Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Γυμνός βασιλιάς, απτόητος γαμιάς

Αυτό που γίνεται με τους οπαδούς του πρωταθλητή Ολυμπιακού είναι εκπληκτικό. Άκυρο. Ας το θέσω πιο σωστά. Αυτό που γίνεται με τους οπαδούς του Μαρινάκη είναι εκπληκτικό. Εντούτοις, αρνούμαι να αποδεχτώ ότι τέτοια υποκείμενα χαρακτηρίζονται ως φίλοι του ποδοσφαίρου. Τέτοιες καταστάσεις αποτελούν παρεκκλίνουσες συμπεριφορές και πρέπει να αποκλειστούν. Κράζουμε τους πολιτικούς, τους γείτονες, τους προπονητές, τους Προέδρους και τους δημοσιογράφους, αλλά σε πλείστα θέματα είμαστε κλάσεις χειρότεροι. Αδυνατώ να σκιαγραφήσω τα κίνητρα όλων αυτών, ανεξαρτήτως φέρουσας ιδιότητας, που υποστηρίζουν με τέτοιο πάθος την εκάστοτε Π.Α.Ε. Μακάρι όλοι αυτοί να διοχέτευαν το πάθος τους στο ποδόσφαιρο και στην ομάδα τους. Μακάρι να διοχέτευαν την ενέργειά τους σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι που ονομάζεται ζωή. Μακάρι να ακούγαμε περισσότερο και να μιλούσαμε λιγότερο. Δυστυχώς, όπως έχω γράψει επανειλλημένως, διανύουμε μια εποχή κατά την οποία οι λέξεις αποκτούν νέα νοήματα. Εν προκειμένω, τι σημαίνει οπαδός; Να γίνομαι θιασώτης της μιζέριας, της υπερβολής, του ψεύδους και της ανίκητης ηλιθιότητας; Δεν νομίζω. Κάθονται και τον υπερασπίζουν σε εξοργιστικό βαθμό. Αν βγει και πει ότι ο ήλιος είναι χρώματος τυρκουάζ θα αρχίσει ο όχλος να ζητωκραυγάζει. Θλιβερά πράγματα. Η πλάκα είναι ότι υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι που αποφάσισαν επιτέλους να εξασκήσουν το επάγγελμα τους και να δηλώσουν την αλήθεια. Όμως, αμέλησαν πως το να αποτυπώνεις την αλήθεια σε επιλεκτικές περιπτώσεις είναι άκρως προκλητικό και ανήθικο. Πραγματικό μπούμερανγκ. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει ένα σχόλιο που διάβασα σε κάποια αθλητική ιστοσελίδα. Το εν λόγω σχόλιο πραγματευόταν το παραμύθι του γυμνού βασιλιά. Όλος ο κόσμος έβλεπε ότι ο βασιλιάς στην παρέλαση περπατούσε γυμνός, αλλά κανείς δεν μιλούσε για αυτό κι όλοι σχολίαζαν τα ωραία του ρούχα. Ψυχεδέλεια. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: τι σκατά κερδίζει αυτός που υπερασπίζει τον Μαρινάκη και τον κάθε Μαρινάκη; Δόξα; Χρήμα; Φήμη; Προσωπική ικανοποίηση; Αίσθηση υπεροχής; Ψυχολογία ανωτερότητας; Μεγαλύτερο πουλί; Γαμώ το κεφάλι μου, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Κι όλα αυτά για το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα που όσο κι αν το αγαπάμε, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε ότι συνιστά δευτερεύον και τριτεύον κομμάτι της ζωής μας. Προέχουν άλλα πράγματα. Επικρατούν βαρύνουσες προτεραιότητες.


Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που νομίζει ότι τον κυνηγούν οι πάντες. Το έχω δηλώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό: ο άνθρωπος έχει χάσει τον έλεγχο. Στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον Κόκκαλη έχει προβεί σε πληθώρα λαθών. Λάθη τα οποία δεν αναγνωρίζει. Κι αυτό ισχύει πριν ακόμα αναλάβει ως Πρόεδρος της ομάδας. Αυτό που πρέπει να καταλάβει, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, είναι ότι τον Κόκκαλη δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Ο Σωκράτης αποτελούσε μοναδική περίπτωση. Ήταν ένας οπαδός που πολλές φορές έθαβε το συναίσθημα και επιστράτευε τη στυγνή λογική. Επιπλέον, όταν έκανε μαλακίες και λαμογιές είχε την οξυδέρκεια να εξαφανιστεί έως ότου καταλαγιάσει η αιωρούμενη σκόνη. Είναι προφανές ότι ο Μαρινάκης δεν έμαθε από τον Κόκκαλη κι ως εκ τούτου λειτουργεί άνευ φρένων. Βιαστικά. Ανυπόμονα. I want it all and i want it now που τραγουδούσαν και οι Queen. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος να φέρει την ιδιότητα του εφοπλιστή. Πρέπει να έχει πολύ έξυπνους και πολύ ικανούς συμβούλους δίπλα του. Δεν εξηγείται αλλιώς. Βέβαια, στον Ολυμπιακό δεν τσουλάνε τόσο καλά τα πράγματα. Έτσι δεν είναι κύριε Μώραλη και κύριε Μητρόπουλε; Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κανείς δεν τον κυνηγάει, τουλάχιστον στον υπερθετικό βαθμό, με τον ανήθικο τρόπο και με τη συχνότητα που αφήνει ο ίδιος να εννοηθεί. Αν κάποιος έχει πάρει το όπλο του και βάλλει κατά ριπάς προς πάσα κατεύθυνση είναι ο ίδιος ο Μαρινάκης. Κυνηγάει την ουρά του, χίμαιρες, φαντάσματα. Επίσης, μεταξύ άλλων, τα βάζει με την ιστοσελίδα ''Gazzetta'', την εφημερίδα ''Goal'', την εισαγγελέα Πόπη Παπανδρέου, ακόμα και δημοσιογράφους/ρεπόρτερ της ίδιας του ομάδας. Προφανώς, διότι οι άνθρωποι έγραψαν ή έκαναν κάτι που δεν άρεσε στον Πρόεδρο του Ολυμπιακού. Πραγματικό έγκλημα κατά της Ελλάδας. Συν τοις άλλοις, ο άνθρωπος πρέπει να προασπίσει και τα επικοινωνιακά του συμφέροντά. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ελέγχει σεβαστό ποσοστό των Μ.Μ.Ε. Και πώς τιθασεύεις τους ανταγωνιστές σου; Πώς φιμώνεις τους έχοντες αντίθετη άποψη; Με εξώδικα, αγωγές και μηνύσεις. Επίδειξη ''ανωτερότητας''. Επίδειξη ''μαγκιάς''. Έχουμε και ένα προφίλ να συντηρήσουμε. Έχουμε και ένα κόμπλεξ ανωτερότητας να διατυμπανίσουμε.  Εντούτοις, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Πανούτσος: «Τα Μ.Μ.Ε. δεν τα κρίνουν οι κρινόμενοι, αλλά το κοινό». Άραγε, στις επιχειρήσεις του έτσι συμπεριφέρεται; Συνεχίζουμε, αλλάζοντας ύφος προς δεύτερο ενικό. Αν δεν θέλεις να βελτιώσεις το ποδόσφαιρο και να αποτελέσεις υγιές κομμάτι αυτού, καλό θα ήταν να μην παραμυθιάζεις τον κόσμο και να μας αδειάσεις τη γωνιά. Οι πρώτοι που πρέπει να το καταλάβουν είναι οι φίλοι του Ολυμπιακού και έπονται οι υπόλοιποι. Το να διαλαλείς ότι πρέπει να νοιώθουμε τυχεροί, επειδή βρίσκεσαι στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι επιεικώς για γέλια. Το θέμα είναι ότι εμείς κλαίμε. Το να βγαίνεις στις κάμερες και να αναφέρεσαι κατά της βίας είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Αφού εσύ την υποθάλπτεις και την προξενείς. Το να δημοσιεύεις γραπτές δηλώσεις, το περιεχόμενο των οποίων συνθέτουν ένα επικό παραλήρημα είναι αστείο. Εφόσον, ισχυρίζεσαι ότι δεν έχεις να φοβηθείς κάτι, γιατί επιτίθεσαι με νύχια και με δόντια;


