Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Ο κύκλος και το ρεβόλβερ

Τρεις είναι, κατά τη γνώμη μου, οι κακές ομάδες. Η πρώτη είναι η Κέρκυρα. Δεύτερη ο Αστέρας Τρίπολης. Ακολουθεί ο Άρης. Στο τσακίρ κέφι μπορείς να τσοντάρεις και τα Γιάννενα. Η Α.Ε.Κ. βρίσκεται στο μεταίχμιο της λίστας. Τέλειωσε, λοιπόν, το ματς στο Ο.Α.Κ.Α. και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα, βλέποντας τους φίλους της Α.Ε.Κ. να χειροκροτούν. Δεν κατάλαβα το λόγο. Μέτρια ήταν η ομάδα. Μετριότατη. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Το 3-0 δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα του ματς. Ειλικρινά, δίχως ίχνος ειρωνείας, το να επευφημείς αυτή την Α.Ε.Κ. αποτελεί εγκληματική ενέργεια. Επαναλαμβάνω ότι δεν υποτιμώ την Α.Ε.Κ. Σε καμία των περιπτώσεων. Την κριτικάρω καθ' αυτό τον τρόπο, διότι σέβομαι και εκτιμώ το μέγεθος της. Αντίθετα, λυπούμαι για την εμφάνιση του Άρη. Όχι, δεν ήταν τραγική. Ούτε θα κάτσω να βρω δικαιολογίες. Η ομάδα είναι άρρωστη. Μας λείπουν δυο σημαντικότατα στοιχεία. Το πρώτο λέγεται ψυχολογία. Το δεύτερο ονομάζεται χημεία. Δέσιμο. Ομοιογένεια. Για να επιτευχθεί απαιτείται χρόνος. Ποιο είναι το φάρμακο; Ακριβώς αυτό: ο χρόνος. Όχι, η απομάκρυνση του προπονητή. Περί Τσιώλη, όμως, θα αναφερθούμε στην επόμενη ανάρτηση. Υποθέτω ότι μέχρι τότε θα αποτελεί παρελθόν. Μακάρι να βγω ψεύτης.


Τι αποκόμισα από το ματς; Πρώτο και βασικότερο: ο Τσιώλης είναι αγχωμένος του κερατά. Φαίνεται στο βλέμμα του. Το μυρίζεσαι. Κι όταν είσαι υπέρ το δέον αγχωμένος, δεν μπορείς να αποδώσεις. Ξεκάθαρα πράγματα. Η ομάδα χρειάζεται επειγόντως ηρεμία. Εξού και οι αλλαγές σε πρόσωπα και διάταξη. Προσπαθεί να βρει μια ικανή φόρμουλα. Για να μην μακρηγορώ, η ομάδα δείχνει να βρίσκεται ακόμη σε φάση προετοιμασίας. Θυμηθείτε με ποιους παίχτες έλαβε μέρος η καλοκαιρινή προετοιμασία και ποιοι αγωνίζονται τώρα. Δεν θα εξετάσω τι πήγε -αν πήγε- στραβά. Απλά σπεκουλάρω τα δεδομένα. Για παράδειγμα, τα σέντερ μπακ δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Ο Παπαστεριανός δεν είναι δεξί μπακ. Δεν κατέχει την θέση τακτικά και προφανώς δεν μπορεί να την μάθει σε δύο παιχνίδια. Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να παίζει ο Πρίττας (Ολύμπιος Θεός) μαζί με τον Τόχα. Ο μεν Πρίττας δεν μπορεί να παίξει κάθετο ποδόσφαιρο με σταθερή σταθερότητα, ο δε Κολομβιανός εκνευρίζει την μπάλα και τον Κάνθαρο. Δεν μπορεί να εναρμονιστεί με τις επιταγές του γρήγορου ποδοσφαίρου. Τέλος. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, όπως για την διψασμένη εμφάνιση του Καζναφέρη, ωστόσο κρατάω ενέργεια για το επόμενο άρθρο. Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή η προετοιμασία, μέσω των επίσημων αγώνων, θα λάβει τέλος και τότε η ομάδα θα ρολάρει. Προϊόντος χρόνου θα επιτευχθεί η ζητούμενη ομοιογένεια. Είτε κάθεται ο Τσιώλης στον πάγκο είτε ο φούφουτος. Να το θυμάστε αυτό. Ελπίζω να το θυμάται και η διοίκηση. Έχει κι αυτή πολλές ευθύνες, αν όχι τις περισσότερες.

Όσον αφορά την Α.Ε.Κ., όπως είπα και στον πρόλογο, δεν μου έδειξε καλή εικόνα. Παρόλα αυτά, έφαγα τρία τεμάχια. Ουδόλως με τιμάει κάτι τέτοιο. Πάντως, μπορείς να κατασταλάξεις σε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, πρόκειται για την πλέον απρόβλεπτη ομάδα του πρωταθλήματος. Σαν να έχεις ένα ρεβόλβερ που δεν είναι γεμάτο. Δεν ξέρεις αν θα έχει σφαίρα για την πάρτι σου. Σου δίνει την εντύπωση ότι παίζει άτακτα, αλλά θαρρώ πως πρόκειται περισσότερο για οργανωμένη αναρχία, παρά για εγγενής αδυναμία. Επιπλέον, έχει την τύχη να διαθέτει έμπειρους παίχτες στον άξονα. Ο Δέλλας μπορεί να έχει γεράσει, αλλά το ξέρει το τόπι. Γνωρίζει που να σταθεί και τι πρέπει να κάνει. Πλην αυτού, βελτιώνεται κι ο Κάλα που στον αγώνα έπαιζε ως κλώνος του Τσίρο Φεράρα. Και πάμε στον Καφέ που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι μπορεί να δει γήπεδο και να παίξει κάθετα. Και φτάνουμε στον Λύμπε. Ισχύει ό,τι και για τον Δέλλα. Αν είχαν γρηγορότερα ποδάρια θα είχαν έτι μεγαλύτερη καριέρα. Ελπίζω για το καλό της υστεροφημίας τους, με το πέρας της τωρινής σεζόν, να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Τέλος, ο Λεονάρντο συνεχίζει να δίνει φαπ στον Χιμένεθ. Ήθελα να δω τι θα έκανε η Α.Ε.Κ., χωρίς την ταχύτητα του Λεονάρντο. Μόνο με τον Μπέλεκ θα την έβγαζε; Και ναι, οι Καράμπελας και Κοντοές δεν είναι επιπέδου Α.Ε.Κ. Όμως, το φιλότιμό τους είναι αξιοζήλευτο.

Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω μια απορία. Για να ακριβολογώ, θέλω να απευθύνω ένα ερώτημα προς τους παίχτες του Άρη. Πριν από κάθε ματς στήνετε έναν κύκλο. Τι σκατά λέτε μέσα σε αυτό το πηγαδάκι; Ανέκδοτα; Προβλέψεις για το στοίχημα; Πού θα πάτε μπαρότσαρκα; Για να ξέρουμε και τι λέμε. Ο προπονητής είναι ο εύκολος στόχος, διότι είναι ένας. Οι παίχτες, όμως, δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Οφείλουν να προβληματιστούν. Κι από ό,τι βλέπω έχουν αρχίσει να συνηδειτοποιούν κάποια πράγματα. Πάλι καλά.

Υ.Γ.1 «Δεν µπορώ να καταλάβω γιατί εξακολουθείτε να µε αποκαλείτε εκπρόσωπο του πρίγκιπα. Δεν είµαι εκπρόσωπός του. Συνέταιροι είµαστε. Δεν αποφασίζει µόνος του». Κι όταν τον ρωτήσανε αν θα βάλει λεφτά, χαµογέλασε και αποκρίθηκε µε αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Φυσικά κι όχι. Ο πρίγκιπας βάζει τα λεφτά κι εγώ τις ιδέες. Το µυαλό». Ρισπέκτ στον μεσιέ Τσάκα. Πλάκα τους κάνει. Μια χαψιά. Αλήθεια, που χάθηκε ο Βγενόπουλος κι ο Ενιαίος Φορέας;

Υ.Γ.2 Έφυγε με πεντάρα από την έδρα της Τσέλσι και έγινε (πάλι) προπονηταράς. Κάποιοι θέλουν βούρδουλα. Φεύγουμε από το νησί και πάμε στην Ισπανία. Υποβάλλω τα σέβη μου στη Λεβάντε και στην Μπιλμπάο. Η Λεβάντε δείχνει ότι με τα λίγα μπορείς να φτιάξεις πολλά, ενώ η Μπιλμπάο αποτελεί ομάδα πρότυπο σε παν επίπεδο. Μάλιστα, όσον αφορά τους Βάσκους, οφείλω να δηλώσω ότι χαίρομαι να τους παρακολουθώ.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Καλά κάνουν, λοιπόν, και βρίζουν και φωνάζουν για την πολιτική κατάσταση στα γήπεδα. Μέχρι εκεί όμως και µη παρέκει. Ο χαβαλές δεν είναι πολιτική πράξη. Καλαµπούρι, ναι. Ξεχαρµάνιασµα, ναι. Επανάσταση, όχι. Οποιος κάνει αντίσταση, την κάνει µε τη στάση ζωής του. Σε καθηµερινή βάση. Συνειδητά. Και µόνο ο ορισµός του αγανακτισµένου τα λέει όλα. Ότι πιστέψανε όλοι αυτοί τον Παπανδρέου στο ''λεφτά υπάρχουν'', περίµεναν αυξήσεις και διορισµούς, όπως (έκανε) ο πατέρας του, και τώρα που τους κόβει µισθούς και συντάξεις, αγανακτήσανε».

Υ.Γ.4 Ο Κάρολος Παπούλιας, θείος του Πιλάβιου (Ψηλός Σισέ) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (εντός και εκτός εισαγωγικών), δήλωσε ότι πολέμησε για την Ελλάδα ως αντάρτης. Έστω ότι η δήλωση του είναι αληθής. Το δέχομαι. Δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω. Γιατί πολέμησε; Για να την παραδώσει τώρα; Και μάλιστα αμαχητί; Κι ο Φιλίπ Πεταίν, στρατάρχης της Γαλλίας, πολέμησε για την πατρίδα του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλα ο ρόλος του στην Κυβέρνηση του Βισύ είναι γνωστός τοις πάσι. Επιπλέον, μόνο ο Κάρολος Παπούλιας αγωνίστηκε κατά των Γερμανών; Όχι, βέβαια. Πόσοι, όμως, από τους αγωνιστές έγιναν πολιτικοί, βουλευτές και Υπουργοί; Πόσοι από αυτούς έγιναν Πρόεδροι της Δημοκρατίας; Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.5 Παρατήρησα, προς μεγάλη μου λύπη, τη φωτογραφία του μαθητή που μουτζώνει την εξέδρα των επισήμων. Άκρως υπερβολική και ανούσια αντίδραση ενός ανθρώπου που ακόμα δεν έχει βγει από το αυγό του και δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Προφανώς κάποιος τον δασκάλεψε. Δίνω κόκκινη κάρτα σε όποιον προέβη σε τέτοια πράξη. Αν είναι να μουντζώσει κάποιον, να στρέψει την παλάμη του προς τους γονείς του και τους καθηγητές του. Αυτοί ψήφισαν τους επισήμους που κάθονταν στις εξέδρες. Το είπα στο προηγούμενο άρθρο: απαιτείται αυτοκριτική. Δεν είναι προαιρετική. Είναι απαραίτητη.

Υ.Γ.6 Οι ταινίες μπορεί να μην σας αρέσουν. Δεν σας κατηγορώ. Τα soundtrack αυτών, όμως, είναι άκρως ενδιαφέροντα και τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Ο Κάνθαρος βρίσκεται σε εξωγήινη φυσική κατάσταση. Συν τοις άλλοις, ακούω τα παρακάτω τραγούδια και ντοπάρομαι ψυχολογικά. Μετατρέπομαι σε κλώνο του Πρίττα (πυραυλοκίνητος). Τρέμετε αντίπαλοι!


Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Θα μας βρείτε μπροστά σας



Υ.Γ.1 Είχα κάνει λόγο για τη λίμνη των ηλιθίων. Ορισμένοι είχατε διαφωνήσει μαζί μου. Θεμιτό και υγιές. Ωστόσο, εμμένω στην άποψη μου. Εκείνος που υποδύεται τον αγανακτισμένο, προτού πάει στην πλατεία Συντάγματος, πρέπει να κοιτάζεται στον καθρέφτη, να τσεκάρει το είδωλό του και να το φτύνει. Από την μεταπολίτευση και έπειτα, ψηφίζουμε τις ίδιες ''πολιτικές'', τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες οικογένειες. Ουδείς μας ανάγκασε να πράξουμε καθ' αυτόν τον τρόπο. Ήταν συνειδητή επιλογή μας. Παίρναμε τα ανταλλάγματα και τους προτιμούσαμε. Ποιος τους τοποθέτησε στα έδρανα της Βουλής; Τους πήρε κάποιος από το χεράκι και τους παλούκωσε με το ζόρι; Όχι. Εμείς τους τοποθετήσαμε με τη ψήφο μας. Ο μόνος τρόπος για να αντιδράσουμε οργανωμένα και να επαναστατήσουμε πραγματικά είναι να ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να σπεκουλάρουμε τα λάθη των πεπραγμένων μας. Μόνο έτσι θα γίνουμε μια γροθιά. Η αυθεντική αλλαγή, πρωτίστως, συμβαίνει στο κεφάλι μας. Ούτε στις κάλπες μήτε στους δρόμους. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τα κόμματα της βουλής και οι βουλευτές είναι αθώοι. Όχι, βέβαια. Είναι συνένοχοι. Όλοι τους. Σαν να στέκονται μπροστά από έναν φόνο, ως αυτόπτεις και αυτήκοοι μάρτυρες, να παρατηρούν το έγκλημα και να μην καταφεύγουν στη Δικαιοσύνη. Δεν θέλουν να (αντι)δράσουν; Δεν πειράζει. Εμείς είμαστε εδώ.

Υ.Γ.2 Η δουλειά των πολιτικών είναι οι πράξεις, όχι τα λόγια. Να λαμβάνουν αποφάσεις. Να παράγουν έργο. Δεν είναι ο σχολιασμός της επικαιρότητας από τα παράθυρα των δελτίων ''ειδήσεων''. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να διεκπεραιώσουν την εργασία τους; Κανένα πρόβλημα. Θα το αναλάβει o λαός. Ο κόσμος. Ούτε ο ''κόσμος'' μήτε ο όχλος. Όπως γράφει ο Αντώνης Πανούτσος: «''Κόσμος'' δεν είναι ούτε οι εκατό απεργοί του δημοσίου που κλείνουν την Πανεπιστημίου, ούτε οι πέντε χιλιάδες που σηκώνουν το πανό στο πέταλο (του γηπέδου), ούτε οι εκατό χιλιάδες αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα. Στη Δημοκρατία κόσμος είναι αυτός που πάει στις κάλπες και ψηφίζει». Ειδάλλως, θα είμαστε κι εμείς υποκριτές. Θα είμαστε, μάλλον, κάτι χειρότερο από αυτό: ψεύτες. Όπως οι πολιτικοί μασκαρεύουν το ψέμα σε αλήθεια, έτσι κι εμείς προσποιούμαστε ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών. Δεν είμαστε. Τα χέρια μας έχουν αίμα και το όπλο του εγκλήματος χαρακτηρίζεται από τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα. Εντούτοις, η τωρινή κατάσταση που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρη. Η επταετής Χούντα είχε την ανεξίτηλη σφραγίδα δικτατορικού καθεστώτος. Η επικρατούσα κατάσταση, υπό τον μανδύα της ''Δημοκρατίας'', είναι η χειρότερη μορφή Χούντας. Ποιοι την στελεχώνουν; Λαλίστατοι προδότες. Στυγνοί εκβιαστές. Επαγγελματίες ψεύτες. Άνθρωποι που υποδύονται τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Που έχουν μπει στο πετσί του ρόλου καλύτερα και πληρέστερα από τους απίστευτους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Που παριστάνουν τους ''σωτήρες''. Δεν θέλουμε άλλη ''σωτηρία'' από εσάς. Τελεία και παύλα.


