Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Τον λύγισε η αύρα

Αρκετοί, ή μάλλον πολλοί, υποστήριζαν ότι σε περίπτωση που η Μπάρτσα δεν προκρινόταν, θα ερχόταν η απομυθοποίηση. Η αποκαθήλωση. Τρίχες κατσαρές. Το μόνο που θα ερχόταν ονομάζεται εμπάθεια. Και μάλιστα αδικαιολόγητη. Ανούσια. Χωρίς υπόσταση. Εντούτοις, έχουμε πει πολλάκις ότι ο οργανισμός της Μπάρτσα είναι κάτι ακαταλαβίστικο για τους περισσότερους. Αντί να χαρούν για τις όμορφες στιγμές που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, αγωνιούν να χάσει για να σπεύσουν να κράξουν και να γίνουν ''μάντεις κακών''. Και ερωτώ: πόσοι από αυτούς θεωρούνται (γνήσιοι) ποδοσφαιρόφιλοι; Τέλος πάντων.


Το χθεσινό ματς με την Μίλαν έκρυβε τακτικές συγκινήσεις. Ο πρώτος τακτικός γρίφος, τον οποίο έπρεπε να λύσει η Μπάρτσα, και συγχρόνως ένα πραγματικό αίνιγμα για τον Αλέγκρι, ήταν τι είδους άμυνα θα παίξει η Μίλαν. Κι όταν λέμε Μίλαν, εννοούμε μια ομάδα με πολύ βαριά φανέλα. Στο Μιλάνο, οι Ιταλοί, κατάφεραν να παίξουν μια άμυνα παλαιάς κοπής. Θέλω να πω ότι θυμήθηκαν τις ρίζες τους. Ηρωικό παιχνίδι, πολύ τρέξιμο, άριστες αλληλοκαλύψεις. Ποιος το περίμενε; Μάλλον ελάχιστοι. Το ζητούμενο, επομένως, ήταν το εξής: τι είδους ποδόσφαιρο θα έπαιζε η Μίλαν και τι διάταξη θα είχαν οι παίχτες της. Ο δεύτερος τακτικός γρίφος άνηκε στον Ρόουρα: τι σύστημα θα επέλεγε και πως θα διαχειριζόταν τον κίνδυνο να δεχτεί εντός έδρας γκολ. Εν τέλει, και οι δυο ομάδες πρόκριναν το 4-3-3 -υπήρχαν φήμες ότι ο Ρόουρα θα έπαιζε με τρία σέντερ μπακ. Προσοχή, όμως: η διάταξη των ομάδων ήταν τελείως διαφορετική. Ας ξεκινήσουμε με τους φιλοξενούμενους. Ο Αλέγκρι έδωσε εντολή για άμυνα πίσω από μπάλα και σέντρα. Όταν ο αντίπαλος είχε κατοχή, σχεδόν πάντα δηλαδή, στηνόντουσαν τρεις ζώνες άμυνας, με το σύστημα να μετατρέπεται σε ένα ιδιότυπο 4-4-2. Οι γραμμές ήταν πολύ κοντά, ενώ η διάθεση για κόντρα επίθεση βρισκόταν στα τάρταρα. Υποθέτω ότι η σκέψη του Αλέγκρι ήταν να περιμένει να εξασθενήσει η αρχική ορμητικότητα της Μπάρτσα. Το μόνο πρόβλημα είναι αυτό σπάνια συμβαίνει. Εξάλλου, με μια πολύ soft και νεανική επιθετική τριάδα, και τον Φλαμινί αντί του σκληροτράχηλου Μουντάρι (ή του Νοτσερίνο), η Μπάρτσα δεν είχε πρόβλημα να κυκλοφορεί το τόπι και να παίρνει την πρωτοβουλία. Τα πράγματα άλλαξαν για την Μίλαν, με το σκορ ήδη 1-0 εις βάρος της, μετά το πρώτο 20λεπτο, σχεδόν στο 23' λεπτό. Οι γραμμές άνοιξαν κατά τρία μέτρα, η άμυνα ξεκινούσε ακριβώς στη σέντρα και πάντα δυο εκ των τριών επιθετικών βρισκόντουσαν μπροστά από την μπάλα. Ακριβώς σε εκείνο το χρονικό σημείο η Μίλαν πρόκρινε το ποδόσφαιρο αναμονής, δηλαδή άρχισε αργά και σταθερά να σκέφτεται, πλην της άμυνας, την επίθεση. Ίσως κατάλαβε ότι το μόνο μαξιλάρι ασφαλείας που θα μπορούσε να έχει, ήταν ένα εκτός έδρας γκολ. Και πράγματι θα μπορούσε να το πετύχει, στο 39' λεπτό, με το δοκάρι του Νιανγκ. Κι όμως, παρά τις τακτικές ενέσεις και το δοκάρι, η ομάδα παρέμενε πολύ αργή σε σκέψη και πόδια.

