Τσακισμός: εξιλαστήριο θύμα της υποκρισίας μας

H τσιγκουνιά είναι κακό πράγμα. Κάκιστο. Και συνήθως βγαίνει ραντεβουδάκια με τη μιζέρια. Και μάλιστα, δεν υπάρχει θεραπεία. Ευτυχώς, ούτε τσιγκούνης είμαι μήτε μίζερος, αν κι αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά ο κοινωνικός μου περίγυρος και οι διαπροσωπικές μου σχέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που χτυπάει το ξυπνητήρι το πρωί και, πριν πάνε στη δουλειά, βγάζουν τις μπαταρίες, για να μην δουλεύει τζάμπα όσο θα λείπουν, και τις επανατοποθετούν μόλις επιστρέψουν σπίτι. Απίστευτα πράγματα. Στην περίπτωση του Τσάκα, όμως, ίσχυσε ακριβώς το αντίθετο. Δεν μιλάμε απλώς για γενναιοδωρία, αλλά για large καταστάσεις. Πολύ large. Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, ως καλοί οικοδεσπότες, άνοιξαν τις πόρτες στον Τσάκα. Του φέρθηκαν με το σεις και με το σας. Αλλά κι ο τέως συνεργάτης του Αλ Σαούντ δεν πήγε πίσω. Κύριος κι αυτός. Ό,τι ήθελαν να ακούσουν, εκείνος το έλεγε. Χωρίς ντροπές και περιστροφές. Και πάντα με στυλ και φινέτσα. Κι ας φορούσε παρδαλέ αντιανεμικά μπουφάν. Όσο εμφάνιση και μπόι του έλειπε, τόσο ετοιμόλογος και ανοιχτοχέρης ήταν:

- Τι θα γίνει με το γήπεδο, κύριε Τσάκα;

- Η Αυτού Μεγαλειότης θα κατασκευάσει νέο γήπεδο. Με όλα τα κομφόρ.

- Θα έχει και γήπεδο μπάσκετ;

- Βεβαίως! Ούτως ή άλλως, ο Πρίγκιπας σκέφτεται να αγοράσει και τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.

Ο άνθρωπος δεν κολλούσε πουθενά. Έταζε λαγούς και πετραχήλια. Μέχρι και τον Ροναλντίνιο ''έφερε'' και αμέσως κάποιοι που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι έσπευσαν να προτείνουν ποια θέση θα καταλαμβάνει ο Βραζιλιάνος στην εντεκάδα της ομάδας (!). Μετά μας φταίει η Τρόικα. Για μια στιγμή, όμως: είπαμε ότι οι δημοσιογράφοι άνοιξαν τις πόρτες τους στον Τσάκα. Σωστό; Σωστό. Το τηλέφωνό του χτυπούσε πιο συχνά κι από αυτό του Λάκη Γαβαλά. Δεν παρακαλούσε ο Τσάκας. Ο Βλάσης βρήκε έναν ήδη στημένο μηχανισμό και απλά προθυμοποιήθηκε να του δώσει λάμψη. Και το έπραξε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια. Οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούσαν ευχάριστα. Ο Τσάκας μετατράπηκε σε συνώνυμο της επικαιρότητας. Όπως γράφει κι ο Καίσαρης: «Να σφάζονται στα πόδια του ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες για το ποιος θα πάρει αποκλειστική δήλωση. Οι περισσότεροι τον ειρωνεύονται, κάποιοι τον χλευάζουν, αλλά όλοι ασχολούνται μαζί του. Κανένας δεν τον περνάει στο ντούκου». Όλοι, λοιπόν, βγήκαν κερδισμένοι. Οι οπαδοί, έχοντας ως βάση τις δηλώσεις του Τσάκα, βρήκαν νέο πεδίο συζήτησης, ανταλλάσσοντας συνεχώς φιλοφρονήσεις, ενώ οι δημοσιογράφοι διασκέδαζαν με το νέο τους θύμα, δίνοντας πνοή σε φυλλάδες (πωλήσεις), ράδια (ακροαματικότητα) και ιστοσελίδες (κλικς). Ακόμα και η ίδια η ομάδα, όντας αποφορτισμένη από την πίεση, αφού ο Τσάκας τράβηξε όλα τα φώτα πάνω του, βγήκε κερδισμένη: ο Βλάσης έφερε αγωνιστική ηρεμία, όπως τα χελιδόνια φέρνουν την άνοιξη. Όλοι, εκτός από τον Τζίγγερ.

Ο Καρπετόπουλος υποστηρίζει: «Ο Τζίγγερ κρύφτηκε πίσω από το θέμα των Αράβων για μήνες: ο ΠΑΟ παραμένει κατά 56% δικός του και, αν δεν συνεργαστεί με τους υπόλοιπους μετόχους, η ευθύνη για ό,τι θα συμβεί δεν είναι κανενός άλλου. [...] Μόνο που αν ο ΠΑΟ σκάσει, θα σκάσει στα δικά του χέρια και δεν θα του φταίει κανείς άλλος. Το 56% των μετοχών που καθορίζει όλες τις εξελίξεις είναι ακόμα δικό του. Έχει απόλυτο δίκιο. Πρώτον, δεν μπορεί να λειτουργεί με 30% όποτε τον συμφέρει και δεύτερον, είτε το θέλει είτε όχι, παραμένει μεγαλομέτοχος της Π.Α.Ε., έστω κι αν ο ίδιος έχει βαφτίσει τις μετοχές του ανενεργές ή όπως αλλιώς θέλει. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά. Πριν αρκετούς μήνες, έγραφα: «Επανεξετάζοντας το προαναφερθέν ερώτημα που υποδηλώνει ποιον θα βρίζουν οι οπαδοί κατόπιν της αποχώρησης του Τζίγγερ, η απάντηση είναι απλή: τον Τζίγγερ. Μόνο που τώρα θα τον βρίζουν επειδή αποχώρησε». Η παραπάνω πρόταση επιβεβαιώνει την επιβληθείσα ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης. Η επιλογή του ραλίστα να αποδεχτεί τη διαδικασία του προσύμφωνου με τον Πρίγκιπα, ήταν μάλλον αναγκαστική. Αν δεν προχωρούσε, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι δεν θέλει να πουλήσει τον Παναθηναϊκό, κάτι που συγκρούεται με τις τοποθετήσεις της οικογενείας περί πώλησης της Π.Α.Ε. Αυτό που εισπράττω από την ιστορία του Τζίγγερ, είναι ότι πιο εύκολα μπαίνεις σε μια Π.Α.Ε., παρά βγαίνεις. Το ερώτημα, όμως, εξακολουθεί να πλανάται. Ο Τσάκας διατηρήθηκε ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, λόγω της μη επίσημης απόρριψης του Τζίγγερ; Δεν το νομίζω. Ειδάλλως, αυτή την στιγμή που μιλάμε, ο Τσάκας θα είχε εξαφανιστεί, τόσο γρήγορα όσο είχε εμφανιστεί.

Υπόθεση εργασίας: έστω, λοιπόν, ότι ο Τσάκας κατάφερε να τους παραμυθιάσει όλους. Τους πάντες. Μηδενός εξαιρουμένου. Πώς είναι δυνατόν να το πετύχει αυτό, χωρίς πλάτες; Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Τσάκας είναι ρέστος. Τότε πώς έμενε σε κυριλάτο ξενοδοχείο της Βουλιαγμένης; Πώς νοίκιαζε ακίνητο στην Ηρώδου Αττικού; Πώς πλήρωνε τους συνεργάτες του; Μιλάμε για ένα όργιο δαπανών. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά περνούσε κι από κάστινγκ επίδοξους συνεργάτες. Η χάρη του έφτασε μέχρι την Βουλή. Κοτζάμ Γερουλάνος άλλαξε το νομοσχέδιο. Το συνειδητοποιείτε; Ένας άνθρωπος που ουδεμία σχέση (δια)τηρεί με μια ανώνυμη εταιρία, ανάγκασε -κι όχι υποχρέωσε- τον αρμόδιο Υπουργό να αλλάξει το νόμο προς φαινομενικό όφελος της εν λόγω εταιρίας. Προσοχή: δεν εξετάζω αν η κίνησή του Υπουργού ήταν -που πράγματι ήταν- σωστή. Ούτε ισχυρίζομαι ότι τα συμφέροντα έδρασαν υπογείως υπέρ του Παναθηναϊκού. Απλά καταγράφω το γεγονός και προσπαθώ να εντοπίσω τα κίνητρα.

Και φτάνουμε στην πεμπτουσία του άρθρου. Τι διαφορετικό έκανε ο Τσάκας από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν; Που, όντας οπλισμένοι με θράσος και αναισθησία, βγαίνουν στο μπαλκόνι και, απευθυνόμενοι στον όχλο, λένε: «Λεφτά υπάρχουν». Που βγαίνουν στις κάμερες με αυστηρό ύφος, τονίζοντας με στόμφο, «Δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα», μόνο και μόνο για να αναιρέσουν εαυτόν δέκα μέρες μετά. Που, ενώ ζουν σε αποστειρωμένο περιβάλλον και όντας απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα, υποδύονται τους στενοχωρήμενους για την κατάσταση του μέσου πολίτη, ψηφίζουν τα μνημόνια και μετά κλαίνε επειδή τα ψήφισαν, παίζοντας παράλληλα με μισθούς και συντάξεις λες και είναι χρήματα του Monopoly. Κι αντί οι δημοσιογράφοι να τους ξεσκίσουν με καυτές ερωτήσεις, επιμένουν πεισματικά να τους χαϊδεύουν τις πατούσες. Κι αντί οι πολίτες να τους επιβραβεύσουν με την μη επανεκλογή τους, διαπιστώνεις με θλιβερό συναίσθημα ότι κάπου, κάπως, κάποτε βγαίνουν οι ίδιες οικογένειες και τα ίδια πρόσωπα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο Πάγκαλος κι ο Καραμανλής έχουν και δίδυμα τέκνα -όχι, άλλο κάρβουνο! Επαναλαμβάνω, λοιπόν: τι διαφορετικό έκανε ο Τσάκας από όλα αυτά τα πολιτικά κατακάθια που εμείς ψηφίζουμε; Ίσα ίσα, όπως αναφέραμε, έδωσε λάμψη σε έναν ήδη στημένο μηχανισμό. Στην πολιτική ποιος δίνει λάμψη; Ο Καρατζαφέρης που βγαίνει στις κάμερες και λέει παροιμίες και στίχους των Beatles; Και μας πείραξε ο Τσάκας με τις ιστορίες του; Ή το γεγονός ότι φαινόταν σίγουρος για τα 15 μύρια, όταν, μάλιστα, η χώρα χρωστάει εκατοντάδες δις ευρώ κι ο κατώτατος μισθός έχει πέσει στα τέσσερα κατοστάρικα; Εδώ ο Αντωνάκης περιμένει σαν αρπακτικό και αγωνιά για την Πρωθυπουργία της Ελλάδος. Βιάζεται να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Και σε τελική ανάλυση ο Τσάκας αφορά μια ανώνυμη εταιρία. Μια ποδοσφαιρική ομάδα. Σιγά τα ωά. Και να χρεοκοπήσει η Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός κι η κάθε Π.Α.Ε., χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Προσοχή: αναφέρομαι σε Π.Α.Ε. -οι ομάδες που έχουν κόσμο δεν χρεοκοπούν ποτέ, αλλά ζουν και βασιλεύουν μέσα στο μυαλό μας. Αυτή τη στιγμή, όμως, μιλάμε για τη χώρα, το μέλλον και τις ζωές μας. Είναι προφανές ότι οι προτεραιότητές μας βρίσκονται σε σύγχυση. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει για τους δημοσιογράφους. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Και οι πολιτικοί και οι αθλητικοί. Επομένως, τον Τσάκα βρήκαμε ως εξιλαστήριο θύμα; Στον Τσάκα εξαντλείται η αυστηρότητά μας; Τόσο υποκριτικά κουτορνίθια είμαστε;

Εν κατακλείδι, ο Τσάκας έδωσε αμέτρητες συνεντεύξεις, ωστόσο οι δηλώσεις του, όχι μόνο δεν κάλυπταν τα πραγματικά κενά, αλλά δημιουργούσαν και νέα. Υποθέτω ότι δεν τους έδινε τις σωστές απαντήσεις, ίσως, διότι, δεν του υπέβαλαν τις σωστές ερωτήσεις -ακριβώς ό,τι συμβαίνει με τους πολιτικούς. Ποιος τον πίστεψε, ποιος τον άκουσε, ποιος του έδωσε βήμα; Όλα έχουν γραφεί στην ιστορία. Μια ιστορία που δεν πάει μόνη της. Οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι την κινούσαν -ευτυχώς, υπήρχαν εξαιρέσεις. Όπως έχουν γραφεί στην ιστορία όλα αυτά που έχει πει. Πράγματα που δήλωνε όχι γιατί το ζήτησε ο ίδιος, ούτε γιατί το απαίτησε, αλλά διότι του το ζητούσαν καθημερινώς αυτοί που ήθελαν να γεμίσουν τις άδειες σελίδες και ώρες τους. Και, αντί όλοι αυτοί να του πουν ευχαριστώ, τώρα τον λιθοβολούν, τον αποκαλούν φαφλατά, τον θεωρούν αναξιόπιστο και προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι ουδέποτε τον πήραν στα σοβαρά, διδάσκοντας παράλληλα, όπως θέλουν προκλητικά να πιστεύουν, δωρεάν μαθήματα αθλητικής, δεοντολογικής και ανιδιοτελούς δημοσιογραφίας. Δεν μπορούμε, άραγε, να φερθούμε με παρόμοιο τρόπο έναντι των πολιτικών; Δυστυχώς, συνεχίζουμε να ακροβατούμε χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Τα Μ.Μ.Ε. αγάπησαν τον Τσάκα όχι γιατί τον πίστεψαν, αλλά διότι λατρεύουν τα ψέματα. Εξού και η καταφυγή μας στο κρίσιμο στοιχείο της υπερβολής: είναι, βλέπετε, αναγνωρίσιμο. Όπως αναφέρει κι ο Καρτετόπουλος: «Όμως, το γκροτέσκο της συμπεριφοράς του και η υπερβολική μιντιακή έκθεσή του, κατέδειξαν το πόσο η χώρα περιμένει σωτήρες που θα ικανοποιήσουν όνειρα. Κυρίως ο Τσάκας απέδειξε (άθελά του) πως η χώρα απέχει πολύ ακόμα από την ωριμότητά της. Δεν αποκλείεται το 2012 να καταστραφεί: αυτό που αποκλείεται είναι να ωριμάσει». Έχει άδικο;

Υ.Γ.1 Οι δυο τελευταίες μέρες ήταν ένας ποδοσφαιρικός παράδεισος. Παιχνιδάρες σε όλη την Ευρώπη: Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ, Μπάρτσα, Βαλένθια, Μίλαν, Γιούβε, Νάπολι, Ντορτμουντ και σία. Αποκορύφωμα; Το 4-4 της Λιόν με την Παρί. Απίστευτο παιχνίδι.

Υ.Γ.2 Ο μπασκετικός Ολυμπιακός θα πρέπει να προβληματιστεί τα μάλα. Η Αρειανάρα για 32 λεπτά έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ και πίεσε τον αντίπαλο σε απροσδόκητο βαθμό. Ουδόλως υπερβάλλω. Βγάζαμε ασίστ, τρέχαμε στον αιφνιδιασμό, ήμαστε εύστοχοι και εφαρμόζαμε το πικ εν ρολ (!). Ναι, σωστά διαβάσατε: πικ εν ρολ!

