση να τιμωρήσει τον Κάτσε. Αυτό θα πει μεγαλοψυχία. Τεράστιος πολυλογάς ο Σαββίδης. Σαν τον Τσίπρα. Από υποσχέσεις με το στόμα πάμε καλά. Στις πράξεις τι γίνεται;

Υ.Γ.4 Ο Τόνι Πάρκερ (γνήσιος παιχταράς) συναντήθηκε με τον Γενικό Γραμματέα της F.I.B.A. Europe, Καμίλ Νόβακ, για να ζητήσει την άποψη του σχετικά με το Ευρωμπάσκετ. Ο Τόνι τού είπε ότι χαίρεται πολύ που συμμετέχει, αλλά θα ήθελε ένα ρεπό ανάμεσα στα κρίσιμα ματς. Του εκμυστηρεύθηκε και κάτι άλλο: ότι επειδή συμμετέχει ανελλιπώς στην εθνική ομάδα -αυτό είναι το έβδομο Ευρωμπάσκετ της καριέρας του- η πρώην σύζυγος του, Εύα Λονγκόρια, τον ρωτούσε πάντοτε γιατί χαραμίζει τα καλοκαίρια του, χωρίς να πληρώνεται. «Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά το έλυσα» είπε ο Πάρκερ. Ο Νόβακ τον ρώτησε πως το έλυσε και ο Πάρκερ του απάντησε γελώντας: «Αντί να χωρίσω με την Εθνική, χώρισα με τη γυναίκα μου»!

Υ.Γ.5 Η Νάπολι, μετά τη νίκη της επί της Ντόρτμουντ, σκούπισε και την Μίλαν. Εκτός έδρας, παρακαλώ. Και οι οπαδοί της πλέουν σε πελάγη ευτυχίας!

Υ.Γ.6 Με τιμάει που, αντί να παρακολουθήσω Αρειανάρα, αποφάσισα να ασχοληθώ με κηπευτικές δουλειές και να πλύνω το αμαξάκι μου;

Υ.Γ.7 Τείνω να πιστέψω ότι η ευγένεια είναι μειονέκτημα. Δεν πειράζει. Θυμίστε μου να το προσθέσω στα ήδη υπάρχοντα ελαττώματά μου.

Υ.Γ.8 Let it be Love!

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Παλαιά τρικ και ντεμοντέ συστήματα

Χάρηκα με την νίκη της Βασιλείας μέσα στο Λονδίνο. Όχι, δεν έχω κάτι εναντίον της Τσέλσι ή του Μουρίνιο. Αλλά πάντα μου άρεσαν οι νίκες των Δαβίδ απέναντι στους Γολιάθ. Εκεί έγκειται η μαγεία του ποδοσφαίρου. Στο απρόοπτο. Πήραν και μια μίνι εκδίκηση, αν μπορεί κανείς να το θέσει καθ' αυτόν τον τρόπο, για τον περσινό αποκλεισμό στα ημιτελικά του πρώην Ουέφα. Αν, λοιπόν, δεν έπαιζε η Νάπολι με την Ντόρτμουντ, την Βασιλεία θα έβλεπα.


Στο θέμα μας, όμως. Στο Σαν Πάολο βρέθηκαν αντιμέτωπες δυο διαφορετικές ομάδες. Από τη μία πλευρά το μεγαλύτερο αίνιγμα κι από την άλλη η μαρμάγκα. Αμφότερες ξεκίνησαν με το ίδιο σύστημα (4-2-3-1), αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είχαν και την ίδια διάταξη στο χώρο. Για παράδειγμα, ο ρόλος του Λεβαντόφσκι είναι αισθητά διαφορετικός από εκείνον του Χιγκουαΐν. Ο Πολώνος συνηθίζει να βγαίνει εκτός περιοχής, είναι περισσότερο στατικός και παίζει συχνά με πλάτη, ενώ ο φορ της Νάπολι είναι σαφώς πιο κινητικός, παίζει συχνά στο όριο του οφσάιντ και συνήθως εκτελεί μέσα από την περιοχή. Τα ίδια ισχύουν για τα πλάγια μπακ. Αυτά των Ναπολιτάνων είναι ιδιαίτερα επιθετικά (Μάτζιο και Σούνιγκα), δίνοτας μεγάλο πλάτος, ενώ εκείνα των Γερμανών δεν αρέσκονται να παίρνουν μέτρα στον ασβέστη. Μερική εξαίρεση αποτελεί ο κατά συνθήκη δεξιός μπακ, ο Γκροσκρόιτς, ο οποίος προσπαθούσε να βοηθήσει την επιθετική τριάδα, αλλά δεν τα κατάφερε με συνέπεια. Δεν ήταν κι εύκολο. Ο Μχιταριάν ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, οι Μπέντερ και Σαχίν είχαν χάσει τη μάχη από τους Μπεχράμι και Ινλέρ, με τον τελευταίο να επωμίζεται και την οργάνωση του παιχνιδιού, ενώ για κάποιο λόγο που αγνοώ η Ντόρτμουντ έπαιξε με πολύ μικρό πλάτος, σχετικά χαμηλό τέμπο και κάπως χαλαρή άμυνα. Στο πρώτο ημίχρονο, λοιπόν, η Νάπολι ήταν σαφώς πιο ορεξάτη, πιο κινητική και σίγουρα πιο ουσιαστική, και η Ντόρμουντ φαινόταν τακτικά μπερδεμένη και κάπως άνευρη.

Η βραδιά, όμως, επιφύλασσε αρκετές εκπλήξεις. Στην αρχή είχαμε την αποβολή του εκδηλωτικού Κλοπ (φώτο), ο οποίος παραδέχτηκε το λάθος του, έπειτα τραυματίστηκε ο Χούμελς, ο οποίος παίζει με την μπάλα κάτω και συχνά την κουβαλάει, και στη συνέχεια ο Βαϊντενφέλερ, μεταμορφώμενος σε Αντώνη Μήνου, ξέχασε ότι απαγορεύεται να πιάνει το τόπι με τα χέρια εκτός περιοχής. Όλα ανάποδα, λοιπόν. Υποθέτω, όμως, ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Μολαταύτα, παρά την πίεση των Ιταλών για ένα δεύτερο γκολ, με την άμυνα των γηπεδούχων σε εκείνο το χρονικό σημείο να βρίσκεται πολύ ψηλά, οι παίχτες του Κλοπ άντεξαν. Οι αντιδράσεις τους, βέβαια, στην άμυνα έδειχναν πανικό, κυρίως λόγω της μη ανταπόκρισης του Μπέντερ σε ρόλο σέντερ μπακ, αλλά, επιμένω, άντεξαν. Η κυριαρχία των γηπεδούχων εξαργυρώθηκε με μια στημένη φάση, υπέροχα εκτελεσμένη από τον Ινσίνιε. Η Νάπολι κρατούσε υψηλό τέμπο, διατηρούσε το πλάτος και είχε την κατοχή μπάλας. Όλα συνηγορούσαν σε μια σχετικά εύκολη επικράτηση απέναντι σε έναν ποιοτικό αντίπαλο. Οι Γερμανοί, όμως, είχαν άλλη άποψη. Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν εκπαιδευτεί στο να αγωνίζονται με παίχτη λιγότερο, καθώς δεν τους ταιριάζει το ποδόσφαιρο αναμονής και το παιχνίδι χωρίς την μπάλα στα πόδια τους, προσπάθησαν να αντιδράσουν, επιστρατεύοντας ένα παλαιό τρικ του ποδοσφαίρου. Σίγουρα, ο Ρόις φαινόταν βαρυκόκκαλος κι ο Λεβαντόσκι ήταν απομονωμένος, και, ναι, η Νάπολι από ένα σημείο και μετά επέλεξε να ρίξει τον μεταβολισμό και να οπισθοχωρήσει τις γραμμές τις, ώστε να προφυλάξει το αποτέλεσμα, αλλά στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που τέτοια στοιχεία έχουν μικρή σημασία. Τι έκανε, λοιπόν, η Ντόρτμουντ; Επέλεξε συνειδητά να κρατήσει μεγάλη απόσταση μεταξύ αμυντικής και επιθετικής γραμμής. Το αμυντικό βάθος των Γερμανών φαινόταν ελκυστικό στους γηπεδούχους, οι οποίοι ανέβαιναν, μάλλον με τακτική αφέλεια, ψηλά να πιέσουν. Οι μεσαίες γραμμές σχεδόν εξαφανίστηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν με το που έπαιρνε πάσα ο Σαχίν να την εκτοξεύει προς το αντίπαλο τερέν, όπου καιροφυλακτούσαν ακροβολισμένοι οι Λεβαντόφσκι, Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ. Το κόλπο, εν πολλοίς, έπιασε, το παιχνίδι απέκτησε εκ νέου ενδιαφέρον και η Νάπολι προς το τέλος του ματς τα χρειάστηκε. Τη νίκη, πάντως, πάντοτε με βάση την εικόνα του παιχνιδιού, την άξιζε.


