Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Ντροπή και αποθέωση

Από το 1' λεπτό μέχρι το 28' έβλεπα μια γάτα να παίζει με ένα ποντίκι. Από το 29' λεπτό και μετά έβλεπα μια γάτα να παίζει μόνη της κλωτσοσκούφι. Το ποντίκι είχε γίνει τοίχος. Η αποβολή του Μότα μπορεί να χάλασε τα σχέδια του Μουρίνιο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Οι Ιταλοί δεν διέθεταν πλέον την πολυτέλεια να ρίχνουν δυο και τρεις παίχτες πάνω στον Μέσι, αλλά το κυριότερο ήταν ότι με την αποβολή χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο η ομάδα. Ο Μέσι βέβαια είχε να αντιμετωπίσει και έναν εσωτερικό αντίπαλο: τον στατικό Ζλάταν. Ο Πέπε το εντόπισε το πρόβλημα, ήταν όμως αργά. Πολύτιμοι κόκκοι άμμου είχαν ξεγλιστρήσει στην κλεψύδρα.

Το αντιποδόσφαιρο του Μουρίνιο δεν στάθηκε ικανό να στερήσει την νίκη από την Μπάρτσα. Έκλεψε όμως την πρόκριση. Γιατί αυτό το πράγμα που είδαμε δεν ήταν ποδόσφαιρο. Ντρεπόμουν που έβλεπα την Ίντερ να παίζει σαν φοβισμένο γατάκι. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που ήθελα να προκριθεί η Μπαρτσελόνα. Να προκριθεί το ποδόσφαιρο. Διότι όταν μια ομάδα σχηματίζει μια ανθρώπινη αλυσίδα πίσω από την μπάλα και τη σέντρα δεν έχει δικαίωμα για απαιτήσεις. Χαρακτηριστικό ότι στη μεγάλη περιοχή του Βαλντές δεν πάτησαν συγχρόνως δυο παίχτες της Ίντερ ούτε μία φορά. Την κατοχή και τον αριθμό σωστών πασών τα αφήνω ασχολίαστα. Έτσι παίζουν οι ''μεγάλες'' ομάδες; Αυτό που είδα απόψε ήταν μια μικρή ιταλική ομάδα να αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών και να χαίρεται κιόλας. Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και ποια ομάδα παίζει το αντιποδόσφαιρο. Ούτε η Χερέθ δεν αγωνίστηκε έτσι στην Βαρκελώνη.

Και μη μου πείτε ότι η αποβολή έφερε τα πράγματα κατά αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι έτσι. Η διάθεση του Μουρίνιο φάνηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Έδωσε πολύ βάθος στην άμυνα, έκλεισε χώρους, έκανε αλλαγές με σαφέστατο προσανατολισμό και έβαλε τα απαραίτητα χαλινάρια στους παίχτες του για να κάνουν την θεωρία πράξη. Όμως τον Πορτογάλο δεν τον συμπαθώ και ύστερα από την αποψινή τραγική εμπειρία που βίωσα τον συμπαθώ λιγότερο. Παρόλα αυτά τον εκτιμώ. Διότι δεν κωλώνει να επιλέξει την τακτική που θέλει και να κάνει τα πάντα για να την εφαρμόσει στο γήπεδο. Έστω κι αν αυτό σημαίνει τον εξευτελισμό της ομάδας του. Ωστόσο, το σημερινό δεν ήταν η αποθέωση της τακτικής, αλλά η αποθέωση του αντιποδοσφαίρου. Και για να είμαι ειλικρινής στον τελικό απέναντι στη Μπάγερν θέλω να τον δω με τους ηττημένους.

Όσο για την Μπάρτσα αν έβαζε ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά. Ωστόσο, δεν είχε μεγάλη υπομονή στο παιχνίδι της και κάποιες φορές έκανε βιαστικές επιλογές. Το αριθμητικό πλεονέκτημα που είχε ήταν μόνο στα χαρτιά, διότι στο γήπεδο δεν υπήρχε τέτοιο αβαντάζ. Η Ίντερ, όπως και η Μπάρτσα άλλωστε, έχει τρομακτική φυσική κατάσταση που της επιτρέπει να αγωνίζεται κάτω από δύσκολες συνθήκες. Δυστυχώς όμως το όμορφο γκολ του Πικέ δεν αρκούσε.

Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτή η παπαριά του στυλ ''το αποτέλεσμα μετράει'' που ξεστόμιζε συνεχώς ο ανεκδιήγητος Κατσαρός. Έτσι μετράει το αποτέλεσμα; Αν έβλεπα την ομάδα μου να παίζει με αυτόν τον τρόπο θα έκλεινα την τηλεόραση. Αν ήμουν Ίντερ θα ντρεπόμουν.

Υ.Γ.1 Αέρας η Μπάγερν από το Ζερλάν.

Υ.Γ.2 Καλώς τα παδιά και 2-0!

Υ.Γ.3 Κατσαρέ παραιτήσου.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Άρης είσαι!

Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, είμαι της άποψης ότι η αύρα των εκάστοτε οπαδών (και κωλοφυλλάδων) μεταφέρεται πολύ εύκολα σε μια ομάδα. Μια ομάδα δεν είναι ένας αποστειρωμένος οργανισμός, αντίθετα είναι ένα ανοιχτό σύστημα που δέχεται επιδράσεις και επηρεάζεται από αυτές. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές όλα αυτά αποτυπώνονται στον αγωνιστικό χώρο. Κάπως έτσι την είχαμε πατήσει το 2008, όπου οι συνθήκες φάνταζαν ιδανικές, αλλά δεν ήταν. Το 2010 υπήρξε σωστότερη διαχείριση, ρεαλιστική στα δεδομένα και προσηλωμένη στον στόχο που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση του κυπέλλου. Έλα όμως που και φέτος δεν. Και όχι μόνο δεν, αλλά για ακόμα έναν τελικό δεν σκοράρουμε.

Απόψε είχαμε να δώσουμε δυο μεγάλες μάχες. Την πρώτη, αυτή της κερκίδας, την πήραμε αμαχητί. Η δεύτερη χωρίστηκε σε δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιαστήκαμε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε αυτό που μας αναλογεί. Μπήκαμε δυνατά, πιέσαμε και είχαμε κατοχή, αλλά όχι ουσία. Ο Π.Α.Ο. κατάφερε να ισορροπήσει, χωρίς όμως να μπορεί να ξεδιπλωθεί και να απείλησει ιδιαίτερα. Ωστόσο, όσο περνούσαν τα λεπτά έβλεπες ότι καποιοι παίχτες δεν πατούσαν καλά. Είχαμε πει ότι ο Πρίττας (μάγκας) θα έκοβε ατσάλι (και όντως έτσι ήταν), αλλά ο Αφρικανός παρτενέρ του δεν μπορούσε να κόψει ούτε τσιγαρόχαρτο. Έβλεπες τον Κάμπορα και φαινόταν κυριολεκτικά εκτός κλίματος. Έβλεπες τον Μεριέμ κι ενώ φαινόταν εντός κλίματος, ήταν εκτός παιχνιδιού. Ο Γάλλος πάντως έτρεξε και στα χαφ. Η πλάκα είναι ότι οι παίχτες του Π.Α.Ο. δεν έκαναν κάτι φοβερό. Ο Νίνης προσπαθούσε μάταια να δημιουργήσει παιχνίδι, ο Σιμάο έπαιζε καλά ανασταλτικά, αλλά έκανε πασούλες στα πέντε μέτρα, ενώ ο Σισέ ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Οι μόνοι παίχτες που μας δημιούργησαν κάποια προβληματάκια ήταν ο αρχοντικός Σίλβα στη μεσαία γραμμή και ο κουραστικος ατομιστής Λέτο από την δεξιά μας πλευρά, όπου ο Νέτο είχε αρκετή δουλειά. Βέβαια, σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ο Νέτο σε τρεις περιπτώσεις βγήκε ως κρυφός επιθετικός και άντε να γυρίσει μετά. Άμεση συνέπεια αυτού ήταν πως πολλές φορές έβγαινε ο Γκιάρο (θηρίο) προς τα δεξιά για να καλύψει τον Νέτο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κάποια κενά στην άμυνα που πέρασαν ανεκμετάλλευτα, πράγμα λογικό από την στιγμή που ο Σισέ ήταν στραγγαλισμένος από τον μαγικό Νασούτι και ο Σάλπι εξαφανισμένος από τον Αλβανό σκύλο.

