Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Η χώρα του πασαλείμματος

Στην Ιταλία συζητούν για μείωση των ομάδων στην πρώτη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα θέλουν να τις αυξήσουν -για την ακρίβεια, το θέμα έχει κλείσει επίσημα ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου. Μισό λεπτό, όμως. Είμαστε πιο έξυπνοι από τους Ιταλούς; Σας παρακαλώ. Δεν θέλω κουταμάρες. Η χώρα του πασαλείμματος είμαστε. Και να πω ότι κάποιος έφερε αντίρρηση; Ουδείς, ουδεμία, ουδέν. Από τις Π.Α.Ε. μόνον ο Παναθηναϊκός, σε μια στιγμή νηφαλιότητας, έδωσε αρνητική ψήφο. Οι δημοσιογράφοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ενδιαφέρονται για το καλό του ποδοσφαίρου, όπως ακριβώς δεν ενδιαφέρονται οι πολίτες αυτού του τόπου για το κοινό συμφέρον. Ο κύριος Μώραλης, ο Πρόεδρος της Super League, έχει κερδίσει επάξια τη θέση του στο πάνθεον του ''μιλάω χωρίς σκονάκι''. Λαλίστατος, αλλά από ουσία; Μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Ο Πρόεδρος της Ε.Π.Ο., Γιώργος Σαρρής, είναι σαν τον Γιάννη Πάριο: εμφανίζεται στην πίστα για περιορισμένο χρονικό διάστημα και μετά ξεκούραση. Και, τέλος, ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης (φώτο), έχει μπερδέψει κάποια πράγματα. Όπως στην περίπτωση ασυλίας του Κασιδιάρη που μπέρδεψε το ''ναι'' με το ''όχι''. Δικαιολογημένα ο άνθρωπος. Με τόσες εμφανίσεις σε γιορτές και σε κοπές πιτών, έχει κουραστεί. Ένα μυαλό έχει. Δεν είναι υπολογιστής. Αλλά νομίζω ότι ακόμα και με ένα μυαλό έπρεπε να έχει καταλάβει, και μάλιστα προ πολλού, ότι δεν πρέπει να υποδύεται ούτε τον Υπουργό Θεσσαλονίκης, ούτε τον Υπουργό του Άρη, ούτε τον Υπουργό Πρωταθλητισμού. Ξέφυγα, όμως. Ίσως φταίει η άνοιξη.


Λέγαμε για την επικείμενη αύξηση των ομάδων. Ποια είναι η άποψή μου; Ότι, αντί να αυξηθούν, πρέπει να μειωθούν. Η μόνη διέξοδος είναι να γίνουμε Σκωτία. Να έχουμε, για παράδειγμα, δέκα ομάδες που θα παίζουν μεταξύ τους τέσσερις φορές τον χρόνο. Ο λόγος; Να γίνει πιο ανταγωνιστικό το προϊόν. Πιο ελκυστικό. Πιο προσιτό. Έτσι, θα υπάρχουν μέσα στη σεζόν περισσότερα ντέρμπι, άρα και περισσότερα έσοδα από εισιτήρια, χορηγούς, μπουτίκ και λοιπά. Ποια θα είναι τα κριτήρια; Πρώτον, τα εισιτήρια που κόβει η κάθε ομάδα. Η Κέρκυρα, για παράδειγμα, μαζεύει σε κάθε ματς 500 νοματαίους. Ο Αστέρας Εξαρχείων, ο οποίος, σύμφωνα με τον Αλέφαντο, ήταν η πρώτη ομάδα στον πλανήτη Γη που έπαιξε ένα σύστημα με τρία σέντερ μπακ, πιο πολύ κόσμο μαζεύει στα δικά του ματς. Κι ας αγωνίζεται στο ερασιτεχνικό. Κι αν μια ομάδα είναι υγιής και κερδίσει την άνοδο, αλλά δεν πιάνει τον απαραίτητο μέσο όρο στα τίκετς; Προφανώς θα υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ίσως θα πρέπει να πέσει στο τραπέζι και το χαρτί των συγχωνεύσεων. Δεύτερον, η καταλληλότητα των γηπέδων. Τις προάλλες, έπεσε (!) στο ''Γεντί Κουλέ'' ολόκληρος πυλώνας (!). Μα, τι είναι οι πυλώνες και πέφτουν τόσο εύκολα; Το ηθικό των Ελλήνων ή ο πύργος του Jenga; Αλλά, νταξ, πήρε θέση η Ε.Π.Ο. και, με μια λιτή ανακοίνωση, το θέμα έκλεισε. Ο πυλώνας είναι σαν να μην έπεσε ποτέ. Επίσης, πρέπει επιτέλους στα Γιάννενα να πάρουν μια γενναία απόφαση: να αποσυρθούν από το ποδόσφαιρο και να το γυρίσουν στην καλλιέργεια τσουκνίδας. Για να τρώνε και καμιά τσουκνιδόπιτα. Διότι ποδόσφαιρο σε αυτό το γήπεδο, δεν παίζεται. Τρίτον, η μοιρασιά των τηλεοπτικών. Από τη στιγμή που οι ομάδες θα είναι λιγότερες, θα υπάρξει μεγαλύτερο μερίδιο για την κάθε Π.Α.Ε. Απλά μαθηματικά είναι. Άρα περισσότερο χρήμα για επενδύσεις (π.χ. αγορά ποδοσφαιριστών, ανάπτυξη φυτωρίων, κατασκευές υποδομών κ.ά.). Τέταρτον, αν θέλουμε να γίνουμε Σκωτία, θα πρέπει -επιτέλους!- να προκρίνουμε την απόλυτη Δικαιοσύνη, την αξιοπιστία και την αξιοκρατία. Διότι, την τελευταία φορά που τσέκαρα, η Rangers υποβιβάστηκε στην 4η εθνική για χρέη και ατασθαλίες. Αντίθετα, στην Ελλάδα, όταν χρωστάς, είσαι βασιλικότερος του Βασιλέως.

Αλλά το πασάλειμμα δεν αφορά μόνο την αύξηση των ομάδων και την απονομή Δικαιοσύνης. Στα play off ενδέχεται να αγωνιστούν ομάδες που δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αλλά και εδώ τηρείται σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Ουδείς ασχολείται. Το ίδιο και με την ανεργία. Όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όπως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν πεθαίνει και το πασάλειμμα. Αντί να βρούμε ουσιαστικούς τρόπους αντιμετώπισης της ανεργίας (π.χ. μείωση γραφειοκρατίας, διαμόρφωση εκπαιδευτικού συστήματος, πάταξη ''μαύρης'' εργασίας, προσέλκυση πολυεθνικών εταιριών, ακόμα και μείωση του δραστικού χρόνου εργασίας), προτιμούμε να στηριζόμαστε μονολιθικά στα ταμεία ανεργίας. Και έχεις, επιπλέον, τον Τσίπρα, αυτό το άφθαρτο αγόρι, που έλεγε, πάντοτε με στόμφο, ότι θα διπλασιάσει τον χρόνο παραμονής στα ταμεία ανεργίας και θα αυξήσει το επίδομα στα οχτώ κατοστάρικα. Και το κόμμα αυτού του ανθρώπου βγαίνει πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Και ερωτώ: υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα; Εν τέλει, τι κάνουμε με την ανεργία; Κοροϊδεύουμε τον κόσμο και του δίνουμε, μέσω των περίφημων προγραμμάτων του Ο.Α.Ε.Δ., εργασία (ή ''εργασία'') για λίγους μήνες. Για να πούμε ότι ντεμέκ καταπολεμήσαμε την ανεργία. Ότι η Ελλάδα καλπάζει προς την πολυπόθητη ανάπτυξη. Και, τέλος, να πάει ο Στουρνάρας με ορισμένα νούμερα στην Κομισιόν και στο Δ.Ν.Τ. και να πει περήφανα: «Ορίστε, κύριοι, έπεσε ο δείκτης ανεργίας». Και έρχομαι και ρωτάω: έχει προβλεφθεί το τι θα συμβεί κατόπιν της δεδομένης λήξης των συμβάσεων; Ένας πολιτικός μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση; Δεν το νομίζω.


Εξάλλου, αναφέρθηκε πρόσφατα ότι οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα. Για καμιά τζίφρα, για κανά φλερτ με το φακό, στο τσακίρ κέφι για κανά εικονικό καυγά με κάποιον άλλον πολιτικό ή δημοσιογράφο. Έτσι κι ο Ιωαννίδης. Μπορεί να τάχθηκε υπέρ της αύξησης των ομάδων, για να ανεβάσει τον Ηρακλή ή να σώσει την Α.Ε.Κ. και τον Άρη, δηλαδή να αρπάξει ψήφους, αλλά στα δύσκολα, τζίφος -όμως, ήθελα να ήξερα, γιατί δεν ρωτάει ένας δημοσιογράφος τον Γιάννη Ιωαννίδη ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από αυτή την απόφαση; Μόλις αρχίσουν τα ζόρια, λοιπόν, κάνουν τουμπεκί και αρχίσουν τα σενάρια επιπέδου Σπίλμπεργκ. Κι αν τα σενάρια έχουν μπαγιατέψει, γίνονται κλώνοι του Βασιλάκη Καΐλα (φώτο). Ότι αυτοί δεν φέρουν ευθύνες και ότι φταίνε οι άλλοι. Η άτιμη η κοινωνία και οι προκάτοχοί τους που τα ρήμαξαν όλα. Και ξεχυλίζουν πάντα με περηφάνεια. Όπως στον Άρη που του φταίει η διαιτησία, η Ε.Π.Ο. και ορισμένοι ''αόρατοι εχθροί'' που θέλουν το κακό του, αλλά ποτέ αυτοί που κάνουν κουμάντο στην ομάδα. Και δεν εννοώ μόνο τις εκάστοτε διοικήσεις.

