Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Το κομμωτήριο


Στη σημερινή ανάρτηση δεν θα αναλύσω, δεν θα κριτικάρω, δεν θα σχολιάσω. Στη σημερινή ανάρτηση θα σας βάλω ένα κουιζάκι και για να σας βοηθήσω θα σας δώσω και πέντε πιθανές απαντήσεις. Πολλαπλής επιλογής κετς. Για πείτε μου, λοιπόν, ποιος πρωταγωνιστεί στο παρακάτω περιστατικό; Φυσικά μόνο μία επιλογή είναι η σωστή. Ορίστε το κείμενο:

Πάει στην επιτροπή επαγγελματικού αθλητισμού μαζί με τα παιδιά του για να επικυρώσει τη μεταβίβαση των μισών μετοχών του γιου του προς την κόρη του, ώστε να μην είναι κανένα παιδί παραπονεμένο. Περιμένει, περιμένει, περιμένει και τζίφος η δουλειά. Κι όπως κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής, άρχισε να ψιλοφορτώνει. Ανοίγει την πόρτα, πάει στη γραμματέα και της λέει: «Τι θα γίνει, μαντάμ; Θα τελειώνουμε καμιά ώρα; Άντε σας παρακαλώ, γιατί έχουμε και κομμωτήριο».  

Ορίστε και οι επιλογές σας:
  1. Γιάννης Κομπότης (Λεβαδειακός)
  2. Μάκης Ψωμιάδης (Καβάλα)
  3. Αχιλλέας Μπέος (Ολυμπιακός βόλου)
  4. Χρήστος Πανόπουλος (Ξάνθη)
  5. Γιώργος Χριστοβασίλης (Γιάννενα) 
Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 H σωστή απάντηση θα δοθεί στην επόμενη ανάρτηση, την οποία θεωρώ μία από τις πιο ώριμες που έχω γράψει.

Υ.Γ.2 Για τον ερμηνευτή του παρακάτω τραγουδιού δεν γράφω τίποτα. Μαζί με την άποψη σας για το κουιζάκι, ρίξτε και κανά δυο φωνήεντα για τον Frank


Fill my heart with song, and let me sing for ever more, you are all I long for, all I worship and adore, in other words please be true, in other words I love you...

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Αρειανάρα στη νιοστή

Είναι ψυχολογικά σημαντικό, όταν παίζεις εκτός έδρας, να ξέρεις ότι και γκολ να δεχτείς δεν αλλάζει κάτι, διότι πάλι ένα τέρμα χρειάζεσαι. Είναι ψυχολογικά σημαντικό, όταν παίζεις εκτός έδρας, να ξέρεις ότι αν ανοίξεις το σκορ, αυτόματα αγχώνεις επικίνδυνα τον αντίπαλο. Και το υπερβολικό άγχος συνάδει με πανικό, ανυπομονησία και λάθη. Η Σίτι μπορεί να έχει πολλά λεφτά, αλλά οφείλει να γνωρίζει ότι τα λεφτά δεν προσθέτουν ''βάρος'' στην φανέλα. Το αποψινό ζητούμενο ήταν η ομαδική δουλειά του Άρη να υπερισχύσει της ατομικής ποιότητας της Σίτι, όπως ακριβώς έγινε στο πρώτο ματς. Τελικά δεν το καταφέραμε.

Οι Άγγλοι εντός έδρας είναι αρκετά επιθετικοί και το γήπεδο συχνά γίνεται κατηφορικό. Η Αρειανάρα προκειμένου να μπλοκάρει τον βαρύ οπλισμό της Σίτι, έπρεπε να ρίξει τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, να κυκλοφορήσει το τόπι και να παγώσει τον ρυθμό (κλισέ). Για να το κάνει αυτό απαιτείται πλην της ομαδικότητας και ατομική ποιότητα. Φυσικά δεν αρκούν μόνο αυτά. Απαιτείται τρέξιμο. Πολύ τρέξιμο. Πως αλλιώς θα αλληλοκαλύπτεις και θα έχεις κοντά τις γραμμές; Επίσης, έπρεπε να ελαχιστοποιήσει τα λάθη σε κάθε γραμμή του γηπέδου και κυρίως στην άμυνα. Δυστυχώς, όμως, όταν στα πρώτα πέντε λεπτά του παιχνιδιού η Σίτι κερδίζει δυο χαζά φάουλ στην περιοχή ευθύνης του Μίτσελ δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις. Όταν ο πιο σταθερός παίχτης της ομάδας (Λαζαρίδης) υποπίπτει σε τέτοιο λάθος δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις. Και φυσικά δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις από τον Μιχαλήτσιο, ο οποίος ήταν εμφανώς ντεφορμέ και κυνικός σε υπερθετικό βαθμό.


Ο Μαντσίνι για μια ακόμη φορά νόμιζε ότι πήγαινε σε επίδειξη μόδας. Τα γκολ προήλθαν καθαρά από δικά μας λάθη που μας έριξαν αρκετά την ψυχολογία και μας αποδιοργάνωσαν. Δεν είδα κάποιο φόβητρο στο γήπεδο. Η Γιαγκελόνια πιο καλά σημάδια έδειξε. Δυστυχώς όμως η αλαζονεία δεν τιμωρείται πάντα. Ο Τέβεζ με τον Σίλβα ήταν για μια ακόμη φορά εξαφανισμένοι, ενώ αυτό το πράγμα που λέγεται Ντζέκο έβαλε δυο γκολ και χάρηκε. Το θέμα είναι ο τρόπος που τα έβαλε. Το πρώτο από λάθος του Λαζαρίδη και το δεύτερο στο ένας εναντίον ενός απέναντι στον Μίτσελ. Φέρτε πίσω τον Αμπελά χθες. Επιπλέον, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Μαντσίνι δίνει τόση ελευθερία κινήσεων στους επιθετικούς του. Υποτίθεται ότι η ομάδα παίζει 4-3-3, αλλά αν προσέξεις κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο γήπεδο. Η διάταξη αλλάζει συνεχώς και μάλλον μπερδεύει τους ίδιους, παρά τους αντιπάλους. Ο μόνος που ήξερε τι έκανε στο γήπεδο από τους γηπεδούχους ήταν ο Μπάρι. Άψογος στα καθήκοντά του. Το αντίπαλο δέος ήταν ο Σάκαρος. Απλά συγκινητικός. Λειτουργούσε με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα. Έκοβε και μοίραζε πάσες. Σε ποιον όμως; Στον Τόχα; Θεέ και κύριε. Στον Σακάτα (πουλέν); Ο Ιάπωνας νόμιζε ότι κερδίζει αυτός που τρέχει πιο ανούσια. Στον Μπομπαντίγια; Αυτός νόμιζε ότι συμμετείχε σε αγώνα επίδειξης ικανοτήτων.

Και στον πάγκο έχουμε τον Μιχαλήτσιο που σκεφτόταν το ματς με την Λάρισα. Θα μας τρελάνεις ρε μάγκα; Φρέσκαρε την ομάδα. Ανακάτεψε την τράπουλα (κλισέ). Βγάλε παιδί μου τον Τόχα και βάλε μέσα τον Κόκε να παίζει πίσω από τον Μπόμπα μπας και του βγάλει καμιά μπαλιά. Ή έστω βάλε τον Τσέζαρεκ. Εσύ τι έκανες; Μου βάζεις τον soft Κόκε μοναδικό προωθημένο και εκθέτεις τον παίχτη και τον εαυτό σου. Τι να κάνει ο Κόκε με τα θηρία; Λάχανο τον φάγανε. Πως να λειτουργήσει χωρίς ελευθερία κινήσεων; Πως να σπάσει το τόπι όταν οι συμπαίχτες του δεν κάνουν κίνηση χωρίς την μπάλα; Μου βάζεις τον Μενδρινό στη θέση του Ιάπωνα και εκτίθεσαι εκ νέου. Διότι, ο Μενδρινός έκανε πολύ δουλειά την στιγμή που εσύ προτιμάς τον Τόχα. Είναι προφανές ότι ένας Φατί δεν φτάνει. Πάλι καλά που ο Πορτίγια ήταν εκτός ευρωπαϊκής λίστας. Ο Μιχαλήτσιος δεν το πίστεψε το παιχνίδι. Όλοι εμείς όμως το πιστέψαμε. Και εγώ που καθόμουν στον καναπέ μου να πάω στο διάολο. Όλοι αυτοί που πήγαν στο γήπεδο και δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο να τραγουδούν; Πραγματική τρέλα. Ο Κάνθαρος άκουγε τα τραγούδια και ανατρίχιαζε. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι το οπαδικό κίνημα του Άρη βρίσκεται σε έξαρση. Αποδείχτηκε ότι το ρεπερτόριο συνθημάτων, η δίψα, η πίστη και η τρέλα είναι ανεξάντλητα στοιχεία.

Δεν με νοιάζει που αποκλείστηκα. Αλλά (ψιλο)απογοητεύτηκα από την διαχείριση του αγώνα. Χάνεις 2-0, παίξε τα όλα για όλα. Κυνήγα το γκολ και βάλε φωτιά στο ματς, στο πέταλο και στο φιρμάτο κασκόλ του Μαντσίνι. Πάλεψέ το. Πότε θα ξαναπαίξεις με την Σίτι, ρε Μιχαλήτσιο; Το βέβαιο είναι ότι η ομάδα ξεπέρασε κάθε ευρωπαϊκή προσδοκία και την ευχαριστούμε για αυτό. Μας χάρισε μεγάλες εμφανίσεις, μεγάλες νίκες, μεγάλες χαρές. Και να μην μας τα χάριζε, πάλι θα την ευχαριστούσαμε. Επομένως, κάπου εδώ το ταξίδι έλαβε τέλος μόνο και μόνο για να ξαναρχίσει κάποια άλλη στιγμή. Εμείς θα βρισκόμαστε στο πλευρό του Θεού του πολέμου, ανεξαρτήτως αντιπάλου, τοποθεσίας και συνθηκών. Ευχαριστούμε, ρε Αρειανάρα. Μαζί σου είμαι συνεχώς γκολ.

