Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Το κουτί με τα σοκολατάκια

Ο Αντώνης Αντωνιάδης δήλωσε ότι ο Αντώνης Σαμαράς τον έπεισε να θέσει υποψηφιότητα. Τι του είπε, δηλαδή; Ποια επιχειρήματα χρησιμοποίησε; Τρίχες κατσαρές. Σε αυτά τα πράγματα δεν λειτουργεί η πειθώ. Εδώ μιλάμε για τακτική ανταλλακτηρίου. Βάζεις υποψηφιότητα για να προσελκύσει η αναγνωρισιμότητά σου ψήφους και για αντάλλαγμα όλο και κάποια θεσούλα θα παρουσιαστεί. Σε κάποιο Υπουργείο, φερ' ειπείν. Εξάλλου, κι ο ίδιος ο Αντωνιάδης έκανε λόγο για την αναγνωρισιμότητα που του προσφέρει η ιδιότητα του, έστω πρώην, ποδοσφαιριστή. Περί ικανότητος, βέβαια, επ' ουδενί λόγος. Εκτός αν θεωρείται πολιτικό παράσημο η Προεδρία του Π.Σ.Α.Π. και το Wembley. Σαν να λέμε ότι ο Περικλής στην αρχαία Αθήνα, μια πραγματικά δημοκρατική πόλη, εκλεγόταν Στρατηγός, επί 15 συναπτά έτη παρακαλώ, επειδή ήταν διάσημος στο πένταθλο. Προφανώς και έπαιζε ρόλο η αναγνωρισιμότητα. Αλλά αυτή ερχόταν μέσα από την ικανότητα στην άσκηση της πολιτικής, της ρητορικής ή της στρατιωτικής τέχνης. Για παράδειγμα, ο Αλκιβιάδης είχε σημαντικές επιτυχίες στις αρματοδρομίες, αλλά, μόλις εμφανιζόταν στην αγορά και ρητόρευε, πάντοτε εκ του προχείρου και αυθόρμητα, σαγήνευε, εξουσίαζε τα πλήθη. Ο Αντωνιάδης τι να εξουσιάσει και ποιον να σαγηνεύσει; Όπως ο Ανατολάκης που τον βλέπεις στο βήμα της Βουλής και δεν μπορεί να ολοκληρώσει μια πρόταση. Σε κάθε λέξη, μισή ώρα για ξεκούραση. 


Κάπως έτσι πολιτεύεται κι ο Πύρρος Δήμας. Πώς έφερνε ο Παναθηναϊκός τον τάδε παίχτη και πήγαινε ο Ολυμπιακός στο αεροδρόμιο να τον κλέψει; Πώς ενδιαφερόταν ο Άρης για τον δείνα ποδοσφαιριστή και αμέσως έτρεχε ο Π.Α.Ο.Κ. να του προσφέρει μια δεκάρα παραπάνω; Ακριβώς το ίδιο γίνεται κι εδώ. Το κάθε κόμμα προσπαθεί να προσεταιριστεί ανθρώπους με προϋπηρεσία στον αθλητισμό και να μην τους αφήσει να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν γίνεται, σου λέει, να κάνει καριέρα πολιτικού ο Φασούλας κι ο Ανατολάκης. Χρειάζεται και το αντίπαλο δέος. Πώς ο Ολυμπιακός είχε τον Τζιοβάνι κι ο Παναθηναϊκός έφερνε τον Πάουλο Σόουζα; Το ιδιο και στην πολιτική. Αντωνιάδης εσύ, Δήμας εγώ. Έτσι πάει. Εδώ η Ντόρα τοποθέτησε τον Ντανιέλ Μπατίστα στο ψηφοδέλτιο. Τι να λέμε τώρα; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., λοιπόν, ήθελε ένα ηχηρό όνομα. Έναν κράχτη. Μια μεταγραφή αεροδρομίου. Κι όπως ξέρουμε, οι μεταγραφές αεροδρομίου στερούνται, εν πολλοίς, ουσίας. Γίνονται απλά για να προκαλέσουν το λεγόμενο γκελ στον κόσμο. Για να γουστάρει και να τρέξει να πάρει εισιτήρια διαρκείας. Και στην πολιτική τα διαρκείας μεταφράζονται ως ψήφοι. Αλλά, ανάθεμα την ώρα και την στιγμή, ποιος θα ψηφίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ποιος πιστεύει ότι ο Μπένι μπορεί να ηγηθεί; Εδώ, μόλις εκλέχτηκε Πρόεδρος της παράταξης, άρχισε κι αυτός να βγάζει λόγους με σκονάκια. Όπως ο Κάνθαρος που στα μαθηματικά έγραφε στο θρανίο τους τύπους και τα θεωρήματα για να μην τα ξεχάσει. Συνεπώς, ποιος θα ψηφίσει τον Δήμα; Γιατί να ψηφίσει τον Δήμα; Επειδή σήκωνε τα κιλά σαν μαρουλόφυλλα στο ζετέ και στο αρασέ; Αυτό σημαίνει ότι ξέρει τι σημαίνει πολιτική; Γνωρίζει πως να ασκεί την πολιτική; Θα πει κάποιος εδώ δεν γνωρίζουν τι εστί πολιτική οι δήθεν επαγγελματίες του χώρου -οι μόνοι που ασκούν το μοναδικό επάγγελμα που δεν έχει κόστος. Ο Δήμας μας πείραξε; Όχι, επακριβώς. Να θυμόμαστε, όμως, ότι για να ψηφίσει κάποιος τον Δήμα, πρέπει πρώτα να επιλέξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Άκυρο! Ο Δήμας τοποθετήθηκε στο Επικρατείας! Μένει να δούμε αν θα διατελέσει και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Όπως ο Πάγκαλος.

Ξεφύγαμε, όμως. Σχολιάζαμε την τακτική ανταλλακτηρίου. Ποιο επιχείρημα προέβαλε ο Μπένι, ώστε να πείσει τον χρυσό μας Ολυμπιονίκη (κλισέ); Ουδέν. Τζίφος. Μηδέν εις το πηλίκιον που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Ο Δήμας, λένε οι κακές γλώσσες, ξεχρεώνει παλαιά γραμμάτια από τις μέρες της δόξας. Αυτό ήταν το ακλόνητο επιχείρημα του Μπένι. Και δεν σηκώνει τον παραμικρό αντίλογο. Κι αν στην περίπτωση του Δήμα ήταν μιλημένη η κατάσταση, με τον Τάσο τον Μητρόπουλο τι συνέβη; Ποιο πρόστυχο μυαλό σκέφτηκε να τον κατεβάσει υποψήφιο; Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ''ξεχειλίζει'' με ήθος. Στο ποδόσφαιρο έχει δείξει κατά κόρον τα διαπιστευτήρια του. Κι αυτού του ανθρώπου του δίνει η Ν.Δ. το δικαίωμα να μπει στη Βουλή; Απίστευτα πράγματα. Αν ο Ανατολάκης χρειάζεται μισή ώρα ξεκούραση για κάθε λέξη που εκστομίζει, ο Μητρόπουλος χρειάζεται ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα. Εξάλλου, ο Τάσος είναι παιδί της πιάτσας. Και των έργων. Θέλει να υποβάλλει τον αντίπαλο σε λεκτική αντιπαράθεση; Παίρνει ένα παπούτσι και το πετάει στην κεφάλα του (φώτο). Αλλά εδώ κι ο Πρετεντέρης, γνωστός για την ρίψη μπουκαλιού σε αγώνα μπάσκετ, παριστάνει τον ηθικολόγο. Άρα, τι ψάχνω να βρω; Στον τελικό, παντως, ο Τάσος ήταν κύριος. Προεκλογική περίοδος γαρ. Δεν μπορούσε να μην ήταν κόσμιος. Ακόμα και οι πανηγυρισμοί του ήταν συγκροτημένοι. Τον έβλεπες στην απονομή και φαινόταν ότι καταπιεζόταν. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Πώς θα τσιμπήσει ψήφους; Μονάχα με την προεκλογική αφίσα δεν γίνεται δουλειά. Κι ας απεικονίζεται ο ήρωάς μας με εμφάνιση του Ολυμπιακού και ανεμίζουσα χαίτη. Λέτε να το έκανε για να προσελκύσει ψήφους από φίλους του Ολυμπιακού; Αποκλείεται. Δεν τον έχω για τόσο έξυπνο. Κάποιος άλλος το έκανε για εκείνον.

Εν κατακλείδι, παραφράζοντας τον μέγιστο Φόρεστ Γκαμπ, δηλώνω ότι η προεκλογική περίοδος είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα. Ανεξαρτήτως αυτού, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις προτεραιότητές μας. Τα δικαιώματά μας. Τις υποχρεώσεις μας. Οι εκλογές, έστω και με το τωρινό εκλογικό σύστημα, δίνουν στον κόσμο την δυνατότητα να ανταμείψει και να τιμωρήσει. Το εργαλείο μας λέγεται ψήφος και ορίζεται ως παντοδύναμος τρόπος για να δείξουμε την προτίμησή μας ή την δυσαρέσκειά μας. Σε αυτό το σημείο, ας προβώ σε δυο βαρύνουσες διευκρινήσεις. Πρώτον, στη Δημοκρατία, όταν λέμε κόσμος, εννοούμε αυτόν που πάει στις κάλπες και ψηφίζει. Το εκλογικό δικαίωμα δεν ασκείται από το καφενείο, το πληκτρολόγιο και τις διαδηλώσεις. Ούτε απέχοντας της όλης διαδικασίας. Δεύτερον, ο κάθε ψηφοφόρος είναι υπεύθυνος για την ψήφο του. Δηλαδή, αν τα δυο κόμματα εξουσίας, τα οποία εξακολουθούν να θεωρούν, λόγω πολιτικής αδράνειας και κεκτημένης χαζομάρας, ότι κρατούν ακόμα την εξουσία, βγουν πρώτα, και μάλιστα με μεγάλο ποσοστό, σημαίνει ότι ένα συντριπτικό μέρος του κόσμου δρα και αντιδρά με παράλογα, πραγματικά αξιοπερίεργα, σχεδόν παρανοϊκά πολιτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά. Συνεπώς, εκείνος που ψηφίζει με συγκεκριμένα κριτήρια, να έχει και τα καλαμπαλίκια να παραδεχτεί την ατομική ευθύνη. Καλή διασκέδαση.

Υ.Γ.1 Τα σέβη μου στους φίλους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που κράζουν και δεν πείθονται από τις υποψηφιότητες των Αντωνιάδη και Μητρόπουλου αντίστοιχα.

Υ.Γ.2 Ο αρχικός σκοπός της παρούσης ανάρτησης ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικός. Είδατε τι κάνει ο οίστρος; Όποιος επιθυμεί, πάντως, μπορεί ευχαρίστως να καταθέσει την άποψη του για παν ποδοσφαιρικό, ή έστω αθλητικό, θέμα.

Υ.Γ.3 Riding the Storm!

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Απλά τα πράγματα

Οι ομάδες κατέβηκαν με πανομοιότυπο σύστημα, αλλά σαφώς διαφορετική διάταξη. Οι προθέσεις του Χάινκες διαγράφηκαν από το πρώτο λεπτό ξεκάθαρες. Έχοντας δεχτεί εντός έδρας γκολ, έπρεπε να προσέξει τα μετόπισθεν, να κυκλοφορήσει την μπάλα, ώστε να κουράσει τον αντίπαλο, και να κυνηγήσει, αν αυτό ήταν δυνατόν, ένα τεμάχιο. Όμως, το γκολ-πέναλτι της Ρεάλ, και μάλιστα σε πρώιμο στάδιο του παιχνιδιού, μόλις στο 6' λεπτό, άλλαξε τα δεδομένα. Η Μπάγερν έπρεπε να αναλάβει δράση. Και ανέλαβε. Με αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά. Μολονότι οι Σβάινσταϊγκερ και Γκουστάβο ήταν εκτός κλίματος, οι Γερμανοί, έχοντας χάσει ουσιαστικά την μεσαία γραμμή, κυριάρχησαν στα άκρα και προσπαθούσαν να απομονώσουν τους αντιπάλους τους. Έχουμε πει ότι η Μπάγερν στηρίζεται στις ορέξεις των Ριμπερί και Ρόμπεν, καθώς και στις ικανότητές τους στο ένας εναντίον ενός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρώτη φάση της Μπάγερν, έπειτα από το πέναλτι του ιμιτασιόν Ρονάλντο. Ο Αλάμπα, εκμεταλλευόμενος τους κενούς χώρους που άφηνε ο Ριμπερί, λόγω συχνής σύγκλισης αυτού προς τον άξονα, απέφυγε εύκολα τον Αρμπελόα και πάσαρε στον Ρόμπεν, ο οποίος πήρε τα βήματα στην πλάτη του Μαρτσέλο: ο Βραζιλιάνος μάρκαρε αόριστα τον χώρο, αδυνατούσε να ''διαβάσει'' την φάση και εξέθετε σε πιθανό κίνδυνο τον Κασίγιας -οι Ντι Μαρία και Κριστιάνο δεν έπαιρναν όπισθεν μέτρα και δεν έστηναν παγίδες, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών. Η Ρεάλ, όμως, δεν είχε διάθεση να παίξει ρόλο κομπάρσου, τουλάχιστον από τόσο νωρίς. Εκμεταλλεύτηκε την υπεροχή της στο κέντρο, πήρε την μπάλα, από τον Κρος αν θυμάμαι καλά, αποπροσανατόλισε τον Λαμ και κατόπιν ακολούθησε ένα γνωστό μοτίβο: πάσα του Οζίλ στον Κριστιάνο και γκολ. Η συγκεκριμένη φάση είναι ίσως η μοναδική σε όλο το ματς που ο Πορτογάλος Βλαχοδήμος (sic!) μετατοπίστηκε στον άξονα και ο Μπόατενγκ δεν κατάφερε να τον σταματήσει.