Και το πασάλειμμα συνεχίζεται. Κοτζάμ Υπουργός Εργασίας βγήκε και δήλωσε ότι δίνονται συντάξεις, χωρίς να υπάρχει Α.Φ.Μ. Καταλαβαίνετε το μέγεθος της παράνοιας; Και δεν μιλάμε για μία και δύο, αλλά για 176.000 συντάξεις. Παρόλα αυτά, προτιμούμε να πετσοκόψουμε μισθούς και συντάξεις -η πιο εύκολη λύση-, βάζοντας έναν Υπουργό Οικονομικών να κάνει μια δουλειά που θα μπορούσε να φέρει εις πέρας ένας χασάπης ή ένας φούρναρης, παρά να θεσπίσουμε ελεγκτικούς μηχανισμούς, να κυνηγήσουμε την φοροδιαφυγή, να τιμωρήσουμε την παρανομία και να δημεύσουμε τις περιουσίες των μεγαλο-απατεώνων. Αλλά τι κάθομαι και γράφω; Εδώ, η Βουλή, αφού μετατράπηκε σε stand up comedy, πάει να βάλει λουκέτο. Ο Έλληνας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, θεωρεί την Βουλή σαν το καφενείο της γειτονιάς. Πάμε, στήνουμε ένα πηγαδάκι, λέμε κανά ανέκδοτο για να περάσει η ώρα, ρίχνουμε καμιά πρέφα στο κυλικείο και επιστρέφουμε σπίτι για να φάμε σουπιές με σπανάκι και κρεμ μπρουλέ. Η νέα μόδα υποδηλώνει ότι η πολιτική ασκείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό θα πει ανάπτυξη. Πρόοδος. Εκσυγχρονισμός. Όπως ο κοινός θνητός δημιουργεί ένα ωραιοποιημένο προφίλ και πλασάρει μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού του, έτσι κι ο Έλληνας πολιτικός μετράει πόσα Like έχει στη κάθε εύστοχη αστοχία που αναρτά. Για αυτό τους ψήφισε ο ελληνικός λαός; Τότε να ψηφίσουν και τον φίλο μου τον Μπάμπη που ξημεροβραδιάζεται 26 ώρες το 24ωρο στο Facebook. Όπως ο Έλληνας πολίτης φτιασιδώνεται μέσω του Facebook, έτσι κι ο Έλληνας πολιτικός νομίζει ότι λύνει τα προβλήματα της χώρας. Πασάλειμμα κι εδώ. Ορισμένοι, μάλιστα, όπως ο Άδωνις, ο Τατσόπουλος (αλήτης) κι ο Καμμένος, έχουν ξεπεράσει ακόμα και τον Αλαφούζο σε tweets.

Αντί επιλόγου, επαναλαμβάνω, για πολλοστή φορά, ότι δαιμονοποιούμε το είναι και θεοποιούμε το φαίνεσθαι. Κι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, αυτό που δεν θέλουμε να καταλάβουμε, είναι ότι το σημερινό φαίνεσθαι διαμορφώνει το αυριανό είναι. Και κάπως έτσι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, γίναμε η χώρα του πασαλείμματος. Καιρός να βάλουμε ένα στοπ στα κενά δώρα με το ωραίο περιτύλιγμα, να εξαϋλώσουμε τις πομφόλυγες, να αποδεσμεύσουμε τη σκέψη μας από την σκοπιμότητα και να αρχίσουμε τα έργα. Τα νοητικά έργα. Κι ας αφήσουμε τα πασαλείμματα για τη ζαχαροπλαστική.

Υ.Γ.1 Να πω και δυο λόγια για το ματς του Άρη με τον Πανθρακικό. Πρώτον, αν δεν κερδίσουμε, χάνουμε πολλά περισσότερα από την κατηγορία. Δεύτερον, διακρίνω ψήγματα αδικαιολόγητης αλαζονείας από τον Super 3, αναφορικά με το προσεχές ματς. Ότι και καλά το ματς είναι άσσος από εδώ μέχρι το Χαριλάου. Μπορεί να είναι κι έτσι. Το σίγουρο είναι ότι δεν μαθαίνουμε με τίποτα. Με τίποτα, όμως. Η εγκράτεια παραμένει άγνωστο προσόν. Τρίτον, γιατί οι αγώνες της τρέχουσας αγωνιστικής δεν γίνονται την ίδια ώρα; Θα παίζει η Βέροια και η Α.Ε.Κ. την Κυριακή, ενόσω γνωρίζουν το αποτέλεσμα του Άρη με τον Πανθρακικό; Κοροϊδευόμαστε; Κι εδώ πασάλειμμα;

Υ.Γ.2 Νταξ, τι να λέμε τώρα;

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ρεαλιστές και ονειροπόλοι

Λέγαμε, λοιπόν, ότι χρειάζεται, μεταξύ άλλων, ρεαλισμός και όνειρα. Για να απελευθερούμε από την ψυχολογική φθορά που μας καταδυναστεύει. Για να αποδεσμευτούμε. Να δραπετεύσουμε. Όπως ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος δραπέτευσαν από το λαβύρινθο που τους είχε φυλακίσει ο Μίνωας, ύστερα από τη βοήθεια του Δαιδάλου προς τη γυναίκα του Μίνωα, την Πασιφάη.


Ο Δαίδαλος, όντας έγκλειστος στο λαβύρινθο, μηχανευόταν τρόπους για να αποδράσει, παρέα με το γιο του, από το νησί της Κρήτης. Το προφανές ήταν η διαφυγή διά θαλάσσης. Αλλά κάτι τέτοιο φάνταζε αδύνατο, λόγω της μινωικής ναυτικής δύναμης. Έτσι, καθώς χάζευε το μπλε του ουρανού, άρχισε να οργανώνει μέσα στο μυαλό του μια εναέρια απόδραση. Θα κατασκεύαζε φτερά! Χρησιμοποιώντας κλαριά λυγαριάς και πούπουλα, έφτιαξε, ως άριστος εφευρέτης και μηχανικός, δυο μεγάλα ζεύγη φτερών. Για να συγκολλήσει τα κλαριά και τα πούπουλα μεταξύ τους, χρησιμοποίησε κερί. Και, για αυτόν ακριβώς το λόγο, προειδοποίησε τον Ίκαρο να μην πετάξει πολύ ψηλά, για να μην λιώσουν τα φτερά του από τις ακτίνες του ηλίου. Και εγένετο απογείωση! Καθώς απομακρυνόντουσαν από την Κρήτη, ο Ίκαρος, όντας ενθουσιασμένος και απερίσκεπτος, αμέλησε τη συμβουλή του πατέρα του και πέταξε ψηλά για να ''αγγίξει'' τον ήλιο. Τότε, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Δαίδαλος, συνέβη το μοιραίο: το κερί από τα φτερά έλιωσε, ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και, μοιραία, πνίγηκε.

Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, υπάρχουν ονειροπόλοι και ρεαλιστές. Νομίζεις ότι οι ρεαλιστές θα βρουν τους ρεαλιστές και οι ονειροπόλοι τους ονειροπόλους. Όμως, τις περισσότερες φορές, δεν είναι έτσι. Οι ονειροπόλοι, βλέπετε, χρειάζονται τους ρεαλιστές για να μην λιώσουν τα φτερά τους από τον ήλιο. Και οι ρεαλιστές, χωρίς τους ονειροπόλους, ίσως να μην πετούσαν ποτέ. Ο κόσμος, επομένως, χρειάζεται όνειρα και ρεαλισμό. Όχι γκρίνια και πεσιμισμό. Ούτε χαζομάρα και υποκρισία. Για παράδειγμα, στο ποδόσφαιρο έχουμε τραγικό πρωτάθλημα γιατί έχουμε τραγικούς οπαδούς. Ακριβώς ό,τι συμβαίνει και στον πολιτικό στίβο: έχουμε τραγικούς πολιτικούς γιατί έχουμε τραγικούς ψηφοφόρους. (Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε τους δημοσιογράφους σε ρόλο μπαλαντέρ.) Ας πάψουμε να αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη. Καιρός να αρχίσουμε τη νοητική προσπάθεια. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε.

Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι άρθρα τέτοιας θεματολογίας περνάνε στο ντούκου και λαμβάνουν, τουλάχιστον από μεγάλη μερίδα του κόσμου, χλευαστικό χαρακτήρα, αλλά το νόημα που κρύβεται είναι ίσως η μόνη μας ελπίδα για να ορθοποδήσουμε.

Υ.Γ.2 Προχθές, ημέρα Δευτέρα, με αφορμή τους χαιρετισμούς του Κατίδη, πήρα μέρος, δίχως να το θέλω, σε μια συζήτηση περί ''φασισμού και ρατσισμού''. Οι παρατηρήσεις μου είναι οι εξής. Πρώτον, έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούς έναν ψηφοφόρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μιλάει για (λαθρο)μετανάστες, φασισμό και ρατσισμό. Σας εγγυώμαι ότι δεν έπληξα. Δεύτερον, είναι φανερό ότι αγνοούμε βασικές αρχές σε συγκεκριμένες έννοιες. Για παράδειγμα, φασισμός και ναζισμός τηρούν ορισμένα κοινά σημεία, αλλά, επί της ουσίας, συνιστούν δυο διαφορετικές έννοιες -θεωρώ περιττό να αναφερθώ περαιτέρω επί του θέματος. Τρίτον, έχω αναφέρει αρκετές φορές ότι η χειρότερη μορφή ρατσισμού είναι ο αντιρατσισμός. Και, δυστυχώς, θεωρώ τον Έλληνα αντιρατσιστή ολκής. Και καλά να σπεύσουμε να ξορκίσουμε τον ρατσιστή -εντός και εκτός εισαγωγικών- για να μην θεωρηθούμε εμείς οι ίδιοι ρατσιστές. Για το θεαθήναι, όμως. Για τα μάτια του κόσμου. Ότι ντεμέκ δεν υιοθετούμε τέτοιες απόψεις. Ενώ, στην πραγματικότητα, επιχειρούμε απέλπιδα προσπάθεια να αποποιηθούμε των ευθυνών μας. Τέλος πάντων. Τέταρτον, ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια και σε υπερβολικές αντιδράσεις. Μα, ήθελα να ήξερα, πόσο υποτιμημένες αρετές είναι η ψυχραιμία και η υπομονή; Πέμπτον, και τελευταίο, επιμένουμε να ζούμε με το χθες. Μιμούμαστε τους πολιτικούς, οι οποίοι μαλώνουν μεταξύ τους σαν κακομαθημένα παιδιά, για το ποιος φταίει. Ούτε αυτό δεν έχουμε καταλάβει ακόμα! Για πόσο ακόμα θα κρυβόμαστε από τον εαυτό μας; Πώς θα βρούμε τη λύση, αν δεν μπορούμε καν να διατυπώσουμε το πρόβλημα;

Υ.Γ.3 Συγγνώμη, αλλά, δεν κατάλαβα, τι μας έπιασε ξαφνικά με τον Ρεχάγκελ; Αυτό που έκανε με την Εθνική, το 2004, ακόμα και τώρα, εννιά ολόκληρα χρόνια μετά, δεν μπορώ να το πιστέψω: πρόκειται για ποδοσφαιρικό θαύμα. Όμως, πάει και τελείωσε. Τον είχαμε προπονητή στην Εθνική. Θα γίνει και διαμεσολαβητής; Διπλωμάτης; Πρέσβης; Ας κάτσει στα αυγά του ο άνθρωπος. Κι ας κάτσουμε κι εμείς στα δικά μας.

Υ.Γ.4 Υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι;


Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ο Καίσαρας δεν χρειαζόταν σκύλο

Γεννήθηκε το 100 π.Χ. Μεγάλωσε σε μια Ρώμη που ταλανιζόταν από την αντιπαλότητα του Μάριου και του Σύλλα. Και ωρίμασε στην Ρώμη του Κάτωνα, του Κικέρωνα, του Κράσσου και, φυσικά, του Πομπήιου. Από νεαρή ηλικία φαινόταν ότι αυτός o Ρωμαίος, αυτός ο θηλυπρεπής και επιληπτικός άντρας, είχε τα φόντα να κυριαρχήσει. Ακόμα κι ο Σύλλας, ο σκληρός δικτάτορας που κατέπνιγε κάθε αντίρρηση, αυτός που νίκησε τον Μάριο, το παραδεχόταν. «Σε αυτόν τον Καίσαρα», έλεγε, «υπάρχουν πολλοί Μάριοι». Και, καθώς περνούσαν τα χρόνια, αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν και οι υπόλοιποι.


