Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Κανείς δεν κέρδισε πριν τον αγώνα

Στο προσεχές ντέρμπι αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την τακτική προσέγγιση των δυο προπονητών. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο Δώνης θα παρατάξει την ομάδα με το αγαπημένο του 4-4-2 και θα προσπαθήσει να επιβεβαιώσει το ''νόμο της Τούμπας'' (sic!). Πώς θα γίνει αυτό; Είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθήσει να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής το οποίο πιθανολογώ ότι θα μετατραπεί σε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Τι σημαίνει αυτό; Για παράδειγμα, ισχυρό πρέσινγκ στα 3/4 του γηπέδου, σχετικά μεγάλο πλάτος, κίνηση χωρίς μπάλα, κάθετο παιχνίδι, διενέργεια επιθέσεων με πολλούς παίχτες (π.χ. Λίνο, Ρομπέρ, Φωτάκη, Λαζάρ), αξιοποίηση κενών χώρων, εκμετάλλευση των λαθών του αντιπάλου. Ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, λοιπόν, σημαίνει ότι ψάχνω τρόπους, ορθολογικούς τρόπους, να ''χτυπήσω'' τον αντίπαλο. Να τον κουράσω σωματικά και ψυχολογικά. Να τον μπερδέψω τακτικά. Για παράδειγμα, ο Δώνης γουστάρει τις διαγώνιες μακρινές μπαλιές από τα κεντρικά χαφ προς τα επελαύνοντα πλάγια μπακ, πάντοτε με ταυτόχρονη σύγκλιση των εξτρέμ προς τον άξονα, προκειμένου να δημιουργήσει ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα είτε με σουτ από το εξτρέμ που συγκλίνει, είτε με σέντρα για τα κεφάλια των επιθετικών -ο Μπολόνι ήθελε η μπάλα να εφάπτεται με το χόρτο: πίστευε ότι ο παίχτης δεν πρέπει να μετατρέπει τη μπάλα σε ρουκέτα, αλλά να διακατέχεται από γρήγορη σκέψη κι όχι μόνο γρήγορα ποδάρια. Και τι θα συμβεί στη μεσαία γραμμή; Θεωρώ ότι η τοποθέτηση του Λαζάρ, ενός καλού χειριστή της μπάλας που εν απουσία του Γκαρσία παίρνει πρώτος μπάλα από την αμυντική γραμμή και επωμίζεται την ανάπτυξη του παιχνιδιού, δεν θα λάβει μέρος τόσο κοντά στα κεντρικά μπακ, αλλά ελαφρώς ψηλότερα και σε διάταξη λοξής φάλαγγας, με τον Κάτσε ελάχιστα μέτρα πιο μπροστά: οι γραμμές θα βρίσκονται ψηλά και λογικά το βάθος στην αμυντική γραμμή θα απουσιάζει -ο Δώνης θα πρέπει να σκεφτεί πως θα υπερκεράσει το βάθος της αμυντικής γραμμής του Άρη. Εν γένει, δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο μανιφέστο για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά χρειάζεται τακτική παιδεία, τεχνική επάρκεια και ικανότητα. Κι ο Π.Α.Ο.Κ. διαθέτει αυτά τα στοιχεία σε ανώτερο βαθμό από εμάς.


Πάμε και στην Αρειανάρα. Ας προσπαθήσουμε, φορώντας τα παπούτσια του Κατσαβάκη, να φανούμε ρεαλιστές. Η νίκη επί της Κέρκυρας δίνει στον προπονητή του Άρη ηρεμία. Ψυχολογία. Ηθικό. Συν τοις άλλοις, του δίνει το ''δικαίωμα'', το άλλοθι αν προτιμάτε, να παίξει άμυνα για να κλειδώσει το Χ. Μπορεί ως σκοπός του Κατσαβάκη στη φετινή σεζόν να θεωρείται η αποφυγή του υποβιβασμού, αλλά την Κυριακή το ζητούμενο είναι να μην χάσουμε. Είναι εφικτό; Βεβαίως! Όμως, για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει ο προπονητής της ομάδας να προβεί σε ουσιαστικές επιλογές: χρειάζεται τακτικός ρεαλισμός. Αυτό σημαίνει ότι πειράματα τύπου ''Καπετάνος έξω δεξιά'', ''Πουλίδο αμυντικό χαφ'' ή ''Παπαστεριανός αριστερό μπακ'' απαγορεύονται. Στο ματς με την Κέρκυρα, έναν αδύναμο αντίπαλο, η ομάδα παρατάχθηκε ακριβώς όπως την φανταζόμουν στην αρχή της χρονιάς: ουσιαστικά έγιναν τα αυτονόητα -στην Τούμπα, όπου θα αντιμετωπίσουμε πιο δυνατό αντίπαλο, θα γίνουν; Με έναν γερό άξονα, πάντοτε για τα δεδομένα του πρωταθλήματος, και ελαφρώς αδύναμες πλευρές. Με έναν παίχτη (Καπετάνος) πίσω από τον λίαν επικίνδυνο Αγκάνθο -ο Ισπανός μου θυμίζει ελαφρώς τον Κάμπορα. Με τον Κοέλιο να επιβλέπει την ανάπτυξη και να μοιράζει διαγώνιες μπαλιές στα εξτρέμ: η ομάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί κάθετα με συνέπεια. Με τον Πουλίδο να λειτουργεί σαν σκούπα τρία μέτρα πίσω από από τον Παπαζαχαρία. Με τα πλάγια μπακ να ανεβάζουν την άμυνα σχετικά ψηλά -υποθέτω ότι την Κυριακή οι επελάσεις αυτών θα περιοριστούν σημαντικά για καλύτερη ανασταλτική λειτουργία, σχετικά μικρό πλάτος και συρρίκνωση γραμμών. Και με ανελέητο τρέξιμο και πίεση στα 2/4 του γηπέδου που θα αντικαθιστούν, θα μασκαρεύουν αν προτιμάτε, έστω σε μερικό βαθμό, την τεχνική ανεπάρκειά μας -ελπίζω διάφοροι παίχτες να φανούν τακτικά συνεπείς και πιο ομαδικοί (π.χ. Γιαννώτας, Καζναφέρης). Και πώς θα αντιμετωπίσουμε το ποδόσφαιρο κατοχής/πρωτοβουλίας που λογικά θα επιδείξει ο Π.Α.Ο.Κ.; Προφανώς με ποδόσφαιρο αναμονής. Αν το πρώτο ημίχρονο κλείσει σύμφωνα με το πλάνο Κατσαβάκη, δηλαδή δεν χρειαστεί να κυνηγάμε το σκορ, είμαι βέβαιος ότι στο δεύτερο μέρος θα προσπαθήσουμε να κλέψουμε το ματς,  εκμεταλλευόμενοι την κούραση του Π.Α.Ο.Κ., την γκρίνια του κόσμου και το άγχος του Δώνη -κάτι αντίστοιχο είχε επιχειρήσει κι ο Μασάδο πέρυσι. Η ομάδα, άλλωστε, έχει γρήγορους παίχτες που μπορούν να τρέξουν με τη μπάλα προς την περιοχή του Π.Α.Ο.Κ. -να σημειωθεί ότι το σύνολο που συγκροτούν οι παίχτες του Άρη δεν είναι αργό στα πόδια, αλλά μάλλον στο μυαλό. Άρα, εκμεταλλευόμενοι τη διάταξη της αντίπαλης αμυντικής γραμμής, αλλά και άμυνας, η οποία λογικά θα βρίσκεται ψηλά, μπορούμε να παίξουμε την κόντρα. Εξάλλου, η αμυντική λειτουργία του Π.Α.Ο.Κ. δεν βρίσκεται στα φόρτε της: οι αριθμοί και η στατιστική δεν λένε πάντα την αλήθεια.