Δεν την άξιζε, όμως, ο Π.Α.Ο.Κ. Με τον σπίκερ να μάς έχει πρήξει τα τομπολίνια για την άδεια Τούμπα και τους ψηλούς παίχτες της Σαχτιόρ. Με τα γκολ του Π.Α.Ο.Κ. να προέρχονται από δυο στημένες φάσεις. Σκεφτείτε οι Καζάκοι να μην ήταν ψηλοί. Ο σπίκερ δεν θα ήξερε τι να πει κι ο Π.Α.Ο.Κ. θα είχε πετύχει 27 γκολ. Τέλος πάντων. Η τακτική ανάλυση του ματς ήταν πολύ εύκολη. Τόσο εύκολη που μέχρι κι εγώ κατάφερα να την αποκρυπτογραφήσω. Ο προπονητής των φιλοξενουμένων απέδειξε ότι ο τακτικός ρεαλισμός δεν έχει να κάνει με πασέ και ντεμοντέ συστήματα. Το λέω αυτό, διότι κάποτε, όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε εκτός έδρας την Μπάρτσα, ο Νιόμπλιας αρνήθηκε να παρατάξει ένα σχήμα με τρία σέντερ μπακ. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι.  Επομένως, όταν είσαι αδύναμος, όταν γνωρίζεις ότι είσαι αδύναμος, πετάς τρία στόπερ, δίνεις βάθος στην αμυντική γραμμή και προσπαθείς με ελάχιστες φάσεις να κλέψεις το παιχνίδι. Ακόμα και να χάσεις, δεν ξεφτιλίζεσαι. Η Σαχτιόρ, λοιπόν, προσπάθησε ένα παίξει ένα ποδόσφαιρο αναμονής, με διπλή γραμμή άμυνας πίσω από τη σέντρα, περιμένοντας υπομονετικά το λάθος του αντιπάλου, σε επίθεση και άμυνα.

Ο Π.Α.Ο.Κ., πάλι, ήταν απογοήτευση. Δεν κατάλαβα γιατί έπαιζε άμυνα, και μάλιστα χαλαρή άμυνα, στα 2/4 του γηπέδου. Εγκληματική αντίδραση στην κατοχή μπάλας του αντιπάλου. Αν δεν παίξεις επιθετική άμυνα και δεν πιέσεις ψηλά μια άτεχνη ομάδα που πανικοβάλλεται εύκολα, πότε θα το κάνεις; Όταν φας γκολ; Μάλλον, ναι. Αλλά και η ανάπτυξη της ομάδας δεν ήταν ορθολογική. Ο Νίνης έφαγε δυο κλωτσιές και δεν ξαναπλησίασε αντίπαλο, ενώ τα ακραία χαφ συνέκλιναν ανεπιτυχώς προς τον άξονα. Ο μόνος που στάθηκε στο ύψος του ήταν ο Λαζάρ, ο οποίος έσπρωχνε την ομάδα μπροστά και μετατρεπόταν σε κρυφό κυνηγό, και ο Τζαβέλλας που όργωσε την αριστερή πλευρά και έβγαζε φαρμακερές σέντρες. Οι υπόλοιποι παίρνουν ελλειμματικό βαθμό -γιατί δεν ξεκίνησε ο Σαλπιγγίδης; Στο δεύτερο μέρος, κι αφού ο Π.Α.Ο.Κ. δέχτηκε το γκολ, το τέμπο ανέβηκε κάπως, το πλάτος μεγάλωσε και η πίεση γνώρισε ένταση -όμως, είναι φανερό ότι προβληματίζεται να διασπάσει κλειστές άμυνες. Εντούτοις, δεν κατάλαβα γιατί βγήκε ο Λαζάρ, αντί του soft Νίνη, κι ο Τζαβέλλας, ασχέτως της καλής εμφάνισης του Λίνο. Επίσης, δεν κατάλαβα γιατί στην προσπάθεια των γηπεδούχων να κυνηγήσουν το γκολ, υπήρχαν τόσο αργές επιστροφές. Αν οι Καζάκοι ήξεραν λίγο μπάλα και μπορούσαν να πασάρουν σωστά στα οχτώ μέτρα, οι παίχτες του Στέφενς (φώτο) θα έκαναν τεμενάδες στον Αλλάχ και στον Βούδα για το γεγονός ότι η Τούμπα ήταν άδεια από οπαδούς.

Υ.Γ.1 Δεν καταλαβαίνω που αποσκοπεί όλη αυτή η κουβέντα για την Χρυσή Αυγή. Μερικώς υπεύθυνες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, η οποία προήλθε από αντίδραση του κόσμου -από λανθασμένη αντίδραση: δεν διορθώνουμε το λάθος με λάθος-, είναι οι πολιτικές που ακολουθούσαν τόσα χρόνια οι εξέχοντες πολιτικοί και οι συμπεριφορές των Μ.Μ.Ε. που απέκλειαν το κόμμα του Μιχαλολιάκου από κάθε έννοια διαλόγου -διάλογος: εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Επομένως, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να τεθεί εκτός Βουλής με κανένα νομοσχέδιο. Αυτά είναι αερολογίες και πομφόλυγες. Ούτε μπορεί να αποκλειστεί με φασιστικούς τρόπους από ανθρώπους που το παίζουν αντιφασίστες. Να χαρώ την Δημοκρατία μας. Ο μόνος που μπορεί να βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός Βουλής είναι εκείνος που την έβαλε εξαρχής: ο ελληνικός λαός.

Υ.Γ.2 Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή, πραγματική και αυθεντική. Ο τύπος, λοιπόν, έχει σπαμπάρει το γκομενάκι και πάει, γεμάτος αυτοπεποίθηση, να της μιλήσει:

- Δεν μου λες, είσαι να πάμε τώρα έξω να τη βρούμε στο αλλιώτικο;
- Φίλε, εγώ είμαι από τον Πειραιά.
- Όπα, sorry, δεν το ήξερα!

Υ.Γ.3 Μεγάλη κομματάρα.

...You can be anything you want to be, Just turn yourself into anything you think that you could ever be, Be free with your tempo be free be free, Surrender your ego be free be free to yourself...

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

45 +45 = 90

Οι δημοσιογράφοι ήθελαν νίκη για να χαϊδέψουν αυτιά και να αποθεώσουν. Οι Ολυμπιακοί για να πάνε στις εργασίες τους με ψηλά το κεφάλι. Κι ο Μίτσελ για να υποχρεώσει την Παρί να νικήσει τις άλλες δυο ομάδες του ομίλου. Βέβαια το να νικήσεις, οποιαδήποτε ομάδα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται τακτικό πλάνο και γνώση της δυναμικότητας του αντιπάλου. Διότι ωραίες οι τεσσάρες στο ελληνικό πρωτάθλημα και ωραία τα χατ τρικ του Μήτρογλου, αλλά στην Ευρώπη οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα αντίξοες κι ο ανταγωνισμός αισθητά επίπονος/υψηλός. Κι όταν ο αντίπαλος είναι ποιοτικά ανώτερος, τότε χρειάζεσαι μια καλή τακτική σε βάθος 90λέπτου. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να επικρατήσεις. Το καλό είναι ότι ομάδες επιπέδου Παρί είναι ανοιχτό βιβλίο. Δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής ποδοσφαίρου για να αποκρυπτογραφήσεις το αγωνιστικό στυλ τους. Κι επί της ουσίας, για να είμαστε σωστοί, ο ίδιος ο οργανισμός αποφασίζει να μην κρύψει το οτιδήποτε. Οι μεγάλες ομάδες, βλέπετε, έστω αυτές που έχουν ποιότητα και αυτοπεποίθηση, δεν κρύβουν το παραμικρό. Η προβλεψιμότητα που λέγαμε. Το πρόβλημα, όμως, έγκειται στο πως λύνεις τους τακτικούς γρίφους του αντιπάλου. Ακόμα κι αν αυτοί θεωρούνται δεδομένοι, η λύση δεν είναι. Σε καμία περίπτωση.


