Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ο Αχιλλέας έγινε Τζέφρυ

Πριν ένα μήνα, και κάτι ψιλά, παρακολούθησα στο κηποθέατρο Παπάγου την τραγωδία ''Ιφιγένεια εν Αυλίδι''. Που να ήξερε ο Ευριπίδης τι τροπή έχει πάρει το Αρχαίο Θέατρο. Που να ήξερε το μέγεθος της μετάλλαξης. Που να ήξερα εγώ ο ίδιος τι θα έβλεπα. Με τον Στέλιο Μάινα να ερμηνεύει τον Αγαμέμνονα, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη την Κλυταιμνήστρα και κάποιον ηθοποιό ονόματι Στάνκογλου να προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι είναι ο Αχιλλέας, ενώ, παράλληλα, ένα ''παιδάκι'' υποδυόταν τον Μενέλαο. Και να παρακολουθείς τον Αγαμέμνονα να γράφει σε γραφομηχανή, την Κλυταιμνήστρα να φοράει βραδινή τουαλέτα με πλατφόρμες και τον χορό να σκαρφαλώνει σε σκαλωσιές. Απίστευτα πράγματα. Ήθελα να ήξερα τι σκεφτόταν ο σκηνοθέτης, όταν επιχειρούσε να εξισώσει την τραγωδία του Ευριπίδη με το παρόν. Ήθελε να κάνει τη διαφορά; Ε, λοιπόν, την έκανε. Όμως, οι θερινές επαναλήψεις των αρχαιοελληνικών έργων φανερώνουν την κρίση που βιώνουμε.


Κάποτε, το Αρχαίο Θέατρο θεωρείτο η υπέρτατη καταξίωση. Μοναδικό παράσημο στην θεατρική καριέρα του ηθοποιού. Εξαιρετικό προνόμιο. Με τους συντελεστές να θεωρούν ύψιστη τιμή τη συμμετοχή τους και να νοιώθουν δέος: κάποτε υπήρχαν στάνταρντ -σήμερα υπάρχουν; Και τώρα βλέπεις τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να ερμηνεύει το ρόλο της Ιοκάστης και να νομίζεις ότι βλέπεις τον Σούπερμαν με άσπρο φόρεμα και μούσια. Και το κοινό να σβήνει τις παραστάσεις από την μνήμη του, μόλις πέσει η αυλαία. Αλλά έτσι είναι. Ο κάθε αστέρας της τηλεόρασης πατάει το σανίδι και έχει το θράσος από πάνω να δηλώνει πόσο πολύ γουστάρει να παίζει θέατρο. Όπως ο κάθε πικραμένος, τροφοδοτούμενος από την δική μας ανεπάρκεια, γίνεται εν μία νυκτί βεντέτα, σταρ, Πρόεδρος, βουλευτής ή Υπουργός. Προσοχή: δεν μιλάμε για το Δελφινάριο του Σεφερλή (φώτο) και το ηλίθιο χιούμορ του, αλλά για Αρχαίο Θέατρο. Για χώρους και ερμηνείες που έχουν τιμήσει με την παρουσία τους, μεταξύ άλλων, η Άννα Συνοδινού, ο Αλέξης Μινωτής, η Κατίνα Παξινού και ο Μάνος Κατράκης.

