Ο Αντώνης Αντωνιάδης δήλωσε ότι ο Αντώνης Σαμαράς τον έπεισε να θέσει υποψηφιότητα. Τι του είπε, δηλαδή; Ποια επιχειρήματα χρησιμοποίησε; Τρίχες κατσαρές. Σε αυτά τα πράγματα δεν λειτουργεί η πειθώ. Εδώ μιλάμε για τακτική ανταλλακτηρίου. Βάζεις υποψηφιότητα για να προσελκύσει η αναγνωρισιμότητά σου ψήφους και για αντάλλαγμα όλο και κάποια θεσούλα θα παρουσιαστεί. Σε κάποιο Υπουργείο, φερ' ειπείν. Εξάλλου, κι ο ίδιος ο Αντωνιάδης έκανε λόγο για την αναγνωρισιμότητα που του προσφέρει η ιδιότητα του, έστω πρώην, ποδοσφαιριστή. Περί ικανότητος, βέβαια, επ' ουδενί λόγος. Εκτός αν θεωρείται πολιτικό παράσημο η Προεδρία του Π.Σ.Α.Π. και το Wembley. Σαν να λέμε ότι ο Περικλής στην αρχαία Αθήνα, μια πραγματικά δημοκρατική πόλη, εκλεγόταν Στρατηγός, επί 15 συναπτά έτη παρακαλώ, επειδή ήταν διάσημος στο πένταθλο. Προφανώς και έπαιζε ρόλο η αναγνωρισιμότητα. Αλλά αυτή ερχόταν μέσα από την ικανότητα στην άσκηση της πολιτικής, της ρητορικής ή της στρατιωτικής τέχνης. Για παράδειγμα, ο Αλκιβιάδης είχε σημαντικές επιτυχίες στις αρματοδρομίες, αλλά, μόλις εμφανιζόταν στην αγορά και ρητόρευε, πάντοτε εκ του προχείρου και αυθόρμητα, σαγήνευε, εξουσίαζε τα πλήθη. Ο Αντωνιάδης τι να εξουσιάσει και ποιον να σαγηνεύσει; Όπως ο Ανατολάκης που τον βλέπεις στο βήμα της Βουλής και δεν μπορεί να ολοκληρώσει μια πρόταση. Σε κάθε λέξη, μισή ώρα για ξεκούραση.
Κάπως έτσι πολιτεύεται κι ο Πύρρος Δήμας. Πώς έφερνε ο Παναθηναϊκός τον τάδε παίχτη και πήγαινε ο Ολυμπιακός στο αεροδρόμιο να τον κλέψει; Πώς ενδιαφερόταν ο Άρης για τον δείνα ποδοσφαιριστή και αμέσως έτρεχε ο Π.Α.Ο.Κ. να του προσφέρει μια δεκάρα παραπάνω; Ακριβώς το ίδιο γίνεται κι εδώ. Το κάθε κόμμα προσπαθεί να προσεταιριστεί ανθρώπους με προϋπηρεσία στον αθλητισμό και να μην τους αφήσει να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν γίνεται, σου λέει, να κάνει καριέρα πολιτικού ο Φασούλας κι ο Ανατολάκης. Χρειάζεται και το αντίπαλο δέος. Πώς ο Ολυμπιακός είχε τον Τζιοβάνι κι ο Παναθηναϊκός έφερνε τον Πάουλο Σόουζα; Το ιδιο και στην πολιτική. Αντωνιάδης εσύ, Δήμας εγώ. Έτσι πάει. Εδώ η Ντόρα τοποθέτησε τον Ντανιέλ Μπατίστα στο ψηφοδέλτιο. Τι να λέμε τώρα; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., λοιπόν, ήθελε ένα ηχηρό όνομα. Έναν κράχτη. Μια μεταγραφή αεροδρομίου. Κι όπως ξέρουμε, οι μεταγραφές αεροδρομίου στερούνται, εν πολλοίς, ουσίας. Γίνονται απλά για να προκαλέσουν το λεγόμενο γκελ στον κόσμο. Για να γουστάρει και να τρέξει να πάρει εισιτήρια διαρκείας. Και στην πολιτική τα διαρκείας μεταφράζονται ως ψήφοι. Αλλά, ανάθεμα την ώρα και την στιγμή, ποιος θα ψηφίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ποιος πιστεύει ότι ο Μπένι μπορεί να ηγηθεί; Εδώ, μόλις εκλέχτηκε Πρόεδρος της παράταξης, άρχισε κι αυτός να βγάζει λόγους με σκονάκια. Όπως ο Κάνθαρος που στα μαθηματικά έγραφε στο θρανίο τους τύπους και τα θεωρήματα για να μην τα ξεχάσει. Συνεπώς, ποιος θα ψηφίσει τον Δήμα; Γιατί να ψηφίσει τον Δήμα; Επειδή σήκωνε τα κιλά σαν μαρουλόφυλλα στο ζετέ και στο αρασέ; Αυτό σημαίνει ότι ξέρει τι σημαίνει πολιτική; Γνωρίζει πως να ασκεί την πολιτική; Θα πει κάποιος εδώ δεν γνωρίζουν τι εστί πολιτική οι δήθεν επαγγελματίες του χώρου -οι μόνοι που ασκούν το μοναδικό επάγγελμα που δεν έχει κόστος. Ο Δήμας μας πείραξε; Όχι, επακριβώς. Να θυμόμαστε, όμως, ότι για να ψηφίσει κάποιος τον Δήμα, πρέπει πρώτα να επιλέξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Άκυρο! Ο Δήμας τοποθετήθηκε στο Επικρατείας! Μένει να δούμε αν θα διατελέσει και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Όπως ο Πάγκαλος.