Μπορεί να βρίσκεται στο χώρο του ποδοσφαίρου σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και να μην γνώριζε καλά τα κατατόπια, αλλά κάλυψε γρήγορα το έδαφος. Πόσο καιρό φέρεται στο προσκήνιο; Ένα χρόνο; Πες ένα χρόνο. Στο παρασκήνιο; Ρητορικό το ερώτημα. Η φιλία με τον Πατέρα τον έβαλε πολύ γρήγορα στο πνεύμα: φωνάζω χωρίς λόγο, ουρλιάζω χωρίς λόγο, παινεύω το οπαδικό κοινό και πετάω δηλώσεις χωρίς να βουτάω την γλώσσα μέσα στο μυαλό μου. Ίσως, διότι, δεν υπάρχει μυαλό. Άμπαλος ο Πατέρας, άμπαλος κι ο Μαρινάκης. Η αποθέωση έρχεται με το που βλέπεις τους νυν ποδοσφαιρικούς του κολλητούς. Πόσο έξυπνος είσαι όταν έχεις επαφές στενού τύπου με τον Μπέο; Και για να έχουμε καλό ερώτημα: τι είχες να κερδίσεις από αυτή τη συντροφιά; Ποια ήταν τα κίνητρα; Ποιοι ήταν οι σκοποί; Ποια ήταν τα ανταλλάγματα; Ένας καθηγητής στο Λύκειο μας έλεγε: «Λαγός την φτέρη έτριβε, κακό της κεφαλής του». Προφανώς, τέτοιες παροιμίες είναι πολύ μικρές για το εκτόπισμα του Βαγγέλα. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που επιδεικνύουν άσκοπα και παράλογα την όποια δύναμη διαθέτουν είναι χαμηλής επάρκειας. Πιθανολογώ ότι οι άνθρωποι που βαυκαλίζονται ανούσια και άκαιρα, κάθονται μπροστά από έναν φανταχτερό καθρέφτη, παίζουν το πουλάκι τους και μονολογούν με πάθος: «τι σου κάνω μάνα μου». Το πρόβλημα είναι ότι επί των ημερών του το προϊόν που ονομάζεται ποδόσφαιρο πήρε την κάτω βόλτα. Μην ξεχνάμε την θητεία του ως Πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας. Τι έκανε; Όλο μέλι κι από τηγανίτα τίποτα. Όμως, το καημένο το ποδόσφαιρο τι φταίει; Μπορεί για το Μαρινάκη να είναι μπίζνα και ποζεριά, αλλά για τους πραγματικούς φίλους έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Πού εντοπίζεται το συναίσθημα σε όλους αυτούς που μάχονται υπέρ του γυμνού βασιλιά; Προφανώς πουθενά. Ένα ποδόσφαιρο που το αγαπάνε τόσοι πολλοί άνθρωποι. Που πρέπει να το προστατεύσουμε. Να το αγκαλιάσουμε. Ο Βαγγέλης το γάμησε. Ευχαριστούμε ρε γαμιά που διδάσκεις αξίες και ήθος. Συνέχισε να το γαμάς. Συνέχισε να μας γαμάς. Συνέχισε να γαμάς το προφίλ της ομάδας σου, προκειμένου να χτίσεις το δικό σου. Όμως, ο Ολυμπιακός δεν γεννήθηκε την εποχή του Βαγγέλη. Προϋπάρχει της γέννησης του Μαρινάκη και θα υπάρχει μετά το τέλος της Προεδρίας του. Άλλο Π.Α.Ε. Ολυμπιακός κι άλλο Ολυμπιακός. Συνέλθετε όσο είναι καιρός.

Υ.Γ.1 Ο Κάνθαρος δεν είναι ρεπόρτερ, δεν είναι δημοσιογράφος. Δεν βγάζει λεφτά, δεν κερδίζει φήμη, δεν αποκομίζει δόξα. Δεν είναι Παναθηναϊκός, δεν είναι αντιολυμπιακός. Είμαι ένας περήφανος Αρειανός που αγαπάει την ομάδα του και το ποδόσφαιρο κι ως εκ τούτου πονάω όταν το βλέπω σε τέτοια χάλια. Πονάω όταν βλέπω να αποθεώνουμε επικίνδυνους ανθρώπους. Πονάω όταν νοιώθω ότι βιάζουν την νοημοσύνη μου.

Υ.Γ.2 Καταπάτησα έναν όρκο που είχα δώσει με τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να αντισταθώ. Δεν ήθελα να αντισταθώ.Υπόσχομαι ότι δεν θα τον καταπατήσω εκ νέου.

