Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Διάρκεια και αναγνώριση

Και πάμε στην δεύτερη παρατήρηση που σχετίζεται με την Μπαρτσελόνα. Εν αρχή, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι μόνο σε αποτελέσματα και τίτλους. Η ετικέτα της Μπαρτσελόνα αναγράφει κι άλλα συστατικά που δεν έχουν την παραμικρή στατιστική σημασία. Για τους Καταλανούς έχω αφιερώσει αρκετά άρθρα. Το παρόν κείμενο ουδεμία σχέση (δια)τηρεί με τακτικά ζητήματα. Θα επικεντρωθεί και θα αφοσιωθεί σε ένα ποδοσφαιρικό ερώτημα που με ταλανίζει αρκετό καιρό: ονομάζεται διάρκεια. Για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί μια πετυχημένη ομάδα να κρατάει τα σκήπτρα; Το ρητό που υπογραμμίζει την ευκολία του να φτάσεις στην κορυφή, αλλά τη δυσκολία της μονιμοποίησης σε αυτή, με βρίσκει (απολύτως) σύμφωνο. Πόσα χρόνια πρωταγωνιστεί η Μπαρτσελόνα; Εν τέλει, ποιο είναι το μέγιστο χρονικό όριο που μπορεί να ''τρέξει'' μια ποδοσφαιρική μηχανή; Να πούμε τρία χρόνια; Ακούγεται ρεαλιστικό. Εξάλλου, δεν το προτείνω εγώ. Η ποδοσφαιρική πιάτσα το αφουγκράζεται ή, για να είμαι ακριβέστερος, η ποδοσφαιρική ιστορία. Μήπως, λέω μήπως, η Μπάρτσα έχει υπερβεί αυτό το όριο; Ναι, κατά την γνώμη μου, το έχει υπερβεί. Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Απλά να συνεχίσουμε να τη θαυμάζουμε.


Επιπλέον, αναδύεται ένα αλληλένδετο ερώτημα: ποιος είναι ο ρόλος του προπονητή; Είναι σαφές ότι μια σπουδαία ομάδα χρειάζεται έναν σπουδαίο τεχνικό. Είναι γνωστό, άλλωστε, το ακόλουθο ποδοσφαιρικό ρητό: «Οι παίχτες φτιάχνουν τον προπονητή και ο προπονητής την ομάδα». Για να δούμε τι γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος: «Γιατί, όμως, ο Πεπ δεν πιστώνεται τη συμβολή του στα κατορθώματα  της Μπάρτσα; Καλύτερη εξήγηση  από αυτή που δίνει ο Γκρέιαμ Σούνες και να ήθελα δεν θα έβρισκα». Πριν περάσουμε, όμως, στον Σούνες, ας προσπαθήσουμε να έρθουμε στη θέση του Γκουαρντιόλα. Έστω, λοιπόν, ότι είσαι ο προπονητής της Μπάρτσα. Προέρχεσαι από τα φυτώρια αυτής και φόρεσες τη φανέλα της επί 18 συναπτά έτη. Γνωρίζεις την ψυχοσύνθεση της ομάδας, την εταιρική της κουλτούρα, τα θέλω των οπαδών. Είσαι νέος και ορεξάτος. Διακατέχεσαι από την δική σου αγωνιστική φιλοσοφία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχεις επηρεαστεί από τον Κρόιφ και τον Μπιέλσα ή δεν έχεις μελετήσει το στυλ παιχνιδιού της ομάδας επί Ράικαρντ. Έχεις την τιμή και την χαρά να κοουτσάρεις πραγματικούς επαγγελματίες που τυγχάνει να γνωρίζουν μπάλα και ποδόσφαιρο. Παίχτες που λάμπουν με το αντισταριλίκι τους, εντός και εκτός γηπέδου. Και πάνω από όλα, (ανα)γνωρίζεις τις δυνατότητες και διακρίνεις τα όρια.

Τι θέλω να πω; Ο Γκουαρντιόλα δεν αποτελεί μια συνηθισμένη μορφή προπονητή, όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε ή, έστω, όπως επιβάλλει το ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ. Οι παίχτες της ομάδας δεν αντικατοπτρίζουν το συμβατικό μοντέλο που ακολουθεί τους -αγωνιζόμενους σε υψηλό επίπεδο- ποδοσφαιριστές. Η ίδια η Μπάρτσα, ως σύστημα, ως οργανισμός, παρουσιάζεται διαφορετική, εναλλακτική, χωρίς, όμως, να παύει να σε ελκύει, να σε γοητεύει. Αγνοώ αν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα στην ποδοσφαιρική ιστορία και δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα θα ιντριγκάρεται ο Πεπ (και οι παίχτες) από το μεγαλείο των Μπλαουγκράνα. Ίσως το αντιληφθούμε όταν ο Γκουαρντιόλα κρίνει ότι τα ψωμιά του στο Καμπ Νου φαγώθηκαν. Αν κρίνω από την σπουδή με την οποία περιεργάζεται το καταλανικό του συμβόλαιο, αυτή η μέρα μπορεί να μην είναι μακριά. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος συνειδητοποιεί πλήρως το ζήτημα της διάρκειας και τον απασχολεί σφόδρα. Ας  δώσουμε, όμως, την σκυτάλη στον Σούνες: «Όταν στη Λίβερπουλ κερδίσαμε σε μία πενταετία  από το 1976 μέχρι το 1981, τέσσερα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όλοι έλεγαν πως η ομάδα είναι του Μπιλ Σάνκλι, που είχε σταματήσει από το 1974, και πως με τέτοιους παίκτες δεν χρειαζόμασταν προπονητή. Ήταν άδικο για τον Μπομπ Πέισλι επειδή είχε φτιάξει το  δικό του δημιούργημα, αλλά δεν το φώναζε τόσο πολύ όπως ο Μπράιαν Κλαφ. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον Γκουαρντιόλα. Ωστόσο, όποιος ξέρει ποδόσφαιρο καταλαβαίνει». Κι εμείς καταλαβαίνουμε. Εν κατακλείδι, η ομάδα της Καταλονίας, κατά την γνώμη μου, μόνο με έναν τρόπο μπορεί να χάσει τη λάμψη της: τη θέληση. Είτε τη δικιά της, είτε του χρόνου. 

Υ.Γ.1 Νομίζω ότι αν ο Γκουαρντιόλα μπορούσε να πάρει τάιμ άουτ από το πρώτο λεπτό, θα το έπαιρνε δίχως σκέψη. Η είδηση δεν συνοψίζεται στην ορμητικότητα και στο υψηλό κίνητρο των Μαδριλένων. Επαφίεται στα αβίαστα λάθη των γηπεδούχων. Επαναλαμβάνω τη λέξη ''αβίαστα''. Σας έχω υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή θα διαχωρίσουμε τις έννοιες. Το αντίδοτο της Μπάρτσα στην ψυχολογική και αγωνιστική πίεση της Ρεάλ, ονομαζόταν ''λάθος αντιδράσεις''. Η Μπάρτσα ξύπνησε από το 35' λεπτό και έπειτα, πέτυχαίνοντας δυο γκολ κόντρα στη ροή του παιχνιδιού, μόνο και μόνο για να ξανακοιμηθεί στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Η πρόκριση, πάντως, βγήκε ραντεβού με τους Καταλανούς. Κι ας πέτυχαν οι φιλοξενούμενοι μια ηθική νίκη. Όχι, δεν υπερβάλλω: το γεγονός ότι η Ρεάλ δεν διασύρθηκε αποτελεί για μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού σημαντική επιτυχία. Θα έχουμε, όμως, κι άλλα επεισόδια. Τέλος, παραθέτω ένα σχόλιο που διάβασα σε αθλητική ιστοσελίδα: «Πώς σε κατάντησαν έτσι, ρε Ρεάλ. Όλοι μιλούσαν για το επιθετικό σου ποδόσφαιρο και το πρεστίζ που έβγαζες προς τα έξω. Τώρα ασχολούνται με τον Μουρίνιο, τον Πέπε και τον Ρονάλντο (ιμιτασιόν) και κάπου στο βάθος υπάρχει και μια Ρεάλ». Κι όμως, η Ρεάλ θα είναι για πάντα (η) Βασίλισσα. Όπως είπε, μεταξύ άλλων, ο Τσάβι: «Στο τέλος αντέξαμε και πήραμε την πρόκριση. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται απόλυτα πόσο δύσκολο είναι να κερδίζεις μία ομάδα σαν τη Ρεάλ». Έχει άδικο;

Υ.Γ.2 Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης: «Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είναι ο τελευταίος που ευθύνεται για την κατρακύλα, αλλά μπορεί να γίνει ο πρώτος που θα την πληρώσει». Έχω αρκετά παράπονα για ορισμένα γραπτά του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι σωστός. Δαμιανίδη, κανόνισε την πορεία σου.

Υ.Γ.3 Οι Ιερολοχίτες έβγαλαν μια αιχμηρή ανακοίνωση κατά όλων εκείνων που ''έπαιξαν'' και εξακολουθούν να ''παίζουν'' με το μέλλον του συλλόγου. Με βρίσκει σύμφωνο. Το νου σας, ρεμάλια.

Υ.Γ.4 Έχουν περάσει τόσες ώρες από τον αποκλεισμό κι ακόμα η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. δεν έχει προβεί σε ανακοίνωση κατά του αέρα. Ο αέρας δεν έφταιγε; Κάνω λάθος; Να μας πει ο ''εκκωφαντικός'', κύριος Ζαγοράκης.

Υ.Γ.5 Ρε Αδαμίδη, κουράστηκα. Βαρέθηκα. Κορέστηκα. Δεν μπορώ άλλο τόσο ενδιαφέρον για μια χρεωμένη εταιρία. Ειλικρινά δεν μπορώ. Εσύ, πώς το αντέχεις;

Υ.Γ.6 Το μυαλό μου πήγε στους Megadeth. Δεν ήξερα, όμως, ποιο τραγούδι να τσοντάρω. Με μια αυθόρμητη κίνηση κατέληξα στο ακόλουθο. Ελπίζω να σας αρέσει.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Όνειρα, ανεμοδούρες, βροχές, προθέρμανση και Μπιέλσα!

Ο Κατσαβάκης γνωρίζει άριστα πως να καλύπτει χώρους και ανταποκρίνεται ικανοποιητικά χωρίς κατοχή μπάλας. Οι ομάδες του έχουν πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά, αλλά στερούνται επιθετικών ικανοτήτων. Αγωνίζεται με δέκα παίχτες πίσω από σέντρα και μπάλα και κατόπιν, περίπου στο 60' λεπτό, αν το σκορ βρίσκεται ακόμα σε εύθραυστη ισορροπία, ενσωματώνει στο παιχνίδι του τις αντεπιθέσεις, παρά την ποιοτική ανεπάρκεια του ρόστερ, προκειμένου να κλέψει το ματς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εντός έδρας ματς με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Είναι προφανές ότι η Δόξα, στο χθεσινό ματς, παρουσίασε πιο επιθετικό πρόσωπο. Αυτό δείχνει ότι ο Κατσαβάκης πίστεψε την νίκη. Καλά έκανε. Ουδείς μπορεί να στερήσει το όνειρο. Ίσως ο πρόσφατος αγώνας μεταξύ των δυο ομάδων να ενίσχυσε την πίστη του. Στην πράξη, ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά. Ο Άρης εκμεταλλεύτηκε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Καστίγιο, που προσέδιδε κινητικότητα στην επίθεση, φόρτωσε την δεξιά πλευρά της Δόξας και δημιούργησε κραχτές ευκαιρίες, έστω κι αν δεν έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής ή, αν θέλετε, πρωτοβουλίας. Κι όπως υποδηλώνει ο άγραφος κανόνας του ποδοσφαίρου: «Εκείνος που χάνει τις ευκαιρίες, τρώει τα γκολ». Ευτυχώς, για εμάς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Σε αυτό το σημείο οφείλω να αναφέρω την πολύ καλή παρουσία του Ακόστα. Σε αντίθεση με το προηγούμενο ματς που έπαιζε ως αριστερό εσωτερικό χαφ, πήρε μέτρα, πάτησε περιοχή, έδειξε ορμητική διάθεση και συνέβαλε στην καλή επιθετική λειτουργία. Είναι πιθανό να είχε λάβει διαφορετικές εντολές από τον πάγκο. Επιπλέον, δεν αμέλησε τα ανασταλτικά του καθήκοντα και κάλυπτε σε επαρκή βαθμό τον Μίτσελ. Ένας Μίτσελ που είναι ''καθαρός'' παίχτης, τρεχαλατζής, φιλότιμος, αλλά έχει μετριότατη αμυντική συμπεριφορά και είναι ιδιαίτερα αδύναμος στο ένας εναντίον ενός. Τέλος, όσο έχουμε μαθηματικές πιθανότητες, ελπίζουμε. Μπροστά μας βρίσκονται ακόμα δώδεκα παιχνίδια που σημαίνει ότι υπάρχουν 36 διαθέσιμοι βαθμοί. Ας προσπαθήσουμε να μαζέψουμε όσους περισσότερους μπορούμε. Μπορείς να σκοτώσεις των ονειροπόλο, αλλά όχι το όνειρο. Η έξοδος στην Ευρώπη κρίνεται απαραίτητη για την βιωσιμότητα της ομάδας. Κι αν είναι δυνατόν, χωρίς να απολεσθεί η όποια ανταγωνιστικότητά μας.


Και πάμε στον Π.Α.Ο.Κ. Ή μάλλον στον Κόλκα. Τα γραπτά του είναι ισάξια με αυτά που έγραφε ο Κάνθαρος όταν ήταν πέντε χρονών. Είναι τρομερό -σε θλιβερό βαθμό- να παρατηρείς σε βάθος χρόνου πως μεταλλάσσονται. Κι όταν λέω βάθος χρόνου, μην νομίζετε ότι αναφέρομαι σε έτη. Όχι, βέβαια. Για τον Σέρτζιο Κονσεϊσάο χρειάστηκε μόνο μια μέρα (!). Για τον Ζαγοράκη έχει αφιερώσει περισσότερο χρόνο. Τα κείμενα που αφορούν τον Πρόεδρο του Π.Α.Ο.Κ. λαμβάνουν αποθεωτικό, συμβουλευτικό, στηρικτικό, κριτικό ακόμα και εμπαθή χαρακτήρα. Για παράδειγμα, όταν είχε βουίξει η Θεσσαλονίκη ότι ο Κόλκας τα έχει συμφωνήσει με τους Φλωρίδη και Σαχπατζίδη, ο ''έγκυρος'' δημοσιογράφος του Π.Α.Ο.Κ., πραγματοποιούσε ανελέητη αντιπολίτευση στην διοίκηση της ομάδας. Μόλις οι Φλωρίδης και Σαχπατζίδης έφυγαν για την Κόπα Καμπάνα, τα κείμενα του απέκτησαν έναν αποθεωτικό χαρακτήρα. Πλέον, έχουμε περάσει στο συμβουλευτικό στάδιο με μερικές πινελιές εμπάθειας να κάνουν την εμφάνισή τους. Τελευταίο του θύμα ο Μπολόνι. Κάποτε ήταν με το ένα πόδι εκτός Π.Α.Ο.Κ., επειδή ''δεν καταλάβαινε την δομή και τα θέλω της ομάδας'', και τώρα ο Ρουμάνος τεχνικός ''τα κάνει όλα και συμφέρει''. Τα γραπτά του είναι ασύνδετα, χωρίς συνέπεια και διακρίνονται από επιλεκτική διατύπωση αληθειών και ορισμένων μπηχτών προς πάσα κατεύθυνση. Ο Κόλκας, λοιπόν, αποτελεί μια γνήσια ανεμοδούρα. Όπου φυσάει ο άνεμος.