Ακολούθησε ο Μίτσελ μια καλή τακτική; Όχι, αλλά δεν φάνηκε στο πρώτο μέρος, διότι και η τακτική της Παρί ήταν εξίσου μέτρια. Συν το γεγονός ότι η γαλλική ομάδα παρουσιάστηκε άγευστη και κάπως αδιάφορη. Θα τολμούσα να πω ότι διέκρινα ψήγματα αλαζονείας. Ίσως, πάλι, να ήθελε να μπερδέψει τακτικά τους γηπεδούχους, δίνοντας χώρο στον αντίπαλο και κρατώντας την επιθετική τριάδα ψηλά για να παίξει γρήγορα την κόντρα. Δεν το νομίζω, πάντως, καθώς δεν θεωρώ τον Μπλαν τόσο μεγάλη αλεπού. Εμμένω στην αλαζονεία, λοιπόν. Και νομίζω ότι η ορεξάτη εμφάνιση του πρώτου 25λέπτου προέκυψε με την άδεια της Παρί: ίσως υποτίμησαν τον αντίπαλο ή απλώς άργησαν να μπουν στη λογική του ματς. Όχι, επομένως, δεν έκανε κάτι εξαιρετικό η ομάδα του Μίτσελ. Απλά είχε κάποιες εκλάμψεις από τον Βάις, ελέω των μεγάλων αποστάσεων στις γραμμές της Παρί, με αποκορύφωμα την γκολάρα που πέτυχε. Ατομικές ενέργειες, δηλαδή. Λίαν απαραίτητες. Και πάντοτε ενσωματωμένες σε ένα υγιές αγωνιστικό πλάνο. Αλλά όταν βλέπεις μόνο ατομικές ενέργειες, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Επομένως, να με συγχωρήσετε, αλλά στο πρώτο 25λεπτο, το οποίο αποθεώνουν οι δημοσιογράφοι και η πλειοψηφία των οπαδών, δεν είδα ούτε μπαλάρα από τον Ολυμπιακό, ούτε τρομερή εμφάνιση του Σάμαρη, ούτε άριστο στήσιμο από τον Ισπανό προπονητή. Δηλαδή αν δεν έτρωγε τέσσερα γκολ, πόσο πιο υπερβολικοί θα γινόντουσαν ορισμένοι;

Αντίθετα, στην Παρί, στη δεύτερη φάση του πρώτου ημιχρόνου που εκμεταλλεύτηκε σωστά το πλάτος, χρειάστηκε μια μαγική κάθετη του Σουηδού μυτόγκα στην πλάτης της άμυνας. Τίποτα άλλο. Μία φάση, ένα γκολ. Ο Ιμπραΐμοβιτς θέλει μια μπάλα δικιά του, αλλά το ξέρει το τόπι. Και καλά μάλιστα. Πολύ καλά. Επομένως, μπορεί να παίξει πανεύκολα έναν ελεύθερο ρόλο δημιουργού πίσω από τον Καβάνι. Εξάλλου, το γεγονός ότι τα ακραία μπακ παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, δίνουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στην Παρί, καθώς υποχρεώνουν τον αντίπαλο να ανοίξει υπερβολικά τις γραμμές του ή να τις συρρικνώσει υπέρ το δέον. Μια τέτοια συρρίκνωση είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο. Σχεδόν σε κανένα σημείο του δευτέρου ημιχρόνου ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να απεγκλωβίσει από την περιοχή το τόπι ανώδυνα και με προοπτικές αντεπίθεσης ή, έστω, να κρατήσει λίγο μπάλα. Μόλις η Παρί αποφάσισε να παίξει πραγματικό ποδόσφαιρο κατοχής και κατόπιν να το μετουσιώσει σε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, φάνηκαν οι αδυναμίες του στησίματος (π.χ. τραγικές διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, κενά στη μεσαία γραμμή, ελέω του σκύλου Ματουιντί, απουσία ταχύτητας Σαβιόλα και κλείσιμο του Μήτρογλου, ατυχής έμπνευση του Μανιάτη ως δεξί μπακ, του Μασάδο ως κόφτη και του Μεντζανί ως σέντερ μπακ, και αργές επιστροφές, αλλά και αντιδράσεις). Αν και, εν τέλει, η γαλλική ομάδα, όντας μερικώς ιταλικοποιημένη, δεν χρειάστηκε να επιβληθεί σε ολοκληρωτικό βαθμό. Και δεν πρόλαβε καν να εφαρμόσει το σήμα κατατεθέν της: το επιθετικό transition game. Δεν χρειάστηκε. Μάλλον δεν το θεώρησε κι απαραίτητο. Οι οικτρές τοποθετήσεις της άμυνας στα κόρνερ της Παρί (ζώνη ή μαν του μαν;) και η άθλια διαχείριση δυνάμεων εκ μέρους των Ολυμπιακών αποδείχτηκαν καθοριστικοί παράγοντες σε αυτό. Ακόμα, λοιπόν, και να προηγούνταν οι γηπεδούχοι στο ημίχρονο, όπως διαλαλούν τα Μ.Μ.Ε. και ορισμένοι οπαδοί ότι έτσι έπρεπε να γίνει, με τέτοια αντανακλαστικά στο δεύτερο ημίχρονο πάλι θα έχαναν. Εδώ δεν μπορούσε ο Βαλβέρδε να κρατήσει το τέμπο και την πίεση σε υψηλά επίπεδα σε βάθος 45λέπτου, ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα τα καταφέρει ο Μίτσελ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα απέναντι σε τόσο ποιοτικό αντίπαλο; Θυμάται κανείς το εντός έδρας ματς με την Μέταλιστ; Καρμπόν mentality. Σκεφτείτε ότι σε εκείνο το ματς το στήσιμο του Βαλβέρδε ήταν καλύτερο, και έπαιζε με ποιοτικά κατώτερο αντίπαλο, αλλά και πάλι η ομάδα έχασε με κατεβασμένα τα χέρια.

Αντί επιλόγου, δηλώνω ότι όταν τρως τέσσερα γκολ στην έδρα σου, δεν γίνεται να λες ότι πρόκειται για αδικία, ατυχία ή απειρία -μάλλον πρόκειται για τακτική αφέλεια και έλλειψη ρεαλισμού: τα ρίσκα πληρώνονται. Αλίμονο αν είναι άπειρη μια ομάδα που αγωνίζεται στο τσου λου από την εποχή που ο Γεωργάτος κι ο Τζόρτζεβιτς είχαν μαλλιά. Ούτε είναι σωστό να αφήνεις υπόνοιες, πριν και μετά το ματς, για τη διαιτησία: καταντάς πιο γραφικός κι από το Πήλιο. Τέλος, η καλή απόδοση του Ολυμπιακού στο πρώτο 25λεπτο δεν αποτελεί άλλοθι για το ''ατυχές αποτέλεσμα'' ή λόγος για πανηγύρια. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας χωρίζεται σε δυο ημίχρονα και κρίνεται σε 90 λεπτά. Κι αυτό φαίνεται ότι στον Πειραιά το ξέχασαν. Ας ελπίσουμε ότι θα το θυμηθούν στα επόμενα ματς της διοργάνωσης.

Υ.Γ.1 Οι πιθανότητες να διαβάζει ο Γιώργος Χελάκης, ο γνωστός αθλητικογράφος, το παρόν blog είναι, θεωρώ, ελάχιστες. Αυτό, όμως, δεν με εμποδίζει να τον ρωτήσω, και να αναρωτηθώ, πόθεν προκύπτει η σύγκριση μεταξύ Μήτρογλου και Ιμπραΐμοβιτς. Αν υπήρχε δημοσιογραφική αστυνομία θα τον είχε συλλάβει και θα τον είχε κλείσει δεκάκις ισόβια στις φυλακές Σινγκ-Σινγκ. Άκου εκεί να συγκρίνουμε τον Μήτρογλου με τον Ιμπραΐμοβιτς. Είπαμε να πούμε καμιά μαλακία, κύριε Χελάκη, αλλά ας μην το ξεφτιλίσουμε. Ούτε ο Μπάμπης Χριστόγλου, ο μέγας Ολυμπιακάρχης, δεν γράφει τέτοια πράγματα -για την ακρίβεια είναι ικανός για χειρότερα. Αλλά γιατί αναρωτιέμαι ο βλαξ; Εδώ έχουν βρεθεί εξέχοντα δημοσιογραφικά είδη, φίλα προσκείμενα στον Ολυμπιακό, που σύγκριναν τον Φετφατζίδη με τον Χατζηπαναγή. Υπάρχει σωτηρία για αυτόν τον τόπο;

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στην Πόπη Τσαπανίδου. Καλή δημοσιογράφος -και γυναικάρα. Μια χαψιά τον έκανε τον Καμμένο.

Υ.Γ.3 Οι Έλληνες πολιτικοί, με κτηνώδη προσφορά σε αυτόν τον τόπο, πρέπει -επιτέλους!- να παραδεχτούν ότι το πρόγραμμα που ακολουθείται, το οποίο έχει περιλάβει σε καθεστώς ομηρίας τη χώρα, αποδείχτηκε ατυχής έμπνευση και αποτυχημένο πείραμα. Διότι αυτά που αποφασίζουν/αποφασίζονται, με το χρυσό μετάλλιο να πηγαίνει στην υπέρμετρη φορολογία, δεν τα εφαρμόζει ούτε πρωτοετής φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.

