Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Τόχα, αλλά το έχασα

Το να διδάξεις κάποιον να παίζει άμυνα είναι σχετικά εύκολο. Του λες πως να μαρκάρει το ''κακό'' πόδι του αντιπάλου, πως να αλληλοκαλύπτει τον συμπαίχτη του, πως να κλείνει γρήγορα τους κενούς χώρους. Του ζητάς να είναι πειθαρχημένος και συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα. Του εξηγείς ότι το μαρκάρισμα δεν είναι ποδοσφαιρική ταπείνωση. Ξεκινώντας από τον κάθε παίχτη ξεχωριστά το εφαρμόζεις στο σύνολο. Προσπαθείς να ''υποχρεώσεις'' όλη την ομάδα να αμύνεται ως ένα σώμα και μια καρδιά. Συνήθως, αυτός που επιχειρεί να προσδώσει τέτοια ταυτότητα σε ένα σύνολο τα καταφέρνει. Τα πράγματα όμως στην επίθεση δεν είναι τόσο απλά. Δεν αρκεί μόνο να λες, να εξηγείς και να ζητάς. Δεν φτάνει να γνωρίζουν οι παίχτες μόνο τα στοιχειώδη. Επιπλέον, χρειάζονται ικανότητες και αρετές. Απαιτείται δημιουργικότητα και φαντασία. Απαιτείται ποδοσφαιρικό μυαλό. 

Είναι φανερό ότι η Αρειανάρα στερείται αυτών των στοιχείων. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι οι επιθετικοί. Ξεκινάει από τις πίσω γραμμές και συγκεκριμένα από το κέντρο που ταλαιπωρείται από την έλλειψη πολυσύνθετων χαφ. Επίσης, δεν έχουμε ακραία χαφ με μπούκα και σουτ. Το αποτέλεσμα είναι να περιμένουμε πολλά πράγματα από τα ακραία μπακ που προφανώς δεν μπορούν να τα δώσουν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η επιθετική μας ανικανότητα πολλές φορές έχει εκθέσει και την άμυνα. Πάντως, απόψε η άμυνα δεν είχε πρόβλημα. Πολύ λογικό από την στιγμή που ο Βιερίνια και ο Σαλπιγγίδης ήταν απλές αναφορές στο φύλλο αγώνα, ο Ίβιτς έβλεπε την μπάλα σαν σκαμπό για να κάτσει κι ο Μούσλι έτρεχε πέρα δώθε σαν ηλικιωμένος σκύλος που κυνηγούσε φρίσμπι.


Ουσία όμως δεν είχαμε κι εμείς. Μπορεί να είχαμε την κατοχή, αλλά είναι φανερό ότι ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας δεν μπορούμε να παίξουμε, λόγω έλλειψης ποιοτικών παιχτών. Μπορεί να είχαμε την υπεροχή, αλλά ήταν άκαρπη (κλισέ). Το αποτέλεσμα ήταν να φτάνουμε σχετικά εύκολα έξω από την περιοχή του Π.Α.Ο.Κ., αλλά μέχρι εκεί. Όσα σουτ επιχειρήσαμε - πλην ελαχίστων - πήγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα, οι περισσότερες κάθετες κόπηκαν και όσες φορές φτιάχναμε κάτι καλό το χαλούσαμε μόνοι μας. Ο Χάβος έδωσε σωστά χώρο στον Άρη για να κλείσει τις τρύπες στην - έχουσα βάθος - αμυντική του διάταξη, αφού έβλεπε ότι ο Τσουκαλάς δεν είναι Βιτόλο κι ο Ίβιτς δεν μπορεί να καλύψει στον άξονα. Ο Γκαρσία που δεν μπορεί να στρίψει και δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, ξέρει μπάλα που του επιτρέπει να γνωρίζει πότε πρέπει να στρίψει και πότε πρέπει να τρέξει. Άριστη κατανομή δυνάμεων από τον Πάμπλο (επαναστάτης). Όσο για τους Λίνο και Σνάουτσερ δεν το κούνησαν ρούπι από τις θέσεις του, προφανώς λόγω εντολών από τον πάγκο.

Από την άλλη, ο Μιχαλήτσιος ακολούθησε μια συνταγή που έμοιαζε αρκετά με Κούπερ. Μεγάλο πλάτος στο γήπεδο, αδιάκοπο τρέξιμο, μαχητικότητα στις μονομαχίες, αλλά πολύ κοκό και από αυγό τίποτα. Τουλάχιστον απόψε είδα ότι σε ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού παίξαμε με κάτω το τόπι κι όχι με βαθιές μπαλιές των σέντερ μπακ για το κεφάλι του Κόκε. Όμως, είναι προφανές ότι ο Πορτίγια δεν είναι αριστερό χαφ κι ούτε θα γίνει. Επίσης, έχω αμφιβολίες για το αν μπορεί να παίξει στον άξονα. Είναι προφανές ότι ο Κόκε όσο σημαντικός είναι για την ομάδα, άλλο τόσο περιττεύει. Δεν νοείται να έχεις οργανωτικό ρόλο και να μην μπορείς να σουτάρεις ή να κάνεις μια προσωπική ενέργεια βρε αδερφέ. Είναι προφανές ότι ο Τόχα είναι απλώς ένας μέτριος (προς καλός;) παίχτης που δεν μπορεί να κάνει την διαφορά. Αντίθετα, ο Φατί διαθέτει πληρέστερο πακέτο και είναι το μοναδικό κεντρικό χαφ που μπορεί να σουτάρει και να κάνει μια προσωπική ενέργεια. Τέλος πάντων.

Και φτάνουμε στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, οπότε αρχίζουν τα κόλπα και τα στοιχήματα. Ο Χάβος βλέπει ότι η ομάδα δεν μπορεί να τρέξει και ότι με δυσκολία αλλάζει τρεις πάσες και ποντάρει στην ταχύτητα. Βάζει τον Κουτσιανικούλη (κλώνος του Μέσι) και τον Αθανασιάδη ευχόμενος ότι θα γίνει κάποια αναμπουμπούλα και θα μπει κάποιο γκολ. Για να βάλεις όμως κάποιο γκολ πρέπει να έχεις και την μπάλα στα πόδια σου κι ο Π.Α.Ο.Κ. σπάνια την είχε. Από την άλλη ο Μιχαλήτσιος περνάει στην θέση του Πορτίγια τον Καστίγιο με την ελπίδα ότι θα κάνει κάποια προσωπική ενέργεια και θα πάρει το ματς. Δεν του έκατσε. Ίσως έπρεπε να ρισκάρει νωρίτερα. Προσωπικά λαχταρούσα να δω τον Ιάπωνα. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Το ζήτημα είναι ότι ο Π.Α.Ο.Κ. ήρθε για να μην χάσει και το κατάφερε σχετικά εύκολα. Εμείς θέλαμε την νίκη, αλλά δεν τα καταφέραμε για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούσαμε. Δεν βαριέσαι, Άρης είσαι. Το λυπηρό για τον Π.Α.Ο.Κ. είναι ότι δεν έχασε κι ως εκ τούτου δεν θα χρησιμοποιήσει το καλοδουλεμένο άλλοθι που έστηνε όλη την βδομάδα περί κυπέλλου και τιμωρίας έδρας. Όσο για τους παίχτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει πλέον ο Κούπερ για να τους στηρίζει. Θα πρέπει μόνοι τους να στηρίξουν τον εαυτό τους. Έχουμε και δύσκολη συνέχεια. Σε αυτό το σημείο που φτάσαμε δηλώνω ότι προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της Ευρώπης, το πρώτο πράγμα που πρέπει να μας νοιάζει είναι το αποτέλεσμα κι όχι η εμφάνιση. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ιδανικός άνθρωπος για το πετύχει αυτό είναι ο Μιχαλήτσιος.

Υ.Γ.1 Ο Χαβίτο είναι ένας μέτριος ποδοσφαιριστής που χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή σταθερότητα. Ακόμα θυμάμαι τις επικές διαφωνίες στο φόρουμ του Emperor μεταξύ φανατικών φίλων και πολέμιων του παίχτη. Ναι είναι χαζογκόλης, ναι δεν μπορεί να ντριμπλάρει, ναι μπερδεύεται μόνος του. Η αλήθεια όμως είναι ότι το καλοκαίρι του 2006 που ήρθε στον Άρη οριοθέτησε μια νέα σελίδα στην ομάδα. Ίδρωσε την φανέλα και δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα. Από τον Άρη κέρδισε φήμη και λεφτά με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες του και την 100% επαγγελματική του συμπεριφορά. Αν μπορούσα να τον συναντήσω το μόνο που θα του έλεγα είναι ευχαριστώ.

Υ.Γ.2 Τρία χρόνια μετά το αρκετά καλό ''Face the Heat'', οι τεράστιοι Scorpions κυκλοφορούν εν έτει 1996, το σχετικά μέτριο ''Pure Instict''. Το έβδομο κομμάτι του άλμπουμ αποτελεί μία από τις καλύτερες ερωτικές μπαλάντες της μπάντας.

Υou make me dream, by the look in your eyes, you give me the feel, I've been longing for, I wanna give you my soul, all my life, cause you are the one, I've been waiting for, I've been waiting for so long, when you came into my life, it took my breath away...

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Το μέτρο, η (πραγματική) αλλαγή και το λυχνάρι

Οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για σύνεση. Εξήραν το μέτρο. Επιζητούσαν την ισορροπία κι όχι τα άκρα. Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, όποιος είχε αλαζονική συμπεριφορά,  υπερέβαινε το μέτρο και ξεπερνούσε τα όρια διέπραττε ύβριν. Τι συμβαίνει σε μια τέτοια περίπτωση; Εμφανίζεται η Νέμεσις και επεμβαίνει, όπου διαπράττεται ύβρις, για να μας επαναφέρει στην πειθαρχημένη σκέψη και να αποκαταστήσει τη διαταραχθείσα ισορροπία. Είναι προφανές ότι στην εποχή μας δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Παλιά, όταν έκλεβες ήσουν δαχτυλοδειχτούμενος. Πλέον, αν μπορείς να κλέψεις και δεν το κάνεις θεωρείσαι βλάκας και κορόιδο. Εκεί καταντήσαμε.