Υ.Γ.3 Πάμε λίγο δυνατά.

Ευρωπαϊκά παραμύθια

Το έχω γράψει πολλές φορές: είναι ψυχολογικά σημαντικό, όταν παίζεις εκτός έδρας, να ξέρεις ότι και γκολ να δεχτείς δεν αλλάζει κάτι, διότι πάλι ένα τέρμα χρειάζεσαι. Η Ουντινέζε, έχοντας αποτυπώσει την ουσία της παραπάνω άποψης με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό της και παίζοντας ως γνήσια ιταλική ομάδα, κατάφερε να πάρει την νίκη και κατ' επέκταση την πρόκριση. Το 0-0 του πρώτου αγώνα κρίνεται ως άκρως ύπουλο αποτέλεσμα κι ως εκ τούτου η διαχείριση του αποψινού ματς έπρεπε να είναι ιδανική -αλλά τι σημαίνει ιδανική; Εν προκειμένω, να εξαργύρωνε νωρίς την επιθετικότητά του και να πετύχαινε ένα γκολ που τόσο πολύ χρειαζόταν -το παιχνίδι αναμονής, ειδικά μέσα στην Τούμπα, δεν του ταιριάζει. Εντούτοις, δεν μπορώ να καταλογίσω ευθύνες στον Μπολόνι. Ο Ρουμάνος, με δεδομένα τα προβλήματα της ομάδας, έχει διατηρήσει την αγωνιστική ετοιμότητα της ομάδας στο έπακρον. Οι Ιταλοί, όμως, είναι πιο ποιοτικοί, πιο μοντέρνοι τακτικά, χτύπησαν τον Π.Α.Ο.Κ. στα ευαίσθητά του σημεία (στημένα, ταχύτητα, τεχνική ανεπάρκεια αμυντικής γραμμής, αντοχή) και μετά περίμεναν απλά τον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη. Κατάφεραν, βλέπετε, να πετάξουν δυο γκολ στο πρώτο 15λεπτο και να αποσυντονίσουν πλήρως τον Π.Α.Ο.Κ. Ελπίζω -επιτέλους!- να μάθουμε ότι ένα γκολ από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: απλά αλλάζει το νούμερο στο μάτριξ του γηπέδου. Παίζει τεράστιο ρόλο πως μπαίνει το γκολ και σε ποιο χρονικό σημείο αυτό επιτυγχάνεται. Οφείλουμε, δηλαδή, να κατανοήσουμε τις ψυχολογικές επιβαρύνσεις και τις αγωνιστικές επιπτώσεις που προκύπτουν -αυτές είναι οι πραγματικές πληγές. Και το κυριότερο: να μάθουμε να τις ξεχωρίζουμε από την τεχνική ή τακτική ανεπάρκεια. Έτσι, όταν ο Κρέσιτς λειτουργεί σαν κλώνος του Τζόρβα, μη μπορώντας να απομακρύνει ικανοποιητικά την μπάλα, ας μην στεκόμαστε αποκλειστικά στην ανωτερότητα της Ουντινέζε. Οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες, πάντως, δεν νομίζω ότι τα έβαψαν μαύρα. Η ομάδα, τηρουμένων των αναλογιών, φλέρταρε με την πρόκριση στους 16, έβγαλε κάποια μύρια, μάζεψε αρκετούς βαθμούς για την ομάδα και τη χώρα, ενώ, παράλληλα, έβγαλε γνήσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και αποκόμισε ισχυρές δόσεις ηρωισμού με αποκορύφωμα το ματς του Λονδίνου. Τέλος, το ευρωπαϊκό παραμύθι του ΠΑ.Ο.Κ. ξεχείλιζε από την ελπίδα της πρόκρισης.

Αντίθετα, το ευρωπαϊκό παραμύθι του Ολυμπιακού ξεχειλίζει από την πίστη στο πλάνο. Ο Βαλβέρδε, είτε αντιμετωπίζει την Ελπίδα Σαππών, είτε τον Άρη, είτε την Άρσεναλ, ακολουθεί το δικό του πλάνο. Δεν λογαριάζει τις φυλλάδες, δεν υπολογίζει τα θέλω των οπαδών και -το πιο σημαντικό- αφήνει τον αντίπαλο να προσαρμοστεί πάνω του. Αυτό δείχνει ότι διδάσκει συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο, όπως την πίεση στο τερέν του αντιπάλου ή το σχέδιο ανάπτυξης με ''την μπάλα κάτω'', και μεταλαμπαδεύει πνεύμα ανωτερότητας στους παίχτες του. Μοναδική εξαίρεση σε απόλυτο βαθμό, αποτελεί το εντός έδρας ματς του Ολυμπιακού με αντίπαλο την Μαρσέιγ. Ένα ματς, στο οποίο ο ίδιος ο Βαλβέρδε έκρινε ότι ο Ολυμπιακός ήταν ανέτοιμος. Πράγματι ήταν, αλλά σε αυτό φέρει ευθύνη εκείνος και μόνον εκείνος. Όπως ακριβώς ευθύνεται και στα υπόλοιπα παιχνίδια, ευρωπαϊκά και μη, κερδισμένα και μη. Δανείζομαι μια πρόταση που έγραψα για τον Μπολόνι, ώστε να την αποδώσω στον Βαλβέρδε: «Μπορεί να επιμένει σε κάποιες αγωνιστικές συνιστώσες, αλλά δεν πρόκειται για εμμονές: όταν έχω να αντιμετωπίσω έναν κανονικό προπονητή, καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν ''εμμονή'', μεταφράζεται ως ατέλεια του πλάνου -αλίμονο, αν τα πλάνα και τα σχέδια ήταν χωρίς ατέλειες». Απόψε, λοιπόν, ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε: ο Μιραλάς έτρεχε με την μπάλα, ο Τζιμπούρ χωρίς αυτήν, ο Ιμπαγάσα οργάνωνε, τα ακραία μπακ τρέχανε στον ασβέστη και οι κεντρικοί οπισθοφύλακες έκοβαν ότι υπήρχε στην εμβέλειά τους. Κι όταν κάτι έβγαινε εκτός πεδίου δράσης ή βεληνεκούς, τότε ερχόταν ο Κάρολ και το κατέρριπτε. Μην περιμένετε να αποθεώσω τον Ιρλανδό -η υπερβολή είναι δουλειά των δημοσιογράφων και των επαγγελματιών οπαδών. Αν ζητάτε την γνώμη μου, ο Κάρολ, έπραξε αυτό που υποδηλώνει η ιδιότητά του: φύλακας του τέρματος. Το πιο σημαντικό στοιχείο που απελευθέρωσε ο Κάρολ, και μάλιστα άθελα του, λέγεται ηρωισμός. Αυτό ξύπνησε την κερκίδα κι αυτό αφύπνισε τον πάγκο και τους παίχτες στο δεύτερο μέρος. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, προκρίθηκε στους 16 του πρώην Ουέφα και πραγματικά χαίρομαι, διότι τον βλέπω προετοιμασμένο για διάκριση. Για να το πετύχει, όμως, αυτό θα πρέπει να σκοράρει εκτός έδρας, όπως ακριβώς έκανε στο Καζάν. Ας μην ξεχνάμε ότι το μυστικό της Ατλέτικο Μαδρίτης στον δρόμο προς την κούπα, λεγόταν εκτός έδρας γκολ, αποφασιστικότητα και δίψα. Δεν υπονοώ, φυσικά, ότι ο Ολυμπιακός θα πάει για κούπα. Απλά δείχνω το μονοπάτι που περπατά η διάκριση -πρόκειται για σχετική έννοια. Στο χέρι του είναι να την μετατρέψει σε απόλυτη.

Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργούνται οι ποδοσφαιρικές ιστορίες, γεννιούνται τα ευρωπαϊκά παραμύθια. Δεν σας κρύβω ότι ζηλεύω. Μου λείπει η αναμονή, η προσμονή, η δίψα, η ελπίδα, η ατμόσφαιρα. Δεν πειράζει. Γνωρίζω ότι η υπομονή αποτελεί μέγιστη αρετή, κι ως εκ τούτου θα περιμένω. Θα επιστρέψουμε. Μέχρι τότε, ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Ολυμπιακός πρέπει να επανέλθουν στην σκληρή πραγματικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος. Για τον μεν Π.Α.Ο.Κ. η προσήλωση θα είναι άμεση, αν και θεωρώ ότι θα συμβεί κάπως απότομα, ενώ για τον δε Ολυμπιακό τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και ενδεχομένως προκύψουν επίπονα. Όπως λέει κι ο Λιακόπουλος: «Ο καιρός γαρ εγγύς».

Υ.Γ.1 Ο Χρίστο Στόιτσκοφ, παλαιά δόξα του ποδοσφαίρου και νυν προπονητής της Λίτεξ Λόβετς, με αφορμή το επερχόμενο φιλικό παιχνίδι με τον Άρη, δήλωσε: «Κρίση; Ποια κρίση; Την άκουσα, αλλά δεν τη βλέπω. Σε μια χώρα που υπάρχει οικονομική κρίση, τα πράγματα θεωρώ ότι είναι πολύ διαφορετικά σε όλους τους χώρους. Τα μπουζούκια τα είδα γεμάτα, το κέντρο της πόλης γεμάτο από καταναλωτές, τα μαγαζιά όλα γεμάτα και όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από αυτοκίνητα».

Υ.Γ.2 Στα πλαίσια της σύσκεψης για τον στημένο και αρρωστημένο τελικό κυπέλλου μπάσκετ, έπεσα πάνω στο παραλήρημα του Θανάση Γιαννακόπουλου. Δεν μπορούσα να κρύψω την θλίψη μου. Πραγματικά άθλιος. Πανάθλιος, για την ακρίβεια.

Υ.Γ.3 Ολοκληρώθηκε η γενική συνέλευση της Λέσχης Φίλων Άρη. Έχω την αίσθηση ότι, αντί να απαντηθούν ερωτήματα και να λυθούν απορίες, δημιουργήθηκαν νέα θέματα προς επίλυση. Ο Γιώργος Τότσικας αναφέρει αρκετά από αυτά.

Υ.Γ.4 Κάθε άρθρο του Κώστα Καίσαρη είναι απολαυστικό: «Τα ρούχα του σκίζει ο Λοβέρδος: ''Κανένας απ' αυτούς που ψήφισαν όχι στο µνηµόνιο, δεν πρέπει να µπει στα ψηφοδέλτια''. Τα ίδια και ο πρώην εργατοπατέρας Πρωτόπαπας. Όπως και στη Νέα Δηµοκρατία. Όλοι βάζουν βέτο να µείνουν εκτός ψηφοδελτίων οι αντιµνηµονιακοί και να µην επιστρέψουν. Κι είναι απλό. Μόλις και µετά βίας ξεπερνάει το 20% η Νέα Δηµοκρατία και το 10% το ΠΑΣΟΚ. Σφαγή θα γίνει εκλογές. Ειδικά στο ΠΑΣΟΚ. Τα τρία τέταρτα της σηµερινής κοινοβουλευτικής οµάδας θα µείνουν απ' έξω. Αν, λοιπόν, γυρίσουνε πίσω οι διαγραφέντες, θα βγούνε µε τα µπούνια. Αυτούς θα σταυρώσει ο κόσµος. Με τους µνηµονιακούς υποψηφίους να την έχουν πουτσίσει για τα καλά. Γι' αυτό κι ο Λοβέρδος βράζει φασόλια να µη γυρίσει κανένας πίσω. Δεν είναι θέµα αρχών. Είναι θέµα προσωπικής επιβίωσης».

Υ.Γ.5 Η ονομασία του συγκροτημάτος είναι εμπευσμένη από τον Ιβάν Παβλόφ, γνωστός επιστήμονας για τις έρευνές του στο φαινόμενο των εξαρτημένων αντανακλαστικών, και τα περίφημα σκυλιά του. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι άλλο: Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε μια ανυπόστατη φήμη ότι ο τραγουδιστής έχει αυτοκτονήσει, επειδή η φωνή του ακούγεται ως γυναικεία (!). Η φήμη, εν τέλει, αποδείχτηκε αναληθής -ο τραγουδιστής ζει και βασιλεύει. Αυτό που ξέρω είναι ότι η φωνή του είναι μαγευτική και συγκαταλέγεται στις κορυφαίες φωνές που έχουν ακούσει τα αυτιά μου. Ίσως η κορυφαία. Βουαλά.

Αυτά από εμένα

Ο Μπολόνι δεν υπολόγισε την κούραση, την ποσοτική ανεπάρκεια του ρόστερ και την Ουντινέζε. Άπλωσε την ομάδα στο γήπεδο και κυνήγησε την νίκη, ούτως ώστε να επιβεβαιώσει ''το νόμο της Τούμπας'' (δήθεν). Καλά έκανε. Αυτό, άλλωστε, έπρεπε να κάνει. Από την άλλη πλευρά, το παιχνίδι του Άρη χαρακτηρίστηκε έντονα από έλλειψη ψυχραιμίας και ύπαρξη πανικού. Με αυτά τα στοιχεία κατεβήκαμε πρωτίστως για το Χ. Και το πήραμε. Ο Κάνθαρος, πάντως, δεν είναι ευχαριστημένος από την εικόνα της Αρειανάρας. Χωρίζω, λοιπόν, την τακτική ανάλυση (τρομάρα μου) σε δυο μέρη και βάζω μπρος:

 Έναρξη έως 55' λεπτό

Το πως θα τσούλαγε το ματς φάνηκε από το πρώτο λεπτό. Έκανε μπαμ, βρε αδερφέ. Ο Μπολόνι έδωσε πλάτος στο γήπεδο, χρησιμοποίησε (ανεπιτυχώς) τον Γιάννου ως κρυφό κυνηγό, όρισε ως μαέστρο της ομάδας τον Γκαρσία και ντούμπλαρε συνεχώς τον Ακόστα, τον Ούμπιντες και τον Νέτο: από τη στιγμή που οι τρεις προαναφερθέντες παίχτες ήταν κλεισμένοι, η απομόνωση του Καστίγιο ήταν αναπόφευκτη. Επιπλέον, επέβαλε υψηλό τέμπο στο παιχνίδι και έδωσε εντολή για παιχνίδι από τις πτέρυγες. Κι όλα αυτά με τον Μαλεζά να δίνει βάθος στην άμυνα και τον Γκαρσία ύψος στην μεσαία γραμμή. Το κενό, λοιπόν, μεταξύ κέντρου αμύνης και μεσαίας γραμμής ήταν αρκετά μεγάλο. Τι έκανε ο Άρης για αυτό; Απολύτως τίποτα. Ο Μασάδο παρέταξε την ομάδα με μικρό πλάτος, οριοθέτησε χαλαρό πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου, έδωσε εντολή για χαμηλό τέμπο και, τέλος, επέλεξε, όταν είχαμε κατοχή μπάλας, να γίνεται παιχνίδι από τις πτέρυγες, κυρίως με όβερλαπ, έχοντας ''την μπάλα κάτω''. Επιπρόσθετα, όρισε, τουλάχιστον στα χαρτιά, τον Παπαζαχαρία σαν έμβολο μπροστά από τους Λαζαρίδη και Σανκαρέ. Στην πράξη, βέβαια, ο Παπαζαχαρίας αγωνιζόταν ως τρίτο σέντερ μπακ κι ως εκ τούτου ο Φατί κάλυπτε τον κενό χώρο που δέσποζε έξω από την μεγάλη περιοχή του Βελλίδη. Ομολογώ ότι ο Γάλλος έτρεξε αρκετά στον άξονα και προσπαθούσε να κόψει, ή έστω να συγκρατήσει τον γρήγορο ρυθμό του Π.Α.Ο.Κ. Ποιος, όμως, ανέλαβε την επιτήρηση του Γκαρσία; Μάλλον ο Κάνθαρος από την καρέκλα που καθόταν. Η λειτουργία της μεσαίας γραμμής τακτικά ήταν άχρωμη και άγευστη. Σαν τον Άρη. Εντούτοις, τα ακραία χαφ του Άρη δεν έδειχναν διάθεση ούτε να εφαρμόσουν το αμυντικό transition, ντουμπλάρoντας αντιπάλους, μήτε να μετατραπούν σε εσωτερικά χαφ. Αναγκαστικά οι αμυντικές παγίδες έπρεπε να εφαρμοστούν από τους Μίτσελ - Λαζαρίδη και δεξί μπακ - Σανκαρέ, με προφανείς στόχους τους Σαλπιγγίδη και Γεωργιάδη αντίστοιχα. Και λέω δεξί μπακ, διότι ο Καζναφέρης, για μια ακόμη φορά, φλέρταρε επιτυχώς με κίτρινη κάρτα, αναγκάζοντας τον Μασάδο να φανεί οξυδερκής και να προβεί σε εσωτερική αλλαγή μεταξύ του Νέτο και του Καζναφέρη. Προσθέστε και τις επελάσεις του Λίνο και δένει το γλυκό. Μέχρι κι ο Σνάουτσνερ (!) πήρε μέτρα στην πλευρά. Ναι, τόσο άσχημα ήταν τα πράγματα. Κι όλα αυτά με τα ακραία μπακ του Άρη να έχουν δεχτεί εντολές για προωθήσεις. Μπορώ να γράψω με πλήρη συναίσθηση ότι αποτύχαμε πλήρως σε όλους τους τομείς. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιο ήταν το αγωνιστικό πλάνο:

• Ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Γενικώς, συναντούμε, όπως και χθες, αρκετές δυσκολίες ως προς την πρωτοβουλία κινήσεων. 
• Ποδόσφαιρο κατοχής; Ήταν φανερό ότι δώσαμε χώρο στον αντίπαλό μας. 
• Να ελέγξουμε τον ρυθμό; Αφού οι αμυντικές μας αντιδράσεις περιοριζόντουσαν στο να μετατρέπουμε την μπάλα σε ρουκέτα. 
• Αντεπιθέσεις; Είναι πιθανό, αλλά τα ντουμπλαρίσματα του Μπολόνι λειτούργησαν με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα, ενόσω οι πτέρυγές μας είχαν κομμένα φτερά.
• Να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα; Σίγουρα: η διάταξη του Παπαζαχαρία και το πλάνο του δευτέρου ημιχρόνου ενίσχυσε την πίστη μου.

Η ουσία είναι ότι στο αναγραφόμενο χρονικό διάστημα, οι γηπεδούχοι, υπερτερούσαν ξεκάθαρα, είχαν συντριπτική κατοχή και αξιοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό τα αβίαστα λάθη του αντιπάλου και την αμυντική αστάθεια του Μίτσελ, αλλά δεν μπόρεσαν να εξαργυρώσουν την ανωτερότητά τους με κάποιο γκολ.

56' λεπτό έως λήξη

Και κάποια στιγμή, διέκρινα κινητικότητα από τον πάγκο. Ο Μασάδο άρχισε να φρεσκάρει την ομάδα, με εξωτερικές αλλαγές και τακτικές κινήσεις, και να φορτσάρει τους παίχτες του. Ο Π.Α.Ο.Κ. παρέμενε ανώτερος, αλλά οι ρυθμοί είχαν πέσει και το ρεζερβουάρ λειτουργούσε με λαμπάκι. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, δηλαδή στο 65' λεπτό, έχω την αίσθηση ότι εμφανίστηκε η Ουντινέζε. Και ακριβώς, εκείνη τη χρονική στιγμή, ο Μασάδο προσπάθησε να κλέψει το παιχνίδι, δυστυχώς, όμως, υπολόγιζε χωρίς τον Καστίγιο και την ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός. Η άμυνα ανέβηκε ψηλότερα, ο Παπαζαχαρίας μετατράπηκε -επιτέλους!- σε αμυντικό χαφ, το πρέσινγκ γνώρισε ένταση και μεταφέρθηκε στο τερέν του αντιπάλου, ενώ παράλληλα η επίθεσή μας άρχισε να αποκτά κινητικότητα με εμφανές παράδειγμα τον απελευθερωμένο Ούμπιντες. Επίσης, τροποποιήθηκε και ο τρόπος ανάπτυξης: η ομάδα πόνταρε στα ανεβοκατεβάσματα και στην κούραση του Λίνο και αναπτυσσόταν από τη δεξιά πτέρυγα (Νέτο και Ούμπιντες) ή έψαχνε με μακρινές μπαλιές την κίνηση των επιθετικογενών παιχτών στην πλάτη της άμυνας του Π.Α.Ο.Κ., προκειμένου να εκμεταλλευτεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της ταχύτητας. Χαρακτηριστική φάση αποτελεί εκείνη με τον Γιαννώτα και το γκρέμισμά του από τον Κρέσιτς. Επίσης, η επιθετική διάθεση φάνηκε να σταθεροποιεί την αμυντική μας προσήλωση και τις αλληλοκαλύψεις στα άκρα της άμυνας. Τα προβλήματα τραυματισμών, όμως, που προέκυψαν, επέφεραν αναγκαστικές αλλαγές και αναπόφευκτη τροποποίηση του πλάνου, το οποίο, πλέον, όριζε ως αντικειμενικό σκοπό το οριστικό κλείδωμα του Χ. Ως εκ τούτου, οι γραμμές τραβήχτηκαν πέντε μέτρα πίσω, αλλά, δεδομένου και της συντήρησης δυνάμεων των γηπεδούχων, προέκυψε η ευκαιρία για λίγη αταξία κι από τις δυο πλευρές. Κάπως έτσι, λοιπόν, οι αμυντικοί του Π.Α.Ο.Κ. προτίμησαν να απομακρύνουν άναρχα την μπάλα και να κόβουν το ρυθμό με φάουλ. Αυτές οι αναμπουμπούλες έφεραν ακόμα και τον Φατί σε θέση σέντερ φορ, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το ίδιο ίσχυε και για τον Π.Α.Ο.Κ., ο οποίος, όμως, είχε ένα δοκάρι, στο 79' λεπτό, λόγω οξείας οσφυοκαμψίας της αμυντικής γραμμής του Άρη. Σημειωτέον, η μπαλιά από τον Γκαρσία: τελικά ποιος σκατά τον μάρκαρε αυτόν;

Και φτάνουμε στον επίλογο. Ο Άρης εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων, αμαύρωσε την ανοδική του πορεία, δεν επιβεβαίωσε τα αγωνιστικά του κοχόνες, δεν επωφελήθηκε των στημένων φάσεων, δεν εκμεταλλεύτηκε την φανερή αστάθεια του Κρέσιτς, δεν αξιοποίησε την τεχνική ανεπάρκεια του Τσιρίλο, δεν ''κούρασε'', όσο θα έπρεπε, τον Γκαρσία και στάθηκε τυχερός, απέναντι σε έναν Π.Α.Ο.Κ που έδειξε πιο διψασμένος, πιο συμπαγής, πιο συγκεντρωμένος, τακτικά πληρέστερος και, ευτυχώς, ολίγον ανίκανος στο τελείωμα φάσεων. Βάσει απόδοσης, λοιπόν, οι γηπεδούχοι άξιζαν την νίκη. Αντίθετα, ο Άρης ήρθε για το Χ και πράγματι το κατέκτησε, ενώ η κλοπή του ματς από τον Μασάδο δεν έκατσε. Μια ισοπαλία που δεν αλλάζει και πολλά στον βαθμολογικό πίνακα. Ο Άρης τσίμπησε, έστω και με μετριότατη εμφάνιση, το πονταλάκι του και συνεχίσει την κούρσα για είσοδο στην πεντάδα, ενώ ο Π.Α.Ο.Κ., αφού γλίτωσε τις παρενέργειες από ενδεχόμενη ήττα, ουδεμία βαθμολογική συνέπεια αντιμετωπίζει, δεδομένου ότι θα βρίσκεται με το σπαθί του στα play off. Τέλος, το πλάνο του Μασάδο είχε ορθολογική βάση και τακτικό ρεαλισμό, έστω σε μερικό επίπεδο, αλλά φρονώ ότι η εφαρμογή του ήταν ολίγον άτσαλη, με ισχυρές δόσεις απροόπτων γεγονότων. Αυτά από εμένα. Και τώρα συνεχίστε να μαλώνετε για το ποιος είναι πιο κλάψας, πόσες κάρτες έπρεπε να βγουν και πόσα πέναλτι έπρεπε να πάρει η κάθε ομάδα. This is football.

Υ.Γ.1 Εγώ, ένας οπαδός του πιο σιχαμερού σωματείου (sic!), περιμένω με λαχτάρα τα κείμενα του Τσαλτίδη και του Κόλκα, δυο άξιων εκπροσώπων και εκφραστών της οπαδικής μαλακίας. Μέχρι τότε, επιτρέψτε μου να ''απολαύσω'' τον Βασιλόπουλο που πρόλαβε κιόλας να δημοσιεύσει κείμενο. Φίλαθλοι και οπαδοί, ξυπνήστε από τον λήθαργό σας! Απορρίψτε αυτά τα κατακάθια!

Υ.Γ.2 Ντρέπομαι και θλίβομαι για την Nova, καθώς και για την συντριπτική πλειονότητα των αθλητικών site. Άθλιοι. Πραγματικά άθλιοι. Ούτε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου δεν μπορούνε να σχολιάσουν δίκαια και σωστά. Και μετά περιμένουμε να σωθεί η Ελλάδα. Μέχρι κι ο Τζέφρυ, ο σωτήρας της χώρας, έστω ο προστάτης της, κατέφυγε στην Σκιάθο για κανόε-καγιάκ (!). Σας λέω: δεν υπάρχει λύτρωση!

Υ.Γ.3 Δεν παίζω blogo-παίχνιδα. Δεν με εξιτάρουν. Εξάλλου, το ύφος του blog δεν επιτάσσει τέτοιες συμπεριφορές. Το συγκεκριμένο, όμως, είναι άκρως ενδιαφέρον. Προξενήτρα η Σκοτεινή Σεφ και εισηγητής ο Κάνθαρος. Σε ποια δοκιμασία με υποβάλλει το παιχνίδι; Να επιλέξω πέντε τραγούδια που μου αρέσουν! Βάζω και έναν δικό μου όρο: ένα από κάθε δεκαετία.

Ξεχάστε την παραγγελία

Χθες έφαγα και ήπια. Τσικνοπέμπτη γαρ. Πέρασα πολύ όμορφα. Όταν έχεις καλή παρέα, τότε η ώρα κυλάει άκρως ευχάριστα, εκτός αν είσαι μίζερος, κομπλεξικός και τσιγκούνης. Το ίδιο ισχύει και με το φαγητό. Όλα ήταν εύγευστα. Ήρθε το γκαρσόνι, ζητήσαμε το μισό μενού και πράγματι όλες οι παραγγελίες, προς τέρψιν των παρευρισκόμενων, ήρθαν στο τραπέζι. Τυροκροκέτες ζητήσαμε; Τυροκροκέτες ήρθαν. Ντολμαδάκια ζητήσαμε; Ντολμαδάκια ήρθαν. Χωριάτικες ζητήσαμε; Χωριάτικες ήρθαν. Παϊδάκια ζητήσαμε; Παϊδάκια ήρθαν. Ο κακομοίρης ο Μπολόνι ζήτησε γεμιστά ορτύκια με κάστανα, κουκουνάρι, ρύζι και σάλτσα ροδιού και του φέρανε συκωτάκια πουλιών με σαντιγί, ακτινίδια και σάλτσα σαρδέλας.

Όταν υπέγραψε στον Π.Α.Ο.Κ. ο Ρουμάνος, ένας πρακτικός και μεθοδικός προπονητής, προέδρευε ο Ζαγοράκης. Έπαιζαν οι Βιερίνια και Κοντρέρας. Υπήρχαν υποσχέσεις μεταγραφικής ενίσχυσης. Και στον ορίζοντα διαφαινόντουσαν ευνοϊκές προοπτικές για την ομάδα. Ο Μπολόνι, με βάση αυτές τις πληροφορίες στη διάθεσή του, θέσπισε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, άρχισε να πιάνει τις γωνίες και πόνταρε στην ομαλή ένταξη των μικρών στην πρώτη ομάδα. Χαρακτηριστικό ήταν το ματς της Τούμπας με αντίπαλο την Α.Ε.Κ. Σε εκείνο το παιχνίδι νομίζω ότι ο Μπολόνι ξεδίπλωσε επιτυχώς τις περισσότερες σκέψεις του σχετικά με τον συνδυασμό επιθετικότητας και τακτικής πληρότητας. Ωστόσο, οι ίδιες ακριβώς σκέψεις τον πρόδωσαν στο εκτός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό, ακόμα και στο εντός έδρας αγώνα με τον Π.Α.Ο. Ήταν προφανές ότι ο Ρουμάνος ήθελε χρόνο. Το να ζητάει, όμως, χρόνο ένας προπονητής που εργάζεται στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με εγκληματική ενέργεια ολκής. Ευτυχώς, για τον ίδιο, η νίκη μέσα στο Λονδίνο πρόσθεσε σημαντική ποσότητα κόκκων άμμου στη κλεψύδρα του και ισχυρή δόση ηρωισμού στο πρεστίζ της ομάδας. Εκείνη την περίοδο, όμως, άρχισαν να αναδύονται πλήρως στην επιφάνεια αρκετά από τα οικονομικά -κι όχι μόνο- προβλήματα της ομάδας. Ο Ρουμάνος κατάλαβε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και, αφού σταμάτησε τις πιεστικές του δηλώσεις περί μεταγραφικής ενίσχυσης, άρχισε ορισμένες δοκιμές, το αποκορύφωμα των οποίων ήταν η μερικώς βίαιη ένταξη των μικρών και οι πειραματισμοί του στο εντός έδρας παιχνίδι με την Κέρκυρα.

Στην πορεία, όμως, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην. Ο Ζαγοράκης έφυγε σαν απατημένη γκόμενα. Οι Βιερίνια και Κοντρέρας παραχωρήθηκαν από την διοίκηση, για να γλιτώσει η τελευταία την μανιώδη οργή της Ουέφα. Οι δημοσιογράφοι, με αποκορύφωμα τον Κόλκα, άρχισαν να εξαντλούν την πίστωση χρόνου και την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, μόνο και μόνο για να ανακαλούν τα γραπτά τους με επικές κωλοτούμπες. Αλλεπάλληλες. Ανήθικες. Το σύστημα του Π.Α.Ο.Κ., λοιπόν, έχασε την συνοχή του και οι οπαδοί την υπομονή τους. Ουδείς μπορούσε να αντιληφθεί ότι η ομάδα από δω και στο εξής θα τηρούσε ισχυρές μεταπτώσεις στην απόδοσή της. Ουδείς, εκτός από τον Μπολόνι. Ο Ρουμάνος επιλέγει τα πρόσωπα και τις τακτικές που στελεχώνουν την ομάδα. Οι επιλογές είναι καθαρά δικές του και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Αδιαφορεί για την άποψη ειδικών και ''ειδικών'', και καλά κάνει. Μπορεί να επιμένει σε κάποιες αγωνιστικές συνιστώσες, αλλά δεν πρόκειται για εμμονές: όταν έχω να αντιμετωπίσω έναν κανονικό προπονητή, καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν ''εμμονή'', μεταφράζεται ως ατέλεια του πλάνου -αλίμονο, αν τα πλάνα και τα σχέδια ήταν χωρίς ατέλειες. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, μου θυμίζει τον Βαλβέρδε, αλλά δεν είναι επί του παρόντος.