Το έργο του πολύπλευρο. Συγγραφικό, πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό. Θεωρείται μέγιστος στρατηλάτης. Ίσαξιος του τολμηρού Αννίβα. Κι όχι μόνο: που να ήξερε ότι η Ιστορία τον κατατάσσει δίπλα στον ιδιοφυή Μέγα Αλέξανδρο! Κι όμως, όντας σε ηλικία 32 χρονών, όταν αντίκρισε ένα άγαλμα του Έλληνα στρατηλάτη, δάκρυσε και είπε: «Στην ηλικία μου ο Αλέξανδρος ήταν κοσμοκράτορας, ενώ εγώ δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα που να αξίζει». Καημένε Ιούλιε! Να ήξερες η συνέχεια τι σου επιφυλάσσει!

Η στρατιωτική του ιδιοφυΐα αποδεικνύεται από την μάχη της Αλέσια, το 52 π.Χ., όπου πολιόρκησε τους Γαλάτες του Βερκιγγετόριγα, όντας κι ο ίδιος πολιορκημένος! Οι στρατιώτες του, τους οποίους αποκαλούσε συντρόφους, τον λάτρευαν. Ήταν δίκαιος και γενναιόδωρος. Οξυδερκής και αποφασιστικός. Οξύνους και επιεικής. Μόνο δυο πράγματα τιμωρούσε: την προδοσία και την ανταρσία. Δεν τιμωρούσε καν τον φόβο: και οι πιο γενναίοι, βλέπετε, διακατέχονται από στιγμές αδυναμίας. Για αυτό κι εγώ δεν θα τιμωρήσω την Εθνική Ελλάδος για την ήττα και την εμφάνιση. Εξάλλου, παίζαμε με άξιο αντίπαλο. Κι ας έλεγε ο Σάντος πριν τον αγώνα ότι «όποιος φοβάται να πάρει σκύλο». Τελικά, έπρεπε να πάρουμε.

Υ.Γ.1 Αυτά που διάβασα μετά το ματς με την Βοσνία αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν γνωρίζουμε ποδόσφαιρο, ερμηνεύουμε τα της Εθνικής με οπαδικά κριτήρια και, τέλος, μπερδεύουμε, συχνά εσκεμμένα, το κράξιμο και την γκρίνια με την καλοπροαίρετη κριτική.

Υ.Γ.2 Ήταν ανυπόφορα αλαζόνας και συνειδητά ξεροκέφαλος. Μέγιστος ατακαδόρος και εκκεντρικά εκκεντρικός. Αλλά και θαυματοποιός. Τα πράγματα που έκανε, μαζί με τον υπερπολύτιμο βοηθό του, στο Ντέρμπι και, ειδικά, στο Νότιγχαμ φαντάζουν σαν παραμύθι. Κι όμως, αυτό που έγινε ταινία ήταν οι 44 μέρες που πέρασε -χωρίς τον Πίτερ Τέιλορ-, στον πάγκο της Λιντς. The Damned United, λοιπόν. Όποιος δεν την έχει δει, χάνει.

Υ.Γ.3 Διαβάζω συνεντεύξεις του Στεφάν Οστρόφσκι, του Όντι Νόρις, του Μίκι Μπέρκοβιτς, του Ρισάρ Ντακουρί, του Ντορόν Τζάμσι και του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για τον Νίκο Γκάλη. Όποιος γνωρίζει μπάσκετ, ξέρει.

Υ.Γ.4 Ο Κώστας Καίσαρης δίνει ρέστα: «Κι εδώ που τα λέμε, άλλωστε, δεν κοστίζει και πολλά τη σήμερον ημέραν το πατριωτικό καθήκον. Ούτε κόπο θέλει, ούτε ιδρώτα, ούτε θυσίες, ούτε χρόνο. Φτιάχνεις μια δήλωση, την ανεβάζεις στο προσωπικό σου μπλογκ κι αυτό ήταν όλο. Τόσο απλά και τόσο εύκολα. όπως η νοικοκυρά πατάει το κουμπί στο πλυντήριο, βάζει τη μπουγάδα και τα ρούχα ξαναγίνονται λευκά. Έτσι ακριβώς και με μια δήλωση, ξεπλένονται τα πάντα. [...] Οι πολιτικοί γενικότερα και οι πρωθυπουργοί ειδικότερα είναι για τα εύκολα. Για κανένα ρουσφέτι, να σπρώξουνε καμιά δουλειά, να κάνουνε καμιά πάσα. Με μια υπογραφή, δηλαδή, να καθαρίσουνε. Μέχρι εκεί είναι καλοί. Να υπογράφουνε. Για παραπάνω αρχίζουνε τα ζόρια».

Υ.Γ.5 Την Δευτέρα γιορτάζουμε την επανάστα. Την ίδια μέρα, ο Άρης γίνεται 99 ετών. Δεν υπάρχει, όμως, χρόνος για πανηγύρια και χαρές. Πρέπει να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε άλλα μονοπάτια. Πιο ουσιαστικά. Για παράδειγμα, στην αυτοκριτική, στην απόδοση ευθυνών και στο επόμενο ματς επί του Πανθρακικού.

Υ.Γ6 Από τα καλύτερα τραγούδια των Guns N' Roses. Τέλος.

Old at heart but I'm only 28, And I'm much too young, To let love break my heart, Young at heart but it's getting much too late, To find ourselves so far apart...

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Just in case

Αν στο φιλικό με την Ελβετία κρατήσαμε εύκολα το μηδέν, στο ματς με την Βοσνία θα χρειαστεί έτι μεγαλύτερη προσπάθεια. Οι Βόσνιοι διαθέτουν παίχτες με ποιότητα, τους αρέσει να κρατάνε την μπάλα και είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτοι -όμως, μην ξεχνάμε ότι είναι απείθαρχοι και ανυπόμονοι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στα προσωπικά μαρκαρίσματα. Κι αν είναι δυνατόν, να βγαίνουμε πρώτοι στην μπάλα και να παίξουμε επιθετική άμυνα. Θεωρώ ότι μόνο έτσι θα ακυρώσουμε την επίθεση της Βοσνίας. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει ο Σάντος να βγάλει από το μυαλό του το 4-4-2. Ειδάλλως, προβλέπω αγωνιστικό Βατερλώ. Με λίγα λόγια, δεν πρέπει να υπάρχουν διλήμματα και προβληματισμοί. Το 4-3-3 αποτελεί μονόδρομο. Υποθέτω ότι θα δώσουμε χώρο στον αντίπαλο, δηλαδή κατοχή μπάλας, θα προσπαθήσουμε να κλείσουμε τους διαδρόμους και θα εκμεταλλευτούμε τα λίγα τετραγωνικά που συνειδητά θα κάνουμε παιχνίδι.


Έχουμε πει πάρα πολλές φορές ότι το δυνατό σημείο μας είναι η άμυνα κι, ως εκ τούτου, εκεί πρέπει να ποντάρουμε. Κι όταν λέμε άμυνα, εννοούμε αλληλοκαλύψεις. Επομένως, θεωρώ ότι ο Χολέμπας θα παίξει έξω αριστερά, για να βοηθάει τον Τζαβέλλα, κι ο Σαλπιγγίδης έξω δεξιά, για να καλύπτει τις επελάσεις του Τοροσίδη. Το πρόβλημα έγκειται στη μεσαία γραμμή, αφού δεν ξέρω κατά πόσον ο Κατσουράνης, ως δεξί ή αριστερό εσωτερικό χαφ, θα μπορεί να καλύπτει διαγώνια και να βοηθάει το κέντρο της άμυνας, τα άκρα αυτής ή τον Τζιόλη, ο οποίος λογικά θα αγωνιστεί στη βάση του τριγώνου. Ουσιαστικά, το ίδιο ισχύει και για τον Καραγκούνη, ο οποίος είναι σίγουρο ότι, όσο κρατάει το ρεζερβουάρ, θα τρέχει και θα μαρκάρει σαν να μην υπάρχει αύριο. Και μπορεί ο Πιάνιτς να δείχνει αμφίβολος για το ματς, αλλά οι Λούλιτς, Μισίμοβιτς, Τζέκο και Ιμπίσεβιτς δεν αστειεύονται: η κάλυψη των άκρων είναι υποχρεωτική, ενώ στο κέντρο άμυνας θα πρέπει να αξιοποιήσουμε την ταχύτητα του Παπασταθόπουλου και, ιδίως, του Αβραάμ. Όσο για την επίθεση, θεωρώ ότι η αιχμή του δόρατος θα είναι ο Σαμαράς. Νταξ, καταλαβαίνω ότι είναι κουραστικό να λούζεις το μαλλί και να χτενίζεις το μούσι, αλλά περιμένω να κρατήσει λίγο μπάλα, να ταλαιπωρήσει δυο αμυντικούς και, στο τσακίρ κέφι, να βγάλει και καμιά κάθετη στον Σάλπι. Εκτός αν παίξει κορυφή ο Γκέκας και περάσει αριστερά ο Σαμαράς. Το καλό που του θέλω, πάντως, είναι να θυμάται ότι η άμυνα ξεκινάει από την επίθεση.

Τι αποτέλεσμα περιμένω; Δεν έχω ιδέα! Τουλάχιστον ελπίζω να μην πάει χαμένο το διπλό στη Σλοβακία. Το παιχνίδι θα είναι σίγουρα κλειστό και χαμηλού μεταβολισμού: θα φροντίσουμε εμείς για αυτό. Αν δεν δεχτούμε γκολ στο πρώτο μέρος, νομίζω ότι θα πάρουμε εύκολα το Χ και ενδεχομένως, λόγω της ανυπομονησίας των Βόσνιων, να κυνηγήσουμε τη νίκη. Αν, πάλι, φάμε γκολ στο πρώτο 45λεπτο θα είναι δύσκολα τα πράγματα. Αυτή η Εθνική δεν έχει μάθει να κυνηγάει το σκορ -αντίθετα μπορεί να παίξει πολύ καλά ποδόσφαιρο αναμονής: αμυνόμαστε και χτυπάμε σαν κόμπρες στις λιγοστές φάσεις/ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν. Πάντως, για να είμαστε καβατζωμένοι, ας πάρει ο Σάντος το καφέ μπουφανάκι του. Just in case.

Υ.Γ.1 Τα μεθεόρτια του περιστατικού με τον Κατίδη δεν μου έκαναν εντύπωση. Μακάρι να μου έκαναν. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, δεν μπορούμε να δούμε τις προεκτάσεις. Είμαστε ανήμποροι να αντιληφθούμε ότι οι χαιρετισμοί του Κατίδη αντιπροσωπεύουν το δέντρο. Και είναι πραγματικά λυπηρό: κοτζάμ δάσος και το βλέπουν ελάχιστοι. Για του λόγου το αληθές, διαβάστε το δεύτερο υστερόγραφο.