Σειρά έχει ο Ολυμπιακός. Είδα μόνο το πρώτο 45λεπτο κι ως εκ τούτου δεν δύναμαι να προβώ σε οποιαδήποτε τακτική διαπίστωση. Μπορώ, όμως, να εκφράσω  μια απορία και μια παρατήρηση. Η απορία είναι σύντομη: αυτοί οι περίφημοι ''κύκλοι της διοίκησης'' ποιοι είναι; Τον τελευταίο καιρό πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από πέντε φορές. Ονόματα δεν έχουν αυτοί οι κύκλοι; Τέλος πάντων. Και περνάμε στην παρατήρηση. Έστω ότι είσαι ο Σάββας Θεοδωρίδης. Κάθεσαι στον καναπέ του σπιτιού σου, αράζεις με τον ''Γαύρο'' αγκαλιά και χτυπάει το τηλέφωνό σου. Το σηκώνεις και μαζί του σηκώνεσαι κι εσύ από τον καναπέ σε στάση προσοχής. Στην άλλη γραμμή είναι ο Μαρινάκης. Με το που ακούς την μελιστάλαχτη φωνή του, βρέχεις το βρακάκι σου. Καθώς μιλάτε, σε προσκαλεί στην επική μάχη κατά της ''παράγκας του Γόντικα''. Με το που το ακούς, βρέχεις και το παντελονάκι σου. Και για να δείξεις την ευγνωμοσύνη και τη χαρά σου, όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, μιλάς για τα ''διαιτητικά εγκλήματα'' κατά του Ολυμπιακού.

Και πάμε στο Ο.Α.Κ.Α. Κυριολεκτικά πήγαμε στο Ο.Α.Κ.Α. Βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθώ τις προθερμάνσεις των ομάδων. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο και υπερβολικό, αλλά μπορείς να προβείς σε πλήθος συμπερασμάτων. 'Εβλεπα, λοιπόν, τον Κατσουράνη και (χαμο)γελούσα χαριτωμένα. Μεγάλος παραμυθάς. Πιο εντατική προθέρμανση έκανε ο πιτσιρικάς που πηδούσε το πλεξιγκλάς για να βρει τα φιλαράκια του. Ο τραυματισμός του ήταν τυχαίος; Μπορεί. Τέλος πάντων. Να πω και δυο κουβέντες για την οπαδική συμπεριφορά. Δεν αναφέρομαι μόνο στους φίλους του Π.Α.Ο. -η μπάλα τους παίρνει όλους. Μπορεί να φταίω εγώ, μπορεί να έχω μεγαλώσει, μπορεί να μην καταλαβαίνω όσα πρέπει, αλλά το γήπεδο είναι η αποθέωση της μαλακίας. Είσαι από παντού περικυκλωμένος. Το τι ακούγεται είναι για σεμινάριο παπαριάς. Θα το αναλύσουμε κάποια στιγμή. Ο Π.Α.Ο., λοιπόν, είχε μεγάλο πλάτος, με τα ακραία μπακ να ανεβαίνουν σχεδόν στη σέντρα, τον Κατσουράνη να βρίσκεται πέντε μέτρα πιο ψηλά από τον Σιμάο και τον Λέτο να έχει ξεκάθαρα έναν ελεύθερο ρόλο. Ο Ατρόμητος προσπάθησε να εφαρμόσει το παιχνίδι του, αλλά δεν έδειχνε επικίνδυνος. Μόλις, μάλιστα, τραυματίστηκε ο Κατσουράνης, κατέστη φανερό ότι ο Δώνης κοιτούσε τον κώλο του (το ντουμπλάρισμα στον Λέτο έβγαζε μάτια). Οι γηπεδούχοι, χωρίς τον δημιουργικό μέσο είχαν πρόβλημα στην ανάπτυξη, μολαταύτα βρήκαν στο πρόσωπο του Σιμάο τον ηγέτη της μεσαίας γραμμής. Πραγματικά ανέλπιστο. Ένας Σιμάο που στην προθέρμανση έκανε πλασέ με το εσωτερικό του γόνατου και κου(ν)τεπιέ με τον αστράγαλο. Στο δεύτερο μέρος, ο Βιτόλο έτρεχε οριζόντια, απωθώντας από την περιοχή τους επιθετικογενείς παίχτες του αντιπάλου, ο Ζέκα -ελέω Φερέιρα- ανέλαβε τα ηνία του άξονα και ανέβασε αισθητά την απόδοσή του, οι ατομικές ενέργειες έλαβαν υψηλή προτεραιότητα κι ο Κουίνσι το παστέλωσε. Και μόλις ο Π.Α.Ο. πήρε προβάδισμα, οπισθοχώρησε περίπου δέκα μέτρα, δίνοντας χώρο στον αντίπαλο που δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Και για να μην το ξεχάσω: το γήπεδο ανακοίνωσε ότι M.V.P. ήταν ο Κουίνσι. Δίκιο έχει. Ο M.O.M, όμως, ήταν από κοινού οι Σιμάο και Ζέκα.



Τελευταίος αγώνας της ημέρας: Ρεάλ - Μπιλμπάο. Το τελικό σκορ ήρθε 4-1 υπέρ των γηπεδούχων, αλλά επιτρέψτε μου να γράψω δυο λόγια για τους Βάσκους. Δεν συνηθίζεται να υπάρχει αναφορά στον ηττημένο, πόσω μάλλον όταν δέχεται τεσσάρα, έστω και πλασματική, αλλά το συγκρότημα του Μπιέλσα είναι αυτό που λέμε ''ομάδα''. Δουλεμένη ομάδα. Τι σημαίνει, όμως, ο όρος ''δουλεμένη ομάδα''; Σημαίνει ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο. Πειθαρχημένο σύστημα. Αλληλοκαλύψεις. Αυτοματισμούς. Πολύ καλή φυσική κατάσταση. Κανονικό προπονητή στον πάγκο. Παίχτες που λειτουργούν υπό το κράτος ενός κοινού κώδικα. Όπως ακριβώς και η Μπαρτσελόνα. Σημαίνει ότι χαίρεσαι να την παρακολουθείς. Σας προτρέπω να της δώσετε την προσοχή που της αρμόζει. Όπως υποστηρίζει κι ο Σωτηρακόπουλος: «Στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, φέτος, ο Αργεντινός τεχνικός χρησιμοποιεί πότε 3-3-2-2 ή 3-3-1-3 εντός έδρας μετατρέποντας και πάλι το «Σαν Μαμές» σε αληθινό κάστρο. Όπως γράφουν οι ισπανικές εφημερίδες, ο Μπιέλσα κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία παικτών αλλά και οπαδών της Αθλέτικ, επειδή το στυλ του είναι πραγματικά επιθετικό χωρίς να εγκαταλείπει την τακτική πληρότητα!». Όσο για τον Μουρίνιο, ήτο αναμενόμενο ότι εκτός από τους δαίμονές του, θα είχε να αντιμετωπίσει τις γιούχες του κοινού και τις τριβές στο εσωτερικό της ομάδας. Οι παίχτες της Ρεάλ λένε το αυτονόητο: «Δεν γίνεται κάθε φορά που αγωνιζόμαστε με την Μπαρτσελόνα να παίζουμε άμυνα». Όμως, το αυτονόητο, αλλάζει, μεταλλάσσεται, εννοείται, ανάλογα με τα βιώματα του καθενός. Κι ο Μουρίνιο έχει διαφορετικά βιώματα. Όπως είπε κι ο Ράμος στον προπονητή του: «Όχι, αλλά ανάλογα με τις συνθήκες του παιχνιδιού, κάποιες φορές αλλάζουν τα ατομικά μαρκαρίσματα. Αλλά, αφού εσείς δεν φορέσατε ποτέ σας κοντό παντελονάκι, δεν γνωρίζετε ότι αυτά συμβαίνουν μέσα στο γήπεδο!».

Υ.Γ.1 Καστίγιο, σε παρακαλώ να πασάρεις περισσότερο. Γίνε πιο ουσιαστικός. Παίξε ποδόσφαιρο. Εντάξει, αγόρι μου; 

Υ.Γ.2 Οι φήμες λένε ότι ο Μουρίνιο φεύγει το καλοκαίρι. Οι ίδιες φήμες επιμένουν ότι το Παρίσι τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, ενώ την ίδια στιγμή η αυθεντική Μάντσεστερ ψάχνει τον διάδοχο του Σερ Άλεξ.

Υ.Γ.3 Οι περισσότεροι εξ ημών ψάχνουμε το νόημα της ζωής. Ο Ιταλός τενόρος το ανακάλυψε στα 2:42 λεπτά. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω τον Λουτσιάνο Παβαρότι. Αφιερωμένο στην Αστροφεγγιά.

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Τα όπλα

Αντιμετωπίσαμε έναν ανώτερο, ποιοτικότερο αντίπαλο. Παρά το κάκιστο ξεκίνημα, στο δεύτερο δεκάλεπτο γυρίσαμε το ματς και το παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις. Δυστυχώς, στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου η μπαταρία άδειασε. Τα επιθετικά ατού βρισκόντουσαν εκτός κλίματος και τολμώ να πω ότι διέκρινα άγχος. Οι Ρώσοι είχαν δυνατή περιφέρεια και έπαιζαν λίαν αποτελεσματική άμυνα εντός και εκτός ζωγραφιστού. Εντούτοις, τίποτα δεν χάθηκε. Στην πρόκριση τίθεται μια εξαρτημένη μεταβλητή: η Κίμκι να τερματίσει πρώτη και μάλιστα χωρίς να γνωρίσει την ήττα από Γάλλους και Ουκρανούς. Θα τα καταφέρει; Τα δεδομένα γνέφουν καταφατικά. Ωστόσο, δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να κυνηγήσουμε τα ματς με Βιλερμπάν και Ντόνετσκ. Μπορούμε να περάσουμε ως δεύτεροι. Δεν θα παρατήσουμε τα όπλα.


Και πάμε στη Λιβαδειά. Ο Παράσχος δεν είναι άπειρος προπονητής. Γνωρίζει πως να παρέχει χώρο και να χτυπά στην κόντρα. Αυτό έκανε και χθες. Ο Λεβαδειακός παραχώρησε συνειδητά χώρο στον αντίπαλό του και περίμενε την ανταπόκρισή του. Ο Άρης αντέδρασε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Ο Λαζαρίδης, όντας αριστερός κεντρικός οπισθοφύλακας, έδινε βάθος στην άμυνα, πιέζαμε ψηλά, είχαμε αξιοποιήσιμη κατοχή μπάλας κι ο Ούμπιντες με τον Γιαννώτα έψαχναν τρόπους να ανοίξουν την σφιχτή άμυνα του Λεβαδειακού. Συν τοις άλλοις, ο Πρίττας με τον Καπετάνο ήλεγχαν τη μεσαία γραμμή, τοποθετημένοι μάλιστα σε διάταξη λοξής φάλαγγας (ο Καπετάνος έπαιζε περίπου πέντε μέτρα ψηλότερα από τον Σάκαρο) και κάλυπταν ικανοποιητικά τους χώρους. Δυστυχώς, όμως, οι Ούμπιντες και Γιαννώτας στερούνταν της απαιτούμενης τρίτης πλευράς, προκειμένου να σχηματιστεί το επιθετικό τρίγωνο. Ο Ακόστα παίζει σαν φοβισμένο γατάκι, αρνείται πεισματικά να πάρει πρωτοβουλίες, δεν μπορούσε να παίξει το όβερλαπ με τον Μίτσελ και δεν διαθέτει επιθετικές και αναπτυξιακές αρετές. Ωστόσο, ανταποκρίνεται θετικά στο ανασταλτικό κομμάτι που του αναλογεί. Πάλι καλά. Το σίγουρο είναι ότι με τον Ακόστα στην εντεκάδα χαραμίζουμε μία θέση. Πού ήταν ο Κατίδης, ο οποίος στο προηγούμενο ματς είχε βγάλει μάτια; Θα απαντήσουμε αργότερα. Πάντως, όσο παθητικός προσδιορίζεται ο Ακόστα, άλλο τόσο -και έτι περισσότερο- ερωτευμένος φέρεται ο Καζναφέρης με τις κίτρινες κάρτες. Το έχουμε πει: απαιτείται ποδοσφαιρική ωρίμανση. Και το πρώτο μέρος λήγει με την Αρειανάρα να προηγείται.

Σε αυτό το σημείο θέλω να εκφράσω μια ένσταση υπό μορφή απορίας. Έχουμε παίξει με επιθετικό περιοχής και οι γραμμές μεταξύ κέντρου και επίθεσης ήταν μεγαλύτερες από το μαλαπέρδι του Τόχα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τσέζαρεκ που κατέστη συνώνυμο της προσπάθειας. Πώς να σκοράρει, όταν δεν παίρνει μπάλα; Με τηλεπάθεια; Το αποτέλεσμα ήταν να τραβιέται μακριά από την αντίπαλη περιοχή για να δεχτεί πάσα. Κι εμείς χλευάζαμε τον Κροάτη. Όχι τους προπονητές που δεν φρόντισαν να ορίσουν έναν συνδετικό κρίκο μεταξύ των γραμμών, είτε ποσοτικά, είτε ποιοτικά, είτε με φυσική κατάσταση, είτε με ταχύτητα. Για παράδειγμα, ο Ρεχάγκελ ποντάρει στην ποσότητα. Ο Ρέντναπ στην ποιότητα. Ο Κούπερ στην φυσική κατάσταση. Ο Κομπουαρέ (τον διαδέχτηκε ο Αντσελότι) στην ταχύτητα. Ο Γκουαρντιόλα σε όλα. Εμείς σε τι ποντάρουμε; Και συνεχίζω. Χθες, όπως και στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος, παίξαμε με ψευτοεννιάρια. Είναι δεδομένο ότι ο Γιαννώτας, παρά το γκολ που πέτυχε, δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του Τότι, του Ρούνεϊ, του Φάμπρεγας ή του Μέσι. Δεν ευθύνεται ο Γιαννώτας για αυτό, αλλά η αγωνιστική δομή της ομάδας και τα τεχνικά χαρακτηριστικά πολλών παιχτών. Για παράδειγμα, του Πρίττα ως αμυντικό χαφ και του Ακόστα ως αριστερό χαφ. Εξάλλου, το καλοκαίρι, η ομάδα δούλεψε πάνω σε τελείως διαφορετικό πλάνο και σχήμα. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι κομπουτεράκια για να θέτεις δεδομένα και να παράγουν άμεσο και σωστό αποτέλεσμα. Τέλος πάντων.