Ο Μπόλονι, λοιπόν, έπρεπε να προβεί σε τακτικές και αγωνιστικές αλλαγές. Έπρεπε να επανασχεδιάσει τον Π.Α.Ο.Κ. Εν αρχή, υπολογίζει όλο το ρόστερ και αξιοποιεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού. Έπειτα, για να υπάρχει μεγαλύτερη αμυντική σταθερότητα οι γραμμές οπισθοχώρησαν κάποια μέτρα. Ο Μαλεζάς δίνει το βάθος στην άμυνα κι ο Γκαρσία, που πλέον ανέλαβε σε μέγιστο βαθμό τα ηνία της ομάδας, λειτουργεί σαν λίμπερο μπροστά από το κέντρο άμυνας -εξού και οι αυξημένες αρμοδιότητες του Λαζάρ. Ένα κέντρο άμυνας, που παρά την μερική αξιοποίηση των Μπαλάφα και Κατσικά, ποδοσφαιριστών, δηλαδή, που δεν μπορούν να αλλάξουν τις αγωνιστικές ισορροπίες, έχει πολλά προβλήματα σε συνθήκες πίεσης και επικινδυνότητας. Τρανό παράδειγμα το εκτός έδρας παιχνίδι με τον Άρη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συναντά πάμπολλα προβλήματα απέναντι σε ταχείς και κινητικούς ποδοσφαιριστές. Το ίδιο ισχύει και για τον άξονα που κάποτε έσπαγε μπάλες στα πλευρά. Τώρα σπεύδει να τα καλύψει κιόλας. Εξάλλου, οι πολυπόθητες πλαγιοκοπήσεις χάθηκαν ή, μάλλον, μειώθηκαν σε συχνότητα. Έτσι, ενώ ο Μπολόνι αντιμετώπιζε πρόβλημα με τον άξονα, αποφασίζοντας να αναπτύσσεται από τις πτέρυγες, επιπλέον, αντιμετωπίζει τη δυσλειτουργία αυτών. Ο Καρπετόπουλος γράφει: «Η ομάδα μαζεύτηκε λίγο προς τα πίσω και γιατί οι διάδοχοι του Βιεϊρίνια στην επίθεση (ο Ρομπέρ και ο Γεωργιάδης) θέλουν χώρο μπροστά τους για να τρέξουν στην αντεπίθεση. Έτσι, ο Κλάους Αθανασιάδης έμεινε ακόμα πιο μόνος στην περιοχή και η θεαματικότητα της ομάδας μειώθηκε: αυξήθηκε όμως η σκληρότητά της». Έχει απόλυτο δίκιο για την επιστράτευση της σκληρότητας (τρανό παράδειγμα το εντός έδρας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό) και την απομόνωση του Κλάους, ο οποίος δεν διαθέτει και την απαιτούμενη ικανότητα να κουβαλήσει την μπάλα, να ντριπλάρει και να παίξει με πρόσωπο στην εστία, τεχνικά χαρακτηριστικά που δεν ευνοούν την αποτελεσματικότητα του μορφοποιημένου αγωνιστικού πλάνου. Διαφωνώ, όμως, για την κύρια αιτία οπισθοχώρησης. Πρωτίστως, πιστεύω, θέλει να σφίξει την ομάδα και να προστατεύσει την ευάλωτη άμυνα. Ειδάλλως, δεν θα τοποθετούσε τον Γκαρσία τόσο κοντά στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο.

Τι πρέπει να κάνει ο Άρης; Ακριβώς ό,τι κάνει επί Μασάδο: κίνηση χωρίς μπάλα, συνεχείς εναλλαγές θέσεων, πειθαρχημένες αλληλοκαλύψεις, ποδόσφαιρο κατοχής. Το μόνο πρόβλημα εντοπίζεται στο αριστερό άκρο άμυνας. Ο Λαζαρίδης, ακόμα κι ο Φατί, πρέπει να καλύπτει συνεχώς τον Μίτσελ. Ο Βραζιλιάνος είναι βιονικός και φιλότιμος, παίρνει συνεχώς μέτρα στον ασβέστη, αλλά είναι αδύναμος στο ένας εναντίον ενός και προβαίνει συνεχώς στο ίδιο τακτικό λάθος: προτιμά να μαρκάρει το χώρο κι όχι τον παίχτη. Επίσης, χρειάζεται προσοχή στην ένταση των μαρκαρισμάτων και στους ψευτοτσαμπουκάδες: δεν θα εκπλαγώ αν αποβληθεί π.χ. ο Καζναφέρης ή ο Καστίγιο. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν παίξουμε, όπως στα τελευταία ματς, δεν χάνουμε από αυτόν τον Π.Α.Ο.Κ. Αρκεί να επανακτήσουμε το ομαδικό πνεύμα που απολέσαμε στο ματς με τον Εργοτέλη. Τέτοια λάθη απαγορεύονται. Όπως απαγορεύεται, πλέον, ο Μπολόνι να περιμένει την αρχική του παραγγελία. Και τώρα, ξεχάστε όλα όσα έγραψα: ντέρμπι είναι.

Υ.Γ.1 Η μη τιμωρία έδρας είναι σκάνδαλο. Η αθώωση του Λαζάρ είναι σκάνδαλο. Δεν πειράζει. Μακάρι να κερδίσουμε και να είναι η Τούμπα γεμάτη. Καλύτερα να το βλέπουν από μέσα παρά από τον καναπέ ή την καρέκλα. Για να δούμε και τα μούτρα τους μετά από ενδεχόμενη ήττα. 

Υ.Γ.2 Υπάρχουν φήμες ότι η ''μαφία του ποδοσφαίρου'' οργάνωσε την επιχείρηση στο Μουσείο της Ολυμπίας για να εκβιάσει την παραίτηση του Γερουλάνου. Θα μου πείτε, βέβαια, υπάρχει (ακόμα) μαφία στο ποδόσφαιρο; Αφού ο Μπέος, ο μοναδικός άνθρωπος στα παγκόσμια χρονικά που έστηνε παιχνίδια μόνος του, είναι φυλακή. Τόσο μπροστά βρισκόμαστε; Ή μήπως τόσο πίσω;

Υ.Γ.3 Σε περίπτωση ήττας ελπίζω να μην καταφύγουμε στο τετριμμένο άλλοθι του διαιτητή. Είναι γνωστό, το ξέρω, ότι στην Τούμπα έχουν πραγματοποιηθεί σφαγές εφάμιλλες της μάχης των Καννών, αλλά ειλικρινά βαρέθηκα, αηδιάζω θα μπορούσα να πω, όταν βλέπω να ασχολούμαστε παθιασμένα με τη διαιτησία λες και πρόκειται για μπομπάτη γκόμενα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους Αρειανούς.

Υ.Γ.4 Σε αυτόν τον μοναδικό, εκπληκτικό, σχεδόν αξιοθαύμαστο κόσμο, έχουμε καταστεί αυτόπτεις και αυτήκοοι μάρτυρες εξαιρετικών καταστάσεων. Για παράδειγμα, μας δόθηκε η ευκαιρία να λατρέψουμε τον Τζέφρυ ως Πρωθυπουργό. Να πανηγυρίσουμε το Euro της Πορτογαλίας. Να διαπιστώσουμε την εργαλειακή αντίληψη του ανθρώπου για τη φύση. Και να θαυμάσουμε το παρακάτω, πραγματικά υπέροχο, κομμάτι να ερμηνεύεται, με ολίγη δόση σπόντας, από τον Bobby Darin και τον Louis Armstrong, με τον Kurt Weill να αναλαμβάνει την σύνθεση και τον Bertolt Brecht τους στίχους. Όταν οι άνθρωποι έχουν κέφια....

Με ψηλά το κεφάλι

Άπαντες περιμένουν να έρθουν οι Τρίτες, οι Τετάρτες και οι Πέμπτες. Να ξεχαρμανιάσουν. Να ξεχάσουν ότι ο κατώτατος μισθός έχει πέσει στα τέσσερα κατοστάρικα και να θυμηθούν τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Δεν είναι μόνο το θέαμα και η καταφανέσταστη διαφορά ποιότητας. Είναι ότι ξεφεύγουμε από την δίνη της εγχώριας αθλητικής επικαιρότητας. Ξεφεύγουμε από την ακατανόητη εσωστρέφεια και την μίζερη εξωστρέφεια που διέπει την λειτουργία της εκάστοτε ελληνικής ομάδας. Και φυσικά, η Αρειανάρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Η χώρα έχει τον Πάγκαλο ως αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και ο Άρης διαθέτεις στις τάξεις του τον Τσαλτίδη ως εκπρόσωπο επικοινωνίας της Π.Α.Ε. Απίστευτα πράγματα.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα, λοιπόν, έχουμε το διαιτητόσφαιρο και στο τσου λου το ποδόσφαιρο. Σαφής η διαφορά. Το ίδιο ισχύει και στο πρώην Ουέφα, όπου η αμφιβολία των φαβορί είναι μεγαλύτερη και τα αποτελέσματα πιο αμφίρροπα, χωρίς να διαταράσσεται η ποιότητα των αναμετρήσεων. Τρανό παράδειγμα ο χθεσινός Ολυμπιακός. Ο Βάσκος έστησε σωστά την ομάδα, διέκρινε τις αδυναμίες και την ανετοιμότητα των Ρώσων και με μια μικρή δόση τύχης, πήρε το αποτέλεσμα. Πήρε μια μεγάλη, παλικαρίσια νίκη. Το δήλωσε κι ο Μαρινάκης: «Είστε λιοντάρια και παλικάρια. Παρά τις ακραίες καιρικές συνθήκες και την εχθρική διαιτησία καταφέρατε και αποσπάσατε μία σπουδαία νίκη».

Η εχθρική διαιτησία, λοιπόν, ο συνθετικός χλοοτάπητας και οι χαμηλότατες θερμοκρασίες δεν εμπόδισαν τα παιδιά που δηλώνουν Ολυμπιακοί να πάνε στο σχολείο με ψηλά το κεφάλι. Μετά την παράγκα του Γόντικα, ανατέλλει κι αυτή του Πλατινί, ενός ανθρώπου εμποτισμένου με αντιολυμπιακό μένος, ήδη από τα χρόνια που αγωνιζόταν στην Σεντ Ετιέν. Κι ο Σάββας συνεχίζει αναπόσπαστα το έργο που του ανέθεσε ο Μαρινάκης. Στην Ξάνθη είχε στήσει καραούλι στον διαιτητή και (του) φώναζε με συχνότητα μυδραλιοβόλου: «Ντροπή σου!». Χθες, όμως, ο Σάββας ήταν άψογος. Ούτε στη φυσούνα είχε στήσει καρτέρι μήτε στις κάμερες δήλωσε κάτι εναντίον της παράγκας του Πλατινί. Μέχρι κι ο Μητρόπουλος, για τον οποίο ο ρεπόρτερ του γηπέδου μας πληροφορούσε ότι ζει με πάθος και ένταση το ματς, δεν προέβη σε κάποια ενέργεια. Να πετάξει ένα παπούτσι, βρε αδερφέ. Αλλά, βλέπετε, ο Κάρολ απέκρουσε το πέναλτι και άπαντες επέστρεψαν ευχαριστημένοι. Μην νομίζετε ότι ήθελε να το πιάσει. Στην αρχή είχε άλλον σκοπό. Το δήλωσε και ο Σαργκάνης: «Μπήκε με την εμπειρία του, δεν είναι κανένας πιτσιρικάς με τρακ. Μπήκε αποφασισμένος ν' αποκρούσει το πέναλτι». Αν ήταν, δηλαδή, ο Μέγιερι, ο Καπίνο ή ο Βελλίδης θα έμπαιναν αποφασισμένοι να μην το αποκρούσουν; Θεέ και Κύριε. Στα πέναλτι, εξάλλου, το άγχος μεταφέρεται στον εκτελεστή κι όχι στον τερματοφύλακα.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, αγωνίστηκε ώριμα και πειθαρχημένα, κέρδισε δίκαια και καθαρά. Ο υπερηχητικός Μανιάτης κάλυπτε την ανεπάρκεια του Μακούν, ο Τζιμπούρ τραβιόταν στη γραμμή και άνοιγε διαδρόμους για τον Φουστέρ, ενώ η αμυντική γραμμή εγκλώβισε τον Βάλντεζ σαν τανάλια. Έχω δηλώσει πολλάκις ότι ο Βάσκος είναι κανονικός προπονητής και αποτελεί έναν λαμπερό φανοστάτη στο μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα και στην περίεργη ιδιοσυγκρασία της Π.Α.Ε. Ολυμπιακός. Κάποια στιγμή πρέπει να αναλύσουμε την σημασία του να κάθεται ''ένας κανονικός προπονητής'' στον πάγκο της ομάδας. Θα ήθελα να μείνει και του χρόνου, αλλά, θεωρώ ότι αυτή η μιζέρια και η περιέργεια, δυστυχώς, θα τον στείλουν πίσω στο ισπανικό πρωτάθλημα για να εξαργυρώσει την καλή του ευρωπαϊκή πορεία. Μέχρι τότε η πρόκριση στους οχτώ είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Το ίδιο και το πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Ο Γιώργος Παπανδρέου, µιλώντας στην κοινοβουλευτική οµάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ήταν συγκλονιστικός: ''Με έβρισαν. Με λοιδόρησαν. Με είπαν προδότη και δοσίλογο''. Τι περίµενε δηλαδή; Να του πούνε µπράβο επειδή έβαλε την Ελλάδα στο Δέλτα Νι Ταυ; [...] Ο Σαµαράς αντίθετα κοιτάει µπροστά. Σχεδόν πανηγυρίζοντας είπε στους βουλευτές του ότι µετά την υπογραφή της δανειακής σύµβασης και την ολοκλήρωση του PSI θα γίνουν αµέσως εκλογές. Κι αυτοί χειροκρόταγαν µετά µανίας. Ότι γινόµαστε κυβέρνηση δηλαδή, εγώ πρωθυπουργός κι εσείς υπουργοί. Για να διαχειριστούν όλοι µαζί τη φτώχεια, την ανέχεια και την πείνα. Τόσο πολύ βιάζονται να κυβερνήσουνε τους ανέργους και τους εξαθλιωµένους. Και ποια είναι η πλάκα. Ο Σαµαράς διέγραψε την Ντόρα επειδή ψήφισε το πρώτο µνηµόνιο και τώρα διαγράφει αυτούς που ψηφίσανε ''όχι'' στο δεύτερο µνηµόνιο. Αυτό πάει να πει πολιτική συνέπεια. Αυτό πάει να πει να έχεις αρχές».