Υ.Γ.2 Αυτό το πράγμα που γίνεται στον Π.Α.Ο.Κ. δεν έχει προηγούμενο. Τέτοια λατρεία για τον Πάμπλο Γκαρσία (επαναστάτης) δεν είχαν ούτε οι αρχαίοι Ινδοί για τη Θεά Κάλι -οποιοσδήποτε συνειρμός δεν είναι τυχαίος. Ο κατώτατος μισθός ολοένα και πέφτει, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, η Βουλή έχει μετατραπεί σε stand up comedy, η χώρα έχει απολέσει σημαντικό μέρος της Εθνικής της κυριαρχίας, αλλά ο Π.Α.Ο.Κ., Π.Α.Ο.Κ. Ντου στις προπονήσεις, ντου στις συνεντεύξεις τύπου, ντου στο γήπεδο. Δημοκρατικά πράγματα. Κι όλα αυτά για τον Πάμπλο τον Γκαρσία. Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.3 Oh mama, I'm in fear for my life from the long arm of the law, Lawman has put an end to my running and I'm so far from my home, Oh mama, I can hear you a crying you 're so scared and all alone, Hangman is comin' down from the gallows and I don't have very long...

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Κάθε μέρα έχουμε Απόκριες

Οι Απόκριες συνιστούν μία από τις πλέον αγαπημένες γιορτές του Έλληνα. Υπάρχει η Καθαρά Δευτέρα που αντιπροσωπεύει ένα γκαραντί τετραήμερο για εκδρομούλα και καλοπέραση. Τρως, όπως επιβάλλει η παράδοση, λαγάνα, ταραμά και θαλασσινά. Στο τσακίρ κέφι αμολάς καλούμπα και πετάς χαρταετό -αλλά όλο το χρόνο χαρταετό πετάμε. Και, τέλος, έχουμε τα μασκαρέματα και τα καρναβάλια. Ο καθένας ντύνεται ό,τι γουστάρει. Κάποιος με φαντασία και χιούμορ μεταμφιέζεται σε Γκάλης Cooper. Άλλος προτιμά κάτι πιο πεζό, όπως ταυρομάχος ή μάγειρας. Και υπάρχουν και εκείνοι που φοράνε ένα καπέλο και νομίζουν ότι είναι αγνώριστοι.


Όμως, το σημαντικό είναι να μπεις στο πετσί της μεταμφίεσης, στο πετσί του ρόλου. Και έρχομαι να ρωτήσω: γιατί ντυνόμαστε στις Απόκριες; Δεν μας αρκεί που επί 365 μέρες το χρόνο υποδυόμαστε κάποιον άλλον; Και με πολλή μεγάλη επιτυχία. Ακόμα και τον εαυτό μας ξεγελάμε. Τύφλα να έχει ο Βασίλης Αυλωνίτης κι ο Θανάσης Βέγγος. Και χωρίς σενάριο ή σκηνοθέτη. Ούτε καν μια χαριτωμένη στολή. Αυτοσχεδιάζουμε σαν τον Κώστα Χατζηχρήστο. Μαζευόμαστε στα καφενεία και στα forum, και αρχίζει το σόου. Με πρώτο στη λίστα το μασκάρεμα της λαμογιάς σε αγανάκτηση. Ξέρετε τι είναι να έχεις μια ρίζα ελιά, να παίρνεις αγροτική σύνταξη και να γκρινιάζεις ότι σου κόβουν μερικώς την εν λόγω σύνταξη; Να είσαι συνταξιούχος συνδικαλιστής, να παίρνεις δυο συντάξεις, μία κανονική και μία μαϊμού, και να κράζεις τις κυβερνήσεις για τις πολιτικές που ακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια; Να έχεις μια επιχείρηση, να μην έχεις αποδώσει Φ.Π.Α. από την εποχή του Νώε και να λυντσάρεις λεκτικά τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών για τα μέτρα που παίρνει; Μην μπερδεύεστε. Δεν πρόκειται περί θράσους. Δεν θέλω κουταμάρες. Οι άνθρωποι έχουν απαυδήσει. Δικαιολογημένα. Είχαν μάθει να λειτουργούν υπό το κράτος ενός συγκεκριμένου Κράτους και τώρα τους λένε κάποιοι τυχάρπαστοι ότι πρέπει να αλλάξουν συνήθειες. Κι αν αποτελείς εξαίρεση και δεν είσαι λαμόγιο που υποδύεται κάποιον αγανακτισμένο, κάνεις log in στο Facebook, πλασάρεις μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού σου και δεν ανοίγει ρουθούνι. Έτσι, για να ικανοποιηθεί το αίσθημα του μασκαρέματος. Ειδάλλως, αν είσαι τυχερός, μπορεί να πετύχεις καμιά κάμερα και να εξαντλήσεις όλο σου το ρεπερτόριο. Από Μάρθα Βούρτση μέχρι Νίκος Ξανθόπουλος. Όπως συμβαίνει στα διάφορα συσσίτια. Σκάει μύτη η κάμερα και ο Έλληνας εκστασιάζεται. Παθιάζεται. Μερακλώνει. Ανυπομονεί να δηλώσει την ''αλήθεια'' στον φακό. Όπως η κυρία που ισχυριζόταν ότι τα συσσίτια της θυμίζουν κατοχή, ενώ ή ίδια, όπως περίτρανα δήλωσε, δεν έχει περάσει κατοχή (!). Σκεφτείτε να είχε περάσει. Αλλά έτσι πάει: δώστε κάμερα στον Έλληνα και πάρτε του την ψυχή. Ποια Αλίκη Βουγιουκλάκη και τρίχες κατσαρές;

Οι δημοσιογράφοι, πάντως, δεν αλλάζουν συνήθειες -και αμφιβάλλω αν ορισμένοι από αυτούς έχουν ψυχή. Με καμία κυβέρνηση -ή Κυβέρνηση. Κάθε φορά που παίρνουν δηλώσεις από τον απλό τον κόσμο, τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Μη νομίζετε ότι ενδιαφέρονται για τα ποσοστά τηλεθέασης ή ακροαματικότητας. Σιγά τα ωά. Για τον κόσμο ενδιαφέρονται που πεινάει. Όλα τα υπόλοιπα περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Αποτελούν ήσσονος σημασίας ζητήματα. Εξάλλου, το να υποδύονται τους θλιμμένους ή τους θυμωμένους αποτελεί πάγιο γνώρισμά τους. Και χωρίς να φορούν κάποιο προσωπείο ή μάσκα. Έστω ένα παιχνιδιάρικο καπέλο. Χρόνια εκπαιδευμένοι. Αλλά, θα μου πείτε, εδώ παριστάνουν τους δικηγόρους και τους δικαστές, φορώντας ένα κοστούμι ή ένα ταγιέρ. Και με το ίδιο παγωμένο και ξύλινο ύφος: τρομακτικά ανέκφραστοι. Σε κάθε εκπομπή μεταμφιέζονται σε Μάτλοκ (φώτο) και ψάχνουν, υποτίθεται, τον ένοχο. Το μόνο που λείπει είναι οι σερπαντίνες και τα κονφετί. Όμως, αν είναι έτσι, γιατί δεν ''συλλαμβάνουν'' τον εαυτό τους; Αφού κι αυτοί συνένοχοι είναι -προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά το να βλέπεις ανθρώπους που αμείβονται πλουσιοπάροχα να το παίζουν στεναχωρημένοι και τσαντισμένοι με την κατάσταση, είναι προκλητικά προκλητικό. Αν τους ενοχλεί τόσο πολύ η τωρινή κατάσταση, υπάρχουν τρόποι να βοηθήσουν. Όπως το να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πώς; Δηλώνοντας την αλήθεια. Διότι, αν την δήλωναν, ίσως να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Έστω να ρωτούσαν τους πολιτικούς ορισμένες καίριες ερωτήσεις κι όχι ''τα περάσαμε όμορφα''. Τέλος πάντων.

Γιατί, όμως, οι πολίτες κράζουν συνεχώς τους πολιτικούς; Επειδή τους ζηλεύουν. Κι αν βρίσκονταν στη θέση τους, θα ήταν χειρότεροι από αυτούς που έχουμε τώρα. Ξέφυγα, όμως. Οι πολίτες είναι απλά -κι όχι απλοί- πολίτες. Δεν διεκδικούν αυτό το δικαίωμα. Δεν τους το χαρίζει κάποιος. Απλά το έχουν, γεννιούνται με αυτό -το πως το (εξ)ασκούν είναι άλλη κουβέντα. Οι δημοσιογράφοι γίνονται δημοσιογράφοι, σπουδάζοντας, υποτίθεται, και λαμβάνοντας προαγωγές. Συχνά αυτές οι προαγωγές ορίζονται από ένα άτομο (π.χ. τον διευθυντή) ή, έστω, από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, π.χ. διοικητικό συμβούλιο ή ομάδα συμφερόντων. Με τους πολιτικούς τι ισχύει; Γεννιούνται πολιτικοί; Όχι. Διορίζονται από ορισμένο άτομο; Όχι. Από κάποια μικρή ομάδα; Όχι. Τους παίρνει κάποιος από το χεράκι και τους παλουκώνει με το ζόρι στα έδρανα της Βουλής; Όχι. Ο ελληνικός λαός τους εκλέγει. Με την ψήφο του. Χωρίς ενοχές και τύψεις. Συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Και τι κάνουν οι πολιτικοί; Μασκαρεύουν το ψέμα σε αλήθεια. Με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ουδείς παίρνει πρέφα τι πραγματικά συμβαίνει. Μιλάμε για άκρως επιτυχής μεταμφίεση. Ούτε το καρναβάλι της Πάτρας τέτοια επιτυχία. Διότι, αν αναλογιζόταν ο κόσμος τις συνέπειες, δεν θα τους ξαναψήφιζε. Φευ! Δυστυχώς ο κόσμος διψάει για ψέμματα, υπερβολές και κουτσομπολιό. Διψάει να βλέπει τον Παναγιώτη Ψωμιάδη να ντύνεται Ζορό και να πιάνει το μικρόφωνο. Να ακούει τον Τζέφρυ να λέει ''λεφτά υπάρχουν''. Τον Κασιδιάρη να ουρλιάζει μέσα στη Βουλή και να χώνει χαστούκια. Τον Τσίπρα να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Τον Άδωνι Γεωργιάδη να μετατρέπει το εκάστοτε στούντιο σε Broadway. Τον Πρετεντέρη να πετάει μπουκάλια στα γήπεδα. Τον Αυτιά να λαϊκίζει με στυλ και φινέτσα. Τον ιντερνετικό φίλο/φίλη να πατάει like στο Facebook. Και διψάει, διότι έτσι νομίζει ότι μασκαρεύει τα λάθη του, τις αδυναμίες του και τις ατέλειές του· νομίζει ότι πρόκειται για ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Κι όμως, θα μπορούσαμε για τρεις βδομάδες που διαρκούν οι Απόκριες, να ρίχναμε τις μάσκες και να φερόμαστε ως άνθρωποι που σκέφτονται το κοινό συμφέρον. Μόνον τρεις βδομάδες. Πού ξέρετε; Μπορεί να έβγαινε κάτι καλό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μας αναγνώριζε κανείς. Ούτε καν ο εαυτός μας.