Η υπερβολή σε όλο το μεγαλείο της. Όποια πτυχή της ζωής και να επιλέξετε δεν έχει καμιά σημασία. Τα ίδια πράγματα ισχύουν. Για παράδειγμα, κανείς δεν βάζει ένα φρένο στη ληστρική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος. Κανείς δεν βάζει μια κάλτσα στο στόμα του Πάγκαλου και των κλώνων του. Κανείς δεν βάζει ένα στοπ στην υπερκατανάλωση οποιασδήποτε μορφής. Αποζητάμε συνεχώς το καινούριο, το εξελιγμένο, το μοντέρνο. Δεν συμβιβαζόμαστε με το παλιό. Αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι κι αυτό έχει την χάρη του. Κι αυτό έχει την μαγεία του. Και πάνω από όλα αυτό είναι το παραδοσιακό, το γνήσιο και το αυθεντικό. Αυτά όμως αφορούν μόνο εμάς τους ανεπτυγμένους. Διότι, οι αναπτυσσόμενοι έχουν τα δικά τους προβλήματα. Αλήθεια, πόσο ηθικό είναι να έχουμε τα πάντα και να ζητάμε ακόμα περισσότερα τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι στη Σομαλία δεν έχουν καν τα αγαθά πρώτης ανάγκης; Πόσο δίκαιο είναι να ''λερώνουν'' οι πλούσιες χώρες το περιβάλλον και να το γεύονται και οι φτωχές παρόλο που η συμμετοχή τους στη ρύπανση είναι μηδαμινή; Πόσο σωστό είναι οι αναπτυγμένες χώρες να πληρώνουν τα κέντρα αδυνατίσματος και τα χειρουργεία για να χάσουν βάρος, ενόσω οι φτωχές χώρες δεν έχουν να φάνε και πεθαίνουν κυριολεκτικά από έλλειψη πόσιμου νερού; Που ακριβώς εντοπίζεται η ηθική στα παραπάνω ερωτήματα; Η ειρωνεία έγκειται στο ότι παρόλο που γνωρίζουμε την απάντηση εξακολουθούμε να αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη και να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Παραμένουμε προσκολλημένοι στην αλαζονεία, στην απληστία και στην υπερβολή.

Περιμένουμε να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας, χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό δεν γίνεται. Δεν είναι εφικτό. Δεν είναι δυνατό. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα σωθούμε. Μέχρι τότε ας συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα ψεύτικο κόσμο που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μας. Ας συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε την λογική  και το νου με τρόπους απαράδεκτους που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή μας. Ακούω και διαβάζω ότι έτσι όπως πάμε θα καταστρέψουμε τον πλανήτη και παπάρια μάντολες. Ο πλανήτης θα μείνει στη θέση του. Η ζωή στη γη θα βρει έναν δρόμο για την εξέλιξη. Εμείς θα εξαφανιστούμε.

Ανέκαθεν πίστευα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Κατά τη γνώμη μου δυο τρόποι υπάρχουν για να αλλάξει κάποιος. Ο πρώτος τρόπος σχετίζεται με την οικογένεια και τις αξίες που σου μεταλαμπαδεύει. Αν το αξιακό σου σύστημα στερεώνεται σε κραταιές βάσεις, τότε έχεις πάρει κάποια σημαντικά εφόδια που θα σε βοηθήσουν σε αυτή τη αλλαγή. Αν πάλι δεν έχεις εισπράξει κάποια πράγματα από μικρή ηλικία τότε αντίο ζωή. Έχασες και μαζί σου χάσαμε κι εμείς. Δυστυχώς σε μια τέτοια περίπτωση ο μόνος τρόπος αλλαγής περιορίζεται στο να περάσουμε κάποιο ισχυρό, έντονο, συγκινησιακό σοκ που θα μας ταρακουνήσει και θα μας οδηγήσει σε πραγματικό προβληματισμό. Που θα μας υποχρεώσει να δούμε τα πράγματα υπό διαφορετική οπτική γωνιά. Φυσικά μπορεί να υπάρξει και συνδυασμός των δυο περιπτώσεων που σαφώς επιταχύνει τη διαδικασία αλλαγής.

Υ.Γ.1 Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί κάτι αυθόρμητο και παρορμητικό. Απλά αποτύπωσα τις στιγμιαίες σκέψεις μου απευθείας στο blog, άνευ προετοιμασίας και λοιπής επεξεργασίας. Επομένως, συγχωρέστε με αν το κείμενο φαίνεται ασύνδετο. Ίσως να φταίει το ότι είχα 39 και φεύγα πυρετό.

Υ.Γ.2 Ο Paul Stanley, τραγουδιστής και κιθαρίστας των τεράστιων KISS, σε μια απόπειρα για να αποδείξει ότι το να γράψεις ένα πετυχημένο disco τραγούδι είναι αρκετά εύκολο, μας χαρίζει ένα από τα πιο εμπορικά τραγούδια της μπάντας.

Tonight I wanna see it in your eyes, feel the magic, there's something that drives me wild, and tonight we're make it all come true, 'cause girl you were made for me, and girl I was made for you...

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Θυμάμαι μια εποχή...

...που οι ελληνικές ομάδες επέλεγαν ξένους για να κάνουν τη διαφορά και πραγματικά την έκαναν. Οι προτιμήσεις ήταν κυρίως από την αμερικανική αγορά, χωρίς να σημαίνει ότι οι παίχτες από τις υπόλοιπες χώρες ήταν σαπάκια. Θυμάμαι ποιοτικούς ξένους που έβγαζαν τίμια το ψωμί τους και ρίζωναν στη χώρα μας, όπως οι Κόστνερ, Ουίγκινς, Φορντ, Τσίτουμ, Ρέντφορντ, Μπέργουολντ, Ζντοβς, Μικ. Θυμάμαι ξένους υψηλότατου επιπέδου, όπως οι Μακντάνιελ, Μποντίρογκα, Ράτζα, Ίνγκραμ, Μπέρι, Νόρις, Ουίλκινς, Στογιάκοβιτς, Τζόνσον, Μπλάκμαν, Μαλόουν, Φάντερμπερκ, Μπάρλοου, Μπέιλι, Ντόναλτσον, Σκάιλς, Σκοτ, Γκέιτς, Χιλ, Τζόουνς, Μάξεϊ. Σίγουρα ξεχνάω πάρα πολλούς. Στον Άρη θυμάμαι πραγματικά μεγάλους ξένους. Θυμάμαι τον τεράστιο Ορτίθ. Τον παιχταρά Γκάρι Γκραντ. Τον μπυρόβιο Τάρπλεϊ. Τον σκόρερ Τόνι Γουάιτ. Τον τρελό Χάρολντ Έλις. Τον γιγάντιο Σακλφορντ. Τον σταθερότατο Πάσπαλι. Τον τρομερό Αρλάουκας. Τον απείθαρχο Σόλομον.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το επίπεδο έχει πέσει πάρα πολύ. Το άνοιγμα των συνόρων, οι νατουραλιζέ, οι κοινοτικοί και η αύξηση του αριθμού των ξένων έριξαν την ποιότητα. Η αθρόα προσέλευση Ευρωπαίων παιχτών στο πάλαι ποτέ κραταιό N.B.A. έχει διαταράξει τις ισορροπίες, καθώς και το γεγονός ότι σπεύδουν όλοι να γίνουν ντραφτ από πολύ μικρή ηλικία. Η πλάκα είναι ότι το άθλημα το απαξιώνουν οι ίδιοι οι μπασκετμπολίστες. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπεις μπάσκετ χαμηλού επιπέδου. Να κυριαρχεί η μετριότητα, την οποία προσπαθούν κάποιοι, είτε λόγω ρομαντισμού είτε λόγω λακαμίας, να μας πλασάρουν ως θέαμα και ποιότητα. Λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει μπάσκετ. Ρε άμπαλοι, Αρειανοί είμαστε.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινάει άλλη μια σεζόν για τον Άρη μας που τον βρίσκει να κρατάει με νύχια και δόντια τα γραφεία της. Με τις ευλογίες του Δαμιανίδη το μπάτζετ με το ζόρι φτάνει το ένα μύριο. Με τις ευλογίες του Μπλατ ήρθε ο Ντρούκερ. Με τις ευλογίες του Ντρούκερ υπογράψαμε κάποιους ξένους. Ο πρώτος είναι ο Πιρς που δεν έδειξε και κάτι φοβερό. Όπως και να έχει το παιδί τραυματίστηκε και στη θέση του ήρθε ο Μπράουν. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για τελείως διαφορετικό στυλ παίχτη. Τέλος πάντων. Στους ψηλούς (;) αποκτήσαμε τον Ντάντστον. Είναι φιλότιμος, φθηνός και εργάτης, αλλά δεν είναι ψηλός. Σε παλαιότερες εποχές του ελληνικού μπάσκετ αυτός ο παίχτης το πολύ πολύ να έπαιζε στην Α' ΕΣΚΑ ή να έδενε τα κορδόνια  του Μάρκο Μιλίσεβιτς (cult φιγούρα). Δεν μπορεί το παλικάρι, αλλά δεν φταίει αυτός. Κάποιοι τον επέλεξαν. Είναι οι ίδιοι που έφεραν τον Τάκερ.


Χρόνια είχα να δω τέτοια πάστα παίχτη. Θυμίζει Αμερικανό παλαιάς κοπής. Θυμίζει άνθρωπο που ξέρει μπάσκετ. Θυμίζει ξένο που έρχεται κυριολεκτικά να κάνει την διαφορά. Και την κάνει. Ποικιλία κινήσεων εντός και εκτός ζωγραφιστού, ορμητικός στο ένας εναντίον ενός και σχετικά καλό σουτ από την περιφέρεια. Παίζει καλή ατομική άμυνα, κλέβοντας κάποιες μπάλες, ενώ συνεισφέρει και στην ομαδική άμυνα, κατεβάζοντας πολλά ριμπάουντ, κυρίως αμυντικά. Ουσιαστικά το μόνο μελανό σημείο του είναι τα λάθη, έχοντας 2,5 σε κάθε ματς, αλλά ψιλοαντισταθμίζονται από τις δυο ασίστ που μοιράζει σε κάθε ματς. Το πρόβλημα είναι ότι οι αντίπαλοι έχουν πάρει πρέφα ότι ο Τάκερ αποτελεί το βαρύ πυροβολικό μας και κάνουν ότι μπορούν για να τον σταματήσουν. Κάποιες φορές το καταφέρνουν, κάποιες άλλες, όχι. Το πρόβλημα εντείνεται όταν δεν μπορεί να βρει πεδίο δράσης κι ο Ταπούτος. Τότε βραχυκυκλώνουμε παντελώς. Ποιος να βγάλει το φίδι από την τρύπα; Οι ψηλοί που δεν υπάρχουν; Ο φιλότιμος Χαραλαμπίδης; Ο λοβοτομημένος -ελέω Ομπράντοβιτς- Χατζηβρέττας; Ο Μπορόβνιακ που χάνεται συνεχώς στις περιστροφές; Ή μήπως ο δανεικός Σλούκας που προετοιμάζεται για την νέα σεζόν με τον Ολυμπιακό;

Αφήστε που όταν μας παίζουν ζώνη χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Λογικό είναι. Η άμυνα ζώνης σπάει μέσα από την ρακέτα κι όχι με το να σπας τα σίδερα κατόπιν βομδαρδισμού τριπόντων.  Κι εσύ παίχτη στη ρακέτα δεν έχεις. Πλάκα πλάκα τι να τον κάνεις; Εδώ πέρυσι είχαμε τον Μπετς, αλλά πάλι τρίποντα πετούσαμε κι ας ούρλιαζε ο Μπλατ σαν παλαβός να περάσει η μπάλα στον Άγγλο. Κάποιοι κατηγορούν τον Ντρούκερ. Τι να κάνει κι αυτός; Σίγουρα έχει κάνει λάθη, αλλά αυτός φταίει που εδώ και πόσα χρόνια δεν μπορούμε να κάνουμε ένα πικ εν ρολ; Αυτός φταίει που έχουμε τραγικά ποστοστά στις βολές; Τι να κάνουμε κι εμείς; Να τον διώξουμε; Και ποιος θα τον αποζημιώσει; Και ποιος θα έρθει στη θέση του; Ο Σφαιρόπουλος; Καταραμένη φτώχεια. Δεν βαριέσαι, Άρης είσαι.