Και πάμε στο δεύτερο μέρος. Για τα πρώτα δέκα λεπτά του παιχνιδιού, λυπάμαι, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Οι φιλοξενούμενοι δεν εμφανίστηκαν στο χόρτο κι ως εκ τούτου ο Λεβαδειακός έκανε ό,τι ήθελε. Ήλπιζα να μην οπισθοχωρήσουμε, αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά. Εν προκειμένω, ποιο γενεσιουργό αίτιο σε ωθεί προς την περιοχή σου; Εξαιρετικά δύσκολο ερώτημα. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει δεδομένη απάντηση. Σίγουρα, πάντως, παίζει ρόλο η ψυχολογία. Εν πάση περιπτώσει, ο Λεβαδειακός ισοφάρισε το ματς στο 54' λεπτό και έδωσε νέο ενδιαφέρον στο παιχνίδι. Πλήγμα η απουσία του Φατί. Και ξαφνικά, στο 60' λεπτό, έξι λεπτά μετά το τεμάχιο που δεχτήκαμε, οι μηχανές πήραν μπρος. Έπρεπε να φάμε γκολ για να ανοιχτούμε; Γιατί, όμως, κλειστήκαμε; Πάλι το ίδιο ερώτημα. Ησυχία δεν βρίσκω. Εντούτοις, ο Ούμπιντες ήταν συνεχώς ντουμπλαρισμένος, οι Πρίττας και Καπετάνος έχασαν τον έλεγχο του κέντρου, ο Νέτο, όντας οπισθοχωρημένος στο δεξί άκρο άμυνας, κινήθηκε πολλές φορές χωρίς την μπάλα, αλλά δεν τον αξιοποιήσαμε, ενώ η αντίπαλη περιοχή απαιτούσε την παρουσία μπομπάτων επιθετικών που δεν διαθέταμε. Κι από το 65' λεπτό και έπειτα, οι μεσαίες γραμμές εξαφανίστηκαν, το παιχνίδι άνοιξε επικίνδυνα και τα στροφόμετρα χτύπησαν κόφτη. Η αποβολή του Λαζαρίδη, στο 74' λεπτό, δεν άλλαξε ιδιαίτερα την κατάσταση, μέχρι να φτάσουμε στα τελευταία  τρία λεπτά του παιχνιδιού, οπότε οι φιλοξενούμενοι είχαν κραχτές ευκαιρίες για το νικηφόρο γκολ.


Θα μπορούσα να γράψω αρκετά για τα μεθεόρτια του αγώνα και το εγγύς μέλλον, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη. Θα αρκεστώ μονάχα στην αλλαγή του Κατίδη. Άκυρο. Θα αρκεστώ στην συμπεριφορά του Κατίδη. Αγόρι μου, είσαι μικρός σε ηλικία και έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου. Μην μαγαρίζεις και μην ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, την ομάδα κι εμάς με τέτοιες αντιδράσεις. Ο ποδοσφαιριστής οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από τους συμπαίχτες του και τον προπονητή του, ενώ η διοίκηση πρέπει να εκτελέσει το πειθαρχικό καθήκον της. Κανείς δεν είναι πάνω από τον Άρη. Ελπίζω τα μυαλά των μικρών να μην έχουν πάρει αέρα. Αν έχουν πάρει, να κοπεί πάραυτα. Αναφορικά με τον στόχο, όσο έχουμε μαθηματικές ελπίδες, θα παλεύουμε. Δεν θα παρατήσουμε τα όπλα.

Και φτάνουμε Μαδρίτη. Δεν θα προβώ σε τακτική ανάλυση. Θέλω να πιστεύω ότι το παρόν ιστολόγιο έχει προσελκύσει αυθεντικούς ποδοσφαιρόφιλους κι ως εκ τούτου όποιος επιθυμεί μπορεί να αναρτήσει σχόλιο και να καταγράψει την άποψή του. Δεν ξέρω, άλλωστε, τι άλλο μπορώ να γράψω για αυτήν την Μπαρτσελόνα. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα καταντήσω πιο κουραστικός από τον Τόχα, πιο γραφικός από το Πήλιο και πιο εκνευριστικός από τον Πάγκαλο. Επομένως, όποιος θέλει να διαβάσει για τους Καταλανούς, μπορεί να ψάξει στο ιστολόγιο και να βρει τις τακτικές αναλύσεις. Με αφορμή, λοιπόν, το πρώτο ''πόδι'' του ισπανικού κυπέλλου, παραθέτω δυο παρατηρήσεις. Η πρώτη αφορά τον Πέπε, ενώ η δεύτερη θα παρουσιαστεί σε ξεχωριστή ανάρτηση. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να βλέπεις έναν τόσο ανήθικο και αντιαθλητικό ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται σε ένα κλαμπ τέτοιας εμβέλειας. Δεν είναι, βέβαια, ο μοναδικός -έπονται (κι) άλλοι. Επιτρέψτε μου να δανειστώ μια φράση του Γιώργου Γεωργίου, την οποία, όμως, είχε ξεστομίσει για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή -εν προκειμένω, ταιριάζει γάντι: «Είναι τόσο άτεχνος που και με σαγιονάρες να παίξει θα πατήσει τα κορδόνια του». Μυρουδιάς. Παίρνει το όπλο του, βάζει μπρος τον ανιχνευτή αντίπαλης σάρκας και βουρ στο ψαχνό. Το πρόβλημα δεν είναι ότι βρίσκεται απλώς στο ρόστερ της Ρεάλ, αλλά το ότι αγωνίζεται και μάλιστα βασικός. Ελπίζω κάποια στιγμή η διοικητική και τεχνική ηγεσία των Μαδριλένων να καταλάβει ότι δεν βλάπτει τους αντιπάλους -τη Ρεάλ υπονομεύει. Τίθεται, λοιπόν, θέμα εταιρικής κουλτούρας. Θα ταίριαζε περισσότερο σε μια αιματηρή ομάδα του ιταλικού νότου,  παρά στο ντελικάτο ποδοσφαιρικό σύλλογο της Μαδρίτης. Δεν γουστάρετε Ιταλία; Να γυρνούσαμε τότε τον χρόνο πίσω και να τον τοποθετούσαμε στα ''Bad Boys'' των Detroit Pistons. Έτσι για να κάνει παρέα με τον Bill Lambeer. Υπάρχει και εναλλακτική: να δηλώσει συμμετοχή σε κάποιον πλανόδιο θεατρικό θίασο. Το υποκριτικό του ταλέντο βγάζει μάτια. Κυριολεκτικά. Θλίβομαι κάθε φορά που τον βλέπω. Ελπίζω κι εσείς.

Υ.Γ.1 Η έλευση Μασάδο αντικατοπτρίζει την λατινοποίηση του ρόστερ;

Υ.Γ.2 Κάθονται στο ίδιο τραπέζι και συζητάνε. Η συμφωνία έχει κλείσει. Επέστρεψαν. Το 1984 κυκλοφορούν το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους και δηλώνουν βροντερό παρόν. Η live εκτέλεση που ακολουθεί συγκαταλέγεται στην συλλογή Nobody's Perfect του 1988. Και ναι, είναι θαυμάσια.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Ηθικές νίκες και αντιβιοτικά κλειδιά

Ποτέ δεν κατάλαβα τον συνειρμό μεταξύ σφαγής και ποσότητας ελευθέρων βολών. Η σχέση τους δεν είναι απόλυτη. Η σφαγή στο μπάσκετ γίνεται χειρουργικά. Με το γάντι. Σε σημείο, μάλιστα, που πολλές φορές να μην δίνονται απλά τα σπόρια σε μια ομάδα (π.χ. τον φιλοξενούμενο), αλλά ολόκληρο το καρπούζι. Δεν αφήνω υπόνοιες περί σφαγής. Οι (πραγματικοί) λόγοι που χάσαμε αναφέρονται παρακάτω. Και τα (πραγματικά) κέρδη είναι περισσότερα από αυτά που νομίζουμε. Ωστόσο, είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. Η Κ.Ε.Δ. οφείλει να επανεξετάσει κάποιες συμπεριφορές. Κάποια πράγματα βγάζουν μάτια. Και πάμε στην πεμπτουσία της υπόθεσης. Διέκρινα έντονο πρόβλημα στον αναπληρωματικό άσσο. Γιατί ο Αλεξανδρής προτιμούσε τον Μαυροειδή από τον Βεργίνη; Η απορία μου ενισχύθηκε, όταν έβλεπα ότι, παρά τα (πέντε) λάθη του ομογενούς γκαρντ (κλισέ), εξακολουθούσε να τον προτιμά. Κατόπιν του αγώνα, βέβαια, διάβασα ότι ο Βεργίνης ήταν ολίγον τραυματίας. Την δέχομαι την εξήγηση. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι ο Νταν δεν είναι άσσος και επιτρέψτε μου να τηρώ παρόμοιες αμφιβολίες και για τον Βεργίνη. Με λίγα λόγια, μετά τον Τζέιμς, υπάρχει πρόβλημα στο κατέβασμα της μπάλας. Πρόβλημα, επίσης, υπάρχει στα αμυντικά ριμπάουντ -ο Παναθηναϊκός ανανέωσε αρκετές επιθέσεις. Και οι δυο ομάδες, πάντως, έπαιξαν εντυπωσιακή άμυνα. Χαλύβδινη. Επιθετική.


Πάντως, στα κρίσιμα χρονικά σημεία δεν είχαμε για μια ακόμη φορά καθαρό μυαλό. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός ήταν σαφώς πιο έτοιμος στα διαστήματα που ο αγώνα απαιτούσε τη λήψη τολμηρών αποφάσεων. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έχει σφυρηλατηθεί σε δύσκολες συνθήκες και γνωρίζει το πρωτόκολλο έκτακτης ανάγκης. Δεν τίθεται μόνο θέμα εμπειρίας ή, αν θέλετε, απειρίας, αλλά σίγουρα οφείλουμε να παραδεχτούμε την ποιοτική ανισορροπία των δυο ρόστερ. Δηλώνω, πάντως, ότι είμαι άκρως ευχαριστημένος από την προσπάθεια. Έζησα το παιχνίδι με πάθος και ένταση, έστω κι αν η εναλλαγή συναισθημάτων με άφησε μπουκάλα, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, έστω κι αν έκλεισε η φωνή μου. Πετύχαμε, λοιπόν, μια ηθική νίκη. Και έπεται συνέχεια: την Τρίτη παίζουμε με την Κίμκι. Δεν ξέρω τι πρόσωπο θα παρουσιάσουμε και ελπίζω να περισσεύει ενέργεια στις μπαταρίες μας. Κι αν δεν έχουμε, θα φορτιστούμε από τον υπέροχο κόσμο που, πιστεύω, ότι θα τιγκάρει το Παλέ. Το βέβαιο είναι ότι την Τρίτη με ανάλογη εμφάνιση δεν χάνουμε.

Και πάμε στο Περιστέρι. Το πρώτο ημίχρονο άνηκε ολοκληρωτικά στον Άρη. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης (κλισέ), όντας απαλλαγμένη από το άγχος του κυπέλλου, προσπάθησε -και πράγματι το πέτυχε- να μεταφέρει την πίεση στο στρατόπεδο των γηπεδούχων. Το πριμ που έταξε ο Σπανός σε περίπτωση νίκης, καθώς και η άτακτη οπισθοχώρηση του πρώτου ημιχρόνου, όταν ο Άρης έδειξε τα κοφτερά του δόντια, φανερώνουν ακλόνητα σημάδια φόβου. Ο φόβος συνιστά παρεξηγημένο συναίσθημα. Υποδηλώνει αναγνώριση της κρισιμότητας μιας κατάστασης, αποτελεί προειδοποιητικό σήμα, και αντικατοπτρίζει την αναγκαιότητα δυναμικής και γρήγορης αντίδρασης. Και φυσικά, δεν πρέπει να συγχέεται με το άγχος. Ο Άρης, λοιπόν, έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής, έβγαλε αυτοματισμούς και υποχρέωσε τον Ατρόμητο σε άναρχη υποχώρηση. Οι επελάσεις του Μίτσελ και οι εναλλαγές θέσεων μεταξύ των Ούμπιντες (επιτελικός μέσος), Γιαννώτα (κορυφή) και Κατίδη (αριστερό χαφ) ήταν υποδειγματικές. Ο Σκόνδρας τα είχε βρει μπαστούνια, καθώς ορμούσαν κατά πάνω του δύο και τρία κορμιά. Μεγάλη ευθύνη φέρουν οι Νάστος και Φυτανίδης, οι οποίοι βοήθησαν μόνο κατόπιν υπόδειξης του Δώνη, καθώς και ο Μπρίτο (δεξί χαφ) που είχε αφήσει κυριολεκτικά αβοήθητο το δεξί άκρο της άμυνας. Επιπλέον, ο Μήτρογλου ήταν καλά κλεισμένος, πράγμα απολύτως λογικό από τη στιγμή που το ατομικό μαρκάρισμα, είτε του Σανκαρέ είτε του Λαζαρίδη, λειτούργησε ιδανικά. Ο μοναδικός ναυαγός που διεσώθη ήταν ο Τάτος που προσπαθούσε να απεγκλωβίσει την ομάδα του από την άμυνα και να οργανώσει -ανεπιτυχώς- κάποια επίθεση. Αφενός μεν ο Τάτος είναι soft παίχτης, αφετέρου δε οι βοήθειες και ειδικά οι διαγώνιες αλληλοκαλύψεις ήταν για σεμινάριο. Μολαταύτα, για να εφαρμοστούν όλα αυτά στο γήπεδο, έπρεπε να απενεργοποιηθεί η δεξιά πλευρά. Ο Καζναφέρης και ο Βελλίδης έβλεπαν δωρεάν το παιχνίδι, ενώ ο Νέτο φάνηκε να είναι τακτικά ανυπόμονος και ελαφρώς απείθαρχος. Από την άλλη πλευρά, ο Ούμπιντες ήταν συγκλονιστικός, ο Κατίδης έβριθε από ποδοσφαιρικό και δημιουργικό θράσος, ενώ ο Γιαννώτας ενεργούσε συνεχώς κινήσεις χωρίς την μπάλα.

