Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Η σημασία της αγωνιστικής συνέπειας

Έχουμε αναλύσει, με ένα κολοσσιαίο άρθρο, ότι άλλο μπάλα κι άλλο ποδόσφαιρο. Η μπάλα υποδηλώνει την τεχνική, το ποδόσφαιρο την τακτική. Η άμυνα είναι δουλειά και η επίθεση ταλέντο. Η τακτική φτάνει μέχρι τη μεγάλη περιοχή. Κατόπιν μιλάει η ικανότητα του παίχτη. Ας θυμηθούμε τον Μέσι. Η Μπαρτσελόνα δουλεύει ρολόι μέχρι την περιοχή του αντιπάλου. Εκεί αναλαμβάνει το ταλέντο του Αργεντίνου και κάνει πράγματα που κανένας προπονητής δεν μπορεί να διδάξει. Και ευτυχώς που δεν διδάσκονται, διότι το άθλημα θα είχε γίνει μπάσκετ: μόλις θα εμφανιζόταν ένας παίχτης με επιθετικό ταλέντο, δηλαδή σκοράρισμα, πρωτοβουλίες, δημιουργικότητα και εμπνεύσεις, θα τού τα αφαιρούσαν μονομιάς. Μολαταύτα, η αλήθεια είναι ότι φέτος ο Μέσι μεγάλωσε πολύ ως μέγεθος και η ομάδα κινείτο στους ρυθμούς του. Βέβαια, μια τέτοια κατάσταση όσο κολακευτική κι αν είναι για τον Μέσι, συνήθως δεν είναι καλό σημάδι για μια ομάδα. Προσοχή, όμως: αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε ανώτερο μέγεθος από την Μπαρτσελόνα. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο υποτιμά το σύστημα των Καταναλών και δεν νομίζω ότι μας έχει δοθεί δικαίωμα να προβούμε σε τέτοιες επιλογές. Ο Μέσι, λοιπόν, για τρίτη χρονιά πήρε στις πλάτες του το σκοράρισμα, καθώς και ένα μεγάλο μέρος του δημιουργικού τομέα, με αποτέλεσμα, όταν κλείσουν οι χώροι και ο Μέσι περιοριστεί, η Μπάρτσα να γίνεται λιγότερο επικίνδυνη. Όμως, η πραγματικότητα είναι ελαφρώς διαφορετική. Νομίζω ότι κακώς δίνουμε τόση βαρύτητα στην παρουσία, έστω απουσία, του Μέσι: ας μην ξεχνάμε ότι στο χόρτο βρίσκονται και δέκα συμπαίχτες του. Εξάλλου, τον Μέσι έκλειναν, με διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα, πέρυσι και πρόπερσι. Αλλά η ομάδα πάντα έβρισκε την λύση, συχνά εκμεταλλευόμενη την αδύνατη πλευρά, διότι γνώριζε ότι θα υπάρχει κάποιος συμπαίχτης ξεμαρκάριστος. Και, σε αντίθεση με φέτος, πάντα τον αξιοποιούσε.


