Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ο πραγματικός φταίχτης

 Η ανάρτηση που ακολουθεί, αναφέρεται στο προ μηνός ματς του Παναθηναϊκού με τον Άρη και δημοσιεύεται αυτούσια, όπως ακριβώς την είχα γράψει τότε. Ο λόγος που την δημοσιεύω τώρα είναι ότι όλο αυτό το διάστημα δεν είχα ίντερνετ και, επιπλέον, θα είχε ενδιαφέρον να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα.

Έγραφα ότι ο Φερέιρα θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά μέσα στο κεφάλι του. Επίσης, έχω αναφερθεί κατά κόρον στην σημασία του αγωνιστικού πλάνου. Τι σημαίνει αγωνιστικό πλάνο; Όπως ένας σκηνοθέτης επιλέγει να δώσει στον κάθε ηθοποιό τον ρόλο που του ταιριάζει σε σχέση με το σενάριο, έτσι και ο προπονητής πρέπει να βρει την ιδανική θέση στο χόρτο για τον κάθε παίχτη και τον ιδανικό σκοπό για το σύνολο. Προχθές, είδαμε δυο τελείως διαφορετικές ομάδες να προσπαθούν να εφαρμόσουν τα αγωνιστικά τους πλάνα. Ο μεν Παναθηναϊκός επαλήθευσε για μια ακόμη φορά τη φετινή ιστορία: ποδόσφαιρο κατοχής και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Όποιος νομίζει ότι η κατοχή είναι σημαντική στο ποδόσφαιρο, πλανάται πλάνην οικτράν και -συγγνώμη που θα το θέσω ωμά- είναι άσχετος ή δημοσιογράφος. Η κατοχή είναι σημαντική μόνο όταν γνωρίζεις πως να την αξιοποιήσεις. Και αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει ιδέα -το ίδιο ισχύει για τη διαχείριση του σκορ. Μα, θα ήθελα να ήξερα: πώς θα αντιμετωπίσει την Λάτσιο στο προσεχές ματς; Ξέρετε τι είναι να παρατηρείς μια ομάδα επί 90' λεπτά και στο τέλος του αγώνα να μην καταλαβαίνεις το σύστημα και τις διατάξεις των παιχτών; Πάρτε όποιον παίχτη του Παναθηναϊκού θέλετε και πείτε μου ποιος ήταν ο ρόλος του στο γήπεδο -εξαιρείται ο Τοτσέ, ο οποίος, ενώ δείχνει να γνωρίζει τον ρόλο του, είναι απελπιστικά μόνος: πιέζει χωρίς βοήθειες και τροφοδοτείται μάλλον καταλάθος. Εξηγήστε μου, διότι εγώ δεν μπορώ. Το ερώτημα, όμως, που ανατέλλει μέσα στο μυαλό μου είναι κάπως διαφορετικό: ποιος πραγματικά ευθύνεται για την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας; Η απάντηση στην συνέχεια.


Από την άλλη πλευρά, είδαμε έναν Άρη που έβριθε με τακτικό ρεαλισμό -ουσιαστικά, εφαρμόσαμε ό,τι δεν είδαμε στην Τούμπα, δηλαδή παίξαμε ποδόσφαιρο αναμονής. Το προπονητικό δίδυμο παρέταξε τρία χαφ στο κέντρο που μπλόκαραν, και μάλιστα εύκολα, την ανάπτυξη του Παναθηναϊκού -τώρα, για ποια ανάπτυξη μιλάμε όταν ο Βιτόλο παίρνει την πρώτη πάσα και επωμίζεται το ξεδίπλωμα του παιχνιδιού, δεν ξέρω. Ο Άρης είχε παραχωρήσει συνειδητά χώρο στον αντίπαλο, είχε σχετικά μικρό πλάτος, έπαιζε επιθετική άμυνα στο μισό τερέν, είχε θαυμάσια διαγώνια αλληλοκάλυψη, έπαιξε ικανοποιητικά το μαν του μαν, παρουσίασε, με κυριότατο εκφραστή τον Πουλίδο, αμυντικό βάθος και εμφάνισε ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου ορισμένες παρατηρήσεις. Πρώτον, τα ακραία χαφ του Άρη πολλές φορές άφηναν τη θέση τους, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, και κυνηγούσαν οριζόντια τα αντίπαλα σέντερ μπακ. Το αποτέλεσμα αυτού του κυνηγητού ήταν η εμφάνιση πανικού στο αντίπαλο αμυντικό κεντρικό δίδυμο. Δεύτερον, κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Καζναφέρη. Σε κάθε αγώνα θέτει υπεύθυνη υποψηφιότητα για απευθείας αποβολή. Κι αν δεν κάνει τάκλιν στον αντίπαλο, κάνει στα νεύρα μας. Τρίτον, ήταν φανερό ότι η ομάδα πήρε μέτρα μετά το 30' λεπτό. Η αγωνιστική κατάσταση και η ετοιμότητα του αντιπάλου βρισκόντουσαν σε χαμηλά επίπεδα κι ως εκ τούτου το προπονητικό δίδυμο έκρινε επιβεβλημένο να ψάξει το γκολ. Και καλά έκανε. Όσο για τον Αγκάνθο, είχα γράψει ότι (μου) θυμίζει Κάμπορα. Γράψτε άκυρο: είναι καλύτερος από τον Αργεντινό -το επιθετικό πλάνο της ομάδας είναι σίγουρα μονοδιάστατο, αλλά ο τακτικός του ρόλος, ως target man κι όχι μόνο, είναι σημαντικότατος.