Υ.Γ.3 Εκδράμω εις τας εξοχάς, προκειμένου να υλοποιήσω την καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας. Επομένως, ζητώ συγνώμη που δεν θα είμαι ικανός να απαντήσω στα σχόλια σας και να επισκεφτώ τα ιστολόγιά σας. Ως εκ τούτου, η επόμενη ανάρτηση θα αργήσει κάπως. Να έχω καλό καλοκαίρι. Να έχετε καλό καλοκαίρι. Σας αφιερώνω ένα δροσερό τραγουδάκι του Carlos Santana. Μην το χάσετε. Θα σας το τραγουδούσα, αλλά δεν γνωρίζω ισπανικά, Foo Foo. Να είστε όλοι καλά.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Format & reboot

Ο Κάνθαρος δεν γράφει απλά για να γράψει. Δεν δηλώνει απλά για να δηλώσει. Δεν λέει απλά για να πει. Δεν αναδημοσιεύει, δεν αναπαραγάγει, δεν αντιγράφει. Να είστε σίγουροι ότι όταν στερέψω από ιδέες ή δεν έχω κάτι να γράψω, τότε δεν θα υπάρχουν ανανεώσεις. Αυτό ισχύει ακόμα και για την καψούρα μου. Μία από τις ελάχιστες που έχω. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μία εξ' αυτών αποτελεί  η Αρειανάρα.

Τον τελευταίο καιρό οι, σχετιζόμενες με την ποδοσφαιρική Αρειανάρα, αναρτήσεις ήταν λίγες, αλλά θεωρώ ότι ήταν ποιοτικές και ουσιαστικές. Για να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση επιλεγμένων αναρτήσεων βάσει χρονολογικής σειράς. Αναφερθήκαμε στην παραίτηση Κούπερ και στην κατάσταση που επικρατεί στον Άρη. Γράψαμε για τις χειμερινές μεταγραφές της ομάδας. Προσπαθήσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε το, επί Κούπερ, αγωνιστικό προφίλ της ομάδας. Επιχειρήσαμε να εξετάσουμε τα περίεργα κίνητρα του Μιχαλήτσιου (καμικάζι). Αποτυπώσαμε τις δυσκολίες που θα συναντήσει ο Τσιώλης στον Άρη. Καταστήσαμε σαφές ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μαγειρική και ζαχαροπλαστική. Τέλος, αναφερθήκαμε στις (προ)βλέψεις της  Λέσχης Φίλων Άρη. Κι αυτή τη στιγμή γράφουμε για την τωρινή κατάσταση της ομάδας.


Η νέα σεζόν μας βρίσκει εκτός ευρωπαϊκής λίστας. Τα τελευταία πέντε χρόνια η ομάδα παρουσιάζει μια σταθερή σταθερότητα αναφορικά με τη βαθμολογική της συγκομιδή. Πρόκειται για πολύ σημαντική διαπίστωση, η οποία, εν πολλοίς, θεωρείται υποτιμημένη. Κακώς θεωρείται υποτιμημένη. Κάκιστα. Πάντως, φέτος δεν τα καταφέραμε. Εντούτοις, υποθέτω ότι, σε θεωρητική βάση, θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε τον Ολυμπιακό Βόλου. Όμως, για αυτό το ζήτημα είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει περισσότερα ο Σαΐνης της Ε.Π.Ο. και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τέλος πάντων. Ας εξετάσουμε το θέμα με αγωνιστικά κριτήρια. Η βαθμολογία δεν λέει ψέμματα. Ας φροντίζαμε να μην αφήνουμε την τύχη μας να εξαρτάται από παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ούτως ή άλλως, έχουμε επιλέξει συνειδητά να απέχουμε από αυτούς. Ο Άρης συνιστά άρμα του εαυτού του και κανενός άλλου. Δεν αξίζαμε να βρισκόμαστε στην πρώτη πεντάδα κι ως εκ τούτου θεωρείται δεδομένο πως ο Άρης θα κρατήσει απόρθητο το ευρωπαϊκό κάστρο για την επόμενη σεζόν. Και δεν αξίζαμε, διότι στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πρωταθλήματος δεν παίζαμε μπάλα. Παίζαμε το πουλάκι μας. Ωστόσο, στην Ευρώπη η ομάδα υπερέβη τις αρχικές προσδοκίες. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Πλέον, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν, έστω και πρόσφατο.

Υπάρχει παρόν; Ναι υπάρχει. Η ομάδα διαθέτει προπονητή. Ταλαντούχο, διψασμένο και φιλόδοξο. Τα συμβόλαια παιχτών που έληγαν ήταν ελάχιστα και αδιάφορα. Συν τοις άλλοις, ο Τσιώλης, υπό τις ευλογίες της διοίκησης, δείχνει αποφασισμένος να απαλλαχθεί από τη φύρα. Η ομάδα, όντας πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές της Ουέφα, πορεύεται βάσει οριοθετημένου διοικητικού πλάνου που έχει ως σημείο εφαρμογής την οικονομική σταθερότητα, τη βελτίωση της ανίχνευσης ταλέντων, την ανάπτυξη φυτωρίων, την προώθηση παιχτών και την αναβάθμιση των δημοσίων σχέσεων προς πάσα κατεύθυνση. Φυσικά ο κόσμος παραμένει δίπλα στην ομάδα. Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες και να μας χωρίζουν ορισμένες καταστάσεις, αλλά μας ενώνει το πιο ισχυρό συγκολλητικό: η Αρειανάρα. Ο φίλαθλος/οπαδός του Άρη έχει συμβιβαστεί με τα τωρινά δεδομένα της ομάδας, έχει αποδεχτεί την πραγματικότητα, σκέφτεται ρεαλιστικά και το κυριότερο: δεν αποζητεί ανταλλάγματα πάσης φύσεως. Του αρκεί η επιλογή του από τον Θεό του Πολέμου. Αν θέλαμε τίτλους με οποιοδήποτε τρόπο θα είχαμε γίνει Ολυμπιακός. Αν θέλαμε να κράζουμε συνεχώς και ακατάπαυστα τη διοίκηση θα είχαμε γίνει Παναθηναϊκός. Αν θέλαμε να ζούμε υπό τη σκιά περασμένων μεγαλείων θα είχαμε γίνει Α.Ε.Κ. Αν θέλαμε να βγαίνουμε (κρατικοδίαιτοι) ''πρωταθλητές'' (Αυγούστου) θα είχαμε γίνει Π.Α.Ο.Κ. Αν θέλαμε να παριστάνουμε τους περήφανους οπαδούς που παρακαλάνε την οικογένεια Ψωμιάδη θα είχαμε γίνει Ηρακλής. Αν θέλαμε να κερδίζουμε στο στοίχημα θα είχαμε γίνει Ολυμπιακός Βόλου και Ηλυσιακός. Εμείς πολύ απλά θέλουμε να είμαστε Άρης. Γουστάρουμε να βλέπουμε Άρη. Να γεμίζουμε τα απογεύματά μας με Άρη. Είμαστε περήφανοι για αυτό και μας είναι (υπερ)αρκετό. Όπως έλεγε και μια άλλη καψούρα του Κάνθαρου: «Αν κόψεις τις φλέβες μου θα τρέξει κίτρινο και μαύρο».