Υ.Γ.1 Πάμε πάλι με το ίδιο (ρητορικό) ερώτημα: ρε γκιόζηδες το ξέρετε ότι χθες έπαιζε επίσημο ευρωπαϊκό αγώνα μια ελληνική ομάδα με την Μάντσεστερ Σίτι; Τόσο κακό είναι που αυτή η ελληνική ομάδα δεν είναι από την Αθήνα;

Υ.Γ.2 Κάποια στιγμή σήμερα στη δουλειά μου ήρθε κατούρημα. Πάω σφαίρα στην τουαλέτα να αρμέξω την σαύρα, τραγουδώντας παράλληλα με πάθος συνθήματα του Άρη. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι κατούρησα λίγο και το πουκάμισο που φορούσα. Α ρε Αρειανάρα, για σένα κατουράμε και τα ρούχα μας.

Υ.Γ.3 Ο Ritchie Blackmore και η παρέα του μας προσφέρουν τον δρόμο των ονείρων. Τον ίδιο δρόμο μας προσφέρει η Αρειανάρα κάθε φορά που αγωνίζεται. Τον ίδιο δρόμο βλέπει ο Κάνθαρος κάθε φορά που πέφτει για ύπνο.

Now I know I see what I want it to be, but it's still a mystery, do you remember me on the street of dreams, running through my memory, on the street of dreams, you are on every face I see on the street of dreams...

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Η λαίλαπα έγινε γαμιάς

Ανέκαθεν θεωρούσα μεγάλο προσόν να μπορεί ένας άνθρωπος να μιλάει εκ του προχείρου. Να μην έχει μπροστά του κάποιο τετραδιάκι ή σκονάκι. Να μην έχει κάποιον υποβολέα να του ψιθυρίζει τα λόγια. Αλλά προσέξτε: το μιλάω εκ του προχείρου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι λέω σωστά, κατανοητά, λογικά και ηθικά πράγματα. Όχι βέβαια. Και ο ψιλικατζής εδώ κοντά εκ του προχείρου μιλάει, αλλά πετάει την μια μαλακία μετά την άλλη.

Θυμάμαι όταν μας συστήθηκε ο Μαρινάκης. Χωρίς χρονοτριβές μίλησε κατευθείαν σε οπαδική γλώσσα και ''άγγιξε'' τους φίλους του Ο.Σ.Φ.Π. Τους έδωσε όραμα. Τώρα τι σόι όραμα είναι αυτό δεν ξέρω. Επιτρέψτε μου ως περήφανος Αρειανός να τηρώ πλείστες αμφιβολίες για την ορθότητά του. Ήταν ξεκάθαρο όμως από την αρχή ότι τα πράγματα για τους πάντες θα πήγαιναν προς το χειρότερο. Όποιος δεν το έβλεπε αυτό, ανεξαρτήτως οπαδικής ταυτότητας, απλά είναι άμπαλος ή εθελοτυφλούσε. Άραγε, ποιο από τα δυο είναι χειρότερο; Ήταν ξεκάθαρο ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο έμπαινε ένας επικίνδυνος άνθρωπος.

Την τελευταία χρονιά του Κόκκαλη η ομάδα δεν τσούλησε καλά. Ο ίδιος ο Κόκκαλης δεν τσούλαγε καλά. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε πέμπτος και ο Παναθηναϊκός με τους  δυο σωτήρες στην εξουσία πήρε το κατσαρόλι και το κύπελλο. Και είχες τον Πατέρα να περηφανεύεται ότι ήταν ο άρχοντας του παρασκηνίου. Φοβερή ειρωνεία έτσι; Να βρίζεις την παράγκα και να λες ότι αδικείσαι, αλλά ουσιαστικά να την ζηλεύεις και να την γουστάρεις. Να λες ότι ο Κόκκαλης είναι παραγκαδόρος και λαμόγιο κι όμως να θες κάποιον σαν αυτόν στην Προεδρία της ομάδας σου. Και στο τέλος να κάθεσαι και να ζητάς τα ρέστα για το λόγο που ο αντίπαλος σου είναι πιο ευνοημένος από σένα. Προσέξτε: όχι ευνοημένος, αλλά πιο ευνοημένος. Για όσους δεν γνωρίζουν, το ''πιο'' ονομάζεται ποσοτικό επίρρημα. Αλλά έτσι είναι: όταν ευνοείσαι (υποτίθεται ότι) το βουλώνεις κι όταν σε αδικούν με τον ίδιο τρόπο που αδικείς κι εσύ ουρλιάζεις και μιλάς για σφαγές. Γαμημένη υποκρισία.

Ο Κώστας Καίσαρης ισχυρίζεται ότι η επιτυχία στο ελληνικό ποδόσφαιρο περνάει από τη διαιτησία και την αθλητική Δικαιοσύνη. Ο Κάνθαρος προσθέτει και τις κωλοφυλλάδες που δεν κάνουν ούτε για κωλόχαρτο και ολοκληρώθηκε το πακέτο. Ο Ολυμπιακός ανέκαθεν είχε διασυνδέσεις στις τρεις συνιστώσες. Το ίδιο και άλλοι. Επομένως, πόσο ''ηθικό'' είναι όλοι αυτοί που έχουν σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου και τη φωλιά τους λερωμένη να κάθονται και να διαμαρτύρονται; Μια απλή ερώτηση υποβάλλω.


Και περνάμε στη λαίλαπα, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως γαμιάς. Το να θες να είσαι πρώτος καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά σου δεν είναι και πολύ καλό, για τον απλό λόγο ότι την επόμενη φορά που θα θελήσεις να ξαναπεράσεις από το ίδιο σημείο δεν θα βρεις τίποτα όρθιο, παρά μόνο καμμένη γη, και θα αναρωτιέσαι σαν πρωτόπλαστος τι συνέβη. Μου φαίνεται ότι στην προσπάθεια του να ξεπεράσει τον Κόκκαλη κάνει τραγικά λάθη, τραγικές ενέργειες, τραγικές δηλώσεις. Έχει χάσει τον έλεγχο. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο χώρο πώρωσε τον κόσμο της ομάδας του, προβληματίζοντας παράλληλα τους υγιείς φιλάθλους. Δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει η αντίληψη - που προφανώς οικειοποιείται ο Μαρινάκης - ότι για να γίνω αρεστός στο φίλιο κοινό θα πρέπει πρώτα να γίνω αντιπαθής στους ανταγωνιστές μου. Είτε αδυνατεί να καταλάβει ότι μπορείς να κερδίσεις την λατρεία του κόσμου μαζί με τον σεβασμό των αντιπάλων, είτε πολύ απλά δεν τον ενδιαφέρει. Όσο για την ακολουθηθείσα πολιτική των μεταγραφών δεν θα πω πολλά. Ότι κινείται, εκτελείται. Κυριολεκτικά εκτελείται. Πόσοι από αυτούς θα βρουν θέση στην αποστολή της ομάδας; Άγνωστο. Θα ήθελα να ήξερα τι κερδίζει με αυτή τη μέθοδο. Τους μαζεύει λες και είναι καπάκια μπύρας. Και ποιος είναι ο σκοπός; Να πάρει τον παίχτη για να ενισχύσει τον ανταγωνισμό στο ρόστερ της ομάδας; Να πάρει τον παίχτη για να μοιράσει χρήμα δεξιά και αριστερά; Να πάρει τον παίχτη για να τον καταστρέψει μόνος του; Να πάρει τον παίχτη για να μην καταλήξει σε ανταγωνιστή; Να πάρει τον παίχτη για να κάνει καζούρα και επίδειξη δύναμης προς τους πάντες; Να πάρει τον παίχτη για να τον δώσει δανεικό και να συσφίξει τις σχέσεις του με συγκεκριμένες ομάδες; Πραγματικό αίνιγμα.

Η μαγεία όμως έρχεται ακριβώς σε αυτό το σημείο. Βλέπετε ο οπαδός Μαρινάκης βρίσκεται και στην Προεδρία της Σούπερ Λίγκας. Και κάθε φορά που κάνει δηλώσεις επικαλείται και τον αντίστοιχο ρόλο του. Όπως ο Πάγκαλος που την μία είναι Έλληνας πολίτης, την άλλη βουλευτής, την παράλλη μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κάποιες φορές θυμάται ότι είναι και Αντιπρόεδρος της ελληνικής Κυβέρνησης. Για παράδειγμα το έγκλημα κατά της Ελλάδας το είπε ως Πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας. Το 50-50 το είχε δηλώσει ως αγνός φίλαθλος που ενδιαφέρεται για το καλό του Ολυμπιακού ελληνικού ποδοσφαίρου. Εξάλλου όλοι εμείς πρέπει να είμαστε ευτυχείς που συμπορευόμαστε μαζί του. Το μπουκάλι που πέταξε στην Τούμπα μάλλον το έπραξε με την ιδιότητα του ερασιτέχνη καλαθοσφαιριστή, πράγμα που σημαίνει ότι αυτόματα αθωώνεται για την πράξη του λόγω ερασιτεχνισμού. Εδώ θα μου πείτε κι ο Πρετεντέρης πετάει μπουκάλια στο γήπεδο χωρίς μάλιστα να χάνει το ύφος των χιλίων καρδιναλίων. Τα γραφεία της Ε.Π.Ο. που άνοιξαν Σάββατο δεν προξενούν και ιδιαίτερη εντύπωση: εδώ ανοίγουν οι τράπεζες την Κυριακή. Τουλάχιστον το Σάββατο τα μαγαζιά είναι ανοιχτά. Κλείνω την παρούσα παράγραφο υποβάλλοντας ένα εύλογο ερώτημα: με ποια ιδιότητα λέτε να πραγματοποιήθηκε το επικό παραλήρημά του μετά το εντός έδρας ματς με τον Π.Α.Ο.; Είπε και πολλά ο μπαγάσας και δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Την ιδιότητα του τρελού που μόλις ήρθε από το χωριό; Την ιδιότητα του μπέμπη που του πήρες την κουδουνίστρα του; Την ιδιότητα του φαγάνα που του έφαγες το μπιφτέκι του; Την ιδιότητα του κολλημένου οπαδού; Να μας απαντήσει ο Μητρόπουλος και ο Μώραλης παρακαλώ.

