Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Άγιος Βασίλης, F-16 και μαοϊστικό λιοντάρι

Ο Πανιώνιος δεν είναι κακή ομάδα. Τουλάχιστον στον βαθμό που του προσάπτουν. Και φυσικά το ματς δεν ήταν εύκολο. Άλλαξε προπονητή, συσπειρώθηκε και ατενίζει το μέλλον με διαφορετική ψυχολογία. Κι ας αποτελεί παρελθόν ο Εστογιανόφ (παιχταράς). Δεν νομίζω, πάντως, ότι πέσαμε στην παγίδα του ''διαλυμένου'' Πανιωνίου. Πολύ απλά ο αντίπαλος ήταν πιο ομοιογενής και πιο αποτελεσματικός. Έχω δηλώσει ότι χρειαζόμαστε ακόμα -τουλάχιστον- ένα μήνα. Το ρολάρισμα θα έρθει, ασχέτως αν στον πάγκο κάθεται ο καλύτερος Έλληνας προπονητής ή ο Πολωνός Γκουαρντιόλα. Πριν ξεκινήσω, οφείλω να αναφέρω ότι, πρέπει να σταματήσει η θριαμβολογία που κυριεύει τον Γιαννώτα. Ο παίχτης έχει παίξει δυο ματς. Όχι είκοσι ματς. Ούτε εκατό. Δύο. Το καταλαβαίνετε; Έλεος πια. Βυθιζόμαστε στην υπερβολή και για να σωθούμε, πιανόμαστε από σανίδες υπερβολής. Και προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στους Αρειανούς. Μακάρι να αναφερόμουν μόνο σε αυτούς. Και πάμε στο τρακάρισμα του Ντίκο. Δεν ξέρω την ένταση του ατυχήματος, αλλά είναι προφανές ότι τα ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν ήταν του κώλου. Τι υποδήλωναν; Απουσία δυο βδομάδων. Και μετά από ακριβώς μια μέρα συμπεριλήφθηκε στην αποστολή και μάλιστα ξεκίνησε βασικός. Απίστευτα πράγματα. Τέλος πάντων. Απέναντι, λοιπόν, σε έναν ενθουσιασμένο Πανιώνιο, έπρεπε να καταλάβουμε το κέντρο και να χτυπήσουμε σαν κόμπρες στην κόντρα. Δεν το καταφέραμε.


Ο Καζναφέρης διακατέχεται από υπέρμετρο πάθος, το οποίο δεν μπορεί σε απόλυτο βαθμό να αναπληρώσει και να υπερκαλύψει την τακτική του ανεπάρκεια. Χάθηκε στις αλληλοκαλύψεις και δεν πήρε αρκετά μέτρα στην πλευρά. Ο Φατί κλήθηκε να τον καλύψει -δυστυχώς. Από την άλλη πλευρά ο Μίτσελ βρέθηκε σε αξιοπερίεργη βραδιά. Στο πρώτο γκολ δεν παίζει σωστά το τεχνητό οφσάιντ -δείγμα σαφούς έλλειψης αμυντικής προσήλωσης. Οι Εγγλέζοι το ονομάζουν defensive awareness. Το δεύτερο γκολ το δεχόμαστε από την πλευρά του. Να είναι καλά ο Τόχα που εκθέτει όλη την άμυνα. Μπορεί ο Μίτσελ κι ο κάθε Μίτσελ να διορθώνει συνεχώς τα λάθη του Τόχα; Είναι φύσει αδύνατο. Επομένως, από που προήλθε το γκολ; Από τον άξονα. Όπως και το πρώτο. Πρόκειται για σημαντική διαπίστωση, καθώς σπάνια συναντάμε προβλήματα από τον άξονα. Ο Μίτσελ, όμως, πρέπει να σημειώσω ότι, κέρδισε πολλές μονομαχίες και είχε ικανοποιητικές επιστροφές, παρά την έλλειψη στηρίγματος από τον Σολτάνι. Ένας Σολτάνι που δεν διαθέτει την απαιτούμενη τακτική παιδεία και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ικανοποιητικά στη θέση του αριστερού εξτρέμ. Ως κρυφός επιθετικός λειτουργεί σαφώς καλύτερα. Επιπλέον, ο Μίτσελ δεν έπαιρνε βοήθειες ούτε από τον Τόχα, παρά μόνο από τον εαυτό του. Ο Κολομβιανός, μετά την έκλαμψη που είχε στο ματς με τον Ολυμπιακό, επανήλθε στα γνωστά επίπεδα. Δεν μπορεί, δεν μπορεί και δεν μπορεί. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το καταστήσω σαφές. Κόβει την ομάδα στα δύο. Ρε, τον αντίπαλο κόψε! Επιπρόσθετα, αναγκάζει τον Φατί να τρέχει σαν τον Βέγγο (τεράστιος) και αναπόφευκτα τον συμπαρασύρει σε μετριότητα. Ο Τόχα, τελικά, αντικαταστάθηκε από τον Κατίδη στο 65' λεπτό. Τσάμπα αλλαγή. Για μια ακόμη φορά. Θα είχε τρομακτικό ενδιαφέρον να μετρήσουμε πόσες φορές έχει βγει αλλαγή, έχοντας ξεκινήσει στη βασική εντεκάδα. Ως εκ τούτου, ο Πανιώνιος πήρε το κέντρο και με μπροστάρη τον Σκέμπρι, ύψωσε την κυανέρυθρη σημαία. Άξιος συμπαραστάτης του Μαλτέζου ο Σάμαρης που έπαιξε και για τον Κουμορτζί -είχε μέτρια απόδοση. Ο Σκέμπρι έτρεχε, πάσαρε, δημιουργούσε και σκόραρε. Ουσιαστικά. Πειθαρχημένα. Ακριβώς το αντίθετο από τον Καστίγιο. Ο Νέρι αποτελεί το θεωρητικό βαρόμετρο του Άρη. Το πρακτικό βαρόμετρο αντανακλά στην παρουσία του Φατί, για τον οποίο είπαμε ότι δεν μπορεί να καλύπτει τριάντα και σαράντα μέτρα μόνος του. Σαν τις γερμανικές μεραρχίες, οι οποίες στο ανατολικό μέτωπο, το 1944, κάλυπταν με λίγες χιλιάδες άνδρες, ένα χωρικό διάστημα πενήντα, εκατό, ακόμα και διακοσίων χιλιομέτρων. Η αγωνιστική άνοδος, λοιπόν, του Νέρι κρίνεται επιβεβλημένη. Κάποιοι κάνουν λόγο για απόλυση του παίχτη. Είναι ξεκάθαρο, πάντως, ότι ο Καστίγιο δεν μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Περιμένουμε τον (καλό) Καστίγιο, όπως τα παιδάκια τον Άγιο Βασίλη. Κι αν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης έρχεται. Ο Καστίγιο είναι καλό παιδί; Ρητορικό το ερώτημα. Και καλύτερα να κόψει τις μαλακίες, διότι θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Απαράδεκτη συμπεριφορά. Τον επόμενο αγώνα (πρέπει) να τον δει από την εξέδρα. Κι ας παίρνει μισό μύριο.

Και πάμε στον Τσέζαρεκ. Ο Κροάτης δεν είναι τόσο άσχετος, όσο φωνάζουν οι συνοπαδοί μου. Βρίσκεται στις φάσεις, παίρνει καλή τοποθέτηση και είναι διψασμένος, αλλά έχει ένα μικρό πρόβλημα στο τελείωμα. Εντούτοις, παρά την αξιοζήλευτη εκτίναξη του Ελευθερόπουλου, το στρούμφισε στο 73' λεπτό και έδωσε νέο ενδιαφέρον στο ματς. Ο Άρης, έχοντας τραυματίες τους Καζναφέρη και Κατίδη, πάλεψε στα τελευταίο 20λεπτο και κυνήγησε την ισοπαλία. Εντούτοις, μπορεί κάποιος να μου πει που βρισκόταν στα υπόλοιπα εβδομήντα λεπτά του παιχνιδιού; Γιατί δεν κάναμε παιχνίδι από την πλευρά του Γιόνσον; Γιατί δεν εκμεταλλευτήκαμε τα γρήγορα ποδάρια των ακραίων μας; Γιατί παίζει ο Τόχα στην Αρειανάρα; Όσο για τον Τριανταφυλλάκο, νταξ, το ρίσκο του Πολωνού δεν βγήκε. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Δεν θα τον κρεμάσουμε. Να πω και δυο κουβέντες για τον Βελλίδη. Έχει δείξει πάρα πολύ καλά στοιχεία, αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν μπορεί να αντέξει το ψυχολογικό βάρος του πρώτου τερματά. Πρέπει να συνεχίσει και να συνεχίσουμε τη δουλειά. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι για μια ακόμη φορά συγκαταλέγεται στους κορυφαίους. Δώστε έμφαση στο ''για μια ακόμη φορά''. Πρόκειται για σημαντική διαπίστωση. Από την μια χαίρομαι για τον παίχτη κι από την άλλη λυπάμαι για την ομάδα. Και κλείνω με τα γκολ του Πανιωνίου. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Ριέρα προσδίδει απρόβλεπτη επιθετικότητα στην ομάδα. Ουσιαστικά και τα δυο γκολ ξεκινούν από τον Ισπανό. Ο παίχτης, ο οποίος στα χαρτιά έπαιζε δεξιά, ήταν ιδιαίτερα κινητικός στον οριζόντιο άξονα, έπαιξε ως μοντέρνος περιφερειακός επιθετικός και προξένησε αρκετά προβλήματα. Ελευθερία κινήσεων του έδωσαν οι χαμένες μονομαχίες που είχαμε στη μεσαία γραμμή. Τον έπιανε κανείς μαν του μαν; Δεν περιμένω απάντηση. Στο πρώτο γκολ, λοιπόν, η φάση εξελίχθηκε τόσο γρήγορα που νόμιζα ότι κάποιος έριξε υγρό τσιμέντο ταχείας πήξης στα πόδια και στο μυαλό των παιχτών μας. Όμορφο τέρμα. Στο δεύτερο γκολ, ειδική μνεία αξίζει ο Κούκι, ο οποίος, ενώ φαίνεται άχαρος και άτεχνος, γνωρίζει πολύ καλά τα βασικά της θέσης. Είναι ικανότατος στην κίνηση χωρίς μπάλα, σουτάρει με την μία, έχει αξιόλογο τελείωμα και φαίνεται και καλό παιδί. Συνεργασία και ομαδικότητα οι Πανιώνιοι, ανομοιογένεια και έλλειψη επικοινωνίας οι Αρειανοί.  Και ανεβαίνουμε Σαλονίκη.

Δεν ξέρω αν ο Μπολόνι περιμένει να πάρει αποτέλεσμα στο Λονδίνο. Το White Heart Lane, η έδρα της της Τότεναμ, είναι κατηφορικό γήπεδο. Ακριβώς το αντίθετο της σαββατιάτικης Τούμπας. Ο Π.Α.Ο.Κ. είχε συντριπτική κατοχή, πενταπλάσιες πάσες, αλλά εγκλωβίστηκε στην τακτική του προπονητή του, στα F-16 της Κέρκυρας και στον Οσμάν. Ο Μπολόνι προσπάθησε να παίξει από τα άκρα, αλλά δεν πετύχαιναν οι συνεργασίες και δεν μπορούσε, όταν έβγαιναν οι σέντρες, να συρρικνώσει ξαφνικά το πλάτος. Σέντρες; Ναι, σέντρες. Πολλές σέντρες. Για ποιον ρε παιδιά; Τον Παπάζογλου που βάζει το κεφάλι σαν φοίνικας; Τον Κλάους που ναι μεν χώνεται στις φάσεις, αλλά δεν είναι κεφαλοσφαιριστής; Τον Σάλπι που ίσως έχει ψυχολογικά, αλλά σίγουρα όχι ύψος; Τον Γεωργιάδη που ώρες ώρες δείχνει ότι φοβάται και τον ίσκιο του; Τον Βιερίνια που άλλαζε πλευρές λες και ήταν λεπρός; Το ίδιο λάθος το έχει ξανακάνει ο Π.Α.Ο.Κ., επί Δερμιτζάκη, αν θυμάμαι καλά, που αγωνιζόντουσαν ως επιθετικοί Σάλπι, Βιερίνια και Ελ Ζαρ και παίζανε με σεντρούλες. Δυστυχώς, για τον Μπολόνι, ο άξονας απαιτεί ενέσεις ποιότητας. Η ομάδα θέλει τουρμπάτο επιθετικό. Ο Κοντρέρας (κλώνος του Χάρρυ Κλυνν) τα πήγε αρκετά καλά και είχε πληθωρική παρουσία ως αμυντικό χαφ, αλλά ο Μπαλάφας δεν μπορεί. Δεν έχει πάσα, δεν έχει ψυχραιμία, δεν ξέρει μπάλα. Μόνο κεφάλι διαθέτει και φιλότιμο. Επιπλέον, αυτός ο Σπαντάτσιο, που μάλιστα διαμαρτυρόταν κιόλας επειδή δεν αγωνίζεται συχνά, δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Πού είναι ο Ίβιτς με εκείνη την θαυμάσια σεζόν που κατέγραψε πριν δυο χρόνια; Είναι ξεκάθαρο, κατά την γνώμη μου, πως ο Μπολόνι στο συγκεκριμένο ματς, το οποίο πίστευε ότι θα κέρδιζε εύκολα ή δύσκολα, είχε σκοπό να ξεδιπλώσει κάποιες σκέψεις του και να τις αποτυπώσει στο χόρτο. Για παράδειγμα, ο Κοντρέρας ως αμυντικό χαφ, ο Φωτάκης ως δεξί μπακ, κι ο Αθανασιάδης ως δεξί χαφ. Περί αλλαγής θέσεως, όμως, ενός ποδοσφαιριστή, θα τα πούμε σε ανύποπτη στιγμή. Έκανα και ρίμα. Περίπου.


Υπήρχε, όμως, και αντίπαλος. Τα F-16 που ανέφερα παραπάνω λέγονται Μαϊστόροβιτς και Γκαλίνοβιτς. Ο πρώτος κυριάρχησε στον αέρα κι ο δεύτερος κατέρριπτε ότι έφτανε στις γροθιές του. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι ο τερματοφύλακας της ομάδας σου θα βγει και θα ισοπεδώσει συμπαίχτες και αντιπάλους. Ο επιθετικός το σκέφτεται διπλά πριν πηδήξει για τη διεκδίκηση της μπάλας. Ο κορυφαίος, όμως, του γηπέδου, κατά την γνώμη μου, ήταν ο Οσμάν. Μονοδιάστατο αμυντικό χαφ με ξεκάθαρο σκοπό να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου. Και το κατέστρεψε ιδανικά, τρέχοντας αμέτρητα χιλιόμετρα στον άξονα. Επίσης, έδειξε διάθεση να πάρει μέτρα, αλλά δεν πήρε όσα θα ήθελε ή έστω όσα μπορούσε. Οι λόγοι (υποθέτω ότι) είναι δύο: κούραση και προπονητικές οδηγίες. Άκυρο. Τρεις είναι οι λόγοι. Αν έπαιρνε μέτρα ο Οσμάν, ο Χαμπλ θα έκανε πάρτι. Ποιος είναι ο Χαμπλ; Ο παρτενέρ του Οσμάν. Και τι έκανε; Μα, το είπα προηγουμένως: πάρτι! Υποθέτω ότι ο Ισπανός προπονητής της Κέρκυρας είχε δώσει σαφή εντολή για φάουλ στο χώρο της μεσαίας γραμμής, προκειμένου να κόβεται ο ρυθμός του αγώνα. Ο Χαμπλ το παραξήλωσε. Υπερβάλλων ζήλος. Έκανε ό,τι μπορούσε για να αποσυντονίσει τον Π.Α.Ο.Κ., αλλά και την ομάδα του. Τα φάουλ, βλέπετε, τα έκανε λίγα μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή του Γκαλίνοβιτς. Και ήταν πολλά τα άτιμα. Τουλάχιστον, προσπάθησε επιθετικά. Όπως κι ο Αγρίτης που έπαιζε συνεχώς στο όριο του οφσάιντ. Η Κέρκυρα έψαχνε εμφανώς την κόντρα, κυρίως με μακρινές μπαλιές, αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο περισσότερο μαζευόταν στο καβούκι της. Η απόδοση της Κέρκυρας, χωρίς την μπάλα στα πόδια της, ήταν αξιοζήλευτη για την ποιότητα της ομάδας. Το μοναδικό λάθος ήταν ότι οι παίχτες της μαζευόντουσαν σαν σαρδέλες στην περιοχή τους κι ως εκ τούτου η μπάλα, μόλις την απέκρουαν, κατέληγε πάντα σε Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Η Κέρκυρα, λοιπόν, δεν μάζευε τα ριμπάουντ, αλλά πήρε, μάλλον δίκαια, το Χ. Έκλεισε τους διαδρόμους στη μεσαία γραμμή, σήκωσε τα F-16 και μόλις έβαλε σε λειτουργία την σκοπιμότητα, το αποτέλεσμα κλείδωσε. Ο Π.Α.Ο.Κ. προσπάθησε, προσπάθησε και προσπάθησε. Εντούτοις, θυμάμαι ελάχιστες ευκαιρίες. Δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει την δεδομένη υπεροχή του και να την μετουσιώσει σε γκολ. Ο Μπολόνι είναι (κανονικός) προπονητής και χρειάζεται στήριξη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα εξωαγωνιστικά προβλήματα του Π.Α.Ο.Κ. θα επηρεάσουν την απόδοση του ιδίου και κατ' επέκταση της ομάδας. Δεδομένου και των τάσεων φυγής που έχει δείξει στην καριέρα του, νομίζω ότι ο χρόνος κυλάει αντίστροφα. Και πάμε στη Γαλλία.

