Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Το (ενοχλητικό) αυτονόητο

Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας: «Μετά το αρχικό συναίσθημα που ήταν ο ενθουσιασμός, ακολούθησε η αμφιβολία του ''to good to be true'' για το αν αυτό που παρακολουθούσαμε και τις συντονισμένες κινήσεις των αρχών, τη συνεργασία τριών υπουργείων και την αποφασιστικότητα δυο γυναικών που δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο (στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό αποδεικνύεται λυτρωτικό), θα έχει συνέχεια». Ο Κάνθαρος δηλώνει ισχυρός πολέμιος των δημοσιογράφων, όμως αναγνωρίζει ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Μία από αυτές είναι ο Δραγώγιας, ο οποίος αποτελεί όαση, όχι μόνο στη δημοσιογραφία της Σαλονίκης, αλλά όλης της Ελλάδας. Τα γραπτά του έχουν αρχή, μέση και τέλος, ενώ στερούνται προκλητικού περιεχομένου. Επίσης, ο Κάνθαρος οφείλει να αναγνωρίσει ότι στο πρόσφατο σκάνδαλο η αθλητική δημοσιογραφία έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Φυσικά, δεν λείπουν οι αλήτες, όπως ο Νικολακόπουλος και οι κλώνοι του. Πραγματικά ντρέπομαι και θλίβομαι για εκείνους που επιμένουν να υποστηρίζουν τις Π.Α.Ε. κι όχι την ομάδα τους. Είναι τόσο στενόμυαλοι που δεν καταλαβαίνουν ότι η μοναδική λύση έγκειται στο να προστατεύσουμε αυτό που τόσο πολύ αγαπάμε: το ποδόσφαιρο. Οι δημοσιογράφοι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, επηρεάζουν συνειδήσεις και διακατέχονται από αξιοπερίεργα κίνητρα. Ωστόσο, εν πολλοίς, έχουν επιτύχει αυτό που κυριολεκτικά πρέπει να κάνουν. Ποιο είναι αυτό; Η εξεύρεση και αποτύπωση της αλήθειας. Εντούτοις, μέσα από αυτή την κατάσταση προκύπτουν δυο συμπεράσματα βαρύνουσας σημασίας.


Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους. Το να φτάνω στο σημείο να γράφω ότι οι δημοσιογράφοι κάνουν καλά τη δουλειά τους είναι άκρως λυπηρό. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να διεκπεραιώνουν την εργασία τους ανεξαρτήτως σκανδάλων και συνθηκών. Δυστυχώς, οι τωρινές εξελίξεις με ''υποχρεώνουν'' να αποθεώσω το αυτονόητο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το να αποθεώνεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να οραματίζεσαι το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Εν τέλει, προκύπτει ότι αυτό το καταραμένο αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Ωστόσο, στα πλαίσια της συστημικής προσέγγισης οφείλουμε να οριοθετήσουμε το αυτονόητο. Ο Κάνθαρος θεωρεί ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν είναι τόσο δύσκολο. Επί παραδείγματι, το να πετάς τα απορρίμματά σου σε συγκεκριμένους χώρους απόθεσης είναι αυτονόητο. Το να είσαι αληθής και ειλικρινής είναι αυτονόητο. Το να εφαρμόζεις τους νόμους είναι αυτονόητο. Το θλιβερό είναι ότι έχουμε μπουχτίσει με ψέμματα, ανακρίβειες και υπερβολές. Ως απόρροια των παραπάνω, έχουμε (ξε)χάσει την αλήθεια. Την μοναδική αλήθεια. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο, όπου θα πρυτανεύει η πειθαρχημένη σκέψη και η στυγνή λογική. Πρόκειται για δυο στοιχεία που εκλείπουν από την κοινωνία μας. Ας προσθέσουμε και το ρομαντισμό, του οποίου η απουσία δηλώνει βροντερό παρόν και δένει το γλυκό.

Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τους οπαδούς/φιλάθλους. Για να υπερνικήσουμε το σύστημα πρέπει όλοι μαζί να σχηματίσουμε ένα ενιαίο μέτωπο. Δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είμαστε οι πελάτες του προϊόντος που ονομάζεται αθλητισμός. Δυστυχώς, ξεχνάμε ότι το εν λόγω προϊόν έχει κάποιες ιδιαιτερότητες και ουδεμία σχέση διατηρεί με αυτά που βρίσκονται στα ράφια των εμπορικών καταστημάτων. Αθλητισμός σημαίνει ιδανικό. Ζωή. Ήθος. Αξία. Έχουμε αναφέρει πλείστες φορές ότι διανύουμε μια εποχή, κατά την οποία οι λέξεις αλλάζουν νόημα, αλλάζουν σημασία. Ως εκ τούτου, αθλητισμός σημαίνει ντόπα, βία, έπαρση και μπινελίκι. Εκεί καταντήσαμε. Μπορώ να δω τους φίλους του Π.Α.Ο.Κ. να συμπλέουν με αυτούς του Άρη, χωρίς να διαφωνούν για το ποιος είναι το αφεντικό της πόλης; Και για να λύσουμε την απορία σας, αφεντικό της πόλης είναι η μιζέρια. Μπορώ να δω τους φίλους του Ο.Σ.Φ.Π. να συμπορεύονται με αυτούς του Π.Α.Ο., χωρίς να κατηγορεί ο ένας τον άλλον για λαμογιές και σκελετούς; Εν προκειμένω, το ακόλουθο ρητό βρίσκει απόλυτη εφαρμογή: «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα». Μπορώ να δω τους φίλους του Ηρακλή να λένε όχι στον Μάκαρο, ανεξαρτήτως σκανδάλων ή όχι; Πρέπει να είσαι τρελός για να δεχτείς αυτό το πράγμα στην ομάδα σου. Γίνεται για μια φορά να πάψουμε την υποκρισία, την γκρίνια και τις άστοχες συγκρίσεις; Γίνεται για μια φορά να ακολουθήσουμε το δρόμο της σύνεσης και του μέτρου; Γίνεται για μια φορά να προσυπογράψουμε τις επιταγές της λογικής; Γίνεται για μια φορά να πράξουμε το αυτονόητο;

Όπως αυτονόητο είναι ότι κατηγορία δεν σημαίνει αυτόματα ενοχή. Επίσης, το να μην είσαι κατηγορούμενος δεν σημαίνει ότι είσαι αθώος. Για παράδειγμα, ο Πατέρας δεν είναι κατηγορούμενος. Αυτό σημαίνει ότι έχει το κούτελό του καθαρό; Ας είμαστε σοβαροί. Στην τρέχουσα ανάρτηση θα μπούμε στα βαθιά. Θα ξεκινήσω, λέγοντας ότι το timing το γράφω στα παπάρια μου. Αν είναι να ξελαμπικάρω από λαμόγια, συμμορίες, κλέφτες, ληστές, δολοφόνους, ανίκανους, παράνομους μετανάστες και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αδιαφορώ για ενδεχόμενο αποπροσανατολισμό. Αντίθετα, το δέχομαι μετά χαράς. Λες και το ένα αναιρεί το άλλο. Λες και ο χρόνος σταματάει στο μεσοπρόθεσμο. Και συνεχίζουμε στην ταμπακιέρα. Θεωρώ ότι πίσω από την κουρτίνα βρίσκεται ο Κούγιας, ο Πατέρας και ο Πιλάβιος. Ο πρώτος δεν κρύβεται: εδώ και χρόνια -υποτίθεται ότι-  προσπαθεί να πολεμήσει το κατεστημένο. Ο δεύτερος είναι εκείνος που έβγαινε στο μπαλκόνι σαν τον κλώνο του Μουσολίνι και διαλαλούσε ότι ελέγχει το παρασκήνιο. Το γεγονός ότι ο πράσινος όχλος ζητωκραύγαζε δεν είναι επί του παρόντος. Ο τρίτος μου θυμίζει ένα ανθρωπάκι που προσπαθεί να κρατήσει όλες τις πλευρές ικανοποιημένες. Προφανώς, το να κρατήσεις ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί απαιτεί πλούσια προσόντα που το ψηλό αγόρι δεν διαθέτει. Επομένως, αυτό που προκύπτει είναι ένα συνδυαστικό πακέτο. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι όλοι γνωρίζουν περισσότερα από αυτά που ισχυρίζονται. Το πακέτο, λοιπόν, περιλαμβάνει την τρέλα του Κούγια, την ανηθικότητα του Πατέρα και την ανικανότητα του Πιλάβιου. Όπως είπαμε, ο πρώτος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ο δεύτερος πρέπει να στάμπαρε ότι η κατάσταση δεν τον παίρνει, αποχώρησε από τον Π.Α.Ο. και τα κανόνισε με τον Κούγια και τον Πιλάβιο, αρχικά με τις κασέτες και έπειτα με τα στημένα. Ένας Πιλάβιος που μπορεί να είναι έντιμος, αλλά σίγουρα δεν είναι ικανός. Επομένως, στην προσπάθεια του Κούγια να ξεμπλέξει το κουβάρι, βρήκε συμπαραστάτες τον Πατέρα και τον Πιλάβιο με αντάλλαγμα την ασυλία τους. Δεν θα εκπλαγώ αν μετά το πέρας του σκανδάλου ο Πατέρας επιστρέψει στον Π.Α.Ο. Δεν θα εκπλαγώ αν μετά το πέρας του σκανδάλου ο Πιλάβιος δηλώσει παραίτηση, με αντάλλαγμα να πάει εκεί που τόσο πολύ επιθυμεί: στην Ουέφα. Αυτό που ακόμα δεν έχει καταστεί σαφές είναι η τύχη του Μαρινάκη. Πάντως, το εξωτερικό το κατέκτησε. Πλέον, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να διδάσκει αξίες και ήθος εις τας Ευρώπας. Εν τέλει, πρέπει να νοιώθουμε τυχεροί που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τον Μαρινάκη και τον Πατέρα. Σε αντίθετη περίπτωση πόσα εγκλήματα κατά της Ελλάδας θα είχαμε; Όμως, για να θέσω ένα ερώτημα: στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει αυτονόητο; Βεβαίως. Η απονομή της Δικαιοσύνης πρέπει να αφορά το σύνολο των εμπλεκομένων, το σύνολο των πολιτών. Πρέπει να αφορά τους πάντες. Αλλά είπαμε: το αυτονόητο είναι άκρως ενοχλητικό.