Επομένως, οφείλουμε να εξετάσουμε τα πράγματα υπό διαφορετικό πρίσμα. Για παράδειγμα, η μετατόπιση του Ινιέστα από τα χαφ στο αριστερό άκρο της επίθεσης έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Όσο ο Ινιέστα έπαιζε στα χαφ, το κέντρο ήταν πιο συμπαγές και η ανασταλτική λειτουργία καλύτερη. Μην ξεχνάμε ότι τα καλύτερα ματς η Μπάρτσα τα έκανε με τους Τσάβι και Ινιέστα στα χαφ, με τον Μπούσκετς να βρίσκεται λίγα μέτρα πίσω τους και τον Μέσι να λειτουργεί σαν ψευτοεννιάρι. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ακραίων επιθετικών που θα σκοράρουν εύκολα, αλλά και που θα πατάνε περιοχή με την μπάλα στα πόδια. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι τα ακραία χαφ της Μπάρτσα δεν δίνουν ιδιαίτερο πλάτος στην επίθεση, συχνά η περιοχή έμενε άδεια. Ίσως διότι ο Βίγια και, κυρίως, ο Αλέξις Σάντσες μάλλον δεν ταίριαξαν πλήρως με το πνεύμα της Μπάρτσα και δεν αφομοίωσαν σε ικανοποιητικό βαθμό τον κοινό κώδικα που διέπει την ομάδα. Σημαντικός λόγος, επίσης, είναι η κούραση των παιχτών. Κι όχι, δεν εννοώ μόνο την σωματική, αλλά και τη νοητική. Κακό πράγμα ο κορεσμός. Μολαταύτα, το μεγαλύτερο  πρόβλημα της ομάδας είναι, πάντοτε κατά την άποψή μου, το γεγονός ότι επί Βιλαβόνα η Μπαρτσελόνα σταμάτησε να παίζει με συνέπεια κάθετο ποδόσφαιρο κι ως εκ τούτου έπαυσε να είναι καταιγιστική, ακόμα και απειλητική -θυμηθείτε το δεύτερο ματς με την Παρί, το πρώτο ματς με την Μίλαν, καθώς στο δεύτερο επικράτησε η μαγική αύρα, το εντός έδρας ματς με την Σεβίλλη και τα διπλά ματς με την Μπάγερν: ειδικά τον επαναληπτικό. Τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες λιγόστεψαν, παρά το γεγονός ότι οι χώροι που της άφηναν οι αντίπαλοι ήταν οι ίδιοι. Επομένως, δεν άλλαζε ο τρόπος παιχνιδιού των αντιπάλων όταν αντιμετώπιζαν την Μπάρτσα, αλλά μάλλον η ίδια η Μπάρτσα. Κι από τη στιγμή που δημιουργείς ή απειλείς λιγότερο, μάλλον κάτι πάει στραβά. Φέτος, λοιπόν, αναλώθηκε κατά κύριο λόγο σε ένα παράλληλο ποδόσφαιρο, ίσως και για εξοικονόμηση δυνάμεων. Διατηρούσε την κατοχή, αλλά αυτή δεν συνοδευόταν πάντοτε με την απόλυτη πρωτοβουλία. Λες και η κατοχή λειτουργούσε σαν ένα είδος άμυνας. Ας το βαφτίσουμε επιθετικό κατενάτσιο.

Αυτό μπορεί να προέκυψε ως απόρροια της εύστοχης ανάγνωσης περί μέτριας ανασταλτικής λειτουργίας και ασθενούς αμυντικής γραμμής ή απλά ως αδυναμία διάτρησης της αγωνιστικής πανοπλίας του αντιπάλου. Κι εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Ένα από τα μεγαλύτερα όπλα των Καταλανών ονομάζεται ανάκτηση κατοχής. Με το που χάνουν την μπάλα, πέφτουν σαν βαμπίρ πάνω στον αντίπαλο και την ξανακερδίζουν. Όμως, φέτος, σε αντίθεση με τις προηγούμενες σεζόν, το αμυντικό πλάνο δεν έλαβε μέρος με συνέπεια. Έστω ότι πέρσι υπήρχε η δικαιολογία του 3-4-3. Φέτος, όμως, που επανήλθε η διάταξη με τα δυο σέντερ μπακ (4-3-3, 4-6-0, ακόμα και 2-8-0), η άμυνα παρέμενε ασταθής. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που συνεισφέρουν στο πρόβλημα. Πρώτον, η ασθένεια του Βιλανόβα και η προσωρινή αντικατάστασή του από τον Ρόουρα. Δεύτερον, ο τρόπος παιχνιδιού της Μπάρτσα, με τα ακραία μπακ να αγωνίζονται πολύ ψηλά, και η εγγενής, όπως φαίνεται, αδυναμία της ομάδας στο ψηλό παιχνίδι και στα στημένα: μοιραία ο Μπούσκετς μετατρέπεται σε τρίτο σέντερ μπακ, αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι η άμυνα που παίζει η Μπάρτσα στο τερέν της είναι σαφώς κατώτερη εν σχέσει με την ασφυκτική πίεση που ασκεί στο τερέν του αντιπάλου, καθώς η ομάδα, προφανώς λόγω οδηγιών, δεν δέχεται βοήθειες και τρεξίματα από τα ακραία χαφ. Τρίτον, το ντεφορμάρισμα του Πικέ για δεύτερη συνεχή χρονιά. Τέταρτον, οι τραυματισμοί του ηρωικού Πουγιόλ. Πέμπτον, η απουσία του υποτιμημένου Αμπιντάλ. Έκτον, και τελευταίο, η ανυπαρξία επιλογών, πράγμα που σήμαινε, σαν ένα είδος αγωνιστικής αλχημείας, την συχνή τοποθέτηση του Αντριάνο στο κέντρο της άμυνας. Και είναι προφανές, πιστεύω, ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την άμυνα, έστω την αμυντική γραμμή, επηρεάζει ουσιαστικά την επιθετική λειτουργία, καθώς η ψυχολογία σού επιβάλλει να ρισκάρεις λιγότερο.