Πάντως, η ομάδα δεν πατάει καλά στα ποδάρια της. Είναι σταθερά ασταθής και σε κάθε ματς δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μπορεί σε έναν αγώνα να πετύχουμε 90 πόντους και στον επόμενο με το ζόρι να φτάσουμε τους 60. Η δε άμυνα αποτελεί αίνιγμα προς δυνατούς λύτες. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλό στην Ευρώπη. Μέχρι τότε υπομονή. Και κάτι τελευταίο: στους μεγάλους ξένους του Άρη βάλτε και τον Τάκερ. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.1 Αυτός ο Ντικούδης που πέρυσι θύμιζε πρώην αθλητή, τι έπαθε ξαφνικά;

Υ.Γ.2 Τα γραφεία της Κ.Α.Ε. Άρης ρωτάνε αν τελικά υπέγραψε ο Λίνος νέο συμβόλαιο.

Υ.Γ.3 Αυτός ο Τόμας έδειξε καλά στοιχεία. Για να δούμε.

Υ.Γ.4 Ο κιθαρίστας των Helloween, Michael Weikath, γράφει το 1996 για λογαριασμό του ''Time of the Oath'', το παρακάτω κομμάτι που αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια της μπάντας.

If i knew that I'm your only one, I could live and make it through time, but if one day you'd just be gone, I wouldn't know how to ever get by, how can I make you feel secure, we're both the same I'm King and you are Queen...

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Αρειανάρα και σία

Τις τελευταίες μέρες ακούω μαλακίες παντός είδους. Πολλές από αυτές αφορούν τον Άρη. Δεν αποτελεί είδηση το γεγονός ότι αδυνατούμε να διαχειριστούμε καταστάσεις που απαιτούν ειδικούς χειρισμούς. Για παράδειγμα δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αποτελέσματα. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επιτυχίες. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αποτυχίες. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κρίσεις. Και αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε κρίση. Σε μια κρίση την οποία για πολλοστή φορά δημιουργούμε μόνοι μας.

Δεν θα γράψω το τι έχω ακούσει και διαβάσει, αλλά το τι πραγματικά πιστεύω. Πρώτα από όλα έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει ο Άρης για εμάς; Επιλεχθήκαμε για κάποιον λόγο. Ξέρουμε ποιος είναι αυτός ο λόγος; Ξέρουμε γιατί περιμένουμε με λαχτάρα να έρθει η Κυριακή;  Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη, τα αγωνιστικά, τις βαθμολογίες, τις φήμες και τα παρασκήνια κι ας βάλουμε λίγο ρομαντισμό. Επιτρέψτε μου με ελάχιστα λόγια να σας πω τι σημαίνει για μένα ο Άρης. Περιμένω πως και πως να έρθει η μέρα που θα παίξουμε. Περιμένω πως και πως να έρθει η ώρα που θα παίξουμε. Περιμένω πως και πως να δω την ομάδα να μπαίνει στο χόρτο και αυτόματα γεμίζω ικανοποίηση. Αμέσως νοιώθω χαρά. Θα σχολιάσω τον αγώνα που βλέπω και θα ασκήσω καλοπροαίρετη κριτική όποτε χρειάζεται. Δεν θα κράξω απλά για να κράξω. Δεν θα βρίσω απλά για να βρίσω. Δεν θα λέω μαλακίες απλά για να τις πω. Και όταν τελειώσει το ματς, ασχέτως αποτελέσματος, νοιώθω ευτυχής που είδα την Αρειανάρα να αγωνίζεται.  Νοιώθω γεμάτος, χωρίς να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν στα επίσημα καθόταν ο Γράντας, ο Κοντομηνάς, ο Σκόρδας ή ο Αθανασιάδης. Χωρίς να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν στον πάγκο καθόταν ο Διαμαντόπουλος, ο Τεννές, ο Αναστόπουλος ή ο Κούπερ. Χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα αν στο χόρτο έπαιζε ο Λόντσαρ, ο Έρακ, ο Αμπελάς, ο Αμορόζο ή ο Κατίδης.


Δυστυχώς, δεν σκέφτονται όλοι όπως εγώ. Κάποιοι πάνε στο γήπεδο και δεν βλέπουν αγώνα. Κάποιοι πάνε στο γήπεδο για να χώσουν μπινελίκια άνευ λόγου και αιτίας. Κάποιοι πάνε χωρίς να γνωρίζουν τι σχήμα έχει μια μπάλα ποδοσφαίρου. Κάποιοι άλλοι πάνε απλά και μόνο επειδή έξω από το Χαριλάου έχει ωραία βρώμικα. Κι όσοι δεν πάνε γήπεδο, δεν πειράζει. Υπάρχουν και τα ραδιόφωνα. Και τι κάνουν όλοι αυτοί; Καταλογίζουν ευθύνες στους πάντες και στα πάντα, ενώ παράλληλα ασκούν κριτική επί παντός επιστητού. Από τον Άρη θυμάμαι να έχουν περάσει πολλές διοικήσεις, περισσότεροι προπονητές και ακόμη περισσότεροι παίχτες. Τα πάντα έχουν αλλάξει εκτός από ένα: η νοοτροπία του κόσμου. Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι. Προς Θεού (του πολέμου). Αλλά βλέπετε στη Σαλονίκη μέχρι πρότινος υπήρχε - και υπάρχει ακόμα σε κάποιο βαθμό - μια περίεργη κατάσταση. Ποια είναι αυτή; Η αβάντα υπέρ του Π.Α.Ο.Κ. και η προπαγάνδα εις βάρος του Ηρακλή και κυρίως του Άρη. Ποια ήταν η λύση; Η δημιουργία του Aris FM. Πράγματι, το επίσημο ραδιόφωνο του Άρη αποτελεί πρωτοποριακή κίνηση για τα ελληνικά δεδομένα. Στην πορεία όμως προέκυψε ένα πρόβλημα. Στην προσπάθειά του να προστατεύσει την ομάδα από την εις βάρος της προπαγάνδα, πήγαμε στο άλλο άκρο και αρκετές είναι οι φορές που ουσιαστικά γίνεται προπαγάνδα υπέρ μας. Ως περήφανος Αρειανός πολλές φορές νοιώθω ότι προσβάλλεται η νοημοσύνη μου. 

Και συνεχίζω με τον Super3. Όπως έχετε καταλάβει ο Κάνθαρος δεν είναι Σουπεράς. Υπήρχε όμως μια περίοδος που έγραφα στο φόρουμ. Βέβαια, το τέλος μου ήταν άδοξο. Βλέπετε, είχα ''τολμήσει'' να γράψω κάποιες αλήθειες για την ομάδα και αποπέμφθηκα ως υποτιθέμενος ΠΑΟΚτσής (!!!). Τι γίνεται λοιπόν με τον σύνδεσμο; Είναι πολύ πιθανό, εκεί που όλα είναι μέλι γάλα, ξαφνικά να ξυπνήσεις ένα πρωί και να δεις ανακοινώσεις από το πουθενά, κατηγορώντας τον τάδε, τον δείνα και εγώ δεν ξέρω ποιον άλλον. Για παράδειγμα, τι νόημα και τι σκοπό είχε μια ανακοίνωση που ρίχνει βέλη στον μάνατζερ του Κούπερ; Τι νόημα έχει να κράζεις και να στοχοποιείς πρόσωπα και μάλιστα σε επιλεγμένα χρονικά διαστήματα; Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω. Μήπως επειδή οι φήμες έλεγαν ότι ο Κούπερ θέλει να διώξει από την ομάδα τον πληροφοριοδότη του συνδέσμου;

Τα πράγματα όμως δεν σταματούν εκεί. Μακάρι να σταματούσαν εκεί. Σε αντιδιαστολή με το Aris FM, υπάρχουν και τα Αθλητικά Νέα. Πολλοί είναι αυτοί που τα παρομοιάζουν ως αντιπολίτευση. Για όσους δεν γνωρίσουν, πίσω από τα Αθλητικά Νέα βρίσκεται ο πρώην Πρόεδρος της Π.Α.Ε. Άρης Λάμπρος Σκόρδας. Είναι ο ίδιος που δημιούργησε την Λέσχη Φίλων Άρη, η οποία έβαλε ταφόπλακα στην Προεδρία του. Ποιος είναι ο ρόλος της Λέσχης; Το να πηγαίνεις σε συνέδρια εις τας Ευρώπας και να κόβεις πίτες έχει την πλάκα του, αλλά ποιος πραγματικά είναι ο ρόλος της; Αυτή τη στιγμή η Λέσχη απαριθμεί περίπου 7.800 μέλη, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο μια λύση υπάρχει. Η αναβάθμισή της και η ουσιαστική εμπλοκή της στα κοινά της ομάδας με σκοπό την προστασία της. Διότι, βλέπω παντού βέλη και πυρά, αλλά καμιά ασπίδα και κανέναν κυματοθραύστη.

Ο Κούπερ που λειτουργούσε ως απορροφητήρας των κραδασμών αποτελεί παρελθόν. Είχαμε την τιμή να έχουμε στον πάγκο μας ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχουν περάσει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Έναν προπονητή με κύρος σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Που σε κάθε του δήλωση δεν μπορούσες να βρεις ούτε ένα ψεγάδι. Που είναι  κύριος  με ''κ'' κεφαλαίο εντός και εκτός γηπέδου. Ο Κούπερ δεν είναι μάγος, ούτε θαυματοποιός. Είναι κανονικός προπονητής και το μόνο που ήθελε είναι τα απαραίτητα εργαλεία. Έκανε λάθη. Αγωνιστικά λάθη. Αυτό έλειπε να μην κάνει λάθη. Δούλευε όμως και με ακατάλληλα εργαλεία. Καταραμένη φτώχεια. Και η αλήθεια είναι ότι το ρόστερ της ομάδας είναι υπερτιμημένο. Η προπαγάνδα που λέγαμε προηγουμένως. Επιπλέον, δεν επαληθεύτηκε ο  Δημήτρης Δραγώγιας όταν (σωστά) έλεγε: ''ο Κούπερ δεν είναι το πρόβλημα του Άρη. Είναι η λύση του''. Προφανώς για κάποιους ως λύση θεωρήθηκε η απομάκρυνσή του. Για μένα η (σωστή) λύση θα ήταν να μείνει στο τιμόνι της ομάδας, να μας δώσει επιπλέον όραμα και να μας ανεβάσει σκαλοπάτια. Δυστυχώς, στην Ελλάδα αγνοούμε τι σημαίνει να έχεις κανονικό προπονητή στον πάγκο σου. Αγνοούμε την  βαρύτητα του προπονητή σε μια ομάδα. Και τώρα που ο ΕΡΚ έφυγε ας πάρουμε τον Παπακώστα. Αν είμαστε τυχεροί μπορεί να είναι ελεύθερος ο Σούλης Παπαδόπουλος ή ο Αναστόπουλος. Το σίγουρο είναι ότι ο Άρης χωρίς τον Κούπερ χάνει λίγο από την λάμψη του. Για να είμαι πιο ακριβής το ελληνικό πρωτάθλημα γίνεται φτωχότερο. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην τα φορτώσουν όλα σε εκείνον. Δεν γίνεται να φταίει μόνο αυτός και κανένας άλλος. Αν φταίει. Πάντως, η φυγή του γεννά ένα σωρό ερωτήματα που ζήτημα είναι πόσα από αυτά θα απαντηθούν.