Υ.Γ.4 Διάβασα ότι ενδέχεται να αυξηθεί το εισιτήριο στα Μ.Μ.Μ. Πολύ όμορφα! Επιτρέπεται να εκφράσω ορισμένες απλές και, πιστεύω, εύλογες απορίες; Ευχαριστώ. Πρώτον, έχουν ιδέα πόσα λεφτά χάνονται από τους λαθρεπιβάτες; Δεύτερον, γιατί δεν βάζουν μπάρες, ώστε να περνάνε αποκλειστικά οι έχοντες πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου; Τρίτον, αν αυξηθεί η τιμή, στα πλαίσια ενός καθαρά εισπρακτικού μέτρου, τα έσοδα τα αυξηθούν ή θα μειωθούν; Τέταρτον, οι πολιτικοί που υποστηρίζουν ότι η επικείμενη αύξηση των εισιτηρίων είναι μνημονιακή υποχρέωση, έχουν πάρει ποτέ μετρό, τραμ, ηλεκτρικό, λεωφορείο και/ή τρόλεϊ; Πέμπτον, ο Υπουργός Υποδομών, ο κύριος Χρυσοχοΐδης, αυτός ο ευκλεής πολιτικός άνδρας που δήλωσε ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο, πώς ξέρει ότι η αύξηση συμπεριλαμβάνεται στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας;

Υ.Γ.5 Την Παρασκευή πήγα για 8x8. Βρίσκομαι σε εξωγήινη φυσική κατάσταση. Αν ο Ζόραν ο Μιλίνκοβιτς με θέλει για τα χαφ, έρχομαι. Ούτως ή άλλως, δεν νομίζω να δημιουργήσω περισσότερες ή μεγαλύτερες τρύπες από αυτές που ήδη παρατηρούνται στη μεσαία γραμμή -και στις πτέρυγες, και στην αμυντική γραμμή, και στο όζον.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Τα αυτογκόλ



Στην αρχή είχαμε το αυτογκόλ της διοίκησης με τον Χατζηνικολάου. Το πρόβλημα δεν ήταν οι τρεις ήττες, δηλαδή τα αποτελέσματα, αλλά το πως αυτές ήρθαν, δηλαδή οι εμφανίσεις. Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν έφταιγε μόνον ο Χατζηνικολάου: η ομάδα δεν έχει ποιοτικούς παίχτες, ενώ ο σχεδιασμός φαίνεται ότι έγινε πολύ βιαστικά και άναρχα. Στη συνέχεια, διέρρευσε το όνομα του Κούπερ, σε μια προσπάθεια, υποθέτω, να καταλαγιάσει η σκόνη. Ορισμένοι τσίμπησαν, αλλά στο δικό μου μυαλό η κίνηση αυτή μεταφράστηκε σαν κάκιστο επικοινωνιακό τρικ, το οποίο -ευτυχώς!- δεν γύρισε μπούμερανγκ. Πάλι καλά να λέμε, και για τις δυο πλευρές, που δεν αποδέχτηκε ο Κούπερ την πρόταση του Ηλιάδη. Μια πρόταση, να θυμίσω, που ήταν εξωπραγματική για τα τωρινά δεδομένα της ομάδας. Κι όλα αυτά για έναν προπονητή διαφορετικής φιλοσοφίας από τον Χατζηνικολάου, τον οποίο μάλιστα πληρώνουμε -ακόμα!- με δόσεις Κωτσόβολου. Θα μιλούσαμε για τρομερό αυτογκόλ. Και, αφού ακούστηκαν διάφορα ονόματα, η μπίλια έκατσε στον Μιλίνκοβιτς (φώτο). Έναν Σέρβο. Η, για να το θέσω καλύτερα, έναν μαθητευόμενο μάγο. Κι όλοι ξέρουμε τι κατάληξη έχουν οι μαθητευόμενοι μάγοι στην Ελλάδα. Ήδη δημιουργήθηκε μια ασπίδα γύρω από το πρόσωπό του. Πρώτον, με τη στήριξη, σε βαθμό υπερβολικής υπερβολής, των συμπατριωτών του (π.χ. Μπάγιεβιτς και Πάντελιτς) και, δεύτερον, με την επιστράτευση του Λόντσαρ. Μακάρι να πετύχει, μακάρι να δουλέψει, μακάρι να αφήσει έργο και να μείνει πολλά χρόνια στον Άρη, αλλά με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα και τις υπάρχουσες συνθήκες η πρόσληψή του κρίνεται ως μη ρεαλιστική. Πάλι αυτογκόλ, δηλαδή. Η ομάδα χρειάζεται λελογισμένη τρέλα, τακτικό ρεαλισμό και μερική ικανότητα, χρειάζεται κάποιον που καταλαβαίνει τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πρωταθλήματος και του Άρη, χρειάζεται κάποιον που δεν διστάζει να αναλάβει επικίνδυνες αποστολές και ξέρει ότι έχει τα φόντα να τις διεκπεραιώσει, χρειάζεται κάποιον που δεν παίρνει πολλά χρήματα και δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Κι όλα αυτά τα χρειάζεται, διότι δεν υπάρχει χρόνος. Μου φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πως φέτος πέφτουν τρεις ομάδες, κι όχι δύο, συν τους πάσης φύσεως περιορισμούς που έχει η ομάδα (π.χ. μεταγραφές). Το είπαμε, εξάλλου, και το καλοκαίρι: η φετινή σεζόν είναι χρονιά επιβίωσης. Εντούτοις, μπορεί αυτά τα στοιχεία να τα διαθέτει ο Σέρβος και να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Απλά εύχομαι, ανάμεσα σε όλα αυτά που (δεν) του έχουν πει για την ομάδα, να τον έχουν ενημερώσει ότι πρέπει να παρουσιάσει έργο μέχρι τον Φεβρουάριο. Τότε, βλέπετε, αναλαμβάνει ο Μιχαλήτσιος (καμικάζι). Γκαραντί. Ο μοναδικός που εξαιρείται από την βασική αρχή που διέπει τις ελληνικές ομάδες ως προς τις επιλογές προπονητών.

Υ.Γ.1 Η Εθνική ομάδα τα κατάφερε με την Λετονία. Πιστή στην συνταγή του 1-0, αν και δεν έχω καταλάβει αν ο Σάντος απλά δέχεται το σκορ ή το επιδιώκει, έκαμψε την αντίσταση του αντιπάλου (κλισέ) και κατέκτησε τους τρεις βαθμούς της νίκης (κλισέ). Είχα υποσχεθεί ότι θα έγραφα ένα άρθρο για την Εθνική, αλλά θεώρησα σκόπιμο να περιμένω μέχρι να τελειώσουν τα προκριματικά. Όμως, ας παίξουμε λίγο. Αξίζουμε την πρόκριση στο μουντιάλ; Το λέω αυτό, διότι ο προπονητής της Βοσνίας δήλωσε ότι θα είναι άδικο να προκριθεί η Ελλάδα με μόλις εννιά γκολ ενεργητικό. Κι εγώ που νόμιζα ότι μετράνε οι νίκες κι όχι το πόσα γκολ πετυχαίνεις. Και με την Βοσνία έχουμε ακριβώς τις ίδιες νίκες και τους ίδιους βαθμούς -όμως, πρόκειται για τελείως διαφορετικές ομάδες. Αν η Ελλάδα δεν αξίζει να περάσει, βλέποντας το θέμα από άποψη ποδοσφαίρου, θα πρέπει να εξεταστεί βάσει των εμφανίσεων κι όχι ενεργητικών ή παθητικών. Τέλος πάντων. Επίσης, να υπενθυμίσω στον Σάντος ότι οι δημοσιογράφοι δεν θα τον προστατεύουν συνεχώς. Ήθελα να ήξερα  τι θα είχε ακούσει ο Ρεχάγκελ αν έκανε αυτά που κάνει ο Πορτογάλος, εντός και εκτός χόρτου.

Υ.Γ.2 Πραγματικά λυπάμαι τους δημοσιογράφους και τους ρεπόρτερ της Α.Ε.Κ. Η εμπάθεια και η αλαζονεία τους ξεπερνά τα ανεκτά όρια. Κι αυτό μεταφέρεται και στους οπαδούς. Πολύ εύκολα. Σαν νεράκι. Μιλάμε για πολλά απωθημένα. Τέλος πάντων. Έχω και μια συμβουλή για τον κύριο Μελισσανίδη: να μιλάει κάπως λιγότερο και να είναι περισσότερο υπομονετικός. Θα έγραφα κι άλλα, αλλά μάλλον θα στεναχωρήσω τους φίλους της Α.Ε.Κ.