Μολονότι οι φιλοξενούμενοι έχαναν με 2-0, ήδη από το 14΄ λεπτό, δεν έχασαν την πίστη τους και το κυριότερο: δεν έχασαν την αγωνιστική τους συνοχή και δεν έδειξαν σημάδια τακτικής αποσύνθεσης. Εξάλλου, πάλι ένα γκολ κυνηγούσαν, έστω κι αν αυτό θα τους έδινε το εισιτήριο για παράταση κι όχι άμεση πρόκριση. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, είχαν απλώσει το παιχνίδι τους. Είχαν αρκετά μεγάλη κατοχή, για τα δεδομένα του ματς, και είχαν αναλάβει, πάντα με τα αμυντικά τους χαφ να κινούνται σε πολύ ρηχά νερά, την πρωτοβουλία -το να αναλαμβάνεις την πρωτοβουλία, όντας ''ξεβράκωτος'' στο κέντρο του γηπέδου, αποτελεί επιτυχία ολκής: πρόκειται για σπάνιο και περίεργο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Συν τοις άλλοις, ας μην αμελήσουμε και την ουσιαστική συνδρομή του Λαμ που κινήθηκε πολύ χωρίς την μπάλα, και υποστήριζε τον Ρόμπεν μόνο και μόνο με την ιδέα ότι παίρνει συχνά μέτρα στον ασβέστη. Το αποτέλεσμα ήταν ο Κριστιάνο να προσέχει τον Λαμ κι ο Ντι Μαρία τον Αλάμπα κι όχι να βοηθούν τον Μαρτσέλο και τον Αρμπελόα αντίστοιχα. Σε γενικές γραμμές, τολμώ να πω ότι η Ρεάλ δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Δεν ανέμενε τέτοιο σθένος: η Μπάγερν, κόντρα στα προγνωστικά, έδειξε τα αγωνιστικά της κοχόνες και τα αποθέματά της. Ευτυχώς, για τους γηπεδούχους, ο Κεντίρα έκοβε, μετατρεπόμενος σε τρίτο σέντερ μπακ και χρησιμοποιώντας με κάθε πιθανό -και συνάμα αποτελεσματικό- τρόπο το σώμα του, τα σουτ των αντιπάλων. Τελικά, η πίεση της Μπάγερν απέδωσε καρπούς: ήταν θέμα χρόνου. Έχοντας χάσει αρκετές ευκαιρίες για γκολ, θα πάρει ότι άξιζε από την άσπρη βούλα (κλισέ). Ο Κρος έβγαλε την σέντρα προς τον Γκόμεζ και εξιλεώθηκε εν μέρει για το λάθος του στο δεύτερο γκολ της Ρεάλ.


Όσο περίεργο ήταν το πρώτο μέρος, άλλο τόσο ήταν το δεύτερο και έτι περισσότερο. Η Μπάγερν φαινόταν διατεθειμένη να σκοράρει και δεύτερη φορά, αλλά η Ρεάλ έδειχνε αναποφάσιστη ως προς τον τρόπο άμυνας και τον τρόπο επίθεσης -ήταν προφανές ότι ο Μουρίνιο είχε μπερδέψει τον σκοπό: μέγα στρατηγικό λάθος από τον Πορτογάλο που τον οδήγησε, πιστεύω, σε τακτικά λάθη. Τι ήθελε; Να κυνηγήσει γκολ; Να πάει το ματς στην παράταση; Να πάει στα πέναλτι; Δεν καταλάβαινα -αυτό που καταλάβαινα ήταν ότι έπαιζε στο Μπερναμπέου. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πλάτος της Ρεάλ. Δεν κατάλαβα γιατί ο Οζίλ οπισθοχώρησε τόσο πολύ, πράγμα που τον υποχρέωνε να καλύπτει μεγαλύτερες αποστάσεις στον άξονα: μοιραίο ήταν να κουραστεί. Και, τέλος, γιατί η Ρεάλ παρέδωσε αμαχητί το κέντρο; Εκείνη το κατείχε αφού. Για να ψάξει την οργανωμένη αντεπίθεση; Οργανωμένη; Δεν μου έδωσαν τέτοια εικόνα οι Μαδριλένοι. Τι γεύτηκα, λοιπόν;
  • Ότι ο Μουρίνιο διακατεχόταν από μια ουτοπική αίσθηση υπεροχής. Νόμιζε ότι η ομάδα του θα προκρινόταν πάση θυσία. Έβλεπες τον Χάινκες να σηκώνεται από τον πάγκο, να δίνει οδηγίες, να θυμώνει, να φωνάζει κι ο Μουρίνιο αναπαυόταν στο καρεκλάκι του! Μόλις διαπίστωσε ότι οι κώλοι σφίγγουν και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, άλλαξε συμπεριφορά: αδιάψευστος μάρτυς η κάμερα. Ειδικά η αντίδραση του στην διαδικασία των πέναλτι (φιλιά στους παίχτες του πριν την έναρξη των χτυπημάτων, παρακολούθηση της διαδικασίας σε φάση προσκυνήματος και άμεση φυγή προς τα αποδυτήρια μετά τον αποκλεισμό) καταδεικνύει ότι δεν έζησε την κανονική διάρκεια του αγώνα όπως μας έχει συνηθίσει κι όπως αρμόζει στην σημαντικότητα ενός ημιτελικού Champions League.
  • Εμφανής κούραση εκ μέρους Ρεάλ. Μην ξεχνάμε ότι την κατοχή την είχε η Μπάγερν, ήτοι ο αντίπαλος έτρεχε περισσότερο και μοιραία κουραζόταν, ενώ, επίσης, είχε προηγηθεί ο εντατικός αγώνας απέναντι στην Μπάρτσα -η κούραση δεν ήταν μόνο σωματική, αλλά και νοητική.
  •  Προσμονή για κάποια προσωπική ενέργεια. Αλλά ποιος; Και πώς;
  • Αναμονή για την εμφάνιση κενών χώρων στην άμυνα των Γερμανών, προκειμένου να βγει φαρμακερή αντεπίθεση. Ορισμένοι χώροι εμφανίστηκαν, αλλά ο Μπάντστουμπερ, έστω και δύσκολα, και κυρίως ο Μπόατενγκ δεν άφησαν τον Κριστιάνο και τον Μπενζεμά να φανούν ιδιαίτερα απειλητικοί. Μην ξεχνάμε ότι ο οπισθοχωρημένος Οζίλ έπεφτε κάτω μετά από μαρκάρισμα για να ξεκουραστεί κι ο Κεντίρα, για κάποιο λόγο που αγνοώ, είχε αναλάβει έναν ρόλο λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπακ. Κι όλα αυτά, χωρίς τις θαυμάσιες εικοσάρες και τριαντάρες μπαλιές του Αλόνζο.
Επομένως, η ροή του αγώνα υποδείκνυε μία και μοναδική διέξοδο: στημένες φάσεις. Εντούτοις, κάποια φάουλ που εκτέλεσε ο Κριστιάνο και ορισμένα κόρνερ που παραχώρησαν οι αμυντικοί της Μπάγερν δεν προξένησαν ιδιαίτερη ανησυχία στον Νόιερ. Αντίθετα, η Μπάγερν ήταν ιδιαίτερη κινητική, με και χωρίς την μπάλα. Εξακολούθησε τους λιγοστούς, αλλά δεδομένους, αυτοματισμούς. Πήρε πολύτιμη βοήθεια από τον Γκουστάβο που έκλεινε τα άκρα, ενώ ο Σβάινσταϊγκερ επωμίστηκε, με σχετική επιτυχία θα έλεγα, να κάνει ''παιχνίδι από πίσω'' -και οι δυο προπονητές έδωσαν βάθος στην άμυνά τους, επαναλαμβάνω στην άμυνά τους, αλλά θυμηθείτε την πρώτη πρόταση της πρώτη παραγράφου: η λέξη κλειδί έγκειται στο ''διαφορετική διάταξη''. Κι όλα αυτά με τον Κρος, έχοντας τύποις έναν ελεύθερο ρόλο, να λειτουργεί σαν θερμοστάτης ανάμεσα στις δυο πτέρυγες. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και η είσοδος του Κακά δεν πρόσφερε κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο μια εσωτερική αλλαγή και τάση για κάθετο παιχνίδι. Στο 75' λεπτό οι ρυθμοί έπεσαν και το τέμπο χαμήλωσε. Αμφότερες ομάδες έδειξαν να συμβιβάζονται, αργά και σταθερά, με την ιδέα της παράτασης. Αμφότερες; Όχι, βέβαια! Η Μπάγερν έπαιζε για τη νίκη. Η απόδειξη; Η διάταξη της αμυντικής γραμμής. Πολύ ψηλά, σχεδόν στη σέντρα! Και στο 86' λεπτό, ο Γκόμεζ, ένας επιθετικός που δεν ξέρει γρι μπάλα, αλλά είναι εξαιρετικός finisher, έχασε μεγάλη ευκαιρία για το 2-2. Εκεί σουτάρεις με την μία, δίχως κοντρόλ, και στέλνεις την Ρεάλ για βρούβες. 

Και εγένετο παράταση! Με μια διαφορά: οι Μαδριλένοι την λαχταρούσαν για να πάρουν ανάσα, και οι Βαυαροί για να πάρουν την πρόκριση. Έλα, όμως, που οι γηπεδούχοι -μπροστάρης ο αεικίνητος Κεντίρα- παρουσιάστηκαν φρεσκαδούρες. Γιατί; Ρωτήστε τον Χάινκες που αρνείτο πεισματικά να προβεί σε αλλαγές προσώπων -ο Μουρίνιο προσπάθησε να δώσει, και πράγματι έδωσε, μέσω των αλλαγών, αντοχές και ψυχολογικές ντόπες στην ομαδα του. Και κάπως έτσι φτάσαμε στα πέναλτι, όπου η Μπάγερν πήρε αυτό που άξιζε από τα δυο ματς: την πρόκριση. Ακριβώς ότι δεν έγινε με το έτερο ζευγάρι. Απλά τα πράγματα.

Υ.Γ.1 Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Κι όταν πράγματι μεγαλώνουμε, βιαζόμαστε να ξαναγίνουμε νέοι. Βιαζόμαστε να φορέσουμε καλοκαιρινά/χειμωνιάτικα ρούχα. Βιαζόμαστε όταν οδηγούμε. Βιαζόμαστε να περάσει ο χρόνος. Κι όταν περνάει, αναρωτιόμαστε γιατί περνάει τόσο γρήγορα. Βιαζόμαστε να φάμε: πολλές φορές καταπίνουμε αμάσητη την τροφή μας. Σαν πρόβατα -οποιοσδήποτε συνειρμός δεν είναι τυχαίος. Και, τέλος, βιαζόμαστε να κρίνουμε. Άσχημα. Κακοπροαίρετα. Έτσι, για να το παίξουμε γίγαντες. Είτε αυτό λέγεται Μπαρτσελόνα, είτε πρόκειται για εκλογές, είτε αφορά κάποιον φίλο ή γκόμενα.

Υ.Γ.2 Μεγάλα ματς στο πρώην Ουέφα. Πάμε, ρε Ατλέτικο!

Υ.Γ.3 Τοποθετήστε το μικρόφωνο ψηλά και τραγουδήστε παρέα με τον Lemmy και τους Motorhead!

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Το κατέκτησε;

Εισαγωγή

Είναι προφανές ότι το τσου λου κούρασε νοητικά  τις δυο ομάδες. Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι και οι δυο έχασαν. Και μάλιστα, μην έχοντας καλή απόδοση. Ειδικά η Ρεάλ. Όταν, όμως, ξεκινά το El Clasico, όλα αυτά πάνε στράφι. Δεδομένου ότι η Ρεάλ έπαιζε για δυο αποτελέσματα, ενώ η Μπάρτσα για ένα και μοναδικό, ο αγώνας έκρυβε τακτικές συγκινήσεις. Ελπίζω να μην σταθούμε απόλυτα στο αποτέλεσμα, αλλά να αποκρυπτογραφήσουμε τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από αυτό. Το ξέρω ότι ζητάω δυσνόητα πράγματα, ενδεχομένως και παράλογα, αλλά έχουμε πει κατά κόρον ότι το αποτέλεσμα δεν αποτελεί ολόκληρη την πίτα, αλλά κομμάτι αυτής. Και τώρα, πάμε στην ταμπακιέρα.