Υ.Γ.2 Είναι προφανές ότι η Μπαρτσελόνα, χωρίς τον Τσάβι στην σύνθεσή της, έχει προβλήματα στην κυκλοφορία. Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται οξύμωρο, διότι αναφέρομαι σε μια ομάδα που χθες είχε κατοχή 70% και εξαπλάσιες πάσες από τον αντίπαλό της, αλλά τα στατιστικά στο ποδόσφαιρο μαρτυρούν μονάχα ένα πολύ μικρό κομμάτι της ιστορίας κι όχι όλη την ιστορία. Επίσης, με τον Ματσεράνο στο κέντρο άμυνας, φάνηκε και η διαφορά στον τρόπο ανάπτυξης. Δεν εννοώ ότι είναι καλύτερη ή χειρότερη, απλά διαφορετική λόγω των διαφορετικών τεχνικών χαρακτηριστικών μεταξύ Πικέ και Ματσεράνο. Τέλος, είναι προφανές ότι η ομάδα έχει διαχρονικό πρόβλημα στον αέρα. Σε αυτό δεν ευθύνονται οι αμυντικές αδυναμίες της ομάδας, αλλά κυρίως οι επελάσεις των ακραίων μπακ, συνήθως Ντάνι Άλβες και Αμπιντάλ, οι επιστροφές των οποίων, εκ των πραγμάτων, δεν γίνεται να είναι απόλυτα επιτυχείς.

Υ.Γ.3 Καλή επιτυχία στον Π.Α.Ο.Κ. Την αρχή την έκανε ο Ολυμπιακός και του έδειξε τον δρόμο. Η Ελλάδα χρειάζεται ευρωπαϊκές νίκες για να πάρει τους βαθμούς και, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, να ανακτήσει μέρος του χαμένου πρεστίζ ως χώρα. Για τον Π.Α.Ο.Κ., όμως, θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.4 Οι πειραματισμοί του Pete Townshend σε όλο τους το μεγαλείο. 

Προπαγάνδες και ντρίμπλες

Όταν τελειώνω το διάβασμα ενός βιβλίου, συνήθως μετά από κάποιους μήνες το ξαναπιάνω στα χέρια μου. Ο λόγος; Όσο αφοσιωμένος και να είσαι κατά την ανάγνωση, σίγουρα θα υπάρχουν λεπτομέρειες, μεγάλες ή μικρές δεν έχει σημασία, που θα διαφύγουν της προσοχής σου. Το επόμενο βιβλίο στη λίστα επανάληψης αφορά τη Δίκη της Νυρεμβέργης -πραγματική παρωδία. Το έγραψε ο David Irving, διάσημος συγγραφέας και μέγιστος ιστορικός αναθεωρητής, γνωστός για τις αιρετικές του απόψεις σε πλείστα θέματα, όπως το Ολοκαύτωμα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου αφορά την κατασκευή θαλάμων αερίων, κάποια χρόνια μετά το τέλος του Β Π.Π. Οι λόγοι; Τουριστικοί (!). Είναι γνωστή, άλλωστε, η ακόλουθη στιχομυθία μεταξύ του Irving και ενός εκδότη του, με αφορμή τη συγγραφή ενός βιβλίου που αναφερόταν στον Χίτλερ:

- Γιατί δεν γράφεις στο βιβλίο δέκα σελίδες για το ''Ολοκαύτωμα'' και για τα ''εγκλήματα'' που έκανε ο Χίτλερ απέναντι στους Εβραίους;

 - Δεν βρήκα κανένα τέτοιο στοιχείο στα γερμανικά και αγγλικά αρχεία.

 - Αν δεν γράψεις για τα ''εγκλήματα'' του Χίτλερ, τότε θα χάσουμε από το συμβόλαιο που έχουμε με τους Sunday Times ένα εκατομμύριο δολάρια!

- Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν έχω ντοκουμέντα.

- Αν δεν υπάρχουν στοιχεία για το ''Ολοκαύτωμα'', πρέπει να τα κατασκευάσουμε. 

Το πιο αξιοθαύμαστο στην όλη υπόθεση είναι το πως η ιστορία μεταλλάσσεται όταν γράφεται από τα χέρια των νικητών και το πόσο εύκολα η προπαγάνδα αλλάζει χέρια. Είναι πρωτόγνωρη εμπειρία να διαπιστώνεις ότι η προπαγάνδα των Εβραίων καταρρίπτει ακόμα και την επιστήμη των μαθηματικών. Όπως είναι εντυπωσιακό να ανακαλύπτεις ότι οι συνθήκες διαβίωσης των Εβραίων στα Γκέτο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν ακριβώς πέντε αστέρων -το Υπουργείο Προπαγάνδας των Γερμανών πραγματοποιούσε άριστα το έργο του. Οι Εβραίοι, λοιπόν, υπερθεμάτισαν το Ολοκαύτωμα, το μετέτρεψαν σε ετικέτα, χρησιμοποιώντας γκεμπελίστικες πρακτικές που μέχρι πρότινως καταδίκαζαν, και το διατηρούν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας με συνεντεύξεις, ταινίες, ''τουριστικά αξιοθέατα'' και λοιπά, ενώ η άλλη πλευρά του λόφου υποβαθμίζει τα γεγονότα, τα νούμερα και τις αντιδράσεις των Εβραίων.

Την ίδια ακριβώς κατάσταση βιώνουμε και στον Άρη. Στις 8 Ιανουάριο 2011, μεταξύ άλλων, έγραφα: «Στην πορεία όμως προέκυψε ένα πρόβλημα. Στην προσπάθειά του να προστατεύσει την ομάδα από την εις βάρος της προπαγάνδα, πήγαμε στο άλλο άκρο και αρκετές είναι οι φορές που ουσιαστικά γίνεται προπαγάνδα υπέρ μας. Ως περήφανος Αρειανός πολλές φορές νοιώθω ότι προσβάλλεται η νοημοσύνη μου». Από την μία πλευρά, λοιπόν, έχουμε τον Σκόρδα, πρώην Πρόεδρος της Π.Α.Ε. Άρης και ιδρυτής της Λέσχης Φίλων Άρη, ο οποίος ασκεί, μέσω των ''Αθλητικών Νέων'', ισχυρή αντιπολίτευση στην τωρινή διοίκηση της Π.Α.Ε. Ο πρώην Πρόεδρος, λοιπόν, προσάπτει σοβαρότατες κατηγορίες στους ''δυο Γιάννηδες'' (Αθανασιάδης και Κόντης), ισχυριζόμενος ότι η ιστορία των επενδυτών είναι ένα παραμυθάκι εφάμιλλο της κιτρινοσκουφίτσας και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την βιωσιμότητα της ομάδας. Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Κόντη, ο οποίος υποβιβάζει το οικονομικό πρόβλημα της εταιρίας, υποβαθμίζει τις απεργίες των παιχτών και φαίνεται σχεδόν σίγουρος για την ενεργοποίηση των θρυλούμενων επενδυτών. Και ερωτώ: ποιο από τα δυο ισχύει; Ποιον να πιστέψω; Τον Σκόρδα ή τον Κόντη; Να υπενθυμίσω ότι πριν λίγα χρόνια οι δυο άντρες ήταν συνεργάτες στη διοίκηση της Π.Α.Ε. Προτιμώ, πάντως, να φανώ υπομονετικός ρεαλιστής και να περιμένω ακόμα 40 μέρες. Μέχρι τότε θα έχουν τελειώσει τα θέματα των επενδυτών και της αδειοδότησης. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Το μόνο που έχω να πω ότι πρέπει να σταματήσουμε να ντριμπλάρουμε την αλήθεια. Η ομάδα, πάντως, αγωνίζεται και εντός χόρτου.

Όταν αποφασίζεις να αγωνιστείς επιθετικά, πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς και τις συνέπειες, τα ρίσκα. Ο Μασάδο παρέταξε την ομάδα με ψηλά τις γραμμές και μεγάλο πλάτος. Η διάθεση ήταν επιθετική από την αρχή του παιχνιδιού: ο Καστίγιο πίεζε ψηλά από το πρώτο λεπτό. Το ίδιο επιθετικό ήταν και το σχήμα. Οι Μίτσελ και Νέτο είχαν διαταχθεί σχεδόν στη σέντρα, ο Φατί, σε σύγκριση με τα προηγούμενα ματς, είχε αναλάβει καθήκοντα κόφτη, ενώ ακριβώς μπροστά του, σε κάθετη διάταξη, βρισκόταν ο Καπετάνος. Κι εκεί που έλεγες ότι ο Φατί ήταν μόνος και αβοήθητος, ξαφνικά, όντας η ομάδα σε κατάσταση άμυνας, έβλεπες να συγκλίνουν προς τον άξονα οι Ούμπιντες από δεξιά και Ακόστα από αριστερά. Ο Άρης έπαιζε ποδόσφαιρο κατοχής, προσπαθούσε να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και ασκούσε χαλαρό πρέσινγκ στο τερέν του Εργοτέλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επέλαση του Λαζαρίδη, στο 9' λεπτό, ο οποίος, δίχως να το πάρει πρέφα η φιλοξενούμενη ομάδα, έφτασε λίγα μέτρα έξω από την περιοχή του Πίρσον. Η επιθετική γραμμή ήταν ιδιαίτερα κινητική και οι αλλαγές θέσης γινόντουσαν συχνά. Έχοντας την παραπάνω σκέψη στο μυαλό, ο Καπετάνος πετάει μια φοβερή κάθετη, κόβοντας σαν βούτυρο το κέντρο άμυνας του Εργοτέλη, με τον Ακόστα να το παστελώνει μέσα από την περιοχή. Μετά το γκολ, ο μεταβολισμός του παιχνιδιού έπεσε. Οι γηπεδούχοι υποχώρησαν περίπου οχτώ μέτρα, χωρίς, όμως, να δώσουν χώρο στον Εργοτέλη και χωρίς να δείχνουν διάθεση για ένα δεύτερο γκολ. Από τη στιγμή, όμως, που η ομάδα είχε στηθεί με επιθετικό σχήμα και φιλοσοφία, δεν υπήρχε εναλλακτική: ή εξακολουθούσες να είσαι επιθετικός, ή άλλαζες αγωνιστικό πλάνο (π.χ. με εσωτερικές αλλαγές σε πρόσωπα ή θέσεις). Οι φιλοξενούμενοι, πάντως,  έπρεπε να αντιδράσουν. Ναι, αλλά πώς; Ο Καραγεωργίου είχε τοποθετήσει τα ακραία μπακ της ομάδας σε τσιμέντο ταχείας πήξης και πόνταρε στη μεσαία γραμμή. Το ποντάρισμα απέδωσε καρπούς, έστω και κόντρα στη ροή του αγώνα. Ο αεικίνητος Φατί, στο 31' λεπτό, χάνει την μονομαχία από τον πάντα δυναμικό Φραγκουλάκη που μοιράζει διαγώνια στον Κατσικοχέρη, με τον Μίτσελ να μην μπορεί για ίντσες να κόψει το τόπι. Α, ρε Μίτσελ. Α, ρε Μίτσελ. Έχε χάρη που είσαι βιονικός και φιλότιμος, αλλιώς θα άκουγες τα εξ αμάξης. Τέλος πάντων. Το 1-1 ήταν γεγονός. 

Στο δεύτερο ημίχρονο περίμενα να μπει ο Τριανταφυλλάκος στη θέση του Γιαννώτα που φάνηκε τακτικά μπερδεμένος: έπρεπε να συνεργαστεί με τον Καστίγιο και να ανοίξει χώρους για τον Ούμπιντες. Μπορώ να πω ότι δεν εκπλήρωσε με επιτυχία τις αποστολές του. Η είσοδος του Τριανταφυλλάκου θα έδινε και ύψος στην επίθεση. Από την άλλη πλευρά, το γκολ του Κατσικοχέρη πείσμωσε τον Καραγεωργίου και τον έπεισε για την ορθότητα της απόλυτα αμυντικογενούς διάταξης (4-3-3) που είχε επιλέξει στο πρώτο μέρος. Ο Ολίσε λειτουργούσε σαν πιστόνι μπροστά από τους Σαρρή και Χίμπλιγκερ, ενώ λίγα μέτρα μπροστά του βρισκόντουσαν τοποθετημένοι οι Μπέτο και Φραγκουλάκης σε διάταξη λοξής φάλαγγας με τον τελευταίο να αγωνίζεται ελάχιστα μέτρα πιο μπροστά από τον Βραζιλιάνο. Τι έκανε, λοιπόν, ο Καραγεωργίου; Έδωσε εντολή για παιχνίδι στον κενό χώρο, εξουσιοδότησε τους ποδοσφαιριστές του να εντείνουν τη δυναμική τους στις μονομαχίες και, τέλος, τους παρότρυνε να κόβουν το ρυθμό του παιχνιδιού με καθυστερήσεις και με φάουλ μακριά από την περιοχή του Πίρσον. Εντούτοις, ο Καραγεωργίου πέτυχε διάνα μόνο στις μονομαχίες και πράγματι κέρδισε αρκετές από αυτές. Ο Εργοτέλης στην μοναδική περίπτωση που βρήκε κενό χώρο τα θαλάσσωσε (οι γηπεδούχοι είχαν καλές επιστροφές), ενώ οι παίχτες υπέπιπταν συνεχώς σε φάουλ περιμετρικά της μεγάλης περιοχής του Πίρσον. Από το 65' λεπτό και έπειτα, η πίεση εντάθηκε και το παιχνίδι, βάσει πρωτοβουλίας του Μασάδο, άνοιξε επικίνδυνα. Ο Καραγεωργίου διέκρινε τις μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών και αποφάσισε να σταματήσει τις γιόμες από την αμυντική γραμμή με στόχο τον Μπούντιμιρ ή τον Κατσικοχέρη. Επιπλέον, είπε στον Σασιασβίλι να πάρει μέτρα στην δεξιά πλευρά. Ο Γεωργιανός υπάκουσε και μπορώ να πω ότι μαζί με τον Πίρσον ήταν οι καλύτεροι παίχτες των Κρητικών. Παρόλα αυτά, ο Βελλίδης ακόμα περιμένει να ακουμπήσει μπάλα. Και φτάνουμε στον Καστίγιο. Μέσα σε 25' λεπτά έχασε τρεις μεγάλες ευκαιρίες για γκολ. Γιατί; Διότι, ήθελε να κάνει τον ήρωα, να πάρει τη δόξα. Σε δυο από τις τρεις περιπτώσεις έπρεπε να δώσει πάσα και δεν το έκανε: προτίμησε να ντριπλάρει συνεχώς και ακατάπαυστα. Γιατί, ρε Καστίγιο; Ακριβώς το ίδιο έκανε και ο Τριανταφυλλάκος σε μια ευκαιρία που του παρουσιάστηκε -επέλεξε να ντριπλάρει και να σουτάρει. Γιατί; Θυμηθήκαμε τα παλιά; Όταν έπρεπε να σουτάρουμε, πασάραμε κι όταν έπρεπε να πασάρουμε, σουτάραμε. Κι όταν τα κάναμε όλα σωστά, μέσω αέρα ή εδάφους, ερχόταν ο Πίρσον και μας απεδείκνυε ότι κάπου κάναμε λάθος.