Και πάμε στο δεύτερο μέρος. Ο Δώνης έπρεπε να βρει τρόπο, ώστε να κόψει σε ευθείες το τρίγωνο Ούμπιντες-Γιαννώτα-Κατίδη. Τι κάνει; Αντικαθιστά τον ντελικάτο Μπρίτο με τον Δημούτσο και του δίνει εντολή για κάλυψη του Σκόνδρα και δυνατό, σκληρό παιχνίδι. Ο παίχτης υπακούει και αποκομίζει κίτρινη κάρτα στα πρώτα δευτερόλεπτα του δευτέρου 45λέπτου. Η κατάσταση, όμως, δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα. Η αριστερή πλευρά του Άρη, έστω και σε μειωμένο βαθμό, ήταν επικίνδυνη και δραστήρια, ο Σφακιανάκης βρισκόταν εκτός κλίματος, ενώ ο Μήτρογλου εξακολουθούσε να κλείνεται από τις αμυντικές συμπληγάδες του Άρη, Λαζαρίδη και Σανκαρέ. Οι αδιάφορες εμφανίσεις των επιθετικογενών παιχτών του Ατρομήτου δεν συνιστούν έκπληξη. Ένας επιθετικός για να κάνει αισθητή την παρουσία του πρέπει να κατέχει μπάλα κι ο Ατρόμητος σπάνια την κατείχε. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι η επιθετική δεινότητα των γηπεδούχων περιορίζεται στον Μήτρογλου. Κλείνεις τον Μήτρογλου, κλείνεις και τον Ατρόμητο. Εντούτοις, στο 61' λεπτό, ο Τάτος χάνει μεγάλη ευκαιρία για να ανοίξει το σκορ. Στην αμέσως επόμενη φάση ο (συγκλονιστικός) Ούμπιντες εκτοξεύει ευθύβολη τορπίλη. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Σκόνδρας προσαρμόστηκε στην αριστερή πτέρυγα του Άρη και ο Δώνης έψαχνε τρόπους για να βγάλει την ομάδα του έξω από το καβούκι της. Στο 64' λεπτό περνάει τον Πίτου Γκαρσία στη θέση του Μπάλλα. Ποιος θα αναλάμβανε την νευραλγική θέση του αμυντικού μέσου; Ρητορικό το ερώτημα. Ο Μιχαλήτσιος (ή ο Μασάδο;) βλέπει ότι το παιχνίδι του Άρη έγινε προβλέψιμο και ενεργοποιεί βίαια, πλην πειθαρχημένα, την δεξιά πλευρά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι μονομαχίες Μίτσελ-Δημούτσος και Καζανφέρης-Γιαννούλης. Το ματς είχε αποκτήσει άγρια ομορφιά, διατηρώντας παράλληλα τον καλό ρυθμό του πρώτου ημιχρόνου. Και στο 78' λεπτό ανατρέπονται όλα τα σχέδια. Ο επιβλητικός Φατί, ο άρχοντας της μεσαίας γραμμής, αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Η τραγική ειρωνεία προσδιορίζεται στο ότι ο διαιτητής του αγώνα επαγγέλλεται οφθαλμίατρος. Τέλος πάντων. Ο Δώνης πετάει άμεσα τον Αναστασάκο για να γεμίσει την αντίπαλη περιοχή, αλλά ο Άρης, κρατώντας μπάλα, δεν πτοήθηκε.


Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, η Αρειανάρα έπαιξε πειθαρχημένα και άξιζε την νίκη. Δυστυχώς, όμως, δεν εξαργυρώσαμε την σπουδαία εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου. Αν είχαμε μπομπάτο επιθετικό (Μπομπαντίγια γύρνα!) για να γεμίζει η αντίπαλη περιοχή το ματς θα είχε κλειδώσει. Εν πάση περιπτώσει, δεν αποπροσανατολιστήκαμε από την αναγκαστική αλλαγή του Παπαστεριανού (ευτυχώς, δεν έπαθε χοντρή ζημιά), διαθέταμε αυτοματισμούς, είχαμε τριγωνάκια και βγάλαμε πάθος και ένταση. Πετύχαμε, κατά την γνώμη μου, όπως και στο μπάσκετ, μια ηθική νίκη. Η τακτική συμπεριφορά της ομάδας ήταν εντυπωσιακή, ενώ παράλληλα καταρρίφθηκε -για μια ακόμη φορά- ο μύθος της έλλειψης φυσικής κατάστασης. Η φυσική κατάσταση είναι πιο σύνθετο ζήτημα από να βλέπεις έντεκα μαντράχαλους να κυνηγάνε μια μπάλα. Κάποια στιγμή θα το αναλύσουμε. Ωστόσο, οι ισχυρές μεταπτώσεις στην απόδοσή μας υποδεικνύουν νοητική αναμπουμπούλα. Ας ελπίσουμε ότι θα βρούμε την φόρμα μας. Έχουμε ακόμα, όπως έχω γράψει επανειλημμένως, δυο βδομάδες. Εξάλλου, η Αρειάναρα συνιστά ομάδα ψυχολογίας. Συνιστά ομάδα δευτέρου γύρου. Και κάτι τελευταίο: ο καμικάζι φανερώνει ικανοποιητικά δείγματα στο διάβασμα του αντιπάλου και στήνει καλά την ομάδα, αλλά υστερεί στο κοουτσάρισμα και τις διορθωτικές κινήσεις. Παραμένει, όμως, ένας πιστός στρατιώτης του Άρη. Όπως, πιστεύω, όλοι μας.

Επόμενη στάση: ίντερνετ. Πρόσφατα το F.B.I. προειδοποίησε ότι ο κίνδυνος από τους χάκερς είναι τεράστιος κι ότι βρίσκονται σε ικανή θέση να παρέμβουν σε ηλεκτρονικές δομές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν οικονομικές καταστροφές, διπλωματικά επεισόδια και στρατιωτικές αναμπουμπούλες. Η λύση ονομάζεται άμυνα. Αποτελεσματική άμυνα. Ως εκ τούτου, έχουν βγει προγράμματα που εντοπίζουν και καταστρέφουν επιθέσεις από ιούς, δούρειους ίππους, σκουλήκια και κακόβουλα λογισμικά. Υποθέτω ότι το F.B.I. διαθέτει εκλεπτυσμένες μορφές ηλεκτρονικής προστασίας. Αντίθετα, οι περισσότεροι χρήστες αρέσκονται να χρησιμοποιούν τα κλασικά προγράμματα αντιβίωσης. Ένα από αυτά ονομάζεται Kaspersky. Για να ''τρέξεις'' το πρόγραμμα απαιτούνται κάποια (αντιβιοτικά) κλειδιά, τα οποία για να τα αποκτήσεις πρέπει να πληρώσεις. Εντούτοις, στο ίντερνετ κυκλοφορούν πολλά ''δωρεάν'' κλειδιά που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει, προκειμένου να ''τρέξει'' το πρόγραμμα. Το κόλπο τις περισσότερες φορές πετυχαίνει κι ως εκ τούτου γλιτώνεις το χρηματικό ποσό που θα πλήρωνες για τα αυθεντικά κλειδιά. Και προφανώς η εταιρία δεν συμφωνεί με το ''σπάσιμο'' των κλειδιών. Το πρόβλημα, βέβαια, έγκειται στο ότι οι εταιρίες προστασίας και άμυνας βρίσκονται πάντα ένα βήμα πίσω από τους χάκερς. Όπως ακριβώς γίνεται με το ντόπινγκ και το αντιντόπινγκ. Ως εκ τούτου, η Kaspersky δεν μπορεί να προβλέψει ποια κλειδιά θα ''σπάσουν''. Όταν, όμως, ''σπάσουν'', η εταιρία τα εντοπίζει και τα μπλοκάρει, τα κάνει black list. Ακριβώς όπως η Π.Α.Ε. Άρης έκανε (σ)τον Μιχάλη Σηφάκη.

Υ.Γ.1 Φεύγει (;) και ο Σολτάνι. Θέλουμε έναν επιθετικό ολκής. Και δεν αναφέρομαι στον Κόκε. Όσο για τον Τόχα, ελπίζω να μην τον ξαναδώ με τον Θεό του Πολέμου στο στήθος.

Υ.Γ.2 Ο Μήτρογλου, εκτός όλων των άλλων, απέδειξε ότι δεν ξέρει να εκτελεί και πλάγιο άουτ. Αρχίζω να πιστεύω σφόδρα ότι δεν γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Υ.Γ.3 Ο Ομπράντοβιτς στη συνέντευξη τύπου δήλωσε: «Ο Παναθηναϊκός είναι ελληνική ομάδα και θα συνεχίσει να δουλεύει με το ίδιο σθένος για το καλό του Παναθηναϊκού και του ελληνικού μπάσκετ». Το ελληνικού μπάσκετ; Όπως τα δυο ''μεγάλα'' κόμματα δουλεύουν για το καλό της Ελλάδας.

Υ.Γ.4 Παρακολούθησα το ματς Γιάνννενα - Π.Α.Ο. Δεν θα σχολιάσω τα περί πάγου. Θα μας παρατηρούν οι έχουσες πάγο χώρες και θα γελάνε. Θα σταθώ, όμως, σε αυτόν τον Γεωργίου: σας είχα πει ότι θα τον προσέχω. Ε, λοιπόν, τον θέλω. Ποδοσφαιρικά εννοώ. Μην το πάρετε στραβά.

Υ.Γ.5 Κυκλοφόρησε το 1974 και αποτελεί το τρίτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας. Ο τίτλος του; ''Phenomenon''. Και πράγματι, ο δίσκος ήταν φαινόμενο. Το συγκρότημα, με την προσθήκη του ικανοτάτου Michael Schenker, άφησε, εν πολλοίς, πίσω του το μπλουζ-ροκ ύφος και στράφηκε ξεκάθαρα σε πιο rock μονοπάτια. Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Τα σέβη μου στους UFO.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Πόκερ αυτοκτονίας

Προτού αρχίσω να αναλύω το ματς οφείλω να δώσω ρισπέκτ στον Ατρόμητο για την αρχική του εντεκάδα που περιλάμβανε δέκα Έλληνες και φυσικά να του ευχηθώ καλή συνέχεια στο θεσμό. Ο Ατρόμητος είναι φιλόδοξη, ενθουσιώδης και ποιοτική ομάδα. Και συνεχίζουμε. Πίστευα ότι το παιχνίδι θα ήταν κλειστό. Δεν ήταν. Γιατί δεν ήταν; Ποιος φταίει; Επιπλέον, πίστευα ότι όποιος άνοιγε το σκορ, θα κέρδιζε. Πάλι λάθος. Εμείς το ανοίξαμε. Γιατί δεν κερδίσαμε; Ποιος φταίει; Η απάντηση θα δοθεί προς το τέλος του κειμένου, αν και όποιος παρακολούθησε το ματς, γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι υπεύθυνος. Όπως, επίσης, όποιος παρακολουθεί τον Ατρόμητο γνωρίζει τον τρόπο παιχνιδιού του. Ο Δώνης περιλαμβάνει την αμυντική γραμμή στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας. Τα σέντερ μπακ αγωνίζονται πολύ ψηλά, μακριά από τον τερματοφύλακα, χωρίς να υπάρχει αυτό που λέμε ''βάθος''. Εντούτοις, εκείνος που αναλαμβάνει το ρόλο του σύρτη, συνήθως ο Ζουέλα (χθες ο Μπάλλας), μπροστά από τα σέντερ μπακ, κρατάει τις γραμμές συνδεδεμένες, ενώ παράλληλα σε συνθήκες άμυνας, μετατρέπεται συχνά σε τρίτο σέντερ μπακ. Επιπλέον, τα ακραία μπακ είναι πολύ επιθετικά, διενεργούν συχνά το όβερλαπ και δέχονται εν κινήσει μακρινές διαγώνιες πάσες από τον Τάτο. Αυτό το πλάνο δεν το είδαμε χθες. Είναι φανερό ότι ο Δώνης προσέγγισε συντηρητικά το ματς και αμόλησε καλούμπα μόνο όταν δέχτηκε το γκολ. Εξάλλου, δεν είχε άλλη επιλογή. Η τακτική συμπεριφορά της ομάδας, μετά το γκολ που δέχτηκε, ήταν μονόδρομος. Την καλούμπα, πάντως, την αμόλησε πειθαρχημένα.