Οδεύοντας προς το σφύριγμα του άρθρου να πω και δυο λόγια για τον Κόντη. Ξεκινώ με μια απλούστατη ερώτηση. Είναι δυνατόν να είχε καπελωθεί ο Κούπερ από τον Κόντη και να μην μιλούσε; Τι είναι ο Κούπερ, Νιόμπλιας; Κι αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο εν γνώση του Κούπερ, τότε ο Αργεντινός φέρει ευθύνη.  Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς που λένε και ξαναλένε για τις επιλογές Κούπερ. Ρε παιδιά, ο εκάστοτε προπονητής ζητάει κάποιους παίχτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και αυτοί που επωμίζονται τα μεταγραφικά ψάχνουν να τους βρουν. Κατόπιν, ο προπονητής εξετάζει τα ευρήματα και αποφασίζει. Σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι παίχτες που είναι κυριολεκτικά επιλογές του προπονητή. Το θέμα δεν είναι ποιος φέρνει τον παίχτη, αλλά  η επίτευξη του στόχου και η υλοποίηση του σχεδίου. Δυστυχώς, εμείς έχουμε ανάγει το όλο ζήτημα σε πυρηνική φυσική και τον Κόντη σε αινιγματική φυσιογνωμία τεραστίου μεγέθους. Ας συνέλθουμε επιτέλους. Πρέπει να είμαστε οι μόνοι οπαδοί που χαραμίζουν τόση φαιά ουσία και τόσο σάλιο για τη διαδικασία των μεταγραφικών. Συνεχώς τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Ότι καλό πάμε να φτιάξουμε, το χαλάμε μόνοι μας. Προσοχή: δεν παίρνω θέση υπέρ του Κόντη. Όσοι με διαβάζουν γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η γνώμη μου για αυτόν. Μπορείτε κι εσείς να πείτε τη δικιά σας άποψη. Έχω την εντύπωση ότι θα έχουμε πολλά κοινά σημεία επαφής.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θεωρούν ότι όλα αυτά που γράφω δεν έχουν σχέση με την τωρινή κατάσταση που επικρατεί στον Άρη. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί πιστεύουν ότι λέω βλακείες. Μπορεί να είναι κι έτσι. Το βέβαιο είναι ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τον τελικό κυπέλλου. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που προκριθήκαμε από έναν δύσκολο όμιλο στο πρώην Ουέφα. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που αναδειχθήκαμε κορυφαία ελληνική ομάδα για το 2010. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το γκολ του Βελώνη. Δυστυχώς όμως, θέλουμε άμεσα αποτελέσματα με μηδενική πίστωση χρόνου. Δεν χτίζονται έτσι ομάδες. Για την ακρίβεια δεν χτίζεται τίποτα έτσι. Το να ασκούμε καλοπροαίρετη κριτική, να στεναχωριόμαστε και να γκρινιάζουμε είναι θεμιτό και υγιές, αλλά οφείλουμε να κινούμαστε εντός ορίων. Οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Οφείλουμε όλοι μας να κανονίσουμε μια κοινή πορεία πλεύσης.

Πάντως, ο Κάνθαρος στέκεται υπερήφανα στο πλευρό του Θεού του Πολέμου και δεν πρόκειται να τον αφήσει ποτέ. Γιατί στέκομαι δίπλα του; Διότι, δεν υποστηρίζω τον Σκόρδα, τον Κόντη, τον Κούπερ, τον Αθανασιάση, τον Δαμιανίδη και σία. Υποστηρίζω την Αρειανάρα και περιμένω κι εσείς να κάνετε το ίδιο.

Υ.Γ.1 Για όσους αναρωτιούνται ποιος είναι ο ''κοριός'' στα αποδυτήρια, αρκεί να πω ότι του αρέσει να τζογάρει και να τρώει μπουγατσίδια.

Υ.Γ.2  Την δεδομένη στιγμή δεν με νοιάζει το γιατί έφυγε, αλλά το ότι έφυγε. Όποιος και να είναι ο λόγος περιμένω κάποια στιγμή να λάμψει η αλήθεια.

Υ.Γ.3 Στην Αμερική είναι πασίγνωστοι, όμως στην Ευρώπη δεν γνώρισαν ποτέ την αρμόζουσα επιτυχία. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι σας παρουσιάζω τους Journey.

How could I make you stay, I still regret the night you walked away, what we shared was not enough, where did I lose your love...

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Η δίψα του καλοκαιριού

Ο Πηλαδάκης στα τέλη Ιουνίου δήλωνε ότι στόχος της ομάδας είναι μια θέση στη πεντάδα και η διάκριση στο κύπελλο. Επίσης, είπε ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα χαμένο ματς στο νέο γήπεδο. Μέχρι στιγμής δεν δικαιώνεται. Ο πρώτος αγώνας στο νέο γήπεδο με αντίπαλο τον Π.Α.Ο.Κ. συνοδεύτηκε με  ήττα, η ομάδα απέχει αρκετές θέσεις από την πεντάδα και στο κύπελλο αποκλείστηκε από την Α.Ε.Κ., τρώγοντας τέσσερα τεμάχια.

Στις αρχές Αυγούστου αναφέρθηκε στη ζήτηση των διαρκείας και είπε ότι περίμενε μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον κόσμο. Διαχώρισε την επιτυχία από την αποτυχία λέγοντας χαρακτηριστικά: ''επιτυχία θα είναι να πρωταγωνιστούμε σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Αποτυχία θα είναι να παίζει καλά η ομάδα και το γήπεδο να είναι άδειο ή να βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις και η ομάδα να μην πείθει''. Στο τελευταίο έπεσε διάνα. Η ομάδα βρίσκεται στον πάτο και δεν πείθει. Τα δείγματα γραφής δείχνουν ότι πράγματι υπάρχει αγωνιστικό πρόβλημα. Η αποτυχία βρίσκεται προ των πυλών; Ίδωμεν. Πάντως, ο κόσμος ανταποκρίθηκε ικανοποιητικά στο κάλεσμα για το νέο γήπεδο.

Και φτάνουμε στα μέσα Οκτωβρίου.  Η Λάρισα παίζει εντός έδρας με τον Αστέρα Τρίπολης. Οι Τριπολιτσιώτες έχουν αμυντικογενή χαρακτήρα και παίζουν καλά την κόντρα. Το ματς λήγει 2-0 υπέρ των φιλοξενούμενων και το πάρτι ξεκινάει. Οπαδοί της ομάδας περικυκλώνουν τον Πηλαδάκη και του λένε να πάρει μέτρα. Δραστικά μέτρα. Τι εννοούσαν με αυτό δεν γνωρίζω. Τι να έκανε δηλαδή; Να φορούσε το σορτσάκι του και να έμπαινε στη θέση του Ταυλαρίδη να παίξει; Τέλος πάντων. Ένας αγανακτισμένος οπαδός ζητά από τον Πρόεδρο να του δώσει πίσω τα λεφτά από το αγορασθέν εισιτήριο διαρκείας. Ο Πηλαδάκης, προφανώς εκνευρισμένος, βγάζει τέσσερα κατοστάρικα και τα πετάει στον οπαδό. Οι φήμες λένε ότι μετά ο οπαδός έψαξε τον Πρόεδρο και του ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά του. Φυσικά κράτησε το διαρκείας του. Τα λεφτά δεν ξέρω.


Ο Πηλαδάκης όμως έχει στο μανίκι του ένα πολύ δυνατό χαρτί.
Το νέο γήπεδο. Ποιος μπορεί να του πει το οτιδήποτε; Θα γυρίσει και θα πει καθίστε ρε μάγκες, σας έφτιαξα γήπεδο με κόπο και χρήμα και με κράζετε; Δίκιο θα είχε. Ο Παπακώστας όμως δεν έφτιαξε κάποιο γήπεδο. Προσπάθησε να φτιάξει ομάδα, αλλά σύμφωνα με τα αποτελέσματα απέτυχε. Η γνώμη μου είναι ότι ο Παπακώστας δεν είναι κακός προπονητής. Όπου έχει πάει έχει κάνει δουλειά. Και ο Πηλαδάκης δεν είναι  ο τύπος Προέδρου που διώχνει τον προπονητή στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα. Αντίθετα τον στηρίζει και μάλιστα σε σημείο που δεν αρέσει στους οπαδούς. Στην προκειμένη περίπτωση όμως το πράγμα δεν περπάταγε. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Παπακώστας.

Παρόλο που πήρε ισοπαλίες στην έδρα του Βόλου, του Άρη και του Π.Α.Ο. η ομάδα συνέχιζε να μην πείθει. Και η λύση ήρθε από το εξωτερικό. Ο Πηλαδάκης ακούει τους οπαδούς και απορρίπτει τον Δερμιτζάκη, αλλά αργεί χαρακτηριστικά να επιλέξει νέο προπονητή. Αυτό δείχνει ότι δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο. Τελικά, αποφασίζει να μην φέρει Έλληνα τεχνικό, κυνηγάει τον Κόουλμαν που δεν του κάθεται και τελικά ''εισάγει'' στη χώρα μας τον Νορβηγό Άντερσεν. Αν θυμάμαι καλά τον είχε φέρει κάποτε ο Πανόπουλος στη Ξάνθη, μόνο και μόνο για να τον κρατήσει μια ολόκληρη βδομάδα και να τον διώξει πριν ξεκινήσει η σεζόν. Όχι ότι ο Πηλαδάκης τον κράτησε περισσότερο. Τι να ένιωθε αυτός ο άνθρωπος από Α.Ε.Λ. και ελληνικό πρωτάθλημα δεν ξέρω. Πάντως, ο Νορβηγός μετά την εκτός έδρας τριάρα από τον Ατρόμητο δήλωσε ότι είναι μαχητής. Και οι οπαδοί που μετά τον αγώνα περίμεναν το πούλμαν με την αποστολή μαχητές είναι. Για αυτό πετούσαν πέτρες, αυγά και γιαούρτια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σπάσανε την επόμενη μέρα τα αμάξια των Μπλάζεκ και Ρομέου. Που είναι η απαιτούμενη ηρεμία ρε παιδιά; Έλα ντε. Το θεμα είναι ότι ο Πηλαδάκης έπρεπε να φέρει Έλληνα τεχνικό που ξέρει τα κόλπα. Έκανε λάθος. Έχουμε ήδη μπει στο δεύτερο γύρο κι ως εκ τούτου τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Τελικώς, μετά την ήττα από την Καβάλα, έφυγε ο Νορβηγός και στη θέση του ήρθε ο Κωστένογλου. Η ομάδα, προ Κωστένογλου, μετρούσε οχτώ συνεχόμενες ήττες και δέκα ματς χωρίς νίκη. Μπορεί η αλλαγή τεχνικού να σηματοδοτήσει την αλλαγή πλεύσης; Γιατί όχι; Πάντως, η ομάδα επέστρεψε στις νίκες με αντίπαλο τον Ηρακλη και πήρε βαθιά ανάσα (κλισέ).