 Ρεάλ Μαδρίτης

Προαναφέραμε ότι η Ρεάλ απέναντι στους Γερμανούς τα βρήκε σκούρα. Εγκλωβίστηκε από το πρέσινγκ και τις παγίδες της Μπάγερν, ενώ φάνηκε ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι. Ακόμα και το γκολ που πέτυχε ήταν κόντρα στη ροή αγώνα και μάλλον δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Συνάντησαν πάμπολλα προβλήματα με τους Ριμπερί και Ρόμπεν, τους οποίους υποστήριζε με τις γνωστές επελάσεις του ο Λαμ, και αδυνατούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό των Βαυαρών. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: η Μπάγερν παίζει με αυξημένο πλάτος και ποντάρει στο ένα εναντίον ενός -η Μπάρτσα προτιμά να συρρικνώνει το πλάτος και να το μεγιστοποιεί ξαφνικά, ενώ, χθες, ο Ντάνι Άλβες, ο αντίστοιχος Λαμ των Καταλανών, αν μπορούμε να τον βαφτίσουμε καθ' αυτόν τον τρόπο, είχε μέτρια παρουσία. Η απόδοση των Βαυαρών εξαρτάται, εν πολλοίς, από την εμφάνιση ορισμένων παιχτών -στην Μπάρτσα πρωταρχικό ρόλο παίζει το σύνολο, ο κοινός κώδικας: όταν η ομάδα χάνει, συμβαίνει διότι ο κοινός κώδικας της ομάδας δεν βρήκε πεδίο εφαρμογής, δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς.


Χθες, όμως, η Ρεάλ έδειχνε διαφορετική. Μάχιμη. Κι ας είχε την ίδια εντεκάδα με τον αγώνα του Μονάχου. Έστησε μπλόκο στον άξονα, είχε ταχύτατες επιστροφές και απελευθέρωνε -ευκολότερα σε σχέση με τα προηγούμενα El Clasico- την μπάλα από την περιοχή της. Επιπλέον, ο Μουρίνιο κατάφερε να δώσει βάθος στην άμυνα με συνεχές και αδιάκοπο τρέξιμο (βλέπε Οζίλ), καθώς και βάθος στην αμυντική γραμμή με την διάταξη του παραδόξως σταθερότατου, αξιόπιστου και ήσυχου Πέπε. Ωστόσο, υπήρχαν και αδιέξοδα. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα έχει προβλήματα στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις. Μόλις ο αντίπαλος απλώσει το παιχνίδι του, τα ακραία μπακ, όντας αβοήθητα και χωρίς πρωτόκολλο έκτακτης δράσης και άμεση βοήθειας, συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα στο ένας εναντίον ενός: αυτός ο Τέγιο δεν ξέρω τι όνειρο είδε, αλλά κάθε σουτ που επιχειρούσε, και μάλιστα από καλές θέσεις, σήμαινε και τον θάνατο μιας δεκοχτούρας. Ακόμα και η οπισθοχώρηση του Αλόνζο δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα.

Μπαρτσελόνα

Από την άλλη πλευρά του λόφου, η Μπάρτσα, απέναντι στην Τσέλσι, δεν κατάφερε να λύσει ένα προβλεπόμενο γρίφο: έχει αποτυπωθεί πλέον στους αντίπαλους προπονητές ότι ο μόνος τρόπος, για να πάρεις αποτέλεσμα από τους Καταλανούς, ειδικά σε νοκ άουτ ματς, επαφίεται στην αμυντική προσήλωση και απόδοση. Αλλά έχουμε πει πολλάκις ότι η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες: ο Ντι Ματέο το απέδειξε την προηγούμενη Τετάρτη, ενώ τολμώ να πω ότι το ίδιο έπραξε κι ο Μουρίνιο, αυτοαναιρώντας μάλιστα τον εαυτό του. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι η κάθε ομάδα, ακόμα και η Μπαρτσελόνα, αποτελείται από πάθη και οδυνηρά αινίγματα: η απεξάρτησή τους από αυτά δεν είναι πάντοτε εύκολη δουλειά, ούτε πρόκειται για κάτι δεδομένο και αναμενόμενο. Εντούτοις, το πρόβλημα εντείνεται από την αξιοπερίεργη αστοχία που επιδεικνύουν οι παίχτες της ομάδας: αν ξαφνικά χρειάζεσαι περισσότερες ευκαιρίες για να βάλεις γκολ, τότε σίγουρα κάτι πάει στραβά.

Χθες, οι γηπεδούχοι, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και απέκτησαν κατοχή. Προδόθηκαν, όμως, από στιγμιαίες αδράνειες και έλλειψη συγκέντρωσης: το γκολ που δέχεται η ομάδα θα μπορούσε να αποτραπεί αν ο Βαλντές και έπειτα ο Πουγιούλ καθάριζαν την φάση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πυγμή, ενώ κι ο Γκουαρντιόλα άργησε να δράσει από τον πάγκο. Επιπλέον, αποκόμισα την εντύπωση ότι η αμυντική γραμμή ταλανιζόταν από δισεπίλυτα προβλήματα: αφενός μεν το δίδυμο Πουγιόλ και Ματσεράνο, μειονεκτεί στον αέρα και αποσυντονίζει κάπως τις αλληλοκαλύψεις, και κατ' επέκταση τον ρόλο του Μπούσκετς ο οποίος και χθες μετατρεπόταν σε σέντερ μπακ, έστω και σπανιότερα, αφετέρου δε παρουσιάστηκαν μεγάλα κενά στις πτέρυγες. Το κόλπο, επομένως, ήταν απλό: ο Οζίλ οπισθοχωρούσε ελαφρώς, σέρνοντας μαζί του τον Μπούσκετς και απομακρύνοντάς τον από την περιοχή, και κατόπιν έσπαγε την μπάλα στον κενό χώρο που υπήρχε στις πτέρυγες. Αυτό σημαίνει ότι οι πλάγιοι της Ρεάλ δεχόντουσαν την μπάλα εν κινήσει και ουδείς δήλωνε παρών, ώστε να τους σταματήσει. Κάπως έτσι μπήκε το δεύτερο γκολ της Ρεάλ. Κι όλα αυτά με τα κάθετα σπριντ των Καταλανών να είναι περιορισμένα και τις κάθετες πάσες κομμένες. Αφήστε που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν εκμεταλλεύτηκαν τον εξτρά παίχτη που, ελέω μαρκαρίσματος Μέσι, έμενε ακάλυπτος.

Συμπέρασμα

Έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές ότι είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου, από το να επιβάλεις το δικό σου. Χθες, υπήρξαμε αυτόπτεις μάρτυρες, για μια ακόμη φορά, μιας τέτοιας κατάστασης -εξαιρείται το πρώτο ''πόδι'' του φετινού Σούπερ Καπ. Η διαφορά στην φιλοσοφία της Ρεάλ, όταν αντιμετωπίζει την Μπάρτσα, είναι εντυπωσιακή. Αντίθετα, οι Καταλανοί έχουν αποδείξει ότι παραμένουν προσηλωμένοι στο πλάνο που έχει θεσπίσει ο προπονητής τους. Στην απλότητα. Αυτό δείχνει πίστη στις δυνατότητές του συνόλου και του οργανισμού. Πίστη στον κοινό κώδικα. Έχουμε σχολιάσει, εξάλλου, ότι οι μεγάλες ομάδες παραμένουν προβλέψιμες με απρόβλεπτο τρόπο και ποντάρουν σε αυτό. Μολονότι, λοιπόν, χθες, η Ρεάλ έπαιξε ένα είδος ελαστικής άμυνας παρά έστησε ένα συμπαγές αμυντικό τοίχος, η προϊστορία της τακτικής του Μουρίνιο είναι αυτή που προδίδει τα κίνητρα: απαιτείται συνέχεια και συνέπεια εκ μέρους της Ρεάλ, προκειμένου να αντιστρέψει το κλίμα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την ομάδα του Ζιντάν, του Φίγκο, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Ιέρο, του Μακελελέ, του Ραούλ και του αυθεντικού Ρονάλντο.

Επίλογος

Όπως έχει γράψει ο Καρπετόπουλος: «Το ποδόσφαιρο είναι μια γλώσσα. Στις καλές ομάδες μιλάνε όλοι την ίδια γλώσσα. Αν είσαι καλός προπονητής διαλέγεις παίκτες που μιλάνε την ίδια γλώσσα, αλλά αν είσαι πολύ καλός προπονητής μαθαίνεις τη γλώσσα και σε αυτούς που μιλάνε καλά κάποια άλλη». Ο Μουρίνιο μπορεί να οδηγεί την Ρεάλ στην πρώτη θέση, αλλά δεν αρκεί. Η ομάδα δεν πρέπει απλώς να κερδίζει· πρέπει να το κάνει πειστικά. Εμφατικά. Εκκωφαντικά. Με τακτικό στιλ και αγωνιστική φινέτσα. Ακριβώς εκεί αναπαύεται η αίσθηση υπεροχής και η ανωτερότητά της. Και φυσικά, ο προπονητής οφείλει να προσδώσει τακτικές καινοτομίες. Το πρωτάθλημα, λοιπόν, μπορεί να το πήρε. Όμως, το κατέκτησε;

Υ.Γ.1 Στοιχηματικοί λόγοι με υποχρέωσαν να παρακολουθήσω το Εβιάν - Τουλούζ. Τολμώ να το εκφράσω με απόλυτη σιγουριά: Η Εβιάν είναι ο φετινός Ο.Φ.Η. της Γαλλίας. Από την άλλη πλευρά, η Τουλούζ είναι μια δουλεμένη ομάδα, με λίγους, αλλά δεδομένους αυτοματισμούς. Στάμπαρα κι έναν παίχτη από την ομάδα του Καζανοβά. Η θέση του; Box to box μέσος. Το όνομά του; Μούσα Σισοκό. Να τον θυμάστε.

Υ.Γ.2 Σωστά μιλάει ο Παναγιώτης Στεφάνου: «Με λύπη μου διακρίνω τις τελευταίες ώρες, μια προσπάθεια φόρτωσης ευθυνών (περισσότερες απ΄ όσες πραγματικά έχει) στον Μασάδο. Το σκεπτικό είναι ''τα ρίχνουμε όλα πάνω του και καθαρίσαμε''. Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, σημαίνει πως ουδείς διδάχθηκε από το παρελθόν, επομένως τσάμπα καταναλώνουμε ενέργεια και φαιά ουσία. Αν φταίει για το ότι έφερε ηρεμία στην ομάδα, μετά τη φρενήρη εποχή Πρόμπιερζ, για το ότι έφερε αποτελέσματα, για το ότι με τη συμπεριφορά του κράτησε το τμήμα όρθιο σε χαλεπούς καιρούς, για το ότι εκπέμπει ποδοσφαιρικό πολιτισμό, τότε ας απολυθεί και ας ''κρεμαστεί'' στον Λευκό Πύργο!».

Υ.Γ.3 Νομίζω ότι έφτασε το τέλος εποχής για τον Δαμιανίδη. Η ομάδα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της, να στηριχτεί σε νέα παιδιά, να προσελκύσει τον κόσμο: πρέπει να κερδίσει την χαμένη αξιοπιστία της.

Υ.Γ.4 Ο περισσότερος κόσμος, όταν ακούει τις λέξεις ''ΠΑ.ΣΟ.Κ.'' και ''Νέα Δημοκρατία'', βγάζει, υποτίθεται, φλύκταινες. Τότε, πώς σκατά παίρνουν στις δημοσκοπήσεις διψήφια ποσοστά; Ποιος προτίθεται να τους ψηφίσει; Τα δέντρα και οι κολώνες της Δ.Ε.Η.; Φαίνεται ότι βρισκόμαστε στη χώρα της σύγχυσης. Από τους Genesis.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Η επιστροφή του χτυπήματος

Ήταν φανερό ότι κατεβήκαμε για εκδρομή. Δεν έχω βρεθεί ποτέ στο Αγρίνιο, αλλά έχω ακούσει, από έμπιστες πηγές, ότι έχει εύγευστους κι φθηνούς μεζέδες. Συνεπώς, αφού η Π.Α.Ε. δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε λαμπάδες για τους παίχτες, ήταν μια καλή ευκαιρία για χαλαρό τρέξιμο στην επαρχία. Για μια ευχάριστη βόλτα. Έτσι για να κάψουμε το αρνί. Αν και, από ό,τι κατάλαβα, κάποιοι παίχτες δεν σούβλισαν. Συνεπώς, δεν είχαν πρόβλημα περιττών θερμίδων κι ως εκ τούτου δεν έτρεξαν. Ας σοβαρευτούμε, όμως. Η ομάδα είχε τιμωρηθεί, θυμίζω πρωτοδίκως, βάσει του υπάρχοντος κανονισμού. Καλώς ή κακώς, αυτός είναι. Αυτόν ψήφισαν οι Π.Α.Ε. Δεν θυμάμαι να ενίσταται κάποιος εκπρόσωπος ή παράγοντας. Δεν θυμάμαι να ξεσηκώνεται κάποιος δημοσιογράφος. Ούτε θυμάμαι τους οπαδούς, οργανωμένους ή μη, οποιασδήποτε ομάδας, να κράζουν τον κανονισμό. Ρουθούνι δεν είχε ανοίξει. Και ξαφνικά, έρχεται η ώρα και η στιγμή να τον εφαρμόσουμε. Και, σαν θαύμα θαυμάτων, εφαρμόστηκε! Κι όλοι ούρλιαζαν! Για μια φορά, για μια καταραμένη φορά, κόντρα στα προγνωστικά, επιβλήθηκε τιμωρία με το γράμμα του νόμου. Προσοχή: όχι, με το πνεύμα. Το πνεύμα του νόμου έπρεπε και πρέπει να επαφίεται στην κρίση της λογικής, του δικαίου και της προστασίας. Όχι, στη δήθεν αξιοκρατία. Στη δήθεν δικαιοσύνη. Στη δήθεν ισονομία.