Εν κατακλείδι, ο Άρης πρέπει να ποντάρει στην αναπόφευκτη υποτίμηση από πλευράς Π.Α.Ο.Κ. και να παραμείνει σε τακτική εγρήγορση (π.χ. να εκμεταλλευτεί τις παθογένειες του 4-4-2 και να αλληλοκαλύπτει με ακρίβεια). Θα πρέπει να βγάλουμε ενέργεια και πάθος, αλλά να θυμόμαστε ότι τα ντέρμπι δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς, αλλά και ευφυΐα -την έχουμε; Από την άλλη πλευρά, ο Δώνης θα πρέπει να τιθασεύσει τη χαλαρότητα που μεταδίδουν οι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ. στους παίχτες, σχετικά με το πόσο εύκολο είναι το ματς -το αποτέλεσμα στη Ξάνθη δεν τον βοηθάει ιδιαίτερα: ούτως ή άλλως, ο Π.Α.Ο.Κ. θέλει αποτέλεσμα απέναντι στον Άρη. Μπορεί και να είναι, αλλά ο καθρέφτης είναι το χόρτο. Προσωπικά, δεν γνωρίζω κάποια ομάδα που να κέρδισε πριν τον αγώνα. Γνωρίζω, όμως, τις παρενέργειες από ενδεχόμενη ήττα.

Υ.Γ.1 Τη Δευτέρα έπαιξε ο Παναθηναϊκός με τον Ατρόμητο. Αν άλλαζαν φανέλες οι δυο ομάδες πόσο θα έληγε το ματς; Ποιος θα κέρδιζε;

Υ.Γ.2 «Η δικαιοσύνη είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Αν είσαι ζουζούνι σε πιάνει, αν είσαι θηρίο περνάς και δεν σε αγγίζει». Από τον Σωκράτη.

Υ.Γ.3 Αν κάποιος θέλει να γελάσει με τη ψυχή του, μπορεί να διαβάσει/ακούσει δηλώσεις από Ελλήνες πολιτικούς. Πιάνεις το στομάχι σου από τα γέλια. Διπλώνεις για να αντέξεις την ένταση. Τον πόνο. Λες και σε ''κερνάνε'' μπουκέτα.

Υ.Γ.4 Τι να λέμε τώρα; Τα πάντα όλα!

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Μια αργή ομάδα

Τι είδους ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός; Αυτό μόνο η διοίκηση μπορεί να το απαντήσει: η εκάστοτε διοίκηση είναι αυτή που οφείλει και πρέπει να θεσπίσει ένα εξωαγωνιστικό πλάνο. Τι είδους ομάδα θέλει ο Φερέιρα; Ιδού το ερώτημα. Προσωπικά δεν έχω καταλάβει. Φαίνεται να έχει προκρίνει έναν τύπο ελαστικής άμυνας. Γιατί; Δεν έχει αντιληφθεί ότι το φετινό ελληνικό πρωτάθλημα είναι της πλάκας; Κι αν δεν το έχει πάρει πρέφα, γιατί δεν του το είπε κάποιος; Όπως γράφει ο Αντώνης Πανούτσος: «Με τη μετριότητα των ομάδων, βετεράνοι παίκτες, που μέχρι αυτή τη σεζόν θεωρούνταν καλοί έως μέτριοι, έχουν γίνει ήρωες. Στο χθεσινό ματς ο Μενδρινός όπως και στα προηγούμενα έκανε όλο το παιχνίδι του Πανιωνίου, ενώ ο Σίσιτς όποτε έπαιρνε την μπάλα στην πλάγια γραμμή ήταν η οργή του Θεού». Και στην επίθεση τι γίνεται; Δεν χρειάζεται να είσαι ποδοσφαιρικός επιστήμονας για να καταλάβεις ότι ο Πορτογάλος βρίσκεται σε τακτική σύγχυση. Δεν υπάρχει παίχτης που να μπορεί να παίξει υπεύθυνα το ρόλο του επιτελικού φορ. Ο Λέτο το εφήρμοζε άκρως ικανοποιητικά, βουλώνοντας παράλληλα το στόμα του Κάνθαρου, αλλά η απουσία του έχει μπλοκάρει κυριολεκτικά τον μηχανισμό και το ξεδίπλωμα της επίθεσης. Ο Πετρόπουλος κρίθηκε ανεπαρκής, ο Φορναρόλι φαίνεται βαρυκόκκαλος, ο Τοτσέ δεν τροφοδοτείται ποτέ και ο Χριστοδουλόπουλος δεν μπορεί να παίξει με πλάτη, δεν μπορεί να κρατήσει μπάλα και δεν μπορεί να σπάσει το τόπι στα φτερά. 