Γιατί  όμως η ομάδα δεν μπορεί να αποδώσει στο χόρτο; Το υλικό δεν είναι άσχημο. Ίσως η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των μεταγραφών, η εμμονή σε κάποιους παίχτες (π.χ. Μακίνουα)  και η μανία για μεγάλα ονόματα, όπως ο - ελεύθερος  πλέον - Γκέρεμι, να έπαιξαν το ρόλο τους. Για τους οπαδούς μερίδιο ευθύνης έχει και η διαιτησία. Είναι προφανές ότι δεν φταίνε τα κοράκια για την μέτρια προς κακή εικόνα της ομάδας. Προσοχή: μιλάω για εμφάνιση, για παρουσία κι όχι για αποτέλεσμα. Οφείλω όμως να αναφέρω και τις φήμες που έχουν διαρρεύσει περί έντονης δραστηριότητας στο παρασκήνιο. Δεν αποκλείω να ισχύει κάτι τέτοιο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η πηγή των κακών είναι η ανυπομονησία και η επιπολαιότητα του Πηλαδάκη, καθώς και οι υψηλές προσδοκίες που καλλιέργησε πριν ακόμα ξεκινήσει η σεζόν. Και μόλις φάνηκε ότι οι προσδοκίες αυτές δεν μπορούν να εκπληρωθούν, ήρθε η πίεση του κόσμου και έδεσε το γλυκό.

Κανονικά θα έπρεπε να βγει ο Πρόεδρας από το καλοκαίρι και να ζητήσει από τον κόσμο υπομονή και πίστη. Να εξηγούσε ότι με την κατασκευή του γηπέδου η ομάδα θα περνούσε σε μεταβατικό στάδιο και να τους προετοίμαζε για την νέα χρονιά. Αντίθετα βιάστηκε και προέβη σε λάθος προγραμματισμό. Θα έπρεπε να ξέρει ότι τα γήπεδα δεν παίζουν μπάλα. Αυτό όμως δείχνει την δίψα που επικρατεί στην Α.Ε.Λ. Οφείλεις όμως να διαχειριστείς σωστά την κατάσταση, να μην αποπροσανατολιστείς και να μην ξεφύγεις, διότι μπορεί να το πληρώσεις άσχημα. Πάντως, το αφεντικό παραδέχτηκε δημόσια τα λάθη του. Το λυπηρό είναι ότι τα λάθη τα συνεχίζουν οι οπαδοί, οδηγώντας την ομάδα στην πτώση. Ωστόσο, δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τον υποβιβασμό, αντίθετα, όντας με την πλάτη στον τοίχο, οφείλει να παλέψει με νύχια και με δόντια. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Προέδρου: ''αν πέσουμε, θα πεθάνω από τη στενοχώρια μου και θα πολεμήσω να ξανανεβούμε. Στη μέση δεν τα παρατάω''. Λεβέντικες δηλώσεις. Αν όμως έρθει το μοιραίο θα γυρίσει πολλά βήματα πίσω. Και είναι κρίμα, διότι προηγούνται άλλοι.

Υ.Γ.1 Λέσχη Φίλων Α.Ε.Λ.; Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;

Υ.Γ.2 Οι φήμες που μιλάνε για επιχειρηματικές συμφωνίες - πάνω και κάτω από το τραπέζι - μεταξύ Πηλαδάκη και Βγενόπουλου χαρακτηρίζονται ως ανυπόστατες. Με ρωτάτε αν περιλαμβάνεται το νέο γήπεδο σε αυτές τις συμφωνίες; Ουδέν σχόλιο.

Υ.Γ.3 Παραδίνω το λόγο στους Σκορπιούς. Τα λόγια είναι περιττά.

 I feel your body on my skin, you 're the Goddess of my dreams, cause I love you, cause I love you...The only true love of my life, you 're the owner of my heart, cause I love you, yes I love you...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Περιμένοντας τους Άραβες

Το καλοκαίρι έπρεπε να βρεθεί αντικαταστάτης του Σάντος. Βασικά έπρεπε να έχει βρεθεί από την άνοιξη, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Στην αρχή το πήρε πάνω του ο Κονσεϊσάο. Ο Ζόρζε Κόστα δεν ήρθε ποτέ κι ως εκ τούτου ο Κόνσε αποτέλεσε παρελθόν. Το φοβερό στην όλη υπόθεση είναι τα γραπτά ορισμένων δημοσιογράφων/ρεπόρτερ του Π.Α.Ο.Κ. Διάβαζες την μια μέρα έτσι και την άλλη γιουβέτσι. Φοβερό γέλιο. Στη συνέχεια έκανε μια δοκιμή ο Ζήσης. Πήρε το αεροπλάνο, πήγε στην Ιταλία, του πλάσαραν κάποια ονόματα, τα μελέτησε (;) και κατέληξε στον Μπερέτα, ο οποίος έφυγε νύχτα. Το ίδιο και ο Ζήσης. Μετά ήρθε η σειρά του Προέδρου να επιλέξει. Έφερε τον τεράστιο Δερμιτζάκη για να του φέρει το πρωτάθλημα (!). Προφανώς, η επιλογή ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη, αλλά ο Ζαγόρ δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Ούτε καν στο λαό του Π.Α.Ο.Κ. Όποτε θέλει έρχεται, όποτε θέλει φεύγει.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε προπονητής στην ομάδα είναι ο Χάβος. Μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές την πάει καλά την ομάδα. Μπάλα της προκοπής φυσικά δεν παίζει, αλλά ακολουθεί την πεπατημένη, τσιμπάει κάποια πονταλάκια και γεμίζει το σακούλι. Προσπαθεί να υποστεί την πίεση και μπορώ να πω ότι τα καταφέρνει. Υποτίθεται ότι ο Μάκης θα ήταν προσωρινός, αλλά βλέπετε το ταμείον είναι μείον για να προσληφθεί κάποιος τεχνικός μεγαλύτερου μεγέθους. Το πρόβλημα για τον Χάβο είναι ότι αυτή την στιγμή μπλεντάρει την δουλειά (;) κάποιου άλλου. Η ομάδα δεν είναι δικιά του, δεν την έχει στήσει αυτός. Όπως καταλαβαίνετε είναι πιο εύκολο να διαχειρίζεσαι, παρά να στήνεις. Ευτυχώς για τον Π.Α.Ο.Κ., έχει μείνει λίγο από το D.N.A. του καρπουζοψαρά κι ακριβώς πάνω σε αυτό δουλεύει. Επομένως, υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορείς να του ασκήσεις ουσιαστική κριτική. Οφείλεις να περιμένεις την νέα σεζόν που θα ξεδιπλώσει το δικό του σχέδιο. Αν βρίσκεται ακόμα στον πάγκο.


Εντούτοις, όλα αυτά που γράφω μάλλον έχουν λίγη σημασία. Οι Άραβες έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Αναμενόμενο, όχι όμως και λογικό. Η ομάδα έχει πολλά αγωνιστικά προβλήματα να λύσει, αλλά μάλλον οι Άραβες πουλάνε περισσότερο. Το θέμα είναι μην πουλήσουν τον κόσμο. Το τι γράφεται και λέγεται από ορισμένους είναι να τραβάς τις κωλότριχες σου. Τέτοια θέματα είναι η πρέζα των δημοσιογράφων, αλλά και των οπαδών. Ας κρατήσουν μικρό καλάθι και στην πορεία βλέπουμε αν θα χρειαστεί μεγαλύτερο. Πάντως, με την ενδεχόμενη είσοδο των Αράβων στην Π.Α.Ε. θα χαθεί η λαϊκή βάση. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Υποθέτω ότι ο χρόνος θα το δείξει. Ουσιαστικά τι θα κάνουν οι Άραβες; Θα βάλουν κάποια μύρια και θα αποκτήσουν το 51% του πακέτου που θα τους δίνει ελευθερία κινήσεων για το οτιδήποτε. Τι λέει ο κόσμος κι ο Κατσαρής για τους Άραβες; Τι να πουν κι αυτοί. Επομένως τι γίνεται; Το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι η κατασκευή του νέου γηπέδου. Υπάρχει βάσιμο πλάνο για την κατασκευή του; Έλα ντε. Μπορούν πράγματι οι Άραβες να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα; Έλα ντε. Μπορούν να δώσουν όραμα και προοπτική; Έλα ντε. Έχει αρχίσει να κουράζει αυτή η αραβική ιστορία με το αν θα έρθουν ή όχι; Ναι, έχει κουράσει.

Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα θέλει λεφτά. Χρειάζεται λεφτά. Εξάλλου, οι δηλώσεις του  Ντιμίτρι Σέλουκ είναι χαρακτηριστικές: ''Όταν ξεκινάω μια συνεργασία, περιμένω σωστή ανταπόκριση. Δεν μπορεί να έχω στείλει στον Π.Α.Ο.Κ. δυο παίκτες χωρίς χρέωση, το μόνο που έχει να κάνει η ομάδα είναι να πληρώνει το συμβόλαιό τους και τελικά να μην κάνει ούτε αυτό. Ας πουλήσει τον Βιεϊρίνια για να πληρώσει όλη την ομάδα. Ο Π.Α.Ο.Κ. νομίζει ότι μπορεί να εισπράξει μια περιουσία από τον Βιεϊρίνια. Αυτά τα λεφτά όμως δεν διακινούνται πλέον.'' Όπως χρειάζεται και αποφόρτιση του ρόστερ για λόγους εξοικονόμησης χρημάτων και αυξημένου μέσου όρου ηλικίας. Είναι προφανές ότι κάποιοι παίχτες δεν υπολογίζονται. Έλα όμως που δεν υπάρχουν φράγκα για αποζημιώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Βερόν που είχε κωλοκάτσει πάνω στο συμβόλαιό του και δεν το κούναγε ρούπι. Δεδομένου ότι ο Ζουέλα έχει ήδη φύγει, έχουμε και λέμε: Φιλομένο, Μπαλάφας, Σαβίνι, Κριστιάνο, Ελ Ζαρ, Κουτσιανικούλης και Παπάζογλου. Όλες αποτυχημένες μεταγραφές. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν βρίσκεται κάθε μέρα Βγενό και Αντωνίου για να παίρνουν πραγματικά μέτριους παίχτες με πραγματικά ευρώ. Μην ξεχάσω και τον Μουσλίμοβιτς με τον Μπουσαϊντί. Ο ένας μία παίζει, πέντε δεν παίζει κι ο άλλος ήρθε ως καλύτερος παίχτης του Αραμπατζή. Μου διώξατε τον Αραμπατζάκο για να φέρετε αυτό το πράγμα; Μάλλον. Με τους άλλους τι γίνεται; Ο Ίβιτς; Ο Χαλκιάς; O Τσιρίλο; Σκούρα τα πράγματα.

