Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ψυχραιμία και αισιοδοξία

Το 2012 ξεκίνησε μάλλον μουδιασμένα και ίσως μελαγχολικά. Αλλά σίγουρα αδιάφορα. Τουλάχιστον είχα θέσει έναν σκοπό, τον οποίο εκπλήρωσα με απόλυτη επιτυχία, και υπήρξε ένας φλογερός οργασμός δημιουργίας. Οι πρώτοι πέντε μήνες, λοιπόν, αφιερώθηκαν σε αυτόν τον σκοπό. Κι άμα αφιερώνομαι σε κάτι, ή κάποιον, το κάνω καλά. Αν κι όταν εμπλέκεται έτερη φυσική παρουσία, η κατάσταση δεν εξαρτάται αποκλειστικά από μένα: ο κάθε άνθρωπος υποτάσσεται στη δική του ιδιοσυγκρασία, υπακούει τη δική του ψυχοσύνθεση και λειτουργεί βάσει της δικής του κοσμοθεωρίας. 


Κατόπιν, με επισκέφθηκε το καλοκαίρι. Ο Ιούνιος κι ο Ιούλιος πέρασαν ιδιαίτερα ξένοιαστα, νηφάλια και ψύχραιμα -κρατήστε την λέξη ''ψύχραιμα'': θα μας χρειαστεί αργότερα. Κι αυτό, λόγω της εσωτερικής απελευθέρωσης που προήλθε από την επίτευξη του σκοπού που αναφέρω παραπάνω. Η απογείωση, όμως, ήρθε τον Αύγουστο. Πέρασα τέλεια! Ανεπανάληπτα! Καταπληκτικά! Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το εκφράσω. Οι καλύτερές μου διακοπές. Μακράν! Πέντε γαμάτα άτομα συγκρότησαν μια κορυφαία παρέα που σφυρηλατήθηκε στο γέλιο, στη διασκέδαση, στο παιχνίδι, στη θάλασσα και στο φαγητό. Και να σκεφτεί κανείς ότι, πριν φύγουμε, δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος για την επιτυχία του εγχειρήματος -μα, πόσο λάθος έκανα! Η περίοδος που πέρασα σε Σύρο, Μύτικα και Σπάρτη έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα στο μυαλό μου -το ίδιο, αν και για διαφορετικό λόγο, και οι διακοπές στην Κομοτηνή και στην Χαλκιδική, όπου πήγα με διαφορετική συντροφιά. Σαν να πήρε κάποιος ένα κατσαβίδι και να μου βίδωσε αυτές τις μαγικές εικόνες στο μυαλό. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, και χωρίς ίχνος αδικίας και υποτίμισης προς την υπέροχη παρέα, η απογείωση οφείλεται, εν πολλοίς, σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Πραγματικά πανέμορφα συναισθήματα. Ευχάριστα. Ισχυρά. Τέλος πάντων.

Συνεχίζουμε. Ο Σεπτέμβριος κι ο Οκτώβριος μου δημιούργησαν, αν και αισθανόμουν σαν Ολύμπιος Θεός, άγχος και πίεση. Κι αυτό, διότι ανέμενα με αγωνία και λαχτάρα να δω τι θα γίνει με τη δουλειά. Θα με προσλάβουν; Δεν θα με προσλάβουν; Κι αν με προσλάβουν, πού θα με στείλουν; Πραγματικά ψυχοφθόρα διαδικασία. Και οι αλήτες να μας πηγαίνουν από βδομάδα σε βδομάδα κι εμείς να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Έπεσε τρελό παπατζιλίκι. Γαμώ το κέρατό τους. Ο Κάνθαρος, πάντως, παρά το έντονο άγχος του, (παρ)έμενε ψύχραιμος -η ψυχραιμία αποτελεί μια σημαντική πτυχή του χαρακτήρα μου. Η διατήρηση του αυτοελέγχου σε κρίσιμες στιγμές, συνιστά, θεωρώ, μεγάλο προσόν. Η αντιμετώπιση μιας δύσκολης/έκρυθμης/ψυχοφθόρας κατάστασης με τη λογική και την υπομονή, χωρίς ακραία συναισθήματα πανικού, άγχους και θυμού, αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο. Προσοχή, όμως: το γεγονός ότι παραμένω, ή δείχνω, ψύχραιμος και δεν αντιδρώ υπό καθεστώς τρέλας, δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζει, δεν με απασχολεί ή δεν με ενδιαφέρει κάτι. Ούτε ότι δεν προγραμματίζω το μέλλον και δεν κανονίζω τις επόμενες κινήσεις μου. Αλίμονο! Τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή; Να φωνάζω και να οδύρομαι ή να πανικοβάλλομαι και να γκρινιάζω; Κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος που έχει συνηθίσει να είναι νευρικός, γκρινιάρης και αγχώδης. Βλέπετε, καλώς ή κακώς, η ψυχραιμία -και η υπομονή: άκρως υποτιμημένη αρετή- δεν επιβάλλεται ή μαθαίνεται: κάποιοι την έχουν, κάποιοι δεν την έχουν. Και συνήθως, ένας άνθρωπος που δεν την έχει, ερμηνεύει την ψυχραιμία του άλλου σαν αδιαφορία, οκνηρία, αδράνεια, απάθεια, αμέλεια, αεργία (!!!) κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Πραγματικά πρόκειται για άκρως επιφανειακή, βιαστική, σκληρή και άδικη κριτική -δυστυχώς, προς μεγάλη μου λύπη, πίκρα και στενοχώρια δεν αποτέλεσα εξαίρεση του κανόνα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο επ' αυτού -αν και θα μπορούσα να γράψω πολλά.

Ο Νοέμβριος, λοιπόν, με βρήκε πάρα πολύ πεσμένο -αλλά πάντοτε ειλικρινή και αυθεντικό απέναντι στους άλλους και, κυρίως, στον εαυτό μου. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον Δεκέμβριο: το μυαλό μου βασανίζεται συνεχώς από αναπάντητα ερωτήματα και βομβαρδίζεται ασύστολα από έντονους προβληματισμούς. Κι ο χρόνος δείχνει να τελειώνει όπως άρχισε: μουδιασμένα και μελαγχολικά. Η ψυχραιμία, πάντως, παραμένει. Το ίδιο και η αισιοδοξία. Σε όλα τα επίπεδα. Να έχουμε, λοιπόν, μια καλή, ψύχραιμη και αισιόδοξη χρονιά! Σας το εύχομαι ολόψυχα!

Υ.Γ.1 Η  ανάρτηση γράφτηκε αυθόρμητα.

Υ.Γ.2 Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος! Μα, φυσικά από τους καταπληκτικούς Abba!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα: Μοναδική ευκαιρία

Τι είναι τα Χριστούγεννα; Περίοδος υπερκατανάλωσης, θα πουν ορισμένοι. Αργία και ξεκούραση, θα δηλώσουν κάποιοι άλλοι. Θρησκευτική εορτή, θα ισχυριστούν μερικοί. Δεν θα διαφωνήσω. Νομίζω, όμως, ότι αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό· κάτι παραπάνω από μια θρησκευτική εορτή, ένα πανηγυράκι ή ένα όργιο κατανάλωσης. Θεωρώ πως συνιστούν μια μοναδική ευκαιρία να δούμε τα πράγματα νηφάλια. Με αποκρυσταλλωμένη άποψη. Απαλλαγμένοι, έστω μερικώς, από υπέρμετρη γκρίνια, μιζέρια, εμπάθεια, άγχος, νεύρα και έριδες -αλλά πάντοτε προσγειωμένοι στην ανθρώπινη ιδιότητά μας. Όμως, για να συμβεί αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. 


Ναι, από τον ίδιο μας τον εαυτό. Για παράδειγμα, να σπεκουλάρουμε τα λάθη μας. Να εντοπίσουμε τις αδυναμίες μας. Να υποστούμε μία μορφή αυτοκριτικής. Δυστυχώς, όμως, αποκτήσαμε τη συνήθεια να υποκρινόμαστε μπροστά στους άλλους σε τέτοιο βαθμό, ώστε αρχίσαμε να υποκρινόμαστε και μπροστά στον εαυτό μας -μα, τι θράσος! Να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας. Να προσπαθούμε να κρυφτούμε από αυτόν. Λες και αν δεν αντικρίσεις το είδωλό σου στο καθρέφτη, απαλλάσσεσαι από τις έγνοιες και τα προβλήματά σου. Κι όπως έχουμε πει, αντί να συμφιλιωθούμε με τον καθρέφτη μας, προτιμούμε να τον σπάσουμε. Προσοχή, όμως: η αυτοκριτική δεν είναι μια μορφή αυτομαστιγώματος. Δεν είναι ένα είδος τιμωρίας που πρέπει να επιβάλεις, και μάλιστα αναφανδόν, στον εαυτό σου. Δεν είναι ένας τύπος δικαστηρίου, όπου κρίνεσαι ένοχος με συνοπτικές διαδικασίες. Ειδάλλως, θα τους κρίνεις όλους πολύ βιαστικά, πολύ σκληρά και, συχνά, πολύ άδικα. Ούτε πρόκειται για διαφημιστική καμπάνια ή κουτσομπολιό: σε μια τέτοια περίπτωση ουδείς θα σε πάρει στα σοβαρά, ούτε καν ο εαυτός σου. Αντίθετα, συνιστά μια σύνθετη νοητική λειτουργία, η οποία πρέπει να συμβαίνει συνειδητά και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που αφυπνίζει το είναι μας και παραμερίζει το εγώ μας. Ουσιαστικά, υποχρεώνει -με την καλή έννοια- το άτομο να εισαχθεί σε μια διαδικασία προσωπικής αναβάθμισης, αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. Κι όταν γράφω αυτοβελτίωση, εννοώ ακριβώς αυτό. Δεν αναφέρομαι σε αλλαγή προσωπικότητας. Όχι, βέβαια! Αλίμονο! Ούτε να υπάρξει άναρχη στροφή προς μια αξιοπερίεργη κατεύθυνση που δεν μας αρμόζει και δεν μας εκφράζει. Και φυσικά, δεν υπονοώ να επιδιώξουμε την τελειότητα ή να υποταχθούμε πλήρως στα θέλω των άλλων: αυτά αρμόζουν μονάχα στους θιασώτες του δονκιχωτισμού -ή σε μωρούς. Εξάλλου, η τελειότητα είναι άκρως υποκειμενική: κάτι που εσείς θεωρείτε ατελές, στα δικά μου μάτια μπορεί να φαντάζει τέλειο -προφανώς ισχύει και το αντίθετο. Απλά, μέσω αυτής της διαδικασίας, θα (προσπαθήσουμε να) γίνουμε καλύτεροι. Πιο ποιοτικοί. Πιο ανθρώπινοι.

Κατόπιν, θα διαπιστώσεις, με πρωτοφανή έκπληξη, ότι το να είσαι αντικειμενικός με τον εαυτό σου είναι κάτι ευκολότερο και σημαντικότερο από όσο νόμιζες -αποτελεί μέγιστο προσωπικό παράσημο. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είναι ντροπή ή αδυναμία να παραδεχτείς τα λάθη σου. Να πεις ευχαριστώ. Να ζητήσεις συγγνώμη. Να δείξεις μετάνοια. Να συγχωρέσεις. Να αποκαταστήσεις μια αδικία. Να εκφράσεις το πως νοιώθεις. Το να ''τσαλακώσεις'' συνειδητά, έστω αυθόρμητα, το προφίλ σου, δεν αποτελεί έγκλημα: φανερώνει γνησιότητα και βγάζει (συν)αίσθημα -εντούτοις, επιμένουμε να επικεντρωνόμαστε στο πόσο καλά υπηρετεί ο καθείς το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς για αυτόν. Επομένως, αυτά τα Χριστούγεννα, ας προσπαθήσουμε να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών που τηρούν για εμάς τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ας προσπαθήσουμε να θυμόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, με ευγενή κίνητρα, που μας αγαπάνε πραγματικά για αυτό που είμαστε, παρά τα ελαττώματα, τις ατέλειες και τις αδυναμίες που μας χαρακτηρίζουν. Κι αυτά τα άτομα θα πρέπει να τα κρατήσουμε κοντά μας. Μαζί τους πρέπει να κυνηγάμε ''πεταλούδες''. Οι ημέρες αυτές, λοιπόν, αποτελούν θαυμάσια αφορμή για να βάλουμε μπρος τις νοητικές μας μηχανές. Είναι οι καλύτερες όλων για να δείξουμε ότι μπορούμε να φερθούμε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Να το κάνουμε πράξη. Πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που πρέπει να αποτυπώνεται με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, δηλαδή να θεμελιωθεί σε κάθε εποχή του χρόνου. Πώς θα γίνει αυτό; Δεν χρειάζονται ακριβά δώρα. Δεν χρειάζονται ψεύτικα προφίλ. Δεν χρειάζονται ανειλικρινείς κινήσεις που επιβάλλονται από την εθιμοτυπία των ημερών. Μόνο αυθεντικότητα. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο (φώτο) αρκεί. Ένα συμβολικό δωράκι. Μια καλή κουβέντα. Ένα όμορφο κοπλιμάν. Το κέρασμα ενός φαγητού ή ποτού. Ένα τηλεφώνημα για χρόνια πολλά. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ας μην τα κάνουμε δύσκολα. Αυτά είχα να πω, λοιπόν. Συγχωρέστε με αν σας κούρασα. Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Με αφορμή μια κουβέντα που είχα πρόσφατα περί δώρων, ας πω δυο πράγματα. Αρκετές φορές το να κάνεις ένα δώρο σε κάποιον, δημιουργεί μια υποχρέωση που προσδιορίζεται τόσο στην αποδοχή όσο και στην ανταπόδοση. Συμφωνώ ότι η αποδοχή ενός δώρου θεωρείται απαραίτητη -ακριβώς σαν να σου κάνουν ένα κοπλιμάν: όταν το ακούς, χαμογελάς, το δέχεσαι και λες ευχαριστώ. Όμως, προσωπικά, όταν κάνω δώρο σε κάποιον, αδιαφορώ πλήρως για την υποχρέωση της ανταπόδοσης: δεν περιμένω ανταλλάγματα. Δεν με ενδιαφέρει και είμαι απόλυτος σε αυτό. Όταν κάνω δώρα, λοιπόν, το κάνω με την καρδιά μου κι όχι για να καλοπιάσω κάποιον φίλο ή κάποια γκόμενα, αλλά για να τον/την δω χαρούμενο, πράγμα που σημαίνει ότι αυτόματα αισθάνομαι κι εγώ χαρούμενος. Αισθάνομαι γεμάτος. Και προφανώς δεν τα προσφέρω σε όλα τα άτομα. Το να διαλέγω, εγώ, ο Κωστής, ένα δώρο για κάποιον, σημαίνει ότι ενδιαφέρομαι. Ότι ασχολούμαι μαζί του. Νοιάζομαι για εκείνον. Σημαίνει ότι αφιερώνω χρόνο και σε αρκετές περιπτώσεις αρκετό χρόνο. Παρατηρώ τι του αρέσει, προσέχω όταν μιλάει και προσπαθώ να καλύψω μία ανάγκη του. Αυτή είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μαγεία των δώρων. Έστω κι αν κάποιοι την υποτιμούν. Και την γνώμη μου, και την εκ μέρους μου προσφορά δώρων, και τη μαγεία.