Υ.Γ.3 Ανυπομονώ για το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την αγαπημένη μου Παρί! Προφανώς και θέλω να κερδίσει η ελληνική ομάδα, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη συμπάθειά μου για την γαλλική ομάδα. Και ευτυχώς που γίνεται Τρίτη, καθώς το πρωτάθλημα μουντιαλίτο της Δευτέρας, όπου μετατρέπομαι σε έναν μικρό Πουγιόλ, μετατέθηκε τις Τετάρτες!

Υ.Γ.4 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Με ένα τέτοιο υλικό, ένα προπονητής μικρομεσαίας ομάδας δεν θα είχε πρόβλημα. Θα έστηνε αμυντικά την ομάδα του, με πρώτο στόχο την ισοπαλία, και θα έπαιρνε ό,τι νίκες έπεφταν στην πλευρά του. Ο Αναστασίου όμως είναι προπονητής στον Παναθηναϊκό και δεν μπορεί να το κάνει. Στα ματς τουλάχιστον εκτός από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ πρέπει να παίξει επίθεση. Αντίθετα όμως με την άμυνα που χρειάζεται οργάνωση, η επίθεση χρειάζεται ταλέντο και τέτοιο πράγμα δεν έχει πολύ ο Παναθηναϊκός».
 
Υ.Γ.5 Συνεχίζουμε δυνατά. Ας είναι και διασκευές.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Κλικ

Στη σημερινή ανάρτηση θα πάρουμε μια γεύση από ξένους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν, ή αγωνίζονται ακόμα, στην Ελλάδα. Η λίστα που ακολουθεί αποτελεί προσωπική επιλογή του Κάνθαρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και συνιστά ένα σύνολο με ξένους παίχτες που κέντρισαν την προσοχή μου. Μου έκαναν κλικ, ρε παιδί μου. Επαναλαμβάνω τη λέξη κλειδί για εκείνους που ίσως βιαστούν να σχολιάσουν: κλικ. Δεν λογαριάζω ηλικία, χρηματική αξία, συμβόλαιο, φήμη, τίτλους, μεταπωλητική αξία, καριέρα και λοιπά. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Τέλος, επειδή δεν το έψαξα ιδιαίτερα το θέμα και σημείωσα μονάχα όσους θυμάμαι διά μνήμης, ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κάποιον άξιο αναφοράς.  Για πάμε:


  • Ρονάλντο Γκιάρο: Μεγάλος δάσκαλος. Δίπλα του όλοι γινόντουσαν καλύτεροι.
  • Χέντρικσεν: Έκοβε την μπάλα και δεν καταλάβαινες το πως. Μάλλον χρησιμοποιούσε το μυαλό του.
  • Γκαμάρα: Παντοδύναμος αμυντικός.
  • Μέλμπεργκ: Έπαιζε σαν να μην υπήρχε αύριο.
  • Μινχ: Παιχταράς. Παιχταράς!
  • Καρεμπέ: Κυρίαρχος στο χώρο ευθύνης του.
  • Εστογιανόφ: Ζητώ συγγνώμη από τον Ρεκόμπα, αλλά ο συμπατριώτης του ήταν απόλαυση!
  • Ιμπαγάσα: Μεγάλος γνώστης του ποδοσφαίρου.
  • Ρεγκέιρο: Ο ορισμός του εξτρέμ. Σαρωτικός. Ορμητικός. Πραγματικός πονοκέφαλος για το αντίπαλο μπακ.
  • Βαζέχα: Τεράστιος γκολτζής! Το ένστικτο του σκόρερ δεν μαθαίνεται στις προπονήσεις.
  • Τζιοβάνι: Μάγος!
  • Σκόκο: Μπαλαδόφατσα και βρωμόσουτο.
  • Βάντσικ: Η επιτομή της σταθερότητας. Νταξ, εξαιρείται η τελευταία χρονιά.
  • Μπομπαντίγια (φώτο): Θωρηκτό που μπορούσε να συμπαρασύρει τα πάντα. Ακόμα και τον εαυτό του.
  • Βιερίνια: Συγκλίνω προς τον άξονα, οπλίζω και απελευθερώνω την οβίδα.
  • Ζέτερμπεργκ: Παίχτης ουσίας.
  • Μερίνο: Αυτός έκανε τα κόλπα και η ΝΕΤ έδειχνε τον Ριβάλντο. Τόσα ήξεραν.
  • Σαβέφσκι: Εγκέφαλος.
  • Ούμπιντες: Τα κάνει όλα και συμφέρει.

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι ξένοι παίχτες που μου έκαναν κλικ. Είναι προφανές, πιστεύω, ότι κάθε απορία ή διαφωνία για τις επιλογές μου γίνεται δεκτή και καθίσταται άμεσα συζητήσιμη. Θα με ενδιέφερε, πάντως, να μάθω και τα δικά σας κλικ.

Υ.Γ.1 «Ήταν σαν να επιστρέφω στο σχολείο. Κανείς από τους παίκτες δεν είχε τη συμπεριφορά σούπερ σταρ, κάτι που είναι παράξενο. Ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, όλη η ομάδα ήταν σαν σχολιαρόπαιδα. Όλοι έκαναν αυτά που τους έλεγαν. Δεν μου ταιριάζει, καθόλου...» Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και αναφέρονται στην θητεία του στην Μπάρτσα. Έγραψε, βλέπετε, μια αυτοβιογραφία. Και δεν είπε μόνο αυτά. Νομίζω, όμως, ότι πήρατε μια ισχυρή γεύση για τις απόψεις του Σουηδού περί ομαδκού αθλήματος.

Υ.Γ.2 Πολύ ωραία. Το πήραμε το κολάι. Και χαίρομαι που μαθαίνω από τέτοιες καταστάσεις. Για να ξέρω κι εγώ τι θα λέω όταν κάνω μαλακία. Ποια δικαιολογία θα χρησιμοποιώ. Χαιρετάω ναζιστικά; Δεν ήξερα! Λέω μαλακίες; Δεν ήξερα! Ανεβάζω καταδικαστέες, προκλητικές ή χλευαστικές φωτογραφίες στο ίντερνετ; Δεν ήξερα! Απλά πράγματα. Έτσι δεν είναι, κύριε Κάτσε; Τέλος, να μας πει η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. αν θα τιμωρήσει τον παίχτη. Και, κυρίως, αν συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί θα τον τιμωρήσει; Ποιο θα είναι το κίνητρο; Η λαϊκή κατακραυγή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Π.Α.Ο.Κ.τσήδων ή η εταιρική κουλτούρα; Σαν τις γυναίκες που σου λένε ''σ΄αγαπώ''. Γιατί (σ)το λένε; Για να εκφράσουν μια έντονη συναισθηματική κατάσταση που βιώνουν ή για να λάβουν μια επιβεβαίωση από την απέναντι πλευρά;

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την εμμονή/μανία/λαγνεία με τους ξένους προπονητές. Επίσης, μου φαίνεται αξιοπερίεργο, και μάλιστα σε επικές διαστάσεις, το γιατί η Π.Α.Ε. Άρης δεν έχει ήδη προσλάβει τον Νίκο Αναστόπουλο. Πραγματικά, τη δεδομένη στιγμή θα ήθελα να ήξερα τα κίνητρα και το σκεπτικό της Π.Α.Ε. πιο πολύ κι από αυτά που σκέφτονται οι γυναίκες!

Υ.Γ.4 Για την Εθνική τα είπαμε στην προηγούμενη ανάρτηση. Ευτυχώς που κερδίσαμε και διατηρείται η ηρεμία. Μόνο νίκη στο ματς με την Λετονία. Τέλος, θα παρακαλούσα όσους υποστηρίζουν ότι δεν παρακολουθούν την Εθνική, με αφορμή το θέαμα που (δεν) παρουσιάζει, λες και οι ομάδες τους είναι κλώνοι της Μπαρτσελόνα και της Μπάγερν, να πάψουν να την κριτικάρουν κακοπροαίρετα.

Υ.Γ.5 Καλή μπάντα.