Για να μην σας ταλαιπωρώ με περαιτέρω αγωνιστικές λεπτομέρειες είναι φανερό ότι ο Εργοτέλης κατέβηκε με διαθέσεις καταστροφής παιχνιδιού. Και πολύ καλά έκανε. Ο Μπούντιμιρ ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος, ο Δάρλας αμυνόταν υπέρ βωμών και εστιών κι ο Ολίσε κούραζε πολύ την μπάλα και τους συμπαίχτες του. Εμείς, όμως, τι κάναμε; Κατορθώσαμε και φέραμε Χ με μία ομάδα που είχε μία κλασική ευκαιρία -την μετουσίωσε σε γκολ- κι άλλη μια υποψία φάσης σε μια αντεπίθεση του δευτέρου ημιχρόνου. Καλά να πάθουμε. Η υπαιτιότητα είναι δική μας. Η εμφάνιση ήταν καλή, αλλά δεν μας βγήκαν τα ρίσκα του πρώτου ημιχρόνου και οι φάσεις του δευτέρου ημιχρόνου. Δεν μασάμε. Πρέπει να συνεχίσουμε την βαθμολογική μας αναρρίχηση. Και, επιτέλους, πρέπει να βάλουμε ένα στοπ στις προπαγάνδες και τις ντρίμπλες, εντός και εκτός γηπέδου.

Υ.Γ.1 Είχαμε αναφέρει ότι ο Κατσαβάκης και η Δόξα δεν θα παρατήσουν τα όπλα. Όσο για τον Παναιτωλικό, τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν.

Υ.Γ.2 Θα έγραφα και δεύτερο πολιτικό άρθρο, αλλά δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη. Εξάλλου, ό,τι και να πω, ό,τι και να γράψω δεν έχει νόημα. Ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του.

Υ.Γ.3 Χωρίς λόγια.

Οι μοραλιστικές πάνες της κυνικότητας

Ο Κουέντιν Κρισπ, συγγραφέας, ερασιτέχνης ηθοποιός, αλλά, κυρίως, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της Βρετανίας και λάτρης των προκλητικών και εμπρηστικών δηλώσεων σε σημείο που τον παρομοίαζαν συχνά με τον Όσκαρ Γουάιλντ, υποστηρίζει: «Φυσικά και λέω ψέμματα. Το κάνω, όμως, από αλτρουισμό -για το κοινό μας καλό. Το ψέμα αποτελεί θεμέλιο λίθο των καλών τρόπων. Αυτό ίσως σοκάρει έναν μοραλιστή -αλλά, πάλι, τι δεν σοκάρει έναν μοραλιστή;». Συμφωνείτε, πιστεύω, ότι πρόκειται για άκρως κυνική υποστηρικτική γραμμή. Πάγιο γνώρισμα του Κρισπ. Ωστόσο, η κυνικότητα κρύβει συναίσθημα. Έντονο συναίσθημα. Κραυγαλέο. Ως εκ τούτου, κινούμενοι κάτω από το πέπλο της κυνικότητας, συγκαλύπτουμε ή δικαιολογούμε ένα γεγονός, το οποίο σε ένα εναλλακτικό στάτους κβο δεν θα απαιτούσε τη λήψη τέτοιων αποφάσεων. Το να είσαι κυνικός δεν συνιστά έγκλημα -για πολλούς είναι στάση ζωής. Το να μεταμορφώνεσαι, όμως, εν μία νυκτί σε κυνικό πλάσμα υποδηλώνει, όπως είπαμε προηγουμένως, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και φανερώνει ύποπτη στάση. Μπορούμε, λοιπόν, να εντοπίσουμε κάποιο ή κάποια συναισθήματα; Ίσως λέγεται ενοχή. Πόσοι από τους πολιτικούς, τους οποίους εμείς ψηφίζουμε, έχουν ενοχές; Ο Χρυσοχοΐδης έχει ενοχές; Το κίνητρό του ήταν ψηφοθηρικό. Όλοι εκείνοι που τον προτίμησαν με την ψήφο τους έχουν ενοχές; Τι (δεν) έκανε ο κύριος Υπουργός; Δεν διάβασε το Μνημόνιο. Ωστόσο, το ψήφισε.

- Ρε μάνα, ξέχασα να διαβάσω (για) το διαγώνισμα του Μνημονίου.

- Γιατί παιδί μου;

- Δεν είχα χρόνο να (το) διαβάσω, ρε μάνα. Είχα υποχρεώσεις. Νταξ, τα μπάλωσα. Αντέγραψα (από) την Λούκα Κατσέλη.

- Οϊμέ! Γιόκα μου, ούτε η Λούκα (το) είχε διαβάσει. Ο Τζέφρυ μου είπε ότι μόνο τρεις άνθρωποι (το) είχαν διαβάσει: ο Μπένι, ο Πάγκαλος κι ο Παπακωνσταντίνου.

- Ρε μάνα, αυτοί ήξεραν από πριν τα θέματα. 
- Κι ο Τζέφρυ;
- Δεν του πάει το διάβασμα: οι μαριονέτες (sic!) δυσκολεύονται να διαβάσουν. Άσε, αυτός πλανάται πλάνην οικτράν: νομίζει ότι έσωσε τη χώρα από την καταστροφή (sic!).

- Κι εσύ, παιδί μου, με τι ήσουν απασχολημένος;

- Δεν είχα όρεξη να διαβάσω, ρε μάνα. Είχα, εκείνον τον καιρό, πολλά προβλήματα στο Υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ. Να φανταστείς, μου φέρνανε συνεχώς χαρτιά και μου λέγανε να τα υπογράψω. Ούτε ΚΙΝΟ να έπαιζα. Τενοντίτιδα κόντεψα να πάθω. Τουλάχιστον τα υπέγραφα καλά. Με έπρηζαν και με κάτι ακατανόητες λέξεις όπως ''αστυνόμευση'' και ''έγκλημα''. Πού χρόνος και διάθεση για διαβάσματα; Και τώρα, όμως, έχω στο Υπουργείο κάτι τυχάρπαστους τύπους που με βομβαρδίζουν για ''ανάπτυξη''. Άστα, νοιώθω κι εγώ όπως ο Μπένι: εξουθενωμένος (sic!).

- Μιχάλη, καλά και άγια όλα αυτά, αλλά με τη χώρα τι γίνεται; Ποιος θα την σώσει;

- Ποια χώρα; Ρε μάνα, τρελάθηκες; Προέχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.!

- Έχεις δίκιο. Καληνύχτα, υιέ μου.

- Ρε μάνα, μεσημέρι είναι.

Η χώρα, λοιπόν, πάει αδιάβαστη. Μήπως, όμως, δεν υπάρχουν ενοχές; Τότε τι (να) υπάρχει; Αφέλεια; Πολύ πιθανό -όλοι κάνουν ακούσια λάθη. Η αφέλεια, όμως, δεν (πρέπει να) συνάδει με την πολιτική. Ούτε η ανικανότητα. Άρα, πώς να το βαφτίσουμε; Μήπως, λέω μήπως, υπάρχει ψέμα; Ασυζητητί. Αν, όμως, το ψέμα αποτελεί, σύμφωνα με τον Κρισπ, θεμέλιο λίθο των καλών τρόπων, τότε είναι προφανές ότι τα θεμέλια του αλτρουισμού είναι σαθρά. Ποιος πολιτικός, άλλωστε, έχει καλούς τρόπους; Ποιος έχει τακτ; Ποιος βρίθει από ορθή επικοινωνιακή συμπεριφορά; Ο Πάγκαλος, φερ' ειπείν, έχει καλούς τρόπους; Ας είμαστε σοβαροί. Παραθέτω ένα πρόσφατο δείγμα της ξεχωριστής νοοτροπίας του: «Τι παραπονιέστε που δεν τηρήσαμε το προεκλογικό μας πρόγραμμα; Ξέρετε καμιά Κυβέρνηση που το έκανε;». Έχει δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Δεν έπρεπε (καν) να παραπονούμαστε. Σε τοιαύτες περιπτώσεις πρέπει να ενεργεί ο εισαγγελέας αυαταπαγγέλτως. Απαιτείται νομική προστασία και ποινική δίωξη. Πρόκειται περί εξαπάτησης. Οι περισσότεροι, βέβαια, όπως έχουμε πει, θέλουν να εξαπατηθούν. Εδώ βγήκε κοτζάμ Πρωθυπουργός ο Τζέφρυ. Σαν να κοουτσάρει ο Κάνθαρος την Παρί Σεν Ζερμέν. Ας σοβαρευτούμε, όμως. Αντί, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι να ξεσκίσουν τον Πάγκαλο με απανωτές, καυτές ερωτήσεις, κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ. Έστω να τον ρωτήσουν με πόσες διμοιρίες των Μ.Α.Τ. θα βγει για φαγητό ή πόσα μποφόρ της αντίστοιχης κλίμακας υποχρέωσαν σε ''πτήση'' την ελληνική σημαία των Ιμίων. Τίποτα. Τζίφος. Ερώτηση: στις επερχόμενες εκλογές θα βγει ο Πάγκαλος βουλευτής; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση. Και οι πολίτες; Τον χαβά τους. Οι πολιτικοί δεν έχουν τρόπους, διότι όλοι εκείνοι που τους ψηφίζουν στερούνται πολιτισμού. Πολιτισμός δεν είναι ο Παρθενώνας και οι Δελφοί -είναι να σέβεσαι τον εαυτό σου, τον πλησίον και το πάσης φύσεως περιβάλλον στο οποίο ζεις και αναπνέεις. Να λειτουργείς ως άνθρωπος κι όχι σαν άνθρωπος. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, αυτούς ψηφίσαμε/ψηφίζουμε για να μας εκπροσωπούν. Αυτούς που ψηφίζουν το Μνημόνιο και μετά κλαίγονται. Μας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Βάζουμε, επομένως, το ρουσφέτι και τα προσωποπαγή κίνητρα πάνω από το κοινό συμφέρον, όπως ακριβώς οι πολιτικοί τοποθετούν το κόμμα και την καριέρα πάνω από την πατρίδα. Πολύ φοβάμαι πως μέχρι να πάρουμε πρέφα ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, θα έχουμε γίνει κομπόστ. Έχουμε φτάσει, λοιπόν, σε μίζερο, οριακό, σχεδόν αποκαρδιωτικό σημείο. Διεκδικούμε τα κεκτημένα. Συμβιβαζόμαστε με το ασυμβίβαστο. Γελάμε με γελοιότητες. Παραπληροφορούμαστε με υπερπληροφόρηση. Αγωνιούμε για τη λήψη ειλημμένων αποφάσεων. Ψυχαγωγούμαστε με αθλιότητες. Κοινωνικοποιούμαστε με αντικοινωνικότητα. Ζούμε εικονικά. Εκνευριζόμαστε με ανούσιες, άκαιρες καταστάσεις. Σκεφτόμαστε πως θα αλλάξει ο κόσμος, χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Παρακαλούμε να παρουσιαστεί ένας πειρασμός για να υποκύψουμε. Και είναι πολλοί οι άτιμοι.

Ακόμα, όμως, δεν έχουμε κατασταλάξει: ποιο ή ποια συναισθήματα κρύβονται πίσω από την (επιλεκτική) κυνικότητα; «Εύρηκα!» φώναζε ο Αρχιμήδης, «Το βρήκα, το βρήκα!» φωνάζει ο Κάνθαρος. Λέγεται απάθεια (;). Αδιαφορία (;). Και φυσικά, λέγεται προκλητικότητα. Πάντως, ντροπή και φιλότιμο -επ΄ουδενί λόγω- δεν υπάρχουν. Αποθεωτικό παράδειγμα ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος με μια ντρίμπλα εφάμιλλης του Γιόχαν Κρόιφ, ψαρεύει ψήφους από παντού. Εν αρχή, τα δίχτυα έπεσαν στους φίλους του Ολυμπιακού. Με τέτοιες ποδοσφαιρικές αναλύσεις, τύφλα να έχει ο ''μέγιστος'' Νικολακόπουλος. Σειρά πήραν οι υποστηρικτές του Τζέφρυ: «Όποιος επιχειρήσει να πειράξει τον Παπανδρέου, θα γίνει μακελειό», είπε ο Λοβέρδος, ενόσω τα νοσοκομεία δεν είχαν/έχουν γάζες, σύριγγες και γάντια. Μακάρι να έβγαζε παρόμοια μαχητικότητα και πάθος υπέρ της υγείας. Υπέρ του Έλληνα. Υπέρ της πατρίδας. Θα εκλεγεί ο Λοβέρδος βουλευτής; Ρητορικό ερώτημα. Γιατί, όμως, ο Τζέφρυ να μην κληθεί από τους εισαγγελείς; Δεν κατάλαβα: από πότε οι νόμοι αποτελούν βιτρίνα ενός μαγαζιού που δεν ''πουλάει'' καθολική και απόλυτη Δικαιοσύνη; Τι προσφέρει; Αναξιοκρατία. Αδικία. Ανομία. Έγραψα ανομία; Οι νόμοι παράγουν ανομία; Ναι! Πόσο ειρωνικό και επικίνδυνο! Πάρτε, για παράδειγμα, τον νόμο περί ευθύνης των υπουργών. Του Βενιζέλου, φυσικά. Για να έχει και να έχουν τα νώτα τους καλυμμένα. Ξέρουν τι κάνουν. Εμείς ξέρουμε; Πολύ αμφιβάλλω. Έχουμε, λοιπόν, επαναπαυθεί σε ένα δυσλειτουργικό καθεστώς άκρατης νομολαγνείας. Οι νόμοι εφαρμόζονται κατά το δοκούν κι εμείς γνέφουμε καταφατικά. Μένω, ωστόσο, ήσυχος. Θα την βρει την άκρη ο Μπένι -εμάς, αναρωτιέμαι, θα μας βρουν μπροστά τους; Όσο βγαίνει και δηλώνει ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα, τόσο σίγουρη είναι και η σωτηρία της πατρίδας. Το είπε, άλλωστε, και ο Χρυσοχοΐδης στην άνωθεν συνομιλία που είχε με τη μαμά του: «Προέχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.!». Ο Μιχάλης, ο Μπένι και ο Ανδρέας, λοιπόν, δηλώνουν σύμμαχοι κατά της ''κακιάς Τρόικας που με το έτσι θέλω επιβάλλεται στην Ελλάδα'' και εχθροί ως προς την Προεδρία της παράταξης. Λες και η Τρόικα ήρθε μόνη της. Τα περί συμμαχιών και ισχυρών εσωκομματικών πόλων ανήκουν στην σφαίρα του λαϊκισμού και ουδεμία σχέση τηρούν με την ρεαλιστική πραγματικότητα: πολλοί εποφθαλμιούν την καρέκλα, ένας θα την κυριεύσει. Κι όπως υποστηρίζει η Σία Κοσιώνη: «Τώρα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θυμίζει λαϊκή. Άλλος πατάτες, άλλος ντομάτες και άλλος άγρια χόρτα. Ο ένας πάγκος ανταγωνίζεται τον δίπλα, άλλος με την τιμή, άλλος με την ποιότητα, άλλος με την βροντερή φωνή και άλλος με την ωραία βιτρίνα».