Στο δεύτερο μέρος της μάχης, οι ρυθμοί πέσανε αισθητά. Τόσο αισθητά που δεν το περίμενα. Έβλεπα ότι κάποιοι παίχτες μας δεν τράβαγαν, αλλά χάθηκε και το όποιο πάθος διαθέταμε. Ο Πρίττας έτρεχε για δύο και αναπόφευκτα κουράστηκε γρήγορα, ο Κάμπορα εξακολουθούσε να είναι εκτός κλίματος και ο Κάλβο (ποζεράς) νόμιζε ότι βρίσκεται σε εκπομπή του MTV. Μπορεί ο Κούπερ να έδωσε - σωστά - χώρο στον Παναθηναϊκό, αλλά η ομάδα δεν κατάφερε να παίξει όπως έπρεπε. Ο έλεγχος του κέντρου ψιλοχάθηκε, η κούραση έκανε την εμφάνισή της, αλλά απέναντί μας είχαμε έναν μετριότατο Π.Α.Ο. που δεν μπορούσε να πλησιάσει στην περιοχή μας. Έλα όμως που ένα σουτ του ατομιστή - και συγκλίνοντος προς το κέντρο - Λέτο έφυγε σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ και κατέληξε στην αριστερή γωνία του Σηφάκη, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Από το σημείο εκείνο και μετά έπρεπε να αντιδράσουμε. Δεν το καταφέραμε. Είχαμε κακή ανάπτυξη, δεν δώσαμε πλάτος στο γήπεδο, πάψαμε να κινούμαστε χωρίς την μπάλα και ενώ έπρεπε να αφήνουμε την μπάλα να τρέχει για μας, τρέχαμε εμείς για την μπάλα. Η πλάκα είναι ότι το τριφύλλι, βελτιωθηκε μετά το γκολ. Όχι ότι έκανε κάτι φοβερό, αλλά φαινόταν ότι ήξερε τι έπρεπε να πράξει. Διότι πριν το γκολ δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα. Τώρα ας πούμε ότι ήξερε που πάνε τα δύο.

Τα θέματα όμως είναι τρία: γιατί δεν πατούσαμε περιοχή, γιατί δεν σουτάραμε και γιατί βραχυκυκλώσαμε τόσο πολύ, ώστε να αδυνατούμε να αλλάξουμε πέντε μπαλιές. Μήπως διότι ο Καντέ είχε αρκετά καλή παρουσία και μπλόκαρε χώρους, δίνοντας παράλληλα βοήθειες και στον Σπυρόπουλο, ή μήπως επειδή ο Βύντρα έπαιξε πειθαρχημένα; Απαντήσεις είναι δύσκολο να δοθούν, ωστόσο το πιο ρεαλιστικό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η ομάδα δεν άντεξε το βάρος της υποχρέωσης να κατακτήσει τον τίτλο. Αν θέλουμε να φτάσουμε στα όρια της κυνικότητας θα έλεγα ότι πολύ απλά χρειαζόμαστε ενέσεις ποιότητας και για να το πετύχεις αυτό θες λεφτά. Το μυστικό όταν παίζεις τέτοια ματς είναι να έχεις αποτελεσματικότητα, δηλαδή την μισή ευκαιρία να την κάνεις γκολ. Παρόλο που είχαμε ευκαιρίες στο βου με Κόκε και κουνελοδόντη δεν το καταφέραμε. Κάτω η μπάλα και βάρα δυνατά με κουτεπιέ ρε Κόκε! Μου θες τα τεχνικά πλασεδάκια. Ωστόσο, ακόμα και με παίχτες σε κακή ή μέτρια βραδιά που δεν μπορούσαν να κάνουν μια ατομική ενέργεια, άξιζα την ισοπαλία. Αλλά η μπάλα δεν έχει λογική. Πάντως, σε γενικές γραμμές είδαμε ένα μετριότατο ματς, στο οποίο δεν κέρδισε ο καλυτερος και δεν έπαιξαν τόσο μεγάλο ρόλο οι δυο προπονητές. Με δυο λόγια κέρδισε ο ποιοτικότερος.

Από κει και πέρα, δυστυχώς για τους φίλους του Π.Α.Ο. και τις κωλοφυλλάδες το καλοδουλεμένο άλλοθι δεν έπιασε. Φάνηκε ότι η δίψα μας δεν υπερίσχυσε της αλαζονείας τους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι το να λες πήρα το πρωτάθλημα, εκπλήρωσα τους στόχους μου και κωλοκάθομαι είναι ασέβεια και μιζέρια προς την ίδια τους την ομάδα. Στο παρελθόν, την υπεροψία αυτή την έχουν πληρώσει ακριβά, απόψε όμως την γλίτωσαν. Η ουσία είναι ότι ο Πατέρας έγινε μάγκας κι ότι ο Νιόμπλιας μάλλον έσωσε την καρέκλα του. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό δεν ξέρω. Ο χρόνος θα δείξει.

Όσο για μένα, εφαγα το λαστιχάκι στο μαπίδι, αλλά δεν μασάω. Πικράθηκα, αλλά έχω περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τεράστιο κρίμα για τον υπέροχο λαό που ήρθε από παντού. Πραγματικά τεράστιο κρίμα. Αν δεν είσαι Αρειανός και το κυριότερο αν δεν ήσουν μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να νοιώσεις. Αν ο Άρης έπαιρνε την κούπα θα το έκανε όχι γιατί του το χρωστάει η ιστορία, αλλά διότι το χρωστάει στους ίδιους του τους οπαδούς που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν πάψει να στηρίζουν την ομάδα όπως μπορούν. Ή μήπως εμείς χρωστάμε στον Άρη; Και κάτι ακόμα. Αυτή η ιστορία με το κύπελλο σε ορισμένους έχει γίνει ψύχωση. Επιτέλους, πρέπει να μπει ένα τέλος.

Όσο για τα play off τι να πούμε τώρα; Μαζεύεις τα κομμάτια σου και προσπαθείς να αντιδράσεις ορθολογικά για να διαχειριστείς το αποτέλεσμα του τελικού τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε οπαδικό επίπεδο. Να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγούμε τσου λου. Θα πρέπει να υπερβάλλουμε εαυτόν και να περιμένουμε συνδυασμό αποτελεσμάτων. Όλα τα λεφτά είναι η πρώτη αγωνιστική. Κερδίζεις και τα κάνεις ταναπού ή χάνεις και πας διακοπές. Από κει και πέρα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ως φιναλίστ η ομάδα παίρνει το χειρότερο ευρωπαϊκό εισιτήριο και θα ξεκινήσει τις υποχρεώσεις τις πολύ νωρίς στην Ευρώπη. Θα παίξουμε τρεις προκριματικούς γύρους αρχής γενομένης από τις 15 Ιουλίου με τον τελευταίο να είναι απέναντι σε κάποιο θηρίο. Εκτός αν καταφέρουμε να πάρουμε την δεύτερη ή τρίτη θέση στα play off και γλιτώσουμε κάποιους προκριματικούς. Αλλά δεν βαριέσαι, Άρης είσαι!

Υ.Γ.1 Συγχαρητήρια στον Παναθηναϊκό για τη νίκη του.

Υ.Γ.2 Ένα από τα χειρότερα πράγματα που συμβαίνουν αυτή την στιγμή είναι οι κάθε λογής μαλακείες που ακούς από διάφορους περίεργους. Κάποιοι εξακολουθούν να κοιμούνται και να βαυκαλίζονται με παπαριές, την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να κάνουν υγιή καζούρα. Προσωπικά τους αφήνω να κοιμηθούν. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν από μόνοι τους και ίσως δουν την πραγματικότητα.

Υ.Γ.3 Καλύτεροι παίχτες κατά την γνώμη μου: Σίλβα, Καντέ, Βύντρα και Νασούτι, Γκιάρο, Πρίττας. Έξι αμυντικογενείς παίχτες. Ούτε Λέτο, ούτε τίποτα.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Η λαμπάδα, το λαστιχάκι και η κούπα

Ο Κούπερ στους λιγοστούς μήνες παραμονής του στον Άρη κατόρθωσε να δημιουργήσει όραμα και να δώσει ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μιας ομάδας που ψάχνει απεγνωσμένα έναν τίτλο. Κάποιες φορές δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μια ομάδα σαν τον Άρη έχει να κατακτήσει τίτλο εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια. Κι όπως λέει ο Σωτηρακόπουλος, η ιστορία πολλές φορές φέρεται άδικα σε κάποιες ομάδες. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η κατάσταση θα αλλάξει άρδην το προσεχές Σάββατο. Πως φτάσαμε όμως εδώ; Τι μεσολάβησε;

Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης συγκριτικά με άλλες ομάδες δεν σνομπάρει το θεσμό του κυπέλλου. Και καλά κάνει, διότι γνωρίζει ότι μπορεί να διακριθεί μέσω αυτού. Κι όταν λέμε διάκριση εννοούμε την κατάκτηση. Διότι τα τελευταία εφτά χρόνια έχει συμμετάσχει - εξαιρουμένης της φετινής - τρεις φορές στον τελικό. Βέβαια, το 2008 θα μπορούσαμε να το είχαμε πάρει, αλλά ας όψεται ο Σέρβος με τα κολλήματα του. Σύμφωνα πάντως με τον Καρπετόπουλο, ο Ντούσαν του είχε εκμυστηρευτεί ότι εκείνο τον τελικό θα ήθελε να τον ξαναπαίξει. Δυστυχώς έχασες την ευκαιρία σου Ντούσαν και μαζί σου την χάσαμε κι εμείς. Πάντως, αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι η ομάδα του Μπάγιεβιτς έχει πολλές ομοιότητες με αυτή του Κούπερ. Πρόκειται σίγουρα για άκρως επιφανειακή προσέγγιση: στην πραγματικότητα διαφέρουν σε πολλά.