Υ.Γ.2 Όποιος επιθυμεί, μπορεί να διαβάσει την Χριστουγεννιάτικη υπόθεση εργασίας. Ναι, έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από την συγγραφή της συγκεκριμένης φανταστικής ιστορίας, αλλά νομίζω ότι διαβάζεται άκρως ευχάριστα! Όσοι δεν την έχετε διαβάσει, ρίξτε μια ματιά!

Υ.Γ.3 Η παρακάτω φωτογραφία, όσο απίστευτο και λυπηρό ακούγεται, απεικονίζει την Χριστουγεννιάτικη Αθήνα του 1960!!! Μα, τόσο πολύ αλλάξαμε; Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει πολλά περισσότερα από όσο νομίζουμε. Μακάρι να μπορούσαμε να το αντιληφθούμε.


Υ.Γ.4 Βασιλόπιτα: τσεκ. Μπανόφι: τσεκ. Τι μένει; Μηλόπιτα, τιραμισού και μελομακάρονα! Λευτεριά στα γλυκά!

Υ.Γ.5 Δεν μπορώ άλλο Wham. Δεν μπορώ άλλο Last Christmas. Υπάρχουν καταπληκτικά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, γαμώ το κέρατό μου! Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Α!











Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Δεν ζητείται μόνο Πρόεδρος

Ξεκινάει η σεζόν. Η ομάδα, απελευθερωμένη από την ''πηγή των κακών'', ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά της. Αλλά, ελάχιστα μετά την έναρξη της περιόδου, ξεκινάει η μετάθεση ευθυνών. Στην αρχή έφταιγαν οι παίχτες. Το πρόβλημα λύθηκε με την μη ανανέωση του Καραγκούνη και την απόλυση του Κατσουράνη. Μετά, τελείως ξαφνικά, έφταιγε ο προπονητής -σκουπίστηκε κι αυτός. Κατόπιν ο Μαρινάκης, αλλά αυτόν δεν μπορείς να τον βγάλεις από τη μέση τόσο εύκολα: λέγεται ότι ελέγχει το παρασκήνιο, είναι εύσωμος και έχει τον Σάββα προσωπικό φρουρό. Στη συνέχεια έφταιγε το ημερολόγιο των Μάγια, το οποίο σαμπόταρε το "αψεγάδιαστο" εταιρικό πλάνο (ποιο;) της Π.Α.Ε. Ύστερα εμφανίστηκαν (αόρατοι) εσωτερικοί εχθροί που έβαζαν τρικλοποδιές στις προσπάθειες του Αλαφούζου. Στο καπάκι έσκασε μύτη ο πριγκιπικός Τσάκας και έσπειρε έριδες και διχόνοιες. Και τώρα φταίνε πάλι οι παίχτες. Ήθελα να ήξερα, όμως: ο Αλαφούζος (φώτο) φταίει σε τίποτα; Ρητορικό το ερώτημα. 


Ας παίξουμε, όμως. Έστω, λοιπόν, ότι φταίνε οι παίχτες. Πότε στήνεις μια ομάδα; Πότε παίρνεις και διώχνεις ποδοσφαιριστές; Τον Σεπτέμβριο; Τον Δεκέμβριο; Τον Γενάρη; Το καλοκαίρι; Εξαρτάται. Αν υπάρχει σχέδιο, το ακολουθείς. Αν δεν υπάρχει, κάνεις το σταυρό σου, ασπάζεσαι τον τσακισμό και λαμβάνεις αποφάσεις εν θερμώ. Και η αλήθεια είναι ότι οι ετεροχρονισμένες κινήσεις του Αλαφούζου φανερώνουν άγνοια, ερασιτεχνισμό και πανικό. Ούτε ηγεσία, ούτε επίδειξη δύναμης, ούτε προσήλωση πλάνου. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι έχει εναλλακτικό σχέδιο; Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι έχει εναλλακτική πρόταση; Ας είμαστε σοβαροί. Αν ήταν έτσι, κάθε φορά που ο Πρόεδρας ή κάποιος παράγοντας δεν έμενε ευχαριστημένος από τους παίχτες, θα άλλαζε πέντε ομάδες μέσα στη σεζόν. Αυτά τα κάνουν οι Κούγιες και οι Πανόπουλοι. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι διώχνει τους παίχτες που θέλει. Με ποιον θα παίζει; Με τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Φουρλάνο, τον Χουχούμη και τον Λαγό; Θέλει να γίνει σαν τον Άρη που παίζει με τον Σουνά, τον Γιαννίτση, τον Νταμαρλή και τον Αγγελούδη; Δεν καταλαβαίνει ότι αυτές οι κινήσεις θα οδηγήσουν σε αγωνιστική κατάρρευση; Και για να έχουμε καλό ερώτημα, να φύγει ο Βύντρα κι ο Λάζαρος, αλλά να μείνει ο Πίντο κι ο Βελάσκεθ; Με ποια κριτήρια, άραγε, σταμπάρονται οι ανεπιθύμητοι παίχτες; Μήπως με το συμβόλαιό τους; Μια απορία εκφράζω. Αλλά, όποιος και να είναι ο λόγος, ο τρόπος που έχει επιλεχθεί για την απομάκρυνση ορισμένων παιχτών είναι άκομψος. Άδικος. Χωρίς τακτ. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Και τι θα κάνει ο Ρότσα; Αν ήμουν στη θέση του, θα είχα ήδη πάρει το καπελάκι μου και θα είχα φύγει. Μόνος μου. Οικειοθελώς. Κι αφού είχα στηρίξει τους παίχτες μου. Θα σηκωνόμουν από τον πάγκο, θα έβγαζα τη φόρμα, θα πετούσα στο χόρτο τις σημειώσεις μου και θα έλεγα στον Αλαφούζο: «Εσύ δεν θες προπονητή, Πρόεδρο θες».

Ας επανέλθουμε, όμως, στην απόλυση των παιχτών. Πώς ακριβώς θα φύγουν; Υπάρχουν συμβόλαια που αναγράφουν χρηματικά ποσά και χρονική διάρκεια. Ο Κατσουράνης, για παράδειγμα, δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις και δεν δημιούργησε πρόβλημα. Δεν πάτησε πάνω στο συμβόλαιό του. Ποιος εγγυάται στον Αλαφούζο ότι θα κάνουν το ίδιο και οι λοιποί παίχτες που βρίσκονται υπό αποχώρηση; Όπως γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Όσο για τη μείωση στα συμβόλαια, αυτή δεν μπορεί να γίνει μονομερώς. Αν θέλει ο Τοτσέ κατεβαίνει από το ένα εκατομμύριο μικτά που στοιχίζει στον Παναθηναϊκό. Αν δεν θέλει, μουλαρώνει και δεν πέφτει ούτε σέντζι. Ήθελε ο Κατσουράνης και δέχτηκε τον συμβιβασμό και λύθηκε το συμβόλαιό του. Αν δεν θέλει ο Τοτσέ, μένει και θα τον πληρώσουνε βρέξει χιονίσει μέχρι το καλοκαίρι του 2014». Στη θέση του Τοτσέ βάλτε όποιο όνομα γουστάρετε.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, μπορεί ο Αλαφούζος να έχει διαπράξει ορισμένες αστοχίες και να επιμένει σε μια αξιοπερίεργη τακτική (π.χ. επικοινωνιακή πολιτική), αλλά δεν κρατάει το μονοπώλιο ευθυνών. Σε καμία περίπτωση. Δεν είναι αυτός ο κύριος φταίχτης. Εξάλλου, δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Αλλού στηρίχθηκε και βρήκε πάτημα. Τα έχω γράψει πολλές φορές, τα έχω πει ακόμα περισσότερες, αλλά αρκετοί, ειδικά όσοι είναι ή το παίζουν οργανωμένοι, αρνούνται να το παραδεχτούν. Συνεπώς, ο Παναθηναϊκός δεν θέλει μόνο Πρόεδρο. Πρωτίστως, πρέπει να λύσει το οπαδικό του πρόβλημα.

Υ.Γ.1 Η βασιλόπιτα βγήκε φοβερή. Εννοείται ότι θα παρασκευαστεί εκ νέου και μάλιστα λίαν συντόμως. Εντούτοις, το επόμενο γλυκό στη λίστα είναι το μπανόφι! Και έπεται συνέχεια!

Υ.Γ.2 Ο Καπετάνος έκανε προσφυγή. Του εύχομαι καλή συνέχεια. Δεν μπόρεσε να ''βγει μπροστά'', όπως επέβαλαν οι τωρινές περιστάσεις και οι αντίξοες συνθήκες, αλλά η παρουσία του στον φετινό Άρη ήταν χρησιμότατη. Ας μην τον απαξιώσουμε.

Υ.Γ.3 Να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση για Χριστούγεννα. Θα μπορούσα να γράψω επακριβώς τον λόγο, αλλά μάλλον δεν έχει σημασία. Ευτυχώς, οι Queen έχουν άλλη άποψη.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Η τακτική των ερωτήσεων

Τέθηκε υπό λειτουργία η ρύθμιση που επιτρέπει στους καταναλωτές να μην πληρώνουν το κόστος των προϊόντων και υπηρεσιών που αγοράζουν, αν δεν πάρουν απόδειξη λιανικής. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ΑΔ 4/2012: «Κατά την πώληση προϊόντων και παροχή υπηρεσιών, και υπό την επιφύλαξη των διατάξεων του Κώδικα Φορολογικής Απεικόνισης Συναλλαγών, του Ποινικού Κώδικα και του ν. 2523/1997, ο καταναλωτής δεν υποχρεούται να καταβάλει το αντίτιμο, εάν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό στοιχείο, όπως αυτό ορίζεται στις οικείες διατάξεις». Κι όταν λέμε ''νόμιμο παραστατικό στοιχείο'', εννοούμε απόδειξη ή τιμολόγιο.


Πολύ καλό μέτρο -ομολογώ ότι εξεπλάγην ευχάριστα- και πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους, αλλά έχω ορισμένες απορίες και μερικές επιφυλάξεις -μακάρι το πνεύμα του μέτρου να συμβάδιζε με το υπόλοιπο φορολογικό σύστημα. Συνήθως, σε μια συναλλαγή πρώτα πληρώνεις και μετά παίρνεις απόδειξη. Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα. Στην περίπτωση που πληρώνεις, αλλά δεν σου κόβει απόδειξη, τι θα κάνεις; Θα πηγαίνεις π.χ. στον μετρ της σουβλακερί και θα του λες: «Ρε αλητάμπουρα, φέρε πίσω τα λεφτά;». Ούτε σε ταινίες του Στάθη Ψάλτη (φώτο) δεν γίνονται αυτά. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί απατεώνες που θα πάρουν τα λεφτά και μετά θα κάνουν τον ανήξερο και την πάπια.  Για να μην βρεθείς, όμως, σε τόσο δύσκολη θέση, μπορείς να κάνεις και το άλλο. Θα πηγαίνεις μέσα στο μαγαζί, θα ζητάς τον υπεύθυνο και θα τον ρωτάς: «Κόβετε απόδειξη; Πείτε μου, για να ξέρω αν θα σας πληρώσω». Τότε, ο μαγαζάτορας, μπροστά στο φάσμα να χάσει έναν πελάτη, θα απαντήσει ότι φυσικά και κόβει απόδειξη. Το ίδιο μπορεί να γίνει σε κάθε επιθυμητή συναλλαγή, π.χ. με τον υδραυλικό, τον  μπαρμπέρη, την μοδίστρα και τον κάπελα. Ακόμα καλύτερα, παίρνεις και τηλέφωνο ή στέλνεις e-mail. Για να είσαι προετοιμασμένος και μάχιμος. Στο τσακίρ κέφι μπορείς να τουιτάρεις κιόλας.

Όπως κάνει ο Αλαφούζος. Πηγαίνεις και ρωτάς τον καταστηματάρχη αν κόβει απόδειξη; Θα πηγαίνει κι ο Αλαφούζος, πριν το ματς, στον διαιτητή και θα τον ρωτάει: «Θα με αδικήσεις, ρε;». Αν του πει όχι, μπαίνουν οι παίχτες στο γήπεδο, παίζουν για την φανέλα, και μασάνε σίδερα και αντιπάλους. Αν του πει ναι, ετοιμάζει από πριν καμιά ντουζίνα πιασάρικα τουίτς, γράφει μια επική ανακοίνωση κατά της διαιτησίας και των Μάγια που δεν τον αφήνουν να κάνει πρωταθλητισμό και, τέλος, εύχεται να έχει πείσει τον κόσμο πως ο Παναθηναϊκός είναι στοχοποιημένος και αποτελεί το κυρίαρχο θήραμα που όλοι θέλουν για λάφυρο. Κι αν δεν τα καταφέρει σε πρώτο χρόνο, παίρνουν την σκυτάλη οι οπαδικοί δημοσιογράφοι και την τελειώνουν τη δουλειά. Ειδικά, αν δεν έχει κερδίσει η ομάδα, τότε οι ανακοινώσεις και τα τουίτς πέφτουν σαν μπαράζ πυροβολικού. Αλλά κι αυτός ο Μαρινάκης είναι προκλητικός. Νταξ, κρατάει τα κόζια σε κάθε περίπτωση και σε κάθε πόστο. Μην το επιδεικνύεις, όμως, τόσο φανερά. Κράτα τα μπόσικα. Και σε τελική ανάλυση, οφείλει να αναγνωρίσει ότι ο Παναθηναϊκός, καθώς και αρκετές ομάδες, δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Και είναι αθέμιτο να κλωτσάς τον αντίπαλο, ενόσω βρίσκεται στο πάτωμα και διπλώνει από τον πόνο. Αλλά είναι αυτή η καταραμένη επίδειξη δύναμης που την πληρώνουν, σχεδόν, όλες οι ομάδες: το ελληνικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση.