Και φτάνουμε στον επίλογο, όπου θα σας χαρίσω απλόχερα την απάντηση στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι μια Π.Α.Ε. αποτελεί ένα δυναμικό σύστημα. Δεν είναι αποστειρωμένος οργανισμός. Δέχεται ερεθίσματα, επηρεάζεται και διακατέχεται από πάθη. Και, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, αυτά προέρχονται από την αλληλεπίδραση της Π.Α.Ε. με τους οπαδούς και ειδικά με εκείνους που αρέσκονται να αυτοηρωποιούνται –προφανώς οι οργανωμένοι φέρουν μέγιστες ευθύνες, αλλά υπάρχουν στιγμές που οι μη οργανωμένοι φέρονται χειρότερα, ακόμα κι από τον ίδιο τον φορέα. Αναφέρομαι σε αυτούς που διαδήλωναν κατά του Τζίγγερ. Σε αυτούς που υπερηφανεύονται ότι τον έδιωξαν. Σε αυτούς που ήταν ανήμποροι να καταλάβουν το παπατζιλίκι της πολυμετοχικότητας. Σε αυτούς που διασκέδαζαν με τα τερτίπια του Τσάκα. Σε αυτούς που έφεραν τον Αλαφούζο, ο οποίος επωμίζεται εξ ολοκλήρου το αποτυχημένο πείραμα της ''Αλαφούζιας εισφοράς''. Σε αυτούς που έχουν αρχίσει να μετανιώνουν για τη φυγή του Τζίγγερ: μετά το ματς με τον Άρη, άκουσα/διάβασα αρκετές φορές την φράση: «Τζίγγερ, αγόρασε» (!) -άραγε, θα πληθαίνουν οι φωνές; Οι οπαδοί, λοιπόν, ευθύνονται για την σημερινή κατάντια του Παναθηναϊκού. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμα δεν το έχουν πάρει πρέφα. Και επειδή οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν συνειδητά να κατηγορήσουν για κανέναν απολύτως λόγο τους οπαδούς (ή τον τουιτάρχη Αλαφούζο), στρέφουν τα βέλη τους στον Φερέιρα. Ένας Φερέιρα που από μυρουδιάς, όταν μας πρωτοσυστήθηκε, μετατράπηκε εντός τριών μηνών, σε μάγιστρο και ξαφνικά, φέτος, μετενσαρκώθηκε εκ νέου σε σαπάκι. Για μια στιγμή, όμως: αφού η ''πηγή όλων των κακών'' έφυγε, καθώς δεν μπορούσε να παλέψει το παρασκήνιο, γιατί η ομάδα δεν ανοίγει τα φτερά της; Ο Φερέιρα δεν την αφήνει;

Υ.Γ.1 Λέγεται ότι ο Φερέιρα είχε ξελογιάσει τον Αλαφούζο με τις γνώσεις του σε θέματα τακτικής. Αν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος στο ποδόσφαιρο και πας γήπεδο για πρώτη φορά στα εξήντα σου, όντως μένεις έκπληκτος από τις τακτικές αναλύσεις κάποιου έμπειρου προπονητή -το δέχομαι χωρίς αντίρρηση. Οι οργανωμένοι, όμως, από τι είχαν γοητευτεί και δεν έκραζαν τον Φερέιρα; Κι αφού δεν τον έκραζαν, τι έφταιγε κατά την γνώμη τους; Η αυτοκριτική, πάντως, θα τους φανεί λίαν εποικοδομητική. Επίσης, είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, παρά τα βιαστικά και άστοχα άρθρα των δημοσιογράφων, ότι ο Ρότσα θα φέρει την άνοιξη;

Υ.Γ.2 Το παιχνίδι το είδα με αγγλικό σπικάζ. Κάθε φορά που παρακολουθώ παιχνίδια με αγγλική περιγραφή, το απολαμβάνω. Ειδικά στη φάση του πέναλτι που αναρωτιέται ο σπίκερ αν ο διαιτητής είναι τυφλός...