Υ.Γ.1 Η κοινωνική κρίση πηγάζει από την οικονομική ή μήπως το αντίθετο; Για να ξέρουμε και τι λέμε. Ακούω πολιτικούς και δημοσιογράφους να εξαπολύουν δριμύ κατηγορώ κατά της οικονομικής κρίσης και να την θεωρούν υπεύθυνη για τις πάσης φύσεως κοινωνικές αναταραχές, και αναρωτιέμαι: αυτοί σε άλλο κόσμο ζουν/ζούσαν; Αλλά η οικονομική κρίση αποτελεί ωραίο άλλοθι για τα δεδομένα λάθη μας και την αδιαμφισβήτητη ανεπάρκειά μας. Έτσι δεν είναι;

Υ.Γ.2 Το σκορ στα Γιάννενα είναι πλασματικό; Ναι, είναι. Η βαθμολογική θέση του Άρεως; Μπορεί. Η μιζέρια και η ανικανότητα που μας δέρνει; Όχι!

Υ.Γ.3 Η είδηση δεν είναι οι τραυματισμοί παιχτών του μπασκετικού Άρη. Ούτε το αποτέλεσμα στον αγώνα με τον Π.Α.Ο.Κ. Η είδηση είναι ότι -επιτέλους!- έχουμε χορηγό στην φανέλα! Απίστευτο κι όμως αληθινό!

Υ.Γ.4 Τελικά, ο Σαλπιγγίδης μούντζωσε τον επόπτη ή όχι; Κι ο Σαββίδης θα αποσύρει τον Π.Α.Ο.Κ. ή όχι; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί το ελληνικό πρωτάθλημα ή όχι;

Υ.Γ.5 Conga!!!

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Τον λύγισε η αύρα

Αρκετοί, ή μάλλον πολλοί, υποστήριζαν ότι σε περίπτωση που η Μπάρτσα δεν προκρινόταν, θα ερχόταν η απομυθοποίηση. Η αποκαθήλωση. Τρίχες κατσαρές. Το μόνο που θα ερχόταν ονομάζεται εμπάθεια. Και μάλιστα αδικαιολόγητη. Ανούσια. Χωρίς υπόσταση. Εντούτοις, έχουμε πει πολλάκις ότι ο οργανισμός της Μπάρτσα είναι κάτι ακαταλαβίστικο για τους περισσότερους. Αντί να χαρούν για τις όμορφες στιγμές που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, αγωνιούν να χάσει για να σπεύσουν να κράξουν και να γίνουν ''μάντεις κακών''. Και ερωτώ: πόσοι από αυτούς θεωρούνται (γνήσιοι) ποδοσφαιρόφιλοι; Τέλος πάντων.


Το χθεσινό ματς με την Μίλαν έκρυβε τακτικές συγκινήσεις. Ο πρώτος τακτικός γρίφος, τον οποίο έπρεπε να λύσει η Μπάρτσα, και συγχρόνως ένα πραγματικό αίνιγμα για τον Αλέγκρι, ήταν τι είδους άμυνα θα παίξει η Μίλαν. Κι όταν λέμε Μίλαν, εννοούμε μια ομάδα με πολύ βαριά φανέλα. Στο Μιλάνο, οι Ιταλοί, κατάφεραν να παίξουν μια άμυνα παλαιάς κοπής. Θέλω να πω ότι θυμήθηκαν τις ρίζες τους. Ηρωικό παιχνίδι, πολύ τρέξιμο, άριστες αλληλοκαλύψεις. Ποιος το περίμενε; Μάλλον ελάχιστοι. Το ζητούμενο, επομένως, ήταν το εξής: τι είδους ποδόσφαιρο θα έπαιζε η Μίλαν και τι διάταξη θα είχαν οι παίχτες της. Ο δεύτερος τακτικός γρίφος άνηκε στον Ρόουρα: τι σύστημα θα επέλεγε και πως θα διαχειριζόταν τον κίνδυνο να δεχτεί εντός έδρας γκολ. Εν τέλει, και οι δυο ομάδες πρόκριναν το 4-3-3 -υπήρχαν φήμες ότι ο Ρόουρα θα έπαιζε με τρία σέντερ μπακ. Προσοχή, όμως: η διάταξη των ομάδων ήταν τελείως διαφορετική. Ας ξεκινήσουμε με τους φιλοξενούμενους. Ο Αλέγκρι έδωσε εντολή για άμυνα πίσω από μπάλα και σέντρα. Όταν ο αντίπαλος είχε κατοχή, σχεδόν πάντα δηλαδή, στηνόντουσαν τρεις ζώνες άμυνας, με το σύστημα να μετατρέπεται σε ένα ιδιότυπο 4-4-2. Οι γραμμές ήταν πολύ κοντά, ενώ η διάθεση για κόντρα επίθεση βρισκόταν στα τάρταρα. Υποθέτω ότι η σκέψη του Αλέγκρι ήταν να περιμένει να εξασθενήσει η αρχική ορμητικότητα της Μπάρτσα. Το μόνο πρόβλημα είναι αυτό σπάνια συμβαίνει. Εξάλλου, με μια πολύ soft και νεανική επιθετική τριάδα, και τον Φλαμινί αντί του σκληροτράχηλου Μουντάρι (ή του Νοτσερίνο), η Μπάρτσα δεν είχε πρόβλημα να κυκλοφορεί το τόπι και να παίρνει την πρωτοβουλία. Τα πράγματα άλλαξαν για την Μίλαν, με το σκορ ήδη 1-0 εις βάρος της, μετά το πρώτο 20λεπτο, σχεδόν στο 23' λεπτό. Οι γραμμές άνοιξαν κατά τρία μέτρα, η άμυνα ξεκινούσε ακριβώς στη σέντρα και πάντα δυο εκ των τριών επιθετικών βρισκόντουσαν μπροστά από την μπάλα. Ακριβώς σε εκείνο το χρονικό σημείο η Μίλαν πρόκρινε το ποδόσφαιρο αναμονής, δηλαδή άρχισε αργά και σταθερά να σκέφτεται, πλην της άμυνας, την επίθεση. Ίσως κατάλαβε ότι το μόνο μαξιλάρι ασφαλείας που θα μπορούσε να έχει, ήταν ένα εκτός έδρας γκολ. Και πράγματι θα μπορούσε να το πετύχει, στο 39' λεπτό, με το δοκάρι του Νιανγκ. Κι όμως, παρά τις τακτικές ενέσεις και το δοκάρι, η ομάδα παρέμενε πολύ αργή σε σκέψη και πόδια.

Από την άλλη πλευρά, τολμώ να πω ότι η διάταξη της Μπάρτσα ήταν πολύ περίεργη και, συνάμα, ελκυστική. Ο Ρόουρα άφησε -σωστά- εκτός τον Σάντσες (ντεφορμέ) και τον Φάμπρεγας (αργός για το τέμπο της ομάδας), τοποθέτησε πιο κοντά στον άξονα τον Ινιέστα, αντί για έξω αριστερά, άφησε τον Μέσι να αγωνίζεται ως ψετοεννιάρι και έδωσε εντολή στα δυο ακραία μπακ να ανεβαίνουν τρία, τέσσερα και πέντε μέτρα πάνω από την σέντρα. Ουσιαστικά, το 4-3-3 μετατρεπόταν σε ένα 2-8-0 (!). Σε καταστάσεις που η Μίλαν κέρδιζε την μπάλα και προσπαθούσε να βγει μπροστά, ο Μπούσκετς μετατρεπόταν σε τρίτο σέντερ μπακ, ο Ματσεράνο επιστράτευε σκληράδα, οι Ντάνι Άλβες και Άλμπα επέστρεφαν με κινηματογραφική ταχύτητα, ενώ ο πολυπληθής άξονας της ομάδας, κάθε φορά που χανόταν η μπάλα, έσφιγγε κυριολεκτικά σαν πύθωνας τους παίχτες της ιταλικής ομάδας. Για να καταλάβετε τι εννοώ, ο Μοντολίβο, αν δεν κάνω λάθος, ακούμπησε πρώτη φορά μπάλα στο 28΄λεπτό. Επίσης, ο τρόπος που οι Καταλανοί απεγκλώβιζαν την μπάλα από την περιοχή τους και το τερέν τους ήταν αξιοθαύμαστος. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να έγινε μόνο ένα λάθος, σε αντίθεση με τους αμυντικούς της Μίλαν, ειδικά τον Κονστάν, ο οποίος κάθε φορά που έδιωχνε την μπάλα την έστελνε σε πόδια αντιπάλων. Ναι, το τριγωνάκι Μέσι-Τσάβι-Ινιέστα πήρε φωτιά. Τα όβερλαπ, κυρίως από την πλευρά του Ντάνι Άλβες, αποτελούσαν αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες, επίσης. Το μυστικό, όμως, της απόλυτης κυριαρχίας ήταν ο μηχανισμός αντίδρασης κάθε φορά που η ομάδα έχανε την μπάλα. Υπήρχαν πλείστες περιπτώσεις που ανακτούσε κατοχή, ύστερα από δυο και τρία δευτερόλεπτα! Για να πετύχεις κάτι τέτοιο, πρέπει να είσαι προσηλωμένος σε υπερθετικό βαθμό. Κι αυτό ίσχυε από όλους τους παίχτες της ομάδος. Τέλος, η Μπάρτσα απέδειξε ότι, όταν θέλει, μπορεί να παίξει και άμυνα ή, αν προτιμάτε, να προσθέσει σκοπιμότητα. Ένα τέταρτο μετά το τρίτο γκολ, το οποίο πέτυχε ο Βίγια, δηλαδή περίπου στο 70' λεπτό, παραχώρησε συνειδητά χώρο στην Μίλαν, οπισθοχώρησε αισθητά τις γραμμές της και εφάρμοσε άψογα το τεχνητό οφσάιντ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά, σε αντίθεση με την προσφιλή της συνήθεια να κόβει τον ρυθμό, έψαξε τις αντεπιθέσεις.

H ''ξοφλημένη'' Μπαρτσελόνα, λοιπόν, προς απογοήτευση πολλών, ανέτρεψε, με εμφατική εμφάνιση, το σκορ του πρώτου αγώνα και πήρε την πρόκριση. Έχουμε πει ότι αυτή η ομάδα καταφέρνει με τον τρόπο της, διοχετεύοντας μια αύρα, σχεδόν μαγική, να απογοητεύει τον αντίπαλο. Να τον εξουθενώνει. Να τον ισοπεδώνει ψυχολογικά. Να του στερεί την πίστη ότι μπορεί να καταφέρει κάτι καλό. Εν προκειμένω, φαίνεται ότι ο Αλέγκρι έπεσε θύμα αυτής της αύρας. Το στήσιμό του, ακόμη και το κοουτσάρισμά του, φανέρωνε φόβο, από τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει. Κι ας ισχυριζόταν, μετά το ματς, ότι αυτός και οι παίχτες του το είχαν πιστέψει.

