Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ζαχαροπλαστική και μπάλα

Κατά την τελευταία δεκαετία ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη ζαχαροπλαστική. Ίσως θυμάστε τα γλυκά που είχα φτιάξει στην πρωτοχρονιάτικη ανάρτηση. Η όλη κατάσταση ξεκίνησε από την εποχή που εργαζόμουν σε ένα cafe-restaurant. Έβλεπα τους μάγειρες να φτιάχνουν τιραμισού, μηλόπιτες, brownies και ομολογώ ότι η όλη διαδικασία μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η επόμενη κίνηση ήταν να πάω στον Σεφ και να του ζητήσω συνταγές και συμβουλές. Ο Σεφ ήταν καλή ψυχούλα και με βοήθησε σε ότι του ζήτησα. Με το που πήρα τις συνταγές στα χέρια μου, παρέα με τον πάλαι ποτέ καλύτερο μου φίλο, ξεκινήσαμε τις γλυκές απόπειρές μας στο χώρο της ζαχαροπλαστικής. Θυμάμαι ότι η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά γρήγορα μπήκαμε σε τροχιά γύρω από την (απόλυτη) επιτυχία. Είχαμε καλή συνεργασία και φυσικά καλή όρεξη. Ωστόσο, δεν παρασκεύαζα  γλυκά αποκλειστικά με τον φίλο μου. Έφτιαχνα μόνος μου και μάλιστα πολλές φορές πειραματιζόμουν με νέες συνταγές. Όντας (ψιλο)πεπειραμένος συνήθως ότι έφτιαχνα έβγαινε από πολύ καλό έως τέλειο.

Η ενασχόλησή μου με τα γλυκά εκτοξεύτηκε στα ύψη όταν μπήκε στη ζωή μου το πρόσωπο. Μαζί φτιάξαμε πάρα πολλά γλυκά. Δοκιμάσαμε πάμπολλες συνταγές, αυτοσχεδιάσαμε αρκετές φορές και το κυριότερο ήταν ότι βλέπαμε τη διαδικασία ως παιχνίδι κι όχι ως αγγαρεία. Η επιβράβευση δεν ερχόταν μόνο από την χαρά της δημιουργίας, αλλά και από το αποτέλεσμα. Είχαμε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία κι ως εκ τούτου οι πιθανότητες να κάνουμε κάτι λάθος ήταν (απειρο)ελάχιστες. Συγκεντρώναμε τα υλικά στον πάγκο, ακολουθούσαμε την διαδικασία και μπίνγκο. Μέχρι και παραγγελίες παίρναμε.


Στο ποδόσφαιρο όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν σημαίνει ότι όταν συγκεντρώνεις τα ίδια υλικά και χρησιμοποιείς τις ίδιες τεχνικές θα σου βγαίνει πάντα το ίδιο μείγμα. Όχι βέβαια. Ενδέχεται να ακολουθείς την ίδια συνταγή και κάθε φορά να προκύπτει διαφορετικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα παίζεις στο Χαριλάου με αντίπαλο τον Εργοτέλη και τον χρόνο και βάζεις μέσα τον Τσέζαρεκ που σκοράρει στις καθυστερήσεις. Τον ξαναβάζεις στα επόμενα ματς ως αλλαγή για να βάλει το νικητήριο γκολ, αλλά δεν προλαβαίνει καν να δει τι χρώμα έχει η μπάλα. Αντιμετωπίζεις την Α.Ε.Κ. εκτός έδρας, πετάς τον Νέτο έξω δεξιά και τον βλέπεις να τρυπάει την αντίπαλη άμυνα σαν το μπιχλιμπίδι που τρυπάει τα σου για να φτιάξουμε προφιτερόλ. Στο επόμενο ματς τον ξαναβάζεις έξω δεξιά και το μόνο που τρυπάει είναι το νερό κι αυτό με δυσκολία. Παίζεις με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την κερδίζεις δικαιότατα. Στον επόμενο αγώνα, απέναντι στον Πανιώνιο, παίζουν οι ίδιοι παίχτες με το ίδιο σύστημα και χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια. Αντιμετωπίζεις την Κέρκυρα, περνάς  τον Καστίγιο δίπλα στον Κόκε να παίζει κρυφός επιθετικός και σκοράρει. Δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που παίζει κρυφός φορ θα κουνάει τα δίχτυα. Μπλεντάρεις τα ίδια υλικά, δουλεύεις με τα ίδια συστατικά, αλλά την μια φορά προκύπτει λαχταριστό τσιζκέικ με μαρμελάδα βατόμουρο και την αμέσως επόμενη βγαίνει με σάλτσα καρμπονάρα. Άντε να φας τσίζκεικ με σάλτσα καρμπονάρα. Ούτε ο Τζόι δεν θα το έτρωγε, θα το φάνε οι Αρειανοί;

Σύμφωνα με τα παραπάνω, προκύπτει ότι ο εκάστοτε προπονητής πρέπει να ξέρει να φτιάχνει πανακότα και κορμό σοκολάτας για να μπορέσει να καταρτίσει μια εντεκάδα. Δεν ξέρω αν ο Κούπερ κι ο Μιχαλήτσιος έχουν καλή σχέση με την κουζίνα, αλλά είναι βέβαιο ότι πολλές από τις συνταγές που ακολούθησαν δεν βγήκαν. Σε αυτό το σημείο θα συγκρατηθώ και δεν θα κάνω λόγο για εμμονές ή μανατζεριλίκια. Όπως κάποιοι ζαχαροπλάστες που έχουν κόλλημα με το ξύσμα πορτοκαλιού και το προσθέτουν σε ιλιγγιώδεις ποσότητες ακόμα και σε  φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα. Ή κάποιοι άλλοι που αν το βούτυρο δεν είναι Κέρκυρας και το γάλα δεν είναι Adoro αρνούνται πεισματικά να βάλουν μπρος τα μίξερ και τους φούρνους. Ξεκινάει λοιπόν η σεζόν. Φυσικά έχουμε κάνει μια ντουζίνα μεταγραφές έτσι για να έχει να γράφει κάτι ο Πετρουλάκης και κατόπιν βλέπουμε τα πρώτα δείγματα γραφής. Διαπιστώνουμε ότι η ομάδα έχει σοβαρές αδυναμίες σε καίριες θέσεις, όπως στα εξτρέμ, στο αριστερό μπακ, στα αμυντικά χαφ, ακόμα και στη θέση του επιτελικού μέσου. Και καθώς επισημοποιείς ότι σου λείπουν σημαντικά υλικά πλησιάζει ο Γενάρης. Ώρα για μεταγραφές λοιπόν. Εμείς, όμως, έχοντας τους Κόντη και Φερέρ ως Καγκελάριους των μεταγραφών ψωνίζουμε κυριολεκτικά από το πάνω ράφι. Τόσο πάνω που δεν το φτάνει κανένας άλλος παρά μόνο εμείς.