Υ.Γ.3 Επιτέλους, ας παραμερίσουμε τα κομματικά τείχη. Να τα γκρεμίσουμε. Να τα ισοπεδώσουμε. Ας ανοίξουμε την πόρτα στην πατρίδα. Τόσα χρόνια είχαμε στο μυαλό μας στο να περάσουμε καλά. Είχαμε το μυαλό μας στην σπατάλη. Στο τώρα. Ούτε καν στο σήμερα. Πόσω μάλλον στο αύριο. Ουδείς βγήκε να δηλώσει τον προβληματισμό του για το μέλλον της πατρίδας. Τα ψέμματα, όμως, τελειώνουν. Τουλάχιστον από τη μεριά μας. Ας αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε, πλην του εαυτού μας,  για τον πλησίον μας. Ας αρχίσουμε να λειτουργούμε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Να φερόμαστε πολιτισμένα και να μην κρυβόμαστε κάτω από μανδύες ή πίσω από κουρτίνες. Βάλτε τέλος στα ωφελιμιστικά, προσωποπαγή και οπορτουνιστικά κριτήρια. Αντικαταστήστε τα με το κοινό συμφέρον. Η Ελλάδα, στην μακρόχρονη και ένδοξη ιστορία της, έχει αντιμετωπίσει εισβολές, μάχες, πολέμους, κρίσεις, έριδες, λιμούς, λοιμούς, παντός είδους αστάθειες. Παρόλα αυτά, ακόμα υπάρχουμε. Και θα υπάρχουμε. Ποιον θα φοβηθούμε; Τον Τζέφρυ; Το εκτόπισμα του Μπένι και του Πάγκαλου; Τους τροικανούς; Τις τράπεζες; Δεν φοβόμαστε και δεν πανικοβαλλόμαστε. Δεν θα πέσουμε θύματα της μεθοδευμένης πλεκτάνης τους. Ακούτε πολιτικοί και δημοσιογράφοι του κώλου; Ακούτε σκοταδόψυχοι; Το 1940 είπαμε ΟΧΙ στις στρατιές του Μπενίτο Μουσολίνι. Ένδοξες εποχές. Ο Έλληνας, στερούμενος τα στοιχειώδη εφόδια, ανέβηκε στα βουνά και πάλεψε. Φαντάζεστε να υπήρχαν τότε οι αντίστοιχοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί και να τρομοκρατούσαν τον κόσμο; Ουδείς θα πήγαινε στη μάχη. Το 2011, λοιπόν, κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν να λεηλατήσουν την ψυχολογία μας, λέμε όχι στις στρατιές των τραπεζιτών.

Υ.Γ.4 Ξέρουμε, κύριοι, τις συνιστώσες του σχεδίου σας. Γνωρίζουμε πλήρως τι υποδηλώνει. Σας πληροφορώ ότι θα αποτύχετε. Γιατί; Διότι, δεν θα το επιτρέψουμε. Ζούμε σε έναν κόσμο υπερπληροφόρησης που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παραπληροφόρηση. Αδυνατούμε να επεξεργαστούμε τον όγκο δεδομένων. Να τον αξιοποιήσουμε. Εν προκειμένω, πρέπει να παύσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο Βερσιζεντόριξ, ηγέτης των Γαλατών, είχε δηλώσει, κατά τους Γαλατικούς Πολέμους, ότι κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που η εκάστοτε ηγεσία πρέπει να ''λυγίσει'' στα θέλω του λαού. Αν οι ''ηγέτες'' της Ελλάδας δεν θέλουν να ''λυγίσουν'' συνειδητά, τότε θα τους περιμένει άσχημο (πολιτικό) τέλος. Πρέπει να μετανοήσουν όσο είναι ακόμα καιρός. Πραγματικά. Αυθεντικά. Όχι επικοινωνιακά. Ο ιδιοκτήτης του παρόντος ιστολογίου δεν θα ανεχτεί το ξεπούλημα του Δημοσίου, του ορυκτού πλούτου, των εδαφών και της ταυτότητας της χώρας. Δεν θα ανεχτεί το ξεπούλημα της Ελλάδας σε παν επίπεδο. Δεν θα ανεχτεί την απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Δεν θα ανεχτεί το ξεπούλημα και την απώλεια της ίδιας του της ζωής. Θα με βρείτε μπροστά σας. Θα μας βρείτε μπροστά σας.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Ανικανότητα, πανικός και Lego

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει να προβαίνουμε σε υπερβολές. Μετακινούμαστε πολύ εύκολα και γρήγορα μεταξύ των άκρων, χωρίς, μάλιστα, να περνάμε από τις στάσεις ''αμφιβολία'', ''διαύγεια'', ''λογική'' και ''αυτοκριτική''. Γιατί; Πιθανολογώ ότι η υπερβολή είναι άκρως αναγνωρίσιμη. Σαν να βλέπεις τον Τζέφρυ στο δρόμο. Όλοι τον (ανα)γνωρίζουν, ελάχιστοι τον κατανοούν. Το ίδιο ισχύει και για την υπερβολή. Πού είναι το μέτρο; Πού είναι η σύνεση; Ποιος έχασε τα συγκεκριμένα στοιχεία για να τα βρουν οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες; Ξεσάλωσαν οι άνθρωποι. Ευτυχώς, για αυτούς, δεν έχασαν. Ποιος θα άκουγε μετά τους Αρειανούς; Θα ξεσάλωναν και εκείνοι. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για λίγους και λίγα για πολλούς, ωστόσο, θα προτιμήσω την σιγή. Και η σιωπή έχει τη δική της φωνή. Το δήλωναν, εξάλλου, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ουδεμία σχέση, δηλαδή, με τους τωρινούς Έλληνες ή ''Έλληνες''. Τέλος πάντων.

Και πάμε στα του ματς. Προβληματίστηκα σφόδρα από τις απουσίες του Π.Α.Ο.Κ. -να σημειωθεί ότι και ο Άρης είχε απουσίες. Αν ήταν πλήρης θα ξέραμε τι θα αντιμετωπίζαμε και θα γνωρίζαμε τον τρόπο δράσης. Θα πιάναμε τις γωνίες, αφού ο Μπολόνι αρέσκεται να παίζει από τις πτέρυγες, αποκόπτοντας με έμμεσο τρόπο την δράση του Γκαρσία (επαναστάτης). Χθες, όμως, δεν υπήρχε ούτε Γκαρσία μήτε Κλάους. Το όρθιο ξύλο ξεκίνησε βασικός, αποκαλύπτοντας την ποιοτική γύμνια του ρόστερ, ο Σάλπι προτιμήθηκε αντί του -δεν μπορώ να επωμισθώ τη θέση του δεξιού χαφ- Γεωργιάδη κι ο Βιερίνια έπαιξε άτυπα ως επιτελικός μέσος. Τι έκαναν όλοι αυτοί; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Δεν κατάλαβα γιατί δεν ξεκίνησε ο Πορτογάλος δεξιά. Δεν έχει δει ο Μπολόνι ότι ο Μίτσελ είναι αδύναμος στο ένας εναντίον ενός; Ένας Μίτσελ που για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ήταν τακτικά συνεπής. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.


Στο πρώτο μέρος, λοιπόν, όλος ο Άρης ήταν οργανωμένα συμπαγής. Έβγαινε πρώτος στην μπάλα, είτε με κεφάλι είτε με πόδια, είχε γρήγορες επιστροφές, ευτύχησε να προηγηθεί με τον Λαζαρίδη σε πρώιμο σημείο του αγώνα και όλα έδειχναν ότι έλεγχε το ρυθμό. Από την άλλη πλευρά, ο Π.Α.Ο.Κ. ήταν αποδιοργανωμένος σε μεγάλο βαθμό. Αδύναμος στον αέρα, ανούσιες πασούλες σε οριζόντιο επίπεδο, βαθιές μπαλιές προς το κεφάλι του όρθιου ξύλου -μπας και γίνει καμιά αναμπουμπούλα- και κρυφή ελπίδα ο Βιερίνια μήπως και εκτοξεύσει καμιά τορπίλη με τα δυνατά του πόδια. Τελικώς, οι οριζόντιες πασούλες λάμβαναν μέρος με το ζόρι, διότι οι παίχτες του Άρη έπεφταν σαν σκυλιά του πολέμου πάνω στο τόπι. Τα γεμιστά προς το κεφάλι του όρθιου ξύλου καταρρίπτονταν από τα αντιαεροπορικά και ο Βιερίνια αφενός μεν έφαγε κάποιες κλωτσιές και ηρέμησε, αφετέρου δε ο Πρίττας έδρασε ως άριστος μαντουμανίστας και τον απομόνωσε ποδοσφαιρικά. Ένας Πρίττας που έπαιζε ελάχιστα πίσω από τον Φατί. Ο Γάλλος δεν είχε τόσο καλή παρουσία, ωστόσο ο Καπετάνος έπαιρνε όπισθεν μέτρα στον άξονα και τον κάλυπτε ανασταλτικά. Το ρεζουμέ είναι ότι ο Π.Α.Ο.Κ. στο πρώτο μέρος ήταν κακός, ενώ ο Άρης φάνηκε να οπισθοχωρεί (τακτικά;), ελέω γρήγορου τεμαχίου, αφήνοντας μπροστά τον Γιάκομπ που πάλευε με αντιπάλους και τεχνική ανεπάρκεια, τον Ούμπιντες που δεν βοήθησε όσο θα ήθελα και θα ήθελε και τον Ακόστα που θαρρώ ότι ήταν η μοναδική παραφωνία των γηπεδούχων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραχώρησης χώρου, ήταν οι περισσότερες πάσες, αν και ανούσιες, εκ μέρους των φιλοξενουμένων, ενώ ενδεικτικό των καλών επιστροφών ήταν το παρακάτω γεγονός: οι επιθέσεις του Π.Α.Ο.Κ., δηλαδή οι καμινάδες για το κεφάλι του Παπάζογλου, εκδηλωνόντουσαν με τρεις ή τέσσερις παίχτες απέναντι σε εφτά ή οχτώ Αρειανούς. Ούτε η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να στρώσει επίθεση με τόσο μεγάλο αριθμητικό μειονέκτημα. Και φυσικά, οι πτέρυγες, για τις οποίες έκανα τόση βαβούρα, ουδόλως μας απασχόλησαν. Οι Ρομπέρ και Σνάουτσερ ήταν πιόνια του σουμπούτεο, ενώ οι Σαλπιγγίδης και Ετό δεν επεχείρησαν ούτε έναν συνδυασμό.

Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου περίμενα να δω τον Ίβιτς και τον Καστίγιο. Τελικώς, είδα μόνο τον πρώτο. Ο δεύτερος εισήλθε, αφού ο Π.Α.Ο.Κ. μας πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα και μάλιστα με σκόρερ τον Παπάζογλου. Ήμαρτον. Πήδα ρε Σανκαρέ και δάγκωσέ τον στην κάλτσα. Είμαι σίγουρος ότι ο Τσιώλης είχε την είσοδο του Καστίγιο στο μυαλό του, αλλά τον πρόλαβαν οι εξελίξεις -δεν τον κατηγορώ. Εξάλλου, ο Καστίγιο, από την εποχή του Ολυμπιακού κιόλας, φαίνεται ότι αποδίδει καλύτερα ως αλλαγή. Όσο για τον Ίβιτς, δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα. Ο Σέρβος είναι αργός, χωρίς ιδιαίτερες αντοχές, αδυνατεί να ναρκοθετεί τον άξονα, όπως έκανε με αξιοθαύμαστη συνέπεια πριν δυο χρόνια, και δεν μπορεί να πάρει πολλά μέτρα σε αυτόν. Παρόλα αυτά, έστω και λίγο, ανέβασε τη μεσαία γραμμή κάποια μέτρα και έβγαινε κρυφός κυνηγός, αφού πρώτα έσπαγε την μπάλα στα πλευρά. Ο Αρίας, από τη στιγμή που ο Ίβιτς ήταν σχετικά κλεισμένος, έπρεπε να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες -δεν πήρε. Και κάπου εδώ εμφανίζεται ο Λαζάρ, η ανικανότητα και ο πανικός. Ο Ρουμάνος, ερμηνεύοντας υποφερτά το ρόλο του Γκαρσία, συμμάζεψε τη μεσαία γραμμή της ομάδας του και ενεργοποίησε κάπως περισσότερο τις πτέρυγες, ήτοι έδωσε μεγαλύτερο πλάτος στο γήπεδο. Σε αυτό βοήθησε η ψυχολογική κατάρρευση του Άρη και πιθανολογώ η έξοδος του Φατί. Ποιος ήταν ο ανίκανος; Οι γηπεδούχοι. Ανέκαθεν, κουβαλούσαμε τον χαρακτηρισμό ''ομάδα ψυχολογίας''. Μόλις φάγαμε το γκολ τερματίσαμε. Καπούτ που λένε και οι Γερμανοί. Κι όταν λέω ανικανότητα εννοώ από το να μην μπορείς να δώσεις μια πάσα πέντε μέτρων, μέχρι να φοβάσαι. Τι σημαίνει φοβάμαι; Σημαίνει ότι έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Την πίστη. Την ελπίδα. Ε, λοιπόν, ας (ξανα)βρούμε τα απολεσθέντα στοιχεία. Και ο προπονητής, και οι παίχτες, και όλοι εμείς που είμαστε υγιείς άρρωστοι με την Αρειανάρα. Και που κολλάει ο πανικός που προανέφερα; Στους φιλοξενούμενους. Κάθε φορά που η μπάλα πλησίαζε, ειδικά εναέρια, στην μεγάλη περιοχή, η άμυνα έψαχνε τρόπο να την εντοπίσει, να κλειδώσει στόχο και να την μεταμορφώσει σε ρουκέτα προς πάσα κατεύθυνση. Ουδεμία ψυχραιμία. Κι όχι μόνο από τον τερματοφύλακα ή την αμυντική γραμμή, αλλά από όλη την άμυνα. Τέτοιο πανικό βλέπω μόνο σε αγώνα μουντιαλίτο.


Εν κατακλείδι, το Χ ουδόλως χάλασε τον Π.Α.Ο.Κ., αλλά στενοχώρησε τον Άρη. Αναφερόμενος στην εμφάνιση των ομάδων, δηλώνω ότι το πρώτο 45λεπτο ήταν υποφερτό, ενώ το δεύτερο μέρος ήταν (πολύ) χαμηλού επιπέδου. Αν υπήρχε ποδοσφαιρική Δικαιοσύνη, θα έπρεπε να αφαιρεθεί ένας βαθμός κι από τις δυο ομάδες για κακοποίηση του αθλήματος. Εντούτοις, δεν απογοητεύομαι ούτε από το αποτέλεσμα μήτε από την εμφάνιση. Τα είπα με τους φίλους μου, ήπια τις ξανθιές μου, έφαγα την ποικιλία μου και πέρασα πολύ καλά. Εξάλλου, ουδείς τερματίζει στον μαραθώνιο, έχοντας τρέξει μια κούρσα 1000 μέτρων. Και το πρωτάθλημα είναι αυτό ακριβώς: μαραθώνιος. Έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα, πολλές αγωνιστικές. Όπως επίσης έχουμε και πολλή δουλειά. Ποιος σας είπε ότι οι ομάδες χτίζονται σε πέντε αγωνιστικές; Με μηδενική πίστωση χρόνου δεν χτίζεις ούτε ένα τοιχάκι με Lego. Ας ελπίσουμε ότι θα αποκατασταθεί η διαταραχθείσα ηρεμία και θα σημάνει γενική αντεπίθεση. Χθες ήμουν Άρης, σήμερα είμαι Άρης, αύριο θα είμαι Άρης.

Υ.Γ.1 Ο Τσιώλης πρέπει να μείνει. Τέλος. Και μια ερώτηση: αν το ντέρμπι του Μάντσεστερ λάμβανε μέρος στο ελληνικό πρωτάθλημα, με ποιον τρόπο θα εκτελούσαν τον τσίχλα;

Υ.Γ.2 Λευτεριά στην μπασκετική Αρειανάρα.

Υ.Γ.3 Η Π.Α.Ε. Άρης, μεσούσης της εβδομάδας, πρότεινε την ακύρωση της βαθμολογίας και την επανέναρξη του πρωταθλήματος, δεχόμενη την συμμετοχή 18 ομάδων, υπό την προϋπόθεση να μην υπάρξει μείωση στα τηλεοπτικά, προκειμένου να βρεθεί λύση αναφορικά με την ομαλή διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Ο Κάνθαρος αρνείται το σκεπτικό της πρότασης για τον απλό λόγο ότι πρόκειται για υποκρισία και κίνηση εντυπωσιασμού. Αν είχαμε μαζέψει αρκετούς ή πολλούς βαθμούς θα προβαίναμε σε τέτοια πρόταση; Σε καμία περίπτωση. Σκληρό φάουλ από τη διοίκηση του Άρη.