Το 2008 είχαμε βιαστεί να στεφθούμε κυπελλούχοι και την πατήσαμε από τον - φαινομενικά ψόφιο - Ολυμπιακό. Μάλιστα είχαμε βαφτιστεί και ως φαβορί (!) σε εκείνον τον τελικό. Τα Μ.Μ.Ε. της πόλης είχαν ξεσαλώσει. Το 2010 φαίνεται ότι πάμε με άλλα μυαλά, πιο προσγειωμένα. Σίγουρα οι οπαδοί συμπεριφέρονται σαν πριμαντόνες κάποιες φορές, όντας ενθουσιασμένοι από την συμμετοχή στον τελικό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συμμετοχή από μόνη της δεν εξασφαλίζει τίποτα. Εκτός αν θεωρούμε επιτυχία να βγούμε Ευρώπη ως φιναλίστ και να παίζουμε τρεις προκριματικούς γύρους από τα μέσα Ιούλη. Προσωπικά μια τέτοια κατάσταση δεν την θεωρώ επιτυχία και μάλλον ούτε ο Κούπερ. Αν θέλουμε να μιλάμε για επίτευξη στόχων τότε δεν υπάρχει εναλλακτική: οφείλουμε να κατακτήσουμε το κύπελλο, όχι γιατί μας το χρωστάει η ιστορία, αλλά γιατί όλα φαίνεται ότι είναι με το μέρος μας. Ακόμα και το ότι το ματς γίνεται μακριά από τη Σαλονίκη θετικό είναι. Η πίεση που υπήρχε το 2008 δεν υφίσταται με την ίδια βαρύτητα. Δεν είμαστε φαβορί, αλλά ένα διψασμένο αουτσάιντερ. Σε οχτώ συμμετοχές σε τελικό έχουμε μόνο μια επιτυχία. Παίζουμε στην έδρα του αντιπάλου και μάλιστα ενός αντιπάλου που δεν είναι σαπάκι για να αποπροσανατολιστούμε, το αντίθετο μάλιστα: μας διατηρεί σε εγρήγορση και ετοιμότητα που προέρχονται από την διαχείριση του Κούπερ. Δεν είναι Χατζάρας ο Αργεντινός τεχνικός. Έχει μεγάλη καριέρα και εμπειρία και πραγματικά πιστεύω ότι διαθέτει την ικανότητα να καθοδηγήσει την ομάδα σε σωστά μονοπάτια. Κι ας του έχουν κολλήσει κάποιοι ζηλότυποι την ρετσινιά του λούζερ.

Ο Κούπερ φέτος πέτυχε κάτι που δύσκολα κατορθώνουν προπονητές που αναλαμβάνουν στα μέσα μιας περιόδου. Δεν διαχειρίστηκε το υλικό, αλλά το άλλαξε. Όχι τα πρόσωπα, αλλά την νοοτροπία, την ψυχολογία και την φιλοσοφία. Και οι παίχτες το αφομοίωσαν αρκετά καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρίττας επί Κούπερ φαντάζει Γκατούζο. Ο Σάκαρος δεν ξέρει την τρελή μπάλα, ωστόσο εκτελεί κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή του και υπό την επίβλεψή του εξελίχθηκε σε βαρόμετρο στη μεσαία γραμμή της ομάδας. Είναι φανερό ότι - αντίθετα με την ελληνική λογική - οι προπονήσεις δεν είναι συμπληρωματικές του Κυριακάτικου αγώνα. Έργο Κούπερ. Επιπλέον, διατήρησε την καλή φυσική κατάσταση που είχαμε επί Μαζίνιο και μάλιστα την βελτίωσε περαιτέρω. Αυτό που έπρεπε να επιτύχει δεν ήταν να ξεκουράσει την ομάδα, αλλά να της δώσει φόρμα. Τίθεται λοιπόν θέμα φορμαρίσματος και φρεσκάδας. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το τριφύλλι των 27 τελικών και των 16 κατακτήσεων υπερτερεί σε όλες τις γραμμές. Έδειξε ότι έχει μεγαλύτερη συνέπεια και ποιοτικότερες μονάδες. Προσωπικά όταν πρόκειται για τελικούς αυτά τα ακούω βερεσέ. Εξάλλου, ένα παιχνίδι είναι, όλα γίνονται.

Τον αντίπαλο τον γνωρίζουμε και μας γνωρίζει. Ξέρουμε τις αδυναμίες του και τα δυνατά του σημεία. Μένει να δούμε πως θα στηθούν στο γήπεδο. Υποθέτω ότι δεν θα υπάρχουν εκπλήξεις. Ο Νασούτι θα προσέχει τον Σισέ, ο Γκιάρο θα λειτουργεί σαν πυρηνική σκούπα κι ο Πρίττας (τιτάνας) θα κόβει ατσάλι, αρκεί μαζί με τον Σάκη να κόβει κι ο Ναφτί. Το κλειδί είναι το ποιος θα καταφέρει να κυριαρχήσει στο κέντρο, ποιος θα είναι ο ρόλος του Νίνη στο παιχνίδι, πως θα ανταποκριθεί η αμυντική τετράδα του Π.Α.Ο. απέναντι στον εκτελεστή Κάμπορα και τον δημιουργό Κόκε και ποια από τις δυο ομάδες θα επιλέξει πρώτη να κάνει παιχνίδι. Το θέμα είναι ποιος θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί καλύτερα (και γρηγορότερα) τα λάθη του αντιπάλου, περιορίζοντας παράλληλα τα δικά του. Η αποβολή του Αράνο δεν αλλάζει κάτι. Έχω Αλβανό σκύλο που νιώθει και πεινάει (ή μήπως Ντάριο;). Μπορεί του Νιόμπλια να του αρέσει να ελαχιστοποιεί κινδύνους, λάθη και ρίσκα με αντάλλαγμα την προβλεψιμότητα της ομάδας του, αλλά σε ένα τελικό και απέναντι σε έναν ανώτερο αντίπαλο τεχνικό, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Διότι θεωρώ ότι με Κούπερ έχουμε τακτικό πλεονέκτημα έναντι του Νιόμπλια. Μολονότι την στήριξη του πολυμετοχικού, είναι πιθανό αυτός ο αγώνας να είναι οι τελικές εξετάσεις για το Νικόλα. Πάντως, αν ήμουν Νιόμπλιας θα είχα ήδη αγχωθεί. Μένει να το δούμε στο χόρτο.

Οπότε το καλύτερο δυνατό σενάριο είναι να τα δώσεις όλα για την κούπα. Διότι μέχρι πρότινος έφτανες κάτω από την βρύση, την άνοιγες και έτρωγες το λαστιχάκι στο μαπίδι. Πρώτα από όλα όμως ας ανάψουμε μια λαμπάδα στον Νέτο. Οι αντιδράσεις του Κάνθαρου στο γκολ που πέτυχε ο μπούκλας στη Ξάνθη θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη της πολυκατοικίας. Αυτό το γκολ μας οδήγησε στον τελικό και αρκετοί είναι αυτοί που μαζί με την αγχωτική πρόκριση στον Ασπρόπυργο (Λόκο και Χαβίτο) τα βλέπουν ως καλούς οιωνούς. Δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Πιστεύω όμως ότι η κούπα αυτή θα μας βγάλει από την ψυχοφθόρα διαδικασία των προκριματικών και θα μας απαλλάξει από το αγχώδες και εξαντλητικό κονταροχτύπημα των play off. Επιπλέον, θα μας δώσει όραμα. Ας πάρουμε την κούπα κι ας κάνουν οι άλλοι ότι θέλουν στα play off. Έτσι κι αλλιώς τσου λου μετά και το αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη πολύ δύσκολα θα πάω. Ας μην αυτοκτονούσα σε εύκολα ή ''εύκολα'' ματς.

Στην προσπάθεια μου θα έχω και την συμπαράσταση χιλιάδων Αρειανών οπαδών. Δεν ξέρω πόσοι θα είμαστε, αλλά το σίγουρο είναι ότι σε αυτό το τεστ δοκιμάζεται και το οπαδικό. Όχι μόνο ως προς τους αριθμούς, αλλά από την εν γένει συμπεριφορά. Μένει να δούμε αν θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα. Όχι ότι έχουμε να αποδείξουμε κάτι. Έχουμε δώσει εξετάσεις άπειρες φορές και τις έχουμε περάσει με άριστα. Εγώ πάντως θα δώσω το παρόν, όπως και τόσοι άλλοι. Θα φωνάξουμε για την ομάδα μας και θα την σπρώξουμε προς την νίκη. Μια ενδεχόμενη κατάκτηση θα μας συσπειρώσει ακόμα περισσότερο. Πάντως, για να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει αν θα έρθουν 253 ή 297 πούλμαν. Δεν με νοιάζει αν θα είμαστε 20.768 ή 23.480 κομάντα. Αυτά είναι για να ασχολούνται οι κλώνοι του Ραπτόπουλου. Με νοιάζει να πάρω την κούπα και να απαλλαγώ από το άγχος. Επιπλέον, με νοιάζει το πως θα διαχειριστώ ενδεχόμενη επιτυχία ή αποτυχία. Ο κουπερικός Άρης δικαιούται να πιστεύει ότι ήρθε η ώρα του. Η χρονιά δεν τελείωσε, τώρα ξεκινάει.

Υ.Γ.1 Το όλο θέμα όμως έχει και την πλάκα του. Οι φίλοι του Ολυμπιακού εφαρμόζουν τη ρήση ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, την ίδια στιγμή που οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες λένε ότι αν χάσουμε την κούπα είμαστε δούλοι του Πατέρα κι αν την πάρουμε μας τη χάρισαν. Ότι να ναι. Χώρια οι ατέρμονες συζητήσεις και διαφωνίες για το αν θα εξαντλήσουμε τα εισιτήρια και αν θα μείνει κανείς στον Λευκό να πανηγυρίσει. Κουβέντα του κώλου.