Τα ψώνια μας τα είχαμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο που μάλλον στην πορεία προέκυψε προφητικό. Τι κάναμε λοιπόν; Ας φέρω ένα παράδειγμα. Έστω ότι θέλουμε να φτιάξουμε κέικ σοκολάτας. Τι θα πράξουμε; Θα πάμε να πάρουμε τα απαιτούμενα υλικά (αλεύρι, γάλα, αυγά,  βανίλια, ζάχαρη, κουβερτούρα κ.λπ.) προσέχοντας παράλληλα την ποιότητά τους και την ημερομηνία λήξης. Αν τα υλικά που προμηθευτήκαμε έχουν λήξει ή/και δεν είναι καλής ποιότητας θα πετύχει το γλυκό; Φυσικά όχι. Εμείς πήραμε τον Σακάτα (πουλέν) που νομίζει ότι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου κερδίζει ο πιο γρήγορος. Πήραμε τον ανέτοιμο και απείθαρχο - πλην ορεξάτο - Καστίγιο που προετοιμάζεται όμορφα και ωραία για την νέα σεζόν στο αμερικάνικο πρωτάθλημα. Πήραμε τον - χωρίς να το ξέρουμε - ταλαντούχο Περέιρα για να ξεπληρώσουμε στην Πάρμα τον δανεισμό του Κάλβο και τέλος πήραμε τον Μπομπαντίγια που είναι ικανό(τατο)ς, άτακτος και (ψιλο)ατομιστής. Σαν να φεύγει το αλεύρι από το μπολ και να προσπαθεί να γίνει από μόνο του κέικ σοκολάτας. Πόσοι από αυτούς θα μείνουν και του χρόνου; Άντε να μείνει ο Σακάτα. Μακάρι να μείνουν όλοι και να δουλέψουν. Ξέχασα, πήραμε και τον μέγιστο Πορτίγια. Το μοναδικό υλικό με ικανοποιητική ημερομηνία λήξης, αλλά δυστυχώς χαμηλής ποιότητας.

Και ερωτώ όλους εσάς τους ηρωικούς αναγνώστες μου. Πως είναι δυνατόν να φτιάξεις ομάδα όταν υπογράφεις παίχτες για μισή σεζόν; Όταν υπογράφεις παίχτες για μία σεζόν και τους διώχνεις στα μέσα αυτής; Πως είναι δυνατόν να φτιάξεις ομάδα όταν κάθε, μα κάθε καλοκαίρι υπογράφεις τουλάχιστον μια ντουζίνα παίχτες αμφιβόλου ποιότητας; Όταν εμπιστεύεσαι τα υπάρχοντα υλικά επανειλημμένως κι όμως αυτά σε δικαιώνουν σπανιότατα; Όταν δείχνεις επιείκεια σε βασικά συστατικά αντί να επιβάλλεις άμεση και παραδειγματική τιμωρία; Υποθέτω ότι δεν είναι δυνατόν. Ο Κάνθαρος δεν είναι Γιωργάκης να σας πει ότι λεφτά υπάρχουν. Δυστυχώς, λεφτά δεν υπάρχουν. Προσπαθούμε με το ελάχιστο οικονομικό κόστος να ''τσιμπήσουμε'' την μέγιστη απόδοση. Με βάση τα οικονομικά της Π.Α.Ε. αυτό είναι θεμιτό. Κανείς δεν θα κατηγορήσει την  εκάστοτε διοίκηση για αυτό. Εξάλλου, η ομάδα θεωρείται οικονομικά νοικοκυρεμένη. Το να έχω μια διοίκηση περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων δεν είναι κατακριτέο. Το να έχω όμως μια διοίκηση περιορισμένων διαχειριστικών ικανοτήτων, σίγουρα αποτελεί σημαντικότατο πρόβλημα για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης. Το σίγουρο είναι ότι απαιτείται αλλαγή πλεύσης. Πρέπει να αλλάξουμε μεταγραφικό μοντέλο. Βαρέθηκα να βλέπω τυχάρπαστους και γυρολόγους να φοράνε την φανέλα με τον Θεό του Πολέμου στο στήθος. Η δεύτερή μας ομάδα βγήκε πρωταθλήτρια. Μπορώ να δω κάποια μικρά και διψασμένα Αρειανάκια να παίρνουν συμμετοχές στην πρώτη ομάδα; Να τα δοκιμάσουμε σε πραγματικές συνθήκες μάχης και να δούμε πόσα ψάρια πιάνουν. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν αξίζει ούτε ένας. Για παράδειγμα, ο Κατίδης πόσο χειρότερος είναι από τον Πορτίγια; Πόσο πιο αδύναμος είναι ο Αγτζίδης από τον Μίτσελ στο ένας εναντίον ενός; Ή πόσο πιο άμπαλος μπορεί να είναι ο Μπουγαΐδης από τον Κουλουχέρη;