Από την άλλη πλευρά, τολμώ να πω ότι η διάταξη της Μπάρτσα ήταν πολύ περίεργη και, συνάμα, ελκυστική. Ο Ρόουρα άφησε -σωστά- εκτός τον Σάντσες (ντεφορμέ) και τον Φάμπρεγας (αργός για το τέμπο της ομάδας), τοποθέτησε πιο κοντά στον άξονα τον Ινιέστα, αντί για έξω αριστερά, άφησε τον Μέσι να αγωνίζεται ως ψετοεννιάρι και έδωσε εντολή στα δυο ακραία μπακ να ανεβαίνουν τρία, τέσσερα και πέντε μέτρα πάνω από την σέντρα. Ουσιαστικά, το 4-3-3 μετατρεπόταν σε ένα 2-8-0 (!). Σε καταστάσεις που η Μίλαν κέρδιζε την μπάλα και προσπαθούσε να βγει μπροστά, ο Μπούσκετς μετατρεπόταν σε τρίτο σέντερ μπακ, ο Ματσεράνο επιστράτευε σκληράδα, οι Ντάνι Άλβες και Άλμπα επέστρεφαν με κινηματογραφική ταχύτητα, ενώ ο πολυπληθής άξονας της ομάδας, κάθε φορά που χανόταν η μπάλα, έσφιγγε κυριολεκτικά σαν πύθωνας τους παίχτες της ιταλικής ομάδας. Για να καταλάβετε τι εννοώ, ο Μοντολίβο, αν δεν κάνω λάθος, ακούμπησε πρώτη φορά μπάλα στο 28΄λεπτό. Επίσης, ο τρόπος που οι Καταλανοί απεγκλώβιζαν την μπάλα από την περιοχή τους και το τερέν τους ήταν αξιοθαύμαστος. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να έγινε μόνο ένα λάθος, σε αντίθεση με τους αμυντικούς της Μίλαν, ειδικά τον Κονστάν, ο οποίος κάθε φορά που έδιωχνε την μπάλα την έστελνε σε πόδια αντιπάλων. Ναι, το τριγωνάκι Μέσι-Τσάβι-Ινιέστα πήρε φωτιά. Τα όβερλαπ, κυρίως από την πλευρά του Ντάνι Άλβες, αποτελούσαν αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες, επίσης. Το μυστικό, όμως, της απόλυτης κυριαρχίας ήταν ο μηχανισμός αντίδρασης κάθε φορά που η ομάδα έχανε την μπάλα. Υπήρχαν πλείστες περιπτώσεις που ανακτούσε κατοχή, ύστερα από δυο και τρία δευτερόλεπτα! Για να πετύχεις κάτι τέτοιο, πρέπει να είσαι προσηλωμένος σε υπερθετικό βαθμό. Κι αυτό ίσχυε από όλους τους παίχτες της ομάδος. Τέλος, η Μπάρτσα απέδειξε ότι, όταν θέλει, μπορεί να παίξει και άμυνα ή, αν προτιμάτε, να προσθέσει σκοπιμότητα. Ένα τέταρτο μετά το τρίτο γκολ, το οποίο πέτυχε ο Βίγια, δηλαδή περίπου στο 70' λεπτό, παραχώρησε συνειδητά χώρο στην Μίλαν, οπισθοχώρησε αισθητά τις γραμμές της και εφάρμοσε άψογα το τεχνητό οφσάιντ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά, σε αντίθεση με την προσφιλή της συνήθεια να κόβει τον ρυθμό, έψαξε τις αντεπιθέσεις.