Υ.Γ.2 Καλά ρε Π.Α.Ο. έχεις καταλάβει ότι το Σάββατο παίζεις τελικό με τον Άρη; Η αλαζονεία και η υποτίμηση δεν είναι καλός σύμβουλος. Αν στραβώσει όμως η δουλειά θέλω να δω τι θα βγει να πει ο Δομάζος και ο κάθε Δομάζος.

Υ.Γ.3 Έχω μπει σε διάθεση τελικού από την Κυριακή που απέκτησα το εισιτήριο. Όλα έχουν μπει σε τροχιά. Μέχρι κι ο κάποτε πορωμένος και πλέον αποστασιοποιημένος θείος που έχει να κάνει εκδρομή καμιά εικοσαριά χρόνια κατεβαίνει το Σάββατο πουλμανάτος. Η αιτία που είμαι Αρειανός. Το πρώτο κασκόλ που μου έδωσε όταν ήμουν οχτώ χρονών ακόμα το έχω και αυτό θα πάρω μαζί μου στον τελικό.

Υ.Γ.4 Πατήστε εδώ για την ευγενική χορηγία της Pansofix!

Υ.Γ.5 Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα εισιτήρια. Ξέρουν αυτοί...

Υ.Γ.6 Ανατριχίλα, συγκίνηση και πόρωση...Συμφωνείς Animation;




Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Κουτί μας ήρθε

Από την στιγμή που στο ματς με τον Αστέρα δεν πήραμε τους τρεις βαθμούς, για μένα δεν υπήρχε κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον στο σημερινό ματς. Είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε το ίδιο κι αυτό. Με την διαφορά των play off να πηγαίνει στους τέσσερις δεν έχουμε και πολλές ελπίδες για τσου λου. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εξαντλήσουμε τις όποιες πιθανότητες διαθέτουμε. Η ζημιά πάντως, έχει προέλθει από διάφορα παιχνίδια, στα οποία χάσαμε εύκολους βαθμούς με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Πάνθραξ. Να μην επαναληφθούν του χρόνου τέτοια φαινόμενα παρακαλώ.

Από κει και πέρα τι είδαμε σήμερα; Είδαμε έναν αγύμναστο, απείθαρχο και βραδυκίνητο Ολυμπιακό, να μην μπορεί να αλλάξει τρεις πάσες στη μεσαία γραμμή. Από την άλλη πλευρά είδαμε έναν Άρη να δείχνει ότι έχει αρετές, αλλά και αδυναμίες. Και αυτές οι αδυναμίες πρέπει να διορθωθούν. Τα λάθη που έγιναν σήμερα πρέπει να διορθωθούν. Η ηλίθια αποβολή του Αράνο και η τρικλοποδιά του Γκιάρο καλώς έγιναν σε αυτό το ματς. Διότι, τώρα ξέρω ότι οι πιθανότητες να ξαναγίνουν το ερχόμενο Σάββατο είναι μειωμένες. Τα δυο αυτά λάθη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα επαναληφθούν. Η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι δεν προσφέρεται για συμπεράσματα, αλλά όταν βλέπεις τον Τάσο Πάντο να κάνει ατομική ενέργεια μέσα στην περιοχή σου και να κερδίζει και πέναλτι τότε καταλαβαίνεις πολλά για τη διάθεση και τη ψυχολογία των δυο ομάδων. Βρε κόψτε τον Πάντο παλικάρια!

Έβλεπα για πολλοστή φορά τον Ολυμπιακό φέτος. Ειλικρινά προσπαθώ να διακρίνω μια βελτίωση σε οποιονδήποτε τομέα και δεν μπορώ. Ίσως να είμαι και άμπαλος. Σήμερα υπήρξε για μια ακόμη φορά, πολύ κίνηση με την μπάλα και καθόλου χωρίς. Όταν πήγαινε να βγει κάποιος αυτοματισμός κοβόταν πολύ εύκολα από τους παίχτες του Άρη και πραγματικά πιστεύω ότι αν ο Γκιάρο δεν έκανε την πατατιά δεν χάναμε σήμερα. Έλα όμως που ο Πάντος πήρε την ομάδα πάνω του και κέρδισε το πέναλτι. Και ερωτώ: έτσι θα πας ρε Ολυμπιακέ στα play off; Οι άλλοι ακονίζουν ήδη τα μαχαίρια τους. Τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ. Ο Τάσος όμως είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Μίλησε για τα play off και τα χαρακτήρισε πρωτόγνωρη εμπειρία. Το πρόβλημα πάντως δεν είναι αυτό, αλλά το ότι η ομάδα δεν πείθει.

Όπως δεν έπεισε και ο Άρης. Στο πρώτο μέρος είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, αναπτυσσόταν καλά από τα άκρα και έδειχνε μια διάθεση να παίξει μπάλα. Ωστόσο, στο δεύτερο η ομάδα έκατσε, για να σηκωθεί προς το τέλος του παιχνιδιού. Αυτή η καθίζηση έδωσε την ευκαιρία στους γηπεδούχους να βγουν μπροστά για να καθαρίσουν το ματς, αλλά δεν το κατάφεραν. Ο Μαρέσκα μετά το τέλος του αγώνα μίλησε για έλλειψη τύχης. Πλάκα μας κάνεις ρε Ιταλέ; Ποια τύχη; Ανικανότητα λέγεται.

Όσο για μας είναι φανερό ότι δεν χτυπήσαμε το ματς κι ότι σκεφτόμασταν άλλα πράγματα. Ωστόσο, δεν με ενοχλεί η ήττα. Ίσα ίσα ψιλοχαίρομαι που χάσαμε. Ακούγεται κάπως αυτό που λέω, αλλά προτιμώ να είμαι προσγειωμένος και να έχω επίγνωση της κατάστασης, παρά να βαυκαλίζομαι. Θεωρώ ότι όλα μας ήρθαν κουτί. Άκουγα έναν Α.Ε.Κ.τσή στο ραδιόφωνο και έλεγε ποιος Άρης; Αυτός δεν μπορεί να κερδίσει το πτώμα τον Ολυμπιακό. Πολύ χάρηκα με αυτά τα λόγια. Αυτή η ήττα κρατάει σε εγρήγορση εμάς και σε εφησυχασμό τον Π.Α.Ο. Το μόνο κακό είναι ότι σε ενδεχόμενη νίκη θα υπήρχε μεγαλύτερη πόρωση του κόσμου. Δεν βαριέσαι. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Υ.Γ.1 Δεν ανησυχώ για τον τραυματισμό του Κάλβο. Μην μασάτε.

Υ.Γ.2 Αυτόν τον Ολυμπιακό στα play off μπορώ να τον κερδίσω.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Ο μπακαλόγατος

Με μια προσεχτική ματιά στην συνέντευξη του Λαυρεντιάδη καταλαβαίνει κανείς περισσότερα από αυτά που φαίνονται εξαρχής. Δεν ξέρω πόσο ικανοποιημένος έμεινε ο Σωκράτης από τις δηλώσεις του συνεργάτη του. Υποθέτω ότι δεν ενθουσιάστηκε και πολύ. Όχι ότι ο ίδιος έμαθε κάτι από την συνέντευξη που δεν ήξερε, αλλά έγινε κάτι χειρότερο. Επιβεβαιώθηκαν κάποιοι φόβοι των φίλων της ομάδας.

Αρκετοί θα περίμεναν από τον Λαυρεντιάδη να μιλήσει με λόγια που θα ''φτιάξουν'' τους οπαδούς. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Ο εν λόγω επιχειρηματίας είπε τα πράγματα με το όνομα τους. Φαίνεται ότι αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό ως επιχείρηση και μεταξύ μας καλά κάνει. Άλλωστε επιχείρηση είναι. Στα μάτια των οπαδών είναι ιδέα. Τα λόγια του πιθανολογώ ότι ξενέρωσαν πολλούς, αλλά τουλάχιστον ήταν ειλικρινή. Όχι σαν του Κόκκαλη. Για τον μπακάλη τα έχουν χώσει κατά καιρούς ο Θέμης, ο Μπάμπης και η Θεά και καλά κάνουν. Το οπαδιλίκι που πουλούσε κάποτε δεν πιάνει πια. Ήρθε η ώρα να βγουν οι παρωπίδες. Η αδιαφορία που δείχνει ο Κόκκαλης προς την εταιρία είναι κάτι παραπάνω από προκλητική και μου δείχνει μόνο ένα πράγμα: ότι θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Η συνεχής αναβάθμιση του Λαυρεντιάδη το επιβεβαιώνει. Ωστόσο, ο ίδιος δήλωσε ότι προς το παρόν δεν αγοράζει περισσότερες μετοχές και πλέον ο θείος πρέπει να καλύψει μόνος του τις τρύπες. Αυτό είναι λίαν ανησυχητικό. Το περιβάλλον του Πρόεδρα είναι ήδη πιεστικό και το χειρότερο είναι ότι το αγωνιώδες ψάξιμο νέων συνεργατών δεν έχει καρποφορήσει.