Έστω, όμως, ότι ο Λάζαρος, ή έστω κάποιος άλλος από τους προαναφερθέντες, διεκπεραίωνε όλες αυτές τις αποστολές. Σε ποιον να την σπάσει; Σύμφωνα με αυτά που βλέπουμε στο χόρτο, θα μπορούσε να την υποδεχτεί ο Βύντρα κι ο Σπυρόπουλος, οι οποίοι, προφανώς λόγω οδηγιών του Φερέιρα, παίρνουν μέτρα στην πλευρά και εφαρμόζουν με μερικό βαθμό ικανοποίησης το όβερλαπ. Ακόμα, όμως, κι αν το όβερλαπ είναι επιτυχές, δεν υπάρχει παίχτης να βγαίνει από πίσω: ουδείς μετατρέπεται σε κρυφό φορ, όπως ο Κατσουράνης επί Κάτε, ενώ το πρόβλημα εντείνεται όταν ο Φερέιρα δίνει εντολή στα αμυντικά χαφ (Ζέκα και Βιτόλο) να κινηθούν διαγώνια για να καλύψουν τις επελάσεις των ακραίων μπακ. Το αποτέλεσμα; Οι παίχτες να πρέπει να διανύσουν μεγαλύτερη απόσταση κι ως εκ τούτου η αντίπαλη περιοχή να μένει άδεια και η απομόνωση των επιθετικογενών παιχτών να θεωρείται αναπόφευκτη. Και τι συμβαίνει με τους Κουίνσι και Σισοκό; Ο πρώτος χρειάζεται χώρους για να καλύψει μέτρα με την μπάλα, αν και ουσιαστικά παραμένει τακτικά αμέτοχος (π.χ. θεωρεί το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση), ενώ ο δεύτερος έχει την ικανότητα να παίξει κάθετα και στρωτά -προφανώς τα δυο εξτρέμ του Παναθηναϊκού δίνουν πλάτος, αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι το πλάτος από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: αφενός μεν οι οδηγίες του προπονητή παίζουν μεγάλο ρόλο (π.χ. σύγκλιση των παιχτών προς τον άξονα, αλλαγές θέσεων, διενέργεια όβερλαπ ή παιχνίδι με ανάποδο πόδι), αφετέρου δε το κενό μεταξύ των εξτρέμ πρέπει να καλύπτεται, πάντοτε από τα αμυντικά χαφ, με ταχύτητα, δύναμη και ακρίβεια.

Κι αν ο Σισοκό δεν μπορεί να δημιουργήσει; Η μπάλα, με κύριο εκφραστή τον Κατσουράνη, βγάζει φτερά και μετατρέπεται σε ανεμόπτερο -ο παίχτης συμπεριφέρεται αναλόγως και σε αρκετά παιχνίδια της Εθνικής ομάδας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται τόσο για πάγια εντολή προπονητή όσο για αδυναμία εκτέλεσης του αγωνιστικού πλάνου: η μπάλα πρέπει κάπως να προωθηθεί στο τερέν του αντιπάλου. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι το κάθετο ποδόσφαιρο έχει αντικατασταθεί από οριζόντιες πασούλες. Η ομάδα δείχνει ασύνδετη, χωρίς συνεργασίες και αυτοματισμούς: δεν βλέπεις ούτε ένα τριγωνάκι που θα απεγκλωβίσει την μπάλα από το φίλιο τερέν ή θα βγάλει κάποιον παίχτη σε πλεονεκτική θέση. Εν τέλει, ποιο είναι το πρόβλημα; Ο Παναθηναϊκός έχει σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Προσπαθεί να παίξει ένα ποδόσφαιρο κατοχής, θυμίζοντας την Ισπανία στο πρόσφατο Euro, δίχως όμως να έχει τα ξεσπάσματα, την ταχύτητα, την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα των Ισπανών. Επανεξετάζοντας, λοιπόν, το ερώτημα τι είδους ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός η απάντηση είναι η εξής: πρόκειται για μια ομάδα που κυκλοφορεί οριζόντια τη μπάλα, επιτίθεται με λίγους παίχτες, στερείται δεδομένων αυτοματισμών και, τέλος, ενώ δεν αποτελείται από αργούς παίχτες, συνιστά ένα αργό σύνολο.

Ο Φερέιρα, επομένως, φερόμενος αρκετά κυνικά, σκέφτηκε να καλύψει τα μετόπισθεν και να κρατήσει τα μπόσικα. Το πέτυχε; Μέχρι στιγμής, όχι. Μην νομίζετε, λοιπόν, ότι η δυσλειτουργική επίθεση μασκαρεύεται από την σωστή λειτουργία της άμυνας. Η αμυντική τακτική, ή καλύτερα το αμυντικό πλάνο, μαθαίνεται γρήγορα, αλλά πολλές φορές παρατηρούνται καθυστέρησεις στην αφομοίωση. Υπάρχει, όμως, πράγματι καθυστέρηση στην αφομοίωση και έλλειψη ομοιογένειας; Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Η ομάδα υποκύπτει εύκολα στην πίεση του αντιπάλου, η οποία πολλές φορές χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα χαλαρή, πανικοβάλλεται όταν το παιχνίδι μεταφέρεται στο τερέν της, ενώ, παράλληλα, δείχνει μεγάλη αδυναμία στα σέντερ μπακ. Ο Πίντο είναι πολύ αργός, κι ο Βελάσκεθ προτιμά να μαρκάρει χώρο κι όχι να παίζει μαν του μαν τον αντίπαλο: στην άμυνα το ''μαρκάρω ή καλύπτω το χώρο'', αν δεν συνοδεύεται από κίνηση προς την μπάλα ή τον παίχτη που κατέχει τη μπάλα είναι εγκληματικό. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε την ανικανότητα του Σπυρόπουλου στο μαν του μαν και στην τοποθέτηση. Επομένως, η μερική ανεπάρκεια της αμυντικής γραμμής, κι όχι απαραίτητα της άμυνας, εκθέτει τον Μπουμσόνγκ και τον Καρνέζη. Υπάρχει λύση για αυτό; Ναι, υπάρχει. Να γίνει η άμυνα πιο επιθετική, ενδεχομένως να κλίνει περισσότερο στο μαν του μαν, και το πρέσινγκ να εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ακρίβεια και περισσότερη ένταση. Άλλη λύση είναι να τους ντοπάρει ψυχολογικά ο Αλαφούζος με πιασάρικα τουίτς. Τέλος πάντων.