Από το παρόν άρθρο προκύπτουν ορισμένα κομβικά σημεία. Πρώτον, μου αρέσει να φτιάχνω και να τρώω γλυκά. Δεύτερον, το ποδόσφαιρο δεν είναι μαγειρική και ζαχαροπλαστική, όπου η επιτυχία της συνταγής είναι δεδομένη. Κάθε φορά είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Επομένως,  για να έχεις επιτυχίες, διάρκεια και συνέπεια πρέπει να έχεις τον κατάλληλο Σεφ προπονητή και να του παράσχεις τα απαραίτητα υλικά. Και last but not least, χρειαζόμαστε μακρόπνοο προγραμματισμό που να λειτουργεί υπό καθεστώς ευελιξίας. Χρειαζόμαστε βαθιές τομές στην μεταγραφική πολιτική.  Πρέπει επιτέλους να υιοθετήσουμε έναν ορθολογικό σχεδιασμό. Πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο εταιρικό πλάνο, εκ του οποίου θα προκύπτει κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο. Θεωρώ πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να βάλουμε τα απαραίτητα θεμέλια κι όχι κεραμίδια πριν από αυτά. Ας τα κάνουμε όλα αυτά και σας εγγυώμαι ότι στο μέλλον θα είμαστε σε θέση να ελαχιστοποιούμε την αποτυχία, όπως ακριβώς ο Κάνθαρος με τα υπέροχα γλυκά του. Η αρχή έγινε με την πρόσληψη Τσιώλη. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν έχουμε την ικανότητα και κυρίως την υπομονή για να υλοποιήσουμε τις παραπάνω προτάσεις. Εσείς τι λέτε;

Υ.Γ.1 Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε. Μήπως ήρθε η σειρά μας;

Υ.Γ.2 Σε ανύποπτο χρόνο θα σας αναφέρω κάποια αποσπάσματα από τον πύρινο λόγο του Αρχιμανδρίτη Ιτέας που έλαβε μέρος στο απομακρυσμένο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, το οποίο βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα, στον δρόμο προς την Καλλιθέα.

Υ.Γ.3 Είχα σκοπό να σας βάλω ένα ''σοκολατένιο'' τραγουδάκι του Joe Dassin, αλλά τελικώς προτίμησα ένα μουσικό έπος των φοβερών Testament. Όλο δικό σας.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Αυτιά και στόμα

Ο Άντι Γουόρχολ είχε πει κάποτε ότι η κόκα κόλα είναι το τελευταίο οχυρό της δημοκρατίας, αφού την πίνουν και πλούσιοι και φτωχοί, ενώ παράλληλα δεν παράγεται σε διαφορετική συσκευασία για τους λιγότερο ή περισσότερο προνομιούχος. Ακριβώς το ίδιο πράγμα είναι και το ποδόσφαιρο. Απέναντι στην στρογγυλή θεά όλοι είμαστε ίσοι. Γιατροί, οικοδόμοι, επιχειρηματίες, σκατατζήδες, καθηγητές, λαντζέρηδες, δικαστές, ρακοσυλλέκτες και σία βράζουν στο ίδιο καζάνι και λαμβάνουν το ίδιο ποδοσφαιρικό πακέτο. Όταν βλέπεις μπάλα αυτόματα εξαϋλώνεται η ιδιότητα που φέρεις, εκτός αν είσαι ο Μαρινάκης ή ο Πάγκαλος. Το θέαμα είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας, κοινωνικού στάτους ή μορφωτικού επιπέδου. Το ίδιο και η ουσία. Εδώ οι εξαιρέσεις είναι κάπως περισσότερες, όπως για παράδειγμα ο Αχιλλέας Μπέος, ο Παύλος Δεμιτζάκης, ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Νίκος Νιόμπλιας που έχουν κάπως ιδιόρρυθμο τρόπο σκέψης. Ίσως, διότι ζουν σε έναν δικό τους κόσμο.

Το να ζεις σε έναν κόσμο που αποτελείται από τον εαυτό σου και σένα δεν είναι απαραίτητο κακό, αν και μόνο αν εφαρμόζεται η προϋπόθεση που υποδηλώνει ότι δεν πρέπει να βγαίνεις στον πραγματικό κόσμο για να μην τον συνταράξεις συθέμελα. Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο - καθώς και οι περισσότεροι τομείς της ζωής - κυβερνώνται από ανθρώπους που δεν έχουν αξίες, ιδανικά, ικανότητες και θέληση. Πώς θα λύσει ένας Πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας τα προβλήματα που ταλανίζουν την ομάδα του από την στιγμή που δεν ξέρει τι σχήμα έχει η μπάλα; Πώς θα κάνει μεταγραφές ένας τεχνικός διευθυντής από την στιγμή που δεν μπορεί να συλλάβει κάποιο μεταγραφικό πλάνο και αγνοεί την σημαντικότητα αυτού; Ας ανεβάσω τον βαθμό δυσκολίας των ερωτήσεων. Πώς θα λύσει ένας Υφυπουργός Αθλητισμού τα προβλήματα στον εν λόγω τομέα όταν δεν έχει ιδέα τι σημαίνει αθλητισμός, όταν δεν έχει πάει ποτέ γήπεδο κι όταν νομίζει ότι η μπάλα φουσκώνει με άμμο κι όχι με αέρα; Πώς θα λύσει ένας Υπουργός Μεταφορών τα προβλήματα στα M.M.M. όταν δεν έχει κάτσει ποτέ να περιμένει το λεωφορείο επί μία ώρα στο κρύο και στη βροχή ή δεν έχει στοιβαχτεί ποτέ στη ''μυρωδάτη'' κονσέρβα που ονομάζεται Η.Σ.Α.Π.; Πώς θα λύσει ένας Υπουργός Υγείας τα προβλήματα στο Ε.Σ.Υ. όταν δεν έχει πάει ποτέ σε Δημόσιο Νοσοκομείο για να διαπιστώσει από πρώτο χέρι πως το να επισκεφτεί κανείς τον παθολόγο, τον δερματολόγο ή τον ορθοπεδικό απαιτεί άψογη φυσική, διανοητική και ψυχολογική κατάσταση; Πώς θα διαχειριστεί ένας Υπουργός Άμυνας τα θέματα που απασχολούν τις Ένοπλες Δυνάμεις όταν δεν έχει πάει στρατό και νομίζει ότι Καλλιόπη λέγεται ο σκύλος του καψιμιτζή; Πού είναι η ικανότητα; Πού είναι η θέληση; Πού είναι το ήθος;