Η Μαρσέιγ έχει δώσει προτεραιότητα στην Ευρώπη. Επ' αυτού, υποθέτω ότι ο Ντεσάμπ, ένας πρακτικός και ρεαλιστής προπονητής, ήρθε σε συνεννόηση με την διοίκηση του συλλόγου. Βλέπετε, η Μαρσέιγ, έχει οικονομικά βάρη -ανακαινίζει το γήπεδό της- και χρειάζεται ενέσεις ρευστού. Το αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη σήμανε το έναυσμα και έπεισε τους Γάλλους για την ορθότητα του ρίσκου που ακούει στο όνομα ''Ευρώπη''. Ενδεχομένως να οδήγησε και σε υποτίμηση του Ολυμπιακού. Το επιθυμητό αποτέλεσμα στο επερχόμενο ματς με την Ντόρντουντ (ελπίζουν ότι) θα φέρει θετική ψυχολογία, ενθουσιασμό, χρήμα και απελευθέρωση από τα δεσμά της Ευρώπης. Εδώ, όμως, έχουμε να αντιμετώπισουμε διαφορετικές παραμέτρους.  Το ματς με την Παρί είναι κάτι περισσότερο από ένα ντέρμπι. Είναι πόλεμος. Σύμφωνα με τον Μάο Τσε Τουνγκ: «Η στρατηγική λέει να μισείς τον εχθρό σου, αλλά η τακτική λέει να τον παίρνεις στα σοβαρά». Αυτό έκανε ο Ντεσάμπ. Εξού και η νωχελική απόδοση της Μαρσέιγ στο πρόσφατο ματς με τον Ολυμπιακό. Οι παίχτες της έπαιζαν λες και ήταν τσακωμένοι μεταξύ τους. Εξού και η αντίδραση της γαλλικής ομάδας μετά το γκολ του Ολυμπιακού. Ο Ντεσάμπ πίστευε ότι δεν θα έχανε. Το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρε ήταν η ελαχιστοποίηση των ρίσκων. Δεν δίστασε να το πάρει και απέτυχε. Καλά να πάθει. Ο Βαλβέρδε κοίταξε την δουλειά του και σωστά έπραξε. Η διαχείριση του Ντεσάμπ δεν μειώνει τη μεγάλη -σε παν επίπεδο- νίκη του Ολυμπιακού. Σε καμία περίπτωση. Όπως και δεν υποβαθμίζει την ένταση του ντέρμπι με την Παρί. Μια Παρί που την προηγούμενη αγωνιστική γνώρισε εντός έδρας ήττα από τη Νανσί. Έκπληξη ή μήπως όχι; Αν εξετάσεις το παιχνίδι μεμονωμένα, ναι, είναι έκπληξη. Επειδή, όμως, ένα πρωτάθλημα χαρακτηρίζεται από αλλοπρόσαλλη συνέχεια, όχι, δεν συνιστά έκπληξη. Το κίνητρο για επικράτηση στο Le Classique, επισκιάζει τα πάντα ή έστω τα πλείστα. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θεωρείτε πως είμαι υπερβολικός. Έχοντας δει αρκετά ματς μεταξύ των δυο ομάδων, σας πληροφορώ ότι ουδόλως είμαι υπερβολικός. Αντίθετα, μάλλον, είμαι φειδωλός.


Ο Ντεσάμπ, λοιπόν, ξεκίνησε με όλα του τα όπλα. Εξαιρείται ο Ζινιάκ που τα έκανε όλα ταναπού και δύσκολα θα ξαναδεί αποστολή. Έβαλε τον Λούτσο, ώστε να λειτουργήσει ως το αντίπαλο δέος του Παστόρε. Τοποθέτησε στα άκρα της άμυνας τα γρήγορα ποδάρια των Μορέλ και Αθπιλικουέτα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους Μενέζ και Νένε αντίστοιχα. Έταξε, στη μεσαία γραμμή, ως παρτενέρ του Ντιαρά,  τον Εμπιά, προκειμένου να παραθέσει μαχητικότητα, πάθος και κλωτσιά. Και η Παρί είχε αλλαγές. Ο Κομπουαρέ (τσιχλάκιας) προτίμησε τον -περισσότερο πειθαρχημένο- Ζαλέ, αντί του Σεαρά και τον πολεμιστή Λουγκάνο, έναντι των Καμαρά και Μπίσεβατς. Ορθώς δεν ξεκίνησε ο Σέρβος. Μου θυμίζει μια άσχημη εκδοχή του Σαριέγκι. Για να καταλάβουμε το πως εκτυλίχθηκε ο αγώνας ας αναφέρουμε κάποια πραγματάκια. Το πρώτο φάουλ σφυρίχτηκε στο δεύτερο δευτερόλεπτο (!). Ναι, σωστά διαβάσατε. Το πρώτο γκολ μπήκε στο 9' λεπτό. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη επίσκεψη των γηπεδούχων στα καρέ του αντιπάλου (κλισέ). Η πρώτη κίτρινη κάρτα δόθηκε στο 12' λεπτό. Ο πρώτος τσαμπουκάς συνέβη στο 19' λεπτό. Οι γηπεδούχοι φανέρωσαν τάσεις για ισχυρό πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου, αλλά η μετάβαση Παριζιάνων και μπάλας από τη φίλια περιοχή στη αντίπαλη, το λεγόμενο transition game, εφαρμόζεται ταχύτατα. Αυτή η κατάσταση συνέχισε να ισχύει ακόμα και μετά το γκολ του Ρεμί -κατόπιν τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε κλαίγοντας. Η Παρί (συνηθίζει να) δίνει, ελέω του επιθετικού τριγώνου Μενέζ-Νένε-Παστόρε, υψηλό τέμπο στο παιχνίδι της και εμφανίζει μεγάλο πλάτος στο χόρτο. Η αμυντική της τακτική επικεντρώνεται στα κλεψίματα, προκειμένου να βγει γρήγορα στην κόντρα και να πιάσει απροετοίμαστο τον αντίπαλο. Το πρώτο μέρος, δηλαδή, κύλισε με την Μαρσέιγ να είναι (υπερ)ευχαριστημένη με το γκολ και την Παρί να πέφτει πάνω σε ανθρώπινες ασπίδες και δοκάρια. Ήταν αναμενόμενο το ψυχολογικό φορτίο του προβαδίσματος, να αναγκάσει τους Μαρσεγέζους σε ολιγόμετρη οπισθοχώρηση.

Το δεύτερο ημίχρονο έκρυβε εκπλήξεις. Η Μαρσέιγ, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, αύξησε  την ένταση στα μαρκαρίσματα, ντούμπλαρε συνεχώς τους αντιπάλους και ανέβασε περίπου πέντε μέτρα τις γραμμές της. Πολλά φάουλ από πλευράς γηπεδούχων, αφενός μεν για να κόψουν τον ρυθμό, αφετέρου δε για να εκνευρίσουν τους αντιπάλους. -εν πολλοίς, το πέτυχαν με τον Νένε. Ο Κομπουαρέ, στην προσπάθειά του να βρει λύσεις, βγάζει τον Γκαμέιρο -ακούμπησε ελάχιστες φορές μπάλα- και βάζει τον φινετσάτο Μποντμέρ. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα την αλλαγή, αλλά ήταν δεδομένο ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Και άλλαξε. Εις βάρος της Παρί. Ο Ντεσάμπ, σε μια κίνηση τακτικής, στο 64' λεπτό, βγάζει τον Λούτσο, που από την στιγμή που η ομάδα προηγούταν στο σκορ δεν θεωρείτο απαραίτητος, και πετάει στο χόρτο τον Σεϊρού. Οι προθέσεις του Ντεσάμπ ήταν πασιφανείς. Ήθελε να κατεβάσει κάποια μέτρα τον Ντιαρά, δίνοντας του ρόλο ''σκούπα'' μπροστά από τα σέντερ μπακ, προκειμένου να μπλοκάρει διαδρόμους, να δώσει την καθοδήγηση του άξονα στον ξεκούραστο Σεϊρού και να παίξει την κόντρα με αιχμές τα αδελφάκια Αγιού και τον Αλμαφιτανό. Ο τελευταίος, ακριβώς ένα λεπτό μετά την αλλαγή, έκανε το 2-0. Η ισχυρή πίεση των Φωκέων στους Ματουιντί και Σισοκό είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κι όλα αυτά με τον Παστόρε να μοιάζει σαν μπριζόλα που προσφέρεται σε πεινασμένο λιοντάρι. Ο Εμπιά έριξε πολλή δουλειά και κλωτσιά. Οι γηπεδούχοι, μετά το γκολ, χαλύβδωσαν έτι περισσότερο, ενώ οι Πρωτευουσιάνοι ήταν αποδιοργανωμένοι. Το 3-0, με σκόρερ τον Αντρέ Αγιού, ήταν το επιστέγασμα της δίψας που έδειξαν οι παίχτες του Ντεσάμπ. Η Παρί έχει κερδίσει Τουλούζ, Μονπελιέ και Λιόν, αλλά στο Βελοντρόμ μπήκε άνω τελεία. Μια νίκη στην έδρα της Μαρσέιγ θα συνιστούσε επίδειξη δύναμης, ωστόσο με τέτοιες εμφανίσεις δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά. Ο Κομπουαρέ, παρά το γεγονός ότι κάνει καλή δουλειά και έχει την ομάδα δεύτερη, εργάζεται σε ένα πλαίσιο έντονης αμφισβήτησης. Η προπονητολογία δεν τον αφήνει σε ηρεμία. Θεωρώ ότι η θητεία του στην ομάδα έχει οριοθετημένη ημερομηνία λήξης. Θα φροντίσει ο Λεονάρντο για αυτό. Από την άλλη πλευρά, η Μαρσέιγ τσαλάκωσε το πρεστίζ του αντιπάλου και πέτυχε μια επιβλητική νίκη με πειθαρχημένη εμφάνιση και μαχητικό πνεύμα. Ωστόσο, η Παρί άξιζε ένα γκολ. Οι γηπεδούχοι, απέναντι στην ταχύτητα και στην τεχνική κατάρτιση των αντιπάλων τους, αντιπαρέταξαν δύναμη και πάθος. Είχε δίκιο ο Μάο.

Υ.Γ.1 Πόλη: Θεσσαλονίκη. Ομάδα: Άρης. Η ανεπίσημη και επίσημη αντιπολίτευση του ποδοσφαιρικού σωματείου φαίνεται ότι ταυτίζονται. Κάτι μου λέει ότι δεν θα έχουμε το τέλος των παραμυθιών. Κι ας θυμίζει παραμύθι η όλη υπόθεση. Το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει επικίνδυνα. Πού βρίσκονται οι δικλείδες ασφαλείας; Ποιος είναι ο κυμματοθραύστης; Εν τέλει, ποιος είναι ο εχθρός;

Υ.Γ.2 Emalaith. Από τους Virgin Steele.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Κόντρα στο πλάνο

Η Μαρσέιγ την επόμενη αγωνιστική του γαλλικού πρωταθλήματος αντιμετωπίζει την Παρί. Για όσους δεν γνωρίζουν, το συγκεκριμένο ματς αποτελεί τον ορισμό του ντέρμπι. Κυριολεκτικά πέφτουν κορμιά. Ως εκ τούτου, ο Ντεσάμπ κράτησε τα μπόσικα. Αυτό φυσικά ουδόλως απασχόλησε τον Βάσκο. Άλλωστε, δεν θα έπρεπε. Ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει ξεκάθαρο σχέδιο μέσα στο κεφάλι του. Το εν λόγω σχέδιο το προσάρμοσε στο παιχνίδι της ομάδας και ζητάει από τους παίκτες να το τηρήσουν πιστά. Και το κυριότερο: τους πείθει να το εφαρμόσουν. Νταξ, δεν το καταφέρνει με όλους τους παίχτες, αλλά αυτό δεν μειώνει το εγχείρημά του. Χθες, στην Μασσαλία, ο Βάσκος κλήθηκε να παρουσιάσει μια ομάδα με αμυντικογενή αμυντικά χαφ. Ο Μοδέστο και ο Μανιάτης έχουν διαφορετικό στυλ από τους Ορμπάιθ, Μακούν και Ιμπαγάσα. Ως εκ τούτου, ο Βάσκος δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Από ό,τι κατάλαβα, ούτω ή άλλως, δεν ήθελε. Ήταν ξεκάθαρο πως έψαχνε την κόντρα. Η άμυνα διαδραματιζόταν στα 2/4 του γηπέδου και η πίεση ήταν σχετικά χαλαρή. Όταν, όμως, ο Σεϊρού προσπαθούσε να φτιάξει παιχνίδι, ψάχνοντας, την κάθετη πάσα, η πίεση αυξανόταν αισθητά. Μέχρι κι ο Τζιμπούρ μάρκαρε. Από τη διάταξη του Αλγερινού καταλάβαινες και τον αγωνιστικό προσανατολισμό της ομάδας. Μοναδική παραφωνία αποτελούσε ο Μιραλάς. Ο Βέλγος στα χαρτιά έπαιζε δεξιά. Στο χόρτο έπαιζε αριστερά. Και ο σπίκερ έλεγε ότι του έχει ανατεθεί ελεύθερος ρόλος. Τρίχες κατσαρές. Ο παίχτης είναι άτακτος. Ως εκ τούτου, το μονοπώλιο των επιθέσεων εντοπιζόταν στον αριστερό ασβέστη.


Μολαταύτα, η πλευρά του Μαρκάνο συναντούσε αρκετά προβλήματα. Διέκρινα έντονο πρόβλημα στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις -συνέβη και στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Ο Βαλμπουενά, αν είχε μεγαλύτερη υπομονή και δεν άλλαζε συνεχώς πλευρές, θα μπορούσε να κάνει τη ζημιά. Σε αυτό ευθύνεται ο Ντεσάμπ. Επιπλέον, ο Μαρκάνο έχει σοβαρότατο πρόβλημα στις απομακρύνσεις. Τις ελάχιστες φορές που η διαγώνια αλληλοκάλυψη επετεύχθη, δεν έδιωχνε την μπάλα στον διαγώνιο άξονα, αλλά στον κάθετο. Εγκληματικό λάθος που πήγε να εκμεταλλευτεί ο Ντιαρά. Αυτά τα πράγματα τα μαθαίνει κανείς από τα μπαμπίνο. Ένας Ντιαρά, που σε αντίθεση με το πρώτο ματς, έπαιζε στην ίδια ευθεία με τον Σεϊρού. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι έπαιζε κάποια μέτρα ψηλότερα από τον παρτενέρ του. Πάτησε πολλές φορές περιοχή και είχε ορισμένες καλές ευκαιρίες για να σκοράρει. Και κάτι ακόμα για την αριστερή πτέρυγα των φιλοξενούμενων: ο Καμπορέ, δεδομένου ότι είχε να αντιμετωπίσει δυο και τρεις αντιπάλους, τα πήγε θαυμάσια. Είχε γρήγορες επιστροφές και μπλόκαρε σχεδόν όλες τις επιθέσεις του Ολυμπιακού.