Αξιοκρατία, δικαιοσύνη και ισονομία: τρεις έννοιες που δηλώνουν βροντερό απών. Λάμπουν διά της απουσίας τους. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, λάμπουν διά της επιλεκτικής παρουσίας τους. Δεν αναφέρομαι μόνο στο ποδόσφαιρο. Μακάρι να απουσίαζαν μόνο από το ποδόσφαιρο. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. Το πολιτικό σύστημα, πάντοτε ρετουσαρισμένο, έχει αφυταδωθεί. Οι αξίες, πάσης φύσεως και μορφής, έχουν μεταλλαχθεί. Έχουν υποστεί μια ανεξήγητη και αξιοπερίεργη αναθεώρηση. Τα νοήματα των λέξεων χάνουν την πρωταρχική τους σημασία και αποκτούν μία επιδερμική υφή. Όλα ανεβαίνουν στον αφρό. Εκτός από την ανθρωπιά μας. Εκείνη αναπαύεται στο βυθό. Το ίδιο και οι τρεις έννοιες που αναφέρονται στην αρχή της τρέχουσας παραγράφου. Και ποιο είναι το χείριστο; Ότι όλα αυτά τα θεωρούμε δεδομένα. Όπως ο Αντωνάκης βιάζεται να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Μήπως η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος, οποιασδήποτε κατηγορίας, προτάσσεται από τη φροντίδα για το κοινό καλό; Σύμφωνα με τις μοραλιστικές πάνες της κυνικότητας, όχι. Συνεπώς, από τη στιγμή που η διαφθορά, όσο κι αν αρνούμαι να το παραδεχτώ, έχει ριζώσει σε κάθε πτυχή της ζωής, το ποδόσφαιρο γιατί να αποτελεί εξαίρεση; Υπάρχει, όμως, κι ο αντίλογος. Όπως γράφει η Ζακλίν ντε Ρομιγί, εξέχουσα ελληνίστρια, στο εξαίρετο βιβλίο ''Αλκιβιάδης'': «Η περιφρόνηση στους ηθικούς ή κοινωνικούς κανόνες επισύρει δυσαρέσκειες, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιστρέφουν το χτύπημα». Την παραπάνω πρόταση βιδώστε την με κατσαβίδι στο μυαλό σας.

Έγραφα, λοιπόν, με μπόλικη έκπληξη είναι η αλήθεια, ότι εφαρμόστηκε ο κανονισμός. Και δεν μας άρεσε! Έπρεπε να παρέμβει ο αθλητικός εισαγγελέας! Αντί να χαίρεται που εφαρμόστηκε -επιτέλους!- ένας κανονισμός, άσκησε έφεση! Κι ο όχλος, σαν επίκαιρη ρωμαϊκή αρένα, ζητωκραύγαζε! Αν δεν τους άρεσε ο κανονισμός, να τα έβαζαν με την Σούπερ Λίγκα και την Ε.Π.Ο. -όχι, με τον Άρη και τον κάθε Άρη. Τελικά, αυτοί οι εισαγγελείς είναι σαν τα σοκολατένια κουνελάκια: εμφανίζονται για λίγες μέρες τον χρόνο και κατόπιν διακτινίζονται σε ένα ασύμμετρο σύμπαν. Τουλάχιστον, τα κουνελάκια εμφανίζονται τις μέρες που πρέπει: τις Πασχαλινές -ο εισαγγελέας όποτε του κάνει κέφι. Και ποιο είναι το χείριστο; Ότι όλοι, ή έστω οι περισσότεροι, που έκαναν λόγο περί εξιλαστήριου θύματος και επιλεκτικής δικαιοσύνης, δικαιώθηκαν! Έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους. Σιγουράκι ήταν. Με απόδοση 1.10. Πόνταρες 100 δραχμές και έβγαζες καθαρά δέκα. Κι όσο περνούσαν οι μέρες, η απόδοση έπεφτε. Το σκάνδαλο -διότι περί σκανδάλου πρόκειται- συντελέστηκε. Πρόκειται για νομικό πραξικόπημα. Η ομάδα, όντας ήδη τιμωρημένη βάσει του σχετικού κανονισμού, τιμωρήθηκε, αυστηρότερα και σκληρότερα, με ποινή που υπόκειται σε κανονισμό ανώτερης βαθμίδας! Σαν να κλέβω ένα καρβέλι ψωμί και να με κλείνουν μέσα για δέκα χρόνια. Ούτε στη Μέση Ανατολή.

Και ρωτάω ο βλαξ: γιατί στα τελευταία λεπτά του αγώνα Παναιτωλικού - Άρη ο διαιτητής δεν διέκοψε τον αγώνα ως όφειλε; Αφού έπεσαν μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο. Με προφανή στόχο τον Καπετάνο. Επαναλαμβάνω: μπουκάλια. Πληθυντικός αριθμός. Δεν έχει σημασία που δεν τον πέτυχαν. Ή μήπως έπρεπε να τον πετύχουν, μπας και συγκινηθούν τα δημοσιογραφόσκυλα και οι προστάτες του ελληνικού ποδοσφαίρου; Πέσε κάτω, ρε Καπετάνο, να υποδυθείς τον τραυματία πολέμου! Γιατί ο κύριος διαιτητής δεν σεβάστηκε μια απόφαση της  Επιτροπής Εφέσεων της Ε.Π.Ο. που ανακοινώθηκε μόλις μισή ώρα πριν τον αγώνα; Σας βάζω δύσκολα, το ξέρω. Το καταλαβαίνετε, όμως; Μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα! Ισχύει στο Χαριλάου, αλλά όχι στο Αγρίνιο και στο κάθε Αγρίνιο; Έστω, λοιπόν, ότι έχω κολοκυθόπιτα στον εγκέφαλο και θέλω να προξενήσω το κακό. Πάω στο Καραϊσκάκη και προλειαίνω το έδαφος. Κατεβαίνω χαμηλά στις εξέδρες και εκτοξεύω υλικά πυρά προς τον επόπτη. Θα διακόψει το ματς ο διαιτητής; Όχι, βέβαια. Αλλά, εδώ, στην Ελλάδα, κάπως έτσι ορίζεται η αδιάκριτη και απόλυτη εφαρμογή του κανονισμού. Και μετά φωνάζουμε για την Τρόικα και τους Έλληνες πολιτικούς. Ας ρίξουμε άλλο ένα θέμα επί τάπητος. Γιατί η διοίκηση του Αστέρα αποφάσισε, εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα, να κυνηγήσει το θέμα, τη στιγμή που δεν είχε καν παρουσιαστεί στα μεθεόρτια του αγώνα, προκειμένου να απολογηθεί και να τηρήσει μια υπερασπιστική γραμμή; Τι μεσολάβησε; Αναστήθηκε ο Κύριος, αναστήθηκε κι ο Μποροβήλος; Εκτός αν ο Ολυμπιακός, στα πλαίσια της πολιτικής του, άρχισε να δανείζει, πλην των παιχτών, δικηγόρους και παράγοντες. Έτσι, για να ψηθούν και να αποκτήσουν εμπειρίες.

Εν κατακλείδι, ντρέπομαι για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Πρόκειται για ξεφτίλα -το ίδιο ισχύει και για την κλιμάκωση της υπόθεσης. Η αδιαφορία, λόγω της σπαρακτικής απόφασης, δεν (πρέπει να) αποτελεί άλλοθι ή δικαιολογία. Αλλά δεν θέλω να πέσει ο Παναιτωλικός. Αντίθετα, εύχομαι να κερδίσει την τελευταία αγωνιστική. Όσο για εμάς; Νικήστε την Κέρκυρα.

Υ.Γ.1 Αναγκάστηκα, για πρώτη -και μάλλον τελευταία- φορά στην οπαδική/φίλαθλη καριέρα μου, να στείλω e-mail σε δημοσιογράφο. Επρόκειτο για μήνυμα διαμαρτυρίας. Προς τον κύριο Σαμπράκο. Τι έκανε ο εν λόγω κύριος; Παραποιούσε και παραμόρφωνε τα γεγονότα του Χαριλάου. Διαμόρφωνε λανθασμένες απόψεις και αντιλήψεις. Έκανε αναφορά ''για ένα μάτσο κάφρους'' και ''όχι, ένα αντικείμενο, αλλά πολλά περισσότερα'', ενώ το επίμονο ερώτημά μου για το αν γνώριζε πλήρως το συμβάν ή απλά έγραψε ότι άκουσε, δεν απαντήθηκε ποτέ. Επιπλέον, ύστερα από αδιάφορες, άσχετες και ανούσιες λέξεις, έκλεισε το κείμενο του, γράφοντας: «Είναι δικαίωμά σας να με κρίνετε ανεπαρκή. Ευτυχώς για μένα, μετά από 20 χρόνια στη δημοσιογραφία, το κριτήριο για την αξία μου δεν είναι η άποψη του κάθε υπερασπιστή των μικροσυμφερόντων της ομάδας που υποστηρίζει». Το ακλόνητο, ατράνταχτο επιχείρημα των 20 ετών στη δημοσιογραφία, με συγκλόνισε. Το δεύτερο e-mail που έστειλα, δεν έτυχε απάντησης. Ο κύριος Σαμπράκος θεώρησε ότι τα 20 χρόνια δημοσιογραφίας, αρκούν και δικαιολογούν. Παρόλα αυτά, την επόμενη μέρα διέκρινες μια αλλαγή πλεύσης στα κείμενά του. Το ''ένα μάτσο κάφροι'' και ''τα πολλά περισσότερα αντικείμενα'' απουσίαζαν, με τον πληθυντικό να μετατρέπεται ξαφνικά σε ενικό, ενώ παρατηρούσες μια διαφορετική, πιο ήπια, στάση στα γραπτά του. Αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι.

Υ.Γ.2 Αδυνατώ να καταλάβω τι έχει προσφέρει ο Μουρίνιο στο ποδόσφαιρο. Δεν μιλάω για ταρζανιές και ποζεριές, φυσικά. Τι έχει προσφέρει τακτικά στο ποδόσφαιρο; Ποια είναι η καινοτομία του; Οι αντεπιθέσεις; Ας είμαστε σοβαροί. Παρακολούθησα το ματς με τους Γερμανούς. Μέχρι και το τελευταίο λεπτό, ήμουν σίγουρος ότι η Μπάγερν θα το κάρφωνε το τεμάχιο. Μύριζε, βρε παιδί μου. Πιο έντονα κι από μαγειρίτσα. Με μπλοκαρισμένα άκρα και διπλές, ακόμα και τριπλές, παγίδες, η επιθετική τριάδα της Ρεάλ μετατράπηκε σε ορεκτικό. Ποιος Ντι Μαρία, ρε παιδιά; Ποιος Οζίλ; Πολύ σοφτ παίχτες. Το βιτάμ είναι πιο σκληρό. Και, όντας ανατρεπτικός, ποιος Κριστιάνο; Οι Γερμανοί κυριάρχησαν στις μονομαχίες και έπαιξαν άριστα το ένα εναντίον ενός. Ο Κοεντράο δεν μπορούσε να μαρκάρει τον Ρόμπεν κι ο Ριμπερί απεγκλώβιζε ανώδυνα την μπάλα, ενώ, παράλληλα, κέρδιζε μέτρα και κάρτες. Συν τοις άλλοις, έχει κι αυτόν τον Γκόμεζ που είναι άμπαλος του κερατά, αλλά μυρίζεται το γκολ, όπως ο καρχαρίας το αίμα. Αυτά τα ματς είναι υψηλής επικινδυνότητας και έντασης: απαιτούν ειδική διαχείριση και καθοδήγηση από τον πάγκο, αλλά η Ρεάλ δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Το 2-0 θα ήταν ένα δίκαιο σκορ.