Μένει, λοιπόν, να δούμε τα αντανακλαστικά της Μπαρτσελόνα -προφανώς αναφέρομαι αποκλειστικά στα των εμφανίσεων. Ήδη συζητείται, ελέω Κρόιφ, η αντικατάσταση του Βιλανόβα για λόγους υγείας, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που βιάζονται να προεξοφλήσουν ότι η μεταγραφή του Νεϊμάρ θα κάνει την Μπάρτσα πιο απρόβλεπτη και θα αποτελέσει σημαντικό στήριγμα στον Μέσι. Επιτρέψτε μου να μην συμμερίζομαι την αισιοδοξία τους, καθώς δεν είμαι βέβαιος ότι ο ποζεράς Βραζιλιάνος θα ταιριάξει απόλυτα με το σύστημα της Μπάρτσα.  Κι εδώ έγκειται η ουσία: η Μπαρτσελόνα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, χρειάζεται μεταγραφικές επιλογές που συνάδουν με το mentality της ομάδας. Τέλος, ακόμα και να μην μπορέσει να πιάσει τα περσινά ή προπέρσινα στάνταρ, δεν πρόκειται να χάσει ούτε χιλιοστό από τη λάμψη της. Κι ας ουρλιάζουν κάποιοι για απομυθοποιήσεις και αποκαθηλώσεις.

Υ.Γ.1 Ο Βαλντές είναι υποτιμημένος τερματοφύλακας. Και το γράφω αυτό έχοντας σώας τας φρένας. Όχι, δεν είναι κλώνος του Όλιβερ Καν ή του Μπουφόν, δηλαδή κορυφαίου επιπέδου, αλλά συχνά ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι η Μπάρτσα δεν είναι απλά μια ομάδα που αποτελείται από πολύ καλούς ή φοβερούς ποδοσφαιριστές, αλλά, κυρίως, παίχτες που καταλαβαίνουν τη φιλοσοφία του οργανισμού και καταφέρνουν να εναρμονιστούν στο σύστημα. Στο αγωνιστικό πλάνο. Κι ο Βαλντέζ ταίριαξε σε άκρως ικανοποιητικό βαθμό με αυτή τη λογική. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Αλέξις Σάντσες, ο οποίος είναι μπαλαδόφατσα. Κι όμως, ποτέ δεν έκανε χωριό με τους υπολοίπους. Ακόμα κι ο Φάμπρεγας, ο οποίος προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας, εν τέλει δεν ταίριαξε ιδανικά με το σύστημα -ίσως διότι η επηρροή του Βενγκέρ αποδείχτηκε ισχυρότερη. Πάντοτε έμοιαζε, και πράγματι βρισκόταν, μια ταχύτητα πίσω. Ο Πέδρο, πάλι, νομίζω ότι αν τον βάλεις σε κάποια άλλη κοφυφαία ομάδα, π.χ. στην Μπάγερν Μονάχου, δεν θα βρίσκεται καν στον πάγκο. Κι όμως, στην Μπαρτσελόνα έχει ενεργό ρόλο! Ο Βαλντέζ, λοιπόν, δούλεψε, είχε υπομονή, βελτιώθηκε συνταρακτικά με την μπάλα στα πόδια και έκανε ακριβώς ότι του έλεγαν οι προπονητές τους. Εξάλλου, μιλάμε για έναν παίχτη που έχει καταγράψει 360 συμμετοχές με την πρώτη ομάδα. Τέλος, όποιος έχει πραγματικά παρακολουθήσει την Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τη συμβολή του Βαλντέζ στο επιθετικό κομμάτι και στην ανάπτυξη. Επομένως, αυτοί οι αφορισμοί που συνοδεύουν την αποχώρησή του είναι άστοχοι και μάλλον υποδεικνύουν εμπάθεια.