Ελάχιστοι δείχνουν αυτοσυγκράτηση. Εδώ κοτζάμ Δημήτρης Χορν είχε δηλώσει: «Δεν έχω φωνή για την Επίδαυρο». Κι όμως, με λίγη δόση τύχης μπορεί να παρακολουθήσεις τον Κόκλα και τον Πυρπασόπουλο. Όπως εγώ ''θαύμασα'' τον Στάνκογλου, σε ρόλο Αχιλλέα υπενθυμίζω, στο κηποθέατρο Παπάγου. Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωή μας. Βλέπεις έναν μέτριο ποδοσφαιριστή και κάποιοι τον βαφτίζουν παιχταρά. Ακούς live κάποια σκυλιά να τραγουδούν και αναρωτιέσαι μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η πνευματική (μας) αναξιότητα. Επισκέπτεσαι μια Δημόσια Υπηρεσία και διαπιστώνεις ότι ο διευθυντής είναι λοβοτομημένος. Παρακολουθείς έναν δημοσιογράφο που δεν μπορεί να στελεχώσει μια απλή πρόταση με ορθολογικά επιχειρήματα και παίρνει εκατοντάδες μύρια. Ανοίγεις το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση και απορείς με το είδος και την οικογένεια των μαϊντανών σε κάθε λογής εκπομπές. Αλλά τι κάθομαι και γράφω τώρα; Εδώ έχει εκλεγεί ο Τζέφρυ Πρωθυπουργός. Και μένα με πείραξε ο Στάνκογλου στο ρόλο του Αχιλλέα; Και ποιο είναι το χειρότερο; Ότι έχουμε συμβιβαστεί με τη μετριότητα και τη σαχλαμάρα. Καιρός να το ξεπεράσουμε.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι οποιαδήποτε από τις προτεινόμενες επιλογές. Ένας είναι ο Θανάσης Παπάζογλου.

Υ.Γ.2 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Ο κόσμος, άλλωστε, και δια της ψήφου του έδειξε να έχει δεχθεί τη μοίρα του. Σαν την πουτάνα που δεν μπορεί να απαρνηθεί τον νταβατζή της. Της παίρνει τα λεφτά, της ρίχνει και τίποτα χαστούκια, αλλά αυτή δεν φεύγει από κοντά του με τίποτα. Έτσι και οι ψηφοφόροι. Νταβατζή αλλάζουν κάθε φορά που πάνε στις κάλπες. Ή εν έτη 2012 ανακαλύπτουν τον εθνικισμό και τη Χρυσή Αυγή, ή τον πατριωτισμό του Καμμένου και του Τέρενς Κουίκ».

Υ.Γ.3 Τον τελευταίο καιρό δεν έχω δει ούτε ένα ματς. Ούτε τα ευρωπαϊκά ματς των ελληνικών ομάδων, ούτε το ισπανικό σούπερ καπ, ούτε καν το πρώτο ματς της Αρειανάρας στο πρωτάθλημα. Σας υπόσχομαι ότι θα καλύψω το χαμένο έδαφος. Έχουμε πει, όμως, ότι στις διακοπές επικρατούν άλλες προτεραιότητες και υπερισχύουν διαφορετικά δεδομένα. Και οι φετινές διακοπές επισκίασαν όλες τις προηγούμενες. Τέλος!

Υ.Γ.4 Αισθάνομαι, νοιώθω και βρίσκομαι σε εξαιρετική κατάσταση. Ας ακούσουμε κάτι μπομπάτο!

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Οι γάμπες

Μέτα την Σύρο, όπου επαναλαμβάνω πέρασα υπέροχα, γύρισα για ελάχιστες μέρες στη βάση μου, δηλαδή εν Αθήναις, και κατόπιν έφυγα για Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί, έκατσα για δυο μέρες και έπειτα οδεύσαμε προς Σπάρτη. Αν σας πω ότι δεν πέρασα και σε αυτά τα μέρη υπέροχα, θα πω ψέμματα. Για την ακρίβεια δεν ήταν (μονάχα) τα μέρη, αλλά κυρίως η παρέα: θυμηθείτε το χαμένο ακουστικό της κυρίας Ξανθούλας. Τέτοια χημεία έχω να δω από τον περιοδικό πίνακα του Μεντελέγιεφ. Όμως, οι διακοπές δεν σταματούν σε αυτό το σημείο. Τουλάχιστον για εμένα. Αύριο, έστω και με διαφορετική παρέα, αναχωρώ για Κομοτηνή και έπειτα οδεύω προς Χαλκιδική. Έτσι, για να νοιώσουμε και λίγο Αρειανάρα στο πετσί μας.