Υ.Γ.3 Οι αμυντικογενείς προθέσεις της Τσέλσι υπήρξαν σαφείς. Ο Κόουλ δεν περνούσε το κέντρο, ο Ιβάνοβιτς συνέκλινε προς το κέντρο άμυνας, οι Τέρι και Κέιχιλ δεν το κουνούσαν ρούπι από την περιοχή τους, ενώ μπροστά τους είχε απλωθεί μια πλειάδα χαφ. Όσο για την επίθεση; Γιόμα, άναρχη αντεπίθεση ή αμετανόητη προσωπική ενέργεια και έχει ο Θεός. Ο Ντι Ματέο, δεδομένου ότι η Μπάρτσα έχει μονοδιάστατο πλάτος, υπερφόρτωσε τον άξονα και καταζητούσε τον Ντάνι Άλβες. Τα τετραγωνικά περιορίστηκαν τόσο πολύ που ακόμα και η Μπάρτσα δεν μπορούσε να κάνει παιχνίδι: οι Καταλανοί εγκλωβίστηκαν στο ίδιο τους το παιχνίδι. Ο Γκουαρντιόλα άργησε να αντιληφθεί την δεδομένη έλλειψη πλάτους: ο Κουένκα μπήκε πολύ αργά στο παιχνίδι, την στιγμή που οι παίχτες της Τσέλσι διατηρούσαν πειθαρχημένα την διάταξή τους και είχαν αποκτήσει περαιτέρω δυνάμεις από την πίστη στο αποτέλεσμα. Η Μπάρτσα είχε στήσει πολιορκία έξω από την περιοχή του εξαιρετικού Τσεχ, αλλά οι πολιορκητικοί πύργοι (passing game) και οι πολιορκητικοί κριοί (κάθετα σπριντ) δεν μπορούσαν να σπάσουν το ηθικό και το αμυντικό τοίχος των γηπεδούχων. Θα το καταφέρουν, άραγε, στην Βαρκελώνη; Έτσι νομίζω.          


Υ.Γ.4 Μητροπάνος speaking:

...Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο, μα τα κελιά μας είναι χωριστά, σε πολιτεία μαγική γυρνάμε, δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε, φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά...

...Σβήσε το φεγγάρι, σβήσε μου τα μάτια, σβήσε μου τις λέξεις, να μη σε φωνάξω πίσω, σβήσε το φεγγάρι, σπάσ' το σε κομμάτια, να μη δω που φεύγεις, να μη σε ξαναγαπήσω, σβήσε το φεγγάρι...
                       
Υ.Γ.5 Την Κυριακή του Πάσχα πλημμύρισα με χαρά και περηφάνια. Η αιτία; Ένα μήνυμα στο κινητό μου. Να είστε καλά, βρε παλιόπαιδα. Με συγκινήσατε.

Υ.Γ.6 Σπρώχνεις στην τράπεζα, στο μετρό και στο σούπερ μάρκετ. Σπρώχνεις στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση. Έτσι πάει.

Υ.Γ.7 Διαμέρισμα: Στερεά Ελλάδα. Νομός: Φωκίδα. Τοποθεσία: Άγιος Σπυρίδωνας. Κάτσαμε στην μοναδική καφετέρια του χωριού. Για να πιούμε ένα καφέ, ρε αδερφέ. Έχουμε και λέμε: ένας ελληνικός, ένα τσάι και μια ζεστή σοκολάτα. Τιμή: 4,5 ευρώ. Συνολική τιμή: 4,5 ευρώ. Καταλαβαίνετε το δούλεμα που τρώμε;

Υ.Γ.8 Γιατί το Πάσχα δεν έχει Μεταλλική Εκκλησία;

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Οι Βαραββάδες

Η ιστορία, πραγματική ή φανταστική δεν έχει σημασία, υποδηλώνει ότι ο Πόντιος Πιλάτος, όντας αποφασισμένος να δώσει χάρη σε έναν εκ των δύο κατηγορουμένων, έδωσε την δυνατότητα στο πλήθος της Ιουδαίας να προβεί σε επιλογή. Και το πλήθος ψηφίζει τον Βαραββά. Παράδοξο; Όχι, βέβαια! Εξάλλου, τόσα χρόνια αργότερα, περίπου δύο χιλιετίες, ο εκάστοτε λαός πάλι τους Βαραββάδες ψηφίζει. Οι Βαραββάδες συνιστούν ένα σκληροτράχηλο ανθρωπόμορφο είδος που διψάνε για εξουσία και διακατέχονται από μια τάση να προξενούν, ενδεχομένως και άθελά τους, το κακό. Δεν φταίνε, όμως, αυτοί. Η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικά αυτούς. Φταίνε όλοι εκείνοι που τους προτιμούν. Τους ψηφίζουν. Όλοι αυτοί που υπηρετούν με ανυπέρβλητο πείσμα το προφίλ των σύγχρονων Βαραββάδων. Ένα προφίλ που έχει δημιουργηθεί με κόπο. Επομένως ποιοι είναι χειρότεροι; Οι Βαραββάδες ή εκείνοι που τους δίνουν χάρη; 


Η πικρή αλήθεια επαφίεται στο εξής: δεν γίνεται να μην καταλογίζεις ευθύνες στο εκάστοτε κοινωνικό σύνολο. Τότε, υποτιμάς και υποβαθμίζεις την έννοια της κοινωνίας και την ξεχωριστή ατομικότητα του καθενός. Επομένως, πολύ θα βόλευε μια αποποίηση ευθυνών. Ούτως ή άλλως, δεν χρειάζεται να είσαι Βαραββάς για να μην παραδεχθείς και αποδεχθείς τις ευθύνες που σου αναλογούν. Οι περισσότεροι έτσι φέρονται. Από τον κύριο Άκη που παντρεύεται στα Παρίσια, μέχρι την κυρία Σούλα που σφουγγαρίζει τις σκάλες με το τσιγάρο στο στόμα. Συνεπώς, δεν αναφέρομαι μόνο στην κοινωνική ή πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Όλες οι πτυχές της ζωής βρίθουν από την ύπαρξη και την εμπλοκή σύγχρονων Βαραββάδων. Τέλος πάντων. Ο Κάνθαρος αποσύρεται εις την επαρχία, προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστα το έργο του. Σας εύχομαι καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση! Λευτεριά στα αρνιά!

Υ.Γ. Από τους Soundgarden.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Η κρεατομηχανή της επιθετικότητας

Γιατί προσλήφθηκε ο Αντσελότι; Για να πάρει το πρωτάθλημα; Να παίξει ωραίο ποδόσφαιρο; Να στήσει μια ομάδα για του χρόνου; Είναι σαφές ότι ο Κομπουαρέ απολύθηκε, επειδή το προφίλ του δεν συμβάδιζε με τις φιλοδοξίες και τις τάσεις των πλούσιων ιδιοκτητών. Κακώς. Ο Γάλλος έκανε καλή δουλειά, υπέταξε την πίεση και κρατούσε τις ισοροπίες, αγωνιστικές και μη. Απεναντίας, ο Αντσελότι προσπαθεί να προσδώσει αμυντικό χαρακτήρα σε μια επιθετική ομάδα. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Σύμφωνα με τις μεταγραφές του Ιανουαρίου, ναι. Τρεις παίχτες ήρθαν στο Παρίσι. Και οι τρεις αμυντικογενείς. Κι όλα αυτά, επαναλαμβάνω, σε μια επιθετική ομάδα. Υπάρχει, άραγε, σχέδιο;

Για τη σημασία του Παρί - Μαρσέιγ, έχουμε αναφερθεί σε προγενέστερο άρθρο. Πραγματική μάχη. Η Παρί ήθελε μόνο νίκη, προκειμένου να πιάσει την θαυματουργή Μονπελιέ στην κορυφή, ενώ η Μαρσέιγ πήγαινε για δυο αποτελέσματα. Μια στιγμή, όμως. Οι γηπεδούχοι επιζητούσαν πειστική εμφάνιση και επίδειξη δύναμης, ενώ οι φιλοξενούμενοι τον τρόπο για να νικήσουν την κούραση και τους τραυματισμούς: οι Φωκαείς έδωσαν το υπ' αριθμόν 48 παιχνίδι μέσα στη τρέχουσα σεζόν. Τι λέτε; Τα κατάφεραν; Η απάντηση στο τέλος του κειμένου.


Οι παίχτες του Αντσελότι ξεκίνησαν ορμητικά. Η ατμόσφαιρα ήταν κολασμένη και το μάτι των παιχτών γυάλιζε. Από την άλλη πλευρά, οι παίχτες του Ντεσάμπ, παρουσιάστηκαν λες και φορούσαν τακούνια. Αδυνατούσαν να αλλάξουν δυο συνεχόμενες πάσες και υποτάχθηκαν πλήρως στον ρυθμό των επίδοξων πρωταθλητών. Και μέχρι να αποκρυπτογραφήσω τα αγωνιστικά πλάνα των δυο ομάδων, η Παρί άνοιξε το σκορ, στο 6' λεπτό, με τον Μενέζ. Βιάζομαι, όμως. Ας εξιστορήσω τα κλικ που μου τρύπησαν το μυαλό. Το πρώτο κλικ, λοιπόν, είχε να κάνει με την χρησιμοποίηση του δεξιού οπισθοφύλακα Αθπλικουέτα ως αριστερό μπακ: ο Ντεσάμπ προτίμησε τον Ισπανό από τον ντεφορμέ Μορέλ. Το δεύτερο κλικ αφορούσε την απουσία του Σα(κ)χό από την βασική εντεκάδα της Παρί και την αναποφασιστικότητα του Αντσελότι για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο: έχει δοκιμάσει διαφορετικά ζευγάρια και κάθε, μα κάθε φορά, προβαίνει σε πειραματισμούς. Τέλος, το τρίτο κλικ, συνοψίζεται στην αμυντικογενή προσέγγιση του αγώνα εκ μέρους του Αντσελότι. Ο Μότα στεκόταν σαν βενζινοκίνητο αλυσοπρίονο μπροστά από τα σέντερ μπακ, ο Ματουιντί κι ο Σισοκό κάλυπταν τον άξονα της μεσαίας γραμμής, δεξιά και αριστερά αντίστοιχα, ενώ στην εντεκάδα δεν υπήρχε καθαρός επιθετικός. Ο Μενέζ υποδυόταν το ψευτοεννιάρι, ενώ ο Παστόρε κι ο Νενέ έπαιζαν, υποτίθεται, πίσω του. Και γράφω υποτίθεται, διότι το επιθετικό τρίγωνο της Παρί ήταν ολίγον άτακτο -πάντα είναι: οι παίχτες κινούνται πολύ χωρίς την μπάλα και αλλάζουν θέσεις μεταξύ τους, ενώ συχνά επιδιώκουν την ποζεριά κι όχι την απλότητα. Ο Μενέζ συχνά διενεργούσε διαγώνιες κινήσεις για να ανοίξει χώρους, αλλά η Παρί δεν έβγαζε παίχτες από πίσω. Ο Νενέ για αρκετό διάστημα είχε εγκλωβιστεί και απομονωθεί αριστερά. Κι ο Παστόρε δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα. Ο Αργεντινός είναι σοφτ παίχτης, διστάζει να μπει στις μονομαχίες και αρνείται πεισματικά να τα βάλει με πεινασμένα θηρία. Κι επειδή η περιοχή του Μανταντά είχε τον Εμπιά, τον οποίο οι άνθρωποι της Μαρσέιγ είχαν αφήσει νηστικό για καμιά βδομάδα, ο Παστόρε δεν διανοήθηκε να πλησιάσει προς την αντίπαλη περιοχή.

Μόλις, λοιπόν, μπήκε το γκολ, η Παρί κωλοέκατσε. Το πλάτος το έδιναν τα ακραία μπακ, πράγματι επιθετικά, ο Ζαλέ από δεξιά κι ο Μάξουελ από αριστερά, αλλά κάθε φορά που έπαιρναν μέτρα, τα κενά στα άκρα της άμυνας και της αμυντικής γραμμής ήταν θεόρατα και γινόντουσαν αντιληπτά από τις μακρινές μπαλιές του Σειρού. Ένας Σειρού που αγωνιζόταν λίγο πιο μπροστά από τον Ντιαρά, ενώ συχνά λειτουργούσε ως κρυφός επιθετικός. Επομένως, υπήρχαν δυο λύσεις: παύση των επελάσεων των ακραίων μπακ ή κάλυψη των κενών από τους Ματουιντί και Σισοκό. Εν τέλει, προκρίθηκε η δεύτερη λύση. Τα ερωτήματα, όμως, επιμένουν. Πώς μια φύσει επιθετική ομάδα, μετατράπηκε σε αμυντική κρεατομηχανή; Πού πήγε το υπέροχο transition game των γηπεδούχων; Γιατί έλαβε τέλος το υψηλό τέμπο; Τι απέγινε το κάθετο παιχνίδι; Τέλος πάντων. Η Μαρσέιγ, με κινητήριο μοχλό τις οριζόντιες κινήσεις και το passing game του Βαλμπουενά, προσπαθούσε να ισοφαρίσει. Αλλά έπεσε πάνω σε έναν εξαίσιο Μότα και έναν γρανιτένιο Άλεξ. Μέχρι κι ο Μπίσεβατς είχε ορθή αμυντική συμπεριφορά.  Ως εκ τούτου, ο Ρεμί δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Βοήθεια φώναζε. Κι ο Αγιού από αριστέρα με τον Αλμαφιτανό από δεξιά, αδυνατούσαν να του τη δώσουν. Μερική λύση, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, έδωσε ο Φανί, ένα δυναμικό δεξί μπακ, που πήρε μέτρα στην πλευρά και ταλαιπώρησε τον Μάξουελ, αλλά, αφενός μεν οι σέντρες του κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα, αφετέρου δε αδυνατούσε να συνεργαστεί με τον Αλμαφιτανό. Τουλάχιστον, η άμυνα δεν συναντούσε πλέον προβλήματα, με τον Εν Κουλού να συνέρχεται από τα συνεχόμενα λάθη του πρώτου εξαλέπτου, μεταξύ των οποίων και η λανθασμένη εφαρμογή του τεχνητού οφσάιντ στο γκολ του Μενέζ, και να μετατρέπεται σε στυλοβάτη της αμυντικής γραμμής, ενώ ο Αθπλικουέτα βασίλευε στο αριστερό άκρο αμύνης, καθώς, όπως αναφέραμε προηγουμένως, ο Παστόρε πουλούσε μπαλόνια κι ο Ζαλέ δεν είχε βοήθειες.