Υ.Γ.1 Η αποχώρηση των Αγγελόπουλων είναι γεγονός. Δυστυχώς, σε αρκετά σημεία της ανακοίνωσης τους, μάλλον, αδικούν τους εαυτούς τους.

Υ.Γ.2 Βρίσκεται ένας άνθρωπος που φέρει το όνομα Παπανδρέου και κάνει καλά τη δουλειά του. Πραγματικά εντυπωσιακό.

Υ.Γ.3 Καλά έλεγε ο Μπέος ότι ζει από το ποδόσφαιρο. Την αλήθεια έλεγε ο παλίκαρος. Επίσης, την αλήθεια έλεγε, όταν καυχιόταν προς τους ανθρώπους του Άρη, μετά το τέλος του ματς στο Χαριλάου, πως ό,τι και να γίνει ο Ολυμπιακός Βόλου θα βγει Ευρώπη. Λεβεντόπαιδο και ηθικό στοιχείο.

Υ.Γ.4 Ο Μάκαρος θα φορέσει τα ριγέ ή το έγγραφο για την σπάνια ασθένεια που τον έχει προσβάλλει θα κάνει το θαύμα του;

Υ.Γ.5 Το παρακάτω τραγούδι ερμηνεύεται από μια τεράστια μπάντα. Χωρίς χρονοτριβές σας παρουσιάζω τους φοβερούς και τρομερούς Rush. Αφιερωμένο στο καλύτερο δεκάρι.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Οι σκοταδόψυχοι
















Υ.Γ.1 Η χώρα υποτίθεται ότι κυβερνάται από τον Τζέφρυ και το ποδόσφαιρο υποτίθεται ότι ελέγχεται από τον Πιλάβιο. Χειρότερα δεν γίνεται. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.2 Παρακαλώ στους σκοταδόψυχους να προστεθεί το όνομα του Γιώργο Τσακογιάννη. Ο Υπουργός γνωρίζει. Μακάρι να γνωρίζουν και οι αρμόδιοι. Το νερό μπήκε στο αυλάκι. Όξω τα λαμόγια.

Υ.Γ.3 Είχαμε πει ότι οι λύσεις για τον Ηρακλή είναι δύο: υποβιβασμός στη Δ' Εθνική ή συγχώνευση. Προκρίθηκε η δεύτερη λύση. Τους Καβαλιώτες τους ρώτησε κανείς; Οι γνήσιοι οπαδοί του Ηρακλή συμφωνούν με αυτή την κίνηση; Αν και με βάση τις τελευταίες εξελίξεις το σχέδιο μάλλον δεν θα υλοποιηθεί.

Υ.Γ.4 Αφήστε το Σκόρδα να μιλήσει ρε παιδιά. Τόσο πολύ τον φοβάστε; Τι έχετε να κρύψετε; Είναι δυνατόν να τίθεται επί τάπητος θέμα διαγραφής του από τα μητρώα της Λέσχης; Δεν καταλαβαίνετε ότι ενδεχόμενη διαγραφή του θα επιβεβαιώσει πανηγυρικά τα όσα διαλαλεί και θα επιφέρει περισσότερα προβλήματα; Συνέλθετε.

Υ.Γ.5 Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται από την τελευταία ποιητική συλλογή του Τιμολέοντα Φανφάρα με τίτλο: ''Λαίλαπες''.
 

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας

Ξυπνάς. Χωρίς άγχος, φωνές, πανικό και ξυπνητήρια. Σηκώνεσαι, τεντώνεσαι και ανοίγεις παντζούρια και παράθυρα. Βγαίνεις έξω, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, παρατηρείς τα χρωματιστά λουλούδια που βρίσκονται στον κήπο, ακούς με περίσσεια προσοχή τα πουλάκια που τιτιβίζουν, χαζεύεις τη χελωνούμπα που προσπαθεί με σιδηρά πειθαρχία να διασχίσει την χλόη και αυθόρμητα ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό σου. Εν τω μεταξύ, ο ήλιος έχει αρχίσει να δίνει βροντερό παρόν, αλλά δεν πτοείσαι. Εξάλλου, αυτό ακριβώς επιζητείς: το καλοκαίρι. Παίρνεις breakfast στο μπαλκόνι και το πρωινό αεράκι τυλίγει το είναι σου. Έχοντας ξένοιαστα τα πόδια σου πάνω στην καρέκλα, πιάνεις το κινητό και καλείς κάποια νούμερα. Τα πάντα τίθενται σε εφαρμογή. Έχεις κάτι περισσότερο από μισή ώρα για να ετοιμαστείς και ακριβώς αυτό κάνεις.


Δεν χρειάζεται να πάρεις πολλά μαζί σου, παρά μόνο τα βασικά. Φοράς το μαγιό, στολίζεις τα ποδάρια με διχαλωτή παντόφλα 4+1, γραπώνεις μια μικρή τσάντα και τη γεμίζεις με το αντηλιακό, την Αρειανή πετσέτα θαλάσσης, τις κιτρινόμαυρες ρακέτες, το φουσκωτό τόπι που γράφει Αρειανάρα, το βιβλίο που λαχταράς να διαβάσεις, το πορτοφόλι, τα κλειδιά και μια μπανάνα. Μην γελάτε: το εν λόγω φρούτο είναι απαραίτητο εφόδιο για την παραλία. Ανοίγεις την πόρτα για να φύγεις και παίρνεις πρέφα ότι έχεις ξεχάσει τα γυαλιά ηλίου, το ρολόι χειρός και το κινητό. Αμέσως βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει. Για τα γυαλιά ηλίου δεν υπάρχουν παζάρια: τα παίρνεις και τα φοράς δίχως δεύτερη σκέψη, ειδάλλως θα λιώσεις σαν βαμπίρ. Για το ρολόι αφιερώνεις κάπως περισσότερο χρόνο και κατόπιν ώριμης σκέψης το παίρνεις και το βάζεις στην τσάντα σου, όχι στο καρπό σου. Στο κινητό εξαντλείς όλη την αυστηρότητά σου. Εξάλλου, εκεί που πας δεν το χρειάζεσαι. Εν τέλει, σπάνια το χρειάζεσαι, αλλά τέλος πάντων. Βγαίνεις έξω και συνειδητοποιείς ότι το μόνο που άλλαξε από τη στιγμή που ξύπνησες και βγήκες στο μπαλκόνι είναι η χελωνούμπα. Κατάφερε με πείσμα να φτάσει στην άλλη πλευρά του κήπου και να βρει σκιά κάτω από την κορομηλιά κι όχι μόνο αυτό, αλλά παράλληλα τρώει με όλη της την άνεση τους καρπούς που έχουν πέσει από το δέντρο. Πραγματική βασίλισσα.

Όση ώρα χαζεύεις τη χελώνα, τα πουλάκια και τα λουλουδάκια, αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι προ των πυλών. Η παρέα μαζεύεται και η εκστρατεία ξεκινάει. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Ούτως ή άλλως δεν έχεις ιδιαίτερο άγχος για το E.T.A. Απλά απολαμβάνεις τη διαδρομή. Όμως, λείπουν ακόμα δυο πολύτιμα γρανάζια. Σταματάς σε ένα περίπτερο για να πάρεις ένα παγωμένο νεράκι και μια αθλητική εφημερίδα. Νταξ, το νεράκι είναι παντού το ίδιο, αλλά η εφημερίδα; Το ξέρω ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν την προτιμάς, αλλά υπάρχουν αναρχικοί στην παρέα που θέλουν να γευτούν μία από τις μεγαλύτερες χαρές του καλοκαιριού: τα μεταγραφικά σενάρια. Αφού γκρινιάξεις χαριτωμένα για το ότι τα Αθλητικά Νέα του Σκόρδα δεν κυκλοφορούν στην Αθήνα και θέσεις βέτο σε ορισμένες φυλλάδες, όπως Πρωταθλητή, Γαύρο, Πράσινη και δεν συμμαζεύεται, η παρέα συνεχίζει την πορεία της. Την όμορφη πορεία της.