Δεν τίθεται, όμως, μόνο το θέμα διαιτησίας. Την τακτική των ερωτήσεων μπορείς να την εφαρμόσεις και σε άλλες περιπτώσεις. Κοτζάμ πρίγκιπας ενδιαφέρεται (;) για το πλειοψηφικό πακέτο της Π.Α.Ε. Αλλά κι εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα πηγαίνει ο Δομάζος και θα ρωτάει τον Πρίγκιπα, αν μπορεί και θέλει να αγοράσει τον Παναθηναϊκό. Για να ξέρει κι ο Μίμης τι να κάνει. Να κάτσει ή να φύγει; Αν του πει όχι, να πάει, βρε παιδί μου, σπίτι του και να παρακολουθεί ξένοιαστος τις προσπάθειες της ομάδας του Ρότσα/Μπουμπλή. Αν του πει ναι, να βγει στις κάμερες και να δηλώσει: «Εγώ πιστεύω στον Πρίγκιπα (sic!)!». Έπειτα θα πηγαίνει ο Κωνσταντίνου, χωρίς τον Σάββα τον Θεοδωρίδη, και θα ρωτάει την Αυτού Εξοχότητα, αν έχει διάθεση να φτιάξει νέο γήπεδο. Για να λάβει κι αυτός τα μέτρα του. Τέλος, θα βγαίνει ο Κάνθαρος και θα ρωτάει: «Ρε παιδιά, είναι πραγματικός Πρίγκιπας;» μόνο και μόνο για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «Τι, δεν είναι;». Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Και ξάφνου, καθώς μελετάς και σπουδάζεις την υπόθεση, διαπιστώνεις ότι το μόνο πραγματικό σε αυτή την ιστορία είναι η παρουσία του Τσάκα. Διότι, αν κάποιος επιθυμεί να μπει σε μια Π.Α.Ε., πάει στην Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου, σκάει τα ''χαρτιά'' και παίρνει την ομάδα. Χωρίς να ρωτάει από δω κι από εκεί, χωρίς press conference και χωρίς συγκεντρώσεις για τσάι.

Υ.Γ.1 Αυτά που έγιναν στην Δράμα δεν έχουν προηγούμενο. Τι να πρωτοσχολιάσω; Το κοουτσάρισμα του Καλαφατάκη; Την εμφάνιση του Κακαρίδη; Το γεγονός ότι τον οργανωτή του παιχνιδιού τον υποδυόταν, και μάλιστα με σχετική επιτυχία (!), ο Καραποστόλου; Την εμφανή αδυναμία του να πάρουμε αμυντικό ριμπάουντ; Το ότι δεν έχουμε επιθετικά συστήματα; Και, τέλος, την γκάφα του Πάσαλιτς ή την σφαγή του Γκόντα; Απίστευτα πράγματα.

Υ.Γ.2 Τα ρεπορτάζ λένε ότι ο Μητρόπουλος πάει δανεικός στην Α.Ε.Κ. Πρόκειται περί επικοινωνιακής ήττας από την πλευρά της Π.Α.Ε. Άρης, η οποία παρουσίαζε τον δανεισμό τελειωμένο, ενώ εκτέθηκε και ο παίχτης με τις βιαστικές δηλώσεις του, αν και για το τελευταίο μάλλον ευθύνεται ο μάνατζέρ του.

Υ.Γ.3 Ο Γιάννης Ιωαννίδης θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι Υφυπουργός του Άρη. Δεν θέλω τέτοιες βοήθειες. Επίσης, κάποιος να του πει, όπως και σε όλους τους προκατόχους του, ότι δεν είναι Υφυπουργός Πρωταθλητισμού. 

Υ.Γ.4 Δύσκολα τα πράγματα για τον Βενγκέρ. Οι οπαδοί δεν σέβονται τους ποδοσφαιρικούς τεχνοκράτες. Ακόμα κι αν βρίσκονται σε μια ομάδα ως προπονητές για 16 χρόνια. Όπως γράφει ο Καρπετόπουλος: «Στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει ομάδα της οποίας οι οπαδοί να ικανοποιούνται γιατί τηρήθηκαν κατά γράμμα οι ισολογισμοί: η Άρσεναλ έμοιαζε να έχει γίνει η πρώτη τέτοια ομάδα. Και σε αυτό νομίζω ο Βενγκέρ την πάτησε». Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο Αρσέν κατάφερε και άλλαξε τη δομή της Άρσεναλ και παρουσίασε εντυπωσιακές ομάδες σε εμφάνιση και αποτελέσματα. Θα είναι πολύ άδικο να φύγει κακήν κακώς, πόσω μάλλον ως αποτυχημένος.

Υ.Γ.5 Όλα θα γίνουν. Ας μην βιαζόμαστε! Υπομονή. Βάζω μπρος τα μίξερ και τις κατσαρόλες, παίρνω τις κουτάλες και τις σπάτουλες, και αρχίζουμε! Τιραμισού, μηλόπιτες, μελομακάρονα και βασιλόπιτες! Μέχρι και μπανόφι! Χαμός θα γίνει!

Υ.Γ.6 Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια θα μπουν στην αντίστοιχη ανάρτηση. Μέχρι τότε, ας πάρουμε μια γερή δόση από τον Bruce Dickinson.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Έτσι στήθηκαν

Στις αρχές Σεπτεμβρίου έγραφα για τα χρέη του Άρη και της Α.Ε.Κ. Για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι παράγοντες της ομάδας. Πριν συνεχίσω, να υπενθυμίσω ότι ουδείς από αυτούς τους παράγοντες έχει κληθεί από την Δικαιοσύνη. Με τους οπαδικούς δημοσιογράφους να κάνουν τουμπεκί και την επόμενη φουρνιά παραγόντων να αποποιείται την απόδοση ευθυνών. Μόνο οι οπαδοί ζητούν τα αυτονόητα. Εντούτοις, έχουμε αναφέρει ότι το αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Τέλος πάντων.


Στο τραπέζι, όμως, δεν έχουμε μόνο την απόδοση ευθυνών. Οι εξελίξεις τρέχουν. Οι ομάδες έπρεπε να σχεδιαστούν. Να αποκτηθούν παίχτες και προπονητές, ώστε να παρουσιαστούν όσο πιο ανταγωνιστικές γίνεται. Και σε αυτό το σημείο, ο Άρης και η Α.Ε.Κ. μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Η στήριξη σε Έλληνες παίχτες, και μάλιστα νεαρούς, ήταν μια βάναυση, βίαιη αναγκαιότητα, η οποία υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή της ομάδας, αλλά και των παιχτών. Το ίδιο ισχύει και για τους έμπειρους ποδοσφαιριστές που απέμειναν στα ρόστερ των ομάδων. Τους παρουσιάστηκε μια μεγάλη ευκαιρία να ''βγουν μπροστά''. Δηλαδή να πάρουν πρωτοβουλίες, να αποδείξουν ότι μπορούν να καθοδηγήσουν τους υπολοίπους και να ανεβάσουν την απόδοση αυτών. Δυστυχώς, και για τις δυο ομάδες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, τουλάχιστον για τους Έλληνες παίχτες. Για παράδειγμα, στον Άρη, ο Παπαζαχαρίας αποδεικνύεται ανεπαρκής, ο Καπετάνος έχει γίνει συνώνυμο της προσπάθειας, ο Παπαστεριανός γκρινιάζει κι ο Καζναφέρης φλερτάρει σε κάθε ματς με την κόκκινη κάρτα. Τουλάχιστον ο Κοέλιο, ο Πουλίδο και, κυρίως, ο Αγκάνθο μας δίνουν το κάτι παραπάνω -θυμηθείτε τι λέγαμε για τον άξονα του Άρη. Αντίθετα, στην Α.Ε.Κ., νομίζω ότι μονάχα ο Γκερέιρο μπορεί να λειτουργήσει σαν λαμπερός φανοστάτης, άντε κι ο φιλότιμος Κοντοές: οι δυο τερματοφύλακες είναι ασταθείς, ο Λαγός δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά και ο Ρίκκα ακόμα προσπαθεί να βρει τα πατήματά του. Υπάρχουν, όμως, δυο βασικές διαφορές μεταξύ των δυο ομάδων. Πρώτον, ο Κατσαβάκης, με τον οποίο ξεκίνησε η σεζόν για τον Άρη, δεν έκανε τα λάθη του Τσιάρτα και του Βλάχου. Δεύτερον, ο Άρης είχε και ορισμένα παιδιά από τις ακαδημίες στα οποία μπορούσε, τουλάχιστον στα χαρτιά, να στηριχτεί (π.χ. Γιαννώτας, Οικονομόπουλος, Σουνάς, Διούδης), συν τον Τριανταφυλλάκο. Η Α.Ε.Κ. είχε μόνον τον Φούντα, τον οποίο πρόσφατα έκραξε ο Λίνεν, και απέκτησε στο τέλος του καλοκαιριού τον προβληματικό Κατίδη από τον Άρη. Και μια διαφορά bonus: ο Άρης ξέρει ότι πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, ενώ η Α.Ε.Κ. ονειρεύεται εισροή χρημάτων από την περιβόητη υπόθεση Ψωμιάδη και εσχάτως από τον ζεν πρεμιέ Βιντιάδη.

Συνεπώς, ο σχεδιασμός των δυο ομάδων ήταν βιαστικός, άτσαλος και βραχύπνοος -τα λάθη των προηγουμένων ετών πληρώνονται. Αλλά, έτσι στήθηκαν. Εν προκειμένω, στη φάση που βρίσκεται ο Άρης και η Α.Ε.Κ., και με την ψυχολογία που έχουν οι παίχτες και το τεχνικό τιμ, πρέπει να υπάρχει αποκλειστικό ενδιαφέρον στα αποτελέσματα κι όχι στις εμφανίσεις. Στην υφιστάμενη κατάσταση μόνο αυτά έχουν σημασία. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να περιμένουμε θέαμα και δεν πρέπει να υπολογίζεται το τακτικό κόστος που πρέπει να επιβληθεί για την συγκομιδή βαθμών (π.χ. κλειστό παιχνίδι, μηδενική πρωτοβουλία κινήσεων, οπισθοχώρηση γραμμών, καθυστερήσεις, άμυνα στο μισό γήπεδο, ποδόσφαιρο αναμονής και αντεπιθέσεις ακόμα και στα εντός έδρας παιχνίδια). Κλείνοντας πρέπει να πω και κάτι ακόμα. Έστω και με αυτά τα ρόστερ, έστω και σε αυτήν την κατάσταση ο Άρης και -ακόμα περισσότερο- η Α.Ε.Κ. διαθέτουν ειδικό βάρος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και αυξημένη πίεση -έστω κι αν διατηρεί τους παίχτες σε εγρήγορση. Ωστόσο, για την τρέχουσα σεζόν, οι δυο ομάδες, θα πρέπει να ξεχάσουν τα κιλά της φανέλας και να βάλουν μπόλικη σκοπιμότητα και πάθος στο παιχνίδι τους: σε ένα ποδοσφαιρικό μαραθώνιο, όπως είναι το πρωτάθλημα, δεν παίζουν μπάλα οι φανέλες και τα ονόματα. Τέλος, αν έπαιρνες τα ρόστερ του Άρη και, κυρίως, της Α.Ε.Κ., και τα έντυνες με στολές του Πανθρακικού και της Κέρκυρας αντίστοιχα, θα είχαν πέσει από το καλοκαίρι και δεν θα το γνώριζαν. Τώρα, πάει και έρχεται.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Ξαβιέ Μακντάνιελ. Και η ομάδα που διέλυσε ο Σακίλ με τους Μάτζικ, ήταν οι Μπόστον Σέλτικς. Κι αν δεν με απατάει η μνήμη μου, τότε στην Βοστόνη αγωνιζόταν κι ο Ντομινίκ.

Υ.Γ.2 Η ήττα από την Καλλιθέα δεν σημαίνει τίποτα απολύτως -αν και τα γκολ που δεχόμαστε είναι αστεία: τα λάθη της αμυντικής γραμμής πρέπει κάπως, κάπου, κάποτε να σταματήσουν. Και μπράβο στον Αλκαράθ που κατάλαβε ότι το κύπελλο αποτελεί ζήτημα ήσσονος σημασίας.

Υ.Γ.3 Ολοκληρώθηκε η ανάρτηση των Χριστουγέννων. Να είναι καλά ο συγγραφικός οίστρος. Ελπίζω να την βρείτε όμορφη. Τουλάχιστον είναι αυθεντική.

Υ.Γ.4 Όχι άλλα αποθεωτικά κείμενα για τον Μαυρία. Δεν αντέχω άλλο! Μαυρία, παιδί μου, κλείσε αυτιά και μάτια, δούλεψε σκληρά και με την πρώτη ευκαιρία φύγε στο εξωτερικό για να σωθείς.