Εν τέλει για ποια δημοκρατία μιλάμε; Ο Άντι Γουόρχολ σε ποια δημοκρατία αναφερόταν; Στην αρχαία Ελλάδα όταν έκανες μαλακία σου δήμευαν την περιουσία ή σε εξοστράκιζαν. Στη σύγχρονη Ελλάδα σε αθωώνουν με συνοπτικές διαδικασίες και σου δίνουν την ευκαιρία να ξανακάνεις μαλακία. Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν φορολογείται η μαλακία: θα είχαμε χεστεί στο χρήμα. Κάποτε υπήρχαν νόμοι που εφαρμόζονταν. Τώρα υπάρχει μια απίστευτη νομολαγνεία που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το να έχεις νόμους και να μην τους εφαρμόζεις είναι σαν να έχεις την γκόμενα μπροστά σου και αντί να την μπαλαμουτιάζεις να παίζεις με το πουλάκι σου μπροστά στον καθρέφτη και να μονολογείς: ''τι σου κάνω μάνα μου''. Και ποιος αντιδρά; Ουδείς. Χρηματιστήριο, Siemens, Βατοπέδι. Τιμωρήθηκε κανείς; Ουδείς. Θα τιμωρηθεί κανείς για την κατάσταση στην ελληνική οικονομία; Ουδείς. Υπάρχουν νόμοι στο ελληνικό κράτος; Ναι. Εφαρμόζονται; Όχι.


Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχουν νόμοι στην Superleague; Ναι. Εφαρμόζονται; Όχι. Ως εκ τούτου δεν πλήττεις ποτέ. Ασχολούμαστε με θέματα που ανάθεμα αν στο εξωτερικό καταναλώνουν παραπάνω από τρία λεπτά σκέψης. Είμαστε όμως και τυχεροί, διότι διαθέτουμε στις τάξεις μας τον Νικόλα Πατέρα και τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Επιπλέον, νοιώθω ευτυχής που στο πλευρό του ελληνικού ποδοσφαίρου στέκεται ο Πάνος Μπιτσαξής. Πραγματικός καταπέλτης. Η κάθε του δήλωση λειτουργεί σαν μαχαίρι στην καρδιά της σαπίλας που δεσπόζει στη μπάλα και στον αθλητισμό γενικότερα. Είναι βέβαιο ότι δηλώσεις του τύπου ''το ποδόσφαιρο νοσεί χρόνια'' ή ''στις προτεραιότητές μας βρίσκεται η διαφθορά στο ποδόσφαιρο'' αναγκάζουν τους παραγκάρχες να βάλουν τσίγκινα σωβρακάκια για να μην γνωρίσουν την μανιώδη οργή των κυβερνώντων. Κρίμα που εμφανίζεται μόνο όταν έχει γίνει κάποιο επεισόδιο. Σαν τα σοκολατένια κουνελάκια που εμφανίζονται μόνο το Πάσχα.

Αυτό που προκύπτει είναι ότι τα πάντα εξαρτώνται από μας. Εμείς και μόνο εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε και πρέπει να αποβάλλουμε τα υπάρχοντα στοιχεία που χαρακτηρίζονται από παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Αν περιμένουμε από τον Γιωργάκη, τον Παπακωνσταντίνου, τον Σαμαρά, τον Μπιτσαξή και τον Κούγια να βάλουν τάξη, ας βάλουμε καλύτερα τον Χαράλαμπο να κλαίει. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη που κρύβεται μέσα μας, είτε πρόκειται για το ελληνικό κράτος, είτε πρόκειται για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Εκτός αν είμαστε όλοι βολεμένοι, πράγμα που δεν το νομίζω. Κλείνοντας, να πω πόσο αξιοθαύμαστη είναι η φύση: διαθέτουμε δυο αυτιά και ένα στόμα. Ίσως, διότι πρέπει να ακούμε διπλά από όσο μιλάμε.

Υ.Γ.1 Φτάνουμε στο τέλος της Μεγάλης Βδομάδας. Διασκεδάστε, φάτε, πιείτε και περάστε καλά. Ωστόσο, θα σας παρακαλούσα να βρείτε τον απαιτούμενο χρόνο και να ζητήσετε μια ειλικρινή συγνώμη σε αυτούς που πληγώσατε. Ας θυμόμαστε ότι για να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας πρέπει  πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Ο Κάνθαρος, όπως επανειλημμένως έχει δηλώσει, βρίσκεται σε προκεχωρημένο στάδιο αλλαγής και είναι άκρως χαρούμενος με αυτό. Είναι φοβερό και αξιοθαύμαστο ότι παρόλο που δεν σας γνωρίζω προσωπικά, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ευχηθώ ολόψυχα καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση και να το εννοώ με όλη μου την καρδιά. Θα τα ξαναπούμε στα μέσα της επόμενης βδομάδας. Να είστε καλά.

Υ.Γ.2 Υποθέτω ότι μόλις ακούει κάποιος τη λέξη Nazareth, το μυαλό του ταξιδεύει στον Ιησού Χριστό και ενδεχομένως στο ροκ συγκρότημα. Εν προκειμένω, ο Κάνθαρος θα ασχοληθεί με τη δεύτερη περίπτωση.

You can laugh at me because I'm crying, you can tell your friends how much I begged you to stay, you can live your fantasy without me, but you'll never know how much I needed you, dream on, it's so easy for you, though I'm broken in two, dream on, dream on, you can never see, what you're doing to me, so dream on...you can dream your life away without me, but you'll never know how much I needed you...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Η φύση, ο μεγάλος λευκός και η Αρειανάρα