Βλέπω όμως, ότι το πιάσανε το νόημα στον Π.Α.Ο.Κ., έστω κι από σπόντα. Πήρε κάποιες ευκαιρίες ο Κλάους, παίρνει ο Τσουκαλάς, προωθήθηκαν οι Κάτσε, Σταφυλίδης και Πετρίσεβιτς. Δεν λέω ότι είναι παιχταράδες, αλλά μπορούν να δώσουν κάποιες λύσεις για μικρό χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η αναγκαιότητα προώθησης των μικρών από τα τμήματα υποδομών ως απάντηση στην κρίση (;), δείχνει πόσο πίσω είμαστε σε θέματα νοοτροπίας και σχεδιασμού σε σχέση με άλλες χώρες. Οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι είναι βλάκες που τόσα χρόνια επενδύουν στα φυτώρια και ποντάρουν στα προϊόντα τους; Μάλλον είναι. Το να ρίχνεις βάρος στις υποδομές είναι προτεραιότητα και υποχρέωση ενός συλλόγου, ανεξαρτήτως οικονομικών και κοινωνικών συγκυριών. Εμείς εδώ πετάμε αετό. Όχι δικέφαλο.

Πάντως, η ομάδα συνεχίζει στο κύπελλο και  προχωράει στο πρωτάθλημα, ενώ βρίσκεται και στους 32 του πρώην Ουέφα, όπου αντιμετωπίζει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Το πρόβλημα έγκειται στην  υπερβολική πίστη των περισσοτέρων ότι ο Π.Α.Ο.Κ. μπορεί να προκριθεί εις βάρος της ρώσικης ομάδας, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχόμενη αποτυχία μπορεί να επιφέρει γκρίνιες και έριδες. Ο δρόμος για την διάκριση είναι δύσβατος για τον Χάβο και τους παίχτες του, καθώς το να κρατάς τρία καρπούζια παραμάσχαλα μόνο εύκολο δεν είναι. Ίσως το φορτίο γίνει ελαφρύτερο με την έλευση των Αράβων. Αν έρθουν.

Υ.Γ.1  Θυμάστε το τριαντάφυλλο από τη χριστουγεννιάτικη ανάρτηση που είχα αποξηράνει και εξακολουθούσε να μυρίζει; Σας πληροφορώ ότι ακόμα διατηρεί το άρωμα του, έστω και σε ελάχιστο βαθμό. Πραγματικά το τριαντάφυλλο είναι εκπληκτικό λουλούδι. Το δεύτερο ομορφότερο λουλούδι του κόσμου. Ποιο είναι το πρώτο; Όπως έλεγα και στην Όλγα, το πρώτο ομορφότερο λουλούδι είναι αυτό που βρισκόταν και συνεχίζει να βρίσκεται στις σκέψεις μου και μου ομορφαίνει τη ζωή. Δυστυχώς όμως, πλέον δεν μπορώ ούτε να το δω, ούτε να το ακούσω, ούτε να το αγγίξω. Και μου λείπει τόσο, μα τόσο πολύ.

Υ.Γ.2 Το 1977 σχηματίζονται στο Los Angeles των Η.Π.Α. οι Dokken και εφτά χρόνια αργότερα κυκλοφορούν το άλμπουμ ''Tooth and Nail'' που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Ανάμεσα στα χιτάκια του άλμπουμ βρίσκεται και το τραγούδι ''Alone Again''.

Tried so hard to make you see, but I couldn't find the words, now the tears fall like rain, I'm alone again without you, alone again without you...

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Παπατζιλίκι και προεκτάσεις

Θυμάμαι τον Βγενόπουλο να βγαίνει και να δηλώνει ότι δεν είναι δυνατόν να υποδέχονται 7.000 Αρειανοί τον Αμορόζο. Είχε δίκιο: ήταν λίγοι. Επίσης, τον θυμάμαι να πετάει κάτι φοβερές ατάκες για Αμπράμοβιτς. Να μιλάει για ενότητα, συμπαράσταση και στήριξη. Να αναφέρεται στον ερασιτέχνη και να υπόσχεται οικονομική βοήθεια. Να λέει κάτι για εκατομμύρια πράσινες καρδιές. Να ηγείτο (;) της προσπάθειας για ξήλωμα του Βαρδινογιάννη από τον Π.Α.Ο. Μέχρι και σε πολιτικές εκπομπές είχε εμφανιστεί, κατακρίνοντας τους πάντες και τα πάντα.

Γιατί τα έκανε όλα αυτά; Για έναν πολύ απλό λόγο. Δημοσιότητα. Διαφήμιση. Αναγνωρισιμότητα. Βρήκε πάτημα στο ότι οι φίλοι της ομάδας λάτρευαν να μισούν τον Βαρδινογιάννη και κάπως έτσι μας συστήθηκε. Πρώτη ερώτηση: ποιος από μας ήξερε τον Βγενό πριν ασχοληθεί με την μπάλα; Ο γράφων πάντως δεν τον ήξερε. Μήπως τον γνώριζαν οι δημοσιογράφοι (του κώλου); Δεν νομίζω, ασχέτως αν έγραφαν υπερβολές και πομφόλυγες. Παρόλα αυτά η εμφάνισή του και η στάση του ως σωτήρας της Π.Α.Ε. λειτούργησε. Ο κόσμος πείστηκε από τα λόγια και τις πράξεις του (;) κι άρχισε να φωνάζει πιο δυνατά κατά του ραλίστα. Η φράση ''Τζίγγερ πούλα'' εμφανιζόταν παντού. Από το γήπεδο και τις φυλλάδες, μέχρι σε κουδούνια σπιτιών και σε χαρτί περιτυλίγματος για πιτόγυρα. Εδώ έφτασαν να κάνουν πορεία. Δεν πορευόμαστε για άκρως βαρύνοντα και σημαντικά πράγματα και διαδηλώνουμε για τον Τζίγγερ. Ωραίες προτεραιότητες έχουμε.


Δεύτερη ερώτηση: τι σκατά έκανε ο Τζίγγερ και έπρεπε να φύγει; Ποιο ήταν αυτό το τόσο φοβερό και τρομερό πράγμα που έπραξε; Έκανε σίγουρα λάθη, αλλά ήταν τόσο τραγικά; Σκεφτείτε το λίγο. Παρακαλώ κάποιον νηφάλιο αναγνώστη να μου απαντήσει. Η γνώμη μου είναι ότι κρατούσε την Π.Α.Ε. καθαρή. Καθαρή από χρέη, καθαρή από απατεωνιές, καθαρή από παράγκες, καθαρή από αγωγές, μηνύσεις και προσφυγές. Για ρωτήστε ρε βάζελοι κι εμάς τα Αρειανά τι έχουμε περάσει διοικητικά. Που για να βρούμε διοικητική σταθερότητα περάσαμε από 948 κύματα. Που μας έφερναν δήθεν εμίρηδες που έτρωγαν σουβλάκια και μπουγατσίδια στην Παπαναστασίου και στην Εγνατία με έξοδα της Π.Α.Ε. Που ερχόντουσαν ''πλούσιοι'' Ελληνοαμερικανοί που σήκωναν τα ταμεία της ομάδας και πήγαιναν στην Κόπα Καμπάνα για ηλιοθεραπεία. Για δείτε και λίγο παραπέρα από το καβούκι σας. Και σε τελική ανάλυση τι (δεν) έκανε ο Τζίγγερ; Πολύ απλά δεν ήταν τόσο λαμόγιο για να κάνει αυτά που έκανε ο Κόκκαλης. Αλλά βλέπετε έτσι ''επιβραβεύεται'' η ηθική, για αυτό φτάσαμε σε αυτά τα χάλια ως άνθρωποι. Ως εκ τούτου, οι οπαδοί χέστηκαν για ήθη και δικαιοσύνες: τίτλους θέλουν με κάθε κόστος. Μπορεί να έβριζαν την παράγκα, αλλά κατά βάθος τη ζήλευαν. 

Το μεγαλύτερο λάθος του Τζίγγερ είναι ότι υπάρχει. Αν δεν υπήρχε δεν θα τον βρίζανε. Αν δεν τον βρίζανε δεν θα ερχόντουσαν οι δυο ''σωτήρες''. Διότι, πλην του Βγενό είχαμε και τον Πατέρα. Σε αντίθεση με τον MIG που έψαχνε την διαφήμιση και την μπίζνα, ο Πατέρας έκανε την πλάκα του, το χόμπι του. Ήταν τόσο αφελής που άφηνε υπόνοιες ότι είναι άρχοντας του παρασκηνίου, με τον όχλο κάτω από το μπαλκόνι να ζητωκραυγάζει. Στην ουσία αυτό ήθελε να κάνει: να ελέγχει και να διοικεί, χωρίς μάλιστα να βάζει το χέρι στην τσέπη, αλλά να έχει την απαίτηση να το βάζουν οι άλλοι. Είπαμε είναι χομπίστας. Η πρόσφατη δήλωσή του είναι λίαν κατατοπιστική: ''Αν είχα πρόθεση να πάρω την Π.Α.Ε. δεν θα έφευγα πριν λίγες μέρες από την Προεδρία''. Όσο πομπώδης κι αν φαινόταν με την πουράκλα του, τόσο μυρουδιάς είναι από τόπι. Είμαι σίγουρος ότι αν του έδινες στα χέρια μια μπάλα ποδοσφαίρου θα την περνούσε για μπόμπα. Ή μήπως για λουκουμά; Τι να λέει το Αετόπουλο άραγε;


Μην ξεχάσω και τον - εκ Πατρός -  Αντωνίου. Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος έφερε τα πάνω κάτω. Θα μου πείτε εδώ έφερε, κατόπιν θερμής παράκλησης του Φύσσα, τον πρώην ποδοσφαιριστή Σεϊταρίδη για να μην χάσει την θέση του στην Εθνική και τον Ροντρίγκο Σόουζα. Στα χέρια του πέρασαν δεκάδες μύρια κι αυτός συμπεριφέρθηκε λες και έπαιζε manager. Το έχουμε ξαναπεί: το πραγματικό ποδόσφαιρο και η πραγματική ζωή δεν είναι manager. Τον είχα ακούσει σε μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο και σε όλες τις απαντήσεις του μιλούσε περί ανέμων και υδάτων με μια γλώσσα ωραιοποιημένη. Αυτό δείχνει ότι δεν έχει ιδέα, ότι δεν έχει γνώση, ότι δεν την παλεύει. Ο Αντωνίου ήταν χέουσα πληγή και μάλιστα ακριβή. Ευτυχώς για τον Π.Α.Ο. και δυστυχώς για εμάς παραιτήθηκε για λόγους ηθικής (!). Με ποιον θα γελάμε τώρα; Η πλάκα είναι ότι ο Γόντικας του έλεγε να το ξανασκεφτεί (!). Και τώρα που το θυμήθηκα: ποιος είναι υπεύθυνος για τις αγορές του Μελίσση και του Χριστοδουλόπουλου; Σκανδαλώδεις μεταγραφές. Ποιος ασχολήθηκε με αυτό το ζήτημα; Ουδείς. Προσωπικά δεν είδα κάποιον δημοσιογράφο να σχολιάζει τις μεταγραφές και την χορηγία με τον αρμόζοντα τρόπο. Και οι ίδιοι δημοσιογράφοι που πέρυσι δεν τον άγγιζαν, φέτος άρχισαν να τον μελετάνε. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Αλλά είπαμε πρόκειται για μπίζνα. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Είναι επιχείρηση. Φράγκα. Πολλά φράγκα. Και στο βωμό των χρυσοφόρων συμφωνιών πέφτει πολύ κοροϊδία.