 Υ.Γ.5 Δεν μπορώ να γνωρίζω τους πραγματικούς λόγους που ο Αλαφούζος έδιωξε τον Κατσουράνη. Αλλά ξέρω ότι η μεταγραφή του εν λόγω ποδοσφαιριστή στον Π.Α.Ο.Κ. αποτελεί σπουδαία προσθήκη. Και δεν αναφέρομαι στο βαρύ βιογραφικό που φέρει. Μόνο και μόνο ότι θέλει να αποδείξει πως δεν είναι τελειωμένος, αρκεί. Το μοναδικό αίνιγμα περιορίζεται στο που θα παίξει. Αν παίξει σέντερ μπακ, όπως λέγεται, τότε είναι σαν να παραδέχεται ο Δώνης τις άστοχες επιλογές του για το κέντρο αμύνης -συν τοις άλλοις, ο παίχτης, κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί να παίξει σέντερ μπακ. Και για τον Δώνη κάτι τέτοιο είναι αρκετά απίθανο. Αν παίξει κόφτης, τότε νομίζω ότι ο Κάτσε θα πρέπει να αγοράσει κινητή μονάδα νεφρού. Βλέπετε, ο Κατσουράνης έχει την κακιά συνήθεια να μαρκάρει με το δάχτυλο, δηλαδή να δείχνει στους συμπαίχτες του ποιον να μαρκάρουν -αναγνωρίζω, όμως, ότι ο παίχτης διαθέτει ικανοποιητική τοποθέτηση. Αν ρωτάτε την άποψή μου, η καταλληλότερη θέση για τον Κατσουράνη είναι εκείνη που τον είχε βάλει ο Κάτε. Άστον να βγαίνει σαν κρυφός φορ και, που ξέρεις, μπορεί να βρεθεί λύση στο επιθετικό πρόβλημα του Π.Α.Ο.Κ.

Υ.Γ.6 Το νέο φορολογικό σύστημα αποτελεί ένα θαυμάσιο μέτρο για να μάθει κανείς πως πρέπει να φοροδιαφεύγει. Μπράβο στους φωστήρες της Κυβέρνησης. Επίσης, οφείλω να εκφράσω και μια εύλογη, πιστεύω, απορία: πώς σκατά γίνεται κορυφαία, κι όχι μόνο, ονόματα του πολιτικού στίβου να έχουν τέτοιες περιουσίες; Μας κοροϊδεύουν κυριολεκτικά μέσα στα μούτρα μας. Μιλάμε για επέμβαση με το γάντι. Χωρίς αναισθητικό.

Υ.Γ.7 Νταξ, χωρίς σχόλια.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Ο ανυποψίαστος

Βρισκόμαστε στα μέσα της ναϊντίλας. Το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε έξαρση. Για την ακρίβεια, επρόκειτο για το δεύτερο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, μετά το N.B.A. Ξένοι παίχτες υψηλού και υψηλότατου επιπέδου προτιμούν την Ελλάδα, και στελεχώνουν σχεδόν όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος. Κάποιος από αυτούς πρωταγωνιστεί στην παρακάτω ιστορία. Ένας τεράστιος μαύρος τύπος, λοιπόν, εισβάλλει στα McDonalds και καταβροχθίζει πέντε Βig Mac σε πέντε λεπτά (!), ενώ 15 πιτσιρίκια γύρω του περιμένουν αυτόγραφα. «Ξέρετε ποιος είμαι;» ρωτά γεμάτος έκπληξη ο καλαθοσφαιριστής; «Ναι! Σας διέλυσε πέρσι ο Σακίλ στα playoffs με τους Μάτζικ…», απαντάει κάποιος μικρός θαυμαστής. Ποιος ήταν ο ανυποψίαστος παίχτης που προφανώς πήγαινε γυρεύοντας;
  1. Τζεφ Μαλόουν (Β.Α.Ο.)
  2. Ξαβιέ Μακντάνιελ (Ηρακλής)
  3. Ντομινίκ Ουίλκινς (Παναθηναϊκός)
  4. Χάρολντ Έλις (Άρης)
  5. Θερλ Μπέιλι (Πανιώνιος)
Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Τελικά ο Μέσι το έσπασε το ρεκόρ. Αλλού, όμως, είναι τα ωραία. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι συμβαίνει με τον Φαλκάο; Πόσο παιχτούρα είναι αυτός ο επιθετικός;

Υ.Γ.3 Η Αρειανάρα έπαιξε καλά στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά, όπως έχουμε πει επανειλημμένως, δεν μπορεί να διαχειριστεί το προβάδισμα και να υποτάξει την πίεση. Τον βαθμό, πάντως, τον τσιμπήσαμε. Κάτι είναι κι αυτό. Ας ελπίσουμε ότι θα βελτιώσουμε την άμυνα της αμυντικής γραμμής και θα αξιοποιήσουμε την έδρα μας. Η συνέχεια προμηνύεται δύσκολη.

Υ.Γ.4 Μεγάλο παιχνίδι στο Μάντσεστερ. Πρέπει να ξέρουμε ότι τα λεφτά δεν προσθέτουν κιλά στην φανέλα. Πάντως, ακούγονται πολλά για το μέλλον του Μαντσίνι. Ρε, αυτός έχει περάσει το προπονητηλίκι για πασαρέλα!

Υ..Γ.5 Το ντέρμπι τέλειωσε. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το συγκεκριμένο παιχνίδι -προφανώς, όποιος επιθυμεί μπορεί να εκφράσει απλόχερα την δική του διάσταση. Αντίθετα, πήγα κινηματογράφο, όπου παρακολούθησα, με περιέργεια είναι η αλήθεια, το ''Cloud Atlas''. Δεν απογοητεύθηκα. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα. Μπορεί να κρατάει τρεις ώρες, αλλά αξίζει. Περνάει πάμπολλα μηνύματα, αρκεί να μπορούμε να τα συλλάβουμε και να τα επεξεργαστούμε. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Την σύλληψη και την επεξεργασία εννοώ.

Υ.Γ.6 Από το Noble Savage. Και, φυσικά, τους Virgin Steele!

You're an angel of desire, With your blonde hair, And your pouting hungry eyes...Tonight I'm yours, Come take me if you want me, I'll do anything, To keep you satisfied...The night was made for love, Oh sweet babe, We're gonna make love all night, Tonight!...I know you wanna rock me, I know you wanna scream.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Τα σοβαρά ζητήματα

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με τα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια. Ούτε με το ντέρμπι της Κυριακής. Η κάθε ομάδα έχει το δικό της επιτελείο, τον δικό της στρατό που ασχολείται με αυτά τα πράγματα. Εγώ δεν φτάνω ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Αν κάποιοι θέλουν να βλέπουν τεράστιες εμφανίσεις και τρομερούς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, με γεια τους, με χαρά τους. Και κάτι τελευταίο: όταν μια ομάδα χάνει ή δεν προκρίνεται, μπορεί να σημαίνει ότι απλά δεν ήταν τόσο καλή. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στην ατυχία. Περνάμε, λοιπόν, σε σοβαρά ζητήματα.


Ας πάμε στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο και στην Τσέλσι. Ο Αμπράμοβιτς, ο οποίος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν ξέρει τι σχήμα έχει η μπάλα, είχε φέρει τον Βίλας Μπόας. Έναν μαθητευόμενο μάγο. Και μάλιστα τον χρυσοπλήρωσε. Η συνέχεια αναμενόμενη. Απόλυση και αποζημίωση. Ο αντικαταστάτης του ήταν ο Ντι Ματέο. Ένας πολύ καλός γνώστης της ομάδας, των αποδυτηρίων και των απαιτήσεων του κοινού. Ο Πρόεδρας τον εμπιστεύτηκε -ουσιαστικά δεν είχε άλλη επιλογή- κι εκείνος κατάφερε να του πάρει μέχρι και το τσου λου! Προσοχή: δεν εξετάζω πως το πήρε κι αν το άξιζε -απλά σημειώνω την επιτυχία. Ο Αμπράμοβιτς, λοιπόν, για λόγους που μόνον εκείνος γνωρίζει, και παρά το γεγονός ότι ακούστηκαν διάφορα ονόματα για τον πάγκο (π.χ. Καπέλο), αποφάσισε να επιβραβεύσει τον Ντι Ματέο, δίνοντας του τα ηνία της ομάδας και την επόμενη σεζόν. Ας μην ξεχνάμε τη συμπάθεια των οπαδών προς το πρόσωπο του Ιταλού, καθώς και την στήριξη των παιχτών -προφανώς τα στοιχεία αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιλογή του Πρόεδρα. Έχουμε πει, όμως, ότι είναι διαφορετικό πράγμα να διαχειρίζεσαι μια ήδη έτοιμη ομάδα από το να την στήνεις μόνος σου. Κι ενώ ο ενθουσιασμός στην αρχή της σεζόν βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα, καθώς κυλούσε η σεζόν, ήρθε η απογοήτευση του Ρώσου μεγιστάνα (κλισέ). Η νέα του επιλογή ονομάζεται Ράφα Μπενίτεθ -οι φήμες λένε ότι διακαής πόθος του Αμπράμοβιτς είναι ο Γκουαρντιόλα, τον οποίο περιμένει το καλοκαίρι. Ένας προπονητής -αναφέρομαι στον Μπενίτεθ- που έκανε τρομερό λάθος να διαδεχτεί τον Μουρίνιο στην Ίντερ. Και φτάνουμε στο παρόν. Να παίζει η Τσέλσι εντός έδρας με την Νόρτζελαντ για το τσου λου και να κερδίζει με 6-1. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί είδηση. Η είδηση έρχεται από την συμπεριφορά των οπαδών προς το πρόσωπο του Μπενίτεθ, καθώς με την έξοδό του από την φυσούνα άρχισαν οι γιούχες, και τα πανό υπέρ του Ντι Ματέο. Ειλικρινά, όσα χρόνια παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο, δεν θυμάμαι παρόμοιο περιστατικό.

Κι από το Λονδίνο, στο Παρίσι. Στην Πόλη του Φωτός, που θα έλεγε κι ο συμπαθέστατος Αλέξης Κωστάλας (φώτο). Έχω αναφερθεί πολλάκις στην αναγκαιότητα συγκρότησης εταιρικού πλάνου. Με την Παρί να μην αποτελεί εξαίρεση. Οι Άραβες ιδιοκτήτες της ομάδας έχουν μεγάλα όνειρα για την ομάδα -δεν αμφιβάλλω. Αλλά είναι φανερό ότι βιάζονται. Κι όποιος βιάζεται, προβαίνει σε απρόσεχτα λάθη και σε μη υπολογισμένα ρίσκα. Ένα από αυτά ήταν η απόλυση του πρακτικού Κομπουαρέ, ο οποίος για ορισμένους δεν συμβάδιζε με την γκλαμουριά του Παρισιού και των Αράβων, και η αντικατάστασή του από τον Αντσελότι. Ο Ιταλός είναι φανερά μπερδεμένος. Έχω την εντύπωση ότι υποτίμησε το πρωτάθλημα και υπερτίμησε τον εαυτό του. Διεξάγει ακόμα πειραματισμούς στην άμυνα, προσπαθεί να μεταβάλλει τον επιθετικογενή χαρακτήρα της ομάδας, στηρίζεται μονάχα στον Σουηδό μυτόγκα για να διασπάσει κλειστές άμυνες και γενικώς βλέπω ότι επιδιώκει να την ''ιταλικοποιήσει''. Μα, γίνονται αυτά τα πράγματα; Πώς είναι δυνατόν να καλουπώσεις παίχτες όπως τους Μενέζ, Νένε, Λαβέτσι, Μάξουελ και Παστόρε; Με αυτά και με αυτά, τα έχει βρει σκούρα στο γαλλικό πρωτάθλημα, καθώς δεν μπορεί να βρει ισχυρό αντίδοτο στις κλειστές άμυνες των αντιπάλων και στις φονικές αντεπιθέσεις τους. Το μόνο που τον σώζει μέχρι στιγμής είναι το κύρος του, η πρόκριση στην επόμενη φάση του τσου λου και το ενδυματολογικό του γούστο. Να μας πει, όμως, ο κύριος Αντσελότι πόσο χρόνο χρειάζεται ακόμα, για να βρει η ομάδα μια σταθερή σταθερότητα.

Και κλείνουμε με Βαρκελώνη. Την παραμυθένια πόλη του Γκαουντί. Ο Βιλανόβα διαχειρίζεται καλά την υφιστάμενη κατάσταση. Είναι προφανές ότι η ομάδα λειτουργεί με κεκτημένη ταχύτητα από την εποχή Γκουαρντιόλα, αλλά αυτό δεν πρέπει να μειώνει την συμβολή του νυν προπονητή. Πράγματι, υπήρχαν ορισμένα προβλήματα στην αρχή της σεζόν, π.χ. στην άμυνα, στα κάθετα σπριντ και στις κάθετες πάσες, αλλά τον τελευταίο καιρό θεωρώ ότι έχουν επανέλθει σε επίπεδα Μπαρτσελόνα. Έχω την εντύπωση ότι αν δεν ξέραμε ότι στον πάγκο κάθεται ο Βιλανόβα, θα νομίζαμε ότι ακόμα βρίσκεται ο Γκουαρντιόλα. Μέχρι και οι αδυναμίες της ομάδας είναι ίδιες, π.χ. στο ψηλό παιχνίδι και στις στημένες φάσεις. Βέβαια, αυτό δεν ξέρω ακόμα αν είναι καλό ή κακό. Ο χρόνος θα δείξει. Όπως ο χρόνος θα δείξει τι θα συμβεί με τον Μέσι. Θα το σπάσει το ρεκόρ του Γκερτ Μίλερ; Θεωρώ απίθανο το ενδεχόμενο να μην τον ενδιαφέρει. Προφανώς και θέλει να το σπάσει. Αλλά όχι εις βάρος της ομάδας. Ο Μέσι είναι ο απόλυτος αντι-σταρ του αθλήματος. Και νομίζω πως αν δεν είχε τραυματιστεί στο ματς με την Μπενφίκα, θα ήταν βέβαιο ότι θα το έσπαγε. Τώρα, η υπόθεση πήρε μια πιο ενδιαφέρουσα τροπή. Απλά το σπάσιμο του ρεκόρ θα καθυστερήσει λίγο ακόμα.

Υ.Γ.1 Ο Αλκαράθ δήλωσε ότι δεν έχει μαγικό ραβδάκι. Εγώ το ξέρω. Εκείνοι που τον φέρανε, το ξέρουν;

Υ.Γ.2 Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποχωρεί από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, καταλογίζοντας ως υπεύθυνο τον θείο Θανάση. Ε, και; Το ελληνικό μπάσκετ ήδη πνέει τα λοίσθια.