Με το που ήρθε ο Τσιώλης θέσαμε έναν στόχο. Κι ο στόχος επιτεύχθηκε. Κάναμε πέντε συνεχόμενες νίκες που ήρθαν μέσα από αντίξοες συνθήκες: τραυματισμοί, αποβολές, αποχωρήσεις, ανατροπές, πίεση, άγχος. Παρόλα αυτά κατορθώσαμε και εκπληρώσαμε το χρέος μας. Ένα χρέος που δεν θα χρειαζόταν να εκπληρώσουμε αν ήμαστε πιο προσεκτικοί σε αρκετά παιχνίδια, κατά τα οποία χάσαμε αρκετούς βαθμούς. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της αλήθειας. Το δεύτερο έχει να κάνει με το αν αξίζαμε να είμαστε στα play off. Η απάντηση με βάση τη συνολική επίδοση και απόδοση της ομάδας είναι αρνητική. Δεν αξίζαμε να βρισκόμαστε στην πεντάδα. Επομένως, είμαι ευχαριστημένος με την εκπλήρωση του χρέους, αλλά απογοητευμένος που δεν βρισκόμαστε στις πρώτες πέντε θέσεις. Να σας το πω με πολύ απλά λόγια: πως θα την παλέψω χωρίς την Αρειανάρα μέχρι την επόμενη σεζόν; Τα play off χωρίς την παρουσία του Άρη δεν έχουν την ίδια γλύκα και δηλώνω εκ των προτέρων ότι μάλλον θα απέχω της όλης διαδικασίας. Καλά να πάθουμε όμως. Ας προσέχαμε. Τα λάθη και οι εμμονές πληρώνονται και μάλιστα όχι μόνο οικονομικά. Το νερό όμως έχει μπει στο αυλάκι. Ο Τσιώλης κατόρθωσε να διαχειριστεί υποδειγματικά την υφιστάμενη κατάσταση κι ως εκ τούτου ευελπιστώ ότι θα κάνει καλή δουλειά. Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια θα είμαστε όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Άρη. Εξάλλου, το λέει και το σύνθημα: Άρη θυμήσου μια ζωή μαζί σου. Η δίψα, η πίστη, η ελπίδα και η προσήλωση είναι ανεξάντλητα στοιχεία. Ο ίδιος ο κόσμος είναι ανεξάντλητος. Γράφοντας όλα αυτά αρχίζω και συνέρχομαι. Η Αρειανάρα έκανε το καθήκον της, ο κόσμος φώναζε ασταμάτητα, τα εφόδια υπάρχουν και τα καλύτερα έρχονται. Το καλοκαίρι μας δίνεται η δυνατότητα να φτιάξουμε κάτι πολύ καλό και να εκμεταλλευτούμε την ανεπάρκεια των ανταγωνιστών μας. Μακάρι να το καταφέρουμε.

Πάμε μια βόλτα και στην Ισπανία. Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι όποιος αγωνίζεται απέναντι στην Μπάρτσα πρέπει να παίζει πίσω από την μπάλα και τη σέντρα μπας και τσιμπήσει το Χ. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και οι εξαιρέσεις ελάχιστες, αν όχι μηδαμινές. Πρόκειται πραγματικά για εσφαλμένη άποψη. Η ίδια η Μπαρτσελόνα έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Η ίδια η Μπαρτσελόνα έχει αποφασίσει να φρενάρει το ρυθμό. Η ίδια η Μπαρτσελόνα έχει αποφασίσει να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής και κατ' επέκταση ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Οι αντεπιθέσεις δεν την ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Το στυλ παιχνιδιού που έχει υιοθετήσει δεν εφαρμόζεται από ανάγκη λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του εκάστοτε αγώνα, αλλά είναι προσωπική της επιλογή. Για κάποιους μπορεί να φαίνεται βαρετό, για κάποιους άλλους αξιοθαύμαστο. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Κι όμως η Μπαρτσελόνα δεν κάνει κάτι παράλογο. Αντίθετα, ακολουθεί τη λογική που πρέπει να διέπει το ποδόσφαιρο. Απλότητα και ορθολογισμός. Για παράδειγμα, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίχτη. Ο Γκουαρδιόλα το εκμεταλλεύεται, έχοντας στην μηχανή του τα σημαντικότατα γρανάζια Τσάβι και Ινιέστα. Το αποτέλεσμα είναι να κυνηγά ο αντίπαλος την μπάλα μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ και αναπόφευκτα να κουράζεται. Κι αν η μπάλα χρειάζεται κουβάλημα, τότε έρχεται ο Μέσι κι ο Πικέ. Αν όμως πρέπει να εκθειάσουμε την ομάδα της Βαρκελώνης, τότε ας το πράξουμε (και) για την αμυντική συμπεριφορά της. Η τακτική της συνέπεια σε θέματα επιστροφών και αλληλοκαλύψεων είναι πραγματικά για σεμινάριο. Ας μην ξεχνάμε ότι η κατοχή μπάλας προέρχεται από τα αμέτρητα κλεψίματα στο χώρο της μεσαίας γραμμής, ως απόρροια της ασφυκτικής πίεσης που υποβάλλεται ο αντίπαλος. Μια μεσαία γραμμή που συχνά παίρνει βοήθειες από τα ακραία μπακ, τα οποία συχνά μετατρέπονται σε κεντρικά χαφ.

Επομένως, ανεξαρτήτως αντιπάλου, ο Πέπε έχει επιλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο επιθετικής ανάπτυξης και αμυντικής σύμπτυξης. Δεν προσαρμόζεται σε κανέναν αντίπαλο, αλλά αφήνει τους αντιπάλους της να προσαρμοστούν πάνω της, μπας και βρουν το αδύνατο της σημείο. Έχω την εντύπωση ότι το να βρεις τα αδύνατα σημεία της Μπάρτσα είναι σαν να ψάχνεις υγιεινά προϊόντα σε καταστήματα fast food. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα είναι ανίκητη; Όχι βέβαια. Κανείς δεν είναι ανίκητος, παρά μόνο η φύση. Άρα πως μπορείς να κερδίσεις αυτή την Μπαρτσελόνα; Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν και πολλοί τρόποι, αλλά κατά τη γνώμη μου αν θες να αυξήσεις τις πιθανότητες επιτυχίας θα πρέπει να ποντάρεις σε τρία πράγματα. Πρώτον, δεν βάζεις δυο και τρεις παίχτες πάνω στο Μέσι, διότι με αυτό το τρόπο αποδυναμώνεις ποσοτικά και ενδεχομένως ποιοτικά την μεσαία σου γραμμή, δίνοντας παράλληλα υπερπολύτιμη ελευθερία κινήσεων σε Τσάβι και Ινιέστα. Δεύτερον, το να ξεκινάς με έναν επιθετικό για να θωρακίσεις με επιπλέον παίχτη το κέντρο σου είναι σαν να δίνεις στην άμυνα της Μπάρτσα φραπεδιά, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, όταν αυτός υποστηρίζεται από ατομιστές, ποζεράδες και απείθαρχους συμπαίχτες. Επομένως, ξεκινάς με δυο επιθετικούς και  κάνεις τον σταυρό σου. Προσοχή όμως: επιλέγεις γρήγορες μπαλαδόφατσες και ποντάρεις στα αργά πόδια του Πουγιόλ, περιμένοντας να γίνει κάποια αναμπουμπούλα ή κάποια αντεπίθεση για να απομονώσεις τον Πουγιόλ και να παίξεις το ένας εναντίον ενός. Τρίτον, δεν αφήνεις τον εαυτό σου να κλειστεί πίσω. Από τη στιγμή που η Μπάρτσα δεν αρέσκεται σε αντεπιθέσεις και προτιμά να κάνει παιχνίδι σε λίγα τετραγωνικά, ανεβάζεις τις γραμμές σου ψηλά και εκμεταλλεύεσαι τους κενούς χώρους. Ειδικά, η διάταξη της άμυνας πρέπει να είναι με έξυπνο τρόπο στημένη κι όχι απλά να βρίσκονται τέσσερα κορμιά σε ευθεία. Σημαντική παράμετρος σε αυτή την περίπτωση είναι αν θα παίξεις τεχνητό offside ή όχι. Με λίγα λόγια προσπαθείς να ''υποχρεώσεις'' την Μπάρτσα να προσαρμοστεί πάνω σου κι όχι το αντίθετο. Από τα παραπάνω ο Μουρίνιο δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Με την τακτική που επιλέγει απέναντι στους Καταλανούς μπορεί κάποιες φορές να μη χάνει, αλλά οι πιθανοτήτες για νίκη είναι απειροελάχιστες. Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι μόλις η Ρεάλ έμεινε με δέκα παίχτες ανέβασε την απόδοσή της. Στην αναρχία, στην αταξία και στους κενούς χώρους (υποτίθεται ότι) η Ρεάλ είναι πιο καλή. Έπεται συνέχεια.