Υπάρχει μέλλον; Ναι υπάρχει. Το απέδειξαν οι Νέοι της ομάδας με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όπως είπε κι ο Ζουμπούλης: «Η συγκεκριμένη επένδυση σύντομα θα δώσει ελκυστικές αποδόσεις». Μακάρι να πέσει μέσα στην πρόβλεψη. Πάντως, το νερό στο αυλάκι ήδη κυλάει. Όπως προαναφέραμε, η ομάδα, όντας απόλυτα εναρμονισμένη με τις επιταγές της Ουέφα, προετοιμάζεται για το εγγύς μέλλον. Έχει διαπιστωθεί αλλαγή μοντέλου. Εξάλλου, η φυγή του Κόκε και του Χαβίτο αυτό αφήνει να εννοηθεί. Η κατάψυξη του -κάνω προπόνηση τα βράδια- Κάλβο και του Νάτσο αυτό δείχνει. Παρατηρείται στροφή σε μικρά και διψασμένα Ελληνάκια, τα οποία θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις του στην αρένα των επιδόσεων. Μακάρι να τα καταφέρουν. Όλα δείχνουν ότι, υπό τις οδηγίες του (Έλληνα) Τσιώλη, τα παιδιά αυτά θα πάρουν ευκαιρίες. Και να σας πω και κάτι; Στα παπάρια μου οι διατάξεις της Ουέφα και τα μανατζεριλίκια. Γουστάρω να βλέπω ότι το πλάνο εξελίσσεται βάσει ορθολογισμού κι όχι εξαναγκασμού. Χίλιες φορές να αγωνίζονται παίχτες τύπου Κατίδη και Βελλίδη που προσπαθούν ανά πάσα στιγμή να παίζουν στο 101% των δυνατοτήτων τους, έστω κι αν αυτές χαρακτηρίζονται, ίσως εσφαλμένα, ως περιορισμένες. Δεν θέλω μισθοφόρους. Δεν θέλω παιδιά των μάνατζερ. Χόρτασα. Και χαίρομαι ιδιαίτερα, διότι βλέπω ότι μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω τις συγκεκριμένες αράδες και μολονότι ο Φερέρ παραμένει ενεργός, η ομάδα δεν διατηρεί στο ρόστερ της ούτε έναν Ισπανό. Βαρέθηκα να βλέπω τυχάρπαστους γυρολόγους αμφιβόλου ποιότητας. Πάντως, όσο και να φωνάζει ο Κάνθαρος, το βασίλειο των μάνατζερ ζει και βασιλεύει. Δεν γίνεται να εξαφανισθεί. Εν προκειμένω, έχει στραφεί σε Άπω Ανατολή και Αμερική. Θυμηθείτε το Σακάτα, τον Αντού, τον Τζόνσον, τη φυγή του Κόκε εις τις Η.Π.Α. και τα κονέ με Λατινική Αμερική. Και για να κάνουμε και την πλακίτσα μας, το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό ελέω Κόντη: ο άνθρωπος σταμάτησε να δηλώνει παπαριές. Φοβερό. Μοναδικό. Εξωπραγματικό.

Εν κατακλείδι, το στοίχημα έγκειται στο να φτιάξουμε ένα δυνατό, ομοιογενές και συμπαγές σύνολο. Την περσινή σεζόν δοκιμάσαμε σχεδόν τα πάντα. Παίξαμε με δυο επιθετικούς, με έναν επιθετικό, με δεκάρι, με μεγάλο πλάτος, με επιμήκυνση του άξονα, με βάθος στην άμυνα, με ρόμβο στη μεσαία γραμμή, με κουβάλημα μπάλας, με βαθιές μπαλιές, με κοντινές πάσες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Όπως γίνεται αντιληπτό, οι αλλαγές προπονητή έπαιξαν τεράστιο ρόλο σε αυτό το γεγονός. Ας τυπώσουμε στο μυαλό μας με πυρωμένο σίδερο ότι η ανταγωνιστικότητα της εκάστοτε ομάδας συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη εταιρικού πλάνου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ομάδες συνιστούν ανώνυμες εταιρίες. Κι όπως κάθε ιδιωτική επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της και τους πελάτες της, έτσι και οι ποδοσφαιρικές εταιρίες οφείλουν να έχουν σχέδιο, πλάνο, πρόγραμμα και οργάνωση που θα λειτουργούν και θα εφαρμόζονται υπό καθεστώς ευελιξίας και κράτος πίεσης. Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου στον πάγκο θα κάθεται ο Τσιώλης από την αρχή έως το τέλος της σεζόν. Ας ελπίσουμε ότι θα κάθεται για πολλά χρόνια. Ας ελπίσουμε ότι στις δύσκολες στιγμές θα υπάρξει στήριξη. Οι παίχτες πρέπει να σφυρηλατηθούν στα θέλω του προπονητή και μόνο σε αυτά. Με πρόσφατη κληρονομιά τον τελικό στο Ο.Α.Κ.Α., την ευρωπαϊκή μας εικόνα, την εγκαθίδρυση ορθολογικού πλάνου και τη δίψα του κόσμου δηλώνω ότι μίνινουμ στόχος (πρέπει να) είναι η είσοδος στην πεντάδα. Για το μάξιμουμ στόχο δεν επιθυμώ να εκφέρω άποψη. Εξάλλου, είναι πιθανό το μίνιμουμ να καταστεί μάξιμουμ. Οι δηλώσεις που έγιναν από τον Καστίγιο, περί κατάληψης πρώτη θέσης, υποδηλώνουν σαφή έλλειψη ρεαλισμού και δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση τον Κάνθαρο και πιθανολογώ το ευρύ κοινό.  Ωστόσο, φανερώνουν διάθεση και ενθουσιασμό. Οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε τις δεδομένες ανεπάρκειες των ανταγωνιστών μας. Απαλλαγμένοι από την φθορά, το άγχος και την πίεση της Ευρώπης βάζουμε πλώρη για το νέο πρωτάθλημα. Καλή επιτυχία Αρειανάρα.