 

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Η αδιαφορία φέρνει ηρεμία

Ας μιλήσουμε λίγο για την Εθνική. Προφανώς αναφέρομαι για ποδόσφαιρο -το Eurobasket με αφήνει παγερά αδιάφορο. Είμαι περίεργος, λοιπόν, να δω τις προθέσεις του Σάντος. Ο ίδιος σε δηλώσεις του έκανε λόγο περί καθήκοντος. Ναι, σύμφωνοι, να το κάνουμε το καθήκον μας, αλλά πώς; Παραδοσιακά η Εθνική συναντάει προβλήματα με αυτές τις ομάδες, ακόμα κι αν μιλάμε για το αδύναμο Λιχτενστάιν. Γιατί; Για τον προφανή λόγο. Κλείνονται στην άμυνα. Η Εθνική δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο κατοχής, παρά μόνο με οριζόντιες πασούλες, και δεν μπορεί να διασπάσει με κάθετο ποδόσφαιρο την αντίπαλη άμυνα. Επίσης, δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει, δηλαδή να δώσει πλάτος, δεν ανεβάζει κορμιά από πίσω, αν και υπάρχει ιδανικός παίχτης για αυτήν τη δουλειά (Κατσουράνης=κρυφός φορ) και προτιμά να αναλώνεται σε μακρινές μπαλιές με κύριο εκφραστή τον Κατσουράνη και κύριους αποδέκτες κάποιους που φοράνε φανέλες της Ελλάδος. Αυτό είναι το πλάνο. Έτσι προσδιορίζεται το αγωνιστικό σχέδιο. Άντε στο τσακίρ κέφι να πάρει την μπάλα ο Σαμαράς μέχρι να του μπει το μαλλί στα μάτια και να την χάσει ή να γίνει κάτοχος ο Καραγκούνης και να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.


Το σημαντικό πλεονέκτημα, πάλι, ονομάζεται αδιαφορία. Αδιαφορία από τον κόσμο, ακόμα κι από τους δημοσιογράφους. Και αυτή η αδιαφορία φέρνει ηρεμία. Ευτυχώς που ορισμένες φορές θυμόμαστε κάποια πράγματα πολύ αργά, καθώς η Εθνική έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως όταν προετοιμάζεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αποδίδει καλύτερα. Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Μπορεί η πρώτη θέση να μην εξαρτάται αποκλειστικά από τα πόδια μας, με τη δεύτερη θέση να θεωρείται καπαρωμένη, αλλά η Εθνική δεν πρέπει να επαναπαυτεί: έχει εύκολο πρόγραμμα και μπορεί να κάνει το 4x4. Το μόνο που ζητάει και εύχεται είναι ένα στραβοπάτημα της Βοσνίας. Αλλά για αυτό μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη αγωνιστική στην οποία οι Βόσνιοι θα συναντήσουν τους Σλοβάκους εκτός έδρας. Την Παρασκευή το βράδυ, λοιπόν, θα αράξω στην καναπεδάρα μου, θα φάω εκλεκτά εδέσματα, θα πιω τις μπυρίτσες μου και θα κάτσω να παρακολουθήσω τον αγώνα. Ελπίζω να αποζημιωθώ.

Υ.Γ.1 Η Άρσεναλ απέκτησε τον Φλαμινί και οι οπαδοί της άρχισαν την γκρίνια, λέγοντας ειρωνικά ότι η επόμενη κίνηση του Αρσέν θα είναι ο Άνταμς και ο Ντίξον. Έλα, όμως, που ο Αλσατός τεχνικός (κλισέ)  έκανε το μπαμ και έκλεισε τον Οζίλ, ενώ έδωσε μάχη να φέρει και τον Ντι Μαρία! Και τέζα οι οπαδοί της Άρσεναλ. Όπως τέζα έπεσαν και οι οπαδοί της Ρεάλ, με αρκετούς παίχτες των Μαδριλένων να μην αποτελούν εξαίρεση (π.χ. Κριστιάνο, Ράμος) καθώς η πώληση του Οζίλ ήταν ανεπιθύμητη, με τα βέλη να στρέφονται στον Πέρεθ. Την ίδια στιγμή, ο Αντσελότι απαντούσε αρνητικά στα 40 μύρια του Μόγιες για τον Κεντίρα, με τον προπονητή της Γιουνάιτεντ, να στρέφεται επιτυχώς στην αφάνα του Φελαϊνί κι αφού πρώτα έγινε χαμός με τον Ερέρα της Μπιλμπάο. Οι Βάσκοι έλεγαν ότι για τον παίχτη υπάρχει μόνο η ρήτρα, την οποία η Μάντσεστερ δέχτηκε να καλύψει, αλλά τελευταία στιγμή η μεταγραφή χάλασε, αγγίζοντας, ή μάλλον ξεπερνώντας, τα όρια του φιάσκου! Οι φήμες υποδηλώνουν ότι τη μεταγραφή πήγαν να την κλείσουν κάποιοι απατεώνες που παρίσταναν τους εκπροσώπους της Μάντσεστερ (!), με το κόλπο να αποκαλύπτεται τελευταία στιγμή. Οι πιο συνετοί υποστηρίζουν ότι η Μάντσεστερ απλά δεν πρόλαβε τη διορία κι ότι υπήρχαν γραφειοκρατικά προβλήματα, ενώ, τέλος, ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Σερ Άλεξ ενεπλάκη στην μεταγραφή και άναψε κόκκινο φως. Κι όλα αυτά με την Λίβερπουλ, η οποία έχει κάνει ορμητικό ξεκίνημα στην Πρέμιερ, να αποκτά από την Παρί έναν εκκολαπτόμενο σταρ, τον Σα(κ)χό! Πραγματικά δεν έχω ιδέα με τι σκεπτικό δέχτηκε η Παρί να παραχωρήσει τον συγκεκριμένο παίχτη. Ίσως είναι απασχολημένοι με την μέτρια εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στο χόρτο. Μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση φαίνεται να  έχει  ο Λοράν Μπλαν, ο προπονητής της Παρί, ο οποίος αρνείται να παίξει 4-4-2 και τοποθετεί τον Καβάνι στα δεξιά της επίθεσης. Ποιος είσαι, ρε Μπλαν; Ο Ρεχάγκελ;

Υ.Γ.2 Πήγα την Δευτέρα στο Περιστέρι και παρακολούθησα διά ζώσης το Ατρόμητος - Άρης. Ωραία ατμόσφαιρα. Οικογενειακή. Ο Ατρόμητος τράφηκε από τη δεδομένη ανεπάρκεια του Άρη, εκμεταλλεύτηκε το αδύναμο δεξί άκρο αμύνης του αντιπάλου και επικράτησε εύκολα, αλλά παρατήρησα ορισμένα προβλήματα. Νταξ, ο Μπρίτο στο πρώτο μέρος κι ο Ούμπιντες στο δεύτερο έκαναν ό,τι ήθελαν, αλλά η ομάδα έχει πρόβλημα στη μεσαία γραμμή, καθώς ο Ινγκλέσιας δεν είναι κι ο καλύτερος κόφτης, ενώ τα σέντερ μπακ, Ταυλαρίδης και Λαζαρίδης, έδειξαν αδυναμία με την μπάλα κάτω. Συν τοις άλλοις, όταν οι παίχτες του Άρη έμπαιναν ορμητικά στις μονομαχίες ή έπαιζαν επιθετική άμυνα, οι παίχτες του Ατρομήτου υπέπιπταν εύκολα σε λάθη. Ομολογώ, πάντως, ότι δεν μπορούν να εξαχθούν σημαντικά και, κυρίως, μόνιμα συμπεράσματα από αυτό το παιχνίδι, καθώς ο αντίπαλος ήταν ανεπαρκής. Για τον Άρη τι να πω; Η ομάδα βρίσκεται σε τακτική αποσύνθεση, δεν έχει ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, δεν έχει όρεξη και, κυρίως, δεν έχει ικανότητα. Μου φαίνεται ότι κάποιοι ξέχασαν πως φέτος πέφτουν τρεις ομάδες κι όχι δύο όπως πέρυσι. Όσο για τον αντικαταστάτη του Χατζηνικολάου μία και μοναδική είναι η λύση: Νίκος Αναστόπουλος. Ουδείς άλλος. Αυτά που ακούω περί Κούπερ, τον οποίο θεωρώ μεγάλο δάσκαλο, μόνο ως αστεία μπορώ να τα εκλάβω, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή, και μακάρι, και για τις δυο πλευρές, να μην κάνει το λάθος και δεχτεί ενδεχόμενη πρόταση. Ωστόσο, περισσότερα για τον Άρη υποθέτω ότι θα πούμε σε μεταγενέστερο άρθρο.

Υ.Γ.3 Έχουν πλάκα οι δημοσιογράφοι -αλλα και οι οπαδοί. Ταλεντάρα τον ανέβαζαν, ταλεντάρα τον κατέβαζαν. Αποθέωναν κάθε του εμφάνιση. Επέμεναν ότι πρέπει να παίζει βασικός. Τον παρουσίαζαν αδικημένο από τους προπονητές του. Έλεγαν με πάθος ότι φέτος είναι η χρονιά του. Μέχρι και με τον Χατζηπαναγή τον συνέκριναν! Και μόλις πουλήθηκε, ο ταλαντούχος Φετφατζίδης έπαψε να είναι ταλαντούχος, έπαψε να είναι αδικημένος, έπαψε να είναι άτυχος. Αυτό θα πει συνέπεια στην άποψη. Αυτό θα πει δημοσιογραφικό κύρος. Αυτό θα πει γνώση του αθλήματος.