Εκτός, όμως, από τον Αντωνίου έχουμε και τον Φρέιτας. Υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν τεχνικό διευθυντή, όμως ο Π.Α.Ο. μέχρι πρότινος δεν κόλλαγε και το αποδείκνυε, έχοντας δύο -πλέον, έχει μόνο τον Πορτογάλο. Το τι ρόλο βάραγε ο Φρέιτας μαζί με τον Αντωνίου είναι δύσκολο να το ξέρουμε: εδώ δεν το ήξεραν οι ίδιοι. Το τι ρόλο βάραγε ο Αντωνίου πέρυσι το ξέρουμε σίγουρα. Πριόνισε τον Κάτε και στην καρέκλα έκατσε ο Νιόμπλιας. Την κατάληξη την ξέρουμε όλοι. Από πέρυσι φαινόταν ότι ο τσίμπλας δεν έκανε, αλλά ο Πατέρας δεν τον άφηνε ούτε να παραιτηθεί. By the way, αγαπητέ Νικόλα, δεν σε έβγαλε από την θέση σου ο Φρέιτας για να φέρει το φιλαράκι του τον Φερέιρα. Μόνος σου ξεριζώθηκες με την μπάλα που έπαιζε η ομάδα και τα αποτέλεσματα που έφερνες. Και βγαίνεις στα ράδια και δίνεις ρεσιτάλ μαλακίας. Έναν αυτοματισμό, ρε Νιόμπλια. Έναν. Τι σκατά έκανες στις προπονήσεις; Να μας πει ο Κέζος τι γινόταν στις προπονήσεις που δήλωσε -εμμέσως πλην σαφώς- ότι οι παίχτες επί Κάτε ήταν αγύμναστοι (!). Θεέ και κύριε.

Και τώρα φτάσαμε στην απόλυτη παράνοια. Κάποιοι οπαδοί ζητάνε από τον Τζίγγερ να μείνει ενεργός, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ακόμα και τώρα ότι οι Βγενό και Πατέρας έσωσαν (!) την Π.Α.Ε., ενώ υπάρχουν και οι εκπληκτικοί δημοσιογράφοι που αναπολούν τον Κάτε. Καλά το σκεφτήκατε. Είναι οι ίδιοι που τον έβριζαν και στη συνέχεια χάιδευαν τα αυτάκια του Νιόμπλια, παρόλο που ο τελευταίος έκανε δεκάκις χειρότερα εγκλήματα από τον Ολλανδό. Φυσικά στη συνέχεια τα άκουσε κι ο ''ευαίσθητος'' Νιόμπλιας. Αυτοί είμαστε, όμως. Αυτά μας αξίζουν. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο Βγενό κι ο Φάδερ δεν έπαιρναν τις μετοχές, όταν τις έδινε τσάμπα ο Βαρδινογιάννης. Σκεφτείτε τι παπατζιλίκι έπεσε.


Σε αυτό το σημείο οφείλω να αναφέρω τέσσερις απόψεις. Η πρώτη υποδηλώνει ότι ο Βγενό την κοπάνησε επειδή στέγνωσε από ρευστό. Η πρόταση αντικρούεται πολύ εύκολα. Αν πραγματικά δεν είχε ρευστό, θα μπορούσε κάλλιστα να βγει στις κάμερες, να το δηλώσει κι όταν ένοιωθε έτοιμος να έμπαινε εκ νέου στην ομάδα. Δεν θα τον παρεξηγούσε κανείς. Δεν το έκανε, όμως. Προτίμησε να σπάσει τις σχέσεις με την ομάδα και πόνταρε στο ψέμα και στην άτακτη φυγή. Αν στέρεψε επειδή δεν είχε προβλέψει την οικονομική ύφεση, είναι επειικώς ατάλαντος. Και επειδή ατάλαντος δεν είναι, σίγουρα παίζει κάτι άλλο. Και φυσικά, η αιτία δεν είναι το ντου των οπαδών μετά το ματς με τον Βόλο. Ας είμαστε σοβαροί. Η δεύτερη άποψη λέει ότι ο Βγενό ως γνήσιος επιχειρηματίας έκανε την ομάδα ταναπού για να ρίξει την τιμή της. Μάλιστα. Και πώς σκατά θα τον δεχτούν πίσω; Αν έχεις, όμως, την καβάτζα κάποιων δημοσιογράφων όλα γίνονται. Μπορεί στο εγγύς μέλλον να τους δούμε και τους δυο να επιστρέφουν και να μην ανοίγει ρουθούνι. Αλλά είπαμε, αυτοί είμαστε. Άσε που έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Η τρίτη άποψη ταυτίζεται με την περίπτωση του νέου γηπέδου και του εμπορικού κέντρου. Είδαν ότι άκρη δεν βγαίνει. Έκριναν ότι οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα Κατσουράνη και αποφάσισαν να κάνουν πίσω. Η τέταρτη και τελευταία άποψη έχει να κάνει με τα σκάνδαλα που έχει εμπλακεί ο Βγενόπουλος. Πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Βατοπέδια, νεκροί από μολότοφ, τραπεζικές λαμογιές, αγωγές, μηνύσεις, απειλές. Πού να βρεθεί χρόνος για τον Παναθηναϊκό; Ούτως ή άλλως, αποστολή εξετελέσθη: το όνομα Βγενόπουλος έγινε ευρέως γνωστό κι όπως όλοι ξέρουμε η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να θεωρείται διαφήμιση. Η ταμπακιέρα είναι ότι σε ένα κρίσιμο σημείο οι δυο ''λυτρωτές'' δήλωσαν βροντερό απών με τους χειρισμούς τους και έχασαν την όποια αξιοπιστία διέθεταν.

Ποιος φταίει λοιπόν; Κατόπιν εμφανίσεως του πολυμετοχικού στο προσκήνιο είχα κάνει λόγο για πολλά κοκόρια και για δημιουργία εχθρικών στρατοπέδων εντός φίλιου εδάφους. Μάλιστα είχα διαπληκτιστεί λεκτικά με φίλους του Π.Α.Ο. Είναι οι ίδιοι που χλεύαζαν τον Κάτε και ζητούσαν από τον Τζίγγερ να φύγει. Είναι οι ίδιοι που αποθέωναν τους Βγενό και Πατέρα. Είναι οι ίδιοι που τους βρίζουν τώρα. Είναι οι ίδιοι που έφεραν την ομάδα σε αυτό το χάλι. Με δυο λόγια φταίνε οι οπαδοί κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του και ψάχνει μουφαδόρικο άλλοθι. Διότι, αν μπλένταραν σωστά όλα αυτά που τους πλάσαραν οι δημοσιογράφοι και οι δήθεν σωτήρες, η ομάδα δεν θα είχε φτάσει σε αυτό το σημείο. Για να το θέσω πιο σωστά ο σύλλογος δεν θα είχε φτάσει σε αυτό το σημείο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν και προεκτάσεις, όπως για παράδειγμα το τσαλάκωμα του πρεστίζ, το ''κάψιμο'' των Γιαννακοπουλέων, η δικαίωση -αν μπορεί κανείς να το πει έτσι- του Τζίγγερ, η επαλήθευση των δηλώσεων του Κάτε περί ρόστερ, η απομάκρυνση του κόσμου και η ορθότητα της πρότασης ''πιο εύκολα μπαίνεις σε μια Π.Α.Ε., παρά βγαίνεις''. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα, το έργο θα έχει αρκετά επεισόδια ακόμη. Ο Π.Α.Ο., όμως, δεν στέκεται σε ονόματα. Κανένας σύλλογος δεν κολλάει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Π.Α.Ο. θα συνεχίσει να υφίσταται με ή χωρίς πολυμετοχικότητα. Μέχρι τότε, ας κάτσουν όλοι να αναλογιστούν τις ευθύνες τους.

Υ.Γ.1 Υπενθυμίζω ότι ο Ανδρέας Βγενόπουλος υπήρξε (πρωτ)αθλητής του Π.Α.Ο. στο τμήμα ξιφασκίας, ήτοι στον Ερασιτέχνη.

Υ.Γ.2 Καλά ρε παιδιά, ένα γκολ έβαλε ο Μίτσελ προς τη σωστή εστία και του το ακυρώνετε; Γιατί ρε μάγκες; Το ξέρουμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν τσουλάει εντός και εκτός χόρτου, αλλά το παιδί τι φταίει; Ψυχούλα δεν έχει; Δεν τον γέννησε μάνα; Τόσα τεμάχια έχουμε φάει από την πλευρά του, αφήστε τον να επανορθώσει. Και επιτέλους, ας μάθουμε να κρίνουμε ένα ματς με βάση την εμφάνιση και την εικόνα κι όχι το αποτέλεσμα.

Υ.Γ.3 Το 1987, έξι χρόνια πριν την εμφάνιση του ''Get a Grip'', οι Aerosmith κυκλοφορούν το ''Permanent Vacation'' και επιστρέφουν για τα καλά στα μουσικά δρώμενα. Το album περιέχει ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Ιδού.

Without your love I'm nothing but a begger, without your love a dog without a bone, what can I do I'm sleeping in this bed alone, baby you 're my angel, come and save me tonight, you 're my angel, come and make it all right...

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Οι περιπτώσεις του Άρη

Έχοντας παρακολουθήσει τον Άρη από την αρχή της σεζόν, καθώς και αρκετές από τις υπόλοιπες ομάδες, αναρωτήθηκα ποια είναι τα υφιστάμενα περιθώρια βελτίωσης. Ποια προβλήματα έχουμε και πόσα εξ' αυτών μπορούμε να διορθώσουμε. Κατά την γνώμη μου ο Άρης θα μπορούσε πραγματικά να είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας σε δυο περιπτώσεις. Πάμε να τις δούμε.