Δεν τους κατηγορώ. Στη λίμνη των ηλιθίων πρέπει να στρέψω τα πυρά μου. Είναι χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση -μερικές φορές, μάλιστα, ακόμη και σε απόγνωση. Προσοχή: απόγνωση, όχι, αγανάκτηση και μάλιστα δήθεν. Εν τέλει, πού εντοπίζεται το ''κοινό συμφέρον''; Πώς ερμηνεύεται; Ποιος το προσδιορίζει; Εν πάση περιπτώσει, υφίσταται; Τι ακριβώς οραματιζόταν ο Κρισπ, όταν ανέφερε το ''κοινό καλό''. Τι θεωρείται κοινό; Τι θεωρείται καλό; Τι θεωρείται σωστό; Η απώλεια λέξεων που εκφράζουν συγκεκριμένες έννοιες, ενδέχεται να οδηγήσει στην απώλεια της κατανόησης των ίδιων των εννοιών. Την απάντηση, εν πολλοίς, δίνει ο συγκριτικός παράγοντας του Κρισπ, ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Επειδή όλο και λιγότεροι πια κάνουν το σωστό συνηθίσαμε να το θεωρούμε λάθος». Στο χέρι μας είναι να αντιληφθούμε ότι για να αλλάξει το οτιδήποτε χρειάζεται σωματικός κόπος. Ψυχολογικές αντιστάσεις. Ηθικοί φραγμοί. Λογικές σκέψεις. Αγνά κίνητρα. Και ναι, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Κρισπ, απαιτείται μοραλισμός. «Για να μην γίνουμε Ινδία», όπως υποστηρίζει η Βάσω Παπανδρέου. Οφείλω να ενημερώσω την κυρία Παπανδρέου και τους συναδέλφους της ότι οι πολιτικοί εκλέγονται (και πληρώνονται) για να βρίσκουν λύσεις. Όχι για να λένε ότι (δεν) υπάρχουν. Ούτε για να μετατρέπουν το ψέμα σε αλήθεια και το έτσι σε γιουβέτσι. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την πολιτική συμπεριφορά του Δημήτρη Ρέππα: πραγματικός χαμαιλέοντας. Μέσα σε λίγες μέρες αναίρεσε τις δεσμεύσεις του περί μη απολύσεων στο Δημόσιο τομέα. Άντε, να πάρεις μετά στα σοβαρά την αξιοπιστία του. Αυτοί που τον ψήφισαν νοιώθουν περήφανοι; Εκείνοι που θα τον ξαναψηφήσουν; Να χαρώ κι αυτό το περίφημο ''πολιτικό κόστος''. Να βγει ένας βουλευτής και να μου πει πως εκδηλώνεται, πως εκφράζεται το πολιτικό κόστος, ειδάλλως θα βάλω κι εγώ τα κλάμματα όπως η Άννα Διαμαντοπούλου: «Είμαι είκοσι χρόνια στην πολιτική κι έβαλα τα κλάμματα για πρώτη φορά, όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τα σχολικά βιβλία» είπε η Υπουργός Παιδείας. Για όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή, που έχει να επιδείξει στην πολιτική της καριέρα είναι ευχαριστημένη και περήφανη; Ήμαρτον! Και ερωτώ: ποιος φταίει; Η Τρόικα και το Μνημόνιο; Ας είμαστε σοβαροί. Το Μνημόνιο, ισχυρίζονται οι περισσότεροι, συγκροτεί ουσιώδη προβλήματα και εγκυμονεί οικονομικούς κινδύνους. Τρίχες κατσαρές. Το Μνημόνιο δεν είναι η αιτία που βάζουμε το χέρι στην τσέπη και πιάνουμε το παπούτσι -είναι το αποτέλεσμα. Έχουμε χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά, πνευματικά, πολιτιστικά, νοητικά. Άμεση προέκταση και φυσικό επακόλουθο αυτών συνιστά η οικονομική ύφεση -έστω κι αν ο Τζέφρυ υπερασπίζει με πάθος κουταβιού τα πεπραγμένα του. Και σε αντίθεση με την περίπτωση της οικονομίας, δεν υπάρχουν τράπεζες που (να) δανείζουν ήθος, πολιτισμό, πολιτικές, λογική, ρεαλισμό και συναίσθημα. Αυτό πρέπει να καταστεί σαφές σε ευρεία κλίμακα, ανεξαρτήτως φέρουσας ιδιότητας και σε πάσης ηλικίας άτομα: από μωρά μέχρι πολιτικούς. Κι ας φορούν τα μωρά πάνες. Δεν αποτελούν πρόβλημα -συνιστούν τη λύση. Οφείλουμε να παραδειγματιστούμε. Οι πολιτικοί, βλέπετε, είναι ακριβώς σαν τις πάνες. Πρέπει να αλλάζουν συχνά και για τον ίδιο λόγο. 

Υ.Γ.1 Έχουμε απολέσει ένα μεγάλο κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας. Τέλος. Ο Σαμαράς υποδύεται τον ηγέτη, η αριστερά έχει βολευτεί σε ρόλο κομπάρσου, ο Καρατζαφέρης περιμένει σαν μικρό παιδί να βγει στις κάμερες κι ο Τζέφρυ ταξιδεύει μέχρι την Κόστα Ρίκα για να σώσει τέταρτη και πέμπτη φορά την Ελλάδα.

Υ.Γ.2 Βαξεβάνης - Εφραίμ: 3-0.

Υ.Γ.3 Λέγονται Kreator, ελληνιστί Κασάτορ, και βρίσκονται στην thrash metal σκηνή για περίπου 30 χρόνια. Αξιόλογη μπάντα.

Το ρολάρισμα των μύθων

Ορισμένους ανθρώπους δεν τους καταλαβαίνω. Για παράδειγμα, τον Τραπεζανίδη. Μας τα έπρηξε με την βροχόπτωση. Τσουρέκια μας τα έκανε. Και να πω ότι έτρεχε με κοντομάνικο και κοντό παντελονάκι στη βροχή να πάει στο διάολο. Σε καρέκλα καθόταν, με μακρύ παντελόνι και μπουφάν. Και μάλιστα στεγνός. Ούτε σταγόνα δεν τον άγγιξε. Τέλος πάντων. Κρατάω χαρακτήρα και δεν το συνεχίζω. Η Αρειανάρα, λοιπόν, έπρεπε να υπερκεράσει το δύσκολο εμπόδιο της Ξάνθης. Και το έπραξε. Συνέχισε το σερί καλών εμφανίσεων, ενώ πήρε και τους τρεις βαθμούς της νίκης (κλισέ). Πάμε να τα κάνουμε πενηνταράκια.

Μόλις είδα στην οθόνη της τηλεόρασης το όνομα του Παπαζαχαρία και τη θέση του παίχτη επί χάρτου, απόρησα. Σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αγωνιστεί στη μεσαία γραμμή με μοναδικό παρτενέρ τον Φατί. Ο παίχτης, υπέθεσα, προοριζόταν για ρόλο-σύρτη μπρστά από το κεντικό αμυντικό δίδυμο. Ευτυχώς, προς τέρψιν της ψυχικής μου υγείας, δικαιώθηκα. Ο Μασάδο παρέταξε την ομάδα με μικρό πλάτος. Ήταν προφανές ότι ο Καπετάνος θα λειτουργούσε ως αριστερό εσωτερικό χαφ και θα έδινε βοήθειες στον άξονα. Κάποιες φορές, μάλιστα, μέχρι κι ο Νέτο συνέκλινε προς τον ασβέστη της μεσαίας γραμμής, με άμεσο αποτέλεσμα στο κέντρο να έχουμε ποσοτική -και ενδεχομένως ποιοτική- υπεροπλία έναντι των Φλίσκα, Βασιλακάκη και Ντάνι. Μην ξεχνάμε και την επιβλητική παρουσία του Ούμπιντες -το κέντρο της Ξάνθης στραγγαλίστηκε. Το μελανό σημείο εντοπίζεται στη διάταξη του Φατί. Από τη στιγμή που οι Καπετάνος και Νέτο μετατρεπόντουσαν σε κεντρικά χαφ, ο Γάλλος έπρεπε να παίζει ελάχιστα μέτρα πιο μπροστά από τον Παπαζαχαρία. Ένα είδος, δηλαδή, λοξής φάλαγγας. Τα αρκετά μέτρα που πήρε ο Φατί, μάλλον λόγω πρωτοβουλίας, ιδίως σε πρώιμο στάδιο του παιχνιδιού, υποχρέωσαν τον Παπαζαχαρία σε επικίνδυνη μετάβαση στο τερέν των γηπεδούχων: το αμυντικό transition της ομάδας έπρεπε να βρίσκεται σε υπερβολική εγρήγορση. Η Ξάνθη, όμως, δεν εκμεταλλεύτηκε τη λάθος διάταξη του Φατί και δεν διέκρινε το πόσο ψηλά ανέβαινε ο παπαζαχαρένιος σύρτης. Και πώς να την εκμεταλλευτεί, όταν ο Ουζουνίδης προτιμούσε να επιτίθεται με τον Μαρσελίνιο, παρά με τον Βλαχοδήμο; Ουζουνίδη, αγόρι μου, ο Μαρσελίνιο είχε να αντιμετωπίσει τον -χθες- σχετικά στατικό και -πάντα- απόλυτα δυναμικό Καζναφέρη, ενώ ο Βλαχοδήμος τον -κοιτάζω τον αντίπαλο σαν γκόμενα- Μίτσελ. Ένας Καζναφέρης που στο πρώτο 45λεπτο δεν πήρε μέτρα στην πλευρά, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών. Καλά έκανε. Εντούτοις, δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο καλές φάσεις της Ξάνθης προήλθαν από την πλευρά του Μίτσελ. Ο Μαρκόφσκι, πάντως, συγκριτικά με προηγούμενα ματς, ήταν ακίνδυνος. Οι Σανκαρέ και Λαζαρίδης έβγαιναν πρώτοι στην μπάλα και ταλαιπώρησαν αφάνταστα τον επιθετικό της Ξάνθης. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω την τεχνική ανεπάρκεια του Λαζαρίδη: δεν μπορεί να προωθήσει το παιχνίδι κάθετα, διστάζει να παίξει ''με την μπάλα κάτω'', αλλά συνεργάστηκε/επικοινώνησε πολύ καλά με την άμυνα σε θέματα μαρκαρισμάτων και έδειξε να εφαρμόζει ικανοποιητικά το τεχνητό οφσάιντ. Το πρώτο ημίχρονο, λοιπόν, έκλεισε με τον Άρη να ελέγχει την κυκλοφορία της μπάλας, να κερδίζει σχεδόν όλες τις μονομαχίες και να έχει 2,5 κλασικές ευκαιρίες για γκολ. Εντούτοις, το σκορ παρέμενε ισόπαλο.

Και πάμε στο δεύτερο μέρος. Το Χ δεν ικανοποιούσε τον Μασάδο. Ούτε εμάς. Βγάζει τον Παπαζαχαρία, που βοήθησε όσο χρειαζόταν, και βάζει τον ουσιαστικό και πειθαρχημένο Τριανταφυλλάκο. Παράλληλα, δίνει εντολή στα ακραία μπακ να πάρουν μέτρα. Ως εκ τούτου, το πλάτος αυξήθηκε, η επιθετικότητα εντάθηκε και η πίεση στο τερέν της Ξάνθης κλιμακώθηκε. Τρανή απόδειξη αποτελεί η φάση διαρκείας του 59' λεπτού που μετατράπηκε σε γκολ. Οι γραμμές ανέβηκαν πολύ ψηλά, ελάχιστα μέτρα από την περιοχή του Βιβιανί, και άσκησαν ισχυρή πίεση στην αμυντική γραμμή της Ξάνθης.  Η απάντηση των γηπεδούχων στο φουλ πρέσινγκ του Άρη, ονομάζεται πανικός. Ο Βάλλας, δεν μπορούσε να δώσει βάθος στην άμυνα της ακριτικής ομάδας (κλισέ), αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα με τον ορεξάτο και ιδιαίτερα κινητικό Καστίγιο, ενώ το ίδιο ίσχυε και με τον Ούμπιντες, ο οποίος έτρεχε μέχρι και στο ημίχρονο. Συν τοις άλλοις, ο Κομεσίδης δεν είναι σε καμία περίπτωση σέντερ μπακ. Αδυνατούλης είναι, άπειρος είναι, αβοήθητος είναι, αλλά κεντρικός οπισθοφύλακας δεν είναι. Δεν μπορούν όλα τα ακραία μπακ να παίξουν σέντερ μπακ. Θα το αναλύσουμε κάποια στιγμή. Ως εκ τούτου, το παιχνίδι της Ξάνθης χαρακτηριζόταν από τακτική ανεπάρκεια, ατομικά και ομαδικά. Οι φιλοξενούμενοι μπορεί να προηγήθηκαν, αλλά δεν έριξαν ταχύτητα. Οπισθοχώρησαν ελαφρώς, ωστόσο συνέχισαν να δείχνουν επεκτατική διάθεση. Ο Φατί, παρά το γεγονός ότι χθες παρουσιάστηκε ελαφρώς ασταθής, ήτο η κολόνα της μεσαίας γραμμής, ο Καπετάνος όργωνε με πάθος το γήπεδο και έκοβε σαν αλυσοπρίονο, ενώ οι διαγώνιες και οριζόντιες κινήσεις του Καστίγιο και του Ούμπιντες αντίστοιχα μπέρδευαν συνεχώς την αμυντική γραμμή της Ξάνθης. Επιπλέον, ο Μασάδο έδωσε εντολή για κάλυψη του Μίτσελ, η οποία πράγματι εκπληρώθηκε. Μάντεψε, υποθέτω, την βίαιη ενεργοποίηση του Βλαχοδήμου. Ο Φατί, αλλά και ο Καπετάνος, έπαιζαν με τον Βραζιλιάνο το ''σύστημα μπουνιά'' και ντούμπλαραν τον ''Έλληνα Κριστιάνο Ρονάλντο'', ενόσω η αδύνατη πλευρά με μπροστάρη τον Νέτο είχε ικανοποιητική αγωνιστική συμπεριφορά. Θα ντούμπλαραν και τον Μπέρτο, αλλά ο παίχτης για ανεξήγητο λόγο προτίμησε να μην πάρει μέτρα στην πλευρά. Φυσικά, δεν ισχύει το ίδιο με τον Εντιμάρ. Ένας παίχτης που τηρεί αρκετά κοινά σημεία με τον Μίτσελ: αγωνίζονται, τρόπος του λέγειν, στην ίδια θέση, μαρκάρουν οπτικά, επιχειρούν πολλές κούρσες και σουτάρουν συχνά. Το παιχνίδι θεωρητικά τέλειωσε με το τέρμα του Καστίγιο στο 67' λεπτό και πρακτικά στο 71' λεπτό με την αποβολή του Βάλλα. Πώς μπήκε το δεύτερο γκολ; Ο Καζναφέρης ανέβηκε, έβγαλε τη σέντρα με τον Βάλλα να αδυνατεί να διώξει το τόπι με τακουνάκι (!): ο Καστίγιο δεν συγχώρεσε το λάθος. Οι (καθυστερημένες) αλλαγές του Ουζουνίδη δεν άλλαξαν το αποτέλεσμα, αλλά αλλοίωσαν την εικόνα. Και λέω καθυστερημένες, διότι ο Μαρίνος άργησε χαρακτηριστικά να ''διαβάσει το ματς'' και να διακρίνει ότι είχε χάσει κατά κράτος τη μάχη του κέντρου -αντέδρασε μονάχα μετά το πρώτο γκολ που δέχτηκε. Γιατί, όμως, αλλοιώθηκε η εικόνα;  Μπορεί, μετά το 2-0, να δώσαμε χώρο για να παίξουμε την κόντρα, αλλά διέκρινα φανερά σημάδια χαλάρωσης από τους παίχτες του Άρη: ήταν ηλίου φαεινότερο ότι κωλοκάτσαμε. Πρέπει να δουλέψουμε περαιτέρω στον τομέα της ψυχολογίας και της διαχείρισης του σκορ. Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε.