Υ.Γ.1 Για το υλικό της ομάδας θα γράψουμε σε μελλοντική ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Κλιμάκωση περίπτωσης Βιτόλο: 1) Δεν υπάρχει πρόβλημα με το μόδιστρο. 2) Δεν πάει πουθενά το ΠΑΟΚτσάκι. 3) Δεν μπορεί να φύγει, έχει συμβόλαιο. 4) Του μίλησε ο Βρύζας και θα μείνει. 5) Νταξ, θα τον πληρώσουν οι (φανταστικοί) επενδυτές. 6) Αφού τον πληρώσουν θα πουληθεί στο εξωτερικό για τρία εκατομμύρια (γιούρο). 7) Νταξ, δεν πειράζει που φεύγει, Π.Α.Ο.Κ. είσαι. 8) Σιγά μην υπογράψει στο βάζελο, Ισπανία πάει.

Υ.Γ.3 Νομίζω ότι η επόμενη ανάρτηση θα αναφέρεται στον Μαρινάκη. Ήδη έχω σημειώσει κάποια πράγματα. Θα προκύψει απολαυστικό κείμενο.

Υ.Γ.4 Δίνω το εισιτήριο στον τύπο που βρίσκεται στην είσοδο. Εκείνος το κόβει άτσαλα. Δεν πειράζει. Ήτο αναμενόμενο. Πλησιάζω προς την σκηνή, όπου συναντώ τους Outloud. Αρκετά καλή μπάντα, με όρεξη και ταλέντο. Στη συνέχεια το μέρος μεταμορφώθηκε σε Twisted Sistarena. Απογείωση. Φαίνεται ότι η φωτιά ακόμα καίει.



Υ.Γ.5 Η τρέχουσα ανάρτηση διαθέτει και μπόνους βιντεάκι. Είσαι μεγάλη μορφή ρε μπούκλα. Καλή απόλαυση.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Οι κηδείες, το κατσαβίδι κι ο καμβάς

Η Α.Ε.Κ. κρατάει τον Μανωλά για να τον πουλήσει κι όχι για να αποτελέσει συμπαγές κομμάτι του ρόστερ. Ο Π.Α.Ο.Κ. προσπαθεί να κρατήσει τον Βιτόλο για να μην γνωρίσει η επιλεκτική σιωπή του Ζαγοράκη τη μήνη των οπαδών κι όχι για να αποτελέσει ο Ισπανός τα πνευμόνια του Πάμπλο Γκαρσία. Ο Π.Α.Ο. δεν κρατάει ούτε έναν: όσοι θέλουν φεύγουν. Στον Ολυμπιακό η απουσία υγιούς ανταγωνισμού επιτρέπει στην ομάδα να πορεύεται με σέρβικα μανατζεριλίκια, πράγμα που σημαίνει ότι στην Ευρώπη θα πιάσει πολλά μποφόρ. Τελικά ποιες ομάδες παρουσιάζουν πλάνο; Υπάρχουν; Ναι υπάρχουν. Ο Άρης και ο Ατρόμητος. 


Ο Ατρόμητος προσπαθεί αθόρυβα να καλύψει τις αγωνιστικές αναπηρίες και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει. Η φυγή των Μπαζίνσκι και Ολιβέιρα είναι ευλογία για την ομάδα. Οι δυο παίχτες ήταν από τους χειρότερους αμυντικούς του πρωταθλήματος. Το ελαφρυντικό που τους προσάπτω έγκειται στο ότι ο Δώνης αρέσκεται να παίζει με την άμυνα ψηλά και σε ευθεία γραμμή. Δύσκολα πράγματα. Ωστόσο, οι δυο παίχτες έχουν σοβαρές αμυντικές αδυναμίες και μηδενική συγκέντρωση. Κι όλα αυτά, έχοντας μπροστά τους δυο σκύλους που ακούνε στα ονόματα Σαρμιέντο και Νεμπεγλέρας. Ειδικά ο τελευταίος αν ήξερε περισσότερη μπάλα θα έπαιζε σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού. Το να βρεις χειρότερα ή έστω ισάξια σέντερ μπακ πραγματικά θα είναι τεράστια επιτυχία. Επομένως, λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα των υπολοίπων ομάδων, την ατομική βελτίωση του Δώνη -όπως μας έδειξε σε αρκετά παιχνίδια- και τον σωστό προγραμματισμό της ομάδας πιστεύω ακράδαντα ότι στο νέο πρωτάθλημα θα έχουμε ενδιαφέροντα αποτέλεσματα. Θα έχουμε πολλές κηδείες. Φυσικά, Γερουλάνου και Μπιτσαξή επιτρέποντος. Διότι, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ποιες ομάδες θα τιμωρηθούν, ποιες θα υποβιβαστούν, ποιες θα προβιβαστούν, ποιες θα παραμείνουν, ποιες θα συγχωνευτούν, ποιες θα χρεοκοπήσουν και πάει λέγοντας. Προς το παρόν τηρούμε στάση αναμονής. Για τον έτερη ομάδα που εμφανίζει αγωνιστικό πλάνο, τον Άρη, θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση. Υπόσχομαι ότι θα γράψω ένα χορταστικό άρθρο.