Επανέρχομαι στα χαφ του Ολυμπιακού. Ο Μοδέστο για μια ακόμη φορά ίδρωσε την φανέλα. Ο Γάλλος είναι εργάτης. Αυτός, όμως, που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Μανιάτης. Κυριάρχησε στο κέντρο, προσπάθησε να βγάλει την μπάλα μπροστά, μετατρεπόταν, όποτε ήταν απαραίτητο, σε τρίτο στόπερ και συγχρόνως κάλυπτε τα πλάγια μπακ, ειδικά τον Τοροσίδη, αφού αριστερά γυρνούσε κι ο  Χολέμπας. Σημειωτέον, όταν ο Μιραλάς ερχόταν αριστερά, ο Χολέμπας μετατρεπόταν σε τρίτο χαφ. Αυτό είδα, αλλά δεν έχω ιδέα αν το τακτικό πλάνο υποδήλωνε τέτοια προσαρμογή. Ο Ρεμί και τα δυο αδελφάκια, πάντως, εγκλωβίστηκαν στην συσπείρωση των γραμμών του Ολυμπιακού. Ο Μανιάτης, λοιπόν, ήταν ο απόλυτος M.O.M (Man of the Match). Ο Φετφατζίδης, τότε, τι ήταν; Ο M.V.P., ήτοι ο πολυτιμότερος παίχτης. Πέτυχε το γκολ σε πολύ κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού και έδειξε όρεξη. Ένα γκολ που προήλθε από ωραία μπαλιά -με το εξωτερικό- του Γέστε. Ο Ισπανός βλέπει γήπεδο, έχει την κάθετη πάσα, αλλά είναι πολύ soft παίχτης και δεν έχει αντοχές. Πιθανολογώ ότι ως αλλαγή αποδίδει καλύτερα. Ποιον αντικατέστησε ο Γέστε; Τον Φουστέρ. Υπερτιμημένος παίχτης. Όταν λείπει ο Ιμπαγάσα, ο Φουστέρ πίνει το φίλτρο της εξαφάνισης. Ο Αργεντινός είναι εκείνος που τον κάνει μάγκα, διότι του δίνει ελευθερία κινήσεων.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, πήρε μια μεγάλη νίκη και μάλιστα εκτός έδρας. Ο Βάσκος πόνταρε στην νωθρότητα των γηπεδούχων και στην ταχύτητα του Μιραλάς και δικαιώθηκε. Βέβαια, όπως, είπαμε παραπάνω, είχε έναν άξιο και ανέλπιστο συμπαραραστάτη -τον Μανιάτη. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς που υπερφόρτωνε τον άξονα καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, χθες, στο πρώτο ημίχρονο, προτίμησε να καβατζάρει την αριστερή πτέρυγα και κατόπιν, στο δεύτερο μέρος, τοποθέτησε τον Μιραλάς στην κορυφή και τον Γέστε πίσω του, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα αργά ποδάρια του Εν Κουλού και του Ντιαβαρά. Ο Ντεσάμπ πέταξε μέσα τον Λούτσο, μήπως γίνει πάλι Road Runner, αλλά ο τελευταίος αναλώθηκε σε σέντρες, έχοντας ως προφανή στόχο τον Ζινιάκ, που απέκρουε ψύχραιμα -συνήθως- η αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού. Οι λιγότερες πάσες και η μικρότερη κατοχή, σε σχέση με τον αντίπαλό του, μετά το τέλος του παιχνιδιού, φανέρωσαν πλήρως τις οξυδερκείς σκέψεις του Βάσκου. Η πρόκριση είναι εφικτή.

Υ.Γ.1 Μεθεόρτια Ο.Φ.Η. - Άρη. Μέγιστο φάουλ του Ολυμπιακού. Για μια ακόμη φορά. Το να παραθέτεις μονοδιάστατα και επιλεκτικά (τα) γεγονότα είναι λίαν επικίνδυνο και ανήθικο. Αν ο Ολυμπιακός θέλει να κερδίσει αντιπάθειες ας συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Το πετυχαίνει. Ούτε τη διαιτησία εκθέτει μήτε τον Π.Α.Ο. Τον ίδιο του τον εαυτό μειώνει.

Υ.Γ.2 Τσάκα, είσαι απολαυστικός, αλλά σήκωσε χειρόφρενο. Σε παίρνει η κατηφόρα.

Υ.Γ.3 Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον το come back του Λάμπρου Σκόρδα. Για να δούμε τι θα δούμε.

Υ.Γ.4 Τα σέβη μου στην αρμάδα του Έμερι. Η Βαλένθια, είτε χάνει είτε κερδίζει, είναι απολαυστική ομάδα.

Υ.Γ.5 Το ''Face the Heat'' των Σκορπιών -κυκλοφόρησε το 1993- αποτελεί, αν θυμάμαι καλά, το δεύτερο cd της συλλογής μου. Η παρακάτω τραγουδάρα ορίζει την έναρξη του άλμπουμ.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Μαθηματικά και φρίκη

Το ξέρω ότι οι περισσότεροι θα διαφωνήσετε μαζί μου, αλλά οφείλω να το δηλώσω, έστω και συνοπτικά. Δεν φοβάμαι να λέω/γράφω την γνώμη μου. Δεν φοβάμαι την αντιπαράθεση. Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου αποτελεί ντροπή για τη χώρα. Ντροπή για εκείνους που έχουν γνώση και γνώσεις. Τι είναι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου; Πανηγυράκι. Προπαγανδιστικό εργαλείο. Μέρα χαράς για τους μαθητές που χάνουν μαθήματα. Το Πολυτεχνείο πρέπει να υπάρχει για να μαθαίνουν/θυμούνται/ξέρουν όλοι ποιοι έχουν τα κουμάντα. Το μέγιστο κακό της ελληνικής Χούντας, της πιο ήπιας -επί Παπαδόπουλου- δικτατορίας στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, ήταν ότι έπεσε, προκειμένου να αντικατασταθεί από την so called γενιά του Πολυτεχνείου. Πώς έπεσε; Η πτώση, αφού σημειωθεί ότι υπήρχε η βούληση και το πλάνο, προς ομαλή επαναφορά των δημοκρατικών διαδικασιών, δηλαδή επρόκειτο για ένα δικτατορικό καθεστώς με σαφής ημερομηνία λήξης, επήλθε με εξωτερική βοήθεια, λόγω οικονομικών και διπλωματικών συγκυριών.


Ο πρώτος λόγος αφορά την άρνηση του Παπαδόπουλου να προσφέρει αεροπορικές βάσεις της Κρήτης στους Αμερικανούς, προκειμένου οι τελευταίοι να βοηθήσουν λόγω του Γιομ Κιπούρ, το 1973, τους Εβραίους, ενώ ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την άρνηση των Αμερικανών να εγκρίνουν, δίχως ιδία συμμετοχή, ήτοι οικονομικό όφελος, την άντληση πετρελαίου στη Θάσο και την εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων στη Θράκη και στη Μακεδονία, προς ιδιοτελές συμφέρον της Ελλάδας. Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, όπως η άρνηση του Παπαδόπουλου να ανατρέψει τον Μακάριο, η προτίμηση της Γαλλίας για τις αγορές στρατιωτικού υλικού και η χρηματοδότηση της Εθνικής Άμυνας εξ ιδίων πόρων, αγνοώντας παράλληλα την Αμερική. Επομένως, δεν την έριξε το Πολυτεχνείο. Ας είμαστε σοβαροί. Ο Παπαδόπουλος, άλλωστε, προ των γεγονότων του Πολυτεχνείου, είχε ανακοινώσει εκλογές που δεν έγιναν ποτέ. Κάποιοι βιαζόντουσαν. Ποιοι δεν ήθελαν να πραγματοποιηθούν οι εκλογές; Να μας πει η κυρία Δαμανάκη, ο κύριος Λαλιώτης, ο κύριος Τζουμάκας, ο κύριος Μπίστης, ο κύριος Ανδρουλάκης, ο κύριος Παπουτσής, ο κύριος Ρέππας, ο κύριος Ευθυμίου και η ''φανταστική'' γενιά τους. Αλήθεια, τι απέγιναν όλοι αυτοί; Νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο που επιβραβεύτηκαν. Πόσοι, άραγε, είχαν ξεβολευτεί και πόσοι θέλανε να βολευτούν; Βασανιστικό ερώτημα, αλλά θεωρώ ότι τα τεκταινόμενα των τελευταίων 37 ετών, προβάλλουν την πραγματική απάντηση. Το κρίμα είναι ότι υπήρχαν και κάποιοι που διακατεχόντουσαν από υγιή κίνητρα. Που έμειναν στην αφάνεια. Συνειδητά. Προφανώς δεν βολεύτηκαν, αλλά κάποιοι πάτησαν πάνω στα πτώματά τους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Τι έγινε τελικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου; Έπεσε η Χούντα; Όχι. Ανέβηκε η πολυπόθητη Δημοκρατία; Όχι. Λοιπόν; Ανετράπη ο Παπαδόπουλος από τον Ιωαννίδη. Ε, τότε, τι σκατά γιορτάζουμε; Την ανατροπή; Θεέ και Κύριε. Η κατευθυνόμενη εξέγερση του Πολυτεχνείου έφερε δυο πράγματα: σκληρότερη δικτατορική Κυβέρνηση υπό τον Ιωαννίδη και ματαίωση των αναγγελθέντων εκλογών. Το Πολυτεχνείο, ο Ιωαννίδης και ο Αττίλας της Κύπρου ήταν τα αντίποινα του εβραϊκού λόμπι. Εβραϊκό λόμπι; Ναι. Θυμηθείτε τις αιτίες της πτώσης. Ο Μοσέ Νταγιάν γνωρίζει πάρα πολλά για το Πολυτεχνείο. Ο Χένρι Κίσσινγκερ γνωρίζει πάρα πολλά για την Κύπρο. Και οι δυο γνωρίζουν πάρα πολλά για την Χούντα και τον Ιωαννίδη. Και φυσικά η C.I.A. γνωρίζει τα πάντα για τους πάντες. Γιατί, αλήθεια, οι μεταπολιτευτικοί ''Δημοκράτες'', δεν άφησαν ποτέ τον Ιωαννίδη να μιλήσει; Τι φοβόντουσαν; Κι ας μην αναφέρω καλύτερα τον αισχρό και ανήθικο μεταπολιτευτικό μύθο για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Νεκροί υπήρχαν, αλλά όχι εντός Πολυτεχνείου. Να είναι καλά η εκπαίδευση Αμερικανών ελεύθερων σκοπευτών (ή Εβραίων κομάντο;) και το καθαρό οπτικό πεδίο που παρέχεται από τις ταράτσες. Κάποιοι προσπάθησαν να βεβηλώσουν μνήμες. Να εκμεταλλευτούν γεγονότα. Να παραποιήσουν καταστάσεις. Ντροπή τους. Το λυπηρό είναι τα κατάφεραν. Με τη δική μας βοήθεια. Με την ψήφο μας. Εμείς ανυψώσαμε την ''περίφημη'' γενιά του Πολυτεχνείου. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τωρινή κατάσταση που ταλανίζει την Ελλάδα μας. Η μεταπολιτευτική διαχείριση της χώρας συνιστά υπόδειγμα ανηθικότητας, απληστίας, σπατάλης και ψεύδους. Συνιστά παράδειγμα προς αποφυγήν.

Η μεταπολίτευση, λοιπόν, ήρθε πολλούς μήνες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η αναστήλωση της Δημοκρατίας. Η εγκαθίδρυσή της. Υπό από τον μανδύα της συγκεκριμένης ''Δημοκρατίας'', επικρατεί η χείριστη μορφή Χούντας. Κάτω από το τραπέζι. Ανεπίσημα. Τι σχέση έχει η συγκεκριμένη Δημοκρατία με το αντίστοιχο πολίτευμα της Αθήνας του Περικλή ή έστω του Σόλωνα; Να εξισώσω τα δεδομένα με το παρόν; Να τα εξισώσω. Τι σχέση έχει η τωρινή Δημοκρατία που βιώνουμε με την αντίστοιχη της Ελβετίας; Απαντώ μόνος μου. Ουδεμία σχέση. Κι όμως, μόλις, πρόσφατα ''αγανακτήσαμε''. Όσοι είναι πλήρως συνειδητοποιημένοι γνωρίζουν πολύ καλά τι εννοώ, αλλά, δυστυχώς για όλους μας, η συνείδηση, η τιμή και το ήθος, την σήμερον ημέραν, συνιστούν σπάνια εφόδια. Όσοι αποφεύγουν την ατομική ευθύνη και βαυκαλίζονται ότι όλα βαίνουν καλώς, είναι εκείνοι που υποστηρίζουν διαφορετική άποψη. Μια άποψη που συνήθως πηγάζει μέσα από τις κομματικές ιδεολογίες και τη μάσα. Τα κόμματα και η μάσα μας έχουν κάψει τη γούνα. Μιλήστε και λίγο για πατρίδα. Αναφερθείτε στο κοινό συμφέρον. Δεν βλάπτει. Κι αφήστε τους ''φιλελεύθερους'' και τους ''Δημοκράτες'' να μεταφράζουν τις αναφορές για πατρίδα ως εθνικισμό και ρατσισμό. Μην πτοήστε. Τον Κάνθαρο, πάντως, θα τον βρουν μπροστά τους.

Θλίβομαι όταν βλέπω τους Έλληνες να μην ανοίγουν ελληνικά λεξικά. Θλίβομαι όταν βλέπω τους Έλληνες να αγνοούν ή να παρερμηνεύουν επιδεικτικά και εσκεμμένα την ιστορία τους. Θλίβομαι όταν βλέπω τις λέξεις να αλλάζουν νοήματα με το έτσι θέλω. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: πόσα λεφτά έκλεψαν οι Χουντικοί; Ούτε δραχμή. Μια δραχμή που εκείνη την επταετία ισχυροποιήθηκε σε υπερθετικό βαθμό. Πόσα λεφτά έκλεψαν και εξακολουθούν να κλέβουν οι (σοσια)ληστές και οι ομοϊδεάτες τους; Κάντε εσείς τα μαθηματικά. Ούτε τους βουλευτικούς τους μισθούς δεν μειώνουν. Και κάτι τελευταίο: οι υπεύθυνοι της ελληνικής Χούντας δικάστηκαν και φυλακίστηκαν δίκαια (;) και παραδειγματικά (;). Να μας πει ο κύριος Καραμανλής τους λόγους που δικάστηκε ο Παπαδόπουλος και κατ' επέκταση οι συνεργάτες του. Και συνεχίζουμε: πόσοι Έλληνες βουλευτές και πολιτικοί δικάστηκαν και φυλακίστηκαν τα τελευταία 37 χρόνια; Απαντώ μόνος μου: ουδείς. Ούτε ένας. Το απόλυτο μηδέν. Πουτάνα ειρωνεία. Πόσοι Έλληνες ψηφοφόροι και πολίτες δικάστηκαν και φυλακίστηκαν τα τελευταία 37 χρόνια; Ελάχιστοι. Δεν μιλάμε για ένα και δυο χρόνια. Ούτε για επτά χρόνια που διήρκησε η Χούντα. Το φαγοπότι που έστησαν πολιτικοί και ψηφοφόροι μετράει 37 ολόκληρα χρόνια ζωής. Το καταλαβαίνετε; Μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε; Γαμημένη υποκρισία. Επομένως, οι αφελείς πιστεύουν ότι γιορτάζουμε την επάνοδο της Δημοκρατίας. Οι καλεσμένοι του πάρτι γιορτάζουν την μάσα. Και οι συνειδητοποιημένοι φρίττουν με την ωμή πραγματικότητα. Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.

Υ.Γ.1 Οι Jeff Loomis και Van Williams αποτελούν παρελθόν, αλλά ο Warrel Dane δηλώνει ότι οι Nevermore θα συνεχίσουν την μουσική τους διαδρομή.

Inside four walls I live my life, doesn't matter what I've done, the government's always right, they tell us what to be, they tell us what to believe...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Βέγγος και αξιοπρέπεια




Υ.Γ.1 Αφού πήραμε τη δόση μας από τον παλιό, καλό ελληνικό κινηματογράφο, αρχίζουμε τις αναλυσούλες μας. Το πόσο άσχετοι είμαστε από ποδόσφαιρο, το έχουμε εξηγήσει σε ένα μακροσκελές άρθρο που γνώρισε αναπάντεχη αποδοχή και επιτυχία. Η άγνοια μας, λοιπόν, συνεχίζεται. Διαβάζω ρεπορτάζ του κώλου και σχόλια του πρωκτού που υπογραμμίζουν το μαρκάρισμα του Λέτο από τον Τοροσίδη. Μάλιστα. Το ότι ο Λέτο δεν παίζει πλέον καθαρό αριστερό εξτρέμ, αλλά κινείται σε οριζόντιο επίπεδο με ξαφνικές κάθετες κινήσεις, μάλλον κρίνεται ήσσονος σημασίας. Προφανώς κι ο Βαλβέρδε δεν θα βάλει τον Τοροσίδη πάνω στον Λέτο. Ο Βάσκος είναι πιο σχετικός από εμάς και σίγουρα γνωρίζει περισσότερα. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι ο ευνουχισμός την μεσαίας γραμμής του Π.Α.Ο., κυρίως το δημιουργικό κομμάτι της, ήτοι Κατσουράνης, Κλέιτον και Ζέκα, ούτως ώστε να μπλοκάρει τις διαγώνιες και κάθετες πάσες. Πώς θα το πράξει αυτό; Με τον τρόπο του. Παίζοντας εντός έδρας και διακατεχόμενος από την φιλοσοφία του, δεν υπάρχει εναλλακτική: πίεση στα χαφ και πρέσινγκ στα 3/4 του γηπέδου. Οι γραμμές ανεβαίνουν, αλλά παράλληλα ανεβαίνει και η επικινδυνότητα στην άμυνα, λόγω των ανοιχτών χώρων -ο Π.Α.Ο. βγάζει παίχτες από πίσω. Όσο πιο ψηλά θα είναι η τετράδα της άµυνας, τόσο πιο εύκολος θα είναι ο αιφνιδιασµός για τον Παναθηναϊκό. Το ερώτημα που ανατέλλει είναι το εξής: μπορεί ο Ορμπάιθ κι ο Μοδέστο (ή ο Φουστέρ) να αντεπεξέλθουν στον ρόλο τους; Οψόμεθα. Θυμίζω ότι ο soft Ορμπάιθ δεν είναι καλός κόφτης και ο φιλότιμος Μοδέστο χαρακτηρίζεται ως περιορισμένων ικανοτήτων, πλην, όμως, είναι ο μοναδικός χαφ που έχει το μυαλό του στην άμυνα. Βρε μπας και παίξει ο Μακούν και μεταμορφωθεί σε κλώνο του Μπάλακ;