Στο δεύτερο μέρος δεν άλλαξε ιδιαίτερα η κατάσταση. Οι φιλοξενούμενοι εξακολουθούσαν να ασκούν πίεση, αλλά αυτή τη φορά, προφανώς λόγω εντολής που δόθηκε στα αποδυτήρια, μετατέθηκε από τα 2/4 στα 3/4 του γηπέδου. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι είχε σχετική επιτυχία, καθώς ο μοναδικός που κρατούσε την ψυχραιμία του ήταν ο Μότα -οι υπόλοιποι παίχτες της άμυνας παρουσιάστηκαν ολίγον πανικόβλητοι. Συν τοις άλλοις, πόνταραν και στα στημένα -είναι γνωστό ότι στις στημένες φάσεις η άμυνα της Παρί είναι εξαιρετικά ευάλωτη. Οι Πρωτευουσιάνοι δεν μπορούσαν να απεγκλωβίσουν εύκολα την μπάλα και αδυνατούσαν να αναπτυχθούν με ορθό τακτικό προσανατολισμό. Μολαταύτα, στο 56' λεπτό, έχασαν πολύ καλή ευκαιρία με τον Μενέζ να σερβίρει και τον Νενέ να αστοχεί από πλεονεκτική θέση (κλισέ). Η συγκεκριμένη φάση ήταν μία από τις ελάχιστες -ίσως η μοναδική- που θύμισε την Παρί του πρώτου γύρου. Η Μαρσέιγ, όμως, επέμενε. Πόνταρε στο κεφαλόσφαιρο και δικαιώθηκε, στο 60΄λεπτό. Η μπάλα, μέσω μιας γιόμας, από το κεφάλι του Ρεμί, έφτασε στο κεφάλι του Αγιού κι από κει στα δίχτυα του Σιρίγκου. Τεράστια ευθύνη για το γκολ φέρει ο Μάξουελ, ο οποίος μάρκαρε από πίσω τον Ρεμί. Πώς να διεκδικήσεις έτσι κεφαλιά; Η όλη φάση θύμισε Μίτσελ. Βραζιλιάνοι και οι δυο, αριστερά μπακ και οι δυο, μετριότατοι στο marking και οι δυο. Η μπάλα, όμως, είναι μεγάλη ταναπού. Στην επόμενη φάση, μετά από κόρνερ που κέρδισαν οι γηπεδούχοι, ο Άλεξ απογειώθηκε, νίκησε στον αέρα κατά κράτος τον Ντιαρά και έδωσε εκ νέου το προβάδισμα. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο Αντσελότι ήθελε να κλειδώσει το σκορ. Προβαίνει σε αντικατάσταση του Παστόρε και πετάει στο χόρτο ένα επιθετικογενές αμυντικό χαφ, τον Μποντμέρ. Η απάντηση της Μαρσέιγ λεγόταν Μπραντάο και Ζινιάκ. Ο Ντεσάμπ ήθελε να μεταφέρει την πίεση πλήρως στο τερέν των γηπεδούχων και να ποντάρει στα παρόμοια χαρακτηριστικά των δυο παιχτών (δύναμη, ύψος, κεφάλι, τελείωμα). Για να μην σας κουράζω περαιτέρω με περιττές λεπτομέρειες, η Μαρσέιγ, στο 80' λεπτό, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία με τον Σεϊρού και συνάμα απώλεσε την χαρά να τσαλακώσει την βαθμολογική συγκομιδή και το προφίλ της Παρί.

Εντούτοις, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το αγωνιστικό προφίλ της Παρί είναι ήδη τσαλακωμένο. Τα στοιχεία του Αντσελότι έχουν εισχωρήσει στο D.N.A. της ομάδας. Το μεταλλάσσουν. Και συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι φυσικές άμυνες του οργανισμού απορρίπτουν αυτά τα στοιχεία ως απαράδεκτα και ανεπιθύμητα. Η Παρί μπορεί να πήρε το τρίποντο, αλλά δεν έπεισε και δεν τρόμαξε. Ηθικοί νικητές είναι οι κουρασμένοι παίχτες του Ντεσάμπ. Παρά το γρήγορο γκολ που δέχτηκαν, ισορρόπησαν, πάλεψαν, αντιπαρέταξαν δύναμη στην δύναμη και πίεσαν με όλες τους τις δυνάμεις. Μπορεί να μην πήραν το ματς, να μην κατάφεραν να πάρουν ούτε το Χ, αλλά απέδειξαν κάτι πολύ σημαντικό: ότι ένα καλό σχέδιο δεν μπορεί να υποκατασταθεί από πακτωλό χρημάτων.

Υ.Γ.1 Τι αποκομίσαμε από την αγωνιστική; Τρία πράγματα. Πρώτον, η νίκη της Κέρκυρας. Ωραία ομάδα ο Ολυμπιακός. Με εγωισμό και τσαμπουκά. Πόσο τυχαία είναι τα διπλά επιλεγμένων ομάδων, στο Καραΐσκάκη, κατά τις τελευταίες αγωνιστικές; Κι οι τυφλοί βλέπουν. Δεύτερον, η αναβολή του Λεβαδειακός - Ξάνθη. Και για προφανή λόγο: τον δυνατό αέρα. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Λειβαδιά αποτελεί την πόλη των ανέμων. Σαν το Σικάγο ένα πράγμα. Ελπίζω να καταλαβαίνουμε ότι ο λόγος της αναβολής είναι γελοίος -η πραγματική αιτία ονομάζεται έλλειψη οργάνωσης. Όπως και το ότι τα παιχνίδια ξεκινούν, υποτίθεται, την ίδια ώρα για κάποιο συγκεκριμένο λόγο: ονομάζεται, υποτίθεται, αξιοπιστία. Και φτάνουμε στον Άρη. Μετά από οχτώ χρόνια, στο Χαριλάου, βρέθηκε ένας γυμνός πίθηκος που δεν γνώρισε την απαιτούμενη εξέλιξη. Ίσως δεν τον αγάπησε η μαμά του κι ως εκ τούτου ένοιωσε υποχρεωμένος να ξεσπάσει στην επόπτρια. Πλάκα πλάκα, αν ακολουθήσουμε μια τέτοια υποστηρικτική γραμμή, παίζει και να δικαιωθούμε στα Δικαστήρια. Μπα, Άρης είσαι. Τέλος πάντων. Εν αρχή, δεν με νοιάζει αν η μπάλα βγήκε πλάγιο άουτ, κόρνερ, για καφέ ή στο διάστημα. Δεν με νοιάζει αν το φύλο του επόπτη είναι άνδρας, γυναίκα, αντρογυναίκα ή γυναικοάντρας. Δεν με νοιάζει αν το μπουκάλι την βρήκε στο μαπίδι, στον κώλο, στα πλευρά ή στο μυαλό. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην πεμπτουσία της υπόθεσης. Ο γυμνός πίθηκος που πέταξε το μπουκάλι δεν ήταν οργανωμένος. Συνεπώς καταρρίπτεται ο μύθος ότι οι οργανωμένοι αποτελούν τα ''κακά παιδιά''. Τις περισσότερες φορές οι μη οργανωμένοι αποδεικνύονται καταστροφικοί. Επιπρόσθετα, θέλω να πιστεύω ότι, ενόσω το μπουκάλι βρισκόταν στον αέρα, τον έπιασαν οι συνοπαδοί του και του εξήγησαν το όνειρο. Επειδή δεν πρόκειται ουδείς θεσμικός φορέας να τον κατηγορήσει, να τον συλλάβει και να του επιβάλλει ποινή, ας τον αναγκάσουν οι αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού να μην ξαναπατήσει γήπεδο. Αν δεν τον αναγκάσουν, είναι κι αυτοί συνένοχοι. Είναι κι αυτοί ανεγκέφαλοι (sic!). Ευθύνες, βέβαια, φέρει κι ο Τριτσώνης, ο οποίος δεν είχε τα καλαμπαλίκια να κατασταλάξει σε απόλυτη απόφαση και έριξε το μπαλάκι στην βοηθό. Σε αυτές τις περιπτώσεις δυο λύσεις υπάρχουν: συνεχίζεις κανονικά το ματς ή το διακόπτεις οριστικά εξ αρχής. Δεν καταφεύγεις σε ημίμετρα του τύπου να αδειάσει το πρώτο μισό της θύρας 2 και τρίχες κατσαρές. Τέλος, επειδή δεν είμαστε όλοι γυμνοί πίθηκοι, έχω να πω στην (ανεγκέφαλη) Ε.Π.Ο. ότι πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθεί, πως δεν είναι δυνατόν για τα ίδια παραπτώματα να επιβάλλονται διαφορετικές ποινές ή να μην επιβάλλονται καθόλου. Επί τούτου, υπάρχουν ουκ ολίγα παραδείγματα, έχουν γίνει σημεία και τέρατα. Να χαρώ αξιοκρατία και Δικαιοσύνη. Όπως δεν είναι δυνατόν να φωνάζουν οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες για εφαρμογή των νόμων. Που αν πας στην Τούμπα, μαζέψεις από το χόρτο τις μαλαματίνες που πέφτουν και τις ανακυκλώσεις, θα χεστείς στο δίφραγκο.

Υ.Γ.2 Τους τελευταίους 19 μήνες, κάθε, μα κάθε, φορά που συναντώ ανθρώπους που έχουν να με δουν καιρό, μου απευθύνουν την ίδια ερώτηση: «Αδυνάτισες;». Στο τέλος θα εξαϋλωθώ. Καταραμένη ερωτική απογόητευση.

Υ.Γ.3 Ας βάλουμε κι ένα καταθλιψιάρικο τραγούδι. Άκυρο. Καταθλιψιάρικη τραγουδάρα.

...I feel the pain inside my heart, like a knife it tears me apart, my tears they shed I have no one, God, please tell me what I have done...So when I die no one will care, I ask you do you think that it's fair? Soliloquy! Well that's my plea, Won't someone please believe in me?...

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Ο κυρ-Κώστας ακούει Μπιθικώτση

Ο άνθρωπος, ένα ευπροσάρμοστο είδος που διακατέχεται από βασικά και δευτερεύοντα κίνητρα, διαφέρει από τους άλλους ζωικούς οργανισμούς. Διαθέτει, βλέπετε, νου. Λογική. Νόηση. Εκφορά και έκφραση λόγου. Παρά το γεγονός ότι εξιστορεί ελάχιστο χρονικό διάστημα, λίγο παραπάνω από 150.000 χρόνια, έχει καταφέρει να μεγαλουργήσει. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα εξαιρετικά επιτυχημένο είδος. Συχνά, όμως, βλέπει αντικείμενα, ανθρώπους και φύση με εργαλειακή αντίληψη. Αγνοεί, αμελεί αν προτιμάτε, ότι οι κανόνες της φύσης δεν υπόκεινται σε κανέναν κανόνα. Ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν αποτελεί κυρίαρχο των διατομεακών συστημάτων του πλανήτη, αλλά μέρος του. Απλά ένα κομμάτι του. Για αυτό και παρατηρείται έξαρση φαινομένων, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ή επιτάχυνση των φυσικών διαδικασιών, όπως η ερημοποίηση εδαφών ή η εξαφάνιση ειδών. Η εμπλοκή, λοιπόν του ανθρώπινου παράγοντα αποβαίνει καθοριστικής σημασίας για πλείστες καταστάσεις που ταλανίζουν τον πλανήτη. Κι αυτές οι καταστάσεις χαρακτηρίζονται από πληθώρα αντικειμενικών πειστηρίων. Δεν τελειώσαμε. Υφίστανται και ανθρώπινες συμπεριφορές. Συχνά, αυτές μοιράζουν το χαμένο κομμάτι του παζλ.