Και φτάνουμε στον επίλογο. Δεν είναι θέμα ποιοτικής ανεπάρκειας, αλλά μάλλον τακτικής αδυναμίας -προφανώς ο Φερέιρα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά πράγματα μέσα στο κεφάλι του: ένας ανασχηματισμός στους ρόλους και στη διάταξη των παιχτών στο χώρο κρίνεται απαραίτητος. Εν τέλει, η ομάδα φαίνεται ψυχολογικά καταρρακωμένη, δίχως σοβαρό κίνητρο, ιδιαίτερα χαλαρή και ελαφρώς αγύμναστη. Και όχι, η κατάσταση που επικρατεί στα διοικητικά δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι.

Υ.Γ.1 Από το ιερό τέρας που ακούει στο όνομα Κριστόφ Βαζέχα: «Άμα μπορεί να γυρίσει η οικογένεια Βαρδινογιάννη, θα ήταν η καλύτερη λύση. Μπορεί όμως; Δεν ξέρω...». Είπαμε ότι τον Τζίγγερ θα τον βρίζουν ακόμα. Αυτή τη φορά, όμως, επειδή δεν επιστρέφει.

Υ.Γ.2 Ο Άρης με την διαφαινόμενη υπαγωγή του στο άρθρο 99 κήρυξε και επίσημα πτώχευση. Ελπίζω να αλλάξουμε και μυαλά.

Υ.Γ.3 Κομματάρα!

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Και οι δυο σπέρνουν τρόμο

Δύσκολα τα πράγματα. Η Τρόικα είναι ανήμπορη να καταλάβει ότι τα μέτρα πρέπει να χαλαρώσουν. Είναι ανήμπορη να καταλάβει ότι χρειάζεται κι άλλος χρόνος. Χρειάζεται υπομονή -όχι ανοχή. Αλλά όταν βλέπει ανθρώπους με μηδενικό βαθμό μυωπίας στους οφθαλμούς να λαμβάνουν επιδόματα, τι να σκεφτούν; Όταν βλέπουν τον Μπένι, ο οποίος δεν φέρει κυβερνητικό αξίωμα, να κυκλοφορεί με αλεξίσφαιρη B.M.W. αξίας 750.000 γιούρο τι να πουν; Όταν βλέπουν ότι έπαιρναν εφάπαξ άνθρωποι που δεν είχαν δώσει ούτε μία εισφορά στα ταμεία, τι να υποθέσουν; Την ίδια στιγμή η Χρυσή Αυγή παίζει μπάλα μόνη της. Βγάζει τη μία ανακοίνωση μετά την άλλη. Ποιον να φοβηθεί; Τον Αντωνάκη; Τον Αλέξη; Την Αλέκα; Ας είμαστε σοβαροί. Ανάσα δεν παίρνει το πολιτικό σύστημα. Προσοχή: μην νομίζετε ότι οι ανακοινώσεις λένε ουσιώδη πράγματα. Αυτό έλειπε να στηρίζεται η Χρυσή Αυγή στις ανακοινώσεις που βγάζει. Η αντιπολίτευση του εν λόγω κόμματος πηγάζει από τους πολιτικούς της αντιπάλους. Κάθε φορά που βγαίνει σε τηλεοπτικό παράθυρο ή στον ''αέρα'' ένας Υπουργός της Κυβέρνησης, η Χρυσή Αυγή τσιμπάει ψήφους.


Κι ο Μιχαλολιάκος τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα: απλά αφήνει τους άλλους να μιλάνε. Άντε στο τσακίρ κέφι να εκδράμει σε πεζόδρομους που φιλοξενούν πάγκους λαθρομεταναστών. Τα Μ.Μ.Ε, όμως, συνεχίζουν απερίσπαστα το έργο τους. Ήδη από τις εκλογές έχουν φροντίσει να δώσουν στίγμα. Για παράδειγμα, έχουν βαφτίσει το κόμμα, και μάλιστα a priori, φασιστικό και ακροδεξιό -μπορεί όντως να είναι έτσι, αλλά το κοινό και μόνο το κοινό, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες, βρίσκεται στην αρμόδια θέση να κρίνει. Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι η δημαγωγία. Ούτε να παρουσιάζει επιλεκτικά τα γεγονότα ή την αλήθεια. Πολύ απλά, ο δημοσιογράφος προβάλει μια κατάσταση, όσο πιο αντικειμενικά μπορεί, και κατόπιν αραδιάζει τα δεδομένα στο κοινό. Το κοινό, λοιπόν, είναι αυτό που αποφασίζει. Εντούτοις, το μένος των Μ.Μ.Ε. και των λοιπών πολιτικών κομμάτων κατά της Χρυσής Αυγής δείχνει φόβο και πανικό. Σημαίνει ότι η παράταξη του Μιχαλολιάκου συνιστά υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος. Τρέμουν με την άνοδό της. Αυτό, όμως, που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι για την έκρηξη της Χρυσής Αυγής ευθύνονται εκείνοι -προφανώς ευθύνες αναλογούν και στους Έλληνες πολίτες/ψηφοφόρους για λόγους που έχουμε αναλύσει κατά κόρον. Κι αν θέλουν να αντιστραφεί η κατάσταση, θα πρέπει να αρχίσουν να προβαίνουν σε άξια έργα κι όχι να αναλώνονται σε αερολογίες.

Κι αν η Χρυσή Αυγή σπέρνει τρόμο, το ίδιο ισχύει για τον Γκαγκάτση. Για τον μάγιστρο του 2004. Για τον άνθρωπο που στον τελικό του Euro καθόταν στις εξέδρες του ''Ντα Λουζ'' δίπλα στον Κώστα τον Καραμανλή, με τους Πορτογάλους διοργανωτές να τον αποθανατίζουν και να τον αποκαλούν ''Πρωθυπουργός της Ελλάδας''. Αυτός είναι ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Και τι ζητάει; Την Προεδρία της Ε.Π.Ο. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να νικήσει στις αρχαιρεσίες της 6ης Οκτωβρίου τον Γιώργο Σαρρή. Δύσκολα πράγματα. Ο Σαρρής έχει πατήσει στις πλάτες του γυμνού βασιλιά. Έστω κι αν η εικόνα του γνώρισε μια μικρή φθορά από την παρουσία του στην Κ.Ε.Δ. Μικρή σημασία έχει, όμως. Το φαβορί παραμένει ο Σαρρής. Εξάλλου, ο Γκαγκάτσης κατεβαίνει ως ''ανεξάρτητος''. Πάνε οι εποχές που είχε στενές επαφές με τον Σωκράτη Κόκκαλη -οι καλές σχέσεις με τον Ολυμπιακό εξακολουθούν να ισχύουν σε μερικό βαθμό. Μολονότι, λοιπόν, ο Γκαγκάτσης δείχνει να μην μπορεί να συναγωνιστεί παρασκηνιακά τον Σαρρή, ο πόλεμος που δέχεται είναι ανελέητος. Κι αυτό σημαίνει ότι είναι υπολογίσιμος αντίπαλος. Σαν τη Χρυσή Αυγή.