Υ.Γ.4 Φάκελος Lemmy: Ήταν 30 χρονών και έμοιαζε 50. Ήταν 40 χρονών και έμοιαζε 50. Ήταν 50 χρονών και έμοιαζε 50. Είναι 65 χρονών και μοιάζει 50. Είναι οι Motorhead και ισοπεδώνουν τα πάντα όλα. Μην το χάσετε.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Πιάστε τις γωνίες

Είναι ξεκάθαρο ότι το DNA του Σάντος αρχίζει και μεταλλάσσεται. Ο Δερμιτζάκης προσπάθησε ανεπιτυχώς να τροποποιήσει το αγωνιστικό μοντέλο της ομάδας. Ο Χάβος επέλεξε πιο ορθολογικές λύσεις και μπορώ να πω ότι διαχειρίστηκε καλά την υφιστάμενη κατάσταση. Και περνάμε στον Μπολόνι. Ο Ρουμάνος φαίνεται να είναι προπονητής. Πραγματικός προπονητής. Με τα καλά του και τα κακά του. Με τις εμπνεύσεις του και τα στραβά του. Η αγωνιστική φιλοσοφία του διακατέχεται από επιθετικότητα. Αν δεν σκοράρεις, δεν κερδίζεις. Υπάρχει, όμως, ένα τίμημα: το να ψάχνεις το γκολ, αναπόφευκτα δημιουργεί κενά στην άμυνα. Και η άμυνα, ειδικά το κέντρο της, έχει πολλά προβλήματα. Αυτά εμφανίζονται λόγω ορισμένων συνθηκών. Ελπίζω να τα εκμεταλλευτούμε.


Ο Μπολόνι παίζει πολύ με τα άκρα. Δεν ξέρω αν αυτός ο τρόπος παιχνιδιού αποτελεί συνέχεια της (επιθετικής) φιλοσοφίας του. Θεωρώ πως όχι. Δίνει διαρκές πλάτος στο γήπεδο, διότι δεν μπορεί να στηριχθεί στον άξονα -τουλάχιστον όσο θα ήθελε. Ο Γκαρσία (επαναστάτης) γεμίζει το κέντρο με την παρουσία του και προσδίδει ηρεμία στην ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που δεν εξελίσσεται σε οριζόντιο επίπεδο, όπως γινόταν επί Σάντος. Επιπλέον, η φυγή του Βιτόλο δεν αποτέλεσε πρόβλημα για τον Ρουμάνο ποδηλατά. Έχω την αίσθηση ότι ούτως ή άλλως θα προτιμούσε τον καλύτερο δημιουργικά Αρίας, παρά τον Βιτόλο. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει κι ο Λαζάρ. Την διαφορά, όμως την κάνει ο Φωτάκης, ο οποίος έχει αντικαταστήσει τα αργά ποδάρια του Ίβιτς. Γενικώς, το ζητούμενο είναι η ταχύτητα. Όχι μόνο στα πόδια, αλλά και στο μυαλό. Ο άξονας είναι γεμάτος με αργά ποδάρια που δεν μπορούν να πάρουν μέτρα στο γήπεδο. Το κέντρο άμυνας είναι αργό, η μεσαία γραμμή είναι αργή κι ο Κλάους κάποια στιγμή θα μπουκώσει. Πού βρίσκονται οι γρήγοροι; Στις πτέρυγες. Από τον αριστερό ασβέστη έχεις τον Λίνο και τον Βιερίνια, ενώ δεξιά βρίσκονται οι Ετό και Σαλπιγγίδης. Θυμηθείτε ποιους παίχτες χρησιμοποιούσε ο Σάντος στα άκρα: τους Σνάουτσερ και Σορλέν, αμφότεροι αμυντικογενείς παίχτες.

Ο Μπολόνι δίνει εντολές στα μπακ να πάρουν μέτρα. Να παίξουν κοντά με τα εξτρέμ και να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο τα όβερλαπ δίνουν και παίρνουν. Πόσα όβερλαπ υπήρχαν επί Σάντος; Ελάχιστα. Η φιλοσοφία του υποτάσσει διαφορετικά τρικ. Η μεταφορά μπάλας, λοιπόν, περνάει από τα πόδια του Γκαρσία που την σπάει στα πλευρά. Επιπρόσθετα, η συσπείρωση των γραμμών υποδηλώνει τρέξιμο, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει αλληλοκάλυψη. Για παράδειγμα, η ανασταλτική λειτουργία του Σαλπιγγίδη είναι εξαιρετική.  Το ίδιος ισχύει και για τον Φωτάκη, ο οποίος αποτελεί την αθλητική οπισθοφυλακή του Κλάους. Εκείνος είναι που τρέχει να στήσει την μία γωνία του αμυντικό τρίγωνου (Φωτάκης και εξτρέμ στελεχώνουν τις υπόλοιπες γωνίες) που λαμβάνει μέρος στο τερέν των αντιπάλων. Ένας Κλάους που εφαρμόζει κάτι σαν μπασκετική άμυνα. Που δίνει το γενικό πρόσταγμα για πρέσινγκ στα 3/4 ή στα 2/4 του γηπέδου -προφανώς βάσει εντολών του Μπολόνι. Τώρα, μόλις, μου ήρθε νέος τρόπος για να περιγράψω το αμυντικό πλάνο: ελαστική άμυνα. Σαν αυτή που έπαιζε ο Μάνσταϊν (στρατιωτική ιδιοφυία), αγνοώντας τις οδηγίες του Χίτλερ, στο Ανατολικό Μέτωπο.

Επομένως, ο Ρουμάνος ρίχνει πολύ βάρος στην ανάπτυξη από τα άκρα. Όποιος παίκτης του Π.Α.Ο.Κ. έχει τη μπάλα, αυτόματα κοιτάει να εκμεταλλευτεί ένα κόψιμο συμπαίκτη του στις πλευρές. Το βαρόμετρο του Π.Α.Ο.Κ. θα είναι οι πτέρυγες. Η νίκη κόντρα στην Α.Ε.Κ. ήρθε στηριζόμενος στη συνεργασία των ακραίων. Αντίθετα, στο Καραϊσκάκη, το αγωνιστικό πλάνο του Μπολόνι προδόθηκε από τις αμυντικές αδυναμίες του Λίνο και του Ετό, καθώς κι από την αδυναμία του άξονα να απεγκλωβίζει γρήγορα και ανώδυνα την μπάλα από την περιοχή. Εμείς πώς θα αντιδράσουμε; Θα μετατραπούμε σε κλώνο της Α.Ε.Κ. ή του Ολυμπιακού; Όχι βέβαια. Ο Άρης είναι ο Θεός του Πολέμου και  την Κυριακή πρέπει να κάνει το πιο απλό πράγμα: να εκμεταλλευτεί την έλλειψη βάθους πάγκου του αντιπάλου και να πιάσει τις γωνίες.


Υ.Γ.1 Οι φήμες από Σαλονίκη αναφέρουν ότι οι παίχτες του Άρη είναι τρεις μήνες απλήρωτοι, ενώ οι παίχτες του Π.Α.Ο.Κ. πλησιάζουν το ένα έτος (!). Το ντέρμπι των απλήρωτων είναι γεγονός. Το ζήτημα, όμως, είναι πως προσεγγίζεις τον παίχτη για να τον διαβεβαιώσεις ότι τα χρήματά του είναι εξασφαλισμένα. Δεν αρκεί, από τη στιγμή που δεν μοιράζεις χρήματα, να μοιράζεις ανούσιες υποσχέσεις. Τίθεται, λοιπόν, θέμα ορθής επικοινωνίας. Προφανώς, σε αυτό παίζει ρόλο το χρονικό διάστημα που είσαι απλήρωτος. Η τελευταία φήμη που άκουσα, όχι ακούστηκε, περιέχει την μετακίνηση του Σαλπιγγίδη στον Παναθηναϊκό. Πότε; Τον Γενάρη. Όσο για τον Τσιώλη, θέλω να πιστεύω ότι θα γίνουμε μάρτυρες επικής κωλοτούμπας.

Υ.Γ.2 Τα δημοσιεύματα από τη Γερμανία άφηναν να εννοηθεί ότι επικρατεί κλίμα υπεραισιοδοξίας. Αυτό αναπόφευκτα σημαίνει υποτίμηση του αντιπάλου. Χεστήκαμε. Να μην τον υποτιμούσαν. Έγραφα πριν το ματς ότι η Ντόρτμουντ είναι κλασική ομάδα του όσα πάνε κι όσα έρθουν. Τελικά ήρθαν. Ο Ολυμπιακός έπιασε υψηλό ρυθμό που αποδιοργάνωσε τους Γερμανούς. Υποθέτω ότι πίστευαν πως εκείνοι θα έδιναν το τέμπο. Λάθος. Ο Βάσκος πίεσε σχετικά ψηλά, έδωσε ικανοποιητικό πλάτος στο γήπεδο και μετουσίωσε σε γκολ τις ευκαιρίες. Το πρώτο τέρμα της ομάδας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ροή του ματς. Πολύ καλή εμφάνιση και σημαντική νίκη. Για όλους μας.

Υ.Γ.3 Καθόμουν, ο βλαξ, και έγραφα για το (ενοχλητικό) αυτονόητο. Έγραφα για σκοταδόψυχους. Ότι θέλουμε τις Κυριακές μας πίσω. Φευ! Είμαστε χαμένοι από χέρι. Ας κάνουμε όσες πορείες θέλουμε, ας φέρουμε όσες τρόικες γουστάρουμε, ας υποδυθούμε τους αγανακτισμένους όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν υπάρχει γιατρειά. Η κοινωνία νοσεί. Εμείς νοσούμε. Η πραγματική αλλαγή έγκειται στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή. Ούτε στα ψηφοδέλτια μήτε στους δρόμους. Και το ποδόσφαιρο πεθαίνει. Το μπάσκετ έχει πεθάνει προ πολλού.

Υ.Γ.4 Οι περισσότεροι τους γνωρίζετε από το ''Don't Fear the Reaper''. Το περίεργο στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι ότι έχει προκριθεί η short version που δεν περιλαμβάνει (!) την υπέρτατη σολιά του τραγουδιού. Αυτό θα πει ''εμπορικό''. Τέλος πάντων. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω τους Blue Oyster Cult και την αστρονομία τους.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ζητείται λογική και ήθος

Έχω ακούσει τρεις φήμες. Η πρώτη υποδηλώνει ότι το οικονομικό πρόβλημα της ομάδα είναι σοβαρότερο από ό,τι ακούγεται. Δεν αποτελώ μέρος της διοίκησης του Άρη κι ως εκ τούτου δεν έχω ιδέα αν η παραπάνω πρόταση έχει δόση αλήθειας. Δεν αποκλείω τίποτε. Η δεύτερη φήμη λέει ότι οι παίχτες γράφουν τον Τσιώλη στα παλαιά τους υποδήματα, λόγω της φήμης νούμερο ένα. Δεν βρίσκομαι στις προπονήσεις κι επομένως αδυνατώ να προβώ σε οποιαδήποτε δήλωση, πρόγνωση ή πρόβλεψη, ωστόσο αρνούμαι να δεχτώ ότι ένας ποδοσφαιριστής παρουσιάζεται αδιάφορος. Η τρίτη φήμη αφήνει να εννοηθεί ότι ο Τσιώλης παίζει το κεφάλι του στο ματς με τον Π.Α.Ο.Κ. Εδώ μπορώ να σας χαρίσω απλόχερα την δική μου διάσταση των πραγμάτων. Το έχω πει πολλάκις και θα το ξαναπώ. Πρόεδρε, βγες και πες ότι ο Τσιώλης την τρέχουσα σεζόν θα μείνει πάση θυσία. Δεν αρκεί η αόριστη στήριξη. Βγες και πες το. Γιατί να βγεις να το δηλώσεις; Για να πάψουν όλοι αυτοί οι κακεντρεχείς που περιμένουν να μην κερδίσει ο Άρης για να βγάλουν χολή και να το παίξουν προπονητές εξέδρας/ραδιοφώνου/πληκτρολογίου. Επιπλέον, από τη στιγμή που το δηλώσεις θα είσαι επικοινωνιακά δέσμιος και πίστεψε με αυτό θα κάνει καλό σε ολόκληρο το σύστημα του Άρη. Έχουμε αλλάξει 1914 προπονητές. Κρατήστε έναν άνθρωπο, δώστε του τα απαραίτητα εφόδια και αφήστε τον να δουλέψει.

Μην μου βαφτίζετε την μίρλα και την μιζέρια ως καλοπροαίρετη κριτική, διότι δεν είναι. Η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή, λεπτότερη από όσο θέλουμε να πιστεύουμε, κι εμείς την ξεπερνάμε πολύ συχνά, άλλοτε ηθελημένα κι άλλοτε κατα λάθος. Οι Σουπεράδες, για παράδειγμα, την ξεπερνάνε εσκεμμένα. Το έχουν κάνει στο παρελθόν, το έκαναν και χθες. Απαράδεκτοι. Δεν μπορείς να κρατήσεις σε εγρήγορση μια ομάδα όταν συμπεριφέρεσαι έτσι. Απλά την σπρώχνεις στο γκρεμό. Όπως είπε ένας (νηφάλιος) Αρειανός: «Οι αντιδράσεις του κόσμου θα στραφούν προς το πρόσωπο του προπονητή και θα έχουμε για άλλη μια φορά επανάληψη του ίδιου έργου που βλέπουμε εδώ και χρόνια. Δυστυχώς, στην Ελλάδα κρίνουμε από τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα». Ο Κάνθαρος σημειώνει τη λέξη ''βραχυπρόθεσμα'' και εξηγεί. Έχουμε δώσει τέσσερις αγώνες. Τέσσερις αγώνες. Το καταλαβαίνετε; Σκεφτείτε το λίγο. Από ένα σύνολο τριάντα αγωνιστικών, έχουμε δώσει μόλις τέσσερα ματς. Έχουμε ακόμα 26 ματς. Όχι ένα και δυο, αλλά 26 ματς. Μπορείτε να το εμπεδώσετε; Και επιτέλους σταματήστε να κρίνετε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Η διάθεση δεν παίζει ρόλο; Τα κίνητρα; Μόνο το αποτέλεσμα έχει σημασία; Και το θέλετε με κάθε κόστος; Δεν ήξερα ότι είστε θιασώτες του μακιαβελισμού. Τους ανθρώπους τους κρίνετε βάσει αποτελέσματος; Δεν μιλάω μόνο για τους αγνώστους. Τους ανθρώπους που αγαπάτε τους κρίνετε με μοναδικό κριτήριο το αποτέλεσμα; Τους φίλους σας, την γκόμενά σας, την οικογένειά σας. Πώς τους κρίνετε όλους αυτούς; Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που παρουσιάζουν; Έστω κι αν τα κίνητρά τους ενδέχεται να είναι αξιοπερίεργα; Τους αγαπάτε, δεν τους αγαπάτε; Τους θέλετε μέσα στη ζωή σας; Ναι ή όχι; Την ίδια σας την ζωή πώς την κρίνετε; Από το αποτέλεσμα; Αν λειτουργείτε έτσι, τότε λυπάμαι πραγματικά, αλλά ουδείς θα σας θέλει για φίλο/η, γκόμενο/α και συγγενή. Μόνο η μάνα σας θα σας αγαπάει κι αυτή λόγω βιολογικής υποχρέωσης. Στις πάσης φύσεως σχέσεις σας είστε πάντα αποτελεσματικοί; Έστω κι αν σας δίνουν μηδενική πίστωση χρόνου; Δεν νομίζω. Έστω κι αν πρέπει να εργαστείτε μέσα σε ένα πλαίσιο συνεχούς αμφιβολίας και μηδενισμού; Δεν νομίζω. Εν τέλει, πώς θέλετε να σας κρίνουν; Όπως ''κρίνετε'' εσείς τον Άρη; Επομένως, γιατί τον ''κρίνετε'' καθ' αυτόν τον τρόπο; Τον αγαπάτε ή δεν τον αγαπάτε; Τον θέλετε ή δεν τον θέλετε μέσα στη ζωή σας; Για σκεφτείτε κι αυτό: ο Άρης σας θέλει; Κάντε ένα εσωτερικό meeting με τον εαυτό σας και αποφασίστε τους πόθους σας. Ανακαλύψτε τα κίνητρά σας. Να σας πω τι θέλω εγώ; Να μείνετε έξω από το δωμάτιο.