Υ.Γ.3 Πληθαίνουν οι φήμες για επιστροφή της οικογένειας Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό. Λέτε;

Υ.Γ.4 To 2010, οι Accept επιστρέφουν μετά από 14 ολόκληρα χρόνια. Και το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Εμάς, ποιος θα μας βοηθήσει;

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ένα βιβλίο του Ιβάν Μαΐσκι, με τίτλο ''Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;''. Ο Ιβάν Μαΐσκι ήταν πρεσβευτής της Σοβιετικής Ένωσης στο Λονδίνο από το 1932 έως το 1943. Από τη θέση αυτή πήρε μέρος στα μεγάλα διεθνή γεγονότα της εποχής. Στο βιβλίο του καταγγέλλει την κοντόφθαλμη πολιτική των Άγγλων, Γάλλων και Αμερικανών, οι οποίοι προσπάθησαν να ενεργήσουν βάσει συναισθήματος κι όχι συμφέροντος. Μια πολιτική κατευνασμού που ενθάρρυνε τον Χίτλερ και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, ποιο ήταν το συναίσθημα; Το μίσος που έτρεφαν οι ηγεσίες των προαναφερθέντων χωρών, σύμφωνα με τον Μαΐσκι, προς την Σοβιετική Ένωση. Το εντυπωσιακό στο βιβλίο είναι ότι καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσης δεν έχω αντιληφθεί την παραμικρή μορφή αυτοκριτικής από τον πρεσβευτή, είτε για τις πράξεις του είτε για τη Σοβιετική Ένωση. Λες και η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης ήταν πλήρως φιλειρηνική, αλάνθαστη ή έβριθε με συνέπεια. Λες και οι Σοβιετικοί δεν έπαιζαν παιχνίδια σε διπλό ταμπλό.


Τα ίδια συμβαίνουν και τώρα. Βλέπεις τον Βενιζέλο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να επιτίθενται στην Χρυσή Αυγή. Να προσπαθούν να την πετάξουν εκτός Βουλής. Χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι τα έργα τους θα φέρουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Κάθε φορά που οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κι όχι μόνο, ανοίγουν το στόμα τους κατά της Χρυσής Αυγής, το κόμμα του Μιχαλολιάκου ανεβάζει τα ποσοστά του. Αντί να στρώσουν τον κώλο τους κάτω και να κάτσουν να βρουν τι πηγαίνει στραβά στην πολιτική του κόμματος, αυτοί προσπαθούν να εκμαιεύσουν ψήφους, σκοτώνοντας, τουλάχιστον έτσι θεωρούν, τον γάιδαρο του γείτονα. Το χειρότερο είναι ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνεχίζουν να νομίζουν, λόγω πολιτικής αδράνειας και χαζομάρας, ότι αποτελούν ακόμα μεγάλο κόμμα. Κι αν ο ελληνικός λαός χρειάστηκε 40 ολόκληρα χρόνια για να καταλάβει το παπατζιλίκι, τρέμω στο πόσο χρόνο θα χρειαστεί ο Μπένι. Πάλι καλά που ο Λοβέρδος είναι έτη φωτός ''μπροστά'' από τους υπολοίπους. Και σε τελική ανάλυση, ο μόνος που μπορεί να βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός Βουλής είναι αυτός που την έβαλε σε πρώτη φάση: ο ελληνικός λαός.

Τα ίδια βλέπεις και στον Άρη. Ναι, υπήρχε αλλοίωση αποτελέσματος με τον Ατρόμητο. Ας ανοίξουμε και ένα Τουίτερ για να ουρλιάζουμε κατά των διαιτητών, όπως κάνει ο Αλαφούζος. Λες και θα κερδίσουμε κάτι από αυτό. Αφού είμαστε αδύναμοι αγωνιστικά, διοικητικά και οικονομικά. Αφού έχουμε επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια να απέχουμε συνειδητά από το παρασκήνιο. Μόνο μία λύση υπάρχει: να εντοπίσουμε τα λάθη μας, να πάψουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να νοικοκυρευτούμε. Εκτός αν θεωρούμε, όπως ο Μαΐσκι για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, ότι είμαστε αλάνθαστοι και πολύ απλά μας κυνηγάνε λόγω (ταξικού) μίσους. Και επιτέλους, ας σταματήσουμε να κατηγορούμε τους παίχτες. Τόσο μπορούν, τόσο παίζουν. Εκτός αν διαπιστώνεται πρόβλημα νοοτροπίας στον κάθε νεαρό ποδοσφαιριστή που ξεπήδησε από τις ακαδημίες. Και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το κομμάτι μάλλον δεν έχει γίνει καλή δουλειά.

Υ.Γ.1 Πόσοι από εσάς πιστεύουν ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα;

Υ.Γ.2 O Πανόπουλος ξαναέφερε τον Ουζουνίδη. Εμείς γιατί να μην ξαναφέρουμε τον Κατσαβάκη;

Υ.Γ.3 Απίστευτα πράγματα συνέβησαν στην Ολλανδία. Σε ένα παιχνίδι νέων, παίχτες 15 και 16 χρονών (!) ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου έναν επόπτη. Φτου φτου, μακριά από εμάς.

Υ.Γ.4 Στο μπάσκετ δεν τα καταφέραμε απέναντι σε μια ανώτερη ομάδα. Πρέπει να καταλάβουμε πως πρέπει να συμβιβαστούμε με το παρόν κι όχι να ζούμε με τα μεγαλεία του παρελθόντος. Και αρκετά με αυτήν την μιζέρια. Βαρέθηκα.

Υ.Γ.5 Το καλοκαίρι πετούσα ψηλά, και τώρα έλιωσαν τα φτερά μου. Σαν τον Ίκαρο.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Ο καθρέφτης και το καύσιμο της αγάπης

Συχνά αναρωτιέμαι τι είναι η αγάπη. Από πού πηγάζει; Τι μας ωθεί σε αυτήν; Πόσο επιλεκτικά δηλώνει παρούσα ή απούσα; Ποια κίνητρα μας παρακινούν και τι κριτήρια πρέπει να ικανοποιούνται; Και, τέλος, γιατί ορισμένοι άνθρωποι δεν αγαπούν και πώς γίνεται να πάψεις να αγαπάς κάτι ή κάποιον που κάποτε λάτρευες ή έλεγες ότι λάτρευες; Αυτές οι απορίες προέρχονται από έναν άνθρωπο που ελπίζει να πραγματοποιήσει σύντομα το ταξίδι της αγάπης. Ας σημειωθεί ότι δεν δένομαι εύκολα με ανθρώπους, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, προφανώς από επιλογή κι όχι ανάγκη, σημαίνει ότι έχω διαπιστώσει κάτι ελκυστικό, σαγηνευτικό, γοητευτικό και ενδιαφέρον στο πρόσωπο με το οποίο θέλω να έρθω κοντά. Μολαταύτα, ομολογώ ότι γνωρίζω άκρως ελάχιστα: κάθε φορά που νομίζω ότι μαθαίνω κάτι, διαπιστώνω ότι βρίσκομαι ακόμα στην πρώτη πίστα. Δηλώνω, με τύψεις και ντροπή, ότι πάσχω, μεταξύ άλλων, στο να αποκαλύπτω και να εκδηλώνω, κυρίως λεκτικώς, τα θετικά συναισθήματα που μου προκαλεί η άλλη πλευρά, ενώ, παράλληλα, θα πρέπει να χαλαρώσω τις άμυνές μου, να μην προσπαθώ να τα ερμηνεύσω όλα με τη λογική και να είμαι πιο διαλλακτικός/προσεκτικός σε ζητήματα που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς. Και για αυτό υπόσχομαι εκ νέου ότι θα προσπαθήσω σκληρά, όσο δύσκολο, επίπονο ή χρονοβόρο κι αν είναι, να βελτιωθώ έτι περισσότερο.


Προσοχή, όμως: τα ερωτήματα της πρώτης παραγράφου δεν αναφέρονται μονάχα σε ανθρώπους ή έμβια όντα. Για παράδειγμα, αγαπώ την Αρειανάρα και μάλιστα ανιδιοτελώς -κάποια στιγμή θα αναφερθώ εκτενώς σε αυτό το ζήτημα. Επίσης, αγαπώ το κρεβάτι μου και τα μαξιλάρια μου. Έχω δεθεί μαζί τους. Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κρεβάτια και μαξιλάρια που με έχουν φιλοξενήσει, γίνομαι δεκτός με τυμπανοκρουσίες και κόκκινα χαλιά. Σας φαίνεται υπερβολικό; Ανώμαλο; Οξύμωρο; Μπορεί και να είναι. Αλλά πώς δείχνεις την αγάπη σου στο κρεβάτι και στα μαξιλάρια; Πώς δείχνεις την αγάπη σου στο καλό σου αυτοκινητάκι το οποίο, αν και 16 ετών, σε βγάζει πάντοτε ασπροπρόσωπο; Υποθέτω ότι ο μόνος τρόπος είναι να τα προσέχεις. Να τα φροντίζεις. Να μην τα κακομεταχειρίζεσαι. Κι ας μην το αντιλαμβάνονται συνειδητά, όπως ένας άνθρωπος ή ένα ζώο. Υπάρχει, όμως, μια σημαντική λεπτομέρεια: το κρεβάτι, τα μαξιλάρια και το αυτοκίνητο δεν (μπορούν να) προβάλλουν απαιτήσεις, παράλογες ή λογικές. Δεν διαπραγματεύονται. Άρα, εκ των πραγμάτων, σε ισχυρή και έκδηλη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τις πάσης φύσεως ανθρώπινες σχέσεις, δεν παρατηρούνται περιθώρια για συμβιβασμούς, αμοιβαίες υποχωρήσεις, συμφωνίες, επανορθώσεις ή αποκαταστάσεις -άρα, δεν οικοδομείται μια αμφίδρομη σχέση αγάπης. Υπάρχουν απλά για να μας εξυπηρετούν. Και γνωρίζουν μόνο μια μορφή αλληλεπίδρασης, αντίδρασης αν προτιμάτε: παύουν να μας εξυπηρετούν όταν σταματήσουμε να τους δίνουμε τη δέουσα σημασία ή έστω όταν γνωρίσουν την ανηλεή φθορά του χρόνου. Όπως γίνεται αντιληπτό, μια τέτοια κατάσταση εντοπίζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν αδιαφορείς προκλητικά για κάποιον, θα σταματήσει να σου δείχνει ενδιαφέρον, ενώ μπροστά στον παράγοντα ''χρόνο'' όλοι υποκλινόμαστε. Πρόκειται περί φυσικής αλληλουχίας. Ίσως έτσι εξηγείται το πως μπορεί κάποιος να πάψει να αγαπά. Αλλά, αν δεν αδιαφορείς; Αν νοιάζεσαι; Πώς γίνεται ο άλλος να πατήσει φρένο, λες και τα αισθήματα είναι διακόπτης που τον πατάς και ξαφνικά σκοτεινιάζει; Πολύ δύσκολη ερώτηση. Προσωπικά, όντας ένας νάνος της γνώσης, αλλά και των γνώσεων, έστω κι αν διεξάγω υπεύθυνη προσπάθεια, αδυνατώ να δώσω ουσιαστική απάντηση. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από εμάς έχουμε βιώσει, συχνά με επώδυνο τρόπο, μια τέτοια κατάσταση. Ως εκ τούτου, οι προσωπικές μας σκέψεις μπορούν να εκφράσουν και να περιγράψουν την κατάσταση πιο εύστοχα, και πιο δυσβάσταχτα, από ό,τι τα λόγια: η λεκτική φυλακή των σκέψεών μας είναι πολύ μικρή για να αποτυπώσει το μεγαλείο των συναισθημάτων μας.

Ο άνθρωποι ζητούν, λοιπόν. Απαιτούν. Διαπραγματεύονται. Δρουν. Αντιδρούν. Έχουν, άλλωστε, το κάθε δικαίωμα. Συνιστούν ένα ανοιχτό και δυναμικό σύστημα που ταλανίζεται, μεταξύ άλλων, από πάθη, αδυναμίες, συναισθήματα, φοβίες, ανασφάλειες και απωθημένα, τα οποία εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως -ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την προσωπικότητα των άλλων: δεν θα χάσουμε. Μάλιστα, πλείστες φορές, τα ανωτέρω στοιχεία που μας καταδυναστεύουν (;), θεωρούμε, πολλάκις λανθασμένα, ότι αντικατοπτρίζονται στον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει. Συν τοις άλλοις, το να προσπαθείς επισταμένα να υποτάξεις την άλλη πλευρά στα θέλω σου, δημιουργεί κραδασμούς που απορροφούνται μονάχα με συμβιβασμούς, κατανόηση και αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ των δυο πλευρών. Αλήθεια, όμως, πώς μπορείς να συμβιβαστείς με κάποιον που δηλώνει ασυμβίβαστος; Δεν είναι δυνατόν να απαιτείς από τον άλλον πράγματα, κι εσύ από την μεριά σου να μην πράττεις το παραμικρό -να μην θες να πράξεις το παραμικρό: αυτό είναι το χείριστο όλων. Οι κλυδωνισμοί, λοιπόν, στις ανθρώπινες σχέσεις επέρχονται επειδή δεν αντέχουμε να βλέπουμε στους άλλους, όπως νομίζουμε, τον ίδιο μας τον εαυτό με τα ελαττώματα και τις ατέλειές του -κι όμως, προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον σύμφωνα με τα θέλω μας! Πληγώνοντας, δηλαδή, τους άλλους, έστω ασυνείδητα, πληγώνουμε ουσιαστικά ένα δικό μας κομμάτι που βλέπουμε πάνω τους, ή νομίζουμε ότι βλέπουμε, και λατρεύουμε να μισούμε -η  πρόταση έρχεται σε αντιδιαστολή με την ισχύουσα άποψη που υποδηλώνει ότι πληγώνουμε τους άλλους, συνειδητά αυτή τη φορά, για να νοιώθουμε εμείς καλά. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι προτιμούμε να σπάσουμε τον καθρέφτη μας, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι του, παρά να προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με αυτόν και να προετοιμαστούμε για νοητική επεξεργασία και ποιοτική βελτίωση.