Κάποιοι Ολυμπιακοί μου λένε ότι αν είχα τον Μαρινάκη στην ομάδα μου θα χαιρόμουν και θα ήμουν περήφανος. Προφανώς αδυνατούν να καταλάβουν ότι ο Κάνθαρος είναι περήφανος μόνο για την επιλογή του από τον Θεό του πολέμου και του είναι (υπερ)αρκετό. Είναι περήφανος που είναι Άρης. Επιτρέψτε μου να γράψω ότι το ίδιο ισχύει για τους απανταχού Αρειανούς. Θέλω να πιστεύω ότι αν ερχόταν ένας τέτοιος άνθρωπος στην ομάδα μου θα διατηρούσα την οξυδέρκεια και θα τον έκραζα, όπως ακριβώς κάνω τώρα. Δυστυχώς την συγκεκριμένη οξυδέρκεια δεν την διαθέτουν οι δημοσιογράφοι. Αλλά είπαμε οι περισσότεροι έχουν επιλέξει λάθος επάγγελμα. Κάποιοι άλλοι μου λένε ότι αυτοί που βρίζουν τον Μαρινάκη, ουσιαστικά τον ζηλεύουν κι ως γνωστόν ότι δεν μπορείς να έχεις το χλευάζεις. Τι να ζηλέψω από τον Μαρινάκη; Την ομορφιά του; Την ευφράδειά του; Τους καλούς τρόπους του; Ή μήπως τους κάκιστους χειρισμούς  του σε πλείστα θέματα; Δεν βαριέσαι. Ότι και να πω δεν πρόκειται να αλλάξουν και πολλά. Έχουμε πιάσει πάτο σε κοινωνικό επίπεδο, λογικό είναι το καράβι του ποδοσφαίρου (και του αθλητισμού γενικότερα) να αρμενίζει στραβά.

Η πεμπτουσία του άρθρου έγκειται στο ότι οι φίλοι του Ολυμπιακού βαυκαλίζονται. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι όλα αυτά βαίνουν εις βάρος τους. Και δυστυχώς για αυτούς ο καθρέφτης είναι η εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα τους στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Το να θες να είσαι πρώτος στο χωριό και τελευταίος στην πόλη είναι μέγιστο φάουλ. Είναι πραγματικό έγκλημα κατά της Ελλάδας. Αλλά βλέπετε είμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρό μας εαυτούλη. Μέχρι να βάλουμε μυαλό ας συνεχίσουμε να θυσιάζουμε την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας ως ''κέρδος'' την επικράτηση στο χωριό. Ωστόσο, αυτοί που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο οφείλουν να γνωρίζουν ότι η πτώση τους θα προκύψει ακριβώς από την δεδομένη έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Τέλος, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βαγγέλη (γαμιάς) για το ήθος και τις αξίες που διδάσκει. Εύγε.

Υ.Γ.1 Και εγώ κάλυπτα τον Κώστα Κατσουράνη.

Υ.Γ.2 Το 1992 οι W.A.S.P. κυκλοφορούν το concept άλμπουμ ''The Crimson Idol''. Όσοι δεν το έχετε ακούσει, ακούστε το. Στο τραγούδι που ακολουθεί ο Blackie Lawless δηλώνει ότι υπάρχει μια φλόγα στη καρδιά του και καμία βροχή δεν μπορεί να την σβήσει. Το ίδιο δηλώνει και ο Κάνθαρος.

Hold on to my heart, to my heart, to me, and oh no, don't let me go cause all I am, you hold in your hands, and hold me, and I'll make it through the night, and I'll be alright, hold on, hold on to my heart...

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Η λύση της Α.Ε.Κ.

Υπάρχουν κάποιοι προπονητές που όταν κάνουν δηλώσεις κυριολεκτικά δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα ψεγάδι. Τέτοιος είναι ο Κούπερ. Υπάρχουν κι αυτοί που συνήθως δεν λένε παπαριές, διότι σπάνια μιλάνε, όπως ο Σάντος κι ως γνωστόν όσο λιγότερο μιλάς, τόσο λιγότερες μαλακίες πετάς. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που στηρίζονται στις συνεχείς δηλώσεις και στις έξυπνες ατάκες. Για παράδειγμα, ο Φερέρ με τα ποδήλατα του ενάντια στα άρματα μάχης κι ο Χιμένεθ με την Φεράρι που στερείται μηχανής. Τα στοιχεία που συνδέουν αυτούς τους δυο είναι τα εξής: πρώτον έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στον πάγκο της Α.Ε.Κ. και δεύτερον είναι Ισπανοί. Δεν ξέρω αν οι Ισπανοί προπονητές αρέσκονται σε βαρύγδουπες δηλώσεις. Ο Βαλβέρδε, πάντως, είναι φειδωλός στα λεγόμενά του.

Όπως αναφέραμε δεν ισχύει το ίδιο για τον Μανόλο. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως γίνεται να μην συνειδητοποιεί ότι αυτό που κάνει βαραίνει την ομάδα του. Το να λες και να ξαναλές για την σημαντικότητα του Δέλλα καταντάει κουραστικό. Εξάλλου, το ξέρουμε ότι ο Τραϊνός φέτος είναι πραγματικός Κολοσσός. Το να επιβεβαιώνεις τα ρεπορτάζ που παρομοίαζαν τον Ματέος ως κλώνο του Ιέρο, λέγοντας ότι σε τρία χρόνια θα είναι το βασικό σέντερ μπακ της Ρεάλ, είναι μέγιστο φάουλ εκ μέρους σου. Τουλάχιστον, περίμενε να αγωνιστεί σε επίσημο ματς της ομάδας, για να δεις αν μπορεί να στρίψει, να πασάρει και να κοντρολάρει. Εκτός αν εννοούσες την Ρεάλ Μούρθια. Τότε το φάουλ είναι δικό μου και πάω πάσο. Το να χαρακτηρίζεις τον Νέτο ως μέτριο παίχτη, αντί να αντιμετωπίσεις την αγωνιστική παθογένεια της ομάδας σου, είναι σαν να λες στους Ντάτομο, Αργυρίου, Γιάχιτς, Γκέντζογλου, Μπερνς, Γκερέιρο και σία, να φύγουν και να πάνε αλλού. Επομένως, σταμάτα ρε Χιμένεθ να υποβιβάζεις τους παίχτες σου και βούτα την γλώσσα στο μυαλό σου πριν δηλώσεις το οτιδήποτε. Πάρτο χαμπάρι ότι αυτούς έχεις. Το ματς απέναντι στον Π.Α.Ο. υποθέτω ότι σε βοήθησε να δεις κάποιες αχτίδες φωτός. Τι θες δηλαδή; Να σε θυμούνται περισσότερο για τις ατάκες σου, παρά για το έργο σου; Τουλάχιστον αν γουστάρεις να πεις κάτι πάρε μαθήματα από τον Μάκο. Εκτός αν το έχεις ήδη πάρει απόφαση ότι το καλοκαίρι θα πίνεις το καφεδάκι σου εκτός Ελλάδας.


Με την ομάδα όμως τι γίνεται; Ποιος ασχολείται; Νομίζω ότι πλην Αδαμίδη ουδείς. Είναι άπειρος, και έχει κάνει λάθη, αλλά δείχνει ότι έχει καλές προθέσεις. Έχει φύγει και η πηγή των κακών. Απορώ πως μπορούν να αναπνέουν οι οπαδοί της Α.Ε.Κ., χωρίς να κράζουν τον Ντούσαν. Απορώ πως καταδέχονται να γράφουν οι δημοσιογράφοι κείμενα για την Α.Ε.Κ., χωρίς να βρίσκεται στο τιμόνι ο Ντούσαν. Απορώ σε ποιον ρίχνει το φταίξιμο η διοίκηση (;) της Α.Ε.Κ., τώρα που ο Ντούσαν δεν κάθεται πια στον πάγκο. Ωραίο άλλοθι ο Ντούσαν, έτσι δεν είναι Αετόπουλο;

Ποιος φταίει λοιπόν; Κάποιοι λένε ότι ευθύνονται οι (α)μέτοχοι. Υπάρχουν κι αυτοί που μετά την έξυπνη ανακοίνωση του Ντέμη άρχισαν να τον (ξανα)μελετάνε. Άλλοι τα ρίχνουν στο παρασκήνιο και στη νέα λαίλαπα που έχει βαλθεί να κυριεύσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί να ακούγεται φαιδρό, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που γκρινιάζουν με την επαναλαμβανόμενη άρνηση του Μελισσανίδη να μπει στην Π.Α.Ε., λες και άλλη όρεξη δεν είχε. Ελάχιστοι, όμως, είναι αυτοί που κάνουν λόγο για τους Νοτιά και Παππά. Αν κύριε Παππά νομίζετε ότι το βασικό πρόβλημα στην ομάδα είναι ο μισθός της καθαρίστριας, τα αεροπορικά εισιτήρια, τα εταιρικά τηλέφωνα και τα εταιρικά αυτοκίνητα, τότε καλύτερα να φύγετε τώρα από το χώρο του ποδοσφαίρου. Αν δεν καταλαβαίνεις τα λάθη σου, τότε είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα  τα ξανακάνεις. Εκτός αν όλα αυτά ισοδυναμούν με τα μύρια που ξοδέψατε για τον Τζιμπούρ. Φυσικά δεν αρκεί μόνο να πληρώνεις. Οφείλεις να ξέρεις γιατί πληρώνεις και τι παίρνεις για αντάλλαγμα. Οφείλεις να έχεις σχέδιο. Στην προκειμένη περίπτωση τα ίδια λάθη δεν θα ξαναγίνουν για τον απλό λόγο ότι οι Νοτιάς και Παππάς -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου-  θα αποστασιοποιηθούν από την ομάδα. Και ποιος θα βάζει λεφτά; Άγνωστο.