Επανέρχομαι στην πρώτη παράγραφο. Σύμφωνα με όσα έγραψα για Μανωλά και Βιτόλο προκύπτει ένα βασικό σημείο που επιβάλλεται να κατανοήσουμε πλήρως. Πάρτε ένα κατσαβίδι και βιδώστε το καλά στο μυαλό σας: οι ποδοσφαιριστές χέστηκαν για τις φανέλες, τις ομάδες και τους οπαδούς. Το μόνο πράγμα που αγαπάνε είναι τα λεφτά και τίποτα άλλο. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα, ενώ οι λιγοστές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δυστυχώς, το φαινόμενο της σημαίας σπανίζει ολοένα και περισσότερο. Δεν εννοώ ότι η προσωπολατρεία (πρέπει να) είναι ανεπιθύμητη, αλλά εμείς ξεπερνάμε τα όρια σε προκλητικό βαθμό και αποθεώνουμε με το ελάχιστο δείγμα γραφής. Ο Μανωλάς, ο Βιτόλο, ο Κόκε, ο Πάντελιτς, ο Ίβιτς, ο Κάλβο, ο Λέτο, ο Ριέρα κι ο Σισέ δεν θα βρίσκονται για πάντα εδώ. Το ίδιο και ο Ζαγοράκης, ο Μαρινάκης, ο Αδαμίδης, ο Μπέος και όλοι αυτοί οι παράγοντες που νομίζουν ότι πρέπει να πρωταγωνιστούν, διότι βάζουν λεφτά ή πλάτες. Τεράστιο λάθος. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές, διότι προσφέρουν θέαμα. Ένα θέαμα το οποίο απευθύνεται στο φίλαθλο/οπαδικό κοινό, ήτοι στους πελάτες του προϊόντος που ονομάζεται ποδόσφαιρο. Στο χέρι μας είναι να προστατεύσουμε αυτό που τόσο πολύ αγαπάμε. Δυστυχώς, υπάρχουν κι αυτοί που δεν το γουστάρουν για διάφορους λόγους. Ίσως, διότι, όταν ήταν μικροί δεν έπαιζαν μπάλα στις αλάνες και δεν γυρνούσαν σπίτια τους με ματωμένα γόνατα. Ίσως, διότι, έχουν γαλουχηθεί με διαφορετική κουλτούρα περί αθλητισμού. Ίσως, διότι, το βλέπουν ως μέσο προσωπικής προβολής και χρηματικού κέρδους. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εκλείπει ο ρομαντισμός. Απουσιάζει το συναίσθημα. 

Να πω και κάποια πράγματα για τον Σισέ. Ο άνθρωπος είναι σταρ. Αναφέρομαι εντός γηπέδου. Εκτός γηπέδου δεν τον θεωρώ σταρ. Ο Κάνθαρος δεν ανέχεται τις γκλαμουριές και προσπαθεί να κρίνει χωρίς να υπολογίζει την ιδιότητα του εκάστοτε ποζερά. Όπως έχουμε πει στο πρόσφατο παρελθόν, αυτό που μας τσουρουφλίζει είναι το πόσο καλά ο καθένας υπηρετεί το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς για αυτόν. Βέβαια, το τι πιστεύω για το κοινωνικό στάτους του Σισέ μάλλον έχει μικρή σημασία. Να τον κρίνουμε εντός των γραμμών; Να τον κρίνουμε. Για την Ελλάδα ο Σισέ είναι πολυτέλεια. Έχει κάποια προσόντα που σπανίζουν σε επιθετικό που αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Διαθέτει ταχύτητα, έκρηξη, άλμα, σωστές τοποθετήσεις, καλό τελείωμα με πόδι και κεφάλι. Στερείται ιδιαίτερης τεχνικής, δημιουργικότητας και ομαδικότητας, αλλά την δουλειά του την έκανε. Και την έκανε καλά. Πολύ καλά. Με παιάνες και διατυμπανισμούς. Παρατηρώντας την ομάδα το αναμενόμενο θα ήταν η παραμονή του Γάλλου επιθετικού, διότι δημιουργούσε την πλάνη ότι η ομάδα ήταν λειτουργική. Το λογικό θα ήταν η πώλησή του. Για την ακρίβεια θα έπρεπε να έχει πωληθεί από τον Ιανουάριο, αλλά πιθανολογώ ότι δεν υπήρχαν αγοραστές.

Ως εκ τούτου, οι αντίπαλοι γνώριζαν ότι αν μπλοκάρεις τον Γάλλο, αυτόματα μπλοκάρεις όλη την ομάδα. Τα κεντρικά χαφ της ομάδας δεν είχαν τρεξίματα και δεν μπορούσαν να πατήσουν περιοχή, ενώ παράλληλα η ομάδα δεν είχε εξτρέμ. Να είναι καλά ο Νιόμπλιας που κατάφερε να ξηλώσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ότι αυτοματισμό είχε χτίσει ο Κάτε. Επομένως, το αγωνιστικό πλάνο του Π.Α.Ο. περιλάμβανε το να φτάσει η μπάλα με κάθε τρόπο στον Σισέ. Με γιόμες, με σέντρες, με κόντρες, με οτιδήποτε. Η παρουσία του Γάλλου εγκλώβιζε το παιχνίδι της ομάδας και το έκανε προβλέψιμο σε άκρως κατανοητή μορφή. Η ομάδα, όντας ευνουχισμένη, έπαιζε πιο πολύ για να στείλει την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, παρά για να παίξει και να σκοράρει οργανωμένα. Το μεγάλο ερώτημα που ανατέλλει είναι το ποιος θα τον αντικαταστήσει. Η απάντηση είναι πολύ απλή: κανένας. Ο παίχτης είναι μεγάλος σκόρερ και μεγάλη πολυτέλεια για να αντικατασταθεί έτσι απλά. Η ουσιαστική αντικατάστασή του συνάδει με τη θέσπιση ενός ορθολογικού αγωνιστικού πλάνου και την εισαγωγή κάποιων βασικών στοιχείων του ποδοσφαίρου όπως ομαδικότητα, αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Το να κάτσεις να ψάξεις τον αντι-Σισέ είναι άσκοπο. Όπως άσκοπο είναι να περιμένεις να καλυφθεί η Α.Μ.Κ. Αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει κάποια κύρωση εις βάρος της ομάδας. Μιας ομάδας της οποίας το διοικητικό καράβι πορεύεται χωρίς ιστία με μοναδικό κουπί τα πορτογαλικά κονέ του Φερέιρα. Όλοι μαζί να πούμε ένα μπράβο στους σωτήρες. Το έργο στον καμβά του Παναθηναϊκού προμηνύεται άχρωμο.

Υ.Γ.1 Για το μπάσκετ τι να πω; Συναντήσεις, συνελεύσεις, συμβούλια και τζίφος. Μηδέν εις το πηλίκιον που λέει κι ο Τζέφρυ. Κι έχεις τον Τζεβελέκη να σου λέει ιστορίες περί ανέμων και υδάτων. Rephrase. Κι έχεις τον Τζεβελέκη να σου λέει ιστορίες για αγρίους.