Προχθές, το χαμένο κομμάτι του παζλ ονομαζόταν mute, ελληνιστί σίγαση. Όσοι πήγαν γήπεδο, την γλιτώσανε. Σωθήκανε -αν και εκεί βρίσκεσαι περικυκλωμένος από άλλου είδους μαλακία. Οι υπόλοιποι που παρακολούθησαν το παιχνίδι από την τηλεόραση, όφειλαν να είναι προετοιμασμένοι. Ο κάθε τηλεθεατής έπρεπε να είναι μάχιμος. Και εφευρετικός. Να βρει έναν τρόπο να καλυφθεί από τα στοχευμένα πυρά. Όταν σου πετάνε πέτρες, τρέχεις να κρυφτείς. Όταν σου ρίχνουν μπουνιές, διπλώνεις για να αντέξεις τον πόνο. Στην περίπτωσή μας, τι κάνεις; Και δεν μιλάμε για σωματική βία. Υπάρχει και η λεκτική. Και μάλιστα, αυτή που δεν γνωρίζει αντιπαράθεση. Σε αυτή επιδίδονται τα πολιτικά κατακάθια που εμείς ψηφίζουμε. Μηδενός εξαιρουμένου. Όσοι βρίσκονται στη Βουλή είναι συνένοχοι. Τέλος. Δεν ξέρουν καν πότε πρέπει να τηρήσουν σιγή ιχθύος. Τους ρωτάνε πώς αισθάνονται για την αυτοκτονία του συνταξιούχου και επειδή βλέπουν κάμερα και μικρόφωνο μπροστά τους, βρέχουν το βρακάκι τους, σουφρώνουν τα χείλη και αμολάνε την βόμβα. Και εσύ να τσεκάρεις και να καρατσεκάρεις το ημερολόγιο για να βεβαιωθείς ότι δεν είναι Πρωταπριλιά. Τι σκατά; Και στα ψέμματα έχουμε αναδρομικά; Ξεφύγαμε, όμως. Ή μήπως όχι; Τέλος πάντων. Λέγαμε για το ματς.

Με θλίψη ψυχής σκέφτεσαι τι να κάνεις. Να το γυρίσεις στο πρώην Ουέφα, όπου η κατάσταση είναι ομαλή; Να βάλεις ράδιο; Ναι, αλλά εκεί το mute δεν συνοδεύεται από εικόνα. Δεν πειράζει. Σάμπως αυτός που βλέπει από την τηλεόραση την εικόνα, καταλαβαίνει τι γίνεται; Ιδέα δεν έχει. Αφού, ούτως ή άλλως, ο καθένας αντιλαμβάνεται άλλα αντ' άλλων. Την ίδια πληροφορία ο καθείς την ερμηνεύει διαφορετικά. Ανάλογα με τα βιώματα, την ιδιοσυγκρασία, την ιδιότητα και τα γυαλιά του. Σαν τους Έλληνες πολιτικούς. Διαφορετικά αντιλαμβάνονται το Μνημόνιο από έναν μισθωτό των 700 ευρώ, πόσω μάλλον από ένα παλικάρι που έχει λαμβάνειν τέσσερα κατοστάρικα μισθό. Τι να πρωτοκάνει με τόσα λεφτά; Πού να τα πρωτοξοδέψει; Αλλά φέρουν και οι ψηφοφόροι ευθύνη. Τόσα χρόνια, τα ίδια πρόσωπα. Οι ίδιες οικογένειες. Τα ίδια κόμματα. Ο πατέρας πολιτικός περνάει την τέχνη στον γιο και την κόρη. Να μην χαθεί η παράδοση. Σαν τους Πρώσσους αξιωματικούς που ακολουθούσαν επί γενεές ολόκληρες το επάγγελμα του στρατιωτικού. Κι ο πελάτης/ψηφοφόρος που καλούσε τόσα χρόνια τον κυρ-Κώστα για να του φτιάξει την βρύση που στάζει, με την απόσυρση του μάστορα, τι κάνει; Φωνάζει το γιο του κυρ-Κώστα. Κι ας υφίσταται συνεχής διαρροή η βρύση. Αυτούς ξέρουν, αυτούς εμπιστεύονται. Αλλά μετά μην κλαίγεσαι ότι δεν σου έκανε καλή δουλειά.

Ξεφύγαμε, όμως, Για μια ακόμη φορά. Ή μήπως όχι; Κοίτα, να δεις μπέρδεμα. Λέγαμε για την διαφορετική ερμηνεία την ίδιας πληροφορίας. Να ακούγεται το ίδιο τραγούδι και να μην συμφωνούμε στο είδος. Να περφομάρουν οι Rainbow το ''δρόμο των ονείρων'' κι ο κυρ-Κώστας να επιμένει ότι πρόκειται για το ''ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα'' του Μπιθικώτση (τεράστιος). Και πάμε στον Έλληνα Λάρι Μπερντ. Ό,τι και να κάνει, θα γνωρίσει την αποθέωση. Σε δέκα λάθη να υποπέσει, δεν τρέχει κάστανο. Μηδέν πόντους να γράψει το κοντέρ, δεν πειράζει. Είκοσι άστοχα σουτ να επιχειρήσει, κανένα πρόβλημα. Θα παραμείνει ο Έλληνας Λάρι Μπερντ. Τον Γκάλη, πάντως, τον ξεπέρασε. Και εις ανώτερα. Θεέ και Κύριε. Εν προκειμένω, δεν φταίει εκείνος. Οι δημοσιογράφοι ευθύνονται και κατόπιν οι οπαδοί. Ψάχνουν να βρουν είδωλα. Κι όταν δεν υπάρχουν, τα εφευρίσκουν. Σκεφτείτε να υπήρχε Ορτίθ ή Σαμπόνις στο ελληνικό πρωτάθλημα. Θα τους είχαν πιει το μεδούλι. Αλλά θα μου πεις, εδώ αγωνιζόταν ο Λαμάρ Ράιτ που έκανε πράγματα και θαύματα με το Ρέθυμνο και ελάχιστοι ασχολήθηκαν μαζί του. Αλλά το Ρέθυμνο δεν είναι Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός κι ως εκ τούτου δεν αξίζει αναφοράς ο πραγματικά καλύτερος παίχτης του φετινού ελληνικού πρωταθλήματος. Έστω κι αν πλέον αποτελεί παρελθόν. Σιγά μην καθόταν. Τέλος πάντων. Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, είναι οι ίδιοι που έλεγαν για την αστάθεια ή την νωχελικότητα του Παναθηναϊκού και την δίψα ή το ταλέντο της Μακάμπι. Σε τέτοιες περιπτώσεις ακολουθείται η πεπατημένη. Όπως έκαναν οι δημοσιογράφοι του Ολυμπιακού στον αποκλεισμό από τη Μέταλιστ. Μονά ζυγά δικά τους. Ο Τσαρτσαρής, πάντως, τους ξεβράκωσε: «Τώρα όσοι ήταν εναντίον μας, θα γράφουν διθυράμβους».

Υ.Γ1. Ανοίγεις το καλεντάρι του ελληνικού πρωταθλήματος. Βλέπεις ότι η τρέχουσα αγωνιστική περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το Ο.Φ.Η. - Παναιτωλικός, Δόξα Δράμας - Εργοτέλης και Λεβαδειακός - Ξάνθη. Σκέφτεσαι να κάτσεις να παρακολουθήσεις Αρειανάρα. Με τον Αστέρα παίζει στο Χαριλάου. Ο Άρης, άλλωστε, είναι εμπορική ομάδα. Κι ο Αστέρας παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο. Άσε που κρίνεται η έκτη θέση, η οποία, υπό προϋποθέσεις, δίνει ευρωπαϊκό τίκετ. Και λες εσύ, λοιπόν, να γεμίσεις το απόγευμά σου με Άρη. Φευ! Κάποια τσακάλια θεώρησαν ότι το ματς είναι αδιάφορο. Έλεος. Όσο για το κείμενο του Τάσου Δεσύπρη, είναι σίγουρο ότι θα περάσει στο ντούκου.

Υ.Γ.2 Σπουδαία ζευγάρια στους ημιτελικούς του πρώην Ουέφα. Χαμός θα γίνει.

Υ.Γ.3 Το έχω βάλει στο παρελθόν. Δεν πειράζει. Θέλω να το ξαναβάλω. Αυτή τη φορά με βίντεο κλιπ.

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Λευτεριά στον Ορτίθ!



Υ.Γ.1 Μετά την λευτεριά στον Μισούνοφ, έρχεται η λευτεριά στον Ορτίθ! Ποινή φυλάκισης έξι μηνών επιβλήθηκε στον ''Πικουλίν'' για την υπόθεση του περασμένου καλοκαιριού, όταν είχε συλληφθεί για παράνομη κατοχή φυτώριου μαριχουάνας στη βίλα του. Ο πρώην καλαθοσφαιριστής ζήτησε συγνώμη από την οικογένειά του και παραδέχθηκε το λάθος του. Εκτός από την ποινή εξάμηνης φυλάκισης, ο Ορτίθ θα βρίσκεται τέσσερα χρόνια υπό επιτήρηση και θα πρέπει να προσφέρει 600 ώρες κοινωνικής εργασίας σε σχολεία στο Πουέρτο Ρίκο. Φαντάζεστε να επιβάλλεται κοινωνική εργασία σε κάποιον Έλληνα πολιτικό; Σε κάποιο λαμόγιο; Ή έστω στον Λάκη Γαβαλά; Ξεφύγαμε, όμως. Ο Ορτίθ ήταν ένας παιχταράς της εποχής. Παντοδύναμος κάτω από τα δυο καλάθια, με πολύ καλές κινήσεις στο ζωγραφιστό, παιχνίδι με πλάτη, σουτάκι με πρόσωπο στο καλάθι, από το high post κι από την κορυφή των 6.25. Είχε υψηλό μπασκετικό IQ και κάθε χρόνο παρουσιαζόταν ολοένα και βελτιωμένος. Εδώ έπαιζε στην Εθνική Πουέρτο Ρίκο μέχρι τα 41 του χρόνια με εξωπραγματικούς μέσους όρους για την ηλικία του και μάλιστα απέναντι σε μεγαθήρια! Και τα έβγαλε πέρα θαυμάσια. Στην Ελλάδα αγωνίστηκε στο Ηράκλειο και τη Λάρισα. Πώς γίνεται ένας παίχτης παγκόσμιας κλάσης, ο οποίος έχει αγωνιστεί Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, να αγωνίζεται σε μικρομεσαίες ομάδες της ελληνικής Α1; Εύλογο ερώτημα. Η απάντηση είναι απλή. Απλούστατη. Εκείνη την εποχή, το επίπεδο της Α1 ήταν ανώτατο. Πόσοι κλώνοι του Ορτίθ αγωνίζονται τώρα στο ελληνικό πρωτάθλημα; Μην κουράζεστε. Ουδείς. Μηδέν εις το πηλήκιον που λέει κι ο Τζέφρυ. Και φυσικά, ο Πορτορικανός τίμησε την φανέλα της Αρειανάρας. Κατέκτησε ένα κύπελλο Κόρατς, σαν χθες το 1997, απέναντι στην Τόφας και μέσα στην Τουρκία, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά. Μία κούπα που δείχνει τα αγωνιστικά κοχόνες της ομάδας. Ακόμα θυμάμαι την συνεργασία του με τον θηριώδη Σακλφορντ. Το πως εκμηδένισαν, στους ημιτελικούς, τον Ρέμπρατσα της Μπενετόν. Για τους μη γνώστες, να πω ότι η Μπενετόν, εκείνη την εποχή, ήταν ομάδα υψηλού επιπέδου. Τέλος πάντων. Μακάρι να ξαναδούμε ξένους παίχτες ανάλογης αξίας. Προσοχή: μιλάω για ατομικό ταλέντο κι όχι απαραίτητα για ταλέντο προΐόντος ομαδικής δουλειάς. Ο νοών νοείτω.