Όλα αυτά που έγραψα και γράφω είναι αυθόρμητα και παρορμητικά. Δικαίως κάποιος μπορεί να μου πει ότι ασχολούμαι με ζητήματα ήσσονος σημασίας. Εδώ τα σκουπίδια έχουν μπει στα σπίτια μας, ο Τζέφρυ κάνει τζόκινγκ, ο Μπένι γλείφεται κι ο Πάγκαλος ξερογλείφεται. Κι εγώ ασχολούμαι με τα του Άρη. Μπορεί να σας φαίνεται απίστευτο και υπερβολικό, αλλά η οπαδική και γενικότερα η αθλητική κουλτούρα των Ελλήνων είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Το βλέπουμε από τη συμπεριφορά των φιλάθλων απέναντι στην Εθνική. Από τις αντιπαλότητες του στυλ: «Ποιος είναι το αφεντικό της πόλης;». Θέλει και ερώτημα; Η μιζέρια! Φαίνεται από τα ραντεβού που κλείνουν οι οπαδοί για να παίξουν ξύλο μεταξύ τους. Ρε την παλεύετε; Είστε λακαμάδες; Κλείστε ραντεβού με γκόμενα! Από την προκλητική υπεράσπιση των Ολυμπιακών υπέρ του γυμνού βασιλιά. Από τους χειρισμούς του κράτους (ποιου;) στα αθλητικά θέματα: στημένα, παράνομο στοίχημα, χρέη, ηθικές αυτουργίες και λοιπά. Το βλέπεις από όλους αυτούς που κράζουν -εκ του ασφαλούς- τον Τσιώλη κι όμως αν τους έβαζες στον πάγκο της ομάδας θα έψαχναν τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσουν από την μανιώδη οργή των οπαδών. Όλες αυτές οι καταστάσεις προεκτείνονται εκτός αθλητικής ενασχόλησης. Το βλέπεις στο μετρό, όπου κάποιος υπάνθρωπος θεωρεί ''μαγκιά'' να καπνίζει μέσα στην αποβάθρα και στον συρμό. Το παρατηρείς στο δρόμο, όταν κάποιος κάγκουρας, με την απλώστρα ή τον θερμοσίφωνα στο πίσω μέρος του αμαξιού, αποφασίζει να κάνει πατηλίκια έξω από πολυσύχναστα μέρη, έτσι για μόστρα ρε παιδί μου. Το βλέπεις από όλους αυτούς που φοβούνται να υποστούν αυτοκριτική λες και πρόκειται για κολονοσκόπηση. Που φοβούνται να πουν συγνώμη λες και θα τους θεωρήσεις αδύναμους. Η κοινωνία δεν είναι κάτι ξένο. Δεν είναι κάτι απόμακρο. Εμείς την αποτελούμε. Επομένως, η κοινωνία πάει στραβά, διότι πάμε εμείς στραβά. Επίσης, η ιστορία δεν πηγαίνει μόνη της. Πάει όπου την πάμε εμείς. Πού θα πάει η ιστορία με την επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα; Από εμάς εξαρτάται. Πού θα πάει η ιστορία με τον Τσιώλη; Πάλι από εμάς εξαρτάται. Ας συνετιστούμε, όσο είναι καιρός, σε παν επίπεδο. Πάρτε το χαμπάρι ότι έχουμε χρεοκοπήσει κοινωνικά και ηθικά. Και σε αντίθεση με τη περίπτωση της οικονομίας, δεν υπάρχουν τράπεζες που δανείζουν λογική και ήθος. Όπως δεν υπάρχει ομάδα που να μπορεί να ορθοποδήσει, όταν αλλάζει τους προπονητές σαν ιδρωμένες κάλτσες.

Να πω και δυο λόγια για το ματς. Ήμαστε βελτιωμένοι. Έπεσε πολύ τρέξιμο, βγαίναμε πρώτοι στην μπάλα, κερδίσαμε σχεδόν όλες τις μονομαχίες και κάναμε πολλά κλεψίματα. Μέχρι κι ο Μίτσελ έπαιξε καλά. Πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά. Έκοψε πλειστάκις τους αντιπάλους του, είχε γρήγορες επιστροφές και προσπάθησε να βοηθήσει στην επίθεση. Συν τοις άλλοις, η ομάδα είχε πολύ καλές αλληλοκαλύψεις. Ο Μίτσελ δεν τις χρειάστηκε λόγω πάρα πολύ καλής ατομικής απόδοσης, ενώ ο Τόχα κι ο Καστίγιο έλειπαν. Αμφότεροι δεν μαρκάρουν αποτελεσματικά και κουράζουν υπερβολικά την ανάπτυξη. Όμως, είχαμε και ενισχυμένο κέντρο. Δεν υπήρχε μόνο ένας Φατί (χθες δεν είχε καλή παρουσία) να τρέχει για όλους. Χθες έτρεξε όλη η ομάδα. Για παράδειγμα, ο  Καζναφέρης που δείχνει να αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ο Πρίττας που έπαιξε αθόρυβα και ουσιαστικά. Ο Καπετάνος που όταν πρόκειται για τελείωμα φάσης δείχνει αγχωμένος, αλλά έκανε άπειρα χιλιόμετρα και έπαιζε με πάθος -το έβλεπες στο βλέμμα του. Τα δυο αφρικανικά κτήνη που τρόμαζαν μέχρι και τις σταγόνες της βροχής. Ο Βελλίδης που δείχνει για μια ακόμη φορά ότι την κατέχει την θέση. Το πως παίρνει τα βήματα σε κάθε φάση είναι δείγμα ταλέντου και δουλειάς. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι θέλει χρόνο για να σηκώσει το ψυχολογικό φορτίο του βασικού. Τώρα παίζει απελευθερωμένος. Παρόλα αυτά δεν κερδίσαμε. Ε, και; Έχουμε 26 ολόκληρα ματς για να καλύψουμε τα βαθμολογικά κενά. Έτσι δεν είναι; Και θα τα καλύψουμε. Παραδοσιακά ο Άρης είναι ομάδα του δεύτερου γύρου. Τι θέλατε δηλαδή; Να πετούσε φωτιές στα πρώτα ματς της σεζόν; Τότε είναι σίγουρο ότι κάτι πήγαινε λάθος. Ο προπονητής θα δώσει φόρμα στην ομάδα. Η ψυχολογία της, όμως, εξαρτάται κι από τη δική μας απόδοση. Είμαι σίγουρος ότι αν έδιωχνε την μπάλα κάποιο από τα τρία σέντερ μπακ στο γκολ του Μπούντιμιρ, τώρα θα διάβαζα και θα άκουγα διαφορετικά πράγματα. Γιατί γαμώ το φελέκι μου;  Τι θα άλλαζε ως προς την εμφάνιση; Δηλαδή, τώρα που ο Μπούντιμιρ ισοφάρισε ο Κουτσιανικούλης έπαιξε καλά; Ο Βίσιο ήταν καλός σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού; Οι Ρομάνο και Λεάλ μας έκαναν γιο γιο και δεν το κατάλαβα; Η κατοχή των γηπεδούχων ήταν ουσιώδης και καρποφόρα; Όχι, όχι, όχι και όχι. Ας εξετάσουμε και την άλλη πλευρά του λόφου. Αν κερδίζαμε θα λέγαμε ότι είχαμε καλή κυκλοφορία; Μα και τώρα δεν είχαμε. Θα λέγαμε ότι ο Μίτσελ έπαιξε καλά; Αφού και τώρα έπαιξε θαυμάσια και μακάρι να συνεχίσει έτσι. Θα λέγαμε ότι δεν οπισθοχωρήσαμε; Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι προσέχαμε τον κώλο μας. Θα λέγαμε ότι ο Εργοτέλης δεν είχε φάσεις; Πόσες φάσεις έκανε και δεν το ξέρω; Θα λέγαμε ότι ο Γιάκομπ κρατούσε τους παίχτες του αντιπάλου πίσω κι ότι έσπαγε την μπάλα; Ποιους παίχτες και ποια μπάλα; Ο Γιάκομπ παραμένει απομονωμένη νταλίκα, είτε χάσεις είτε κερδίσεις. Θα λέγαμε ότι ο Τσιώλης ανακάτεψε την τράπουλα; Ποια τράπουλα ρε παιδιά; Χάσαμε την νίκη στο 93' λεπτό. Λες και είμαστε η πρώτη ομάδα σε παγκόσμια κλίμακα που δέχεται γκολ στις καθυστερήσεις. Επειδή σας κούρασα και κουράστηκα, η ομάδα παρουσιάστηκε βελτιωμένη σε συγκεκριμένους τομείς και θα ρολάρει. Εξακολουθώ να έχω πίστη στην ομάδα. Δεν απελπίζομαι να υποστηρίζω τον Άρη. Δηλώνω αμετανόητος. Όσο χολή βγάζετε, τόσο πάθος θα εξάγω από μέσα μου. Βγάλτε πίστη και μεταδώστε την αύρα στην ομάδα. Τέλος.


Και πάμε στο Ξάνθη - Παναθηναϊκός. Είδα την εντεκάδα των γηπεδούχων και απόρησα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Ουζουνίδης επιμένει στον στατικό Καζάκη και κρατάει στον πάγκο τον Σουάνη. Ένας Σουάνης που μπορεί να μη μου είναι συμπαθής, αλλά αναγνωρίζω ότι μοχθεί μέσα στο χόρτο και δημιουργεί αναμπουμπούλες στον αντίπαλο. Από την άλλη, ο Π.Α.Ο. με Βιτόλο και Σιμάο, έδειχνε ανασταλτικά ισχυρός, έστω κι αν ο Κλέιτον έπαιζε -τουλάχιστον στα χαρτιά- ως επιθετικός. Φευ! Στα πρώτα είκοσι λεπτά η ομάδα του Φερέιρα μου φαινόταν άχρωμη και άγευστη. Ο Μπέρτος έκλεινε τον Κουίνσι και τον εγκλώβιζε σε λίγα τετραγωνικά. Ο Βασιλακάκης προσπαθούσε να κοντρολάρει τη μεσαία γραμμή και να υπολογίσει τα μποφόρ του αέρα. Ο Μαρσελίνιο έδειξε ότι δεν είναι καλός μόνο στο έναν εναντίον ενός, αλλά και στο ένας εναντίον δύο. Αίφνης, όμως, τα πάντα άλλαξαν από το πέναλτι που κέρδισε και εκτέλεσε ο Λέτο. Ο Αργεντινός με την φυγή του Σισέ έχει απελευθερωθεί, πρωτίστως με δική του πρωτοβουλία και κατόπιν έχοντας την άδεια του Φερέιρα. Αποκλίνει από τον αριστερό ασβέστη, συγκλίνει πολλάκις προς τον άξονα, πατάει συχνά περιοχή και ανοίγει διαδρόμους, έστω και άθελά του. Κάπως έτσι, άλλωστε, έλαβε την όμορφη πάσα από τον Ζέκα και κέρδισε το πέναλτι. Ωστόσο, ο παίχτης έχει σαφές πρόβλημα με την πάσα. Όχι μόνο πασάρει σπάνια, αλλά όταν αυτό συμβεί, ειδικά όταν πιέζεται, φαίνεται σαν να το κάνει με κλειστά μάτια. Αλλού ο συμπαίχτης, αλλού η μπάλα. Το θέμα είναι ότι μετά το πρώτο γκολ η Ξάνθη βραχυκύκλωσε. Σοκαρίστηκε. Πανικοβλήθηκε. Η μεσαία γραμμή εξαφανίστηκε. Δεν είναι ότι δεν μπορούσε να αντιδράσει, αλλά πιθανολογώ ότι δεν ήξερε τον τρόπο. Υποθέτω ότι ο Ουζουνίδης δεν είχε φανταστεί τέτοια εξέλιξη και του καταλογίζω ευθύνες σε αυτό. Και μέχρι να ξαναμπεί το μυαλό στο κεφάλι και στα πόδια των παιχτών της Ξάνθης μπήκε το δεύτερο γκολ. Η ακριτική ομάδα (κλισέ) πείσμωσε, ενώ ο Βιτόλο απέδειξε ότι το ποδοσφαιρικό του μυαλό έτρεχε με ταχύτητα επιταφίου. Δεν αναφέρομαι μόνο στην κόκκινη κάρτα, αλλά στην εν γένει παρουσία του. Τουλάχιστον, ο Σπυρόπουλος έπαιζε αξιοπρεπώς. Ίσως, διότι, ο Ουζουνίδης δεν έδωσε βάρος στην πλευρά του.

Στο δεύτερο μέρος ο Ουζουνίδης έβαλε τον Σουάνη στη θέση του αφανή Ντίκα. Έχοντας αριθμητική υπεροχή, άφησε τον Καζάκη να γεμίζει το χώρο και έδωσε ρητές εντολές στον Σουάνη να αναλάβει δράση. Ο Βασιλακάκης με τον Ντάνι ανέβασαν τις γραμμές ψηλά και τα ακραία μπακ, κυρίως ο Μπέρτος, πήραν πολλά μέτρα. Όλα αυτά συνέβησαν ακριβώς για δέκα λεπτά. Ο Κουίνσι πέτυχε το τρίτο τεμάχιο και κάπου εκεί μπήκε ταφόπλακα στις ελπίδες της Ξάνθης. Αυτός ο Πολωνός που παριστάνει το σέντερ μπακ στην άμυνα της Ξάνθης είχε πολλά προβλήματα με την ταχύτητα του Κουίνσι. Ο παίχτης βάζει κάτω το κεφάλι και τρέχει σαν να κυνηγά το λεωφορείο. Δεν υπολογίζει παίχτες, συμπαίχτες, και διαστάσεις γηπέδου. Σαν να τρέχει κατοστάρι. Τέλος πάντων. Η απάντηση του Ουζουνίδη λεγόταν Βλαχοδήμος. Από τα πόδια του ξεκίνησε το όμορφο τέρμα που πέτυχε ο Εντιμάρ. Είναι καλός παίχτης ο μικρός. Ταχύς, ντριμπλαδόρος, μπουκαδόρος. Έχει μέλλον. Και στο καπάκι ο συγκεκριμένος παίχτης πετάει τορπίλη και κάνει το 2-3. Φαπ στον Κάνθαρο που έλεγε για ταφόπλακες. Φαπ στον Κάνθαρο που νόμιζε ότι το μόνο πράγμα που θα είχε ένταση στο δεύτερο ημίχρονο θα ήταν ο αέρας. Ο Φερέιρα με μια κίνηση τακτικής οξυδέρκειας ή ακλόνητου πανικού πέταξε μέσα τον Καντέ,  παρέταξε τρεις στόπερ και έδωσε βάθος στην άμυνα. Τουλάχιστον, αυτό εισέπραξα. Εν κατακλείδι, δηλώνω ότι υποτίμησα την δυναμική που μπορούν να δώσουν οι αλλαγές. Έκανα λάθος. Οι Βλαχοδήμος και Σουάνης κόντεψαν να αλλάξουν άρδην το σκηνικό. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός, ένεκα διακύμανσης σκορ, υποτίμησε τους γηπεδούχους. Αναμενόμενο, αλλά όχι λογικό. Είναι καλή ομάδα η Ξάνθη. Όπως ο Π.Α.Ο. δείχνει συσπειρωμένος. Η ενασχόληση των πάντων με τους υποψήφιους αγοραστές της Π.Α.Ε. έχει αποφορτίσει πλήρως την ομάδα, η οποία έχει αφοσιωθεί στο αγωνιστικό. Και ναι, ο Μίνος είναι μορφή. Το ίδιο κι ο Τσάκας. Υπέροχη η συνέντευξη που έλαβε μέρος στο ημιχρόνιο. Δηλώνω αμετανόητος θαυμαστής και των δυο.

Υ.Γ.1 Για το Α.Ε.Κ. - Ολυμπιακός δεν θα μιλήσω με λόγια. Οι Κινέζοι ισχυρίζονται ότι μια εικόνα αξίζει 1000 λέξεις. Ιδού.



Υ.Γ.2 Ο Κούπερ, προπονητής της Σανταντέρ, έφαγε τριάρα στην κεφάλα. Το απίστευτο βρίσκεται στην κατοχή μπάλας εκ μέρους των γηπεδούχων, η οποία στο 60' λεπτό έφτασε στο 85% (!!!). Μαντέψτε ποιοι ήταν οι γηπεδούχοι.

Υ.Γ.3 Πρόκειται για βασική επιρροή, μεταξύ άλλων, των Metallica και των Megadeth. Αποτελούν πρωτοπόρο μέλος του N.W.O.B.H.M. Δεν είχαν, όμως, την απαιτούμενη διάρκεια, παρά το εκρηκτικό ξεκίνημά τους. Λέγονται Diamond Head και γουστάρω να τους ακούω.



Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Οι Ινδιάνοι κι ο Τίγρης που δουλεύει

Θα ξεκινήσω από το εξωαγωνιστικό κομμάτι. Η πρόσφατη εξωστρέφεια του Δαμιανίδη έλυσε κάποιες παρεξηγήσεις, αλλά μου προξένησε έναν προβληματισμό. Γιατί δεν μιλούσε νωρίτερα; Γιατί η εφορία πληρώθηκε τώρα; Η τρύπα υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Γιατί να περιμένουμε να βρεθούμε σε μειονεκτική θέση για να κινηθούμε πιο μεθοδικά; Για να είμαστε πιο εύστοχοι στις κινήσεις και τις προβλέψεις μας; Τέλος πάντων. Ο Δαμιανίδης μίλησε, ο Τζεβελέκης πλήρωσε, η ΣΑΡΙΣΑ προσπαθεί κι ο Αλεξανδρής δουλεύει.