Υ.Γ3 Είχα προαναγγείλει τη δημοσίευση μια ανάρτησης που περιέχει ορισμένους προβληματισμούς. Δικούς μου προβληματισμούς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μορφή αυτοκριτικής. Ένοιωθα ότι έπρεπε να την υποστώ. Και πολύ σωστά έκανα! Η ανάρτηση, λοιπόν, είναι έτοιμη. Υπόσχομαι ότι θα την δημοσιεύσω, εκτός απροόπτου, την επόμενη φορά. Να είστε συντονισμένοι. Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε το παρακάτω τραγούδι!

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

To deja vu του Μουσσολίνι

Παρακολούθησα τις προάλλες τον Υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας. Έδινε συνέντευξη τύπου σχετικά με τα (οικονομικά) μέτρα που πήρε η ιβηρική χώρα και την επόμενη δόση που θα λάβει από την Τρόικα. Και ξαφνικά μου ήρθε deja vu. Νόμιζα ότι έβλεπα τον Τζέφρυ. Τον Παπακωνσταντίνου. Τον Μπένι. Τον Παπαδήμο. Τον Στουρνάρα. Τον Σαμαρά. Κι αυτοί λέγανε, ή λένε ακόμα, ακριβώς τα ίδια πράγματα -λέτε να έχουν και Πορτογάλους κλώνους του Τσίπρα; Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην ουσία. Ακριβώς όπως γίνεται στην Ελλάδα. Η συζήτηση εξακολουθεί να περιφέρεται και να εξαντλείται στα του χρέους και το πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση.


Λες και είμαστε πρεζάκια που ψάχνουν απεγνωσμένα το επόμενο φιξάρισμα. Φαίνεται ότι η βούλησή μας επαφίεται, συμβαδίζει αν προτιμάτε, στις ορέξεις των εμπόρων που μας προμηθεύουν τη δόση, π.χ. επιμήκυνση, κούρεμα. Ενίοτε ακούς και καμιά κουβέντα για ανάπτυξη. Μόνο που δεν μας λένε τι ανάπτυξη θέλουν. Με ποιότητα; Με δικλείδες ασφαλείας; Με θέσπιση ορθολογικών ορίων; Με ηθική συγκρότηση; Με κάθε κόστος; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όταν ο Σαμαράς βγαίνει στις κάμερες και κάνει λόγο για ανάπτυξη, εννοεί εκείνη που ανταποκρίνεται στις τριτοκοσμικές χώρες. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Μα, ρε παιδιά, ποιος λογικός επιχειρηματίας θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα; Ποιος θα έρθει σε μια χώρα που παραποιεί την ίδια της την ιστορία; Που καταλαμβάνεται από σαθρές κοινωνικές δομές και φθαρμένες αξίες. Που διαθέτει αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα και έχει ανάγει την Δικαιοσύνη σε κουτσομπολιό. Που αρνείται πεισματικά να προβεί στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, ελέω του περίφημου πολιτικού κόστους, που θέτει η Τρόικα και βρίθει από ανεξήγητες εξάρσεις γραφειοκρατίας -ας μην ξεχνάμε και το πολιτικό κόστος της Μέρκελ στην Γερμανία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εν των μεταξύ, στη Βουλή, η οποία έχει καταστεί πραγματικός θίασος δεύτερης και τρίτης διαλογής, και στα παράθυρα των δελτίων ''ειδήσεων'' οι συμμετέχοντες παίζουν παιχνίδια λέξεων. Ένα κράμα σκραμπλ και κρυπτόλεξου. Σαν τον επινοητικό Μουσσολίνι (φώτο), ο οποίος λίγο πριν την έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κήρυξε την Ιταλία ως ''μη εμπόλεμος'', επειδή τον ενοχλούσε ο όρος ''ουδετερότητα'' -θεωρούσε ότι ταπεινωνόταν το κύρος της χώρας ως μεγάλη δύναμη. Και πες τότε ότι ήταν πραγματικά δύσκολοι καιροί. Τώρα, τι γίνεται; Στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τον επιθετικό προσδιορισμό της χρεοκοπίας -μακάρι να γνωρίζαμε ότι έχουμε χρεοκοπήσει, και μάλιστα προ πολλού, πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά και ηθικά. Τακτική και άτακτη (χρεοκοπία), λοιπόν. Λες και πρόκειται για καμιά μαθητριούλα του Γυμνασίου. Αλήθεια, τι νοιάζει τον Έλληνα πολίτη ο επιθετικός προσδιορισμός μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας; Η ουσία είναι που (πρέπει να) τον ενδιαφέρει και δεν μιλάει κανείς για αυτή -προσωπικά, δεν βρίσκω κάποια γοητεία ή ενδιαφέρον στα ανούσια πράγματα. Ποιος αναφέρεται, άραγε, σε Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Μεταφορές, Εθνική Άμυνα και Εξωτερική Πολιτική; Νιώθεις ότι όλοι αυτοί οι τομείς έχουν μείνει στάσιμοι και έχουν παραμεληθεί του κερατά. Και σε τελική ανάλυση, τι σημασία έχει αν το χρέος καταστεί βιώσιμο, όπως όλοι εύχονται, ενόσω η ανεργία, η εγκληματικότητα, η χαζομάρα και η άγνοια καλπάζουν στα ύψη; Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Το εκπληκτικό γκολ του Μεξές έφερε ξανά στην επικαιρότητα το παλιό ΠΑΟΚτσήδικο ανέκδοτο. Παίζει, λένε, ο Άρης με τη Ρόμα και αρχηγοί είναι ο Μεξές με τον Κολτσίδα. Κατά το πρωτόκολλο, ανταλλάσσουν λάβαρα. ''Μεξές'', του λέει ο Γάλλος και του δίνει το χέρι. ''Φυσικά και σε ξέρω. Εσύ με ξες;'', τον ρωτάει ο Κολτσίδας…».