Υ.Γ.2 Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να αποτρέψεις έναν παίχτη από το να κινείται χωρίς την μπάλα. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να εμποδίσεις τον Κουίνσι από το να τρέχει χωρίς αυτήν. Τι θα πράξεις; Θα τον φυτέψεις σαν κουνουπίδι στο έδαφος ή θα του βάλεις αλυσίδες στα πόδια; Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να τον εμποδίσεις να (υπο)δεχτεί το τόπι. Πώς γίνεται αυτό; Έμμεσα. Πιέζοντας τον πομπό της πάσας ή έστω ταλαιπωρώντας τον δέκτη. Έτσι θα περιορίσεις την ταχύτητα του Κουίνσι, προτάσσοντας ως αντιστάθμισμα την ταχύτητα του Αβραάμ, και έτσι θα μπλοκάρεις τον Λέτο. Δεν θα μαρκάρεις μαν του μαν τον Λέτο. Θα μαρκάρεις τους παίχτες που θα ψάχνουν τον Λέτο. Αντίθετα, εκεί που δεν χωράει αμφιβολία είναι η φύλαξη του Ιμπαγάσα. Υποθέτω ότι ο Σιμάο θα προσπαθήσει να του βάλει βεντούζες. Ο Αργεντινός, όμως, δεν είναι ντελικάτος. Το εννοώ με την καλή έννοια. Δεν καταλαβαίνει από κλωτσιές, τρέχει σαν σκυλί -είναι 35 χρονών- και γνωρίζει πολύ καλά πως να κινείται χωρίς την μπάλα, προκειμένου να ξεμαρκαριστεί και/για να την υποδεχτεί. Και εννοείται ότι θα παίξει. Μην πιστεύετε τα ρεπορτάζ. Θα έχει δύσκολη αποστολή ο Σιμάο. Όχι μόνο πρέπει να μαρκάρει τον Ιμπαγάσα, αλλά οφείλει να απελευθερώνει και τον Κατσουράνη. Και ποιος θα είναι ο ρόλος του Φερέιρα; Δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Η ομάδα ρολάρει, έχει ψυχολογία, είναι απρόβλεπτα προβλέψιμη και βγάζει στο γήπεδο όλα όσα είχε υποσχεθεί ο μυρουδιάς Πορτογάλος. Φαίνεται, όμως, ότι άνοιξαν τα ρουθούνια του και μύρισε την προπονητική. Κι ας έφτασε 65 χρονών. Ποτέ δεν είναι αργά. Άτιμε χρόνε.

Υ.Γ.3 Ας σταθούμε για λίγο και στους αναρχικούς του Ολυμπιακού. Αλλάζουν θέσεις, δεν μαρκάρουν, δεν παίζουν ομαδικά. Πώς θα πιέσει τότε ο Ολυμπιακός; Ο Κάνθαρος, όντας λάτρης της αγωνιστικής πειθαρχίας, ταράζεται με την σταθερή προκλητικότητά τους. Έχω την εντύπωση ότι ο Βαλβέρδε δεν τα (πολυ)γουστάρει αυτά τα πράγματα. Για την ακρίβεια είμαι βέβαιος. Προβλέπω ένας εκ των δυο να γίνεται αλλαγή και μάλλον ο κλήρος θα πέσει στον Βέλγο που σίγουρα δεν θέλει και μάλλον δεν μπορεί να παίζει στον ασβέστη. Εξάλλου, ο Τζιμπούρ είναι τρομοκράτης και δεν σηκώνει τέτοια αντιμετώπιση από τον προπονητή του. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για το αριστερό άκρο αμύνης του Π.Α.Ο., ευθύνεται ο Σπυρόπουλος που λογικά δεν θα το κουνήσει ρούπι από τη θέση του, λόγω σαφών εντολών από τον πάγκο. Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να προβλέψω την αποστολή του Τοροσίδη στο χώρο. Θα πάρει μέτρα στην πλευρά; Ίσως. Αυτό που με προβληματίζει είναι η έκταση και ένταση της βοήθειας που θα δίνεται στον Σπυρόπουλο. Θα γυρνάει ο Ζέκα; Θα καλύπτει ο Σαριέγκι; Ίδωμεν. Θα επιβληθεί ο Μπουμσόνγκ στο ψηλό παιχνίδι; Ίσως. Αν, όμως, επιβληθεί ο Π.Α.Ο. θα βρίσκεται πιο κοντά στη νίκη. Πάμε πάλι στην άλλη πλευρά του λόφου. Ο Ολυμπιακός, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ποντάρει στον Μόνχε. Έδειξε καλά στοιχεία και αποτελεί, προς το παρόν, αινιγματικό ποδοσφαιριστή. Θα έχει ενδιαφέρον το ζεύγος Μόνχε - Μαρίνος (ή Βύντρα).

Υ.Γ.4 Ο Παναθηναϊκός, όπως έχω πει πολλάκις, οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βλάση Τσάκα. Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Όσο άσχημος δείχνει, άλλο τόσο ετοιμόλογος είναι. Όσο ύψος του λείπει, το αντικαθιστά σε πανουργία. Κι όσα κιλά ζυγίζει, άλλο τόσο επικοινωνιακός είναι. Στα δάχτυλα τους παίζει. Πλάκα τους κάνει. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, έχει προσδώσει στο τμήμα ηρεμία. Ασχολούνται όλοι με εκείνον και την καμήλα του Πρίγκηπα και ελάχιστοι με την ομάδα. Αλλά ο Φερέιρα έκανε ένα λάθος. Οι ομολογουμένως πολύ καλές εμφανίσεις της ομάδας, υποχρέωσαν τα Μ.Μ.Ε. να αναφερθούν στο αγωνιστικό κομμάτι. Η υπόθεση, βλέπετε, μύρισε αίμα και αμέσως έσπευσαν τα αρπακτικά. Ο κόσμος που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη, ω (!) του θαύματος, έδειξε σημεία ζωής. Από εκεί που έβριζαν τον Τζίγγερ, άρχισαν να μελετάνε τον Φερέιρα, μετά τους παίχτες, έπειτα τον Τσάκα και τώρα το κλίμα έχει αρχίσει να αντιστρέφεται υπέρ όλων, πλην Τζίγγερ. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Ό,τι και να γίνει, τον Τζίγγερ θα τον βρίζουνε, ωστόσο, πέρι ραλίστα, θα αναφερθούμε σε μεταγενέστερη ανάρτηση. Εντούτοις, είναι θλιβερό. Όπου φυσάει ο άνεμος. Ουδεμία συνέπεια. Ουδείς ειρμός. Είναι φοβερός ο τρόπος που το οπαδιλίκι επιδρά στην ψυχοσύνθεση του οπαδού. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τους Ολυμπιακούς. Θυμηθείτε την λαίλαπα που έγινε γαμιάς και τον γυμνό βασιλιά. Αναρωτιέμαι πόσοι αγαπούν πραγματικά την ομάδα τους και το ποδόσφαιρο. Προσοχή: αναφέρομαι στους φιλάθλους/οπαδούς. Για τους παράγοντες και τους δημοσιογράφους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είμαι βέβαιος.

Υ.Γ.5 Γιατί έφυγε ο Κόκκαλης; Τι θα κάνει ο Τζίγγερ μετά την διαφαινόμενη αποχώρηση; Γιατί θέλουν να αποχωρήσουν οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι; Τι έχει στο μυαλό του ο υιός Γιαννακόπουλος (λεβεντόπαιδο); Ο Κοντομηνάς; Γιατί ο Μελισσανίδης (υποτίθεται ότι) δεν μπαίνει στην Α.Ε.Κ.; Τι συνδέει τους προαναφερθέντες άντρες; Ποια εταιρία στην Ελλάδα κερδίζει εκατοντάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο; Η απάντηση βρίσκεται στον Βέγγο. Βάλτε το βίντεο να παίζει και δείτε με τι ασχολείται πίσω από τα κάγκελα.

Υ.Γ.6 Η Λέσχη Φίλων Άρη έβγαλε ανακοίνωση κατά της διαιτησίας. Να δεχτώ ότι μας έχει αδικήσει; Να το δεχτώ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βγάλει ανακοίνωση; Πλάκα κάνουμε; Αυτός είναι ο ρόλος της; Δεν νομίζω. Γιατί δεν βγάζει μια ανακοίνωση για τον Καστίγιο που ξεχνάει να μπει στο γήπεδο ή για τον Καπετάνο που δεν μπορεί να σκοράρει σε τετ α τετ; Έστω για το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε δει ένα τριγωνάκι ή ένα σουτ έξω από την μεγάλη περιοχή. Η διαιτησία ευθύνεται για τις εμφανίσεις; Μην υποτιμάτε την νοημοσύνη μας.

Υ.Γ.7 Από τον Βασίλη Σαμπράκο: «Τελικά, πράγματι πιάνει η κάθαρση και είναι πραγματική: το ποδόσφαιρο καθαρίζει από τους κανονικούς και κάνει ακόμα περισσότερο χώρο στα λαμόγια».

Υ.Γ.8 Το παρόν υστερόγραφο θα περιλάμβανε πέντε αράδες περί Πολυτεχνείου. Εντούτοις, με έπιασε οίστρος, έχοντας ως συνέπεια οι πέντε αράδες να πολλαπλασιαστούν επί δέκα. Ως εκ τούτου, έκρινα σκόπιμο να περιλάβω το υστερόγραφο σε ξεχωριστή ανάρτηση. Η επόμενη ανάρτηση, λοιπόν, θα αφορά το Πολυτεχνείο. Θα αναμένω με γνήσιο ενδιαφέρον τα σχόλιά σας.

Υ.Γ.9 Πας στην αεροπορική βάση. Βρίσκεις το υπόστεγο με το νούμερο 18. Κάθεσαι 6 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα, τσεκάρεις τα U.F.O. και κατόπιν φεύγεις. Έντεκα χρόνια αργότερα, επιστρέφεις στο ίδιο υπόστεγο. Κάθεσαι 4 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα, βλέπεις την δράση των U.F.O. και τα ισοπεδώνεις όλα.



Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Μεταφράσεις, αυτοκρατορικά πορτοκάλια, πανιά και υπογεννητικότητα

Η (δήθεν) έλλειψη εμπειρίας δεν με προβληματίζει. Ο Αλεξανδρής λέει και ξαναλέει ότι δεν έχουμε εμπειρία. Στο μυαλό μου, όμως, η έλλειψη εμπειρίας μεταφράζεται ως έλλειψη ποιότητας. Δεν ήξερα ότι απαιτείται εμπειρία για να είσαι ανταγωνιστικός. Ο Ταπούτος λέει ότι το πείραμα με τα κολεγιόπαιδα απέτυχε. Πώς προέκυψε αυτό; Πώς το καταλάβαμε; Μέσα σε τέσσερις αγωνιστικές; Στο μυαλό μου το αποτυχημένο πείραμα μεταφράζεται ως άστοχες επιλογές παιχτών. Το μπάσκετ είναι απλό άθλημα. Για αυτό και σε ένα συντριπτικό ποσοστό κερδίζει ο καλύτερος. Σπάνια θα συναντήσουμε εκπλήξεις. Επίσης, δεν μπορείς να θέσεις ως δικαιολογία τον παράγοντα ομοιογένεια. Στο μπάσκετ η ομοιογένεια επιτυγχάνεται σχετικά γρήγορα. Όποιος έχει αγωνιστεί σε ομάδα, μπορεί να συνειδητοποιήσει πλήρως τι εννοώ. Δεν χρειάζεται ομοιόγενεια για να παίξεις ατομική άμυνα ή να κάνεις μπλοκ άουτ. Όποιος ξέρει μπάσκετ, παίζει μπάσκετ. Απλά πράγματα. Ο Κιρούς ξέρει μπάσκετ; Όχι. Έχει κάποια αθλητικά προσόντα και πάπαλα. Ο Μάλντροου ξέρει μπάσκετ; Θεέ και Κύριε. Το μόνο που ξέρει είναι να χώνει τάπες. Τουλάχιστον το κάνει πολύ καλά. Ο Μαυραειδής; Δεν τον έχω σπουδάσει τόσο καλά. Νομίζω ότι μπορεί να αποδώσει. Τον πιστεύω. Ο Τζέιμς; Όταν βλέπεις οργανωτή να βιάζεται λες και τον κυνηγάνε βαμπίρ, τότε κάτι πάει στραβά. Ο Κρούσιτς; Ο Σλοβένος είναι μια βελτιωμένη έκδοση του Σκορδίλη. Ο μόνος από τους νεοαποκτηθέντες που ξέρει μπάσκετ ήταν ο Όλιβερ, ο οποίος αποτελεί παρελθόν -τον αντικατέστησε ο Ντέιβις. Η ομάδα αφήνει να εννοηθεί ότι τον έδιωξε, ενώ ο παίχτης δήλωσε ότι έφυγε μόνος του. Άντε βρες άκρη. Σ αυτό το σημείο απευθύνω μια ερώτηση προς τον Αλεξανδρή: πού είναι οι Ινδιάνοι;

Επανέρχομαι στις μεταφράσεις. Σε ποια έλλειψη εμπειρίας αναφερόμαστε και σε ποιο αποτυχημένο πείραμα; Εδώ δεν μπορούμε να πάρουμε ριμπάουντ. Τόσα χρόνια νόμιζα ότι για να πάρεις ριμπάουντ πρέπει να κάνεις μπλοκ άουτ και να πηδήξεις ψηλά για να αρπάξεις την μπάλα. Εμείς περιμένουμε την σπυριάρα να καταλήξει στα χέρια μας. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Χρειαζόμαστε πάση θυσία ένα μπομπάτο πεντάρι. Να μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι. Να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες. Η ομάδα, ελλείψει ποιοτικών ψηλών, δεν μπορεί να αποδώσει στο ζωγραφιστό -και στις δυο πλευρές του παρκέ- κι ως εκ τούτου κάνουμε κατάχρηση στα σουτ τριών πόντων, στα οποία δεν ευστοχούμε κιόλας. Προσθέτουμε και τις σύνθετες άμυνες ζώνης, στις οποίες παραδοσιακά βραχυκυκλώνουμε, και δένει το γλυκό. Ήθελα να γράψω κι άλλα για την ομάδα, αλλά μόλις διάβασα ένα κείμενο του Λάμπρου Σκόρδα, παραιτήθηκα από κάθε παρόμοια σκέψη: «Σίγουρα το αρνητικό ρεκόρ των τεσσάρων ηττών στα πρώτα ισάριθμα παιχνίδια είναι αφοπλιστικό. Έχει βέβαια επαναληφθεί στο παρελθόν, πριν από δέκα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, όμως κανείς δεν ενθυμείται αυτό το στατιστικό, αλλά όλοι μιλούν αναφερόμενοι στο χρυσό παρελθόν, που περιέγραψα στην εισαγωγή μου. Οι οπαδοί εγείρονται, με βασικό επιχείρημα πως δεν είναι δυνατόν ο τεράστιος Άρης, ο Αυτοκράτορας, να κάνει τέτοια πορεία. Ξεχνούν όλοι πως αυτό το παρελθόν που μας ιντριγκάρει, είναι σχεδόν πια πριν από τρεις δεκαετίες». Αυτό που θα προσπαθούσα να περιγράψω με μια μακροσκελή παράγραφο, το αποτύπωσε εύστοχα ο Σκόρδας με συνοπτικό τρόπο.


Ωστόσο, δεν μπορώ να αντισταθώ. Ο Σκόρδας χρησιμοποίησε τη λέξη ''Αυτοκράτορας''. Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε ένα ζήτημα, το οποίο έχει αρχίσει να με εκνευρίζει τα μάλα. Αφορά ορισμένους φίλους του Παναθηναϊκού που αγνοούν τι εστί ιστορία και δη μπασκετική. Έχω την εντύπωση ότι οι φίλοι του μπασκετικού Π.Α.Ο. χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει ένα υγιές μπασκετικό κοινό, έστω και μικρό σε έκταση, συνήθως ώριμης ηλικίας και αρκετά συνειδητοποιημένο, το οποίο ζει και αναπνέει για την ομάδα και το μπάσκετ. Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από κάποια παιδάκια που, επειδή μεγάλωσαν με τους -δεν εξετάζω αν είναι δίκαιοι ή άδικοι- ποδοσφαιρικούς τίτλους του Ολυμπιακού, στράφηκαν προς το μπάσκετ, προκειμένου να δουν κι αυτοί το πουλί τους να μεγαλώνει, παρακολουθώντας τα ντέρμπι με Ολυμπιακό, τον στημένο τελικό κυπέλλου και την Euroleague από τα προημιτελικά και έπειτα. Η δεύτερη κατηγορία, λοιπόν, είναι αυτή που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει μπάσκετ. Δεν γνωρίζει τι σημαίνει Άρης. Δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ το επικό δίδυμο Γκάλης - Γιαννάκης σε δράση ή την μεγάλη ομάδα του Π.Α.Ο.Κ. Νομίζουν ότι το μπάσκετ πριν το 2000 παιζόταν με πορτοκάλια κι όχι με πορτοκαλί μπάλα. Απίστευτα πράγματα. Ως εκ τούτου, αμφισβητούν το προσωνύμιο ''Αυτοκράτορας'' και μάλιστα θέλουν να το οικιοποιηθούν (!!!). Το ακούσαμε κι αυτό.