Ξεφύγαμε, όμως. Σχολιάζαμε την τακτική ανταλλακτηρίου. Ποιο επιχείρημα προέβαλε ο Μπένι, ώστε να πείσει τον χρυσό μας Ολυμπιονίκη (κλισέ); Ουδέν. Τζίφος. Μηδέν εις το πηλίκιον που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Ο Δήμας, λένε οι κακές γλώσσες, ξεχρεώνει παλαιά γραμμάτια από τις μέρες της δόξας. Αυτό ήταν το ακλόνητο επιχείρημα του Μπένι. Και δεν σηκώνει τον παραμικρό αντίλογο. Κι αν στην περίπτωση του Δήμα ήταν μιλημένη η κατάσταση, με τον Τάσο τον Μητρόπουλο τι συνέβη; Ποιο πρόστυχο μυαλό σκέφτηκε να τον κατεβάσει υποψήφιο; Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ''ξεχειλίζει'' με ήθος. Στο ποδόσφαιρο έχει δείξει κατά κόρον τα διαπιστευτήρια του. Κι αυτού του ανθρώπου του δίνει η Ν.Δ. το δικαίωμα να μπει στη Βουλή; Απίστευτα πράγματα. Αν ο Ανατολάκης χρειάζεται μισή ώρα ξεκούραση για κάθε λέξη που εκστομίζει, ο Μητρόπουλος χρειάζεται ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα. Εξάλλου, ο Τάσος είναι παιδί της πιάτσας. Και των έργων. Θέλει να υποβάλλει τον αντίπαλο σε λεκτική αντιπαράθεση; Παίρνει ένα παπούτσι και το πετάει στην κεφάλα του (φώτο). Αλλά εδώ κι ο Πρετεντέρης, γνωστός για την ρίψη μπουκαλιού σε αγώνα μπάσκετ, παριστάνει τον ηθικολόγο. Άρα, τι ψάχνω να βρω; Στον τελικό, παντως, ο Τάσος ήταν κύριος. Προεκλογική περίοδος γαρ. Δεν μπορούσε να μην ήταν κόσμιος. Ακόμα και οι πανηγυρισμοί του ήταν συγκροτημένοι. Τον έβλεπες στην απονομή και φαινόταν ότι καταπιεζόταν. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Πώς θα τσιμπήσει ψήφους; Μονάχα με την προεκλογική αφίσα δεν γίνεται δουλειά. Κι ας απεικονίζεται ο ήρωάς μας με εμφάνιση του Ολυμπιακού και ανεμίζουσα χαίτη. Λέτε να το έκανε για να προσελκύσει ψήφους από φίλους του Ολυμπιακού; Αποκλείεται. Δεν τον έχω για τόσο έξυπνο. Κάποιος άλλος το έκανε για εκείνον.
Εν κατακλείδι, παραφράζοντας τον μέγιστο Φόρεστ Γκαμπ, δηλώνω ότι η προεκλογική περίοδος είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα. Ανεξαρτήτως αυτού, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις προτεραιότητές μας. Τα δικαιώματά μας. Τις υποχρεώσεις μας. Οι εκλογές, έστω και με το τωρινό εκλογικό σύστημα, δίνουν στον κόσμο την δυνατότητα να ανταμείψει και να τιμωρήσει. Το εργαλείο μας λέγεται ψήφος και ορίζεται ως παντοδύναμος τρόπος για να δείξουμε την προτίμησή μας ή την δυσαρέσκειά μας. Σε αυτό το σημείο, ας προβώ σε δυο βαρύνουσες διευκρινήσεις. Πρώτον, στη Δημοκρατία, όταν λέμε κόσμος, εννοούμε αυτόν που πάει στις κάλπες και ψηφίζει. Το εκλογικό δικαίωμα δεν ασκείται από το καφενείο, το πληκτρολόγιο και τις διαδηλώσεις. Ούτε απέχοντας της όλης διαδικασίας. Δεύτερον, ο κάθε ψηφοφόρος είναι υπεύθυνος για την ψήφο του. Δηλαδή, αν τα δυο κόμματα εξουσίας, τα οποία εξακολουθούν να θεωρούν, λόγω πολιτικής αδράνειας και κεκτημένης χαζομάρας, ότι κρατούν ακόμα την εξουσία, βγουν πρώτα, και μάλιστα με μεγάλο ποσοστό, σημαίνει ότι ένα συντριπτικό μέρος του κόσμου δρα και αντιδρά με παράλογα, πραγματικά αξιοπερίεργα, σχεδόν παρανοϊκά πολιτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά. Συνεπώς, εκείνος που ψηφίζει με συγκεκριμένα κριτήρια, να έχει και τα καλαμπαλίκια να παραδεχτεί την ατομική ευθύνη. Καλή διασκέδαση.
Υ.Γ.1 Τα σέβη μου στους φίλους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που κράζουν και δεν πείθονται από τις υποψηφιότητες των Αντωνιάδη και Μητρόπουλου αντίστοιχα.
Υ.Γ.2 Ο αρχικός σκοπός της παρούσης ανάρτησης ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικός. Είδατε τι κάνει ο οίστρος; Όποιος επιθυμεί, πάντως, μπορεί ευχαρίστως να καταθέσει την άποψη του για παν ποδοσφαιρικό, ή έστω αθλητικό, θέμα.
Υ.Γ.3 Riding the Storm!