Πάντως, δεν νομίζω ότι ο Γκρέταρσον αποτελεί μέρος κάποιου σχεδίου. Και αμφιβάλλω ολοένα και περισσότερο για το αν ο Χιμένεθ έχει κάποιο πρόγραμμα στο μυαλό του. Οπότε, τι γίνεται από δω και πέρα; Αναφορικά με τα διοικητικά μην περιμένετε εξελίξεις τώρα. Η θερμοκρασία θα ανέβει το καλοκαίρι. Αγωνιστικά; Η ομάδα είναι σταθερά ασταθής και συνεπής στην αγωνιστική της ασυνέπεια. Είχε απόλυτο δίκιο ο Νίκος Χρηστίδης όταν δήλωνε πριν το ματς με την Αρειανάρα ότι: ''Η Α.Ε.Κ. είναι ένα εξάσφαιρο με τρεις σφαίρες. Δεν ξέρεις αν έχει σφαίρα για σένα''. Πώς να έχει έξι σφαίρες όταν στηρίζεται στις ορέξεις του Σκόκο που έχει να κάνει καλό 20λεπτο από πέρυσι; Πώς να έχει έξι σφαίρες όταν δεν διαθέτει (ποιοτικούς) ακραίους παίχτες; Πώς να έχει έξι σφαίρες όταν παρόλο που γνωρίζει τα αμυντικά κενά της δεν φροντίζει να τα καλύψει; Πώς να έχει έξι σφαίρες όταν η μεσαία γραμμή είναι ανήμπορη να τρέξει και δέχεται την κόντρα λες και βρέχει χαλάζι; Βλέπετε φαγώθηκε ο Αδαμίδης να φέρει τον Ντιόπ. Τα λάθη που λέγαμε. Σημειωτέον ότι ο Πάπα Μπούμπα δεν είναι άμπαλος. Κάποτε το κατείχε το τόπι. Αλλά δεν είναι πια στα ντουζένια του. Ξεζουμίστηκε.

Επομένως, ποια είναι η λύση της Α.Ε.Κ.; Αφού αποδείχτηκε ότι ο Μανωλάς έχει κάποια προσόντα και κάποια εξέλιξη ας ψάξουν για μπατζανάκηδες, γιους, ξώγαμα, πνευματικά τέκνα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, όλων αυτών που κάποτε μεγαλούργησαν με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Ας βρουν τα γενεαλογικά δέντρα των Τσιάρτα, Ντέμη, Κασάπη, Δημητριάδη, Σαβέφσκι, Κωστή, Σαμπανάσοβιτς, Μπατίστα, Αλεξανδρή και που ξέρεις με λίγη τύχη ίσως βγάλεις καλή ψαριά. Εκτός αν η ψαριά δέχεται συμβουλές τύπου ''θείου Μανωλά''. Πάντως, στον αγώνα με τον Π.Α.Ο. ο ανιψιός ήταν τραγικά απογοητευτικός. Μήπως τελικά δεν είναι αυτή η λύση της Α.Ε.Κ.; Εσείς τι λέτε; Τέλος πάντων. Ούτως ή άλλως ένας Γεωργέας δεν φέρνει την άνοιξη και φυσικά δεν γίνεται ο Σκόκο να αποκτήσει δια μαγείας το φιλότιμο του Καράμπελα. Ούτε οι Δέλλας και Λύμπε θα αποκτήσουν ξαφνικά την ηλικία του Μάκου και του Μπλάνκο.

Υ.Γ.1 Το ενδιαφέρον κείμενο που ακολουθεί το έχει γράψει ο Καρπετόπουλος: ''Εντυπωσιακή ήταν πραγματικά η ατυχία του Μπερνς, του Γιάχιτς και του Γκερέιρο, που θέλησαν το Σάββατο το βράδυ να ξεφαντώσουν λίγο πηγαίνοντας στο Villa Mercedes. Που να φανταστούν τα παιδιά ότι μετά την ήττα της ομάδας από τον Άρη θα υπήρχε ένας παράγοντας της ομάδας που, φιλοσοφώντας για τη ζωή με τον ίδιο τρόπο όπως αυτοί, θα πήγαινε έπειτα από ήττα να διασκεδάσει, και μάλιστα στο ίδιο μαγαζί. Το κακό νέο για τους τρεις είναι ότι έπεσαν πάνω στον αντιπρόεδρο της ΑΕΚ,  τον κ. Κωνσταντίνο Καπετανάκη. Το ακόμα χειρότερο, ότι δεν τον γνώρισαν…''.

Υ.Γ.2 Το 2008 οι Whitesnake έκλεισαν 31 ολόκληρα χρόνια ζωής, διάστημα κατά το οποίο μας χάρισαν  υπερκομματάρες όπως το ''Still of the Νight'' και το ''Crying in the Rain''. Το ίδιο έτος κυκλοφορούν το δέκατο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Good to Be Bad''. Φυσικά τα χρόνια της δόξας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το εν λόγω άλμπουμ να γνωρίσει σχετική επιτυχία. Η συνέχεια από τον David Coverdale.

Baby, I'll never ever leave you alone, when I look in your eyes I realize, all the love that I feel is true...you are on my mind, all the time, I'm living alone, you 're all I want, all I need, and it's more than I can ask for...

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Turbo... Αρειανάρα!

Απόψε δεν καθόταν στον πάγκο ο Κούπερ. Για την ακρίβεια δεν κάθεται εδώ και πολύ καιρό, αλλά τώρα μιλάμε για Ευρώπη, όπου επικρατούν διαφορετικά ισχύοντα από ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ήλπιζα πως οι παίχτες μας δεν θα είχαν ξεχάσει όλα αυτά που έμαθαν επί Κούπερ. Ήλπιζα πως δεν θα είχαν ξεχάσει την νοοτροπία που διέπει τα ευρωπαϊκά ματς. Ήλπιζα πως θα βάζαμε φωτιά στα πετρέλαιά τους. Ο (Γιάγια) Τουρέ, τρεις μέρες πριν το μεταξύ μας παιχνίδι, δήλωσε ότι η Σίτι υπολογίζει τον Άρη, ειδικά από την στιγμή που κέρδισε δυο φορές την Ατλέτικο. Ο Κάνθαρος, έχοντας παίξει τόπι, γνωρίζει ότι όταν η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα σε δυο ομάδες είναι μεγάλη, τότε το να υποτιμήσεις τον αντίπαλο είναι ουσιαστικά αναπόφευκτο.

Όταν κληρωθήκαμε στον όμιλο με Ατλέτικο και Λεβερκούζεν πραγματικά μας έκλεισε το μάτι η τύχη. Βλέπετε οι δυο αυτές ομάδες παίζουν 4-4-2. Αυτό που κάποτε παίζαμε (στο περίπου) κι εμείς. Τις αντιμετωπίσαμε και υπερισχύσαμε. Αυτά όμως ανήκουν στο (πρόσφατο) παρελθόν. Απόψε φιλοξενούσαμε την νέα δύναμη του αγγλικού ποδοσφαίρου. Και να σας πω και κάτι; Δεν με νοιάζουν τα ρεκόρ και οι παραδόσεις. Δεν παίζουν αυτά μπάλα. Ούτε τα μπάτζετ. Ούτε τα κάστρα -και η μπάρμπι έχει κάστρο. Με νοιάζει που είδα την ομαδάρα μου να αγωνίζεται σε ευρωπαϊκό ματς και όλοι να έχουν φορέσει τα καλά τους.


Το ματς ξεκίνησε με τον Μιχαλήτσιο να επιλέγει συνταγή Κούπερ. Στα χαρτιά το σύστημα ήταν 4-4-1-1, στην πράξη όμως παίζαμε 4-5-1. Ο Πρίττας έπαιζε μπροστά από τα δυο σέντερ μπακ και κλείδωνε την άμυνα, ενώ βοήθησε στον εξαφανισμό του Τέβεζ. Λίγο πιο μπροστά από το Σάκαρο βρισκόταν ο αεικίνητος Φατί με τον Τόχα να κινείται ουσιαστικά στην ίδια ευθεία με το Γάλλο. Η διάταξή μας στο χόρτο ήταν άριστη. Από την άλλη πλευρά η Σίτι έπαιξε 4-3-3 με τα ακραία επιθετικά χαφ να συγκλίνουν συχνά προς τον άξονα, δημιουργώντας χώρους για τον Ρίτσαρντς και ειδικά για τον Κολαρόφ. Ουσιαστικά το μεγάλο πλάτος το έδωσαν τα δυο ακραία μπακ. Σε αντίθεση με αυτά που είδαμε το Σάββατο, η Αρειανάρα ήταν σφιχτή, πίεζε πάρα πολύ στα 2/4 του γηπέδου και έδειχνε μαχητικότητα και διάθεση. Επιπλέον, είχε  πολύ καλή αλληλοκάλυψη. Είναι προφανές πως το κίνητρο της Ευρώπης είναι υψηλότατο. Η μόνη παραφωνία ήταν ότι ο (υπερβολικός) Μπομπαντίγια βρισκόταν πολύ μακριά από τους συμπαίχτες του, καθώς όπως είπαμε ο Τόχα λειτουργούσε περισσότερο στον ασβέστη της σέντρας, παρά ως επιτελικός μέσος. Παρόλα αυτά ο Μπόμπα δεν γυρνούσε να πάρει μπάλα και καλά έκανε. Αφενός μεν με την σωματοδομή του κούραζε αρκετά τους αντιπάλους του, αφετέρου δε το παιδί δεν έχει ταχύτητα κι ως εκ τούτου δεν μπορεί να δημιουργήσει ρήγμα ολομόναχος. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να περιμένει κίνηση κάποιου συμπαίχτη για να του σπάσει την μπάλα σε πρώτο χρόνο. Σπάνια, όμως, βγάζαμε παίχτες από πίσω.Έπρεπε να γίνουν κάποιες θυσίες, προκειμένου να κρατήσουμε το πολυπόθητο μηδέν στην άμυνα.

Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα δεν άλλαξαν και πάρα πολύ. Οι επελάσεις των ακραίων μπακ του αντιπάλου -ειδικά του Κολαρόφ- σταμάτησαν, οι εναλλαγές θέσεων του Τέβεζ με τον Τζέκο  μπέρδευαν περισσότερο τους συμπαίχτες τους παρά εμάς, ο Σίλβα αδυνατούσε να κάνει παιχνίδι, είτε από αριστερά είτε από τον άξονα, ενώ ο (Γιάγια) Τουρέ και ο Μπάρι δεν μπορούσαν να καταλάβουν το κέντρο. Αυτός ο Φατί ειλικρινά με έχει τρελάνει. Λες και τον είχαμε κλωνοποιήσει. Μέχρι το 80' λεπτό που παρέδωσε πνεύμα βρισκόταν παντού. Το ίδιο ο Πρίττας (τιτανοτεράστιος) που απόψε έπαιξε και κάθετο ποδόσφαιρο. Πολύ δουλειά κι από τον Σακάτα που επειδή δεν ξέρει αγγλικά και δεν επικοινωνεί με κανέναν παρά μόνο με τον εαυτό του, τρέχει όπου θέλει κι όπου γουστάρει. Τον έβλεπες αριστερά, στο καπάκι έβγαινε δεξιά και μετά στην προσπάθειά του να ξαναγυρίσει στη θέση του έκοβε τον Σίλβα στον άξονα και πάλι το ίδιο. Μεγάλο πουλέν. Αρκεί να μάθει να τρέχει ουσιαστικά και να κάνει σωστή κατανομή δυνάμεων.

Πάντως, έχω να κάνω και μερικές διαπιστώσεις. Ο Γκιάρο, για παράδειγμα, γέρασε. Σπουδαίος και εγκεφαλικός αμυντικός, αλλά τα χρόνια πέρασαν, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα βρήκε σκούρα με τις κάθετες και τους συνδυασμούς των Άγγλων, καθώς έστριβε πολύ δύσκολα.  Όπως επίσης σκούρα τα βρήκε και ο Νέτο που έπαιζε έξω δεξιά. Σε συνθήκες οργανωμένης άμυνας δύσκολα μπορεί να τρυπήσει τον αντίπαλο. Έριξε πάντως πολύ τρέξιμο και στο δεύτερο ημίχρονο βοήθησε πολύ στη μεσαία γραμμή. Ευτυχώς για εμάς ο Μαντσίνι νόμιζε ότι το Χαριλάου ήταν πασαρέλα και δεν πολυασχολήθηκε με το ματς. Αν μας είχε μελετήσει έστω και λίγο, θα γνώριζε ότι ουσιαστικά παίζουμε χωρίς αριστερό οπισθοφύλακα και θα φόρτωνε την δεξιά του πλευρά. Εδώ το γνωρίζει ο Καραγεωργίου και ο Τσιώλης. Εντούτοις, ο Ρίτσαρντς ανέβηκε μόνο στο πρώτο μέρος και ο Ράιτ-Φίλιπς δεν τροφοδοτήθηκε όσο έπρεπε. Πάντως, ο Λαζαρίδης παραμένει πιστός και άγρυπνος φρουρός του Μίτσελ. Επίσης, θα γνώριζε ότι όταν μας πιέζει ο αντίπαλος στην περιοχή μας για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, φρικάρουμε και ξεφορτωνόμαστε την μπάλα λες και έχει μπαρούτι. Παρόλα αυτά όταν η Σίτι ανέβασε τις γραμμές της ψηλά για να ασκήσει πίεση στην περιοχή μας, ανταποκριθήκαμε αρκετά καλά. Δεν πανικοβληθήκαμε και πολλές φορές βγάλαμε την μπάλα από την περιοχή μας με κοντινές και συρτές πάσες.

Ο Μιχαλήτσιος ήταν καλά διαβασμένος (κλισέ) και ακολούθησε σωστή τακτική, η οποία μας οδήγησε σε μερική επίτευξη του σκοπού. Ασκήσαμε ισχυρή πίεση στα χαφ της Σίτι, ήμαστε πειθαρχημένοι και παρόλο που δεν καταφέραμε να παίξουμε την επιθετική άμυνα με απόλυτη επιτυχία, η άψογη διάταξη που είχαμε μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε. Ο Κούπερ είχε πει ότι κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει την ελπίδα στο όνειρο. Είχε και έχει απόλυτο δίκιο. Όσο για τον Κόκε  και την αντίδρασή του δεν έχω να κάνω κάποιο σχόλιο. Κάντε εσείς.

Υ.Γ.1 Δόξα και τιμή στον (αυθεντικό) Ρονάλντο. Παιχταράς με όλη τη σημασία της λέξης. Πραγματικό φαινόμενο. Που να ήξερε η Καλαμάτα τι έχανε όταν τον απέρριπτε. Που να ήξερε κι ο Ρονάλντο τι έχανε που δεν ήρθε. Τελικά πήγε στην Αϊντχόφεν με τη συνέχεια να είναι γνωστή σε όλους μας.

Υ.Γ.2 Ο Ντρούκερ έφυγε. Το ίδιο και οι Σουπεράδες. Ο Σούμποτιτς ήρθε. Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει και η μεταμόρφωση.

Υ.Γ.3 Ο Κώστας Καίσαρης ισχυρίζεται ότι η η επιτυχία στο ελληνικό ποδόσφαιρο περνάει από τη διαιτησία και την αθλητική Δικαιοσύνη. Επιτρέψτε μου να προσθέσω και τις φυλλάδες του κώλου που δεν κάνουν ούτε για κωλόχαρτο. Ρε γκιόζηδες το ξέρετε ότι απόψε έπαιζε επίσημο ευρωπαϊκό αγώνα μια ελληνική ομάδα με την Μάντσεστερ Σίτι; Τόσο κακό είναι που αυτή η ελληνική ομάδα δεν είναι από την Αθήνα;

Υ.Γ.4 Το 1986 οι Judas Priest (τιτάνες) κυκλοφορούν το δέκατο studio album της καριέρας τους με τίτλο ''Turbo''. Η αλήθεια είναι ότι το album, ως σύνολο, δεν ήταν και πολύ turbo, αλλά ας όψεται η υπερκομματάρα που ακολουθεί.

I'm laying awake at nights, I can't get you out of my mind, all I can hear is my heartbeat, and the voice in the dark of somekind...Give me a chance baby, there's nothing I wouldn't do to make ti alright, just one chance baby, I need all your lovin' tonight...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ο καμικάζι έχει μπούκλες (και Μίτσελ)

Περίμενα ότι με το που θα ξεκινούσε το παιχνίδι και τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου θα πιέζαμε ασφυκτικά τον Ολυμπιακό στα 3/4 του γηπέδου. Δεν το κάναμε. Επιλέξαμε να ασκήσουμε  χαλαρή πίεση στο μισό γήπεδο και να δώσουμε μέτρα στον αντίπαλο. Γιατί ρε Μιχαλήτσιο (καμικάζι);  Με λίγα λόγια επιλέξαμε να παίξουμε την κόντρα, αλλά με λάθος τρόπο. Επιπλέον, παρουσιάσαμε  μικρότερο πλάτος σε σχέση με άλλα παιχνίδια, όμως δεν ήμαστε σφιχτοί και δεν είχαμε αγωνιστική συνέπεια. Παρόλα αυτά  το κάρφωσε ο μπούκλας το τεμάχιο.

Ο Κόκε έχει ενσωματωθεί στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, παίζει με πλάτη τον αντίπαλο και δεν δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να πατήσει περιοχή. Και  άλλοι οργανωτές δεν πατάνε περιοχή, αλλά τουλάχιστον έχουν βρωμόσουτο ή κάνουν προσωπικές ενέργειες. Ο Κόκε αρνείται πεισματικά να τους μιμηθεί. Ίσως δεν μπορεί (πλέον). Τουλάχιστον έχει την ικανότητα να βγάλει μια διαγώνια ή κάθετη πάσα. Κάπως έτσι έκανε το τακουνάκι στον Νέτο που πλάσαρε τον τερματοφίσκουλα του Ο.Σ.Φ.Π. Ο Νέτο την έχει την μπούκα. Εδώ ως μπακ συνέκλινε προς τον άξονα και δοκίμαζε (χωρίς επιτυχία) το αριστερό του πόδι. Ως εξτρέμ - ειδικά σε μη οργανωμένες συνθήκες - νομίζω ότι μπορεί να αποδώσει ικανοποιητικά.

Η Αρειανάρα λοιπόν, έκλεινε τους χώρους και έφραξε τα άκρα. Ο Μίτσελ δεν έκανε επελάσεις και έμενε πιστός στη θέση του, ενώ από την άλλη πλευρά είχα αφήσει τον Αλβανό σκύλο νηστικό όλη την βδομάδα με αποτέλεσμα να καταβροχθίσει τον Ριέρα. Αναμενόμενο ήταν: ο Ισπανός θέλει κινητή μονάδα νεφρού. Με το που μπλοκάραμε τα άκρα, ο Ολυμπιακός άρχιζε να παίζει από τον άξονα. Και από τη στιγμή που κατά τη γνώμη μου είχαμε δώσει λανθασμένα από νωρίς αρκετό χώρο στον Ολυμπιακό, το κακό δεν άργησε να γίνει. Ο Πρίττας δεν έδειξε να βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, δεν μπορούσε να περιορίσει αποτελεσματικά τον Ιμπαγκάζα και κάπως έτσι δεχτήκαμε γκολ από τον άξονα κι όχι από τα άκρα ως συνήθως. Ο Αργεντινός τρέχει πολύ χωρίς την μπάλα και γνωρίζει πως να ξεμαρκάρεται.