Και πάμε στον Άρη. Περίμενα ότι το προπονητικό δίδυμο του Άρεως θα παρουσίαζε ένα αγωνιστικό πλάνο που θα εναρμονιζόταν με τις επιταγές ποδοσφαιρικού ρεαλισμού. Ήλπιζα ότι δεν θα δείχναμε ποδοσφαιρική αφέλεια. Επομένως, προσδοκούσα να δω σφιχτή άμυνα, μικρό πλάτος και χαμηλό τέμπο. Το κλειδί εντοπιζόταν στην χρησιμοποίηση τριών χαφ -έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Τέτοιο σχήμα δεν είδαμε κι ως εκ τούτου τα ακραία χαφ δεν είχαν σωστή τακτική συμπεριφορά και δεν κάλυπταν σε ικανοποιητικό βαθμό τους Φατί και Παπαστεριανό. Ωστόσο, το μικρό πλάτος που παρουσιάσαμε δεν αντιπροσώπευε συσπείρωση γραμμών και σωστή αλληλοκάλυψη ή βοήθειες. Το αμυντικό πλάνο της ομάδας, λοιπόν, βασιζόταν σε ένα μεγάλο τρίγωνο με βάση τους Φατί και Παπαστεριανό, πλευρές τους Νέτο και Ούμπιντες και κορυφή τον Γιαννώτα. Μέχρι και ο Καστίγιο μάρκαρε. Νταξ, μην φανταστείτε ότι μετατράπηκε σε κλώνο του Ντάβιντς. Μολονότι η ομάδα αγωνιζόταν με αυτόματο πιλότο, χωρίς βοήθεια από τον πάγκο, η εικόνα που παρουσιάζαμε ήταν ενθαρρυντική σε σημείο πρόκρισης. Το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο έδειχνε ισορροπημένο και φαινόταν ότι ο νικητής θα κριθεί από ένα γκολ. Κι εμείς το πετύχαμε. Τα προβλήματα, όμως, εμφανιζόντουσαν, παρέμεναν ή γνώριζαν ένταση.
  • Ο Καστίγιο φαίνεται ότι πληρώνει παλαιά γραμμάτια. Δεν έχει πολλές συμπάθειες. Θαρρώ ότι δεν τον γουστάρει ούτε ο ίδιος του ο εαυτός. Οι παίχτες του Ατρομήτου είχαν στοχεύσει τα πυρά τους πάνω στον Νέρι, πιθανολογώ με την παρότρυνση του Δώνη. Το κόλπο, εν όλω, έπιασε. Ο Καστίγιο απέκτησε νεύρα και (άδικες;) κάρτες. Κρίμα. Πάντως, έδειξε πάθος και διάθεση για πραγματικό ποδόσφαιρο. Αλλά δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η κατάσταση. Οι απονενοημένες ενέργειές του δεν εκφράζουν τον Άρη -σε καμία περίπτωση- και δεν γίνονται αποδεκτές από την συνολική μάζα των Αρειανών. Νομίζω ότι όποιος ήταν αρχικά επιφυλακτικός, πλέον δεν συμμερίζεται την στήριξη -οποιασδήποτε μορφής- προς το πρόσωπό του. Άλλωστε, δεν έχει νόημα. Επιπλέον, ελπίζω, επιτέλους, να καταλάβει ότι δεν παίζει στον Ολυμπιακό. Αν και δεν νομίζω ότι θα παίζει για πολύ καιρό ακόμα στον Άρη. Για μένα ο παίχτης έχει τελειώσει οριστικά.
  • Ο Μίτσελ δεν μπορεί να παίξει το τεχνητό οφσάιντ. Το ακραίο μπακ, επειδή συνήθως, όταν μαρκάρει τον αντίπαλο στο άκρο της άμυνας, έχει πλάτη στην εστία, πρέπει να κρατάει πάντα στο νου του μια φωτογραφική εικόνα της περιοχής με την ποσότητα των παιχτών που βρίσκονται σε αυτήν και κυρίως με το στήσιμο συμπαχτών και αντιπάλων. Ο Βραζιλιάνος δεν διαθέτει επαρκή αμυντική αντίληψη και δεν αντιδρά ικανοποιητικά σε φάσεις που απαιτούν γρήγορες και σωστές αποφάσεις.
  • Ο Βελλίδης εκτέθηκε από την δεδομένη έλλειψη επικοινωνίας, την αδυναμία των αμυντικών στο ψηλό παιχνίδι και κυρίως από την συμπεριφορά του στις εξόδους. Στο πρώτο γκολ οφείλει να βγει από την εστία του και να συμπαρασύρει συμπαίχτες, αντιπάλους, διαιτητές και μπάλες. Δεν το έκανε. Απλά περίμενε την μπάλα να φτάσει στις γροθιές του. Λάθος εκ μέρους του. Μερική ευθύνη φέρνει και στο γκολ του Μήτρογλου, όπου βρίσκεται σαφώς εκτός θέσης. Ωστόσο, ούτε τον απαξιώσω μήτε θα τον καταδικάσω. Τον πιστεύω τον Βελλίδη. Εξάλλου, κανείς δεν είναι άσφαλτος (sic!). Όλοι δικαιούνται μια κακή παρένθεση. Όπως, άλλωστε, έχω τονίσει επανειλημμένως, ο παίχτης χρειάζεται χρόνο για να αποκτήσει διαρκή αυτοπεποίθηση και να βελτιώσει ορισμένες αδυναμίες (επικοινωνία, εξόδους). Έχει ικανότητες και διάθεση για δουλειά. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πράξω αναλόγως και στην περίπτωση του Ντίκο. Εξακολουθεί να υποπίπτει σε λάθη. Δεν βγάζει σιγουριά στις μεταβιβάσεις του και δεν είναι τόσο καλός στα προσωπικά μαρκαρίσματα με αντιπάλους γρηγορότερους από εκείνον, ειδικά όταν η φάση είναι στατική. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι εγκεφαλικό σέντερ μπακ (Ρονάλντο Γκιάρο, γύρνα!). Η επαναφορά του Σανκαρέ στην εντεκάδα κρίνεται επιβεβλημένη. Γιατί, όμως, ξεκίνησε ο Ντίκο;
  • Πρέπει να προκρίνουμε σχήμα με τρία χαφ. Δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να βάλουμε κλεφτοπόλεμο στο παιχνίδι μας. Να γίνουμε απρόβλεπτοι. Να κλείσουμε διαδρόμους και να δουλέψουμε στις αλληλοκαλύψεις. Επαλαμβάνω: σχήμα με τρία χαφ.
Αν, όμως, ο Μίτσελ δεν μπορεί να παίξει το τεχνητό οφσάιντ, τότε ο Μήτρογλου δεν ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ. Έχει την τύχη ή, αν θέλετε, την χαρά να βρίσκεται σε μια ομάδα που έχει στηθεί -εν γνώσει του προπονητή- πάνω του. Ο παίχτης διαθέτει ικανοποιητικά τεχνικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν έχει την προσωπικότητα και δεν δείχνει την απαιτούμενη θέληση για περαιτέρω βελτίωση. Χαρακτηριστική φάση αποτελεί η συμπεριφορά αλάνας απέναντι στον Τάτο. Το μόνο που απαιτούσε, λοιπόν, η περίστασή του ήταν ένα καλό μαρκάρισμα, ένα καλό μαν του μαν. Δεν το πράξαμε. Επιπλέον, έπρεπε να τον εξωθούμε όσο τον δυνατόν συχνότερα έξω από την μεγάλη περιοχή. Το κόλπο, μέχρι την είσοδο του Αναστασάκου, στο 61' λεπτό, πέτυχε. Ο επιθετικός του Ατρομήτου, μόλις μπήκε στο παιχνίδι, κράτησε μπάλες, έβγαλε παίχτες από πίσω, έδωσε ελευθερία κινήσεων στον Τάτο, και έκοψε δωρεάν εισιτήριο στον Μήτρογλου για την παραμυθένια περιοχή του Άρη. Από εκείνο το χρονικό σημείο, δηλαδή το μπάσιμο του Αναστασάκου στο χόρτο, οι Λαζαρίδης και Ντίκο αντιμετώπισαν ιδιαίτερα προβλήματα στο μαρκάρισμα του Μήτρογλου, ο οποίος ενεργεί οριζόντιες κινήσεις στο ύψος της μεγάλης περιοχής, κινείται στατικά εντός περιοχής και δέχεται πληθώρα πασών από τους συμπαίχτες του, καθώς ο Δώνης έχει επικεντρώσει την εκτελεστική δεινότητα της ομάδας του στο πρόσωπο του Έλληνα επιθετικού (κλισέ). Ένας Δώνης που έχει δουλέψει υπέρ το δέον στις στημένες φάσεις και έχει αρχίσει να αποκτά ποδοσφαιρικό ρεαλισμό και σιγουριά στις κινήσεις του. Διάβασε σωστά την παρτίδα, αντέδρασε με τακτική επίθεση, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το ντούκου του αντιπάλου, πόνταρε μεγάλο ποσό και τα φύλλα που εμφανίστηκαν στην τσόχα τον δικαίωσαν. Οι αλλαγές ήταν πετυχημένες.

Και φτάνουμε στο κυριότερο πρόβλημα του Άρη: η καθοδήγηση από τον πάγκο. Αν οι αλλαγές του Δώνη έπιασαν τόπο, ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η πλευρά των φιλοξενουμένων ουσιαστικά δεν προέβη ποτέ σε αντικατάσταση παιχτών. Το κοουτσάρισμα θα το χαρακτήριζα επιεικώς άσχημο. Μέχρι κι εγώ θα λειτουργούσα καλύτερα από τον πάγκο. Η διαχείριση του αγώνα ήταν απίστευτα ερασιτεχνική. Λες και το προπονητικό δίδυμο δεν πίστευε στην νίκη και στην πρόκριση. Λες και δεν ήθελε να βρισκόταν στον πάγκο. Βάζεις, λοιπόν, το γκολ στο πρώτο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου και αντί να θωρακίσεις την ομάδα, να ρίξεις τον μεταβολισμό και να χτυπήσεις σαν κόμπρα στην αντεπίθεση, προετοιμάζεις και στήνεις ένα ποδοσφαιρικό έγκλημα εις βάρος του Άρη. Τον πιο φανατικό αντιαρειανό να έβαζες στον πάγκο του Άρη, τέτοια πράγματα δεν θα βλέπαμε από το 60' λεπτό και έπειτα. Μιχαλήτσιο και Σεμερτζίδη, στο πόκερ, ο έχων το καλύτερο φύλλο, δίνει ισχυρό στίγμα και χτυπάει την παρτίδα για να προστατεύσει το φύλλο του και -γιατί όχι- να πάρει αξία. Δεν περιμένει την κίνηση του αντιπάλου και δεν κρατάει μετριοπαθή ή φοβισμένη στάση. Ειδάλλως, θα φάει μπλόφα. Κι εμείς την φάγαμε. Με το κακό να συμβαίνει από μια στημένη φάση. Πόσα γκολ, άραγε, έχουμε φάει από το ψηλό παιχνίδι των εκάστοτε αντιπάλων; Αφήστε το καλύτερα. Θα χάσουμε το μέτρημα.

Ως εκ τούτου, το προπονητικό δίδυμο έπρεπε να ρίξει στην μάχη τον Πρίττα από τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου -είχα ξελαρυγγιαστεί να το φωνάζω. Εντούτοις, με δεδομένη την είσοδο του Αναστασάκου, ο πυραυλοκίνητος Σάκαρος έπρεπε να μπει άμεσα ως αντιστάθμισμα της επιλογής του Δώνη. Τον βάζεις να λειτουργεί σαν συρμάτινη σκούπα μπροστά από τα σέντερ μπακ και αντίο Ατρόμητε. Εμείς τον βάλαμε στο 94' λεπτό (!!!). Ούτε που θέλω να φανταστώ τον λόγο. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Και κάτι πάρα πολύ σημαντικό: στις κερκίδες βρισκόταν ο νέος προπονητής του Άρη. Δεν διέκρινα ιδιαίτερο κίνητρο από τους ποδοσφαιριστές. Πού ήταν οι ψυχολογικές ντόπες; Πού ήταν η νοητική προετοιμασία; Τι σκατά οδηγίες έδωσε ο Μιχαλήτσιος στον Σολτάνι, πριν ο Αλγερινός περάσει στο γήπεδο; Τι του είπε; Να παίξει για το λαό του Άρη; Να παίξει για την πάρτυ του; Να παίξει για τον νέο προπονητή που βρισκόταν στο γήπεδο και παρακολουθούσε τα πάντα όλα; Μήπως του είπε να παίξει αυτό που ξέρει και εκείνος μπερδεύτηκε; Πάντως, η εμφάνιση του Σολτάνι ήταν απαράδεκτα απαράδεκτη. Χίλιες φορές τα μικρά και διψασμένα Αρειανάκια.

Εν κατακλείδι, η ομάδα αδίκησε τον εαυτό της και έδωσε εξαιρετικές οδηγίες για ιδανική αυτοχειρία. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Διαθέτουμε ισχυρές αυτοκαταστροφικές τάσεις. Μακάρι να διαθέταμε και κάποιον ικανό στρατηγό. Κάποιον ηγέτη, εντός και εκτός χόρτου, που να μας οδηγήσει σε ένδοξες μάχες. Και επιτέλους πρέπει να κατασταλάξουμε: η ομάδα βρίσκεται υπό καθεστώς ομηρίας; Ναι ή όχι; Η κατάσταση, κατά την γνώμη μου, παρουσιάζει κοινά σημεία επαφής με το ελληνικό εκλογικό κατεστημένο. Αν θεωρείς ότι η ομάδα κρατείται όμηρη, την απελευθερώνεις με την ψήφο σου. Με αυτό το θέμα, όμως, θα ασχοληθούμε σε ανύποπτο χρόνο.

Υ.Γ.1 Έχουμε αντιμετωπίσει την Γιαγκελόνια που είχε προπονητή τον Πρόμπιερζ. Τον τσιμπήσαμε. Έχουμε αντιμετωπίσει την Μπράγκα που είχε προπονητή τον Μασάδο. Τον γραπώσαμε. Ωραίο κόλπο για να βρίσκουμε προπονητές.

Υ.Γ.2 Το παιχνίδι της Κυριακής θα είναι διαφορετικό από αυτό του κυπέλλου. Υποτίθεται.

Υ.Γ.3 Δεν έχω που να τρέξω: από τους KISS.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Άρης, μύθος, άγαλμα και κλώνοι

Οι τωρινές εξελίξεις φανερώνουν έλλειψη ρεαλισμού, περιορισμένη αξιοπιστία, απουσία ορθής επικοινωνιακής πολιτικής και άσχημη οικονομική διαχείριση. Τι κάνει η Λέσχη για αυτό; Αυτή δεν συγκροτεί, άραγε, τον θεματοφύλακα της Π.Α.Ε.; Τέλος πάντων. Ο Τσέζαρεκ, λοιπόν, αποτελεί (;) παρελθόν. Ο τρόπος φυγής με προβληματίζει τα μάλα. Είναι φανερό ότι δεν μας αρέσουν οι αλήθειες. Διέκρινα, ωστόσο, αρκετούς Αρειανούς να χαίρονται με την συγκεκριμένη κατάσταση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Κροάτης είναι άμπαλος. Μισό λεπτό. Για να καταλάβω. Η κατάσταση γίνεται αποδεκτή επειδή δεν γουστάρουμε τον Τσέζαρεκ; Επειδή τον θεωρούμε άμπαλο; Επειδή θα γλιτώσουμε -σε θεωρητική βάση, διότι είναι πιθανό να μην γλιτώσουμε τίποτα- κάποια λεφτά; Κοροϊδευόμαστε; Μεταξύ μας; Περί αυτού, ο Λάμπρος Σκόρδας, πρώην Πρόεδρος της Π.Α.Ε. Άρης και ιδρυτής της Λέσχης Φίλων Άρη, υποστηρίζει: «Ο καθένας μας έχει μέσα του, το δικό του Άρη. Τον μεγαλώνει και τον μικραίνει ανάλογα με τον ίδιο, με τους φόβους του, με τα όνειρά του. Με βάση αυτήν την αντίληψη αντιδρούμε και στα γεγονότα». Αν έφευγε, δηλαδή, με παρόμοιο τρόπο κάποιος αγαπητός ή ''έμπαλος'' ποδοσφαιριστής της ομάδας, πάντα κατά την άποψη των Αρειανών, τι θα άλλαζε; Επί της ουσίας τι θα άλλαζε; Εν πάση περιπτώσει, λυπάμαι που ο Κροάτης αποτελεί παρελθόν και από την πλευρά μου οφείλω να του ευχηθώ καλή συνέχεια. Παρεξηγημένος ποδοσφαιριστής που σε κάθε ματς τιμούσε και ίδρωνε τη φανέλα. Και τι ζητούσε; Σωστές πάσες. Σαν τους Έλληνες πολίτες που ζητούν δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Τουλάχιστον, θέλω να πιστεύω, ότι θα πάρουν ευκαιρίες -αν τις αξίζουν- οι Κανούλας, Τοπούζης, Τριανταφυλλάκος και Τσουκάνης. Έστω κι αν αυτό σημαίνει τη βίαιη, αναγκαστική ενσωμάτωσή τους στην αποστολή και -γιατί όχι- στην εντεκάδα. Και φυσικά, η αποπομπή Τσέζαρεκ ανοίγει τον δρόμο για τον Κόκε. Για τον Ισπανό, όμως, θα τα πούμε σε μεταγενέστερη ανάρτηση. Κλείνω την παρούσα παράγραφο με τον Βράνιες, ο οποίος στις αποχαιρετιστήριες δηλώσεις του, έκανε λόγο για περίεργες καταστάσεις μέσα στην ομάδα. Ρε Γιούριτσα, βγες και πέστα. Ποιος, που, πότε και γιατί.