Νταξ, είναι δουλευταράς, το ξέρουμε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να δηλώνει συνεχώς. Κάθε μέρα είναι και διαφορετική. Ξυπνάς το πρωί και βλέπεις νέα μέτρα από τον Μπένι. Έτσι και στον Άρη, βλέπεις νέες δηλώσεις από τον Αλεξανδρή. Σου ζητάνε να δώσεις συνέντευξη; Κάνε ότι πρέπει να κάνει κι ο Τσιώλης. Πες ευχαριστώ, δεν θα πάρω και τέλος. Ουδεμία δήλωση. Ο Κάνθαρος, πάντως, εμπνεύστηκε από την παρακάτω δήλωση και τον τιμώ για αυτό: «Όποιος δεν μπει μέσα στο γήπεδο σαν Ινδιάνος δεν έχει θέση σε αυτή την ομάδα».

Και πάμε στο ρόστερ. Αποκτήσαμε νιάτα. Μακάρι να είναι και ποιοτικά. Οι κινήσεις, πάντως, με (ψιλο)μπέρδεψαν. Από ό,τι κατάλαβα το Ελληνοαμερικανάκι είναι δυάρι κι όχι άσσος. Τα νέα παιδιά (Βεζένκοφ, Μποχωρίδης, Βασιλειάδης) θα παίξουν μπάσκετ στο παρκέ ή θα παίζουν πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί στον πάγκο; Έφυγε κι ο Λίνος που φέτος θα έπαιζε σίγουρα. Ο Κιρούς είναι το μοναδικό τριάρι που έχουμε και άκουσα ότι θέλουμε να τον δώσουμε δανεικό. Για να παίζει μετά ο φούφουτος; Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο Κάνθαρος, όντας κλώνος του Κουντέλιν, αδυνατεί να καλύψει τη θέση του small forward. Έχω γρήγορα πόδια, όχι γρήγορο μυαλό, αλλά θα μιλήσουμε παρακάτω επ΄αυτού. Ως εκ τούτου, ακούγονται τα ονόματα των Τσαλδάρη και Χατζηβρέττα. Καλοδεχούμενοι, αλλά τι σόι τριάρι ψάχνουμε; Ψηλό ή κοντό; Το σίγουρο είναι ότι το ρόστερ δεν διακατέχεται από αγωνιστική ισορροπία. Εκτός από την θέση τρία, θέλουμε και σέντερ. Τώρα που ξαναδιαβάζω τι έχω γράψει, μου φαίνεται ότι έγινα κι εγώ Πρόεδρος. Όπως και να έχει, θα δούμε, προϊόντος χρόνου, τι ψάρια θα πιάσουν οι Ινδιάνοι και ο Τίγρης που δουλεύει. Μέχρι τότε, ας εξετάσουμε κάποια σενάρια.

Οι παίχτες μας (υποθέτω ότι) έχουν ορμητικότητα και ταχύτητα (στα πόδια), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να τρέχουμε στον αιφνιδιασμό. Για να τρέξεις, όμως, στον αιφνιδιασμό πρέπει να παίρνεις ριμπάουντ. Για να πάρεις ριμπάουντ πρέπει να κάνεις μπλοκ άουτ. Για να κάνεις μπλοκ άουτ πρέπει να αστοχήσει ο αντίπαλος σε σουτ. Για να αστοχήσει ο αντίπαλος σε σουτ πρέπει να τον πιέσεις. Για να τον πιέσεις πρέπει να μην χαθείς στις περιστροφές, στα σκριν, στα σπλιτ άουτ και να έχεις πάντα το νου σου στην μπάλα, είτε μέσω οπτικής επαφής είτε μέσω αντίληψης. Πώς αλλιώς θα αντιδράσεις σε κατάσταση πετυχημένης άμυνας αν δεν έχεις ιδέα που είναι η μπάλα; Η οπτική επαφή προκύπτει από τα γρήγορα πόδια και την προπόνηση. Η αντίληψη προκύπτει από το γρήγορο μυαλό και είναι έμφυτη.  Έχουμε πει κατά κόρον ότι η άμυνα είναι θέμα ενέργειας, διάθεσης, πάθους και όρεξης. Άμυνα, όμως, δεν παίζουμε μόνο εμείς, αλλά κι ο αντίπαλος. Πώς θα αντιδρούμε υπό καθεστώς ζώνης; Σύνθετης ζώνης; Οργανωμένης άμυνας; Υποθέτω ότι στο μαν του μαν θα αντιδρούμε καλύτερα, αλλά ποιος προπονητής θα είναι τόσο αφελής να παίζει προσωπική άμυνα; Ας ελπίσουμε ότι θα υλοποιήσουμε, όσο δυνατόν καλύτερα και πληρέστερα, τα λόγια του Φαίδωνα Ματθαίου: «Η άμυνα είναι η αρχή της επίθεσης και η επίθεση είναι η αρχή της επόμενης άμυνας».

Αυτό που γεύομαι είναι ότι θα έχουμε πολλά σκαμπανεβάσματα με τα downs να είναι περισσότερα από τα ups. Εντούτοις, όσο περνάει ο καιρός θα βρίσκουμε μια -σταθερή ελπίζω- σταθερότητα. Το πραγματικό στοίχημα είναι να σφυρηλατήσουμε μια νέα μπασκετική ταυτότητα. Παράλληλα, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου. Να φανερώσουμε όραμα. Θέλω να δω στα γραφεία, στις κερκίδες, στο παρκέ και στον πάγκο ενέργεια. Θέλω να δω πάθος. Προσπάθεια. Θέλω να δω ένα Παλέ γεμάτο Ινδιάνους, εντός και εκτός παρκέ. Δεν θα κάνω λόγο περί κατάληψης συγκεκριμένης θέσης. Δεν ξέρω, άλλωστε, το βαθμό αγωνιστικής ετοιμότητας και ποιότητας των ανταγωνιστών μου. Ούτε θα πω ότι πάμε να κατακτήσουμε την Ευρώπη. Θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν μπορούμε. Ωστόσο, είμαι αισιόδοξος για καλό μπάσκετ. Μακάρι να υπάρχει πλάνο και αλήθειες. Τουλάχιστον, έχουμε Ινδιάνους.

Υ.Γ.1 Τα συνθήματα που τραγουδούσαν ορισμένα ''διεθνή'' παιδάκια στην επιστροφή της αποστολής από την Γεωργία είναι επιεικώς απαράδεκτα. Μετά μας φταίνε οι σύνδεσμοι, οι δημοσιογράφοι και οι παράγοντες. Κάποιοι οφείλουν μια ειλικρινή συγνώμη. Και δεν αναφέρομαι στον Κυριάκο Παπαδόπουλο που ήδη έδειξε μετάνοια.

Υ.Γ.2 Ομολογώ ότι τον Σαράφο δεν τον γνώριζα. Συγκινήθηκα, όμως, από την λατρεία των Ιερολοχιτών. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

Υ.Γ.3 Όποιος θέλει να (ξανα)ζήσει το περσινό ευρωπαϊκό ταξίδι του Άρεως, ας πατήσει εδώ. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Υ.Γ.4 Ένα νέο blog αναδύεται. Μόνο για όσους λατρεύουν τα  λουκούλλεια γεύματα.

Υ.Γ.5 Κούπερ περί Μπαρτσελόνα: «Έχουν τα πάντα και δεν μπαίνουν σε καλούπια. Υπάρχουν στιγμές που οι επιθετικοί μετατρέπονται σε χαφ και το αντίθετο και οι αμυντικοί τους γίνονται οι πιο επικίνδυνοι επιθετικοί. Μπορεί κάποιος να μου πει αν ο Μπούσκετς είναι αμυντικός ή μέσος; Αν ο Μέσι είναι ακραίος, επιθετικός, χαφ ή παίζει πίσω απ’ τους δυο επιθετικούς; Για να μην αναφέρω τον Μασεράνο. Πάντα έλεγα ότι η τελειότητα δεν υπάρχει, αλλά η Μπαρτσελόνα είναι ότι πλησιέστερο έχουν δει σε αυτό».

Υ.Γ.6 Χωρίς λόγια (και εικόνα).

...I am the way, I am the light, I am the dark inside the night, I hear your hopes, I feel your dreams, and in the dark, I hear your screams, don't turn away, just take my hand, and when you make your final stand, I'll be right there, I'llnever leave, and all I ask of you is, believe...

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Μπουρλότο!

Η Εθνική Ελλάδος δεν έχει ταλέντο. Δεν έχει μπαλαδόφατσες. Δεν έχει ταχύτητα σε μυαλό και πόδια. Έχει κάτι σημαντικότερο: σχέδιο. Ένα σχέδιο που βασίζεται σε πνευματικά και σωματικά χαρακτηριστικά. Αγωνιστική πειθαρχία, ποδοσφαιρικό πείσμα, δύναμη, προσήλωση, καρδιά, πάθος, φιλότιμο. Και έχει προπονητή που δεν είναι απατεώνας. Έστω κι αν ορισμένες φορές τσακώνω τον εαυτόν μου να νομίζει ότι στον πάγκο κάθεται ακόμα ο Γερμανός. Δεν ξέρω τι θα γίνει στη Γεωργία. Αρνούμαι να δεχτώ ότι υπάρχει περίπτωση να χαθεί η πτήση. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιος είναι το φαβορί. Ούτε θα αποποιηθούμε των ευθυνών μας. Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης και θα πάμε να πάρουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Έγραψα πρωταθλητές Ευρώπης; Μάλιστα, το έγραψα. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της επιτυχίας. Κι ας έχουν περάσει εφτά ολόκληρα χρόνια από τότε. Εφτά ολόκληρα χρόνια.


Ο Δημήτρης Δραγώγιας, εύστοχα ως συνήθως, γράφει: «Η εποποιία της Πορτογαλίας έγινε καταξίωση το 2008, καθιέρωση το 2010 και –αν και εφόσον– συνήθεια το 2012. Μέσα σε ένα περιβάλλον μιζέριας, όταν μιλάς για ελληνικές επιτυχίες διεθνώς, απ’ όπου κι αν προέρχονται, τότε δημιουργείς ευφορία, έστω κι αν θεωρείται ψευδαίσθηση ευτυχίας. Γιατί η εθνική ομάδα δεν είναι ο καθρέπτης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, ουδεμία σχέση έχει με αυτό». Μολαταύτα, η Εθνική Ελλάδος, στις συνειδήσεις των περισσοτέρων, εκπροσωπεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και τα τελευταία χρόνια το εκπροσωπεί ιδανικά. Υπεύθυνα. Με συνέπεια. Γνωρίζω ότι το θέαμα δεν είναι συνταρακτικό, αλλά αυτό μπορούμε κι αυτό ακριβώς παίζουμε. Εξάλλου, δεν (μας) είπε κανείς ότι η ομάδα θα κεντάει στον αγωνιστικό χώρο. Βλέπουμε ακριβώς ό,τι μας έχουν υποσχεθεί. Πρόκειται για λίαν σημαντική διαπίστωση. Αυτό υποδηλώνει οξυδέρκεια και άριστη γνώση του υλικού και των χαρακτηριστικών αυτού. Επομένως, ας χαρούμε (με) την Εθνική μας. Ας την αγκαλιάσουμε. Είτε χάνει είτε κερδίζει. Είτε παίζει καλά είτε άσχημα.

Κι ας υπάρχουν κάποιοι που ενίστανται, με το πρόσχημα ότι έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να λύσουμε, για την (υπερβολική) ευφορία που δημιουργεί η ενδεχόμενη πρόκριση στο Euro. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Ούτε υπερβολές χρειάζονται μήτε απαξιώσεις. Και φυσικά δεν χρειάζεται αδιαφορία. Μόνο χαμόγελο. Η Εθνική, άλλωστε, δεν συνιστά πρόβλημα. Σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, θα τη χαρακτήριζα σαν τη μερική λύση αυτών. Μπορούμε να παραδειγματιστούμε από αυτήν. Να παραδειγματιστούμε από την ομοιογένεια που έχει επιτύχει. Από τη χαρά της συνεργασίας. Τη δίψα που επιδεικνύει. Αυτά τα στοιχεία πρέπει να αναδυθούν από το βαθύ βυθό που έχουμε εγκλωβιστεί. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, αποτελεί αθλητική δραστηριότητα. Ο αθλητισμός, όπως οφείλουμε να γνωρίζουμε, είναι από τις λίγες γλώσσες, ίσως η μοναδική, που γίνεται πλήρως κατανοητή από τόσα πολλά άτομα διαφορετικής κουλτούρας. Που συνδέει τόσους ανθρώπους μαζί. Που προσφέρει τόσο μεγάλες συγκινήσεις. Ο αθλητισμός αντιπροσωπεύει ένα προϊόν με σαφείς ιδιαιτερότητες.

Επομένως, αυτό που πρέπει να πράξουμε από την μεριά μας, αν θέλουμε να βοηθήσουμε την κατάσταση, είναι να λειτουργούμε με σύνεση και υγιή κίνητρα. Δυστυχώς, όμως, είμαστε των άκρων. Μέση λύση δεν υπάρχει. Σαν να έχει την μπάλα ο Σαμαράς και να δοκιμάζει ένα σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή. Δοκάρι και μέσα αποθεώνω, δοκάρι και έξω καντηλιάζω. Γιατί; Ας χειροκροτήσουμε το σουτ, χωρίς να μας νοιάζει που θα καταλήξει το τόπι. Επιπρόσθετα, ας χαρούμε την, προς το καλύτερο, μεταμόρφωση, όταν αγωνίζονται με το εθνόσημο, του Κατσουράνη και του Καραγκούνη, καθώς και την διάταξη της αμυντικής τετράδας σε στυλ λοξής φάλαγγας. Που να ήξερε ο, εκ Θηβών ορμώμενος, Επαμεινώνδας (στρατηγάρα) ότι η λαμπρή τακτική του θα γνώριζε εφαρμογή και επιτυχία, πλην τα πεδία των μαχών, και στο ποδόσφαιρο. Που να ήξερε η Σαπφώ Νοταρά (υπέρτατη μορφή) ότι η θρυλική ατάκα που εκστόμισε πριν κάποιες δεκαετίες θα κοσμεί με χαρά μια από τις αναρτήσεις του Κάνθαρου. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, αποσύρομαι για να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Μπουρλότο!



Υ.Γ.1 Αύριο αγωνίζεται η μπασκετική Αρειανάρα. Ο Αλεξανδρής ψάχνει εμπειρία. Ο Κάνθαρος μεταφράζει την εμπειρία ως ποιότητα. Με δυο λόγια χρειαζόμαστε ενέσεις ποιότητας. Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα στοιχήματα είναι αρκετά και οι πιθανότητες για να τα κερδίζουμε περιορισμένες. Ως εκ τούτου, υποθέτω ότι τα σκαμπανεβάσματα μέσα στη σεζόν θα είναι αναπόφευκτα. Μακάρι να πάμε καλά στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονιάς. Ο Κάνθαρος θα φτιάξει σπιτικό ποπ κορν και θα απολαύσει τα νέα αποκτήματα της ομάδας. Τρελαίνομαι, μαζί σου Αρειανάρα ανασταίνομαι!

Υ.Γ.2 Τα παρακάτω κομμάτια ανήκουν σε μια, πάλαι ποτέ υποσχόμενη και νυν υποτιμημένη, μπάντα που διαλύθηκε κάπως ξαφνικά. Για να είμαι ειλικρινής, θα έπρεπε να αραδιάσω όλο το υλικό τους, αλλά ας όψεται η έλλειψη  χώρου. Σας παραδίδω τη σκυτάλη.



Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Το καφέ μπουφανάκι και η πτήση

Είδα μόνο το πρώτο ημίχρονο κι αυτό κουτσουρεμένο. Ως εκ τούτου, αδυνατώ να προβώ σε οποιαδήποτε τακτική ανάλυση, έστω και στο ελάχιστο. Όποιος αναγνώστης επιθυμεί, μπορεί να καταθέσει την άποψή του. Αν ισχύει η πρόταση που υποδηλώνει ότι το αποτέλεσμα μετράει, τότε η Εθνική τα πήγε περίφημα. Επειδή, όμως, αυτό το ρημάδι το αποτέλεσμα είναι, ίσως, το μοναδικό που μπορούμε να ερμηνεύσουμε, δεν ασπάζομαι τις τυμπανοκρουσίες και τους παιάνες που διάβαζα και άκουγα όλο το βράδυ. Η προϊστορία δείχνει ότι θα μπορούσαμε να είχαμε ακριβώς την ίδια εμφάνιση, καλή ή κακή δεν με ενδιαφέρει, αλλά τα γκολ να τα είχαν πετύχει οι Κροάτες. Θα άλλαζε κάτι ως προς την κριτική; Θα έπρεπε να αλλάξει; Δεν νομίζω. Το θέμα είναι αν υπήρχε σχέδιο. Επιπλέον, στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα η καλύτερη ομάδα. Κακά τα ψέμματα, οι Κροάτες είναι ποιοτικότεροι. Κι ως μονάδες, αλλά φρονώ κι ως ομάδα. Ωστόσο, δεν έχει το μεγάλο ειδικό βάρος, τη βαριά φανέλα. Δεν είναι το φόβητρο. Αντίθετα, η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχει παγιωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου. Μπορεί το θέαμα να είναι ισάξιο με αυτό πρόσφερε χθες ο Κάνθαρος στο ποδοσφαιρικό come back του, αλλά για την ευρεία μάζα του φίλαθλου κοινού δεν παίζει κανένα ρόλο. Προσοχή: δεν απευθύνομαι στους Έλληνες φιλάθλους, αλλά στον παγκόσμιο χάρτη. Άνθρωποι που απλά μαθαίνουν ότι η Εθνική Ελλάδος κερδίζει και θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το Euro. Πρόκειται σαφώς για  μεγάλο επίτευγμα.


Πριν το ματς, διάβαζα τις δηλώσεις των Κροατών και σκεφτόμουν ότι μας είχαν πάρει χαμπάρι. Ως προς τον τρόπο παιχνιδιού της Εθνικής, βέβαια, δεν χρειάζεται να είσαι επιστημονικός επιστήμονας για να αποκρυπτογραφήσεις το αγωνιστικό της πλάνο. Ωστόσο, οι περισσότεροι πέφτουν στην παγίδα. Είμαστε προβλέψιμοι με τον δικό μας τρόπο. Θυμηθείτε τι υποστήριζε ο Κρόιφ περί προβλεψιμότητας. Επανεξετάζοντας το ερώτημα για το αν υπάρχει σχέδιο, η απάντηση είναι καταφατική. Το στυλ παιχνιδιού δεν έχει αλλάξει. Θαρρώ πως δεν έχει καν τροποποιηθεί. Ο Πορτογάλος, παρά το γεγονός ότι έχει αντικαταστήσει το καφέ μπουφανάκι με τον επικοινωνιακό μανδύα των δημοσιογράφων, παρουσιάζει ένα σύνολο αντάξιο του Ρεχάγκελ. Ένα πιστό αντίγραφο της ομάδας του Γερμανού. Μιλάω αποκλειστικά για το χόρτο κι όχι κλήσεις παιχτών κ.ά. Για να μην σας κουράζω και να μην χρονοτριβώ τα πράγματα είναι πολύ απλά. Για επίπεδο Εθνικής ομάδας, έχουμε πετύχει κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Ποιο είναι αυτό; Λέγεται ομοιογένεια. 

Εν κατακλείδι, όλα ξεκίνησαν από το Ζάγκρεμπ. Εκείνη η ισοπαλία ήταν η μισή πρόκριση, την άλλη μισή την πήραμε χθες. Έχουμε πάει στα εκδοτήρια, έχουμε αποκτήσει με την αξία μας το εισιτήριο και περιμένουμε το αεροπλάνο. Καθώς κρατάμε το εισιτήριο με τα δυο χέρια μας, παράλληλα, πρέπει να πατάμε και στο έδαφος με τα δυο πόδια μας. Η πτήση αναχωρεί ξημερώματα Τετάρτης. Ελπίζω να μην την χάσουμε.

Υ.Γ1 Ποιος γιαούρτωσε τον Βασσάρα; Είναι δυνατόν να γιαουρτώνεις τον Βασσάρα, όταν έχεις σε ακτίνα δράσης τον Πιλάβιο και τον ψηλό Σισέ; Τείνω να πιστέψω ότι πρόκειται για δυο διαφορετικούς χαρακτήρες.

Υ.Γ.2 Εξοργίστηκα, αλλά δεν εξεπλάγην, με τη συμπεριφορά του γυμνού βασιλιά. Απίστευτα πράγματα. Έστειλε εξώδικο στην ηλεκτρονική σελίδα http://www.gazzetta.gr. Ο λόγος; Επειδή, ''τόλμησε'' να αναδημοσιεύσει κείμενο από ξένο περιοδικό και δη αγγλικό. Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κείμενο αναδημοσιεύτηκε από πλείστα sites και blogs είναι ήσσονος σημασίας. Μόνο στο gazzetta απεστάλη εξώδικο, ούτε καν στο αγγλικό περιοδικό. Αν θέλει να στοχοποιήσει το ελληνικό site ας κάτσει το επιτελείο του να βρει άλλους τρόπους.  Τι κατάφερε με αυτή την κίνηση; Να εντείνει τις ανισότητες και τις ανισορροπίες. Βαγγέλα, τα Μ.Μ.Ε. δεν τα κρίνουν οι κρινόμενοι, αλλά το κοινό. Είσαι η ταφόπλακα του ελληνικού ποδοσφαίρου και του Ολυμπιακού. Εύχομαι οι φίλοι της ομάδας που δηλώνεις Πρόεδρος να αποκτήσουν τη διαύγεια και την οξυδέρκεια και να σε αποβάλλουν από τα του οίκου τους. Αρκετοί το έχουν κάνει, αλλά οι περισσότεροι είναι αμετανόητοι. Εξακολουθούν να υποστηρίζουν την Π.Α.Ε. κι όχι τον Ολυμπιακό. Εξακολουθούν να βαυκαλίζονται ότι όλα βαίνουν καλώς. Εξακολουθούν να μην αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Όσο και να φωνάζουν οι υπόλοιποι φίλαθλοι, μόνο εκείνοι μπορούν να τον διώξουν. Αλλά, βλέπετε, αυτή τη γαμημένη περηφάνεια την επικαλούμαστε όποτε μας βολεύει, μας συμφέρει και μας κάνει κέφι. Όχι όποτε πρέπει. Μετά το ''και εγώ κάλυπτα τον Κώστα Κατσουράνη'' έρχεται το ''θέλω κι εγώ εξώδικο''.

Υ.Γ.3 Ο θυμόσοφος λαός πάντα είχε τον τρόπο του για να περιγράφει με ελάχιστα λόγια τα τεκταινόμενα. Εν προκειμένω, ισχύει απόλυτα η εξής παροιμία: «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες». Δεν ξέρω ποιες είναι οι κότες, αλλά είναι προφανές ότι κάτι δεν κολλάει καλά σε αυτή την ιστορία. Στην πιάτσα ακούγεται ότι του την έστησαν. Δεν αντιλέγω. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κούγιας ήταν βασικός κατήγορος των πάντων. Από μάρτυρας, έγινε κατηγορούμενος. Υποθέτω ότι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Το τρίπτυχο Πατέρας-Πιλάβιος-Κούγιας οδεύει προς διάλυση. Μία είναι η λύτρωση. Αυτά που γνωρίζουμε ωχριούν μπροστά σε αυτά που έχουν συμβεί. Πρέπει κάποιος να εξωτερικεύσει τα καλαμπαλίκια του, να βγει στις κάμερες/ανακριτές/δικαστές και να δηλώσει τα πάντα όλα. Δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός. Θα είναι ο Μάκαρος; Ο Μπέος; Ο Πατέρας; Ο Κούγιας; Δεν με νοιάζει. Η κάθαρση πρέπει να γίνει εκ των έσω. Ειδάλλως, κυνηγάμε ανεμόμυλους.

Υ.Γ.4 To ''Bad'' το είχα σε κασσέτα. Ποιο τραγούδι λάτρευα από εκείνο το άλμπουμ; Για ακούστε το και ακούστε τον.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Η άγνοια των ''προπονητών''

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε σχηματίσει για το (ποδοσφαιρικό) ποιόν του Κάνθαρου. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με αυτά που γράφω. Υπενθυμίζω ότι τα γραπτά μου αποτελούν προέκταση της σκέψης μου, την οποία αποτυπώνω στην οθόνη του υπολογιστή, πατώντας τα αρμόδια πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Αυτό με κάνει προπονητή πληκτρολογίου; Όλοι εκείνοι που γράφουν σε φόρουμ και αθλητικές σελίδες είναι προπονητές πληκτρολογίου; Μήπως πρέπει να εξετάσουμε τι σκέψεις έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του; Από τι κίνητρα διακατέχεται; Το να μπαίνουν φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. στο site του Σούπερ 3 και να υποδύονται Αρειανούς δεν νομίζω ότι συνιστά ορθολογική σκέψη ή υγιές κίνητρο. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να προκαλούν ή να βρίζουν μέσα από έναν υπολογιστή. Το ίδιο ισχύει και για όλους αυτούς που γκρινιάζουν συνεχώς και ακατάπαυστα. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα. Θεωρώ ότι δεν ανήκω σε αυτά.

Μένω Αθήνα και δυστυχώς δεν μπορώ να παρακολουθώ την Αρειανάρα στο Χαριλάου. Όποτε ανεβαίνω Σαλονίκη πάω και βλέπω. Αυτό με κάνει προπονητή κερκίδας; Υποθέτω ότι εξαρτάται σε ποια θύρα πηγαίνεις. Αν επισκέπτεσαι την τρία ή την ένα μάλλον δεν είσαι προπονητής κερκίδας. Αν πηγαίνεις στη δύο; Οι περισσότεροι νομίζουν ότι με το πατάς τα τσιμέντα της θύρας δύο, υπάρχει ένας υπάλληλος της Π.Α.Ε. που σου λέει να προτάξεις τον καρπό σου για να σου τυπώσει τη φράση ''προπονητής κερκίδας''. Μήπως, όμως, παίζει ρόλο το τι λέει ο καθένας και κυρίως το χρονικό σημείο που το εκστομίζει;
 

Δυστυχώς, οι περισσότεροι κράζουν για να κράξουν. Βρίζουν για να βρίσουν. Φωνάζουν για να φωνάξουν. Θυμάμαι τα εντός έδρας ματς με Γιαγκελόνια και Αούστρια Βιέννης. Παρά τη ζέστη είχα αφοσιωθεί στους αγώνες και πρόσεχα ιδιαίτερα την εξέλιξή τους. Έβλεπα το Χαβίτο στο ένας εναντίον ενός και δεν τα κατάφερνε. Πανικός στη θύρα δύο. Κουνελοδόντης τσίριζε ο ένας, χαζογκόλης ούρλιαζε ο άλλος. Ο Κάνθαρος μούγκα. Τι να πει για τον Χαβίτο; Το τι παίχτης είναι το ξέραμε και το ξέρουμε. Δεν το μάθαμε σε εκείνα τα ματς. Και φτάνουμε στην αποθέωση. Εκείνοι οι αγώνες ήταν εκ των πρώτων που έβλεπα τον Τόχα και τον Μίτσελ. Έχει την μπάλα ο Γκιάρο. Βγάζει κάθετη μπαλιά προς τον Τόχα. Εκείνος την στοπάρει, την ξαναστοπάρει, κάνει μια περιστροφή, κάνει δεύτερη περιστροφή και δίνει παράλληλη πασούλα πέντε μέτρων στο Ναφτί. Μονολογώ σιωπηλά: «What the fuck?». Γυρίζω στην παρέα και λέω τι είναι αυτός ρε; Με κοιτούσαν απορημένοι. Κουνάω το κεφάλι μου για να δω αν φρίκαρε κάποιος άλλος με την ενέργεια του Τόχα. Ουδείς. Μηδέν εις το πηλίκιον που λέει κι ο Τζέφρυ. Για τα πρακτικά αναφέρω ότι ο Κολομβιανός εξακολουθεί να κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση και δεν έχει διορθώσει τίποτα στο παιχνίδι του. Δώσε την πάσα με τη μία αγόρι μου. Σε κάποια άλλη στιγμή, την τιμητική του είχε ο Μίτσελ και μάλιστα σε δυο κολλητές περιπτώσεις. Στην πρώτη φάση το τόπι παίρνει ύψος, ο Βραζιλιάνος αδυνατεί να κάνει σωστό κοντρόλ, η μπάλα πάει σε αντίπαλο, αλλά ως διά μαγείας εκεί βρισκόταν ο Λαζαρίδης. Εν τέλει, ο Λαζαρίδης μόνο από μαγεία δεν βρισκόταν εκεί. Ο Κούπερ είχε δώσει ξεκάθαρες εντολές, διότι είχε αντιληφθεί την ανεπάρκεια του Μίτσελ. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι νταξ του έφυγε το κοντρόλ -συμβαίνει και στους καλύτερους παίχτες. Ωστόσο, οι συνοπαδοί μου έσπευσαν να τον κρεμάσουν για το λάθος κοντρόλ. Στην αμέσως επόμενη φάση χάνουμε την μπάλα στη μεσαία γραμμή και βγαίνουν στην κόντρα οι αντίπαλοι από την αριστερή μας πλευρά. Έψαχνα να βρω το αριστερό μπακ. Εν τέλει, εμφανίστηκε σαν άλλος Phantom Duck. Βλέπω, λοιπόν, τον Μίτσελ να τρέχει πίσω από τον αντίπαλο λες και κυνηγάει λουκάνικα. Ξαφνικά ο αντίπαλος φρενάρει, όμως, ο Μίτσελ συνέχιζε να τρέχει λόγω αδράνειας. Έλεγα από μέσα μου φάτον ρε. Τίποτα ο Μίτσελ. Βρε φάτον. Τίποτα ο Μίτσελ. Κοιτούσε τον αντίπαλο λες και ήταν Καρυάτιδα. Ο αντίπαλος έβγαλε μια σέντρα που παραλίγο να καταλήξει γκολ. Γυρνάω στην παρέα και τους λέω τι είναι αυτός ρε; Κουνάω το κεφάλι μου για να κόψω αντιδράσεις από τους συνοπαδούς μου, αλλά τζίφος. Νηνεμία. Για τα πρακτικά αναφέρω ότι ο Μίτσελ παραμένει κίνδυνος θάνατος. Για την ομάδα μας βεβαίως. Τουλάχιστον, δεν είναι το χειρότερο αριστερό μπακ του πρωταθλήματος: υπάρχει κι ο Σπυρόπουλος.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, καταλήγω για πολλοστή φορά στο συμπέρασμα ότι το ποδόσφαιρο ή το ξέρεις ή δεν το ξέρεις. Προσοχή: αναφέρομαι για ποδόσφαιρο, όχι μπάλα. Ήρθε η ώρα να διαχωρίσουμε αυτές τις δυο λέξεις. Όταν λέμε τη φράση ''ξέρω μπάλα''  εννοούμε ικανότητα με το τόπι στα πόδια, ήτοι τεχνική, κοντρόλ, ντρίμπλα, πάσα και λοιπά. Ο όρος ''ποδόσφαιρο'' περιέχει την έννοια της τακτικής παιδείας, συνέπειας και συμπεριφοράς. Ουσιαστικά σημαίνει δράση χωρίς κατοχή μπάλας, σημαίνει ορθή ποδοσφαιρική λογική π.χ. ανάπτυξη, μαρκάρισμα, αλληλοκάλυψη κ.ά. Τα μόνα στοιχεία που δεν εμπεριέχονται στις έννοιες ''μπάλα'' και ''ποδόσφαιρο'' είναι τα πνευματικά και σωματικά στοιχεία. Ακόμα κι εδώ, όμως, μπορείς να προβείς σε κάποιες αόριστες διαπιστώσεις. Για παράδειγμα, αυτός που ξέρει μπάλα είναι συνήθως soft, ντελικάτος, τεμπελόσκυλο, ποζεράς και απείθαρχος. Αυτός που ξέρει ποδόσφαιρο είναι δυναμικός, εργάτης, μαχητής, αφοσιωμένος και ουσιαστικός. Για να το καταλάβουμε καλύτερα θα φέρω κάποια παραδείγματα από το ελληνικό πρωτάθλημα. Κλασικό παράδειγμα τύπου που ξέρει μπάλα, αλλά όχι ποδόσφαιρο είναι ο Λέτο και ο Σκόκο. Το γνωρίζουν το τόπι, αλλά ουδεμία τακτική κυβερνά το παιχνίδι τους. Κλασικό παράδειγμα παίχτη που γνωρίζει ποδόσφαιρο, αλλά όχι μπάλα είναι ο Νεμπεγλέρας και ο Βιτόλο. Αστείρευτες δυνάμεις, αφοσίωση και τακτική συνέπεια. Από τα συμφραζόμενα, προκύπτει ότι συνήθως οι επιθετικογενείς παίχτες γνωρίζουν μπάλα και οι αμυντικογενείς παίχτες ποδόσφαιρο. Είναι απολύτως αναμενόμενο και λογικό. Σκεφτείτε τα σέντερ μπακ μιας ομάδας να μην μπορούσαν να παίξουν το τεχνητό οφσάιντ ή να μην μπορούν να καθοδηγήσουν την άμυνα και τους επιθετικούς να μην μπορούσαν να βάλουν φάλτσο στη μπάλα ή να κάνουν ένα στοιχειώδες κοντρόλ. Επιπλέον, αυτός που δεν είναι τεχνίτης, προκειμένου να καλύψει τις τεχνικές αδυναμίες του, πρέπει να δουλέψει πάνω στην τακτική. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλοι οι επιθετικογενείς παίχτες είναι τεχνίτες ή όλοι οι αμυντικογενείς είναι γνώστες της τακτικής. Όχι βέβαια. Κλασικό παράδειγμα ο Μπλάνκο που δεν ξέρει μπάλα, αλλά γνωρίζει αρκετά καλά πως να κινείται χωρίς αυτή και να τη στέλνει στα δίχτυα και ο Μπαρτολίνι που, αν και κεντρικός αμυντικός, είναι άτακτος και άναρχος. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που δεν ξέρουν ούτε μπάλα ούτε ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κουλουχέρης, ο Παπάζογλου, ο Γκέντζογλου, ο Τζόρβας, ο Ρουμπάκης και ο Κορδονούρης. Η διαφορά των δυο τελευταίων με τους τέσσερις πρώτους είναι στα πνευματικά και σωματικά στοιχεία που ανεφέραμε παραπάνω. Ο Ρουμπάκης με τον Κορδονούρη κυριολεκτικά ματώνουν στο γήπεδο. Και παμε στον ακόλουθο συνδυασμό: γνώση μπάλας και ποδοσφαίρου. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Ιμπαγάσα, ο Εστογιανόφ, ο Μπομπαντίγια, ο Βιερίνια κι ο Λυμπερόπουλος. Προφανώς και υπάρχουν ποδοσφαιριστές που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους κατατάξεις σε κάποια κατηγορία.
  