Με τις συζητήσεις όμως να επικεντρώνονται στον μπακάλη και στον συμπαίχτη του έχει παραμεληθεί το αγωνιστικό. Δεν γίνεται έτσι δουλειά. Όχι μόνο δεν βγαίνουν έτσι τα play off, αλλά ούτε καλοκαιρινό σχεδιασμό βλέπω, ούτε τίποτα. Και το αγωνιστικό θέλει πάρα πολύ δουλειά για να μπει σε μια σειρά. Η ομάδα δεν παίζει ποδόσφαιρο αλάνας όπως είχε πει ο Μέλμπεργκ, αλλά κάτι χειρότερο: ποδόσφαιρο μουντιαλίτο. Όποιος έχει παίξει και τα δυο καταλαβαίνει την διαφορά. Η πίκρα είναι ότι μιλάμε συνέχεια για απουσία προπονητή και Προέδρου με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να έχει γίνει συνώνυμο της προσπάθειας. Αν θέλουν στον Πειραιά να φανούν ανταγωνιστικοί του χρόνου πρέπει να στρώσουν τον κώλο τους κάτω και να αρχίσουν δουλειά.

Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός είναι περισσότερο έτοιμος για τη νέα χρονιά από τον Ολυμπιακό. Η ομάδα χρειάζεται ποιοτικούς παίχτες, οι οποίοι απαιτούν λεφτά. Πολλά λεφτά. Στο σημείο αυτό ανατέλλουν δυο απλά ερωτήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το αν τα ταμεία έχουν μπικικίνια και το δεύτερο με το αν υπάρχει η διάθεση να ξοδευτούν. Επειδή μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, προβλέπω να ακολουθείται η πεπατημένη, ειδικά από την στιγμή που αγορές τύπου Ντιόγκο και Μπελούτσι δεν απέδωσαν καρπούς. Το να παίρνεις ελεύθερους παίχτες (πεπατημένη) δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι προτιμότεροι από τους δανεικούς κατά τη γνώμη μου. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε ελεύθερους τύπου Καρεμπέ και Ριβάλντο. Ξεχάστε τους αυτούς. Χρειάζεται ενίσχυση με έτοιμους, καλούς και κυρίως φθηνούς ποδοσφαιριστές. Το ψάξιμο όμως θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει από χθες. Για να μην πω θα έπρεπε ήδη να έχουν κλείσει παίχτες. Αυτό με οδηγεί σε δυο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι μάλλον δεν υπάρχουν σωστά αντανακλαστικά και ορθολογική λειτουργία και δεύτερον, ότι περιμένουν να δουν τι θα κάνουν στα play off. Άλλο να βγεις τσου λου, άλλο να βγεις πρώην ουέφα και άλλο να βγεις στον κήπο σου. Το αποτελέσματα των play off θα οριοθετήσουν τις κινήσεις του μπακάλη.

Από κει και πέρα μου φαίνεται ότι και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας έχουν ξεφύγει. Βλέπουν την κατάσταση και συμπεριφέρονται αναλόγως. Δεν υπάρχει πειθαρχία, δεν υπάρχει υγιής αντίδραση. Να βγαίνουν και να δηλώνουν όμως ξέρουν. Ο Νικοπολίδης είπε ότι το χάσανε αυτοί. Ο Ντούντου είπε ότι αυτοί είναι οι ηθικοί πρωταθλητές(!). Ο Μήτρογλου δήλωσε ότι η κούπα χάθηκε λόγω της έδρας. Μπα; Και ποιος φταίει για αυτό ρε πιστολέρο; O Κanthar0s με τον Κωνσταντίνο; Να μην την χάνατε την έδρα. Η έκπληξη θα ερχόταν αν με τις φετινές εμφανίσεις της ομάδας το ''κάστρο'' έμενε απόρθητο. Κλείνοντας, να πω ότι οι φίλοι του Ολυμπιακού οφείλουν να πουν ένα ευχαριστώ σε αυτόν που παίρνει την φετινή κούπα. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα τι θα άκουγα και τι θα διάβαζα αν αυτός ο Ολυμπιακός έπαιρνε πρωτάθλημα. Θα υπήρχε τέτοιος εφησυχασμός και τέτοια επανάπαυση που μόνο καλό δεν θα έκανε. Οι παρωπίδες δεν θα βγαίναν με τίποτα. Τώρα ίσως υπάρχει μια περίπτωση να αλλάξουν κάποια πράγματα. Οι φίλοι της ομάδας πάντως, ας ετοιμάζονται για μεταβατική περίοδο.

Υ.Γ.1 Βαλβέρδε, έρχεσαι πράγματι στον Ολυμπιακό;

Υ.Γ.2 Αντώνη, υπογράφεις πράγματι για έναν χρόνο;

Υ.Γ.3 Πάτερ Γκαγκάτζη, έρχεσαι πράγματι στον Ολυμπιακό;

Υ.Γ.4 Θα γίνει ο Κυριάκος Παπαδόπουλος 25 χρονών και θα λέμε το ταλέντο, ο νεαρός και έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Ρε λακαμάδες, βάλτε τον παίχτη να πάρει παιχνίδια. Πιστέψτε στους μικρούς.

Υ.Γ.5 Τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα υπολόγιζε ο δημιουργός του παρακάτω βίντεο.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

El gran clasico

Μέσα στην βδομάδα είχαμε την χαρά να δούμε αγωνιζόμενα μερικά από τα μεγαλύτερα club της Ευρώπης. Η χαρά αυτή συνεχίστηκε και απόψε το βράδυ με το ντέρμπι Ρεάλ - Μπαρτσελόνα. Μάλιστα οι δυο ομάδες αγωνίστηκαν μεταξύ τους και στο μπάσκετ. Μεγάλη βραδιά. Παρέα λοιπόν με μια γαβάθα ψαρόσουπα έκατσα να παρακολουθήσω αυτό που λέμε ''el clasico''. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο αγώνας αυτός μονοπωλεί το αγωνιστικό ενδιαφέρον όλου του πλανήτη, το οποίο θα μετέφραζα ως δίψα για καλή μπάλα. Εκτός από το γόητρο το ματς έχει και τρομερό βαθμολογικό ενδιαφέρον. Οι δυο ομάδες πριν το ματς ισοβαθμούσαν στην κορυφή με 77 βαθμούς, ενώ παραμένουν ακόμα οχτώ αγωνιστικές πριν το τέλος. Εν τω μεταξύ, ακόμα θυμάμαι την περσινή εκτός έδρας νίκη της Μπάρτσα με 6-2 και αναρωτιόμουν αν θα είχαμε παρόμοιες καταστάσεις και φέτος.

Το ξεκίνημα του αγώνα όμως δεν προδιέθετε τέτοιες καταστάσεις. Η φιλοξενούμενοι είχαν κατοχή, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν κενούς χώρους στην πολυπρόσωπη αμυντική λειτουργία των Μαδριλένων. Από την άλλη πλευρά, η Ρεάλ έψαχνε την κόντρα αλλά τράκαρε πάνω στους Πουγιόλ και Πικέ. Έτσι όπως έκοβα το ματς μου φαινόταν ότι οι δυο ομάδες αλληλοεξουδετερώνονταν. Η Μπάρτσα όμως έχει την τύχη να διαθέτει στις τάξεις τις τον - βρίσκομαι σε διαβολεμένη φόρμα - Μέσι. Αρκούσε μια συνεργασία μεταξύ του Αργεντινού και του Τσάβι για να μπει η ομάδα στη θέση του οδηγού. Η Ρεάλ προσπάθησε να αντιδράσει και να ελέγξει το παιχνίδι, αλλά είχε τον Χιγκουαΐν σε κακή βραδιά, τον Ραούλ Αλμπιόλ άκεφο και τον Γκάγκο να κινείται σε ρηχά νερά.

Στο δεύτερο μέρος περίμενα πιο δυνατό παιχνίδι, αλλά τα πράγματα κυλούσαν σχετικά ήρεμα. Η Μπάρτσα κυκλοφορούσε άριστα τη μπάλα και με τον τρόπο της κοίμιζε την αντίπαλό της. Έντεκα λεπτά μετά την αρχή του ημιχρόνου, ο Πέδρο πέταξε και δεύτερο τεμάχιο και αποσυντόνισε πλήρως την Ρεάλ. Το γκολ ήταν προϊόν της καλής δουλειάς που λάμβανε μέρος στη μεσαία γραμμή των μπλαουγκράνα. Ωστόσο, από εκείνο το σημείο και μετά οι μερένχες είχαν κάποιες φάσεις, αλλά η άμυνα κράταγε. Εν τω μεταξύ, το ματς είχε σκληρύνει αρκετά και πολλά νεύρα είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Το σκηνικό όμως δεν άλλαζε: η Ρεάλ περίμενε μια ενέργεια του - καλά κλεισμένου - Ρονάλντο την ίδια στιγμή που ο Πελεγκρίνι ενίσχυε την επίθεση με τον Ραούλ. Νωρίτερα είχε βάλει και τον Γκούτι για να φρεσκάρει την μεσαία γραμμή και την συνδέσει με την επίθεση. Η Ρεάλ είχε την κατοχή, αλλά δεν είχε ψυχραμία. Τα λεπτά πάντως κυλούσαν υπέρ της Μπάρτσα. Όντως έτσι έγινε. Τελικό σκορ 0-2.