Βλέπεις μια ταμπέλα που υποδεικνύει ότι σε ελάχιστη χιλιομετρική απόσταση φτάνεις στον προορισμό σου. Σειρά έχει το παρκάρισμα, κατόπιν η αποβίβαση και έπεται η εύρεση στρατηγικής θέσεως προς παρακολούθηση του ''εχθρού''. Όπου ''εχθρός'' σημειώσατε όμορφες παρουσίες, ήτοι γυναίκες. Καταλαμβάνεις το έδαφος, οριοθετείς την περιοχή σου, διενεργείς λεπτομερές scouting του περιβάλλοντα χώρου και στήνεις τη βάση σου. Καθώς παρατηρείς το τοπίο, αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε μια παραλία με χρυσαφένια άμμο, ικανοποιητικό πλάτος και μεγάλο μήκος (στον άξονα), ενώ συγχρόνως διακρίνεις σκόρπια κοχύλια από εδώ κι από κει. Σηκώνεσαι και πας να τσεκάρεις τα νερά. Εκ πρώτης όψεως, η θάλασσα φαντάζει τέλεια. Οδεύεις προς το σημείο που σκάει το κύμα, βρέχεις τα ποδάρια και γυρνάς προς την παρέα με ένα χαμόγελο και τον αντίχειρα σηκωμένο σαν Ρωμαίος Αυτοκράτορας, υποδηλώνοντας ότι όλα βαίνουν καλώς. Επομένως, όλα είναι ιδανικά. Ή μήπως όχι; Γυρνάς στην ξαπλώστρα, μετουσιώνεσαι σε τραχανά και (ξ)απλώνεις την κορμάρα σου. Νιώθεις ότι λείπει ένα σημαντικότατο κομμάτι του παζλ και όχι δεν είναι η μπανάνα. Καθώς απολαμβάνεις το smoothie, κάτι επιμένει να σε γαργαλάει μέσα σου και στύβεις το μυαλό σου να βρεις ποιο στοιχείο είναι απόν. Ξάφνου, οι κεραίες των αυτιών σου εντοπίζουν μελωδικούς ήχους. Αμέσως, ενεργοποιείται η διαδικασία αναγνώρισης και μετάφρασης. Είναι πιάνο; Ναι, είναι πιάνο! Όντας (υπερ)γεμάτος από ικανοποίηση, το παρακάτω τραγούδι αρχίζει να παίζει κι εσύ μόλις βρήκες το χαμένο κομμάτι του παζλ. Καλό καλοκαίρι σε όλους.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ο γιακάς και ο Mr. Robot(o)

Είχε παρομοιαστεί σαν σωτήρας. Λυτρωτής. Αναμορφωτής. Οι οπαδοί τον (υπο)δέχτηκαν με υπέρτατη χαρά. Όμως, η χαρά του Αντώνη ξεπερνούσε αυτή του κόσμου. Φαινόταν στα μάτια του. Στη γλώσσα του σώματός του. Στο σηκωμένο γιακά από το πόλο μπλουζάκι του. Νόμιζε ότι πήρε μεταγραφή σε μια μεγαλύτερη πίστα από αυτές που τραγουδάει τα βράδια. Όμως, ο Ηρακλής δεν είναι πίστα. Εταιρία είναι. Χρεωμένη εταιρία. Άργησε πολύ να αντιληφθεί που είχε μπλέξει. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι το να μπλέκεις με τα του ποδοσφαίρου είναι απλή υπόθεση. Η συντριπτική πλειοψηφία αναθεωρεί μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα. Τα χαστούκια που τρώνε τους οδηγούν σε αναθεώρηση. Το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα. Είναι πόλεμος. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Είμαι βέβαιος ότι ο Ρέμος έχει αποκτήσει, πλέον, διαφορετικό τρόπο σκέψης αναφορικά με το ποδόσφαιρο. Πάντως, είναι άκρως εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα η έπαρση, η προβολή και το ψευτοσταριλίκι μετατρέπονται σε πανικό, απογοήτευση και αταξία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι πάσαρε τον Ηρακλή σε όποιον έβρισκε μπροστά του. Κάπως έτσι φτάσαμε στον Παντελή και στον Τάκη.

Το φοβερό με την ομάδα είναι ότι αγνοείται η τύχη των μετοχών. Ποιος τις έχει, πόσες έχει, από ποιον τις απέκτησε και πάει λέγοντας. Πραγματικό αίνιγμα. Αλλά τι κάθομαι και γράφω τώρα; Εδώ αγνοείται η τύχη του Τάκη. Μόλις άρχισε να βγαίνει η φήμη ότι ο Ηρακλής δεν πληροί τα κριτήρια της αδειοδότησης ο άνθρωπος εξεμάνη. Και με το δίκιο του, ασχέτως αν αυτή η ιστορία κρατάει από πέρυσι. Σου λέει ο Π.Α.Ο.Κ. και η Α.Ε.Κ. χρωστάνε σε όποιον μπορεί να αρθρώσει φθόγγο οποιασδήποτε γλώσσας, εμένα βρήκαν για εξιλαστήριο θύμα; Βέβαια, ο ίδιος αποποιούταν των ευθυνών του και τα φόρτωνε όλα στο γιακά του Ρέμου. Όμως, αν το πρόβλημα είναι ότι ο Ηρακλής δεν πρέπει να πέσει κατηγορία, επειδή έχει λιγότερες παρατυπίες από άλλες Π.Α.Ε., τότε πάω πάσο. Το θέμα είναι πολύ απλό: έχεις σκελετούς στην ντουλάπα σου; Πέφτεις. Δεν έχεις; Μένεις. Δηλαδή, αν κλέψω πέντε δραχμές τι θα πω στο δικαστήριο; Ότι ο άλλος έκλεψε είκοσι κι ως εκ τούτου πρέπει να αθωωθώ; Αυτή θα είναι η υπερασπιστική μου γραμμή; Ας είμαστε σοβαροί. Το να δηλώνεις ότι έχεις λιγότερους σκελετούς από τον τάδε ή το δείνα δεν αποτελεί ορθολογικό επιχείρημα ως προς την αθώωσή σου. Επιπλέον, το να έχεις πλαστογραφήσει δημόσια έγγραφα θα έπρεπε να αποτελεί τροχοπέδη στις περαιτέρω δραστηριότητές σου για την αναστολή της απόφασης. Όμως, η διοίκηση δεν κολλάει. Στέλνει επιστολές στον Πλατινί και κράζει τον Πιλάβιο και την Ε.Π.Ο. Μέχρι στο CAS θα προσφύγει. Το να στείλεις μια επιστολή είναι φθηνή λύση. Το να κράξεις είναι έτι φθηνότερο. Το να προσφύγεις στο CAS απαιτεί δεκάδες χιλιάδες γιούρο. Καλή τύχη.
 

Μπορεί να μην καταλαβαίνω τους διοικούντες, αλλά κατανοώ πλήρως τους οπαδούς. Η καψούρα δεν παλεύεται. Όπως δεν αντέχεις να βλέπεις την γκόμενα σου με άλλον, κάπως έτσι δεν μπορείς να φανταστείς την ομάδα σου να πέφτει κατηγορία. Θα κάνεις τα πάντα για να αντιστρέψεις την κατάσταση. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, θα κράξεις, θα γκρινιάξεις. Μέχρι και τον πρώην Αντιπρόεδρο της Π.Α.Ε. θα ανακρίνεις. Όχι ότι έχουν ουσία όλα αυτά, αλλά διατηρούν μια λογική, έστω και παράλογη. Αυτό που στερείται οποιασδήποτε βάσης είναι οι δηλώσεις αρκετών βουλευτών που έσπευσαν να στηρίξουν τον Ηρακλή. Πρόκειται για την ίδια ομάδα που πλαστογραφεί δημόσια έγγραφα και χρωστάει σε παίχτες, προπονητές, καθαρίστριες, ball boys και μπακάληδες. Νταξ, μάλλον υπερβάλλω κι εγώ. Ξέχασα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν το ακαταλόγιστο. Πολιτικοί αφού. Ωστόσο, αυτά βλέπουν στον Ηρακλή και παλεύουν με νύχια και με δόντια. Όταν οι πολιτικοί αγνοούν δικαστικές αποφάσεις σιγά μην κολλήσει ο Ημίθεος. Όταν οι πολιτικοί παίρνουν τις μίζες τους σιγά μην κολλήσει ο Τάκης. Όταν οι πολιτικοί αρνούνται να προβάλλουν την αλήθεια και ενθαρρύνουν την ψηφοθηρία σιγά μην κολλήσει ο Χατζηπαναγής. Ο Κωφίδης δεν κολλάει ούτως ή άλλως: να είναι καλά οι Dimmu Borgir και τα διόδια. Εντούτοις, έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι η οικονομία, η πολιτική και ο αθλητισμός περνάνε κρίση ως προεκτάσεις την κοινωνικής παθογένειας που μας έχει προσβάλλει. Επιτέλους, πρέπει να τυπώσουμε στο μυαλό μας με πυρωμένο σίδερο ότι η αυθεντική κρίση είναι η κοινωνική. Εμμένω απόλυτα σε αυτή την άποψη. Πάντως, οφείλω να πω ότι ο μόνος πολιτικός που διαχώρισε τη θέση του είναι ο Μπουτάρης, αλλά μάλλον πρόκειται περισσότερο για ''πολιτικό'' και επιπλέον δεν φέρει την ιδιότητα του βουλευτού. Βέβαια, οι (κουτο)πονηροί γνωρίζουν ότι ο Δήμαρχος είναι Αρειανός. Οι έξυπνοι ξέρουν ότι ο Μπουτάρης χέστηκε για τις ψήφους.