Υ.Γ.1 Όταν παίζει Ο.Σ.Φ.Π. - Π.Α.Ο. και το Σ.Ε.Φ. δεν είναι γεμάτο δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα. Η κατάντια συνεχίζεται.

Υ.Γ.2 Η Σίτι επιβλήθηκε επί της Γιουνάιτεντ. Υποτίθεται ότι κάπως έτσι παίρνει κιλά η φανέλα. Θα έχει ενδιαφέρον η συνέχεια. Προσωπικά, η ομάδα του Μαντσίνι δεν με πείθει. Τουλάχιστον ακόμα.

Υ.Γ.3 Για την μπασκετική Αρειανάρα τι να πω; Ιδανικοί αυτόχειρες. Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει ας πάρει μαθήματα από την ομάδα του Λευτέρη Σούμποτιτς.

Υ.Γ.4 Οι Great White δεν γνώρισαν ποτέ επιτυχία στην Ευρώπη. Στην Αμερική όμως είναι γνωστοί. Μάλιστα, για κάποιο διάστημα ήταν πολύ γνωστοί. Ένας λόγος για την διασημότητά τους είναι το τραγούδι που ακολουθεί.

I look in your eyes, they touch my soul, my love is hard to hide, I'm never alone when we're apart, I feel you by my side...how could I belong to someone else, when holdin' you feels so right, and here in my heart, where no one else will ever be, we've made it so far, so lock the door and throw away the key...don't turn your back on me, you're all I need...

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Ο Μπέος ξέρει (;)

Αυτό που γίνεται στον Άρη τον τελευταίο καιρό δεν έχει προηγούμενο. Με το που ήρθε ο Τσιώλης η ομάδα άρχισε να σκαρφαλώνει τα σκαλιά της βαθμολογίας, προσπαθώντας να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες διαθέτει. Και τι σκαρφάλωμα. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Επιθετική παραγωγικότητα, δίψα, συνεχείς ανατροπές, εύστοχες αλλαγές, πάθος, συνεχόμενες νίκες. Φυσικά δεν παίζουμε σπουδαία μπάλα, καθώς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ξεπεραστεί η αγωνιστική παθογένεια και η τεχνική ανεπάρκεια  ορισμένων ποδοσφαιριστών. Αυτά θα λυθούν (;) το ερχόμενο καλοκαίρι. Στο μεταξύ, μήπως να ξεκινάμε σε κάθε ματς με ένα γκολ εις βάρος μας; Διότι, παρατηρώ ότι η ομάδα δείχνει σωστά αντανακλαστικά σε μια πολύ κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος.

Δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό, αλλά και στην εν γένει συμπεριφορά της. Για παράδειγμα, στο ματς με την ομάδα του Κατσαβάκη, συνειδητοποιήσαμε εγκαίρως ότι αντιμετωπίζαμε τον Ολυμπιακό Βόλο κι όχι τον Μπέο. Έναν Μπέο που είναι ειδικός στα λεγόμενα mind games. Μένει να δούμε αν αυτά τα επικοινωνιακά παιχνίδια του Αχιλλέα θα σταθούν ικανά να επηρεάσουν συγκεκριμένους φορείς. Υποθέτω ότι ο Μπέος κάτι θα ξέρει παραπάνω, αν και πραγματικά με έχει μπερδέψει με την στάση του. Αδυνατώ να τον ψυχολογήσω. Πάντως, μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δικτάτορας τύπου  Αμίν Νταντά, Στάλιν, Πινοσέτ ή Πολ Ποτ. Το σίγουρο είναι ότι μπορώ να ψυχολογήσω την Αρειανάρα. Με έναν διψασμένο κόσμο στο πλευρό της που παρά τις εκάστοτε τριβές στο εσωτερικό του, κάθεται άγρυπνος φρουρός δίπλα στον Θεό του Πολέμου. Και φυσικά δεν περιμέναμε τον Τσιώλη για να μάθουμε ότι διαθέτουμε μέταλλο. Το γνωρίζαμε και το γνωρίζουμε. Μένει να δούμε πόσο ανθεκτικό είναι. Η απάντηση θα δοθεί σε λίγες μέρες στην Ξάνθη.

Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Απαιτείται και η συμβολή του Π.Α.Ο. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε ευτυχές τέλος. Ας παίξουμε χωρίς άγχος την μπάλα που μπορούμε κι ότι θέλει ας κατεβάσει. Κανείς δεν θα κατηγορήσει τον Τσιώλη αν δεν μπούμε πεντάδα. Σε μια τέτοια περίπτωση μοναδικοί υπεύθυνοι θα είμαστε εμείς που δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε την έδρα μας. Ο Κάνθαρος περιμένει την Κυριακή με μεγάλη λαχτάρα και μακάρι να πάνε όλα καλά.