Η ανθρώπινη μηχανή, επομένως, όπως γίνεται κατανοητό, τροφοδοτείται από ένα σημαντικότατο καύσιμο: τον εγωισμό -πρόκειται για άκρως απαραίτητο εφόδιο που στελεχώνει το είναι μας, αλλά μόνο όταν προσδιορίζεται εντός οριοθετημένου πλαισίου. Εντούτοις, βλέπεις ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει το ανεκτό όριο του εγωισμού, να έχουν την απαίτηση να αγαπήσουν, και κυρίως να αγαπηθούν, δίχως να είναι διατιθέμενοι να προβούν σε συμβιβασμούς πάσης φύσεως: το μόνο που πετυχαίνουν είναι να υψώσουν ένα δυσθεώρητο φράγμα και να προκαλούν συνεχώς την άλλη πλευρά να το υπερπηδήσει. Μάταια, όμως. Μάλιστα, πολλές φορές η συμπεριφορά αυτή γυρνάει μπούμερανγκ: η άλλη πλευρά, αφού δεν μπορεί να υπερπηδήσει το φράγμα, δημιουργεί ένα δικό της -ας μην ξεχνάμε, πρώτος και καλύτερος εγώ ο ίδιος, ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι· δεν γίνεται να είναι τέλειοι. Η αποκατάσταση, όμως, δεν είναι αδύνατη. Τίποτα δεν έχει κριθεί: συχνά το γκρέμισμα των φραγμάτων είναι πιο εύκολο από την ανέγερση αυτών και συνάμα αναζωογονητικό, εποικοδομητικό, τονωτικό για την εκάστοτε ανθρώπινη σχέση -μια σχέση δεν είναι αγώνας για να δούμε πόσα δίκια και πόσα άδικα έχει η κάθε πλευρά. Για μια στιγμή, όμως: για ποιον λόγο (θέλουμε να) αγαπάμε; Για να νοιώθουμε εμείς, μέσω του προσώπου που μας αφορά, καλά. Να νοιώθουμε όμορφα. Χαρούμενα. Για να ικανοποιούμε, δηλαδή, τον εγωισμό μας. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Ούτε είναι ηθικά απρεπές. Τουναντίον, είναι απόλυτα φυσιολογικό, ομαλό, θεμιτό και υγιές. Αρκεί να μην εγκλωβιζόμαστε στην υπέρμετρη φιλαυτία μας. Μακάρι να μπορούσαμε να την εκτοπίσουμε και να την επαναφέρουμε εντός πλαισίου. Προσωπικά, εγώ, ως Κωστής, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Και θα τα καταφέρω.

Y.Γ.1 Ευχαριστώ τους φίλους μου που όταν τους χρειάζομαι είναι πάντα εκεί για να μου συμπαρασταθούν.

Υ.Γ.2 Οι Manowar εύχονται σε όλους καλό μήνα!

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ο πραγματικός φταίχτης

 Η ανάρτηση που ακολουθεί, αναφέρεται στο προ μηνός ματς του Παναθηναϊκού με τον Άρη και δημοσιεύεται αυτούσια, όπως ακριβώς την είχα γράψει τότε. Ο λόγος που την δημοσιεύω τώρα είναι ότι όλο αυτό το διάστημα δεν είχα ίντερνετ και, επιπλέον, θα είχε ενδιαφέρον να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα.

Έγραφα ότι ο Φερέιρα θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά μέσα στο κεφάλι του. Επίσης, έχω αναφερθεί κατά κόρον στην σημασία του αγωνιστικού πλάνου. Τι σημαίνει αγωνιστικό πλάνο; Όπως ένας σκηνοθέτης επιλέγει να δώσει στον κάθε ηθοποιό τον ρόλο που του ταιριάζει σε σχέση με το σενάριο, έτσι και ο προπονητής πρέπει να βρει την ιδανική θέση στο χόρτο για τον κάθε παίχτη και τον ιδανικό σκοπό για το σύνολο. Προχθές, είδαμε δυο τελείως διαφορετικές ομάδες να προσπαθούν να εφαρμόσουν τα αγωνιστικά τους πλάνα. Ο μεν Παναθηναϊκός επαλήθευσε για μια ακόμη φορά τη φετινή ιστορία: ποδόσφαιρο κατοχής και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Όποιος νομίζει ότι η κατοχή είναι σημαντική στο ποδόσφαιρο, πλανάται πλάνην οικτράν και -συγγνώμη που θα το θέσω ωμά- είναι άσχετος ή δημοσιογράφος. Η κατοχή είναι σημαντική μόνο όταν γνωρίζεις πως να την αξιοποιήσεις. Και αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει ιδέα -το ίδιο ισχύει για τη διαχείριση του σκορ. Μα, θα ήθελα να ήξερα: πώς θα αντιμετωπίσει την Λάτσιο στο προσεχές ματς; Ξέρετε τι είναι να παρατηρείς μια ομάδα επί 90' λεπτά και στο τέλος του αγώνα να μην καταλαβαίνεις το σύστημα και τις διατάξεις των παιχτών; Πάρτε όποιον παίχτη του Παναθηναϊκού θέλετε και πείτε μου ποιος ήταν ο ρόλος του στο γήπεδο -εξαιρείται ο Τοτσέ, ο οποίος, ενώ δείχνει να γνωρίζει τον ρόλο του, είναι απελπιστικά μόνος: πιέζει χωρίς βοήθειες και τροφοδοτείται μάλλον καταλάθος. Εξηγήστε μου, διότι εγώ δεν μπορώ. Το ερώτημα, όμως, που ανατέλλει μέσα στο μυαλό μου είναι κάπως διαφορετικό: ποιος πραγματικά ευθύνεται για την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας; Η απάντηση στην συνέχεια.


Από την άλλη πλευρά, είδαμε έναν Άρη που έβριθε με τακτικό ρεαλισμό -ουσιαστικά, εφαρμόσαμε ό,τι δεν είδαμε στην Τούμπα, δηλαδή παίξαμε ποδόσφαιρο αναμονής. Το προπονητικό δίδυμο παρέταξε τρία χαφ στο κέντρο που μπλόκαραν, και μάλιστα εύκολα, την ανάπτυξη του Παναθηναϊκού -τώρα, για ποια ανάπτυξη μιλάμε όταν ο Βιτόλο παίρνει την πρώτη πάσα και επωμίζεται το ξεδίπλωμα του παιχνιδιού, δεν ξέρω. Ο Άρης είχε παραχωρήσει συνειδητά χώρο στον αντίπαλο, είχε σχετικά μικρό πλάτος, έπαιζε επιθετική άμυνα στο μισό τερέν, είχε θαυμάσια διαγώνια αλληλοκάλυψη, έπαιξε ικανοποιητικά το μαν του μαν, παρουσίασε, με κυριότατο εκφραστή τον Πουλίδο, αμυντικό βάθος και εμφάνισε ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου ορισμένες παρατηρήσεις. Πρώτον, τα ακραία χαφ του Άρη πολλές φορές άφηναν τη θέση τους, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, και κυνηγούσαν οριζόντια τα αντίπαλα σέντερ μπακ. Το αποτέλεσμα αυτού του κυνηγητού ήταν η εμφάνιση πανικού στο αντίπαλο αμυντικό κεντρικό δίδυμο. Δεύτερον, κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Καζναφέρη. Σε κάθε αγώνα θέτει υπεύθυνη υποψηφιότητα για απευθείας αποβολή. Κι αν δεν κάνει τάκλιν στον αντίπαλο, κάνει στα νεύρα μας. Τρίτον, ήταν φανερό ότι η ομάδα πήρε μέτρα μετά το 30' λεπτό. Η αγωνιστική κατάσταση και η ετοιμότητα του αντιπάλου βρισκόντουσαν σε χαμηλά επίπεδα κι ως εκ τούτου το προπονητικό δίδυμο έκρινε επιβεβλημένο να ψάξει το γκολ. Και καλά έκανε. Όσο για τον Αγκάνθο, είχα γράψει ότι (μου) θυμίζει Κάμπορα. Γράψτε άκυρο: είναι καλύτερος από τον Αργεντινό -το επιθετικό πλάνο της ομάδας είναι σίγουρα μονοδιάστατο, αλλά ο τακτικός του ρόλος, ως target man κι όχι μόνο, είναι σημαντικότατος.

Και φτάνουμε στον επίλογο, όπου θα σας χαρίσω απλόχερα την απάντηση στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι μια Π.Α.Ε. αποτελεί ένα δυναμικό σύστημα. Δεν είναι αποστειρωμένος οργανισμός. Δέχεται ερεθίσματα, επηρεάζεται και διακατέχεται από πάθη. Και, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, αυτά προέρχονται από την αλληλεπίδραση της Π.Α.Ε. με τους οπαδούς και ειδικά με εκείνους που αρέσκονται να αυτοηρωποιούνται –προφανώς οι οργανωμένοι φέρουν μέγιστες ευθύνες, αλλά υπάρχουν στιγμές που οι μη οργανωμένοι φέρονται χειρότερα, ακόμα κι από τον ίδιο τον φορέα. Αναφέρομαι σε αυτούς που διαδήλωναν κατά του Τζίγγερ. Σε αυτούς που υπερηφανεύονται ότι τον έδιωξαν. Σε αυτούς που ήταν ανήμποροι να καταλάβουν το παπατζιλίκι της πολυμετοχικότητας. Σε αυτούς που διασκέδαζαν με τα τερτίπια του Τσάκα. Σε αυτούς που έφεραν τον Αλαφούζο, ο οποίος επωμίζεται εξ ολοκλήρου το αποτυχημένο πείραμα της ''Αλαφούζιας εισφοράς''. Σε αυτούς που έχουν αρχίσει να μετανιώνουν για τη φυγή του Τζίγγερ: μετά το ματς με τον Άρη, άκουσα/διάβασα αρκετές φορές την φράση: «Τζίγγερ, αγόρασε» (!) -άραγε, θα πληθαίνουν οι φωνές; Οι οπαδοί, λοιπόν, ευθύνονται για την σημερινή κατάντια του Παναθηναϊκού. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμα δεν το έχουν πάρει πρέφα. Και επειδή οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν συνειδητά να κατηγορήσουν για κανέναν απολύτως λόγο τους οπαδούς (ή τον τουιτάρχη Αλαφούζο), στρέφουν τα βέλη τους στον Φερέιρα. Ένας Φερέιρα που από μυρουδιάς, όταν μας πρωτοσυστήθηκε, μετατράπηκε εντός τριών μηνών, σε μάγιστρο και ξαφνικά, φέτος, μετενσαρκώθηκε εκ νέου σε σαπάκι. Για μια στιγμή, όμως: αφού η ''πηγή όλων των κακών'' έφυγε, καθώς δεν μπορούσε να παλέψει το παρασκήνιο, γιατί η ομάδα δεν ανοίγει τα φτερά της; Ο Φερέιρα δεν την αφήνει;

Υ.Γ.1 Λέγεται ότι ο Φερέιρα είχε ξελογιάσει τον Αλαφούζο με τις γνώσεις του σε θέματα τακτικής. Αν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος στο ποδόσφαιρο και πας γήπεδο για πρώτη φορά στα εξήντα σου, όντως μένεις έκπληκτος από τις τακτικές αναλύσεις κάποιου έμπειρου προπονητή -το δέχομαι χωρίς αντίρρηση. Οι οργανωμένοι, όμως, από τι είχαν γοητευτεί και δεν έκραζαν τον Φερέιρα; Κι αφού δεν τον έκραζαν, τι έφταιγε κατά την γνώμη τους; Η αυτοκριτική, πάντως, θα τους φανεί λίαν εποικοδομητική. Επίσης, είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, παρά τα βιαστικά και άστοχα άρθρα των δημοσιογράφων, ότι ο Ρότσα θα φέρει την άνοιξη;

Υ.Γ.2 Το παιχνίδι το είδα με αγγλικό σπικάζ. Κάθε φορά που παρακολουθώ παιχνίδια με αγγλική περιγραφή, το απολαμβάνω. Ειδικά στη φάση του πέναλτι που αναρωτιέται ο σπίκερ αν ο διαιτητής είναι τυφλός...

Υ.Γ3 Είχα προαναγγείλει τη δημοσίευση μια ανάρτησης που περιέχει ορισμένους προβληματισμούς. Δικούς μου προβληματισμούς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μορφή αυτοκριτικής. Ένοιωθα ότι έπρεπε να την υποστώ. Και πολύ σωστά έκανα! Η ανάρτηση, λοιπόν, είναι έτοιμη. Υπόσχομαι ότι θα την δημοσιεύσω, εκτός απροόπτου, την επόμενη φορά. Να είστε συντονισμένοι. Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε το παρακάτω τραγούδι!

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

To deja vu του Μουσσολίνι

Παρακολούθησα τις προάλλες τον Υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας. Έδινε συνέντευξη τύπου σχετικά με τα (οικονομικά) μέτρα που πήρε η ιβηρική χώρα και την επόμενη δόση που θα λάβει από την Τρόικα. Και ξαφνικά μου ήρθε deja vu. Νόμιζα ότι έβλεπα τον Τζέφρυ. Τον Παπακωνσταντίνου. Τον Μπένι. Τον Παπαδήμο. Τον Στουρνάρα. Τον Σαμαρά. Κι αυτοί λέγανε, ή λένε ακόμα, ακριβώς τα ίδια πράγματα -λέτε να έχουν και Πορτογάλους κλώνους του Τσίπρα; Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην ουσία. Ακριβώς όπως γίνεται στην Ελλάδα. Η συζήτηση εξακολουθεί να περιφέρεται και να εξαντλείται στα του χρέους και το πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση.


