Είναι ξεκάθαρο. Η ομάδα έχει προσβληθεί από Μπαρτσελονίτιδα. Ο Τόρες με τον Σένα του 2008 και ο Βίγια με τον Τσάβι του 2010 δεν
υπάρχουν. Αλλά το κυριότερο είναι ότι απουσιάζει νεύρο. Ενέργεια. Εξαιρώντας
τον Ράμος που προσθέτει δύναμη και τσαμπουκά και τον Ινιέστα που δίνει
ταχύτητα και ρυθμό, αυτή η Ισπανία δεν είναι τόσο πλήρης όσο λέγεται. Μα, θα μου πει κάποιος ότι η Ισπανία αλλάζει πολλές πάσες, φτιάχνει φάσεις, δεν δέχεται εύκολα γκολ και έφτασε τελικό -δεν θα διαφωνήσω. Θα πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι τα στατιστικά λένε ένα κομμάτι της πίτας κι όχι ολόκληρη την πίτα -το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ: προηγείται η ερμηνεία της τακτικής συμπεριφοράς όπως αυτή αποτυπώνεται στο χόρτο. Επίσης, η ομάδα δείχνει μια ψυχολογική φθορά. Το να βλέπεις τον αρχοντικό Τσάβι Αλόνσο στο ματς με την Πορτογαλία να σημαδεύει τις διαφημιστικές πινακίδες, λες και ήταν ο Τόχα, κρούει το καμπανάκι του κινδύνου. Το ίδιο ισχύει και για τον Πικέ, ο οποίος δεν μπόρεσε να εγκλιματιστεί στα θέλω του αγώνα: στο ματς με τους Πορτογάλους έκανε τόσες λάθος πάσες όσες δεν είχε κάνει όλη τη σεζόν με την Μπάρτσα. Αλλά εδώ δεν μιλάμε μόνο για τους παίχτες.
Ο ίδιος ο Ντελ Μπόσκε δείχνει μπερδεμένος. Εν αρχή, η Ισπανία δεν παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας -εξαιρείται το ματς με τους Ιρλανδούς. Αυτό που παίζει, και μάλιστα με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, είναι ένα ποδόσφαιρο κατοχής. Κι όταν κάποιος παίζει ποδόσφαιρο κατοχής σημαίνει δυο πράγματα: πρώτον, ότι δεν μπορεί να διασπάσει την αντίπαλη αμυντική γραμμή και, δεύτερον, ότι μέσω της κυκλοφορίας και της κατοχής εφαρμόζεις ένα είδος άμυνας -προσωπικά, νομίζω ότι εν προκειμένω ισχύει μια μέση λύση. Τι σημαίνει, όμως, ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Πολύ απλά να αναγκάζεις τον αντίπαλο να προσαρμοστεί πάνω σου -δεν διέκρινα τέτοια εικόνα στο χθεσινό ματς. Ακλόνητο παράδειγμα ομάδας που παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας συνιστά η Μπατσελόνα -η Εθνική Ισπανίας κυκλοφορεί μεν την μπάλα, αλλά το passing game μάλλον δεν έχει σκοπό την εύρεση κάποια τρύπας, το κάθετο παιχνίδι ή την ψυχολογική (και σωματική) εξόντωση του αντιπάλου. Έπειτα, υπάρχει σαφές πρόβλημα με το εναλλακτικό σχέδιο. Πάει κάτι στραβά; Θα μπει ο Νάβας, συνήθως στη θέση του Σίλβα, για να ανοίξει το πλάτος κι ο Φάμπρεγας στη θέση του επιθετικού -πού είναι ο Γιορέντε και γιατί δεν κάλεσε τον Σολδάδο;- για να τραβήξει τους αμυντικούς εκτός περιοχής και να ανοίξει διαδρόμους. Εντούτοις, τα κόλπα αυτά είναι τετριμμένα και φρονώ ότι μπερδεύουν περισσότερο την ίδια την Ισπανία παρά τον αντίπαλο. Και τώρα ξεχάστε όλα αυτά που έγραψα. Όπως υποστηρίζει ο Καρπετόπουλος: «Ολα αυτά μπορεί
και να ισχύουν, αλλά για να τα δούμε πρέπει πρώτα να συμβεί κάτι
ιδιαιτέρως δύσκολο: κάποιος να τους πάρει την μπάλα».