Από το παρόν άρθρο προκύπτουν δυο κομβικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η επιβολή ισονομίας και η απονομή δικαιοσύνης. Ανοίξτε τους φακέλους και στείλτε στον Καιάδα τους παρανόμους. Έχετε τα καλαμπαλίκια να υποβιβάσετε τον Π.Α.Ο.Κ., τον Πανιώνιο, την Καβάλα, την Α.Ε.Κ., τον Ολυμπιακό Βόλου και τον Π.Α.Ο.; Τα παραδείγματα είναι τυχαία. Δυστυχώς, το ελληνικό πρωτάθλημα έχει καταστεί πεδίο αθέμιτου ανταγωνισμού. Χρωστάς δεκάδες εκατομμύρια προς το Δημόσιο και τρίτους; Κανένα πρόβλημα. Κάνεις τις μεταγραφές σου και λαμβάνεις κανονικά μέρος στο πρωτάθλημα. Ανακοινώνεις πλασματικές και εικονικές Α.Μ.Κ.; Κανένα πρόβλημα. Παίρνεις το πιστοποιητικό σου και πας στην ευχή της Παναγίας. Κλείνεις μηδενικά συμβόλαια σε παίχτες που παίρνουν εκατοντάδες χιλιάδες γιούρο; Απολύτως κανένα πρόβλημα. Στην ελάχιστη των περιπτώσεων να σε πάρουν χαμπάρι τα ''λαγωνικά'' της Ε.Π.Ο. και να την γλιτώσεις εις αεί, προφασιζόμενος τον ασθενή. Παίζεις μεγάλα ποσά στο στοίχημα που δεν δικαιολογούνται από την φορολογική σου δήλωση; Σωστά μαντέψατε: κανένα πρόβλημα. Συνεχίζεις και παίζεις στοίχημα. Μιλάς με διαιτητές πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα; Κι εδώ κανένα πρόβλημα. Το πολύ πολύ να πας στον αθλητικό δικαστή και να αθωωθείς προβάλλοντας κάποιο ''ακλόνητο'' επιχείρημα. Και ρωτάω εγώ ο χαζός: τα νομοταγή σωματεία, όπως ο Εργοτέλης και ο Ατρόμητος, είναι κορόιδα; Μάλλον είναι. Επομένως, ο Ηρακλής έχει δίκιο να επιζητά την ισονομία, αλλά όχι να την προβάλλει ως επιχείρημα. Όπως, επίσης, δεν καθιστά επιχείρημα το παρασκήνιο που προσπαθεί (;) να κατασπαράξει τον Ηρακλή. Κι εγώ χωρίς αποδείξεις δηλώνω ότι ο Υπουργός υποστηρίζει τον Ολυμπιακό Βόλου κι ο Θέμης στην παραλία διαβάζει τα Αθλητικά Νέα του Σκόρδα. Αυτά είναι δουλειά των δικαστηρίων και της Ε.Π.Ο. Τώρα θα έλεγα κάτι για τον Πιλάβιο, αλλά κρατώ χαρακτήρα και οδεύω τάχιστα προς το δεύτερο εξαγόμενο στοιχείο.

Όταν ο Άρης έμπαινε στο άρθρο 44 ούρλιαζα να μην εκμεταλλευτεί τον νόμο, αλλά να αξιοποιήσει την ευκαιρία που του παρουσιαζόταν. Υποβιβασμός στη Δ' Εθνική και ανάσταση της ομάδας σε κάθε τομέα και επίπεδο. Όπως γίνεται αντιληπτό οι συνοπαδοί μου με ξέσκισαν. Αλλά ο Κάνθαρος απτόητος. Ένας υποβιβασμός στη Δ' Εθνική μόνο θετικά μπορεί να επιφέρει. Μηδενίζονται τα χρέη, συσπειρώνεται ο κόσμος, αποκτάς διοικητική γνώση, προωθείς τους παίχτες των φυτωρίων, πολλαπλασιάζεις τις επαφές σου, μαθαίνεις άριστα το νταραβέρι των χαμηλών κατηγοριών και γίνεσαι εξπέρ στο σκάουτινγκ. Έχοντας λίγη υπομονή ανακτάς την χαμένη σου αυτοπεποίθηση, ενισχύεις εκ νέου το τσαλακωμένο σου προφίλ και αναπτερώνεις το πρεστίζ σου. Σε τέσσερα χρόνια θα επανέλθεις πιο δυνατός, πιο διψασμένος, πιο συσπειρωμένος και πιο γνώστης από ποτέ. Δυστυχώς, η υπομονή θεωρείται αδυναμία κι όχι αρετή. Επομένως, η λύση για τον Ηρακλή είναι να πέσει όχι κατηγορία, αλλά κατηγορίες. Να πέσει στη Δ' Εθνική. Υπάρχει και έτερη λύση: η συγχώνευση με κάποια άλλη ομάδα, όπως η Καλαμαριά ή η Επανομή. Διότι, το να έχει μετατραπεί ο Χατζηπαναγής σε Mr. Robot(o) και να τρέχει σε δρόμους, συνδέσμους, Ε.Π.Ο., Ουέφες και CAS δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Όχι μόνο γίνεται γραφικός, αλλά κάτι χειρότερο: φθείρεται η εικόνα του και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς. Αντίθετα, μπορεί να βοηθήσει μέσα από ένα πλαίσιο ηρεμίας. Η ομάδα αυτή τη στιγμή έχει χάσει υπερπολύτιμο έδαφος για την αγωνιστική και εξωαγωνιστική προετοιμασία της νέας σεζόν. Δεν έχει προσανατολισμό. Ο Χατζηπαναγής, ο Κωφίδης και οι συνεργάτες τους μπορούν να δώσουν πνοή, αρκεί να καταλάβουν την ουσία των πραγμάτων. Ποδοσφαιράνθρωποι είναι: υποθέτω ότι αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούν ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν. Ειδάλλως, δεν έχουν θέση στον τωρινό Ηρακλή.

Υ.Γ.1 Ξεκίνησα για μια ανάρτηση αποτελούμενη από μια φωτογραφία και δυο λόγια και κατέληξα σε ένα μακροσκελές άρθρο. Αυτό θα πει οίστρος.

Υ.Γ.2 Οι φήμες οργιάζουν ότι Ηρακλής, Τρίκαλα και Ο.Φ.Η. προσπαθούν να μαγειρέψουν κάτι πολύ πικάντικο. Ίδωμεν.

Υ.Γ.3 Στη σημερινή ανάρτηση θα γνωρίσουμε τους Styx και ένα από τα δημοφιλέστερα και καλύτερα τραγούδια τους: Domo arigato, Mr. Robotο...I'm Kilroy! Kilroy!

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

The Pig Three, το ποτήρι, η τομάτα και το Bing Bang

Ο περισσότερος κόσμος έχει τις απόψεις του. Τις γνώμες του. Τα πιστεύω του. Δύσκολα αλλάζει ρότα. Για παράδειγμα, έχω ένα φίλο με τον οποίο διαφωνώ ουκ ολίγες φορές σε θέματα που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν απλά και τετριμμένα. Εντούτοις, πώς μπορώ να επιχειρηματολογήσω όταν μου λέει ότι η τομάτα σκέφτεται; Πώς μπορώ να επιχειρηματολογήσω όταν μου λέει ότι το Βing Βang ευθύνεται για τις πράξεις ενός δολοφόνου, βιαστή ή ληστή; Υποθέτω ότι δεν μπορώ. Εν τέλει, αδυνατώ να τον μεταπείσω. Και ερωτώ όλους εσάς τους ηρωικούς αναγνώστες μου: στα παραπάνω θέματα πόσες αλήθειες κρύβονται; Τι ισχύει τελικά; Δυστυχώς, στερούμαστε ικανού ψυχολογικού φορτίου. Δεν υπάρχουν ψυχικά αποθέματα. Το λυπηρό είναι ότι αν υπάρχουν, σπάνια τα διαθέτουμε ως προς την αποκατάσταση της αλήθειας. Συνήθως, διοχετεύουμε την πλειονότητα των εφοδίων μας στην γκρίνια, στη μιζέρια και στην ποζεριά. Συνεπώς, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την αλήθεια ή για να το θέσω καλύτερα δεν θέλουμε να την αντιληφθούμε. Γιατί; Διότι, η πουτάνα η αλήθεια πονάει. Και πόσοι γουστάρουν να γεύονται πόνο; Ελάχιστοι. Αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι κατόπιν του πόνου, ανατέλλει η γιατρειά. Επομένως, το ποτήρι τις περισσότερες φορές δεν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, όπως συχνά λέγεται. Πολύ απλά βρίσκεται σε αρμονία. Σε ισορροπία. Αλλά πώς μπορείς να αντιληφθείς την ισορροπία όταν είσαι ανισόρροπος; Ρητορικό το ερώτημα.