Όπως λέει κι ο Κώστας Καίσαρης: «Ο Γκαγκάτσης δεν είναι κανένας χθεσινός. Ξέρει το αντικείμενο καλύτερα από κάθε άλλον. Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να κατεβαίνει στις εκλογές αν ήταν να τις χάσει. Κι αυτό ακριβώς δείχνει ο εναντίον του πόλεμος. Αν ήταν αδύναμος και δεν είχε καμιά τύχη να πάρει τις εκλογές, κανένας δεν θα ασχολιόταν μαζί του». Και ποιος είναι ο αστάθμητος παράγοντας στην όλη υπόθεση; Ο Παναθηναϊκός. Από την μία δεν μπορεί να στηρίξει τον Σαρρή κι από την άλλη δεν είναι δυνατόν να υιοθετήσει την υποψηφιότητα Γκαγκάτση λόγω παρελθοντικών σχέσεων: μάλλον αφήνει τον απόλυτο έλεγχο στον Ολυμπιακό. Εν τέλει, γιατί τόσο ενδιαφέρον για την Προεδρία της Ε.Π.Ο.; Δεν θέλω κουταμάρες. Ο καθένας κοιτάει την πάρτι του. Είτε λέγεται Έλληνας πολίτης, είτε Έλληνας πολιτικός, είτε Ολυμπιακός. Για αυτό κάνουμε συνεχώς βήματα προς τα πίσω.

Υ.Γ.1 Τα 25 μύρια μπήκαν στο λογαριασμό. Αυτό έχει σημασία. Ποια Σάλκε τώρα και ποιο τσου λου; Μέχρι να έρθει η ώρα που ο πρωταθλητής Ελλάδας θα πάψει να περνά απευθείας στους ομίλους. Καταραμένη ανταγωνιστικότητα.

Υ.Γ.2 «Μετά τον Καραπιάλη τέτοιο ταλέντο σαν τον Φετφατζίδη δεν έχω δει. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν παίζει στον Ολυμπιακό, γιατί δεν του δίνονται παιχνίδια-παραστάσεις. Είναι μία εξαιρετική περίπτωση που πρέπει να κοιτάξει τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και η Εθνική». Γιατί, ρε Τσιώλη;

Υ.Γ.3 Πήγα Πήλιο και πέρασα τζάμι! Συνεχίζουμε εξίσου δυνατά!

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Το αλφάβητο



Υ.Γ.1 Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο για την δυσκοιλιότητα που επιδεικνύουν ορισμένες ομάδες στην επίθεση. Επειδή δεν το έχω ολοκληρώσει, σκέφτηκα να σας κρατήσω λίγο ακόμα σε αγωνία. Μέχρι τότε, πάρτε, μεταξύ άλλων, μια μικρή γεύση από τον Καρπετόπουλο: «Γιατί ο Φερέιρα ξόδεψε το μισό μπάτζετ για τα μετόπισθεν; Διότι είναι προπονητής και για να έχει ήσυχο το κεφάλι του, θέλει έναν Παναθηναϊκό που να χάνει δύσκολα: σίγουρα θυμάται τις περσινές κολλητές (σχεδόν) ήττες από Λεβαδειακό, Α.Ε.Κ., Π.Α.Ο.Κ., και Ολυμπιακό στον β' γύρο. Αμφιβάλλω αν καλοκαιριάτικα γνώριζε ότι οι μισές ομάδες αποδυναμώθηκαν. Οι προπονητές σκέφτονται πρώτα και πάντα την άμυνα: κάποιος έπρεπε να του εξηγήσει ότι το φετινό πρωτάθλημα έχει πολλές διαφορές από πέρυσι. Αλλά τέτοιος άνθρωπος στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει». Ούτε Γιώργος Καραγκούνης, λέει ο Κάνθαρος, ο οποίος πλέον θα δοκιμάζει τις δυνάμεις του στο πυραυλοκίνητο πρωτάθλημα της Αγγλίας. Τον πιστεύω τον παίχτη.

Υ.Γ.2 Το σενάριο της Κουλουχέριας τραγωδίας ορίζεται κάπως έτσι: «Έκανα προσφυγή κατά της Π.Α.Ε. Άρης στις 22 Νοεμβρίου του 2011. Ήμουν απλήρωτος από το καλοκαίρι του 2011. Κανείς δεν με ρώτησε πώς τα έβγαζα πέρα, αν είχα ανάγκες ή πώς πλήρωνα τα ενοίκιά μου. Όταν ήρθε ο κ. Τσιώλης, μου είπε πως δεν του κάνω, δεν μίλησα. Έβαλα το κεφάλι κάτω, έψαξα να βρω ομάδα, έφερα μια πρόταση, όμως η διοίκηση ήθελε αποζημίωση. Συνέχισα να κάνω μόνος μου προπονήσεις. Έφυγε ο Τσιώλης, ήρθε ο Πρόμπιερζ, ξανά τα ίδια. Με έβαζαν να κάνω προπόνηση πρωινές ώρες ξεχωριστά από την ομάδα. Και πάλι δεν μίλησα. Τους έλεγα ''θα κάνω προσφυγή'' και μου απαντούσαν ''κάνε, δεν θα πάρεις ποτέ τα λεφτά σου''. Τελικά έγινε διακανονισμός σε 10 δόσεις των 30.000 ευρώ. Μου δίνουν μόνο τη μία δόση κι αυτή μέσω τηλεοπτικών και εδώ και τρεις μήνες με αγνοούν και τελικά με θυμούνται μόλις μια μέρα πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης. Κι έρχονται τώρα αυτοί οι κύριοι και μου λένε πως εγώ καταστρέφω τον Άρη; Τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν κάνει εγκλήματα, σκορπώντας τόσα χρήματα σε αμέτρητους παίκτες;». Ο Κουλουχέρης πρόσθεσε: «Μίλησα με τον Ζαμπέτα. Η πρότασή του ήταν να πάρω 30 χιλιάδες τώρα, άλλες 20 τον Μάιο και τα υπόλοιπα σε βάθος 3 χρόνων. Δεν το δέχθηκα. Πάνω στη συζήτηση μου λέει πως ''αν καταστραφεί η ομάδα, θα χάσεις κι εσύ τα λεφτά σου''. Η απάντησή μου ήταν πως ''αν διαλυθεί ο Άρης, μπορεί να χάσω τα λεφτά μου, όμως εσένα κι όσους έφεραν την ομάδα σε αυτή την κατάσταση θα σας κυνηγάει όλη η Θεσσαλονίκη''». Άντε τώρα να βρεις άκρη. Κύριε Κόντη, χρειαζόμαστε τα φώτα σας!