H ''ξοφλημένη'' Μπαρτσελόνα, λοιπόν, προς απογοήτευση πολλών, ανέτρεψε, με εμφατική εμφάνιση, το σκορ του πρώτου αγώνα και πήρε την πρόκριση. Έχουμε πει ότι αυτή η ομάδα καταφέρνει με τον τρόπο της, διοχετεύοντας μια αύρα, σχεδόν μαγική, να απογοητεύει τον αντίπαλο. Να τον εξουθενώνει. Να τον ισοπεδώνει ψυχολογικά. Να του στερεί την πίστη ότι μπορεί να καταφέρει κάτι καλό. Εν προκειμένω, φαίνεται ότι ο Αλέγκρι έπεσε θύμα αυτής της αύρας. Το στήσιμό του, ακόμη και το κοουτσάρισμά του, φανέρωνε φόβο, από τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει. Κι ας ισχυριζόταν, μετά το ματς, ότι αυτός και οι παίχτες του το είχαν πιστέψει.

Υ.Γ.1 Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Εκτός αν είμαι μεγαλύτερος βλάκας από όσο νομίζω. Διάβαζα κάτι άρθρα και κάτι ρεπορτάζ, πραγματικά του κώλου, αναφορικά με το πρωτάθλημα που κέρδισε ο Ολυμπιακός. Κι αν δεν ήξερα καλύτερα, θα νόμιζα ότι το πρωτάθλημα το κατέκτησε ο Μίτσελ κι όχι ο Ζαρντίμ. Θα νόμιζα ότι το πρωτάθλημα το κατέκτησε η Μπαρτσελόνα της Ελλάδος -χωρίς εισαγωγικά- κι όχι ο Ολυμπιακός. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.2 Μπαρτσελόνα και Γαλατά, λοιπόν. Περιμένουμε να δούμε τις άλλες δυο ομάδες που θα κάνουν παρέα στις υπόλοιπες.

Υ.Γ.3 Run Through the Jungle!

12 σχόλια:

  1. Πως και πως περίμενα το άρθρο σου σχετικά με την ανατροπή της Μπαρτσελόνα.
    Σωστός σε όλα. Ελπίζω σε ζευγάρι Ρεάλ - Μπάρτσα για να αποδείξουν και εκεί κάτι οι Καταλανοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι "επαγγελματικοί" (δημοσιογραφικοί) τίτλοι είναι τόσο προβλέψιμοι. Αν αποκλειόταν η Μπάρτσα, «τέλος εποχής». Άντε με ένα ερωτηματικό στο τέλος. Τώρα που πέρασε πανηγυρικά, «ένα κακό όνειρο ήταν και πάει».

    Απόψε, «έλα μωρή Άρσεναλ», που λέει ο Μιχάλης ο Τσώχος. «Μη φας πάνω από δύο» λέει ο υπουργός .... Για το Μάλαγα - Πόρτο ούτε ξέρω ποια θα περάσει.

    Που το θυμήθηκες το αρχαίο «Run Through the Jungle»; Προφανώς έχει κάποια σημειολογική έννοια που δεν καταλαβαίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Περίνιο, ευχαριστώ, αλλά είμαι σίγουρος ότι πολλοί διαφωνούν με αυτά που γράφω. Για παράδειγμα, ο Αλέφαντος. Τέλος, η Μπάρτσα δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Και σε κανέναν.