Υ.Γ.2 Μαθήματα περί σημαίας από τον Μπερλουσκόνι: «Όταν πήγα στη Μίλαν ο μόνος που προϋπήρχε στην ομάδα πριν από μένα ήταν ο Μαλντίνι. Θα φύγει από την ομάδα μόνο όταν αυτός θελησει». Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο, αλλά αυτά που έχει πετύχει ο τρελός Ιταλός στο Μιλάνο είναι εκπληκτικά. Ίσως, διότι, ήξερε να εκτιμά πως υπήρχε Μίλαν και πριν από αυτόν, καθώς και το ότι θα υπάρχει μετά το τέλος της βασιλείας του. Πόσοι (Έλληνες) παράγοντες μπορούν συνειδητά να εφαρμόσουν τις παραπάνω απόψεις;

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να το κρύψω. Το παραδέχομαι. Είμαι S.M.F.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Οι δευτεραθλητές


































Υ.Γ.1 Σπουδάστε τις παραπάνω φωτογραφίες και αποτυπώστε γραπτώς ποια σας εξιτάρει. Ο Κάνθαρος δηλώνει ερωτευμένος με την πρώτη και την τρίτη φωτογραφία, ενώ δεν χορταίνει να βλέπει τον Κατσουράνη με ροζ ενδυμασία. Επίσης, αποθεώνω όλες όσες περιλαμβάνουν τον Νίνη. Χαραμίζεται στο ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.2 Δόξα και τιμή στο Σάββα τον Κωφίδη. Τι είπε ο άνθρωπος; Το αυτονόητο.

Υ.Γ.3  Οφείλω να γράψω μια επική αρθρούμπα για την Αρειανάρα. Θα έρθει σύντομα η ώρα της.

Υ.Γ.4 Η αρχή έγινε με τους Firewind. Συνεχίσαμε με τους Opeth. Κατόπιν, στην σκηνή ανέβηκαν οι -γεμάτοι ενέργεια- Whitesnake με τον ντράμερ να δίνει ρέστα. Η βραδιά έκλεισε με αγνό, καθαρό, παραδοσιακό heavy metal. Πραγματικά φοβερή βραδιά. Πάρτε μια μικρή γεύση.







Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Αφήστε το μύθο σας στη λίμνη των ηλιθίων



Υ.Γ.1 Πώς (πρέπει να) νοιώθουν οι Έλληνες (εργαζόμενοι) όταν τους λένε ότι πρέπει να δουλέψουν για να πληρώνουν τις αναπηρίες του κράτους, τη στιγμή που οι οικονομολόγοι του Δ.Ν.Τ. και οι Έλληνες πολιτικοί γεύονται τους καρπούς μας και λειτουργούν με διαφορετικά κριτήρια από αυτά του κοινού συμφέροντος; Πώς (πρέπει να) νοιώθουν οι Έλληνες (εργαζόμενοι) όταν τους λένε ότι πρέπει να δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να λάβουν μικρότερες συντάξεις, τη στιγμή που οι οικονομολόγοι του Δ.Ν.Τ. θα αποσυρθούν στα πενήντα τους και θα πάρουν εξαψήφια σύνταξη, ενώ παράλληλα οι Έλληνες πολιτικοί δεν αποσύρονται ποτέ και παίρνουν συνεχώς συντάξεις και ''συντάξεις''; Πώς (πρέπει να) νοιώθουν οι Έλληνες (εργαζόμενοι) όταν χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση και με όπλο το φιλότιμο (προσπαθούν να) κάνουν καλά τη δουλειά τους, τη στιγμή που οι οικονομολόγοι του Δ.Ν.Τ. και οι Έλληνες πολιτικοί τρέφονται από το φιλότιμο των Ελλήνων και αποτυγχάνουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους; Πώς πρέπει (να νοιώθουν) οι Έλληνες (πολίτες) όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση, όταν δεν θέλουν να καταλάβουν ότι τα δικαιώματά τους πηγάζουν από την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους προς πάσα κατεύθυνση, όταν γνωρίζουν άπαντες ότι η πλέον ορθολογική λύση είναι η συρρίκνωση του Δημοσίου -που όλοι ευαγγελίζονται, αλλά ουδείς τολμά να εφαρμόσει- κι όταν αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η χώρα έχει γνωρίσει προ πολλού ηθική και κοινωνική χρεωκοπία; Ορίστε και μια εύλογη απορία προς δυνατούς λύτες: τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί στους Έλληνες ψηφοφόρους;

Υ.Γ.2 Εντούτοις, τι είδους πολίτες είμαστε; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, όμως, η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από εύκολη. Οι Έλληνες πολίτες είναι οι πλέον υπερκαταναλωτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πιο σπάταλοι. Πρώτοι σε κατά κεφαλήν κατανάλωση νερού και ενέργειας. Σε κατά κεφαλήν εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Σε ιδιοκτησία και χρήση κινητών. Σε ιδιοκτησία πρώτης και εξοχικής κατοικίας. Σε κατανάλωση οικονομικών αγαθών. Σε χορήγηση δανείων. Σε κατανάλωση και χρήση τσιγάρων. Σε κατανάλωση και χρήση φαρμάκων και αντιβιοτικών. Σε παχυσαρκία. Επιπλέον, βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις σε διαχείριση υδάτινων πόρων, διαχείριση στερεών αποβλήτων, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ανακύκλωση και αποταμίευση. And the list goes on. Εν τέλει, τι είδους πολίτες θέλουμε; Στο σχολείο κυριαρχεί η βαθμοθηρία, η οποία κατά την ενήλικη ζωή μετουσιώνεται σε ρουσφέτι και ψηφοθηρία. Ποια είναι η αντίδραση του Έλληνα πολίτη; Να κράξει το κράτος. Όταν φτάνεις στο σημείο να θεωρείς το κράτος ως εχθρό σου, τότε  είναι ηλίου φαεινότερο ότι υποβόσκει βαρύνουσα κρίση. Κοινωνική κρίση. Ηθική κρίση. Αξιακή κρίση. Θλιβερό. Πραγματικά θλιβερό. Πού ακριβώς εντοπίζεται η ηθική, η ικανότητα, το συναίσθημα, η γνώση και η θέληση;