Όπως γίνεται αντιληπτό το να μάθεις ποδόσφαιρο δεν είναι τόση εύκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο ποδοσφαίρου. Αν θες να μάθεις τόπι θα πας σε κάποια ομάδα για να σε προπονήσουν. Όσο άσχετος και να είσαι κάτι θα μάθεις. Θα υπάρξει βελτίωση, έστω και μερική. Για να μάθεις ποδόσφαιρο τι κάνεις; Πού πας; Στην καλύτερη των περιπτώσεων να συναντήσεις τον μέγιστο θεωρητικό του ποδοσφαίρου Νίκο Νιόμπλια για να σου αναλύσει τις ένδοξες στιγμές που έζησε στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Εντούτοις, θα πρέπει να μην υποτιμούμε κάποια πράγματα. Δεν είναι τυχαίο ότι για να βγουν οι αυτοματισμοί σε μια ομάδα θέλει αμέτρητες ώρες προπόνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι για να μάθεις να εφαρμόζεις αμυντικά και επιθετικά συστήματα θέλει τεράστια προσήλωση και συνέπεια. Είμαι σίγουρος ότι θα έχει τύχει να ακούσετε προπονητές να μιλάνε για νοητική κούραση. Το έλεγε ο Κούπερ στο παρελθόν. Το λέει κι ο Τσιώλης στο παρόν. Ουσιαστικά εννοούν της αφομοίωση της τακτικής. Μπορεί να σας φαίνεται ήσσονος σημασίας και κάπως υπερβολικό, αλλά σας εγγυώμαι ότι έχει τεράστια και υπέρτατη δόση αλήθειας.


Ακριβώς ότι ισχύει για τους παίχτες ισχύει και για εμάς. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ποδόσφαιρο; Ελάχιστοι. Αυτό φαίνεται από την κριτική που ασκούμε, την οποία συνήθως την εφαρμόζουμε αποκλειστικά σε πράγματα που αφορούν την τεχνική επάρκεια ή ανεπάρκεια. Την εφαρμόζουμε σε πράγματα που φαίνονται και κάνουν μπαμ. Για παράδειγμα όταν χάνουμε ευκαιρία, όταν τρώμε ντρίμπλα, όταν το τέρμα πνίγει γκολ, όταν κάνουμε κακό κοντρόλ, όταν δίνουμε άσχημη πάσα. Με λίγα λόγια κρίνουμε, χρησιμοποιώντας ως ορόσημο την στρογγυλή κατασκευή που ονομάζεται μπάλα. Πιανόμαστε από τεχνικά στοιχεία για να κρίνουμε το ποδόσφαιρο που παίζει μια ομάδα, δηλαδή την τακτική που ακολουθεί. Τραγικό λάθος. Όταν ο Κάνθαρος κράζει τον Τζόρβα δεν το κάνει μόνο, επειδή δεν ξέρει να κάνει κοντρόλ, αποκρούει την μπάλα με τα πόδια σε σουτ τριάντα μέτρων και αποκρούει τα σουτ σε κόρνερ που βγαίνουν από μόνα τους άουτ. Αυτό ισχύει ως απόρροια των παρακάτω. Το να μην έχει ιδέα των τετραγωνικών, της εστίας και της περιοχής είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι αδυνατεί να καθοδηγήσει τους αμυντικούς του. Δεν ξέρει που να δώσει την μπάλα μετά από ελεύθερο. Αγνοεί που να σταθεί όταν γίνεται κόρνερ ή σέντρα. Δεν ξέρει τι να κάνει την μπάλα όταν δέχεται πάσα. Το να μην ξέρεις μπάλα συνιστά πρόβλημα. Το να μην γνωρίζεις ποδόσφαιρο συνιστά άλυτο πρόβλημα. Ως εκ τούτου, δεν κατέχεις τη θέση. Κι αυτός ο άνθρωπος αγωνιζόταν ως βασικός στον Παναθηναϊκό και έχει χριστεί διεθνής. Θεέ και Κύριε.

Δεν μπορώ να ακούω ακροατές ή τηλεθεατές να παίρνουν τηλέφωνο σε μια εκπομπή και να ξεκινάνε την ομιλία τους λέγοντας: «Έχω παίξει μπάλα». Και τι σημαίνει αυτό, ρε μάγκα; Ότι ξέρεις και ποδόσφαιρο; Όχι, βέβαια. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχεις παίξει μπάλα για να γνωρίζεις ποδόσφαιρο. Όπως έχει δηλώσει ο Αρίγκο Σάκι: «Δεν ήξερα πως πρέπει να έχεις προϋπάρξει άλογο για να γίνεις τζόκεϊ». Το ''έχω παίξει μπάλα'' σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι πως λειτουργεί μια ομάδα ως σύστημα. Καταννοώ τις διαστάσεις και τα τετραγωνικά του γηπέδου. Διακρίνω το ρόλο του προπονητή. Ξεχωρίζω τη βοήθεια των συμπαιχτών μου. Καταλαβαίνω τι σημαίνει φυσική κατάσταση, τραυματισμοί, ψυχολογία, προετοιμασία, ιεραρχία ή αρχηγία. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γνωρίζω και ποδόσφαιρο. Για αυτό ερμηνεύουμε έναν αγώνα με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Διότι, δεν ξέρουμε πως να αποκρυπτογραφήσουμε την τακτική. Επομένως, ποια είναι η εύκολη λύση; Αφού κέρδισε, μάλλον, έπαιξε καλύτερα. Το ίδιο γίνεται και στις κριτικές των παιχτών. Βλέπουμε π.χ. τον Καστίγιο να ''παίζει πολύ'' κι ως εκ τούτου θεωρούμε ότι ''παίζει καλά''. Το γεγονός ότι ο Καπετάνος ή ο Φατί μπορεί να έχουν κόψει και να έχουν τρέξει όλο το γήπεδο δεν το λογαριάζουμε ιδιαίτερα. Σε αυτό το σημείο κρίνω σκόπιμο να κάνω μια διευκρίνιση. Θα έχετε ακούσει τη λέξη M.V.P. (Most Valuable Player), ελληνιστί πολυτιμότερος παίχτης. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι πολυτιμότερος παίχτης δεν σημαίνει καλύτερος (Man of the Match). Ο πολυτιμότερος είναι εκείνος που με μία ενέργειά του (π.χ. πάσα, σουτ, τάκλιν, απόκρουση) αλλάζει τη ροή του αγώνα. Ο καλύτερος είναι εκείνος που έχει καλή απόδοση, συνέπεια και διάρκεια σε όλο το 90λεπτο. Όταν το σκορ είναι 0-0 και π.χ. ο επιθετικός -που μέχρι εκείνο το σημείο είχε πιει το φίλτρο της εξαφάνισης- βάζει το νικητήριο γκολ, τότε χαρακτηρίζεται ως πολυτιμότερος. Όταν π.χ. το αμυντικό χαφ της ομάδας έχει υψώσει έναν τοίχο στη μεσαία γραμμή, έχει κόψει από βούτυρο μέχρι ατσάλι και έχει παίξει κάθετο ποδόσφαιρο, τότε είναι ο καλύτερος, αλλά όχι απαραίτητα και ο πολυτιμότερος. Θυμηθείτε τον επιθετικό με το νικητήριο γκολ. Σας προτείνω ένα μικρό πείραμα. Πάρτε μια εφημερίδα μετά από το τέλος μιας αγωνιστικής, διαβάστε τις κριτικές των παιχτών και κάντε σύγκριση με αυτά που είδατε εσείς. Θα τραβάτε τις κωλότριχές σας. Κάντε κι ένα άλλο πείραμα. Πάρτε τέσσερις εφημερίδες, διαβάστε τις κριτικές των παιχτών και κάντε σύγκριση. Σας διαβεβαιώνω ότι όχι μόνο θα τραβάτε τις κωλότριχές σας, αλλά θα τις βγάλετε κιόλας. 

Το ίδιο συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ποδόσφαιρο. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν και μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν την τακτική μιας ομάδας. Και για να έχουμε καλό ερώτημα ποια είναι τα κίνητρα των δημοσιογράφων; Να γράψουν την αλήθεια; Σαφώς όχι και είμαι απόλυτος σε αυτό. Να γράψουν υπερβολές και ψεύδη για να κερδίσουν παραπάνω φύλλα και κλικς; Να γράφουν -επί πληρωμή- αυτά που θέλουν κάποιοι ανυπόστατοι και ανήθικοι άνθρωποι; Να γίνονται προκλητικοί και εριστικοί; Να αποπροσανατολίσουν το κοινό από την πραγματικότητα. Να κάνουν κακό στην ομάδα; Μάλλον ναι, έστω κι άθελά τους. Μήπως να είναι προσεκτικοί σε αυτά που γράφουν για να μην σκάσει καμιά μήνυση στο γραφείο τους; Να ρωτήσουμε τον κύριο Κόκκαλη και τον κύριο Μαρινάκη. Σίγουρα γνωρίζουν περισσότερα από μένα στο συγκεκριμένο θέμα. Πάντως, το πως δουλεύουν οι δημοσιογράφοι αποτελεί αίνιγμα για δυνατούς λύτες. Νομίζω ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποτυπώνουν την αλήθεια, να είναι ειλικρινείς και να προβλέπουν γεγονότα. Με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουν αξιοπιστία, σεβασμό, φύλλα και κλικς. Έχουν, όμως, και κάποια ελάχιστα ελαφρυντικά. Αρκετοί από αυτούς γράφουν κάθε μέρα και μάλιστα κάποιοι γράφουν σε παραπάνω από ένα μέσο. Αν έρθει κάποιος και μου πει θα γράφεις ένα άρθρο κάθε μέρα θα αντιμετώπιζα σοβαρότατο πρόβλημα. Θα έξυνα το κεφάλι μου και θα απορούσα πως θα κατάφερνα να γράφω ποιοτικά άρθρα κάθε μέρα. Το να γράψω και χαζομάρες θα ήταν αναπόφευκτο. Αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι ξεκινάς συστηματικό γράψιμο σε δυο εφημερίδες και ένα site θα φρίκαρα. Ειλικρινά δεν θα ήξερα τι να γράψω. Το ότι θα έγραφα υπερβολές, αστοχίες και βλακείες θα ήταν βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια. Τότε γιατί εξακολουθούν να φέρονται καθ' αυτόν τον τρόπο; Διότι, πληρώνονται. Πάνω και κάτω από το τραπέζι. Άρα δεν νοιάζονται για την αλήθεια και το ποδόσφαιρο. Κοιτάνε την τσέπη τους. Επ' ουδενί δεν τους κατηγορώ για αυτό, αλλά τουλάχιστον ας κάνουν καλά τη δουλειά τους.


Φεύγουμε από τους δημοσιογράφους για να εξετάσουμε περαιτέρω την άγνοια μας. Τι άλλο δεν ξέρουμε; Το τι γίνεται και επικρατεί στις προπονήσεις. Οφείλω να επισημάνω ότι ο περισσότερος κόσμος, θεωρεί τις προπονήσεις συμπληρωματικές του αγώνα της Κυριακής. Λάθος. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οι προπονήσεις αποτελούν τα θεμέλια του επίσημου αγώνα και συνιστούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. Ο κάθε προπονητής, λοιπόν, προκειμένου να κρατήσει ισορροπίες, πρέπει να είναι δίκαιος και αποφασιστικός. Όταν βλέπει π.χ. ότι ο Χαβίτο σκίζεται στις προπονήσεις δεν γίνεται να μην τον ξεκινήσει. Ειδάλλως, καταστρέφει τον παίχτη, μεταλλάσσει προς το χειρότερο την πειθαρχία και αλλοιώνει τις ισορροπίες. Εμείς, όμως, βλέπαμε τον Χαβίτο και κράζαμε. Όπως ξέρετε, ο Κάνθαρος φωνάζει συχνά για την ποιότητα του Τόχα και του Μίτσελ. Δεν ξέρω το τι δείχνουν στις προπονήσεις κι ως εκ τούτου ενδέχεται οι διαμαρτυρίες μου να είναι αβάσιμες και υπερβολικές. Όμως, όταν βλέπω ότι στο γήπεδο είναι ανεπαρκείς, οφείλω να σκεφτώ όχι την δικιά τους παρουσία στις προπονήσεις, αλλά των συμπαιχτών τους που αγωνίζονται στην ίδια θέση. Οφείλω να σκεφτώ τον ανταγωνισμό. Ελπίζω να με πιάνετε. Και πάμε σε ένα παράδειγμα. Ο Φερέιρα ξεκίνησε στο εντός έδρας ματς με την Οντένσε τον Κλέιτον ως επιθετικό και άκουσε τα εξαμάξης. Γιατί δεν ξεκίνησε βασικός ο Τοτσέ ή ο Πετρόπουλος; Γιατί άλλαξε το σύστημα; Γιατί έκανε εκείνο; Γιατί έκανε το άλλο; Εκ των υστέρων φυσικά. Πάντα η κριτική γίνεται εκ των υστέρων για να υπάρχει η ασφάλεια της επιβεβαίωσης. Στην περίπτωση, κατά την οποία ο Κλέιτον κι ο κάθε Κλέιτον μαγέψει, γίνεται εν μία νυκτί παιχταράς μέχρι να (ξανα)γίνει παιχτάκι. Ο προπονητής παραμένει μυρουδιάς και άμπαλος. Προφανώς, ο Φερέιρα ξεκίνησε τον Κλέιτον, διότι κάτι διέκρινε. Το ίδιο ισχύει και για τον Τσιώλη, όταν τοποθετούσε τον Φατί ως σέντερ φορ ή τον Βαλβέρδε όταν προτιμά τον Μαρκάνο από τον Αβραάμ. Επομένως, το τι γίνεται στις προπονήσεις είναι άγνωστο για εμάς. Το τι έχει στο μυαλό του ο κάθε προπονητής είναι άγνωστο για εμάς. Όχι μόνο επειδή δεν είμαστε παρόντες, αλλά κυρίως διότι οι ρεπόρτερ της εκάστοτε ομάδας διενεργούν επιλεκτικά ρεπορτάζ και βγάζουν προς τα έξω άσχετα ή πιασάρικα νέα, αλλά όχι την ουσία. Για παράδειγμα, έπαθε θλάση ο Βιερίνια ή μίλησε ο Χιμένεθ στους παίχτες. Ήρθε το νέο απόκτημα και έβγαλε μάτια ή ο υπό δοκιμήν παίχτης (δεν) ικανοποίησε. Τετριμμένα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό αρχίζω και αμφιβάλλω έντονα για την αναγκαιότητά των ρεπορτάζ. Κυρίως, αρχίζω να πιστεύω ότι πέφτει πολύ copy paste. Άθλιο και ανήθικο. Πάντως, αν υπάρχει κάποιο πραγματικά σοβαρό πρόβλημα να είστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγει προς τα έξω. Όταν θέλουν τα μυστικά μένουν επτασφράγιστα. Κάντε πάλι ένα πείραμα. Πάρτε τέσσερις εφημερίδες και διαβάστε τα ρεπορτάζ της ομάδας σας. Είμαι σίγουρος ότι θα διακρίνετε αρκετές ανομοιότητες. Το ερώτημα είναι γιατί; Δεν θα έπρεπε ο ρεπόρτερ της κάθε εφημερίδας να αποτυπώνει τα γεγονότα, όπως ακριβώς έχουν γίνει; Βέβαια, θα πρέπει να έχουμε υπόψη και τα κονέ του κάθε δημοσιογράφου. Είναι γνωστό ότι ο Τζόρτζεβιτς του Ολυμπιακού είχε ανοιχτή επικοινωνία με τον Νικολακόπουλο και του έδινε την εντεκάδα πριν την μάθει ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας. Είναι γνωστό ότι ο Γκούμας ήταν το ποντικάκι που έβγαζε τα τεκταινόμενα των αποδυτηρίων στη φόρα. Είναι γνωστό ότι ο Κόκε είχε καλές σχέσεις με τον Σούπερ 3. Όπως, επίσης, είναι γνωστά τα τηλέφωνα που πέφτουν από παράγοντες ή μάνατζερ στις εφημερίδες, προκειμένου να διαφημιστεί ένα όνομα που θα γλυκάνει τους οπαδούς ή θα φέρει μεγαλύτερη προσφορά στον παίχτη.