Επόμενος σταθμός η Νέα Σμύρνη. Τι ματς παρακολουθήσαμε; Φιλικό προετοιμασίας, φιλικό μεσούσης της περιόδου, πρωτάθλημα, κύπελλο, παιχνίδι μεταξύ φίλων, προσομοίωση αλάνας ή χαλαρή προπόνηση; Αίνιγμα ολκής. Το βέβαιο είναι ότι δεν υπήρχε τακτική. Όπως, επίσης, δεν υπήρχε ένταση και πάθος. Η ποσότητα των φάουλ που σφυρίχτηκαν στο πρώτο ημίχρονο αντικατοπτρίζει την εικόνα. Ο Πανιώνιος, για να καταλάβετε, είχε μόλις ένα (!) φάουλ. Κι όλα αυτά σε νοκ άουτ ματς! Την απάντηση, πάντως, στο άνωθεν αίνιγμα δεν έδωσε ούτε η διαδικασία των πέναλτι -θύμιζε προπόνηση. Βάραγε πέναλτι παίχτης του Παναθηναϊκού και ο Κατσουράνης γελούσε. Αυτό θα πει σοβαρότητα, αφοσίωση και αντίληψη. Ένας Κατσουράνης που δεν μπορεί να παίξει σέντερ μπακ. Λειτουργεί ικανοποιητικά σε λίγα τετραγωνικά, αλλά οι αντιδράσεις του σε συνθήκες πίεσης (τάκλιν, ένας εναντίον ενός, κεφαλιά) παίρνουν ελλειμματικό βαθμό. Επιπλέον, ο Κατσουράνης, όντας χαφ, μπορεί να ανοίξει το παιχνίδι και να μοιράσει μπάλες, κυρίως όταν έχει κάποιον καθαρόαιμο κόφτη δίπλα του, αλλά όταν πρέπει ως κεντρικός αμυντικός να λάβει την πρώτη πάσα από τον τερματοφύλακα, βραχυκυκλώνει. Είναι ξεκάθαρο ότι ο ποδοσφαιριστής δεν διαθέτει την ιδιοσυγκρασία (κεντρικού) αμυντικού. Έχει γαλουχηθεί ως παίχτης μεσαίας γραμμής κι ως τέτοιος λειτουργούσε στο χθεσινό παιχνίδι. Επομένως, κατά την γνώμη μου, η λαϊκή ρήση ότι ο Κατσουράνης μπορεί να αντεπεξέλθει ως κεντρικός οπισθοφύλακας αποτελεί έναν μεγάλο μύθο. Ειδικά, όταν η αμυντική γραμμή συμπεριλαμβάνει τους Σπυρόπουλο και Μπίαρσμιρ. Μολαταύτα, δεν δικαιώθηκα, όταν υποστήριζα ότι ο Πανιώνιος θα βάλει γκολ και θα πάρει την πρόκριση. Ίσως, διότι, ο Κούκι, παρόλο που κινούταν ικανοποιητικά χωρίς την μπάλα, δεν την έπαιρνε σωστά κι ο Σκέμπρι φαινόταν φανερά εκτός κλίματος, μη μπορώντας να κάνει μπούκες. Οι μόνοι που ήταν ορεξάτοι ήταν ο Σάμαρης που σου δίνει την εντύπωση ότι παιχνίδι με παιχνίδι παρουσιάζεται πιο ώριμος και ο Όμο που θαρρείς ότι τρέχει πάνω, κάτω και πλαγίως. Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει εξαντλήσει την φρεσκάδα του, έχει απωλέσει την αγωνιστική του συνοχή και δείχνει να έχει ξε(χάσει) το passing game. Κι όπως λέει ο Καρπετόπουλος: «Άλλο να παίζω με τον ίδιο τρόπο κι άλλο να παίζω με τους ίδιους παίχτες». Η φράση λαμβάνει ως αποδέκτες αρκετούς ποδοσφαιριστές. Στοχεύει, για παράδειγμα, τον Κουίνσι. Δεν μαρκάρει ούτε τον ασβέστη. Ποιο πιθανό είναι να μαρκάρει συμπαίχτη. Για να θέσει τα πόδια του σε κίνηση, πρέπει να κατέχει την μπάλα. Ειδάλλως, δεν κουνιέται. Κυριολεκτώ. Και εννοείται ότι ανασταλτικά δεν βοηθάει τον Σπυρόπουλο. Επομένως, πώς να πάρει ο Σπυρόπουλος μέτρα στην πλευρά; Ποιος θα τον καλύψει μετά; Ο επόπτης; Ο Φερέιρα θα πρέπει να ανακατέψει την τράπουλα και να στηριχτεί σε παίχτες που μέχρι πρότινος δεν υπολόγιζε ως βασικούς. Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να αμελήσουμε την αποχή του Τσάκα από τα Μ.Μ.Ε. Ο άνθρωπος τραβούσε όλα τα φώτα πάνω του και απελευθέρωνε την ομάδα. Για τον Τσάκα, όμως, θα τα πούμε σύντομα -σας το έχω υποσχεθεί. Το ευτυχές γεγονός είναι ότι πλέον το μόνο καρπούζι που έχει παραμάσχαλα είναι αυτό του πρωταθλήματος. Όσο για τον Πανιώνιο, απλά επιβεβαιώθηκε αυτό που διαπιστώνει ο κάθε φίλαθλος που έχει παρακολουθήσει την ομάδα: τα πράγματα, πάντα σε αγωνιστικό επίπεδο, δεν είναι τόσο τραγικά όσο αφήνουν να εννοηθούν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι. Καλή συνέχεια στους Πάνθηρες.

Και πάμε στο νησί. Δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Μου την σπάει, όταν επιχειρεί αυτά τα τεχνικά πλασεδάκια. Μου την δίνει το υφάκι του. Με ενοχλεί το αλαζονικό του στυλ. Με εκνευρίζει το πόσο ατσαλάκωτος (θέλει να) δείχνει. Είναι, όμως, μεγάλος παίχτης και αποτελεί αδιαμφισβήτητα  σημαντική προσωπικότητα και - τολμώ να πω- είδωλο της Άρσεναλ. Ο τρόπος που πανηγύρισε το γκολ με άγγιξε. Δεν τον έχω συνηθίσει σε τέτοια ένταση. Να πανηγυρίζει τόσο εκδηλωτικά. Να βγάζει άκρατο συναίσθημα. Ο τρόπος, με τον οποίο σκόραρε αποτελεί σήμα κατατεθέν του Γάλλου: γρήγορο πρώτο βήμα, σύντομη κίνηση χωρίς την μπάλα, υποδοχή εν κινήσει, κοντρόλ, κοφτή ντρίμπλα, λοκάρισμα στόχου, τεχνικό πλασέ με το δεξί, γκολ, σέντρα. Το μόνο που άλλαξε, όπως προείπα, είναι ο πανηγυρισμός. Η Άρσεναλ έπαιξε γρήγορο και κάθετο ποδόσφαιρο, αλλά δεν μπόρεσε να σκοράρει σε πρώιμο στάδιο του παιχνιδιού. Ο Βενγκέρ πέταξε μέσα τον Ανρί και δικαιώθηκε. Αυτές οι επιστροφές είναι η χαρά των Άγγλων. Τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν. Θα αγωνιστεί; Ως βασικός ή αλλαγή; Θα σκοράρει; Σε ποιο λεπτό; Με ποιο τρόπο; Πανικός. Είναι σαν τα στοιχήματα των τροϊκανών μπουκ: θα πτωχεύσει η Ελλάδα; Θα πέσουν ή θα ανέβουν τα spreads; Θα ξυρίσει το μουστάκι του ο Τζέφρυ; Η ουσία είναι ότι η Άρσεναλ με μια στιγμή μεγαλοπρέπειας κέρδισε την σκληροτράχηλη Λιντς και προκρίθηκε στην επόμενη φάση του κυπέλλου. Και ο Ανρί απέδειξε ότι το άγαλμα που στήθηκε λίγο καιρό πριν έξω από το Emirates, ζει και βασιλεύει.


Αντίθετα, η Α.Ε.Κ ζει με μηχανική υποστήριξη και σίγουρα δεν βασιλεύει. Ο Ξενιάδης, υποψήφιος επενδυτής της Π.Α.Ε. Α.Ε.Κ., παραδέχθηκε ότι από το 2005 κάνει μηδενικές φορολογικές δηλώσεις στην Ελλάδα (sic!). Το πρόβλημα δεν είναι η παραδοχή. Το πρόβλημα είναι ότι την εν λόγω κατάσταση την θεωρούμε τετριμμένη. Δεδομένη. Πάγια. Λειτουργούμε εντός πλαισίου που διακρίνεται από ψέμα και προσπαθούμε να το καλύψουμε με σοβαροφάνεια. Είμαστε αξιολύπητοι. Αυτός ο άνθρωπος, που παραδέχεται ότι είναι κλέφτης και ψεύτης, θέλει να πάρει την Π.Α.Ε. Και να την πάρει πώς θα την ''τρέξει''; Με αλήθειες και τιμιότητα; Κοροϊδευόμαστε; Αυτό είναι το συμφέρον της ομάδας; Αυτό είναι το συμφέρον της εταιρίας; Ας είμαστε σοβαροί. Και μαζεύονται δικηγόροι, επαγγελματίες οπαδοί, δημοσιογράφοι, πρώην Πρόεδροι και διάφοροι παρατρεχάμενοι για να εξετάσουν τα απίθανα. Υπάρχουν πολλές λύσεις για τις ελληνικές ομάδες -δεν αναφέρομαι μόνο στην Α.Ε.Κ. Και δεν εννοώ την αγορά Α.Φ.Μ. που, όπως φαίνεται, πρόκειται για τη νέα διοικητική μόδα στο χώρο του επαγγελματικού (ποιου;) ποδοσφαίρου. Αντί να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να νοικοκυρευτούμε σε παν επίπεδο, σπεύδουμε να ψάξουμε διαθέσιμο Α.Φ.Μ. Υπενθυμίζω ότι οι φήμες υποδηλώνουν ότι η Α.Ε.Κ. έχει συμφωνήσει με τον Θρασύβουλο, ο Π.Α.Ο.Κ. με την Βέροια και ο Άρης με την Επανομή. Μπούρου μπούρου στην πλατεία Κουμουνδούρου. Έλεγα, λοιπόν, για λύσεις, τις οποίες πλείστοι ευαγγελίζονται, αλλά ελάχιστοι τολμούν να εφαρμόσουν και να θέσουν σε λειτουργία. Είναι εύκολο να το δηλώνεις σε μια συνέντευξη τύπου, ειδικά όταν οι οπαδοί-δημοσιογράφοι δεν θα σε φέρουν σε δύσκολη θέση με περίεργες ερωτήσεις, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να το κάνεις πράξη. Γιατί το δηλώνεις τότε; Τι κερδίζεις; Θεωρητικά χρόνο, πρακτικά μιζέρια και γκρίνια. Τι χάνεις; Χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Αυτές οι δηλώσεις, λοιπόν, έχουν κάψει τη γούνα της Α.Ε.Κ. Και η αλήθεια είναι ότι μετά τον Ντέμη, κάθε σεζόν που περνάει, η ομάδα υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο. Τσαλακώνεται. Ας όψεται, μεταξύ άλλων, η υπόθεση Βάλνερ που καταρράκωσε την Προεδρία του Νικολαΐδη. Το εν λόγω περιστατικό αποτελεί μία από εκείνες της ιστορίες που βρίθουν με λεπτομέρειες, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει τον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη. Και δεν νομίζω ότι ο Ξενιάδης θα μετατραπεί σε κλώνο του Ντέμη. Τουλάχιστον μάθαμε/θυμηθήκαμε ότι οι μετοχές βρίσκονται ενεχυριασμένες στη Μόργκαν Στάνλεϊ. Πάλι καλά που δεν έχουν φτάσει -ακόμα- τα χάλια του Ηρακλή που δεν γνώριζαν ποιος κυριεύει τις μετοχές της εταιρίας.

Αλλά τι κάθομαι και γράφω ο βλαξ; Ασχολούμαι με τον Άρη, το κύπελλο, την Άρσεναλ και την Α.Ε.Κ.; Χαζός είμαι; Εδώ έχουμε κοτζάμ Κουλούρη -άνευ eyeliner- να δίνει ρεσιτάλ ολκής. Έχουμε έναν διορισμένο Πρωθυπουργό να υποδύεται τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό. Έχουμε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας, χωρίς να έχουμε Δημοκρατία. Έχουμε έναν Τζέφρυ να δίνει ξαφνικά βροντερό, εκκωφαντικό απών (πού είναι τα λεφτά Τζέφρυ;). Και έχουμε τους πολίτες, οι οποίοι δεν συγκινούνται. Πλέον, ό,τι και να γίνει το θεωρούν φυσιολογικό. Δεν είναι! Ξεσηκωθείτε! Επαναστατήστε! Νοητικά. Ψυχολογικά. Συναισθηματικά. Κλείστε την τηλεόρασή σας. Πάρτε αγκαλιά γκόμενες, γυναίκες, παιδιά, βιβλία, φυτά, κουτάβια, μαξιλάρια, μακαρονάδες και σκεφτείτε, όντας απεξαρτημένοι από το βαθύτερο ορισμό του εγώ σας, ποια είναι τα δικαιώματά σας και ποιες οι υποχρεώσεις σας. Σκεφτείτε το μέλλον. Επιθυμείτε να δίνετε το καλό παράδειγμα; Θέλετε να σας μιμείται ο πλησίον; Σκεφτείτε τον κοινωνικό και πολιτικό σας ρόλο. Οι εκλογές πλησιάζουν. Το ίδιο και οι κλώνοι του Κουλούρη και του Τζέφρυ. Εσείς;

Υ.Γ.1 Οι τελευταίες (ανυπόστατες;) φήμες αναφέρουν ότι ο Άρης έχει κλείσει τον Δημήτρη Παπαδόπουλο (μυτόγκας).

Υ.Γ.2 Για το (τα) ματς του Περιστερίου θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Στο μπάσκετ πραγματοποιήσαμε μετριότατη εμφάνιση. Τα σκαμπανεβάσματα που λέγαμε.