Εν προκειμένω, η μοναδική αλήθεια που έλαμψε στους τελικούς του N.B.A. είναι ότι οι Ντάλας είναι η καλύτερη ομάδα. Ομάδα με όλα τα γράμματα της λέξης κεφαλαία, ήτοι ΟΜΑΔΑ. Διαθέτει έναν πολύ καλό προπονητή, έναν πραγματικό εγκέφαλο, ένα διαβολεμένο σαμιαμίδι, ένα μπόμπερ, αρκετούς ρολίστες και ένα σταρ που πληροί όλα τα κριτήρια του αντιστάρ, όντας συγχρόνως δεινός σκόρερ. Η μόνη παραφωνία είναι ο Πρόεδρός της. Πραγματικός αλητάμπουρας. Όμως, όλο αυτό το σύστημα -διότι περί συστήματος πρόκειται- εργάστηκε σκληρά. Αθόρυβα. Ουσιαστικά. Εν αντιθέσει, με τους Big Three και την παρέα τους, οι οποίοι εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε Pig Three. Η αλήθεια είναι ότι δικαίως έλαβε χώρα η εν λόγω μετατροπή. Διότι, όταν ο Σποέλστρα έκανε λόγο για mental stability γνώριζε πολύ καλά τι έλεγε κι ας τον θεωρούν όλοι άμπαλο και εντολοδέκτη του Πατ Ράιλι. Πώς μπορείς να καλουπώσεις άναρχους παίχτες; Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι δύσκολο. Για τα δεδομένα του Ν.Β.Α. ουτοπικό.

Ο Κάνθαρος έχει μεγαλώσει με αυθεντικούς σταρ του N.B.A. και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λεμπρόν πρέπει να αλλάξει μυαλά αν θέλει να στολίσει τα δάχτυλά του με φο μπιζού. Καλή η πλάκα και το ανούσιο σταριλίκι, αλλά δεν αρκούν. Ο καθρέφτης είναι το παρκέ. Όσο για τον Σκότι Πίπεν λυπάμαι πραγματικά με τις δηλώσεις του. Μα είναι δυνατόν ρε Σκότι να λες ότι ο Λεμπρόν είναι καλύτερος του Τζόρνταν; Δεν το καταλαβαίνεις ότι αυτόματα εκτίθεσαι; Δεν πειράζει. Σε έβαλε στη θέση σου ο Στιβ Κερ όταν είπε ότι ο ''Βασιλιάς'' Τζέιμς μοιάζει περισσότερο στον Πίπεν παρά στον Τζόρνταν. Και σε τελική ανάλυση θα τέλειωνε ποτέ ο Τζόρνταν σε ματς τελικού με μόλις οχτώ πόντους; Δεν νομίζω. Ωστόσο, η βιομηχανία του N.B.A. θέλει σταρ. Κι αν δεν έχει τους εφευρίσκει. Κι ας αποκρύπτεται η αλήθεια. Δεν πειράζει. Όταν θα έρχονται τα δύσκολα θα λάμπει δια της παρουσίας της. Ακριβώς όπως έγινε προχθές.

Υ.Γ.1 Ο Γερμαναράς είναι πραγματικός σταρ. Ηγέτης. Δουλευταράς. Μπορεί να μην διαθέτει τρομερά φυσικά προσόντα, αλλά η άρτια τεχνική του κατάρτιση και η απλότητα του εξισορροπούν κάθε σωματικό μειονέκτημα. Και είναι από τους ελάχιστους παίχτες που υπηρετεί, σέβεται και αξιώνει ανελλιπώς το μπάσκετ μέσω της Εθνικής Γερμανίας. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες τύπου κούρασης, διαιτησίας, summer camp και λοιπών παπαριών. Χορτάσαμε από αυτές τις μαλακίες. Όσο για τον Κιντ δεν μπορώ να εκφέρω λόγια. Ο άνθρωπος είναι ο ορισμός του play maker. Κι ας είναι 39 χρονών.

Υ.Γ.2 Κυκλοφορούν κάποια βιντεάκια που χλευάζουν τον Λεμπρόν. Τα είδα και δεν τα βρήκα ιδιαίτερα διασκεδαστικά. Αντίθετα, η παρέα του Edling και του φοβερού Messiah δίνει ρέστα. Ιδού οι Candlemass. Και ναι, η φωνή του είναι κορυφαία.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Bull(ντόζιερ) και κλαρίνα

Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο άθλημα. Αντίθετα, το μπάσκετ είναι σχετικά προβλέψιμο. Κατά ένα συντριπτικό ποσοστό θα κερδίσει ο καλύτερος. Σπάνια θα συναντήσεις εκπλήξεις. Η κοινή συνισταμένη των δυο αθλημάτων είναι το ότι η καλύτερη ομάδα (δια)κρίνεται από τη διάρκεια. Κι εμείς διάρκεια δεν είχαμε σε κανένα σημείο της σεζόν και σε κανένα σημείο των play off. Για την ακρίβεια δεν είχαμε πολλά πράγματα. Δεν είχαμε ομαδικό πνεύμα. Ενέργεια και διάθεση για να παίξουμε προσωπική και ομαδική άμυνα. Αντίδοτο στις άμυνες ζώνης μετά προσαρμογής (του Μαρκόπουλου). Παίχτη να παίζει ικανοποιητικά και αποτελεσματικά το ένας εναντίον ενός. Ψηλούς με γρήγορα πόδια και γρήγορη σκέψη. Επιθετικά συστήματα. Τα πλεονεκτήματα που προσφέρουν οι ψηλοί κοντοί και οι κοντοί ψηλοί. Διαύγεια και οξυδέρκεια για να αντιδράσουμε σωστά υπό καθεστώτα πίεσης και κρίσης. Και το κυριότερο όλων: δεν είχαμε εταιρικό και αγωνιστικό πλάνο. Ως εκ τούτου, δεν είχαμε ψυχολογία.


Αυτό που είχαμε είναι μια μόνιμη γκρίνια που περιστρέφεται γύρω από τα πάντα. Γιατί αναπνέει ο Δαμιανίδης; Γιατί υπάρχει ο Σούμποτιτς; Γιατί απεβίωσε ο Σαμολαδάς; Γιατί τρυπηθήκαμε; Γιατί δεν παίζει ο Λίνος; Γιατί ο Τζεβελέκης δεν κλείνει τις τρύπες που άνοιξε ο ίδιος; Γιατί δεν έχουμε ανακαλύψει το νέο Γκάλη; Τα ερωτήματα πολλά, ανούσια και άστοχα. Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες. Επί παραδείγματι, ο Λίνος δεν παίζει, διότι προφανώς δεν μπορεί να παίξει. Το παιδί με το που δέχεται την σπυριάρα προσπαθεί να την ξεφορτωθεί, νομίζοντας ότι είναι χειροβομβίδα. Αυτά παθαίνουμε όταν φορτώνουμε φερέλπιδες παίχτες με βάρη που αδυνατούν να σηκώσουν. Θεωρείς ότι ο Λίνος είναι ταλαντούχος παίχτης; Πολύ όμορφα. Δώσε τον δανεικό σε κάποια ομάδα στυλ Τρικάλων και θα δούμε αν μπορεί να βγάλει το ταλέντο του και να αντέξει την πίεση. Ο Ολυμπιακός χαζός είναι που (μας) έδωσε δανεικό τον Σλούκα; Ρητορικό το ερώτημα. Βέβαια, θα μου πείτε και τον Τσαϊρέλη δίναμε δανεικό. Σωστό κι αυτό. Τον δίναμε δανεικό, είδαμε ότι δεν την παλεύει και για επιβράβευση τον κρατήσαμε. Για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Τσαϊρέλης απλά να πω ότι πρόκειται για έναν παίχτη, ο οποίος μόλις βρίσκεται μόνος του μπροστά από το καλάθι κάνει προσποίηση στον εαυτό του.

Σας παρακαλώ μην γελάτε. Το έκανε στο τελευταίο ματς της σειράς. Το ερώτημα είναι γιατί η σειρά πήγε σε πέμπτο ματς; Πας στην Πυλαία και σπας την έδρα. Κατόπιν, τους φέρνεις στο Παλέ και τους αποτελειώνεις. Όχι στα λόγια. Στην πράξη. Είχαμε πει ότι το μυστικό της σειράς είναι να τους κρατήσουμε κάτω από τους 70 πόντους. Στο Παλέ παραλίγο να φτάσουν την κατοστάρα. Πώς να τους αποτελειώσεις όταν δέχεσαι στην έδρα σου 91 πόντους; Σε εκείνο το ματς πήρες μια διαφορά έντεκα πόντων και νόμιζες ότι αυτόματα κέρδισες τον αγώνα κι ας είχε ακόμα δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά.  Είδατε τι κάνει η επανάπαυση και η έπαρση; Τιμωρούν οι ρουφιάνες. Και φτάσαμε στο πέμπτο ματς, στο οποίο παίξαμε πανάθλια. Η πλάκα είναι ότι παρόλο που ήμαστε τραγικοί σε κάθε επίπεδο στο τέλος διεκδικήσαμε τη νίκη. Κι όταν λέω ότι παίξαμε πανάθλια και τραγικά το εννοώ. Το χειρότερο δεν ήταν η τεχνική μας ανεπάρκεια. Το χειρότερο ήταν ότι δεν είδα πίστη. Δεν είδα πάθος. Ενέργεια. Διάθεση. Τρανταχτό παράδειγμα η επιθετική μας ανυπαρξία. Ούτε βολές δεν μπορούσαμε να πετύχουμε. Απλά να φύγει η μπάλα από τα χέρια μας. Λες και οι παίχτες μας δεν φορούσαν αθλητικά παπούτσια, αλλά παντόφλες. Κι ας φώναζε ο Πίξι από τον πάγκο. Μου θύμισε τον Μπλατ που πέρυσι ούρλιαζε να πάει η μπάλα στον Μπετς και δευτερόλεπτα αργότερα τα τρίποντα έπεφταν σαν τα γιαούρτια που τρώνε οι πολιτικοί από τους αγανακτισμένους. Αντίθετα, ο Μαρκόπουλος το πίστευε και το κατέστησε σαφές στους παίχτες του. Διαφορετικά, δεν θα γινόταν ήρωας στο Παλέ ο Γκετσέφσκι, ούτε θα έπαιρνε στην Πυλαία ο Ντόζιερ 18 (!) ριμπάουντ.