Ο Μέγας Ναπολέοντας κι ο Μέγας Αλέξανδρος, μεταξύ άλλων, αποκαλούνται από την ιστορία Μεγάλοι. Δεν σημαίνει ότι αν προκύψει στο μέλλον κάποιος άλλος κατακτητής θα τον πούνε κι αυτόν Μέγα ή θα αφαιρεθεί ο τίτλος από τους δυο προαναφερθέντες άντρες. Ο Τζόρνταν λεγόταν Air. Δηλαδή κάποιος άλλος που έχει καλύτερο άλμα από τον Τζόρνταν πρέπει να ονομαστεί Air; Η Γιουβέντους ονομάζεται Μεγάλη Κυρία. Βρε και στην Ω' Εθνική να παίζει, πάλι Μεγάλη Κυρία θα αποκαλείται. Ο Φωστήρας θα είναι για πάντα ο φονέας των γιγάντων. Όπως κι ο Άρης θα είναι για πάντα ο Αυτοκράτορας. Ο Άρης, εξάλλου, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων που διαθέτουν προσωνύμια, δεν αυτοαποκαλέστηκε καθ' αυτόν τον τρόπο. Όχι, βέβαια. Οι αντίπαλοι του προσέδωσαν το συγκεκριμένο προσωνύμιο. Νομίζω ότι έγινα κατανοητός. Το κλείνω εδώ το θέμα και συνεχίζω με τον Ηρακλή.

Που ακόμα και στην Δ' Εθνική λέγεται Γηραιός. Κι ας έχει ιδρυθεί ο Πανιώνιος 18 ολόκληρα χρόνια πριν τον Ηρακλή. Ένας Ηρακλής που έχει χάσει την μπάλα και αδυνατεί να διακρίνει όρια. Κατανοώ την αντίδραση των οπαδών, αλλά δεν την αποδέχομαι. Όπως δεν παλεύεται να βλέπεις την γκόμενά σου στην αγκαλιά κάποιου άλλου άντρα ή να χάνεις στα χαρτιά, έτσι δεν αντέχεις να βλέπεις την αγαπημένη σου ομάδα να παίρνει το τρακτέρ και να κάνει τουρνέ στην επαρχία. Η καψούρα και η χασούρα δεν υποφέρονται. Ωστόσο, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο Ηρακλής κι ο κάθε Ηρακλής συνιστά μια Π.Α.Ε. Μια ασχολία που γεμίζει και ομορφαίνει τη ζωή μας. Δεν ταυτίζεται, όμως, με την ίδια μας τη ζωή. Σε καμία των περιπτώσεων. Κι εγώ είμαι τρελαμένος με την Αρειανάρα, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχουν απείρως σημαντικότερα πράγματα, με τα οποία μπορείς και πρέπει να ασχοληθείς. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που κάθονται και γράφουν σε πανί, «καρκίνο στα παιδιά του Πιλάβιου», έχουν λύσει τα πάσης φύσεως προβλήματά τους; Τι κάθομαι, όμως, και γράφω; Το συγκεκριμένο πανί είναι το πρόβλημα; Στα γήπεδα έχουν αναρτηθεί πανιά με παρόμοια μηνύματα. Έχουν εκφραστεί συνθήματα που βρίζουν μάνες, ζωντανούς και νεκρούς. Εδώ μας πηδάνε χωρίς σάλιο, βαζελίνη, ελαιόλαδο και βούτυρο και εμείς στεκόμαστε στο πανί που ανέβασαν κάποιοι Ηρακλειδείς; Υποκρισία μυρίζει η υπόθεση. Στην Ομόνοια, χθες, μέρα μεσημέρι, κάποιο πρεζάκι ετοίμαζε τη δόση του μπροστά σε εκατοντάδες επιβάτες του Μετρό και του Ηλεκτρικού και εμείς ασχολούμαστε με πανιά και ιστία; Έχουμε θέσει λάθος προτεραιότητες. Και πάμε στο ωραίο κομμάτι: τι σας φταίνε τα παιδιά του Πιλάβιου και του κάθε Πιλάβιου; Αυτοί που γράψανε το πανί, έχουνε παιδιά; Προφανώς κι όχι. Αν είχανε δεν θα το γράφανε. Αν ήταν πραγματικοί μάγκες δεν θα το γράφανε. Κι εδώ έγκειται η πεμπτουσία της κατάστασης: η Ελλάδα, δυστυχώς, γερνάει. Χαρακτηρίζεται από σαφές δημογραφικό πρόβλημα. Οι Ελληνίδες δεν γεννάνε. Η υπογεννητικότητα υπονομεύει πολλές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής διάστασης. Για παράδειγμα, την παράνομη μετανάστευση, τις συνταξιοδοτήσεις και την μειωμένη εγχώρια παραγωγή. Μην γελάτε: πρόκειται για λίαν σημαντικό και συνάμα υποβαθμισμένο ζήτημα που γεννά προβλήματα και διαιωνίζει ανισότητες. Οι κρίσεις υποβόσκουν. Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι επειδή κάποιοι δεν έχουν παιδιά, πρέπει να πετάνε κατάρες για τα παιδιά άλλων; Όχι, βέβαια. Είναι δυνατόν, προκειμένου να πάρεις την οπαδική σου πρέζα, να εύχεσαι καρκίνο στα παιδιά του αντιπάλου σου; Κι όλα αυτά για μια ομάδα. Για ένα κόμμα. Για μια τρέλα. Για μια καψούρα. Βαφτίστε το όπως θέλετε. Αυτά αποτελούν ένα μικρό κομμάτι της ζωής κι όχι την ίδια τη ζωή. Το σωστό είναι να διαμαρτυρηθείς σε κόσμια πλαίσια. Να μην χάνεις το δίκιο σου. Γιατί, όμως, τέτοιο μίσος προς την Ε.Π.Ο. και τον Πιλάβιο; Δικαιολογείται; Δεν νομίζω. Η απάντηση, εν πολλοίς, έχει δοθεί στις προηγούμενες αράδες.  Το μίσος της Ε.Π.Ο. προς τον Ηρακλή δικαιολογείται; Όχι και είμαι απόλυτος σε αυτό.


Ξεφεύγουμε από το πανί. Ας εξετάσουμε το ζήτημα υπό διαφορετικό πρίσμα. Ο πειθαρχικός κώδικας της Ε.Π.Ο., ως ποινή για την πλαστογραφία, αναφέρει χρηματικό πρόστιμο. Κακώς. Πλαστογραφία σημαίνει αθέμιτος ανταγωνισμός. Αν το δεις ηθικά το ζήτημα, ο Ηρακλής έπρεπε να πέσει. Ωστόσο, είμαι σίγουρος ότι το σκεπτικό της Ε.Π.Ο. δεν εναρμονίζεται με το δικό μου. Κι άλλοι πλαστογράφησαν. Έπεσαν; Όχι. Ο Ηρακλής τότε γιατί να πέσει; Εφαρμόζουμε για το ίδιο αδίκημα διαφορετικές ποινές; Ναι. Είναι λογικό; Όχι. Θεμιτό; Όχι. Ηθικό; Όχι; Τι σκατά σκεφτόταν η Ε.Π.Ο.; Δεν ξέρω. Όπως δεν ξέρω τι σκατά σκεφτόταν ο Τάκης, όταν πλαστογραφούσε δημόσια έγγραφα. Καταζητήθηκε από τη Δικαιοσύνη ο Τάκης; Όχι. Καταζητήθηκε από τους οπαδούς του Ηρακλή; Όχι. Από ποιον καταζητήθηκε; Ίσως από τον ψιλικατζή της γειτονιάς για να του δώσει την κυριακάτικη εφημερίδα με τα νέα του Ηρακλή. Του έκανε κάποιος μήνυση; Όχι. Ο ηθικός αυτουργός, δηλαδή, κατέστη αόρατος και ωραίος. Φεύγουμε από τον Τάκη και πάμε στην περιβόητη μαλακία που παίχθηκε με τα Σκόπια. Απευθείας αποβολή με κόκκινη κάρτα. Τραγικά πράγματα. Όπως τραγικό είναι να νοιώθεις επιλεκτικά περήφανος. Αυτή την ιστορία με τον Μάκη τι την θέλατε; Είναι δυνατόν να επιζητούσατε συγχώνευση με την οικογένεια Ψωμιάδη; Θα τρελαθούμε τελείως; Κι αφού δεν έκατσε ο αγαπούλας, έφτασε ο Παντελή. Τι ήρθε να κάνει στον Ηρακλή; Να μοιράσει υποσχέσεις. Το να μοιράζεις ψεύτικες και ανυπόστατες υποσχέσεις είναι μεγάλη υπόθεση και θέλει τσαγανό. Δεν σου κοστίζει τίποτα, ενώ όλο και κάτι μπορείς να βγάλεις από την ιστορία. Τι έκανε, λοιπόν, ο Κύπριος; Έφεση στα πολιτικά δικαστήρια. Μια πράξη που (υποτίθεται ότι) απαγορεύεται, διότι καταργείται το αυτοδιοίκητο της Ε.Π.Ο. Η ποινή είναι εκ νέου υποβιβασμός. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη Γ' Εθνική. Ο Ο.Φ.Η. κατέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια; Ναι. Και τι έκανε η Ε.Π.Ο.; Τουμπεκί. Γιατί κύριε Πιλάβιε; Η κατρακύλα, όμως, συνεχίζεται. Η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού δεν έκανε δεκτό το αίτημα της διοίκησης του Ηρακλή να δοθεί νέα προθεσμία (4η κατά σειρά), προκειμένου να καταθέσει φάκελο συμμετοχής στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Και χωρίς άδεια συμμετοχής, ο Ηρακλής υποβιβάζεται στη Δ΄ Εθνική.

Το ρεζουμέ είναι ότι η διοικητική αστάθεια έφερε τον Ηρακλή, εκεί που βρίσκεται τώρα. Η ανεπάρκεια της διοίκησης έχει φανερώσει και τα κενά στο οπαδικό κίνημα του συλλόγου. Σπασμωδικές κινήσεις, αξιοπερίεργες αντιδράσεις, αμφιλεγόμενα κίνητρα και αρκετή οργή. Το τελευταίο συστατικό είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Εξού και οι καταστάσεις που περιγράψαμε παραπάνω. Και ακριβώς για αυτό μεταμορφώθηκαν σε κλώνους του Οιδίποδα. Όσο για την Ε.Π.Ο. δεν έχω να πω πολλά. Έχει μαλακιστεί και συνεχίζει να μαλακίζεται σε υπερθετικό βαθμό. Να αναφέρω τον τελικό κυπέλλου; Τα στημένα; Την αθλητική Δικαιοσύνη;  Εν τέλει, ποιος είναι ο ρόλος της; Να παρατηρεί τα γεγονότα λες και είναι επιβάτης σε τρένο; Να στοχοποιεί ομάδες και να τις καταρρακώνει; Να χειροκροτεί (σ)τις νίκες της Εθνικής Ελλάδος; Όποιος ξέρει, παρακαλώ να με ενημερώσει. Κλείνοντας, δηλώνω, για πολλοστή φορά, ότι έκανα λάθος για τα στημένα. Ήμουν ρομαντικός, αφελής, βλαξ, πείτε με όπως θέλετε. Τι αποκόμισα; Ότι τσάμπα μπήκε ο Μπέος στην στενή, ότι τζάμπα τους έκανε πλάκα ο Μάκαρος κι ότι τζάμπα έπεσε ο Ηρακλής, η Καβάλα και ο Ολυμπιακός Βόλου. Το αυτονόητο δεν επετεύχθη. Πρόκειται για νοσηρή κατάσταση και θλιβερή διαπίστωση. Την ίδια στιγμή ο γυμνός βασιλιάς δεν γουστάρει να πάει στον ανακριτή/εισαγγελέα, ο Πατέρας έχει πάρει ασυλία, ο Κομπότης δηλώνει αθώος, ο Μποροβήλος σηκώνει πειρατική σημαία, ο Ο.Φ.Η. παίζει χωρίς φάκελο, ο Π.Α.Ο.Κ. έχει βάλει στην κατάψυξη δεκάδες εκατομμύρια γιούρο και η Α.Ε.Κ. έχει τινάξει την μπάνκα των χρεών στον αέρα. Οι Κυριακές δεν ήρθαν πίσω. Όπως στην πολιτική ζωή, μας κυβερνούν άνθρωποι αναξιοπρεπείς και αναξιόπιστοι, έτσι και στην αθλητική ζωή κουμάντο κάνουν τα λαμόγια και οι ανίκανοι. Όπως οι Έλληνες πολιτικοί δεν αγαπούν την πατρίδα, έτσι και οι Έλληνες παράγοντες δεν αγαπούν τον αθλητισμό. Αυτούς έχουμε, αυτοί μας αξίζουν. Το θέμα δεν είναι τόσο πολύ η ίδια η "σειρήνα" και το "τραγούδι" της, αλλά ο τρόπος που το λαμβάνουν τα αυτιά μας, η επεξεργασία από το μυαλό μας και οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος μας για να συμπεριφερθούμε.

Υ.Γ.1 Νομίζω ότι έχουμε καλύψει το ζήτημα του Ηρακλή σε αισθητά μεγάλο βαθμό. Ελπίζω τα γραπτά να είναι κατανοητά και να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Κάθε ένσταση γίνεται αποδεκτή και αντικείμενο προς συζήτηση.

Υ.Γ.2 Η Π.Α.Ε. Ολυμπιακός εξέφρασε προς την Ε.Π.Ο. την (έντονη) δυσαρέσκειά της για την αντιμετώπιση των Ελλήνων διεθνών που διαθέτει η ομάδα, εν συγκρίσει με τους Έλληνες διεθνείς του Παναθηναϊκού. Μάλιστα. Γελάνε οι ρέγγες και κλαίει ο Κάνθαρος για το χάλι και την κατάντια μας. Και βγαίνει μετά ο Μώραλης να εξηγήσει τα X-Files.

Υ.Γ.3 Συνίδρυσε τους Helloween και μετά από λίγα χρόνια απεχώρισε. Έπειτα, ο Kai Hansen, δημιούργησε τους Gamma Ray. Για την ιστορία αναφέρω ότι το παρακάτω κομμάτι αποτελεί διασκευή. Το αυθεντικό ανήκει στους Holocaust. Αρκετά ανεβαστικό, δεν νομίζετε;

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη

Θεωρώ την παρούσα ανάρτηση περιττή και ενδεχομένως ανόητη. Τότε γιατί την γράφω; Έλα ντε. Οι αρχαίοι Έλληνες, άλλωστε, τα έχουν πει εδώ και 2.500 χρόνια. Έχουμε την χαρά και την τιμή να διαθέτουμε τα πλέον αξιόλογα πρότυπα σε παγκόσμιο επίπεδο κι εμείς όχι μόνο δεν τα μιμούμαστε, αλλά δεν τα προβάλλουμε κιόλας. Προτιμούμε να ασχοληθούμε με τις ταρζανιές του Λαζόπουλου και τα σχόλια του Ρουβά σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, παρά με τα έργα του Πλάτωνα και του Αρχιμήδη. Δεν πειράζει. Ασχολούνται οι ξένοι με αυτά. Ως εκ τούτου, αναπόφευκτο ήταν να ασχοληθούν και με τα της ίδιας μας της χώρας.

Ο μπαμπάς μου υποστηρίζει ότι για να πράξεις το κακό χρειάζεται ικανότητα. Εξάλλου, όπως έλεγε κι ο Πλάτων: «Η τιμιότητα, ως επί το πλείστον, είναι λιγότερο επικερδής από την ατιμία». Γιατί, όμως, βάζεις το προσωπικό σου συμφέρον πάνω από αυτό του κοινού ενδιαφέροντος; Δυστυχώς, κατασκευάσαμε και στελεχώνουμε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία. Μέσα από την καλοπέραση και την σπατάλη, καλομάθαμε. Πλέον, οι πειρασμοί είναι πολλοί για να τους αρνηθείς όλους. Κάπου θα υποκύψεις. Θα παρασυρθείς. Θα παραδοθείς. Θα τολμήσεις. Ανατέλλει, λοιπόν, το ερώτημα: η οικονομική κρίση έχει επιφέρει την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού ή μήπως το αντίθετο; Είναι προφανές ότι μας κυβερνούν άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας. Η οικονομική κρίση (ή ''κρίση'') είναι ένα καλοστημένο άλλοθι. Πώς, όμως, οι πολιτικάντες έπαιρναν την καρέκλα; Ποιος τους την έδινε; Εμείς. Με την προτίμησή μας. Με την ψήφο μας. Κι όχι μία και δυο φορές. Επανειλημμένως. Συνεχώς. Με συνέπεια. Θυμηθείτε την λίμνη των ηλιθίων. Οι ισορροπίες, όμως, αλλάζουν. Χωρίς τα ρουσφέτια και τα προσωποπαγή κίνητρα διαφοροποιείται η εικόνα και η σχέση μεταξύ ψηφοφόρου και πολιτικού. Γαμημένη υποκρισία. Επ' αυτού, δηλώνω ότι τον Παπαδήμο δεν τον διάλεξε ο λαός. Όπως δεν διάλεξε και τα μέτρα. Τον Τζέφρυ ψήφισε που διατυμπάνιζε ότι υπάρχουν λεφτά, με τον πράσινο όχλο κάτω από το μπαλκόνι να ζητωκραυγάζει. Γιατί τον ψήφισε; Το είπαμε προηγουμένως: καλοπέραση. Έτσι μάθαμε ή έστω έτσι μας έμαθαν αυτοί που ψηφίζαμε.