Στο δεύτερο μέρος κάναμε το ίδιο ακριβώς λάθος. Δεν πιέζαμε και δίναμε αδικαιολόγητα μέτρα στον Ολυμπιακό. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Ο.Σ.Φ.Π. είχε καλύτερες επιστροφές από εμάς.  Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αντί να πιέζουμε εμείς, μας πίεζε ο αντίπαλος. Λογικό από την στιγμή που δεν τρέχαμε χωρίς την μπάλα και γενικά τρέχαμε ελάχιστα. Κι όταν δεν τρέχεις είναι αναπόφευκτο να αφήνεις τους συμπαίχτες σου ακάλυπτους. Εξαίρεση αποτελούν ο Νέτο, ο Φατί και ο Βαγγέλι που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να παίξει το όβερλαπ με τον μπούκλα. Άμεση συνέπεια ήταν οι γραμμές να είναι σχετικά αποκομμένες με τον Κόκε ακόμα να περιμένει να πάρει  την μπάλα στα πόδια του. Το σόου ξεκινάει όταν ο ρεπόρτερ μας ενημερώνει ότι ο Μιχαλήτσιος έδωσε εντολή στον Μίτσελ να ανεβαίνει. Δεν χρειαζόταν να μας το πει: το είχαμε καταλάβει από τα κενά που έκαναν την εμφάνισή τους στο αριστερό άκρο της άμυνας. Η στατική, ανενεργή και ακίνδυνη πλευρά με το (υπερ)δίδυμο Μίτσελ - Τόχα προσπαθούσε κάτι να κάνει. Να οργανώσει; Να πάρει πρωτοβουλίες; Να πλαγιοκοπήσει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Είναι εμφανέστατο ότι ο Τόχα εκτός από ντελικάτος είναι τακτικά ανεπαρκής να παίξει (και) τη θέση του αριστερού χαφ. Δεν μπορεί το παλικάρι. Κουράζει την μπάλα, τον εαυτό του κι εμάς. Επιπλέον, δεν βοήθησε αρκετά στα χαφ και άφησε τον Φατί ακάλυπτο. Ο Γάλλος έτρεξε, έκοψε, πολέμησε και στο τέλος κουράστηκε. Γιατί δεν προτιμήθηκε ο Ιάπωνας (πουλέν) για τα αριστερά;

Ο Κάνθαρος βλέποντας αυτές τις εξελίξεις κατάλαβε ότι το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού ήταν θέμα χρόνου. Και όντως έτσι έγινε. Όχι πως ο Ολυμπιακός έπαιζε καμιά σπουδαία μπάλα, μην τρελαθούμε. Μετριότατος ήταν. Ο Ιμπαγκάζα συνέχιζε να έχει ελευθερία κινήσεων και ο Μίτσελ συνέχισε να μας αποδεικνύει ότι μάλλον δεν είναι ποδοσφαιριστής. Τον έχω σπουδάσει τον παίχτη από την αρχή της σεζόν. Η αντίδρασή του στη φάση του γκολ είναι ίσως η χειρότερη που θα μπορούσε να κάνει ή η καλύτερη. Εξαρτάται αν υποστηρίζεις τον Άρη ή τον Ολυμπιακό. Επειδή βλέπει ότι δεν βρίσκει με την πρώτη φορά τον Φουστέρ, ξαναπροσπαθεί και τελικά δικαιώνεται. Το αποτέλεσμα είναι ο Άρης την φετινή σεζόν να δέχεται για πολλοστή φορά ακόμα ένα γκολ, λόγω αμυντικής ανικανότητας του Μίτσελ.  Η πλάκα είναι ότι σχεδόν πάντα έχει βοήθειες. Ακόμα θυμάμαι τον Χαβίτο σε κάποια ματς να τρέχει να καλύψει την απουσία του ή τον Λαζαρίδη που τον καλύπτει συνεχώς κι ο Μίτσελ σχεδόν πάντα φροντίζει να τον εκθέτει. Απόψε είχαμε τον Βαγγέλι που τουλάχιστον σε δυο περιπτώσεις έτρεξε για να καλύψει το αριστερό άκρο. Πόσα πρέπει να φάμε πλέον για να τυπωθεί με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό μας ότι αυτός ο παίχτης είναι κίνδυνος-θάνατος για την άμυνά μας;

Και το σόου συνεχίζεται. Αντί οι λακαμάδες οι εκφωνητές να κράξουν την ανεπάρκεια του Μίτσελ, και να  αναρωτηθούν γιατί ο Ιμπαγκάζα ήταν χωρίς βεντούζες, άρχισαν να αποθεώνουν τον Φουστέρ, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε πιει το φίλτρο της εξαφάνισης και έκανε αισθητή την παρουσία του μόνο από τις λάθος μεταβιβάσεις του. Αφού σώνει και καλά ήθελαν να αποθεώσουν κάτι ή κάποιον τουλάχιστον ας ανέφεραν την πίεση που ασκούσε με επιτυχία ο Ολυμπιακός στην αμυντική γραμμή του Άρη. Για τη συνέχεια του αγώνα δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Οι φιλοξενούμενοι συνέχισαν να έχουν κατοχή μπάλας χωρίς ιδιαίτερο νόημα και ο Μιχαλήτσιος ανακάτεψε την τράπουλα (κλισέ), προκειμένου να μπει εκ νέου στο παιχνίδι. Η τράπουλα όμως δεν ήταν σημαδεμένη.

Στο προηγούμενο άρθρο είχα γράψει ότι ο Ολυμπιακός βραχυκυκλώνει στα ματς υψηλής πίεσης και έντασης. Απόψε, το δημιουργηθέν βραχυκύκλωμα διορθώθηκε μεν, αλλά όχι από τον πάγκο. Νομίζω ότι ο Βάσκος δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα απολύτως. Η ροή του αγώνα τον βοήθησε σε αυτό. Ας όψεται η τακτική του Μιχαλήτσιου, ο μη περιορισμός του Ιμπαγκάζα και το μετριότατο αγωνιστικό πλάνο που ακολουθήσαμε. Όπως γίνεται αντιληπτό, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Νομίζω ότι ύστερα από αυτό το αποτέλεσμα, οι Πειραιώτες θα πρέπει να αυτοκτονήσουν για να χάσουν το πρωτάθλημα. Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο μέτριο είναι το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου και πόσο σακατιές είναι οι υπόλοιπες ομάδες.

Για την Αρειανάρα και τις μεταγραφές τι να πω; Νομίζω ότι σε αυτό το άρθρο είπα αρκετά πράγματα. Η ομάδα εξακολουθεί να έχει προβληματική ανάπτυξη, προβληματική αριστερή πλευρά, ενώ ακόμα δεν έχουμε βρει τρόπο να σκοτώσουμε τα φίδια, τους σκορπιούς και τους κροκόδειλους στις αντίπαλες περιοχές. Ωστόσο, όπως έχω αναφέρει παλαιότερα πρέπει να καταλάβουμε ότι στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε πρέπει να μας νοιάζει το αποτέλεσμα κι όχι η εμφάνιση, προκειμένου να μπούμε στα play off. Αν ταΐζουμε την μηχανή μόνο με καλές εμφανίσεις δεν θα καταφέρουμε να ανέβουμε το βουνό της κατάταξης. Κοινώς, ας μην παίζουμε καλά κι ας κερδίζουμε. Από κει και πέρα, επιμένω ότι υπό αυτές τις συνθήκες ο Μιχαλήτσιος είναι κατάλληλος για να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση. Υπενθυμίζω όμως ότι το να διαχειρίζεσαι είναι πιο εύκολο από το να στήνεις. Επομένως, το καλοκαίρι έχουμε να σταθμίσουμε κάποιες επιλογές. Μέχρι τότε βλέπουμε. Προηγείται η Μάντσεστερ Σίτι, στην οποία υπόσχομαι ότι θα γνωρίσει ''θερμή'' υποδοχή. Αν και πολύ φοβάμαι ότι αν παίξουμε έτσι την Τρίτη, εμείς θα είμαστε αυτοί που θα καούμε.

Υ.Γ.1 Δόξα και τιμή στον Ρεχάγκελ.

Υ.Γ.2 Ο Ντρούκερ έφυγε. Για να δούμε αν θα φύγει και η επαναλαμβανόμενη αστάθεια.

Υ.Γ.3 Στην ποδοσφαιρική Ελλάδα έχουμε γίνει μάρτυρες ''εξαιρετικών'' γεγονότων. Για παράδειγμα, για το ίδιο πειθαρχικό παράπτωμα να επιβάλλονται διαφορετικές ποινές. Να γίνονται εμπρηστικές και προκλητικές δηλώσεις από παράγοντες, δημοσιογράφους, ακόμα και παίχτες και να μην ασχολείται κανείς, αλλά όλοι να κατηγορούν την αστυνομία και ποτέ, μα ποτέ, να μην φταίνε οι ηθικοί αυτουργοί ή οι οπαδοί. Να ανοίγουν τράπεζες την Κυριακή (!) για να ''τραβήξεις'' λεφτά βρε αδερφέ. Να υπογράφεις παίχτη μετά την λήξη της μεταγραφικής περιόδου και κάποιοι να το δικαιολογούν με το ακλόνητο επιχείρημα ότι ο εν λόγω παίχτης είναι καλό παιδί (!). Να ανοίγουν τα γραφεία της Ε.Π.Ο. Σάββατο πρωί για να εκδικαστεί μια έφεση που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι τη Δευτέρα.  Πραγματικά σπάνιας ''ομορφιάς'' γεγονότα, δεν συμφωνείτε;

Υ.Γ.4  Την επόμενη φορά που κάποιοι θα θελήσουν να δημιουργήσουν θέμα εκ του μη έχοντος και να εμπλέξουν τον Κόντη σε φανταστικές ιστορίες, θα τους παρακαλούσα να είναι πιο προσεχτικοί και να κάτσουν να σκεφτούν ποιον πραγματικά βλάπτουν.