Πάμε και στην Πορτογαλία. Ξεκίνησε μουδιασμένα το τουρνουά, αλλά βρήκε έναν ρυθμό. Ο Πάουλο Μπέντο στηρίζεται στο μυαλό του Πέπε, ο οποίος φαίνεται ότι μακριά από τον Μουρίνιο αποδίδει θαυμάσια, στις επελάσεις του Κοεντράο, στις ορέξεις του -βγάζω τα φρύδια μου- Κριστιάνο και στην καλή, υποτίθεται, ανασταλτική λειτουργία, καθώς το κέντρο αποτελείται από τους Μεϊρέλες, Βελόσο και Μουτίνιο. Αλλά και η Εθνική Πορτογαλίας έχει τα πάθη της. Καταρχήν, υπάρχει πρόβλημα ανάπτυξης. Σε όλο το τουρνουά, όταν οι Πορτογάλοι έχουν κατοχή, η μπάλα μετατρέπεται σε ρουκέτα εδάφους-αέρος. Χθες, για να αλλάξουν πέντε συνεχόμενες πάσες, έπρεπε να παιχτεί τυφλό κεφαλόσφαιρο: ούτε η οικονομία της Ελλάδας δεν έχει τέτοια ανάπτυξη. Και είχες και τον εκφωνητή να λέει «ωραία μεταβίβαση»: πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις. Μολαταύτα, η Πορτογαλία τηρεί ικανοποιητικά ποσοστά κατοχής -το ίδιο έγινε και χθες. Αυτό συμβαίνει, διότι οι Πορτογάλοι μαρκάρουν καλά στον άξονα και τρέχουν πολύ με τη μπάλα στα πόδια -οι Ισπανοί πασάρουν με τη μία και προτιμούν να τρέχουν χωρίς τη μπάλα. Για παράδειγμα, ο Κριστιάνο αρέσκεται να δέχεται πάσα, ενόσω έχει αναπτύξει ταχύτητα, διανύοντας αρκετά μέτρα στο αντίπαλο τερέν και συγκλίνοντας προς την αντίπαλη περιοχή.
Κι εδώ ανατέλλει το εξής πρόβλημα: ο Πάουλο Μπέντο τα περίμενε όλα από τον Κριστιάνο, ο οποίος δεν μπορεί να δώσει καν τα μισά από αυτά που χρειάζεται η ομάδα. Κάποιος μπορεί να με πει υπερβολικό, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η Εθνική Πορτογαλίας συνιστά ένα μεγαλύτερο παζλ από αυτό που νομίζουμε και το κομμάτι του Κριστιάνο δεν ταιριάζει σε όλα τα κενά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να οργανώσει -χθες, την οργάνωση του παιχνιδιού την επωμίστηκε, έστω και κάπως άτσαλα, ο Μειρέλες. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να γυρνάει πολύ πίσω για να πάρει μπάλα, κατόπιν να προωθηθεί κι όλα αυτά χωρίς να ξεχάσει τον επιθετικό του ρόλο: μοιραία θα κουραστεί πιο γρήγορα, έστω κι αν μιλάμε για ένα παίχτη τρομακτικών φυσικών προσόντων. Επίσης, δεν μπορεί να αλλάζει συνεχώς πλευρές, ώστε να καλύψει την ανεπάρκεια του Νάνι, ο οποίος εκτός από μερικές όμορφες βουτιές επί χόρτου δεν έχει προσφέρει το παραμικρό σε αυτό το τουρνουά. Και, τέλος, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον επιθετικό περιοχής. Οι Ισπανοί που δεν χρειάζονται να παίζουν με ψευτοεννιάρι, το εφαρμόζουν στην πράξη, ενώ οι Πορτογάλοι, οι οποίοι μετά την απόσυρση του Παουλέτα δεν ξέρουν τι σημαίνει αυθεντικός striker, είχαν ανάγκη να πράξουν αυτό που κάνουν οι Ισπανοί από επιλογή. Αν, όμως, τα έκανε όλα αυτά στην Εθνική Πορτογαλίας, πότε θα έβρισκε χρόνο για κομμωτήριο; Και για να σοβαρευτώ, στον πρώτο ημιτελικό, η πίεση του Ρονάλντο στα αντίπαλα μπακ ήταν υποδειγματική και προξένησε πολλά προβλήματα: εξού τα λάθη του Πικέ και η οπισθοχώρηση του Αλόνσο για να δεχτεί και να απεγκλωβίσει τη μπάλα.