Επομένως, δεν πτωχεύσαμε οικονομικά λόγω πολιτικής ανικανότητας. Όχι, βέβαια. Είναι γνωστή η αξία των πολιτικών. Όπως είναι γνωστή και η αξία των ανθρώπων που συγκροτούν την κοινωνία. Η κοινωνική ανικανότητα είναι αυτή που έχει συμπαρασύρει τη χώρα σε κατάρρευση της ανταγωνιστικότητάς της και απώλεια της αξιοπιστίας της. Πτωχεύσαμε, διότι πρώτα από όλα πτώχευσε η ηθική μας, η αξιοπρέπειά μας, το ήθος μας, η δικαιοσύνη μας. Πτώχευσε η ανθρωπιά μας. Έπειτα, πτωχεύσαμε εμείς οι ίδιοι. Απεκτήσαμε -και εξακολουθούμε να αποκτούμε- ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά, ωστόσο παραμένουμε φτωχοί τω πνεύματι. Πολύ πριν την οικονομική πτώχευση έχει επέλθει κοινωνική και πολιτική χρεωκοπία. Και μυαλό δεν βάζουμε. Οι Έλληνες ψηφοφόροι, τα τελευταία 37 χρόνια, έχουν στήσει ένα πάρτι, μόνο που τώρα δεν είναι καλεσμένοι σε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Είναι προφανές ότι ο περισσότερος κόσμος αγνοεί τι σημαίνει πολιτική. Το λυπηρό είναι ότι  και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν γνωρίζουν τι πρεσβεύει η ιδιότητά τους. Επί τούτου, σας επαναφέρω στην πρώτη παράγραφο περί αρχαίων Ελλήνων και προτύπων. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα παραδείγματα.

Ο Σαρλ Ντε Γκολ, στρατηγός και Πρόεδρος της Γαλλίας, αναφέρεται λιτά και περιεκτικά περί πολιτικής: «Στην πολιτική είσαι αναγκασμένος να προδώσεις ή τη χώρα σου ή τους ψηφοφόρους σου. Εγώ προτιμώ το δεύτερο». Εν προκειμένω, οι Έλληνες πολιτικοί προτιμούν το πρώτο. Υπάρχει, βλέπετε, το περίφημο πολιτικό κόστος. Τρίχες κατσαρές. Επιτρέψτε μου να επικαλεστώ, εκ νέου, τον Ντε Γκολ. Σε μια επίσκεψή του στις Η.Π.Α. τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος τον λόγο που τα λέει χύμα και τσουβαλάτα. Εκείνος αποκρίθηκε: «Και ποιος σας είπε ότι πολιτική σημαίνει να λες ψέμματα;». Ο Ντε Γκολ, όμως, ήταν ηγέτης. Οι ηγέτες δεν κρύβονται. Και για να δικαιολογήσω την αναφορά μου στους αρχαίους Έλληνες, ανασύρω ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον (υποτιμημένο) Φίλιππο Β', Βασιλιά της Μακεδονίας και πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, εξιστορείται ως εξής: Στην Όλυνθο, τη μεγάλη πόλη της Χαλκιδικής που κατέλαβε και κατέστρεψε (το 348 π.Χ.) για την εσωτερική ασφάλεια του ίδιου του κράτους του, υπήρχε ένας μακεδονίζων πολιτικός (Λασθένης) που προφανώς τον διευκόλυνε στην επιχείρηση. Όταν φίλοι του Λασθένη παραπονέθηκαν στον Φίλιππο ότι Μακεδόνες από το στενό περιβάλλον του τους κατηγορούσαν ως προδότες, ο Βασιλιάς απάντησε με ειλικρίνεια, αλλά και ειρωνεία, πως οι Μακεδόνες είναι απολίτιστοι και σκληροί, διότι λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Απάντησε χαρακτηριστικά: «Σκαιούς έφη φύσει και αγροίκους είναι τους Μακεδόνας την σκάφην σκάφην λέγοντας». Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, λοιπόν. Πόσοι Έλληνες πολιτικοί λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Πόσοι Έλληνες βουλευτές λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Πόσοι Έλληνες ψηφοφόροι λένε τα σύκα σύκα και τι σκάφη σκάφη; Πόσοι Έλληνες πολίτες λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Με πιάνει θλίψη, όταν σκέφτομαι την απάντηση. Πόσω μάλλον να την γράψω.

Αυτό που έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό, τουλάχιστον όσο διαβάζω και σκέφτομαι συνειδητά, είναι ότι η κομματοποίηση είναι η ταφόπλακα της πολιτικοποίησης. Ο Τζέφρυ κι ο Αντωνάκης, ο πρώην κι ο μελλοντικός (;) Πρωθυπουργός της χώρας αντίστοιχα, δεν επιθυμούν μια δυνατή, ισχυρή Κυβέρνηση Εθνικής συνεργασίας. Φαντάζεστε, λίγους μήνες μετά, να δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ότι ο λαός είναι ευχαριστημένος από τις κινήσεις και τα έργα της συγκεκριμένης Κυβέρνησης; Θα λυσσάξουν. Επομένως, μπορεί να δηλώνουν τα μύρια όσα, δήθεν προς όφελος του κοινού συμφέροντος, αλλά ενδόμυχα δεν θέλουν τον Παπαδήμο και τον κάθε Παπαδήμο. Την ντόπα τους θέλουν. Όπως οι ποδοσφαιριστές θέλουν να αγωνίζονται εντεκαδάτοι, έτσι και οι πολιτικοί θέλουν την εξουσία. Στο μυαλό τους, η καρέκλα είναι δική τους και μόνο δική τους. Ποιος είναι, όμως, αυτός ο Παπαδήμος; Ένας τεχνοκράτης. Οικονομολόγος. Ας τον βαφτίσουμε τεχνοοικονομολόγο. Αυτή η ράτσα γνωρίζει ελάχιστα από πολιτική. Πάλι καλά. Οι πολιτικοί δεν έχουν ιδέα. Ωστόσο, πρέπει να ξέρουμε ότι ο Παπαδήμος δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Έχει διατελέσει κοτζάμ αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σίγουρα ήταν ενήμερος για το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων.

Εν τέλει, φαίνεται ότι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά. Καλύτερα ένα δραματικό τέλος, παρά ένα δράμα δίχως τέλος. Υποθέτω ότι συμφωνείτε. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξετάσουμε, θα αναθεωρήσουμε και θα επαναξιολογήσουμε κάποια σενάρια που ταλανίζουν τον μικρόκοσμό μας. Όπως, επίσης, ας ελπίσουμε ότι στις προσεχείς εκλογές, δεν θα βλέπουμε όλους αυτούς που βρίζουν τώρα, να βαράνε κόρνες και να ανεμίζουν κομματικές σημαίες. Δυστυχώς, δεν είμαι τόσο βέβαιος για αυτό. Μακάρι να αποδειχθώ ψεύτης. Όπως οι ομάδες έχουν τους οπαδικούς στρατούς, τους οργανωμένους, έτσι και τα κόμματα έχουν τους αντίστοιχους στρατούς, τους κομματικούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα με βρουν μπροστά τους. Δεν παρεκκλίνω της πορείας μου. Την έχω κανονίσει με μαθηματική ακρίβεια. Δεν ψηφίζω αυτά τα ρεμάλια και λυπάμαι που το εκλογικό σύστημα είναι τέτοιο, διότι υπάρχουν και πρόσωπα, ανεξαιρέτως χρωμάτων, που αξίζουν την προτίμησή μου. Γιατί να πρέπει να ψηφίσω κάθετα; Γιατί να μην ψηφίσω όποιον θέλω από όπου θέλω; Τέλος πάντων. Ας ελπίσουμε ότι τα αποτελούμενα πολιτικά στοιχεία της νέας Κυβέρνησης θα μπορέσουν να συνεργαστούν, αν και δεν είμαι τόσο βέβαιος για αυτό. Εδώ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε ένα σπίτι, σε μια πολυκατοικία, σε μια πάσης φύσεως ομάδα. Και θα συνεργαστούν αυτοί; Αφού ο καθένας έχει ξεχωριστό στόχο. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να πάμε καλά και να δούμε λίγο φως. Όπως λέει ο Μάνος Αντώναρος: «Σε ένα ολοσκότεινο δωμάτιο μια δέσμη φωτός, είτε μπει από μια χαραμάδα στα τούβλα είτε από μια χαραμάδα στην πολύχρωμη πόρτα, το ίδιο φωτεινή θα ’ναι».

Υ.Γ.1 Οι περισσότεροι την πατήσατε με τον Diesel. Η σωστή απάντηση, λοιπόν, στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο, ένας και μοναδικός, Patrick Ewing. Ουσιαστικά το βρήκε μόνο ο Χάρης. Μπορεί να είπε τρία ονόματα, αλλά ο ειρμός της σκέψης του ήταν ορθολογικός. Εύγε.

Υ.Γ.2 Γιατί ο προπονητής της Εθνικής Ελπίδων, Γιώργος Γεωργιάδης του Χαραλάμπους (μεγάλο κωλοπαίδι), δεν καλεί παίχτες του Άρη στην Εθνική Ελπίδων; Υπενθυμίζω ότι ο εν λόγω ''άνθρωπος'' είχε σπάσει το πόδι του Πανόπουλου, είχε στείλει τον Αουρέλιο σπίτι του για δυο μήνες και παραλίγο να φάει τον Καράμπελα λάχανο. Και η Ε.Π.Ο., ως επιβράβευση για το ήθος του, τον κατέστησε προπονητή εθνικού επιπέδου. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί το καράβι αρμενίζει στραβά. Και για να προλάβω κάποιους αδαείς, να υπενθυμίσω ότι οι νέοι του Άρη είναι πρωταθλήτρια ομάδα στο πρωτάθλημα νέων. Δεν αξίζει κανείς την κλήση από τους πρωταθλητές νέων; Δύσκολο να το πιστέψω. Πόσοι παίχτες του Π.Α.Ο.Κ., άραγε, κλήθηκαν από τον Γεωργιάδη για τα ματς με Γερμανία και Βοσνία;

Υ.Γ.3 Σχηματίστηκαν το έτος που γεννήθηκα. Είναι Γερμανοί. Παίζουν αγνό, παραδοσιακό, αυθεντικό heavy metal. Και στις τάξεις τους διαθέτουν μια πραγματική ιέρεια της metal μουσικής. Λέγονται Warlock και λέγεται Doro.



Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Η πλάκα


Οι περισσότεροι από μας τον γνωρίζουν και τον έχουν παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους παίχτες που έβγαλε η Ευρώπη. Επιλέχθηκε στο νούμερο 24 του ντραφτ, το 1986, ωστόσο θα ντεμπούταρε στο Ν.Β.Α. εννέα χρόνια αργότερα, λόγω πολιτικών και γραφειοκρατικών κωλυμάτων, σε ηλικία 31 ετών, την σεζόν 1995/96. Αγωνίστηκε επτά σεζόν στο Ν.Β.Α., όλες με τους Portland Trail Blazers, έχοντας 12 πόντους, 7.3 ριμπάουντ, 2.1 ασίστ και 1.1 κοψίματα μέσο όρο. Η είσοδός του στα παρκέ του N.B.A. προκάλεσε πολύ μεγάλη αίσθηση. Ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ότι ένας παίχτης με διαστάσεις ανάλογες του Λιθουανού γίγαντα, μπορούσε να διαθέτει τόσο υψηλό μπασκετικό IQ, να πασάρει σαν play maker και να σουτάρει σαν shooting guard. Εντούτοις, όσοι τον είχαν παρακολουθήσει στην Ευρώπη, ήξεραν για τις ικανότητές του. Όπως ήταν προφανές, οι περισσότεροι αναρωτήθηκαν τον λόγο που δεν είχε έρθει νωρίτερα στην Αμερική. Τι θα γινόταν, άραγε, αν πήγαινε αρκετά νεότερος; Την απάντηση δίνει ένας αυθεντικός σέντερ. Νοιώθω υπερτυχερός που είχα την χαρά να παρακολουθήσω όλα αυτά τα καθαρόαιμα πεντάρια σε δράση. Τι υποστηρίζει, λοιπόν, ο σέντερ; Τι πιστεύει για το θαύμα της φύσης; Ιδού: «Αν ερχόταν στο Ν.Β.Α. δέκα χρόνια νωρίτερα, θα έκανε πλάκα σε όλους μας». Τόσο απλά. Ποιος προέβη σε αυτή τη δήλωση;
  1. Hakeem Olajuwon
  2. Shaquille O’Neal
  3. David Robinson
  4. Patrick Ewing
  5. Alonzo Mourning
  6. Dikembe Mutombo 
Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Κουράστηκα. Πρώτα από όλα είναι προφανές ότι έχουμε μπλέξει τα κομματικά με τα πολιτικά. Θλιβερή διαπίστωση και βάναυσο λάθος. Έπειτα, είναι προφανές ότι υποτιμούμε τον ρόλο και τη δύναμη της τηλεόρασης. Όλοι αυτοί που εμφανίζονται στο γυαλί πλουτίζουν, είτε ψυχολογικά είτε οικονομικά, από τη δική μας ανεπάρκεια. Κλείστε το χαζοκούτι. Καλέστε κόσμο στο σπίτι, φτιάξτε ψητό φιλέτο σολομού με σως ροκφόρ ή έστω μια μακαρονάδα με κόκκινη σαλτσούλα, πιείτε το κρασάκι σας, βάλτε μουσικούλα και αφεθείτε. Ανάψτε το τζάκι, αράξτε με την γυναικάρα σας μπροστά από τη φωτιά και πείτε της τι σημαίνει για εσάς. Πάρτε ένα παζλ με κάποιο όμορφο ζωάκι ή τοπίο και συμπληρώστε το, καδροποιήστε το και στολίστε το στον τοίχο ή κάντε το δώρο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Βγείτε έξω για μια βόλτα. Με την γκόμενα, με τον σκύλο, με τον φίλο, με τον εαυτό σας. Βγείτε και περπατήστε. Πηγαίντε στο βιβλιοπωλείο, αγοράστε ένα βιβλίο με όποιο θέμα σας αρέσει και διαβάστε το. Βάλτε στο βίντεο μια ωραία ταινία, φτιάξτε σπιτικό ποπ κορν και παρακολουθήστε την. Μην κάθεστε απαθείς. Το χαζοκούτι μας αδρανοποιεί. Κοινωνικοποιηθείτε. Δημιουργήστε. Νοιώστε. Διασκεδάστε.

Υ.Γ.3  Από τον Δημήτρη Δραγώγια: «Το ποδόσφαιρο μας προσφέρει όλα τα στοιχεία προβληματισμού. Το οπαδιλίκι συχνά εμποδίζει τις ώριμες σκέψεις. Στο ποδόσφαιρο η υπομονή είναι εχθρός του οπαδού. Και οι οπαδοί στο ποδόσφαιρο είναι σαν τις αγορές στην οικονομία: Δεν περιμένουν αποτελέσματα. Αρκεί η ψυχολογία της στιγμής».

Υ.Γ.4 Προσπάθησα να ερμηνεύσω και να αποσαφηνίσω το τετράγωνο της μελιτζάνας. Επ' αυτού έθεσα, υπό μορφή υστερόγραφου, την συνομιλία που είχε ο θείος μου με τον Γιάτζεκ Γκμοχ. Ο σαγόνιας επιβεβαιώνει το υστερόγραφο, δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, στα πολωνικά μέσα ενημέρωσης: «Ο Μίχαλ Πρόμπιερζ αναλαμβάνει μια ομάδα με μεγάλες απαιτήσεις, η οποία φέτος δεν έχει ακόμη κερδίσει κάποιο ματς. Τα αποδυτήρια της ομάδας είναι πύργος της Βαβέλ. Θα πρέπει να μιλάς τουλάχιστον πέντε γλώσσες για να συνεννοηθείς. Στον αγώνα με τον Ολυμπιακό στη σύνθεση της ομάδας ήταν μόνο δύο Έλληνες, ενώ στο ρόστερ υπάρχουν 36-37 παίκτες. Θα έχει να διαχειριστεί μεγάλο γκρουπ παικτών. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει κι αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο Σάκης Τσιώλης, παλαιότερα παίκτης μου στη Λάρισα και συνεργάτης μου στον Πανιώνιο. Είναι δύσκολο να πλησιάσεις έναν παίκτη όταν του μιλάς μέσω διερμηνέα». Το καλύτερο, όμως το επιφυλάσσει για το τέλος: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μέτριοι προπονητές. Είτε είναι ιδιοφυείς είτε αποτυχημένοι».