Υ.Γ.3 Την σκυτάλη πήρε το Δ.Σ. της Ένωσης Football League- Football League 2, όπου σε φορτισμένη ατμόσφαιρα και με το Πρόεδρο, Σπύρο Καλογιάννη, συνεδρίασε και με την μειοψηφία των Νίκης Βόλου, Α.Ε.Λ., Απόλλων Σμύρνης και Παναχαϊκής πέρασε η απόφαση για την επιστροφή των τριών (Ολυμπιακός Βόλου, Καβάλα, Ηρακλής). Ωστόσο, στην περίπτωση του Ηρακλή δεν συνέβη κάτι τέτοιο, παρά τα όσα ισχυρίζεται η Ε.Π.Ο., αφού η ομάδα της Θεσσαλονίκης υποβιβάστηκε από την Σούπερ Λίγκα στην Football League 2 για τρεις διαφορετικούς λόγους (αδειοδότηση, πλαστογραφία, προσφυγή στα πολιτικά δικαστήρια), έπειτα από απόφαση οργάνων της ίδιας της Ε.Π.Ο. και όχι του κράτους. Εν τέλει, το deal ολοκληρώθηκε με την σύσταση πενταμελούς επιτροπής αποτελούμενη από τον Πρόεδρο Σπύρο Καλογιάννη, τον Α’ αντιπρόεδρο Στέλιο Σφακιανάκη, και τους Σαλευρή (Καλλιθέα), Σάμιο (Δόξα Δράμας) και Ράλλη (Εργοτέλη) που πήγαν στον υφυπουργό Αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη. Έτσι, αποφασίστηκε ότι την επόμενη σεζόν θα ανέβουν τέσσερις ομάδες στη Σούπερ Λιγκ και θα υποβιβαστούν στην Football League δύο. Επιπλέον, θα αυξηθεί η χορηγία του Ο.Π.Α.Π. κατά 30% καθώς και η χρηματοδότηση από την Σούπερ Λίγκα κατά 3,6 εκ. ευρώ. Επίσης τέθηκαν και μια σειρά άλλων ζητημάτων (διαιτησία, ΟΠΑΠ, στοίχημα). Παράλληλα, οι φήμες υποδηλώνουν ότι οι Κούγιας και Πηλαδάκης έβγαζαν, εκτός από ανακοινώσεις, και τα ρούχα τους: δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η ομάδα ''Άλφα'' και η ομάδα ''Βήτα'' προβιβάστηκαν. Πάλι καλά που το ελληνικό αλφάβητο έχει 24 γράμματα: για όλους τους ενδιαφερόμενους υπάρχει ένα γράμμα. Έστω κι αν το Υπουργείο Παιδείας θέλει να προβεί σε αλλαγές του αλφαβήτου και κατ' επέκταση της ελληνικής γλώσσας.

Υ.Γ.4 Ο Βασίλης Σκουντής γράφει το αυτονόητο: «Ο Πεδουλάκης θα είναι υπό αίρεση, όχι διότι δεν είναι καλός προπονητής, αλλά επειδή από πάνω του θα πλανάται το φάντασμα του Ομπράντοβιτς και το ίδιο ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό και για το νεαρό αφεντικό της ομάδας: ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο παρελθόν βρέθηκε απέναντι στον οργανωμένο πυρήνα των οπαδών, που του χρεώνουν κι εκείνο το ατυχέστατο πρωτοσέλιδο "πετάξτε τις φανέλες" στην "Πράσινη" και τώρα διαδέχθηκε τον πατέρα του και τον θείο του, που εκτόξευσαν τον Παναθηναϊκό στη στρατόσφαιρα».

Υ.Γ.5 Μπράβο στην Εθνική. Απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους έχει το knowhow να παίρνει αποτελέσματα. Αλλά δεν χρειάζεται έπαρση. Συνήθως μετά προσγειωνόμαστε απότομα.

Υ.Γ.6 Θα λείπω το Σου-Κου, και κάτι ψηλά, εκτός Αθηνών. Θα απαντήσω στα σχόλιά σας μόλις επιστρέψω! Καλά να περάσετε!

Υ.Γ.7 Δεν ξέρω πόσες μπάντες μπορούν να γράψουν τέτοια κομμάτια...

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Επιστροφή στο Σαλούν

Αν θες να διαπιστώσεις την αξία ενός θεάματος, τσεκάρεις τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, στο τσου λου παίρνεις τη χύτρα και λαμβάνεις δεκάδες μύρια. Τα κανάλια πληρώνουν αδρά για να αποκτήσουν το προϊόν και να το πλασάρουν στο κοινό. Και δεν μιλάμε για ένα και δυο τηλεοπτικούς σταθμούς. Κανάλια από όλο τον κόσμο ενδιαφέρονται για το τσου λου. Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένα προηγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Για παράδειγμα, το αγγλικό πρωτάθλημα προβάλλεται στην Αμερική και στην Άπω Ανατολή. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με όλα τα πρωταθλήματα. Φαντάζεστε να πλήρωναν οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες και οι Αμερικανοί για να βλέπουν τις προσπάθειες του Καπετάνου απέναντι στον Αρκούδα; Προσωπικά δεν το φαντάζομαι. Και δεν το φαντάζομαι, διότι το ελληνικό ποδόσφαιρο θεωρείται και είναι ένα παρηκμασμένο προϊόν.