Η αλήθεια είναι ότι η Ρεάλ προσπάθησε να προσεγγίσει το ματς διαφορετικά από ό,τι συνήθως. Επιχείρησε να βραχυκυκλώσει την λειτουργία του αντιπάλου, ωστόσο όχι μόνο δεν τα κατάφερε, αλλά δέχτηκε και δυο τεμάχια. Παρόλα αυτά, ένα γκολ το δικαιούταν. Κατά την γνώμη μου ο λόγος που έχασε η Ρεάλ ήταν η κακή απόδοση της μεσαίας γραμμής. Ο Τσάμπι Αλόνζο με απογοήτευσε. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτίθεται η αμυντική τετράδα με σχετική ευκολία. Από την άλλη πλευρά, το κέντρο της Μπάρτσα ήταν ουσιαστικό. Ειδικά ο Τσάβι ήταν φοβερός. Έκλεβε μπάλες, ηρεμούσε το παιχνίδι, δημιουργούσε και καθοδηγούσε. Τι άλλο να ζητήσεις; Με την νίκη αυτή η Μπάρτσα πέρασε τρεις βαθμούς μπροστά, αλλά υπάρχει ακόμα δρόμος. Πάντως, ο Ρονάλντο σε δηλώσεις του πριν το αποψινό ματς, είπε ότι δεν θα τον πείραζε να χάσει το ''el clasico'' αρκεί να πάρει το πρωτάθλημα. Για να δούμε.

Υ.Γ.1 Η ψαρόσουπα ήταν με σολωμοκέφαλο.

Υ.Γ.2 Για επιδόρπιο είχαμε ψητό μήλο.

Υ.Γ.3 Καλύτερος παίχτης: Τσάβι!

Υ.Γ.4 Ρεάλ θες ακόμη πολύ δουλειά. Τι Αρμπελόες και Γκαράιδες...

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Κόντρα στις τσίχλες

Ο τσιχλάκιας δεν τα κατάφερε χθες απέναντι στην αλεπού τον Βαν Γκάαλ. Κι όμως ελάχιστοι περίμεναν ότι οι Βαυαροί θα κατάφερναν να ορθοποδήσουν και τελικώς να προκριθούν. Υπήρχε όμως κι ένα αστάθμητος παράγοντας που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Ποιος ήταν αυτός; Μα φυσικά η αποβολή του Ράφαελ. Λαγός την φτέρη έτριβε κακό της κεφαλής του έλεγε κάποτε ένας καθηγητής μου. Τι πήγε να τραβήξει τον Ριμπερί; Άστον αγορίνα μου να πέσει πάνω στον Ρίο και στον Βίντιτς (μαφιόζος). Την έκανε όμως την λακαμία του. Και η αλήθεια είναι ότι από εκείνο το σημείο και μετά οι φιλοξενούμενοι πίεζαν μεθοδικά και οργανωμένα. Φαινόταν ότι το γκολ ήταν θέμα χρόνου και όντως έτσι έγινε.

Να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι η Μάντσεστερ θα κέρδιζε και εύκολα ή δύσκολα θα έπαιρνε την πρόκριση. Άλλωστε, τα πρώτα 35 λεπτά του πρώτου ημιχρόνου αυτό έδειξαν. Αντιθέτως, σε εκείνο το χρονικό διάστημα η ομάδα του Βαν Γκάαλ είχε πολλά προβλήματα να λύσει. Ο Μπουτ με τους Ντεμικέλις και Βαν Μπούιτεν λες και είχαν τσακωθεί, ο Βαν Μπόμελ δεν μπορούσε να κόψει ούτε βούτυρο κι από εκεί και και πέρα έβλεπα κάποιους παίχτες απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Μόνο το ζώο ο Όλιτς προσπαθούσε να δημιουργήσει κάποια ρήγματα. Ωστόσο, δυο από τις απλές αναφορές στο δεύτερο ημίχρονο έκαναν τη διαφορά. Ο Ριμπερί για ένα διάστημα έκανε άνω κάτω την άμυνα της Μάντσεστερ, πήρε την αποβολή του Ράφαελ και ανάγκασε τον Σερ Άλεξ να μασουλάει πιο γρήγορα μπας και του φύγει το άγχος. Μέχρι κι από τον πάγκο σηκώθηκε(!). Μάλιστα έβγαλε από τις τσέπες τα χέρια του(!) και έδωσε οδηγίες. Την σκυτάλη του Ριμπερί πήρε ο (μεγάλος) Ολλανδός, ο οποίος με (καταπληκτικές) ενέργειές έδωσε το χτύπημα στους γηπεδούχους.

Με απογοήτευσε η Μάντσεστερ από την αποβολή και μετά. Φτωχή διαχείριση από τον τσιχλάκια. Τράβηξε πίσω την ομάδα ελπίζοντας ότι θα κρατήσει τα μπόσικα. Πως να τα κρατήσεις ρε Φέργκιουσον; Δεν ξέρεις ότι η αμυντική σου λειτουργία δεν πάει και τόσο καλά φέτος; Με ποια νομίζεις ότι έπαιζες; Με την Χαλ; Μου έπαιζες πόση ώρα χωρίς επιθετικό. Έπρεπε να μετρήσεις το τεμάχιο για να αντιδράσεις ουσιαστικά και να βγάλεις την ομάδα μπροστά; Πέταξε μετά ο Βαν Γκάαλ και τον ανασταλτικό να κλείσει τους χώρους και έκανε την εμφάνιση της η Μάρθα Βούρτση. Δεν ξέρω αν οι Βαυαροί πήραν εκδίκηση, ξέρω όμως ότι προκρίθηκαν. Το κρίμα είναι ότι σε αρκετό κόσμο χάλασε η εικόνα ενός τελικού ανάμεσα σε Μπάρτσα και Μάντσεστερ.

Είχαμε όμως και πρώην Ουέφα. Απόψε το Άνφιλντ φόρεσε τα καλά του για να υποδεχτεί την Μπενφίκα. Το εκτός έδρας γκολ που είχε πετύχει η Λίβερπουλ έδινε πολλές ελπίδες στους Εγγλέζους, τους οποίους περίμενα να μπουν ορμητικά στο γήπεδο. Το ξεκίνημα όμως μάλλον ήταν καλύτερο για τους φιλοξενούμενους. Ωστόσο, οι γηπεδούχοι ξύπνησαν, ισορρόπησαν, κέρδισαν μέτρα και σκόραραν από κόρνερ με τον Κούιτ σε μια φάση που ο Σέζαρ αντιδρά άσχημα ή μάλλον δεν αντιδρά καθόλου. Μάλιστα λίγο αργότερα οι Άγγλοι διπλασίασαν τα τέρματά τους με όμορφο γκολ του Λούκας. Το δεύτερο μπαλάκι που έφαγε η Μπενφίκα δεν άλλαζε κάτι: πάλι γκολ ήθελαν. Για να το πετύχει όμως όφειλε να ανεβάσει την απόδοση της.

Παρακολούθησα ένα αρκετά ήσυχο ημίχρονο με λίγες φάσεις και ακόμα λιγότερες ευκαιρίες. Ωστόσο, το δεύτερο μέρος ξεκίνησε ακόμα πιο νωθρά από το πρώτο. Έπρεπε να έρθει το 58΄λεπτό για να ξεδιπλωθεί η Λίβερπουλ και να πετύχει το 3-0. Πλέον τα πράγματα για τους αετούς γινόντουσαν πολύ δύσκολα. Ο Αϊμάρ δεν υπήρχε, ο Καρντόσο δεν προσπαθούσε και ο Ντι Μαρία ήταν καλά κλεισμένος, ενώ η μεσαία γραμμή της ομάδας είχε αργές επιστροφές και δεχόταν εύκολα την κόντρα. Ο Καρντόσο όμως σκόραρε με εκτέλεση φάουλ και έδωσε νέο ενδιαφέρον στο ματς. Δεν κατάλαβα βέβαια γιατί άνοιξε το τοίχος αλλά δεν πειράζει. Το θέμα είναι ότι από εκείνο το σημείο και μετά η Μπενφίκα έπιασε καλό ρυθμό, αλλά ο τραυματισμός του Σέζαρ μάλλον την ξεκούρδισε. Το αποτέλεσμα ήταν οι γηπεδούχοι να πετύχουν και τέταρτο γκολ και να σφραγίσουν την πρόκριση.

Το σκορ τελικά έληξε 4-1, μάλλον υψηλό για τα δεδομένα του αγώνα. Αν το καλοσκεφτείς όμως έχει μια λογική. Ο Μπενίτεθ είχε δώσει χώρους στην Μπενφίκα, η οποία προσπαθούσε να αναπτυχθεί μάλλον απρόσεχτα με αποτέλεσμα να δέχεται εύκολα την κόντρα. Προσθέστε και το γεγονός ότι όσο περνούσε η ώρα η άμυνα των αετών αμυνόταν πολύ ψηλά και ορίστε τα τέσσερα τεμάχια. Ειλικρινά, ποτέ μου δεν κατάλαβα την ύπαρξη αμυντικής τετράδας σε ευθεία. Πάντως, η Λίβερπουλ αν θέλει να έχει τύχη απέναντι στην αλλοπρόσαλλη Ατλέτικο (ομαδάρα) οφείλει να παίξει καλά και στην Μαδρίτη γιατί το Άνφιλντ ίσως δεν φανεί αρκετό. Ενδιαφέρον έχει και η υποδοχή των οπαδών των ροχιμπλάνκος στον Τόρες. Θα τα δούμε όλα εν καιρώ.

Υ.Γ. 1 Όχι άλλο (μεγάλο και καταπληκτικό) Κατσαρό!