Επ' ουδενί λόγω κατηγορώ τον Σούμποτιτς. Τι να κάνει κι αυτός; Ήλθε, είδε και όπως δείχνουν τα πράγματα θα απέλθει. Τα λάθη έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι. Επιτέλους, ήρθε ή ώρα να πάρουμε έναν κανονικό προπονητή. Έχουν ακουστεί τρία ονόματα: Ζντοβτς, Σφαιρόπουλος και Ζούρος. Πάρτε κάποιον, δείξτε του εμπιστοσύνη και αφήστε τον να δουλέψει. Έπειτα, οριοθετήστε το μπάτζετ και κάντε εύστοχες επιλογές σε παίχτες. Κατά τη διάρκεια της σεζόν ελαχιστοποιήστε τις αλλαγές ξένων και κοινοτικών. Και πριν κάνετε όλα αυτά που γράφω βγείτε και γνωστοποιήστε τις προθέσεις σας για την Αρειανάρα. Δώστε όραμα και πίστη στους Αρειανούς. Προσπαθήστε να επαναφέρετε τη χαμένη δίψα. Το να χάνετε παιχνίδια είναι θεμιτό. Το να χάνετε τον κόσμο είναι ανεπίτρεπτο. Και πιστέψτε με ότι αν χάσετε καθολικά τον κόσμο δεν θα πέσουν κλαρίνα, όπως έγινε στην Πυλαία.

Υ.Γ.1 Επικρατεί έντονη φήμη ότι όποιος προπονητής έρχεται στην ομάδα πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη του συνδέσμου. Υποτίθεται ότι για αυτό ακριβώς το λόγο δεν ήρθε μεσούσης της περιόδου ο Σφαιρόπουλος. Τελικώς, ήρθε ο Σούμποτιτς. Αν πράγματι ισχύει ότι πρέπει να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του συνδέσμου χαίρομαι. Διότι, η διοίκηση στη περίπτωση του Σούμποτιτς την έγραψε στα παλαιά της υποδήματα. Αν και θα προτιμούσα να το έκανε στην περίπτωση του Σφαιρόπουλου. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να απαγκιστρωθούμε από το σύνδεσμο, τουλάχιστον όσον αφορά τις διοικητικές αποφάσεις. Δεν θα χάσουμε.

Υ.Γ.2 Κάποτε, ο Ιωαννίδης είχε φέρει το Ζούρο. Εξαρχής, τον είδαμε με κακό μάτι. Στην περίπτωση που (ξανα)κάτσει στον πάγκο, ίσως, ήρθε η ώρα να επανορθώσουμε.

Υ.Γ.3 Τεράστιο Ντάλας. Τεράστια νίκη. Βουρ για δαχτυλίδι.

Υ.Γ.4 Αυτή η ιστορία με τον Καστίγιο με έχει κουράσει. Σας παρακαλώ μόλις υπογράψει συμβόλαιο με τον Άρη ή  κάποια άλλη ομάδα ενημερώστε μας.

Υ.Γ.5 Bull(ντόζιερ) ο τίτλος, Bulldozer το τραγούδι. Φυσικά από τους Machine Head.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

(Μ)πάνε έλα

Αρκετοί στη Θεσσαλονίκη θεωρούν πως ο Ζαγοράκης βάζει τον εγωισμό του πάνω από το συμφέρον του συλλόγου. Αλλά για ποιον εγωισμό μιλάμε; Εδώ αφήνει τα αναρχόσκυλα να κάνουν ότι θέλουν. Εδώ ψηφίζει τον Μαρινάκη. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι ο δρόμος της επιλεκτικής σιωπής δεν οδηγεί πουθενά. Κυριολεκτικά πουθενά. Γκρεμός. Αδιέξοδο. Dead end που λένε κι οι Εγγλέζοι. Κι ας προβάλλεται η άποψη ότι πλέον στον Π.Α.Ο.Κ. μετρούν τα έργα και οι πράξεις. Ωστόσο, η εποχή των δηλώσεων και των ανακοινώσεων δεν έχει παρέλθει, τουλάχιστον ακόμα. Κι όποιος θέλει να ξεφύγει από την πειθαρχημένη σκέψη και να προτρέξει στο αγωνιστικό ή οικονομικό αποτέλεσμα της ομάδας δεν θα κερδίσει τίποτα. Το έχουμε ξαναπεί: ο Ζαγοράκης έκανε πρωταθλητισμό με τα λεφτά του πολυμετοχικού. Η πίκρα είναι ότι κανείς δεν έχει βγει να το δηλώσει. Το δούλεμα συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.


Βγαίνει, λοιπόν, η φήμη ότι ο Π.Α.Ο. συμφώνησε με τον Βρύζα. Το μαθαίνει η διοίκηση του Π.Α.Ο.Κ. και αμέσως τίθεται επί τάπητος το ενδεχόμενο επιστροφής του. Αίφνης, ο Πρόεδρας παίρνει το αεροπλάνο και κατεβαίνει Αθήνα για να συναντήσει τον Βρύζα. Και ερωτώ εγώ ο ανίδεος και κομπλεξικός, πλην τίμιος και περήφανος, Αρειανός: ρε λακαμά Ζαγοράκη γιατί δεν προσέγγιζες τόσο καιρό τον Ζήση; Τι περίμενες; Να πουλήσεις τον Μπαλάφα στον Αντωνίου για πέντε εκατομμύρια (γιούρο); Φαίνεται ότι ο Θόδωρας δεν ανέχεται την απουσία του Βρύζα και προκειμένου να μην στελεχώσει ολόκληρη την Π.Α.Ε. με πρώην μπασκετμπολίστες - από τη στιγμή που τα φιλαράκια του την κάνουν με ελαφρά - σκέφτηκε να τον επαναφέρει.  Όμως, ξεχνάει ότι δεν υπάρχει μόνο ο Μπάνε και ο Βρύζας. Υπάρχει ο Κόρφας, ο Μαματζιόλας, ο Τσέκος, ο Μπουντούρης κι ο Μπαλογιάνης. Επαρκούν για όλη την Π.Α.Ε. Θα έλεγα και τον Φασούλα, αλλά μάλλον αυτός δεν πιάνεται εδώ και πολλά χρόνια. Και για να έχουμε καλό ερώτημα τι θα απογίνει ο Κωνσταντινίδης; Ίσως μετατραπεί σε σβούρα.

Όταν προσπαθείς να παίξεις με τα λεγόμενα επικοινωνιακά παιχνίδια οφείλεις να γνωρίζεις ότι κάποιες φορές λειτουργούν σαν μπούμερανγκ. Εν προκειμένω, ο Πρόεδρας δεν είχε κάτι να χάσει ή τουλάχιστον έτσι νομίζει: του κάνει την πρόταση και αναμένει την απάντηση. Αν δεχτεί είναι γίγαντας κι αν αρνηθεί είναι πάλι γίγαντας. Μονά - ζυγά δικά του. Εντούτοις, ο Βρύζας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Νταξ, δεν πρόκειται να πάει στον Άρη. Με τον Παναθηναϊκό υποτίθεται ότι συνομιλεί. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι, έχουμε ξεφύγει. Μέχρι και προδότη τον βάφτισαν τον άνθρωπο. Η υπερβολή στο μεγαλείο της. Εν τέλει, αυτό που μπορεί να ισχυριστεί κανείς είναι ότι ενδεχόμενη πρόσληψη του Βρύζα από τον Π.Α.Ο. θα πληγώσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα προδώσει. Η διαφορά είναι χαώδης. Κλείνοντας την τρέχουσα παράγραφο ξαναρωτώ: τι περίμενες ρε Ζαγοράκη;

Πάντως, το πρόβλημα εντοπίζεται σε διαφορετικά λημέρια. Δημοσιογραφικά λημέρια. Όσο έχετε  τον Κόλκα και τους κλώνους του να περνάνε την ανεπίσημη γραμμή της Π.Α.Ε. καλύτερα να πάτε μαζικά να γίνετε μέλη στη Λέσχη Φίλων Άρη. Την επίσημη γραμμή την γνωρίζουμε καλά: ανούσιες ανακοινώσεις κατά της αστυνομίας και του κράτους, καθώς και αναφορές για σωματεία ''μικρότερου βεληνεκούς''. Με δυο λόγια: μηδενική διάθεση για αυτοκριτική και προδέρμ για τους οπαδούς. Όμως, αυτά θέλει ο λαός. Για αυτά διψάει. Και προφανώς για αυτά διψάνε οι δημοσιογράφοι της Σαλονίκης. Αυτά τα δυο στοιχεία είναι αλληλένδετα. Έστω κι αν η αλήθεια δεν αποτελεί κρίκο αυτής της αλυσίδας. Επομένως, αυτός που βρίσκεται στην λάθος πλευρά του λόφου, μάλλον είμαι εγώ.