Το ίδιο συμβαίνει και με το μπάσκετ. Όχι, δεν εννοώ μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα. Πάρτε για παράδειγμα το μπασκετικό τσου λου, την Ευρωλίγκα. Ξέρετε πόσα λεφτά παίρνει μια ομάδα που κατακτά την Ευρωλίγκα; Ψίχουλα. Κάτω από μισό μύριο. Κι αν προσθέσεις τα σέα και τα μέα δεν ξεπερνάς τα τρία μύρια. Τόσα δίνουν για το το συγκεκριμένο προϊόν. Τόσα πληρώνουν. Τόσο θεωρούν ό,τι αξίζει. Κι όμως, κάποτε, υπήρχε μια εποχή που το μπάσκετ βρισκόταν ψηλά στην τηλεοπτική ατζέντα, βρισκόταν ψηλά στις προτιμήσεις των (τηλε)θεατών. Ο Κάνθαρος, ο οποίος ζούσε και ανέπνεε για μπάσκετ, έχει ζήσει τέτοιες εποχές και τις αναπολεί. Τότε που τα γήπεδα, όλα τα γήπεδα, ήταν γεμάτα και έσφυζαν από παλμό. Και οι ομάδες διέθεταν ποιοτικούς ξένους που έκαναν τη διαφορά. Πήγαινες, ρε παιδί μου, να παίξεις στο Σαλούν και έφτυνες το γάλα της μάνας σου. Πώς να κερδίσεις, όταν έχεις απέναντι σου τον μεγάλο, και πάντοτε χαμογελαστό, Αλφόνσο Φορντ; Κι απόψε, ο Φορντ, αυτός ο χαρισματικός σκόρερ, θα ''πατήσει'' για τελευταία φορά το πόδι του στο Σαλούν. Θα είμαι εκεί.

Υ.Γ.1 Όποιος κατάλαβε τους λόγους διαγραφής του Γιάννη Σαουριδη και του Γιάννη Νέγρη από το σύνδεσμο, παρακαλείται να τις καταθέσει. Ένας υπερτυχερός θα κερδίσει μπρελόκ με τον αριθμό μεταγραφών του Γιάννη Κόντη.

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στον Ανέστη Πεταλίδη. Τα σέβη μου στον Πατριάρχη του Άρεως!

Υ.Γ.3 Η αποψινή παρουσία μου στο Σαλούν σημαίνει ότι δεν θα δω την Αρειανάρα με την Μπενφίκα. Δεν πειράζει. Ας γίνει ένα ευχάριστο παιχνίδι.

Υ.Γ.4 Η Εθνική Ελλάδας πέρασε νικηφόρα από τη Λεττονία. Αυτό έχει, υποθέτω, και την  μεγαλύτερη σημασία. Ενδιαφέρεται κανείς για το πως;

Υ.Γ.5 Το ακούσαμε κι αυτό: ο ανεπίσημος αναλυτής του Ολυμπιακού, Ανδρέας Λοβέρδος, προαναγγέλλει την αποχώρησή του από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την ίδρυση νέας πολιτικής παράταξης. Αναμένουμε με λαχτάρα τις εξελίξεις. Κράτα γερά, Μπένι!

Υ.Γ.6 Χωρίς σχόλια!


Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Μόνο ο μπακάλης θα την πληρώσει

Ο Άρης και η Α.Ε.Κ. χρωστάνε. Κι ο μπακάλης εδώ απέναντι χρωστάει. Σε εφορίες, σε υπαλλήλους και σε προμηθευτές -όπως οι δυο προαναφερθείσες ομάδες. Έχει αγχωθεί ο άνθρωπος. Δεν ξέρει τι να κάνει. Δικό του το μαγαζί, δικά του και τα χρέη. Δηλαδή, αν είχε κέρδη θα τα μοιραζόταν με άλλον; Όχι, βέβαια. Κι από τη στιγμή που το μαγαζί το τρέχει αυτός, φέρει και την ευθύνη. Αυτός είχε το δικαίωμα υπογραφής. Θέλει π.χ. η εφορία να τον βρει; Βάζει στον υπολογιστή το ονοματεπώνυμό του και το μηχανημα εμφανίζει κοτζάμ φάκελο με τα πεπραγμένα του και το βιογραφικό του. Κι όποτε της κάνει κέφι, πάει και του περνάει βραχιόλια.


Στην Α.Ε.Κ. και στον Άρη, όμως, πρέπει να συνέβαινε το εξής απίστευτο: σε ολόκληρη εταιρία, και μάλιστα ανώνυμη, να μην υπήρχαν υπογραφές. Όλες οι συναλλαγές να γινόντουσαν στο μιλητό. Έστω να έσφιγγαν χέρια ή να έδιναν τον λόγο της τιμής τους. Τώρα τι τιμή μπορεί να έχει ο Αδαμίδης κι ο Αθανασιάδης, ως δικαιούχοι υπογραφής, δεν το γνωρίζω. Τα γούστα του Κόντη, πάντως, είναι ακριβά. Στα εκτός έδρας παιχνίδια, Μερτσέντα νοίκιαζε -με έξοδα της Π.Α.Ε. βεβαίως βεβαίως. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως. Είχε δικαίωμα υπογραφής ο Κόντης; Όχι -ήξερε τι έκανε. Έβαλε, όμως, κι αυτός το λιθαράκι του στην κακοδιαχείριση που παρατηρήθηκε -προφανώς τα παιχνίδια των μάνατζερ δεν ενδιαφέρονται για τυχόν σπατάλες εκ μέρους των ομάδων: ο καθείς τηρεί τις δικές του προτεραιότητες. Και τώρα τι συμβαίνει; Διακανονισμοί, προσφυγές, χρέη. Βάζει ο Ζαμπέτας το χέρι στην τσέπη και πιάνει το παπούτσι. Τα ίδια και στην Α.Ε.Κ. Κόβεται το τηλέφωνο και το ρεύμα στις εγκαταστάσεις της Π.Α.Ε. και ταυτόχρονα καταστρώνονται σχέδια για νέο γήπεδο. Ταξιδεύεις σε Ρωσίες και Σαουδικές Αραβίες για να βρεις υποψήφιο επενδυτή, μπας και ανακαλύψεις κανά κορόιδο ή λαμόγιο, για να σου δώσει ψωμάκι να φας, και παράλληλα πας και κλείνεις τον Γκούντγιονσεν για έξι κατοστάρικα. Αυτό θα πει ελληνικό δαιμόνιο. Μιλάμε για σφαγή με το γάντι. Άνευ αναισθητικoύ. Για προμελετημένο έγκλημα. Χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Ο Περικλής Στέλλας γράφει: «Και την ίδια στιγμή όλοι εκείνοι που οδήγησαν τον Άρη ξανά στη θέση μηδέν είναι εξαφανισμένοι και το θλιβερό είναι ότι δεν ασχολείται κανείς μαζί τους. Κανείς δεν τους καλεί να λογοδοτήσουν. Ούτε τον Κόντη, ούτε τον Σκόρδα, ούτε τον Γρανούζη, ούτε τον Αθανασιάδη. Επίσης, την ίδια στιγμή ο ανανεωμένος Super 3 που δεν έχει καμία σχέση, λένε, με την παλιά διοίκηση που ευλογούσε τις παλιές διοικήσεις της Π.Α.Ε., δεν παίρνει πρωτοβουλία. Δεν μπορεί όλοι να μένουν στο απυρόβλητο και όλα να θεωρούνται περασμένα-ξεχασμένα».