Υ.Γ.4 Κάτι πήρε το αυτί μου για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οργάνωσε, λέγεται, ένα διήμερο συμπόσιο για τα 39 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος. Η απορία μου, πιστεύω εύλογη, έχει να κάνει με το ποιος πλήρωσε για αυτό το συμπόσιο. Αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χρωστάει τα κέρατά του. Κι όμως, ο ελληνικός λαός έχει παραδώσει τις οικονομικές τύχες αυτής της χώρας σε ένα κόμμα που δεν μπορεί να βάλει τάξη στα του οίκου του. Τέλος πάντων. Αλλά από που κι ως που να γιορτάζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ποια επέτειος και τρίχες κατσαρές; Αν είχαν τσίπα θα έπρεπε να αυτοδιαλύσουν το κόμμα, να παραδεχτούν την αποτυχία τους, να φορέσουν μαύρα ρούχα και να πενθήσουν για το χάλι της Ελλάδος. Να χαρώ την περισπούδαστη αυτοκριτική τους. Από αυτήν τη χώρα, πάντως, όλα μπορείς να τα περιμένεις. Ίσως δούμε κάποιο πολιτικό λίφτινγκ που θα επιτρέψει πάλι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μεγαλουργήσει και να επιστρέψει στα χρόνια της δόξης. Κι ας ωρύεται ο Πάγκαλος, σαν μαινόμενος ταύρος, ότι οι Σημίτης και Τζέφρυ ήταν αποτυχημένοι ως Πρωθυπουργοί. Αυτό που δεν μας είπε είναι αν η δική του συμμετοχή στις τότε Κυβερνήσεις, και μάλιστα σε κορυφαίες θέσεις, θεωρείται επιτυχημένη. Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ.5 Πάω στην τράπεζα, πάω στο ταχυδρομείο, πάω στην υπερ-αγορά και το μόνο που βλέπω είναι γκρίνια και μιζέρια. Με το θυμό να είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των Ελλήνων -πάλι καλά που υπάρχουν τα λαμπερά πρόσωπα των μικρών παιδιών που, ξένοιαστα, χαμογελούν, παίζουν και κάνουν νάζια. Αφήστε την ευγένεια που θεωρείται πλέον είδος πολυτελείας. Μολαταύτα, ο Έλληνας επιμένει να ζει με το χθες. Δεν αλλάζει τίποτα στις συνήθειές του. Στις πρακτικές του. Στους τρόπους του. Δεν σπεκουλάρει τα λάθη και τις αδυναμίες του: απλά τις καλύπτει με έναν μαγικό μανδύα που αυτομάτως μεταθέτει την ατομική ευθύνη σε τρίτους. Εξάλλου, το έχουμε αναφέρει προ πολλού: χορτάτος λαός, δεν επαναστατεί. Και προφανώς εννοώ νοητικά.

Υ.Γ.6 Μακράν το πιο υποτιμημένο τραγούδι από του soundtrack των Thundercats!!!

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Γιώργος, ο Αζόρ και η Σίρλεϋ

Χθες πήγα γήπεδο. Ένας φίλος είχε μια πρόσκληση για το ματς του Παναθηναϊκού με την Βέροια. Κι ακόμα και τώρα, πολλές ώρες μετά το σφύριγμα της λήξης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, εν τέλει, πήγα. Νταξ, μας αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό το πράγμα δεν ήταν ποδόσφαιρο. Ονομάστε το Γιώργο, Αζόρ, Σίρλεϋ, αλλά όχι ποδόσφαιρο. Κι αυτό ισχύει και για τις δυο ομάδες. Αφήστε που στο γήπεδο είσαι περικυκλωμένος από τη μαλακία. Δεν γλιτώνεις από πουθενά. Είσαι καταδικασμένος να ακούς τον κάθε wanna be προπονητή να πετάει την εύστοχη αστοχία του. Να γίνεται η φάση πενήντα και εξήντα μέτρα μακριά σου και να φωνάζει ο άλλος, πάντοτε με πάθος και σάλια να εκτοξεύονται από το στόμα του, χέρι, κόρνερ, φάουλ, πέναλτι, οφσάιντ και δεν συμμαζεύεται. Για να μην αναφέρω τα μπουκάλια που εκτοξευόντουσαν σε σφυρίγματα που δεν άρεσαν στους οπαδούς. Φαίνεται ότι όποιος ρίχνει το μπουκάλι πιο μακριά, κερδίζει εισιτήριο για τον επόμενο αγώνα. Αν πετύχεις και κάποιον, κι όχι απαραίτητα αντίπαλο, παίρνεις εισιτήριο διαρκείας. Κι αν απλά προσπαθήσεις, αλλά δεν έχεις τα φόντα να πετάξεις μακριά ή εύστοχα το μπουκάλι, λαμβάνεις απλά μια φωτογραφία του Αλαφούζου (φώτο) με πράσινο καπελάκι σε διαστάσεις 10x15 και ένα πινέλο για το χειμερινό φρεσκάρισμα της βαφής στους τοίχους της Λεωφόρου. Και εκτονώνεσαι, δηλαδή, και παίρνεις και δώρα. Και στον επόμενο αγώνα ξαναπροσπαθείς για καλύτερα αποτελέσματα. Λες και υπάρχει περίπτωση να διακοπεί το ματς. Μόνο στο Χαριλάου γίνεται αυτό. Πουθενά αλλού. Όμως, αν ο ψυχισμός σου αποζητάει απεγνωσμένα την εκτόνωση, γιατί να πας στο γήπεδο; Πάρε μπουκάλια, κάρφωσε στον τοίχο του σπιτιού σου μια αφίσα του Μαρινάκη και πέτα τα με δύναμη μέχρι να πάθεις τενοντίτιδα. Τέλος πάντων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο λόγος που πήγα στο γήπεδο ήταν μάλλον η πρόσκληση. Αν έπρεπε να πληρώσω λεφτά για να δω αυτό το πράγμα, θα έπρεπε να γίνω εθελοντής ασθενής στο τρελοκομείο.


Να πω και δυο λόγια για τον αγώνα. Το μόνο που έδειξε ο Παναθηναϊκός ήταν διάθεση. Τίποτα άλλο. Φαίνεται ότι ο Αναστασίου προσπαθεί να περάσει μια ολλανδική φιλοσοφία στην ομάδα, αλλά αυτό δεν γίνεται όταν έχεις ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να κάνουν κοντρόλ, να αλληλοκαλύψουν ή να πράξουν το αυτονόητο. Αρχικά, λοιπόν, φάνηκε διάθεση. Για μαρκάρισμα, για πρέσινγκ, για κάθετο ποδόσφαιρο, για παιχνίδι με την μπάλα κάτω. Τολμώ να πω και για πρωτοβουλία. Τι έδειξε πραγματικά στο χόρτο; Μια ανυπόμονη ομάδα που είχε ανούσια και άκαρπη κατοχή, που έπαιζε οριζόντιο ποδόσφαιρο, έκανε εύκολα το λάθος, τακτικά και τεχνικά, και δεν μπορούσε να υποτάξει την πίεση. Και έχεις τον Μπαϊράμι, ο οποίος μάλλον ήταν σε άλλο γήπεδο, να δηλώνει ότι το σκορ θα έπρεπε να είναι 3-0 από το ημίχρονο. Μα, αγαπητέ Μπαϊράμι, για να σκοράρεις τρεις φορές σε ένα ημίχρονο πρέπει να δημιουργήσεις φάσεις ή, έστω, να πατήσεις περιοχή. Λέτε να έχουν δίκιο οι περίφημοι κύκλοι της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, που μπορεί να είναι και τετράγωνα ή τρίγωνα, οι οποίοι κάνουν λόγο για αλλοίωση αποτελέσματος; Αν έχεις εμμονή με τα tweets, πολύ πιθανό. Όπως εμμονή έχουν οι δημοσιογράφοι με την σαχλαμάρα, την υπερβολή και το ψέμα. Να διαβάζεις άρθρα που αναφέρονται στο ματς και να σκέφτεσαι σαν κυανοπώγωνας μήπως έκατσες και παρακολούθησες λάθος αγώνα. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση για αυτό το θέμα με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα που θα ξεβράκωναν δημοσιογράφους και δημοσιογράφους, αλλά και μόνο στη σκέψη βαριέμαι αφόρητα. Θέλω να πιστεύω ότι το blog έχει προσελκύσει κοινό υψηλού επιπέδου που καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ.