Υ.Γ.1 Για την μπασκετούμπα θα μιλήσουμε, αφού τελειώσει η σειρά. Πάντως, όποιος θέλει να αυτοκτονήσει ας πάρει μαθήματα από τον μπασκετικό Άρη. Αύριο, λίγο πριν το ματς, θα τσοντάρω και λινκ. Για να παρακολουθήσετε το ματς πατήστε εδώ ή εδώ ή εδώ.

Υ.Γ.2 Σας παραδίδω στις σολιές των Tipton και Downing.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Κανείς δεν είναι τέλειος

Στην τρέχουσα ανάρτηση θα πιάσουμε πολλά θέματα. Οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα Μπρέσκα κι ο Κάνθαρος, δυστυχώς, δεν έχει το χρόνο να σχολιάζει τα πάντα όλα. Υποθέτω ότι κι εσείς δεν έχετε την όρεξη να με τρώτε στο μαπίδι κάθε λίγο και λιγάκι. Εν πάση περιπτώσει, ξεκινάμε με την Εθνική που αγωνίζεται απόψε με τη Μάλτα.

Και αρχίζω το κράξιμο. Πόσο τσάκωνες είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι; Είχαμε τον Ρεχακλή στον πάγκο και τον λέγανε οπισθοδρομικό και γεροξεκούτη. Τον κατηγορούσαν ότι δεν ερχόταν στην Ελλάδα κι ότι έπαιρνε συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους. Τον μαλώνανε επειδή η Εθνική δεν έπαιζε μπάλα και πήγαινε για το μισό μηδέν. Τον ξέσκιζαν με την πένα τους, διότι δεν ανανέωνε την εντεκάδα. Και ερωτώ με το φτωχό μου το μυαλό: με τον Σάντος στην Εθνική τα πράγματα τσουλάνε διαφορετικά; Παρακαλώ απαντήστε μου. Αν κάνω λάθος θα βγω και θα το παραδεχτώ. Εν τέλει, μπορεί να είμαι εγώ ο άμπαλος. Σε μια τέτοια περίπτωση βοηθήστε με να το καταλάβω και ορκίζομαι ότι θα πάψω τις λεκτικές μου επιθέσεις προς τους δημοσιογράφους.

Όμως, επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια. Ο καρπουζοψαράς, σε αντίθεση με τον Όθωνα, βρίσκεται συνεχώς στην Ελλάδα. Σωστό; Σωστό. Και ποιους κάλεσε μεταξύ άλλων; Τον Κοτσόλη (!), τον Σπυρόπουλο (!) και τον Φετφατζίδη (!). Ο ίδιος ο Κοτσόλης εξέφρασε την έκπληξή του για την κλήση από τον Σάντος, αλλά μάλλον ξέχασε σε ποια χώρα βρίσκεται. Λες και ο Δασκαλάκης είναι από την Καμπότζη. Για τον Σπυρόπουλο έχω μόνο μια φράση: ήταν επιεικώς ένας από τους χειρότερους παίχτες στο φετινό πρωτάθλημα. Ο Φετφατζίδης έχει ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρε χρόνο συμμετοχής στον Ολυμπιακό, αλλά το να παίζει η Εθνική στο Καραϊσκάκη αποτελεί ισχυρό κριτήριο για την κλήση του. Θα ανάφερα και άλλους, ωστόσο συγκρατήθηκα. Κατά τα άλλα ο Σάντος παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν πράγματι το παρακολουθούσε θα έπαιρνε αυτούς που άξιζαν να κληθούν, όπως οι Λαζαρίδης, Καπετάνος, Λαδάκης, Κοντοές και Γεωργιάδης. Θα μπορούσε να φέρει νιάτα όπως τους Μπέρτο και Τάτο. Ακόμη και ο Γεωργέας με τον Νεμπεγλέρα άξιζαν την κλήση.  Εδώ για να φέρει τον Κυριάκο Παπαδόπουλο έπρεπε να παίξει ο παίχτης στους ημιτελικούς του τσου λου.

Αλλά όταν έχεις την καβάτζα των δημοσιογράφων και κρύβεσαι πίσω από τον επικοινωνιακό τους μανδύα δεν έχεις κανένα πρόβλημα: ότι κι αν κάνεις είσαι στο απυρόβλητο. Κι ας πράττεις τα ίδια και χειρότερα με τον προκάτοχό σου. Φυσικά όλα αυτά δεν ισχύουν μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή. Απλά το συγκεκριμένο προσκλητήριο ήταν η αφορμή. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στην Εθνική του καρπουζοψαρά. Έχουν προηγηθεί οι εκπλήξεις, τα υπνωτικά χάπια και το σουμπότεο. Υποθέτω ότι κάτι παρόμοιο θα παρακολουθήσουμε κι απόψε. Υποθέτω ότι κάτι παρόμοιο θα παρακολουθούμε συνεχώς.

Συνεχίζουμε με μπάσκετ και Αρειανάρα. Είχαμε πει ότι είμαστε καλύτεροι από τους αντιπάλους μας. Στην Πυλαία ήρθε η απόδειξη. Στο Αλεξάνδρειο (ας ελπίσουμε ότι) θα έρθει η εμπέδωση. Επαναλαμβάνω ότι το μόνο που φοβάμαι είναι ο κακός μας εαυτός. Οφείλουμε να διαχειριστούμε σωστά την υφιστάμενη πίεση και να θυμόμαστε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. είναι αυτός που παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Μακάρι να ήμουν κι εγώ Σαλονίκη και να πήγαινα στο Παλέ. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά θα βολευτώ με το διαδίκτυο. Νταξ, μην είμαι αχάριστος. Θα έγραφα και για την επόμενη μέρα της μπασκετικής Αρειανάρας, αλλά κάνω κράτει. Προηγείται το ματς. Δεν χρειάζεται να προτρέχουμε. Πάντως, δηλώνω ότι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο Σούμποτιτς πρέπει να μείνει στην ομάδα και τη νέα χρονιά. Δεν λέω ότι είναι Φιλ Τζάκσον ή Πατ Ράιλι, αλλά έχει πάθος, βγάζει ενέργεια, είναι γνώστης (της ομάδας και του αθλήματος), μεταδίδει την αύρα του νικητή στους παίχτες και last but not least είναι φθηνός. Πολύ φθηνός.


Και περνάμε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (κλισέ). Προσπαθώ να την παλέψω και να μείνω ξύπνιος για να παρακολουθήσω τους τελικούς του Ν.Β.Α., αλλά πέφτω νοκ άουτ. Η ώρα που διεξάγονται είναι βάρβαρη. Πάντως, ο Κάνθαρος στηρίζει Ντάλας. Ανέκαθεν μου ήταν συμπαθής ομάδα από την εποχή του triple J, ήτοι Jason Kidd, Jimmy Jackson και Jamal Mashburn. Φυσικά, ο Kidd ακόμα μοιράζει ασίστ. Μέγας υποτιμημένος παίχτης. Πλέον, οι Μαβς έχουν τον Γερμανό που είναι παιχταράς. Από τους κορυφαίους Ευρωπαίους. Μάλιστα, ίσως, είναι ο κορυφαίος. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον θέμα, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να το εξετάσουμε με αξιοκρατικά κριτήρια. Όπως και να έχει μου φαίνεται ότι το N.B.A. διενεργεί μια σοβαρή προσπάθεια για να ανέβει στις συνειδήσεις των φιλάθλων. Αν αρχίσει κι ένα ξεκαθάρισμα με όλα αυτά τα ευρωπαϊκά παλτά που έχουν μαζέψει, ακόμα καλύτερα. 

Δυστυχώς, στην όλη προσπάθεια χάθηκε ένα σημαντικό γρανάζι. Ένα μεγάλο γρανάζι. Κυριολεκτικά μεγάλο. Ο τεράστιος Σακίλ δήλωσε την απόσυρσή του. Ο Κάνθαρος μεγάλωσε με το N.B.A. και φυσικά μεγάλωσε με τον Σακ. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Ένας οδοστρωτήρας που χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και καλύτερος. Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δεν μπορούσε να σουτάρει. Λες και ήταν ο Γιαννούλης. Έβλεπες τον Γιούινγκ και τον Χακίμ να γυρνάνε με πρόσωπο στο καλάθι και να εκτελούν κι ο Σακ πέταγε ρουκέτα αέρος-αέρος. Όμως, δούλεψε σκληρά, βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς - πλην των ελευθέρων βολών - και κατέστησε εαυτόν μεγάλο παίχτη εντός και εκτός παρκέ. Μάλιστα, έχει υπολογισθεί ότι αν ήταν πιο εύστοχος στις ελεύθερες βολές θα είχε φοβερό μέσο όρο πόντων. Όμως, ο Σακ δεν πτοείτο. Όπως είχε δηλώσει κι ίδιος: ''Το 40% με το οποίο σουτάρω βολές είναι ο τρόπος που έχει ο Θεός για να πει πως κανείς δεν είναι τέλειος''.