Τα ίδια ισχύουν και για το ελληνικό κράτος. Η ίδια υπερβολή που χαρακτήριζε μέχρι πρότινος τον Άρη και την Α.Ε.Κ., παρατηρείται στον δυσανάλογα μεγάλο κρατικό μηχανισμό -αλήθεια, ποιος χρωστάει περισσότερα: ο Άρης ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Υπερβολικοί μισθοί, υπερβολικές συντάξεις, υπερβολικά επιδόματα. Για να μην αναφέρω τις μίζες και την πάσης φύσεως σπατάλη. Όπως γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Αν τον Τσοχατζόπουλο τον έχουνε σε μονόκλινο στον Κορυδαλλό, αυτοί που διαχειρίστηκαν εκατομμύρια γιούρo σε Α.Ε.Κ. και Άρη έπρεπε να είναι στο Σινγκ-Σινγκ. Και στην απομόνωση μάλιστα με σιδερένιες μπάλες στα πόδια». Κι όπως σωστά μαντεύετε, όλοι αυτοί που έφεραν τις ομάδες σε αυτό το σημείο κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι. Ουδείς τους αναζητεί. Ούτε αστυνομίες, ούτε εφορίες, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε καν οι οπαδοί. Σαν τον Τάκη του Ηρακλή που έδωσε το ρεσιτάλ του και κατόπιν εξαφανίστηκε. Αλλά ας μην πάμε μακριά. Εδώ κοτζάμ Τζέφρυ και πρώην Υπουργοί κυκλοφορούν ελεύθεροι. Έστω και με αστυνομική συνοδεία. Άλλοι πάνε για κανόε-καγιάκ, άλλοι μιλάνε σε διεθνή συνέδρια, άλλοι πάνε σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία κι άλλοι γράφουν βιβλία σε άψογα ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τις ένδοξες εποχές της μάσας. Και για να σας βγάλω από τον κόπο, να σας πω ότι όλοι αυτοί είχαν δικαίωμα υπογραφής και φέρουν ακόμα το ίδιο ονοματεπώνυμο. Μου φαίνεται ότι μόνο ο μπακάλης της γειτονιάς θα την πληρώσει.

Υ.Γ.1 Ο Φερνάντο Σάντος κάλεσε τον Παναγιώτη  Γλύκο. Λέγεται ότι ο παίχτης, μόλις έμαθε για την κλήση του στην Εθνική, από την χαρά του, και συνάμα την έκπληξή του, πήγε στο γήπεδο της Τούμπας, ανέβηκε σε ένα αερόστατο και πέταξε προς Λισαβόνα για να υποβάλλει τα σέβη του στην γενέτειρα του Σάντος. Με τον Πορτογάλο στο τιμόνι της Εθνικής μέχρι και κι ο τερματοφύλακας της ομάδας που παίζω μουντιαλίτο μπορεί να κληθεί. Κι όπως ξέρουμε, στην Ελλάδα όλα γίνονται. Ποτέ δεν πλήττεις.

Υ.Γ.2 Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι ο αριθμός των τελικών προσπαθειών και κατ' επέκταση η ερμηνεία της στατιστικής στο εν λόγω άθλημα. Πάρτε για παράδειγμα τον Άρη. Σε δυο αγωνιστικές έχει, αν δεν κάνω λάθος, 23 τελικές προσπάθειες. Κι όμως, παραμένει άσφαιρος. Υπάρχει έστω και ένας από εμάς που θεωρεί ότι στη συνέχεια του πρωταθλήματος θα αρχίσει να σκοράρει με συνέπεια επειδή έχει πολλές τελικές; Δεν το νομίζω. Έχουμε αναφερθεί στις νευραλγικές  θέσεις του άξονα. Και η αλήθεια είναι ότι η ομάδα χρειάζεται επειγόντως κάποιον ικανό επιθετικό (Αγκάνθο;) -ίσως χρειάζονται και περισσότερα τακτικά ρίσκα από τον Κατσαβάκη: προφανώς εκείνος γνωρίζει καλύτερα τις ικανότητές του και τις δυνατότητες της ομάδας. Ειδάλλως μας βλέπω πρωταθλητές στις ισοπαλίες.

Υ.Γ.3 Τα κρούσματα απειθαρχίας που παρατηρούνται στον Άρη δεν αποτελούν είδηση. Λογικό και αναμενόμενο είναι. Το παράδοξο θα ήταν να μην υπήρχαν προβλήματα. Να ήταν όλα μέλι γάλα. Αλλά πως μπορείς να κρατάς τις ισορροπίες και να είσαι υπεράνω όλων, όταν οι υπηρεσίες που παρέχεις στους παίχτες σου δεν είναι οι ενδεδειγμένες; Όταν, όμως, δεν υπάρχει στιβαρή διοίκηση και χρήμα, τότε αυτές οι καταστάσεις συνιστούν αναπόφευκτο κομμάτι της σεζόν. Κι αν δεν ρίξουν (και) οι δυο πλευρές νερό στο κρασί τους, μας βλέπω να χάνουμε άλλο ένα ικανό παίχτη (Βελλίδης).

Υ.Γ.4 Συνεχίζουμε εξίσου δυνατά!



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...