Υ.Γ.5 Συγκροτούν ένα από τα καλύτερα και δημοφιλέστερα σχήματα στην ιστορία της μουσικής. Προσοχή: Όχι απλά της ροκ ή μέταλ μουσικής. Όλης της μουσικής. Όλων των ειδών. Πριν τρία χρόνια κυκλοφόρησαν το άλμπουμ ''Death Magnetic'', το οποίο ήταν μια ευχάριστη στροφή προς τις ρίζες τους. Οι Metallica ακούγονται πάλι ως Metallica. Η απόδειξη έρχεται από την επαναφορά του instrumental. Είκοσι χρόνια μετά το ''To Live Is to Die'' από το άλμπουμ ''...And Justice for All'', έρχεται το ''Suicide & Redemption. Ακούστε το.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Οι νόμοι του Μέρφι

Εμείς δεν έχουμε ψυχούλα; Ο Αναστό, δηλαδή, στο Καραϊσκάκη, γιατί να γευτεί τους καρπούς του Κοστάντσο; Εμείς γιατί να φάμε στο μαπίδι τον Μέγιερι; Δεν μας γέννησε μάνα; Για να σοβαρευτούμε και λίγο, είναι προφανές ότι ο Κοστάντσο δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη κάτω από τα γκολπόστ. Όπως, επίσης, είναι προφανές ότι ο Κοστάντσο δεν φταίει για τα πάθη της άμυνας και της αμυντικής γραμμής. Τουλάχιστον στο βαθμό που του προσάπτουν. Δυο τεμάχια δέχτηκε από τον Άρη. Και μάλιστα μέσα σε οχτώ λεπτά. Από μια ομάδα που μέχρι πρότινος είχε πετύχει δυο γκολ σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Πώς τα δέχτηκε; Το δεύτερο γκολ του Άρη προήλθε από οργανωμένη επίθεση. Όμορφη ενέργεια. Το πρώτο μπήκε από στημένη φάση. Ακριβώς όπως τα γκολ που δέχτηκε ο γηπεδούχος. Και τα τρία. Νόμος Μέρφι: «Η πιθανότητα να σας προσέξουν είναι ευθέως ανάλογη προς την ηλιθιότητα της πράξης σας». Οι πράξεις μας, όταν παίζουμε χωρίς την μπάλα στα πόδια μας, σε άμυνα και επίθεση, είναι ηλίθιες. Οι πράξεις μας, όταν πρέπει να αντιδράσουμε σε συνθήκες πίεσης, είναι ηλίθιες. Οι πράξεις μας, όταν πρέπει να απεγκλωβίσουμε την μπάλα μέσα από την περιοχή μας, είναι ηλίθιες. Αυτά προσέχεις στον Άρη. Δεν προσέχεις τα τριγωνάκια, τους συνδυασμούς και τα δυνατά σουτ. Δεν τα προσέχεις, διότι δεν υπάρχουν. Κλείνω την παράγραφο, λέγοντας ότι το πρόβλημα επικοινωνίας στην άμυνα είναι τόσο μεγάλο, λόγω ανομοιογένειας, που δεν μπορούμε να παίξουμε με συνέπεια το τεχνητό οφσάιντ. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός φάνηκε αρκετά δουλεμένος σε αυτό το κομμάτι του παζλ.


Ο Κάνθαρος, όμως, πρόσεξε και κάποια άλλα πράγματα. Το να βλέπεις τον Βελλίδη στον πάγκο, σου προξενεί ερωτήματα. Το να βλέπεις τον Γιαννώτα βασικό, σου δίνει μια αίσθηση δροσιάς. Το να βλέπεις τον Καζναφέρη να παίζει παθιασμένος, σε ικανοποιεί. Κι ας δυσλειτουργούσε η δεξιά πτέρυγα. Σε αυτό, βέβαια, έπαιξε ρόλο κι ο Μόνχε που ήταν το άλφα και το ωμέγα των φιλοξενούμενων. Για την ακρίβεια είναι κανονικό αριστερό χαφ. Πάρα πολύ καλή εμφάνιση από τον παίχτη του Ολυμπιακού. Έδινε πλάτος στο γήπεδο, άνοιγε χώρους, δημιουργούσε και εκτελούσε, συγκλίνοντας συχνά προς τον άξονα. Επίσης, δεν κατάλαβα -για πολλοστή φορά- σε ποια θέση αγωνιζόταν ο Μιραλάς. Δεν ξέρω που τον τοποθετούσαν οι προηγούμενοι προπονητές του, αλλά είναι προφανές ότι στον ασβέστη χαντακώνεται. Επιπλέον, ο παίχτης έχει την τάση να συγκλίνει συνεχώς προς τον άξονα και να κινείται μονοδιάστατα σε οριζόντιο επίπεδο, μπερδεύοντας συμπαίχτες και αντιπάλους. Και πάμε στον Τζιμπούρ. Δεν ξεγελιέμαι από το γκολ του Αλγερινού. Για μια ακόμη φορά ήταν άτακτος και προκλητικός: δεν μαρκάρει ούτε τον κώλο του. Και για μία ακόμη φορά άλλαζε (;) θέσεις με τον Μιραλάς. Έχω την εντύπωση ότι ο Βάσκος δεν είναι απολύτως σύμφωνος με τη συγκεκριμένη εναλλαγή θέσεων καθώς και την ανασταλτική λειτουργία των δυο παιχτών. Μπορεί να κάνω και λάθος.

Εκεί που δεν κάνω λάθος, σε καμία περίπτωση, είναι στα φαπ που θα δώσω στον εαυτό μου. Ο Μίτσελ για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι ήταν πάρα πολύ καλός. Για την ακρίβεια ήταν ο καλύτερος παίχτης του Άρη. Και μάλιστα χωρίς να λαμβάνει βοήθειες. Εντυπωσιακό. Τολμώ να πω ότι η απόδοσή του γνωρίζει συνεχή κλιμάκωση. Μακάρι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Εκεί, όμως, που κατάπια την γλώσσα μου ήταν στην είσοδο του Τόχα. Μάλιστα, πριν το δεύτερο ημίχρονο έλεγα: «Χάνουμε με 2-0, μετά το 30' λεπτό έχουμε παραδώσει πνεύμα και βάζουμε τον Τόχα να κάνει τι; Να κουβαλήσει την μπάλα; Να δημιουργήσει; Να πλαγιοκοπήσει; Να σουλουπώσει το κέντρο; Να σκοράρει;». Εν τέλει, ο Κολομβιανός μου έβαλε μια κάλτσα στο στόμα. Ο Κάνθαρος το βούλωσε. Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά όντως ο Τόχα έδωσε φρεσκάδα στη μεσαία γραμμή. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έπαιρνε και πρωτοβουλίες για κάθετο ποδόσφαιρο. Απίστευτα πράγματα. Η χαρά μου ήταν ισάξια με το να μου ζητάει ραντεβού η Πηνελόπη Αναστασοπούλου (γυναικάρα). Βγαίναμε πρώτοι στην μπάλα, κλέβαμε πολλές πάσες και αποκτήσαμε ενέργεια. Ο παίχτης που αντικαταστάθηκε από τον Τόχα, ο Βράνιες, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Ηταν ηλίου φαεινότερο ότι βρισκόταν έξω από τα νερά του. Θέλει κι άλλο χρόνο και προσωπικά του τον δίνω. Αυτό έλειπε. Και έρχεται το αναπάντεχο: ο Τόχα σκοράρει έστω και μπουρδουκλωμένος. Αμέσως καταρρίφθηκε ο μύθος της έλλειψης φυσικής κατάστασης, ενώ παράλληλα ενισχύθηκε εκείνος της έλλειψης ψυχολογίας. Με το που μειώσαμε το σκορ, η ομάδα έμοιαζε λες και είχε πιει δέκα Red Bull. Η ψυχολογία πήρε τα πάνω της, τα κοντέρ πήραν φωτιά και η ομάδα πίεζε για την ισοφάριση. Μπορεί να σπαταλήσαμε ένα ολόκληρο ημίχρονο, εξαιρώντας τα πρώτα πέντε λεπτά του παιχνιδιού, αλλά δείχναμε έντονα σημεία ζωής. Το παιχνίδι απέκτησε άγρια ομορφιά (κλισέ). Το ίδιο ίσχυε ακόμα και μετά το γκολ του Μακούν. Και μια παρατήρηση: δεν είναι τυχαίο ότι μόλις αποσύρθηκε ο Ιμπαγάσα, η συνοχή των ολυμπιακών γραμμών χάθηκε. Το έχουμε πει, άλλωστε, ότι ο Αργεντινός προσδίδει ουσιώδες κύρος στην ομάδα του Πειραιά.

Η αποθέωση, όμως, έλαβε μέρος όταν ο Βαλβέρδε έβγαλε την μόνιμη πηγή κινδύνων για την άμυνα του Άρη: τον Μόνχε. Ένα φιλαράκι από την παρέα, εξέφρασε τις έντονες ενστάσεις του: «Ωχ, πάλι βαλβερδιά έκανε». Νταξ, ήταν κάπως υπερβολικός στις αντιδράσεις του. Ο Βαλβέρδε έβαλε τον Μαρκάνο αριστερό μπακ και τοποθέτησε μπροστά του τον Χολέμπας -το έκανε και με την Ντόρτμουντ. Σαν να έπαιζε με δυο αριστερούς οπισθοφύλακες. Κι επειδή κάπου το αυτί μου άρπαξε μια αναφορά για τον Χολέμπας και την μετατροπή αυτού σε χαφ, ομολογώ ότι δεν διέκρινα τάση του εν λόγω παίχτη να λειτουργεί ως εσωτερικός αριστερός χαφ. Η κίνηση, πάντως, του Βαλβέρδε είχε νόημα και λογική. Πολύ απλά ήθελε να θωρακίσει την πλευρά, ώστε να μπλοκάρει την δεξιά πτέρυγα του Άρη. Παράλληλα, όμως, φάνηκε ότι φοβήθηκε μήπως στραβώσει η δουλειά. Σου λέει κάτσε να κρατήσω τα μπόσικα και να πάρω τη νίκη. Καλά έκανε. Όπως καλά έκανε που ανέβασε τις γραμμές ψηλά, προκειμένου να πιέσει τους παίχτες του Άρη στην πρώτη πάσα. Ο Βάσκος ακολούθησε τη συγκεκριμένη τακτική από την αρχή του παιχνιδιού, όμως, και να μην την είχε επιλέξει από το ξεκίνημα, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα γινόταν. Οι γηπεδούχοι δεν μπορούσαν να επιτεθούν συγκροτημένα. Ο Σολτάνι δεν είναι ο ορισμός του φουνταριστού κι ο Ούμπιντες δεν είναι αριστερό εξτρέμ. Θα έλεγα κάτι και για τον Καστίγιο, αλλά θα σιγήσω. Το θέμα είναι ότι η μπάλα δεν έφτανε με ευκολία στις προκεχωρημένες γραμμές. Οι αποστάσεις μεταξύ άμυνας και επίθεσης, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν ισόποσες με τη σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα - Σαλονίκη.

Εν κατακλείδι, το τρίμπαλο δεν το γλιτώσαμε. Το κλειδί ήταν τα στημένα. Τρία γκολ είχε ο Ολυμπιακός κι άλλο ένα ο Άρης. Σύνολο: τέσσερα γκολ από στημένα. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι για να πετύχεις γκολ από στημένες φάσεις, θα πρέπει πρώτα να κερδίσεις το στημένο. Για να κερδίσεις το στημένο, θα πρέπει να έχεις εκδηλώσει επιθετικές τάσεις. Να έχεις απειλήσει. Κανείς δεν σου χαρίζει τα φάουλ, τα πέναλτι και τα κόρνερ, αν και κατανοώ ότι υπάρχουν πάμπολλες ενστάσεις επί τούτου. Και κάπου εδώ φτάνουμε στο δεύτερο νόμο του Μέρφι: «Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο». Το ότι ήρθε νέος προπονητής δεν σημαίνει τίποτα. Ο Τσιώλης δεν ήταν η καθολική πηγή των κακών για τον Άρη. Μακάρι να ήταν. Μακάρι να έφταιγε ένας. Αν ντυθούμε με τον μανδύα της κυνικότητας θα πρέπει να δηλώσουμε ότι για μια ακόμη φορά δεν κερδίσαμε. Υπενθυμίζω, όμως, ότι τα αποτελέσματα δεν είναι το παν. Όπως υποστηρίζει κι ο Καρπετόπουλος: «Tο πώς κερδίζεις και πώς χάνεις έχει στο ποδόσφαιρο μεγάλη σημασία -όπως ακριβώς και στη ζωή. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μια υπόθεση αποτελεσμάτων -τα αποτελέσματα είναι μέρος της ιστορίας και όχι όλη η ιστορία». Η ομάδα εξακολουθεί να είναι άρρωστη -φαίνεται από τις εμφανίσεις, όχι τα αποτελέσματα- και το μόνο φάρμακο που μπορεί να λάβει ονομάζεται χρόνος. Δεν υπάρχει καιρός για επανάπαυση, παρά μόνο για δουλειά. Ο Άρης, όπως είπα στο πρόσφατο παρελθόν, λειτουργεί ακόμα σε ρύθμιση καλοκαιρινής προετοιμασίας. Με τα λίγα που ξέρω από μπάλα και πιστεύοντας ότι γνωρίζω την ομάδα, θεωρώ ότι στις αρχές του Γενάρη θα αρχίσουμε να ρολάρουμε. Ασχέτως αν στον πάγκο κάθεται ο Τσιώλης ή ο Πολωνός Γκουαρντιόλα (τρομάρα του και τρομάρα μας). Και μόλις ρολάρει, θα αποκτήσουμε και ψυχολογία. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την πίεση και την ανυπομονησία που δεδομένα κυριαρχεί τις συνειδήσεις μας. Ο Μέρφι, άλλωστε, έχει κι άλλους νόμους.

Υ.Γ.1 Η συμπεριφορά του Γιάκομπ προς τον επόπτη ήταν κάτι παραπάνω από προκλητική. Ο Ρουμάνος είχε δηλώσει στο πρόσφατο παρελθόν ότι έχει ηρεμήσει. Σκεφτείτε να μην ήταν και ήρεμος. Αν ήμουν στον Άρη, θα τον είχε πάρει ο διάολος. Ρε λακαμά, παίρνεις ετησίως περίπου 200.000 γιούρο, όσα βγάζει κάποιος άλλος σε μια ολόκληρη ζωή και κάνει και τουμπεκί. Σύνελθε. Συνέλθετε.

Υ.Γ.2 Όταν βλέπεις τον Πρωθυπουργό της χώρας, σε μια κρίσιμη στιγμή, να βγάζει λόγο από το βήμα της Βουλής, διαβάζοντας ένα κείμενο που έχουν γράψει οι συνεργάτες του, ούτε καν ο ίδιος, τότε σίγουρα κάτι πάει στραβά. Αυτό δεν λέγεται ηγεσία. Λέγεται παρωδία. Ποιον θα εμπνεύσεις; Ποιον θα πείσεις; Ποιος θα σε πιστέψει; Φανταστείτε τον Μέγα Αλέξανδρο, στη μάχη των Γαυγαμήλων, να κυκλοφορεί με τον Βουκεφάλα κατά μήκος της στρατιωτικής παράταξης και να διαβάζει ένα κείμενο που του έγραψε το επιτελείο του, προκειμένου να ανυψώσει το ηθικό των ανδρών, με τα χέρια κολλημένα στην πανοπλία του λες και είναι playmobil. Τα λόγια, σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να πηγάζουν μέσα από την ψυχή και την καρδιά. Πρέπει να βγάζεις συναίσθημα. Ζωντάνια. Πάθος. Να μην είσαι ανενεργός, ξύλινος και απαθής. Ο ηγέτης στα δύσκολα πρέπει να δείχνει ό,τι έχει επίγνωση της κατάστασης και να φαίνεται ότι μπορεί να βρει λύσεις. Ο Κάνθαρος βλέπει τον Τζέφρυ και νομίζει ότι παρακολουθεί την πρωινή ζώνη του Star Channel. Καρτούν κετς. Οι ηγέτες μας τελείωσαν. Ο κόσμος, ελπίζω, όχι.