Υ.Γ.5 Για τον ερμηνευτή του τραγουδιού που ακολουθεί θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, αλλά καλύτερα να τα πει ο ίδιος. Αν θέλετε πείτε εσείς τι πιστεύετε για αυτόν. Και ναι ο Βασιλιάς ζει.

And when you smile the world is brighter, you touch my hand and I'm a King, your love to me is worth a fortune, your love for me is everything...that's the wonder, the wonder of you...

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Στοίχημα και επιβεβαίωση

Στις αρχές Ιουνίου ο Βαλβέρδε απέρριψε την πρόταση του Ολυμπιακού, λέγοντας μάλιστα ότι δεν τον ήθελε πραγματικά ο Κόκκαλης και πως η πρόταση έγινε υπό την πίεση του κόσμου. Είναι προφανές ότι ο Βάσκος δεν γνωρίζει τι εστί Κόκκαλης. Στο μυαλό του Βαλβέρδε - και του κάθε Βαλβέρδε - το ''θέλω πραγματικά'' ισοδυναμεί με το ''μου δίνεις όσα γουστάρω''. Δεν προξενεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι με την είσοδο του Μαρινάκη στο παιχνίδι ο Βάσκος ήρθε αμέσως. Ο Μαρινάκης ήθελε να κάνει δυναμικό μπάσιμο προς τέρψιν των οπαδών και των φυλλάδων κι ο Βάσκος ήθελε λεφτά. Η συμφωνία ήταν πολύ εύκολο να επιτευχθεί. 

Ήρθαν ποιοτικές μονάδες κι όλα έδειχναν ότι η περσινή σεζόν θα αποτελούσε γρήγορα παρελθόν. Και ερωτώ: ήρθαν πράγματι ποιοτικοί παίχτες ή τα χάλια των υπολοίπων μεγαλώνουν στα μάτια μας τον Ολυμπιακό; Μάλλον η απάντηση βρίσκεται κάπου στην μέση και τείνει προς το δεύτερο σκέλος. Πάντως, στον Πειραιά θα πρέπει να κάνουν τεμενάδες που αποκλείστηκαν από την Ευρώπη. Βρέθηκε το άλλοθι για να φύγει ο Λίνεν, βρέθηκε ο χρόνος για να γίνει προετοιμασία, έφυγε η ενδεχόμενη κούραση, έφυγε η πίεση. Είναι όντως έτσι; Δεν νομίζω. Ο Λίνεν θα έφευγε ούτως ή άλλως. Σιγά μην τον κρατούσε ο Μαρινάκης. Από κει και πέρα προετοιμασία δεν έγινε ποτέ. Δεν φταίει ο Λίνεν για αυτό, αλλά ο ανύπαρκτος σχεδιασμός της ομάδας. Επομένως, η κούραση δεν έφυγε: ζει και βασιλεύει. Το ίδιο και οι θλάσεις. Για αυτό στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα δεν έχει τρεξίματα και ζορίζεται. Το ίδιο ισχύει και για την πίεση. Δεν έφυγε, απλά μεταφέρθηκε αποκλειστικά στις εγχώριες διοργανώσεις και θα ήταν μεγαλύτερη αν οι αντίπαλοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση.

Παρόλα αυτά η ομάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση. Μπορεί στην αρχή του πρωταθλήματος να μην μπορούσε να αλλάξει δυο πάσες, αλλά στην πορεία βρήκε ένα ρυθμό και μια σταθερότητα, έστω για τα πρώτα 35'-40' λεπτά. Αυτό το διάστημα όμως είναι αρκετό για να σε πιέσει ασφυκτικά και να βάλει γκολ. Αν δεν υπήρχαν και τα εγκληματάκια του Βάσκου θα είχε μεγαλύτερη βαθμολογική διαφορά από τον δεύτερο. Το πρόβλημα είναι ότι όποια παιχνίδια έχουν πίεση και ένταση ο Ολυμπιακός βραχυκυκλώνει εντός και εκτός χόρτου. Κι όταν λέω βραχυκυκλώνει τους παίρνει όλους η μπάλα: παίχτες, προπονητής, διοίκηση, κόσμος. Και τότε βγαίνει ο τρισμέγιστος Αλέφας και κάνει λόγο για τιτίκες. Έχει δίκιο: η ομάδα είναι αρκετά soft εκτός από τον hardcore Μαρινάκη που έχει βαλθεί να συνθλίψει κάθε πετραδάκι που κρατάει όρθιο το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Η ομάδα βραχυκυκλώνει και για άλλους λόγους, όπως όταν ο αντίπαλος απενεργοποιεί -τον περιορισμένων δυνάμεων- Ιμπαγκάζα: το έκανε ο Κούπερ στο Καραϊσκάκη και ο Χάβος στην Τούμπα. Επιπλέον, το επιθετικό πλάνο του Βάσκου δεν προκρίνει τις σέντρες, αλλά τις κούρσες των εξτρέμ και την κίνησή τους προς την μεγάλη περιοχή. Επομένως, μόλις κλείσεις καλά τις πτέρυγες και εμποδίσεις τις μπούκες, αυτόματα περιορίζεις τις απειλές αποκλειστικά στον άξονα. Όπως γίνεται κατανοητό η ομάδα έχει δεδομένες αδυναμίες που εντείνονται στα εκτός έδρας ματς, όπου απουσιάζει η ψυχολογική ώθηση του Καραΐσκάκη. Όχι του Έλληνα επαναστάτη, αν και πιστεύω ότι θα μας ενημερώσει το ΣΚΑΪ επ' αυτού.

Χάνεις λοιπόν, από τον Π.Α.Ο. με προσωπικό σόου του Βαλβέρδε και φωνάζεις για διαιτησία. Αποκλείεσαι στο κύπελλο από τον Π.Α.Ο.Κ. για λόγους που ξέρουν μόνο τα δοκάρια κι ο Βάσκος κι αντί να ψάξεις τα πραγματικά αίτια της ήττας, κάθεσαι και αναλώνεσαι σε ανούσιες δηλώσεις. Αγνός και καθαρός αποπροσανατολισμός. Έχεις κι αυτούς τους εκφωνητές να περιγράφουν διαφορετικό αγώνα από αυτόν που βλέπεις και σου γυρίζουν τα μυαλά. Πέφτει κάτω ο Ζαϊρί λόγω ισχυρών πλευρικών ανέμων κι ο εκφωνητής βλέπει φάουλ. Πάει να κοντρολάρει ο αριστεροπόδαρος Ραούλ Μπράβο με το δεξί πόδι, βγάζει την μπάλα πλάγιο άουτ κι ο εκφωνητής λέει ότι δεν βγήκε. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις.


Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ σε κάποιους παίχτες της ομάδας. Ξεκινώ από τον Ριέρα που είναι πραγματικά για λύπηση. Ξέρει μπάλα, αλλά σέρνεται του κερατά. Η πλάκα είναι ότι αν δεν τον έχεις δει να αγωνίζεται και τσεκάρεις τα στατιστικά του θα αναφωνήσεις τι γίγαντας είναι αυτός. Κι όμως μάλλον για νάνο πρόκειται. Συνεχίζω με τον Ντούντου. Ο παίχτης έχει κάποια προσόντα, αλλά φέτος του έχει βγει η ψυχή στο τρέξιμο. Ουσιαστικά δεν είναι κόφτης και πλην αυτού έχει να υποστεί και την έμπνευση του Βαλβέρδε να βάζει δίπλα του όποιον φοράει ερυθρόλευκη φανέλα και ποδοσφαιρικά υποδήματα. Κι εδώ παρουσιάζεται το πρώτο παιδί του Βαλέρδε: ο αργός, σχετικά άτεχνος, συνήθως τραυματίας, αλλά καλόπαιδο Ουρτάδο. Και για να κλείσω το θέμα Ντούντου, νομίζω ότι θα πρόσφερε περισσότερα αν έπαιζε στη θέση του δεύτερου παιδιού του Βαλβέρδε: του Φουστέρ. Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει τον ρόλο του στην εντεκάδα. Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι αντίπαλοι προπονητές προτιμούν να μπλοκάρουν τον Ιμπαγκάζα, παρά τον Φουστέρ. Και ακριβώς επειδή αποτυγχάνουν να μαρκάρουν αποτελεσματικά τον Ιμπαγκάζα βλέπουμε τον Φουστέρ να πιάνει καλή απόδοση. Με λίγα λόγια η απόδοσή του είναι πλασματική. Μου φαίνεται ότι τα κάνει όλα μέτρια κι ότι δεν μπορεί να κινηθεί γρήγορα σε μεγάλες αποστάσεις και ανοιχτούς χώρους. Για να αντιμετωπίζει τον Κουλουχέρη της Αρειανάρας και τον Ουριμπάρι του Αστέρα είναι καλός, δεν χωράει αμφιβολία επί τούτου. Άφήστε που είναι ο νέος εκτελεστής των πέναλτι. Αλλά αν πας εις τας Ευρώπας με τον Φουστέρ θα κλάψουν μανούλες. Τέλος πάντων. Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός θέλει τουλάχιστον ένα ικανό αμυντικό χαφ. Διότι, με τον (υπερ)φιλότιμο Μοντεστό και τον Ιμπαγκάζα ως κόφτες δεν βλέπεις προκοπή. Άσε που μόλις ο αντίπαλος πρεσάρει την άμυνα του Ολυμπιακού ψηλά, εμφανίζεται η φρίκη και ο πανικός. Βλέπω, για παράδειγμα, αυτόν τον Ποτουρίδη να τον πλησιάζει ο αντίπαλος στα πέντε μέτρα και φεύγει η μπάλα ρουκέτα προς τον ουρανό. Λες και παίζει ο Έλληνας Σαριέγκι. Κλείνοντας την τρέχουσα παράγραφο ας υποβάλλω ένα ερώτημα προς κάθε ενδιαφερόμενο: γιατί η απόδοση του Μέλμπεργκ έχει πέσει τόσο πολύ; Αφήστε που μόλις πέφτει ο Σουηδός, ακολουθεί κι ο Αβραάμ.