Κι εδώ ανατέλλει το εξής πρόβλημα: ο Πάουλο Μπέντο τα περίμενε όλα από τον Κριστιάνο, ο οποίος δεν μπορεί να δώσει καν τα μισά από αυτά που χρειάζεται η ομάδα. Κάποιος μπορεί να με πει υπερβολικό, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η Εθνική Πορτογαλίας συνιστά ένα μεγαλύτερο παζλ από αυτό που νομίζουμε και το κομμάτι του Κριστιάνο δεν ταιριάζει σε όλα τα κενά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να οργανώσει -χθες, την οργάνωση του παιχνιδιού την επωμίστηκε, έστω και κάπως άτσαλα, ο Μειρέλες. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να γυρνάει πολύ πίσω για να πάρει μπάλα, κατόπιν να προωθηθεί κι όλα αυτά χωρίς να ξεχάσει τον επιθετικό του ρόλο: μοιραία θα κουραστεί πιο γρήγορα, έστω κι αν μιλάμε για ένα παίχτη τρομακτικών φυσικών προσόντων. Επίσης, δεν μπορεί να αλλάζει συνεχώς πλευρές, ώστε να καλύψει την ανεπάρκεια του Νάνι, ο οποίος εκτός από μερικές όμορφες βουτιές επί χόρτου δεν έχει προσφέρει το παραμικρό σε αυτό το τουρνουά. Και, τέλος, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον επιθετικό περιοχής. Οι Ισπανοί που δεν χρειάζονται να παίζουν με ψευτοεννιάρι, το εφαρμόζουν στην πράξη, ενώ οι Πορτογάλοι, οι οποίοι μετά την απόσυρση του Παουλέτα δεν ξέρουν τι σημαίνει αυθεντικός striker, είχαν ανάγκη να πράξουν αυτό που κάνουν οι Ισπανοί από επιλογή. Αν, όμως, τα έκανε όλα αυτά στην Εθνική Πορτογαλίας, πότε θα έβρισκε χρόνο για κομμωτήριο; Και για να σοβαρευτώ, στον πρώτο ημιτελικό, η πίεση του Ρονάλντο στα αντίπαλα μπακ ήταν υποδειγματική και προξένησε πολλά προβλήματα: εξού τα λάθη του Πικέ και η οπισθοχώρηση του Αλόνσο για να δεχτεί και να απεγκλωβίσει τη μπάλα.
Η ιστορία, όμως, δεν αλλάζει. Η Ισπανοί προκρίθηκαν στον τελικό και αναμένουν τον νικητή από το Γερμανία - Ιταλία. Θα μπορούσα να γράψω αρκετά για το συγκεκριμένο ματς, αλλά θα αρκεστώ σε μια δήλωση του Πίρλο που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: «Σε σχέση με την Αγγλία, η Γερμανία είναι μία ομάδα που θα βγει να παίξει ποδόσφαιρο. Ο Μεσούτ Οζίλ είναι ο οργανωτής τους στο κέντρο οπότε θα είναι κοντά σε εμένα στο γήπεδο». Το σίγουρο είναι ότι θα απολαύσουμε ένα όμορφο παιχνίδι. Στο αποψινό ματς, βλέπετε, και οι δυο ομάδες έχουν ανοσία στη Μπαρτσελονίτιδα. Καλό βράδυ.
Υ.Γ.1 Μας έχουν πρήξει τα παπάρια με την αυτοβιογραφία του Νικοπολίδη. Σαν τη διαφήμιση της Vodafone έχει καταντήσει. Ουστ!
Υ.Γ.2 Ο Καρπετόπουλος εισβάλλει στο μυαλό του Κάνθαρου και δίνει τη δική του διάσταση για τον αποκλεισμό των Άγγλων: «Αυτή τη φορά οι Άγγλοι δεν είχαν έπαρση. Ο Χόγκντσον τους ζήτησε να μείνουν
πίσω και να παίξουν ο ένας για τον άλλο στην άμυνα: το έκαναν
συγκινητικά -σχεδόν τους θαύμασα. Όμως, η τακτική δεν λύνει τα
ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί το αγγλικό σταρ σίστεμ, ούτε και
υπάρχει ψυχολόγος που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πρωταθλητής. Αυτό το
νιώθεις αν είσαι ο Πίρλο και δυστυχώς για τους Τέρι, τους Ρούνεϊ και
τους Τζέραρντ, αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία…».
Υ.Γ.3 Την Τετάρτη έκλεισε, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία, ακόμα ένας κύκλος της ζωής μου. Μόνο και μόνο για να ανοίξει ένας νέος και πιο δυναμικός κύκλος.
Υ.Γ.4 Μάστορα! Πιάσε ένα διπλό Hell Awaits!