Υ.Γ.1 Δυστυχώς, η χώρα μας χαρακτηρίζεται από ανυπαρξία ικανών ανθρώπων. Ειδικά στα υψηλά κλιμάκια κυνηγάς την ικανότητα με το τουφέκι. Ως εκ τούτου, πώς είναι δυνατόν ο ανίκανος να διακρίνει ποιος είναι ικανός; Υποθέτω πως δεν είναι δυνατόν. Βομβαρδιζόμαστε με γνώσεις, αλλά αδυνατούμε να συλλάβουμε ότι αυτές δεν φέρουν την πολυπόθητη γνώση. Η γνώση είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Απαιτεί προσπάθεια. Κόπο. Θέληση. Διάθεση. Απαιτεί αυτοκριτική. Ακούς Πιλάβιε;

Υ.Γ.2 Υποβάλλω τα σέβη μου σε έναν παίχτη που έδωσε νέο χρώμα και γεύση στη θέση των κεντρικών χαφ. Που συνδύαζε το ανασταλτικό κομμάτι με το δημιουργικό. Που πετούσε τορπίλες κι ο αντίπαλος τερματοφύλακας έτρεμε. Που μπορούσε να βγάλει κάθε είδους πάσα: διαγώνια, παράλληλη, κάθετη, συρτή, γεμιστή. Που ανέβαζε - τουλάχιστον - μια σκάλα τους συμπαίχτες του. Υποβάλλω τα σέβη μου στον κοκκινοτρίχη Πολ Σκόουλς.

Υ.Γ.3 Φαπ στον Κάνθαρο που είχε δηλώσει ότι έχει την αίσθηση πως ο Φυτανίδης έχει υπογράψει στον Άρη. Ο παίχτης κατέληξε στον Ατρόμητο.

Υ.Γ.4 Για να παρακολουθήσετε τον αγώνα μεταξύ Άρη και Π.Α.Ο.Κ. πατήστε εδώ ή εδώ.

Υ.Γ.5 Έπειτα από ένα εσωτερικό meeting με τον εαυτό μου κατέληξα στους Psychotic Waltz. Όσοι δεν τους ξέρουν, ας τους μάθουν και δε θα χάσουν.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ο Θεός του Πολέμου (και του Κεραυνού)

Τους έχω παρακολουθήσει. Μπορεί να θεωρούμαστε ισάξιοι, αλλά δεν είμαστε. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά σε πολλά θέματα. Δεν με φοβίζουν. Το μόνο που με φοβίζει είναι ο κακός εαυτός μας. Τίποτα άλλο. Διαθέτω όλα τα απαραίτητα εφόδια: έχω τον προπονητή, έχω το υλικό, έχω τον κόσμο, έχω την φανέλα και μπορώ να σπάσω την έδρα τους. Τους έχω κερδίσει στο παρελθόν εκτός έδρας. Μπορώ να το κάνω κι απόψε. Δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο. Απλά να προσέξουμε κάποια πραγματάκια και το ροζ φύλλο είναι δικό μας (κλισέ).

Πρέπει να βρούμε την ενέργεια και τη διάθεση να παίξουμε άμυνα. Άμυνα δεν σημαίνει ότι μαρκάρω μόνο τον αντίπαλό μου. Σημαίνει μπλοκ άουτ. Βοήθειες. Προσήλωση στην μπάλα κι όχι μόνο στα κορμιά. Δυστυχώς, στο τελευταίο έχουμε σοβαρό πρόβλημα, καθώς στις περιστροφές που γίνονται χάνουμε τον μπούσουλα. Όμως, μπορούμε, στο μέτρο του δυνατού, να προσπαθήσουμε όσο πιο σκληρά γίνεται. Εξάλλου, ποιον θα φοβηθούμε; Τον Γιαννακίδη; Τον Καλλέ; Τον Aποστολίδη; Τον Δέδα; Ας είμαστε σοβαροί. Το είπαμε πιο πάνω: φοβόμαστε μόνο τον κακό εαυτό μας. Ο σημαντικότερος παίχτης του Π.Α.Ο.Κ. είναι μακράν ο προπονητής του, τον οποίο θα χαρακτήριζα δουλευταρά και υποτιμημένο. Από εκεί και πέρα οι μόνοι που μπορούν να κάνουν την διαφορά, τουλάχιστον επιθετικά, είναι οι Μάρσαλ, Γκετσέφσκι, και Ντοζίερ. Ο πρώτος είναι καλός παίχτης και βγάζει ενέργεια στην επίθεση. Ο δεύτερος είναι ένα κούτσουρο που μάλλον κάνει καλά τη δουλειά του. Ο τρίτος είναι αρκετά σταθερός στο ζωγραφιστό και στις δυο άκρες του παρκέ.

Επομένως, περιορίζοντας αυτά τα τρία στοιχεία αυτομάτως τους κρατάμε κάτω από τους 70 πόντους. Κι αυτό ακριβώς περιμένω να γίνει σήμερα. Να παίξουμε σκυλίσια άμυνα. Να ελέγξουμε τα ριμπάουντ. Να έχουμε υπομονή στην επίθεση. Μπορεί να λέγεται ότι το υλικό του Άρη είναι καλύτερο, αλλά ως σύνολο ο Π.Α.Ο.Κ. είναι πιο δουλεμένος. Υποθέτω ότι το ματς θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Και πιστέψτε με όταν σας λέω ότι θα γίνει μεγάλο ματς.  Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται σε ορισμένους αυτό που θα πω, οι μικροί τελικοί είναι μια κλάση πάνω από τους μεγάλους. Το λυπηρό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να προβάλλει αυτό το σίχαμα των μεγάλων τελικών. Εντούτοις, ουδόλως μας ενδιαφέρει. Εμείς θα μπούμε στο ματς και θα (προσπαθήσουμε να) κάνουμε το χρέος μας. Δεν με νοιάζει αν θα βγω Ευρωλίγκα. Δεν με νοιάζει αν ο αντίπαλό μου λέγεται Π.Α.Ο.Κ. ή Μαντουλίδης. Αυτό που με νοιάζει είναι να διαπιστώσω προσπάθεια, δίψα, θέληση και πίστη για τη νίκη. Αυτό που με νοιάζει είναι να δω Αρειανάρα. Αυτό που με νοιάζει είναι να παρακολουθήσω το Θεό του Πολέμου.

Υ.Γ.1 Ο αγώνας ξεκινάει στις 19:00. Λίγο πριν το ματς θα τοποθετήσω ενεργό λινκ στο παρόν υστερόγραφο. Για να δείτε το ματς πατήστε εδώ ή εδώ.

Υ.Γ.2 Ευτυχώς, έχουν απομείνει κάποιες φωνές που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Εν προκειμένω, η συγκεκριμένη φωνούλα θα μπορούσε να πει περισσότερα και πραγματικά την ευχαριστώ, διότι αν έπαιρνα την σκυτάλη θα είχαν ακούσει τα εξ αμάξης. Και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται αυτά τα πράγματα. Πραγματικά καμία πρωτοτυπία. Λες και παρακολουθώ ή ακούω την ίδια κασέτα over and over again. Το έχουμε αναφέρει πολλάκις: αν δεν αλλάξουμε μυαλά δεν θα δούμε ποτέ προκοπή, ούτε στην οικονομία, ούτε στην κοινωνία, ούτε στο περιβάλλον, ούτε στον αθλητισμό. Όσο κι αν αρνούμαστε να παραδεχτούμε κάποιες καταστάσεις, η αλήθεια είναι ότι κατά τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, έχουν γίνει εγκλήματα αναφορικά με τη διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων. Μάλλον, έχει γίνει κάτι πολύ χειρότερο. Έχουν γίνει λάθη. Σοβαρότατα λάθη. Το πρόβλημα είναι βαρύνουσας σημασίας και πρέπει όλοι μας, ανεξαρτήτως της ιδιότητας που φέρουμε, να αναθεωρήσουμε πολλές απόψεις. Μακάρι, αντί της οικονομικής Τρόικας να ερχόταν μια κοινωνική. Ίσως, σε μια τέτοια περίπτωση να υπήρχε ελπίδα.

Υ.Γ.3 Για τον Μπουγαΐδη δεν έχω να πω κάτι. Δεν τον έχω δει να αγωνίζεται κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για το πως και το γιατί. Υποθέτω ότι το μακρινό μέλλον θα δώσει τις απαντήσεις σε αυτόν που τις ψάχνει.

Υ.Γ.4 Οι φήμες λένε ότι ο Κόκε θα μείνει σύντομα ελεύθερος από το Χιούστον. Οι ίδιες φήμες λένε ότι μπορεί να επιστρέψει στην Αρειανάρα. Προς το παρόν αναμένουμε.

Υ.Γ.5 Άλλαξε ο μήνας; Άλλαξε. Μπήκε το καλοκαίρι; Μπήκε. Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι.

Υ.Γ.6 Το γιουτιούμπι μαλακίζεται: πατήστε play και κατόπιν εκεί που γράφει: ''παρακολουθήστε στο youtube''. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο Gene Simmons τα σπάει. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...