Υ.Γ.3 «Η φρουρά πεθαίνει, αλλά δεν παραδίνεται». Τα λόγια αυτά έλαβαν μέρος κατά τη μάχη του Βατερλώ το 1815 και ανήκουν στην φρουρά του Μεγάλου Ναπολέοντα. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1981, οι Saxon κυκλοφορούν το τέταρτο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους, με τίτλο ''Denim and Leather''. Όσοι δεν το ξέρετε, να το μάθετε. Όσοι το έχετε μάθει, αλλά δεν το έχετε ακούσει, να το ακούσετε. Όσοι το έχετε ακούσει, θυμηθείτε το.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Το τετράγωνο της μελιτζάνας: υπομονή ή ανοχή;

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την πρόσληψη Σάντος από τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα είχε κάνει άσχημο ξεκίνημα και κάποιοι φωστήρες έσπευσαν να τον κρεμάσουν από τα αυτιά. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει ο Μαρκαριάν και μαζί του τα πολυπόθητα αποτελέσματα. Αυτό που αρκετοί δεν γνωρίζουν ή τεχνηέντως αμελούν, είναι ότι ο Μαρκαριάν πάτησε πάνω στη δουλειά του Σάντος. Μια δουλειά που απέδωσε καρπούς σε μεταγενέστερο επίπεδο κι όχι από το πρώτο φιλικό παιχνίδι της χρονιάς. Λες και στη ζωή ό,τι κάνουμε αποδίδει σε πρώιμο στάδιο. Εμείς, όμως, θέλουμε άμεσα οφέλη, άμεσα κέρδη, άμεσες επιτυχίες. Αυτό είναι ανέφικτο και δονκιχωτικό. Είναι ουτοπικό. Ως απόρροια των παραπάνω κυνηγάμε το παροδικό. Το εφήμερο. Όπως ένας άνθρωπος που επενδύει στο χρηματιστήριο και περιμένει σε μια βδομάδα να διπλασιάσει τα χρήματά του ή ένας παίχτης στοιχήματος που ποντάρει δέκα ευρώ και κυνηγάει 1000. Αστεία πράγματα. Θα πρέπει να γνωρίζουμε, όμως, ότι το εφήμερο δεν υποδηλώνει διάρκεια. Σε καμία των περιπτώσεων. Για να λειτουργήσει κάποιο εγχείρημα, σχέδιο, πλάνο, οποιασδήποτε μορφής και επιπέδου, χρειάζεται χρόνος. Σαν να φυτεύεις, σήμερα, στον κήπο, σπόρους μελιτζάνας και να πηγαίνεις να τσεκάρεις την επόμενη μέρα αν έχει πετάξει καρπούς. Θα έχει πετάξει; Όχι, βέβαια. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: με ποια προοπτική φυτεύεις τους σπόρους μελιτζάνας; Έχουμε πει ότι με μηδενική πίστωση χρόνου, δεν χτίζεις ούτε ένα τοιχάκι με Lego. Θυμηθείτε την πρώτη σεζόν του Σάντος στον Π.Α.Ο.Κ. και την επιτυχή στήριξη του Ζαγοράκη στο πρόσωπό του.


Και πάμε στον Άρη. Ο Άρης έχει περάσει πολλά δεινά. Παρόλα αυτά, στεκόμαστε διπλά στον Θεό του Πολέμου. Δεν τον αφήνουμε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το οπαδικό και φίλαθλο κίνημα παραμένει σε εγρήγορση. Κι ας (εξακολουθεί να) υφίσταται μια αξιοπερίεργη κατάσταση. Το πρόβλημα που εντοπίζω είναι διττό. Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με τις πίκρες των οπαδών. Θεωρούν ότι επειδή συμπορεύονται με την ομάδα και έχουν περάσει δύσκολες καταστάσεις, έχουν το δικαίωμα να ασκούν κριτική και να κάνουν το κομμάτι τους. Τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Σούπερ 3 που νομίζει ότι συνιστά τον μοναδικό κυμματοθραύστη της ομάδας. Δυστυχώς, για όλους μας, νομίζει λάθος. Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με τις χαρές που παίρνουν οι οπαδοί. Θεωρούν ότι η συνεισφορά τους στην επιτυχία είναι πολύ μεγάλη κι ως εκ τούτου θέλουν να έχουν άποψη για τα πάντα και τους πάντες. Πάμπολλα τα παραδείγματα. Εντούτοις, η άγνοια μας συνεχίζεται. Υπενθυμίζω ότι η ομάδα που υποστηρίζουμε δεν μας ανήκει. Και πάμε στο ρεζουμέ. Ο Δημήτρης Δραγώγιας, εύστοχα ως συνήθως, αναφέρει: «Όμως, πού αρχίζουν και πού τελειώνουν οι αναφαίρετες ελευθερίες της εξέδρας; [...] Μέχρι όσους διαμαρτύρονται γιατί ακολουθώντας στην ομάδα στα εύκολα, αλλά κυρίως τα δύσκολα, μάλλον έχουν κερδίσει το δικαίωμα στην κριτική. [...] Στην Ελλάδα αρκεί το οπαδόσημο. Αυτό που απονέμεται μόνο χάρη στην πιστή και ανελλιπή παρουσία στη θύρα των φανατικών».

Η τωρινή κατάσταση που βιώνουμε στον Άρη, θεωρείται από αρκετούς δύσκολη και ανησυχητική. Διαφωνώ. Ήταν φυσιολογική και πλέον είναι παραφυσική. Τόσο απλά. Θυμάστε που λέγαμε για νοητική κούραση; Χρειάζεται χρόνος για να αφομοιώσουν οι παίχτες τη φιλοσοφία του εκάστοτε προπονητή. Εν αντιθέσει, με τους περισσότερους οπαδούς που, επειδή πληρώνουν -αν πληρώνουν- εισιτήριο, πιστεύουν ότι μέσα σε ένα 90λεπτο μπορούν να απαξιώσουν μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα. Όχι οποιαδήποτε ομάδα. Την αγαπημένη τους ομάδα. Κι ας έχει δώσει αυτή ελάχιστα επίσημα παιχνίδια. Και κάπου εδώ ανατέλλει η -εύλογη πιστεύω- απορία μου: ο λαός του Άρη είναι υπομονετικός ή ανεκτικός; Απαντήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν. Εξαρτάται τις παραμέτρους που θέτει ο καθένας. Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε το ζήτημα με βάση τους τίτλους, τότε ναι, είμαστε υπομονετικοί. Αν, όμως, το αποσαφηνίσουμε με κριτήριο τα άμεσα αποτελέσματα, τότε είμαστε ανεκτικοί. Μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση, είμαστε υπέρ το δέον ανεκτικοί. Θα έπρεπε ήδη να έχουμε μαζέψει τουλάχιστον 15 βαθμούς. Δεν το κάναμε; Τότε πρέπει να φύγει ο προπονητής, ο σεκιουριτάς κι ο πασατεμποτζής. Η ζωή, όμως, όπως έχουμε πει πολλάκις, δεν κρίνεται μόνο από τα αποτελέσματα.

Το ξέρω ότι δεν είμαι τόσο καλός στον γραπτό (και προφορικό) λόγο. Ο βαθμός στις σχολικές εκθέσεις σπάνια υπερέβαινε το 14. Έκτοτε, θα μου πείτε, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Πράγματι έτσι είναι. Κάτι παραπάνω έμαθα. Ο Κάνθαρος, λοιπόν, όντας φίλαθλος/οπαδός αράδιασε τις απόψεις του. Ωστόσο, θεωρώντας ότι δεν σας έχω πείσει, τουλάχιστον αρκετούς εξ υμών, ένεκα αδυναμίας ορθού χειρισμού της ελληνικής γλώσσας, θα αραδιάσω κάποιες παραθέσεις ανθρώπων που ασχολούνται ή έχουν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Ξεκινάμε με την άποψη του Νέτο: «Είναι πολύ σημαντικό για μια ομάδα να μπορεί να διατηρεί τον κορμό της, δεν πρέπει να αλλάζουν κάθε τόσο προπονητές και ποδοσφαιριστές γιατί αλλιώς δεν γνωρίζουν την ομάδα και δεν μπαίνουν στο κλίμα». Δεν σας έπεισε η πλευρά του ποδοσφαιριστή; Για να εξετάσουμε την σκοπιά του προπονητή. Το βήμα στον Ρίνους Μίχελς: «Και ήττες θα υποστείς και αγωνιστικές σφαλιάρες θα φας, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσεις ψηλά. Εάν κάθε οκτώ και δέκα μήνες απολύεις τον προπονητή, δεν θα έχεις ποτέ τύχη». Ο Άρης, άραγε, κάθε πόσους μήνες απολύει τον εκάστοτε προπονητή; Ανεβαίνουμε στην ιεραρχία. Πάμε στα υψηλά κλιμάκια. Στα προεδριλίκια. Τι πιστεύει ο Λουκάς Μπάρλος; «Όταν ο προπονητής νοιώθει από πάνω του σφιχτό κολάρο να τον πνίγει, δεν μπορεί να δουλέψει». Το κολάρο στο λαιμό του Τσιώλη ήταν χαλαρό ή σφιχτό; Ρητορικό το ερώτημα. Και φτάνουμε στην αθλητική δημοσιογραφία και σε έναν άξιο εκπρόσωπο αυτής, τον Δημήτρη Δραγώγια: «Για την ομάδα του Σάκη Τσιώλη, που εξακολουθεί να αγνοεί τη νίκη στο πρωτάθλημα, δεν λείπει η ποιότητα, όσο το άγχος για γρήγορα αποτελέσματα. Η πίεση είναι μεγάλη και διογκώνεται περισσότερο, όσο λιγοστεύει η υπομονή».

Περιεργαστήκαμε το τετράγωνο της μελιτζάνας, έχοντας τέσσερις ανθρώπους, που φέρουν συγκεκριμένη ιδιότητα, να λειτουργούν σαν πλευρές του σχήματος: ποδοσφαιριστής, προπονητής, Πρόεδρος και δημοσιογράφος. Σε τι συμπέρασμα κατέληξαν; Τι αποφάνθηκαν; Ότι χρειάζεται απαραίτητα πίστωση χρόνου. Θυμηθείτε το κέικ της υπομονής και τον τέταρτο παράγοντα. Όσο και να ψάξει κανείς στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, σπάνια θα βρει δηλώσεις ποδοσφαιράνθρωπων που να υποστηρίζουν το αντίθετο. Σκεφτείτε ότι είστε υπάλληλος σε μια εταιρία και κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζει ο προϊστάμενος. Θα μπορέσετε να αποδώσετε τα αναμενόμενα; Να επιδείξετε τις ικανότητές σας; Να επιτύχετε συνέπεια; Θα μπορέσετε να διεκπεραιώσετε τα καθήκοντά σας, όταν είστε υποχρεωμένοι να εργάζεστε σε ένα πλαίσιο υψηλής πίεσης και χαμηλής αυτοπεποίθησης; Όταν το στάτους κβο του εργασιακού περιβάλλοντος και οι απαιτήσεις αυτού αλλάζουν με ταχύτητα Όβερμαρς; Οι απαντήσεις τείνουν προς το όχι. Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι είναι ότι ο Άρης, και ο κάθε Άρης, συνιστά εταιρία. Ανώνυμη εταιρία. Ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρία (Π.Α.Ε.). Επομένως, πώς γίνεται το πρώτο πράγμα που αλλάζει, όταν μια ομάδα δεν τσουλάει καλά στο χόρτο, να είναι ο προπονητής; Θυμηθείτε τον προϊστάμενο που λέγαμε παραπάνω. Αφού οι περισσότεροι (υποτίθεται ότι) δεν επιθυμούν βιαστικές αλλαγές. Φαίνεται πως άλλο να το λες κι άλλο να πρέπει να το κάνεις. Να το εφαρμόσεις. Άλλο να αποτελείς μέλος της εταιρίας κι άλλο να λειτουργείς εκτός οργανισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση ο καθείς λέει ό,τι γουστάρει. Πώς, όμως, θα αποδώσουν οι υπάλληλοι, ήτοι οι ποδοσφαιριστές; Σίγουρα ο προπονητής αποτελεί μοναδιαία οντότητα. Ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύει το εξιλαστήριο θύμα. Το πιο εύκολο είναι να τον διώξεις. Από πότε, όμως, η ευκολία συνάδει με την ορθότητα και τη λογική; Εν προκειμένω, το χειρότερο είναι η στάση των οπαδών και δη των οργανωμένων. Επ' αυτού, ξαναδιαβάστε την δεύτερη παράγραφο. Ανοίγω παρένθεση. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι όταν λέμε οργανωμένοι, εννοούμε ακριβώς αυτό: οργανωμένοι. Σε όλα ή έστω στα περισσότερα. Μάλιστα, θα παρομοίαζα την λειτουργία τους με αυτή των πολιτικών. Όπως οι πολιτικάντες προασπίζουν τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα εις βάρος της πατρίδας, έτσι και οι οργανωμένοι βάζουν την ομάδα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Κλείνει η παρένθεση. Το χείριστο, όμως, αντικατοπτρίζεται στην τεράστια αλήθεια που εκστομίζει ο Όσκαρ Γουάιλντ: «Επειδή όλο και λιγότεροι πια κάνουν το σωστό, συνηθίσαμε να το θεωρούμε λάθος». Και πιστέψτε με ότι η παραπάνω ρήση ισχύει σε όλο το φάσμα της ζωής. Μπορούμε να στραφούμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Θέλουμε να στραφούμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Πρωτίστως ως άνθρωποι και κατόπιν ως φίλοι της ομάδας που υποστηρίζουμε; Σας εγγυώμαι ότι δεν θα χάσουμε. Μόνο τότε θα γευτούμε (αυθεντικό) τιραμισού.

Υ.Γ.1 Ο Τσιώλης ήθελε να πετύχει σαν τρελός και παλαβός. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι άμοιρος ευθυνών. Ούτε δικαιολογείται για αυτά που (δεν) είδαμε στο χορτάρι. Πιθανολογώ ότι παρασύρθηκε από κάποια πράγματα (π.χ. το περσινό νικηφόρο σερί). Ακολούθησε λανθασμένη επικοινωνιακή πολιτική. Δεν καταστάλαξε γρήγορα σε συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Δεν μπόρεσε να υποτάξει την πίεση. Και μόλις πήρε πρέφα τις φουρτούνες του Άρη, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση -δεν πρόλαβε να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Εμένα, πάντως, μου έβγαζε μια δίψα και μια αυτοπεποίθηση, έστω και υπερβολική. Τον πίστευα. Και είμαι σίγουρος ότι θα πετύχαινε. Εντούτοις, ξέρετε τι εισέπραξα; Ότι ο περισσότερος κόσμος τον ήθελε. Κι ας γνώριζε τις άστοχες δηλώσεις του. Κι ας έβλεπε ότι η ομάδα δεν τσουλάει καλά στο χόρτο. Αυτό λέγεται πίστωση χρόνου. Υπομονή κι όχι ανοχή. Η κριτική δεν αντιμάχεται της εμπιστοσύνης. Το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο. Προσοχή: η καλοπροαίρετη κριτική. Πώς θα περιέγραφα, λοιπόν, με ελάχιστες λέξεις την θητεία του Τσιώλη στον πάγκο του Άρη; Παλέψαμε να τον φέρουμε, όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, το παρουσιάσαμε ως επιτυχία και λύσαμε την συνεργασία μετά από συνολικά έντεκα επίσημα ματς. Τόσο πολύ έκατσε. Σκεφτείτε να μην τον θέλαμε κιόλας. Μπούρου μπούρου στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Υ.Γ.2 Τις προάλλες, ο θείος μου, ακριβώς μετά το ματς με τον Π.Α.Ο.Κ., πέτυχε τον Γιάτσεκ Γκμοχ στο κέντρο της Αθήνας. Τον ρωτάει: «Γιάτσεκ, τι γίνεται με τον Τσιώλη;». Ο σαγόνιας αποκρίνεται: «Ο Σάκης είναι καλό παιδί και καλός προπονητής, αλλά έχει να διαχειριστεί μεγάλο ρόστερ. Είναι δύσκολη η επικοινωνία. Επίσης, θέλει χρόνο για να τους μάθει όλους. Λογικό είναι να κάνει δοκιμές». Μόλις μου έγινε γνωστή η συνομιλία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι οι δοκιμές του Φερέιρα που έλαβαν μέρος πέρυσι και στην αρχή της φετινής σεζόν. Πώς να ρολάρει, άραγε, η ομάδα του -πρώην μυρουδιά και νυν προπονηταρά- Φερέιρα την δεδομένη στιγμή;

Υ.Γ.3 Για το νέο προπονητή δεν έχω να πω κάτι. Δεν τον ξέρουμε, δεν μας ξέρει. Θα τον μάθουμε, θα μας μάθει. Ας ελπίσουμε ότι η επιλογή του έγινε με ορθολογικά και ρεαλιστικά κριτήρια. Το προφανή στοιχεία που τον συνοδεύουν είναι τα προπονητικά του νιάτα και οι φιλοδοξίες του. Ελπίζω να μην προβούμε σε υπερβολές, αν και απ' ό,τι βλέπω ήδη έχουμε μπει σε τροχιά. Κάποιο site τον παρομοίασε ως τον Πολωνό Γκουαρντιόλα. Ρε, είστε λακαμάδες; Όπως είπε ένας φίλος του Άρη: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

Υ.Γ.4 Παντοδύναμο κομμάτι. Από τους Dimmu Borgir.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...