Υ.Γ.2 Ο Γιάννης Χατζηνικολάου, άρτι απολυθείς από την τεχνική ηγεσία του Ηρακλή, δήλωσε ότι είναι Αρειανός. Νταξ, το ξέραμε. Κι ο Ηλιάδης, ο νέος Πρόεδρος της Π.Α.Ε. Άρης, φαίνεται ότι διώχνει τον Σούλη Παπαδόπουλο, για να τον αντικαταστήσει με τον Χατζηνικολάου. Και ερωτώ: με ποιο κριτήριο να φύγει ο Σούλης και με ποιο κριτήριο να έρθει ο Χατζηνικολάου; Αν το βασικό κριτήριο για να έρθει ο Χατζηνικολάου είναι τα οπαδικά του αισθήματα, τότε, κύριε Ηλιάδη, προτιμήστε εμένα. Είμαι ομορφόπαιδο, μορφωμένος, αλάνι, καλοφαγάς, καραμπουζουκλής και γνήσιος Αρειανός. Υπογράφω με δύο χιλιάρικα το μήνα και έρχομαι πετώντας -όχι, δεν εννοώ με αεροπλάνο. Εν τέλει, αν δεν θέλετε εμένα, φέρτε πίσω το Χατζάρα. Εννοείται μαζί με το ιππικό. Κι αν το ιππικό είναι απασχολημένο, κάντε αυτό που επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων του Άρη: κρατήστε τον Σούλη.

Υ.Γ.3 Η Ευρώπη φλέγεται. Ο Φαλκάο υπέγραψε στην Μονακό. Η Τσέλσι ενδιαφέρεται για Καβάνι. Η Ρεάλ ψάχνει προπονητή. Κι ο Σουάρες έκανε άνω κάτω την Λίβερπουλ. Ωραία πράγματα. Και στην Ελλάδα; Υπομονή μέχρι την επόμενη ανάρτηση.

9 σχόλια:

  1. Θα συμφωνήσω για Βαλντές. Επί Γκουαρντιόλα ειδικά θυμάμαι ότι ποτέ δεν την απομάκρυνε την μπάλα όπως όπως και κατάφερνε σε πολύ μεγάλο ποσοστό να τροφοδοτήσει σωστά τους συμπαίκτες του ενώ οι αντίπαλοι πίεζαν. Επίσης έχει σώσει και πολλές φορές την Μπαρτσελόνα με τις αποκρούσεις του. Πρόχειρα θυμάμαι μια διπλή απόκρουση απέναντι στον Drogba και την Chelsea στους ημιτέλικους του 09(;) και μια άλλη διπλή με την Valencia. Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος αλλά δεν πιστεύω ότι έχει τόσο χαώδη διαφορά με τον Casillas γιατί και αυτός είναι υποτιμημένος αλλά και γιατί ο Casillas έχει κάνει πολλές γκάφες που λίγοι μιλάνε γι' αυτό.

    Ο Φάμπρεγας ήταν/είναι από τους αγαπημένους μου παίκτες καθώς είμαι οπαδός της Άρσεναλ και παρότι αν δεν κάνω λάθος είναι ο δεύτερος σε γκολ στην Μπαρτσελόνα από τότε που πήγε, φαίνεται ότι στα σημαντικά ματς δεν ταιριάζει. Αν παίξει κέντρο χαλάει το δίδυμο Τσάβι-Ινιέστα και αν παίξει ψεύτικο εννιάρι απλά δεν το έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο. Υψηλού επιπέδου. Ίσως διαφωνώ για τον Βίγια που γράφεις ότι δεν ταιριάζει με τον σύστήμα, αλλά στα υπόλοιπα συμφωνώ και δεν έχω να προσθέσω τίποτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...και μέσα σ' όλα επιστρέφει κι ο Γκαρσία στον ΠΑΟΚ!!! ΑΥΤΟ κι αν είναι ατόπημα!!! (άσχετο με την τρισμέγιστη Μπάρτσα αλλά δεν είχα που αλλού να το πω! :) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σιμιγδαλένιε, κι ως τερματοφύλακας δεν είναι κακός. Αξιόλογος είναι. Μην λέμε ό,τι να 'ναι. Αφιέρωσα ένα υστερόγραφο στον Βαλντέζ, διότι βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω ότι είναι άσχετος, γκαφατζής και λοιπά. Η ικανότητά του με την μπάλα στα πόδια βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Θυμάμαι ματς, όπως με Μπιλμπάο ή Σεβίλλη, που η μπάλα δεν πήρε ύψος ούτε μία φορά. Ούτε μία! Ποτέ δεν την έδιωξε στα πουλιά κι απλά έψαχνε τον ελεύθερο συμπαίχτη. Χρειάζεται και λίγο τάλαντο για να το κάνεις αυτό. Για τον Κασίγια που γράφεις, τον θεωρώ υψηλού επιπέδου, αν και έχει κάποιες αδυναμίες. Τέλος, πρέπει να λογαριάσουμε και το γεγονός ότι τερμαφύλακες που αγωνίζονται σε μεγάλες ομάδες, δέχονται και λιγοστές φάσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όπως επίσης, ότι η δουλειά του τερματοφύλακα δεν είναι μόνο να φυλάει το τέρμα και να αποκρούσει σουτ, αλλά να συμμετέχει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, να προσδίδει ηρεμία στην ομάδα και να κατευθύνει την άμυνα. Για τον Φάμπρεγας, όπως έγραψα, ίσως η επιρροή του Βενγκέρ να ήταν μεγαλύτερη από όσο περίμενε ο Γκουαρντιόλα. Το ότι πετύχει αρκετά γκολ δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα: πρόκειται απλά για νούμερα. Εγώ κρίνω τις εμφανίσεις του και την ένταξή του στο σύνολο. Και δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος.