Υ.Γ.2 Το επόμενο άρθρο θεωρώ ότι θα σας προβληματίσει -θέλω να πιστεύω ενδελεχώς. Μην το χάσετε.

Υ.Γ.3 Οι μεγάλες μπάντες διαθέτουν και άσημα, υποτιμημένα κομμάτια. Οι Judas Priest δεν αποτελούν εξαίρεση. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω τον ''Πυρετό''. Οι Tipton, Downing και Halford σε μεγάλα κέφια. Σπουδαία μουσική, σπουδαίοι στίχοι.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Το κλείσμο των διαδρόμων

Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο Ολυμπιακός θα πήγαινε για νίκη μέσα στην Γερμανία, είναι απλά αστείο. Κατέβηκε αποκλειστικά για να μην χάσει, δίχως μάλιστα να δείξει την παραμικρή διάθεση να βγει μπροστά και να κυνηγήσει ένα τέρμα. Ο Ζαρντίμ ευχόταν να λήξει το παιχνίδι 0-0, αλλά ζητούσε πολλά. Πάρα πολλά. Με αμυντικογενή τακτική, περίεργη διάταξη, κακή ανάπτυξη και πολλά λάθη, σε τακτικό και τεχνικό επίπεδο, δεν υπήρχε εναλλακτικό αποτέλεσμα, όσο κι αν ούρλιαζε ο σπίκερ ότι ο Ολυμπιακός είχε κλείσει τους διαδρόμους. Σκεφτείτε να μην τους είχε κλείσει. Τέλος πάντων. 


Διαπιστώνοντας το τακτικό mentality του Ολυμπιακού, σκέφτηκα ότι ήταν καταδικασμένος για κακή εμφάνιση και ενδεχόμενη ήττα. Δεν έπεσα έξω. Με τους ακραίους παίχτες, πλην Τοροσίδη, να μην μπορούν να μαρκάρουν χώρο και να είναι αδύναμοι στο ένας εναντίον ενός, δεν φρενάρεις τον ρυθμό. Πάλι καλά που η τριάδα της μεσαίας γραμμής έτρεχε οριζόντια/διαγώνια και κάλυπτε ορισμένα κενά στα άκρα. Μια τριάδα που δεν βοήθησε επιθετικά σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Αναιμική ανάπτυξη και μηδενική δημιουργία. Αλλά όταν βλέπεις τον Μοντεστό να παίρνει την δεύτερη πάσα για να επωμιστεί την οργάνωση και τον Μανιάτη να προσπαθεί να παίξει κάθετα, καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά. Το αποτέλεσμα ήταν να παρατηρείς ημιτελείς/ανούσιες ατομικές προσπάθειες από τον Μασάδο και τον Αμπτούν, αλλά όχι ομαδικό παιχνίδι. Συν τοις άλλοις, η διάταξη της τριάδας και τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτής, απομόνωσαν τον Μήτρογλου. Εντούτοις, πρέπει να φανούμε οξυδερκείς: ο Έλληνας φορ (κλισέ) είναι μέτριος επιθετικός. Όταν τον σπρώχνεις εκτός περιοχής, τον απενεργοποιείς πλήρως, καθώς δεν βλέπει γήπεδο, δεν μπορεί να πασάρει, δεν μπορεί να ντριμπλάρει και δεν έχει ταχύτητα, άρα δεν μπορεί να δημιουργήσει: το αμυντικό δίδυμο της Σάλκε είχε πολύ εύκολο έργο. Αφήστε που ακόμα δεν έχει μάθει τι σημαίνει οφσάιντ.