Λες και είμαστε πρεζάκια που ψάχνουν απεγνωσμένα το επόμενο φιξάρισμα. Φαίνεται ότι η βούλησή μας επαφίεται, συμβαδίζει αν προτιμάτε, στις ορέξεις των εμπόρων που μας προμηθεύουν τη δόση, π.χ. επιμήκυνση, κούρεμα. Ενίοτε ακούς και καμιά κουβέντα για ανάπτυξη. Μόνο που δεν μας λένε τι ανάπτυξη θέλουν. Με ποιότητα; Με δικλείδες ασφαλείας; Με θέσπιση ορθολογικών ορίων; Με ηθική συγκρότηση; Με κάθε κόστος; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όταν ο Σαμαράς βγαίνει στις κάμερες και κάνει λόγο για ανάπτυξη, εννοεί εκείνη που ανταποκρίνεται στις τριτοκοσμικές χώρες. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Μα, ρε παιδιά, ποιος λογικός επιχειρηματίας θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα; Ποιος θα έρθει σε μια χώρα που παραποιεί την ίδια της την ιστορία; Που καταλαμβάνεται από σαθρές κοινωνικές δομές και φθαρμένες αξίες. Που διαθέτει αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα και έχει ανάγει την Δικαιοσύνη σε κουτσομπολιό. Που αρνείται πεισματικά να προβεί στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, ελέω του περίφημου πολιτικού κόστους, που θέτει η Τρόικα και βρίθει από ανεξήγητες εξάρσεις γραφειοκρατίας -ας μην ξεχνάμε και το πολιτικό κόστος της Μέρκελ στην Γερμανία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εν των μεταξύ, στη Βουλή, η οποία έχει καταστεί πραγματικός θίασος δεύτερης και τρίτης διαλογής, και στα παράθυρα των δελτίων ''ειδήσεων'' οι συμμετέχοντες παίζουν παιχνίδια λέξεων. Ένα κράμα σκραμπλ και κρυπτόλεξου. Σαν τον επινοητικό Μουσσολίνι (φώτο), ο οποίος λίγο πριν την έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κήρυξε την Ιταλία ως ''μη εμπόλεμος'', επειδή τον ενοχλούσε ο όρος ''ουδετερότητα'' -θεωρούσε ότι ταπεινωνόταν το κύρος της χώρας ως μεγάλη δύναμη. Και πες τότε ότι ήταν πραγματικά δύσκολοι καιροί. Τώρα, τι γίνεται; Στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τον επιθετικό προσδιορισμό της χρεοκοπίας -μακάρι να γνωρίζαμε ότι έχουμε χρεοκοπήσει, και μάλιστα προ πολλού, πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά και ηθικά. Τακτική και άτακτη (χρεοκοπία), λοιπόν. Λες και πρόκειται για καμιά μαθητριούλα του Γυμνασίου. Αλήθεια, τι νοιάζει τον Έλληνα πολίτη ο επιθετικός προσδιορισμός μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας; Η ουσία είναι που (πρέπει να) τον ενδιαφέρει και δεν μιλάει κανείς για αυτή -προσωπικά, δεν βρίσκω κάποια γοητεία ή ενδιαφέρον στα ανούσια πράγματα. Ποιος αναφέρεται, άραγε, σε Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Μεταφορές, Εθνική Άμυνα και Εξωτερική Πολιτική; Νιώθεις ότι όλοι αυτοί οι τομείς έχουν μείνει στάσιμοι και έχουν παραμεληθεί του κερατά. Και σε τελική ανάλυση, τι σημασία έχει αν το χρέος καταστεί βιώσιμο, όπως όλοι εύχονται, ενόσω η ανεργία, η εγκληματικότητα, η χαζομάρα και η άγνοια καλπάζουν στα ύψη; Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Το εκπληκτικό γκολ του Μεξές έφερε ξανά στην επικαιρότητα το παλιό ΠΑΟΚτσήδικο ανέκδοτο. Παίζει, λένε, ο Άρης με τη Ρόμα και αρχηγοί είναι ο Μεξές με τον Κολτσίδα. Κατά το πρωτόκολλο, ανταλλάσσουν λάβαρα. ''Μεξές'', του λέει ο Γάλλος και του δίνει το χέρι. ''Φυσικά και σε ξέρω. Εσύ με ξες;'', τον ρωτάει ο Κολτσίδας…».

Υ.Γ.2 Το επόμενο άρθρο θεωρώ ότι θα σας προβληματίσει -θέλω να πιστεύω ενδελεχώς. Μην το χάσετε.

Υ.Γ.3 Οι μεγάλες μπάντες διαθέτουν και άσημα, υποτιμημένα κομμάτια. Οι Judas Priest δεν αποτελούν εξαίρεση. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω τον ''Πυρετό''. Οι Tipton, Downing και Halford σε μεγάλα κέφια. Σπουδαία μουσική, σπουδαίοι στίχοι.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Το κλείσμο των διαδρόμων

Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο Ολυμπιακός θα πήγαινε για νίκη μέσα στην Γερμανία, είναι απλά αστείο. Κατέβηκε αποκλειστικά για να μην χάσει, δίχως μάλιστα να δείξει την παραμικρή διάθεση να βγει μπροστά και να κυνηγήσει ένα τέρμα. Ο Ζαρντίμ ευχόταν να λήξει το παιχνίδι 0-0, αλλά ζητούσε πολλά. Πάρα πολλά. Με αμυντικογενή τακτική, περίεργη διάταξη, κακή ανάπτυξη και πολλά λάθη, σε τακτικό και τεχνικό επίπεδο, δεν υπήρχε εναλλακτικό αποτέλεσμα, όσο κι αν ούρλιαζε ο σπίκερ ότι ο Ολυμπιακός είχε κλείσει τους διαδρόμους. Σκεφτείτε να μην τους είχε κλείσει. Τέλος πάντων. 


Διαπιστώνοντας το τακτικό mentality του Ολυμπιακού, σκέφτηκα ότι ήταν καταδικασμένος για κακή εμφάνιση και ενδεχόμενη ήττα. Δεν έπεσα έξω. Με τους ακραίους παίχτες, πλην Τοροσίδη, να μην μπορούν να μαρκάρουν χώρο και να είναι αδύναμοι στο ένας εναντίον ενός, δεν φρενάρεις τον ρυθμό. Πάλι καλά που η τριάδα της μεσαίας γραμμής έτρεχε οριζόντια/διαγώνια και κάλυπτε ορισμένα κενά στα άκρα. Μια τριάδα που δεν βοήθησε επιθετικά σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Αναιμική ανάπτυξη και μηδενική δημιουργία. Αλλά όταν βλέπεις τον Μοντεστό να παίρνει την δεύτερη πάσα για να επωμιστεί την οργάνωση και τον Μανιάτη να προσπαθεί να παίξει κάθετα, καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά. Το αποτέλεσμα ήταν να παρατηρείς ημιτελείς/ανούσιες ατομικές προσπάθειες από τον Μασάδο και τον Αμπτούν, αλλά όχι ομαδικό παιχνίδι. Συν τοις άλλοις, η διάταξη της τριάδας και τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτής, απομόνωσαν τον Μήτρογλου. Εντούτοις, πρέπει να φανούμε οξυδερκείς: ο Έλληνας φορ (κλισέ) είναι μέτριος επιθετικός. Όταν τον σπρώχνεις εκτός περιοχής, τον απενεργοποιείς πλήρως, καθώς δεν βλέπει γήπεδο, δεν μπορεί να πασάρει, δεν μπορεί να ντριμπλάρει και δεν έχει ταχύτητα, άρα δεν μπορεί να δημιουργήσει: το αμυντικό δίδυμο της Σάλκε είχε πολύ εύκολο έργο. Αφήστε που ακόμα δεν έχει μάθει τι σημαίνει οφσάιντ.

Ας επανέλθουμε, όμως, στο κλείσιμο των διαδρόμων. Η ομάδα του Ζαρντίμ εφάρμοσε συνειδητά ένα είδος ελαστικής άμυνας. Η ελαστική άμυνα είναι μια καλή επιλογή για μια soft ομάδα που θέλει να πιέσει χαλαρά στο τερέν του αντιπάλου, να παραχωρήσει σταδιακά χώρο, να ρίξει τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, να κλέψει μπάλες, ενόσω το τόπι βρίσκεται στο δικό σου τερέν, και να παίξει την κόντρα. Δεν περιλαμβάνει πολλά φάουλ και δεν απαιτεί τρομακτικό τρέξιμο. Η εξήγηση είναι απλή. Αν κάνεις φάουλ, ειδικά περιμετρικά της περιοχής σου, ωθείς συνεχώς τον αντίπαλο προς την εστία σου κι αυτό ο Ολυμπιακός δεν το ήθελε σε καμία περίπτωση, ενώ, αν η αλληλοκάλυψη κατά την μετάβαση της φάσης άμυνας από το τερέν του αντιπάλου στο δικό σου, γίνει σωστά, το τρέξιμο εμπεριέχει ποιότητα και ουσία, καθυστερώντας, παράλληλα, την ανάπτυξη του αντιπάλου. Μολαταύτα, ο Ολυμπιακός, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που προήλθαν από ατομικά λάθη της άμυνας της Σάλκε, δεν μπόρεσε να παίξει αποτελεσματικά την ελαστική άμυνα. Κι αυτό, όχι μόνο διότι δεν έριξε το τέμπο του παιχνιδιού και έτρεξε περισσότερο από τον αντίπαλό του, αλλά επειδή δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση για αντεπίθεση, έστω κι αν ο προπονητής των Γερμανών επέλεξε να παρατάξει ψηλά την αμυντική του γραμμή και να προκρίνει το μαν του μαν.

Στο δεύτερο μέρος οι ρόλοι ξεδιαλύθηκαν σε απόλυτο βαθμό. Η Σάλκε φούλαρε τις μηχανές και κυνήγησε το γκολ, ενώ ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να βρει αντίδοτο στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και στο ταχύτατο transition game των γηπεδούχων. Η ελαστική άμυνα καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από πίεση στο 1/4 του γηπέδου, ενώ η μπάλα μεταμορφωνόταν σε ρουκέτα κάθε φορά που έπεφτε στα πόδια των φιλοξενούμενων. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πόσες φορές πέρασε ο Ολυμπιακός την σέντρα, πριν δεχτεί το γκολ, και πόσα δευτερόλεπτα κατόρθωνε να κρατήσει την μπάλα στην κατοχή του -κι όσες φορές την περνούσε, οι επιστροφές των παιχτών ήταν πολύ αργές για επίπεδο τσου λου: υπήρχαν στιγμές που η επίθεση της Σάλκε εκδηλωνόταν σε μερικά δευτερόλεπτα (!). Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, όμως, επικράτησε με το πνίξιμο του Κάρολ. Ευτυχώς, σε εκείνο το σημείο ο σπίκερ έλιωσε την καραμέλα των κλεισμένων διαδρόμων και αποφάσισε να παραδεχτεί ότι η γερμανική ομάδα ήλεγχε το παιχνίδι και είχε ευκαιρίες. Πάλι καλά. Πάντως, ορθώς το έθεσε ο Χουμπ Στέφενς, πριν το ματς: «Η απόδοση της Σάλκε θα καθορίσει το αποτέλεσμα του αγώνα». Και ευτυχώς για την ψυχική μας υγεία, δικαιώθηκε.

Υ.Γ.1 Ζητώ συγγνώμη για την απουσία μου, αλλά δεν είχα ίντερνετ! Για την ακρίβεια δεν είχα καν σταθερό τηλέφωνο! Καλώς σας βρήκα!

Υ.Γ.2 Ο Κάνθαρος δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Ας δώσω καλύτερα την μπαγκέτα στους UFO. Θα τα πουν καλύτερα από εμένα.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Στοίχημα και πολυλογίες

Αν κάποιοι πρέπει να αισθάνονται χαρούμενοι από την συνέντευξη Σαββίδη αυτοί δεν πρέπει να είναι οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες, αλλά οι Έλληνες πολίτες. Σε τελική ανάλυση, πιο πολλά είπε, πάντοτε υπό τη συνοδεία έξοχων πολιτικών πινελιών, για τους Ρώσους που θέλουν να επενδύσουν στη χώρα μας και λιγότερα για το τι θα γίνει στον Π.Α.Ο.Κ. Τέλος πάντων. Ας αφήσουμε την εξωτερική πολιτική και το ελληνικό χρέος κι ας περιοριστούμε στα του Π.Α.Ο.Κ.

Ξεκινώ με ορισμένα ερωτήματα, διότι είδα αρκετές ανακρίβειες. Είναι φίλαθλος/οπαδός του Π.Α.Ο.Κ.; Ας είμαστε σοβαροί. Ένας Ρώσος επιχειρηματίας είναι που θέλει, μέσω της ομάδας, να επενδύσει στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, αναμένεται δυναμικό μπάσιμο στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, ενώ, παράλληλα, έντονο είναι το ενδιαφέρον για το Λιμένα Θεσσαλονίκης και τον κλάδο της ενέργειας. Επομένως, οι φωνές που κάνουν λόγο για αυθεντικό Π.Α.Ο.Κ.τσιλίκι πνίγονται πάραυτα -μην σας ξεγελάει η φώτο. Έστω κι αν ο Ιβάν Σαββίδης θέλησε να δώσει μια οπαδική νότα ηρωισμού στη συνέντευξή του: προφανώς αυτό συνέβη για ευνόητους λόγους -κάτι ανάλογο, και μάλιστα σε αισθητά υψηλότερο βαθμό, είχε πράξει ο Μαρινάκης στην πρώτη του συνέντευξη. Είναι απατεώνας; Όχι, βέβαια. Ένας απατεώνας δεν περιμένει έξι χρόνια για τις κατάλληλες συνθήκες, προκειμένου να εισέλθει σε μια ανώνυμη εταιρία. Και προφανώς δεν είναι καψούρης με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν ήταν, όλα αυτά  τα χρόνια θα είχε αναλάβει κάποια άλλη ομάδα.