Υ.Γ.1 Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Εκτός αν είμαι μεγαλύτερος βλάκας από όσο νομίζω. Διάβαζα κάτι άρθρα και κάτι ρεπορτάζ, πραγματικά του κώλου, αναφορικά με το πρωτάθλημα που κέρδισε ο Ολυμπιακός. Κι αν δεν ήξερα καλύτερα, θα νόμιζα ότι το πρωτάθλημα το κατέκτησε ο Μίτσελ κι όχι ο Ζαρντίμ. Θα νόμιζα ότι το πρωτάθλημα το κατέκτησε η Μπαρτσελόνα της Ελλάδος -χωρίς εισαγωγικά- κι όχι ο Ολυμπιακός. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.2 Μπαρτσελόνα και Γαλατά, λοιπόν. Περιμένουμε να δούμε τις άλλες δυο ομάδες που θα κάνουν παρέα στις υπόλοιπες.

Υ.Γ.3 Run Through the Jungle!

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Ας πέσουμε μαχόμενοι

Πραγματικά λυπάμαι με το επίπεδο του οπαδικού κοινού της Ελλάδας. Και, για να είμαι ακριβέστερος, ή μάλλον ειλικρινής, λυπάμαι με το επίπεδο το δικό μου. Διότι σπαταλώ το χρόνο μου, αντί να πάω για τρέξιμο, να βγω για καμιά μπύρα ή να ακούσω μουσική, για να κάτσω να διαβάσω τα ρεπορτάζ και τα σχόλια του αγώνα με τον Λεβαδειακό, και τραβάω τις κωλότριχές μου. Κι όχι μόνο τις τραβάω, αλλά τις βγάζω κιόλας. Γιατί τέτοια εμπάθεια με τον Άρη, και τον κάθε Άρη; Γιατί πρέπει να ανακαλύπτουμε παντού συνωμοσίες; Γιατί πρέπει να εφευρίσκουμε συνεχώς δολοπλοκίες; Τα πιστεύουμε πραγματικά ή απλά τα γράφουμε για να τα γράψουμε; Τέλος πάντων.


Ας πω δυο λόγια για το παιχνίδι. Όποιος παρακολούθησε το ματς, μη γνωρίζοντας τη βαθμολογική θέση των δυο ομάδων, θα νόμιζε ότι ο Άρης κυνηγάει την είσοδο στα play off κι ο Λεβαδειακός τη σωτηρία. Κι όμως, οι ρόλοι είναι αντεστραμμένοι. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τον Άρη να κερδίσει 4-0. Η έκταση του σκορ δεν με ενδιαφέρει -το μηδέν στην άμυνα είναι απείρως σημαντικότερο. Και ευτυχώς δεν ενδιαφέρει και τον Σούλη. Ο Άρης χρειαζόταν, εδώ και πολύ καιρό, έναν λογικό τρελό στον πάγκο κι ο Σούλης μας δίνει ακριβώς αυτό που πρέπει. Όχι, δεν είναι προπονηταράς. Αλλά είναι έμπειρος, σφυρηλατημένος στο σκληρό και υποτιμημένο πρωτάθλημα της Β΄Εθνικής, ορισμένες φορές κυνικός, συχνά εκρηκτικός και γνωρίζει τα βασικά. Και το σημαντικότερο: του παρουσιάζεται η ευκαιρία να κάτσει στον πάγκο μιας μεγάλης ομάδας. Είμαι σίγουρος ότι δεν θέλει να την αφήσει να πάει χαμένη. Για αυτό ακριβώς περιμένω ανάλογο πάθος, τρέξιμο και πίστη καθ' όλη τη διάρκεια των εναπομεινάντων αγώνων. Κι ας μην τα καταφέρουμε -δεν θα τα βάψουμε και μαύρα. Αν είναι να πέσουμε, ας πέσουμε μαχόμενοι.

Έστω κι αν έχουμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο. Και γράφω ''οριακό'', διότι, ενώ κρατούσαμε την τύχη στα χέρια μας, πλέον εξαρτιόμαστε κι από τα αποτελέσματα των άλλων ομάδων -προσοχή: υπενθυμίζω ότι δεν πρέπει να περιμένουμε δώρα από κανέναν. Για παράδειγμα, ο Π.Α.Ο.Κ., την 28η αγωνιστική, αγωνίζεται στην Τούμπα με την Βέροια. Αν η κατάσταση στην βαθμολογία είναι μπερδεμένη, δηλαδή η Βέροια χρειάζεται επειγόντως βαθμούς, τι θα πράξει ο Π.Α.Ο.Κ.; Η προϊστορία μας δίνει την απάντηση. Επίσης, η αποψινή ήττα του Λεβαδειακού σχεδόν υποχρεώνει τον Παράσχο να ψάξει βαθμούς για να μην μπλέξει σε περιπέτειες. Και οι ομάδες που καλείται να αντιμετωπίσει τις επόμενες δυο αγωνιστικές είναι ο Ο.Φ.Η. και η Α.Ε.Κ. Επομένως, δεν αρκεί να κερδίζουμε μόνο εμείς, αλλά να χάνουν οι υπόλοιπες ομάδες που μάχονται για την παραμονή. Και να μην ξεχνάμε ότι, έτσι όπως τα κάναμε, μειονεκτούμε στη συντριπτική πλειοψηφία των ισοβαθμιών. Το ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα συνεχίζεται.

Υ.Γ.1 Εντυπωσιακό παιχνίδι στο Λίβερπουλ. Η ομώνυμη ομάδα κέρδισε την Τότεναμ, ανατρέποντας την ανατροπή, παρέμεινε σε τροχιά Ευρώπης και έδωσε πνοή στους οπαδούς της. Προσωπικά, πάντως, αναμένω την αντίδραση της Τότεναμ απέναντι στην Ίντερ. Όπως και της Μπάρτσα απέναντι στην Μίλαν.

Υ.Γ.2 Δεν μπορούσα να καταλάβω όλη αυτήν την παρανοϊκή τρέλα αναφορικά με το τι θα κάνει ο Λίνεν στο Καραϊσκάκη και το πως θα παρουσιαστεί η ομάδα. Να χτυπήσει το ματς έλεγε ο ένας, να ρισκάρει έλεγε ο άλλος. Να πιέσει ψηλά έλεγε ο δείνα, να κρατήσει το σκορ έλεγε ο τάδε. Στη φάση που βρίσκεται η Α.Ε.Κ. δεν υπήρχαν πολλές επιλογές: μια αξιοπρεπής ήττα θα ήταν ό,τι καλύτερο.

Υ.Γ.3 Φέτος δεν έχω καταφέρει να παρακολουθήσω την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Δυστυχώς δεν έχω άπειρο χρόνο και δεν διαθέτω δέκα ζευγάρια μάτια για να βλέπω όσες ομάδες με ενδιαφέρουν. Πάντως, κέρδισε την Βαλένθια, εντός έδρας, και απομακρύνθηκε από την ζώνη υποβιβασμού. Φαίνεται ότι η πώληση του Χάβι Μαρτίνεθ, ο παροπλισμός του Γιορέντε, η απειρία του Μουνιαΐν και η κάκιστη αμυντική λειτουργία έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην αγωνιστική πτώση των Βάσκων.

Υ.Γ.4 Υπογράψαμε τον Σούλη Παπαδόπουλο ως προπονητή, κάναμε πρόταση στον Βασίλη Δημητριάδη για να αναλάβει γενικός αρχηγός στην ομάδα και αποκτήσαμε τον πρώην διαιτητή Λάζαρο Πολατιάν (!) ως team manager. Αυτά είναι. (Πάλι καλά που κάτι κινείται. Ή μήπως όχι;)

Υ.Γ.5 Ίσως γράψω ένα κοινωνικό άρθρο με αφορμή τις απόκριες -εν τω μεταξύ, ακόμα δεν έχω δημοσιεύσει αυτό που σας έχω πει ότι έχω ετοιμάσει. Μέχρι τότε, ακούμε Helloween.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ακολουθούν οι υπόλοιποι






Υ.Γ.1 Αυτή η ανούσια, αναίτια και υπερβολική αποθέωση του Μουρίνιο υποτιμά την νοημοσύνη μου. Αν η Ρεάλ έπιανε καλή απόδοση τι θα ακούγαμε και θα διαβάζαμε για τον Πορτογάλο; Στο τέλος θα μας πείσουν ότι στην Ρεάλ δεν αγωνίζονται ποδοσφαιριστές. Τερματοφύλακας ο Μουρίνιο, δεξί μπακ ο Μουρίνιο, σέντερ μπακ ο Μουρίνιο, αμυντικό χαφ ο Μουρίνιο και πάει λέγοντας. Άντε κι ο Κριστιάνο να παίζει σε μια εκ των δυο πλευρών. Επισκιάζεται εσκεμμένα η Ρεάλ Μαδρίτης από τον προκλητικά αντιφατικό Μουρίνιο. Και πάνω από την Ρεάλ δεν είναι κανείς. Η ''Βασίλισσα της Ευρώπης'', είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον Πορτογάλο αλαζόνα. Αυτό δεν αλλάζει. Κι ας κατακτήσει η αφεντιά του 100 τσου λου.

Υ.Γ.2 Η Ντόρτμουντ αποτελεί αξιοζήλευτο οργανισμό. Πριν λίγα χρόνια ήταν πνιγμένη στα χρέη, και τώρα κάνουν ρεκόρ εσόδων. Κι όταν πορεύεσαι βάσει ορθολογικού εταιρικού πλάνου, τότε τα αποτελέσματα φαίνονται και στο γρασίδι. 

Υ.Γ.3 Ο Αντσελότι συνεχίζει τα πειράματα στην εντεκάδα, αλλά, ως γνήσιος Ιταλός, έχει το knowhow να κρατάει αποτελέσματα και να πείθει τους ποδοσφαιριστές του για την ορθότητα του εγχειρήματος. Αν και έχω παράπονα από τον προπονητή της Παρί, η καλύτερη επιλογή των Αράβων θα είναι να τον κρατήσουν και του χρόνου. Για να δούμε αν θα δικαιωθεί ο Ιταλός, όταν δηλώνει ότι θα φτιάξει κάτι καλό στο Παρίσι.

Υ.Γ.4 Για την Γιουβέντους δεν έχω να πω πολλά. Κι αυτό, διότι δεν την έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα τη φετινή σεζόν. Όποιος γνωρίζει, ας καταθέσει την άποψή του. Εξάλλου, την παράσταση δεν την έκλεψε η Γιουβέντους. Ούτε η Σέλτικ. Ούτε ο διαιτητής. Ούτε το φεγγάρι. Την παράσταση την έκλεψε ο Σαμαράς. Ο μόνος που μετατρέπει το χόρτο σε πασαρέλα. Τα φλας των φωτογράφων πήραν φωτιά. Ξέρετε τι είναι να στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη δυο ώρες για να φτιάξεις μαλλί και μούσι; Πεθαίνεις από την ορθοστασία. Και να έχεις και αγώνα μετά. Αυτό θα πει κούραση.