Κι ας περάσουμε στον επίλογο. Από την αρχή της σεζόν ακούω και διαβάζω καταστροφολογίες και μαλακίες κάθε είδους. Δεν θα τις σχολιάσω -εν πολλοίς τις έχουμε καταγράψει. Θα πω απλά ότι όλοι αυτοί που έκραζαν τότε, είναι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν τώρα. Υπενθυμίζω τη διαφορά μεταξύ κραξίματος και (καλοπροαίρετης) κριτικής. Εν προκειμένω, θα περιοριστώ στην κατάρρευση τριών μύθων. Ναι, δεν ξεκινήσαμε καλά, αλλά κάποιοι φρόντισαν να μείνουν εντός δωματίου. Σε πείσμα όλων αυτών που περίμεναν να μην παίζει καλά ο Άρης για να βγάζουν χολή, έχω να πω ότι το περιβόητο ρολάρισμα φαίνεται να αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός: επιτέλους, βλέπουμε πραγματικό ποδόσφαιρο. Το μόνο που ζήτησα και ζητώ είναι υπομονή γαμώ το καφάσι μου. Υπομονή. Για μια στιγμή, όμως: έγραψα μύθους; Ναι, έγραψα μύθους. Ποιοι είναι αυτοί; Ο πρώτος συνοψίζεται σε δυο λέξεις: φυσική κατάσταση. Ο δεύτερος αφορά το κακό κλίμα στα αποδυτήρια. Τέλος, ο τρίτος σχετίζεται με το ''κακό ρόστερ''. Θα αρκεστώ να πω ότι η φυσική κατάσταση ήταν και είναι καλή -δεν νομίζω να την αποκτήσαμε στα πέντε τελευταία ματς. Το κακό κλίμα καταρρίπτεται πάραυτα από τους πανηγυρισμούς των παιχτών στα γκολ που πετυχαίνει η ομάδα, ειδικά στα τελευταία παιχνίδια. Και το ρόστερ προφανώς δεν είναι τόσο κακό -μόνο ένας εμπαθής ή άσχετος θα το απαξίωνε. Οι μύθοι, λοιπόν, καταρρίφθηκαν πανηγυρικά και αντικαταστάθηκαν από τρία στοιχεία που μέχρι πρότινος δήλωναν απόντα: ομοιογένεια, ψυχολογία και επικοινωνία. Έχουμε, όμως, ακόμα δρόμο: η ένταση και η δυσκολία του προγράμματος αυξάνονται κλιμακωτά. Δεν πρόκειται να γράψω τίποτα άλλο.

Υ.Γ.1 Πρώτη αλλαγή: Τριανταφυλλάκος. Δεύτερη αλλαγή: Τσουκάνης. Τρίτη αλλαγή: Κατίδης. Η ενσωμάτωση των μικρών ενδέχεται να πραγματοποιείται κατόπιν αναγκαιότητας και να χαρακτηρίζεται μερικώς βίαιη αλλά νοιώθω μεγάλη χαρά, βλέποντας τα μικρά Αρειανάκια να έχουν ενεργό ρόλο στην ομάδα. Μακάρι να υπάρξει συνέχεια. Μεθοδευμένη συνέχεια.

Υ.Γ.2 Από την πρώτη ημέρα που το ξεστόμισε, (προσ)ευχόμουν να το ξανακούσω. Και το ξανάκουσα! Οι παίχτες του Αυτοκράτορα είναι Ινδιάνοι!

Υ.Γ.3 Είμαι περίεργος να δω αν θα τιμωρηθεί η έδρα της Τούμπας. Ειλικρινά είμαι περίεργος. Τι πρέπει, δηλαδή, να συμβεί; Να πετάξουν πυρηνικά;

Υ.Γ.4 Το επόμενο άρθρο έχει πολιτικό χαρακτήρα. Έτσι, για να αφυπνηστούμε. Γαμάτη η Αρειανάρα, αλλά υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα.

Υ.Γ.5 Κυκλοφόρησε το 2000. Πρόκειται για ένα αξιόλογο concept album από τον (τους) Dio. Θα έγραφε και τη συνέχεια, αλλά δεν πρόλαβε.

Ο (ν)αργιλές της country (music)

Υ.Γ.1 Ο Παναιτωλικός ανέβηκε φέτος στην Α' Εθνική. Πρόκειται για νοικοκυρεμένο σωματείο, με τοπική υποστήριξη και δεδομένο ενθουσιασμό. Ο ενθουσιασμός, όμως, γεννά αφέλεια και δη παραγοντική αφέλεια. Ο Κωστούλας δεν υπέπεσε στα κλασικά λάθη που υποπίπτει η εκάστοτε νεοφώτιστη ομάς (κλισέ): κράτησε τον (Έλληνα) προπονητή, ζήτησε την στήριξη των οπαδών και συγκρότησε έναν ορθολογικό μεταγραφικό σχεδιασμό. Όλα αυτά, όμως, κρύβουν παγίδες. Εν προκειμένω, στο Αγρίνιο πίστεψαν ότι η παραμονή θα ήταν εύκολη. Ίσως αποπροσανατολίστηκαν από την ποιοτική ανεπάρκεια της Δόξας και του Λεβαδειακού. Με δεδομένο ότι η σωτηρία εξασφαλίζεται οριακά στους 35, άντε στους 33, βαθμούς, ο Παναιτωλικός έχει ακόμα δρόμο για να ανέβει το βουνό της βαθμολογικής κατάταξης και να πάψει να κοιτά πίσω. Η αίσθησή μου, πάντως, υπαγορεύει ότι δεν θα κινδυνέψει -υπάρχουν χειρότερες ομάδες. Εξάλλου, πόσοι από τους ανταγωνιστές έχουν παίχτες όπως οι Άντι (δανεικός από Πόρτο), Χαριστέας, Θεοδωρίδης, Καμαρά και Μητρόπουλος; Ουδείς. Και έπεται ενίσχυση. Η ομάδα δέσμευσε τον Βιντάλ (από το Σίτι του Μάντσεστερ) ως αντικαταστάτη του τραυματία Κουτρουμάνου, ενισχύθηκε στα χαφ με τον Φερνάντες (αλλαγή του Ντέκο στην Πόρτο του Μουρίνιο) και έκλεισε φύλλο με Ονουάτσι και Ακαλέ. Ο προπονητής ελπίζει να μην έχει προβλήματα στα αποδυτήρια με τα θέλω των παιχτών. Οι οπαδοί ονειρεύονται επιθετική τριπλέτα με Καμαρά, Ονουάτσι και Ακαλέ.  Και ο Πρόεδρος επιθυμεί τη δικαίωση των επιλογών του, όπως, για παράδειγμα, η επιμονή στον Τεννέ. Ένας Τεννές που γνωρίζει πως να ανταποκρίνεται χωρίς κατοχή μπάλας και να παίζει ξαφνικά την κόντρα. Πρέπει, όμως, να επανεξετάσει το επιλεγμένο σύστημα, να εξαργυρώσει την ορμητικότητα της έδρας και να προβεί σε σωστές αγωνιστικές επιλογές. Για παράδειγμα, είναι φανερό ότι ο Χαριστέας έχει χάσει την αρχική φρεσκάδα που διέθετε στα πρώτα ματς ή ότι ο Μητρόπουλος είναι ο μοναδικός αμυντικός χαφ που δαγκώνει. Τουλάχιστον ο Ντολεζάι ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στο κέντρο της άμυνας. Τέλος, επανέρχομαι στην μεταγραφή Ακαλέ. Αν τον έπαιρνε μία από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες θα μας είχαν πρήξει τα καλαμπαλίκια. Ναι ή όχι; Οι οπαδοί, πάντως, ήδη τραγουδούν σε παράφραση το γνωστό, παλιό σύνθημα με πρωταγωνιστή τον Επαλέ: «Ακαλέ, Ακαλέ να 'χαμε ένα(ν) (ν)αργιλέ να ρουφώ και να τα βλέπω όλα κίτρινα και μπλε!».

Υ.Γ.3 Το χειμώνα, λοιπόν, έχει κρύο και ψέμματα. Πόσοι παίχτες απέμειναν; Μόνο ο Καστίγιο. Μάλλον από σπόντα. Μακάρι να απέμεναν και ο Μπομπαντίγια με τον Περέιρα. Τέλος πάντων. Και ερωτώ: γιατί φέτος δεν τιμήσαμε την μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου; Πόσα χρόνια, άραγε, έχουν περάσει από την τελευταία φορά που δεν υπογράψαμε κάποιον παίχτη τον Γενάρη; Βάναυσο ερώτημα, επίπονη απάντηση. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ πολύ στενά το θέμα της φορολογικής ενημερότητας. Ο Κόκε, λέγεται, δεν ήρθε ακριβώς για αυτόν το λόγο. Τυπικό θέμα ισχυριζόταν η Π.Α.Ε. -δεν έχω λόγο να την αμφισβητήσω. Ούτε μπορώ να χλευάσω τα λόγια του Ζαμπέτα και του Κόντη που αναφέρονται στην αδειοδότηση λες και είναι η Μόνικα Μπελούτσι. Προέχει η βιωσιμότητα της ομάδας. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το μέγεθος της σημαντικότητας των οικονομικών στοιχείων. Εδώ ολόκληρη η χώρα βουλιάζει σε πλείστους τομείς και εμείς κοιτάμε το πως θα αποκρύψουμε τις οικονομικές τρύπες και την κακοδιαχείριση μιας Π.Α.Ε.; Αφού το ξέρουμε ότι οι περισσότερες ομάδες έχουν προβλήματα εσόδων ή/και ρευστότητας. Βλέπω, για παράδειγμα, την κατάσταση στην Α.Ε.Κ. και γελάω θλιβερά. Βγείτε και πείτε την αλήθεια. Δεν είναι κακό. Επικοινωνήστε με τους οπαδούς/πελάτες. 

Υ.Γ.2 Η ομάδα συνεχίζει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κερδίσαμε την Βιλερμπάν και πορευόμαστε εξίσου δυναμικά. Η επόμενη αγωνιστική προσδιορίζει την πιθανότητες πρόκρισης. Θέλουμε το διπλό, μα πάνω από όλα θέλουμε την προσπάθεια. Επιπλέον, δεν χρειαζόμαστε αντικαταστάτη του Τζέιμς. Ας αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τον Μποχωρίδη. Το μικρό Αρειανάκι έδειξε μπασκετικό πείσμα. Έχουμε και τον Βεζένκοφ. Δώστε τους χρόνο συμμετοχής. Δώστε ρόλο σε όλους τους παίχτες. Πιστέψτε στα νέα παιδιά. Πιστέψτε στην ομάδα. Εσύ, Δαμιανίδη, (σε) τι πιστεύεις;

Υ.Γ.2 Ρε Πηλαδάκη, είναι δυνατόν ένας Ουαλός τεχνικός να κουμαντάρει μια ομάδα που μετέχει στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής; Όχι, δεν είναι δυνατόν. Και για καλή σου τύχη το κατάλαβε ο ίδιος ο Ουαλός και έδωσε στον εαυτό του τσαχούρι. Εσύ, όμως, δεν βάζεις μυαλό: συμφωνείς με τον Μπάντοβιτς. Ρε, τον Μπάντοβιτς! Και του βάζεις και τον Νταπίζα από δίπλα Για ποιον λόγο; Το κοουτσάρισμα, σε αντίθεση με τα πιστεύω των περισσοτέρων, δεν είναι απλή υπόθεση. Και κάπως έτσι φτάσαμε στον Κεχαγιά. Ένας Κεχαγιάς που γνωρίζει τι εστί Λάρισα, αλλά έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών του Πηλαδάκη και την έντονη δυσαρέσκεια των οπαδών. Καλή τύχη. Θα την χρειαστεί.

Υ.Γ.4 Είδα το βίντεο της φυσούνας από το ματς Ξάνθη - Ο.Σ.Φ.Π. Το χειρότερο δεν προσδιορίζεται στην απρεπή συμπεριφορά του Τοροσίδη ή του Μητρόπουλου. Ο Τοροσίδης υπήρξε απρεπής και εντός αγωνιστικού χώρου: πρέπει κάποια στιγμή να μάθει ότι, όταν ο αντίπαλος κρατάει κάποιον παίχτη από ώμο, εκείνος πέφτει, λόγω φυσικής, με την πλάτη κι όχι με τα πόδια σαν προσκυνητής της Τήνου. Το χείριστο είναι ότι οι περίφημοι κύκλοι της διοίκησης ζητούν και τα ρέστα από πάνω, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ξάνθη τράβηξε και κατόπιν έδωσε στη δημοσιότητα το βίντεο για λόγους εντυπωσιασμού. Λες κι εμείς εντυπωσιαστήκαμε. Όσο για τον Καζίμ, πρέπει να πρόκειται για κοπανιστό αέρα πανικού, αφού ο πομπώδης Μαρινάκης λίγες μέρες πριν, είχε ενημερώσει τον κόσμο ότι η ομάδα δεν θα προβεί σε μεταγραφές. Και μάλλον ο Πρόεδρας δεν περίμενε τέτοια αντίδραση από τον κόσμο. Τι έγινε; Ξαφνικά κρίθηκε σκόπιμη η ενίσχυση της ομάδας; Δεν υπάρχουν δυο ισάξιες εντεκάδες;

Υ.Γ.5 Ο Ίβκοβιτς τώρα ανακάλυψε τον Σλούκα; Κρίμα. Και οι δημοσιογράφοι τώρα ανακάλυψαν τον Σλούκα; Δις κρίμα.

Υ.Γ.6 Τα περισσότερα είδη μουσικής συνδέονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η country τηρεί πλείστα κοινά σημεία με το rock & roll. Δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Η μουσική διαδρομή το αποδεικνύει. Όποιος θέλει, μπορεί να ακούσει τραγούδια του Chuck Berry, του Johnny Cash ή του Elvis Presley και θα καταλάβει τι εννοώ. Φυσικά, το rock & roll δεν επηρεάστηκε μόνο από την country. Στη μουσική συνταγή θα βρείτε ισχυρές πρέζες από jazz και gospel που με τη σειρά τους μετασχηματίστηκαν σε rythm & blues (r&b) και disco. Γενικώς, θα βρείτε έντονα στοιχεία του Αμερικανικού Νότου. Κι όπως ο τριχωτός πίθηκος εξελίχθηκε σε έναν γυμνό απόγονό του, έτσι και το rock & roll οδήγησε την μουσική σε νέα μουσικά μονοπάτια. Για παράδειγμα, classic rock, hard rock και heavy metal, τα οποία καλύπτονταν και καλύπτονται με έναν pop μανδύα. Εντούτοις, κάποια συγκροτήματα δηλώνουν προσκολλημένα στις ρίζες τους και αμετάπειστα ως προς το είδος τους. Όταν προσπαθώ να απαντήσω αυτήν την ερώτηση, σχετικά με το country rock, μου έρχονται συνειρμικά, σχεδόν μηχανικά, δυο απαντήσεις: Lynyrd Skynyrd και ZZ Top. Εν προκειμένω, (και) κατόπιν λαϊκής απαίτησης, θα επικεντρωθούμε στους πρώτους. Ανεβάστε το ποτενσιόμετρο στα ύψη και απολαύστε.