Ας επανέλθουμε, όμως, στο κλείσιμο των διαδρόμων. Η ομάδα του Ζαρντίμ εφάρμοσε συνειδητά ένα είδος ελαστικής άμυνας. Η ελαστική άμυνα είναι μια καλή επιλογή για μια soft ομάδα που θέλει να πιέσει χαλαρά στο τερέν του αντιπάλου, να παραχωρήσει σταδιακά χώρο, να ρίξει τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, να κλέψει μπάλες, ενόσω το τόπι βρίσκεται στο δικό σου τερέν, και να παίξει την κόντρα. Δεν περιλαμβάνει πολλά φάουλ και δεν απαιτεί τρομακτικό τρέξιμο. Η εξήγηση είναι απλή. Αν κάνεις φάουλ, ειδικά περιμετρικά της περιοχής σου, ωθείς συνεχώς τον αντίπαλο προς την εστία σου κι αυτό ο Ολυμπιακός δεν το ήθελε σε καμία περίπτωση, ενώ, αν η αλληλοκάλυψη κατά την μετάβαση της φάσης άμυνας από το τερέν του αντιπάλου στο δικό σου, γίνει σωστά, το τρέξιμο εμπεριέχει ποιότητα και ουσία, καθυστερώντας, παράλληλα, την ανάπτυξη του αντιπάλου. Μολαταύτα, ο Ολυμπιακός, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που προήλθαν από ατομικά λάθη της άμυνας της Σάλκε, δεν μπόρεσε να παίξει αποτελεσματικά την ελαστική άμυνα. Κι αυτό, όχι μόνο διότι δεν έριξε το τέμπο του παιχνιδιού και έτρεξε περισσότερο από τον αντίπαλό του, αλλά επειδή δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση για αντεπίθεση, έστω κι αν ο προπονητής των Γερμανών επέλεξε να παρατάξει ψηλά την αμυντική του γραμμή και να προκρίνει το μαν του μαν.

Στο δεύτερο μέρος οι ρόλοι ξεδιαλύθηκαν σε απόλυτο βαθμό. Η Σάλκε φούλαρε τις μηχανές και κυνήγησε το γκολ, ενώ ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να βρει αντίδοτο στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και στο ταχύτατο transition game των γηπεδούχων. Η ελαστική άμυνα καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από πίεση στο 1/4 του γηπέδου, ενώ η μπάλα μεταμορφωνόταν σε ρουκέτα κάθε φορά που έπεφτε στα πόδια των φιλοξενούμενων. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πόσες φορές πέρασε ο Ολυμπιακός την σέντρα, πριν δεχτεί το γκολ, και πόσα δευτερόλεπτα κατόρθωνε να κρατήσει την μπάλα στην κατοχή του -κι όσες φορές την περνούσε, οι επιστροφές των παιχτών ήταν πολύ αργές για επίπεδο τσου λου: υπήρχαν στιγμές που η επίθεση της Σάλκε εκδηλωνόταν σε μερικά δευτερόλεπτα (!). Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, όμως, επικράτησε με το πνίξιμο του Κάρολ. Ευτυχώς, σε εκείνο το σημείο ο σπίκερ έλιωσε την καραμέλα των κλεισμένων διαδρόμων και αποφάσισε να παραδεχτεί ότι η γερμανική ομάδα ήλεγχε το παιχνίδι και είχε ευκαιρίες. Πάλι καλά. Πάντως, ορθώς το έθεσε ο Χουμπ Στέφενς, πριν το ματς: «Η απόδοση της Σάλκε θα καθορίσει το αποτέλεσμα του αγώνα». Και ευτυχώς για την ψυχική μας υγεία, δικαιώθηκε.

Υ.Γ.1 Ζητώ συγγνώμη για την απουσία μου, αλλά δεν είχα ίντερνετ! Για την ακρίβεια δεν είχα καν σταθερό τηλέφωνο! Καλώς σας βρήκα!

Υ.Γ.2 Ο Κάνθαρος δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Ας δώσω καλύτερα την μπαγκέτα στους UFO. Θα τα πουν καλύτερα από εμένα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...