    Υπουργέ, είσαι σωστός με τους τίτλους. Για τους δημοσιογράφους ισχύει αυτό που λέμε ''μονά ζυγά δικά τους''. Η τακτική τους είναι όπου φυσάει ο άνεμος. Άσε που κρίνουν με βάση μεμονωμένα παιχνίδια και αποτελέσματα. Τέλος πάντων. Για την Αρσεναλ τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Λογικά θα γνωρίσει την ήττα απόψε. Για το Μάλαγα - Πόρτο ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί. Ίδωμεν. Το τραγούδι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Μου αρέσει και το τσόνταρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χάρης

    Τις προηγούμενες ημέρες ήμουν στην Βαρκελώνη. Με δύο λόγια για να μην κουράζω, πολύ ωραία πόλη. Καμία σχέση με το καρατσουλιό της Ελλάδας. Εννοείται ότι πήγα στο γήπεδο την Δευτέρα το πρωί. Απλά μαγεία. Όποιος έχει πάει πρόσφατα στο μουσείο της Μπαρτσελόνα ξέρει τί εννοώ.

    Στα του ματς. Περίμενα ότι η Μίλαν θα αντιστέκετο περισσότερο. Αντίθετα, απογοήτευσε. Είχε το όπλο του ότι αν σκόραρε θα κλείδωνε την πρόκριση και δεν το εκμεταλλεύτηκε. Πώς να συγκρατήσεις την Μπάρτσα μετά το γκολ από τα αποδυτήρια? Επίσης, δεν έχω ξαναδεί ιταλική ομάδα (πλην της Ίντερ που γενικά είναι τσακωμένη με τους Ιταλούς παίκτες) χωρίς Ιταλούς κεντρικούς αμυντικούς. Ο Μεξές είναι αξιοπρεπής παίκτης, αλλά αυτός ο Ζαπάτα ήταν κίνδυνος θάνατος για την ομάδα του, τραγικός, όπως και αυτός ο περίεργος ο Κονστάν. Πού χάθηκε ο σκύλος ο Νοτσερίνο, που γίνεται απειλή για τους αντιπάλους με το να χώνεται στην περιοχή? Τον Φλαμινί από πότε έχουμε να τον δούμε γενικά και ξαφνικά παίζει στο Καμπ Νου? Τέλος πάντων, η Μίλαν είναι σε φάση γενικής ανανέωσης του ρόστερ, του χρόνου σίγουρα θα είναι καλύτερη, θα έχει και τον Μπαλοτέλλι (είναι προβληματικός μεν, αλλά με τα σχετικά λίγα λεφτά που έδωσε ο Σίλβιο στην Σίτυ, μιλάμε για κελεπούρι).

    Η Μπάρτσα ήταν απλά ασυγκράτητη και ορμητικότατη μέχρι και το 3-0 όπου κατέβασε ταχύτητα και έπαιξε λιγάκι με την φωτιά, γιατί θα μπορούσε να το ρουφήξει σε 2 επικίνδυνες φάσεις που δημιουργήθηκαν. Τελικά έκανε το 4-0 στα χασομέρια και πήρε πανηγυρικά την πρόκριση. Ο Φάμπρεγας για μένα ήταν λάθος που τον πήραν με τα λεφτά που έδωσαν στην Άρσεναλ, αφού θα ερχόταν ούτως ή άλλως ελεύθερος μετά από έναν χρόνο. Τολμώ να πω ότι ο Τζόρντι Άλμπα κάνει την διαφορά φέτος. Πιθανότατα η Μπαρτσελόνα θα ήταν διαφορετική ομάδα χωρις αυτόν και τα ανεβοκατεβάσματά του. Θυμίζει τον Τζαμπρόττα που όργωνε ολόκληρο το γήπεδο, μόνο που σκοράρει κιόλας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έπεσα τόσο μέσα με την Άρσεναλ που σκέπτομαι να ασχοληθώ με το soft-ball!

    Και τώρα η αντίδραση του Ελλληνάρα.