    Νίκο, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Με τιμούν. Ο Βίγια ταίριαξε περισσότερο από τον Φάμπρεγας ή τον Αλέξις Σάντσες, αλλά, και πάλι, νομίζω ότι κι ο ίδιος δεν καταλάβαινε πλήρως τον τακτικό του ρόλο. Σίγουρα έπαιξε ρόλο κι ο τραυματισμός του, αλλά η Μπάρτσα δεν θέλει απόλυτα μονοδιάστατους παίχτες. Κι ο Βίγια είναι ένας ψυχρός εκτελεστής, αλλά στους υπόλοιπους τομείς υστερεί. Για παράδειγμα, τον έχω τσακώσει να μην αντιλαμβάνεται την αξία των κάθετων σπριντ. Δεν τον κατηγορώ, και θεωρώ ότι γνωρίζει ποδόσφαιρο, αλλά, όπως είπαμε, δεν γίνεται να ταιριάζουν όλοι με όλους.

    Αφρικανέ, τι να σχολιάσεις και τι να πεις; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτό το πρωτάθλημα; Ας μου πει κάποιος, υπάρχει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιατί τέτοια απαξίωση ρε συ κάνθαρος για το σύγχρονο μπασκετ?

    Επίσης για το κλασικό πλεον ζήτημα, η μπαρτσα κάνει τον Μέσι ή ο Μέσι την Μπάρτσα, να πω ότι στο μουντιαλ δεν είδε τον Μέσι να κάνει την Αργεντινή (ο νοών και τα ρέστα...)

    Επίσης θέλω να βρω χρόνο να διαβάσω αυτα τα άρθρα σου περι τακτικής μπάρτσας, φαίνονται ενδιαφέροντα!

    Ο Σάντζεθ δεν κόλλησε, όπως δεν είχε κολλήσει και ο Ίμπρα. Αααα και η Μονακό όχι μονο Φαλκάο(60Μ), αλλα και Καρβάλιο, και Ροντριγκεθ και Μουτίνιο...Πάνω απο 130 μύρια και ακόμα είναι Ιούνης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάρης

    Φίλε Κάνθαρε, συμφωνώ με όσα λες για την Μπαρτσελόνα. Επίτρεψέ μου να προσθέσω 2-3 πραγματάκια.

    Φέτος η Μπαρτσελόνα ήταν 2 ταχύτητες κάτω σε σχέση με παλαιότερες χρονιές. Κι επειδή Μπαρτσελόνα και Εθνική Ισπανίας ουσιαστικά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, το ίδιο φαινόμενο είδαμε πέρυσι το καλοκαίρι στο Euro. Πάει το πρέσινγκ, πάει η φαντασία, πάει το (λελογισμένο και όχι ακατάπαυστο σαν τους Γερμανούς) τρέξιμο. Την Μπαρτσελόνα την κράτησε όρθια ο Μέσσι με τα γκολάκια του και τις πρωτοβουλίες του, όταν οι υπόλοιποι φράκαραν (αν δεν υπήρχε αυτός, αμφιβάλλω αν το πρωτάθλημα θα κατέληγε και πάλι στην Βαρκελώνη). Πού ήταν οι κάθετες μπαλιές του Τσάβι? Πού ήταν οι επελάσεις του Ντάνι Άλβες? Τί δουλειά έχει ο Ινιέστα ως αριστερό εξτρέμ, όταν δεν έχει την ταχύτητα για να το κάνει (άσε που δεν έχει σχέση με την ενέργεια που έβγαζε μέχρι πριν 2-3 χρόνια)? Αυτά κι άλλα πολλά. Ο μόνος που τράβηξε φέτος (εκτός του Μέσσι) και αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, ήταν ο Ζόρντι Άλμπα (που σημείωσε και αρκετά γκολ), καθώς προσέδωσε στην ομάδα την ενέργεια που έλειπε από τους περισσότερους.