Υ.Γ.2 Εκεί στη ΝΕΤ πόσο λακαμάδες είστε που κόβετε το ματς πριν τελειώσει;

Υ.Γ.3 Καλύτερος παίχτης του γηπέδου για μένα ο Κούιτ. Εσείς ποιον ψηφίζετε;

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Ποιοι ήταν οι κανονιέρηδες;

Στο ποδόσφαιρο λένε ότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Συμφωνώ με αυτή την άποψη. Όμως στο αποψινό παιχνίδι κέρδισε μακράν ο καλύτερος και δίκαια προκρίθηκε στους ημιτελικούς. Με μια Μπάρτσα εκρηκτική κατά διαστήματα η Άρσεναλ δεν είχε και πολλές ελπίδες. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πως μπορούσε να χάσει αυτή την πρόκριση. Πιο πολλές ελπίδες έδινα στους Ρώσους απέναντι στον υπερόπτη Μουρίνιο. Αλλά πως ήταν δυνατόν να χαθεί; Ασύστολη πίεση από τα χαφ και τα μπακ της ομάδας, φοβερή κυκλοφορία, αστείρευτες δυνάμεις και το κυριότερο ύπαρξη ουσίας. Η ομάδα δεν θάμπωσε με την απόδοσή της, όπως στο πρώτο ματς, αλλά κυριάρχησε στο κέντρο, εγκλώβισε τους αντίπαλους επιθετικούς, φόρτωσε παίχτες στην επίθεση και έτρεξε. Έτρεξε τόσο πολύ που οι αμυντικοί της Άρσεναλ δεν ήξεραν πως να σωθούν από την αργεντίνικη λαίλαπα. Ο Βενγκέρ έπρεπε να μοιράσει στους παίχτες του αντιεμετικά χαπάκια. Η αμυντική γραμμή έκανε πολλά ατομικά λάθη, αδυνατούσε να παίξει το τεχνητό οφσάιντ και δεχόταν εύκολα την κάθετη. Λες και έπαιζε ο Σαριέγκι με τον Καντέ. Ίσως ο Βενγκέρ θα έπρεπε να έχει αλλάξει νωρίτερα σε 4-4-2 για να στηρίξει τον Μπέντνερ, ο οποίος δεν είχε καμιά βοήθεια από Ροτζίσκι και Γουάλκοτ. Όσο για την προσπάθεια του Νασρί να παίξει τον ρόλο του Φάμπρεγας μάλλον ήταν ανεπιτυχής. Οι Καταλανοί όποτε ήθελαν έβγαιναν μπροστά και αν είχαν όρεξη σκόραραν κιόλας. Στο δεύτερο ημίχρονο μάλιστα έκαναν και συντήρηση δυνάμεων ενόψει του ντέρμπι με την Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί κι αν πέσουν κορμιά. Όπως τα κόβω τα πράγματα η ομάδα του Γκουαρντιόλα είναι το νούμερο ένα φαβορί για την κατάκτηση του τσου λου. Μετά το ματς τρεις σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό: Α) ποιος μπορεί να σταματήσει την ομάδα της Βαρκελώνης στο τσαμπιόλι, Β) πόσα τεμάχια θα μετρούσε ελληνική ομάδα αν έπαιζε στο Καμπ Νου απόψε και Γ) Μήπως η Μπάρτσα παίζει πιο απελευθερωμένα χωρίς τον Ζλάταν;

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Ταγάρι χωρίς ηρεμία

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο του Κοσμά, στο οποίο γράφει την προσωπική του άποψη σχετικά με την συνεισφορά του Νιόμπλια στην διαφαινόμενη κατάκτηση του τίτλου. Πριν τον Νικόλα στην ομάδα έτρωγε ψωμί ο Κάτε. Αν ήταν ακόμα προπονητής ο Ολλανδός θα έβγαινε ο Κοσμάς και ο κάθε Κοσμάς να πει για την συνεισφορά του; Με βάση λοιπόν το άρθρο του δημοσιογράφου έρχεται το ερώτημα αν όντως ο τίτλος ανήκει και στον Νικόλα. Αλληλένδετη είναι και η απορία μου για το αν ο Π.Α.Ο. κατακτά δίκαια την κούπα. Ας τα κάνουμε πενηνταράκια.

Εάν κάποιος δεν παρακολουθούσε τον Παναθηναϊκό από την αρχή της σεζόν, με αυτά που θα άκουγε θα νόμιζε ότι ο Ολλανδός ήταν ένα ψυχρό και άμπαλο ταγάρι. Θα νόμιζε ότι όλα επί των ημερών του πήγαν στραβά κι ότι ήρθε ο τσίμπλας να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Θα νόμιζε ότι η ομάδα παρέπαιε. Θα νόμιζε ότι ερχόταν το τέλος της ομάδας. Θα διάβαζε τα πρωτοσέλιδα και θα υπέθετε ότι ο Κάτε ήταν η πηγή των κακών. Ίσως να αναγνώριζε την καλή φυσική κατάσταση που άφησε κληρονομιά στην ομάδα. Δεν είμαι υπέρμαχος του Τεν Τεν. Στο πρόσφατο παρελθόν είχα δηλώσει ότι δεν διαφωνώ με την απόλυσή του, αλλά με το timing. Αφού τα έκανε όλα στραβά όπως διατυμπάνιζαν κάποιοι γιατί δεν μας αποχαιρέτησε πιο νωρίς; Το θέμα σε όλα αυτά είναι το τι άλλαξε ο νέος τεχνικός. Αυτό που κατάφερε κατά την γνώμη μου ήταν να αφαιρέσει κάποια ολλανδικά στοιχεία στον τρόπο παιχνιδιού με αποτέλεσμα η ομάδα να γίνει προβλέψιμη.


Με την πρόσληψη του Νιόμπλια όμως, κατάφερες άθελά σου κάτι εξωαγωνιστικό που ήταν μεγάλης σημασίας. Ισοπέδωσες τις παπαροφυλλάδες που ξέσκιζαν τον Ολλανδό και άρχισαν να χαϊδεύουν τον Νικόλα. Διότι όλα τα άλλα όπως προαναφέραμε μάλλον έμειναν ίδια, μη σας πω και χειρότερα. Σχεδόν σε όλες τις γραμμές σου παρουσιάστηκες χειρότερος. Ο Νιόμπλιας στην προσπάθειά του να ελαχιστοποιήσει τα ρίσκα, μπουρδουκλώθηκε μόνος του και μείωσε την επιθετική παραγωγικότητα της ομάδας. Η πλάκα είναι ότι από αυτή την τακτική, αντί να ωφεληθεί βαθμολογικά η ομάδα γινόταν το αντίθετο. Το παιχνίδι του τριφυλλιού έγινε πολύ εύκολο να το εγκλωβίσεις και να πάρεις σχετικά άνετα βαθμό ή βαθμούς. (π.χ. Άρης, Καβάλα, Α.Ε.Κ.). Ο ρόλος του Κατσουράνη περιορίστηκε χωρίς ουσιαστικό κέρδος, παρά να χαθούν τα πολύτιμα γκολ του. Ο Σισέ βρισκόταν σχεδόν πάντα χωρίς βοήθειες, ενώ υπήρχε μια εμμονή στον Καραγκούνη την στιγμή που ο Νίνης δεν έπαιρνε τις ευκαιρίες που είχε επί Κάτε. Στο εκτός έδρας ματς με την Ρόμα ο Σωτήρης ρεζίλεψε κόσμο. Η αποθέωση όμως ήταν όταν απέναντι στην Καλλιθέα για το κύπελλο ξεκίνησε τον Σισέ για να πάρει τα πάνω του επειδή ήταν άσφαιρος για 2-3 αγώνες(!). Φυσικά ελάχιστοι αντέδρασαν. Τρομάζω και μόνο στη σκέψη να το είχε κάνει αυτό ο Κάτε. Στο συγκεκριμένο ματς μάλιστα ξεκίνησε όπως πάντα: ελαχιστοποιώντας τα ρίσκα. Μόνο κατοχή και από ουσία όχι πολλά πράγματα. Η άμυνα όμως πάντα πελαγοδρομούσε. Στάνταρ (Λιέγης) κετς.

Η παρουσία του Νιόμπλια όμως εξασφάλισε κάτι που δεν μπορούσε ο Κάτε. Ηρεμία. Τον Ολλανδό λάτρευαν να τον ξεσκίζουν. Δεν είδα όμως να κράζει κανείς τον Αντωνίου. Τσάκιζαν τον Κάτε, διότι είχε χάσει τα αποδυτήρια. Ο Νιόμπλιας δηλαδή τα βρήκε; Επαναλαμβάνω δεν είμαι υπέρμαχος του Κάτε. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο Κάτε έκανε λάθη όπως με την απομάκρυνση του Μάτος και τη δήλωση που είχε κάνει περί Μέλμπεργκ. Αν όντως ο Π.Α.Ο. μπορούσε να πάρει τον Σουηδό και δεν το έκανε ελέω Κάτε διέπραξε φάουλ. Όσο για το αγωνιστικό στηριζόταν στο rotation τη στιγμή που ο Νικόλας είχε ξεκαθαρίσει τις επιλογές του. Το rotation φαινόταν ότι χάλαγε ορισμένους. Κι όμως έτσι η ομάδα είχε φρεσκάδα.