    Πόσο έδινε το διπλό του Μπάγερν - Άρσεναλ στον Κινέζο; Οι Βαυαροί να το έπαιξαν άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάρη, κι εγώ βρέθηκα πολύ πρόσφατα στο Λονδίνο. Καμία σχέση με αυτό το πράγμα της Ελλάδας. Νταξ, οι άνθρωποι κάπως ξενέρωτοι και περίεργοι, αλλά είδα πολιτισμένες καταστάσεις. Πολύ πιο πολιτισμένες από τα δικά μας. Τέλος πάντων. Ελπίζω να πέρασες όμορφα! Και εύχομαι να κάνεις κι άλλα ταξίδια στο εγγύς μέλλον! Στα του ματς, ο Αλέγκρι μου φάνηκε μπερδεμένος. Ίσως και να υποτίμησε την Μπάρτσα -όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Ίσως και να την φοβήθηκε -πιο λόγικό. Ίσως να θεώρησε ότι θα περάσει με κάτι που έμοιαζε σαν άμυνα. Αλλά αυτό το πράγμα ήταν πολύ soft και άτακτο για το κατηφορικό γήπεδο της Μπάρτσα. Ο Φάμπρεγας είναι καλός παίχτης και γνωρίζει τον κώδικα της Μπάρτσα, αλλά μέσα στο γήπεδο κάπου δεν μπορεί να ακολουθήσει το τέμπο της ομάδας σε άμυνα και επίθεση. Ο Άλμπα είναι φοβερός. Μου αρέσει πολύ σαν παίχτης. Ούτε ο Τάσος Φερεκίδης τέτοιες επελάσεις! Μένει να δούμε μέχρι που θα φτάσουν οι ''ξεγραμμένοι'' Καταλανοί.

    Υπουργέ, μην μασάς! Κι εγώ περίμενα ήττα για την Άρσεναλ. Συμβαίνουν αυτά. Δεν το είδα το ματς, πάντως -προτίμησα να παρακολουθήσω το Μάλαγα - Πόρτο, διότι μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον! Δυστυχώς, αυτοί οι Έλληνες είναι πρώτοι σε θεωρίες συνωμοσίας. Κι αν δεν υπάρχουν, τις κατασκευάζουν.

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρομοίως προτίμησα το Μάλαγα - Πόρτο. Είδα όμως εκτεταμένα στιγμιότυπα από το Μπάγερν - Άρσεναλ. Βάζει ο φιλοξενούμενος ένα παστέλι νωρίς, αμύνεται με ... 4 ζώνες άμυνας, αλλά γλυτώνει κάμποσες φορές το "μοιραίο". Και στο 1ο κόρνερ που κερδίζει στο 80τόσο σκοράρει ξανά! Χωρίς ωστόσο να απειλήσει ξανά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.

      Διαγραφή
    2. Δεν διαφωνώ, απλά να θυμόμαστε ότι με τα στιγμιότυπα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πάντα τις τακτικές προσεγγίσεις των προπονητών.

      Διαγραφή
    3. Τακτικές προσεγγίσεις από τα στιγμιότυπα, έστω και εκτεταμένα, δύσκολα να καταλάβεις. Έχεις όμως εικόνα του αγώνα. Όπως ότι το καθαρό 0-2 είναι πλασματικό. Άντε να δεχτώ νίκη των φιλοξενούμενων με ένα γκολ διαφορά, αν όχι ισοπαλία.

      Διαγραφή
  7. η Μίλαν ακόμα και αν ήμαστε υπερβολικά ρομαντική και πούμε οτι το πίστεψε για ένα δευτερόλεπτο το ματσάκι τότε αυτο ήταν όταν της έκατσε το δοκάρι..ΠΟΥΘΕΝΑ αλλου, και ΠΟΤΕ άλλοτε.

    Εγώ χάρηκα πολυ με την Γαλατά, διότι οι τούρκοι επενδύουν στην μπάλα χρόνια και συνήθως δεν τους βγαίνει, και εν μέσω κρίσης να σκας 10 μυρια για ντρογκμπα και αλλα τοσα για σνειντερ ε σου αξίζει και μια διακριση ωστε να συνεχισεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ιταλέ, συμφωνώ για την Μίλαν. Για την Γαλατά, ο επόμενος αντίπαλος είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρων. Κι όχι μόνο για τη Γαλατά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...