Επιπρόσθετα, δεν έχουμε ιδέα τι όρους και ρήτρες έχουν τα συμβόλαια των παιχτών. Αν κρεμόμαστε από τα χείλη των δημοσιογράφων σωθήκαμε. Είναι πολύ πιθανό κάποιος να μην αγωνίζεται, λόγω μιας ειδικής ρήτρας που λέει ότι μόλις ο παίχτης συμπληρώσει είκοσι παιχνίδια πρωταθλήματος, η ομάδα θα πρέπει να του καταβάλλει το ποσό των 200.000 γιούρο. Έστω ότι βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του πρωταθλήματος με τον παίχτη να έχει συμπληρώσει δεκαοχτώ ματς. Να είστε σίγουροι ότι η ομάδα δεν θα τον χρησιμοποιήσει. Ο κόσμος μπορεί να φωνάζει για τη μη χρησιμοποίησή του, αλλά δεν θα γνωρίζει το λόγο. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν αρκετές με αποκορύφωμα τα περίφημα μπόνους που ανάθεμα αν ξέρει έστω κι ένας τι περιλαμβάνουν και φυσικά την εφορία που σχεδόν κανείς δεν λογαριάζει παρά μόνο οι ιθύνοντες της εκάστοτε ομάδας. Το κοινό, όμως, αδιαφορεί για αυτά τα πράγματα. Το εντυπωσιακό είναι το πόσο εύκολα φωνάζει ο κόσμος για συμβόλαια και λεφτά. Ατάκες του στυλ: «Βγάλτε τα καβούρια και δώστε στον παίχτη 300.000 χιλιάρικα παραπάνω για να υπογράψει», είναι όλα τα λεφτά. Κυριολεκτικά όλα τα λεφτά. Φυσικά, ο μάγκας που φωνάζει δεν έχει κάτσει ποτέ να μετρήσει 300.000 χιλιάρικα -θα μετράει μέχρι να κόψει αντίπαλο ο Σπυρόπουλος. Όπως έχει γράψει ο Μάνος Αντώναρος: «Άνθρωποι που ζήτημα είναι αν έχουν 1000 ευρώ στην τράπεζα, έχουν ολοκληρωμένη άποψη για το πώς πρέπει να διοικείται μια εταιρεία (Π.Α.Ε.) που έχει Δ.Σ., κεφάλαια, περιουσία, μετοχές». Και συμπληρώνει ο Κάνθαρος: είναι δυνατόν όλοι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν κουμάντο στο σπίτι τους, να υποδεικνύουν την μεταγραφική και οικονομική πολιτική που πρέπει να εφαρμόσει μια Π.Α.Ε.; Δυστυχώς, μας έχει προσβάλλει (και) η μεγαλομανία. Νομίζουμε ότι η ομάδα που υποστηρίζουμε μας ανήκει. Σας έχω νέα. Δεν μας ανήκει. Όπως οι Έλληνες πολίτες που συζητούν για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας και κάθε φορά κράζουν τους πάντες και τα πάντα. Τεχνηέντως, όμως, αμελούν να αναφέρουν ότι τους πάντες τους ψηφίζουν οι ίδιοι και τα πάντα τα προκαλούν αυτοί που εκλέχτηκαν από τους ίδιους. Και φυσικά προτείνονται ''έτοιμες'' και ''σίγουρες'' λύσεις για όλα τα προβλήματα, έστω κι αν η διάθεση για αυτοκριτική και αμφιβολία χαρακτηρίζεται ως μηδενική. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την οπαδική αυτοκριτική και αμφιβολία. Τι θέλω να πω; Οι φταίχτες δεν είμαστε ποτέ εμείς και η άποψη μας είναι πάντα σωστή. Και είμαστε βέβαιοι σε αυτό, όπως ήταν κι ο Τζέφρυ για τα ''λεφτά υπάρχουν''. Επομένως, οι Αρειανοί που φωνάζουν για την πρόσληψη του Γιάκομπ ας έχουν στο μυαλό τους ότι αυτό μπορούσαμε να φέρουμε κι αυτό φέραμε. Εσείς αν είχατε δέκα δραχμές στην τσέπη ή αποφασίζατε ότι θα ξοδέψτε μέχρι δέκα δραχμές για μια συγκεκριμένη αγορά θα πηγαίνατε να αγοράσετε κάποιο προιόν που κοστίζει 15 ή 20 φράγκα, χωρίς μάλιστα να γνωρίζετε αν το προϊόν αυτό θα σας ικανοποιήσει; Δεν νομίζω. Πάντως, ας θυμόμαστε ότι το οικονομικό στάτους των ομάδων είναι επτασφράγιστο μυστικό. Επομένως, ας είμαστε λίγο φειδωλοί στις εκφράσεις μας. Επί παραδείγματι, αν ο Άρης υπερέβη το αρχικό μπάτζετ για να φέρει τα παλικάρια από το Βόλο έκανε λάθος. Αυτοί που ικανοποίησαν το λαϊκό αίσθημά τους θα είναι οι ίδιοι που θα γκρινιάζουν για τη διατάραξη της βιωσιμότητας και τα ''ανοίγματα'' της επιχείρησης. Άσχετα αν δεν έχουμε ιδέα περί μπάτζετ, ισολογισμών και λοιπών αριθμητικών στοιχείων.


Τέλος, έχουμε τους μάνατζερ. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ιδέα πως γίνεται μια μεταγραφή. Είναι γνωστό ότι ο εμπνευστής της γαργαρόπουτσας έφερνε παίχτες στον Ιωνικό μέσω youtube. Είναι γνωστή, επίσης, η τεράστια επίδραση που έχει το ηλεκτρονικό παιχνίδι manager σε οπαδούς και παράγοντες. Αρκετές ομάδες αναθέτουν στους ανιχνευτές τους να σκανάρουν τους παίχτες που έχουν πολύ καλά χαρακτηριστικά στο manager. Είναι ενδιαφέρουσα η ιστορία του πως ήρθε ο Ντούντου στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια αρκετές ομάδες πληρώνουν μεγάλα ποσά, προκειμένου να αποκτήσουν την βάση δεδομένων του παιχνιδιού, αρκετούς μήνες πριν αυτό κυκλοφορήσει -το έπραξε πρόσφατα η Έβερτον. Στην Ελλάδα, φυσικά, η έννοια του scouting είναι ευρέως άγνωστη. Πλείστοι το ευαγγελίζονται, πολλοί το αναφέρουν, λίγοι γνωρίζουν την σημασία του και ελάχιστοι το εφαρμόζουν. Οι περισσότερες μεταγραφές βασίζονται σε αμφιλεγόμενα κίνητρα και οφείλονται στα κονέ του τεχνικού διευθυντή, στα κολλητιλίκια του προπονητή και κυρίως στην τύχη. Για παράδειγμα, ο Βαλβέρδε και η (μιζοφόρα;) συνεργασία του με τον Ιμπάνιεθ. Το σπρώξιμο του Κοβάσεβιτς στη σέρβικη αγορά. Ο Κόντης που διαρρέει το νέο ότι ο Άρης ψάχνει επιθετικό και εντός 24ώρου τα φαξ πέφτουν βροχή. Σε αυτή την περίπτωση, το scouting λαμβάνει -αν λάβει- μέρος εκ των υστέρων και συνήθως εφαρμόζεται μέσω παρακολούθησης βίντεο και σπανιότερα μέσω δοκιμής στην προπόνηση. Σαν να σου κάνουν προξενιό με μια γκόμενα και να την βλέπεις για πρώτη φορά στα σκαλιά της εκκλησίας. Αντίθετα, το πραγματικό scouting απαιτεί πολλούς μήνες παρακολούθησης. Φυσικά κάτι τέτοιο θέλει χρήμα και κυρίως χρόνο. Οι ελληνικές ομάδες θεωρούν τον χρόνο πολυτέλεια. Μεταφράζουν την υπομονή ως αδυναμία. Θυμάμαι όταν είχαμε υπογράψει τον Ρομπέρζ από την Παρί. Τότε, είχαν πει ότι τον παίχτη τον παρακολουθήσαμε σε 22 ματς. Αν πράγματι τον παρακολουθήσαμε σε 22 ματς σημαίνει ότι το τμήμα scouting υπολειτουργεί ή στελεχώνεται με ανεπαρκές και ανίκανο προσωπικό. Στην Ελλάδα, κατά την γνώμη μου, ο μόνος άνθρωπος που κάνει σοβαρή δουλειά είναι ο Ρότσα. Κάποτε υπήρχε κι ο Γκέραρντ -ο μοναδικός που πήγαινε στα Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Νέων. Δυστυχώς, όμως, ουδείς λογαριάζει τις προτάσεις του Μπουμπλή. Αν είχα σχέση ή επιρροή με την Π.Α.Ε. Άρης θα έκανα ότι περνάει από το χέρι μου για να έρθει ο Ρότσα στο Χαριλάου. Όπως γίνεται αντιληπτό, το να είμαι ο Βρύζας και να φέρνω πρώην συμπαίχτες μου από πρώην ομάδες μου στον Π.Α.Ο.Κ. δεν συνιστά scouting. Το να είμαι ο Κόντης και να αξιοποιώ τα -ομολογουμένως ισχυρά- κονέ μου δεν συνιστά scouting. Το να είμαι ο Αντωνίου και να ξοδεύω 6.5 εκατομμύρια γιούρο για Χριστοδουλόπουλο και Μελίσση δεν συνιστά scouting. Το να είμαι ο γυμνός βασιλιάς και να εκτελώ ότι κινείται στον ελληνικό χώρο δεν συνιστά scouting. Επίσης, το να φέρνω ονόματα όπως Σισέ, Αμπρέου ή Ριβάλντο δεν συνιστά scouting. Το μεταγραφικό σκηνικό στην Ελλάδα συνάδει άψογα με την νοοτροπία που διέπει τις ομάδες στο σύνολό τους. Δεν μας νοιάζει το μέλλον. Ούτε καν το σήμερα. Μας νοιάζει το τώρα. Το μόνο που θέλουμε είναι να βγει η χρονιά. Όπως ακριβώς γράφει κι ο Πανούτσος: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μπει στη λογική με την οποία αντιμετωπίζεται και η οικονομία. Στην οποία δεν κοιτάμε να στρώσουμε κώλο και να σωθούμε, αλλά να βρούμε τρόπους να φεσώσουμε τους πιστωτές και να επιβιώσουμε εκβιάζοντάς τους ότι αν χαθούμε, θα τους πάρουμε μαζί μας». Επομένως, για ποιo scouting μιλάμε; Χρονοβόρα και κοπιαστική διαδικασία. Βάζω τους μάνατζερ, παίρνουν τη μίζα τους και όλα βαίνουν καλώς. Η δουλειά μπορεί να γίνεται, αλλά κατόπιν προκύπτουν γκρίνιες. Λόγου χάρη, ο Άρης και η ανάδειξη του Κόντη σε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Τι σαπάκι είναι αυτός, τι σακάτης είναι ο άλλος, ποιος διάλεξε τους παίχτες, ποιος έκανε το σχεδιασμό και πάει λέγοντας. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον και οι οπαδοί τους πάντες. Για αυτό σε κάθε μεταγραφική περίοδο, οι ελληνικές ομάδες αλλάζουν τους παίχτες σαν πλαστικά μαχαιροπίρουνα. Για να γίνουμε και ολίγον κυνικοί, το θέμα δεν είναι ποιος φέρνει τους παίχτες και πως αυτοί έρχονται, αλλά η επίτευξη του σκοπού, ήτοι η νέα μεταγραφή να έχει καλή επίδοση και απόδοση με όσο το δυνατόν χαμηλότερες οικονομικές απολαβές. Και έρχομαι εγώ ο περήφανος Αρειανός και ρωτάω: γιατί η Μπαρτσελόνα και η Μάντσεστερ του τσίχλα κάνουν μεταγραφές που είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού; Ρητορικό το ερώτημα. Θέλετε να φέρω την ερώτηση στα μέτρα μας; Να την φέρω. Να την εξισώσω με τα δικά μας δεδομένα; Να την εξισώσω. Γιατί ο Εργοτέλης κάνει μεταγραφές στα δάχτυλα του ενός χεριού; Εκ νέου ρητορικό το ερώτημα. Για αυτό ακριβώς υποτιμούμε την δράση και τα συμφέροντα των μάνατζερ. Όπως, επίσης, υποτιμούμε τα οφέλη ενός αξιόλογου δικτύου ανίχνευσης και αξιοποίησης ταλέντων. Ενός ορθολογικού σχεδίου που να στοχεύει στην μεταγραφική πολιτική, τις υποδομές και τα φυτώρια. Για να καταστεί καλύτερα κατανοητό ας το ονομάσουμε μεταπωλητική αξία παιχτών.

Όλα αυτά που αράδιασα προβάλλουν τη μιζέρια μας. Μηδέν αυτοκριτική, μηδέν αμφιβολία. Αντίθετα, βασιλεύει η ημιμάθεια και η έλλειψη γνώσης. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε. Να κρίνουμε. Να αξιολογούμε. Να μαθαίνουμε. Να ακούμε. Ωστόσο, υποτασσόμαστε σε διαφορετικούς κανόνες. Τους δικούς μας κανόνες. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής. Συγχωρέστε με για την έκταση του κειμένου. Είναι πολλά αυτά που έγραψα κι όμως αποδεικνύονται τόσα λίγα. Προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω κάποιες βασικές ποδοσφαιρικές καταστάσεις, οι οποίες πρέπει να θεωρούνται δεδομένες και αυτονόητες, αλλά, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Παραμένουμε προσκολλημένοι σε ένα προκλητικό πλαίσιο άγνοιας που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ατέρμονη γκρίνια και ανεξήγητη συνωμοσιολογία, ενώ παράλληλα βασίζεται στα θέλω του καθενός και στην καθολική επικράτηση αυτών. Καταννοώ ότι το παρόν άρθρο θα το διαβάσουν ελάχιστοι αναγνώστες, όμως οφείλω να τα γράψω, ώστε να τα επικαλούμαι, όποτε κριθεί απαραίτητο. Σας ευχαριστώ για τη υπομονή σας.

Υ.Γ.1 Την Παρασκευή έχουμε και Εθνική. Επίσης, έχουμε και το ποδοσφαιρικό come back του Κάνθαρου. Νοιώθω σαν θηρίο στο κλουβί.

Υ.Γ.2 Βρισκόμαστε στο 1971. Επιστροφή στις ρίζες. Οι Black Sabbath, αποτελούμενοι από την κλασσική τετράδα,  κυκλοφορούν το ''Master of Reality'', από όπου ακούμε την πρώτη κομματάρα της ανάρτησης. Παραμένουμε στις ρίζες. Το έκτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας κυκλοφορεί το 1975. Λέγεται ''Sabotage'' και εμπεριέχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Sabbath. Καλή απόλαυση.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...