Υ.Γ.4 Αφιερωμένο σε όλους τους ηρωικούς αναγνώστες του Κάνθαρου. Δικό σας.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Η επιστροφή των εξόριστων

Όχι, δεν εφήρμοσε το σύστημα εξαγνισμού. Δεν ασχολήθηκε καν με καμινάδες. Ήθελε στρωτό ποδόσφαιρο και γρήγορη εναλλαγή της μπάλας. Το πρόβλημα παρουσιάζεται, όταν θες να παντρέψεις την ταχύτητα με την ακρίβεια. Για το επίπεδο τεχνικής κατάρτισης των παιχτών των Ιωαννίνων είναι εξαιρετικά δύσκολο. Κι όμως, θα μπορούσαν να πάρουν την ισοπαλία. Δεν κλείστηκαν, δεν πανικοβλήθηκαν και μπορώ να πω με σχετική σιγουριά ότι τακτικά υπήρξαν συνεπείς. Δεν έχουν, όμως, συνηθίσει να παίζουν αρκετά με την μπάλα στα πόδια τους, δηλαδή να έχουν κατοχή, κι ως εκ τούτου λογικό ήταν να βραχυκυκλώνουν στα τελευταία στάδια της επιθετικής ανάπτυξης. Ίσως ο Μπακαγιόκο, αν ξεκινούσε βασικός, να μπορούσε να κάνει τη ζημιά. Ήταν φανερό ότι ο Τζάνης δεν έχει το ειδικό βάρος για να κουβαλήσει την επίθεση της ομάδας του Αναστασιάδη. Αντίθετα, αυτός ο Γεωργίου έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Θα τον προσέχω. Το σημείο ορόσημο, κατά την γνώμη μου, εντοπίζεται στο 65' λεπτό. Σε εκείνη τη χρονική στιγμή η αμυντική γραμμή των φιλοξενούμενων ανέβηκε πολύ ψηλά -σχεδόν στη σέντρα- και προσπάθησαν να κυνηγήσουν το γκολ. Εντούτοις, δεν απείλησαν, ωστόσο οι επιστροφές τους ήταν υποδειγματικές. Δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε τα χωράφια που εμφανίστηκαν στην άμυνα του αντιπάλου. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, εμείς οι ίδιοι σηκώναμε φρένο. Τρανό παράδειγμα ο εξόριστος Καστίγιο. Γιατί γινόταν αυτό; Δεν γνωρίζω. Προπονητική οδηγία; Κούραση; Τεχνική ανεπάρκεια; Τακτική αδυναμία; Άγνωστο.


Το σημαντικό είναι ότι πετύχαμε νωρίς το γκολ και διατηρήσαμε το σκορ, χωρίς να πιεστούμε ιδιαίτερα, έστω κι αν η διαχείριση δεν ήταν ενδεδειγμένη. Το ευτυχές αποτέλεσμα μας αποσυμπιέζει σε υπερθετικό βαθμό και απομακρύνει την γκρίνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ομάδα δεν εντυπωσίασε. Τουλάχιστον δεν αποσυντονίστηκε. Μελανά σημεία αποτελούν οι αντιδράσεις του Ντίκο που συνεχίζει να είναι επιρρεπής στο λάθος και η έλλειψη αμυντικής προσήλωσης του Μίτσελ. Ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι ο Βραζιλιάνος είχε πολύ καλή συνεργασία με τον Ούμπιντες και γενικά πρόκειται για ένα παίχτη που τρέχει πολλά χιλιόμετρα στο φτερό και μοχθεί στο γήπεδο. Από την άλλη πλευρά ο Νέτο είχε σωστή τακτική συμπεριφορά και κινήθηκε αρκετά, σε άμυνα και επίθεση, χωρίς την μπάλα. Με λίγα λόγια, ''έπαιξε καλά'', χωρίς να ''παίξει πολύ''. Μακάρι να μπορούσε κι ο Καστίγιο να εντρυφήσει στη συγκεκριμένη νοοτροπία. Μακάρι να βγάλει ποδοσφαιρικό εγωισμό και γνήσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Αν θέλει να κάνει ''μαγκιές'', να φύγει, να πάει αλλού. Και εξετάζουμε τους Man of the Match. Ο πρώτος είναι ο Καζναφέρης. Αν τιθασεύσει λίγο τα πάθη και τις ορμές του, νομίζω ότι θα εξελιχθεί έτι περισσότερο. Χρειάζεται να ωριμάσει ποδοσφαιρικά. Διακρίνω περιθώρια βελτίωσης. Ο δεύτερος είναι ο Φατί. Ο Γάλλος ήταν σχεδόν παντού. Όντας απελευθερωμένος από την απουσία του Τόχα, έκανε τα πάντα στο γήπεδο. Κάλυψε πάρα πολλά χιλιόμετρα στον άξονα, πήρε επιθετικές πρωτοβουλίες, έκανε δυο καλά μακρινά σουτ, έβγαλε την πάσα στον σκόρερ, μοίρασε παιχνίδι διαγώνια και έκοψε μπάλες, όπως ο Κάνθαρος κόβει ξύλα για να ζεσταθεί τις κρύες μέρες του χειμώνα. Η επάνοδος του εξόριστου Παπαστεριανού κρίνεται θετική. Χωρίς να είναι εντυπωσιακός, παρουσίασε αυτά που δεν εμφανίζει ο Τόχα: έβγαλε ενέργεια, έπαιξε κάθετα και κάλυψε τους συμπαίχτες του. Απλά και ουσιαστικά. Σε αυτό το σημείο επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι πρέπει να προκρίνουμε ένα σχήμα με τρία χαφ, ιδιαίτερα στα ματς υψηλής έντασης, πίεσης και επικινδυνότητας, εκ των οποίων ο ένας να επωμιστεί το ρόλο του κόφτη. Ένας ρόλος που ταιριάζει στον εξόριστο Πρίττα (πυραυλοκίνητος). Έχοντας τις σωστές αλληλοκαλύψεις, θα δαγκώνουμε τσιμέντο και θα μασάμε σίδερα.

Και πάμε στους Μιχαλήτσιο - Σεμερτζίδη. Δεν χρειάστηκαν να βάλουν τις δικές τους πινελιές. Η ροή του ματς -το γρήγορο γκολ του Καστίγιο- αρκούσε. Το σημαντικό είναι ότι ο Πολωνός Γκουαρντιόλα απομακρύνθηκε. Επικίνδυνος άνθρωπος. Μαζί του έφυγαν, θαρρώ, και οι πειραματισμοί του Harvard. Γιατί, όμως, ήρθε; Ποιος τον έφερε; Ποιος θα απολογηθεί; Τέλος πάντων. Μπορεί ο καμικάζι Μιχαλήτσιος να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση; Με δεδομένο το περσινό δείγμα γραφής, όχι δεν μπορεί. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνη την περίοδο επικρατούσαν ιδιάζουσες συνθήκες. Η πιο σωστή κίνηση αρχίζει και τελειώνει στην επιλογή Έλληνα τεχνικού. Ελπίζω να μην είναι ο Λεμονής. Δεν ταιριάζει με την εταιρική κουλτούρα του οργανισμού, όπως ακριβώς δεν ταίριαζε ο Μήτρογλου. Δεν ξεχνώ το πόσο άτιμα φέρθηκε στην Ξάνθη. Εκτός αν η διοίκηση ασκήσει δημόσια αυτοκριτική και κατασταλάξει σε συγκεκριμένη φιλοσοφία, δηλαδή τι είδους προπονητή επιθυμεί. Για να ξέρουμε και τι λέμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι εξόριστοι επέστρεψαν και -προς το παρόν- δικαιώθηκαν.

Υ.Γ.1 Περί Παπαδήμου: «Την Πρωτοχρονιά πήγε στο Δήμο της Αθήνας που μοιράζανε συσσίτιο στους άστεγους. Σαν να λέμε ότι ένας έμπορος ναρκωτικών πήγε να κάνει επίσκεψη σε κέντρο απεξάρτησης». Από τον Κώστα Καίσαρη.

Υ.Γ.2 Δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Έτσι δεν είναι, κύριε Κουλούρη;

Υ.Γ.3 Μου φαίνεται ότι η επιστροφή Κόκε θα παίξει πολύ σοβαρά. Ίδωμεν.

Υ.Γ.4 Το αποτέλεσμα της Δόξας με τον Ολυμπιακό δεν μου προξενεί έκπληξη.

Υ.Γ.5 Σαλιαρέλης is back. Όσο για την Α.Ε.Κ., έχω να πω ότι όποιος θέλει να πάρει την Π.Α.Ε., πρέπει να είναι λαμόγιο ή μπατίρης. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Υ.Γ.6 Οι Helloween, το 1987, κυκλοφορούν το πρώτο μέρος του ''Keeper of the Seven Keys'', στο οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Michael Kiske και για προτελευταία ο Kai Hansen. Το άλμπουμ συγκαταλέγεται στα κλασικά του είδους.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Ομάδες, σενάρια και Harvard

Θυμάστε πώς είχε παρουσιαστεί ο Άρης στην αρχή της χρονιάς; Η μία ήττα ακολουθούσε την άλλη. Χάναμε, διότι οι εμφανίσεις μας ήταν αποκαρδιωτικές. Χωρίς ομαδικότητα, συνεργασία, σύστημα. Δεν μπορούσαμε καν να εφαρμόσουμε μπλοκ άουτ και σκριν. Έδιωξε κανείς τον Αλεξανδρή; Όχι, φυσικά. Θα έπρεπε κάποιος να είναι τρελός. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπεις μια ομάδα που μάχεται και προσπαθεί να αξιοποιήσει τα δεδομένα πλεονεκτήματά της. Χθες, απέναντι στο αξιόμαχο και δουλεμένο Μαρούσι, έκανε το come back στο τρίτο δεκάλεπτο και επικράτησε. Παίχτες που μέχρι πρότινος φαινόντουσαν εκτός μπασκετικού χάρτη, αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, αρχίζουν να ανεβάζουν τις μετοχές τους. Ο Τζέιμς ξεκίνησε να μοιράζει και ασίστ, ο Κερούς, σύμφωνα με τον Αλεξανδρή και τα μάτια μας, έχει παρουσιάσει εντυπωσιακή άνοδο κι ο Μάλντροου παίζει πολύ καλά το ρόλο του σκιάχτρου. Ο κάθε παίχτης μέσα στην ομάδα έχει βρει τον ρόλο του. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ο Κρούσιτς, πλην ορισμένων κινήσεων στο ζωγραφιστό, δεν διαθέτει ελκυστικό πακέτο και ειδικά στην άμυνα είναι για τα θηρία. Ο Βεργίνης φαίνεται ακόμα έξω από τα νερά του. Ο Μαυραειδής έχει πολύ καλά στοιχεία, αλλά η παρουσία του στο παρκέ υποδηλώνει ότι ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να τον ταιριάξουμε στο παζλ. Μολαταύτα, η ομάδα μπάσκετ του Άρη είναι ακριβώς αυτό: ομάδα.


Αντίθετα, στην ποδοσφαιρική ''ομάδα'' ο Τσιώλης έφυγε και αντικαταστάθηκε από έναν φιλόδοξο Πολωνό. Η επιλογή, κατά την γνώμη μου, έχει αποβεί λανθασμένη και ελπίζω να μην αποβεί μοιραία. Ο Πρόμπιερζ βρέθηκε σε άγνωστα νερά μεσούσης της περιόδου κι ως εκ τούτου πρέπει να διαχειριστεί, όχι να στήσει. Κι όμως, πολύ φοβάμαι ότι ο Πολωνός προσπαθεί να παίξει το ρόλο, διαβάζοντας ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος. Αυτά τα πράγματα γίνονται στην καλοκαιρινή προετοιμασία, όπου έχει άνεση χρόνου και λιγότερη πίεση. Σε καμία περίπτωση δεν πραγματοποιούνται τώρα. Επομένως, ο Άρης θα παίξει το ποδόσφαιρο του Πολωνού ή ο Πολωνός θα παιξει το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει ο Άρης; Η απάντηση είναι ότι σε περιπτώσεις διαχείρισης θα προσπαθήσεις να παίξεις το ποδόσφαιρο που μπορούν να παίξουν οι παίχτες σου. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Κωστένογλου. Τα πράγματα που άλλαξε, όταν διαδέχτηκε τον Χιμένεθ, είναι ελάχιστα. Εκτός αν ο Πρόμπιερζ έχει το ειδικό βάρος του Κούπερ. Δεν νομίζω. Ξαναγράφω ότι το φετινό έργο μου θυμίζει την περσινή Λάρισα. Τότε, είχα καταλογίσει ευθύνες στον Πηλαδάκη. Το ίδιο θα κάνω τώρα. Η διοίκηση είναι εκείνη που προσέλαβε τον Τσιώλη ως τον ''καλύτερο 'Ελληνα προπονητή'' και τον έδιωξε σαν αποτυχημένο. Η διοίκηση είναι εκείνη που έφερε τον Πολωνό Γκουαρντιόλα. Η διοίκηση είναι εκείνη που δεν έχει το σθένος να πει όχι. Όχι σε νέες μεταγραφές, όχι σε συγκεκριμένες αποδεσμεύσεις (Πρίττας και Παπαστεριανός), όχι σε επικοινωνιακά κόλπα. Η διοίκηση είναι εκείνη που δεν έχει τα καλαμπαλίκια να πει ναι. Ναι στην ευθύνη, ναι στην αυτοκριτική, ναι στην αλήθεια. Οι Αρειανοί είναι ποιοτικός λαός. Έξυπνος. Κουλτουριάρικος. Και φυσικά η συντριπτική μάζα των Αρειανών δεν εκπροσωπεύεται από τον Σούπερ3. Επομένως, η χθεσινή ανακοίνωση που εξέδωσε ο σύνδεσμος δεν με αφορά και δεν με αντιπροσωπεύει. Η όλη φάση μου θυμίζει αρχαία τραγωδία. Αφού ολοκληρώσαμε την επίκληση στο συναίσθημα και στο φιλότιμο, παραθέτουμε τον φόβο. Αν, δηλαδή, απειλήσεις τους παίχτες με μπινελίκια και ηλεκτρομαγνητικά όπλα, θα αρχίσουν ξαφνικά να παίζουν ποδόσφαιρο; Όχι, βέβαια. Απλά θα μαζεύουμε κόκκινες κάρτες σαν σταφίδες.  Εν τέλει, τι έπρεπε να κάνει η διοίκηση της Π.Α.Ε.; Ό,τι έκανε και η διοίκηση της Κ.Α.Ε.: να κρατούσε τον προπονητή. Και πάμε στο ματς.