Υ.Γ.5 Μεγάλα παιχνίδια και στο πρώην Ουέφα. Αμφίρροπα. Άντε να κάνεις πρόβλεψη για το ποιος θα περάσει στον επόμενο γύρο -ή ποιος θα κατακτήσει τη διοργάνωση. Πρόκειται για άκρως υποτιμημένη διοργάνωση.

Υ.Γ.6 Έμαθα ότι ο Μιχαλήτσιος παραιτήθηκε. Μην νομίζετε ότι το ήθελε. Εξαναγκάστηκε, λέει, σε παραίτηση. Σιγά, με πήραν τα ζουμιά. Ποιος θα τον αντικαταστήσει; Ακούγεται ο Λεμονής. Την άποψή μου για τον συγκεκριμένο την γνωρίζετε. Άντε. καλό μας βράδυ.

Υ.Γ.7 Καλώς ορίσατε στο Ηλεκτρικό Τσίρκο!

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Λειψία και Βατερλώ

Όταν λέμε ποδόσφαιρο, εννοούμε τακτική. Και η τακτική, σε αντίθεση με την στρατηγική, είναι κάτι ιδιαίτερα ευμετάβλητο. Θέλω να πω ότι μπορεί να αλλάξει γρήγορα και ξαφνικά, ανάλογα με τις ανάγκες και τη ροή του αγώνα. Αρκεί να μπορεί να διακρίνει ο προπονητής τις μεταβλητές που απαιτούν διόρθωση. Όταν λέμε διαχείριση παιχνιδιού, εννοούμε δυο πράγματα. Πρώτον, στήσιμο και, δεύτερον, κοουτσάρισμα. Το στήσιμο είναι σχετικά εύκολο, διότι συμβαίνει πριν το ματς, άρα υπάρχει χρόνος για μελέτη, και μπορεί, εν πολλοίς, να διορθωθεί, ακόμα και σε πρώιμο στάδιο του παιχνιδιού. Κι όταν λέμε στήσιμο, εννοούμε κατάρτιση εντεκάδας, μοίρασμα ρόλων, επιλογή συστήματος και ορθή διάταξη. Το κοουτσάρισμα, δηλαδή οι επεμβάσεις ενός προπονητή κατά τη διάρκεια του ματς, είναι σαφώς πιο δύσκολο. Χρειάζεται γνώση (π.χ. αντιπάλου), γνώσεις (π.χ. πως να παίζεις ελαστική άμυνα, να βγαίνεις στην κόντρα ή να διαχειρίζεσαι την αδύνατη πλευρά), οξυδέρκεια (π.χ. να μπορείς να διακρίνεις τις ατέλειες του στησίματος και να προβλέπεις καταστάσεις), τόλμη (π.χ. να κάνεις μια αλλαγή σε πρώιμο στάδιο ή ανάληψη υπολογισμένων ρίσκων), πίστη (π.χ. στον εαυτό του και στο ρόστερ) και, τέλος, τύχη. Κι όταν λέω τύχη, εννοώ να πάρεις κάτι από εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως ο Καλαϊτζίδης πήρε από τον Καλτσά δυο γκολ -το ίδιο κι ο Μιχαλήτσιος.


Ο Μιχαλήτσιος, λοιπόν, είναι καλός στο στήσιμο -αλλά, συνήθως, όλοι οι προπονητές είναι καλοί στο στήσιμο: είναι εκείνο που σε βοηθάει να κοουτσάρεις καλύτερα, αρκεί να είσαι σε θέση να διακρίνεις τις ατέλειες του αγωνιστικού πλάνου και να τολμήσεις. Όμως, την ίδια στιγμή, στο κοουτσάρισμα είναι χειρότερος κι από μένα. Λες και η ομάδα δεν έχει προπονητή στον πάγκο. Εκτός αν νομίζουμε ότι κάποιος μπορεί να είναι προπονητής κατ' όνομα ή φυσική παρουσία. Κι αυτό δεν το γράφω ελαφρά τη καρδία ή εν θερμώ. Ούτε υποδύομαι τον γκουρού του ποδοσφαίρου. Απλά καταγράφω, για μια ακόμη φορά, αυτό που διαπιστώνουν, για πολλοστή φορά, τα ματάκια μου. Κι ο Μιχαλήτσιος μπορεί να είναι ένας πιστός στρατιώτης του Άρεως, μπορεί να αυτοαποκαλείται καμικάζι, μπορεί να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, μπορεί να μασάει την τσίχλα καλύτερα κι από τον Σερ Άλεξ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να υποδύεται τον προπονητή. Στο ματς με την Βέροια, εκτός από φοβισμένος, ήταν κυριολεκτικά άφαντος. Το ίδιο κι ο Τάτος.

Έλεγαν ορισμένοι για την ενέργεια του Φάμπρι να αντικαταστήσει, σχετικά νωρίς, στο εντός έδρας με τον Ο.Φ.Η., τον Φουρλάνο με τον Ζέκα. Ότι, τάχα μου, το πήρε βαρέως ο Φουρλάνος. Τρίχες κατσαρές. Αν οι προπονητής έκρινε ότι έτσι έπρεπε να γίνει, καλώς έγινε. Ο Φάμπρι διέκρινε -σωστά- την ανεπάρκεια του Φουρλάνου, τόλμησε και, εν τέλει, δικαιώθηκε από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Ο Μιχαλήτσιος τι έκανε; Δεν έβλεπε ότι ο Τάτος ήταν τραγικά ανύπαρκτος; Δεν έβλεπε ότι βρισκόταν υπό στενή παρακολούθηση; Δύο και τρεις παίχτες έπεφταν, κυριολεκτικά σαν σκυλιά, πάνω του. Δεν έβλεπε ότι ήταν πολύ soft για το συγκεκριμένο παιχνίδι; Δεν έβλεπε ότι δεν μάρκαρε αποτελεσματικά; Δεν έβλεπε ότι η παρουσία του, λόγω της υπέρμετρης εξάρτησης του Άρη από τον παίχτη και της εύστοχης στόχευσης από το τεχνικό τιμ της Βέροιας, εγκλώβιζε όλη την ανάπτυξη, μπλόκαρε την ανασταλτική λειτουργία και παρέλυε τις επιστροφές της ομάδας; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, λοιπόν, ο Τάτος έπρεπε να έχει αντικατασταθεί από το πρώτο τέταρτο. Έκρινε ο προπονητής ότι ήταν νωρίς; Να τον άλλαζε στο ημίχρονο. Δεν ήθελε ούτε τότε; Να τον άλλαζε αμέσως μετά το γκολ του Αγγελούδη, στο 50΄λεπτό, και να αλλάξει τη διάταξη, βάζοντας στο χόρτο τον πιο hardcore Κοτσαρίδη. Γιατί; Για να προσθέσει σκοπιμότητα, να προκρίνει συνειδητά τις αντεπιθέσεις, να προστατεύσει τα μετόπισθεν, να καλύψει τις πλευρές, να δώσει βάθος στην άμυνα, να μπερδέψει τακτικά τον αντίπαλο, να βραχυκυκλώσει την αμυντική τακτική του Καλαϊτζίδη και να διαφυλάξει το αποτέλεσμα. Δεν έκανε τίποτα από αυτά. Αντίθετα, τον άφησε μέσα στο γήπεδο, προς τέρψιν του προπονητή της Βέροιας, για 89' ολόκληρα λεπτά. Μα, θα μου πει κάποιος, μόνο ο Τάτος δεν έπαιξε καλά; Όχι, βέβαια! Κι ο Γιαννώτας, με βάση τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, έπρεπε να βγει, αλλά τουλάχιστον έβγαλε πάθος και έφθειρε τους αντιπάλους. Κι ο Διαμαντάκος έπρεπε να βγει -δεν γνωρίζει πως να συμπεριφέρεται ως επιθετικός περιοχής ή περιφερειακός επιθετικός-, αλλά τουλάχιστον, μετά την εσωτερική αλλαγή που προκλήθηκε ως απόρροια του τραυματισμού του Ψυχογιού, μάρκαρε, κάλυπτε και έτρεχε. Κι ο Παπαζαχαρίας έπρεπε να βγει, διότι δεν ξέρει προς τα που να στρίψει και έδιωχνε την μπάλα λες και ήταν χειροβομβίδα. Κι ο Ζαραδούκας που ήθελε αντιεμετικά. Κι ο Καζναφέρης που ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Εντούτοις, μου φαίνεται ότι αυτός που έπρεπε να βγει αλλαγή είναι ο Μιχαλήτσιος. Αφού πρώτα θα έστελνε στον πάγκο τον Τάτο.

Ναι, το ξέρω ότι το ρόστερ είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Ναι, το ξέρω ότι οι παίχτες στερούνται τακτικής παιδείας και τεχνικής επάρκειας. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, αρκεί να μην είναι αδιάφοροι. Και κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει τέτοια κατηγορία. Αλλά, όταν το περιορισμένης ποιότητας ρόστερ συνοδεύεται με προπονητική ανυπαρξία, τότε μιλάμε για Λειψία. Όταν τα παραπάνω συνοδεύονται με διοικητική ανυπαρξία, τότε μιλάμε για Βατερλώ. Και κάπου στο παρασκήνιο, υπάρχει ο Κατσαβάκης, σαν άλλος φον Μπλύχερ (φώτο), να χαμογελάει ειρωνικά και περιπαικτικά.

Υ.Γ.1 Άκουσα κάτι φήμες που υποδηλώνουν ότι οι ενέργειες της διοίκησης για την αδειοδότηση της επόμενης χρονιάς είναι μηδαμινές. Ασχέτως τι θα συμβεί στο εγγύς μέλλον, δηλαδή αν θα μείνουμε ή θα πέσουμε, η διοίκηση έχει αποδείξει περίτρανα ότι είναι περιορισμένης ευθύνης και διαχειριστικής ικανότητας (π.χ. υπομονή, μηχανισμοί αντίδρασης, απόδοση ευθυνών, επικοινωνιακή πολιτική). Ό,τι και να συμβεί, ας πάψουμε να κυνηγάμε φαντάσματα, ψεύτικα ή αληθινά, ας σταματήσουμε να επικαλούμαστε το ''μεγαλείου του κόσμου'', ας βάλουμε ένα στοπ στην ''υπέρμετρη περηφάνεια'' κι ας επικεντρωθούμε για μια φορά στα λάθη μας. Το ξέρω ότι ζητάω παράλογα πράγματα, αλλά τις περισσότερες φορές η λογική πηγάζει από τον παραλογισμό. Κι αυτό, διότι απουσιάζει το αυτονόητο.