Τέλος, θα ήταν άκομψο να μην αναφέρω κάτι για την Βέροια. Σεβάστηκε πολύ τον Παναθηναϊκό κι αυτό φαίνεται από την μηδαμινή διάθεση να παίξει την κόντρα. Η ομάδα άνοιξε κάπως το παιχνίδι της, σε πλάτος και τέμπο, μόλις δέχτηκε το γκολ και μόνο τότε: μετά την ισοφάριση κλείστηκε εκ νέου, και οικειοθελώς, στο τερέν της. Ο Γαϊτάνος επέλεξε να δώσει μεγάλο βάθος στην άμυνά του, ιδίως στην αμυντική γραμμή, έδωσε εντολή να γίνεται φάουλ όσες φορές η άμυνα ήταν ανοργάνωτη και προφανώς ενθάρρυνε τους ποδοσφαιριστές τους να μετατρέπουν την μπάλα σε εναέρια ρουκέτα κάθε φορά που ένοιωθαν την παραμικρή όχληση. Επίσης, ήξερε ότι ο αντίπαλος δεν έχει παίχτες που μπορούν να κάνουν μια μπούκα ή μια προσωπική ενέργεια, με αποτέλεσμα το αμυντικό πλάνο να εκτελείται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, καθώς δεν χρειάστηκαν σπουδαίες αλληλοκαλύψεις ή προσωπικά μαρκαρίσματα. Το σχέδιο, εν πολλοίς, στέφθηκε με επιτυχία: η ομάδα έθεσε έναν στόχο και τον ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να διασπάσει την άμυνα της Βέροιας, η Βέροια δεν έδειχνε ιδιαίτερη διάθεση να κυνηγήσει κάτι περισσότερο από το Χ, αν και κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε, κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Κι όπως λένε οι κακές γλώσσες, η ομάδα του Γαϊτάνου δεν γλίτωσε την γκέλα και σκόνταψε βαθμολογικά. Ή, αν προτιμάτε, όπως λένε τα δημοσιογραφικά κλισέ, ο Παναθηναϊκός απέσπασε ισοπαλία από την Βέροια. Έχουν κι αυτά την πλάκα τους.

Τι εισέπραξα από το συγκεκριμένο ματς; Πρώτον, η Λεωφόρος, ενώ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις δεδομένες ανεπάρκειες του Παναθηναϊκού, συνιστά μια ποδοσφαιρική έδρα που δίνει στους παίχτες της ομάδας διάθεση και κίνητρο. Ίσως επειδή ο Φορέας βρίσκεται πιο κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Δεύτερον, το σημαντικότερο πρόβλημα της ομάδας, όπως έχουμε πει πολλάκις, είναι οπαδικό: η ομάδα έχει ανάγκη τους γνήσιους Παναθηναϊκούς. Τρίτον, η Βέροια απέδειξε ότι σε έναν μαραθώνιο, δηλαδή σε ένα πρωτάθλημα πολλών αγωνιστικών, το να παίζεις εκτός έδρας για να κρατήσεις το μηδέν έχει μια λογική και ένα ικανοποιητικό ποσοστό επιτυχίας. Να είστε σίγουροι ότι θα τσιμπήσει κι άλλους βαθμούς. Γιατί; Διότι η ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει πέσει κατακόρυφα σε παν επίπεδο.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης αγωνιστικής είναι ο Ματ Μπούλαρντ. Το βρήκε η Αριστέα, ο Κωνσταντίνος κι ο Υπουργός. Εύγε, νέοι μου!

Υ.Γ.2 Ο Φετφατζίδης είναι πολύ τυχερός ποδοσφαιριστής. Κι αυτό διότι κάθεται στον πάγκο. Με τους προπονητές του Ολυμπιακού να μην τον προτιμούν και να μην τον εμπιστεύονται. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Τυχαίο, πάντως, δεν είναι. Σε καμία περίπτωση. Αν κάποιος, λοιπόν, του έδινε φανέλα βασικού, λυπάμαι που το λέω έτσι ωμά, αλλά ο παίχτης θα ξεφτιλιζόταν. Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο έχει στηθεί ένας μηχανισμός προπαγάνδας που του έχει κολλήσει τη στάμπα του πολύ ταλαντούχου και αδικημένου παίχτη, με αποτέλεσμα οι οπαδοί της ομάδας, αλλά και πολύ ποδοσφαιρόφιλοι, να νομίζουν ότι έχουν στην ομάδα τους έναν κλώνο του Χατζηπαναγή (!) που κοστίζει έξι (!), οχτώ (!) και δέκα (!) εκατομμύρια (ευρώ). Καταραμένη άγνοια! Άλλο ένα παράδειγμα που δείχνει ότι φτάσαμε στην τωρινή κρίση, επειδή δεν έχουμε σωστή κρίση. Και σκάει, όπως λέγεται, η πρόταση της Τζένοα. Μια ιταλική ομάδα, δηλαδή, που αγωνίζεται σε ένα πολύ σκληρό, απαιτητικό και ιδιαίτερο πρωτάθλημα. Μια λίγκα για κάπως hard core ποδοσφαιριστές. Δεν επιβιώνει οποιος κι όποιος. Σκεφτείτε, επομένως, τον Φετφατζίδη να αγωνίζεται στο ιταλικό πρωτάθλημα. Η χαρά του αντίπαλου μπακ θα είναι. Η περαιτέρω καταστροφή του θα είναι βέβαιη. Τέλος πάντων. Άρα, αν είσαι η Π.Α.Ε. Ολυμπιακός τι κάνεις; Τον πουλάς ή τον κρατάς; Αν τον πουλήσεις, παίρνεις 4 μύρια (!) από έναν παίχτη που στην πραγματικότητα δεν αξίζει ούτε μισό. Ο παίχτης, βέβαια, δεν θα αντέξει ούτε έξι μήνες στην Ιταλία, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο. Το πιο πιθανό, εξάλλου, αν πάει στην Ιταλία, είναι να επιστρέψει στην Ελλάδα, μάλλλον σε μια μικρομεσαία ομάδα, όπου λογικά ο μηχανισμός προπαγάνδας θα βρίσκεται ακόμα σε εγρήγορση. Αν τον κρατήσεις, ενθαρρύνοντας παράλληλα μια νέα προσφορά για τον παίχτη, θα προβείς σε μια κίνηση προς τέρψιν των οπαδών και θα κερδίσεις πόντους στην εκτίμηση του κόσμου, καθώς, όπως είπαμε, οι περισσότεροι τον θεωρουν μεγάλο ταλέντο, έστω και σε ηλικία 23 χρονών. Αλλά αυτά δεν (πρέπει να) προβληματίζουν μια ανώνυμη εταιρία. Οι ελληνικές ομάδες πρέπει να μετατραπούν σε feeder club για την Ευρώπη, χωρίς να τους νοιάζει τίποτε άλλο. Να δημιουργούν, να εκπαιδεύουν και να ωριμάζουν νέους ποδοσφαιριστές, ώστε να τους πουλούν σε όσον τον δυνατόν ικανοποιητικές τιμές (π.χ. Άντερλεχτ), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιστρατευτούν μάνατζερ για να δώσουν υπεραξία στους παίχτες. Έστω κι αν οι πωλήσεις αυτές πραγματοποιούνται σε ομάδες που μάλλον δεν έχουν ιδέα από scouting. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Συγχρόνως, οι ελληνικές ομάδες πρέπει να ποντάρουν σε ξένους παίχτες με υψηλή μεταπωλητική αξία (π.χ. Πόρτο). Για να συμβούν, όμως, αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχει πλάνο, εταιρικό και αγωνιστικό. Οργάνωση. Πολιτική. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν τίποτα από αυτά. Κι αν κάτι γίνει σωστά μάλλον συμβαίνει κατά τύχη. Και αποθεώνεται κι από πάνω. Αυτά.

Υ.Γ.3 Ο Χατζηνικολάου, ο προπονητής του Άρη, δήλωσε: «Αυτοί που αγαπούν πραγματικά τον Αρη, έχουν υπομονή». Ωραία ατάκα. Μόνο που τέτοιες δηλώσεις πυροδοτούν τον ψυχισμό των οπαδών και τον οδηγούν σε χειρότερη γκρίνια. Πιο άκομψη. Διότι το να μιλάς στους Αρειανούς για υπομονή, ειδικά στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, είναι σαν να λες ότι η σοκολατίνα δεν έχει σοκολάτα. Τέλος πάντων. Πάντως, αν θέλουμε να πιάσουμε το πλήρες νόημα, ας αφαιρέσουμε ''τον Άρη'' από τη φράση του Χατζηνικολάου: «Αυτοί που αγαπούν πραγματικά, έχουν υπομονή». Τώρα, μάλιστα.

Υ.Γ.4 Υπάρχει περίπτωση να πάω αύριο στο Περιστέρι για να παρακολουθήσω τον Άρη. Τελικά δεν μαθαίνω με τίποτα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...