    Με την κούραση δεδομένη (και με τα χρόνια να έχουν πέσει βαριά σε κάποιους παίκτες, όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα και ο Ντάνι Άλβες), λογικό ήταν η Μπαρτσελόνα να μαζευτεί (όπως έπραξε πέρυσι και η Εθνική Ισπανίας, καθώς με το ζόρι στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης). Με επιπλέον δεδομένο την αδυναμία και την λειψανδρία της αμυντικής γραμμής, προκρίθηκε η πάση θυσία κατοχή της μπάλας ως μια μορφή άμυνας. Και αυτό ξέρουν να το κάνουν πολύ καλά. Όταν όμως μπάλα χανόταν, το πράγμα ζόριζε. Και ανάλογα με τον αντίπαλο, αυτό κόστιζε από λίγο (κανά γκολάκι) ως πάρα πολύ ακριβά. Η μέτρια φέτος Ρεάλ Μαδρίτης την έχει πελατώσει στο χαλαρό, στο Μιλάνο δεν ακούμπησε την μπάλα, με την Παρί Σαιν Ζερμαίν (συνονθύλευμα πολύ καλών παικτών, και όχι καλή ομάδα) ζορίστηκε πολύ, ενώ με την Μπάγερν Μονάχου είδε το έργο από την ανάποδη (από τις 5άρες που μοίραζε κάποτε, πήγε στο ρούφηγμα της 4άρας και της 3άρας, και μάλιστα στο χαλαρό). Το πρωτάθλημα το πήρε καθαρά λόγω διαφοράς επιπέδου από τις υπόλοιπες ομάδες, ενώ η Ρεάλ (που τους έχει χαλαρά) δεν μπόρεσε να καλύψει το πολύ άσχημο ξεκίνημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χάρης

    [συνέχεια]

    Στα του ρόστερ. Ο Βαλντέζ κάποτε ήταν γκαφατζής (αν και τον Κοστάντσο και τον Ρέινα δεν τους έφτανε), αλλά εδώ και κάποια χρόνια είναι πολύ καλός και σταθερός. Υποθέτω ότι τον υποτιμούν κάποιοι μέσα στην ομάδα, με αποτέλεσμα να φωνάζει ότι θέλει να φύγει τρέχοντας. Λάθος του που παραμένει φέτος, ενώ θέλει να την κάνει. Ο Βίγια και ο Αλέξις Σάντσες για μένα ήταν αχρείαστες μεταγραφές. Έχεις τον Πέδρο (κι ας μην είναι παιχταράς) να πετάει φωτιές και να σκοράρει σαν τρελός, και τον καπελώνεις με αυτούς? Συν τους άλλους φερέλπιδες τύπου Τέγιο που τους θάβουν. Πάμε παρακάτω. Ο Φάμπρεγκας επίσης αχρείαστος, και τσάμπα λεφτά. Δώσανε €35 εκατομμύρια νομίζω για να τον πάρουν από την Άρσεναλ, ενώ σε ένα χρόνο θα έμενε ελεύθερος, και με τον παίκτη να καίγεται να πάει στην Μπαρτσελόνα και μόνο (τουλάχιστον ο Φαν Πέρσι που ήταν ίδια περίπτωση δικαίωσε τον Φέργκιουσον γιατί δεν άλλαξε πρωτάθλημα και στυλ παιχνιδιού). Μόνο το ελληνικό Δημόσιο κατάφερνε τέτοια deal. Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα να μείνει η ομάδα γυμνή από αμυντικούς, πλάγιους ή κεντρικούς. Γελάω με την περίπτωση του Μασεράνο (ή του Σονγκ) να παίζει σέντερ μπακ. Δώστε τους (αφού σαν χαφ δεν μπορούν να παίξουν στην Μπαρτσελόνα) και πάρτε κάποιον που χρειάζεται η ομάδα. Μόνο ο Πικέ έχει μείνει (με τον Πουγιόλ να είναι στο σώσμα), μόνος κι έρημος, ως αξιόπιστος αμυντικός. Και δεν φτάνει από μόνος του. Το αποκορύφωμα, η απόκτηση του Νεϊμάρ, σε τιμή ευκαιρίας θα έλεγα (κάτω από €40-50 εκατομμύρια συνολικά). Δεν νομίζω ότι ταιριάζει εκεί πέρα, και τον πήραν προκειμένου να τον στερήσουν από ανταγωνιστές (π.χ. Ρεάλ Μαδρίτης). Λάθος νοοτροπία, ειδικά όταν τα λεφτά δεν περισσεύουν και τόσο. Μετά λέμε για τις ελληνικές ομάδες ότι δεν ξέρουν τί κάνουν.