Υ.Γ.1 Σας χρωστάω την απάντηση από το κουίζ της περασμένης ανάρτησης. Ο εμπνευστής της γαργαρόπουτσας είναι ο Νίκος Κανελλάκης του Ιωνικού. Μεγάλη μορφή που απεβίωσε σχετικά πρόσφατα.

Υ.Γ.2 Στη Σαλονίκη δεν κατάφερα να πάω γήπεδο. Το σημαντικό είναι ότι πήγαμε και επιστρέψαμε με υγεία και ασφάλεια. Προσωπικά πέρασα μια χαρά. Η επαφή με τα παιδιά είναι πραγματικά ανεκτίμητη και δίπλα τους μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα.

Υ.Γ.3 Ήρθε και σηματοδότησε μια νέα εποχή για την ομάδα. Έκατσε αρκετά χρόνια. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Θα μπορούσα να του αφιερώσω μια ολόκληρη ανάρτηση, αλλά δεν θα το κάνω. Θα κρατήσω τις καλές του στιγμές και θα του πω ευχαριστώ για την προσφορά του. Απλά να ξεκαθαρίσω δυο πράγματα: πρώτον ότι σημαία δεν υπήρξε ποτέ και δεύτερον ότι ο Άρης θα βρει πολλούς Κόκε, αλλά ο Κόκε δεν θα ξαναβρεί Άρη.

Υ.Γ.4 Ακούστε και απολαύστε μία πραγματική ιέρεια του σκληρού ήχου (κλισέ).

I'm thinking of you, every day and every night, I'm missing your lovin', your face and your eyes...so empty is my heart without you, without you...I remember your brown eyes, you looked so kind, looked at me, sparkled in the night...I want you, I want you, I want you...

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Η γαργαρόπουτσα


Μετά τη σχετική επιτυχία που γνώρισε το κομμωτήριο με πρωταγωνιστή τον μοναδικό Μάκαρο, σας θέτω προ των ευθυνών σας και παρουσιάζω το νέο κουίζ του blog. Όπως και την προηγούμενη φορά, έτσι και τώρα θα έχουμε πολλαπλής επιλογής με την σωστή απάντηση να είναι μία και μοναδική. Πρόκειται για ένα περιστατικό σπάνιας ομορφιάς που διαδραματίστηκε πριν από αρκετά χρόνια στα αποδυτήρια των διαιτητών και κατόπιν στις αίθουσες των αθλητικών δικαστηρίων. Ποιος ήταν ο κατηγορούμενος;

Μπουκάρει με τσαμπουκά και πυγμή στα αποδυτήρια των διαιτητών και λέει μεταξύ των άλλων: «Πώς σφύριζες έτσι, ρε γαργαρόπουτσα. Ο διαιτητής μην έχοντας άλλη επιλογή το γράφει επί λέξει στο φύλλο αγώνος. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο δράστης κλήθηκε σε απολογία. Άραγε, τι µπορεί κανείς να υποστηρίξει για τη γαργαρόπουτσα; Ο παράγοντας το βρήκε: «Κύριε Πρόεδρε, στις επαγγελµατικές δραστηριότητές µου συμπεριλαµβάνεται και η ιδιοκτησία ενός πολυτελούς ρεστοράν. Ο σεφ είναι Γάλλος και η κουζίνα γαλλική. Η γαργαρόπουτσα ανήκει στις σούπες όπως ακριβώς και η µπουγιαµπέσα. Ιδού και ο κατάλογος του εστιατορίου για του λόγου το αληθές. Δεν είναι υβριστικό». Και με το μενού ως αδιαμφισβήτητο πειστήριο επόμενο ήταν να αθωωθεί.

Ορίστε οι επιλογές σας:
  1. Αχιλλέας Μπέος (Πανιώνιος)
  2. Σάββας Θεοδωρίδης (Ολυμπιακός)
  3. Νίκος Κανελλάκης (Ιωνικός)
  4. Θωμάς Μητρόπουλος (Αιγάλεω)
  5. Μιχάλης Τροχανάς (Α.Ε.Κ.)
Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δοθεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Δεν με νοιάζει ποιος είναι. Δεν με νοιάζει ποιος νομίζει ότι είναι. Αυτό που με νοιάζει είναι να τον καλέσει η διοίκηση και να του λιώσει το κορμί. Κανείς δεν είναι πάνω από τον Άρη. Ακούς Καστίγιο; Αν ακούς να σε ενημερώσω ότι ο Άρης δεν είναι Ολυμπιακός για να κλείνουν οι διαιτητές τα ματάκια τους στις όποιες μαλακίες κάνεις εντός γηπέδου. Σύνελθε ή φύγε.

Υ.Γ.3 Ο Κάνθαρος θα απουσιάσει για λίγες μέρες, προκειμένου να εκδράμει ως συνοδός καθηγητής εις την Πόλη του Θεού. Στη Σαλονίκη ντε. Ελπίζω να μπορέσω να δω την Αρειανάρα.

Υ.Γ.4 Εννιά χρόνια μετά το ''Pyromania'' και πέντε χρόνια μετά το ''Hysteria'', οι Def Leppard κυκλοφορούν το 1992 το ''Adrenalize''. Πάρτε ένα μικρό δείγμα.

To give out such crazy love, you must be some kinda drug, and if my time don't ever come, for me you're still the One, damned if I don't, damned if I do, I gotta get a fix on you...and you 're the girl I gotta have, I gotta have you baby...