Ωστόσο, όπως δείχνουν τα πράγματα σε λίγο καιρό ο Νιόμπλιας θα στεφθεί πρωταθλητής χωρίς να έχει πετύχει νίκη γοήτρου. Στα μεγάλα ή ''μεγάλα'' ματς του δευτέρου γύρου που κατέβηκε ως φαβορί δεν κέρδισε. Ίσως είναι το μοναδικό πρωτάθλημα που θυμάμαι, όπου τα ντέρμπι δεν έπαιξαν ρόλο και δεν έκριναν τον πρωταθλητή. Και ειλικρινά πιστεύω ότι επί Κάτε το πρωτάθλημα θα είχε τελειώσει νωρίτερα. Αλλά βλέπετε πλήρωσε την ήττα στο Καραϊσκάκη. Είχε πέσει τρελό κράξιμο τότε. Και για να μην σας κουράζω άλλο, θεωρώ ότι ο Κάτε έχει μεγαλύτερο μερίδιο στο κατσαρόλι από ότι ο Νικόλας. Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι την κούπα την έφερε ο Σισέ. Διαφωνώ: το ζήτημα δεν είναι πόσα γκολ βάζει ο Γάλλος, ο Κατσουράνης, ο Σάλπι ή ο Λέτο, αλλά πόσα βάζει ο Παναθηναϊκός.

Όσο για την επίλυση της απορίας μου, στον Ολυμπιακό διατυμπανίζουν, δια στόματος Αντώνη, ότι αυτοί το χάσανε. Αν όντως το πιστεύουν αυτό στον Πειραιά αντίο ζωή. Του χρόνου θα είναι χειρότεροι. Στην Παιανία τι να πιστεύουν άραγε; Σίγουρα η ομάδα είχε κάποιες ποιοτικές μονάδες που έδωσαν διάρκεια στο μαραθώνιο. Αλλά την κούπα την παίρνει δίκαια; Τι σημαίνει όμως ο όρος ''δίκαια''; Καλύτερη άμυνα, αποτελεσματική επίθεση, ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ελαχιστοποίηση λαθών; Τώρα που το ξανασκέφτομαι τι σημασία έχει; Το ρεζουμέ είναι ότι η ομάδα παίρνει κούπα που θα σηκώσει ο Παναθηναϊκός. Ούτε ο Ολλανδός, ούτε ο Έλληνας, ούτε ο Γάλλος.

Υ.Γ.1 Χριστός Ανέστη!

Υ.Γ.2 Χωνέψατε ή ακόμα;

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Δείτε τα λάβαρα και νιώστε

Τι να πούμε τώρα; Από που να ξεκινήσουμε; Είμαι απίστευτα ξενερωμένος και απογοητευμένος. Θα προσπαθήσω νηφάλια να πω δυο πράγματα. Ας ξεκινήσουμε από το χάος που φαίνεται ότι έχει παραλάβει (και) ο Μπλατ. Έχουμε αλλάξει τρεις προπονητές. Και ποια είναι η διαφορά; Τίποτα. Μηδέν εις το πηλήκιον που είχε πει κι ο Γιωργάκης. Η άμυνα μάλλον έχει γίνει λίγο χειρότερη, αλλά το πρόβλημα παραμένει η επίθεση. Τουλάχιστον επί Ματσόν ήξερες ότι δεν υπάρχει σύστημα. Έβλεπες μια οργανωμένη αναρχία. Πλέον βλέπεις σκέτη αναρχία. Ο καθένας κάνει ότι θέλει. Ενώ θεωρητικά υπάρχουν επιθετικά συστήματα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα. Δεν βλέπεις ένα πικ εν ρολ, κάποιο καλό συνδυασμό, δεν υπάρχουν καν σωστά σκριν. Φυσικό επακόλουθο, να μην υπάρχει δημιουργία και να στηρίζεσαι αποκλειστικά στα τρίποντα. Κακά τα ψέμματα όλο το ζουμί βρίσκεται στην περιφέρειά μας. Μπαίνουν τα σουτ; Μπορεί και να κερδίσουμε. Δεν μπαίνουν; Ετοιμαζόμαστε για ήττα.

Αλλά πως να υπάρξει επιθετική δημιουργία με τον Κλαρκ στον άσσο; Πολύ απλά δεν υπάρχει. Μιλάμε για ένα παίχτη εκτελεστή σε κορμί play maker. Τον έχω χορτάσει τον Κίκι δυο χρόνια τώρα. Τον θυμάμαι κι από το Αιγάλεω, τότε που πέταγε κάτι πενηντάρες. Αλλά ο Άρης δεν είναι Αιγάλεω. Ποια είναι η εναλλακτική μας; Ο κουτσός Μάιλς που απόψε προσπάθησε να παίξει μπάσκετ. Διότι οι περισσότεροι παίχτες μας δεν μπορούν. Ο Ρίτσαρτσον είναι ένα στατικός σουτέρ και αν δεν έχει χώρο για τρίποντα βραχυκυκλώνει μόνος του. Ο Γουόλς ήρθε για να βελτιωθούμε επιθετικά και να ανοίξει χώρους, αλλά είναι παίχτης ψυχολογίας και μάλλον μας μπερδεύει παρά μας βοηθάει. Ο Χατζηβρέττας και ο Ντικούδης είναι κατεστραμμένοι μπασκετμπολίστες ελέω Ομπράντοβιτς. Ο Μπετς θέλει κινητή μονάδα νεφρού. Ποιος μένει; Ο μαχητής Κακιούζης. Διότι, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε Πάουνιτς, Μπάρλο και λοιπούς. Ουσιαστικά ο μόνος παίχτης που μπορεί να κάνει την διαφορά είναι ο Μάιλς. Ούτε ο Ριτς, ούτε ο Γουόλς. Ο Μάιλς βλέπει γήπεδο, μπορεί να τρέξει, βγάζει κάθετες, δημιουργεί ρε παιδί μου. Αν χρειαστεί σκοράρει κιόλας.

Και ερωτώ. Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από μια τέτοια ομάδα; Από ένα σύνολο χωρίς ουσιαστικό καθοδηγητή στο γήπεδο και με έναν προπονητή που σιωπηλά δίνει την συγκατάθεσή του σε αυτό το πράγμα που παίζουμε. Θα μου πείτε τι να κάνει κι αυτός. Ό,τι μπορεί προσφέρει. Και φυσικά δεν αρκεί ένας Μπλατ. Και για να προλαβω μερικούς το πρόβλημα δεν είναι ο Δαμιανίδης. Ο Δαμιανίδης φταίει που με τρεις προπονητές δεν έχω δει ακόμα ένα πικ εν ρολ; Ο Δαμιανίδης φταίει που δεν έχει βγει ούτε μια φορά ένα καταραμένο σύστημα; Δεν νομίζω. Ο Καλημερίδης στην μετάδοση του αγώνα είπε ότι οι παίχτες δεν πολέμησαν. Σωστό. Περίμενα να δώσουν την ψυχή τους στο γήπεδο και φυσικά για άλλη μια φορά δεν το είδα. Νομίζαμε ότι η Βαλένθια θα ήταν του χεριού μας, ότι θα ήταν άλλη μια Μπανταλόνα. Φυσικά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Οι Ισπανοί πολύ απλά ήταν καλύτεροι από εμάς και δίκαια προκρίνονται στο Final 4. Η πρόκριση για τον Άρη χάθηκε από τον όμιλο και όχι από το πρώτο ματς στο Παλέ. Από μια γαλλική ομάδα που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε σε δυο παιχνίδια. Οι πιθανότητές μας αυτόματα περιορίστηκαν. Αυτό δήλωσε άλλωστε και ο Μπλατ.

Και ελαχιστοποιήθηκαν όταν δεν μπαίνεις αποφασισμένος και συγκεντρωμένος για να παλέψεις για αυτό που σου αναλογεί. Ο Άρης έχει μεγάλη ιστορία και τεράστια φανέλα που φαίνεται ότι άντεξε το βάρος μέχρι τους 8. Από κει και πέρα χρειαζόμασταν κι άλλα πράγματα που φαίνεται ότι απλά δεν τα έχουμε. Αλλά δείξτε σεβασμό στα λάβαρα που κρέμονται και στον κόσμο που διψάει για διακρίσεις. Δεν είμαι απογοητευμένος με τον αποκλεισμό, αλλά με την προσπάθεια. Το σλόγκαν μου είναι παίξε σωστά και χάσε. Εμείς δεν παίζουμε σωστά και προφανώς χάνουμε. Εδώ χάνουμε από την Α.Ε.Κ., τα Τρίκαλα, το Περιστέρι και τη Λε Μαν, δεν θα χάσουμε από τη Βαλένθια; Το μεγάλο ερώτημα είναι τι μας μένει να κάνουμε; Η απάντηση δίνεται σε τρεις λέξεις: Ψηστήρι στον Μπλατ. Μπας και μείνει του χρόνου και φτιάξουμε ομάδα. Ο coach μετά το τέλος του ματς μίλησε για παίχτες που δεν αντέχουν την πίεση. Κάτσε και του χρόνου και φτιάξε σύνολο να διαχειρίζεται την πίεση. Η φετινή χρονιά εξάλλου μάλλον τελείωσε. Διότι αν περιμένουμε από το πρωτάθλημα καήκαμε, εκτός αν αποκλείσουμε τον Π.Α.Ο. ή τον Ο.Σ.Φ.Π. στα play off. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...