Και πάμε στον Μιραλάς που έχει ξεχωρίσει με τις εμφανίσεις του. Έχει έκρηξη, ταχύτητα, μπούκα και κάτι που δεν μαθαίνεται: εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα λάθη των αντιπάλων, φτιάχνει φάσεις μόνος του και τις τελειώνει άκρως ικανοποιητικά. Είναι καλός παίχτης ο Βέλγος κι ας τον έφερε ξώφαλτσα ο Σωκράτης. Εδώ πάλι όμως προκύπτει ένα θέμα. Βλέπετε υπάρχει και -ο κάνω κοντρόλ με το καλάμι- Πάντελιτς. Ποιος από τους δυο είναι προτιμότερο να παίζει; Μήπως και οι δυο; Υποθέτω πως εξαρτάται από τον αντίπαλο, αν και κατά τη γνώμη μου ο Μιραλάς στον ασβέστη χαντακώνεται και αντί να ταλαιπωρεί τους αντιπάλους του, ταλαιπωρεί τον εαυτό του και την ομάδα του. Θυμηθείτε τι λέγαμε παραπάνω για το επιθετικό πλάνο του Βαλβέρδε και τις σέντρες.

Το ρεζουμέ είναι ότι ο Βαλβέρδε προσπαθεί να στήσει μια ομάδα και  παράλληλα να την στέψει πρωταθλήτρια. Δεδομένου ότι οι υπόλοιποι είναι σαπάκια το εγχείρημα δεν είναι τόσο δύσκολο.  Έχει κάνει λαθάκια, αλλά σε γενικές γραμμές την τσουλάει ικανοποιητικά την ομάδα. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα το πάρει το κατσαρόλι. Το πραγματικό στοίχημα για το Βάσκο είναι να προετοιμάσει την ομάδα για τη νέα σεζόν και φυσικά για το τζαμπιόλι. Θα πρέπει να επιβεβαιώσει ότι είναι πράγματι ένα εργατικό μυρμήγκι. Η ομάδα έχει παίχτες μεγάλους σε ηλικία και ενδεχομένως θα γίνουν αρκετές μεταγραφές. Ήδη ο Μαρινάκης εκτελεί ότι κινείται. Κυριολεκτικά το εκτελεί. Απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί και πολλή δουλειά, δηλαδή λέξεις άγνωστες στην ελληνική πραγματικότητα. Ειδάλλως, θα πει νωρίς αντίο στην Ευρώπη και κατ' επέκταση στο χρήμα του τσου λου. Κι αυτό θα είναι το λιγότερο.

Υ.Γ.1 Περί Φετφατζίδη και λοιπών κλώνων θα τα πούμε σε ανύποπτο χρόνο, σε μια ανάρτηση που θεωρώ ότι είναι από τις πιο ώριμες που έχω γράψει.

Υ.Γ.2 Οι Hammerfall ιδρύθηκαν στο Γκέτενμποργκ της Σουηδίας το έτος 1993. Το πρώτο άλμπουμ,  ονόματι ''Glory To The Brave'', κυκλοφόρησε το 1997, ενώ τρία χρόνια αργότερα ο Oscar Dronjak γράφει για λογαριασμό του ''Renegade'' το παρακάτω αισθησιακό κομμάτι, ερμηνευμένο από τον Joacim Cans. Όλο δικό σας.

You were the wind beneath my wings, taught me how to fly, with you I lived among the Kings, how could this ever die...missing you, in my heart you are The One, and you always will be, and you always will be, my Little One you are...


Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Το χειμώνα έχει κρύο και ψέμματα

Ο Άρης τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο έκανε πέντε μεταγραφές. Σου λέει χειμώνας είναι κάτσε να πάρω κανά παλτό για να μην κρυώνω. Αστειεύομαι φυσικά. Η ομάδα προφανώς χρειαζόταν ενίσχυση, δεν χωράει αμφιβολία σε αυτό. Η ποσότητα όμως δεν αντιπροσωπεύει την ποιότητα και σίγουρα πρέπει να εξεταστούν τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω από κάθε μεταγραφή. Επίσης, οφείλω να σας αναφέρω ότι η παραίτηση Κούπερ και η άμεση επισημοποίηση των μεταγραφών ήταν καθαρή και αγνή σύμπτωση. Μην πάει το μυαλό σας σε κακοήθειες.

Ξεκινάμε από τον Πορτίγια, ο οποίος υπέγραψε συμβόλαιο 2,5 ετών. Διάβαζα κάτι ρεπορτάζ για τον παίχτη και κάτι ανταποκρίσεις από την Ισπανία και αμέσως γέμισα ικανοποίηση, διότι κατάλαβα ότι πήραμε ένα κλώνο του Ινιέστα. Σίγουρα όμως ο λόγος απόκτησης του παίχτη δεν είναι αγωνιστικός. Κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να έχει έναν Πορτίγια στη μηχανή της. Εμείς είχαμε έναν, τον διώξαμε και τον αντικαταστήσαμε με μια βελτιωμένη έκδοση που σε κενό τέρμα δεν μπορεί να σκοράρει. Αναρωτιέμαι πόσοι Έλληνες Πορτίγιες υπάρχουν στην Β' Εθνική. Υπάρχει έστω κι ένας από μας που πιστεύει ότι ο παίχτης θα εξαντλήσει το συμβόλαιό του;

Σειρά έχει ο Καστίγιο. Πρόκειται για ένα παίχτη που τον έχουμε δει αρκετές φορές να αγωνίζεται. Μπουκαδόρος, διεμβολιστής, ντριμπλέρ, σκόρερ. Σε ζαλίσει και σε μπερδεύει. Βέβαια, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Έως και τα μάγουλα του έχουν αλλάξει. Το θέμα είναι ότι μέχρι να βρει σε ποιο χρονοντούλαπο έχει κρύψει την φόρμα του θα έχει λήξει το εξάμηνο συμβόλαιο του. Κι όταν τη βρει θα κάνει τα πάντα για να επιστρέψει στο λιμάνι του.


Επόμενος στη λίστα ο Ιάπωνας Σακάτα. Και μόνο το ότι υπογράψαμε Ιάπωνα ποδοσφαιριστή μου δείχνει ότι το βασίλειο των μάνατζερ ζει και βασιλεύει. Μάλιστα, δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν το καλοκαίρι δω κι άλλους Ιάπωνες στο πρωτάθλημά μας. Ο εν λόγω παίχτης θα βρίσκεται στην ομάδα μας για τον επόμενο 1,5 χρόνο. Επειδή δεν γνωρίζει αγγλικά -και προφανώς ούτε ελληνικά- θα είναι τυχερός αν μέσα σε αυτό το διάστημα μάθει πως λέγεται η μπούλμπα και η μπουγάτσα. Τους συμπαίχτες του αποκλείεται να τους μάθει: ούτως ή άλλως το καλοκαίρι προβλέπονται νέες καραβιές. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα γνωρίζει ποδόσφαιρο.

Τέταρτο απόκτημα ο Πορτογάλος Περέιρα. Ίσως η πιο ηλίθια μεταγραφή. Δανεικός 19χρονος για έξι μήνες από την Πάρμα. Τι σημαίνει αυτό; Παραβλέπω το τι έλεγαν τα ρεπορτάζ για την (υπερ)ποιότητα του παίχτη και εξηγούμαι. Ο Φερέρ συνεργάζεται με τον Άρη. Ο Φερέρ συνεργάζεται με την Πάρμα. Ο Άρης ήθελε να ξεφορτωθεί τον Κάλβο. Η Πάρμα ήθελε να ξεφορτωθεί τον Περέιρα. Ο Άρης πήρε δανεικό τον Περέιρα. Η Πάρμα πήρε δανεικό τον Κάλβο. Υποθέτω ότι πιάνετε τον συλλογισμό. Το χειρότερο είναι ότι μαζί με τον Περέιρα πήραμε κι ένα μπετόνι βενζίνη για να κάψουμε τον Κατίδη μόνοι μας. Χίλιες φορές το 17χρονο διψασμένο Αρειανάκι από ένα 19χρονο μισθοφόρο εκ Πορτογαλίας.

Και φτάνουμε στην τελευταία μας μεταγραφή. Κάποιος Μπομπαντίγια από την Γκλάντμπαχ. Δανεικός κι αυτός για έξι ολόκληρους μήνες. Τα ρεπορτάζ ξεσάλωσαν πάλι. Λες και πήραμε τον Βαν Μπάστεν. Πανηγυρίζουμε για ένα παίχτη που δεν τον ξέρουμε και δεν τον έχουμε δει. Ξέχασα ότι εκτός των ρεπορτάζ υπάρχουν και τα βιντεάκια από το youtube. Αν θέλετε μπορώ να σας ετοιμάσω ένα  επικό βιντεάκι από τις ένδοξες μέρες του Κάνθαρου στα γήπεδα και να τρίβετε τα μάτια σας. Τα βιντεάκια, όμως, δεν παίζουν μπάλα.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, κάναμε πέντε μεταγραφές αμφιβόλου ποιότητας και με αξιοπερίεργα κριτήρια. Είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο ότι πρέπει να κάνουμε μεταγραφές με γνώμονα τον μακρόπνοο σχεδιασμό και τις αναπηρίες της ομάδας. Είναι προφανές ότι εμείς κάναμε μεταγραφές για να κάτσει πιο γρήγορα η σκόνη που σήκωσε η παραίτηση του Κούπερ και να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις των οπαδών, των μάνατζερ και των κωλοφυλλάδων. Μπράβο μας. Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώσουν τα ψέμματα;

Υ.Γ. Οι Def Leppard με τον Vivian Campell στη σύνθεσή τους κυκλοφορούν το 1993 το ''Retro Active'' και προφανώς γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία. Το άλμπουμ περιέχει ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια της μπάντας.

When we touch, I just lose my self control, a sad sensation I can't hide...Now I ain't big on promises, I 'll be true to you, 'cause I'd do about anything, for some one like, baby for you, I miss you in a heartbeat, I miss you right away...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...