Ο Παναγιώτης Στεφάνου έλεγε ότι ο Καζναφέρης ήρθε στην Κέρκυρα με 40 πυρετό. Και έπαιξε βασικός. Θα του έδωσε, εικάζω, ο Πρόμπιερζ, κάποια πολωνικά υπόθετα και θα του είπε να παίξει υπέρ Πολωνών και υποθέτων. Ο Καζναφέρης, λοιπόν, φερόταν σαν ζαλισμένο κοτόπουλο. Είχε τάχιστες μετατοπίσεις στο κέντρο της άμυνας και καλές τοποθετήσεις στο όριο της μικρής περιοχής. Ωστόσο, οι επιλογές του, όταν είχε την μπάλα στα πόδια του, ήταν από μέτριες έως κακές. Συν τοις άλλοις, ο Νέτο, ο οποίος έπαιζε ως δεξί χαφ, δεν είχε καλές επιστροφές. Αλλά τι να κάνει κι αυτός; Όταν ο Καζναφέρης, αντί να επιστρέψει την μπάλα στον Βελλίδη, προτιμά να ντριμπλάρει τον αντίπαλο, τι πρέπει να κάνει ο Νέτο; Να ενεργοποιήσει το νίτρο για να καλύψει είκοσι μέτρα σε δυο δευτερόλεπτα; Οι (συμ)παίχτες προπονούνται για να καλύπτουν τα λάθη, όχι τα αβίαστα λάθη. Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε για την σημασιολογική διαφορά αυτών των δυο. Επομένως, ο Γκράθια, έχοντας αναθέσει στην μεσαία γραμμή ανασταλτική αποστολή, έδωσε εντολή για παιχνίδι από τις πτέρυγες. Ο Γιάντσης (μαζί με τον Γκουστάβο) ταλαιπώρησε τον Μίτσελ κι ο Αγρίτης τον Καζναφέρη. Ένας Αγρίτης που έτρεχε πολλά μέτρα στο φτερό, για να δώσει βοήθειες στον Μίχο και αργότερα στον Σακελλαρίου που αντικατέστησε τον πρώτο λόγω τραυματισμού στο 9' λεπτό. Προφανώς ο Γκράθια φοβόταν τις μπούκες του Νέτο.

Στο χώρο του κέντρου, δέσποζε η παρουσία των Οσμάν και Φατί. Ο Οσμάν, σε καθεστώς άμυνας, δηλαδή λειτουργία άνευ κατοχής μπάλας, ενεργούσε σαν πιστόνι μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Κι όμως, μόλις η μπάλα πήγαινε στον Φατί πεταγόταν σαν μπιζέλι, για να τον μαρκάρει. Έχω την εντύπωση ότι επρόκειτο για καθαρό μαν του μαν. Κίνηση οξυδέρκειας και τακτικής από τον Ισπανό προπονητή των Φαιάκων (κλισέ). Άφησε τον Τόχα να μπερδεύει τα κορδόνια του με το μαλαπέρδι του και προσπάθησε να περιορίσει τον Φατί που είχε επωμιστεί ρόλο οργανωτή. Σε αυτό βοήθησε η αμυντική γραμμή των γηπεδούχων που στεκόταν αρκετά ψηλά, με αποτέλεσμα η απόσταση που έπρεπε να διανύσει ο Οσμάν να συνοψίζεται σε ελάχιστα μέτρα. Παρόλα αυτά, ο Φατί με διαγώνιες πάσες περίπου δέκα μέτρων έψαχνε συνεχώς -και με σχετική επιτυχία- τον Νέτο. Ο Ούμπιντες πρέπει να ένοιωθε σαν παιδάκι που δεν το παίζουν οι φίλοι του. Όσο για τον Τόχα, γράφω, γράφω, γράφω κι αυτός φροντίζει σε κάθε ματς, πλην εκείνου με τον Ολυμπιακό, να επιβεβαιώνει τα λεγόμενα μου. Δεν είναι οργανωτής, δεν είναι κόφτης, δεν είναι box to box. Δεν έχει κάθετη, δεν σουτάρει, δεν καθοδηγεί. Είναι, όμως, ο άρχοντας του γκαζόν στα λάθη και στις οριζόντιες πασούλες τεσσάρων μέτρων. Αν ο Τόχα αγωνίζεται, επειδή θέλουμε να τον πουλήσουμε, καλύτερα να πάρουμε έναν μπαλτά και να κόψουμε τα νύχια μας. Δεν υπάρχει σοβαρή ομάδα για να πληρώσει γιούρο για αυτόν τον παίχτη. Τώρα που το γράφω, σκέφτομαι την μεταγραφή του Τζόρβα στην Παλέρμο. Οι Ιταλοί πρέπει να έχουν τυφλούς καλόγερους για σκάουτερ -δεν εξηγείται αλλιώς. Το πρώτο ημίχρονο τέλειωσε με την Κέρκυρα να είναι ελαφρώς καλύτερη και τον Κάνθαρο να πιστεύει το διπλό.

Εντούτοις, το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους μου έριξε φαπ. Ο Μάρτιν επιβεβαίωσε ότι η επιθετική τακτική περιστρεφόταν γύρω από το πρόσωπό του. Ο Αργεντινός, αξιοποιούσε το δυνατό και εύπλαστο κορμί του και έσπαγε συνεχώς διαγώνια την μπάλα, αξιοποιώντας τις κινήσεις των Αγρίτη και Γιάντση στην πλάτη της άμυνας του Άρη. Όμως, στο 48' λεπτό ανέλαβε την ιδιότητα του εκτελεστή. Όποιος θέλει μπορεί να δει το βίντεο και να μου πει μπροστά από πόσους παίχτες του Άρη περνάει η μπάλα. Μία από τις χειρότερες επιθέσεις, λοιπόν, έβαλε γκολ σε μία από τις καλύτερες άμυνες. Και τώρα, μία από τις χειρότερες επιθέσεις, έπρεπε να σκοράρει απέναντι σε μια από τις χειρότερες άμυνες. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Μετά το γκολ προσπαθήσαμε -ανεπιτυχώς- να μεταφέρουμε το παιχνίδι στο τερέν του αντιπάλου. Το πρώτο κόρνερ του παιχνιδιού το κερδίσαμε στο 63' λεπτό. Την πρώτη ευκαιρία του δεύτερο ημιχρόνου την εξαντλήσαμε στο 73' λεπτό. Έστω, λοιπόν, ότι κάθεσαι στο σπίτι ή στην καφετέρια και παρακολουθείς τον αγώνα και κάποια στιγμή έρχεται, στο 49' λεπτό, ένα λεπτό μετά την επίτευξη του γκολ, ένας φίλος να δει το ματς. Του δίνεις την πληροφορία ότι η μια ομάδα προηγείται στο σκορ και του λες να προσπαθήσει να μαντέψει ποια είναι αυτή. Με ανατριχιαστική σιγουριά θα σου έλεγε ότι κέρδιζε ο Άρης. Η Κέρκυρα, έκλεισε  χώρους, αλλά δεν κλείστηκε, έβγαινε με δυνάμεις και ορμές στην επίθεση και προσπαθούσε σκληρά για το 2-0. Μπράβο της. Ευτυχώς είχαμε τον Ντίκο. Ο Γκανέζος βγαίνει πρώτος στην μπάλα, είναι δυνατό κορμί, έχει καλό κεφάλι, άριστο συγχρονισμό στο τάκλιν, αλλά είναι λίαν επιρρεπής στο λάθος και παραλίγο στο πρώτο μέρος να το πληρώσουμε. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθώ στην αθόρυβη, ουσιαστική δουλειά του Γραμμόζη που είχε αναλάβει προπονητής μέσα στο τερέν, στον Βέντζελ που μαζί με τον Μαϊστόροβιτς έκλεισαν τον Τσέζαρεκ που ακόμα παρακαλάει για αξιόλογες πάσες και στον Ιωάννου που έπαιζε πολύ καλά ως κρυφό εννιάρι, έστω και κάπως στατικά, συμπληρώνοντας τον Μάρτιν. By the way, όσοι Αρειανοί φώναζαν για την πρόσληψη του Μάρτιν, αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο. Όσο για τον Πρόμπιερζ συνέχισε τις δοκιμές. Λες και κουνάει στρατιωτάκια στον χάρτη. Ούτε στο Harvard δεν διεξάγουν τέτοια πληθώρα πειραμάτων. Για να καταλάβετε τι εννοώ, ο Ούμπιντες άλλαξε τέσσερις φορές θέση μέσα σε διάστημα οχτώ λεπτών. Εντυπωσιακό. Το κάνει αυτό ο αυθεντικός Γκουαρντιόλα; Δεν νομίζω. Η αποθέωση εντοπίζεται στην είσοδο του Σανκαρέ, αντί του άφαντου Σολτάνι. Διώξαμε τον Γιάκομπ, δεν βάζουμε τους μικρούς επιθετικούς μας και προτιμούμε τον Σανκαρέ ως φουνταριστό; Κίνηση πανικού και απόγνωσης από τον πάγκο του Άρη.

Εν κατακλείδι, παρακολούθησα ένα ωραίο παιχνίδι με καλό ρυθμό, αρκετές φάσεις και λίγα φάουλ. Η Κέρκυρα πέτυχε την πρώτη νίκη της ιστορίας της απέναντι στον Άρη και πολύ καλά έκανε. Κατασκόπευσε, εφήρμοσε, αγωνίστηκε και μόχθησε. Δεν επηρεάστηκε από την αναγκαστική αλλαγή του Μίχου και δεν σταμάτησε να βγάζει επιθετικότητα, ακόμα και μετά το γκολ. Η πίεση που γνώρισε ήταν πολύ μικρή. Όσον αφορά τον Άρη, ο στόχος των play off αρχίζει να ξεθωριάζει τόσο, ώστε να μην θεωρείται στόχος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να λάβουμε αποφάσεις βαρύνουσας σημασίας. Πρέπει να θέσουμε σωστές προτεραιότητες και να επιλέξουμε το σωστό σενάριο. Δεν υπάρχει επικοινωνία εντός γηπέδου κι όπως φαίνεται απουσιάζει και εκτός αυτού. Έχουμε έναν προπονητή με δεδομένη ημερομηνία λήξης που λειτουργεί με μη αξιοκρατικά και μη ρεαλιστικά κριτήρια και φρονώ ότι δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και γιατί πρέπει να το κάνει. Οι οπαδοί δείχνουν μπερδεμένοι, ο σύνδεσμος ταράζει τα νερά -επιδεικνύοντας άκρατο συναίσθημα, αλλά όχι ορθολογισμό και ψυχραιμία- και η διοίκηση σφυρίζει αδιάφορα. Ελπίζω οι δημοσιογράφοι να κρατήσουν ειλικρινή στάση και ο Σκόρδας να μην βρει πάτημα για επίθεση. Επιπλέον, σύμφωνα με τα Αθλητικά Νέα, μπήκε ταφόπλακα στο νέο γήπεδο, οι φήμες λένε ότι έχουμε καβατζώσει το Α.Φ.Μ. (!) της Επανομής για να είμαστε καλυμμένοι (!), ο Πρίττας με τον Παπαστεριανό προπονούνται με τα τρακτέρ και ο Σηφάκης προετοιμάζεται για την νέα του ομάδα. Περαστικά μας.

Υ.Γ.1 Η διοίκηση είναι εκλεγμένη από την Λέσχη Φίλων Άρη, ενώ η αξιοπερίεργη κατάσταση εξακολουθεί να υφίσταται.

Υ.Γ.2 Παίξτε με τρία χαφ, εκ των οποίων ο ένας να λειτουγεί ως καθαρόαιμος κόφτης.

Υ.Γ.3 Είναι Ιταλός, έχει φωνάρα και ονομάζεται Αλβανός. Απολαύστε τον.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Happy New Year!



Υ.Γ.1 Το καινούριο έτος είναι μια ψευδαίσθηση. Ο χρόνος, νέος ή παλιός, χαρακτηρίζεται από συνέχεια. Διάρκεια. Σταθερότητα. Συνέπεια. Συγκροτεί το παρόν. Οριοθετεί το μέλλον. Δεν προβαίνει σε διακρίσεις. Αντιθέτως, οι άνθρωποι επιχειρούν διακρίσεις. Εκείνοι στοχοποιούν τον χρόνο. Ίσως θα ήταν καλύτερο να επικεντρωθούν στα πεπραγμένα τους και να προσπαθήσουν να βελτιωθούν. Εγώ, ο Κωστής, σας διαβεβαιώ, ότι καταβάλλω υπέρμετρη προσπάθεια, προκειμένου να παρουσιάζομαι ολοένα και καλύτερος. Σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο. Ακριβώς το ίδιο. Λειτουργείστε εγωιστικά. Ωστόσο, τοποθετήστε τον εγωισμό σας εντός επιλεγμένου πλαισίου. Δεν χρειάζονται υπερβολές. Μόνο σύνεση. Μείζον προτέρημα στην όλη κατάσταση αναγνωρίζεται η αρετή της υπομονής. Σταματήστε τις σκοτεινές ακροβασίες και αδράξτε χρωματιστές ''πεταλούδες''. Δεν θα ζημιωθείτε. Δεν θα ζημιωθούμε.

Υ.Γ.2 Αυτό, πάντως, που συμβαίνει στη χώρα είναι τραγελαφικό. Όλοι γνώριζαν τι συνέβαινε και ουδείς μιλούσε. Τώρα που ξεκινάει το τρένο της φτώχειας και της απόγνωσης, τρέχουν όλοι να αλλάξουν εισιτήριο. Οι προκλητικοί, μάλιστα, ζητούν και επιστροφή χρημάτων. Πόσοι, όμως, εποφθαλμιούν την αυτοκριτική; Πόσοι επιδιώκουν την αποφασιστικότητα; Πόσοι διεκδικούν αυτό που τους αναλογεί; Πόσοι λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Εν τέλει, πόσοι αντιλαμβάνονται ότι η λύση επαφίεται στις δικές μας πράξεις κι όχι στα μέτρα που ευαγγελίζεται ή οραματίζεται ο κυβερνητικός θίασος; Το κράτος, ένας δυσανάλογα μεγάλος και ταυτόχρονα αναποτελεσματικός μηχανισμός, οφείλει και πρέπει να λειτουργεί με γνώμονα το κοινό συμφέρον και τις κοινωνικές αναπηρίες. Φευ! Αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει το μονοπάτι του ρεαλισμού και της λογικής. Δεν πειράζει. Εκείνοι θα χάσουν. Η Ελλάδα, στην μακρόχρονη ιστορία της, έχει περάσει πάμπολλα δεινά. Ό,τι και να συμβεί, θα το ξεπεράσουμε. Όπως το ένα έτος διαδέχεται το επόμενο.

Υ.Γ.3 Εν τέλει, διαγράψετε τις εισαγωγικές προτάσεις. Το καινούριο έτος δεν αντιπροσωπεύει απλώς μια ψευδαίσθηση. Επιτρέψτε μου, να προσθέσω έναν επιθετικό προσδιορισμό. Αντιπροσωπεύει μια αναγκαστική ψευδαίσθηση. Όλοι χρειαζόμαστε ένα άφθαρτο σημείο αναφοράς που θα αναδύει φρεσκαδούρα. Όλοι χρειαζόμαστε μια νέα ενημέρωση στο λογισμικό μας. Η σημερινή μέρα έρχεται να καλύψει το συγκεκριμένο κενό. Τι σημαίνει αυτό; Βελτίωση. Ποιότητα. Ορθολογισμός. Συναίσθημα. Σύνεση. Δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είμαστε η άμαξα! Απλά έχουμε δώσει τα γκέμια σε ανάξιους αναβάτες. Ωστόσο, δεν απογοητευόμαστε. Όλα θα διορθωθούν. Έτσι δεν είναι; Καλή διασκέδαση!

Υ.Γ.4 Καλή χρονιά σε όλους!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...