Κι αφού εντάξαμε στην ανάρτηση τα ποδοσφαιρικά, δείτε για λίγο την παραπάνω φωτογραφία. Ας συνδυάσουμε, λοιπόν, το ποδόσφαιρο με την παραλία και τη θάλασσα. Τι σας θυμίζει το ηλιοκαμένο αγόρι;
  1. Μονδέλο 
  2. Κομμωτής
  3. Φίκος
  4. Όρθιο ξύλο
  5. Κούκλα Barbie
Μέχρι να το βρείτε, επιτρέψτε μου να μετουσιώσω την καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας σε πραγματικότητα. Καλή συνέχεια!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Το μυαλό μου είναι γεμάτο αναρτήσεις. Μόλις επιστρέψω, θα γίνει χαμός. Θα χορτάσουμε ιδέες.

Υ.Γ.3 Σβήνουμε με κάτι δυνατό. Προσοχή στους στίχους!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Τα όνειρα αλλάζουν

Πήγα στη Σύρο για πέντε μέρες και πέρασα υπέροχα! Τέλεια! Ανεπανάληπτα! Η μόνη μας έγνοια ήταν ποια παραλία θα επισκεφτούμε και ποιο ουζερί θα ισοπεδώσουμε. Τίποτα άλλο. Χωρίς να με ενδιαφέρει τι δήλωσε ο Κατσαβάκης κι ο Μαύρος. Ούτε τι είδους ομάδα προσπαθεί να φτιάξει ο Ζαρντίμ ή τι συμβαίνει με την ''Αλαφούζια εισφορά'' (sic!). Το να σε απασχολούν τέτοια ζητήματα στις διακοπές σημαίνει ότι είσαι παρανοϊκός. Και φυσικά, δεν έδωσα δεκάρα τσακιστή για τους πολιτικάντες που κυβερνούν αυτή τη χώρα. Εξάλλου, δεν μπορώ να έχω ουσιαστικές απαιτήσεις από τέτοιους ανθρώπους. Που βγαίνουν στις κάμερες και δηλώνουν ότι υπάρχουν λύσεις. Δεν ήξερα ότι ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας ταυτίζεται με εκείνον του ρεπόρτερ. Να βγαίνει ο Μπένι και να λέει «Θα βγούμε από την κρίση», σαν να πρόκειται για δυο εγκληματίες που τους έχουν στριμώξει οι μπάτσοι στην γωνία και να λέει ο ένας στον άλλον «Μην ανησυχείς, θα την σκαπουλάρουμε». Κι αν ο ένας εγκληματίας είναι ο Μπένι, ποιος είναι ο άλλος; Σοφή ερώτηση. Ποια είναι η απάντηση; Ο ελληνικός λαός, ο οποίος εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια εξαπατεί τον ίδιο του τον εαυτό, θεωρεί το κράτος ως χείριστο εχθρό και κρατά δέσμιο το κοινό συμφέρον. Και τώρα που βάζει το χέρι στην τσέπη και πιάνει το παπούτσι, πάει να διορθώσει το λάθος με λάθος, ψηφίζοντας τον Αλέξη και την Χρυσή Αυγή. Αυτά είναι τα όνειρα του ελληνικού λαού;