Υ.Γ.2 Είμαι περίεργος να δω ποιο θα είναι το αγωνιστικό πλάνο της Μάντσεστερ απέναντι στην Ρεάλ. Υποθέτω ότι θα δώσει χώρο στους Μαδριλένους, ίσως και την πρωτοβουλία, και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τη διάταξη της αντίπαλης αμυντικής γραμμής. Η Ρεάλ, εξάλλου, δεν γουστάρει να παίζει σε λίγα τετραγωνικά και, όταν αυτό συμβαίνει, δεν γίνεται πάντοτε ορθολογικά. Προτιμά να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και διαθέτει παίχτες που μπορούν να τρέξουν με την μπάλα στα πόδια. Όμως, το σκορ είναι κάπως ύπουλο και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Η Ρεάλ, ακόμα και να δεχτεί πρώτη γκολ στο Ολντ Τράφορντ, πάλι ένα γκολ θα χρειάζεται. Κι όταν ψάχνει το γκολ, συνήθως συμβαίνει γρήγορα, ξαφνικά και με πλείστους τρόπους (π.χ. ψηλό παιχνίδι, σουτ, στημένα). Αντίθετα, ο Σερ Άλεξ πρέπει να αποφασίσει αν θα κυνηγήσει το γκολ για να αναγκάσει την Ρεάλ να ανοιχτεί άτακτα. Εξαρτάται από την ένταση της πίστης που έχει στο ρόστερ του. Ο τσίχλας, πάντως, σε αυτό το ματς, έχει να λύσει περισσότερους τακτικούς γρίφους από ό,τι ο Μουρίνιο. Δεν θα εκπλαγώ αν δούμε ένα παιχνίδι κόπια σαν αυτό της Μαδρίτης.

Υ.Γ.3 Μεγάλη κομματάρα!

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Η αποθέωση του μηδενισμού

Δεν ξέρω πολλές ομάδες που δεν θα άλλαζαν τον προπονητή στην περίπτωση κατά την οποία ο τελευταίος έπασχε από σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν ξέρω πολλές ομάδες που θα αποφάσιζαν να στηρίξουν ποικιλοτρόπως αυτόν τον προπονητή και δεν θα τον έστελναν για βρούβες. Δεν ξέρω πολλές ομάδες που θα έβαζαν το βοηθό -του βοηθού- προπονητή να κάτσει στον πάγκο και να τεθεί, μεταξύ άλλων, αντιμέτωπος με την Μίλαν και την Ρεάλ, με κίνδυνο να τεθεί η ομάδα εκτός τσου λου και ισπανικού κυπέλλου. Και δεν ξέρω πολλές τέτοιες ομάδες, διότι δεν υπάρχουν. Εκτός από την Μπαρτσελόνα. Και ουδείς συνειδητοποιεί τη σημασία μια τέτοιας ενέργειας. Για δυο λόγους. Πρώτον, η Μπάρτσα δείχνει ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Δυστυχώς, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πολύ ''ρηχοί'' -αρχικά είχα χρησιμοποιήσει άλλη λέξη- για να αντιληφθεί ανθρωπιές πάσης φύσεως και προέλευσης. Δεύτερον, ο περισσότερος κόσμος αγνοεί τι σημαίνει να έχεις έναν προπονητή στον πάγκο σου. Θυμάμαι κάτι συζητήσεις καφενειακού επιπέδου που έλεγαν ξεκάθαρα ότι η Μπαρτσελόνα δεν χρειάζεται προπονητή. Ότι όποιος και να καθίσει στον πάγκο θα κερδίζει τους αγώνες με περίσσεια ευκολία. Θα ήθελα να δω όλους αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις να κοουτσάρουν ένα παιχνίδι των Καταλανών. Θα είχε πολύ πλάκα. Αλλά αυτό είναι το επίπεδό μας. Αυτή είναι η άγνοια μας.


Και για αυτό λατρεύουν κάποιοι να μισούν την Μπάρτσα. Διότι το σύστημά της, όσο εξωπραγματικό και να δείχνει, είναι πραγματικό. Είναι ανθρώπινο. Αληθινό. Δηλαδή ακαταλαβίστικο για ορισμένους. Βέβαια, δεν ισχύει το ίδιο για τους οπαδούς και τη διοίκηση που στηρίζουν έμπρακτα την ομάδα: ούτε γιούχες, ούτε απειλές, ούτε ανακοινώσεις, ούτε κινήσεις πανικού. Αυτά τα κάνουν οι Έλληνες οπαδοί και οι κλώνοι του Αλαφούζου. Πού και πώς να καταλάβουν όλοι αυτοί τι σημαίνει να λειτουργείς υπό το κράτος ενός κοινού κώδικα; Εν πάση περιπτώσει. Και -προφανώς!- δεν πρόκειται για playstation και τρίχες κατσαρές: αυτά συνιστούν ανόητα ευφυολογήματα των δημοσιογράφων. Και μόλις, λοιπόν, αυτό το σύστημα γνωρίσει την ήττα, μια ήττα, σπεύδουν όλοι να την κατηγορήσουν για βαρετό ποδόσφαιρο, για κορεσμένους παίχτες και ξεπερασμένη φιλοσοφία. Την έχουν στήσει στη γωνία σαν αδηφάγα αρπακτικά και περιμένουν το timing για ανηλεή επίθεση. Δίχως χρονοτριβή. Χωρίς αναισθητικό. Άνευ ηθικών αναστολών. Λες και οι Καταλανοί έχουν υπογράψει σύμβαση αορίστου χρόνου με την επιτυχία. Λες και οι παίχτες είναι ρομπότ. Λες και δεν έχουν δικαίωμα να χάσουν. Και δεν μιλάμε για αντιπάλους του κώλου. Από Μίλαν και Ρεάλ έχασαν. Το αποτέλεσμα; Να κράζεις -δεν πρόκειται για κριτική- την Μπαρτσελόνα, η οποία βρίσκεται στην κορυφή επί συναπτά έτη, και να αποθεώνεις τον Μουρίνιο για τη νίκη του. Ναι, είναι ο ίδιος, αυτός ο αλαζόνας Πορτογάλος, που οι φήμες οργιάζουν ότι το καλοκαίρι θα αποτελεί παρελθόν. Και τώρα, αυτοί που τον έκραζαν, σχεδόν ουρλιάζοντας, για το μπάχαλο στα αποδυτήρια και την τρίτη θέση στη βαθμολογία του πρωταθλήματος, τον αποθεώνουν. Επειδή κέρδισε ένα ματς: κι ας ονομαζόταν ο αντίπαλος Μπαρτσελόνα -μα, δεν καταλαβαίνουν ότι με την συμπεριφορά τους υποτιμούν και εκθέτουν την Ρεάλ; Για αυτό υποστηρίζω ότι γουστάρουμε εφήμερες επιτυχίες και υποκριτικές συμπεριφορές. Και νταξ, το να βλέπεις Ισπανούς οπαδούς της Ρεάλ και Ισπανούς οπαδούς της Μπαρτσελόνα να τσακώνονται μεταξύ τους, είναι κάπως αναμενόμενο. Το να βλέπεις, όμως, Έλληνες οπαδούς να υποστηρίζουν με μένος την Ρεάλ Μαδρίτης, και την κάθε Ρεάλ Μαδρίτης, και να βγάζουν κόμπλεξ με την Μπαρτσελόνα, και την κάθε Μπαρτσελόνα, είναι από τα άγραφα. Αντί να βγάζουμε ανάλογο πάθος για την πατρίδα μας, την εργασία μας, τους φίλους μας και την γκόμενά μας, το διοχετεύουμε στον Μέσι που ''ξεβρακώθηκε από τον Μουρίνιο'', στον Τσάβι που ''έχει ξεμείνει από ιδέες'', στον Κριστιάνο που ''τους γλεντάει όλους'' και στον Πουγιόλ που ''δεν μπορεί να στρίψει''. Μα, πόσο εύκολα ξεχνάμε! Πόσο γρήγορα εναλλασσόμαστε από την αποθέωση στο κράξιμο και τούμπαλιν! Και με τι πειθαρχία! Πραγματικά αξιοθαύμαστη. Αυστηρή. Σχεδόν στρατιωτική.

Εν κατακλείδι, δεν θα απαξιώσω την Μπαρτσελόνα. Δεν θα την μηδενίσω. Ούτε θα την στήσω στον τοίχο. Αυτά αποτελούν τερτίπια άλλων. Καταννοώ ότι περνάει ντεφορμάρισμα, αλλά θα δείξω υπομονή: οι παίχτες και οι προπονητές άνθρωποι είναι. Και θα δείξω υπομονή, διότι αναγνωρίζω ότι αποτελεί μέγιστη -και άκρως υποτιμημένη- αρετή. Έτσι, όταν έρθει η ώρα, θα μπορέσω να κρίνω την Μπάρτσα δίκαια, χωρίς εμπάθειες -το ίδιο ισχύει για την Ρεάλ, και την κάθε Ρεάλ. Δεν είναι δυνατόν να σβήσουν ολόκληρα χρόνια παραμονής σε υψηλότατο επίπεδο, επειδή τη δεδομένη χρονική στιγμή έχει κάνει αγωνιστική κοιλιά. Κι αυτό θα υποστηρίζω και μετά τα επερχόμενα ματς με την Ρεάλ και την Μίλαν, ασχέτως αποτελεσμάτων και εμφανίσεων. Διότι το να ''προβλέπεις'', έπειτα από δυο ήττες (!), ότι ο κύκλος αυτής της ομάδας έκλεισε, είναι σαν να λες ότι οι Μαδριλένοι βρίσκονται στην τρίτη θέση της Primera, επειδή ο Μουρίνιο πάσχει από υψοφοβία.

Υ.Γ.1 Είχα σκοπό να ανεβάσω ένα μικρό κείμενο κοινωνικού χαρακτήρα. Αντί αυτού, επέλεξα συνειδητά να υποχρεώσω τον εαυτό μου να γράψει για το αυτονόητο. Και ντρέπομαι για αυτό. 

Υ.Γ.2 Θα βρίσκομαι εκτός Ελλάδας για το Σαββατοκύριακο. Υπόσχομαι ότι θα απαντήσω, πάντοτε με χαρά και ευχαρίστηση, σε όλα τα σχόλια, μόλις επιστρέψω! Καλή άνοιξη!

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Αν ένας βουλευτής δεν ψηφίσει στη Βουλή ό,τι λέει το κόμμα, διαγράφεται. Αν είναι υπόδικος για κακούργημα, όχι».

Υ.Γ.4 Δεν είδα το ματς στα Γιάννενα. Όμως, άκουσα ότι είχε ενδιαφέρον. Δεν έχω ιδέα τι συνέβη, αλλά ένα πουλάκι που του αρέσει να βλέπει τα ελληνικά ματς με αγγλικό σπικάζ, μου είπε ότι ο Άγγλος σπίκερ τράβαγε τα μαλλιά του με τον αγωνιστικό χώρο και τις διαιτητικές αποφάσεις. Για τον αγωνιστικό χώρο το πιστεύω χωρίς δισταγμό: το συγκεκριμένο χωράφι δεν είναι γήπεδο. Για τα υπόλοιπα, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.

Υ.Γ.5 Για να μην σας κουράσω, διάλεξα τη μικρή version. Αλλά για να μην σας αφήσω και παραπονεμένους, τσόνταρα λίγο Slayer. Έτσι, για να γουστάρουμε.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...