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Τρυπήματα υπό τη συνοδεία πιάνου

Θυμάμαι το ματς του Άρη με τον Πειραϊκό και ειλικρινά δεν ξέρω αν έγινε κάτι το επιλήψιμο. Αν θέλετε διαβάστε ένα κατατοπιστικό άρθρο του Βασίλη Σκουντή για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Πάντως, οι Σουπεράδες εμφανίζονται βέβαιοι, ενώ ο Λευτέρης αρνείται τα πάντα. Στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν βρίσκω ιδιαίτερο νόημα σε αυτή τη διαμάχη. Το να μην γουστάρουν οι Σουπεράδες να πάνε στο Παλέ είναι δικαίωμά τους και καλά κάνουν και το υπερασπίζουν. Το χειρότερο στην όλη ιστορία είναι ότι  για μια ακόμη φορά βγήκαν τα Αρειανόμετρα. Ωστόσο, έχει πολύ πλάκα όλα αυτά που λέγονται και ακούγονται. Η μια πλευρά υποστηρίζει ότι τρυπηθήκαμε από μέσα και κάνει λόγο για περηφάνια. Χαμένη περηφάνια. Μάλιστα. Όποτε θέλουμε την θυμόμαστε και αυτήν. Η άλλη πλευρά λέει ότι αφού οι Σουπεράδες έφυγαν από το μπάσκετ, ας φύγουν κι από το ποδόσφαιρο να ησυχάσουμε, ειδικά από τη στιγμή που κι εκεί μας τρυπάνε. Κάποιοι άλλοι ψάχνουν να εντοπίσουν τους λόγους που ο Σύνδεσμος στράφηκε κατά ενός δικού του παιδιού (Δαμιανίδης), αλλά δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη μια τέτοια περίπτωση: έχει ξαναγίνει στο πρόσφατο παρελθόν. Υπάρχουν και οι μπαγάσηδες που θεωρούν ότι ο ερχομός του Πίξι ήταν μονάχα η αφορμή και πιστεύουν ότι ο πραγματικός λόγος έγκειται στο ότι μάλλον τελείωσε η μάσα από το μπάσκετ. Τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ.

Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σούμποτιτς ήρθε τσαμπέ. Κυριολεκτικά τσαμπέ. Το γιατί ήρθε είναι προφανές. Αυτό που δεν είναι προφανές είναι το γιατί ο Μπλατ μας πρότεινε τον Ντρούκερ. Μιλάμε για έναν προπονητή που μάζευε τους παίχτες στο Παλέ για προπόνηση και τους έλεγε: ''σήμερα θα παίξουμε ρολόι, αλλά προσέξτε, διότι ο χαμένος θα σκουπίζει τον πάγκο (της κουζίνας)''. Ο Σκορδίλης, ο Τσαϊρέλης, ο Κουμπούρας κι ο Λίνος δεν είναι καλοί στο ρολόι και για αυτό έπαιζαν όποτε έλαχε. Αλήθεια, τι γίνεται με τον Λίνο; Μάλλον κανείς δεν ξέρει. Επίσης, γιατί έχουμε αλλάξει 1914 παίχτες μέχρι στιγμής; Άγνωστό κι αυτό. Και τι γίνεται με την οικονομική τρύπα που δημιουργήθηκε επί Προεδρίας Τσεβελέκη; Αυτό είναι επτασφράγιστο μυστικό. Και ποια είναι η λύση; Κράξιμο και αποχή; Δεν νομίζω πως είναι σωστά αυτά τα πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος είναι ξενερωμένος.

Και πως να μην είναι όταν πορεύεται δίχως όραμα; Πως να μην είναι όταν βλέπει την ομάδα να έχει χάσει την μαχητικότητά της και την ορμητικότητά της. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να προλειάνουμε το έδαφος για τη νέα σεζόν. Να κρατήσουμε τον Λευτέρη, να φτιάξουμε ένα καλό σχέδιο, να προσσεγγίσουμε τον κόσμο και επιτέλους να ξαναβρούμε τη φόρμα μας αναφορικά με τις επιλογές ξένων και κοινοτικών παιχτών. Διότι, τετράδα δεν το κόβω να μπαίνουμε. Το σημερινό ματς με το Μαρούσι θα κρίνει πολλά. Ίσως δεν το αξίζουμε κιόλας. Αλλά ποιος άλλος να μπει; Υπάρχει κανείς; Μάλλον μικρή σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι να στηρίξουμε την ομάδα. Πάντως, αν ο Κάνθαρος έμενε Σαλονίκη θα έδινε συνεχώς το παρόν στο Παλέ. Και θα ήταν περήφανος για αυτό.

Υ.Γ.1 Μπράβο στον Π.Α.Ο. για την πρόκριση του στο F4. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον Φίλιππο Συρίγο, ο οποίος προσπαθεί πραγματικά πολύ σκληρά για να εισέλθει στο Hall of Fame της υπερβολής και της ηλιθιότητας. Όσο για τον Ολυμπιακό δεν έχω να πω πολλά: κακή άμυνα, πολλά λάθη, βραχυκύκλωση Σπανούλη και πανάστοχη περιφέρεια. Νομίζω αρκούν.

Υ.Γ.2 Στο παρακάτω περιστατικό πρωταγωνιστεί ο Τάκερ: Που να φανταστεί ότι αριθμός του κινητού τηλεφώνου του εκάστοτε προπονητή του Άρη παραμένει ο ίδιος και δεν αλλάζει. Ο παίκτης, λοιπόν, λίγες μέρες μετά την αποχώρηση του πρώην δεν φαντάστηκε ότι ο νυν κόουτς θα έχει πάρει τον αριθμό του προκατόχου του. Έτσι, ένα βράδυ, έστειλε μήνυμα: «Κόουτς,  μας έχει ξεθεώσει στην προπόνηση ο καινούριος». Το  μήνυμα έφτασε φυσικά απευθείας στο κινητό του Λευτέρη Σούμποτιτς και όχι στον Ντρούκερ που ήθελε να το στείλει ο παίκτης. Ο Πίξι το διάβασε και χαμογέλασε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; 

Υ.Γ.3 Δεν ξέρω αν διαβάζετε αυτά που γράφω, αλλά τουλάχιστον ακούστε, διαβάστε και απολαύστε το τραγούδι που ακολουθεί με τον Jon Oliva στο πιάνο και τον Zack Stevens στα φωνητικά. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι σας παρουσιάζω τους Savatage.

'Cause in these ruins alone, I've been watching you, a ghost among these stones, Desiree I've got to tell you...lost in a movie script, with no words left to say, you leave on that plane alone, and there inside a midnght fog, I turn and walk away...who needs a heart that never bleeds, never retreats and never needs, if it's all alone, Desiree I wish you'd think of me...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...