Μια στιγμή, όμως. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι ο τεράστιος Μπένι και ο στριμωγμένος εγκληματίας της ιστοριούλας μας το πάνε στο μιλητό. Δεν προτείνουν λύσεις. Ούτε τις υλοποιούν. Απλά λένε ότι υπάρχουν. Σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο στην ταινία ''Ο Ατσίδας'', όπου προσπαθεί να στρίψει διά του αρραβώνος (φώτο). Και έχεις τον Στουρνάρα, τον οποίο συμπαθώ ιδιαίτερα, να προσπαθεί να σκαπουλάρει ένα και δυο δις για να πληρώσει τους τροϊκανούς τόκους, χρησιμοποιώντας τον ποιο εύκολο τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Τσεκουρώνω λεφτά από μισθωτούς και συνταξιούχους, κόβω επιδόματα, αυξάνω φόρους, τέλη και δασμούς. Κοτζάμ Υπουργός Οικονομικών, δηλαδή, να αναλαμβάνει μια αποστολή που, έτσι όπως τσουλάει, μπορεί να εκπληρωθεί από τον χασάπη ή τον φούρναρη της γειτονιάς. Αυξάνω την τιμή του κρέατος ή του ψωμιού για να αντικαταστήσω την χρόνια ροπή προς την συνεχή σπατάλη και την ανυπαρξία σχεδίου. Πόσο βιώσιμο είναι αυτό; Για παράδειγμα, τι κάνουμε με την ανεργία; Προσελκύουμε ξένους επενδυτές; Μειώνουμε τη γραφειοκρατία και τη φορολογία για τις επιχειρήσεις; Κάνουμε τακτικούς εφόδους για να εξετάσουμε πόσοι δουλεύουν με μαύρα; Προσπαθούμε να δουλέψουμε νοητικά, ώστε να πείσουμε την νεολαία, αλλά και τους γονείς, ότι δεν είναι κακό και ντροπή να δουλέψουν ως αγρότες, τεχνίτες, σερβιτόροι και σκουπιδιάρηδες; Όχι, όχι, όχι κι όχι. Απλώς ενδυναμώνουμε, ενισχύουμε την υπόσταση των ταμείων ανεργίας. Και τι συμβαίνει με την Παιδεία και την Υγεία; Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία και τα νοσοκομεία γάζες. Ποια είναι η λύση; Να δίνονται φωτοτυπίες στους μαθητές και οι νοσοκόμες να μετράνε με χάρακα το μήκος της γάζας που θα κόψουν. Και έρχονται χειρότερα. Αυτά είναι τα όνειρα του κράτους;

Εν πάση περιπτώσει, στη Σύρο, όπως έγραψα και στην εισαγωγή, πέρασα υπέροχα, τέλεια και ανεπανάληπτα! Και, γυρνώντας στην Αθήνα, διαπίστωσα ότι όλα, έστω τα περισσότερα, είχαν μείνει απαράλλαχτα. Η αθλητική και η πολιτική επικαιρότητα είχε μείνει στάσιμη. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Καμία καινοτομία, καμία αλλαγή. Ούτε καν στις εκφράσεις ή στο λόγο των δημοσιογράφων και των πολιτικών. Πάλι καλά που υπάρχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η Χρύση Αυγή και διατηρούν μια καίουσα φλόγα. Με τους Εγγλέζους, οι οποίοι μας είχαν ξετινάξει το 2004, να νομίζουν ότι οι Αγώνες διοργανώνονται σε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και τη Χρυσή Αυγή να προσπαθεί να φτάσει στον προορισμό της από λάθος μονοπάτια. Τελικά, αυτά είναι τα όνειρα μας; Ελπίζω να μπορέσουμε να αποδεσμεύσουμε την σκέψη μας από την σκοπιμότητα και να φανούμε πνευματικά διαυγείς. Ελπίζω να αποκρυσταλλώσουμε τις απόψεις μας, ώστε να φερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Να αλλάξουν τα όνειρα μας. Να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Υ.Γ.1 Λευτεριά στο χαμένο ακουστικό της κυρίας Ξανθούλας! Πέρασα υπέροχα! Αχ, αυτή η παρέα!

Υ.Γ.2 Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στην επόμενη φάση με δυο νίκες και τσίμπησε βαθμούς και πολύ χρήμα. Πίκρα ο Μαρινάκης, έστω κι αν θα γλυκαθεί από την μεταγραφή (;) του Μασάδο. Άλλη μια απόδειξη ότι στο ποδόσφαιρο βασιλεύουν οι μάνατζερ. Τέλος.

Υ.Γ.3 Άσπρο κολάν, παρδαλή μπαντάνα, μοβ πέτσινο μπουφανάκι και διχτυωτό μπλουζάκι. Πραγματικός εξολοθρευτής της στυλιστικής άποψης!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...