    Η Μονακό που λες (με τον δικό της Αμπράμοβιτς να σκορπάει λεφτά) νομίζω ότι έσωσε το φετεινό μεταγραφικό καλοκαίρι. Τα λεφτά που σκάει προκαλούν ντόμινο. Δίνει λεφτά σε άλλους, που θα πάρουν άλλους παίκτες από άλλες ομάδες, και πάει λέγοντας. Ενδιαφέρον θα έχει η Ρεάλ Μαδρίτης, που λογικά θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα σε Σουάρες ή Μπέηλ. Ο νέος προπονητής λογικά θα είναι 2ης κατηγορίας σε σχέση με τον Μουρίνιο (Κλοπ, Αντσελόττι, Χάινκες, και λοιποί, δεν έρχονται απ' ό,τι φαίνεται). Μην πω ότι αν δεν είχε ήδη πάει ο Μπενίτεθ στην Νάπολι, θα είχε προβάδισμα για την Ρεάλ. Όσο για τον Καβάνι? Αν δεν υπήρχε το Financial Fair Play στην μέση, είμαι σίγουρος ότι ήδη θα είχε πάει σε καμιά Τσέλση, Μάντσεστερ Σίτυ, Παρί Σαιν Ζερμαίν, Μονακό, Ρεάλ Μαδρίτης, ομάδες δηλαδή με λεφτάρες να σκορπίσουν. Αλλά τα λεφτά που ζητάει η Νάπολι ίσως είναι πολλά (€60 εκατομμύρια, και αυτά μετρητά κιόλας, όχι με ανταλλαγή παικτών), συν το ότι ο Καβάνι τεχνικά δεν είναι τόσο καλός όσο ο Σουάρες ή ο Τόρες για παράδειγμα, παρ' ότι τα δίνει όλα στο γήπεδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ιταλέ, συγγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα που βλέπουμε δεν είναι μπάσκετ. Πρωταγωνιστές έχουν γίνει οι προπονητές και οι υπερβολικές υπερβολές των δημοσιογράφων που προσπαθούν να κρατήσουν στην επικαιρότητα, λόγω αντιφατικού ρομαντισμού ή εσκεμμένης χαζομάρας, ένα παρηκμασμένο άθλημα. Κι αυτό που γράφω ότι οι προπονητές αφαιρούν τα επιθετικά ένστικτα των παιχτών, δυστυχώς ισχύει.

    Το ότι ο Μέσι είναι παιχταράς δεν αμφισβητείται από κανέναν. Το γεγονός ότι δεν έχει κατακτήσει κάποιο Μουντιάλ με την Αργεντινή δεν τον κάνει λιγότερο παιχταρά. Αλλά θεωρώ ότι για να μείνει κάποιος ποδοσφαιρικά αθάνατος χρειάζεται έναν τέτοιον τίτλο.

    Τέλος, η μεταγραφή του Ιμπραϊμοβιτς ήταν η χειρότερη επιλογή του Γκουαρντιόλα στην Μπαρτσελόνα. Ποτέ δεν κατάλαβε τον κοινό κώδικα της ομάδας και, το χειρότερο, ποτέ δεν προσπάθησε να τον καταλάβει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χάρη, η Μπαρτσελόνα δεν είχε ξεκινήσει καλά τη σεζόν. Στην συνέχεια σταθεροποιήθηκε σε άκρως ικανοποιητικό βαθμό, σε σημείο μάλιστα που νόμιζες ότι ακόμα κάθεται ο Γκουαρντιόλα. Ακόμα και οι αδυναμίες που είχε επί Γκουαρντιόλα ήταν ίδιες! Αλλά η ασθένεια του Βιλανόβα έφερε τα πάνω κάτω. Ο περισσότερος κόσμος υποτιμά τον ρόλο του Γκουαρντιόλα, και του κάθε Γκουαρντιόλα, λέγοντας ότι όποιος και να ήταν προπονητής στην Μπάρτσα θα κέρδιζαν. Είναι προφανές ότι πρόκειται απόλυτη άγνοια και άκρως επιφανειακή προσέγγιση. Χωρίς τον Βιλανόβα -το παραδέχτηκαν και οι παίχτες- η Μπαρτσελόνα έχασε την συνέπεια της. Ουσιαστικά θυμήθηκε τις εμφανίσεις της στις αρχές της σεζόν. Με τα κάθετα σπριντ να μειώνονται και την άμυνα να δείχνει ασταθής.

    Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι όλα αυτά μας κακοφαίνονται, διότι μιλάμε για μια ομάδα που παρουσίασε πράγματα που, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, δεν έχω ξαναδεί από οποιαδήποτε ομάδα. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα απλά απέτυχε να κινηθεί στα περσινά ή προπέρσινα στάνταρ, κι όχι ότι ξαφνικά έγινε σαπάκι ή έπεσε το επίπεδό της στα πατώματα. Πρόκειται για πταίσμα, το οποίο πάντα συγχωρείται από τους Θεούς του ποδοσφαίρου και τους γνήσιους ποδοσφαιρόφιλους, αλλά όχι από τους κολλημένους και τους αδαείς.

    Με άλλα λόγια, λοιπόν, η ομάδα έγινε κάπως πιο προβληματική. Για αυτό και ομάδες με ποιότητα, όπως η Σεβίλλη, η Παρί και, φυσικά, η Μπάγερν, την δυσκόλεψαν ή την μπλόκαραν. Και το επιστέγασμα της απώλειας της συνέπειας, έστω του ντεφορμαρίσματος, ήταν το γεγονός ότι δεν κατάφερε να σκοράρει ούτε ένα γκολ απέναντι στην Μπάγερν. Αυτό ήταν η έκπληξη κι όχι ότι έφαγε συνολικά εφτά γκολ.

    Για το ρόστερ, όπως είπα, η ομάδα χρειάζεται παίχτες που ταιριάζουν στο mentality που έχει χαράξει. Ποδοσφαιριστές όπως ο Σουηδός μυτόγκας δεν έχουν θέση στον οργανισμό της Μπαρτσελόνα. Η μεταγραφή του Φάμπρεγας αποδείχτηκε βιαστική, αν και πρέπει να θυμηθούμε ότι εκείνη την εποχή ο Γκουαρντιόλα τον ζητούσε διακαώς, διότι θεωρούσε ότι θα αποτελούσε σημαντικό γρανάζι στον μηχανισμό κατανόησης του ποδοσφαίρου που παίζει η Μπαρτσελόνα. Νταξ, λάθη γίνονται. Ακόμα και από τέτοια μεγέθη. Εκεί που πρέπει να πέσει βάρος είναι στα ακραία χαφ και, κυρίως, στην αμυντική γραμμή. Η ομάδα χρειάζεται επειγόντως ποσοτική ενίσχυση. Αλχημείες τύπου Αντριάνο πρέπει να σταματήσουν, ενώ κι ο Ματσεράνο έχουμε δει ότι δεν ταιριάζει με παρτερνέρ είτε τον Πικέ είτε τον Πουγιόλ. Δεν λέω ότι Αντριάνοι και Ματσεράνο είναι κακοί παίχτες, απλά δεν έχουν την απαραίτητη χημεία.

    Η Μονακό, αφού έχει λεφτά, καλά κάνει και τα σκορπάει. Αν ρωτάς εμένα θα το θεωρήσω επιτυχία αν η Μονακό καταφέρει να τερματίσει στην πρώτη πεντάδα. Ωραία τα λεφτά, αλλά όλα τα χρήματα του κόσμου να διαθέτεις, αν δεν θεσπίσεις ένα εταιρικό πλάνο, θα τα σπαταλήσεις. Τέλος, η Ρεάλ δεν ξέρω τι παίχτες θα πάρει -μου αρέσει πολύ ο Καβάνι- και τι είδους προπονητή θα προτιμήσει, αλλά το βέβαιο είναι ότι η φυγή του Μουρίνιο μάλλον θα ηρεμήσει την ομάδα. Για τον Πορτογάλο αλαζόνα, όμως, θα μιλήσουμε αναλυτικά σε μεταγενέστερη ανάρτηση.

    Ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...