Υ.Γ.2 Ποτέ δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω πλήρως τα ταλέντα του Ιμπραΐμοβιτς. Για τον Σουηδό έχουμε αναφερθεί στο πέρασμά του από την Μπάρτσα. Για τακουνάκια και τσαλιμάκια είναι εξαιρετικός. Βάλ΄τον σε ένα γήπεδο 5x5 ή έστω 7x7, παρήγγειλε μια γκαζόζα και κάτσε να τον παρακολουθείς και να τον απολαμβάνεις. Στο μεγάλο γήπεδο, όμως, και μάλιστα σε παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας και έντασης, βραχυκυκλώνει. Έτσι είναι οι μεγάλοι παίχτες; Πιθανολογώ ότι θεωρεί εαυτόν πριμαντόνα ολκής και τεράστιο ποδοσφαιριστή, αλλά οφείλει, έστω και σε αυτή την ηλικία, να αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Μπορεί να ξεκινήσει από τις δηλώσεις του και να καταλήξει στην ομαδικότητα και στην τακτική συνέπεια. Δεν εννοώ ότι είναι άμπαλος. Προς Θεού (του Πολέμου). Αλλά είναι φανερό ότι στερείται τακτικής παιδείας και αρνείται να ενταχθεί σε ομαδικά πλαίσια. Στην ερασιτεχνική μου καριέρα έχω παρακολουθήσει πολλούς παίχτες που θα ήθελαν να παίζεται το ποδόσφαιρο με δυο μπάλες. Μία για εκείνους και μία για τους υπόλοιπους. Το να έχεις συνεχώς την μπάλα στα πόδια σου υποδηλώνει την πρόταση του ''εγώ''. Και σε επαγγελματικό επίπεδο, κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Για να μην μακρηγορώ, χθες, ο αυθεντικός Γκουαρντιόλα επεφύλασσε εκπλήξεις. Παρέταξε την ομάδα με τρία σέντερ μπακ και έδωσε πλάτος, έστω και μονοδιάστατο, με τον Κουένκα να έχει έναν περισσότερο λειτουργικό ρόλο. Από κει και πέρα ο ρόλος του κάθε αμυντικογενούς παίχτη ήταν ιδιαίτερα ευδιάκριτος. Ο Ματσεράνο κι ο Πικέ εναλλασσόντουσαν σε ρόλο λίμπερο, ο Πουγιόλ έκλεινε χώρους και ντούμπλαρε αντιπάλους, ο Μπούσκετς, βάσει τρεξίματος κι όχι διάταξης, υποδυόταν την κόλλα ανάμεσα στην αμυντική και μεσαία γραμμή, ενώ πάντα κάποιος εξ αυτών φρουρούσε προσωπικά αυτόν τον περίεργο Σουηδό με τη μεγάλη μύτη. Δεδομένου ότι η ομάδα υιοθέτησε ένα 3-7-0 που μεταλλασσόταν σε 3-4-3 ή 3-3-4, οι παίχτες της μεσοεπιθετικής γραμμής, πλην του Κουένκα, εφάρμοζαν, ως συνήθως, τα κάθετα και ξαφνικά σπριντ. Ο Ινιέστα μετατρεπόταν σε κρυφό κυνηγό, ο Τσάβι καιροφυλακτούσε ακριβώς έξω από την περιοχή του Αμπιάτι, ο Φάμπρεγας είχε έναν πιο ελεύθερο ρόλο συγκριτικά με τους υπόλοιπους, ενώ ο Μέσι, όντας ένα είδος επιτελικού φορ, άνοιγε διαδρόμους, με ή χωρίς μπάλα. Για την Μίλαν τι να πω; Σπουδαίος ο Νέστα και φουλ ερωτευμένος με την κίτρινη κάρτα ο Αμπροζίνι, αλλά, όταν ψάχνεις την πρόκριση μέσα στο Καμπ Νου, δεν αρκούν μόνο αυτά. Βρε παιδί μου, έβλεπες την υπερένταση και την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των Ιταλών. Κι όπως έχουμε πει, αυτο αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα όπλα της Μπαρτσελόνα.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Άλλαξε τίποτα στη Νέα Δημοκρατία επειδή άλλαξε ο πρόεδρος από τον Καραμανλή στον Σαμαρά; Άλλαξε τίποτα στο ΠΑΣΟΚ επειδή άλλαξε ο Παπανδρέου με τον Βενιζέλο; Για τις ίδιες συμμορίες πρόκειται. Δεν διαφοροποιείται σε τίποτα η Μαφία κάθε φορά που αλλάζει αρχηγό. Είτε πρόκειται για τον Αλ Καπόνε είτε για κάποιον άλλον, ένα και το αυτό είναι. Την ίδια δουλειά συνεχίζει να κάνει. Έτσι και τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα. Τους αρχηγούς ξεφορτώνονται σαν άχρηστους. Οι άλλοι άχρηστοι συνεχίζουν να κυβερνάνε».

Υ.Γ.4 Η στοχοποίηση του Μασάδο είναι άδικη και χρονικά άστοχη. Όπως αντιλαμβάνομαι πρόκειται για ρεαλιστή προπονητή, ολίγον συντηρητικό, αλλά πάντοτε πρακτικό: φαίνεται ότι τα χαρακτηριστικά του Μασάδο, συνάδουν με αυτά των περισσοτέρων Πορτογάλων προπονητών. Καθώς τα δεδομένα διαμορφώνονται προς μια πολιτική λιτότητας, προτείνω να κρατήσουμε τον Μασάδο και για μια φορά στη ζωή μας να έχουν την απαιτούμενη υπομονή. Ο σχεδιασμός πρέπει να ξεκινήσει από τώρα. Άκυρο. Έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει. Καταλαβαίνω, πάντως, ότι προέχουν πιο σημαντικά πράγματα. Ο δρόμος προς την αδειοδότηση, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα, το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη. Έστω κι αν τερματίσω έκτος και δεν λάβω μέρος στα play off. Τα ερωτήματά μου είναι δυο. Πρώτον, μπορούμε να τερματίσουμε έκτοι; Απάντηση: παραβλέπω τις τρομακτικές τάσεις αυτοκτονίας και υπερθεματίζω τον αντίπαλο της επόμενης αγωνιστικής. Το όνομα αυτού; Αστέρας Τρίπολης. Τον σκουπίζεις και αποκτάς το πάνω χέρι οριστικά και αμετάκλητα. Δεύτερον, τηρώ όλα τα κριτήρια και πληρώ όλες τις προϋποθέσεις για έξοδο στην Ευρώπη; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Only time will tell. Από τους Asia.


Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Ο χασάπης ξέρει

Ίσως φταίω εγώ. Αδυνατώ να αφουγκραστώ το μεγαλείο της ημέρας. Αγνοώ τον λόγο. Μπορεί να ευθύνονται οι γονείς μου. Η ανατροφή μου. Η ιδιοσυγκρασία μου. Και για αυτό την πατάω και πιάνομαι κορόιδο. Δεν μπορώ, όμως, να καταλάβω από που κι ως που η Πρωταπριλιά θεωρείται ως μέρα ψέμματος. Ποιον κοροϊδεύουμε; Είναι τρομακτικά απαισιόδοξο να βλέπεις τις φυλλάδες να αναπαραγάγουν ψευδείς ειδήσεις, τάχα μου, προς τέρψιν του εθίμου. Αφού κάθε ημέρα ψέμματα διαδίδουν. Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Αφήστε τους πολιτικούς. Αυτοί έχουν μελετήσει ενδελεχώς τις ερμηνείες του Λάμπρου Κωνσταντάρα, της Ρένας Βλαχοπούλου και του Βασίλη Αυλωνίτη. Ποιος Δημήτρης Χορν και κουραφέξαλα; Ποιος Θανάσης Βέγγος και τρίχες κατσαρές; Μπείτε στη Βουλή και επιλέξτε τον ηθοποιό της αρεσκείας σας. Απ' όλα έχει ο μπαξές. Το παπατζιλίκι, λοιπόν, πάει σύννεφο. «Ή μνημόνιο, ή τανκς», λέει ο ένας. «Την τελευταία φορά που μπήκαν δέκα κόμματα στο κοινοβούλιο, ανέβηκε η Δικτατορία του Μεταξά», λέει ο άλλος. Σώπα, ρε μάγκα. Αυτά τα διλήμματα του κώλου ποτέ δεν τα κατάλαβα. Τα αυθεντικά διλήμματα περιορίζονται σε πιο σημαντικά πράγματα που αφορούν το ''εμείς''' κι όχι το ''εγώ''. Το κοινό συμφέρον κι όχι τα προσωπικά αξιώματα. Και για να έχουμε και καλό ερώτημα: σε αυτές τις περίφημες πολιτικές εκπομπές ή έστω στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, γιατί δεν καλούν ποτέ τον αυθεντικό Πινόκιο; Τέλος πάντων. Με ή χωρίς Πινόκιο, παρατηρήστε και σπουδάστε το εξής οξύμωρο: την εποχή της υπερπληροφόρησης να υφίσταται παραπληροφόρηση. Κι όχι, δεν φταίνε μόνο οι φυλλάδες και οι δημοσιογράφοι.


Αν έφταιγαν μόνο αυτοί, δεν θα έβλεπες το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να παίρνει στις δημοσκοπήσεις διψήφιο ποσοστό. Είναι οι ίδιοι που υποδύονται τους αγανακτισμένους. Οι ίδιοι που λένε ψέμματα στο αφεντικό τους για να καλύψουν μια μαλακία που έκαναν. Οι ίδιοι που λένε ψέμματα στην γκόμενα για να πάνε να ξενοπηδήξουν. Οι ίδιοι που λένε ψέμματα στον φίλο τους, επειδή θέλουν να τον ξεφορτωθούν. Οι ίδιοι που λένε ψέμματα στον ίδιο τους τον εαυτό ότι είναι τζόβενοι και μόρτηδες, ενώ στην πραγματικότητα είναι ιδιοτελή ανθρωπάρια. Που αν βγουν στην πιάτσα θα τους ετοιμάσουν με κρεμμυδάκια και ντοματούλα και θα τους σερβίρουν με όλες τις τιμές που τους αρμόζουν. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οι παράγοντες του ποδοσφαίρου, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής που λένε ψέμματα. Δεν είναι μόνο ο Τσάκας κι ο Τζέφρυ. Αυτοί που υπηρετούν το προφίλ των παραγόντων, των δημοσιογράφων και των πολιτικών είναι έτι χειρότεροι. Μα πόσο ρούκουνας πρέπει να είσαι για να λες ψέμματα στον εαυτό σου και να προσπαθήσεις να τον πείσεις ότι του λες αλήθεια; Για να προσπαθείς να πλασάρεις μια ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού σου την στιγμή που είσαι πιο πεζός κι από κείμενο του Κάνθαρου; Για να προσπαθείς να μασκαρέψεις το ψέμα σε αλήθεια; Κρίση δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις;

Μηδενική διάθεση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Αλλά τη συγκεκριμένη ημέρα όλα επιτρέπονται. Ότι μαλακία και να πεις ή να γράψεις, είσαι καλυμμένος. Επικαλείσαι το εθιμοτυπικό της ημέρας και πας παρακάτω. Αλλά δεν έχει πλάκα. Να λες ψέμματα επειδή το ορίζει η ημέρα. Όχι, βέβαια. Δεν σε γεμίζει αυτό το πράγμα. Δεν διακρίνεις ιδιαίτερο κίνητρο. Ούτως ή άλλως, αυτή τη μέρα ο ένας παίρνει τον άλλον στην πλάκα. Όλοι οι Έλληνες μετατρέπονται σε χαριτωμένους φαρσέρ. Εσύ, όμως, θες να τους περιπαίζεις μέσα στα μούτρα τους. Να έχεις δέκα κάμερες και είκοσι μικρόφωνα μπροστά στην αφεντομουτσούνα σου και με ύφος χιλίων καρδιναλίων να εκστομίζεις βαρύγδουπες δηλώσεις. Με θράσος. Και πάντα με φινέτσα. Να παραθέτεις μικρά δείγματα του υποκριτικού σου ταλέντου. Έτσι είναι. Ο χασάπης, μια ζωή στα κρέατα, έχει μάθει πως πρέπει να κόβει το μοσχάρι και το χοιρινό. Οι πολιτικοί μαθαίνουν πως να κάνουν κωλοτούμπες. Επομένως, τι την θέλουμε αυτήν την ρημάδα την Πρωταπριλιά; Τις 364 μέρες του χρόνου λέμε ψέμματα. Ε, ας πούμε μια μέρα και την αλήθεια. Δεν χάλασε ο κόσμος. Καλό μήνα.

Υ.Γ.1 Λόγω της ημέρας, οφείλω να αναρτήσω μια προγενέστερη δήλωση του πρώην προπονητή των Ιωαννίνων, του Στεφάν Ντεμόλ: «Ο Έλληνας είναι καλός άνθρωπος, όμως δεν μπορεί να κοιμηθεί, αν δεν πει πρώτα ψέμματα». Πραγματικό ξεγύμνωμα. Μέχρι και οι ξένοι μας έχουν πάρει χαμπάρι.

Υ.Γ.2 Στοιχηματικοί λόγοι με υποχρέωσαν να παρακολουθήσω το ματς Λοριάν - Εβιάν. Το να έβλεπα μια στοίβα παγάκια να λιώνουν, θα παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ειλικρινά σας μιλάω.

Υ.Γ.3. Αποβάλλεται ο Σπυρόπουλος. Πολύ όμορφα. Από εκείνο το σημείο και μετά δεν υπάρχει εναλλακτική: ξεχνάς ότι πας για το Χ και φουλάρεις τις μηχανές για το διπλό. Τέλος. Προσωπικά δεν κατάλαβα τι θέλαμε να πετύχουμε. Ευτυχώς δεν κέρδισε ο Αστέρας.

Υ.Γ.4 Ηλιακοί άγγελοι, φίλες και φίλοι (sic!). Ηλιακοί άγγελοι...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...