Υ.Γ.3 Μιλάς για πατρίδα και σε βαφτίζουν εθνικιστή. Κι έχεις τους πολιτικούς να κρατιούνται με νύχια και με δόντια από την καρέκλα και να σκέφτονται το ατομικό και κομματικό συμφέρον. Ποιος τη χέζει την πατρίδα; Εντούτοις, πώς έκατσαν στην καρέκλα; Τους πήραν οι φίλοι τους τσάρκα στα έδρανα της Βουλής και τους παλούκωσαν με το ζόρι; Όχι, βέβαια. Ο ελληνικός λαός τους τοποθέτησε με την ψήφο του. Πώς έγινε ο Τζέφρυ Πρωθυπουργός; Του έπιασε το χέρι η σύζυγός του και η μητέρα του και τον οδήγησαν μία ωραία πρωία στο Μαξίμου; Δεν θέλω κουταμάρες. Ο ελληνικός λαός τον επέλεξε, έστω κι αν δεν είναι ο καταλληλότερος. Σχολιάζεις τους παράνομους μετανάστες και σε χαρακτηρίζουν ρατσιστή. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ένα δωμάτιο που χωράει δέκα νοματαίους κι έχουν εισχωρήσει εκατό δεν μας αφορά. Δεν πειράζει: η χρονική στιγμή που θα αντιστραφούν οι ρόλοι και θα παρακαλάει ζητάει ο κυριλάτος Έλληνας εργασία (οικοδομή, λάντζα, σκουπιδιάρα κ.ά.) από τους μετανάστες -και μάλιστα στην ίδια του τη χώρα- ουδόλως απέχει από την πραγματικότητα. Βάλλεις κατά της ανύπαρκτης Δημοκρατίας που βιώνουμε και σε σταμπάρουν ως χουντικό. Το ότι η συγκεκριμένη Δημοκρατία είναι η αποθέωση της ''Δημοκρατίας'' δεν μας συγκινεί. Το ότι η συγκεκριμένη Δημοκρατία είναι από τις χειρότερες μορφές Χούντας δεν μας συγκινεί. Το ότι η συγκεκριμένη Δημοκρατία είναι δημιούργημα δικό μας δεν μας συγκινεί. Εν τέλει, τι μας συγκινεί; Η προκλητική άγνοια μας; Η συνεχής υποκρισία μας; Η ασύστολη υπερβολή μας; Η ατέρμονη βλακεία μας; Η αγανάκτησή μας; Ή μήπως η ''αγανάκτησή'' μας;

Υ.Γ.4 Αν στη χώρα μας φορολογούσαν την ηλιθιότητα θα ήμαστε πάμπλουτοι. Ωστόσο, υποθέτω ότι κάποιοι θα (εξ)ασκούσαν την τέχνη της φοροδιαφυγής. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι κάποιες φορές νοιώθω περίεργα. Σκέφτομαι πόσο άτιμοι είμαστε και ειλικρινά με πιάνει το παράπονο. Ζούμε στην πιο όμορφη, στην πιο ευλογημένη, στην πιο πλούσια χώρα. Δυστυχώς, έχουμε καταφέρει -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να καταστήσουμε αυτό τον τόπο ανάξιο του λόγου μας. Έχουμε επιτύχει τον υποβιβασμό του. Σπεκουλάρω τις δυο τελευταίες προτάσεις και αναρωτιέμαι: ''Τι παπαριές γράφεις ρε Κάνθαρε;''. Μια χαρά είναι η Ελλάδας μας. Οι Έλληνες έχουν το πρόβλημα. Δεν τρώγονται με τίποτα. Πιο πιθανό είναι να γίνει ο Μπέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να στήνει τις εκλογές, παρά να βάλουν μυαλό οι Έλληνες. Όχι ότι ο τωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει κάτι καλύτερο, αλλά τέλος πάντων. Αισθάνομαι ως ένας άνθρωπος που ελίσσεται μέσα από ένα πλέγμα μαλακίας. Αισθάνομαι ως ένας άνθρωπος που έχει εγκλωβιστεί στη λίμνη των ηλιθίων. Και είναι απύθμενη η άτιμη. Τουλάχιστον το ίδιο αισθάνονται και οι W.A.S.P.

Υ.Γ.5 Η απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Έντερ της Α.Ε.Κ. Λεβεντόπαιδο και ρεαλιστής.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

To σκαλοπάτι

Το σημερινό κουίζ είναι άκρως διδακτικό. Μας δείχνει περίτρανα ότι οι άνθρωποι στερούνται αυτογνωσίας, θέτουν ουτοπικούς στόχους, αρνούνται να υποστούν αυτοκριτική και γενικώς δεν την παλεύουν κάστανο. Όχι δεν αναφέρομαι στους Έλληνες. Αυτοί έχουν χάσει τη μπάλα προ πολλού. Μιλάω για Βραζιλιάνους που τυχαίνει να παίζουν μπάλα σε ελληνικές ομάδες. Για πείτε μου, λοιπόν, ποιος από τους παρακάτω ποδοσφαιριστές είχε δηλώσει κατά την υπογραφή του συμβολαίου του ότι βλέπει τη μεταγραφή του σαν σκαλοπάτι για την Εθνική Βραζιλίας;

Από όλα έχει ο μπαξές:
  1. Λεονάρντο (Ολυμπιακός)
  2. Κλέιτον (Παναθηναϊκός)
  3. Ντουγκλάο (Καβάλα)
  4. Έντερ (Α.Ε.Κ.)
  5. Καρλίνιος (Ηρακλής)
Καλή επιτυχία και καλό μήνα.

Υ.Γ.1 Τον Μίτσελ του Άρη δεν τον έχω στη λίστα, διότι, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι ήδη διεθνής.

Υ.Γ.2 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Με ανυπέρβλητη θλίψη παρακολουθώ τις εξελίξεις στον Ηρακλή. Φαίνεται πως την αξιοπρέπεια, την ηθική και την περηφάνια την επικαλούμαστε όταν (θεωρήσουμε ότι) αδικούμαστε. Μόλις έρθει η στιγμή που θα βρεθούμε σε θέση ισχύος αυτόματα ξεχνάμε το πρόσφατο παρελθόν, βάζουμε πρώτη, πατάμε γκάζι κι ο χάρος ξεκινά.

Υ.Γ.4 Προχθές, ο Άρης πραγματοποίησε την πρώτη προπόνηση της νέας σεζόν. Δράττομαι της ευκαιρίας και δηλώνω ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν μένει ίδιο. Ο Ηράκλειτος έλεγε: ''Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν''. Χάνεις αυγά, πασχάλια, γκολ, μαλλιά, ευκαιρίες, ανθρώπους. Μέχρι και τον εαυτό σου χάνεις. Όλα είναι ρευστά. Αλλάζεις κούρεμα, ντύσιμο, κινητό, αυτοκίνητο, γκόμενα, συνήθειες, συμπεριφορές. Μέχρι και πολιτικό κόμμα αλλάζεις, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος. Το μόνο που δεν αλλάζεις είναι ομάδα. Ευχαριστώ την Αρειανάρα που μου ομορφαίνει τη ζωή. Πάμε μωρή αρρώστια.

Υ.Γ.5 Η δεκαετία του '80 διαθέτει πολλά ακατέργαστα διαμάντια. Για να τα βρεις θέλει ψάξιμο. Ένα από αυτά είναι οι Chariot. Αγνό, καθαρό, παραδοσιακό heavy metal.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...