Πρώτη περίπτωση. Αν συμμετείχαμε σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο όλες οι ομάδες παίζουν 4-4-2 ή κάποια παραλλαγή είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα βγαίναμε πρώτοι. Αυτό δείχνει ότι το πλάνο υπάρχει. Ότι έχει γίνει δουλειά. Ότι ο προπονητής μας δεν είναι μυρουδιάς και απατεώνας. Η πρόκριση στην επόμενη φάση του πρώην Ουέφα δεν είναι τυχαία. Ευτυχώς που πέσαμε με την Ατλέτικο και τη Λεβερκούζεν. Βλέπετε αυτές οι δυο ομάδες παίζουν το ίδιο σύστημα με εμάς. Δεν είναι τυχαίες οι εμφανίσεις που πραγματοποιήσαμε απέναντί τους. Ειδικά αυτό το πράγμα στο Λεβερκούζεν ήταν απίστευτο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι την καλύτερή μας εμφάνιση στο ελληνικό πρωτάθλημα την έχουμε κάνει με αντίπαλο τον Ατρόμητο του Δώνη. Επειδή όμως οι ομάδες που παίζουν τέτοια συστήματα είναι λίγες, οφείλουμε να βρούμε λύσεις απέναντι σε αυτές που παίζουν με επιπλέον χαφ στη μεσαία γραμμή. Όπως οφείλουμε να βρούμε λύσεις απέναντι σε ομάδες που διατηρούν μικρό πλάτος, κλείνονται πίσω και παίζουν την κόντρα. Δεν είναι τυχαίες οι εμφανίσεις απέναντι σε Γιαγκελόνια, Πανιώνιο, Σέρρες, Λάρισα και Ξάνθη. Απαιτείται δουλειά. Συνεχής δουλειά. Αρκεί αυτό;


Όχι βέβαια. Θες και παίχτες. Ειλικρινά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα γκολ έχουμε δεχτεί από το αριστερό άκρο της άμυνας. Και δεν αναφέρομαι μόνο για φέτος. Από πέρυσι κρατάει αυτή η κολόνια. Πέρυσι είχαμε τον Αράνο, φέτος έχουμε τον Μίτσελ. Φιλότιμος και φτηνός ο Βραζιλιάνος, αλλά δεν αρκεί. Τον είδα με την Καβάλα και για μια ακόμη φορά μάρκαρε το κενό. Μπορώ να αποκτήσω ένα αριστερό μπακ που δεν έχει αμνησία; Αμ, ο Κόκε; Δεν μπορώ να καταλάβω τον ρόλο του. Το ξέρει το τόπι, αλλά έχει χάσει αισθητά την όποια έκρηξη διέθετε. Βγαίνει έξω από την περιοχή για να πάρει μπάλα και κατόπιν τραβιέται  στον ασβέστη, χωρίς μάλιστα το εξτρέμ να αναπληρώνει το κενό του στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας. Το αποτέλεσμα είναι να μένει άδεια η περιοχή, ειδικά από την στιγμή που δεν ακολουθούν άλλοι παίχτες. Αλλά ακόμα κι όταν βρίσκεται στο κουτί και εντός πεδίου βολής δείχνει να αδυνατεί να τελειώσει την φάση. Είναι όμως ο μοναδικός που θεωρητικά μπορεί να φτιάξει παιχνίδι και να βγάλει μια κάθετη της προκοπής. Ειλικρινά έχω μπερδευτεί με την περίπτωσή του. Για τον -παρμένζι- Κάλβο τι να πω; Δεν θα πω τίποτα παρά μόνο ότι θέλουμε αριστερό εξτρέμ. Μια βελτιωμένη έκδοση του Ρεγκέιρο μου κάθεται μια χαρά. Άντε να τον βρεις. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί παίζει ο Κουλουχέρης στον Άρη. Θυμάμαι την επικρατούσα λογική όταν ήμουν μικρός και έπαιζα μπάλα στις αλάνες. Οι θεωρητικά καλοί παίχτες έπαιζαν στην επίθεση και οι θεωρητικά άμπαλοι έπαιζαν άμυνα ή τέρμα. Κάτι τέτοιο μου θυμίζει ο Θύμιος. Θα μου πείτε, ποιος να παίξει, ρε Κάνθαρε, όταν υπάρχουν τραυματισμοί; Έλα ντε. Πάντως, να παίξει κάποιος παίχτης προϊόντος σκάουτινγκ χλωμιάζει. Να παίξει κάποιος παίχτης από την Β' Εθνική που είναι τίγκα με φτηνά και ακατέργαστα διαμάντια δεν υπάρχει περίπτωση. Να παίξει κάποιος παίχτης από το φυτώριο αποκλείεται. Έχουμε και τους μάνατζερ να θρέψουμε. Οπότε μένουμε με τον Κουλουχέρη και την ποδοσφαιρική του αντίληψη. Πάντως, δεν είναι μόνο θέμα παιχτών. Παίζουν κι άλλοι συνδυασμοί.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στη δεύτερη περίπτωση. Αν ο Άρης αγωνιζόταν σε γήπεδα που δεν είχαν μεγάλες και μικρές περιοχές είμαι σίγουρος ότι στο πρωτάθλημα θα τερμάτιζε στην πρώτη θέση για τον απλό λόγο ότι έτσι θα εξαφανιζόντουσαν τα φίδια, οι σκορπιοί και οι κροκόδειλοι που φωλιάζουν στα οριοθετημένα με άσπρη γραμμή κουτάκια. Τουλάχιστον αυτό πρέπει να νομίζει ο -αδικώ τον εαυτό μου- Κάλβο, ο -πίνω και μεθώ- Ναφτί, ο Κόκε, ο Χαβίτο, ο Πρίττας, ο Τόχα, ο Φατί και ο Μενδρινός. Μόνο ο Τσέζαρεκ, άντε κι ο Ρουίζ δείχνουν να αδιαφορούν για τα αγρίμια. Εκτός αν φοβούνται τόσο πολύ τους Κωστούλα, Μαουένε, Τζόρβα, Λεοζίνιο, Πετκάκη, Ουριμπάρι, Αργυρίου, Φουστέρ, Τσιρίλο, Ρόκα, Αμπουμπακαρί, Ταλ, Χργκόβιτς, Πατσατσόγλου (γκαντεμόπαιδο), Παρασκευαΐδη, Ζελέσι, Τζάγκι, Πιπίνη, Σαβίνι, Νάστο, Μπαρτολίνι, Κυριαζή, Μπαζίνσκι, Μπαλάφα, Λάτκα, Ρουμπάκη, Σπυρόπουλο, Μοντεστό και Λαγό. Τότε πάω πάσο και κάνω τουμπεκί. Και έστω ότι μέσα στην περιοχή επικρατούν κάθε λογής ''θηρία''. Τι κάνεις; Σουτάρεις. Έτσι μπαίνει το γκολ. Λοιπόν σας πληροφορώ ότι εμείς δεν σουτάρουμε. Πώς θα σπάσεις την αμυντική γραμμή του αντιπάλου αν δεν σουτάρεις; Αν δεν πατάς περιοχή; Αν δεν ανεβαίνουν τα κεντρικά χαφ; Αν δεν μειωθεί το κενό μεταξύ επίθεσης και λοιπών γραμμών; Πολύ απλά δεν θα την σπάσεις. Για αυτό στην Ελλάδα σκοράρουμε με το σταγονόμετρο.


Αυτό που δεν ξέρω είναι τι εντολές δίνει ο Κούπερ και τι κάνουν στις προπονήσεις. Πάντως δεν νομίζω να τους λέει: '' Δεν χρειάζεται να ανεβαίνετε στην επίθεση, διότι έχουμε τον Τσέζαρεκ που τρώει δέκα Πουγιόλ για πρωινό''. Όπως δεν πιστεύω να τους λέει: ''Όταν έχετε την μπάλα στα πόδια σας και είστε φάτσα με το τέρμα, μην σουτάρετε''. Αυτό που σίγουρα τους λέει είναι να κάνουν γιόμες από την άμυνα στο κορμί του Κόκε. Κι αυτό, διότι δεν υπάρχει κάποιος στα χαφ να πάρει την μπάλα από τα σέντερ μπακ, να την κουβαλήσει και να κάνει παιχνίδι. Δυστυχώς δεν έχουμε την οικονομική επιφάνεια και το πρεστίζ για να φέρουμε κάποια μπαλαδόφατσα που θα κόβει, θα οργανώνει, θα πασάρει, θα σουτάρει και θα καταπίνει αμέτρητα χιλιόμετρα στον άξονα. Το αποτέλεσμα είναι να παίζουμε -χωρίς μεγάλη επιτυχία- από τις πτέρυγες και να γινόμαστε προβλέψιμοι. Ο Κούπερ αυτό το ξέρει. Ποια είναι η λύση; Σκάουτινγκ και προτεραιότητα στα φυτώρια και στις υποδομές. Τι άλλο ξέρει ο Κούπερ; Ότι οι παίχτες δεν διαθέτουν την τακτική παιδεία και την τεχνική επάρκεια για να αντιληφθούν και να εφαρμόσουν κάποιες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου. Δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες ικανότητες. Όχι ότι δεν θέλουν, απλά δεν μπορούν. Επόμενο είναι να ποντάρουμε στο δυνατό και ομοιογενές σύνολο και να μην στηριζόμαστε σε μεμονωμένους παίχτες, όπως ο Π.Α.Ο. με τον Σισέ και η Α.Ε.Κ. με τον Σκόκο. Ποια είναι η λύση; Υπομονή και αυτοπειθαρχία.

Όλα αυτά που έγραψα δεν σημαίνουν ότι είμαστε σαπάκια. Όχι βέβαια. Διαθέτουμε την καλύτερη φυσική κατάσταση του πρωταθλήματος, έχουμε έμπειρο και ικανό προπονητή, αποφασισμένη διοίκηση και φυσικά κόσμο. Επιπλέον, υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο. Αυτό που απομένει είναι η πλήρης προσήλωση και αφοσίωση σε αυτό από τους πάντες. Έχουμε πειθαρχημένο και σχετικά δυναμικό σύνολο που έχει σφυρηλατηθεί στις επιταγές του 4-4-2 και των παραλλαγών του, και απομένει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιωθούμε περαιτέρω. Μπορεί η επιτυχία του πρώην Ουέφα να τόνισε τα ισχυρά μας σημεία, αλλά δεν σβήστηκαν αυτομάτως και οι όποιες αδυναμίες μας που για να ελαχιστοποιηθούν απαιτούνται ποιοτικές μεταγραφές με γνώμονα τις αναπηρίες την ομάδας και τον μακρόπνοο προγραμματισμό. Όμως, πώς να πετύχεις διάνα, όταν ψάχνουμε παίχτες με λίγα λεφτά που περιμένουμε να αποδώσουν τα μέγιστα; Μακάρι να είχαμε κάποια φράγκα παραπάνω. Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει ο Φερέρ. Όπως και να έχει, κάποιοι από τους τομείς που χρίζουν βελτίωση είναι οι αλληλοκαλύψεις, οι γρήγορες επιστροφές των ακραίων μπακ, οι στημένες φάσεις, συμπεριλαμβανομένων των πλάγιων άουτ, η κίνηση χωρίς την μπάλα, η ορθή διαχείριση αποτελεσμάτων, οι αντιδράσεις μας υπό καθεστώς πίεσης και οι προσαρμοστικοί μας μηχανισμοί σε ματς που απαιτούν ιδιαίτερη μεταχείριση.

Πάντως, πρέπει για μια φορά στη ζωή μας να κρατήσουμε ένα προπονητή και να τον αφήσουμε να δουλέψει. Ας είναι ο Κούπερ αυτός που θα κάτσει για πολλά χρόνια στο πάγκο της ομάδας και κατόπιν κάνουμε ταμείο. Υπάρχει ακόμα πολύ ψωμί μπροστά μας και ο δρόμος προς την σταθερότητα και την καταξίωση μόνο εύκολος δεν είναι. Οφείλω όμως να υπενθυμίσω ότι ο Αργεντινός δεν είναι θαυματοποιός, παρά μόνο ένας κανονικός προπονητής με όλη τη σημασία της λέξης. Κλείνοντας, θα πω κάτι που έχω αναφέρει στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Θεός Άρης έχει σηκωθεί από το θρόνο του, έχει πάρει τα όπλα  του και ετοιμάζει την (αντ)επίθεσή του. Ας σταθούμε όλοι δίπλα του.

Υ.Γ. Ας θαυμάσουμε ένα υποτιμημένο κομμάτι από μια πραγματικά πολύ μεγάλη μπάντα.

Tonight I'll dream away and you can still be mine, but I'm dreaming a lie, dreaming a lie, makes me wanna die...'Coz girl, now i see the price of losing you, will be my hell to pay, my hell to pay, each and every day, hear what I say, I still love you...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...