Το θέμα, όμως, είναι να βοηθήσει τον Π.Α.Ο.Κ., και κατ' επέκταση το ελληνικό ποδόσφαιρο, να ξεφύγει από τον επαγγελματικό ερασιτεχνισμό που διέπει αρκετές δομές του. Και για να το κάνει αυτό χρειάζεται πλάνο. Σοβαρότητα, πάντως, δεν του λείπει. Ούτε φαίνεται ιδιαίτερα παιχνιδιάρης, σπάταλος ή τσαπατσούλης. Αυτό είναι πολύ κακό. Σίγουρα θα αναρωτιέστε το γιατί. Μα, ο Έλληνας οπαδός δεν γουστάρει τους ατσαλάκωτους -θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα. Επίσης, ο Έλληνας οπαδός δεν χαρακτηρίζεται από υπομονή: ένα συστατικό που περιέχεται στην ετικέτα κάθε πλάνου και σχεδίου. Η υπομονή συνιστά ένα απαραίτητο εφόδιο που σφυρηλατεί χαρακτήρες, αλλά, δυστυχώς, συχνά παρερμηνεύεται ως ανοχή. Και οι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ. δεν έχουν υπομονή -το ίδιο ισχύει για τους Αρειανούς: θυμηθείτε τους παράγοντες του Άρη, το κέικ της υπομονής, το (αυθεντικό) τιραμισού και το τετράγωνο της μελιτζάνας. Ήδη, λοιπόν, έχουν ξεκινήσει την πλάση μεγάλων ονείρων. Έρχονται δεύτεροι, όμως. Οι δημοσιογράφοι του Π.Α.Ο.Κ. είναι εκείνοι που ύψωσαν πρώτοι την σημαία της μεγαλομανίας -προσοχή: δεν αναφέρομαι για ενθουσιασμό, έστω και άκρατο, αλλά για πρόωρη, ανεδαφική και αδικαιολόγητη αλαζονεία. Λίγες ώρες, λοιπόν, μετά την αναμενόμενη συνέντευξη, έσπευσαν να γράψουν το αποθεωτικό κείμενό τους, συνοδευόμενο από τις απαραίτητες αγωνιστικές απειλές προς τις άλλες ομάδες, και άρχισαν να σκέφτονται μεγαλεία. Σκεφτείτε τι έχει να γίνει, όταν ο Σαββίδης διοργανώσει και δεύτερη συνέντευξη τύπου. 

Κι εδώ ακριβώς ανατέλλει το δυσεπίλυτο πρόβλημα. Το μεγάλο στοίχημα του Σαββίδη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι να φτιάξει γήπεδο, να ξεχρεώσει, να φέρει μεγάλα ονόματα ή να ισοπεδώσει το κατεστημένο του Ολυμπιακού. Το μεγάλο στοίχημα, που πρέπει πάση θυσία να κερδίσει, είναι να μην απορροφηθεί από το σύστημα του Π.Α.Ο.Κ. -για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθεί τι έχει να αντιμετωπίσει. Ένα σύστημα που μαστίζεται από νοσηρές αντιλήψεις. Που βρίθει από φρούδες ελπίδες. Που υποστηρίζεται από ένα εξαιρετικά οργανωμένο δίκτυο προπαγάνδας. Κι όταν λέω σύστημα, εννοώ τους δημοσιογραφίσκους που με πολύ κόπο έχουν εισέλθει στο πάνθεον της μιζέριας και της υπερβολής, τους οπαδούς που, για κάποιο λόγο που αγνοώ, ονειρεύονται εκδίκηση από το κατεστημένο της Αθήνας και τις παραγοντικές βδέλες που μονίμως επιδείκνυαν μια ανεξήγητη εσωστρέφεια και ρουφούσαν το μεδούλι των οπαδών. Όταν, λοιπόν, συνειδητοποιήσει το στοίχημα και κατόπιν το κερδίσει, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να φτιάξει γήπεδο, να αποπληρώσει τα παγωμένα χρέη, να φέρει παίχτες και να διεκδικήσει επί ίσοις όροις τον τίτλο του πρωταθλητή. Γιατί; Μόνο τότε θα κερδίσει χρόνο για να εφαρμόσει στο ακέραιο το επιχειρηματικό του πλάνο. Διότι, κι αυτό αποτελεί πλέον κανόνα, οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι, μέσα στην ιδιοτέλειά τους και στην έπαρσή τους, συχνά ξεχνάνε ότι η εκάστοτε ομάδα, η οποία υπενθυμίζω ότι δεν τους ανήκει σε καμία περίπτωση, συνιστά ανώνυμη εταιρία (με κεφάλαια, ισολογισμούς, διοικητικό συμβούλιο, μετοχές κ.ά.), η οποία, προκειμένου να καταστεί βιώσιμη επιχείρηση, χρειάζεται απαραιτήτως εταιρικό πλάνο.

Εν κατακλείδι, ο ιδιοκτήτης του Π.Α.Ο.Κ. τοποθέτησε ψηλά τον πήχη: υποσχέθηκε πολλά, είπε περισσότερα και άφησε πλείστα υπονοούμενα. Τι θα συμβεί; Δεν μπορώ να το ξέρω. Με βάση την προϊστορία, όμως, το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι να φύγει νύχτα, όπως τόσοι και τόσοι επενδυτές από τις ομάδες της πόλης. Η προϊστορία, όμως, δεν επαναλαμβάνεται πάντα, αρκεί να υπάρχει η εξής προϋπόθεση: ότι ο οργανισμός του Π.Α.Ο.Κ., και του κάθε Π.Α.Ο.Κ., έχει μάθει από τα λάθη του. Και για αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Υ.Γ.1 Πριν σπεύσουν ορισμένοι και με κατηγορήσουν άδικα για εμπάθεια και παρόμοιους ατυχείς χαρακτηρισμούς, οφείλω να πω ότι ο Σαββίδης πρέπει και θέλω να πετύχει. Και, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσα να απαριθμήσω αρκετούς λόγους, αρκεί ένας. Άνοδος του Π.Α.Ο.Κ. θα συμπαρασύρει, αργά ή γρήγορα, σε πρόοδο τον Άρη. Αυτό, ξέρετε, λέγεται ανταγωνισμός. Μια τόσο άγνωστη έννοια στην Ελλάδα.

Υ.Γ.2 Αγωνιζόμαστε με τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας. Τι μπορούμε να περιμένουμε από ένα τέτοιο παιχνίδι;

Υ.Γ.3 Αυτό το πράγμα με το Facebook και το Twitter πρέπει να σταματήσει. Ο κάθε διάσημος (ηθοποιός, τραγουδιστής, πολιτικός, αθλητής κ.ά.), ή ''διάσημος'', εκτοξεύει την παπαριά του και κατόπιν σπεύδουν όλοι, πάντοτε μέσω πληκτρολογίου, να τον αποθεώσουν ή να τον κράξουν.

Υ.Γ.4 Καλή απόλαυση!

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Ζήτω ο κλεφτοπόλεμος!



Αν πάρεις το ρόστερ της Εθνικής και το εξετάσεις ενδελεχώς, δεν θα βρεις λαβράκια, ούτε παιχταράδες, ούτε ταλεντάρες. Αλλά, αν ενώσεις τις τελείες των παιχτών, θα διαπιστώσεις μια θελκτική ομοιογένεια. Κι αυτό ακριβώς το συστατικό είναι η δύναμη της Εθνικής. Ένα συστατικό που τείνει να αλλοιωθεί από τις επιλογές Σάντος σε πρόσωπα και τακτικές. Μολαταύτα, ο Σάντος, χθες, στην Μπρατισλάβα, θυμήθηκε το καφέ μπουφανάκι που φορούσε στον πάγκο του Π.Α.Ο.Κ. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τους αντιπάλους. Θα ήθελα, όμως, να ήξερα τι σκέφτονται οι ρεπόρτερ, όταν, σχολιάζοντας την εντεκάδα της Εθνικής, προβαίνουν στην παρατήρηση ότι η ομάδα θα δείξει αμιγώς επιθετική διάθεση, επειδή ξεκινάει με τέσσερις, άντε πέντε επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές (Σαμαράς, Γκέκας, Σάλπι, Νίνης και στο τσακίρ κέφι Κατσουράνης), Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι αν ξεκινήσουμε με οχτώ επιθετικούς θα σαρώσουμε τον αντίπαλο; Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, συμπεραίνω ότι οι ρεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η εντεκάδα μια ομάδας, άρα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παιχτών, είναι συνυφασμένη, μεταξύ άλλων, με τον αντίπαλο, την τακτική, τη διάταξη και τις σκέψεις ενός προπονητή. Κι όταν καταλήγουν, με περίσσεια ευκολία, σε τόσο αυθαίρετα συμπεράσματα με αποδέκτη την Εθνική Ελλάδας, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με τους συλλόγους. Τι παπατζιλίκι πέφτει και τι ασχετοσύνη υπάρχει. Τέλος πάντων. Το ρεζουμέ είναι ότι αναπληρώσαμε σε μερικό βαθμό το εντός έδρας Χ με την Βοσνία, πράγμα που σημαίνει ότι πάμε να τα δώσουμε όλα στο επερχόμενο ματς με τους Βόσνιους. Ζήτω ο κλεφτοπόλεμος!

Υ.Γ.1 Υποθέτω πως αντιλαμβανόμαστε ότι οι θλάσεις δεν αποτελούν τυχαίο τραυματισμό. Ειδικά όταν βλέπεις αρκετούς παίχτες να πέφτουν σαν μύγες. Λίγο να έχεις ασχοληθεί με αθλητισμό, το γνωρίζεις.

Υ.Γ.2 Ο σύλλογος πτωχεύει συνεχώς. Και δεν εννοώ οικονομικά. Λες και πρόκειται για συνωμοσία. Για πλεκτάνη. Καλό ταξίδι, Παναγιώτη. Καλή αντάμωση με τον Αλκέτα και τον Ανέστη.

Υ.Γ.3 Η μπασκετική Αρειανάρα δεν τα κατάφερε. Ένα νεκρό πεντάλεπτο στο τρίτο δεκάλεπτο έφερε την ήττα. Αλλά δεν πτοούμαστε. Μακάρι να έμενα Σαλονίκη και να έδινα συνεχώς το παρόν στο Παλέ!

Υ.Γ.4 Εξαιρετικά αφιερωμένα στον τρισμέγιστο Μπαλαντέρ!



Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Πάμε για κλεφτοπόλεμο

Aν ο Γκέκας έβαζε το γκολ, θα βλέπαμε διαφορετικό παιχνίδι. Δεν το έβαλε, όμως. Εξάλλου, με τα αν δεν πας μπροστά. Πρέπει να πορεύεσαι με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα. Και τα τωρινά δεδομένα υποδεικνύουν ότι πρέπει να κερδίσουμε τους Σλοβάκους. Σε περίπτωση που δεν επικρατήσουμε, δεν θα ευθύνεται για την βαθμολογική μας κατάσταση το αποτέλεσμα με τους Σλοβάκους, αλλά η εντός έδρας ισοπαλία με τη Βοσνία -με βάση τη ποδοσφαιρική λογική το αποτέλεσμα με τους Βόσνιους θα μας κοστίσει. Στα πλαίσια των προκριματικών, δηλαδή στους ομίλους, όταν παίζεις στην έδρα σου, έχεις την υποχρέωση να κερδίζεις: πώς αλλιώς θα προκριθείς; Και να κερδίζεις πειστικά. Δεν τίθεται μοναδικά θέμα των τριών βαθμών, αλλά επίδειξη δύναμης και ανωτερότητας. Να ξέρει ο αντίπαλος ότι θα περάσει δύσκολα. Ότι θα τον κυριεύσει φόβος. 


Και η αλήθεια είναι ότι η εμφάνιση στο Καραϊσκάκη δεν φανέρωσε τέτοια σημάδια. Με μηδαμινή τάση για κάθετο ποδόσφαιρο (εξαιρούνται Σαμαράς και Φορτούνης), με ελάχιστο ρίσκο, με λίγες τελικές προσπάθειες, με αρκετή διάθεση για κατοχή μπάλας αλλά όχι πρωτοβουλία, με υπερβολικό σεβασμό στον αντίπαλο, με ελαφρώς μειωμένη ομοιογένεια (ένεκα των άστοχων επιλογών του Σάντος σε πρόσωπα και τακτική) και με σχετικά μικρό πλάτος (δεν ανέβαιναν τα ακραία μπακ και τα ακραία χαφ συχνά συνέκλιναν προς τον άξονα), δεν νομίζω ότι τρομάζεις τον αντίπαλο -όποιος και να είναι αυτός. Με λίγα λόγια, ο Σάντος κατέβηκε για να μην χάσει -το ίδιο έπραξε κι ο αντίπαλος προπονητής, αλλά για διαφορετικούς λόγους: και καλά έκανε. Λίγη σημασία, όμως, έχουν όλα αυτά. Το ζητούμενο είναι να κερδίσουμε τους Σλοβάκους. Πώς θα γίνει αυτό; Με κλεφτοπόλεμο!

Υ.Γ.1 Αυτός ο Σάντος θα μας τρελάνει. Όποτε πρέπει να παίξει επίθεση, παίζει άμυνα κι όποτε πρέπει να καλύψει τα μπόσικα, ξαμολάει τα σκυλιά του πολέμου να τρέξουν άτακτα και άναρχα στην αλάνα. Εκτός αν οι παίχτες τον γράφουν και κάνουν του κεφαλιού τους.

Υ.Γ.2 Από τον Καρπετόπουλο: «Ο νέος πρόεδρος της ΕΠΟ δεν είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τις συγκρούσεις: αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί το ποδόσφαιρό μας δεν αντέχει άλλο παραγοντισμό: χρειάζεται ανθρώπους χαμηλών τόνων με σχέδιο και διάθεση και όχι σόουμαν. Κακό γιατί χωρίς συγκρούσεις δύσκολα αλλάζεις νοοτροπίες χρόνων: η Ομοσπονδία έχει κι ένα ρυθμιστικό ρόλο κι αν τον αποποιηθεί, το πράγμα γίνεται ζούγκλα». Απλά να υπενθυμίσω ότι κι ο Πιλάβιος δεν αγαπούσε τις συγκρούσεις. Ίσως για αυτό ο Γκαγκάτσης έσπερνε τρόμο.

Υ.Γ.3 Προσεχώς θα υπάρχει κείμενο για τον Σαββίδη. Θα το είχα ήδη γράψει, αλλά προηγούνται τα της Εθνικής.

Υ.Γ.4 Το σκάνδαλο που ξέσπασε με τον Λανς Άρμστρονγκ, δεν πρέπει να μας ρίχνει από τα σύννεφα. Αλλά θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι είδος πρωταθλητισμό θέλει το κοινό. Κι όταν λέω κοινό, εννοώ αθλητικές ηγεσίες, παράγοντες, προπονητές, αθλητές, θεατές, δημοσιογράφους.

Υ.Γ.5 Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το κομμάτι με ανεβάζει τρελά!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...